Tylna aleja

Tylna aleja

Jedna z tylnych alejek Śmiertelnego Nokturnu. Dość długa, znajdująca się na tyłach różnorodnych sklepików, z których część posiada wyjścia właśnie na tę uliczkę. Prócz śmietników i zmagazynowanych, zabezpieczonych i przytwierdzonych do ziemi kufrów niemieszczących się na magazynach sklepów, nic więcej nie można tu znaleźć. Dostawcy produktów wyładowują je mniej więcej do połowy długości alejki, dalej się nie zapuszczając, bowiem im głębiej zachodzi się w alejkę, tym mniej drzwi się mija i tym ciemniej i mroczniej się robi.

03.08.1980 r.

Znienacka zawitał do Wielkiej Brytanii sierpień. Zanim się obejrzała liście zaczęły zmieniać swoją barwę, wręcz płonąć od ognia, które dawało słońce. Nie lubiła wysokich temperatur, unikała promieni jak mogła, byleby nie objęły jej ciała. Chudego, zimnego, białego. Weekendami wychodziła wieczorami, nocami, uciekała przed obowiązkami, które były rzucane przez panią matkę. Od powinności, które miała pełnić. Robiła to po cichu, wiedząc, że więcej ciosów, w tym miesiącu, nie będzie mogła udźwignąć bez potencjalnego buntu organizmu. Nie spisywała się ostatnio, nie dawała choćby złudnego wrażenia, że nadawała się do tej roli, która była jej szykowana. Proste plecy, płynne ruchy, powłóczyste spojrzenia. To nie była ona. Krnąbrne dziecko. Lekcja nie dotknęła twarzy, pani matka postanowiła wybrać inne miejsce. Od zaciskania ust powstały rany, na które Priscilla, skrzatka rodzinna, przyniosła maść. To, co wydarzyło się u Rosierów wraz z tym, co miało miejsce potem, szybko dotarło do uszu młodszej sędzi Wizengamotu. Nie musiała być to duża sprawa by wzbudzić niezadowolenie. A fakt, że całą sobą nie wypełniała określonej roli, przelewał czarę goryczy.
W Zgniłym Jabłku spędziła trochę więcej czasu, racząc się mocniejszym alkoholem, słuchając głupawych przyśpiewek okolicznych rzezimieszków i muzyki tworzonej przez zaczarowane instrumenty, zaprogramowane tak by odtwarzać to, co było powszechnie znane i lubiane. Przynajmniej pod wieczór zrobiło się nieco chłodniej. Na tyle, że mogła ubrać cieńszą szatę bez potrzeby prezentowania chudych ramion. Przy kolejnych spekulacjach na temat śmierci miłośnika szlamu, Pottera, i jednego z Rowle'ów, stwierdziła że to pora na nią. Podniosła się, otrzepała z kurzu, rzuciła odliczoną ilość monet na swój stolik i stukając swoimi butami na ostrym obcasie, wyszła z lokalu. Włosy miała rozpuszczone, ubranie raczej zwykłe, nieco poszarpane i schodzone, jeszcze z Hogwartu, oczy naznaczone ciemnym cieniem. Zupełnie jakby była jedną z tych ćpunek. Wargi blade, nadal trochę popękane, a kiedy tak szła to obraz raz się jej rozmazywał, a raz wyostrzał. Pod nosem nuciła jedną z tych głupawych pioseneczek o zaczarowanych kuflach, co zawsze pełne są, gdy wiedźmy rzucają czar zasznurowania.
- Co za głupota - prychnęła pod nosem, ale mimowolnie wargi uniosły się w ramach pijackiej niedorzeczności, którą odczuła. Zaczęła iść długą alejką, uznając że spacer przed powrotem do domu jej nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie. Z teleportacją w takim obrębie nie powinna mieć problemu. Chyba. Zawsze pozostawał Błędny Rycerz.
Stopa za stopą, irytująca kostka, a im głębiej szła tym chłodniej się robiło. W końcu, słysząc jakieś dźwięki na prawo, zwróciła tam swoją głowę i napotkała jakąś parkę, wyraźnie sobą zajętą. A właściwie to jedna strona była nad wyraz aktywna. Odgłosy były jednak najgorsze. Dalsza droga w ich akompaniamencie byłaby cholernie uciążliwa. Nie zamierzała tego ignorować, kiedy w grę wchodził jej komfort. Z tej odległości, nieco podchmielona, nie do końca widziała, co oni tam robili. Zresztą, aż tak to ją nie interesowało.
- Możecie sobie tego oszczędzić? Ja pierdole. To głośne ssanie bombarduje mi bębenki. Zmutowane pijawy jej poprzyczepiałeś zaklęciem czy co?! - westchnęła głośno, uderzając wierzchem dłoni w czoło. - Domu nie macie? To burdel jest niedaleko.
Zrobiła kilka kroków, nieco mrużąc oczy, w razie czego mając różdżkę w pogotowiu. Z tymi nokturnowskimi mętami to różnie przecież bywało.

Nadejście nocy przyjął wręcz z ulgą. Chłód, który o zmierzchu począł otulać jego blade ciało, był o stokroć przyjemniejszy od rozgrzanej patelni, jaką każdego dnia była teraz ulica Śmiertelnego Nokturnu. Sierpień objawiał im lato w najwyraźniejszej jego formie, jak gdyby pragnął, by ogrzewali się tymi wspomnieniami w lodowate wieczory, jakie z pewnością zaserwuje im nadchodząca jesień. On jednak tego nie potrzebował. W większości przypadków temperatura była mu obojętna. Nie znosił jej wahań tak ciężko jak ludzie… a przynajmniej do czasu, gdy ułomne ciała śmiertelników nie zaczynały sprawiać, że żałował swojego nadwrażliwego węchu. Śmiertelny Nokturn był pod tym względem specyficzny. Wydawałoby się wręcz, że powinien przywyknąć już do aromatu eliksirów, wiecznie wstawionych na ogień oraz natarczywego aromatu duszących kadzideł, mieszających się z zapachem ludzi. Okazywało się jednak, że niekiedy było tego aż zbyt wiele. Za dużo stresu, potu, zmęczenia wylewało się z porów ich skóry i sprawiało, że z chęcią wybywał na ulice dopiero po nastaniu zmierzchu. Dziś się nie spieszył, nie poszukiwał. Okazja niekiedy sama wpadała mu w dłonie, jak gdyby w kieszeni siedziała mu czterolistna koniczyna i na ten sam łut szczęścia liczył także i tym razem, gdy spacerował niespiesznie po wybojach kocich łbów. Nawet nie podejrzewał, że nie będzie to ledwie kieliszek napitku. Odkrył to dopiero wówczas, gdy smukłe ciało dziewczyny wreszcie znalazło się w jego ramionach. Nakłonienie jej, aby podążyła za nim w ciemniejszy zaułek, było dziecinnie proste. Nie była pijana, lecz nie musiała być. Widział to po sposobie, w jaki układała usta i starała się uchwycić jego spojrzenie. Rozsiewająca urok, wampirza aparycja nie pomagała w zachowaniu rozsądku, a on skwapliwie na tym korzystał. Zdaje się, że nawet się tego spodziewała. Ugryziona w szyje, w pierwszej chwili nawet zdawała się nie protestować. Jej szczupłe dłonie zacisnęły się na jego ramionach, a cichy jęk wydostający się z ust mógłby sygnalizować wyraźnie mylną interpretację tych działań. Wszystko zmieniło się, gdy do odurzonych zmysłów dotarł wreszcie ból. Decyzję, aby ostatecznie wyssać ją do cna, podjął spontanicznie. Starał się być delikatny, a odpłacono mu nagłym sprzeciwem, którego nie przewidywał. Zadrapany paznokciami po policzku, zacisnął mocno palce na jej żuchwie. Zatrzeszczała niebezpiecznie, gdy kości osiągnęły granice wytrzymałości, lecz nie pękła. Za to pod skórą zebrało się już zaczerwienienie, które mogłoby nawet przeistoczyć się w siniaka, gdyby tylko ta krew nie umykała tak uparcie poprzez ranę na szyi. Ciche chłeptanie zdawało się wypełniać całą alejkę. Zdawało się, że jest tutaj zupełnie sam, lecz jego nadnaturalny słuch musiał najwidoczniej wybrać się na urlop, bowiem cudzy głos - i to całkiem bliski - nieco go zaskoczył. Na tyle, że zapomniał na moment o kontynuowaniu ssania. Szkarłat spłynął stróżką po jego bladej brodzie. Odsunął zakrwawione usta od dwóch ranek na ciele dziewczyny, aby skierować twarz w kierunku, z którego dobiegał głos. Stała tam, z dobytą różdżką i najwyraźniej szukająca zaczepki. Wysoka, ewidentnie podchmielona. Zapach trawiącego się alkoholu poczuł od razu i aż zmarszczył nos z niechęcią.
- Zazdrościsz? Zawsze możesz być następna. - Odpowiedział, rozluźniając uścisk, którym obejmował swoją ofiarę. Straciła już przytomność. Nogi ugięły się pod nią, kiedy przestał ją podtrzymywać, więc opuścił ją delikatnie na chodnik. Kucając przy niej, podciągnął kołnierz jej sukni w górę, aby makabryczna rana nieco mniej rzucała się w oczy. Pozbędzie się szkodnika i z przyjemnością do niej wróci. Skierowawszy spojrzenie ponownie ku nieznajomej, otarł kciukiem zaczerwienienie zebrane w lewym kąciku ust. Zbędny przejaw troski o pozory, wszak nawet nie schował kłów.
- Zmykaj. - Dodał jeszcze, wykonawszy ruch dłonią, który niedelikatnie sugerował, aby się ulotniła. Nie była mu już dzisiaj potrzebna.

Potrafiła wiele wytrzymać. Ciało zdawało się być takie kruche, gotowe do tego by byle podmuch je porwał, roztrzaskał o jedną z nokturnowskich powierzchni. Walczyła, odkąd pamiętała. Stawiała czoło niekorzystnym warunkom, wparowywała z impetem w padlinę, rozpacz i to, co większość ludzi najczęściej obdarowała obrzydzeniem. Lecz czy nie było tak i z nią? Widywała to niekiedy w oczach, gdy odkrywała swoje zepsute warstwy, dokręcając przysłowiowe śruby. Pokazywała rzeczy nielubiane, tryskała jadem, obrzydzała posiłek.
Potrafiła wiele wytrzymać. Zapach Rockers był ciężki, atakował nieprzyjemnie nozdrza, tak jak jej głos uderzał w bębenki, a tłuczki przez nią posyłane z całej siły w wybrane przez nią cele. Strach nie był oczywisty, nie był jawny, większość rzeczy przyjmowała na opak, nie wierząc w siłę zginania karku, klękania, podporządkowania się normom. Nie chciała ram, nie potrafiła długo w nich przetrwać. Ciągnęło ją do akcji, gniewu, wyładowań. Destrukcji. To było silniejsze od wszystkiego, czym próbowano ją przekupić.
Rockers nie zamierzała wchodzić w głąb, przyglądać się rozpuście, kontakty fizyczne od zawsze napełniały ją pogardą, absolutnym niezrozumieniem. Chciała sprawdzić, a że pozwoliła sobie na większą dawkę alkoholu dzisiejszego wieczoru, czuła się pewniejsza. Kamuflaż, który przyjęła tylko dodawał jej arogancji. To tylko Nokturn, żałosna para zakochanych szlamolizów, a ona... przecież była ponad to.
To oczywiste.
Stuknęła zniecierpliwiona obcasami, odgarniając ciemne włosy z czoła, odkrywając bardziej chmurne tęczówki, zwężone pod wpływem irytacji. Mężczyzna zachowywał się dziwnie, stawiała początkowo na to, że był pijany, dopóki nie mignęła jej jego twarz. Zacisnęła pewniej dłoń na różdżce, nie odczuwając niczego. Oprócz dreszczy oczekiwania. Noga o nogę, zaczepny taniec zniecierpliwienia na kocich łbach. Nie wyglądał na szczęśliwego. Wykonała jeden pewniejszy ruch, niemalże podskakując jak mała dziewczynka. Wiatr porwał mocniej długie kosmyki. Na jego słowa niedowierzająco prychnęła.
- Salazarze, prędzej wepchnęłabym twoją głowę w twoją dupę. Pewnie jest takie zaklęcie. Na pewno - powiedziała, przewracając oczami. Krótko, bo przecież trzeba było mieć się na baczności.
- Ale jeśli to miała być groźba to jestem rozczarowana. Nie postarałeś się - rzuciła bardziej zaczepnie, dając mu jasno do zrozumienia, co o tym myśli. I o nim. Wykonała krok do tyłu. Światło słabej latarni odsłoniło więcej niż powinno. Zacisnęła wargi, przekręciła głowę, przyglądając się mu baczniej. Ostrość. Kolejny podmuch przyjemnego wiatru bardziej ją orzeźwił.
- A cóż to za padlina się objawiła? - szczęki miała zaciśnięte, w oczach mignęły krótkie iskry. - A gdzie proszę? Gdzie przepraszam? Komuś się tu pomyliło. Ale tak to już jest, jak się nie chce grzecznie spierdalać, co nie.
Westchnęła z udawanym smutkiem. Stopa prawa na prawo. Stopa lewa na lewo. Skakała sobie.
- Czyżbym zepsuła ci klimat, pijawo? O nie, co teraz? - nie spuszczała z oczu jego sylwetki. - Może czas spojrzeć w lustro? Przydałoby ci się.
Pierwsze zaklęcie spróbowała rzucić niewerbalnie, ale mimowolnie poruszyła wargami.
- Speco - wybrała kawałek kostki przy wejściu do ich małego gniazdka.
- Pokaż mi jak tańczysz.
No dalej, pobaw się ze mną. Wiem, że chcesz.

Wynik d6: 5

Wynik d100: 80

Ujadała jak porzucony pod bramą szczeniak bez matki. Pewnie bawiłoby go to trochę bardziej, gdyby tylko znalazła go mniej zajętego. Zdążył wychłeptać dostatecznie dużo, aby się za to nie oburzać. Wokół panował mrok, a jego zmysły podkręcone świeżym posiłkiem, wręcz wrzały. Mięśnie pragnęły wziąć udział w tańcu, który mu proponowała, lecz umysł wcale nie miał na to chęci. Przerzucanie się odzyskami też nie leżało w jego naturze. Śmiało sądził, że była to przywara wszystkich tych młodych i gniewnych, którzy tak jak Rockers gotowi byli własną głową mur przebijać, byleby tylko zrobić wrażenie na okolicznej gawiedzi. On jednak był na to stanowczo za stary. Właśnie tak ją ocenił i nie ma co się dziwić, skoro wręcz podskakiwała w miejscu, taka spieszna do bitki była. Zamiast jednak wyciągać różdżkę, czy w jakikolwiek sposób zbierać się na udzielenie jej odpowiedzi, uśmiechnął się szerzej, gdy… wyczarowała mu lustro.
- Teraz już mam powody do zachowania form grzecznościowych. - Przyznał, zerkając wprost w ten kawałek kostki, który zaczął mienić się pięknie pod wpływem opadającego na niego światła księżyca. Wychylił szyję, aby się obejrzeć i wówczas dostrzegł, w jakim nieporządku pozostaje. Otarł własną brodę wierzchem dłoni i kulturalnie schował kły, doprowadzając swą twarz do porządku, który nie powinien budzić więcej zastrzeżeń.
- Dziękuję. - Dodał, kiwając krótko głową, jak gdyby naprawdę jakąś przysługę mu w ten sposób wyjawiła, a nie próbowała tutaj jakieś magiczne pokazy odstawiać. Jednak zawiódł ją srogo, bo jego stopy ani drgnęły. Stał dokładnie tak, jak na samym początku i mierzył ją spojrzeniem.
- Jesteś jakimś obrońcą uciśnionych? - Zapytał, błękitnymi oczami odnajdując drogę do jej twarzy. Nie wyglądał, jakby z niej kpił, ale jej napruty umysł z pewnością zinterpretuje to w ten sposób. - Jeżeli miałaś dziś chęć na małe mordobicie, to trzeba było zostać tam, gdzie byłaś. Pewnie prędko znalazłabyś to, czego poszukujesz.
Łagodny ton jego głosu kłócił się z makabrycznością całej tej sceny. Tuż obok jego stóp leżała nieprzytomna kobieta, której szata nieomal w całości przesiąkła już krwią z rozdartej tętnicy szyjnej, a wszechobecny mrok płatał figle wzrokowi nienawykłemu do ciemności. Cienie były długie i groźne. Jeden z nich rzucała jej własna ręka, trzymająca różdżkę.
- I to ja zapomniałem o proszę i przepraszam. To ty celujesz we mnie różdżką. - Wytknął jej, unosząc przy tym brew nieco wyżej. Faktycznie, sytuacja z jego perspektywy wydawała się komiczna. Nie zareagował na nazwanie go pijawą. Ta obelga była stanowczo poniżej poziomu, który powinien prezentować jego rozmówca, lecz cóż, jeżeli Rockers tego zapragnie, może śmiało nazywać ją krową rozpłodową. Wtedy będą kwita.

Nie była wytworną damą i wątpliwym było, że kiedykolwiek będzie. Takie nie miały charakteru, za grosz czegoś wyszukanego. Puste lalki, stawiane na szafkach. Możliwe, że to by mu bardziej odpowiadało, jakby była grzeczna i się słuchała. No przecież on był silną krwiożerczą maszyną do zabijania! Czyż nie powinna mieć tego na uwadze? Bać się? Uderzać celnie słowa podszytymi trafnymi ugryzieniami? Nie była słaba, ale była za to uparta i nie zamierzała odpuszczać od tak. Mogła się nie wtrącać, czyż nie, ale równie dobrze on mógł nie tworzyć irytującej symfonii dźwięków i to w miejscu, w którym ryzyko, że ktoś się w końcu pojawi było większe, niż jakby wziął swoją kolację do jednego z tych pokoi w Dziurawym Kotle.
Potrzebowała choćby najmniejszego sygnału, impulsu, który zrobiłby już resztę. Potwór, którego trzymała w sobie drżał z pragnienia, bo dotychczas tkwił w stanie hibernacji. Powróciło znajome drżenie, potrzeba wyładowań. Jak burza. Jak trzaskające żaróweczki. Miała przecież ich trzy w swojej głowie.
No chodź tu.
On stawiał mur, więc logicznym było, że nie zrozumie jak to działa. Każde uderzenie będące ekstazą, wołaniem o więcej, urzeczywistnionym krzykiem. Bo ona chciała, potrzebowała i musiała krzyczeć. Gryźć, warczeć, wierzgać się, przeć do przodu.
Jak królowa, która chciała być traktowana jak mężczyzna.
Bez taryfy ulgowej, bez wyrzeczeń. Miała ambicje, zew krwi tak różny od jego. Już się zmęczył? Smutne. W gruncie rzeczy nie wzywała go do wymiany ciosów, skakała sobie z kostki do kostki. Wampiry tego nie znały? Raz, dwa, raz, dwa, byleby nie wpaść na skrzyżowanie się cienkich linii. Na obcasach było to trudniejsze, a jak było się podchmielonym to już prawdziwe wyzwanie! Najwyraźniej i on się bawił, z tymi swoimi cieniami, bladą skamieniałą twarzą, ze zmierzwionymi włosami. Typ, no proszę państwa, spod ciemnej gwiazdy! Ale na pewno ktoś by docenił tę alabastrową skórę, pozbawioną włosia. Chuderlawe ciało, migoczące oczy i kły pospolitej bestii, które chciałoby się wyrwać i zawiesić na szyi w ramach zdobytego trofeum.
- No przydałoby się, bo coś mi się zdaje, że do rejestru nie było ci po drodze - prychnęła, ocierając wierzchem wargi z resztek śliny, której odrobina uciekła. - Za twoją skórę byłaby pewnie ładna nagroda. A jeszcze gdybym dołączyła opis dzisiejszych okoliczności...! To by było, co? Taka wspaniała heca.
Błysnęły złośliwie jej zęby, oczy zamigotały tak jak niektórym kobietom migotają, gdy opowiadają o pięknych ozdobach, estetycznych zaklęciach czy nowej biżuterii.
- Trochę już na to za późno, pijawo - rzuciła beznamiętnym głosem, kręcąc sobie młynki różdżką, patrząc jak wyskakują z niej różnokolorowe iskry. Szpon hipogryfa był dobrze do niej dopasowany. Uniosła brew na to jego uparte stanie na wyczarowanym lustrze. Nie dość, że podziękował to jeszcze zachowywał się nagle tak, jakby zamierzał był porządnym czarodziejskim obywatelem. Coś takiego! Brakowało butelki, bo tu takie niedorzeczności się działy, że chętnie łyknęłaby z raz lub dwa. Parsknęła niedowierzającym, nieco głośniejszym śmiechem na to pytanie.
Och Merlinie.
Głowę nieco wycofała do tyłu, oczy na chwilę kierując na niebo, tworząc zasłonę z ciemnych włosów, które przy tym świetle wydawały się bardziej czarne niż brązowe.
- I co jeszcze? Może dżinem? Wróżką zębuszką? No dajesz, co tam jeszcze masz w zanadrzu, krwiopijco - no to ją teraz rozbawił, nie ma co, nawet jeśli była to kpina. Jedną ze swoich długich, krzywych nóg skierowała w bok, konkretnie bok prawy. Na świeżym powietrzu, dobry humor lubił szybciej się wypłukiwać, zupełnie jak alkohol.
- Skąd taki pomysł, że w ogóle chcę się z tobą bić? Nie dotknęłabym cię nawet najmniejszym palcem... no chyba że byłbyś już nieruchomy i nie stanowił zagrożenia - rzuciła wręcz śpiewnie. Zerknęła przelotnie na ciało kochanki z której uciekało życie. O ile już nie uciekło całkowicie.
- Ale narobiłeś syfu. Patrz jak leży, jak nieżywa. Czekasz na patrol magimilicji? - kąciki jej warg zadrżały. - Mogę zawołać jakichś pomocnych panów, żeby rozwiązali twój problem, choć pewnie nie będzie to już takie zabawne.
Cienie lawirowały, ale Rockers traktowała to jako jedną, wielką zabawę. Nie czuła oddechu śmierci, z różdżką czuła się pewnie. Adrenalina wirowała w jej żyłach.
- To całkiem logiczne. Nie znam cię, jesteś pijawą, a do tego to Nokturn. Tylko głupiec nie trzymałby różdżki - zauważyła z kolejnym prychnięciem. - I nie chcesz tańczyć. Takie są właśnie skutki twojej upartości.
Nasłuchiwała, po czym wykonała szybkie hop. Zupełnie jakby była na jakieś planszy. Jakby to było jedną wielką grą.
- Jak tak stoisz to zaczynam myśleć, że mogę zrobić z tobą, co tylko zechcę. Śmieszne - parsknęła krótko i tym razem wycelowała różdżką prosto w niego. - Tak się zastanawiam, czy będziesz wystarczająco szybki. Czy w ogóle się ruszysz. Może sobie tylko ciebie wymyśliłam? Ale na Salazara, wypiłam przecież tak mało!
Obracała trochę swoją różdżką w dłoniach, przekrzywiając głowę. Sprawdzała jego reakcje, zamierzając reagować na bieżąco. Wykonała kolejny ruch do tyłu. Powolny, leniwy.
- Powinieneś się jakoś odznaczać. Tak ostrzegawczo. Tak na czerwono? - zastanawiała się na głos i nie czekając na odpowiedź. Od razu rzuciła zaklęcie. - Colovaria.

Wynik d100: 44

Czuł się zażenowany jej zachowaniem. Tak realnie i zwyczajnie, po prostu miał ochotę wywracać na nią oczami i w sumie nic w tym dziwnego. Podskakiwała w miejscu, jak gdyby kuśka ją swędziała, machając tym swoim magicznym badylkiem i generalnie zajmując mu czas swoją bezpłciową osobą. Nie zamierzał grać tak, jak mu zagrała. Najchętniej zabrałby swoje niedoszłe zwłoki i oddalił się z miejsca tej żałosnej słownej przepychanki, gdyby nie to, że faktycznie stała mu na drodze.
- Pierdolisz, jak gdyby cię żądlibąk w tyłek użarł. - Podsumował jej słowa tym jednym, prostym zdaniem, wyjątkowo sprawnie przeskakując od rozbawienia w poirytowanie. Nienawidził ludzi nie bez powodu. Wszyscy byli tacy sami. Malutcy i słabi niczym pchły, a jednak mających siebie za zdecydowanie potężniejszych, niż w rzeczywistości. Zwłaszcza po alkoholu. Ta mała śmierdziała nim tak intensywnie, że aż zmarszczył nos, bo kiedy gadała tak dużo to i oddawała wystarczająco wiele zapachu, aby powalić trolla górskiego.
- Czemu nie wołasz tej swojej milicji? Skoro i tak nie chce się z tobą bawić, to po co tracisz czas na pijawe? - Przechylił lekko głowę w bok, zerkając kątem oka na swoją półżywą księżniczkę. Trącił ją ruchem stopy, ale zupełnie bez efektu. Słyszał, jak serce bije jej coraz wolniej i w duchu zdenerwował się, że mu przerwała. Cała ta sytuacja była wyłącznie farsą, w której nie miał ochoty brać udziału.
- Do głupca to ci akurat niedaleko - stwierdził otwarcie, bo przecież na słowach nie poprzestała. Z jej różdżki w końcu wydostało się zaklęcie, równie groźne jak ukąszenie owada, ale i tak nie widziało mu się dostawać farbą po głowie. Mimo tego pozwolił, aby czerwień opadła na niego niby całun.
- Akurat w szkarłacie mi do twarzy - westchnął, poruszając rękawem, który już na stałe przyjął bordową barwę. Wtedy też sięgnął po różdżkę.
- Glisseo - szepnął, celując pod stopy Rockers, aby wygładzić dokładnie płytki, na których stała. Pijana i na obcasach, skacząca w miejscu zapewne za kilka chwil mogła wywinąć na nich orła. A żeby jeszcze tego było mało, pokusił się i o drugi czar.
- Expelliarmus - mruknął, celując w jej nadgarstek, aby tę różdżkę jej wyrwać i posłać gdzieś w bliżej nieokreślonym kierunku.
- Sama sobie tańcz. Naucz się też dobrych manier, bo takich jak ty to miło przyjmuje się wyłącznie w cyrkach. - Wypowiadając te słowa, skrzywił się z niesmakiem. Jednocześnie przykucnął na chwiejnej powierzchni lustra, sięgając dłońmi do głowy nieprzytomnej kobiety. Popchnięty do tego wzrastającą niechęcią, potrzebował sobie ulżyć, a jakże lepiej to uczynić od popadnięcia w groteskę? Chwytając kobietę za włosy, pociągnął jej szyję i za pomocą pazurów oraz nadnaturalnej siły, z nieprzyjemnym trzaskiem oderwał jej głowę od tułowia.
- To może zagramy w siatkówkę, skoro chcesz się bawić? - Nie czekając na jej odpowiedź, cisnął w jej kierunku wściekle krwawiącą głową.

Rzut na zaklęcie Glisseo
(zaklęcie udane)

Wynik d100: 35

Rzut na zaklęcie Expelliarmus
(zaklęcie udane)

Wynik d100: 16

Musiała być przecież opozycja, przeciwieństwo, a im bardziej nieznośne tym lepiej. Jak długo był w stanie wytrzymać? Ile potrzebował by odpuścić i sobie pójść? Walczył czy tylko ostrzegawczo warczał? Nie przeszkadzała Rockers drwina, rozczarowanie, a nawet machnięcie dłonią. Wystarczyło, że nie odwracał się plecami, nie odchodził. To znaczyło, że chciał i sam sprawdzał, ile potrzebuje. Puszczą mu hamulce równie szybko, co u Nailaha? Jaki był jego słaby punkt? Chciała to teraz wiedzieć. Natychmiast. Wiecznie niezaspokojony głód. Przy obecnej prezencji musiała się mu jawić niczym pospolita ćpunka, kurwa z Rozbrykanej Różdżki. Aż taka była nie do ruszenia? Poruszyła szczęką w jedną i drugą stronę, odnajdując jego słowa niezwykle zabawnymi. To pewnie ten alkohol. Szkoda więc, że tak szybko wyparowywał.
Z chęcią tę nienawiść u niego zwiększy, jeśli tylko jej pozwoli. Obietnic zawsze dotrzymywała, tym bardziej, gdy w grę wchodziło zrobienie użytku z własnych kieł i szponów. Mdły to musiał być doprawdy zapach na kogoś tak wytwornego. Ognista wymieszana z odrobiną pierwszych lepszych perfum, którymi potraktowała ją Priscilla dzisiejszego dnia.
- Bo jestem ciekawa - rzuciła śpiewnie, przypominając sobie kolejną przyśpiewkę. - Nad Nokturnem burza. Jasny grom. Idzie kondukt przez las. On - wampir, despotyczny tłuk. Ona - miłości gotyckiej chciała zaznać, choć raz.
Obserwowała sobie jego jak jakiś okaz. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy bardziej w tym zestawieniu gardziła nim czy nią. Wampir, człowiek, wszystko zdawało się być robactwem. Ile w tym wszystkim i ona wytrzyma? Kroczyła po cienkiej granicy, czując wciąż tak mało, tak niewystarczająco. Pusta. Była niezaspokojona. Żywe serce biło, ale silne zaślepienie nie pozwalało się od tak wycofać. Nie, kiedy zauważała drobne postępy.
Tworzyła swoje własne dzieło, choć malarstwo nigdy nie było dla niej. Raczej klasyfikowało się jako zwykła ciekawostka. Przeżyła wyrwanie skrzydeł, tworzenie całej mapy blizn na plecach. Przeżyła ugryzienie, będące upokorzeniem, rzucenie w paszczę bazyliszka.
- Tak właśnie pomyślałam - rzuciła nieskromnie. - Teraz nie będziesz mógł się tak łatwo schować. Zostawisz po sobie ślady.
Wiatr zawiał jeszcze mocniej, uniósł płachty szaty i nie zdążyła zareagować na pierwszy czar. Tyłkiem wylądowała na gładkiej powierzchni. Jeden z butów się uwolnił, odleciał gdzieś na bok. Na drugi już się bardziej postarała.
- Protego - bez niewerbalnych cudów. Wyszło tragicznie, różdżka odleciała kawałek dalej, ale ona też nie zamierzała tego zostawić od tak. Od razu nagą stopą potarła o drugą, uwalniając i ją z obuwia. Ubieranie ich zajęłoby jej za dużo czasu, a z jednym nie było sensu próbować wstawać. Przeturlała się.

Wynik d100: 82

Wzrokiem odnalazła, gdzie poleciała, nie było to przecież aż tak daleko.
- Ach, no przecież! Dobre maniery są szczególnie potrzebne jak się chce kogoś wyssać. No kurwa, rzeczywiście robi to różnicę - parsknęła, nie przejmując się bólem w plecach. Otarła krew z warg, bo przy upadku przygryzła sobie język i teraz czerwonawa ciecz łatwo wymieszała się ze śliną. Przeturlała się ponownie, w okolice swojej największej broni. No jeśli nie licząc zabójczych nóg. Kopy wychodziły jej całkiem nieźle Mrużyła oczy, trochę niedowierzając w to, co właśnie widziała, czego była świadkiem. Czy on właśnie...? Czy? Zaczęła się śmiać, nie mogąc tego powstrzymać. Głowa trafiła prosto w jej tors, trochę zabolało, krew pobrudziła ubranie.
- Ty jesteś niemożliwy - otarła łzę. - Ja chyba naprawdę śnię, bo to aż niemożliwe by istniał taki cudak i tak absurdalnie... No nie.
Zerknęła na dół, na puste oczy, które musiała otworzyć, gdy wampir postanowił urządzić pokaz swoich talentów. Podniosła ją i choć skrzywiła się ze wstrętem to odrzuciła ją do niego.
- Wystarczająco nabrudziłeś, pijawo - powiedziała pewnie, łapiąc za różdżkę. - Jak tak lubisz nieczyste zagrywki to powinieneś uważać. Taka piłka szybko się psuje. Tilematafora.
Różdżkę przy wymawianej formułce skierowała na siebie. Ciało zyskało przyspieszenie, na boso w zaledwie kilka sekund znalazła się za nim. Zapewne jak przystało na wampira zdążyła mu mignąć, ale wykorzystane zaklęcie też nie należało do byle jakich.
- Bu. Berek - rzuciła drwiąco rozbawiona prosto w jego ucho, zanim się odsunęła. Klepnęła go jeszcze w ramię. - Szybko kończysz. Ale jak na cyrkowego dziwoląga całkiem nieźle.
Nie bała się ryzykować. Może to było przejawem jej głupoty, albo odwagi. A może nadal żyła w przekonaniu, że choć bolało to zapewne był to tylko sen.

Serw

Wynik d100: 12

Tilematafora

Wynik d100: 22

Parsknął, kiedy w przyśpiewce nazwała go despotycznym tłukiem.
- Despotyczny tłuk i głupia gęś, idealna para. Zatańczmy wspólnie taniec głupców. - Odpowiedział, rozstawiając ramiona i zgrabnie balansując na lustrze, schylając kark, aby ukłonić się przed nią, niby stał na deskach teatru i wyczekiwał oklasków od rozbawionej gawiedzi. Nie bał się zostawiania śladów. Nie martwił się już też o niespodziewane pojawienie się milicjantów. Przekonany był, że cokolwiek się zadzieje przy udziale tej podpitej dziuni, to nie on okaże się winnym w całej tej sytuacji. Nie dlatego, że ktoś uzna go za niewinnego. To po prostu ona byłaby zbyt niewiarygodna, a on zbyt szybki, aby pozwolić się powstrzymać.
Uniósł brwi, gdy obserwował jej wspaniały taniec na gładkich, kocich łbach. Miał w sobie wystarczająco wiele przyzwoitości, aby nie parskać na każdy jej upadek, ale czy to sprawiało jakąkolwiek różnicę? Całe to spotkanie było już tą groteskową zabawą. Brakowało jeszcze tylko pocałunku klauna, ale wszystko przed nimi. Noc rozpościerała przed nimi nowe możliwości.
- A skąd wiesz, czy nie robi? Ssałaś kogoś kiedyś? - Pytał, bezczelnie czepiając się słówek, jak gdyby był figlarnym dzieciakiem, a nie groźnym panem wampirem, pogromcą biednych dzierlatek. Przy okazji odnalazł gdzieś swój zaginiony humor, znowuż tak niespójnie przeskakując od skrzywionych uśmieszków do pełnego wyszczerzenia zębów. Rzut głową sprawił mu za to niepoprawną przyjemność. Trochę mniejszą, niżby mógł przewidywać, bo nie przyłączyła się do gry, a zamiast tego pozwoliła się pacnąć w pierś. Krew zatoczyła szeroki łuk, obryzgując malowniczo ulicę. Jutro, gdy ktoś znajdzie ślady tego niebywałego starcia, będzie łamał sobie głowę nad tym, co tu się właściwie odpierdoliło i mówię wam, nawet najlepszy śledczy nie rozpracuje takiej zagadki, jaką stanie się ta budowana właśnie relacja.
Złapał głowę z niespodziewaną przyjemnością, a widząc jej obrzydzenie, popchnął to wszystko jeszcze dalej, całując chłodne już wargi kobiety, jak gdyby Romeo, odnalazłszy swoją Julię leżącą w letargu. Nie miał jednak okazji, aby bawić się dalej w popis siatkówki, bo dziewczątko postanowiło faktycznie się z nim ganiać. Widział jej ruch. Pośród światła księżyca, jego zmysły były wyostrzone bardziej, niż zazwyczaj, lecz niezależnie od tego czy zdążyłby zareagować, czy nie, pozwolił na klepnięcie się w ramię.
- Kto tu niby szybko kończy. Powtórzysz mi to za dwie minuty, złotko? - Zapytał, dalej pozostając w absurdalnym bezruchu, jak gdyby nawet płonące miasto nie mogłoby go wzruszyć. Poruszyły się za to jego ramiona. Różdżka poszła w ruch i licząc nie tyle na łut szczęścia, ile na zwyczajną magię sprzyjającego mu ułożenia, wycelował wprost w Rockers.  
- Duro - szepnął, a ton jego brzmiał jak obietnica. Była blisko, być może osłabiona już przez zaawansowane zaklęcie, z którego skorzystała, w dodatku wciąż fikała na lustrzanej powierzchni, jaką sama wyczarowała. Liczył na to, że nie zdoła się obronić i zamieni jej ubrania w ich kamienne odpowiedniki, zmuszając tego myszoskoczka do zaprzestania harcy.

Wynik d100: 61

- Swojej gotyckiej królewny się pozbyłeś więc - wzruszyła ramionami, strzelając z szyi - męcz się w podróbce przedstawienia. Do tańca temu daleko.
Splunęła gdzieś w bok, bo za dużo się jej tego zgromadziło w jamie ustnej. Obnażyła zaczepnie zęby, po czym nimi klapnęła. Coś takiego! Przyznawał się do bycia głupcem? Ha! Uniosła dumnie głowę, ściągnęła łopatki, niczym dumna arystokratka, którą absolutnie nie była. Ale skoro chciał się tak bawić to proszę bardzo. Błyszczał ostrzegawczo, cały na czerwono, z daleka go zdradzała skóra. Klasnęła powściągliwie, drwiąco unosząc brew. Zupełnie jakby rzeczywiście był tutaj by ją zabawiać, dla jakiejś jej przyjemności. Arogancja. Pycha. Czyż nie były to poniekąd bliskie zagadnienia? Takie upadki bolały szczególnie, zwłaszcza, gdy deski dotkliwe wbijały się w ciało. Uderzenie za uderzeniem, zachowywał się tak, jakby na coś czekał. Przez niego nie mogła włożyć swoich butów!
Dlaczego teraz nie korzystał ze swej szybkości?
Groteska goniła groteskę. Rockers znała kiedyś klauna, na jego ustach wykwitł ostateczny pocałunek, zanim przepadł w czeluściach zapomnienia. Działało to przecież prosto. Ery przemijały, cyrkowcy się zmieniali. Wiedział jak to było? Zakosztował goryczy to niemądre wynaturzenie, hm? Oprócz oczywiście wiecznej zabawy z Ministerstwem w kuguchara i szczura.
- Nie możesz być poważny - skrzywiła się z wyraźną drwiną. Parsknęła ponownie, przesuwając długimi, pajęczymi palcami po swoim karku. - Ale ty zapewne jesteś specjalistą w ssaniu, co? Za każdym razem pytasz, co nie? Aż dziw, że ci język od tego nie opadł. Albo nie eksplodowałeś.
Salazarze, jeszcze więcej tej pogawędki, a nie będzie musiała dawać sobie w twarz. Żeby tego było mało, zachciało jej się palić, a nie miał przy sobie ani jednego papierosa. Zwycięstwo na loterii jak nic. Westchnęła odrobinę rozdrażniona, zanim zaczęła się kolejna runda.
- To pytanie wynika z jakiejś ukrytej potrzeby, pijawo? - rzuciła z uniesioną brwią, widząc tę zmianę jego humoru. Podobało mu się to, co widział? Tego szukał dzisiejszej nocy? - Nie te wrota.
Nie było, co się zastanawiać. Nokturn tonął w mroku coraz bardziej i bardziej, a przebłyski światła migoczących z ledwością latarni i księżyca nie miały zbyt dużego oddziaływania. Trzeba było radzić sobie na własną rękę. Tak jak i będą musiały to zrobić służby. Teraz wzywanie miłych panów z niewygodnymi kajdankami się absolutnie nie opłacało. Obrzydliwy. Karykaturalny. Różne słowa cisnęły się na poplamione kroplami krwi suche wargi. Doprawdy, cóż to była za szekspirowska tragedia! Julia i Romeo połączyli się właśnie na zawsze w miłosnym sekrecie. Odciski, pulsujące pięty jej nie przeszkadzały. Adrenalina niezdrowo uderzała do głowy, nawet mocniej niż tamten alkohol. Ta szybkość była niesamowita. Oparła się o ścianę, będącą swoistą informacją, że dalszej drogi nie ma i nie było. Zaczynała czuć konkretny ból w mięśniach. Działanie Tilematafora dobiegało właśnie końca.
- Dwie minuty? Dużo czasu - parsknęła, starając się zapanować nad swoim przyspieszonym oddechem, była zgrzana. Może i była osłabiona, ale to nie stanowiło przeszkody. Nie dla niej. Była za bardzo uparta. Ślizgała się na powierzchni na której on tak stał pewnie. W duchu przeklęła na to zaklęcie i mimo że wyszło mu trochę krzywo, promień zdążył sięgnąć jej szaty. Od razu ją z siebie ściągnęła i wylądowała na jednej ręce. Zacisnęła zęby. Ubranie wierzchnie skamieniało, została w koszulce ze spranym napisem i podartych spodniach.
- Komplementy działają na ciebie mobilizująco? - prychnęła drwiąco, mrużąc chmurne ślepia jak niezadowolony kot. - Spongify.
Różdżkę wycelowała w podłoże, które stało się gumowate. Uniosła prowokująco brew i podskoczyła tyłkiem z trzy razy w miejscu, dynamicznie, podnosząc się do pozycji pionowej.
- Najwyraźniej ci się nudzi, skoro przychodzą ci takie pomysły do głowy - skoczyła z jednego fragmentu do drugiego, nie przejmując się sygnałami otrzymanymi od ciała. -
Tarantallegra.
Ale nie wyszło, zamiast tego wydobyły się z końca różdżki serpentyny.
- Los ci sprzyja. Liczysz czas? - odbiła się jeszcze wyżej. - Nie podoba ci się już twoja nowa ukochana? Szybko się znudziłeś.

Unik z wykorzystaniem powierzchni

Wynik d100: 79

Spongify

Wynik d100: 58

Tarantallegra (nieudane)

Wynik d100: 3

- I kto tu mówi o odpadającym języku. Wy, ludzie, jesteście specjalistami w pleceniu głupstw. Już od samego tego języki winny wam czernieć i zamieniać się w ustach w popiół. - Odpowiedział na jej drwinę, przechylając głowę w bok, jak to już miał w zwyczaju. - A tobie żołądek nie eksplodował jeszcze od nadmiaru wódki i piwa? Poskacz jeszcze trochę, myszoskoczku. Zobaczymy, jak daleko będziesz rzygać. - Właśnie tego się po niej spodziewał i aż dziw go brał, że jeszcze nie zdążyło jej od tego zemdlić. Widać trafił na wyjątkowo zaprawioną w chlaniu jednostkę… albo w skakaniu, zależy, jak na to się spojrzy. W każdym razie wszystko to wydawało mu się nierzeczywiste. Ostry zapach pijaka, jaki od niej bił, wymieszany z ciężką wonią krwi osiadającej na wybojach uliczki. Do tego wszystkiego dołączał powoli pot, osiadający kwaśnością na porach jej skóry, wyduszony z jej chudego ciała zmęczeniem. Zmarszczył nos po jej słowach, jak gdyby urażała go jej insynuacja.
- Zdecydowanie nie te wrota. - Zgodził się z nią, co w gruncie rzeczy było dość zabawnym zrządzeniem losu. Obydwoje uważali, że jedno jest lepsze od drugiego i może to i lepiej. Nie musieli wzajemnie wyprowadzać się z błędu, a i może właśnie ta niezachwiana pewność co do własnej wartości pozwalała im fikać dziś wspólnie na chodniku.
Parsknął, obracając głową na boki, gdy chodnik pod jego stopami począł drżeć i wyginać się miękko pod wpływem jej fikołków.
- Mnie się nudzi, dzieciaku? Lustra, tańce i trampoliny, co jeszcze ci przyjdzie do tej pijanej główki? - Pytał, w dalszym ciągu nie poddając się jej potrzebie wprowadzenia go w ruch. Kiedy ktoś kazał mu biegać, zamierzał zachowywać się dokładnie tak, jak gdyby stopy wrosły mu w podłoże. I może liczył na to, że wytrwałość oraz upartość na to jedno, jedyne rozwiązanie ostatecznie w końcu sprawi, że podwinie jej się noga? Zaklęcie nie wyszło, ale płaszcz zamienił się w kamień, a wtedy Reeves nie czekał dłużej. Nawet nie pozwolił jej skończyć zdania. Niespodziewanie wyskoczył i z całą siłą, jaka kryła się w tym bladym ciele, rozbujał chodnik swoimi podskokami.
- Tańcz maleńka, a może raczej leć. - Uderzył po raz kolejny w giętką powierzchnię, faktycznie licząc sekundy, ale do jej rychłego upadku. - Locomotor Wibbly - strzelił zaklęciem, aby zapewnić jej zajęcie, zaś wraz z kolejnym wybiciem się w górę, przekierował swój ruch w jej kierunku. Podkurczając nogi, przeleciał w powietrzu jak wielki nietoperz i najwyraźniej zamierzał… wylądować wprost na niej. Jednakże nie czekał, aż zacznie mu uciekać.
- Bracchium Emendo - dalej ciskał w nią zaklęciami, uznając, że szczególnie rozbawi go, gdy jej tyłów niespodziewanie zwiotczeje. Miednica, kręgosłup, żadna różnica, dopóki miała zacząć przelewać się przez palce.

Locomotor Wibbly

Wynik d100: 67

Bracchium Emendo

Wynik d100: 17

- Jesteś taki sam jak ludzie. Taką samą kreaturą, może nawet i gorszą, jeśli pragniesz tak wyjątkowości, pijawo - zauważyła szyderczo, ponownie śpiewnie, jakby mu chciała to zanucić. Sprawa była prosta, kryteria ogólnie znane. Miał ludzką powłokę, nie mógł przed tym uciec. Tak jak i ona nie mogła. Parsknęła.
- Pudło. Piwo i ognista w ilości raczej przeciętnej. Nie wiesz jak to działa? - uniosła brew, jeszcze trzymając organizm w ryzach. Co innego jakby latała na miotle, albo wykonywała fikołki. Sprawa wtedy rzeczywiście byłaby przesądzona. Kto wie, czy nie będzie za niedługi czas? Żołądek też miał swoje limity, niezależnie od wyćwiczenia i wyrzeczeń. Ale że aż tak to odczuwał? Pewnie w jego przypadku zmysły musiały być szczególnie wrażliwe. Jeden wielki i absurdalny sen, wypełniony krwią, niedorzecznością, niezgrabnymi ruchami, choć dla Rockers stanowiło to namiastkę tego, czego już dawno nie odczuwała. Szaleństwa, eksplozji pychy, zrzucenia maski. Daleka od spojrzeń, od ocen. Daleka od krwiopijcy, który uruchomił od niej szereg skojarzeń, prezentowała butność i zachowanie pozbawione kontroli. Rozprostowała skrzydła, wzbijała się by latać, dosięgnąć gwiazd by zaraz potem upadać.
Nie wiedział, co to za zabawa, nie sięgał po nowe możliwości, pewnie tkwiąc w tej swojej fałszywej dystyngowanej postawie, jakby był ponad to. A nie był, sama widziała, nie miał przecież hamulców. Przynajmniej nie sięgała po nic więcej, po żadną z ukrytych broni, zastanawiając się, co w tym widział, czy w ogóle cokolwiek w tym wampirzym zaślepieniu. Był inny od Nailaha, tamten zdawał się mieć jakieś skrupuły, najczęściej uciekał, nie mogąc znieść ataków, zasadzek, przytłaczającej bezpośredniości, używanej w celu obrzydzenia. A on? No patrzcie tylko, moralna postawa, jakby był lepszy i silniejszy. Wyżej w hierarchii, niczym wybranek samej Śmierci.
- Chcesz się przekonać? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, zaczepnie, chłodnymi tęczówkami, błądząc od jednej strony jego twarzy do drugiej. Skok do tyłu, skok do przodu. Powietrzny obrót, aż ścisnęło w żołądku, aż mięśnie zapiekły. Ale zacisnęła zęby, udała uśmiech, różdżkę dzierżąc w dłoni. Na krótko zamigotało w jej spojrzeniu zaskoczenie, kiedy nagle tak ruszył. Bose stopy zatańczyły wśród poruszającego się podłoża. Był silny.
- Mogłabym lecieć, ale źle się do tego zabierasz - starała się zmienić kierunek, zmuszając ciało do przeskoku na inną część powietrznej szachownicy, ale to nie było takie proste. Widząc jak na nią obiera kurs, nie mogła pozostać przecież obojętna. Oberwała.
Zajebiście, trzęsąca się galareta.

Wynik d100: 71

- Levicorpus - rzuciła, po czym, widząc że promień Bracchium Emendo już zmierza i nijak go nie ominie, obroniła się wolną ręką, pozbawiając by to ona oberwała.
- Mogłeś powiedzieć, że potrzebujesz przerwy - zakręciło się jej nieco w głowie, nogi drżały, nie mogąc się utrzymać, opadła na miękkie podłoże. Spojrzała z niezadowoleniem na gumowatą rękę.
- Przyznaję. Zmęczyłam się, a do tego zrobiłeś na mnie takie wrażenie, że aż nie mogę się normalnie ruszyć - powiedziała to tak, jakby opowiadała żart, mimo że mało to ją bawiło. - Pewnie nie masz żadnego papierosa, co nie?
Adrenalina jej spadła i miała obecnie ograniczone pole do popisu. Trzeba było wymyśleć coś innego. Powinna odebrać mu różdżkę? Pewnie tak, ale jeszcze chciała zobaczyć, co zrobi.
- Lubisz gry, pijawo? Zagrajmy w grę.


Levicorpus - udane

Wynik d100: 3

Może zaskoczy ją tym, że tym razem nie był w stanie się powstrzymać. Obrócił głowę przez ramię i splunął siarczyście po jej słowach, unosząc brodę wyżej, jak gdyby samym tym gestem pragnął przekazać jej to, co chodziło mu po głowie.
- Nie mam nic wspólnego z człowiekiem. - Odpowiedział, a lekki błysk rozjaśnił stanowczo jego spojrzenie. W zasadzie nie kłamał. Dzielili ze sobą wyłącznie kształt i siedliska, lecz cóż to takiego było? Psy i koty również zamieszkiwały wspólnie wśród ludzi, a wampiry w swojej fizjologii różniły się od ciepłokrwistych bardziej, aniżeli mogłoby się wydawać. Zwłaszcza nieprzemienione, jak Emery.
- Wiem, jak to działa, czuję aż tutaj. - Odparł, machnąwszy dłonią, jak gdyby starał się odgonić od siebie kwaśną woń potu i alkoholu. Dla niego ta mieszanka nie nosiła w sobie ani śladu apetyczności. Zdążył zapełnić brzuch na tyle, aby osoba Rockers nie kusiła go bardziej, niż wybebeszona przez kota wiewiórka.
Pewnie, że chciał się przekonać, ale szczerze mówiąc to, bardziej ciekawiło go to, co nosiła pod skórą.
- Jasne, chętnie sprawdzę, czy w środku jesteś równie ruchliwa co na zewnątrz. - Uśmiechnął się i w normalnych warunkach może ten wyraz mógłby być uznany za całkiem urokliwy, gdyby nie był przywołany w tak niecodziennych okolicznościach.
Jeszcze nie widząc, że ją trafił, słyszał jednak słowa, które wypowiadała. Formuła zaklęcia. Najwidoczniej nie miała ochoty na łapanie nietoperza. Jak sobie życzyła, tak się stało. Niewidzialna ręka pociągnęła Emery’ego za kostkę u nogi, zawieszając go dokładnie ponad Rockers, kiedy zaklęcie obronne, zamiast ocalić go przed jej interwencją, podpaliło mu nogawkę cichą eksplozją. Zaklął, wyginając się do przodu i klepiąc materiał, aby go ugasić. Uliczkę wypełnił dodatkowo właśnie zapach spalenizny.
- Papierosów jeszcze się jej zachciało. - Prychnął, wisząc tak sobie do góry nogami i celując różdżką w swoją własną kostkę, lecz zanim wypowiedział formułę zaklęcia, spojrzał jeszcze w dół, na jej rozwaloną na gumowatej posadzce osobę. - Gry są dla ludzi, którzy nie potrafią samodzielnie zagospodarować sobie czasu. Nudzi ci się tam na dole? Spokojnie, już lecę. - Zapewnił ją i wtedy też zabrał się za ściąganie się na dół.
- Liberacorpus - Mruknął i na szczęście zaklęcie podziałało. Niestety, Rockers miała tego pecha,  że Reeves znajdował się już praktycznie nad jej głową. Kiedy więc poleciał w dół, spadł wprost na nią, zapewne nabijając jej przy tym kilka siniaków. Mimo tego taka miotlara pewnie była przyzwyczajona do obrywaniem gorszymi tłuczkami od takiej lodowatej, wampirze bryły. Chociaż mogłaby się tego po nim spodziewać, on nie zabierał jej różdżki i nawet nie celował w jej postać swoją własną. Zamiast tego, osunął się po niej, aby znaleźć się znowu na ziemi. Wziął w palce jej gumowatą rękę i po dwukrotnym machnięciu nią w powietrzu, odrzucił ją na jej kolana.
- Skoro tak lubisz gry, to zagrajmy w jedną. Nazywa się „przekonaj mnie”. Znasz? - Zapytał nagle, spoglądając na nią z ukosa, zanim przetoczył się na kolana i wysunął do niej wolną rękę. Sięgając do jej szyi, wbił w nią paznokcie na tyle mocno, aby po skórze polała się stróżka jej krwi. - Przekonaj mnie, że nie warto pozbawiać cię głowy.

Protego (nieudane)

Wynik d100-5: 60 -5 = 55

Liberacorpus (udane)

Wynik d100-5: 46 -5 = 41

Może już zdążył ją zaskoczyć? Wcześniej. W pewnym momencie, o którym i tak by mu nie powiedziała. Bo był jaki był, kreaturą nocną, niby tak trzymającą się tego, że niewiele miał wspólnego z ludźmi, tymi robakami przecież, a jednak było w nim coś, co sprawiało, że chciała to podkreślać. Jej własne odczucia? Jego skłonności do przesady, dramatyzowania, przywdziewania pozornie przyjemnych masek? Chciał się odróżniać, uchodzić za coś, co było doskonalsze, lecz dla niej nie był wyżej od tego swojego pożywienia. Od smutnej, przerażonej głowy Julii, tej naiwnej dziewuchy. Jego reakcje mówiły jej więcej, upajała się poniekąd osiągnięciem postępu, dotknięcia jego problemu.
Chciała się pożywić emocjami, które zdawał się trzymać dla siebie. Ile potrzebował do wybuchu gniewu? Co był w stanie zrobić?
Tu cię mam, pijawo. Tu cię mam.
- Ależ masz więcej niż sądzisz! - rzuciła z przekonaniem, a krótki drapieżny blask rozjaśnił ciemność jej oczu. Kawałek lodowca wysunął się spod kołdry burzowych chmur. To nie o to chodziło, o żadne siedliska i kształty, ach nie. Szukała tego więcej by wgryźć się stanowczo. Czyż nie chciał obdarować ją tym prezentem? Samo branie potrafiło się nudzić na dłuższą metę! Zwłaszcza w tak dłużącej się nieśmiertelności.
- A jednak nie rozróżniasz. Nieładnie. Gdzie te twoje słynne maniery o których tak chętnie wcześniej wspominałeś? - wytknęła mu z udawaną powagą, choć łatwo było wyłapać drwinę. Gęś czy łabędź, głupiec czy myszoskoczek. Można by było błądzić i szukać, skakać i drapać, unosić się i uderzać, czarować i upadać. Mógł jej powiedzieć to zapamiętałaby, że tego nie lubi i to w szczególności. Chętniej nosiłaby więc ten zapach, jeśli tylko mogłaby tym go bardziej obrzydzić, zepchnąć ze skali jakiejkolwiek sympatii. Ale najwyraźniej takim przypadkom było wciąż za mało.
- Porażki muszą być w takim razie dla ciebie wyjątkowo bolesne - zauważyła bez uśmiechu, bo nigdy nie widziała uroku w czymś, co mieściło się w granicach jakiejkolwiek normalności czy przyzwoitości. Kogoż to próbował przekonać? Śmiechu warte, tak jak naiwność czarownic idących z nim do takich zaułków. Mogłaby go łapać, proszę bardzo, ale niech wcześniej trochę schudnie, uspokoi się i najlepiej wyląduje w kajdanach, nie sprawiając problemów. Jego unoszące się ciało było wyjątkowo satysfakcjonującym widokiem. Ależ by się z nim pobawiła, gdyby nie ta wampirza złośliwość i upartość! Zaśmiała się krótko na ten pokaz i klepnęła się krótko w udo w ramach oklasków. Druga ręka wyszła przecież z obiegu. Nie mogła jej nawet unieść.
- Normalna rzecz. Odpaliłabym sobie od twojej skwierczącej się skóry. Pewnie by smakował zajebiście - westchnęła z udawanym rozczarowaniem, gdy dostrzegła, że ugasił ten mały pożar. - Totalnie nie umiesz się bawić. Jeden komplement dostałeś i już ci się w dupie poprzewracało.
Z ruszaniem się nie miała za specjalnego wyboru. Trochę to miało potrwać, zanim jej nogi miały wrócić do swojej poprzedniej kondycji, poza tym Tilematafora zbierała swoje żniwa i nie pamiętała żadnego adekwatnego przeciwzaklęcia. Ciemne włosy rozsypały się wokół bladej twarzy. Miała na niego dobry widok, niestety. Zacisnęła wargi by nie wydać z siebie żadnego dźwięku, gdy tak sobie na nią wskoczył. Tłuczki to coś innego niż on. Nie lubiła dotyku i to niezapowiedzianego. Wszystko miało być przecież poukładane. Za dużo sobie pozwalał. Wzdrygnęła się od tego ruchu. W domu porządnie się wyszoruje. Bardzo mocno.
- Dobrze się bawisz? - rzuciła z przekąsem, unosząc na chwilę brwi. - Jeśli chcesz sobie dać po twarzy to się nie krępuj.
Na chwilę zamilkła, nie spuszczając z niego oczu. Co kombinował? Ona go miała przekonywać? Dobre sobie.
- Nie brzmi interesująco, nie postarałeś się - wyznała, błądząc oczami po tej aroganckiej twarzy. Na chwilę spuściła oczy by zauważyć, co robił ze swoją ręką.
- Nie kręcą mnie takie akcje, ale tam nadal leży ciało. Nie krępuj się - uniosła nogę, stopą wskazując odpowiedni kierunek. Dłonią w której dzierżyła różdżkę, rozsmarowała krew po swojej skórze. - Jest trująca. Jak cała ja.
Wyznała jakby to był największy sekret, jaki mogła mieć. Nie potrafiła potraktować poważnie jego groźby. Jej spaczone widzenie świat na to nie pozwalało.
- To byłoby nudne. Szybkie. Bardzo typowe, gdybyś tak zrobił. Takie potwierdzenie moich wyobrażeń - rozwinęła to nieco, takim głosem, jakby mu wyjaśniała, czym był dzień a czym noc. Z jego oczu przeskoczyła na niebo, lecz te, jak na złość, było dzisiaj słabo widoczne. - Lubisz trochę pogadać, co? Pogrozić, żeby zrobić adekwatne wrażenie... Coś ci powiem.
Przekręciła się nieco w jego stronę.
- Ta twoja ekstaza jest krótka, pijawo - błysnęła zębami, patrząc mu prosto w oczy. Niemalże niedbale. Odłożyła różdżkę, sama wyciągnęła rękę, złapała go za gardło, dając krótki, choć mocny nacisk na jego krtań.
- Łatwe zwycięstwa nie zadowalają - powiedziała ciszej, dziwnie miękko, patrząc jak jej palce niczym odnóża pająka błądziły w górę w stronę jego szczęki. Kontrola. - Wyrwanie głowy to nic innego jak droga na skróty. Gdzie tu finezja? Eksplozje? Drżenie? Gdzie upadek?
Opuszki spoczęły na lodowatym policzku w który wbiła paznokcie, dokładnie jak on to zrobił chwilę temu.
- I w tym tańcu wydajesz się taki niezgrabny.

Nie złapał tej przynęty, czym zapewne miał srogo ją zawieść. Potraktował ją z góry, dokładnie tak samo jak jakieś niemądre dziecko, które nie wpoiło sobie jeszcze całości alfabetu i na zebrę chciało mówić koń w paski.
- Może kiedyś odkryjesz, że twoje racje to można sobie o kant dupy potłuc. - Odpowiedział, przeskakując z zawiłego operowania słowem wprost na szlak starego, dobrego przekazu bezpośredniego. Nie rozjaśniał jej jednak ani różnic, ani tym bardziej nie pragnął o tym mówić, jak najszybciej odsuwając od siebie cały ten temat. Po cóż kot miałby z myszą gawędzić o serze?
- Moje maniery są dokładnie tam, gdzie twoje własne. Pod powierzchnią lustra, kończące się na czubku różdżki. - Stwierdził, a lekka gorycz przebrnęła wreszcie przez jego słowa. Czy tego pragnęła, czy też nie, ciskając w niego i jego otoczenie zaklęciami, niejako godziła w jego dumę. To było takie samo naruszanie przestrzeni osobistej, jak wbijanie paznokci wprost w jej szyję. Niemniej, nie łudził się, że to zrozumie, skoro dla niej liczyła się wyłącznie jej własna zabawa i pusta satysfakcja z jego włączenia się do gry. Tak czy inaczej, nie miał tym jej zmartwić, wprost przeciwnie. Prawdopodobnie jedynie poprawi jej humor.
Widząc jednak, że wreszcie czymś wprawił ją w dyskomfort, nie zdołał powstrzymać uśmiechu. Wtoczył się on na jego bladą twarz niespiesznie, nadając temu obliczu jeszcze więcej tej nieuchwytnej normalności. Nie wyglądał jak morderca wszech czasów i ktoś, kto jest w stanie grać w siatkówkę cudzą głową. Ze swojej niepozorności wykuł zbroję, która chroniła go przed jednostkami takimi jak Rockers. Dzisiaj jednak nijak nie miało mu to już pomóc.
Pozwalał jej mówić, chociaż słuchał jej jednym uchem, a wypuszczał drugim. Wywrócił wyraźnie oczami, gdy uznała za stosowne poinformować go, że jej krew jest trująca.
- Mało mnie obchodzi co cię kręci, a jeszcze mniej to, co z ciebie wypływa. - Powiedział, jak gdyby chciał postawić sprawę jasno. Nikt tu już dzisiaj nikogo jeść nie będzie. Zwłaszcza już, że już nawet abstrahując od niedorzeczności, wedle których jej krew miałaby być trująca, faktycznie pewnie by mu nie posłużyła. Jeżeli mógł wybierać, to naturalnie nie żywił się na jednostkach, które same nie szanowały świątyni swojego ciała. Jakaż była to w końcu przyjemność ze spijania z kogoś, kto wlewał w siebie litrami prawdziwą truciznę.
- Nie pali mi skóry, więc może by jej jednak trochę upuścić? - Zauważył, cmokając cicho nad szkarłatem spływającym za jej koszulę wraz z każdym łupnięciem jej serca. Na jej pokazanie zębów, on odpowiedział wyłącznie poszerzeniem uśmiechu, jaki tym razem sięgnął nawet jego oczu. Kiedy ona starała się być groźna, on pozostawał kompletnie ślepy na tę siateczkę tkanych pozorów. Prawda była taka, że obydwoje mogli zrobić sobie krzywdę już dawno temu, a jakoś żadne z nich nie wydawało się do tego chętne.
- Pewnie, że lubię sobie pogrozić, przecież to kwintesencja mojego istnienia. Nawiedzać, straszyć, odrywać głowy. Jak widać, nie jestem w tym sam. - Wytknął jej natychmiast, wszak już od samego początku to ona szczekała z ich dwojga zdecydowanie głośniej. Zmrużył oczy, czując niechciany dotyk na swoim policzku, ale nie strząsnął jej ręki. Pozwolił jej na spapugowanie swojego gestu i przechylając głowę w bok, nakrył jej dłoń swoją własną. Chłodną, ale zaskakująco delikatną, jak to u malarza. Docisnął jej paznokcie, pozwalając, aby i one przebiły jego skórę, barwiąc nie tylko twarz, ale i jej palce czerwienią jego krwi.
- Upadek już był, zapomniałaś? - Wbił w nią milczące spojrzenie błękitnych oczu, puszczając nagle jej palce. - Była też finezja, było drżenie. Brakuje wyłącznie eksplozji, ale to może później, gdy trzeba będzie pogrzebać czyjeś zwłoki pod spadającymi skałami.
Nachylił się ku niej, odgarniając ciemną aureolę jej włosów i nieomal muskając ustami jej ucho.
- Chujowo przekonujesz. - Zdradził jej, cofając się, nim zapragnęła rąbnąć swoim własnym czołem. Nawet przez chwilę nie wątpił, że ten motylek z urwanymi skrzydełkami byłby do tego zdolny. I wtedy też wstał, rzucając przez ramię spojrzenie w kierunku zmasakrowanych zwłok leżących nieopodal. Przez to skakanie na chodniku, dziewczyna wyglądała jak zmaltretowana laleczka wyrzucona przez okno z trzeciego piętra.
Wtedy też niespodziewanie się pochylił, aby… wziąć Rockers na ręce.
- Nie szarp się z łaski swojej. Jeżeli cię upuszczę, to może ci spaść nie tylko głowa, ale i rączki oraz nóżki. - Taka groźba, że praktycznie brzmiało to jak suche stwierdzenie faktu. Przerzucił ją przez własne ramię, jak gdyby była jakimś workiem kartofli. Podskakując miękko na chodniku, podszedł też do swojego dzisiejszego posiłku. Głowę bez chwili namysłu kopnął kawałek dalej, gdzie na twardych kocich łbach zmiażdżył ją pod naciskiem własnego buta. Potem złapał za kostkę trupa, zamierzając ciągnąć go za sobą po ziemi.
- Jak zostawię cię na Pokątnej, to znajdzie cię ktoś znajomy, czy taka jadowita żmijka to przyjaźń zna wyłącznie ze słownikowych definicji?

- Jesteś w tym równie uparty - z niezadowoleniem odkryła jak skakał między słowami i własnymi reakcjami. A już sądziła, że stać go było na coś więcej. Pozostawili tę dziurę, przymknęła leniwie na te jego gesty, manierę, którą się zasłonił niczym tarczą.
- Dopasowujesz się do mnie? To urocze - rzekła niezdrowo wesołym głosem. Nie miała problemów z przekraczaniem tych granic, zwłaszcza, gdy wyszło to samo, całkiem automatycznie. Kimże była by walczyć ze swoją naturą? Czyż nie powinien sam tego rozumieć? Rzadko które potrzeby były tak naprawdę górnolotne, wykraczającą poza tą paskudną przeciętność przed którą tak chciała się wzbraniać. Jedni widzieli piękno w pałacu ciszy własnego umysłu, inni w wybuchach, ruchu, drżeniach ekscytacji, tak dotkliwych jak spazmy. Patrząc na jego twarz, łatwo było dojść do wniosku, że działało to w obie strony. Mógł nazwać ją tym wyjątkiem specjalnym, wybitnie wytrącającym z równowagi, tworzącym dziury w tym ochronnym płaszczyku-niewidce.
- Myślę, że to, co mnie kręci i tak nie przypadłoby ci do gustu - zadrżały kąciki jej warg z rozbawienia. Zdążyła całkowicie wytrzeźwieć, choć nadal wracały do niej zawroty głowy. To wrażenie, że wszystko, co właśnie się wydarzyło, było tak naprawdę jawą, marą, czymś nieuchwytnym. Przez chwilę patrzyła na niego bez gadania, poruszania językiem. Przez gardło nigdy by jej nie przeszły słowa, że zobaczyła w nim coś odrobinę fascynującego. W tej jego bezkarności.
- A dziękuję - rzuciła wreszcie łaskawie, takim tonem, jakby rzeczywiście była jakąś cholerną księżniczką, co spała na strączku z wnykopieńki. Rozumiał jakie było to nieprzyjemne? Niechciany dotyk, bez ostrzeżenia. Zmrużyła podkreślone ciemnym cieniem oczy na ten gest, dłoń na dłoni, drgnęła krótko, nie wycofała jej do samego końca. Przyglądała się cieczy, o dziwo, zamykając usta na dłużej.
- To nie był upadek. Nie taki jak być powinien - zaprzeczyła, ale nie dodała nic więcej, pozwalając mu na to by przerobił to poniekąd w żart. Może tak było lepiej? Tak niepoważnie. Zdziwiłby się, zwłaszcza że nie poruszyła głową, gdy tak zrobił, uznając swoje włosy za wystarczającą obronę. Nie było już przecież pełnego efektu zaskoczenia, ataku przestrzeni osobistej bez zapowiedzi.
W końcu się zmęczył?
Sama czuła się dziwnie zmęczona, ciało wypłukiwało się z tej adrenaliny, potrzeby szarpania się z nim dalej, walki. Rzuciła jeszcze ciche niewerbalne Finite na niego by pozbyć się tego, jakże pięknego koloru czerwieni. Powtórzyła zaklęcie, bo za pierwszym razem się jej nie udało, po czym schowała pospiesznie różdżkę do kieszeni. Następne jego działanie rzeczywiście ją nieco zaskoczyło, ale na szczęście nie patrzył wtedy na jej twarz.

Wynik d100: 68

Wynik d100: 88

- Co ty robisz - westchnęła nieco zirytowana.
Została więc workiem na jego ramieniu, jakże dramatycznie, co nie, ale chyba w tamtym momencie było jej wszystko jedno. Emocje przecież opadły. Obserwowała sobie z jego pleców, co wyczyniał, brudząc jeszcze bardziej tę paskudną aleję.
- Opłaca ci się to w ogóle? Nie lepiej sobie znaleźć świeży towar? - spytała, marszcząc z obrzydzeniem nos, bo co jak co, ale na trupa pozbawionego głowy miała obecnie dobry widok. Poruszyła się nieco na nim, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję.
- Pokątna nie wchodzi w grę - ucięła krótko, nie odnosząc się do tych słów o przyjaźni. - Twoja trumna też nie, więc skoro chcesz robić za mój darmowy transport, podrzuć mnie pod jedno miejsce na Nokturnie. No chyba, że tak nie chcesz się ze mną rozstać, że to jakiś twój pokrętny sposób na to, żeby zostać ze mną dłużej.
Pomyślała o Arabelli, jednej z nielicznych osób, które ją tolerowały. Dawno zresztą nie miały ze sobą kontaktu, choć już w myślach widziała te pytające spojrzenia Borgin. Głowę przekrzywiła w bok, jedyną sprawną ręką, rysując sobie po jego plecach. To było takie absurdalne. Była niesiona przez krwiożerczego wampira, którego wkurzała. Poklepała go trochę po łopatkach.
- Jesteś kurewsko zimny - ale i tak przycisnęła policzek do niego. Dzięki temu mniej wirowało jej w głowie. - Idź parkiem. Mniejsze szanse na nieoczekiwane pytania. Upragniona kamienica będzie blisko. Bliżej niż ta twoja Pokątna.

Udało jej się go zaskoczyć. Spodziewał się, że nie ściągnie z niego szkarłatu i będzie później samodzielnie bawił się w odczynianie cudzych uroków. Pasowałoby mu to do niej, taka kompletnie niczym niepodyktowana upartość i to wyłącznie po to, aby chociaż w niewielkim stopniu uprzykrzyć mu życie. Takie miał o niej niezbyt pozytywne zdanie, ale cóż poradzić. Może gdyby nie drwiła z niego nieustannie, to mogłoby być ono inne? Niewykluczone.
Wywrócił oczami po jej słowach, ale, jako że nie mogła tego widzieć, uzupełnił swoją reakcję słowem. Notabene naszpikowanym odpowiednią ilością ironii, aby wyczuła ją bez patrzenia na jego twarz.
- No pewnie, że się opłaca. Zakopię ją sobie na cmentarzu, żeby mieć jutro na śniadanie. - Wstrząsnął jej ciałem bezczelnie, aby wytrącić ją znowu z równowagi. Mściwy gad. - Durna jesteś. Myślisz, że przeżyłbym ponad wiek, zostawiając trupy na widoku? - Rozjaśnił jej swoje motywacje, ciągnąc dalej tego trupa bez jakiegoś większego poruszenia. Kręgosłup dziewczyny wyginał się dziwnie na kocich łbach. Zapewne był to fascynujący widok dla lekko podpitej dziewuchy trzymanej na plecach niby jakiś wór kartofli.
- Moja trumna. - Powtórzył, parskając cicho i zmienił kierunek, wciskając się w jedną z pobocznych uliczek przylegających do tylnej alei. Ominięcie Pokątnej było mu jak najbardziej na rękę, bo ani mu to po drodze, ani to praktyczne tak daleko ciągnąć za sobą trupa. - Podaj mi numer. - Polecił jej tylko, nie potrzebując żadnych szczegółów więcej, aby odnaleźć optymalną trasę. Mieszkał na Nokturnie i już wiele lat temu zdołał znaleźć takie ścieżki, na których nie groziło mu napotkanie niechcianych gości. Bardzo przydatna wiedza, zwłaszcza gdy miało się zamiłowanie do ciągnięcia za sobą zwłok i mając ślady mózgu na butach.
- Kurwa, przepraszam. Następnym razem wyczaruje ci koc. - Wywrócił znowu oczami, czego ponownie nie mogła zauważyć. Za to nie powstrzymał się i klepnął ją w uda na tyle mocno, aby to poczuła, lecz dostatecznie delikatnie, aby odpuścić jej nadprogramowe siniaki. - Co ty tam z tyłu robisz? Szukasz kręgosłupa moralnego? - Zapytał, orientując się, że te dziwne sensacje na plecach to w istocie ruchy jej palców. Do czego to doszło, że zamiast wyrywać się i drzeć to ona mu masaż fundowała?
Skręcił w ten park, który mu polecała bez zbędnego wykłócania się.

Zaskoczenie za zaskoczenie. Nieraz tak to działało, niczym najprostsze z zaklęć, którymi mogła się posłużyć. Nie było to takie proste, ale kiedy nie myślała o ewentualnymi konsekwencjami, działała pod wpływem chwili, dało się przeżyć. Jej to odpowiadało, że nie widział pozytywów, nie siliła się na poprawę swojego obrazu stworzonego w jego oczach. To odpowiadało, było łatwiejsze do uniesienia, wręcz oczekiwane i znajome. Przywdziewała złośliwość, infantylność i arogancję niczym najlepsze szaty i drogą biżuterię. Wiedziała, co czuć, co robić w takich sytuacjach - po prostu odpowiadała najczęściej tym samym.
- Smaczne... - wstrząs przerwał jej fałszywie uprzejmą odpowiedź. Nie dokończyła myśli. Wbiła więc mu paznokcie. - Chyba czekasz na moje wymioty.
Parsknęła ponownie, chowając niedowierzający uśmiech w jego ubranie. Jak się jej tłumaczył! Jak wyjaśniał! Kto by się spodziewał.
- No tak, ciągnięcie przez cały Nokturn truchła jest rzeczywiście mądrą decyzją - powiedziała bez krzty wiarygodności. Po jakimś czasie ten widok nużył, tracił na swej jakości. Jeszcze wszędzie jej te długie włosy wpadały, czy to do nosa czy do ust. No, no, czyżby trochę tego poczucia humoru posiadał?
- Numer mojego buta? Różdżki? - udawała, że nie wie o co pyta, ale po jego reakcji, stwierdziła, że nie ma co przeciągać tego pastwienia się. - Hmm, to była bodajże szóstka. Sześć przez dwa.
Poruszał się przynajmniej całkiem sprawnie, a jej dopiero jakoś w połowie drogi przypomniało się, że zostawiła buty i skamieniałą szatę w uliczce. Mruknęła pod nosem niezadowolona.
- A do tego skarpetki by się przydały. Noce są chłodne - zignorowała jego ton, mając z tego niejaki ubaw. Amplituda jej nastroju szalała z jednej skrajności w drugą, aż do czasu.
- Kutas z ciebie, pijawo - fuknęła, napierając na niego miednicą w ramach wyrażenia swojego oburzenia. Podrapała go mocniej, żywiąc nadzieję, że odczuje choćby dyskomfort z tego powodu. Po chwili zastanowienia, wbiła mu też zęby w to, co akurat było pod jej ustami, gdy tak się na nim układała jak na jakieś niewygodnej kanapie.
- Wyżywam się artystycznie. Nie czujesz? - palcem nakreśliła mu poszczególne litery. P. I. J. A. W. A.
- Nie opłaca się szukać czegoś, czego nie ma i co w sumie nie ma żadnej wartości - wzruszyła nieco ramieniem w którym miała czucie. Widoki się zmieniły, zrobiło się nieco jaśniej za sprawą pobliskich latarni.
- Powinieneś rzucić jakieś Nox czy coś - dodała jeszcze, jakże łaskawie. Oprócz ciągniętego ciała, czasem chmurne oko wyłapywało małe żyjątka. Przemykające wiewiórki, dziko żyjące pufki, a nawet miniaturowe elfy.
- Dziwny z ciebie krwiopijca - odezwała się wreszcie, wyjątkowo cicho. - Wkurwiam cię, a ty mnie nosisz. Co z tobą nie tak?
Znowu opuszkami przesunęła mu plecach i tym razem trochę nimi pobębniła w ramach melodii, która nagle wpadła jej do głowy. Raz, dwa, trzy. Raz, dwa, trzy.

- Co ty wiesz o życiu. - Odpowiedział natychmiast, aby zbić jej jakże trafione słowa. Ciągnięcie trupa przez połowę ulicy może nie było najgenialniejszą decyzją jego życia, ale z całą pewnością o wiele lepszą od zostawienia rozbebeszonych zwłok ze śladami po kłach i to na samym środku zdewastowanego zaułka, tuż przy butach i ciuchach Rockers. - Mogę ją przerzucić przez drugie ramię, jeśli tęsknisz za towarzystwem.
Nie silił się na odpowiedź, kiedy próbowała sobie z nim igrać. Zamiast tego, niespodziewanie puścił tył jej ud, aby zacisnąć lodowate palce na jej gołej stopie.
- Numer buta już znam, jak będziesz się tak wiercić, to zaraz zapamiętam też rozmiar miseczki. - Odgryzł jej się, a kiedy już zadbał o to, aby dodatkowo wyziębić jej stopę, połaskotał ją jeszcze krótko palcami, jak gdyby chciał sprawdzić, czy takie oślizgłe węże mają jakieś uczucia odczucia.
Trudno powiedzieć, czy spodziewała się akurat takiej reakcji, bowiem kompletnie nie reagował na wbijane w niego paznokcie. Nawet blizna na plecach nie wydawała się na tyle wrażliwa, aby robiło na nim wrażenie takie byle głaskanie, ale kiedy go ugryzła, natychmiast odpowiedział pięknym za nadobne. Problem jednak w tym, że gdyby naparł szczękami trochę mocniej, faktycznie mógłby przebić jej skórę. Gdzie gryzł? Tam, gdzie miał najbliżej - prosto w jej udo.
- Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe. Może jednak sprawdzę, czy w żyłach płynie ci kwas, czy wyłącznie wrząca smoła? - Pytał, kiedy już cofnął zęby i nieco przyspieszył kroku. Latarnie były pewną niedogodnością, on również zdawał sobie z tego sprawę. Biorąc jednak poprawkę na jej chęć do puszczenia pawia, nie odważył się do przebierania nogami jeszcze szybciej, a przynajmniej jeszcze nie.
- To rzucaj. Masz wolne ręce. - Stwierdził, kiedy zaczęła mu wytykać, co powinien, a czego nie. - Wcześniej tak się rwałaś do czarowania, myszoskoczku. - Przypomniał jej jeszcze, ściągając brwi kiedy jej palce zabębniły znowu o chłodny marmur jego pleców. Pozwolił, aby słowa, które wypowiedziała, napotkały wyłącznie na cichy odgłos jego regularnych kroków. Wtedy też zupełnie bez ostrzeżenia puścił się biegiem. Miękko jak dziki kot, pokonał odległość dzielącą go od numeru szóstego w zaledwie kilka uderzeń serca. Zatrzymując się, najpierw cisnął zwłoki wprost pod najbliższą ścianę, akurat w mglisty cień rzucany przez pobliskie kubły ze śmieciami, a potem złapał tego długonogiego, czarnego pająka, aby zdjąć go ze swoich pleców.
- Rozpracuj tę zagadkę samodzielnie, Sherlocku. - Odpowiedział, uśmiechając się zaczepnie i wsuwając dłonie pod jej pachy, posadził ją na kamiennej kostce niczym małe dziecko. Nie żegnał się, nie pukał też do pobliskich drzwi. Nie dając jej więcej czasu na odpowiedź, aniżeli jedno uderzenie serca, porwał swojego trupa w ramiona i dosłownie rozpłynął się w powietrzu, gdy wystrzelił w jedną z pobliskich uliczek.

| ztx2

16 sierpnia 1980r.

Zdecydowanie nie powinno jej tu być. To był okropny pomysł od początku i dobrze o tym wiedziała. Jednak nie mogła się powstrzymać. To było wbrew jej naturze, gdyby przestała pakować się w kolejne kłopoty. Ostatnimi czasy było ich coraz więcej i zdawać by się mogło, że te pojedyncze spokojne dni pomiędzy, kiedy zajmował ją jedynie dyżur, były nieznośnie nudne. Czy już mogła powiedzieć, że uzależniła się od adrenaliny? Od tego uczucia strachu, ale i podekscytowania, który czuła właśnie teraz?
Było gorąco, a więc na ulicach w tych okolicach (hehe), czarodzieje dzielili się raczej na kilka grup. Tych, którzy mimo wszystko kisili się w szatach, tych którzy dali sobie spokój i do pewnego stopnia ubierali się po mugolsku oraz tych, którzy, a raczej które czy mróz czy słońce, miały na sobie dość mało ubrań jakichkolwiek.
Elizabeth uznała, że jeśli ma pozostać niezauważona, powinna raczej wtopić się w tłum. Jej czarny top na ramiączkach opinał jej walory i kończył się dokładnie na wysokości pępka. Czarne poprzecierane jeansy z dziurami w kilku miejscach zaczynały się za to dobre pięć centymetrów niżej i podtrzymywane skórzanym paskiem dawały pewne pole do popisu dla wyobraźni czarodziejów, których mijała. W dodatku na wierzch narzuciła czarną, skórzaną kurtkę z czerwonym podszyciem. Raczej na pierwszy rzut oka nikt nie skojarzyłby jej z szanowaną i poważną uzdrowicielką z Munga.
Zauważyła powoli zbierający się tłumek. Jeśli ktoś nie startował, to robił za gapia lub wykorzystywał okazję, by upchnąć komuś trochę towaru. Uniosła do góry kąciki ciemnoczerwonych ust, myśląc o tym, jaką wspaniałą łapankę miałaby tu magimilicja. Jakoś od razu rozejrzała się po czarodziejach, czy któryś nie wydaje się podejrzany. Niestety szybko zorientowała się, że na Nokturnie podejrzani są dosłownie wszyscy!
Odrzuciła ciemne loki na plecy i przemknęła się bokiem, chcąc jakoś dostać się do centrum wydarzeń, a jednocześnie zmniejszyć moment ocierania się o innych do minimum. Oczywiście w tłumie jej stopy dość szybko odczuły, co to znaczy zmiażdżenie i podeptanie, a Beth mogła sobie jedynie dziękować, że nałożyła cięższe, wiązane buty.
Przystanęła w pobliżu grupek, które typowały swoich członków do wyścigów. Musiała przyznać, że poniekąd jej się to podobało. Ten dreszczyk adrenaliny i sportowego klimatu. Czuła się, jak mała dziewczynka, która robi coś bardzo, bardzo złego i uchodzi jej to na sucho. A przecież tak bardzo ryzykowała. Wszystko dla idiotycznego pomysłu, jakiejś nadziei, że może tym razem usłyszy lub trafi na kogoś, któ powie jej cokolwiek. Rzuci jakimkolwiek nazwiskiem, które mogłoby zaprowadzić do reszty zwolenników Jego.

Udo za to czuł się jak w domu. To były jego klimaty, choć dalekie od standardów z wyższych sfer. Ale to nie powinno dziwić - w tych sferach były takie nudy i ograniczenia, że każdy czystokrwisty miał ukryte hobby albo chociaż piwnicę czy lochy na to, co chciał ukryć przed światem. Albo kogo. Shacklebolt jednak aż tak strasznie się nie krył ze swoją pasją do latania czy grania w quidditcha, dlatego odpuścił sobie takowe pomieszczenie. Zresztą musiałoby mieć niebywałe rozmiary, aby mógł se w nim urządzać wyścigi. Nie mówiąc o tym bajzlu w korytarzu, który musiałby przejść tabun ludzi, by te wyścigi u niego na chacie wzbudzały jakieś większe emocje, a także o zabezpieczeniach, aby magimilicja albo ci przeklęci aurorzy przypadkiem nie wpadli i go nie zechcieli oskarżyć o jakiś współudział. Na przykład w morderstwie, gdyby ktoś zostawił mu trupa w piwnicy i nie posprzątał po sobie. Zapewne wtedy jego ojciec zacząłby mieć do niego pretensje i zalecenia w kwestii życiowego ogarnięcia.
Oczywiście na miejsce przyszedł ze swoją paczką i czuł podekscytowanie. Do pierwszego wyścigu zgłosił się jego kumpel, Arnold, na którego od razu postawił galeona w zakładach prowadzonych przez człowieczka stojącego parę metrów dalej. Nie wyglądał na kogoś, kto chętnie odda pieniądze (a chłopak był pewien wygranej członka gangu), ale mu to nie przeszkadzało. W razie czego miał z kolegami pretekst, by dać mu w ryj i odebrać więcej niż tylko nagrodę. Albo krzyknąć, że ktoś ustawił wyścig, dał lewą miotłę i mieć pretekst do zrobienia tego samego.
Z żywym zainteresowaniem patrzył, jak jakaś kobieta zdjęła koszulkę, prezentując się w biustonoszu, po czym zamachnęła nią niczym chorągiewką dając sygnał startu. Udo z zadowoleniem zauważył, że Arnold wystartował jak z procy od razu wyprzedzając przeciwnika. - Dajesz! - krzyknął. Kiedy zawodnicy zniknęli im z oczu na chwilę oderwał swoje oczy od nieoficjalnego toru. Wiedział, że minie dłuższa chwila nim znów się pojawią w zasięgu wzroku, a ktoś mógł wykorzystać nieuwagę jego lub jego kolegów. Wtedy w oko mu wpadła dziewczyna, której skądś kojarzył. Podniósł brew nie będąc pewnym czy powinien się tym zmartwić czy wręcz przeciwnie. Po chwili doszło do niego, że znał ją ze szkoły, choć głównie z widoku. Eliza? Elizabeth? Bethany? Jakoś tak się nazywała. Lepiej zapamiętał fakt, że była szlamą, choć ten fakt raczej mu wisiał i powiewał. Bardziej go martwił cel jej przybycia tutaj. Kiedy złapał jej wzrok korzystając z bliskiego dystansu rzucił: - Nie radzę ci tu przebywać zbyt długo - nie wynikało to z troski. Liczył, że to ostrzeżenie da jej do myślenia i sama się stąd zawinie, na co nie liczyła. Nie chciał, by ktokolwiek niezwiązany z okolicą ściągnął na niego lub jego kumpli problemy.