Bar "Pod Krzywym Łokciem"

Bar "Pod Krzywym Łokciem"

Jeden z barów w Glasgow, który dostępny jest tylko dla czarodziejów. W środku bardzo ciemny, subtelnie oświetlony przez klimatyczne lampy oliwne, stworzony w całości z bardzo trwałego drewna. Starta i nieco popękana, w dodatku skrzypiąca podłoga to stała wizytówka tego miejsca. Na samym środku dość sporego pomieszczenia znajduje się bar z różnymi alkoholami - magicznymi i tymi zwykłymi. Po lewej stronie od niego znajduje się kilka stolików różnej wielkości, a po prawej o dziwo trzy stoły bilardowe, które są bardziej rozrywką mugolską, niż magiczną, dlatego są bardzo rzadko oblegane. A skąd nazwa? Ponoć niegdyś pewien wędrowiec z krzywym łokciem otworzył w okolicy butelkę piwa za jego pomocą. I to właśnie zainspirowało właściciela - Joeya Chicago do nadania takiej nazwy.

Cennik

Zupy
1. Mięsna zupa
2. Zupa Cebulowa
3. Flaki
4. Fasolowa

Dania główne
1. szkocki stek
2. Szkocki placek
3. Duszony żołądek owcy
4. Ryba z frytkami
5. Schab po cygańsku
6. Pieczone Kiełbaski
7. Zapiekanka z mięsa i kartofli

Desery
1. Szarlotka
2. Kruche Ciasteczka
3. Krajanka z melasy
4. Dyniowe paszteciki
5. Cytrynowy sorbet
6. Sernik

Napoje
1. Sok dyniowy
2. Woda goździkowa
3. Sok pomarańczowy
4. Herbata z anyżem  
5. Herbata z pomarańczą
6. Lemoniada
7. Woda

Alkohole
1. Piwo
2. Wódka
3. Absynt
4. Cydr
5. Nalewka śliwkowa
6. Szkocka Whisky
7. Ognista Whisky

10.03.1980 r.
Już wszędzie trąbili o wybraniu Edryda Notta na nowego Ministra Magii. Rano było szczególnie napięta atmosfera w Ministerstwie, zapewne w każdym departamencie. Szepty nosiły się wszędzie, dużo osób nadal nie mogło w to uwierzyć. Co z tego, że już 1 marca było jasne, kto był pieprzonym czarnym koniem wyborów. Jebany Nott, na którego pluła cała jej rodzina, w tym i ona. Nie tylko dlatego, że ogólnie nie paliła miłością do ludzi, ale każdy Rockers wiedział, że ród Nottów był bandą złodziei i pieprzonych hipokrytów. Miała tylko nadzieję, że jej ojciec się o tym nie dowie, a jeśli tak, to uzdrowiciele szybko zareagują. Minęło już tyle dni, odkąd znowu tam trafił, odkąd widziała go po raz ostatni. Minęło tak wiele...
Nie potrafiła się otrząsnąć, a bycie w domu zaraz po zaprzysiężeniu, było niemalże samobójstwem. Zwolnili ich przecież wcześniej do domu. Praktycznie wszystkich. Czuła w kościach, że w rezydencji była już pani matka oraz Massimo, a ona nie miała absolutnie żadnej ochoty by ich dzisiaj widzieć. Pierdoliła to, dlatego, tak jak była ubrana na staż u tej wiecznie będącej w stanie przedmiesiączkowym Borgouis, tak machnęła różdżką na przywołanie Błędnego Rycerza i tym gruchotem pojechała pod pierwszy lepszy bar. Dla swojego komfortu postawiła na Szkocję, a mieszek wypełniony złotymi i srebrnymi monetami, pomógł spełnić tę fanaberię. Po drodze jej gardło szwankowało a z ust, co jakiś wylatywały bąbelki, które starała się zasłaniać swoją szatą.
Kurwa. Mać. Lekarstwa. Ciągle o nich zapomniała, a teraz i tak było już za późno. Westchnęła rozdrażniona, na co jej gardło ścisnęło się jeszcze mocniej. Teraz tylko pozostało mieć nadzieję, że będą mieć tam na miejscu porządną Whisky.
Podróż okazała się szczególnie męcząca, nie zmrużyła nawet na chwilę oka, zwłaszcza kiedy odkryła, że jedna wiedźma przygląda się jej butom, a starzec z tyłu, który miał tylko kikuta a nie całą rękę, pokazywał jej dziwne znaki. Też mu pokazała przy wychodzeniu z pojazdu. Środkowy palec na dalszą podróż.
Zaczerpnęła świeżego powietrza i potarła swoje gardło. Drapało w cholerę, więc należało je zwilżyć, a potem, potencjalnie poszukać jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby zdobyć maść. Może na miejscu podgrzewali tę whisky, albo przynajmniej mieli w swojej ofercie coś gorącego? Oby.
Zimno, które panowało wokół, nie przeszkadzało. Zresztą, swoje włosy potraktowała jako szalik, gdy je tylko rozpuściła. Drzwi baru otworzyły się same, gdy Rockers przed nimi stanęła. Przeszła więc przez próg, stukając swoimi bogatymi butami na obcasie i od razu podeszła tam, gdzie był alkohol.
- Co macie? A zresztą nieważne, poproszę jakąś rozpiskę by przyfrunęła.. - rozejrzała się za wolnym stolikiem i wybrała jeden z tych, które znajdywały się w rogu. - Tam.
- Już się robi. Coś chcesz na teraz? - właściciel zwracał się dość bezpośrednio, nic sobie nie robiąc z jej wyglądu, ale to i tak było dla Rockers bez znaczenia.
- Szkocką - rzuciła chrapliwie, czując jak gardło jeszcze bardziej zaczyna jej dokuczać. Joey kiwnął głową, pstryknął palcami, a jedna z butelek uniosła się w górę i zaczęła nalewać do szklanki. Caroline ze zmrużonymi oczami przyglądała się tej czynności, uchem wyłapywała wszelkie bodźce. W tle rozbrzmiewał klasyczny magiczny rock, przez co mimowolnie stukała obcasem w rytm muzyki. Gdy właściciel podał jej szklankę, chwyciła ją od razu, zręcznie unikając zetknięcia z palcami mężczyzny i ruszyła do stolika, pod nosem nucąc melodię, która łatwo wpadała w ucho.

Setha ogarniało potworne zmęczony i prawdopodobnie było to po nim widać. Siedzący po drugiej stronie stołu chłopak zezował to na niego, to na ścianę – obie te rzeczy były jakieś takie zimne, ale z dwojga złego wolał tynk.
Wehrly z całą swoją cierpliwością położył łokcie na blacie, objął pięść chudymi palcami drugiej ręki, a potem oparł o knykcie brodę. Złote spojrzenie wodziło po bladym obliczu rozmówcy, aż wreszcie zatrzymało się gdzieś na wysokości jego oczu.
– Co było później, po tym jak poszedłeś do Pharella? – Szorstki ton przypominał papier ścierny przesuwający się po czułych bębenkach. Chłopak skrzywił się lekko.
– Poprosiłem, aby się tobą zajął, jakoś cię oddelegował, usunął z Anglii – przyznał po dłuższej chwili milczenia. – Nie chciałem, żeby zrobił ci krzywdę.
Zegar w pomieszczeniu tykał, kompletnie niezsynchronizowany z rytmem serc.
– I sądziłeś, że jak się mnie pozbędzie? Wyśle mi list w surowym tonie?
Znów cisza; znów tykanie zegara.
Chłopak poruszył się niespokojnie, marszcząc brwi.
– No... niekoniecznie. – Westchnął, aż opadły jego chuderlawe ramiona. – Właściwie się nad tym nie zastanawiałem... Rozmawiałem z... um... no wiesz, z Nim, a On powiedział, że powinienem się skontaktować z Pharellem, jeżeli coś w twojej pracy mi nie pasuje i... no i Pharell powiedział, że nie mam się martwić i wszystkim się zajmie. I to wszystko, naprawdę.
Seth zamknął powieki, starając się zapanować nad rosnącym wewnątrz gniewem. Wściekłość zalewała go od środka; parzyła jak lawa, była nawet w takiej konsystencji. Docierała do najdalszych i najmniej znanych medycynie zakątków; wyciekała poza ciało, była już wszędzie.
Siedzący naprzeciwko chłopak nagle rozejrzał się po wąskim pomieszczeniu, a potem objął się pokracznie.
– Jezu, powiedz coś. Przecież jesteśmy kumplami, nie? Sam wtedy wybuchnąłeś, to właściwie ty kazałeś mi spadać, kablować! – Źrenice chłopaka zalśniły od światła lampy; mdły, żółtawy blask pochodzący od wiszącej nad ich głowami żarówki rozjaśnił jego ciemne oczy. – A teraz zachowujesz się jakbym zrobił coś nie w porządku. A zrobiłem co trzeba było. Znasz zasady.
Ile ten szczyl mógł mieć lat?
Seth, uchylając powieki, ocenił go na jedenaście.
Sam był młodszy, o wiele młodszy, kiedy wszedł do gry. Jemu nie wybaczano. Dlaczego Roganowi by mieli?
Dlaczego on miałby mu wybaczyć?
Podnosząc się z krzesła, postanowił unieść też kącik ust. Uśmiechnął się, a Rogan odwdzięczył mu się tym samym, uspokajając się. Zaraz potem grymas na jego twarzy zbladł.

Kilka godzin później Seth wybudzał się z drzemki. Pociąg wjeżdżał akurat na stację i choć Wehrly nie przepadał za Glasgow, było to jednocześnie główne miasto, które Pharell ominie szerokim łukiem. Ciężko było wybrać, który z nich Szkocji nie znosił bardziej.
Setha bolały zęby.
Obracając w dłoniach rozpięty łańcuszek przekroczył próg jednego z barów; wszedł wraz z paroma innymi czarodziejami, żywo rozmawiającymi o nowym Ministrze Magii. Zdał sobie wtedy sprawę, że ani razu nie zainteresował się polityką, a Edryd Nott był dla niego takim samym Celem jak rynsztokowe ścierwo z angielskich slumsów. Jedno i drugie zginęłoby od noża, kawałka szkła albo magii. Czym tu się ekscytować?
Po co tyle paplać?
Byłoby o wiele prościej, gdyby...
Wehrly przesunął językiem wzdłuż górnej linii zębów. Mrowiły go.
Gdyby On zechciał ten ministerski łeb nad swoim kominkiem. Seth byłby teraz w zupełnie innym miejscu. Powiodłoby mu się? A może już by go wytropili, może nawet splunąłby im w twarz? Może szarpałby się i gryzł, owładnięty chęcią wyswobodzenia się spod ciężaru zaklęć, tak samo wściekły jak chętny do walki. Na pięści. Na kły. Po l u d z k u.
Ale On prawdopodobnie siedział w swoim gabinecie, wpatrywał się w okno i wysłuchiwał raportu o Roganie. Nie miał więc czasu interesować się Edrydem, a już na pewno nie miał czasu zlecać zadań dla Setha. Raczej zlecał zadanie na niego.
Z nudy Wehrly zamówił więc szkocką i jeszcze nim wybrał stolik, jeszcze nim dobrze usiadł na wybranym przez siebie miejscu, jeszcze nim odłożył naczynie z trunkiem na blat, rzucił pod nosem rozdrażnione:
– Och, zamknij się wreszcie, dają radę bez ciebie – gniewne, wściekłe, o krok od przesiąknięcia jadem. Powiedział to do siebie, twardo opadając na siedzenie, ale zrobił to wystarczająco głośno, aby nucąca stolik obok dziewczyna wyłapała ton.
I aluzję.

Włosy się rozsypały wokół jej twarzy za sprawą dłoni, którą je poprawiła i przy okazji rozpięła kilka guzików szaty, jako że w barze było ciepło, zapewne za sprawą działającego kominka. Ruszyła na lewo, kołysząc szklanką z alkoholem. Pociągnęła łyk, a wraz z alkoholem połknęła bańki powietrza, przez co miała w drodze serię krótkiego kaszlu. Potem były tylko dźwięki, rozbrzmiewająca muzyka. Była zmęczona, ale nie mogła sobie pozwolić na rozkojarzenie, nie ufała otoczeniu i nieznajomym. Do chuja Merlina, nikomu nie ufała, zwłaszcza temu, czego nie znała. Dobrze, że spódnica była tak zaczarowana by przyjąć formę spodni, dzięki czemu zaoszczędziła sobie żałosnych komentarzy i potencjalnych zaczepek wstawionych bywalców takich podrzędnych lokali. Przyszła tutaj na relaks, kilka chwil z alkoholem, tak oko w oko. Kolczyki z drobnymi kamieniami podskakiwały przy każdym uderzeniu obcasem o posadzkę w rytm utworu. Lata mijały, stare zagrywki nie mogły działać wiecznie, na tak otwartym terenie działały przecież inne zasady niż w zamkniętym zamku, gdzie wszyscy uczniowie otrzymywali etykietkę dzieci, które są niezdolne zrobić coś więcej, coś naprawdę groźnego.
Dzieci nie mogą być groźne, prawda?
Co za nieporozumienie roku.
Byłoby prościej, gdyby można było po prostu komuś przyłożyć, oddać się słodkiej otchłani nieposłuszeństwa, przełamania granic i barier. Zanurzyć, ach jakże!, zanurzyć się rozkosznie w swoich pragnieniach, dać upust niezadowoleniu. A teraz? Nott miał w swoich rękach najważniejszą rolę Ministerstwa i nikomu kto miał dość oleju w głowie to nie pasowało. Niektóre rzeczy załatwiało się powoli, kuło tyle razy by za tysięcznym razem osiągnąć upragniony rezultat. Jako żmija wiedziała jak zadbać o to, by jej skóra nie wyróżniała się niczym szczególnym wśród innych, gdy nie było takiej potrzeby.
Rockers była blisko, połowa jej szklanki była pusta, gdy znalazła się już przy swoim stoliku. Głos, który przeciął mieszankę jej zachrypniętego głosu z męskim wokalem z Trzeszczących Różdżek w granej w Krzywym Łokciu piosence, zamknął Caroline usta. Zupełnie jakby było to zaklęcie sznurujące wargi czy odbierające mowę w mniej finezyjny sposób.
- Och, no coś takiego - odezwała się po dłuższej chwili, śpiewnie, płacąc za to ściskiem gardła. Dopiła resztę szkockiej, złapała menu, które przyfrunęło i oparła się o oparcie swojej miniaturowej kanapy, tak że łokieć znajdował się na wysokości jej głowy. Stolik jej i komentującego nieznajomego były obok siebie, dzieliła ich niska, profilaktyczna zasłona. Przysunęła się do niej powoli. Widziała tył jego głowy, potylicę, w którą wycelowała swój cios z otwartej dłoni. Ostrzegawczy.
- Pilnuj swoich interesów i jak ci nie odpowiada, zmień stolik - rzuciła jeszcze, już chrapliwiej. Gardło zaczynało poważniej jej szwankować, powinna zamówić coś na ciepło. Trzeszczące Różdżki zakończyły swój utwór, ustępując jakieś balladzie. Sprawę uznała za zakończoną, gdy wybrała ze spisu grzaną nalewkę śliwkową. Pozwoliła by menu odfrunęło z powrotem do Joeya Chicago.

Świat widział bardzo obrazowo. Poszczególne czynności najchętniej przedstawiłby jak trzylatek – rysunkami, które stopniowo nabierają znaczenia. Zakładał, że każdy dzień to nowe wiadro. Jeżeli do środka nie wrzuci się za dużo cegieł, błota i gówna – to łatwo przenieść je dalej, o kolejny krok. Ale jeśli jakiś denerwujący, jakiś niesprawiedliwy typ postanowi zrobić mu na złość – wtedy kubeł nabiera wagi, a targanie go z miejsca na miejsce staje się nie tylko uciążliwe. Staje się wyczerpujące.
Długie, pajęcze palce Setha dudniły o ściankę szklanki. Upił ledwie łyk trunku. Dzisiejszy dzień zaczął się tragicznie i sądził, że nie da się go bardziej spieprzyć. Wiadro zostało wypełnione po brzegi. Przesypywało się. Zajeżdżało od niego każdym brudem, który trzeba ze sobą targać, a jednak mając to na uwadze wkroczył do baru. Bo i co złego mogło się jeszcze stać? Co gorszego od spotkania z Roganem? Było już po wszystkim!
I właśnie wtedy ktoś uderzył go w tył głowy, wybijając tę naiwną myśl. Przez chwilę oczy Wehrly'ego krążyły po blacie stołu, jakby nie mógł ucelować wzrokiem w odpowiedni punkt. Nie, nie „ktoś” go uderzył. ONA go uderzyła.
Minęła ledwie sekunda; zaczerpnął tchu, wpuszczając w płuca zadymione powietrze lokalu. Chwilę potem prawie rozległ się huk i do Setha dotarło, że zadarł rękę i niemal z rozmachem uderzył w stół, jak wściekły kochanek, który nie wytrzymał podczas kolejnej kłótni. Przez piekielnie długą chwilę do głowy napływały setki myśli; scenariusze, pytania, wątpliwości. Co robić? Co CHCIAŁ zrobić, podnosząc rękę? Pomarszczona przez rany dłoń wisiała na wysokości jego barku; opuścił ją powoli na mebel. Gwałtowny zryw jednak wystarczył, aby barman skierował uwagę na zamieszanie.
No przecież.
To ONA go zaczepia. To ona go prowokuje. Narusza przestrzeń.
Ale to on jest winny.
Palce stuliły się w pięść, kiedy obracał głowę. Złote ślepia przemknęły po ścianach przybytku, po napiętym obliczu Joeya – i wreszcie padły na dziewczynie. Była młoda i głupia; jak każda w jej wieku. Identycznie wycwaniona, przekonana o własnej nieśmiertelności. W tym czasie ktoś taki sam jak ona wyrzygiwał krew pod butami kogoś takiego samego jak on. Mimo tego się odważyła.
– Jestem pod wrażeniem Szkocji – przyznał mimowolnie, równie schrypniętym głosem. Po na pozór obojętnych wargach błąkał się cień uśmiechu; ledwie widoczny grymas nabrał cierpkości, kiedy przesunął spojrzeniem po twarzy nieznajomej. – Tu nie trzeba płacić za zoo, żeby zobaczyć małpy.
Wsunął łokieć na oparcie; niecelowo imitując jej własną pozycję.
Bolały go zęby; cholernie, bo zaciskał szczęki na każdej odsłoniętej części ciała Rogana. Na jego barku, na jego przedramieniu, na jego szyi i palcach. Gryzł go jak dzikie, agresywne zwierzę – do krwi, do mięśni. Metaliczny posmak osiadł w gardle i kiedy Seth przełknął ślinę, miał wrażenie, że czuje go na nowo, choć minęło tyle godzin od zostawienia towarzysza w niewielkiej sali oświetlonej jedynie nagą żarówką.
Ten przeklęty ból miał mu przypominać, aby nie rzucał się w oczy bardziej niż to konieczne. Po co ci ta sprzeczka? Po co jej odpowiadasz? Nie dasz rady zignorować dumy, podwinąć ogona pod siebie i zwiać chyłkiem?
Jak podrzędny kundel uciekałeś setki razy. Teraz nie możesz?
Był nabuzowany. Na zewnątrz wydawał się spokojny, jednak pod stolikiem drgała noga, a mięśnie na szyi dawno się naprężyły. Przypatrywał się ciemnowłosej z mieszaniną pogardy, rozdrażnienia i czegoś, czego sam nie rozumiał – zaintrygowania? Była jak wyraz, który zalegał gdzieś na dnie umysłu, wciąż przykryty zbyt dużą warstwą niepamięci, aby rozpoznać jego znaczenie.
– Wychodzisz na godną pożałowała, gdy nie panujesz nad odruchami – syknął do niej konspiracyjnie. Już bez uśmiechu. Za bardzo dokuczało mu pulsowanie w szczękach.

Mogłaby mu pokazać obrazki bardzo szczegółowo, wyrwać kartki z kalendarza i transmutować je w ruchomą historyjkę, której treść przekazałaby w bardzo twórczy sposób. Za pomocą syknięć do jego przyciskanej, przez jej buta, głowy do podłogi. Za pomocą zaklęć, którymi skutecznie pozbawiłaby głosu by przestał w końcu się rzucać, przerywać chwilę jej spokoju. Chociaż, patrząc na to jak się prezentował, nie było go stać na to by ją usatysfakcjonować.
Nie lubiła kiedy się jej przerywało. Nie po to przyszła do baru by ktoś, o tak paskudnej gębie się do niej przyczepiał. Nie żeby ktokolwiek miał się do niej przyczepiać. Wszystko miało swoje granice, powinien o tym wiedzieć. Jej uprzejmość również je miała, bo, ha!, to jeszcze była uprzejmość wedle jej słownika. Co prawda nadwerężona, ale nadal w granicach obywatelskiej porządności. Rockers przekonana o skuteczności swojej dobitnej uwagi, żywiła przekonanie, że zapewne pijany bywalec, jakich pełno bywało u Joego, po prostu się zamknie i wypije na tyle, że wyląduje niedługo pod meblem. Po wszystkim, właściciel przeniósłby takiego łachmaniarza na zewnątrz albo na zaplecze by nie psuł wystroju. Tak to powinno się zakończyć. Krótki atak i proszę bardzo wypierdalać. Ale nie, oczywiście, że nie. Przypominał namolnego tłuczka, który, otrzymując jedno uderzenie, wraca po więcej.
Kolejne wiadro pomyj już się dla niego szykowało.
Nie musiał być jej znany, wystarczyło to, że wyrywał się do przodu, łamał ledwo trzymające się bariery, które przecież musiała wypracować by być w Ministerstwie, by funkcjonować w domu rodzinnym. Po prostu by przetrwać. A jak? Zakopując rzeczy, które sprawiały jej radość i które mogła wyciągać na wierzch tylko w określonych warunkach. To był jej specjalny dzień, do chuja Merlina. Była dobra, dopasowana muzyka, żadnych odciągaczy uwagi, żadnych papierów i rozkazów, i zaklęć kontrolujących. Nie musiała nawet sięgać po eliksiry ani po dodatkowe substancje. Ale nie, oczywiście, zawsze znajdzie się coś.
Nie, nie było po wszystkim.
Zdrowy cios powinien przywrócić nieznajomego do rzeczywistości i dać mu do zrozumienia, że za słowa też ponosiło się konsekwencje. Dobrze, że w barze nie panowały żadne konkretne zasady, chociaż, jeśli by się przesadziło to na pewno, niezależnie od pochodzenia, właściciel wyrzuciłby osoby odpowiedzialne za robienie syfu na bruk. W całym tym hałasie stworzonym przez muzykę i rozmowy, jej drobny gest miał prawo umknąć. Ale jego? Już nie. Patrzyła za oddalającym się menu, zanim ponownie nie zwrócił jej uwagi. Drgnęła, bo jednak nie zachował się tak jak powinien. Zaskoczył gwałtowną reakcją. Zanim jednak zwróciła na niego swojego chmurne tęczówki, starannie zadbała o to by nie pokazać mu żadnej emocji.
Dziwił się? Powinien przyjrzeć się jej dokładnie, porównać ze sobą, z tym jak on wyglądał, jak on się zachowywał, a jak ona. Podpowie mu, że wzbudzała większe zaufanie pomimo chłodnego, zarozumiałego oblicza. Wyglądała na kogoś, kto coś miał. A on? Tak żałośnie, cały zaniedbany, skrzywiony. Nikt nie stanąłby po jego stronie, nie było takiej opcji. Była tak arogancko pewna swojej przewagi, że sądziła, że nawet, jeśli wyciągnie różdżkę to i tak będzie usprawiedliwiona. Jej zimne oczy spotkały się z jego ciepłymi. Bo w końcu miały ciepły odcień, czyż nie? Złotawy.
Jeśli byłby odpowiednio przekonywujący to może by się z nim zabawiła.
- Gratulacje. I co w związku z tym? - rzuciła sucho, jakby czekała na ciąg dalszy jego prowokacji. Uniosła nawet jedną brew do góry. - Małpy i tak stoją wyżej w hierarchii od robaków.
Mogłaby się z nim zabawić, otworzyć mu usta, wyrwać zęby, a jeszcze lepiej, wejść mu do głowy, wydrążyć mu dziury. Ktoś by szukał nędzarza? Potępieńca? Nie był jednak wart, a ona nie mogła się rozkręcać. Nie po tym wszystkim. Ciepły kolor, toksyczna żółć. Ciemne włosy, prowokacje. Pamiętasz to, Rockers? Z czymś ci się to kojarzy? Coś ci to przypomina?
Pamiętasz mnie, Rockers?
Toksyczna żółć.
Nie, nie mogła ryzykować i potrzebowała alkoholu. Natychmiast. Ale nie odwróciła wzroku, czekała aż on pierwszy odpuści, zupełnie jakby mierzyła się z nim w ten sposób. Nie na różdżki, nie na pięści, ale na spojrzenia. Mimowolnie parsknęła na jego słowa, gdy tak nachylał się w jej stronę, rzucając coś na kształt groźby. Już nie mógł wytrzymać?
- No proszę, mało wiesz a prawisz morały. Powinieneś sobie zdawać sprawę, gdzie jest twoje miejsce. Chuchaj na mnie dalej tym swoim śmierdzącym oddechem, a wyczyszczę ci usta mydłem. Coś jeszcze mi chcesz powiedzieć o morałach? - wycharczała do niego, inaczej nie mogąc, przez swoje problemy z gardłem. Przelotnie zerknęła na Joego, który wciąż przyglądał się nieznajomemu i jej. Krótko kiwnęła głową na znak, że wszystko było pod kontrolą. Wyciągnęła jeszcze różdżkę, transmutowała chusteczkę w pergamin i zapisała na nim kolejne zamówienie, które posłała zaklęciem Accio.
Do niej miała zaraz przyjść grzana nalewka śliwkowa, dla niego zamówiła duszony żołądek owcy, które było daniem dla najbiedniejszych. Taki mały prezent od niej. Złapała pewnie nadlatujący kufer, nadal nie zmieniając pozycji. Czekała na jego reakcję na jej prezent.

Po co wdajesz się w dyskusje? Po co w ogóle zwracasz na nią uwagę? Ludzie się patrzą. Nie perfidnie, to nie aż taka speluna. Ale kątem oka, na samym skraju zmysłu. Zerkają w szyby, w których się odbijacie. Niby przypadkiem obracają się bardziej w waszym kierunku. Wiesz dlaczego?
Zacisnął lekko usta.
Bo mogą. Bo to ich ciekawi. Bo z każdą sekundą zapamiętują coraz bardziej jej bezczelną postawę i ten twój cholerny, spalony ryj. Wiesz co powiedzą w razie potrzeby? „A, to zamieszanie? No, była tam taka małolata... i jakiś olbrzymi, oszpecony typ zaczął się awanturować. Biedna dziewczyna. Pewnie tak naprawdę była przerażona. On? Tak, te blizny na gębie. Ich nie można zapomnieć, pewnie, że kojarzę”.
Wargi mu pobielały; przypominały teraz starą bliznę przecinającą twarz w poprzek. To jedyna zewnętrzna reakcja, na jaką się zdobył, choć w środku cały się gotował. Ręce zaczęły go swędzieć; miał ochotę poderwać się do góry, użyć pięści i wcisnąć palce w jej szyję, byle tylko się przymknęła. Jako dziecko długo wierzył w głupie legendy, bajki i klechdy. Stara wieszczka od Opiekuna opowiadała mu o tym, jak pozbywano się wiedźm. Trzeba było powalić je na ziemię, usiąść okrakiem na ich piersi, a potem objąć szyje rękoma. I wciskać kciuki w gardziel, coraz mocniej i mocniej, aż przestaną się szamotać – i oddychać. „Musisz zmiażdżyć ich krtań. Zrób to tak jakbyś zgniatał puste opakowanie po czekoladowych żabach. To zatrzyma ich plugawe dusze w środku. Rozumiesz?” Kiwał głową. „To dobrze. Bo jeśli zrobisz to źle, dusza wyślizgnie się ich ustami i znajdzie nowe naczynie. Inne ciało. I to inne ciało pewnego dnia cię znajdzie. Wiesz, co się wtedy stanie?”.
Odetchnął przez nos, odpychając od siebie obraz pomarszczonego, pobrużdżonego oblicza wieszczki. Mrużąc bardziej oczy starał się skoncentrować na dziewczynie i na całym, przeklętym barze. Na muzyce, od której drgało powietrze. Zapachach jedzenia, które wykręcały trzewia. Na dobrym alkoholu, który wciąż trzymał w luźno opartych o szklankę palcach.
Starucha zniknęła. Musiał skupić się na teraźniejszości. Na dziewczynie.
A szkoda, przemknęło mu przez myśl, gdy dostrzegł, jak młoda nabiera powietrza do płuc. Zaraz zacznie kłapać dziobem. Za moment.
Skrzywienie przemieniło się w uśmiech. O, właśnie. Zaczęła.
I z każdym jej słowem przestawał się dziwić, że była taka pewna siebie. Przecież z takim charakterem nie miała się co bać. Dementor by się nią zachłysnął. Czują smród duszy i żaden jej nie tknie. Jestem pod wrażeniem. Trzeba talentu, by tak się stoczyć, a ona nie wygląda nawet na zmęczoną.
A mimo tego, gdzieś podświadomie, wyrywało się z niego pragnienie. Głupia wizja, którą spychał w odmęty, najciemniejsze, najbardziej zapomniane zakamarki umysłu. W piersi go kuło od irytacji, bo przecież mógłby być kimś jej pokroju. Przychodzić do baru „Pod Krzywym Łokciem”, nucąc pod nosem i ściągając na siebie wzrok całej reszty klienteli. Mógłby prowokować, szczerząc zęby albo unosić brew, jakby wszystko wokół było gorsze. I absolutnie nikt nie wziąłby go za winnego. Kto uznałby niedoświadczonego dzieciaka za zaplutą jadem żmiję? Za przyczynę, która wywołała skutki? Nikt. Bo każdy taki występek można było zrzucić na karb niewiedzy. Na wysłużone: „dajże spokój, nie wiedział co robi, jest jeszcze młody!”.
A przecież oni doskonale wiedzieli co robią. Ona także.
Widział to w jej spojrzeniu, bo – jak na złość – nie spuszczał z niej wzroku. Uśmiechnął się nawet szerzej, gdy poczuł ciepłą woń nadlatującego dania.
– Widzę, że jak na wysoką hierarchię, prezenty dajesz niszowe. Braki nie tylko w głowie, ale też w portfelu? – Schrypnięty głos nabrał czegoś, co – gdyby nie twarz ściągnięta w rozdrażnieniu – zabrzmiałoby jak troska. Zamiast jednak skończyć temat, Seth chwycił za talerz. – Ale w jednym masz rację. Zapomniałem gdzie moje miejsce.
Powinien posłuchać intuicji – tej krzykliwej łajzy, która rozwrzeszczała się teraz jak najbardziej piskliwe babskie operetki. Ten wieczór dało się jeszcze uratować. Wystarczyło wstać i wyjść z lokalu. Uciekał już tysiące razy. Zakładał kaptur na głowę, pochylał brodę i chyłkiem wbiegał w ciemne zakamarki. Znał to pograniczne życie; trzymanie się gęstego mroku, zawsze w odpowiedniej odległości od ludzi. Taki los mu odpowiadał; uspokajał; relaksował. Więc czemu?
To jedno pytanie tłukło się po jego czaszce jak rykoszet: czemu? Czemu? CZEMU? Czemu wstał, czemu zrobił tych kilka kroków, czemu usiadł naprzeciwko niej, z oczami wciąż utkwionymi w jej ładną, arogancką twarz? Czemu wciąż się uśmiechał, jakby sama go zaprosiła do stolika?
Bo to ją rozwścieczy. Kompletnie wyprowadzi z równowagi, co? – Gruby spód szklanki stuknął o blat, jak kategoryczna kropka na końcu zdania.
– Lepiej? – Seth skrzyżował ramiona na płaskiej powierzchni mebla i pochylił się, ale minimalnie, w kierunku dziewczyny. Jedynie tyle, by wyrazić pełne zainteresowanie, które wydawałoby się szczere, gdyby nie uniesiony w ironii kącik ust. – Bo chętnie posłucham o twoich mądrościach. Jako szczyt łańcucha pokarmowego na pewno masz kilka rad w zanadrzu. Możesz mi je wyśpiewać, niech już stracę.

Rozwiń

Poprawię się.

Ciekawość? Z ciekawością wiążą się nieraz haniebne rzeczy, ostrzegawcze sygnały dla tych, którzy zbyt krążą wokół czyichś spraw. Bycie na czyimś celowniku ją nie interesowało, wolała sama konstruować takie listy gończe. Bycie dobrze ułożoną panienką nigdy jej nie wychodziło, brakowało jej ogłady, szybko się niecierpliwiła, oddawała palącej potrzebie zniszczenia. I tak trzymała tego w sobie sporo, pamiętając czym kończyła się niesubordynacja. Jakim wachlarzem możliwości dysponowała jej pani matka. Ale przecież czego oczy wiedźmy nie widzą, tego sercu nie gra pożoga. Żyła więc od pracy do domu, od domu do pracy, wykorzystując wszelkie możliwe szczeliny. Nie rodząc się mężczyzną, straciła prawo do większej swobody i aprobaty.
Sam widział, że ze swoim spalonym ryjem mógł, co najwyżej czyścić jej buty. Prawo nigdy nie stanie po jego stronie, tak jak i społeczeństwo. Z tą prezencją dawał idealną pożywkę do zostania kozłem ofiarnym każdej operacji, a i tak leżąc i krwawiąc, usłyszałby zaledwie: "Pewnie sam to zaczął. Wygląda na takiego. Zasłużył sobie". Bo nikt by mu nie uwierzył i nie pomógł. Bo wiedźmy z jego bajek i legend miały tu więcej do powiedzenia niż żebracy i stajenni. Bo on sam nie był pieprzonym Merlinem. Bo w tym świecie nie było litości i sprawiedliwości. W tym świecie to właśnie wiedźmy, w swoich dobrze skrojonych butach, z zimnymi obliczami, wciskały kciuki w gardła, wykręcały przełyki, rozrywały mięśnie, śmiały się do słabych dusz. Ale Rockers nie usiadła na nim okrakiem, nie zaczęła nim szarpać. Nie po to tu przyszła. Nie po niego. Światło wydobyło z jednego kolczyka refleks.
To oczywiste, że nie czuła strachu. Nie czuła też potrzeby by przed nim udawać, maskować swoje odczucia, hamować się z czymkolwiek. Był przecież nikim. W zimnych oczach nie kryło się nic, co mogłoby mu rekompensować spotkanie z nią, obiecywać ponadprzeciętne wrażenia. Bawiła się zaledwie swoimi kłami, język wciskając między szpary, na siłę, czując męczące drapanie. Skutek choroby rodowej, bo oni wszyscy, ludzie, byli splugawieni słabościami. On był jeszcze słabszy.
Tylko poczekać, aż nakarmiony karaluch zacznie okazywać wdzięczność i podda się nieświadomej tresurze. Upiła sporego łyka ze swojego kufra grzanej nalewki śliwkowej, czując od razu jak robi jej się przyjemniej. Rekompensowało to smród, który wydzielał. Z ubrań, z ciągle otwierającej się jadaczki.
- A dlaczego miałabym marnować na ciebie więcej niż kilka sykli i knutów? - parsknęła niedowierzająco, ocierając wierzchem dłoni swoje pulsujące od alkoholu wargi. - Powinieneś być wdzięczny już za tę hojność. Masz tupet.
Kolejny łyk, poprawiła jedną nogę na drugiej, uderzając butem w stół. Gdyby byli sami, pozwoliłaby sobie na przywalenie mu kilka razy. Tak dla wzmocnienia efektu. Z drugiej strony, czy warto było brudzić sobie pięści, narobić niepotrzebnych plotek, o takie byle ścierwo?
Muzyka zrobiła się jeszcze spokojniejsza, a nalewka była wyjątkowo miła, Rockers zaczynała odpływać myślami jeszcze dalej, próbując naprawić resztę swojego wieczoru, ale łachmaniarz się nie poddawał. Nie potrafił puścić ręki, gdy udało mu się dorwać kawałek paznokcia. Zdążyła przymknąć powieki, ponownie zacząć nucić, z wargami przyczepionymi do kufra, gdy się do niej dosiadł. Bezczelnie, jakby nie miał nic do stracenia, by ja sprowokować, sprawdzić dokąd go to może zaprowadzić. Jedno oko, drugie.
- Lepiej?
- Czy muszę dosadnie powiedzieć, że masz się odpierdolić by do kogoś takiego jak ty dotarło? - westchnęła ciężko, rozdrażniona z impetem stawiając kufer między sobą a nim. I tak już za dużo sobie pozwalał. Nie działał jak powinien. Nie rozumiał swojego położenia.
Wokół krzątali się ludzie, praktycznie wszyscy zdawali się mieć ich gdzieś, bo ani on ani ona nie byli niczym specjalni. Ale do czasu, bo wystarczył jeden fałszywy ruch i rozpętałoby się widowisko. Atrakcja wieczoru.
- Największą przysługę zrobisz światu jak po prostu wpełzniesz do swojej nory i nie będziesz nikomu wadził. Pierwsza rada. Proste, prawda? - rzuciła ironicznie, śmiejąc się krótko, niedowierzająco na to jego zachowanie. Butność. - Ale musisz mieć problem ze sobą, co? Och, musisz mieć. Na pewno. To zabawne. Siadasz tutaj przede mną i łykniesz wszystko, co ci powiem. Z tą niby pewnością siebie, jakimś zadowoleniem, bo oto siedzisz. Nie użyłam różdżki, nie wyciągnęłam zza pazuchy zaklętego ostrza. Ale sobie to mądrze wykalkulowałeś, co?
Dała znać dłonią Joemu, że jeszcze raz dla niej to samo. Jedna porcja to stanowczo za mało i to jeszcze na tak paskudny wieczór. Kaszlnęła krótko, masując sobie gardło. Przydałaby się jeszcze maść.
- Spójrz na siebie. Jesteś tutaj, niby czarodziej, bo tylko ci mają tu wstęp, ale pewnie jak nic jesteś szlamą, której się nie udało i teraz świat wokół jest taaaki zły, ojej. Wszyscy winni tylko nie ty, nie? - brodę podparła dłoniami, wbijając w niego beznamiętne spojrzenie. Wykrzywiła wargi karykaturalnie. - A jednak. Siedzisz tu. N. A. D. A. L. Uśmiechasz się do mnie, jakbyś wygrał w konkursie Proroka Codziennego sto galeonów. Bo co? Nażarłeś się czegoś ciepłego? Wow. Gratuluję. No i co zrobisz z tym fantem?
Podrzuciła do góry pusty kufer, który został przechwycony przez Chicago i przyciągnięty do baru.
- Kolejna rada. Umyj się.
Po wszystkim wycofała się, rzucając mu jeszcze na koniec dłuższe spojrzenie, prowokujące, jakby tylko czekała, aż da jej wymówkę by zostać. Tak się jednak nie stało, więc poszła w swoją stronę.

z/t x2

---

2 sierpnia 1980

---

Amelia o dziwo lepiej się już czuła, spędzała czas w towarzystwie swoich koleżanek, a jedna z nich poleciła Theodorowi czarodziejski bar w Glasgow w Szkocji, więc Theodore zaciekawiony miejscem wybrał się tam w dzień wolny po pracy. Był ździebko gotowy nawet na niewinny romans z jakąś Szkotką, co by posłuchać tego twardego akcentu. W sumie odkąd poznał Elizabeth Keen odnosił wrażenie, że kobiety mu zbrzydły, a nawet mężczyźni wydawali się nudni. Dlatego spędzał czas z matką, a potem wracał do swojej pracy. Jakoś zdecydowanie spiął dupę, wziął się za swoich pracowników i robili wszystko jak należy. Czasem jednak mógł sobie pokrzyczeć.
Tymczasem przyszedł tam odziany w szykowny garnitur, a pod sobą miał kremowy golf. Wypastowane buty, drogi zegarek kieszonkowy z inicjałami T. B. Jedna z brunetek siedzących przy barze, pijąca absynt zwróciła uwagę Bulstrode'a. Jak na dumnego arystokratę przystało, nie omieszkał do niej podejść i czarująco się uśmiechnąć. Ba, było to całkiem na miejscu, bo i nie miał przy sobie kompana do zabawy. Jednak ktoś komu pękały kieszenie od galeonów, kto pracował w ministerstwie oraz był duszą towarzystwa łatwiej było poznawać nowych ludzi. Theodore miał aurę towarzysza, więc tym bardziej przyczepił się do jednej z tych kobiet. Zapłacił za kolejny drink, a sam zamówił szkocką whisky. Liczył, że się rozluźni, że w końcu coś poczuje. Za każdym razem gdy gryzł wargę, czuł smak dyniowych ciastek i lawendowej herbaty.
— Jak ci na imię?
— Beatrice. Pierwszy raz widzę cię w tym barze.
Beatrice wzięła solidnego łyka absyntu, przy czym jeszcze uśmiechnęła się niewymownie do nowego przyjaciela. Miała zielone oczy, chude policzki i różowe usta. Była niższa od niego, ale równie elegancka co Bulstrode. Przyjrzał się jej talii, dostrzegłszy, że miała krągłe biodra. Starał się zatem nie gryźć wargi.
— Słyszałem o nim wiele dobrego, choć nazwa niezbyt subtelna.
— Może i tak, ale liczy się to jaki alkohol serwują.
Uniosła pewnie brew i przybliżyła się do Theodore'a, który napiął mięśnie. Miał świeży zarost, pachniał wodą kolońską, co od razu mogła wyczuć. Mężczyzna wziął łyk whisky, przyglądając się jej z wielką ochotą wymalowaną na twarzy.

Ironia losu? A może jakieś fatum, które zsyłało na Beth niezapowiedziane spotkania i to z mężczyznami, których raczej widzieć nie chciała. To znaczy... W przypadku Eliasa z całą pewnością żyła w przekonaniu, że to po prostu niemożliwe. Z kolei Bulstrode budził w niej pokłady emocji i uczuć, które najłatwiej byłoby określić jako burzliwe i pełne sprzeczności. Tutaj była przekonana, że jeszcze na siebie wpadną. Mimo to, unikała Ministerstwa jak ognia, wysyłając tam swoich pracowników, albo sowę.
W barze miała załatwić swoje interesy. Wpadła na chwilę, może na drinka lub dwa. W kieszeni długiego, czarnego płaszcza skryte był nieduże fiolki z eliksirami. Dość ciężkimi, a na pewno czasochłonnymi w przygotowaniu. Nie do końca to, co robiła było legalne. Wiedziała o tym, ale też nie spodziewała się, że w tym barze może znaleźć się ktoś, kto by ją rozpoznał.
Weszła do środka, wciąż mając na głowie głęboki, czarny kaptur. To właśnie spod niego dostrzegła znajomą postać. Na moment zamarła, ale Theo siedział do niej tyłem i raczej nikłe szanse, że dostrzegł ją i jej spojrzenie. Wyglądała jak sarna, która gapiła się w reflektory nadjeżdżającego samochodu. Zrobiła krok w bok, kryjąc się za szeroką kolumną, na której zawieszono wieszaki na ubrania.
Policzki jej paliły, jakby na wspomnienie ostatniej nocy i tego, co robiła. Dlaczego czuła się z tym źle? Przecież Elias był naprawdę dobrym facetem. A ona była wolna. Singielka pełną gębą! Tylko dlaczego ponad ten wstyd przebijał się wciąż smak ust Theo? Bardzo chciała wciąż być na niego zła, ale emocje opadły. Wyjrzała zza roku i zerknęła na czarodzieja. Upewniwszy się, że nie patrzy, przemknęła cichutko jak myszka pośród stolików i usiadła w najciemniejszym zakamarku, jaki znalazła. Jej klient nadal się nie zjawił, więc miała chwilę, by popatrzeć na mężczyznę przy barze.
Zacisnęła szczękę i pięści, czując jak nieznane dotąd uczucie przeszywa jej ciało. Zazdrość... Głupia, naiwna, dziecięca zazdrość. Czarownica obok niego była szykowna i piękna. Z pewnością mogła się pochwalić rodowodem, niczym rasowy piesek. A Beth? Jakaż żałosna była, ukrywając się przed nim i gapiąc z kąta. Żołądek jej się skręcał od tego, w jaki sposób patrzył na tą cizię. A jednak chciałaby być na jej miejscu. Musiała to przyznać przed samą sobą, chociaż niechętnie. I to lawirowanie między mężczyznami nie było do niej kompletnie podobne. A jednak wkopała się w tak beznadziejną sytuację.
Nagle Elizabeth wpadła na pomysł tak idiotyczny, że chyba tylko Poole i McLean mogli jej w tym przyklasnąć. Mianowicie wyjęła swoją różdżkę i pod stołem skierowała ją w kierunku kelnera, który niósł zamówienia do jednego ze stolików. Szepnęła zaklęcie, a sznurówki biedaka zawiązały się i ten poleciał do przodu jak długi. Bulstrode, a konkretniej jego spodnie, zostały skąpane w piwie.
Beth uśmiechnęła się pod nosem, po czym ukryła się za kaskadą gęstych loków i wbiła wzrok w kartę alkoholi, co chwilę zezując na bałagan, którego narobiła.

Niczego nie podejrzewał, nawet złej chmury na niebie, a co dopiero jakiejś wpadki z Beatrice. Rozmawiali, uśmiechali się do siebie, no i żartowali. Dziewczyna była bardzo miła, niewiele od niego młodsza Puchonka. Nawet starał się zachować pewien odstęp od niej, byleby niczego nie pospieszać. Tak, jak postąpił z Elizabeth, która pojawiała się w jego głowie czasem chyba, żeby sobie przypomnieć.
Ktoś wchodził i wychodził z baru, jednak Theodore za bardzo nie zerkał w tamte strony. Był zbyt zajęty poznaniem Beatrice bliżej, a przy tym ochoczo pił swoje whisky. Bez wątpienia chciałby zaciągnąć ją do łóżka, dlatego by dać kolejny sygnał dziewczynie położył rękę na jej kolanie. Beatrice od razu zerknęła na jego palce, by wymienić się słodką reakcją na jego nieoczywiste propozycje. Przecież wyglądał jak milioner, był przy tym dumnym snobem, za którego go miała. Nieczęsto na swojej drodze można napotkać Bulstrode'a i to w dodatku kawalera.
W tej jednej chwili, kelner wylał piwo na spodnie Theodore'a i nogi Beatrice. Theodore zacisnął zęby, wściekły na pracownika, który od razu wziął się za sprzątanie bałaganu.
Theodore wyciągnął różdżkę.
— Chłoszczyść — kiedy machnął nią, kelner postanowił mu pomóc i sam zaklęciem oczyścił klientów.
— Bardzo państwa przepraszam. Za to całe zamieszanie następna kolejka na mój koszt — zaproponował.
Beatrice z wdziękiem spojrzała na Theodore'a, który wyczekiwał reakcji młodej kobiety. Wyglądało na to, że wcale jej to nie przeszkadzało, a nawet ucieszyła się, że spędzą kolejne chwile nieco dłużej.
— Cóż, niech tak będzie. — Bulstrode kiwnął głową, a kelner postanowił się oddalić.
— Współczuję takim jak on. Pracuje w zatłoczonym miejscu, nosi tacę ze szklanymi kuflami i musi uważać, żeby się nie przewrócić. Ale cóż, taki dzień nie mógł być dziwniejszy, prawda?
Zielone oczy kobiety zalśniły jak dwa klejnoty, a to sprawiło, że Theodore poczuł się rozluźniony i nawet przystanął na jej komentarz w tej sprawie. Była wyrozumiała i pracowita. Czyżby idealna kandydatka na żonę? Tak, Bulstrodowi przeszła taka myśl przez głowę.
Rozejrzał się dookoła, dostrzegłszy kobiece, czarne jak smoła włosy... oraz postura. Bardzo dobrze mu znana. Ostatnimi czasy starał się zobrazować ponownie tę sylwetkę; czemu się tak przyglądał. Keen... to była ona.
— Przepraszam cię na moment. — Beatrice lekko się zdziwiła, a Theodore wstał z miejsca i ruszył w jej kierunku. Raptem zabrał jej kartę. — Co tu robisz?
Trochę się wygłupił, bo podszedł do drugiej kobiety w trakcie konwersacji z pierwszą. A w dodatku wyglądał tak jakby miał pretensje do Elizabeth, że przyszła akurat dzisiaj do tego samego baru.

---

Chłoszczyść — nieudane.

Wynik d100: 24

Mały dzieciak, który chował się pod stolikiem przy którym usiadła Elizabeth, czekał cierpliwie na dogodny moment by wyskoczyć i zrobić na niej piorunujące wrażenie. Kiedy ta użyła różdżki, a następnie skupiła się na karcie alkoholi, chłopiec złapał ją za nogę.
- BUUU! - krzyknął by ją przestraszyć, po czym zabrał jej buta i chichocząc uciekł przed nią. Był szybki i zwinny. - Ciekawe czy mnie pani złapie!
Najwyraźniej uważał to za dobrą zabawę. Zniknął w dużym tłumie, a jeśli kobieta zdecydowała się za nim pobiec lub kogoś o niego spytać, okazało się, że żaden z pozostałych klientów nie miał informacji na jego temat. Zupełnie jakby żadnego dziecka w barze nie było, choć Elizabeth widziała go tak wyraźnie. Na dodatek nie miała przecież prawego buta, który został zabrany przez chłopca.

z/t

Cholera...
Przemknęło jej przez głowę, wraz z masą innych przekleństw pod adresem długonogiej kobiety przy barze. Uszy by zwiędły wszystkim klientom baru, gdyby wypowiedziała wiązankę na głos. Wsunęła różdżkę w kieszeń płaszcza, zaciskając na niej kurczowo pięść, aż ta poczęła delikatnie drżeć, jakby złość Keen udzieliła się również i magii w tym niedługim, niepozornym patyczku.
Wyglądało na to, że ten drobny sabotaż jedynie pomógł im zbliżyć się do siebie. Elizabeth nie miała zamiaru przestać i już myślała nad kolejnym zagraniem, gdy nagle poczuła, jak coś łapie ją za nogę. Podskoczyła, zaglądając pod swój stolik. Na moment spojrzenia jej i małego chłopca się spotkały. Nawet nie wiedziała, jak zareagować. Dzieciak wyskoczył spod mebla i zniknął gdzieś, zabierając ze sobą obuwie czarownicy.
- Co do... - Wymamrotała, akurat w momencie, gdy Theo się przed nią zmaterializował. Naprawdę! Nie zauważyła, kiedy podchodził. - Ej! - Spróbowała odebrać swoją kartę, ale czarodziej był szybszy. Zmroziła go wzrokiem. Jeśli uważał cudne zielone oczka długonogiej kobiety przy barze za urocze i zajmujące, ciekawe co myślał o ciemnych tęczówkach Keen. Siedziała przed nim na krześle, jak dziecko przyłapane na gorącym uczynku. Chwilę trwało, nim znów się odezwała.
Tym bardziej miała wrażenie, że Theodore prześwietla ją na wylot. Dlaczego patrząc w ten błękit ogarniało ją przeświadczenie, że przecież on dobrze wie, że jest zazdrosna. Och! I doskonale wie, co też robiła ostatnimi czasy. Co więcej, czuła się winna. Poliki zaczęły ją palić, ale uniosła dumnie głowę i odrzuciła ciemne loki na plecy.
- Wybierałam drinka. - Odpowiedziała, wstając z miejsca i robiąc krok w stronę Theo, jakby chciała go wyminąć. - I podziwiałam jak sprawnie radzisz sobie z... Jak jej na imię?
Nie musiał odpowiadać, bowiem w tej chwili ktoś ową odpowiedź wykrzyknął, witając się z czarownicą przy barze.
- Beatrice? Auć... Dziwkarskie imię. - Głos nieco jej się zniżył i wkradła się chrypka. Ironią jaką cedziła przez zęby próbowała zatuszować to, jak gdzieś w głębi ducha cieszy się, że go widzi. Była zbyt dumna, aby go przepraszać, pierwsza wyciągać rękę. A jednocześnie tak pragnęła jego uwagi, że nie mogła sobie podarować ingerencji w jego życie i wybory - zwłaszcza te miłosne. I w tym wszystkim, chociaż Theo nie poznał jej jeszcze od tej strony, z łatwością oceniała Bogu ducha winną pannę.
Beth uśmiechnęła się sztucznie do słodkiej Beatrice, by szybko wrócić spojrzeniem do Bulstrode'a. Ciężko jej było ustać w jednym bucie, w dodatku kiedy się poruszyła, fiolki z eliksirami lekko brzdąknęły w jej kieszeni. Niepewność na jej twarzy i fakt, że na moment spuściła wzrok był najlepszym odwzorowaniem cichej modlitwy, którą powtarzała w głowie, prosząc by Theodore się nie zorientował. Bo z tego co zdążyła się dowiedzieć, ona była właśnie jedną z tych osób, które utrudniały mu pracę.
- Widziałeś tego chłopca? - Zagadnęła, próbując w ten sposób odwrócić uwagę Theo od próby pozyskania informacji, co właściwie robiła w Glasgow. - Wyskoczył spod stołu i zabrał mi but... - Odruchowo złapała Theo za ramiona, jakby chciała się go podtrzymać, by wychylić się zza jego osoby i poszukać małego złodzieja.

Wywrócił oczami, gdy Elizabeth jak dziecko próbowała uniknąć odpowiedzi. Nie był aż takim bucem by sądzić, że przyszła tutaj za nim, bo tak naprawdę nie wiedział gdzie mieszka. Może gdzieś w okolicy? Może sama przyszła na randkę w ciemno? Zadawał sobie za dużo pytań we własnej głowie, skupiony na wyrazie jej twarzy, że aż zapomniał o czekającej na niego Beatrice. Nim się odwrócił, przyuważył, że dziewczyna straciła buta. Zaśmiał się pod nosem.
— Ależ ty jesteś złośliwa. Żeby od razu od dziwek wyzywać inną kobietę... — przyzwyczaił się, że kobiety takie były. Ba, na salonach słuchał tego za każdym razem.
Bo któraś ubrała ładniejszą kieckę od drugiej, bo potrafiła lepiej rozmawiać w obcym języku, a jeszcze inna wyzywała, że miała po prostu więcej adoratorów. Może Theodore jako facet był zbyt prosty, żeby takie kwestie rozumieć i dlaczego tak jest, ale nie wnikał w to. Nie spodobało mu się to co powiedziała Keen. Poznał uroczą panią doktor, która teraz zmieniała się w prawdziwą, cyniczną kocicę, jakby Bulstrode chciał widzieć jej drugie oblicze. Oparta o niego szła z nim do baru, więc od razu zaczepiła go Beatrice zdziwiona tym, że Theodore wrócił z inną kobietą. Zmierzyła Elizabeth dzikim spojrzeniem, a brak buta spowodował ironiczny grymas na ustach. Panika narastała z każdą chwilą.
— A ta pani to kto? — zapytała Beatrice beznamiętnym tonem. — Właśnie zamawiałam nam kolejne drinki. Nie wiedziałam, że będziesz w towarzystwie innej kobiety, nie wpraszałabym się w twoje towarzystwo.
— To... lekarz rodzinny. Mojej matki. Jest dość... zabawna, ale inteligentna.
Próbował jakoś wytłumaczyć obecność Elizabeth, która znienacka zadała mu pytanie. Byli dostatecznie blisko siebie, by na moment mógł spuścić wzrok na jej usta. Potem skupił się na ciemnych oczach, które w tym świetle błyszczały.
— Zgłoś obsłudze, może czyjeś dziecko się zgubiło.
Próbował się odsunąć. Chwycił brunetkę za rękę i kazał jej usiąść na stołku barowym, a tymczasem stuknął się z Beatrice kolejną dawką alkoholu. Ponownie w jej stronę posłał czarujący uśmiech. Bez zająknięcia w obecności Keen, którą parę tygodni pocałował w swojej rezydencji, na jej oczach flirtował z inną kobietą. Cały Theodore. A mimo to... jakoś było mu z tym źle.
Za wszelką cenę próbował sobie tłumaczyć, że Elizabeth zachowała się jak flirciara, która chciała zabawić się jego kosztem... nawet Amelia zaczęła zadawać pytania w jej sprawie. Poczuł się tak, jakby nieświadoma matka zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że Theodore i Elizabeth mieli swoje pięć minut. Prawie dosłownie. Nie chciał wyjść na kompletnego dupka, ale nie wiedział jak ma się zachować w jej obecności. Czuł stres, a jednocześnie szczęście, że dziewczyna jeszcze w ogóle żyje i raczy się do niego odezwać. Myślał, że całkiem będzie na niego obrażona.
— Powinnaś się cieszyć. Strasznie słabe obuwie. Na twoim miejscu zerknęłabym do porządnego sklepu z butami i kupiła coś z ostatnich dwóch sezonów.
Beatrice uśmiechnęła się do niej sztucznie, a potem niewinnie wzięła łyk szkockiej.
— To co z naszym spacerem? — Dodała jak oleju do ognia, a Theodore ugryzł się w język.

Nie potrafiła złościć się na Theo, kiedy ten się uśmiechał. Rozbawienie, nawet jeśli to jej chwilowa nieporadność życiowa była jego źródłem, dodawał mu jeszcze więcej uroku. Oczywiście w życiu by mu nie zawtórowała! Co to, to nie! Minę miała raczej nietęgą, tym bardziej, że obecność Theo naprawdę była jej nie na rękę. Nawet nie miała jak zawiadomić swojego kupca o zmianie miejsca spotkania.
Elizabeth sama nie wiedziała, czemu poszła z Bulstrodem do baru. Może faktycznie tak gorączkowo pragnęła jego obecności i uwagi? Patrzenie, jak flirtuje z inną kobietą nie powinno jej złościć, ale w rzeczywistości było udręką.
- Taa... Humor i inteligencja, moje największe cnoty. - Prychnęła, unosząc dłoń i tym gestem zwracając na siebie uwagę barmana. - Dwa razy tequilę proszę.
Zabawna ale inteligentna... Brzmiało, jakby przedstawiał jakieś urocze zwierzątko, maskotkę rodziny.
- Och, zobaczyć Bulstroda bez kobiety to rzadkość, większa niż widok dzikiego jednorożca. - Uśmiechnęła się słodko do Beatrice, po czym wróciła spojrzeniem do Theo.
Faktycznie, przez moment byli zbyt blisko siebie. Wspomnienie wspólnej chwili w sam na sam w salonie wróciło. Czy on też o tym pomyślał? Spróbowała wyczytać to z błękitnych tęczówek, ale ostatecznie grzecznie klapnęła na barowy stołek.
Sięgnęła po kieliszek, który postawił przed nią barman. Łyknęła zawartość na raz, po czym zagryzła alkohol cytryną. Nie czekała i jednym uchem wpuszczając uwagi Beatrice, a drugim wypuszczając, uporała się z kolejnym kieliszkiem i kawałkiem cytryny. Po wszystkim otarła kciukiem kropelkę soku, która zabłądziła na jej dolnej wardze i pokazała kelnerowi, że chce kolejne dwa. Na trzeźwo tego cyrku nie zdzierży.
- Tak, bo najważniejsze to mieć buty z ostatnich dwóch sezonów. - Prychnęła Beth, zrzucając zawadzający bucik ze swojej stópki. Została na bosaka, przesunęła stopą po swojej łydce, próbując przywyknąć do nietypowej sytuacji.
Zerknęła przez ramię, szukając swojego klienta, ale ten musiał albo ją wystawić, albo się spłoszyć. Elizabeth westchnęła ciężko i zsunęła z ramion płaszcz, bardzo ostrożnie, mając na uwadze delikatny towar w jednej z kieszeni. Odłożyła wierzchnie okrycie na stołku po swojej drugiej stronie.
Ciekawie było widzieć ją w czerni. Zwykle to biel dominowała w jej garderobie, ale dzisiaj miała na sobie czarną bluzkę wiązaną na szyi, z ozdobnym dekoltem w kształcie łezki. Mężczyźni siedzący w barze z pewnością zwrócili uwagę na jej odkryte plecy, naznaczone ćwiczeniami. Tym bardziej, że Beth niemal natychmiast swoje ciemne loki przerzuciła do przodu, skrywając szyję. Ale był moment, kiedy siniaki po wczorajszym dyżurze były szczególnie widoczne. Już nie tak wyraźne jak rano, ale nadal gdzieś pod ozdobnym wiązaniem, krył się kształt palców.
Nie sprawdzała nawet, czy ktokolwiek zwrócił na to uwagę. Odchrząknęła, poprawiając spodnie z delikatnego materiału. Również były czarne , a talię dodatkowo podkreślał skórzany pasek. Na udzie tradycyjnie miała mocowanie na różdżkę, którą właśnie tam umieściła.
Również na ramionach Beth dało się dostrzec kilka siniaków, ale czarownica najwyraźniej postanowiła się nimi nie martwić. Sierpniowe wieczory z reguły były dość ciepłe, zwłaszcza spędzane w barach. Nie spędzi przecież całego wieczoru opatulona w płaszcz.
- Zresztą to przykre, że dajesz się zamknąć w ramy narzuconej przez kogoś mody, zamiast korzystać z własnego wyczucia stylu. Chociaż z drugiej strony, zdaje się że faktycznie, trzeba go najpierw mieć. - Odbiła piłeczkę Beth, sięgając po wydanie Proroka z 1 sierpnia. Z jednego ze zdjęć patrzył na nią młody Potter. Oczywistym było, że Keen posmutniała, chociaż nie wyglądała na taką, co to chłopaka znała.
- Nie używając Jego imienia tylko podjudzają we wszystkich strach. - Ściszyła głos, wbijając wzrok w starą fotografię węża i czaszki. Nawet nie zauważyła, kiedy dłoń zaczęła jej drżeć. Rozsądnie więc było sprawnie złapać w nią kieliszek.

Zobaczyć Bulstrode'a bez kobiety... — w Theodorze niemal się zagotowało. On i Beatrice patrzyli na siebie jak zachowywała się w tym momencie Elizabeth. Nie miał za bardzo jak to skomentować. Nie był ucieszony, że próbował jakoś jej pomóc z tym butem, ale coraz bardziej przekonywało go, aby wyjść z baru i więcej tu nie wrócić. Nadal tutaj stał, licząc, że Beatrice nie odwróci się napięcie i zostawi go z Elizabeth samego. Kobieta trochę rozdziawiła usta, gdy Keen tak umiejętnie jej odpowiadała z wyraźnym cynizmem w głosie. Czy zaraz Theodore będzie musiał zbierać zakłady, która wygra barową burdę?
— Wyczucie stylu i własny styl to dwie różne rzeczy, prawda, ale kobieta musi wiedzieć jak wyglądać by wyjść do ludzi. Theodorze, twoja przyjaciółka się chyba na mnie obraziła. Może już pójdziemy?
Prawie otworzył usta. Był gotów odpowiedzieć Beatrice, ale Elizabeth chwyciła Proroka Codziennego i rzuciła coś pod nosem co doskonale usłyszał. Na wieść o śmierci Pottera od razu odczuł to na swojej psychice. Prawdę mówiąc, chodziło w dużej mierze o to, że walka z Voldemortem wydawała się niemożliwa, a to go zniechęcało. Smutek w Zakonie Feniksa gościł nad wyraz mocno, szczególnie, że Dumbledore bardzo się tym przejął. Kolejna ofiara w imię dobrych wartości. Bulstrode zabrał Keen gazetę, bo nie chciał o tym słuchać w planowany miły wieczór. Spojrzał na nią, nic nie mówiąc. To spojrzenie prosiło, by dziewczyna nie zaczynała politycznych dywagacji, bowiem miał ich pod dostatek, gdy w Hareford roiło się od arystokracji komentująca te wydarzenia. Wciąż miał na ustach nazwisko Jamesa. Liczył, że się tego pozbędzie. Niech jedynie zostanie w pamięci wszystkich dobrych ludzi, którzy go znali naprawdę.
— Elizabeth, nie musisz być dla niej niemiła. Dobrze... wyglądasz. Beatrice ci zasugerowała kupno nowych butów i uważam, że kradzież buta to dobra okazja, by pójść na zakupy i trochę odsapnąć.
Za wszelką cenę próbował jakoś załagodzić tę sytuację. Stał pomiędzy dwoma barykadami, nie wiedząc, z której strony zaczną strzelać. Wypił kolejny drink, oparł się o blat baru, a Beatrice zerkała na Theodore'a wyczekując odpowiedzi na pytanie.
Poza tym ewidentnie było widać, że przyglądnął się Elizabeth w całej okazałości, doceniając czerń, którą przywdziała.
— Jeśli chcesz, pójdziemy na spacer gdy będziemy trzeźwi, a teraz najzwyczajniej w świecie się bawmy. — Theodore przytaknął, po czym uśmiechnął się do zniecierpliwionej już Beatrice.
Siedziała w milczeniu, zatrzepotała rzęsami, by wreszcie pstryknąć palcami, aby barman dolał podwójną porcję alkoholu do szklanki. Przeczuwał, że zbliża się burza.

Nie obchodziło jej, co o niej myślą. To znaczy... Nie obchodziło, co sądzi Beatrice. Z kolei opinia Bulstroda w głębi ducha interesowała Beth bardzo, jednak w życiu by tego nie przyznała.
- Aby się obrazić, musiałoby mnie najpierw obchodzić twoje zdanie na mój temat. - Odparła, jako dodatek do komentarza na temat ataków. Pochylona nad Prorokiem Codziennym, zdążyła wychylić kolejny kieliszek. Nawet nie sięgnęła po cytrynę, chociaż skrzywiła się. Alkohol nie był dobry, ale pomagał. Zabijał jej strach, tłumił emocje i sprawiał, że to spotkanie było znośne. Znów gorycz sytuacji zaczęła zjadać Beth od środka. Bo przecież pomiędzy nią a Theo nie musiało być tak dziwnie, niezręcznie i nieprzyjemnie. Musieli to czuć, oboje. Keen wmawiała sobie, że skoro dopuścił do tej sytuacji w salonie, to też musiał w jakiś sposób wyczuwać napięcie, które pojawiało się za każdym razem, ilekroć na siebie wpadali.
Kiedy zabierał jej gazetę, na moment ich palce się złączyły, a pomiędzy przeskoczyła iskra. Liz zmarszczyła brwi, cofając dłoń. Spojrzała na czarodzieja, chcąc zaprotestować, ale widziała ten proszący wzrok. Ugryzła się za język, uznając, że być może znał Pottera. Być może ta sytuacja dotknęła go bardziej, niż ją. Chciała wiedzieć, co o tym wszystkim sądził, dlaczego nie miał ochoty jej wysłuchać. Ale ostatecznie dała za wygraną - teraz.
- Przestań zabierać mi wszystko, co zaczynam czytać. - Wytknęła mu, piorunując wzrokiem, ale im dłużej na siebie patrzyli, tym Beth coraz ciężej było powstrzymać uśmiech. Nawet pomimo artykułu, który przed momentem czytała i ponurego nastroju, teraz wydawała się rozbawiona nie tylko zachowaniem Theo, ale również przeskakującym między ich dłońmi napięciem. Bo poczuł to, widziała w jego oczach. Kąciki jej ust powędrowały do góry. Tym wyżej, gdy brunet wspomniał, że wygląda dobrze.
- "Dobrze" mi starczy. - Uniosła kieliszek, w geście teatralnego toastu, dedykowanego Beatrice. Na twarzy Beth widać było triumf. A odmowa Theo, który wolał zostać w barze, niż chodzić teraz na spacery, tym bardziej podniosła Keen na duchu.
Alkohol dawał się we znaki. Odpuściła, uznając, że kupiec raczej się nie pojawi. Nawet opuściła gardę, uznając, że Bulstrodowi nie będzie się chciało teraz drążyć tematu, czemu właściwie jest tu dzisiaj. No i alkohol miał mężczyznę otumanić na tyle, by nie rozgryzł czarownicy i nie sięgnął do kieszeni jej płaszcza.
- Tak, zabawa... Niedługo mecz. - Zaczęła weselszy temat, pamiętając, że jej i Theo dobrze się rozmawiało o sporcie. Zresztą na ścianie wisiał plakat promujący spotkanie.
- Wybieracie się? - Zagadnęła, utrzymując pozory, że obecność Beatrice ją interesuje. W rzeczywistości była ciekawa, czy Theo tam będzie. Beth zdawała się pozytywnie nastawiona do sportowego wydarzenia, chociaż w ciemnych oczach kryła się wątpliwość. Tak jak obawiała się ataków na szpital, tak i sądziła, że winni śmierci Pottera mogli pojawić się na meczu. A to byłaby masakra. Tym bardziej, że będzie tam tak wiele ważnych dla niej osób.

Od ostatniego ich spotkania Theodore'a poniosło i wolał unikać podobnych sytuacji. Nie był pewien do czego ta znajomość prowadziła, ale widocznie chciał uciec od każdej z możliwych opcji. Teraz, gdy był w towarzystwie nowo poznanej Beatrice, odczuwał swoistą ulgę, że powstrzyma się od ściskania Beth w miejscu publicznym lub w ogóle.
Beatrice spojrzała z lekkim wyrzutem na brunetkę, po czym zdecydowanie zniechęciła się do kontynuowania rozmowy. Wstała z miejsca, rozejrzawszy się po barze. A potem wcisnęła Theodorowi niewielką kartkę, w której widniał jej adres. Nie zamierzała się nawet pożegnać. Nie wyglądała na głupią, być może zobaczyła to co sam Theodore nie dostrzegał — był bardziej zainteresowany obecnością Keen niż nią. I mądrze się poddała. Bulstrode mimo to miał lekkie pretensje do Elizabeth, ale zdobył się jedynie na frustrujące westchnięcie.
— I co ja mam z tobą zrobić? — zapytał, ignorując jej pytanie. Oczywiście, że się wybierał, gdyż grał w tym meczu na pozycji obrońcy. Keen o tym powinna wiedzieć, bo o tym wspominał. — Chodź, powinienem zabrać cię do domu.
Nie był pewien czy Elizabeth się zgodzi, gdyż chyba aż nadto świetnie się bawiła w barze, mimiką drwiąc z Theodore'a — a przynajmniej tak czuł — i pijąc tequilę. Położył rękę na jej talii i zazgrzytał zębami, gdyż w głowie przeszło mu sto brudnych myśli. Drugą ręką zabrał jej kieliszek z alkoholem i sam ubył łyk. Czuł, że zaraz padnie tu trupem, bo nie powinien mieszać alkoholu. Czuł zirytowanie, a jednocześnie duma przysłaniała mu radość z jej obecności. Miał wrażenie, jakby jej ciało paliło jego skórę, bo pod palcami zrobiło mu się gorąco.
— Tej pani już proszę nie nalewać. — Odezwał się stanowczym tonem do barmana. — Chodź.
Wziął ją na ręce. Jeszcze miał w sobie siłę i czuł połączenie z rzeczywistością, by wlec ją na rękach przez bar, a potem zanieść ją prosto pod drzwi domu. Skoro zepsuła mu skorzystanie z nowej znajomości, to zamierzał też popsuć jej humor. O ile uda mu się to zrobić, bo niezbyt się starał.
— Jesteś najbardziej upartą kobietą z jaką przyszło mi rozmawiać. Nie wiem co robiłaś w tym barze, ale ewidentnie odstraszyłaś Beatrice, więc powinnaś mi to jakoś wynagrodzić.
Na samą myśl o tym, że gdy wróci do domu będzie wrzeszczał do poduszki jak mały chłopiec. Nie lubił mieć utartego nosa, a Elizabeth wychodziło to nad wyraz dobrze. Gdy zaczęła się wiercić na jego rękach, podniósł ją tak, że prawie skoczyła mu na ramiona. Czuć od niego odór alkoholu, miał lekko potargane włosy od wiatru. A mimo to patrzył na jej twarz i podziwiał.

Poczuła niebywałą satysfakcję, widząc jak Beatrice poddaję tę walkę. Kartki papieru pozbywało się zdecydowanie łatwiej niż ciała. Z drugiej strony nie sądziła, że jej obecność może aż tak zniechęcić rywalkę. Theodore w końcu był łakomym kąskiem, a że Beth tego nie doceniała, to już inna sprawa. Ona ogólnie doceniała zgoła inne rzeczy, niż bogaci czystokrwiści lub błękitnokrwiści.
Ostatni kieliszek sieknął ją na tyle mocno, że organizm zasugerował, iż najgorsza karuzela dopiero przed nią. Za szybko i za dużo - tak wyglądało picie Keen.
- O nie... Mieliśmy się bawić. Sam powiedziałeś. - Wybełkotała, nie do końca panując nad ruchami swojego ciała. - Jestem dorosła i nie jak te twoje wszystkie... - Niedbałym, być może również zbyt gwałtownym, bo prawie wywróciła kufel stojący na barze, ruchem ręki wskazała miejsce, gdzie przed chwilą siedziała Beatrice.
- Nie wolno ci mówić, co mam robić i gdzie iść. - Zaprotestowała, ale kiedy świat zawirował, a ona nagle znalazła się w ramionach Theo, nie miała siły na fizyczny protest. Wtuliła twarz w jego ramię, ledwie pamiętając, by naprędce złapać swój płaszczyk i zmięty przytulić do piersi. Za bardzo chciało jej się wymiotować, by móc myśleć o tym, jak blisko siebie byli. Skupiła się na zapachu perfum bruneta, które o dziwo działały kojąco, na poalkoholowe dolegliwości. Oddychała głęboko, starając się zatrzymać wirujący świat.
- A ty... Ty jesteś najbardziej wkurwiającym, despotycznym, bogatym kobieciarzem... - Bełkotała dalej, urywając zdania, których składanie przychodziło jej teraz z wielkim trudem. - Ale ładnie pachniesz. Nawet po alkoholu. - Jęknęła, przymykając oczy. - I zasługujesz na kogoś lepszego, niż ta... Ta Beatrice. - Mruknęła, a jedna z jej dłoni powędrowała do kieszeni czarodzieja. Nawet się z tym nie kryła, kiedy wyciągała notkę Trice i zmiętą wyrzucała gdzieś w krzaki.
Kosztowało ją to tyle energii, że po wszystkim znów bezwiednie oparła głowę na ramieniu Theo.
- Delikatniej, nie jestem workiem ziemniaków. - Fuknęła, ani myśląc cokolwiek mu wynagradzać. A na pewno nie w ten sposób, który chodził jej po głowie, odkąd go zobaczyła. Nie byłaby nawet w stanie, co chwila przysypiając.
Jednak kiedy dotarli do mieszkania Keen, a drzwi udało się jakoś otworzyć, Beth musiała podtrzymywać się osoby Bulstrode'a przez całą drogę do łóżka. Aż opadła na materac.
- Zostań. - Wymamrotała na wpół przytomna, wyciągając dłoń i próbując chwycić jego. Zasypiała, ale nie chciała robić tego w samotności.
Decyzja, czy spędzi noc na ulicy Pokątnej należała już do Theo.

Wtedy też znikąd pojawiła się niebieskawa łuna. Rozległ się dziecięcy śmiech, ale dobiegał z dość nietypowego miejsca - z góry, zamiast z dołu. Jeśli spojrzeliście w kierunku sufitu, dostrzegliście dzieciaka, który szybował w powietrzu, wymachując ramionami na kształt ruchów żaby. Wyglądał trochę, jak gdyby płynął i rzeczywiście, jego ciało przesuwało się powoli naprzód. Kiedy się śmiał, z jego ust wylatywały błękitne, migoczące bąbelki.
- Płyń z prądem… płyyyyń - zanucił śpiewnie. Skąd on się tutaj wziął? To z pewnością byłoby trudne pytanie, na które warto byłoby poznać odpowiedź, gdyby nie to, że gówniarz rozpłynął się w powietrzu, gdy tylko na moment odwróciło się wzrok.

| zt