Palarnia

Palarnia

Specjalnie wydzielona przestrzeń, dla tych, którzy kochają oddawać się w ramiona swojego ukochanego nałogu, jakim jest tytoń pod różnymi postaciami. W pomieszczeniu panuje półmrok, a z głównego kasyna docierają łagodne dźwięki muzyki. Na stołach oraz obok krzeseł postawione są ozdobne, kryształowe popielniczki zdobione fantazyjnymi rzeźbami kwiatów. Miejsce to najmocniej upodobali sobie panowie. Wśród gęstego dymu ze szklanką whisky lub innego trunku rozmawiają o interesach i przekonują siebie wzajemnie, że są panami świata.

18 marca 1980 roku
Otwarcia kasyna na ulicy Śmiertelnego Nokturnu postanowiła sobie nie odpuszczać, stwierdzając że to może być doskonała okazja na... chuja wiadomo na co. Po prostu. Przyszła, bo potrzebowała oderwania od całego ministerskiego szajsu, niepotrzebnej gonitwy myśli, od całego patosu, który zdawał się towarzyszyć jej na każdym kroku. Potrzebowała oderwania od planowania oficjalnej katastrofy, której symbol musiała publicznie nosić na palcu. Pieprzona porażka od której krzywiły się drwiąco wąskie wargi. Wiecznie udawanie, przyjmowanie każdego dnia tej samej pozy, zanurzanie się w raportach, nadawanie listów w specjalnie wyznaczonych do tego skupiskach ministerialnych ptaków na większe odległości. Praktycznie nigdy nie były to sowy, by trudniej było to przechwycić. Żeby tego było mało, trwała pieprzona zima i na zniszczonych półbutach, które specjalnie obrała na tę okazję by się nie wyróżniać, ślizgała się po ulicy jak po lodowisku. Przynajmniej szatę miała ocieplaną, z ciemnych włosów stworzyła prosty warkocz, oczy przyciemniła kredką. Spokojnie wyglądała jak ćpunka, którą zamierzała w ostateczności udawać.
Podrzuciła jednego galeona od razu na wejściu byleby gobliny się od niej odpierdoliły i szybko czmychnęła w stronę palarni, stwierdzając że na razie powinien być tam względny spokój. Były tam jakieś niedobitki, ale znalazła sobie wygodny fotel w rogu i odpaliła sobie Smoczego Języka, którym powoli się zaciągnęła, rzucając krzywe spojrzenie każdemu, kto postanowiłby patrzeć na nią dłużej niż 5 sekund.
Rzeczywistość, która zwalała się jej na głowę w rodzinnym domu za bardzo ją przytłaczała.
Potrzebowała odskoczni.

wtorek, 18 marca 1980
popołudnie

Jeśli chodziło o hazard, to Eleny zazwyczaj nie trzeba było dwa razy namawiać. Wyrastała w otoczeniu miłośników hazardu, potrafiących grać o naprawdę wysokie stawki. Sama co prawda hazardzistką by się nie nazwała, gdyż – jak twierdzi – łut szczęścia ma całkowicie przeciętny, ale grać lubi.
Otwarcia kasyna postanowiła nie przegapić. Nie planowała roztrwonić majątku, chciała przypomnieć sobie jedynie dawne nawyki i taktyki. Miała dobrych nauczycieli, ale nie grała regularnie od kilku lat. Dzisiejsza gra mogła z dużym prawdopodobieństwem zakończyć się katastrofą. Mając więc na uwadze ograniczony budżet i nieco zardzewiałe umiejętności, postanowiła nieco odwlec grę w czasie.
Zapach dymu przyjemnie drażnił w nozdrza. Elena paliła raczej sporadycznie. Jakikolwiek nałóg tego typu kolidowałby za bardzo z aktywnym trybem życia. Alkohol jednakowoż nie zaliczał się w jej mniemaniu do nałogów. Ostatnio zresztą w życiu aktywności fizycznych miała coraz mniej, a stresogennych sytuacji coraz więcej. Na stres najczęściej reagowała słodyczami i alkoholem właśnie, ale wątpiła w obecność czekolady w takim miejscu. W każdym razie dziś nie zamierzała się ograniczać.
Wyciągnęła z dna torebki pogiętą paczkę papierosów, którą męczyła od początku swojego przyjazdu do Londynu. Zostały jeszcze cztery. Odpaliła jednego szybkim błyskiem zapałki.
Zlustrowała pomieszczenie w poszukiwaniu dogodnego dla siebie miejsca, a znalazłszy znajomą twarz, skierowała się powoli w jej kierunku. Rockers znała co prawda głównie przelotnie, jednak była o wiele lepszym kompanem do rozmowy niż dość pijani i podstarzali czarodziejowie.
– Widzę, że nie tylko ja przyszłam się rozerwać po tym przeklętym dniu otwartym – zagaiła, przystając przed dzielącym ich stolikiem.

Hazard dopadał bardzo szybko, ale ci, którzy cenili sobie tę adrenalinę, granie o wysokie stawki, spędzali czas raczej w głównym pomieszczeniu, gdzie przekleństwa, alkohol i pieniądze stanowiły jeden strumień. Potężny strumień żniw nałogu w który można było wpaść od tak. Udział w jawnych rywalizacjach nie miał tak naprawdę znaczenia dla Rockers. Poszukiwała bodźców, znajomości, wśród całego morza odchodów kelpie i mięczaków. Po co była jej gra w taką ruletkę, skoro całe życie nią było?
Wielką jebaną ruletką, gdzie rzucało się jej egzystencją i patrzyło, gdzie konkretnie wyląduje. Zaciągnęła się mocniej, obleśnemu złamasowi z podwójnym językiem i z przylizanymi włosami, rzuciła niewerbalne Incendio pod dupą - trochę musiała się nagimnastykować by dobrze wycelować. Ale miała ubaw, gdy zauważył to po jakimś czasie i zaczął rzucać słowami w niezrozumiałym dla niej języku. Pozwoliła sobie na krótki śmiech, który został zagłuszony przez rzucane Aquamenti przez kilku czarodziejów równocześnie. Odwróciła spojrzenie, wypuszczając dym gdzieś w stronę pustego fotela, znajdującego się w jej pobliżu.
Wypuściła szereg kółek, przymykając powieki, rozkoszując się tymczasowym zamieszaniem wokół fotelu, który zaczął podskakiwać, chcąc pozbyć się popiołu. Nie było jej tutaj, była już w innym miejscu, może nawet w swoich myślach unosiła się wysoko na miotle, pędziła coraz szybciej, coraz dalej, sięgała po swoją dłoń i...
Trzask.
Została wyrwana, wypalona część Smoczego Języka posypała się po dłoni Rockers, na co ta ścisnęła wargi, by nie wyrwało się z nich coś, czego mówić nie powinna. Założyła nogę na nogę, udając że nic się nie wydarzyło, że to, że Rosjanka do niej podeszła i ją zagadała było całkiem normalną czynnością. Rozpoznała ją, postanowiła być uprzejma... To było przecież tak... właściwe i normalne.
Bo przecież wszyscy jebani pracownicy Ministerstwa Magii, a zwłaszcza stażyści, którym zależy na tym by się utrzymać na swoich stanowiskach, przychodzą do miejsca czarodziejskiej degradacji.
Niby to miejsce było lepsze od takiej Rozbrykanej Różdżki, niby nie. Rockers czuła na sobie spojrzenie tamtego złamasa, który najwyraźniej nie zamierzał odpuszczać. No tak.
Caroline nie spieszyła się z odpowiedzią, zaciągnęła się jeszcze mocniej, czując jak wszystko szczypie ją w oczy, po czym strzepnęła popiół do kryształowej popielniczki. Kiwnęła jej na początek głową, nawet jeśli reakcja była dość opóźniona.
- Praktycznie mnie na nim nie było. Nie moje klimaty. Dobrze się bawiłaś? - starała się brzmieć jak najbardziej naturalnie, nawet jeśli oczy pozostawały chłodne. - Usiądź. Jeszcze któryś z nich pomyśli, że przyszłaś na ich specjalne zamówienie. Ktoś już mówił o egzotycznych czarotancerkach.

W pewnej chwili do palarni wszedło dwóch przystojnych panów, którzy nie byli właściwie trzeźwi. Chichocząc i z drinkami w dłoniach weszli do środka i próbowali znaleźć swój kąt do kolejnej rozmowy o niczym. Byli bogaci, wyglądali na majętnych. Jeden z nich — Desmont Gray — był platynowowłosym czarodziejem, z którego kieszeni wystawała szarawa różdżka, w lewej dłoni posiadał nieodpalone jeszcze cygaro. Miał zielone oczy, skupione spojrzenie i malutkie uszy. Posiadał kozią bródkę, którą od czasu do czasu trochę głaskał palcami. Patrzył na swego towarzysza — Hilary’ego Fawleya — równie przystojnego, równie majętnego, który jednak miał bardziej niemiły wyraz twarzy w przeciwieństwie do Desmonta. Zachowywali spokój, chociaż potem zrobiło się cholernie głośno. Zaczęli wygwizdywać, byli strasznie wulgarni i zaczęli się przekomarzać. Dopiero później Desmont szturchnął przyjaciela w łokieć. Zerknęli wyraźnie zainteresowani dwoma paniami stojącymi naprzeciw nich i na chwilę zapadło milczenie. Coś szeptali do ucha, popili kolorowe drinki, po czym odstawili kryształowe szklanki na pobliski stolik. Desmont z racji, że był bardziej rozweselony i upity, ochoczo podszedł do panien z nadzieją na wieczorowy, niewinny flirt.
— Drogie panie, mają państwo może użyczyć zapalniczki?
Jego pytanie choć niewinne, w głosie bardziej usłyszeć można delikatne przejęzyczenie. Owszem, był Anglikiem jednak najwyraźniej był upity. Hilary spoglądał na rudawą dziewczynę, mierząc ją od stóp do głów. Nie uraczył jej jednak niczym oprócz lubieżnym spojrzeniem.
— Jestem Desmont Gray — przedstawił się po chwili. — Może postawić paniom drinka?
W jednej chwili wyciągnął garść złotawych galeonów z kieszeni. Miał na sobie czarodziejską, szmaragdową szatę, która pod wpływem światła zmieniała nieco barwę. Zagwizdał, a w palarni zjawił się goblin dyszący jak ranna gazela. Desmont zamówił kolejkę drinków, rzuciwszy w stronę stwora pieniędzmy, za którymi musiał się pochylić, ponieważ spadły niechybnie na ziemię. Może to miało świadczyć o tym, że Desmont czuł się na tyle pewny siebie, że zachowywał się jak tradycyjny dupek. Nie omieszkał więc patrzeć na kobiety, które od razu wpadły mu w oko. Wierzył, że mu się uda powrócić na włości, z którąś z nich. W końcu przyszedł do kasyna się zabawić. Nie był tutaj wielką osobistością, niemniej jednak Hilary był tym, który mógł spotkać się z samym Enubiasem, więc przekonany o swoich znajomościach nie dbał o zachowanie swojego druha.

Nowe towarzystwo zostało przez nią zignorowane. Dopóki nie wchodzili jej w drogę, nie było czym się przejmować. Hałasy, chichoty? To były typowe problemy takich miejsc jak Goblińskie Opium. Po prostu zawsze coś. Caroline nie dawało się łatwo upić. Była zresztą na ten moment przeraźliwie trzeźwa i świadoma, za sobą miała tylko palenie i bawienie się głupim, nic nieznaczącym pierścionkiem. Alkoholu do tej pory nie tknęła, ani innych wspomagaczy. Najbardziej z tego towarzystwa, które znajdowało się w palarni, miała na uwadze Elenę, która ją kojarzyła i przy okazji mogła w jakiś sposób zaszkodzić jej pozycji. Nie żeby Caroline zaczynała od wyżyn swoich możliwości, najpewniej zaczęłaby z lepszej pozycji w tym departamencie, gdyby tylko jej ojciec nie leżał chory w Mungu. A tak? No cóż, musiała działać na własną rękę, poza tym, jak to wielu lepiej urodzonych mówiło, to dawało poczucie, że nie miało się taryfy ulgowej i osiągnęło się coś za pomocą swoich zdolności. Dla Rockers była to gówno prawda, o. No i do widzenia. Co do fagasów, oni będą zawsze i wszędzie.
Rozmowa z Eleną była dość zdawkowa, co jakiś czas raczyły się odpowiedziami, bardziej koncentrując się na swoich przemyśleniach. I dymie. Jak dla Rockers, taka sytuacja była w porządku. Dało się przeżyć, czyli to na czym jej zależało. Nie więcej, nie mniej dzisiaj. Aż do czasu, bo po typie z podwójnym językiem i z przylizanymi włosami, zjawili się inni. Ona i Elena akurat się podniosły, stwierdzając że to odpowiedni czas by się przenieść w inne miejsce. Z braku laku, Rockers mogła jeszcze przeżyć jej towarzystwo. Co nieco się nauczyła podczas trwania swojego stażu. Były tak blisko opuszczenia palarni, ale los postanowił przygotować dla nich coś specjalnego.
- Na pewno jesteś czarodziejem? Odpal sobie od różdżki - rzuciła mu pełne politowania spojrzenie. Co by tu dużo mówić, wyglądał jej na biedaka. I jeszcze to nazwisko! Gray! Przecież to świadczyło o... niczym. Jak nic, był jakimś mieszańcem.
- No nie wiem... - postanowiła sprawdzić, na ile tym idiotom zależało. Co prawda, jej wahanie było zdecydowanie kpiące, no ale to już inna sprawa. Nawet jeśli posiadała swoje pieniądze, wykorzystanie takich miernot nie było niczym takim. Zerknęła przelotnie na Elenę. - Dobrze by było jakbyś opowiedział coś więcej o sobie. Mówisz nazwisko, rzucasz galeonami, ale za tym nie idzie nic więcej. No to jak?
Skoro już postanowili je zaczepić to lepiej by kryło się za tym coś wartego uwagi a nie jakieś idiotyczne mrzonki.
Rockers nie zamierzała marnować swojego czasu na byle jakie płotki.

Desmont wywrócił oczyma tak bardzo, że aż poczuł jak na chwilę robi mu się ciemno przed oczami. Panna miała rację, faktycznie, mógł odpalić od różdżki, jednak w sytuacji dość nietypowej chyba potrzebował kobiecego towarzystwa. W tym wypadku trafiła mu się ładna i młoda osoba, podobnie jak on. Nie był do końca pewien ile właściwie ugra niewinną gadką, ale czuł, że pali mu się grunt pod nogami. Spokojnie, w kasynie jest mnóstwo łatwiejszych dam, pomyślał Desmont. Ale przecież on nie należał do tych co szli na łatwiznę. Byli na Nokturnie, na Merlina! Dlatego lekko schylił głowę, jakby miał się skromnie ukłonić.
— A co chciałaby panna wiedzieć? Że jestem bogaty? Że znam właściciela tego przybytku?
Hilary wówczas założył ręce na piersi i wyśmiał swego koleżkę. Desmont popatrzył na niego z pogardą i lekką wściekłością próbując go w ten sposób uciszyć.
Wtedy teleportował się goblin, który przyniósł srebrną tacę, a na niej kolorowe drinki. Wyglądał na znudzonego, a potem machnął palcem wskazującym, a pyłek spod kieliszków nieco podrażnił ich nosy. Zaczęli niesfornie kichać. Goblin szyderczo się uśmiechnął, zachichotał, a przy okazji pociągnął czarnowłosą dziewczynę za skrawek ubrania. Ich nosy zrobiły się czerwone jak pomidor, Hilary obsmarkał całą swoją szatę klnąc pod nosem z wściekłości.
— Ty… apsik… pieprzony… apsik! Goblinie! — wrzasnął.
Desmont wyciągnął haftowaną chusteczkę z dna kieszeni, a potem wymierzył szarawą różdżką w stronę zielonego stwora. Zasłonił chusteczką nos, tymczasem gdy próbował użyć zaklęcia na goblinie, który jak tylko zobaczył przedmiot natychmiast się spłoszył i uciekł. Kieliszki pękły, a pyłki rozpłynęły się w powietrzu.
— Cholera jasna, jak ja dorwę tego goblina, to popamięta mnie na zawsze — warknął Desmont. — To… na czym skończyliśmy?
Popatrzył żałośnie na towarzyszki rozkładając obsmarkane palce. Nadal miał swoiste wrażenie, że idzie mu jak po maśle, ale wtedy na czubku nosa zaczęły pojawiać się ogromne, ropne krosty, które samowolnie zaczęły pękać. Desmont padł na ziemię jak worek kartofli i drgał niespokojnie, a cała jego twarz chwilę później spuchła. Hilary pisnął jak mała dziewczynka, wręcz nieudolnie próbował pomóc przyjacielowi.
— Pomóżcie!
Hilary spojrzał na panie z nadzieją w oczach. No kto by przypuszczał, że tacy dżentelmani i wysoko postawieni czarodzieje będą prosić kobiety o pomoc.

---

Należy wykonać rzut kością k100 zaklęcia z księgi uzdrawiającej.

0-50 - rzucone zaklęcie skutkuje utratą przytomności Desmonta. Tracisz 1 fasolkę!
51-79 - krosty przestają rosnąć, jednak Desmont ponownie zaczyna kichać. Tracisz 2 galeony!
80-100 - zaklęcie udaje się, a ty otrzymujesz 1 fasolkę za wykonaną pomoc.

Papieros zgasiła jakoś przy okazji. Nie zauważyła, kiedy już nic praktycznie z niego nie zostało, zaledwie sam filtr, od którego iskry skakały wokół jej palców. Poleciały też z nosa i choć walczyła z tym by nie kaszlnąć, nie było łatwo. Zeszkliły się burzowe oczy, więc zamrugała kilka razy pod rząd by zgubić to nieporozumienie. Gdyby od razu podali o co im chodzi to nie marnowaliby czasu. A czas był istotną walutą, zwłaszcza, gdy chciało się go spędzić ciekawie, ekscytująco. Ewentualnie w spokoju by móc w myślach poobrażać wszystkich dookoła czy wypróbować taką legilimencję. No, i to już są jakieś konkrety!
Uniosła brew, nie mogąc tego powstrzymać. Miało to zrobić na niej wrażenie? Teraz zamierzał udawać, że miał coś takiego jak maniery? Zła kolejność, musiał nie być zbyt zdrowy psychicznie.
- A coś z tego jest prawdą? Nie wydaje mi się. No może oprócz potencjalnego 'bogactwa'. Poza tym nadal nie jest to odpowiedź na moje pytanie - zimne spojrzenie z Desmonta przesunęło się na Hilary'ego. - Coś mało wspierasz swojego kolegę. Może ty powiesz coś błyskotliwego?
Wreszcie. Wraz z pojawieniem się goblina, cała zainteresowanie Rockers spoczęło na drinkach. Już miała sięgnąć po jeden z nich, gdy karykaturalna istota zaczęła odwalać jakieś żarty. Może i byłoby to zabawne, gdyby nie to, że cały jej plan poszedł właśnie w pizdu. Chciała się tylko napić. Tu zaraz wybuchł chichot, kelner jeszcze ją pociągnął, jakby odsuwając od tego całego pyłu. Całkiem pożyteczne.
- Nie powiem, atrakcje z wysokiej półki - skomentowała, krótko parskając i zerkając na tych nieudaczników. Jeden z nich postanowił zrobić użytek z różdżki, o proszę jakie zaskoczenie, ale skończyło się to ucieczką goblina i marnotrawstwem alkoholu.
- No i zajebiście - podsumowała, zastanawiając się czy teraz powinna zaklaskać do tego pokazu. Na słowa mężczyzny spojrzała na niego ze zmarszczonym nosem. Wyglądał obrzydliwie. - Na niczym.
Nie było sensu niczego dodawać. Oboje znaczyli tyle, co smocze łajno, które jedynie, co potrafiło to śmierdzieć i doprowadzać do odruchów wymiotnych. I ona niby miała im pomóc? Po tym jak przez ich głupotę zostały rozlane procenty? Po kilku minutach, kiedy bawiła się w zgaduj zgadula, czy mu pomoże czy nie, wyciągnęła różdżkę. Zamierzała nieco poprawić estetykę tej porażki. Z zaklęć uzdrawiających była beznadziejna, do głowy przychodziło tylko zaklęcie oczyszczające, które można było równie dobrze uznać za użytkowe.
- Tergeo - czar trafił w Desmonta z którego zniknął widoczny brud, głównie ropa lecącą z krost. - No, to wszystko, nie jestem uzdrowicielem a to nie jest Mung. Jak tak się wyrywasz do szukania pomocy to podnieś swoją dupę i idź po kogoś by to ogarnął. Ewentualnie sam go przenieś. Nie uważasz, ze to i tak za wiele, oczekiwać pomocy od dam? Cóż za niespotykana arogancja!
To chyba był dobry moment na opuszczenie tego miejsca.

!rzut k100

Rzucam kością k100.

Wynik 1-100: 74

Sesja przejęta przez Mistrza Podziemi

Gobliny były gotowe zrobić niezwykle dużo, aby tylko stworzyć na tyle duże zamieszanie, aby wyciągnąć z kieszeni nic nie spodziewających się czarodziejów. Niestety ten konkretny goblin, najwyraźniej zrobił aż za duże zamieszanie, bo wyciągnięcie kilku galeonów od czarodziejów, którzy tutaj przebywali okazało się być niezwykle trudne. Dodatkowo, kiedy ten niewinny żarcik, ewidentnie doprowadził do jakiejś dziwnej reakcji alergicznej, sprawca zamieszania jedynie pisnął cicho i zmył się czym prędzej udając, że absolutnie nic złego tutaj nie miało miejsca.
Czarodziej u którego ewidentnie wystąpiła jakaś dziwna reakcja alergiczna wił się w konwulsjach walcząc dzielnie o każdy haust powietrza, którego przez coraz bardziej opuchnięte gardło nie był w stanie zaczerpnąć. Oczy zaczynały wychodzić z orbit, a twarz przybierała dziwnie fioletowy odcień. Na nosie biedaczyska co chwila tworzyły się nowe krosty, które eksplodowały z impetem. Zaklęcie, którego używał Caroline, chociaż skuteczne i oczyściło na chwilę twarz czarodzieja z ropy i innych zanieczyszczeń, nie sprawiało, że ten poczuł się lepiej. Na świeżo wyczyszczoną twarz po chwili znowu spłynęło kilka strug ropy z nowych krost, a duszności nie ustąpiły w żaden sposób. Hillary miotał się jak dziecko we mgle nie wiedząc co robić, sam wyciągnął różdżkę w stronę przyjaciela, ale jedyne na co się zdobył to na machnięcie w jego stronę nią, ale żadne zaklęcie nie zostało wypowiedziane.
-Desmont...i z kim ja będę się tak świetnie bawić- Jęknął wyraźnie zrozpaczony, iż jego przyjaciel własnie na jego oczach zakończy jego żywot. Popatrzył jeszcze raz błagalnie na Caroline, ale jej spojrzenie jasno zdradzało, iż na nie wiele się teraz przyda. Tak też w dwójkę obserwowali jak mężczyzna na ziemi powoli kona.
-PROSZĘ SIĘ ODSUNĄĆ!- Usłyszał nagle krzyk, a zaraz potem podbiegł do nich mężczyzna. Był to czarodziej z czarnymi starannie ulizanymi włosami, oraz z szarymi oczami. Zmarszczki na jego twarzy oraz zmęczenie w spojrzeniu mogło świadczyć o tym, iż prowadzi dość intensywny tryb życia. Kiedy Caroline przyjrzała mu się dokładniej, to spod eleganckiej szaty mogła dostrzec złotą przyszywkę, z wielką literą "M" Znała to oznaczenie. Takie nosiła magimilicja. Dodatkowo w z kieszeni tego jegomościa wystawał niewielki notesik. Wszystko wtedy stało się jasne...szpieg, który wkręcił się na to przyjęcie i zbierał informacje. Mężczyzna szybko wyciągnął różdżkę i wypowiedział kilka zaklęć, które sprawiły, iż opuchlizna zaczynała powoli schodzić z twarzy ofiary, nowe krosty już się nie pojawiały. Kiedy sytuacja wydawała się być pod kontrolą czarodzieje odetchnął z ulgą i przywołał do siebie jednego z goblinów
-Zabierzcie go w jakieś spokojniejsze miejsce i wezwijcie kogoś z munga- Polecił spokojnym głosem po czym dźwignął się na nogi i spojrzał najpierw na roztrzęsionego czarodzieja, a zaraz potem na pełną spokoju Caroline. Nic więc też dziwnego, że to właśnie do niej postanowił podejść jako pierwszy.
-Co tutaj się wydarzyło?- Zapytał się wyciągają z kieszeni szaty notes i ołówek.

To, co działo się z czarodziejem niezbyt robiło na niej wrażenie, może jedynie odrobinę ciekawiło, że głupi dowcip wywołał aż takie konsekwencje. Nie było to przecież normalne. Tergeo nic nie dało, czego właściwie się spodziewała. Nie miała robić nic więcej, do tego miała dobre uzasadnienie. Magia lecznicza nie była jej działką. Sam kolega tej poczwary na niewiele się zdał. Cyrk zawitał do Nokturnu. Zaraz zamiast uzdrowiciela to będzie musiał wzywać kogoś od magii pogrzebowej.
Widowisko zostało w końcu przerwane. Krzyk rozniósł się po całej palarni, która nie była dużym pomieszczeniem. Przybiegł mężczyzna, przy uważnej obserwacji dało się nawet wyłapać z jakiej branży. Magimilicja była znana całej magicznej społeczności, a już pracownikom ministerstwa tym bardziej. Najchętniej znowu by zapaliła i dodatkowo się napiła. Po stłuczonym alkoholu został tylko charakterystyczny mdły zapach. Patrzyła jak magimilicjant naprawia dupka, który jeszcze chwilę temu się popisywał przed nią i Eleną, która zdążyła czmychnąć. Cholera, a mogła zrobić to samo, zamiast tu stać i czekać na jakieś pieprzone objawienie. Teraz, gdy była na celowniku czarodzieja, nie było mowy by mogła się od tak wycofać. Upierdliwe. Spojrzała na niego powoli, panując nad swoją mimiką. Nie była typem wrażliwej czarownicy, ale też nie zamierzała pokazywać jak bardzo ją to wszystko nie obchodziło.
- Podeszli do mnie i do mojej koleżanki ci dwaj panowie, proponując wspólne spędzenie czasu i choć odmówiłyśmy to nadal się nam naprzykrzali - zaczęła bardzo powoli, pozwalając sobie na delikatne drżenie głosu pod koniec. Myślała wtedy o tym jak szkoda jej było tamtego alkoholu. - Potem pojawił się goblin z pełną tacą, zrobiło się zamieszanie a w powietrze uniósł się dziwny pył od którego zaczęli kichać, a jeden z nich upadł na ziemię i zaczął puchnąć. To wszystko.
Nie wiedziała, co jeszcze miałaby dodać. Dla niej sprawa zdawała się być jasna. Nic ją z tymi żałosnymi palantami nie łączyło.

Mężczyzna wysłuchał w milczeniu zeznań kobiety. Co jakiś czas spoglądał w stronę gdzie jeszcze przed chwilą leżał wijący się w agonii mężczyzna. Wiedział, że to miejsce będzie generować jedynie same problemy. Nic więc też dziwnego, że magikomendant postawił przyjrzeć się tej zabawie z bliska. Wysłał pod przykrywką kilku swoich zaufanych ludzi, którzy jako rzekomi goście w milczeniu przyglądali się temu wszystkiemu co się działo. A działo się sporo. Kilka podsłuchanych rozmów, widok paru poszukiwanych szmalcowników, którzy jak nigdy byli na wyciągnięcie ręki jedynie utwierdzał mężczyznę w tym, że jest to gniazdo żmij, które czerpią radość z życia ponad prawem. A teraz sytuacja była naprawdę poważna. Ucierpiał niewinny człowiek. Dlatego też przykrywka musiała odejść na tor boczny. Czarodziej wyciągnął zza szaty odznakę magimilicji i pokazał ją kobiecie.
-Baldwin Wilson pracuję dla magimilicji- Powiedział po czym schował odznakę.
-Mogę prosić o Pani imię i nazwisko?- Zapytał się po czym wyciągnął z kieszeni szaty notes i ołówek gotowy do spisania ewentualnych zeznań. Przy tym wydawała się wyjątkowo dokładnie przyglądać kobiecie. Wydawało mu się, że ją znał...tylko skąd.
-Przepraszamy, ale czy my się nie znamy przypadkiem?- Może kiedyś mijali się w ministerstwie, a może gdzieś indziej. Tego on nie był pewien.

Nie mogła zdradzić swojej tożsamości, nie po to starała się nie wyróżniać by teraz od tak dać się złapać. Wiedziała, że gdyby trafiła na jakiekolwiek oficjalne raporty to jej nazwisko przyciągnęłoby niepotrzebną uwagę. A to była prosta droga do tego by i pani matka się dowiedziała. Nie, nie było jej potrzebna dodatkowa kontrola, uwagi czy rozmowy na temat tego, co robi, gdzie i z kim. Przyjrzała się z uwagą odznace, próbując dostrzec personalia czarodzieja, który stał przed nią, ale okazało się, że nie musiała się wysilać, bo mężczyzna i tak się jej przedstawił. Teraz przyszedł czas na nią.
- Rowena Greyback - powiedziała to drżąco i przybrała zmartwiony wyraz twarzy. Wreszcie na coś się ten gnom jej przydał. Obecny wygląd też jej przydał. To powinno wystarczyć by przekonać magimilicjanta. Kto wie, może nawet wpakuje tego niedorozwoja w kłopoty, tak przy okazji?
Nie kojarzyła go, na pewno nie wymieniła z nim ani słowa. Nie zamierała wychodzić ze swojej roli. Dla uwiarygodnienia swojego udawanego zakłopotania, przestąpiła z nogi na nogę.
- Nie wydaje mi się, panie Wilson. Jestem tylko prostą dziewczyną, która przyszła do kasyna wraz z koleżanką. Może się minęliśmy na ulicy? Dużo chodzę po Nokturnie, mieszkam niedaleko... - o tak, Rowan Greyback pasował do najgorszych slumsów tej dzielnicy. Nie zdziwiłaby się więc, gdyby mieszkał niedaleko.
Teraz tylko pozostało czekać na werdykt, a następnie czym prędzej opuścić Goblińskie Opium.

Magimilicjant skrupulatnie spisywał wszystko to co kobieta miała do powiedzenia. Co jakiś czas tylko zerkał na jej twarz, na postawę, aby dostrzec chociażby najmniejszy gest, który mógłby świadczyć o tym, że wcale nie jest takim niewiniątkiem z jakiego się podaje. Niestety niczego podejrzanego nie był w stanie dostrzec. Oprócz tego, że kobieta mieszkała na Nokturnie. Już ten sam fakt był podejrzany i godny zainteresowania, ale nie mógł niestety jej o nic oskarżyć, ani też zaciągnąć na komisariat. W końcu mieszkanie na Nokturnie przez nikogo nie jest zakazane. Oczywiście wzbudzało podejrzenia, ale nie trafiało się za to za kratki.
-Dobrze...- Powiedział w końcu zapisując ostatnie słowa kobiety i stuknął szybko ołówkiem w notatnik, po czym schował obydwa te przybory wsuwając ponownie do kieszeni płaszcza.
-Pewnie będziemy podejmować jakieś działania odnośnie tego incydentu. Proszę w najbliższym czasie nie opuszczać granic Londynu. Być może będziemy się chcieli z Panią skontaktować- Powiedział po czym spojrzał w stronę w którą była zaciągnięta dwójka mężczyzn gdzie jeden z nich oczekiwał na stosowną pomoc.
-I taka rada proszę się tu już nie kręcić. Nie jest tutaj bezpiecznie- Dodał po czym po raz kolejny popatrzył na kobietę, chociaż bardziej tutaj pasuje stwierdzenie, że taksował ją świdrującym spojrzeniem od stóp do głów.
-No wyraźnie nic tu po mnie. Dziękuję za informację i życzę miłego wieczoru- Skinął lekko głową w stronę podobno Roweny. Ściągnął przy tym swój melonik z głowy unosząc go lekko do góry, po czym po prostu odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę poszkodowanych, których najpewniej chciał przesłuchać.

Przyjmowała określoną postawę, tak jak zdarzało się jej już wcześniej. Skrupulatne lekcje na coś się przydały, bo musiała odpowiednio reprezentować swoją rodzinę. Żadnych zbędnych emocji, pomimo impulsywności. Ciągłe trzymanie gardy. Ministerstwo Magii tylko utrwaliło w niej te mechanizmy. Całe życie opierało się na odpowiednio dobranej grze. Historyjka też musiała być bardziej wiarygodna, dlatego padło na takie a nie inne miejsce. Nokturn był znanym miejscem, niejednokrotnie opisywanym przez rozmaite gazety, a dodatkowo stereotypy robiły swoje. Nazwisko? Nazwisko przecież też. Greyback. Mogła, co prawda iść w jakieś wymyślone dane, ale to zajęłoby tylko więcej czasu.
- Oczywiście. Nigdzie się nie wybieram - uspokoiła mężczyznę, kiwając bardzo wolno głową, okazując tym samym zrozumienie. Przebranie też ułatwiało odgrywanie określonej roli. Tak nie prezentowały się panienki z porządnych domów.
- Niezwłocznie udam się do domu... Jestem cała... roztrzęsiona - wyszeptała, wzdrygając się jeszcze i obejmując swoje ramiona w które mocno wbiła paznokcie. Chciała już być daleko, jak najdalej. Nie było co czekać na potencjalne kłopoty, dodatkowo czuła jak ogarnia ją znużenie. Musiała opuścić to miejsce jak najszybciej. Po pożegnaniu ze strony magimilicjanta, Caroline upewniła, że ma wszystkie rzeczy przy sobie i opuściła kasyno.

z/t

Podsumowanie Eventu

Caroline Rockers:
- Udział w evencie - sprawne odpisywanie MG (5 fasolek)
- Wyrzucenie na kościach wyniku powyżej 80 (1 fasolka)
- Magimilicjant kojarzy twój wygląd i może chcieć zrobić dochodzenie

Razem: 6 fasolek