St. Paul’s Cathedral

St. Paul’s Cathedral

Wśród najbardziej znanych miejsc Londynu znajduje się architektoniczne arcydzieło, Katedra św. Pawła, z ogromną kopułą dominującą nad krajobrazem miasta od 1708r. Podczas zwiedzania tego monumentalnego budynku nie można pominąć Galerii Szeptów, znanej ze swojej tajemniczej akustyki oraz krypt z grobowcami zasłużonych dla kraju Brytyjczykow. min. generała Nelsona czy Sir Christophena Wrena, głównego architekta katedry.

3 września 1980r.

Informacje były ciężarem. Elizabeth miała okazję przekonać się o tym dotkliwie w ciągu ostatnich tygodni, jakby nosiła dotychczas zbyt mało na swoich barkach. Jakby nie czuła oddechu ostatnich wydarzeń na swoim karku. Chyba najgorsze było to, że nie wiedziała, z kim mogłaby się podzielić jakimiś ochłapami, które pozyskała po wizytach na Nokturnie. Miała wrażenie, że kogokolwiek by w to nie wciągnęła, stawiała na nim krzyżyk. Co więcej, musiała w pełni ufać tej osobie, bo przecież nie wszystko, co robiła, było w pełni legalne.
Dlatego do Katedry św. Pawła szła... Cóż, można powiedzieć, że z wielkim krzyżem na swoich plecach. Co oczywiście idealnie wpisywało się w istotę wizyt w świątyniach i było swego rodzaju ironią. Tym bardziej, że polecenie zwiedzania tego miejsca dostała od pacjenta szpitala magicznego. Chrześcijanin? Czyżby pośród magicznie urodzonych zdarzały się osoby, które wyznawały wiarę w Tego Jednego?
Elizabeth była anglikanką, ochrzczoną i nawet w domu rodzice starali się aby była wychowywana zgodnie z tą wiarą. Co oczywiście zaczęło być kłopotliwe, kiedy Keen dostała się do Hogwartu. Z czasem, żyjąc po tamtej stronie i odcinając się od rodziny, Beth zepchnęła kwestie wiary na drugi plan. Teraz, stojąc pod monumentalnym budynkiem, pośród tłumu ludzi, turystów i miejscowych, miała wrażenie, że przekroczenie progu będzie cięższe, niż można zakładać.
Z rozmyślań nad tym, czy za drzwiami świątyni spłonie, czy też nie, wyrwał ją męski głos. Drgnęła w miejscu, zaskoczona. Spojrzała na tajemniczego jegomościa. Zabawne, że pierwsze na co zwróciła uwagę, to dziwaczny zegarek. Dopiero później mignęła jej różdżka, kiedy ten poprawiał okrycie.
Sama Beth swoją miała ukrytą w wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki i chyba odruchowo zerknęła, czy nie jest ona widoczna dla postronnych obserwatorów. W końcu nie chciała popełnić błędu mężczyzny. Chyba... Że to nie był błąd, a celowe działanie.
- Mówi się, że jak trwoga, to do Boga. Chyba coś w tym jest. - Uśmiechnęła się do nieznajomego. Szczerze i przyjaźnie. - Myśli Pan, że On działa też w naszym świecie? Że po śmierci trafiamy do tego samego miejsca, co... Oni? - Spojrzała na mugoli, robiących sobie zdjęcia pod katedrą. - Czy jeśli ktoś taki jak my, pomodli się, za jednego z naszych zmarłych, to cokolwiek to da? - Zagadnęła, pijąc nie tylko do masakry w centrum magicznego Londynu, ale i do śmierci Pottera oraz tego nieszczęśnika, który na jej oczach został zamordowany. Nadal miała koszmary, nadal przed oczami stawał jej zielony błysk, blada twarz chłopaka i scena ze szpitala, kiedy to Evans kompletnie się rozkleiła.
Keen wsunęła niesforne kosmyki włosów za ucho i spojrzała na uroczą parę, która właśnie prowadziła swoją małą córeczkę do środka świątyni. Zabolało. Ale tylko odrobinkę.
- Ta wiara, jest w sumie pocieszająca. Nadzieja, że mamy jakiś wpływ na to, jak na przykład ci wszyscy ludzie, którzy zginęli w rzezi, albo taki Potter, mają się po drugiej stronie. - Dodała, zerkając na mężczyznę. Nie wiedziała, czego właściwie od niej chciał, ale chyba ona sama potrzebowała rozmowy. Musiała tylko uważać, aby w odpowiednim momencie ugryźć się w język i nie zdradzić zbyt wiele.

Co tutaj właściwie robiła? Dobre pytanie. Nie była wierząca. Właściwie niewiele wiedziała o religiach w ogóle, a o tych mugolskich jeszcze mniej. To znaczy, zakładała, że istnieje jakiś podział, ale tego też nie była tak naprawdę pewna. Może wcale nie miała racji i wiara nie przestrzegała niewidocznej granicy pomiędzy czarodziejami i osobami niemagicznymi. Skoro jednakże ona sama była zadeklarowaną ateistką, jej obecność w tej okolicy mogła wydawać się dziwna. Jeszcze dziwniejsze ze względu na fakt, że było to terytorium stricte mugolskie, na którym czuła się trochę jak ryba wyjęta z wody. Wzięła jednak na siebie (nie całkiem za zgodą przełożonych, ale to inna historia) zadanie rozwikłania zagadki śmierci Jamesa. Wciąż wydawało się jej całkowicie abstrakcyjne, że ktoś w jej wieku mógł zostać zamordowany w równie bestialski sposób. Nie wyobrażała sobie, aby ona sama mogła być dostatecznie istotna, aby ktoś postanowił wykorzystać ją w ten sposób. Nawet jeśli Crouchowie również zajmowali znaczące stanowiska w Ministerstwie Magii. Nie, miała przeczucie, że za tym stało coś więcej. Niejednoznaczne komentarze, które wymieniali czasem między sobą chłopacy oraz plotki i teorie, które krążyły po korytarzach redakcji… to wszystko układało się w jakąś całość. Tylko nie miała zielonego pojęcia w jaką. Chyba brakowało jej jeszcze sporo cegiełek. Dlatego właśnie znajdowała się w tej chwili pod Katedrą Św. Pawła. Jeden z informatorów Żonglera zasugerował, że było to miejsce, którym powinni się zainteresować. Nie dodał nic więcej: ani dlaczego, ani konkretnie czym, więc został przez większość osób zignorowany, ale Becca postanowiła posłuchać jego rady. Między innymi dlatego, że nie miała ciekawszego zajęcia ani bardziej rzetelnych wskazówek.
Trochę zajęło jej odnalezienie imponującej budowli, ale w końcu przysłoniła ona Bec prawie cały horyzont. Dziewczyna zahaczyła kciuki o szelki morelowych ogrodniczek i przyjrzała się katedrze od góry do dołu. Prawdę mówiąc, nic szczególnego nie rzuciło jej się w oczy. Nie w samym budynku, w każdym razie, bo u jego stóp zauważyła Beth. W pierwszym odruchu chciała dołączyć do znajomej, ale w tym samym momencie zagadał ją jakiś mężczyzna. O ile nie chciało jej się wierzyć, aby obecność ich obu w tak nietypowym (chyba) dla czarodziejów miejscu była przypadkowa, o tyle wolała nie przyspieszać spotkania ponad potrzebę. Miała skłonność do robienia rzeczy nieprzemyślanych, więc postanowiła tym razem dać sobie chwilę na zastanowienie. I w tym momencie jakieś delikatne palce przelotnie dotknęły jej ramienia, a głos za jej plecami wyrzekł:
- Co sądzisz o tym wszystkim? - obróciła się na pięcie i stwierdziła, że pytanie pochodziło od ekscentrycznie prezentującej się kobiety, która wydawała się nie widzieć. Pewnie dlatego musiała stwierdzić obecność kogoś w swojej okolicy za pomocą dłoni, które w tej jednakże chwili zwisały spokojnie wzdłuż jej boków. Becca przyjrzała się jej ponownie, nieco bardziej uważnie, usiłując stwierdzić, czy ma do czynienia z mugolką, czy może czarownicą. Ostatecznie z pewnym wahaniem nawiązała rozmowę:
- O katedrze? Bardzo imponująca. Wie Pani, podoba mi się pewien chłopak… Louis Poole… i on chyba zna się na takich budowlach, więc pomyślałam, że jeśli też czegoś się o nich dowiem, to będę mogła sprawić na nim dobre wrażenie. - musiała mocno się skoncentrować, aby wybronić się za pomocą niewinnych półprawd. Była niemalże pewna, że gdyby zechciała kłamać, kobieta natychmiast by się zorientowała. Nawet pomimo hipotetycznej ślepoty. Becca była w tym beznadziejna i tyle. Postanowiła wspomnieć o Poole’u, bo gdyby jej nowa rozmówczyni była czarownicą, to istniało wysokie prawdopodobieństwo, że rozpozna nazwisko wielkiej gwiazdy Quidditcha. Poza tym dzięki temu jej wypowiedź była… no, całkiem prawdziwe. Słówko chyba również okazywało się zwykle pomocne w takich sytuacjach.
- Poleca coś pani zobaczyć? - zapytała, a potem spłonęła niemalże buraczkowym rumieńcem, uświadamiając sobie, jak niestosowne były w gruncie rzeczy jej słowa. - Bardzo przepraszam. - wykrztusiła więc jeszcze.

---

Korzystam z zawady No bo... ten, w tym, no

Elizabeth:

Pacjent, który wskazał Elizabeth to miejsce, specjalizował się wyjątkowym poczuciem humoru. Pomimo swojego stanu, ciągle próbował ją rozbawić. Po sierpniowych wydarzeniach, tuż przed tym, zanim opuścił Munga, robił się coraz częściej zamyślony, łatwo tracił koncentrację, odpływał myślami. Dlatego, kiedy w dzień wypisu, powiedział jej o Katedrze Świętego Pawła i o tym, że tam nadzieja skrada się szybciej w spragnione tego serca, Elizabeth mogła poczuć się skonfundowana i niepewna. Przez to, że robiła się coraz bardziej charakterystyczna na ulicach magicznego Londynu, musiała uważać. Na szczęście, póki co, nie zderzyła się po drodze z żadnym niebezpieczeństwem.
Tajemniczy mężczyzna przystanął przy niej, jakby od początku wiedział, że ona tam będzie. Jakby umówili się na to spotkanie, w dokładnie tym miejscu. Pora roku sprzyjała słońcu, które nadal nie miało zamiaru zachodzić, dlatego przez okazałe okna budynku, chętnie wpadały promienie słoneczne, wydobywające głębie z okolicznych zdobień białych ścian. Poruszył zegarkiem i zerknął przelotnie na kręcących się wokół zwiedzających. Na słowa Elizabeth, na jego ustach wkradł się tajemniczy uśmiech.
- Bóg umie wybaczać. Tak słyszałem. Ale szczerze powiedziawszy, ja nie. Nie potrafię nastawić drugiego policzka, kiedy wiem, że godzina sądu tak blisko - odpowiedział jej, a brzmiał tak przyjemnie, że wywoływał mimowolnie dobre wrażenie. Autentyczne. Bo wierzył w to, co mówił. Jego oczy nie miały jak kłamać. - Warto próbować, nie? Ale z doświadczenia wiem, że Boga często przekonuje coś więcej niż same słowa. Poznacie ich po ich owocach. Jakie są twoje, Elizabeth?
Zrobił pierwszy krok do przodu i zaraz drugi. Oddychał powoli i spokojnie, ciemnymi oczami chłonąc prezentowane mu widoki.
- Czy oprócz słów, twoja wiara pozwoli ci na to, żeby zmierzyć się ze złem, kryjącym się w każdym z nas? Z najbliższymi? - na wspomnienie o Potterze, drgnął i zamilkł na dłużej. - Pewne słowa są za duże, żeby je wypowiadać w niektórych miejscach. Pomimo panującej harmonii, mogącej w każdej chwili runąć jak domek z kart.
Ponownie sięgnął do swojego zegarka i przyjrzał się mu z zastanowieniem.
- Równowaga została zachwiana, zanim się obejrzeliśmy. Czasami serce rwie się za szybko, pragnąc czegoś od razu. Szatan dobrze zna te drżenia, jest szczególnie wyczulony na tych, którzy mają dużo do stracenia - zerknął na nią krótko. - Kiedy dłuższa wskazówka znajdzie się na dwunastce, wtedy się przekonasz, co na ciebie czeka.

Becca:
Teorii rodziło się sporo, a nowe wydarzenia tylko rozbudzały spragnione plotek wyobraźnie. Jedna z nich mówiła, że ta cała rzeź to był jedynie pic na Aquamenti i że jak nic to sprawka jakichś ważniejszych szych ze świata eliksirów, którzy napoili kilkanaście osób jakimś świństwem. Druga odnosiła się do samej śmierci Pottera, głoszącej, że była to sprawka zmutowanych genetycznie dzieci Notta, które ten produkuje do swojej prywatnej wojny z goblinami i był to wypadek przy pracy, bo Potter wykonując swoją pracę, odkrył ten pilnie strzeżony sekret. Na ręce Beccy też patrzono i to nie z jednego powodu. Pojawiła się znikąd w świecie magicznej pracy i choć był to Żongler, budziło to zainteresowanie i potrzebę zdobycia o niej informacji. Dlatego, kiedy przyjęła ten cynk, zaraz wokół niej zakręciły się ciekawskie twarze, żądne wiedzy. Nie było łatwo się ich pozbyć, zwłaszcza, że jedna osoba była szczególnie bardzo zdeterminowana. Ale udało się i dotarła na miejsce. Zanim się obejrzała, została przetrzymana przez kobietę w średnim wieku, wpatrującą się w nią niewidzącym wzrokiem. Trzymała ją stanowczo, ale nic, co miała na sobie ani jak się zachowywała, nie mogło jednoznacznie świadczyć o tym, czy miała do czynienia z czarownicą czy mugolką.
- O śmierci. Co sądzisz. O bólu i cierpieniu. O katastrofach, dziejących się na naszych oczach. Dziecko. Słodko-gorzka będzie ta znajomość, czuję w kościach, a żyję już... wystarczająco - odetchnęła głębiej, wbijając mocniej palce w ramię, jakby dzięki temu mogła się utrzymać. - Dzikie zwierzęta a nie ludzie. Dobre sobie. A mówiłam córeczce, kochanie, moje śliczne, a po co iść tam i takie piękne buciki zniszczyć? A ona rzekła: "Mamusiu, tam będzie chłopiec, którego bardzo kocham". A potem patrzę i słyszę. Patrzę, choć nie widzę. Wszędzie krew i wrzaski, warknięcie ni to wilcze, choć skąd wilki w Londynie, ni to ludzkie. A modliłam się do Świętego Pawła, ale mnie nie posłuchał. Zabrał moją Klarę, bo poszła za tym chłopcem w swoich nowych bucikach.
Puściła ją, szarpiąc za swoje długie, poplątane siwo-brązowe włosy, zaczynając się kołysać do przodu i do tyłu.
- Organy pięknie grają. Ponoć sklepienie piękniusie takie. Klara zawsze mi mówi, co widzi - powiedziała spokojniej, jakby nic takiego wcześniej się nie wydarzyło. - Czasem przychodzi taki dobry pan, daje pomarańcze słodkie i zawsze nuci jedną z litanii. Benio, Benio, dobry chłopiec.

Zdecydowanie brak niebezpieczeństw był miłą odmianą. Nawet ostatnie podrygi wrześniowego słońca, chociaż nieśmiało sugerowały, że wakacje się skończyły, to wciąż podtrzymywały letnie nastroje. Elizabeth sięgnęła po gumkę do włosów i zebrała swoje w wysoki kucyk, jednocześnie słuchając mężczyzny. Coś w jej oczach błysnęło. Może dlatego, że pierwszy raz od długiego czasu, ktoś podzielał jej zdanie. Może nie było ono powiedziane wprost, ale jasnym było, że chęć walki i sprzeciwienia się kolejnym tragediom była w nieznajomym równie silna, co w Beth. Nawet jeśli mężczyzna się przybliżał, nie cofnęła się. Zadarła delikatnie głowę, jakby z dumą. Chłonęła kolejne informacje, które jej bystry umysł zdołał wyłapać z tego, co mówił czarodziej.
Przede wszystkim znał jej imię, chociaż się nie przedstawiała. Co jeszcze mógł o niej wiedzieć? Poza tym nazwisko Potter wyraźnie coś dla niego znaczyło. Nie podobało jej się tylko to, że nadal wie o nieznajomym tak mało.
Nie odpowiedziała na żadne z jego pytań. Niezależnie, czy były one czysto hipotetyczne, czy też mężczyzna z zegarkiem faktycznie oczekiwał jakichś deklaracji.
- Nie mówiłam, jak się nazywam, panie... - Posłała mu pytające spojrzenie i ujmujący uśmiech, licząc, że ten się przedstawi. Maniery by tego wymagały, a nieznajomy zdawał się posiadać ich chociaż jakąś minimalną ilość.
Beth również zerknęła na swój zegarek, marszcząc delikatnie brwi. Jeśli miała się przekonać, co na nią czeka, to zostało jej niewiele czasu, na pogawędkę z nieznajomym. Rozejrzała się wokół, próbując ustalić, na co właściwie czeka. Magiczna zapadnia? Figury z katedry ożyją? Atak z powietrza, czy może jednak lądowy?
- Powinnam się obawiać? - Zapytała, bynajmniej nie z kpiną. Faktycznie chciała dostać wskazówkę. Chociaż taką, która podpowiedziałaby, jakie mężczyzna ma wobec niej zamiary.
Jeszcze raz rozejrzała się, uznając za rozsądne znalezienie jakiejś drogi ucieczki, na wypadek, gdyby to był jednak jakiś podstęp. W końcu ostatnimi czasy zaszła za skórę całkiem sporej grupce dość nieprzewidywalnych osób.

Becca starała się być… ostrożna jeśli chodziło o teorie i plotki, które docierały do redakcji Żonglera. Oczywiście broniła gazety, która postanowiła dać jej szansę, ale zdawała sobie sprawę z opinii, jaką miała ona w czarodziejskim świecie. Sama również była zdania, że przynajmniej część artykułów nie była szczególnie rzetelna i powtarzała informacje dalekie od prawdy, nie wspominając o tym, że nie były one w żaden sposób potwierdzone. Ona starała się dawać do zrozumienia, kiedy przytaczała wątpliwe opinie i źródła w swoich artykułach, co nie zawsze spotykało się z pozytywnym przyjęciem kolegów. Miała jednak nadzieję, że jej wysiłki poprawią kiedyś opinię Żonglera. Szczególnie że niektóre z ostatnich wydarzeń jako jedyni szerzej skomentowali, podając fakty zamiast sterty banałów. Niemały wpływ miał na to fakt, że Becca uczestniczyła osobiście w ataku wilkołaków na Londyn i mogła skorzystać ze swoich oraz Nate’a doświadczeń w tym zakresie. Wystarczy powiedzieć, że niektórzy jej współpracownicy nie wzbudzali w niej szczególnej sympatii ani zaufania. Dlatego chciała pojawić się tutaj dzisiaj sama. Za wszelką cenę. Na szczęście się jej udało.
No i teraz stała, trzymana w żelaznym uścisku przez jakąś starszą kobietę. Była pewna, że po tym spotkaniu zostaną jej na gołym przedramieniu siniaki, ale nie skarżyła się. Wyglądało na to, że nieznajoma przeżywała właśnie jakieś smutne wspomnienia i chyba nie do końca panowała nad siłą, z jaką zaciskała palce na skórze Bec.
- Ja… - zająknęła się, kiedy kobieta zadała jej te niespodziewane pytania. Nie zaczekała jednak, aż Hale pozbiera rozbiegane myśli i udzieli jej odpowiedzi. Kontynuowała swoją opowieść, która w niepokojącym stopniu przywodziła na myśl niedawne, katastrofalne wydarzenia, które na zawsze zmieniły życie Becci. Wyglądało na to, że podobnie rzecz miała się w przypadku nieznajomej. Bec spojrzała szybko na stojącą nieopodal Elizabeth, która w tym momencie przyglądała się swojemu zegarkowi i wyglądała na czymś poruszoną. Czyżby kończył jej się czas? Czuła się rozerwana pomiędzy chęcią dołączenia do koleżanki a potrzebą dalszej rozmowy z nieznajomą kobietą. Ostatecznie postanowiła trzymać Keen na oku i nie odchodzić jeszcze od niewidomej.
- Proszę Pani, gdzie ona poszła? Klara? - zapytała, lekko drżącym głosem, wyraźnie poruszona usłyszaną historią. - I… czy już na pewno nie wróci? - brzmiało to tak, jakby dziewczynę spotkał nieprzyjemny koniec, ale może po prostu zaginęła. To jedno „a” mogło tak wiele zmienić! Bo jeśli istniała nadzieja, że Klara żyła, Becca (jak się okazało), była całkiem niezła w dochodzeniu tego typu kwestii. Z jakiegoś zaś powodu zaś, niewidoma nieznajoma okazała się budzić w niej pewną czułość i chęć opieki. - Może mogłabym jakoś pomóc? Poszukać jej gdzieś? - zasugerowała delikatnie. Nie potrafiła zostawić teraz kobiety, choć w głębi serca przeczuwała, że powinna dołączyć do Beth i dowiedzieć się, czy przypadkiem nie są tutaj z tego samego powodu.
Wreszcie nieznajoma puściła ją i zmieniła temat tak drastycznie, że Bec aż opadła szczęka.
- Organy i sklepienie. - powtórzyła niepewnym tonem, usiłując się połapać w tym, co się właśnie wydarzyło. - Dobrze się pani czuje? - zapytała, tak na wszelki wypadek. - Jeśli jest pani głodna, to mam babeczki. - dodała, natychmiast sięgając do płóciennego, barwnego plecaka, który prócz domowych wiktuałów mieścił jeszcze oczywiście notatnik oraz kilka ołówków. Cały czas starała się przy tym zwracać uwagę na Beth oraz jej towarzysza, nawet jeśli ten multitasking nie był najłatwiejszy.

Elizabeth:

Jej nowy towarzysz część twarzy, tę dolną, chował za rozłożystym kołnierzem, starając się nie rzucać zbytnio w oczy. Nieco dłuższe włosy, okalały przeciągłą twarz z niewielkim zarostem, zaledwie kilkudniowym. Dość szybko znaleźli się w środku katedry, gdzie dźwięki niknęły w panującym szmerze przemieszczających się niemagicznych, spragnionych ujrzenia architektonicznych cudów. Wypowiedziane przez niego słowa były wyważone, najwyraźniej był przygotowany na wszelkie potencjalne niedogodności, włącznie z tym, że Elizabeth mogła nie okazać się osobą, której szukał. Był nauczony zasad, wyćwiczony w taki sposób, żeby sprawdzać się w tym, do czego go wybierano.
- Wkrótce - odpowiedział jej odrobinę wesołym tonem, jakby go rozbawiła ta sprytna próba poznania jego danych. Rozglądając się wokół, nie natrafiła na nic nadzwyczajnego. Ot, zwyczajne zadbane ściany, portrety świętych, kilka kolorowych wiraży i mnóstwo ludzi, którzy nie zdawali się nigdzie spieszyć. Na jej pytanie poruszył krótko ramionami i spojrzał na nią z niemym pytanie w oczach. Pytaniem brzmiącym "Powinnaś?". Wreszcie, gdy dłuższa wskazówka wskazała dwunastą, zegarek zaczął brzęczeć, a ludzie wokół nich się zatrzymali. Czarodziej, nie czekając na Elizabeth wyrwał się do przodu.
- Nie mamy dużo czasu. Bóg nie będzie wiecznie czekał - rzucił i poprowadził ją za jedną z ścian, gdzie czekał na nich kręty korytarz, wymijający Galerię Szeptów i prowadzący wprost do krypt, gdzie czekało inne przejście. Przejście wymagające od Elizabeth zgrania się z czasem i przyłożenia dłoni do zimnego kamienia.


Becca:

Z pewnością po takim drobnym ciele, większość osób nie spodziewała się wielkich pokładów siły. Być może to w jakim stanie była nieznajoma, sprawiało, że była w stanie zrobić więcej niż na co dzień. To że Becca ją nie zbyła, najwyraźniej dodawało odwagi, niezbędnej do dalszego mówienia. Odczuwane przez nią drżenie zmniejszyło się pod wpływem głosu młodej czarownicy, a ta, kiedy bardziej skupiła się na ślepej kobiecie, straciła z oczu uzdrowicielkę i jej nowe towarzystwo.
- Nie! - krzyknęła nagle, a kilka osób zwróciło na nie swoją uwagę. Jeden z mężczyzn nawet przystanął i wyglądał tak, jakby właśnie bił się z myślami, ale jak zauważył, że starsza z nich, złapała tę młodszą za dłoń, odpuścił i poszedł dalej. - Nie wróci.. nieeee. Co ja pocznęęęęę? Moja Klara, moje biedne maleństwo. Premier tak powiedziała tak. Z centrum nikt nie wraca i nie wróci. Benio też mi powiedział, że sprawdzali... ale przychodzi do mnie w snach. W tych bucikach. Mówi, że jest szczę... szczęśliwa. Taka... taka...
Nieznajoma zaczęła łkać nagle, wycierając twarz w swoje brudne rękawy. Opuściła głowę, tym razem kołysząc się na boki.
- Babeczkę, kochanie, babeczkę zjem - powiedziała nagle, pociągając nosem, dając się wyciągnąć z tego letargu w który nagle wpadła. - Jakie miłe dziecko! Tak samo jak Benio. Razem mieliśmy poszukać naszyjnika Klary, lecz Benio ciągle taki zajęty, gania kochany za cieniami śmierci. Bez Jamesa nie jest już taki sam, tak jak ten chłopiec z psem. No i co Hattie poczniemy? Bez naszyjnika Hattie nie zaśnie.

---

Elizabeth, rzucasz k20 na opcję, która czeka na ciebie zaraz po przejściu, jeśli postanowisz ruszyć za czarodziejem.

Rozwiń

1-5 - opowiedz o styczniu, początek roku, tamtejsze wydarzenia. Co sądzisz o Repello Muggletum? Gdzie byś w tym wszystkim się odnalazła? Rzuć dodatkowo kością k2 na to, co będzie dalej. 1 to na twojej drodze staje dementor, a 2 to pojawienie się dwóch kłócących się ze sobą muzyków.

6-10 - opowiedz o marcu, czas zmian i przedłużającej się zimy. Nowy Minister Magii. Czas dziwnych zjawisk. Co szczególnie przyciągnęło twoją uwagę? Wykorzystaj jedną z umiejętności do pokonania zbroi, stojącej ci na drodze. Niezależnie od posiadanego poziomu, rzucasz kością. Jeśli w opisie danego poziomu nie ma rzutu, rzuć k5 i załóż, że 1-2 to porażka, a 3-5 to sukces.

11-15 - opowiedz o maju, o głośnym Beltaine, czy słyszałaś lub widziałaś cokolwiek, o stworzeniach, o problemach z sowami. Jak oceniałaś to, co robił Minister Magii? Rzuć dodatkowo kością k2 na to, co będzie dalej. 1 to ujrzenie kelpie, zmierzającej w twoją stronę, a 2 to pojawienie się zamaskowanej postaci, której twarz została zasłonięta przez maskę.

16-20 - opowiedz o lipcu, o podatku pocztowym, o czarodziejskiej arystokracji i wydarzeniach z połowy miesiąca. Jak widziałaś sprawę z masakrą w centrum Londynu i czy łączyłaś to z innymi wydarzeniami, które miały miejsce wcześniej? Wykorzystaj jedną z przewag, żeby wpłynąć na blokadę umieszczoną w drzwiach przed tobą na którą nie działa żadna magia. Dodatkowo wykonaj rzut k10, gdzie 1-5 to porażka i pojawienie się widmowych płomyków, które po dotknięciu sprawiają, że zapadasz w sen, a 6-10 to sukces i otwarcie się drzwi. Przy kreatywnym wykorzystaniu 2 różnych przewag, masz możliwość uzyskania modyfikatora +2 do rzutu, a jeśli jedna nich będzie przewagą poważną to otrzymasz +3 do rzutu.

Jeśli nie, przejście się zamyka i tracisz w oczach nieznajomego. Będziesz musiała bardziej pokombinować jak go do siebie przekonać. Rzucasz wtedy kością k100, żeby ustalić na ile ci się udało. W zależności od tego jak to rozpiszesz, możesz otrzymać ode mnie modyfikatory.
1-65 - mężczyzna ci nie wierzy, coś w tobie sprawia, że staje się odrobinę szorstki, a jego spojrzenie robi się coraz bardziej nieufne.
66-100 - nastrój się zmienia, mężczyzna się odpręża, jest gotów kontynuować rozmowę i zobaczyć dokąd go to zaprowadzi.

rzut na niespodziankę za ścianą

Wynik 1d20: 11
Success

rzut na Lumos

Wynik 1d100: 70

rzut na hipnozę

Wynik 1d6: 1

Poszła za nim, bo po prostu czuła, że po to właśnie tu była. Niezależnie, co kryło się za tą całą maskaradą i zagadkami, Elizabeth chciała to odkryć. Kocia ciekawość, tak poniekąd można było opisać to, co nią kierowało. Próbowała dotrzymać nieznajomemu kroku, zauważając kolejne cechy, które bynajmniej nie zrażały.
Więc, być może naiwnie, podążała za obcym facetem, za co pewnie od wielu zgarnęłaby solidny opieprz. Rozejrzała się wokół, starając nie potknąć o jakąś wystającą kostkę brukową. Obserwowała ludzi, których mijali, jakby spodziewała się, że pośród nich ujrzy więcej czarodziejów. Nie do końca wiedziała, co zrobi, jeśli jej przypuszczenia staną się prawdą, a ona wejdzie prosto w pułapkę. Ale kto miałby zastawiać pułapkę na nią? I po co? Tego też nie wiedziała.
Zawahała się, czy nie zrezygnować i odejść. Okazało się, że wejście do świątyni było znacznie łatwiejsze, niż przypuszczała wcześniej. Chyba tylko dzięki temu, że w pełni skupiona była na dziwacznym przewodniku, jakim została uraczona podczas tej wycieczki.
Zaciągnęła się zapachem wilgoci i kadzidła. A później masą innych - potu i natarczywych perfum zwiedzających, kiedy ich mijała.
Spróbowała złapać nieznajomego za rękę, żeby nie musieć go gonić, ale w tej właśnie chwili wszyscy wokół się zatrzymali, a dłoń Beth zawisła w powietrzu. Sekunda z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczami, a później oburzone spojrzenie skierowane na plecy czarodzieja.
- Zwykle lubię tajemniczych facetów, ale... - Skręciła za nim w korytarz i jedynie drobna tabliczka dla zwiedzających dała jej wskazówkę, gdzie ten mógł prowadzić. - Masz zamiar mnie wpędzić do grobu? - Zażartowała, próbując rozładować własne napięcie. Zerknęła jeszcze przez ramię na ostatnie zamarłe w miejscu osoby i przełknęła ślinę. Miała wrażenie, że w cichym korytarzu słychać było jedynie jej walące serce i ich kroki.
- Jeżeli to jakaś pokręcona przenośnia i chcesz mnie tam na końcu zabić, to gwarantuję ci, że się grubo zdziwisz. - Spróbowała mu pogrozić i znów złapać za rękaw. Ale on... Zniknął za ścianą, a Beth ledwo co zdołała zobaczyć, jak właściwie to zrobił. Wypuściła zirytowana powietrze przez zęby i przyłożyła dłoń do ściany. Naparła na nią i po chwili była już po drugiej stronie.
- Dobra, jesteśmy sami, tak? Może zapomnimy o tym dziwnym chrześcijańskim szyfrze, który się narodził? - Odwróciła się do niego, jakoś na moment zapominając, że powinna pilnować pleców. - Dlaczego mam przeczucie, że ty wiesz, że ja wiem, że to wszystko jest powiązane? Ci dementorzy w marcu, ten radiowiec gadający o Czarnym Panu, co - tak między nami, a grzybem na ścianach- brzmi jak pieprzony Lord Vader magicznego świata. - Wyrzuciła z siebie na jednym oddechu, wymierzając palec wskazujący w nieznajomego i wwiercając w niego swoje oskarżycielskie spojrzenie. - Objęcie stanowiska przez Notta, i te kolejne miesiące... Ta masakra w centrum, szmalcownicy... - Zacisnęła zęby na wspomnienie tych ostatnich kwestii.
Prawdopodobnie Keen chciała mężczyznę przycisnąć i pewnie sięgnęłaby po różdżkę szybciej, gdyby nie zerknęła za siebie i podskoczyła gwałtownie, klnąc pod nosem.
- Do chuja Merlina!- Odskoczyła na bok, jeszcze bardziej w tym momencie przypominając zjeżoną kotkę. Kiedy zdała sobie sprawę, że to zakurzona, stara zbroja, ciśnienie trochę z niej zeszło. Ale było coś takiego, w tym mroku za żelazną przyłbicą, co nie dawało kobiecie ot tak przecisnąć się obok. Wyciągnęła różdżkę i szepnęła zaklęcie - "lumos".
Nieco więcej światła pozwoliło mężczyźnie wyraźnie przyjrzeć się twarzy kobiety. A ta przecież nie stała wcale tak daleko. Wystarczająco blisko, by w końcu mocno zacisnąć palce wolnej ręki na dłoni czarodzieja. Pełne skupienie, bo przecież nie robiła tego zbyt wiele razy. Całkowite oczyszczenie umysłu i oparcie myśli na tym, co chciała osiągnąć. Musiała odepchnąć na bok wszelkie mniej istotne pytania, bo wiedziała, że odpowiedzi mogą na nią czekać gdzieś tam za tą zbroją. Nie zerwała kontaktu wzrokowego. Ciemne oczy urzekały, lśniąc delikatnie w chłodnym świetle.
- Przeprowadź mnie bezpiecznie dalej. - Zażądała od tajemniczego mężczyzny, łagodnym, kuszącym głosem.

No i świetnie, wydawało jej się, że oderwała wzrok od Beth najwyżej na kilka sekund, ale to wystarczyło, aby znajoma wyparowała bez śladu, wraz z towarzyszącym jej mężczyzną. Becca poczuła, jak zalewa ją fala frustracji. I gdyby była trochę inną osobą, zapewne wyładowałaby to niezbyt przyjemne uczucie na nieznajomej kobiecie, która akurat w tym momencie postanowiła zacząć krzyczeć. Bec aż podskoczyła, zaskoczona kolejną zmianą w emocjach swojej rozmówczyni.
- Premier? - powtórzyła po niewidomej głupio. Nie wiedziała dostatecznie dużo o mugolach, aby orientować się w ich bieżącej polityce, ale nawet w Hogwarcie przywoływano czasem to słowo. Na przykład na Historii Magii, kiedy konieczne było wyjaśnienie kwestii, które dotykały obu światów. - Z centrum… miasta? - dodała zaraz potem, aby ukryć swoją gafę czymś jedynie odrobinę mniej debilnym. Cóż, zawsze wydawało jej się, że pomijając kieszonkowców, centra miast były całkiem bezpieczne. Choćby dlatego, że było tam dużo osób dbających o taki, a nie inny stan rzeczy. Ale nie mogła być tego pewna.
Beth zniknęła bez śladu i Becca nie mogła w tej chwili nic na to poradzić. Bieganie po całej okolicy mijało się z celem, było zbyt wiele miejsc, aby dała radę je sprawdzić. Nie mówiąc już o tym, że całkiem sporo ludzi kręciło się tutaj, utrudniając odnalezienie tej jednej, konkretnej. A skoro tak, to Bec równie dobrze mogła zostać ze swoją nową znajomą i spróbować jej pomóc. Może nie sprawdzi w ten sposób plotek, które ją tutaj przywiodły, ale przynajmniej zrobi coś dobrego.
Wręczyła machinalnie babeczkę kobiecie, mając nadzieję, że w konsekwencji ta puści jej dłoń. Nie, żeby miała coś przeciwko kontaktowi fizycznemu w ogóle, ale jej uścisk momentami stawał się dosyć bolesny. Chociaż z drugiej strony, aż jej się zakręciło w głowie od tych wszystkich imion, może więc dobrze by było mieć kogoś, kto by ją w tym momencie podtrzymał. Dlaczego Hattie sypiała z naszyjnikiem Klary? Czym są cienie śmierci, za którymi ganiał Benio? Dlaczego chłopiec z psem nie posiadał imienia? Zbyt wiele pytań, które mogłyby zabrzmieć wścibsko. Skoncentrowała się więc na jedynym, co wydawało jej się w wypowiedzi kobiety znajome.
- Miałam dobrego kolegę o imieniu James i on… też ostatnio musiałam się z nim pożegnać. - powiedziała, czując rosnącą w gardle gulę. Nie spodziewała się, że zareaguje tak emocjonalnie na wspomnienie o Potterze. Ale może to okoliczności jego śmierci sprawiały, że nie potrafiła przejść nad nią do porządku dziennego? Przecież był to jeden z głównych powodów jej obecności w tym miejscu.
- Może ja mogłabym Pani pomóc w znalezieniu naszyjnika Klary? Skoro jest taki ważny dla Hattie. - po raz kolejny zaproponowała swoją pomoc, czując się odrobinę głupio. Ostatecznie nie znała tej kobiety i nic o niej nie wiedziała. Może powinna obrócić się na pięcie i wrócić do redakcji. Z jakiegoś jednak powodu miała wrażenie, że byłoby to przyznanie się do porażki.

Elizabeth:

Nie wydawał się być kimś, kto by coś kombinował niestosownego. W najmniejszym stopniu. Przez oczy nie wyglądało szaleństwo, które mogłoby uruchomić ostrzegawczą żarówkę w głowie uzdrowicielki. Zdawał się panować nad sytuacją, wiedział dokładnie, co należało robić. Gdzie iść, w jaki sposób skręcić, po co sięgnąć, żeby dostać się tam, gdzie chciał. Nauczony doświadczeniem, nie mógł przesadnie ufać i też ostrożnie dopierał słowa, które kierował w stronę kobiety. Obawy zdawały się uzasadnione, ale w tym przypadku oboje mogli mieć sporo do stracenia. Mógłby pokusić się o stwierdzenie, że on tym bardziej. Nie odpowiedział, jedynie jego ciemne oczy błysnęły poza zasięgiem wzrokiem czarownicy, bo w końcu to on szedł przodem. Na odpowiedzi miał przyjść czas, a tym czasem pozwolił jej mówić, sam na bieżąco rozglądając się i reagując nawet na najmniejszy szczegół, jeśli coś miałoby pójść nie tak. Musiał też mieć na uwadze czas, bo zegarek miał ograniczoną czasowość.
- Widzisz? Nie jest tak źle - powiedział w końcu, gdy znaleźli się za ścianą. - Jesteś bystra, Elizabeth, to dobrze, ale, jeśli chcesz to zrozumieć, musisz słuchać serca i rozgryzać szyfry, nawet te pozornie bezsensowne. Pomyśl jeszcze dlaczego może to być takie ważne.
Na wspomnienie Dartha Vadera parsknął krótko, najwyraźniej zaznajomiony z mugolską kinematografią, ale nie dodawał nic w sprawie poruszonych kwestii. Zanotował to sobie. Na później. Przynajmniej jedno mieli z głowy, a posiadana przez nią świadomość przeróżnych zjawisk, które miały miejsce, korzystnie wpływała na jej odbiór przez nieznajomego. Nie mogło być jednak łatwo, zwłaszcza, że było to ich pierwsze spotkanie. Przed nią była jeszcze droga, którą musiała pokonać, żeby dowiedzieć się, co kryło się na jej końcu. Zerknął z uniesioną brwią na jej dłoń, którą przykryła jego, po czym spojrzał na twarz, czekając na to, co zamierzała. Zmrużył odrobinę oczy i zaraz je rozluźnił, jakby zdawał sobie sprawę z tego, co się święci i chciał się przekonać, jaki będzie końcowy efekt. Nie odpowiedział, odsuwając się trochę od niej i przechodząc do zbroi. Wykorzystał do tego niewerbalną Drętwotę, a ta od razu się zatrzymała, nie ruszając nawet przyłbicą.
- Niezła sztuczka - odezwał się po chwili - ale nie możesz tylko na niej polegać. Nie zawsze zadziała.
Przeszli dalej, a zegarek przestał dłużej działać, więc wszystko w katedrze wróciło do normy, co na ten moment i tak nie miało znaczenia. Przyłożył różdżkę do ściany i zaczął bardzo szybko kreślić linie, które łączyły się na kamieniu w jedno, aż utworzyły się proste drzwi. Wypowiedział też kilka formułek niezrozumiałych dla uszu Elizabeth, zanim nie zwrócił ponownie twarzy w jej stronę.
- Zanim utniemy sobie dłuższą i zapewne bardziej satysfakcjonującą dla ciebie pogawędkę, musisz podjąć się zadania przejścia przez pomieszczenie w którym zaraz się znajdziesz. Używaj tego, co uznasz za słuszne i jeśli ci się uda to spotkamy się po drugiej stronie i tam dowiesz się tyle, ile będę mógł ci powiedzieć. Jeśli postanowisz zrezygnować, wyczaruj czerwone iskry, a pojawi się droga prowadząca do mugolskiej dzielnicy. Kiedy nią ruszysz, nie będziesz mogła wrócić - mężczyzna nie czekał na odpowiedź i przy pomocy stuknięcia różdżką w  konkretne fragmenty ściany po prawej, otworzył przejście. - Powodzenia.
I tak zniknął jej z oczu, a przejście zamknęło się za nim od razu. Elizabeth została sama i musiała liczyć tylko na siebie od tego momentu.

Becca:

Niewidzące oczy kobiety wpatrywały się uparcie w Beccę, gdy ta zdawała się zastanawiać, jakby nie wiedziała o kogo chodzi i może rzeczywiście tak było. W momencie otrzymania słodkiego podarunku, puściła rudowłosą.
- Dzieci tak niewiele o świecie wiedzą, o tym, co aktualnie się dzieje, a przecież panią premier mamy długo, o tak. Hattie wie, dużo słucha radia... - wgryzła się w otrzymaną babeczkę, nucąc sobie wyraźnie spokojniejsza. Zupełnie jakby w tej przekąsce był eliksir spokoju. Pałaszowała ją, jak gdyby nigdy nic, przez chwilę nie mówiąc nic więcej i krótko drapiąc się po głowie w ostatnich promieniach słonecznych, towarzyszących zmierzchowi.
- Och nie, nie, nie. Tak jak Klara. Może Klara z Jamesem chodzi, Benio mówił, że to dobry chłopak był, mężny, ale z gorącą głową. Za szybko chciał, za bardzo i spieszył się, tak się spieszył... Benio mówił Hattie, a Hattie pamięta. O tak, pamięta... Dobrą pamięć mam.
Ponownie zamilkła, kończąc jeść. Dłonie wytarła o swój fartuszek, który kiedyś musiał być biały, ale obecnie był cały w sadzy.
- Naprawdę, dziecko? - uratowana zaklaskała w dłonie i chwyciła ją pod ramię. - Chodźmy, chodźmy. To ważna pamiątka. Jedyna taka, wyjątkowa. Chodźmy, chodźmy szybko.
Becca została pociągnięta zaułkami, gdzie wraz z nieznajomą mijali najczęściej bezdomnych, pozbawionych nie tylko dachu nad głową, ale i ze sporymi ubytkami. Niektórzy z nich swoje defekty musieli nabyć jakiś czas temu. Pourywane uszy, braki kończyn, a niektórzy szczęśliwcy mieli szansę poruszać się na wózku, zamiast starać się udźwignąć ciało odmawiające posłuszeństwa we własnym zakresie. Część z nich witała się z kobietą. Najwyraźniej musiała być znana w tym środowisku.
- E, Hattie, dokąd tak pędzisz z tą dziewczyną?
- Naszyjnika Klary idziemy poszukać. Znajdziemy!
- To... powodzenia - sceptyczne spojrzenie spoczęło na Beccy, zanim przemieściły się dalej.

---

Bardzo bym prosiła, żebyście pisały jedna po drugiej, tak naprzemiennie jak coś.


Elizabeth, od teraz w pomieszczeniu w którym się znajdziesz jak tylko przekroczysz prostokątne drzwi, czekają na ciebie różne niespodzianki. Żeby lepiej to zobrazować podrzucam mapę. Twoim zadaniem jest pokonać przynajmniej dwie przeszkody, zanim uda ci się dostać do platformy, która przeniesie cię do góry.  Jak widzisz, każda część pomieszczenia jest połączona z inną. Rzucasz kością k5 tylko raz, właśnie teraz, a każda przeszkoda zajmuje, co najmniej jeden twój post. Po pokonaniu jej, kierujesz się automatycznie tam, gdzie wskazuje droga.

W razie problemów z interpretacją, potrzebą pomocy, wtrącę się ze swoim postem. Link do mapy. Jesteś tym zielonym punktem.

Znaczenie numerów:

Rozwiń

1 - stajesz oko w oko z dementorem. W pewnym momencie gaśnie twoje źródło światła, niezależnie od tego, czy jest to różdżka, czy cokolwiek innego i rusza na ciebie ta przerażająca istota. Chłód obezwładnia twoje ciało i musisz sobie koniecznie przypomnieć coś dobrego, żeby ją przepędzić. Użyj do tego zaklęć, które jesteś w stanie użyć i będą miały w tej sytuacji zastosowanie. Włóż w nie tę pozytywną energię, a przy każdej próbie wykorzystania wspomnienia, rzucasz k2, gdzie 1 to brak zastosowania i -10 za większy wpływ dementora na ciebie, a 2 to skuteczność dobranego wspomnienia i +10 do twojego rzutu na zaklęcie. Dementor zniknie po 3 udanych zaklęciach.

2 - natrafiasz na pozornie niewyróżniającą się kupę ubrań, która nagle zaczyna się poruszać i dostrzegasz, że to jakaś kobieta. Jej ponury wygląd i potępieńcze spojrzenie wbijają się w ciebie, na chwile paraliżując. Wyciąga ona pergamin, na którym widnieje twoje imię i nazwisko, z ruszającą się fotografią. Jest za ciebie nagroda i to nie mała. Spróbuj ją przekonać w obojętnie jaki sposób i dodatkowo rzuć k10 na sprawdzenie powodzenia. 1-5 to brak skuteczności i konieczność przeprowadzenia z nią pojedynku. 6-10 to sztuczka zadziałała, a kobieta podrzuca ci błyszczącą monetę z grawerem feniksa.

3 - docierasz do pomieszczenia w którym unosi się pochodnia rzucająca niebieskie refleksy. Po chwili dobiega cię głos, gorączkowy, powtarzający ciągle doniesienia o Czarnym Panie. Okazuje się po chwili, że dochodzi z radia, pojawiają się nawet zakłócenia, atakujące z całych sił twoje bębenki. Raz dźwięk staje się głośniejszy, a raz cichszy. Wciąż powtarzane są słowa. Tam, gdzie diabeł mówi dobranoc, bo tam i uciechę, i przekleństwo odnajdziesz. Ciemną doliną, gdzie zła się nie zlękniesz, tylko uklękniesz. Po chwili całość się jednak zmienia, mężczyzna nagle przerywa i zaczyna nadawać inny komunikat. Powtarzam, Elizabeth, bip, powtarzam, Elizabeth, bip. Słaba krew pozostanie słabą. Widziana na Nokturnie, bip, ależ pani ordynator, pani nie wypada, bip, bo noc tam jest ciemniejsza niż wszystko inne. Bip. Tam nadejdzie uderzenie, trzask i ładna głowa potoczy się ulicami. Dla Mesjasza. MESJASZA. Nie możesz wydostać się z pomieszczenia, dopóki nie zatrzymasz tej audycji. Wykorzystaj do tego magię. Przy każdym zaklęciu rzucasz dodatkowo k2, gdzie 1 to sukces i wzmocnienie działania zaklęcia o +5 oczek, a 2 to porażka i wzmocnienie zakłóceń, gdzie trzykrotne wyrzucenie tej kości, kończy się utratą przytomności. Radio przestanie działać przy skutecznym wykorzystaniu magii.

4 - wspomnienia w tobie są cały czas świeże, więc nic dziwnego, że na usłyszane wycie, cierpnie ci skóra. Wyłapujesz również stukot pazurów o kamienną podłogę, zanim istota nie postanowiła rzucić się w twoją stronę. Poradź sobie z przeciwnikiem, opierając się o swoje spaczenie i umiejętności. Niezależnie od podjętego przedsięwzięcia, rzucasz dwoma kośćmi k100. Pierwsza kość będzie świadczyć o skuteczności twojego ataku, a druga o skuteczności twojego przeciwnika. Ten, kto ma większy wynik, wygrywa rundę. Przy każdej porażce, otrzymujesz zadrapanie, a przy każdym zwycięstwie masz przewagę nad wilkołakiem i jesteś w stanie go oszołomić. Dwukrotny sukces gwarantuje rozpłynięcie się wilkołaka.

5 - dostrzegasz zwróconą do ciebie tyłem wyprostowaną męską sylwetkę. Po zwróceniu się jej w twoją stronę, okazuje się, że jest to Edryd Nott o nieprzejednanym spojrzeniu, różdżką kierujący uchwały w twoją stronę i przy każdej z nich, odczytujący jej zawartość. Uchwała w sprawie wilkołaków i wampirów, uchwała w sprawie polowań, uchwała dotycząca wysłania armii czarodziejów na wojnę z tymi, którzy nie chcą współpracować, a na koniec pergamin pełen zakazów dla szlam i charłaków. Spojrzenie się zmienia, migocze w nich czerwień i każda z uchwał zaczyna się palić. Spróbuj uniknąć ognia, wykonując rzut k20. Wynik 1-9 to liźnięcie ognistych języków twojego ubrania. Wynik 10-20 to uniknięcie obrażeń. Możesz się też wspomóc zaklęciami z księgi użytkowej. Musisz uniknąć przynajmniej 3 płonących uchwał, w innym przypadku, dojdzie do poważniejszych poparzeń. Po wszystkim, Minister Magii zniknie.

Becca, na ten moment możesz już przyjąć, że dotarłaś wraz z Hattie do centrum. Jest tam jednak sporo ludzi, ale samo miejsce ma kilka odgrodzonych stref do których nie powinno się zapuszczać. Jest ich 4. Możesz postawić na nawigację kobiety, albo spróbować skorzystać z magii. Obie opcje są ryzykowne z pewnych powodów. Postawienie na pierwszą z nich, nie da gwarancji, że traficie na ślad, a z kolei druga to ryzyko, że ktoś cię przyuważy i to jak korzystasz z magii.

Żeby lepiej to zobrazować, tobie również podrzucam mapę. Czarne kropki bez kolorów to mugole, Hattie nie uwzględniałam, jest ona przy tobie. Zakładam, że mugole poruszają się dynamicznie, zmieniając swoje położenie. Po namierzeniu dwóch poszlak, będziesz w stanie natrafić na poszukiwany przedmiot.

Na każdą strefę, należy poświęcić jeden swój post. Weź jeszcze pod uwagę, że musisz jakoś dostać się za utworzone ogrodzenia. W razie problemów z interpretacją, potrzebą pomocy, wtrącę się ze swoim postem. Link do mapy. Jesteś tym niebieskim punktem.

Poszukiwania:

Rozwiń

Skorzystanie z zasłony przy próbie użycia magii, pozwala na uniknięcie katastrofy, ale wtedy przyciągasz na siebie i swoją towarzyszkę uwagę i potencjalne kłopoty. Przy dwukrotnej próbie skorzystania z magii za zasłoną, uderza do was grupka młodych mężczyzn, którzy uważają was za dziwaczki i postanawiają zrobić sobie żarty. Rzucasz wtedy k3, gdzie 1 to popchnięcie Hattie przez jednego z nich, 2 to rzucanie do ciebie niewybrednych komentarzy i propozycje spędzenia z nimi czasu, a 3 to głośne komentowanie waszych poczynań, czym przyciągają uwagę kolejnych osób. Skorzystaj z swoich zawad, a wtedy się ich pozbędziesz.

Przy korzystaniu z magii, która ma ci pomóc namierzyć właściwy kierunek, korzystasz z k100 i k2. Parzyste w k100 oznaczają wskazanie drogi na strefę 2, a nieparzyste na strefę 3. W przypadku k2, 1 to zakłócenia magii, tymczasowe zwariowanie różdżki i przegapienie namierzenia właściwej strefy (-1 do rzutu na nawigację Hattie), a 2 to sukces i prawidłowe wskazanie drogi.

Przy korzystaniu z nawigacji Hattie, rzucasz kością k5, gdzie numer na kostce odpowiada numerowi strefy. Pod cyfrą 5 kryje się ślepy zaułek, wypełniony śmieciami na którym tylko stracicie czas (będzie jednak +1 do kolejnego etapu). W przypadku natrafienia na dobrą strefę, przyczepi się do was starszy jegomość, który będzie krytykował dosłownie wszystko. Żeby go spławić, będzie należało skorzystać jednej z przewag i rzucić k2, gdzie 1 będzie sukcesem i pójście sobie nieznajomego, a 2 daniem przez niego cynka miejscowym policjantom (co będzie dawało -1 do kolejnego etapu).

Rzut w którą stronę iść

Wynik 1d5: 3

Rzut na pierwszą próbę wykorzystania wspomnienia

Wynik 1d2: 2

(+10 do zaklęcia)

Rzut na protego

Wynik 1d100+10: 74 +10 = 84

Skucha ;c

Rzut na drugą próbę wykorzystania wspomnienia

Wynik 1d2: 1

(+10 do zaklęcia)

Rzut na Lumos Maxima

Wynik 1d100+10: 88 +10 = 98

Udane bo 76+10+40 (z użytkowej)

Rzut na trzecią próbę wykorzystania wspomnienia

Wynik 1d2: 2

Rzut na Verdillious (+40 z użytkowej)

Wynik d100+10: 80 +10 = 90

(nieudane)

Rzut na czwartą próbę wykorzystania wspomnienia

Wynik 1d2: 2

Rzut na Lumos Solem

Wynik d100+10: 82 +10 = 92

(Udane)

Rozgryzać szyfry? Słuchać serca? To pierwsze w porównaniu z tym drugim wydawało się banalne. W końcu jej serce ostatnimi czasy wariowało, a sama właścicielka nie mogła dojść z nim do ładu. Elizabeth żałowała, że nie potrafiła wykrzesać ze swojej umiejętności nieco więcej. Nie tylko z hipnozy, ale również z animagii. Gdyby mogła przejąć kocie widzenie, będąc w ciele człowieka, na pewno ułatwiłoby to ogląd na sytuację w ciemnych korytarzach.
Czuła, że się udało, ale nie zdawało jej się, że nieznajomy zbyt łatwo otrząsną się spod jej wpływu.  Nieufnie spojrzała na zbroję, która znieruchomiała po wycelowaniu w nią różdżką. Przeszła obok, podążając za mężczyzną. Nie była z siebie zadowolona. To powinno działać dłużej. Musiała nad tym pracować.
- Polegam też na ładnych oczach. Działa częściej. - Odbiła piłeczkę, najwyraźniej na dobre kończąc z przesadną grzecznością i coraz śmielej postępując z nieznajomym. I tak siedziała z nim w pieprzonych podziemiach, co mogło gorszego ją spotkać?
Och...
Mogła nie pytać, nie myśleć nawet o tym. Słuchała czarodzieja, nie wiedząc nawet, co powiedzieć. Nadal nie wiedziała, czy powinna się obawiać. Na usta cisnęło się pytanie, co jeśli zginie i nie zdąży utorować sobie drogi ewakuacyjnej? Spojrzała z pewną wątpliwością na przejście utorowane przez mężczyznę. Zacisnęła usta, chyba powoli odpowiadając sobie samej na pytania. Kiwnęła głową, jakby dziękowała za życzenia. Ale myślami skupiona była już na przestrzeni przed sobą.
Żadnych czerwonych iskier. Nie po nie przylazła aż tutaj.
Ruszyła naprzód, z niepokojem patrząc jak jej różdżka gaśnie. Zadrżała, otoczona chłodem. Pojawiła się gęsia skórka i para wydobywała się z jej ust za każdym razem, gdy oddychała. Lęk, który odczuwała do tej pory stał się większy. Nagle jakby duch, postać  powietrzu zawisła nad nią. Kościste palce wyciągnęły się w jej stronę. Puste oczodoły i charakterystyczny otwór gębowy... Beth przełknęła ślinę. A przynajmniej spróbowała to zrobić, bo zaschło jej w ustach. Oczy jej się zaszkliły, a serce waliło jak oszalałe.
Resztki szczęścia, powoli wysysane. Piękny uśmiech, pięknej dziewczyny.
Beth zamrugała, czując się tak, jakby umierała. Tak właśnie musieli się czuć umierający. Umierający duchowo i fizycznie.
Najpierw pomyślała o czymś, co było świeże. Wspomnienie błękitnych oczu, delikatnego dotyku. Elizabeth przymknęła swoje, a jej skostniała dłoń ściskająca różdżkę, poczęła się powoli unosić. Jeśli tu umrze, nigdy więcej go nie zobaczy. A on bezczelnie nawiedzał ją w jej głowie tuż przed rychłą śmiercią. Bulstrode... Bezczelny drań.
Theo, jak żywy, a przynajmniej taki, jakim utkwił w pamięci Beth, trzymał dłoń na jej krzyżu. Lekkim pchnięciem zachęcił ją, żeby zrobiła krok naprzód. Uśmiechał się. I chciała go ze sobą zabrać, ale zanim zdążyła, znalazła się na wsi. Poznawała to miejsce. Było chłodno i mglisto. Nie czuła teraz tego, ale pamiętała doskonale, że strasznie wtedy zmarzła. Godzinami od świtu tropili dzika. Wielki samiec, niezwykle groźny, gdyby nieprzygotowanym wejść mu w drogę. Beth zobaczyła swojego ojca, czekał na nią, złożony do strzału. Mama nie lubiła polowań, za to przednio robiła pożytek z dziczyzny.
Frank podał córce naładowaną strzelbę.
- Naciskaj spust tylko, jeśli będziesz pewna strzału. - Pouczył ją, bardzo ostrożnie poprawiając ułożenie ramion Beth. Kobieta wzięła przymierzyła, normując oddech. Wdech i... Huk wystrzału niósł się długo echem po okolicy. Spłoszył ptaki z okolicznych drzew. Dzik padł, wydając ostatnie przeraźliwe chrząknięcie.
- Tak jest! Moja dziewczynka! - Starszy Keen wykrzyknął, całując córkę w czubek głowy i przytulając ją. Dał znać przez radio, że samochód może podjeżdżać. Cały czas oczy mu się błyszczały, kiedy patrzył na córkę. Rozpierała go duma.
- Dałaś radę. Moja krew. Jesteś Keen kochanie. Jesteś spuścizną rodziny. - Kiedy się uśmiechał, wokół oczu pojawiało się więcej zmarszczek. Miał już swoje lata.
- Protego!- To nie było pierwsze zaklęcie, które przyszło jej do głowy, ale wciąż wątpiła. Chociaż wydawało jej się, że walczy z ogarniającą ją emocjonalną pustką, zamiast efektu zaklęcia jedynie ugięły się pod nią kolana. Dementor zdawał się nacierać jeszcze agresywniej.
Elizabeth warknęła, opierając się przytłaczającej energii.

Louis i Nate siedzą na murku przy szkolnym dziedzińcu. Beth zaszła ich od tyłu, wsparła się na ich ramionach i bezczelnie wcisnęła obok. Żartują. Pamięć nie jest aż tak dobra, by przypomnieć sobie, z czego się śmieją. Ale ukończyli kolejny rok, zbliża się piękne lato. Uczniowie szykują się do wyjazdu. Beth jest dumna z Louis'a, że udało mu się zdać. Wydaje się, że to będzie trwać wiecznie...
- Lumos Maxima! - Tym razem już krzyczała, chcąc zmusić dementora do odwrotu. Kula światła wystrzeliła z końca różdżki i rozświetliła pomieszczenie. To światło, było tak dobrą energią, że Beth niemal zmusiła się do uśmiechu. Oddychała ciężko, wciąż mamrocząc pod nosem, że się nie boi.

Koniec stażu, przecież tak długo na to czekała. Najlepsza, najzdolniejsza, najbardziej oddana pracy i uparta. Szlama... Brudnej krwi czarownica, rozdeptała konkurencję. "Niesamowicie zdolna" - tak ją określili medycy. Dostała pierwszą posadę i utorowała sobie ścieżkę kariery.
- Lumos Solem! - Kolejne zaklęcie, które trafiło prosto w dziwne na wpół materialne ciało dementora. Więcej światła. Aż Beth musiała zamknąć oczy. A zaraz później kolejne natarcie stwora zwaliło ją z nóg. Tak, że ciężko było wrócić do dobrych myśli. Klęczała na jednym kolanie, walcząc ze sobą, by unieść różdżkę.
- Verdillious... - Ale nie było tej mocy, która ją napędzała. Poczuła, że płacze, a chłód który zdawał się na moment zelżeć, teraz znów przybrał na sile.

Miała jeszcze kilka pytań do niewidomej kobiety, szczególnie zaś chciałaby dowiedzieć się czegoś więcej o Jamesie, ale nie było jej to dane, bo została pociągnięta przez miasto. Jak na osobę pozbawioną zmysłu wzroku, Hattie (bo Becca w końcu zorientowała się, że mówi ona o sobie w trzeciej osobie) znakomicie odnajdywała się w przestrzeni. Na pewno dużo lepiej niż Bec gotowa była ją podejrzewać.
Pędziła więc za nią, rozglądając się dookoła z coraz większym zdumieniem i narastającą trwogą. Nokturn przyzwyczaił ją do widoku biedy oraz degeneracji, ale to przerastało jej najśmielsze wyobrażenia. Dlaczego nikt tym ludziom nie pomagał? Niektórzy wyglądali, jakby potrzebowali natychmiastowej hospitalizacji. Nie odzywała się jednak, bo nie miała pojęcia, co mogłaby tym biedakom powiedzieć. Dopiero kiedy przeszyło ją czyjeś sceptyczne spojrzenie, odważyła się skinąć głową i dać do zrozumienia, że nie jest głucha i docierają do niej ich słowa. Cóż, najwyraźniej Hattie szukała tego naszyjnika, i to bez powodzenia, od dłuższego czasu, skoro wszyscy już o tym wiedzieli. Becca przełknęła głośno ślinę. W co ona się właściwie wpakowała?
W końcu stanęły u wylotu jakiejś uliczki. Przed nimi rozciągała się całkiem spora przestrzeń, która wyglądała jak królestwo… bezdomnych? Nie wiedziała, jakim słowem powinna określić mieszkańców tej okolicy. Rozglądała się dookoła, jakby naszyjnik mógł tak po prostu leżeć gdzieś na ziemi i czekać, aż zauważy go ktoś… widomy.
- No i co teraz? Gdzie powinnyśmy zacząć poszukiwania? - zapytała cicho Hattie. Jej głos był znacznie mniej żwawy i optymistyczny niż w pobliżu katedry, no ale nie wypadało się teraz wycofać, prawda? Kiedy kobieta wskazała w lewo, Becca zorientowała się, że czeka ich przedostanie się przez sporych rozmiarów mur.
- Pani chwilę poczeka. - mruknęła i wsunęła się za zasłonę, która ukrywała ją przed oczami mugoli. Rozejrzała się jednak na wszelki wypadek, aby upewnić się, czy nie ma nikogo w pobliżu.
- Deprimo. - szepnęła, wskazując różdżką na mur i wyrąbując w nim magicznie dziurę dostatecznie dużą, aby obie wraz z Hattie mogły się przez nią przedostać. Usatysfakcjonowana efektem swoich czarów, schowała różdżkę bezpiecznie i wróciła do niewidomej.
- Przepraszam, musiałam… siku. - rzuciła, na poczekaniu wymyślając powód swojej chwilowej nieobecności. Pociągnęła kobietę za sobą i przeprowadziła do odgrodzonej przestrzeni, w której spodziewała się ona znaleźć zaginiony naszyjnik. Zaczęły przetrząsać okolicę - bezskutecznie.

---

Wynik d5: 1

Deprimo - sukces

Wynik d100: 95

Rzut na wspomnienie

Wynik 1d2: 2

Rzut na  Verdillious (sukces)

Wynik 1d100+10: 99 +10 = 109

Rzut na Lumos (sukces)

Wynik 1d100: 47

Rzut na przemianę w panterę (do 2 godzin zawsze skuteczne, ale rzucam na wszelki wypadek)

Wynik 1d6: 2

(sukces)

Rzut na atak Beth

Wynik 1d100: 39

Rzut na atak wilkołaka

Wynik 1d100: 93

Rzut na atak Beth #2

Wynik 1d100: 37

Rzut na atak wilkołaka #2

Wynik 1d100: 96

Pierwsza magia... Drzewko wiśni kwitnące na polecenie Beth. Cudownie czyste zaklęcie i niesamowite poczucie wiążące się z dawaniem życia. Piękne, przepełniające jedenastolatkę szczęście.
- Verdillious!- Warknęła, niemal wbijając koniec różdżki w dementora. Zielone iskry wystrzeliły wraz z dymem, napierając na wpół materialne ciało przeciwnika. Czarna postać rozmyła się w powietrzu, a Beth jeszcze przez moment klęczała na ziemi, łapiąc oddech.
Musiała zacząć nosić ze sobą eliksiry i może... Może jakąś czekoladę?
Podniosła się, przytrzymując ściany. Moment słabości powoli mijał, a ona zaczynała być coraz bardziej zdeterminowana, aby znaleźć wyjście z tych cholernych piwnic. Nagle stęskniła się za słońcem i tlenem pozbawionym naleciałości grzyba wychodowanego na trupach i wilgoci.
Ruszyła dalej, prosto przed siebie, odpalając różdżkę zaklęciem lumos. Zrobiło się dziwnie cicho. To jedna z tych ciszy po ferworze walki. Chociaż Beth czuła, że czeka ją jeszcze coś, a w tym momencie jest raczej w oku cyklonu. Nagle dźwięk wilczego wycia sprawił, że zrobiła krok w tył. Zadrżała, nabierając powietrza do płuc i starając się wziąć się w garść. Słyszała, że bestia była coraz bliżej.
- Dobra, załatwmy to raz na zawsze. - Mruknęła pod nosem, strzyknęła karkiem, po czym skierowała w siebie różdżkę aby przemienić się w podobną bestię.
Wielki, czarny drapieżnik wylądował na czterech łapach i poruszył końcówką ogona. W ciemności widziała bardzo dobrze, a sama wtapiała się w mrok. W dodatku była cichsza niż wilkołak. Drapieżniki zaczęły się okrążać, coraz bardziej zmniejszając dystans. Dała szansę, licząc że być może likantrop nie zaatakuje drugiego zwierzęcia, ale w tym wypadku, mocno się przeliczyła. Skoczyli sobie do gardeł, oboje z głośnym rykiem.
Pantera skoczyła na grzbiet przeciwnika, wbijając pazury w jego skórę i szarpiąc ją boleśnie. Praktycznie przyparła swoim ciężarem wilczy łeb do posadzki. Miałą już chwytać wilkołacze ciało kłami, ale została zrzucona, a zanim się zorientowała, likantrop odpłacił jej długim zadrapaniem na prawej łopatce. Coś pomiędzy piskiem i warknięciem wyrwało się z kociego pyska. Odskoczyła, zwiększając dystans, aby dojść do siebie i ponowić atak z dogodniejszej pozycji.

Pomimo wytężonych poszukiwań, nic nie udało jej się znaleźć. W chwili desperacji oddaliła się nawet na możliwie dużą odległość od Hattie i stanąwszy do niej tyłem, mruknęła accio naszyjnik. Nie podziałało. Z ciężkim westchnieniem powróciła do kobiety, która mamrotała coś akurat pod nosem.
- Proszę pani, to chyba jednak nie tutaj. - zauważyła ostrożnie, coraz silniej przeczuwając, że wkopała się w misję, która nie mogła się powieść. Ślepy prowadził... właśnie, jakiego? Naiwnego? Niepoprawnego optymistę? Pewnie coś w tym rodzaju.
- Tak tak, Hattie musiała się pomylić. Czasem się jej to zdarza. - odpowiedziała kobieta, dziwnie podrygując, jakby chciała wzruszyć ramionami, ale nie do końca wiedziała, jak się za to zabrać. Becca zacisnęła mocno wargi w heroicznej próbie zapanowania nad kolejnym westchnieniem. Szykowała się długa zabawa w kotka i myszkę.
- No to gdzie proponuje pani iść teraz? - zapytała grzecznie, a niewidoma przez chwilę toczyła dysputę sama ze sobą, aby w końcu wskazać dłonią przestrzeń naprzeciwko.
- Taaaak, Hattie musiała pomylić strony. Powiedziała lewo, a miała na myśli prawo. Nie tak łatwo się w tym połapać. - cóż, Bec nie zamierzała się z tym kłócić. Jak na osobę pozbawioną wzroku, kobieta (przynajmniej skromnym zdaniem Hale) i tak radziła sobie zadziwiająco dobrze.
- No tak, to zdarza się najlepszym. - zgodziła się więc i zaoferowała swojej nowej znajomej ramię, aby przyspieszyć proces lawirowania pomiędzy jej zdeformowanymi znajomymi, których trochę kręciło się dookoła. Niektórzy przyglądali się im podejrzliwie, pojedyncze osoby nawet wrogo, co jedynie obniżało morale Becci i sprawiało, że pragnęła jak najszybciej znaleźć nieszczęsny naszyjnik i wrócić do magicznego Londynu, w którym potrafiła się przynajmniej jakoś odnaleźć. I tak nie miała szansy zrealizowania misji, z którą opuściła siedzibę Żonglera. Nawet jeśli Beth, zgodnie z jej podejrzeniami, wiedziała coś więcej o poszukiwanej przez Bec organizacji, to znalezienie koleżanki graniczyłoby obecnie z cudem.
Znalazły się po drugiej stronie placu, po raz kolejny odgrodzone od przestrzeni, do której chciały się dostać. Tym razem na ich drodze stała metalowa siatka, która nie wydawała się dostatecznie solidna, aby wspiąć się na nią i przejść górą. Nie wspominając już o tym, że podobny manewr byłby pewnie niemożliwy w przypadku osoby niewidomej. Ciekawe, dlaczego właśnie w tych zabezpieczonych miejscach miałby znajdować się naszyjnik? Co Hattie tam robiła? Albo Klara?
- Momencik, chyba coś tam zostawiłam. - zwróciła się więc do kobiety i zrezygnowanym krokiem ponownie poszukała odosobnienia za jedną z tych dziwacznych zasłon. Wyciągnęła ostrożnie różdżkę i skierowała ją na ogrodzenie.
- Diffindo. - szepnęła i zmarszczywszy czoło w skupieniu, wycięła dla nich dyskretne przejście w rogu, tuż obok miejsca, w którym akurat stała. Kiedy wyszła zza zasłony (różdżka w tym momencie była już bezpiecznie schowana), zauważyła zbliżającą się do niej nieco zbyt żwawo grupkę kilku młodych mężczyzn. W ostatniej chwili dotarła do Hattie i zacisnęła palce na jej przedramieniu.
- Powinnyśmy już iść. - rzuciła pospiesznie, ale i tak nie udało jej się umknąć natrętom. Jeden z nich zagwizdał teraz, patrząc jej bezczelnie w oczy, a drugi zarechotał obleśnie w odpowiedzi.
- Rzadko widzimy tutaj takie panienki. - stwierdził, lubieżnym spojrzeniem obrzucając jej długie nogi, wystające spod brzegu spódnicy. - Zostaw tę staruchę i  chodź z nami. Obiecujemy, że zapewnimy ci lepszą zabawę. - podobnie wydał z siebie ten ohydny dźwięk, który musiał być śmiechem, a Bec zebrało się na wymioty. O tak, domyślała się, co za zabawę mieli na myśli.
- Prawdę mówiąc... - bo jak wiemy, nie umiała kłamać* - ... nie jestem za bardzo zainteresowana zabawą. A wy jesteście nieszczególnie uprzejmi, co dodatkowo mnie zniechęca. Nie wspominając już o tym, że aktualnie jestem całkiem zajęta, pomagam bowiem tej uroczej starszej pani, która straciła wzrok i nie może znaleźć przedmiotu, który zapodziała. Wziąwszy to wszystko pod uwagę, zmuszona jestem wam odmówić. Sugerowałabym, żebyście poszukali zajęcia gdzieś indziej, bo inaczej poczuję się zobligowana zafundować wam lekcję dobrego wychowania. - mówiła i mówiła i mówiła, a ich miny rzedły coraz bardziej. Najwidoczniej ofiara, która nie zachowywała się jak ofiara, nie była dla nich aż tak interesująca. A jeśli na domiar złego paplała bez przerwy i to za pomocą zdań tak złożonych, że zanim doszli do końca, to nie pamiętali już początku... Cóż, w takich okolicznościach faktycznie postanowili machnąć ręką i odejść w swoją stronę.
- I tak nie tknąłbym rudej. Wiadomo, że przynoszą pecha. - powiedział, co wiedział jeden do drugiego i oddalili się marnować swoje życia gdzieś indziej. A Becca po raz kolejny przekonała się, że kolor jej włosów mógł być w gruncie rzeczy całkiem fortunny.
- No dobrze, teraz chyba już możemy iść. - stwierdziła po chwili milczenia, którą poświęciła na kilka głębokich oddechów. Czuła, że w jej żyłach żwawiej niż wcześniej krąży adrenalina, a zmysły wyostrzają się, w oczekiwaniu kolejnych zagrożeń. Oby w tym miejscu coś znalazła. Nie była pewna, jak długo jeszcze była gotowa bez sensu krążyć po okolicy z Hattie.
- Proszę Pani, dlaczego naszyjnik miałby znajdować się akurat tutaj? - zapytała, przeszukując systematycznie kolejne centymetry przestrzeni, chociaż nie wiedziała nawet, czego dokładnie powinna wypatrywać.

---

Hattie - znalezienie drogi

Wynik d6: 4

Accio - sukces

Wynik d100: 47

Diffindo - sukces

Wynik d100: 42

W jaki sposób zostaną zaczepione

Wynik d3: 1

Używam zawady: No bo... ten, w tym, no

Rzut na atak Beth #3

Wynik 1d100: 2

Rzut na atak wilkołaka #3

Wynik 1d100: 36

Rzut na atak Beth #4

Wynik 1d100: 31

Rzut na atak wilkołaka #4

Wynik 1d100: 31

Rzut na atak Beth #5

Wynik 1d100: 10

Rzut na atak wilkołaka #5

Wynik 1d100: 75

Rzut na lumos (udane)

Wynik 1d100: 87

Wilkołak znów zaatakował pierwszy. Był zdecydowanie silniejszy, ale Beth miała w sobie więcej gracji. A właściwie miała jej więcej kilka chwil temu, kiedy wszystkie łapy były całkowicie sprawne. Teraz na jedną utykała, a szkarłat znikał w czerni sierści, zlepiał ją.
Teraz likantrop atakował tylne łapy. Elizabeth poczuła, jak skóra na jej grzbiecie jest boleśnie raniona. Zaczęła się wyrywać, ale jednocześnie chroniła organy. Ostatnie czego potrzebowała to jelit na wierzchu.
Kolejne podejście do wgryzienia się w jej gardło. Poza hałasem walki, docierał do niej również smród wilczego oddechu i ślina cieknąca z pyska bestii. Beth zarobiła konkretną szramę na boku, ale było warto, bo wywalczyła sobie lepsze położenie. Wczepiła się pazurami w cielsko wilka i złapała go za gardło. Silne szczęki zamarły, podduszając przeciwnika, a instynkt walczył z ludzkim rozsądkiem i dobrym sercem. A co, jeśli to człowiek? Mogła go teraz zabić, wystarczyło włożyć więcej siły. Ostatecznie wraz z myślą o darowaniu życia, nadszedł ratunek. Wilkołak wierzgnął się jeszcze kilka razy, a później zniknął. Keen podniosła się i zmieniła w ludzką formę. Znów musiała przytrzymać się ściany, aby nie poddać się bólowi. Jej policzek, lędźwie i prawy bark były w kiepskim stanie.
- Lumos. - Mruknęła, decydując się na opatrzenie ran, kiedy dotrze do lepszych warunków. Tym bardziej, że wraz ze światłem, pojawiła się potencjalna droga wyjścia. Elizabeth dokuśtykała do platformy. Chwiała się, czując że rany potrzebują szybkiego opatrzenia, a zmęczenie zwala ją z nóg. Wjazd do góry był niemal jak nagroda za zwycięstwo. Ale towarzyszył temu pewien niepokój, że wyżej może ją czekać bonusowy poziom tej wątpliwej zabawy.

Elizabeth:

Dementor nie należał do najłatwiejszych przeciwników i to jeszcze w tak wąskiej przestrzeni. Na szczęście, wspomnienia, którymi dysponowała czarownica, były na tyle pozytywne, że moc oddziaływania istoty była mniej uciążliwa. Nie pierwsze zaklęcia zadziałały tak jak powinny, ale wreszcie, najpierw Lumos Maxima odepchnęła dementora, a następnie Lumos Solem poprawiło efekt. Dźwięk, przypominający warkot odkurzacza wymieszany z świszczeniem, rozległ się tuż po użyciu Verdilliousa. W dymie stwór rozmył się, jakby nigdy go tam nie było, choć zanim Elizabeth doszła do siebie minęła dłuższa chwila. Pierwsza przeszkoda została pokonała i nadeszła pora na kolejną, bo z pewnością nie był to koniec.
Wilkołacze warknięcie przerwało ciszę, a bestia ruszyła do ataku, zapewne rozjuszona jej głosem. Pierwszy atak pantery zakończył się sukcesem, ale rozwścieczony człowiek zarażony likantropią, na tym nie poprzestał. Zmysły również miał wyczulone, nie mówiąc o sile, którą zaraz zaprezentował przemienionej kobiecie. Najwyraźniej nie podobała mu się otrzymana reakcja. Kolejne rany na ciele zwierzęcia rozbudzały tylko zew krwi wilkołaka, który najwyraźniej dążył do tego, żeby ją rozszarpać. Po tym jak Elizabeth udało się uzyskać przewagę nad przeciwnikiem, a ten zniknął, przemiana okazała się wyjątkowo bolesna, a ciało dawało jej solidnie w kość.
Przejście otworzyło się w ścianie i znalazła się w kamiennym pomieszczeniu, gdzie na środku, po pokonaniu schodów, była platforma, dzięki której dostała się wyżej. Tam już było jasno za sprawą pochodni, które oświetlały jej dalszą drogę przez korytarz, aż do końca. Sala w której czekał na nią wcześniej poznany czarodziej, obecnie spożywający posiłek przy prostym i niewielkim stole. Krzesło naprzeciwko niego samo się poruszyło, jakby czekając, aż Elizabeth je zajmie. Mężczyzna nawet na nią nie spojrzał, skupiając się na tym, by pokroić mięso na swoim talerzu.
- Gratuluję i zapraszam do posiłku. Pewnie zgłodniałaś - po wzięciu łyku z pucharu, wreszcie jego ciemne oczy spotkały się z jej. - Czyli zetknęłaś się z wilkołakiem. Paskudna sprawa, nie? Silne z nich bestie. Zaraz poproszę Huncwota o to, żeby coś ci przyniósł na te rany. To zanim zacznę odpowiadać na twoje pytania, domyślam się, że trochę ich jest, to opowiedz mi o tym, co się wydarzyło na dole. Jak się czułaś. I przede wszystkim, dlaczego tak pędzisz w sidła śmierci i czy w coś wierzysz. Cokolwiek. Bo odniosłem wrażenie, że to, co reprezentuje ta katedra, nie jest dla ciebie przekonywujące. Jak to więc z tobą jest, Elizabeth Keen?


Becca:

Długie włosy kobiety latały w różne strony przy przemieszczaniu się od jednego punktu do drugiego. Droga nie była łatwa i to przy uwzględnieniu ograniczeń ekscentrycznej kobiety, która z jednej strony, może i znała teren po którym się poruszała, ale z drugiej, pozbawiona wzroku, łatwiej mogła pomylić jeden zaułek z drugim. Ryzyko zawsze istniało. Zwłaszcza, że okolice centrum Londynu nie były przecież takie małe. Wszędzie czaiły się przeszkody.
- Będzie dobrze, będzie dobrze, tak. Kochanie pomoże, ja znajdę, tak - wychrypiała kobieta, kierując ciało w różne strony, jakby to ono mogło stanowić ich kierunkowskaz. Wszędzie ktoś się kręcił, więc nie było tak łatwo, żeby na kogoś nie wpaść. Na szczęście, Hattie była omijana przez spieszących się gdzieś ludzi, jakby miała przenieść na nich jakąś zarazę.
- Siku, tak. Siku. Będzie trzeba - wymamrotała i obie przeszły przez niewielką dziurę. Pierwsze miejsce nie dało żadnych rezultatów.
- To blisko, gdzieś blisko. Tak. Klara tu chodziła i zaglądała.
Po poczynionych wnioskach i braku skutków Accio za wyjątkiem naszyjnika, który wydostał się spod pobliskiej sterty kartonów i bardziej wyglądał jak potargany sznurek niż coś, co mogłoby znaleźć się na czyjeś szyi, nie odkryły niczego ciekawego. Musiały iść dalej, a kobieta chętnie skorzystała z udostępnionego jej ramienia. Obie nie wzbudzały jednak zaufania. Szepty i kawałki rozmów, odnoszące się do ich prezencji i biedy, którą zdaniem obserwatorów reprezentowały, nie sprzyjały im w żaden sposób. Mimo to Hattie zdawała się tym nie przejmować, zapewne zbyt skupiona na swojej misji. Zupełnie jakby za sprawą Beccy, wstąpiły w nią nowe siły.
Postawione blokady i siatki zdawały się być stosunkowe nowe, jakby nie znajdowały się tam od początku. Najwyraźniej komuś wyjątkowo zależało, żeby zabezpieczyć właśnie te miejsca.
- Dobrze, dobrze - Hattie poruszyła głową do przodu i do tyłu w ramach odpowiedzi. Zaklęcie młodej czarownicy zadziałało, tworząc otwór, ale przy okazji wzbudziło zainteresowanie.
- Już, Hattie gotowa - zdążyła dodać przed rozwinięciem się nieprzyjemnej sytuacji. Mruczała coś do siebie niezrozumiałego, chwytając za fragment ubrania Beccy, który miała najbliżej, żeby zapanować nad drżącymi dłońmi. Najwyraźniej nie była to dla niej taka pierwsza sytuacja. Sposób załatwienia natrętów zadziałał, a czwarty, najbardziej milczący z całej paczki, szturchnął ich krótko i kazał się im po prostu zamknąć. Rozgorzała się dyskusja między nimi, kiedy już zaczęli się oddalać, a Hattie się uspokoiła.
- Tak, tak, prędko - i pomknęła w dziurę, wyplątując przy okazji kosmyki, które zdążyły się zaplątać w ogrodzenie. - Klara dużo chodziła. Biegała. Taka radosna była ma dziewczynka! Tak! Dużo... za dużo nieraz. A tu było trochę... trochę jej rzeczy. Tak mówili. Klara kochała centrum. Moja dziewczynka...
Zaczęła kręcić się wokoło, przewracać meble, zrywając przy okazji policyjną taśmę. Ślady krwi jeszcze nie do końca zniknęły. W zaułku zdawała się utrzymywać nieprzyjemna atmosfera. Zupełnie, jakby coś niedobrego się tam wydarzyło. Hattie skaleczyła sobie przy okazji dłoń, ale zupełnie się tym nie przejmowała. Była w swoim transie. Wygrzebała w końcu zawieszkę w kształcie kotka. Była pozłacana z drobnymi kamyczkami, układającymi się w K.
- Nie ma. Więcej nie ma. Gdzie więcej? Co ma zrobić Hattie?! - przytuliła do piersi znalezisko, rozglądając się wokoło szaleńczo niewidzącymi oczyma.

---

Elizabeth: uczucie niepokoju, policzek, lędźwie i prawy bark w kiepskim stanie, plecy też zaczynają dawać ci w kość.

Becca, po wyjściu ze strefy, przyczepi się starszy jegomość, krytykujący dosłownie wszystko. Całość z poprzedniego nadal obowiązuje, ale z uwzględnieniem pewnych modyfikacji. Odświeżoną całość zamieszczam niżej.

Poszukiwania:

Rozwiń

Skorzystanie z zasłony przy próbie użycia magii, pozwala na uniknięcie katastrofy, ale wtedy przyciągasz na siebie i swoją towarzyszkę uwagę i potencjalne kłopoty. Przy dwukrotnej próbie skorzystania z magii za zasłoną, uderza w ciebie nieprzyjemny strumień. Rzucasz wtedy k3, gdzie 1 to silne bóle głowy, uniemożlwiające ci użycie zaklęć przez najbliższy post, 2 to uczucie niepokoju i pogłębiających się dreszczy, zupełnie jakby coś miało zaraz wyskoczyć, a 3 to wpadnięcie na kilka osób, które zaczynają się oburzać. Skorzystaj z swoich przewag, a wtedy zapanujesz nad sytuacją.

Przy korzystaniu z magii, która ma ci pomóc namierzyć właściwy kierunek, korzystasz z k100 i k2. Parzyste w k100 oznaczają wskazanie drogi na strefę 2, a nieparzyste na Hattie. W przypadku k2, 1 to zakłócenia magii, tymczasowe zwariowanie różdżki i przegapienie namierzenia właściwej strefy (-1 do rzutu na nawigację Hattie), a 2 to sukces i prawidłowe wskazanie drogi.

Przy korzystaniu z nawigacji Hattie, rzucasz kością k5, gdzie numer na kostce odpowiada numerowi strefy. Ponowne wyrzucenie cyfry 4 lub 3, sprawi, że będziesz mogła powtórzyć rzut. Pod cyfrą 5 kryje się ślepy zaułek, wypełniony śmieciami na którym tylko stracicie czas (będzie jednak +1 do kolejnego etapu). W przypadku natrafienia na dobrą strefę, przyczepi się do was ponownie starszy jegomość, który będzie krytykował dosłownie wszystko (nie dotyczy ponownego trafienia do strefy 3). Żeby go spławić, będzie należało skorzystać z czegoś, co ma w sobie odzwierciedlenie w posiadanym archetypie i rzucić k2, gdzie 1 będzie sukcesem i ostatecznym pójściem sobie nieznajomego, a 2 daniem przez niego cynka miejscowym policjantom lub jeśli wynik się powtórzy, przyprowadzenie jednego z nich ze sobą. Wtedy będzie należało przekonać policjanta, że nic złego nie robicie (co będzie dawało -1 do kolejnego etapu).

Rzut na Malice (w napoju)

Wynik 1d100: 63

udane

Rzut na Malice (w jedzeniu)

Wynik 1d100: 44

nieudane

Rzut na Episkey

Wynik 1d100: 49

udane

Rzut na Episkey

Wynik 1d100: 15

udane

Zaciskała różdżkę w zdrowej ręce, kuśtykając przez korytarz. Była ostrożna, jakby spodziewała się, że w każdej chwili coś lub ktoś na nią wyskoczy. A na końcu, stanęła jak wryta, nie wiedząc, czy jest bardziej wściekła, głodna czy zmęczona. Oparła się mniej zmasakrowanym barkiem o ścianę i obrzuciła nieznajomego nienawistnym spojrzeniem. Jednym z tych, których obrzucała przerażonych stażystów na oddziale, a oni czmychali w popłochu.
Mężczyzna siedział dalej na swoim miejscu. Najwyraźniej nie był zbyt wzruszony tym wszystkim. Keen zdziwiłaby się, gdyby był. Wiedział, co ją czeka, ale w żaden sposób jej na to nie przygotował. Liczył, że zginie albo się wycofa?
Ruszyła do krzesła ale nie siadała jeszcze. Zmrużyła podejrzliwie oczy, walcząc z głodem, który właśnie został oznajmiony przez burczenie w jej brzuchu. Kącik ust kobiety powędrował do góry, bo na swój sposób sytuacja była zabawna. Normalnie rzuciłaby się na jedzenie, kompletnie wycieńczona i wygłodniała, starając się zaspokoić prawdziwie zwierzęcy apetyt. Teraz jednak, nadal stojąc przy krześle, wycelowała różdżką w swój zraniony policzek i szepnęła zaklęcie uzdrawiające. Czuła mrowienie, świadczące o tym, że się udało. Chociaż przecież jedyne odbicie, na jakie mogła teraz spojrzeć, to te w kielichu. Zsunęła z barku swoją kurtkę i ramiączko koszulki. Ponownie szepnęła zaklęcie, pozwalając mężczyźnie na dalszy monolog.
Czy był to pewnego rodzaju pokaz? Owszem. Chociaż dałaby się pokroić za prysznic, łóżko i kilka przydatnych eliksirów, nie opuszczała gardy. Nie wobec ludzi, których tak naprawdę nie znała. Poruszyła ramieniem, na którym jeszcze przed chwilą widniało wyjątkowo paskudne zadrapanie. Teraz jedynie skóra lepiła się od resztek krwi. Zresztą cała Beth miała na sobie krew i to nie tylko swoją, ale również wilkołaka. Dodawała jej drapieżnego wyglądu, a sama Keen również postawiła na obojętność. Jeśli to wszystko było ustawiane, to przecież dokładnie widzieli, co kryło się pod jej ludzką skórą. Mężczyzna po drugiej stronie stołu świetnie zdawał sobie sprawę z jej drugiej natury.
- Huncwota? - Uniosła jedną brew, na wstępie pokazując, że nie dostanie odpowiedzi na swoje pytania za darmo. Czyżby przez czas, kiedy ona walczyła tam na dole, zapomniał z jakim charakterkiem ma do czynienia?
Elizabeth oparła się o blat stołu po swojej stronie, uśmiechając uroczo i specjalnie przedłużając kontakt wzrokowy z mężczyzną. Coś jej w tym wszystkim śmierdziało, dlatego uznała, że strategia grania obojętnej i beztroskiej jest najlepsza. Skierowała różdżkę, najpierw na swój puchar, później na talerz z jedzeniem, posługując się zaklęciem Malice. Cokolwiek podali w kielichu, na pewno nie było zatrute, więc Beth chwyciła właśnie za niego.
Po tym, co spotkało ją na dole, nie miała skrupułów aby pokazać nieznajomemu, że zwyczajnie mu nie ufa. Na to musiał sobie zapracować. Tymczasem ona przysiadła na blacie stołu, tuż obok zastawy z której ciemnooki jadł.
- Chyba w końcu wyjaśniłam raz a dobrze, kto jest silniejszy. - Wsunęła różdżkę do wewnętrznej kieszeni swojej sponiewieranej kurtki. Sięgnęła po widelec ze stołu i bezczelnie ukradła z talerza nieznajomego kawałek mięsa, które tak zawzięcie kroił. Jeśli je jadł, to nie mogło być zatrute, nie?
Dała sobie jeszcze moment, na dokładne przestudiowanie postaci mężczyzny. W końcu westchnęła ciężko, krzywiąc się przy tym nieznacznie, bo nadal czuła ból - właściwie na całym ciele.
- Zostańmy przy wersji, że to kwestia genów i zamiłowanie do igrania z ogniem odziedziczyłam po ojcu. Ale... - Tutaj wbiła wzrok w zawartość swojego pucharu, przygryzając dolną wargę. Nadal miała w głowie to, o czym rozmawiali przed katedrą. - Nie robiłabym tego, gdybym nie wierzyła w to, że jest jakaś szansa na happy end. Więc, chyba w coś wierzę. Na jakiś dziwny, pokręcony sposób, pewnie w dobro i sprawiedliwość. Ma to więcej sensu jeśli przyjąć, że to nie Bóg czy też bogowie stworzył lub stworzyli ludzi, a raczej ludzie stworzyli ich. Wszystko po to, aby wyjaśnić pewne rzeczy i pomóc poukładać myśli i dręczące ich problemy. Wtedy zaczynasz dostrzegać, że uosobieniem wartości i wiar, które wpojono mi przez dotychczasowe życie, jest walka o słuszną sprawę i stanięcie w obronie tych, którzy sami nie mają siły się bronić. - Zdobyła się na dość filozoficzny wywód, by podsumować go kolejnym łykiem z pucharu oraz skradzionym kawałkiem mięsa. Znów bezczelnie i zaczepnie, tuż sprzed nosa nieznajomego.

Beccę coraz silniej dręczyło przeczucie, że wplątała się w coś, co ją przerastało. Może tak całkiem nie rozumiała znaczenia policyjnej taśmy, bo nigdy się jeszcze z nią nie zetknęła, a w jej domu nie czytano kryminałów ani nie oglądano thrillerów, ale ślady krwi były już dla niej całkiem jasnym znakiem, że nie było tutaj zbyt bezpiecznie. Oczywiście miała przewagę, dzięki różdżce, ale niezbyt podobała jej się wizja walki z armią bezdomnych. Głównie dlatego, że nie lubiła robić ludziom krzywdy. Nie leżało to w jej charakterze. Dokładnie z tego powodu chwyciła dłoń starszej pani, kiedy ta przestała w końcu maniakalnie przerzucać stertę śmieci.
- Zrobiła sobie Pani krzywdę. - mruknęła cicho, wyciągając z plecaka chusteczkę i każąc Hattie ścisnąć ją w ręce. Rzuciła przy tym okiem na zawieszkę w kształcie kotka. Wyglądała na coś relatywnie cennego, zbyt cennego, jak na te okolice. No i jak, na pantalony gorgony, niewidoma kobieta znalazła niewielki medalik pośród tych wszystkich przedmiotów? To było nawet bardziej nieprawdopodobne niż znalezienie igły w stogu siana bez pomocy magii. Postanowiła tego jednak na razie nie komentować, bo jej towarzyszka zaczęła znowu lamentować, ściągając na nich niepotrzebną uwagę.
- Jak widać, dobrze pani idzie znajdowanie, więc jeszcze chwila i będziemy miały naszyjnik w komplecie. - mruknęła pod nosem, usiłując powściągnąć przebijający się delikatnie w jej tonie sarkazm. Przede wszystkim jednak chciała uspokoić kobietę, bo nie potrzebowały niechcianego towarzystwa. Cała ta sytuacja i bez tego była dostatecznie skomplikowana. Niestety najgorsze przewidywania Bec spełniły się i kiedy tylko wygrzebała się z dziury w ogrodzeniu tuż za Hattie, zorientowała się, że jakiś nadgorliwy obywatel postanowił wziąć na siebie dochodzenie w sprawie ich działań.
- Tam nie wolno wchodzić. - rzucił obrażonym tonem, jakby wyrządziły mu osobiście w ten sposób jakiś afront. - To chyba oczywiste, że ktoś postawił to ogrodzenie właśnie dlatego, żeby uniemożliwić ludziom przechodzenie na drugą stronę, prawda? - zapytał, ale nie dał Becce czasu na udzielenie odpowiedzi. - Przeraża mnie ten brak szacunku dla zasad i praw u dzisiejszej młodzieży. I jeszcze ciągniesz za sobą tę biedną, starszą kobietę. Co, masz zamiar zrzucić na nią całą odpowiedzialność za swoje zachowanie? - zacmokał z niezadowoleniem i otaksował Bec wzrokiem. Na swoje nieszczęście, to właśnie zamierzała zrobić. To znaczy powiedzieć prawdę i wytłumaczyć, że tylko stara się pomóc nieznajomej w potrzebie w znalezieniu zguby. Nieznajomy swoimi słowami uniemożliwił jej jednak posłużenie się tym argumentem.
- Przepraszam, ale to zły moment na rozmowę. - stwierdziła zamiast tego, wskazując na przesiąkniętą krwią chustkę. - Usłyszałam jęk bólu i chciałam sprawdzić, czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Jak Pan widzi, ktoś potrzebuje pomocy i dlatego musimy już iść. Znaleźć szpital, oczywiście. - na całe szczęście jej naturalna potrzeba pomagania wszystkim żyjącym istotom i niesienia ukojenia w bólu sprawiła, że brzmiała całkiem wiarygodnie. Właściwie to naprawdę niepokoiła się o tę ranę, która na oko nie wyglądała zbyt groźnie, a jednak mogła mieć dla Hattie nieprzyjemne konsekwencje. Kto wie, czym się właściwie nacięła w tej stercie śmieci. Jeśli jednak nie chciała się zdradzać ze swoimi umiejętnościami, musiała powstrzymać się przed uleczeniem kobiety.
Na szczęście mężczyzna połknął haczyk i tylko odprowadził je wzrokiem, kiedy Becca ciagnęła jęczącą kobietę w kierunku wyjścia z zaułka. Tak szybko jednak, jak zniknęły z zasięgu wzroku natręta, Hale się zatrzymała.
- No dobrze, to gdzie teraz? - zapytała zmęczonym tonem, modląc się, aby jak najszybciej znaleźć brakującą część medalika i zostawić to miejsce za sobą. Hattie poprowadziła ją jednak w miejsce, w którym już były, co wydobyło jęk z ust Becci.
- Tutaj już szukałyśmy. - wytłumaczyła kobiecie, rzekomo przecież niewidomej i pociągnęła je za zasłonę, dostatecznie zdesperowana, aby użyć w ich poszukiwaniach różdżki. Wymamrotała pod nosem inkantację, najciszej jak mogła i obserwowała jak kawałek drewna obraca się w na jej płasko wyciągniętej dłoni.
- Okej, no to idziemy tam. - stwierdziła, bardziej do siebie niż do Hattie, którą ujęła teraz pod ramię, uprzednio wsunąwszy różdżkę do rękawa. Pociągnęła ją w kierunku odgrodzonej strefy naprzeciwko (nr 2) i westchnęła, stwierdziwszy, że ponownie drogę zagradza im płot. Gdyby była sama, mogłaby przejść górą, ale pewnie ściągnęłoby to na nich nie mniejszą uwagę niż używanie przez Hale zaklęć. Szczególnie że całkiem rozsądnie używała pewnych środków ostrożności. Ponownie użyła zaklęcia diffindo, aby wyciąć dla nich przejście i choć podziałało, to fala intensywnego bólu głowy sprawiła, ze dziewczyna zachwiała się na nogach. Schowała różdżkę i na chwilę przyłożyła dłonie do skroni, jakby mogło jej to pomóc. Nie pomogło.
- No dobrze, miejmy to z głowy. - wymamrotała, nieco zamroczona migreną i pociągnęła Hattie w kierunku wejścia, modląc się przy tym do wszystkich bogów, w których nie wierzyła, żeby znalazły brakujący element naszyjnika.

---

Hattie:

Wynik d5: 1

Wskazanie drogi:

Wynik d100: 72

Wynik d2: 2

Typo:

Wynik d2: 1

Zaklęcie:

Wynik d100: 71

Wynik d3: 1

Elizabeth:

Nieznajomy zdawał się niewzruszony na posyłane w jego stronę spojrzenia Elizabeth. Zupełnie jakby był na nie niewrażliwy. Może wynikało to z jego doświadczenia, a może z tego, że mało co faktycznie było w stanie wpędzić go w jakiekolwiek poczucie winy. Ciężko było to jednoznacznie stwierdzić bez posiadania wiedzy o tym jaki był na co dzień i o tym, co przeżył. Ciało też nie zdradzało w pełni swoich tajemnic, lecz twarz i dłonie, bacznemu obserwatorowi mówiły więcej niż można było początkowo przypuszczać. Czarodziej był pełen werwy i drobne blizny wystające znad kołnierza a także czające się w okolicach palców, wskazywały na to, że był bardzo czynny w tym, w czym się zajmował. Dokładnie kroił, a następnie przeżuwał każdy element pieczonego mięsa, wyraźnie rozkoszując się jego smakiem. Episkey spełniło swoją rolę i policzek po chwili był jak nowy. Prawy bark został zaś tylko częściowo wyleczony, bo ból promieniował dalej, przypominając o tym, że będzie na pewno potrzebowała dłuższej chwili zanim powróci on do poprzedniego stanu.
- Skrzat - pytanie było proste i odpowiedź była taka sama. Widząc, że Elizabeth nie odrywa od niego spojrzenia i jeszcze się uśmiecha, sam jak gdyby nigdy nic uniósł kącik warg. Nie stanowiło to żadnej trudności. - To co? Twoje zdrowie, panno Keen, nie? Wino z dobrego rocznika, jak się nie mylę, 1852? Coś na pewno koło tego.
Nawet jeśli to jak wszystko traktowała zaklęciem Malice go bawiło, nie roześmiał się ani tym bardziej jej nie powstrzymał. Po uniesieniu pucharu w ramach toastu, pozwolił sobie na kolejny łyk. W międzyczasie przywołał również skrzata i poprosił go o dostarczenie eliksirów, które mogłyby posłużyć do wyleczenia powstałych ran. Kiedy już stworzenie zniknęło, a czarownica niekonwencjonalnie sięgnąć po jego posiłek, pokiwał krótko głową, jakby z uznaniem i wpatrywał się już z jawnym rozbawieniem jak zjada jego pieczone mięso. Ale ziemniaki i warzywa leżały przez nią nieruszone.
- Całe jedzenie jest zdatne do spożycia. Włącznie z tym, co sama masz na talerzu. Ale jeśli wolisz moje to możemy się zamienić. Jestem głodny - sięgnął sam po kolejny kawałek, a zaraz potem poprawił ziemniaczkiem i duszoną marchewką. W takim tempie mięsa zostało już tyle, co nic. Półmiski były jednak go pełne, tak samo jak części kurczaka w panierce, gotowanych kartofli i warzywnych sałatek. Znalazło się również miejsce na blok czekoladowy.
Dokładne oględziny czarodzieja, przyniosły konkretne informacje dokąd sięgały mu ciemne włosy, dokładnie rzecz mówiąc do ramion i jak dobrze ten sam odcień brązu oddawały jego oczy oraz zarost. Szaty miał raczej proste, stonowane. Na twarzy były już widoczne pierwsze zmarszczki, ale traciły one na znaczeniu przy pełnym wewnętrznego ognia spojrzeniu. Co do skóry, bez pośpiechu i w lepszym świetle, okazywała się śniada.
- Bóg to szyfr, ale też i wsparcie. Niezależnie od tego, co kto zakłada, dlaczego powstał i jakie ma formy. To pomaga. Wiara. A jeśli wierzysz, że jest coś większego od ciebie to równocześnie masz świadomość, że nie jesteś sam i że nie zawsze od ciebie będzie coś zależało - odpowiedział, już się nie przejmując kradzionym mu z talerza jedzeniem. - Ale przez większość czasu już tak. Bywasz niecierpliwa i impulsywna, Elizabeth. Ma to swoje korzyści, ale i wady. Jeśli będziesz zbyt pewnie parła do przodu, wyrywając się bez upewnienia, że możesz sobie na to pozwolić to przepadniesz. Musisz zawsze przeczekać, choćby tę godzinę więcej. Nie mówić wszystkiego od razu, nie pozwalać sobie na spuszczenie gardy, choćby miejsce zdawało się być najbezpieczniejsze na świecie. Teraz, przykładowo, jestem pewny, że możemy swobodnie rozmawiać. Ale to tylko dzięki zabezpieczeniom i upewnieniu się, że jesteśmy wystarczająco głęboko w strukturach katedry. Wcześniej? Nie miałem absolutnej pewności. Wystarczą słowa klucze, a cały kod potrafi się sypać. Wspomnisz Potter, Minister Magii, Czarny Pan, radiowiec, czystokrwiści i tak dalej, i po tobie. Wiedzą na kim się skupić, czego szukać. Wszystko leci, pędzi na złamanie karku. Wśród mugoli łatwo jest zgubić potencjalny ogon, lecz i ta forma potrafi mieć swoje ograniczenia.
Przerwał swoją tyradę, nawilżając zaraz gardło i przywołując do siebie półmisek z kurczakiem. Nałożył sobie solidną porcję. W międzyczasie pojawił się ponownie Huncwot i postawił buteleczkę z eliksirem leczniczym przed Elizabeth. Po wymianie kilku słów ze swoim panem, ukłonił się i deportował z komnaty.
- Obserwowałem cię. Masz potencjał i potencjalnie mogłabyś się nam przysłużyć, tak jak i całej sprawie - wpakował sobie ziemniaczka do ust. - I skoro chcesz obronić tych, którzy sami nie są w stanie uporać się z terrorem to dobrze się składa, bo zaraz będziesz miała szansę się sprawdzić. Jeśli wytrzymasz, dam ci już spokój i wesprę. Ale zanim to nastąpi... pewnie czekasz na odpowiedzi na nurtujące cię pytania, co? W takim razie pytaj śmiało, przy czym niech to nie będzie więcej niż maksymalnie 3 pytania. Dobrze więc je przemyśl. 


Becca:

Ślady krwi były zaschnięte, co świadczyło o tym, że cokolwiek się tam wydarzyło, miało to miejsce jakiś czas temu. Hattie owładnięta gorączką poszukiwań, wymamrotała coś do siebie i szukała dalej. Musiała to znaleźć. Zwyczajnie musiała. Była przecież tak blisko, a naszyjnik zbyt cenny, żeby mogła się poddać. Poza tym, już dawno nie miała, aż takiego dużego przeczucia. Po wszystkim, mając już zawieszkę, która musiała stanowić jedną z części poszukiwanego przedmiotu, zrobiła to, co kazała jej czarownica.
- Klara... Klara... moja biedna maleńka... - chlipała kobieta, kołysząc się odrobinę do przodu i do tyłu. Chusteczka nasiąknęła czerwienią.
- Dobrze, dobrze, oby, dziękuję, Hattie dziękuje ci kochanie - trochę to potrwało, ale najwyraźniej słowa dziewczyny, choćby podszyte drobną ironią, do niej trafiły. Poszła więc dalej potulnie, dając się prowadzić Becce. Przy mężczyźnie nie mówiła ani słowa, krwawiącą dłoń trzymając przy piersi, tak jak i swoje znalezisko. Po wszystkim grzecznie ruszyła, idąc w nowym kierunku i jak się okazało nietrafionym.
- Tak, tak - wyszeptała jedynie i przeszła z nią ramię w ramię. Przy użyciu zaklęcia, nawet jeśli usłyszała wymówioną przez czarownicę inkantację, nie dała po sobie niczego poznać. Równie dobrze mogłoby uznać, ze zwyczajnie odpłynęła jak to zdawała się już mieć w zwyczaju. W szczególności w tym miejscu. W kolejnym zaułku, w którym także była policyjna taśma, ale wyraźnie naderwana, znajdowały się głównie sterty ubrań. W przeciwieństwie do lokalizacji w której odnalazły zawieszkę, przestrzeń zdawała się zwyczajna, jeśli nie licząc licznych śladów po pazurach na pobliskich ścianach. Hattie niczym pies myśliwski, ruszyła do największej kupy brudnych i podniszczonych ubrań, z zamiarem ich przeszukania.
Czas mijał i mijał, upłynęło przynajmniej kilkadziesiąt minut zanim wreszcie na dłoni niewidomej kobiety wylądował łańcuszek. Z pozoru zwyczajny, okazał się złożoną z maleńkich srebrnych serduszek całością. Był zerwany w jednym miejscu, gdzie najpewniej wcześniej znajdowała się zawieszka. Kobieta nie mogąc wytrzymać, w końcu pozwoliła swoim łzom popłynąć po brudnych policzkach.
- Klara, Klareńko moja biedna, moje śliczności. Hattie znalazła, znalazła całość. Już nie puści, obieca ci, mamusia ci obieca - załkała i szybko zapakowała całość do kieszeni fartuszka. Po chwili, gdy udało jej się uspokoić na tyle, żeby powrócić do rzeczywistości, zwróciła się bezpośrednio do Becci.
- Dziękuję ci, dziecko, dziękuję. Szukałam tego długo. Szukałam odkąd Klara mi pomachała na pożegnanie i Benio mi powiedział, gdzie była moja dziewczynka i co się stało. A stało się tak dużo, tak dużo... Hattie powie o tobie, dziecko. Powie Beniowi. Zaprowadzi cię... tak zaprowadzę cię. Może i jemu pomożesz? - wróciła do pozycji pionowej i zaczęła iść w stronę z której przyszły. - Może... A teraz chodźmy, chodźmy. Jeszcze czeka nas droga powrotna. Jeszcze... tak.

---

Po ostatniej aktualizacji coś wyniki kostek oszalały, więc jak coś to się nie przejmujcie jak coś się różni obecnie. Pamiętam mniej więcej jakie opcje miałyście początkowe (a nawet jeśli nie to będę patrzyła na to, co macie napisane w postach i brała to z korzyścią dla was).

Ciekawostka:
Wygląd NPCa u Elizabeth

Elizabeth: uczucie niepokoju, lędźwie, ból w prawym barku, plecy też zaczynają dawać ci w kość.

Becca, czas na drogę powrotną do katedry. Jako, że zgrabnie ci to poszło i wykorzystałaś dobrze wylosowane opcje i znalazłaś wraz z Hattie poszukiwany przedmiot, otrzymujesz ode mnie +1 do swojego rzutu. Teraz wykonujesz rzut kością k6.

Rozwiń

1 - trafiasz na pułapkę zastawioną przez tamtych mężczyzn, którzy utrudniają ci przejście i zaczynają grozić ci użyciem przemocy.
2 - gubicie się w zaułkach i w końcu zaczepia was żebrak, który cię okrada. Spróbuj go przekonać, żeby zwrócił ci twoją własność bez użycia magii. Rzuć dodatkowo k2, żeby sprawdzić, czy ci się udało. 1 to zlekceważenie cię i znalezienie rozdartego plecaka w śmieciach. 2 to sukces i oddanie przez żebraka wszystkiego.
3 - zostajesz wciągnięta do jednego z budynków, gdzie para staruszków wciska w ciebie, co tylko się da, bylebyś z nimi została. Korzystając ze swojego poziomu spaczenia, spróbuj się stamtąd jakoś wydostać.
4 - otrzymujesz znak od Hattie i już z daleka widzisz zarys katedry. Jesteście blisko, ale w pewnym momencie natrafiacie na korek aut, które blokują dalsze przejście. Wykorzystując przewagę Puszek, spróbuj się stamtąd wydostać i odnaleźć właściwą drogę.
5 - poszło wam bardzo sprawnie i praktycznie bez żadnych problemów, ale tuż przed samym budynkiem, grupa turystów postanowiła wciągnąć cię w robienie sobie zdjęć na tle katedry. Spróbuj coś wymyślić, najlepiej oprzyj się o jedną z zawad i ucieknij im, zanim zabiorą cię na wycieczkę po całym Londynie.
6 - Hattie udało się wprowadzić cię do środka katedry, lecz tam zaczęły się schody. Zaczęła się rozglądać, nerwowo do siebie mówić, a jeden z księży postanowił do was podejść. Pojawiły się pytania i pierwsze trudności, widać, że mężczyzna był gotowy, żeby was wyprosić. Spróbuj go uprosić w dowolny sposób, żeby pozwolił wam zostać. Rzuć dodatkowo kością k3, żeby sprawdzić, czy ci się udało. 1 to wyproszenie cię i Hattie, grożąc ściągnięciem ochrony. Będziecie musiały inaczej się dostać i to tak, żeby nikt was na tym nie przyłapał. 2 to niezdecydowanie księdza, ale po kolejnych słowach stwierdził, że będziecie mogli dostać, pod warunkiem, że wspomożesz kościelny chór. 3 to ostateczne przekonanie go i możliwość udział w nabożeństwie, które właśnie się rozpoczyna.

Becca chyba powoli traciła rezon, poza tym nieznajoma wydawała jej się na tyle dziwaczna, że nieszkodliwa w kontekście rewelacji, które mogła potem rozpowiadać innym osobom. Wątpliwe, aby ktoś uwierzył jej, że miała do czynienia z czarownicą. Poza tym, jeśli faktycznie była niewidoma, to jej jedynym argumentem było to, że usłyszała egzotycznie brzmiące słowo, a potem przeszła przez dziurę w płocie. Korelacja pomiędzy tymi dwoma zdarzeniami dla większości mugoli byłaby bardziej niż wątpliwa. Becca mogła równie dobrze po prostu przekląć w obcym języku, czy cokolwiek tego rodzaju. Nie wspominając już o tym, że nasilający się ból głowy, odebrał jej ochotę na głębsze rozważanie czegokolwiek. Chciała pozbyć się wreszcie obcej kobiety i wrócić do salonu Regisa, na swoją kanapę. Zobowiązała się jednak pomóc jej, a już tak miała, że jeśli tylko zależało to od niej, dotrzymywała słowa.
Migrena, która znienacka niemalże ścięła Bec z nóg, skutecznie uniemożliwiła jej natomiast asystowanie starszej kobiecie w poszukiwaniach. Zamiast tego Hale nie przejmując się brudem, usiadła na ziemi i wcisnęła głowę pomiędzy kolana. Zacisnęła oczy i oddychała głęboko z nadzieją, że jakoś uspokoi to jej zbuntowany organizm. Czynność ta pochłonęła ją na tyle, że przestała uważnie śledzić mijające minuty. Nie miała zatem pojęcia, ile właściwie czasu minęło, zanim Hattie ponownie udało się cudownym sposobem wygrzebać spomiędzy gór rupieci maleńki kawałek naszyjnika. Przeczuwała, że dużo, ale zamierzała skoncentrować się na tym, że jej rola w tej akcji ratunkowej dobiegała powoli końca. Poza tym ból głowy osłabł znacząco, minęły również idące z nim w parze nudności i Becca mogła nareszcie stanąć na nogi.
Starsza kobieta w tym czasie skończyła nareszcie zawodzić nad naszyjnikiem i wyglądała (miejmy nadzieję) na gotową do szybkiej ewakuacji z tego podejrzanego terytorium. Kiedy zaczęła dziękować Bec, ta instynktownie pokręciła głową w próbie umniejszenia swojej roli. Zapomniała jednak przy tym, że niewidoma nie jest w stanie odczytywać jej niewerbalnych przekazów. Dlatego potok słów płynął nieprzerwanie z ust nieznajomej i pewnie nie ustałby jeszcze jakiś czas, gdyby nie próbowała wplątać Hale w pomaganie kolejnej osobie. Dziewczyna czuła się aktualnie całkiem paskudnie i marzyła o chwili ciszy oraz odpoczynku. Zwykle nie odmówiłaby wsparcia nikomu, kto by go potrzebował, ale miała wrażenie, że jak tak dalej pójdzie, to ją trzeba będzie ratować.
- Ja nie wiem, czy ja dzisiaj mam jeszcze czas, proszę Pani. Muszę wracać, niedługo zaczyna się moja zmiana w pracy, a poza tym rozbolała mnie głowa i wolałabym już nie… - urwała, bo starsza kobieta ewidentnie jej nie słuchała i zdążyła skierować się do dziury w płocie, przez którą wcześniej tutaj weszły. Becca westchnęła, ale ruszyła za nią, bo co innego mogła właściwie zrobić? Solennie obiecała sobie jednak, że zaprowadzi Hattie z powrotem do katedry i grzecznie się z nią pożegna. Dopiero teraz, kiedy rozglądała się po raz ostatni po okolicy, spostrzegła ślady pazurów na ścianach i przełknęła głośno ślinę. Za bardzo kojarzyły jej się z wydarzeniami, które wcale nie tak dawno wstrząsnęły Londynem. Czy to możliwe, że śmierć Klary była w jakiś sposób związana z niepokojącą przypadłością nękającą od jakiegoś czasu wilkołaki?
Zdążyła zauważyć, że wyjaśnienia Hattie nie są szczególnie przydatne, więc, zamiast zasypywać ją pytaniami, które same w sobie mogłyby brzmieć cudacznie, pomogła jej przedostać się na drugą stronę ogrodzenia, a potem podała jej swoje ramię. Teraz tym bardziej chciała opuścić tę okolicę najszybciej, jak to tylko było możliwe. Wciąż nie otrząsnęła się do końca z wydarzeń tamtej nocy.
Pogrążona w myślach nie zauważyła, że przed drzwiami jakiejś knajpy z domowym jedzeniem stoi para starszych osób, wyraźnie rozglądając się za stosowną ofiarą. Poczciwie wyglądający rudzielec musiał wpaść im w oko, bo nim Becca zdążyła się zorientować, kobieta przejęła od niej nawigowanie Hattie, podczas gdy jej towarzysz zaczął holować do środka budynku samą Hale. Usadzono je przy niewielkim stoliku, na którym natychmiast pojawiły się rozmaite dania. Kobieta rozprawiała coś o degustacji i gestykulowała żywo do… co to właściwie było? Wyglądało na bardzo dziwny aparat. Nieznajoma szturchnęła ją i lekkim tonem wyszczebiotała:
- Złotko, uśmiechnij się, będziesz w telewizji! - najwyraźniej Bec znalazła się wraz ze swoją towarzyszką w oku cyklonu, jakim była produkcja jednego z niezliczonych programów śniadaniowych, obiadowych czy jakichkolwiek innych. Dziewczyna poczuła nawrót bólu głowy i falę frustracji, która rozlała się czerwienią na jej policzkach. Kolejne wykręty i próby wstania od stołu, pacyfikowane były raz za razem przez obcą kobietę lub jej partnera. Hattie wyglądała natomiast, jakby nie miała zielonego pojęcia, co się dzieje i trudno było się jej dziwić. W końcu wzrok Becci padł na zakrwawioną chustkę, którą wciąż było owinięte skaleczenie na dłoni niewidomej i dziewczyna postanowiła skorzystać z tej samej wymówki, co w poprzednio. Tylko teraz jej słowa miały być jeszcze bliższe prawdy. Naprawdę martwiła się stanem ręki swojej nowej znajomej i udzielenie jej pomocy było jednym z priorytetów Bec. Może dlatego jej zdecydowany, ostry ton w końcu przebił się przez pseudopozytywne świergotanie zbyt radosnych właścicieli kawiarni.
- Przepraszam, ale moja znajoma zrobiła sobie krzywdę i musimy iść do szpitala. Bardzo się o nią martwię, nie możemy tutaj siedzieć, podczas kiedy ona krwawi. To chyba oczywiste. Będą musieli znaleźć sobie państwo innych… ochotników. - położyła nacisk na to ostatnie słowo i w końcu skutecznie przepchnęła się pomiędzy starszą parą, prosto do krzesła zajmowanego przez Hattie. Pomogła niewidomej wstać i z westchnieniem ulgi wyciągnęła ją na ulicę.
- Dosyć mam na dzisiaj tych wszystkich przygód. - mruknęła przy tym pod nosem. No naprawdę, to pomaganie czasem potrafiło człowieka nieźle wykończyć. - Teraz już prosto do katedry. - dodała głośniej, tym razem z myślą o swojej towarzyszce. Zamierzała uleczyć ją w jakiś dyskretny sposób, zanim się rozstaną. Oby już całkiem niedługo. Dobry uczynek na dziś miała zaliczony.

---

Rzut na "scenariusz":

Wynik d6+1: 2 +1 = 3