St. Paul’s Cathedral

St. Paul’s Cathedral

Wśród najbardziej znanych miejsc Londynu znajduje się architektoniczne arcydzieło, Katedra św. Pawła, z ogromną kopułą dominującą nad krajobrazem miasta od 1708r. Podczas zwiedzania tego monumentalnego budynku nie można pominąć Galerii Szeptów, znanej ze swojej tajemniczej akustyki oraz krypt z grobowcami zasłużonych dla kraju Brytyjczykow. min. generała Nelsona, Sir Christophena Wrena, głównego architekta katedry, czy Margaret Thatcher.

3 września 1980r.

Informacje były ciężarem. Elizabeth miała okazję przekonać się o tym dotkliwie w ciągu ostatnich tygodni, jakby nosiła dotychczas zbyt mało na swoich barkach. Jakby nie czuła oddechu ostatnich wydarzeń na swoim karku. Chyba najgorsze było to, że nie wiedziała, z kim mogłaby się podzielić jakimiś ochłapami, które pozyskała po wizytach na Nokturnie. Miała wrażenie, że kogokolwiek by w to nie wciągnęła, stawiała na nim krzyżyk. Co więcej, musiała w pełni ufać tej osobie, bo przecież nie wszystko, co robiła, było w pełni legalne.
Dlatego do Katedry św. Pawła szła... Cóż, można powiedzieć, że z wielkim krzyżem na swoich plecach. Co oczywiście idealnie wpisywało się w istotę wizyt w świątyniach i było swego rodzaju ironią. Tym bardziej, że polecenie zwiedzania tego miejsca dostała od pacjenta szpitala magicznego. Chrześcijanin? Czyżby pośród magicznie urodzonych zdarzały się osoby, które wyznawały wiarę w Tego Jednego?
Elizabeth była anglikanką, ochrzczoną i nawet w domu rodzice starali się aby była wychowywana zgodnie z tą wiarą. Co oczywiście zaczęło być kłopotliwe, kiedy Keen dostała się do Hogwartu. Z czasem, żyjąc po tamtej stronie i odcinając się od rodziny, Beth zepchnęła kwestie wiary na drugi plan. Teraz, stojąc pod monumentalnym budynkiem, pośród tłumu ludzi, turystów i miejscowych, miała wrażenie, że przekroczenie progu będzie cięższe, niż można zakładać.
Z rozmyślań nad tym, czy za drzwiami świątyni spłonie, czy też nie, wyrwał ją męski głos. Drgnęła w miejscu, zaskoczona. Spojrzała na tajemniczego jegomościa. Zabawne, że pierwsze na co zwróciła uwagę, to dziwaczny zegarek. Dopiero później mignęła jej różdżka, kiedy ten poprawiał okrycie.
Sama Beth swoją miała ukrytą w wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki i chyba odruchowo zerknęła, czy nie jest ona widoczna dla postronnych obserwatorów. W końcu nie chciała popełnić błędu mężczyzny. Chyba... Że to nie był błąd, a celowe działanie.
- Mówi się, że jak trwoga, to do Boga. Chyba coś w tym jest. - Uśmiechnęła się do nieznajomego. Szczerze i przyjaźnie. - Myśli Pan, że On działa też w naszym świecie? Że po śmierci trafiamy do tego samego miejsca, co... Oni? - Spojrzała na mugoli, robiących sobie zdjęcia pod katedrą. - Czy jeśli ktoś taki jak my, pomodli się, za jednego z naszych zmarłych, to cokolwiek to da? - Zagadnęła, pijąc nie tylko do masakry w centrum magicznego Londynu, ale i do śmierci Pottera oraz tego nieszczęśnika, który na jej oczach został zamordowany. Nadal miała koszmary, nadal przed oczami stawał jej zielony błysk, blada twarz chłopaka i scena ze szpitala, kiedy to Evans kompletnie się rozkleiła.
Keen wsunęła niesforne kosmyki włosów za ucho i spojrzała na uroczą parę, która właśnie prowadziła swoją małą córeczkę do środka świątyni. Zabolało. Ale tylko odrobinkę.
- Ta wiara, jest w sumie pocieszająca. Nadzieja, że mamy jakiś wpływ na to, jak na przykład ci wszyscy ludzie, którzy zginęli w rzezi, albo taki Potter, mają się po drugiej stronie. - Dodała, zerkając na mężczyznę. Nie wiedziała, czego właściwie od niej chciał, ale chyba ona sama potrzebowała rozmowy. Musiała tylko uważać, aby w odpowiednim momencie ugryźć się w język i nie zdradzić zbyt wiele.

Co tutaj właściwie robiła? Dobre pytanie. Nie była wierząca. Właściwie niewiele wiedziała o religiach w ogóle, a o tych mugolskich jeszcze mniej. To znaczy, zakładała, że istnieje jakiś podział, ale tego też nie była tak naprawdę pewna. Może wcale nie miała racji i wiara nie przestrzegała niewidocznej granicy pomiędzy czarodziejami i osobami niemagicznymi. Skoro jednakże ona sama była zadeklarowaną ateistką, jej obecność w tej okolicy mogła wydawać się dziwna. Jeszcze dziwniejsze ze względu na fakt, że było to terytorium stricte mugolskie, na którym czuła się trochę jak ryba wyjęta z wody. Wzięła jednak na siebie (nie całkiem za zgodą przełożonych, ale to inna historia) zadanie rozwikłania zagadki śmierci Jamesa. Wciąż wydawało się jej całkowicie abstrakcyjne, że ktoś w jej wieku mógł zostać zamordowany w równie bestialski sposób. Nie wyobrażała sobie, aby ona sama mogła być dostatecznie istotna, aby ktoś postanowił wykorzystać ją w ten sposób. Nawet jeśli Crouchowie również zajmowali znaczące stanowiska w Ministerstwie Magii. Nie, miała przeczucie, że za tym stało coś więcej. Niejednoznaczne komentarze, które wymieniali czasem między sobą chłopacy oraz plotki i teorie, które krążyły po korytarzach redakcji… to wszystko układało się w jakąś całość. Tylko nie miała zielonego pojęcia w jaką. Chyba brakowało jej jeszcze sporo cegiełek. Dlatego właśnie znajdowała się w tej chwili pod Katedrą Św. Pawła. Jeden z informatorów Żonglera zasugerował, że było to miejsce, którym powinni się zainteresować. Nie dodał nic więcej: ani dlaczego, ani konkretnie czym, więc został przez większość osób zignorowany, ale Becca postanowiła posłuchać jego rady. Między innymi dlatego, że nie miała ciekawszego zajęcia ani bardziej rzetelnych wskazówek.
Trochę zajęło jej odnalezienie imponującej budowli, ale w końcu przysłoniła ona Bec prawie cały horyzont. Dziewczyna zahaczyła kciuki o szelki morelowych ogrodniczek i przyjrzała się katedrze od góry do dołu. Prawdę mówiąc, nic szczególnego nie rzuciło jej się w oczy. Nie w samym budynku, w każdym razie, bo u jego stóp zauważyła Beth. W pierwszym odruchu chciała dołączyć do znajomej, ale w tym samym momencie zagadał ją jakiś mężczyzna. O ile nie chciało jej się wierzyć, aby obecność ich obu w tak nietypowym (chyba) dla czarodziejów miejscu była przypadkowa, o tyle wolała nie przyspieszać spotkania ponad potrzebę. Miała skłonność do robienia rzeczy nieprzemyślanych, więc postanowiła tym razem dać sobie chwilę na zastanowienie. I w tym momencie jakieś delikatne palce przelotnie dotknęły jej ramienia, a głos za jej plecami wyrzekł:
- Co sądzisz o tym wszystkim? - obróciła się na pięcie i stwierdziła, że pytanie pochodziło od ekscentrycznie prezentującej się kobiety, która wydawała się nie widzieć. Pewnie dlatego musiała stwierdzić obecność kogoś w swojej okolicy za pomocą dłoni, które w tej jednakże chwili zwisały spokojnie wzdłuż jej boków. Becca przyjrzała się jej ponownie, nieco bardziej uważnie, usiłując stwierdzić, czy ma do czynienia z mugolką, czy może czarownicą. Ostatecznie z pewnym wahaniem nawiązała rozmowę:
- O katedrze? Bardzo imponująca. Wie Pani, podoba mi się pewien chłopak… Louis Poole… i on chyba zna się na takich budowlach, więc pomyślałam, że jeśli też czegoś się o nich dowiem, to będę mogła sprawić na nim dobre wrażenie. - musiała mocno się skoncentrować, aby wybronić się za pomocą niewinnych półprawd. Była niemalże pewna, że gdyby zechciała kłamać, kobieta natychmiast by się zorientowała. Nawet pomimo hipotetycznej ślepoty. Becca była w tym beznadziejna i tyle. Postanowiła wspomnieć o Poole’u, bo gdyby jej nowa rozmówczyni była czarownicą, to istniało wysokie prawdopodobieństwo, że rozpozna nazwisko wielkiej gwiazdy Quidditcha. Poza tym dzięki temu jej wypowiedź była… no, całkiem prawdziwe. Słówko chyba również okazywało się zwykle pomocne w takich sytuacjach.
- Poleca coś pani zobaczyć? - zapytała, a potem spłonęła niemalże buraczkowym rumieńcem, uświadamiając sobie, jak niestosowne były w gruncie rzeczy jej słowa. - Bardzo przepraszam. - wykrztusiła więc jeszcze.

---

Korzystam z zawady No bo... ten, w tym, no

Elizabeth:

Pacjent, który wskazał Elizabeth to miejsce, specjalizował się wyjątkowym poczuciem humoru. Pomimo swojego stanu, ciągle próbował ją rozbawić. Po sierpniowych wydarzeniach, tuż przed tym, zanim opuścił Munga, robił się coraz częściej zamyślony, łatwo tracił koncentrację, odpływał myślami. Dlatego, kiedy w dzień wypisu, powiedział jej o Katedrze Świętego Pawła i o tym, że tam nadzieja skrada się szybciej w spragnione tego serca, Elizabeth mogła poczuć się skonfundowana i niepewna. Przez to, że robiła się coraz bardziej charakterystyczna na ulicach magicznego Londynu, musiała uważać. Na szczęście, póki co, nie zderzyła się po drodze z żadnym niebezpieczeństwem.
Tajemniczy mężczyzna przystanął przy niej, jakby od początku wiedział, że ona tam będzie. Jakby umówili się na to spotkanie, w dokładnie tym miejscu. Pora roku sprzyjała słońcu, które nadal nie miało zamiaru zachodzić, dlatego przez okazałe okna budynku, chętnie wpadały promienie słoneczne, wydobywające głębie z okolicznych zdobień białych ścian. Poruszył zegarkiem i zerknął przelotnie na kręcących się wokół zwiedzających. Na słowa Elizabeth, na jego ustach wkradł się tajemniczy uśmiech.
- Bóg umie wybaczać. Tak słyszałem. Ale szczerze powiedziawszy, ja nie. Nie potrafię nastawić drugiego policzka, kiedy wiem, że godzina sądu tak blisko - odpowiedział jej, a brzmiał tak przyjemnie, że wywoływał mimowolnie dobre wrażenie. Autentyczne. Bo wierzył w to, co mówił. Jego oczy nie miały jak kłamać. - Warto próbować, nie? Ale z doświadczenia wiem, że Boga często przekonuje coś więcej niż same słowa. Poznacie ich po ich owocach. Jakie są twoje, Elizabeth?
Zrobił pierwszy krok do przodu i zaraz drugi. Oddychał powoli i spokojnie, ciemnymi oczami chłonąc prezentowane mu widoki.
- Czy oprócz słów, twoja wiara pozwoli ci na to, żeby zmierzyć się ze złem, kryjącym się w każdym z nas? Z najbliższymi? - na wspomnienie o Potterze, drgnął i zamilkł na dłużej. - Pewne słowa są za duże, żeby je wypowiadać w niektórych miejscach. Pomimo panującej harmonii, mogącej w każdej chwili runąć jak domek z kart.
Ponownie sięgnął do swojego zegarka i przyjrzał się mu z zastanowieniem.
- Równowaga została zachwiana, zanim się obejrzeliśmy. Czasami serce rwie się za szybko, pragnąc czegoś od razu. Szatan dobrze zna te drżenia, jest szczególnie wyczulony na tych, którzy mają dużo do stracenia - zerknął na nią krótko. - Kiedy dłuższa wskazówka znajdzie się na dwunastce, wtedy się przekonasz, co na ciebie czeka.

Becca:
Teorii rodziło się sporo, a nowe wydarzenia tylko rozbudzały spragnione plotek wyobraźnie. Jedna z nich mówiła, że ta cała rzeź to był jedynie pic na Aquamenti i że jak nic to sprawka jakichś ważniejszych szych ze świata eliksirów, którzy napoili kilkanaście osób jakimś świństwem. Druga odnosiła się do samej śmierci Pottera, głoszącej, że była to sprawka zmutowanych genetycznie dzieci Notta, które ten produkuje do swojej prywatnej wojny z goblinami i był to wypadek przy pracy, bo Potter wykonując swoją pracę, odkrył ten pilnie strzeżony sekret. Na ręce Beccy też patrzono i to nie z jednego powodu. Pojawiła się znikąd w świecie magicznej pracy i choć był to Żongler, budziło to zainteresowanie i potrzebę zdobycia o niej informacji. Dlatego, kiedy przyjęła ten cynk, zaraz wokół niej zakręciły się ciekawskie twarze, żądne wiedzy. Nie było łatwo się ich pozbyć, zwłaszcza, że jedna osoba była szczególnie bardzo zdeterminowana. Ale udało się i dotarła na miejsce. Zanim się obejrzała, została przetrzymana przez kobietę w średnim wieku, wpatrującą się w nią niewidzącym wzrokiem. Trzymała ją stanowczo, ale nic, co miała na sobie ani jak się zachowywała, nie mogło jednoznacznie świadczyć o tym, czy miała do czynienia z czarownicą czy mugolką.
- O śmierci. Co sądzisz. O bólu i cierpieniu. O katastrofach, dziejących się na naszych oczach. Dziecko. Słodko-gorzka będzie ta znajomość, czuję w kościach, a żyję już... wystarczająco - odetchnęła głębiej, wbijając mocniej palce w ramię, jakby dzięki temu mogła się utrzymać. - Dzikie zwierzęta a nie ludzie. Dobre sobie. A mówiłam córeczce, kochanie, moje śliczne, a po co iść tam i takie piękne buciki zniszczyć? A ona rzekła: "Mamusiu, tam będzie chłopiec, którego bardzo kocham". A potem patrzę i słyszę. Patrzę, choć nie widzę. Wszędzie krew i wrzaski, warknięcie ni to wilcze, choć skąd wilki w Londynie, ni to ludzkie. A modliłam się do Świętego Pawła, ale mnie nie posłuchał. Zabrał moją Klarę, bo poszła za tym chłopcem w swoich nowych bucikach.
Puściła ją, szarpiąc za swoje długie, poplątane siwo-brązowe włosy, zaczynając się kołysać do przodu i do tyłu.
- Organy pięknie grają. Ponoć sklepienie piękniusie takie. Klara zawsze mi mówi, co widzi - powiedziała spokojniej, jakby nic takiego wcześniej się nie wydarzyło. - Czasem przychodzi taki dobry pan, daje pomarańcze słodkie i zawsze nuci jedną z litanii. Benio, Benio, dobry chłopiec.

Zdecydowanie brak niebezpieczeństw był miłą odmianą. Nawet ostatnie podrygi wrześniowego słońca, chociaż nieśmiało sugerowały, że wakacje się skończyły, to wciąż podtrzymywały letnie nastroje. Elizabeth sięgnęła po gumkę do włosów i zebrała swoje w wysoki kucyk, jednocześnie słuchając mężczyzny. Coś w jej oczach błysnęło. Może dlatego, że pierwszy raz od długiego czasu, ktoś podzielał jej zdanie. Może nie było ono powiedziane wprost, ale jasnym było, że chęć walki i sprzeciwienia się kolejnym tragediom była w nieznajomym równie silna, co w Beth. Nawet jeśli mężczyzna się przybliżał, nie cofnęła się. Zadarła delikatnie głowę, jakby z dumą. Chłonęła kolejne informacje, które jej bystry umysł zdołał wyłapać z tego, co mówił czarodziej.
Przede wszystkim znał jej imię, chociaż się nie przedstawiała. Co jeszcze mógł o niej wiedzieć? Poza tym nazwisko Potter wyraźnie coś dla niego znaczyło. Nie podobało jej się tylko to, że nadal wie o nieznajomym tak mało.
Nie odpowiedziała na żadne z jego pytań. Niezależnie, czy były one czysto hipotetyczne, czy też mężczyzna z zegarkiem faktycznie oczekiwał jakichś deklaracji.
- Nie mówiłam, jak się nazywam, panie... - Posłała mu pytające spojrzenie i ujmujący uśmiech, licząc, że ten się przedstawi. Maniery by tego wymagały, a nieznajomy zdawał się posiadać ich chociaż jakąś minimalną ilość.
Beth również zerknęła na swój zegarek, marszcząc delikatnie brwi. Jeśli miała się przekonać, co na nią czeka, to zostało jej niewiele czasu, na pogawędkę z nieznajomym. Rozejrzała się wokół, próbując ustalić, na co właściwie czeka. Magiczna zapadnia? Figury z katedry ożyją? Atak z powietrza, czy może jednak lądowy?
- Powinnam się obawiać? - Zapytała, bynajmniej nie z kpiną. Faktycznie chciała dostać wskazówkę. Chociaż taką, która podpowiedziałaby, jakie mężczyzna ma wobec niej zamiary.
Jeszcze raz rozejrzała się, uznając za rozsądne znalezienie jakiejś drogi ucieczki, na wypadek, gdyby to był jednak jakiś podstęp. W końcu ostatnimi czasy zaszła za skórę całkiem sporej grupce dość nieprzewidywalnych osób.

Becca starała się być… ostrożna jeśli chodziło o teorie i plotki, które docierały do redakcji Żonglera. Oczywiście broniła gazety, która postanowiła dać jej szansę, ale zdawała sobie sprawę z opinii, jaką miała ona w czarodziejskim świecie. Sama również była zdania, że przynajmniej część artykułów nie była szczególnie rzetelna i powtarzała informacje dalekie od prawdy, nie wspominając o tym, że nie były one w żaden sposób potwierdzone. Ona starała się dawać do zrozumienia, kiedy przytaczała wątpliwe opinie i źródła w swoich artykułach, co nie zawsze spotykało się z pozytywnym przyjęciem kolegów. Miała jednak nadzieję, że jej wysiłki poprawią kiedyś opinię Żonglera. Szczególnie że niektóre z ostatnich wydarzeń jako jedyni szerzej skomentowali, podając fakty zamiast sterty banałów. Niemały wpływ miał na to fakt, że Becca uczestniczyła osobiście w ataku wilkołaków na Londyn i mogła skorzystać ze swoich oraz Nate’a doświadczeń w tym zakresie. Wystarczy powiedzieć, że niektórzy jej współpracownicy nie wzbudzali w niej szczególnej sympatii ani zaufania. Dlatego chciała pojawić się tutaj dzisiaj sama. Za wszelką cenę. Na szczęście się jej udało.
No i teraz stała, trzymana w żelaznym uścisku przez jakąś starszą kobietę. Była pewna, że po tym spotkaniu zostaną jej na gołym przedramieniu siniaki, ale nie skarżyła się. Wyglądało na to, że nieznajoma przeżywała właśnie jakieś smutne wspomnienia i chyba nie do końca panowała nad siłą, z jaką zaciskała palce na skórze Bec.
- Ja… - zająknęła się, kiedy kobieta zadała jej te niespodziewane pytania. Nie zaczekała jednak, aż Hale pozbiera rozbiegane myśli i udzieli jej odpowiedzi. Kontynuowała swoją opowieść, która w niepokojącym stopniu przywodziła na myśl niedawne, katastrofalne wydarzenia, które na zawsze zmieniły życie Becci. Wyglądało na to, że podobnie rzecz miała się w przypadku nieznajomej. Bec spojrzała szybko na stojącą nieopodal Elizabeth, która w tym momencie przyglądała się swojemu zegarkowi i wyglądała na czymś poruszoną. Czyżby kończył jej się czas? Czuła się rozerwana pomiędzy chęcią dołączenia do koleżanki a potrzebą dalszej rozmowy z nieznajomą kobietą. Ostatecznie postanowiła trzymać Keen na oku i nie odchodzić jeszcze od niewidomej.
- Proszę Pani, gdzie ona poszła? Klara? - zapytała, lekko drżącym głosem, wyraźnie poruszona usłyszaną historią. - I… czy już na pewno nie wróci? - brzmiało to tak, jakby dziewczynę spotkał nieprzyjemny koniec, ale może po prostu zaginęła. To jedno „a” mogło tak wiele zmienić! Bo jeśli istniała nadzieja, że Klara żyła, Becca (jak się okazało), była całkiem niezła w dochodzeniu tego typu kwestii. Z jakiegoś zaś powodu zaś, niewidoma nieznajoma okazała się budzić w niej pewną czułość i chęć opieki. - Może mogłabym jakoś pomóc? Poszukać jej gdzieś? - zasugerowała delikatnie. Nie potrafiła zostawić teraz kobiety, choć w głębi serca przeczuwała, że powinna dołączyć do Beth i dowiedzieć się, czy przypadkiem nie są tutaj z tego samego powodu.
Wreszcie nieznajoma puściła ją i zmieniła temat tak drastycznie, że Bec aż opadła szczęka.
- Organy i sklepienie. - powtórzyła niepewnym tonem, usiłując się połapać w tym, co się właśnie wydarzyło. - Dobrze się pani czuje? - zapytała, tak na wszelki wypadek. - Jeśli jest pani głodna, to mam babeczki. - dodała, natychmiast sięgając do płóciennego, barwnego plecaka, który prócz domowych wiktuałów mieścił jeszcze oczywiście notatnik oraz kilka ołówków. Cały czas starała się przy tym zwracać uwagę na Beth oraz jej towarzysza, nawet jeśli ten multitasking nie był najłatwiejszy.