Las oczu

Las oczu

Znasz to dziwne uczucie, kiedy jesteś przekonany o tym, że ktoś ciebie obserwuje, chociaż nikogo w pobliżu tak naprawdę nie ma. W tym lesie to uczucie nie będzie już bezpodstawne, bowiem każda z rosnących tutaj brzóz ma na swojej korze wypustki, które do złudzenia przypominają ludzkie oczy. Czasami jest to jedna wypustka, czasami jest ich kilka na jednym drzewie. Legenda głosi, iż nie jest to wcale zwykły żart matki natury. Przed laty podobno pewien czarnoksiężnik mając pewność, że nikt nie dotrze do jego tajnego laboratorium, gdzie przeprowadzał barbarzyńskie eksperymenty pojmał olbrzymią ilość czarodziejów i czarownic, a ich dusze zaklną w pniach drzewa. Oczy, które dzięki tajemniczemu zaklęciu stały się nieodłącznym elementem brzóz miały ostrzegać czarnoksiężnika przed nadciągającymi intruzami lub niebezpieczeństwem.

07/05/1980

---

Ciekawość potrafi zawieść człowieka w naprawdę przedziwne miejsca.
Nate od zawsze miał tendencję do zafiksowywania się na jakimś temacie. Wystarczyło, że ktoś ledwie napomknął, rzucił jedną, nic nie znaczącą uwagę na jakiś temat albo sam Nathan przeczytał gdzieś jedno, intrygujące zdanie w jakiejś książce czy gazecie. Potrafił wtedy znikać ze świata na całe dni, zakopując się w książkach poświęconych temu zagadnieniu. Jeszcze kilka lat temu doprowadzał tym szkolną bibliotekarkę do szewskiej pasji - bywało, że musiała wręcz siłą wyganiać go z biblioteki ze względu na ciszę nocną - obecnie jego zachowanie mogło irytować co najwyżej współlokatorów chłopaka, o ile fakt, że jedna z osób zamieszkujących mieszkanie nie wychodzi całymi dniami ze swojej sypialni może być w ogóle uciążliwy dla otoczenia.
Nie inaczej było tym razem.
Szybka wizyta w kilku magicznych księgarniach w Londynie zakończyła się przytarganiem do mieszkania stosu książek poświęconych mitom i legendom Irlandii. Po kilku dniach spędzonych na wertowaniu ksiąg i przesiewaniu zawartych w nich informacji Nathan postanowił sprawdzić jedną z zawartych w nich opowieści.
Legenda o czarnoksiężniku i lesie oczu brzmiała jak typowa, ludowa opowieść, którą matki i babki powtarzają niesfornym kilkulatkom chcąc zniechęcić ich do zapuszczania się nieznane rejony. Nie wychodź z domu samotnie bo porwie cię Baba Jaga, nie baw się sam nad rzeką bo utopi cię kelpie czy właśnie nie zapuszczaj się samotnie do lasu bo dostrzegą cię oczy czarnoksiężnika. Każdy krąg kulturowy miał swoje odpowiedniki tego typu historii czy powiedzonek. Jedyną różnicą w przypadku tej opowieści był fakt, że wszystkie źródła, nawet głupiutkie, dziecięce rymowanki, bardzo dokładnie określały lokalizację tego zaklętego lasu. Aż za dokładnie.
Nathan zatrzymał się na skraju brzozowego zagajnika i otworzył trzymaną w dłoni małą książeczkę. Przeczytał jeszcze raz zakreślony ołówkiem ustęp po czym podniósł oczy znad stronnicy i zmarszczył brwi. Tak, to musiało być to miejsce.
Rozejrzał się jeszcze raz po okolicy. Granicząca z lasem polana była pusta, miejscowi, nawet mugole, raczej nie zapuszczali się w to miejsce, chociaż, o ile Nathan zdążył się zorientować, mugolska wersja tej opowieści nie podawała tylu szczegółów jak legenda czytana małym czarodziejom. Od lasu, jak i od polanki, na której stał właśnie chłopak zdawała się bić wręcz przeraźliwa cisza. Było aż za cicho. Dziwne... Czy las nie powinien być wypełniony odgłosami ptaków, owadów czy też innych zamieszkujących go zwierząt? Jednak jedyne, co Nate był w stanie usłyszeć był bardzo cichy szum poruszanych wiatrem liści.
Chłopak zamknął książeczkę i wsunął ją do wewnętrznej kieszeni kurtki. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej wszedł między drzewa.

Oczy były dosłownie wszędzie. Na dodatek śledziły każdy jej ruch!
No, ale naprawdę. Pamela, stojąc przez moment całkiem nieruchomo - a było to dla tego energicznego roztrzepańca nie lada wyzwaniem - rozglądała się bacznie dookoła. Była sama. Gwałtownie obróciła głowę w lewo. W prawo. Lewo, prawo! Zaraz uskoczyła w bok, zgarbiła się i z lekko uniesionymi dłońmi rozejrzała na boki. Czy dalej na nią patrzą? Dalej! Kontynuując swój nietypowy taniec, próbowała zgubić i przechytrzyć te wszystkie intensywnie wpatrujące się w nią ślepia. Nie żeby jej przeszkadzały… ona po prostu grzecznie bawiła się z nimi w “raz, dwa, trzy, baba jaga patrzy” i przegrywała… z drzewami. Chociaż to chyba one nie znały zbyt dobrze zasad tej porywającej gry, gdyż raz na jakiś czas powinny te oczy zamykać.
No, nic. Sromotnie pokonana zawodniczka opuściła swą niebotycznie rozczochraną łepetynę, a jej jeszcze chwilę (maksymalnie dwie!) wcześniej podrygujące w takt ruchów kosmyki, zawisły smętnie przez jakieś… mniej więcej pięć sekund. Ale moment, momencik - jak dziewczyna w ogóle znalazła się w lesie pełnym oczu? Zresztą, pal licho (chyba że nic ci nie zrobiło, wtedy nie ma co karać biednego stworzenia!), co ona sobie wyobrażała, pojawiając się w Irlandii - i to bez taktownego uprzedzenia?! Bo wiecie… był mecz, który chciała obejrzeć, był bar, w którym chciała spotkać ludzi, a wreszcie były też pogłoski - pogłoski, które bardzo nieuprzejmie! strącały jej sen z powiek. Pogłoski, które musiała sprawdzić. I ona po prostu za tymi wszystkimi którymi poszła. Bo nikt jej nie zabronił.
Ale, ale, wracając do niefortunnie smakującego porażką tu i teraz - Pamela nagle coś usłyszała. Były to kroki kogoś na sąsiedniej polance. Był. To. Olbrzym.
Aż wsparła się o szorstką korę brzozy z wrażenia. Młoda czarownica nie dopuszczała do siebie najcichszego głosu wątpliwości, mogącego sprzeczać się z faktem, że właśnie natrafiła na magiczne stworzenie - toż było ono większe od niej o jakieś pół metra! Lecz w takim razie należało zachować ostrożność i być cicho - a jak już ustaliliśmy, nie była to mocna strona naszej bohaterki. Z drugiej strony... Przynajmniej przez chwilę - może na tak długo się uda. Da z siebie wszystko! Przez ten krótki moment niech swą melodię gra tajemnicza, niesłyszalna dla ludzi muzyka - zarazem złowroga i pusta - wskazująca jakoby coś nie pasowało w tym zagadkowym miejscu, nastrajając się na tę jedną niepasującą nutę. Tak zaklęta (naturalnie - nic nie robieniem) pannica podrapała się różdżką po głowie i prawie stworzyła w ten sposób niesfornego kołtuna! Kołtun jak kołtun - też chciał znaleźć swe miejsce na ziemi, chciał żyć. Żyć - powiadam! O czym to ona…
Winston, skup się. Jest plan, plan jest dobry i prosty - jak zawsze. Niestety gorzej z wykonaniem. Ciekawość ostatecznie zwyciężyła, a Pam swym bystrym (chyba, że nawet jej zmysły odziedziczyły po właścicielce głupotę…), sokolim wzrokiem dostrzegła, że chłopak - bo był to wszak przypuszczalnie samiec - mógł co najwyżej zostać określony mianem półolbrzyma, a bardziej prawdopodobne zdawało się już, iż był to zwyczajnie... choć raczej nadzwyczajnie wyrośnięty śmiertelnik! Czyli pewnie czarodziej... Albo i mugol. Zresztą - co za różnica!
Przełknąwszy ślinę, żwawo ruszyła w jego kierunku, po czym napomniała samą siebie, że miała być tak, tak… niepostrzeżenie i ukradkiem. Dlatego chyłkiem schowała się za najbliższym drzewem - taki właśnie był z niej profesjonalny ninja!
Ostrożnie stawiając swe niewielkie stópki, delikatnie zagłębiające się w wilgotnym poszyciu leśnym, zbliżała się do swojej ofiary. Napawała się przy tym jakże przyjemnie świeżym powietrzem. Wnet przyspieszyła, a wyskakując zza drzewa, wykrzyknęła jedno, jedyne słowo.
- Bu!
Na pewno go przestraszyła. Na pewno.
A jak nie - to przynajmniej zwróciła jego uwagę całą tą błazenadą.

To zdecydowanie nie był normalny las, to Nathan musiał przyznać bez bicia.
Już po kilku minutach marszu między drzewami zaczął coraz wyraźniej dostrzegać dziwne, owalne wypustki na pniach wypełniających las drzew. Co ciekawe, znajdowały się one tylko na białej korze smukłych brzóz - chociaż tych drzew było w lesie najwięcej, to gdzieniegdzie dało się dostrzec i inne gatunki, te jednak pozbawione były tych charakterystycznych zgrubień na korze, które do złudzenia przypominały oczy.
Właśnie, oczy. Jakkolwiek głupio i niedorzecznie to brzmiało, to Nate naprawdę miał dziwne wrażenie bycia obserwowanym, chociaż starał się odsuwać od siebie takie myśli. Przecież to tylko bajka, opowieść wymyślona, żeby trzymać niesforne dzieciaki z dala od lasu - złapał się na powtarzaniu sobie tego typu frazesów. Bał się? Nie do końca. Raczej czuł się zwyczajnie nieswojo. Niby w każdej legendzie jest ziarnko prawdy, jednak on sam nie był pewien czy chciałby, żeby właśnie ta opowieść była oparta na faktach. Świadomość, że jest się obserwowanym przez zaklęte w drzewa dusze czarodziejów i czarownic, którzy dawno temu padli ofiarą urzędującego w tych rejonach czarnoksiężnika była nieco niepokojąca. Z drugiej jednak strony, jeśli ta absurdalna opowieść była prawdą, to gdzieś tutaj musiało się mieścić laboratorium tego czarodzieja, a wizja znalezienia go kusiła. Oczywiście, bardziej prawdopodobną wersją powstania całej historii było to, że ktoś znalazł wypełniony dziwnymi drzewami las, wypustki na korze drzew skojarzyły mu się z oczami i voilà, mamy mrożącą krew w żyłach historię o duszach zaklętych w brzozy. W głębi serca, Nate chyba jednak wolał mieć nadzieję, że w tej opowieści jest coś więcej niż zwykła, wymyślona przy kuflu piwa historia-straszak na lokalne dzieciaki. Bez ryzyka nie ma zabawy.
Zatrzymał się przy jednej z brzóz i sceptycznie przyjrzał przypominającemu szeroko otwarte oko zgrubieniu.
- I co się gapisz? - mruknął pod nosem, sięgając po aparat fotograficzny, dotychczas przewieszony przez ramię na długim, skórzanym pasku. Zrobił kilka zdjęć paru najbliższej rosnącym brzozom, po czym schował aparat z powrotem do futerału i ruszył w dalszą drogę.
W pewnym momencie wrażenie bycia obserwowanym jakby się nasiliło. Nate nie przejmował się tym jednak - to uczucie towarzyszyło mu przecież od chwili przekroczenia progu dziwnego lasu, a jego nasilenie było prawdopodobnie efektem tego, że sam się nakręcał. Normalna reakcja.
Nagły szelest, który w pewnym momencie usłyszał tuż za swoimi plecami nie był jednak czymś normalnym. Nie w miejscu, gdzie jedynymi dochodzącymi do niego dźwiękami był szelest poruszanych wiatrem liści oraz odgłos jego własnych kroków. Sekundę później zrobiło się o wiele bardziej ciekawie.
Nathan usłyszał głośne "BU", które przerwało panującą w lesie ciszę w sposób tak dobitny, że kilka ptaków, siedzących dotychczas spokojnie na gałęzi jednego z pobliskich drzew, gwałtownie poderwało się ze swojego miejsca i odleciało z głośnym świstem piór. Chłopak odwrócił się na pięcie, sięgając do wewnętrznej kieszeni kurtki. Prawie wyciągnął z niej różdżkę i wycelował, kiedy zdał sobie sprawę, że stoi przed nim... No właśnie, kto?
Niewysoka, szczupła postać z brązowym mopem na głowie - to chyba był najlepszy opis stojącej kilka metrów od niego osoby. Gnom? Goblin? A może kudłoń?
- Ekhm... rodzice wiedzą, że sama chodzisz po lesie? - spytał, święcie przekonany, że ma do czynienia z jednym z mugolskich dzieciaków z pobliskiej wioski. Mały mugol, czy nie mugol - las to nie było najlepsze miejsce do samotnych zabaw.

Spalona! Była spalona!
Znaczy - no, nie dosłownie, jasne, ale cała zabawa spaliła na panewce, skoro olbrzym nijak nie wyglądał na wystraszonego. Pamela uniosła łapki do góry i zaczęła machać nimi rozpaczliwie w stronę ptaków i krzyczeć w ich kierunku.
- Przepraszam, nie chciałam wam przeszkadzać, możecie wrócić na drzewa, nic wam nie zrobię!  - Darłaby się pewne tak dalej, gdyby nie to, że nieznajomy odezwał się. I to najwyraźniej do niej.
Dziewczyna opuściła ręce, ale głowę nadal nieco zadzierała, ponieważ jej rozmówca był po prostu nieprzyzwoicie wysoki! I jeszcze to pytanie - co miało ono w ogóle oznaczać? Skonsternowana nastolatka przestąpiła z nogi na nogę i przełknęła głośniej ślinę, zastanawiając się, co ostatnio jadła, skoro poczuła w ustach jakiś dziwnie słodki posmak. Nieważne.
- Rodzice…? - Zastanowiła się na głos, sięgając po jeden z niesfornych kosmyków, by wnet zacząć nawijać go na palec. Wyczuła jednak coś dziwnie gładkiego pomiędzy włosami i zaraz strzepała dłonią część listków. Okej, od razu stała się bardziej wyjściowa - a przecież na dworze właśnie takim powinno się być! - Hmm… - Podrapała się po policzku, najwyraźniej zmagając się z jakimś trudnym równaniem. A w Hogwarcie nie uczyli matmy! - Nie jestem pewna, bo nie żyją, no i nie do końca wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie. Ale gdyby mnie znali, to zapewne wiedzieliby, że las to jeden z najlepszych przyjaciół, jakich można sobie wymarzyć! - wyrzuciła z siebie, wzruszając ramionami, a jej głowę chwilowo zaptrzątało to - a jak już zaptrzątało, to mogło przy okazji posprzątać i wyczyścić kilka głupich pomysłów, tworzących się gdzieś na pograniczach świadomości - czy po śmierci nadal można coś wiedzieć... Zmarszczyła na moment brwi, zaciskając przy tym mocniej usta, lecz taki wyraz twarzy wydawał się jej bardzo nienaturalny - stąd też potrząsnęła łepetyną, unosząc przy tym niewielką (niewytrzepaną wcześniej) chmurę pyłu, stwierdzając, że to dla niej za trudne tematy. Lepiej było skupić się na tym, co mogła sprawdzić i zobaczyć na własne oczy, a nie tylko o czymś czczo spekulować.
Dlatego też, nie dumając już tyle, ruszyła iście sprężystym krokiem w stronę chłopaka, by dziarsko pokonać dzielącą ich odległość. Przestała również zadzierać głowę, więc nie była w stanie patrzeć na jego twarz - ale i po co. Rękę widziała, a to właśnie za nią złapała napotkanego nieszczęśnika.  
- Chodź! Wydaje mi się, że coś tam mignęło! - W jej głosie na powrót słychać było ekscytację, gdy energicznie majtając wolną kończyną (tą górną, nie dolną!), wskazywała w głąb lasu. To teraz trzeba go tam jeszcze tylko zaciągnąć… Zawsze przyjemnie jest mieć towarzysza w zbrodni czyż nie?! Chyba że…?
- Bo nie jesteś potworem, strzegącym tego lasu, prawda? - zapytała jak najbardziej poważnie, nie poprzestając jednak w swych pogodnych staraniach zawleczenie większego i cięższego od siebie osobnika.
Zacząłby współpracować, a nie zadaje jedynie głupie pytania.

Przetarł twarz ręką i spojrzał na dziewczynkę - nie był w stanie inaczej o niej myśleć - z wyraźną konsternacją. To nie był najlepszy początek. Brakowało jeszcze, żeby mała sierotka wybuchnęła mu tu płaczem. Co miałby niby zrobić w takiej sytuacji? Nie miał pojęcia jak obchodzić się z dziećmi. Bo skąd miał mieć? Był jedynakiem, młodszego kuzynostwa też raczej nie posiadał, najbliżsi znajomi jeszcze - całe szczęście - nie doczekali się potomstwa, z którym mógłby wchodzić w jakiekolwiek interakcje.
- Przykro mi - wymamrotał po chwili ciszy, kiedy ta wspomniała o swoich zmarłych rodzicach. Szybkie spojrzenie na dziewczynkę utwierdziło go w przekonaniu, że raczej nie zapowiadało się na nagły wybuch płaczu. Ledwie zauważalnie odetchnął z ulgą. No, tyle dobrego.
Wystraszone przez dziewczynę ptaki tak gwałtownie wzbiły się w powietrze, że na ziemię poleciało kilka zaschniętych liści. Gdyby nie gest nastolatki - Nate zakładał, że dziewczyna może mieć maksymalnie trzynaście, może czternaście lat - prawdopodobnie nie zauważyłby, że sam oberwał spadającym z gałęzi liściem. Idąc za przykładem swojej rozmówczyni, sięgnął dłonią do własnej czupryny i przeczesał palcami włosy, z zaskoczeniem wyciągając z nich uschniętą gałązkę. Odrzucił ją na ziemię.
Przyglądał się z zaciekawieniem nastolatce, kiedy ta nad czymś usilnie się zastanawiała. Milczał, pozwalając jej przetworzyć informacje, przemyśleć to, co w tym momencie chodziło jej po głowie. Miał nadzieję, że mała nie uzna nagle, że jednak obcy oznacza niebezpieczeństwo i nie zwieje z krzykiem w las. Jeszcze musiałby za nią ganiać między drzewami... Nie, nie, nie.
Była szybka, skubana. Musiał przyznać, że kompletnie go zaskoczyła. Nawet nie zauważył, kiedy dziewczynka znalazła się tuż przy nim i złapała go za rękę, ciągnąc w głąb lasu.
- Dobrze, dobrze, idę, już idę. Spokojnie - posłusznie ruszył w kierunku wskazywanym przez nastolatkę, pozwalając jej prowadzić. Nie zamierzał się przecież szarpać z małolatą. - A ty nie jesteś złośliwym chochlikiem chcącym zwieść mnie na manowce? - odpowiedział pytaniem na pytanie, chociaż w jego głosie wyraźnie dało usłyszeć się rozbawienie.
- Mieszkasz w wiosce, prawda? - przekonany, że ma do czynienia z dzieciakiem z jednej z okolicznych mugolskich rodzin, postanowił trochę podrążyć temat.

Las był omijany szerokim łukiem przez wielu ludzi. Nie ważne czy byli to czarodzieje, czy też mugole z wioski, która znajdowała się niedaleko. Często również nie było to spowodowane wiarą w legendę, która spowiła to miejsce. Wszystko przez to cholerne poczucie bycia obserwowanym. Nikt nie chciał tego doświadczać na własnej skórze, dlatego rzadko kiedy można było spotkać tutaj drugą osobę. Dzięki temu życie w lesie wbrew pozorom tętniło. Co jakiś czas można było zauważyć przemykającą małą sarenkę, albo jeża, który dumie tupta po ściółce chcą dotrzeć tylko w znane sobie miejsce. Wszystko to, jednak zaczynało ulegać zmianie, kiedy Pamela postanowiła podzielić się z otoczeniem swoją energią. Zwierzęta w popłochu uciekały w bezpieczniejsze tereny, a stada kolorowych ptaków podrywały się z gałęzi, na których do tej pory odpoczywały i czym prędzej uciekały. A, kiedy ta dwójka się spotkała, i pognała przed siebie w głąb lasu, reszta zwierząt, która ledwo zdążyła wrócić uznając, że teren może jest już bezpieczny musiały ponownie uciekać.
Nadciągającego zagrożenia nie spodziewała się, jednak jedna istotka, która postanowiła zamieszkać pod jednym krzakiem, który dość dobrze ukrywał jej domek. Leprokonus, który właśnie miał zamiaru zasiąść do obiadu, który składał się z kilku liści, które nazbierał w lesie i zaciągnął do swojego domku. Już miał je pochwycić w małą rączkę, kiedy te nagle zaczęły po prostu podskakiwać na kawałku kory, która imitowała talerz.
-Co do pustego garnca...stado koni biegnie- Mruknął pod nosem, po czym wstał od stołu, ubrał na główkę kapelusik i wyszedł z domku. Rozejrzał się uważnie dookoła, aby dostrzec źródło tego całego zamieszania, i je w końcu dostrzegł. Dwójka ludzi, przedzierała się przez las dość mało rozsądnym tempem i tratowali po drodze niemal wszystko. Leprokonus zezłościł się tak, że cała twarz mu poczerwieniała. Musiał coś zrobić bo ta dwójka mogła go pozbawić miejsca do mieszkania. Dlatego też w przypływie złości, oraz odwagi pochwycił szybko brzeg spodni chłopaka, kiedy przechodził obok niego i dziarsko zaczął się wspinać, aż w końcu dotarł na jego ramię.
-Hej...wielkoludzie...zatrzymaj się...- Nathan usłyszał jego piskliwy głos, który docierał prosto do jego lewego ucha.
-Zatrzymaj się, albo ugryzę cię w ucho- Zapiszczał po raz drugi żądając natychmiastowego zatrzymania tej wycieczki, a kiedy jego prośba bardziej lub mniej skutecznie została spełniona odetchnął z ulgą i zgramolił się ponownie na ziemię. Teraz i Pamela i Nathan mogli dostrzec z czym mieli do czynienia. Była to mała istotka, która nie mierzyła więcej niż mniej więcej piętnastu centymetrów. Stworek miał na sobie marynarkę w kolorze żywej zieleni, a do tego urocze małe spodenki oraz kapelusz w tym samym kolorze. Na kapeluszu oraz w pasku spodni mogli dostrzec złote klamry, którymi również były udekorowane jego buciki. Miał bujną rudą czuprynę, oraz elegancko przystrzyżoną rudą brodę.
-Nikt was nie nauczył dobrego wychowania...chcemy tu mieszkać- Zapiszczał i podskoczył kilka razy wymachując w ich stronę zaciśniętą mała piąstką.

Nie było tak trudno, jak można się było spodziewać. Wyrośnięty chłopak był najwyraźniej równie ciekawy, co kryje się pod nastrojowymi fasadami tego baśniowego lasu, ponieważ poszedł za nią bez zbędnego narzekania czy bezsensownego oporu - wyśmienicie! Tylko chwila - czy on dopiero co nie nazwał jej złośliwym chochlikiem?!
- Chochliki nie zawsze są złośliwe! - Tak, właśnie to nie pasowało jej w jego wypowiedzi. - One po prostu lubią psocić, a ludzie pałają do nich taką niechęcią… - dodała już z lekko wyczuwalnym smutkiem. Omal nie odwróciła się, by skarcić spojrzeniem niedawno poznanego olbrzyma. Powstrzymała się jednak, ciągnąc go dalej w nawet jej nieznanym kierunku. - Poza tym nie wiem, gdzie są te manowce, więc nie mogłabym cię tam zaprowadzić - wtrąciła z tak wielką dozą pewności siebie, na jaką jedynie ją mogło być stać przy tak niedorzecznym stwierdzeniu. A to rozwiązywało sprawę. Jak najbardziej!
Tyle że jej nowy kompan był w wyśmienitym nastroju do pytań. Nie żeby Pam jakkolwiek to przeszkadzało - lubiła znajdować się w centrum naturalnie zasłużonej uwagi i zazwyczaj w równym stopniu nie wiedziała, co się dzieje, dlatego też zaistniała sytuacja nijak jej nie niepokoiła. Dziewczyna zdążyła już choćby zapomnieć o ostatnim oskarżeniu wysuniętym przeciwko chłopakowi, jakoby mógł być nieprzychylnym jej potworem! Czasami koncentracja jak i pamięć godne złotej rybki jednak się opłacały - a tanie nie były, zważywszy na konsekwencje co poniektórych akcji. Moment, o czym to? A, mieszkanie! Skąd wiedział?! Pochodziła przecież z Ilmington, małej wioski w hrabstwie Warwickshire, i dopiero niedawno zaczęła wynajmować lokum w Montrose…
- Mieszkam, mieszkam! Znaczy… jestem teraz świeżo po przeprowadzce, ale to dlat…
Zawahała się w pół słowa. Rozejrzała się przezornie dookoła, poruszając przy tym delikatnie uszami - jakby miała w ten sposób faktycznie osiągnąć jakiś efekt. Niemniej nie zdawało jej się - usłyszała przed sekundą jakieś dziwne (i co ważniejsze - nieoczekiwane) piszczenie. Najpierw po prostu zamilkła, lecz gdy jej uszu ponownie dobiegł ten podejrzany dźwięk, raptownie się zatrzymała, wreszcie wyswobadzając z uścisku ramię chłopaka! I chyba dobrze, bo właśnie wtedy na ziemię zeskoczyło jakieś stworzenie. Zeskoczyło z jej towarzysza… Od kiedy tam było?! Chwila... i czy nie był to przypadkiem…
- Krasnoludek! - wykrzyknęła zaskoczona, jak zawsze nie potrafiąc opanować ani ekscytacji, ani głośności swojego głosu. Przed nią znajdował się dumny przedstawiciel gatunku Leprokonusów i dziewczyna nie wierzyła we własne szczęście, jako że wcześniej nie miała z nimi za bardzo do czynienia - zważywszy na to, że spotykało się je wyłącznie w Irlandii! Znane ze znikającego złota stworki były… - …przeurocze. - wyrwało się jej, mimo że miała zamiar to tylko pomyśleć. Myślenie jednak nie szło jej zbyt dobrze - może dlatego, że jej specjalizacją nie było chodzenie, a latanie. Możliwe. Stanowczo prawdopodobne.
W każdym razie - Pamela, niczym na wzór piszczącego i podskakującego (nieważne, że ze złości) karzełka, rozentuzjazmowana dołączyła w te pędy, poklaskując jednocześnie swoimi ogromnymi nagle - przynajmniej w porównaniu do napotkanej istoty - dłońmi. Dopiero gdy się uspokoiła - w miarę (nadal niespokojnie podrygiwała, przy czym wydawało się, jakby za moment jej niespożytkowana energia miała buchnąć z uszu czy nosa) - udało jej się w końcu dostrzec sens w słowach napotkanego osobnika. Zaraz pokręciła głową i nieco się pochyliła, opierając ręce na kolanach. Nawet zaczęła mówić odrobinę ciszej!
- Przepraszamy za najście, nie chcieliśmy przeszkadzać. Ale nie wiesz przypadkiem, co niezwykłego może skrywać się w tym lesie?
Prosto z mostu. Bo z mostu się nie skacze, a pyta. Proste.

- Nic dziwnego, skoro przy pierwszej lepszej okazji próbują wydrapać ci oczy - mruknął, bardziej do siebie niż do swojej towarzyszki. Przed oczami stanęła mu pewna lekcja opieki nad magicznymi stworzeniami i długie, niebieskie palce łapiące go za włosy. Niby sam był sobie winny - trzeba było ich nie prowokować. No, ale niesmak pozostał, nawet po tylu latach.
Dziewczynka tak mocno ciągnęła go za rękę w tylko sobie znanym kierunku - naprawdę, nie miał pojęcia skąd tyle siły w tak drobnej postaci - że nawet nie zauważył jak po ubraniach wspina mu się coś. Lekkie szarpnięcia odzieży można przecież wytłumaczyć tym, że znajdowali się w lesie, dookoła było pełno drzew, których gałązki co rusz zaczepiały się o ubrania. Logiczne, prawda?
Nie zatrzymał się od razu mimo, że wyraźnie usłyszał rozkaz wypowiedziany prosto do jego ucha. Zwyczajnie założył, że to musiał być szum wiatru, echo czy jakaś zbłąkana myśl, która właśnie pojawiła mu się w głowie - cokolwiek, bo przecież nie mogło być to żywe stworzenie.
Dopiero kiedy usłyszał drugą, wypowiedzianą równie piskliwym głosem groźbę, stanął jak wryty. Puścił rękę nastolatki i zrobił krok do tyłu, przyglądając się uważnie kilkunastocentrymetrowej barwnej postaci, która jeszcze chwilę temu groziła, że ugryzie go w ucho.
- Leprokonus - szepnął sam do siebie, przykucając, by lepiej przyjrzeć się karzełkowi. Nie mogło być żadnych wątpliwości. Każdy wychowany na Wyspach Brytyjskich dzieciak wiedział kim są odziane w zielony strój, rudowłose, brodate krasnoludki.
Zerknął szybko na nastolatkę. Tyle dobrego, że wydawała się być podekscytowana faktem spotkania w lesie leprokonusa. Lepsze to niż gdyby przestraszyła się i z głośnym wrzaskiem zwiała wgłąb lasu. I tak Kodeks Tajności w tym momencie szlag trafiał.
- Przepraszamy - kiwnął głową, popierając słowa swojej towarzyszki. Leprokonusów chyba raczej nie należało denerwować ani nastawiać przeciwko sobie - karzełek wyglądał na mściwą istotę, a kto wie czy nie ma w lesie większych i groźniejszych przyjaciół. - Już będziemy cicho - jakby na poparcie własnych słów ostatnie zdanie wypowiedział o ton ciszej.
- Właśnie - kolejne szybkie zerknięcie na dziewczynę. Mimo szaleństwa w oczach chyba potrafiła czasem myśleć logicznie. - Powiesz nam coś ciekawego o tym miejscu?
Jeśli legendy były prawdziwe, to gdzieś tu musiał być ukryty pokaźny stosik złota. Już nawet pal licho pieniądze, które zresztą pewnie i tak szybko by zniknęły. Tu liczyła się przygoda!

Kiedy do uszu biednego leprokonusa doszła ta straszliwa obelga cały poczerwieniał do tego stopnia, iż jego ruda broda na jego twarzy była już ledwo widoczna. Zaczął podskakiwać nerwowo w miejscu i brakowało jedynie pary, która powinna ulatywać się z jego niewielkich szpiczastych uszów.
-Nie jestem krasnoludkiem dziewucho...jestem leprokonusem- Chciał pewnie to wykrzyczeć tak, aby cały świat go usłyszał i zapamiętał sobie raz na zawsze, że leprokonus to nie to samo co krasnoludek, ale jego głosik podobnie jak jego wzrost nie był zbyt imponujący i dla wielu osób jego denerwowanie się byłoby czymś niezwykle uroczym. Natomiast, kiedy męski olbrzym pochylił się nad nim i zaczął się tak wnikliwie przypatrywać nie wprowadziło to wcale istotki w lepszy nastrój.
-A ty...na co się gapisz...leprokonusa nie widziałeś...nie jesteś w muzeum- Odrzekł i po raz kolejny podskoczył kilka razy w miejscu chcąc najpewniej dosięgnąć chociażby kosmyk włosów chłopaka, aby pociągnąć za nie mocno, ale niestety jego mikrowzrost nie pozwalał na dokonywanie tego typu zemst.
I kiedy karzełek miał już nadzieję, że na tym to jakże nieprzyjemne spotkanie się zakończy padło jedno pytanie, które wprawiło go w dość spore zakłopotanie.
-W lesie...w tym lesie...- Zaczął się lekko jąkać, oraz chodzić w lewo i w prawo zupełnie tak, jakby liczył na to, że spojrzenie tej dwójki będzie skupione w tej chwili tylko na nim.
-Ach rozumiem...- Powiedział po czym uśmiechnął się lekko i wyminął tę dwójkę.
-Chodźcie za mną- Dodał po czym ruszył przed siebie podgwizdując co jakiś czas pod nosem wesołą melodyjkę. To było dziwne, że nastrój stworka nagle tak szybko się zmienił, ale może lepokonusy tak miały, a może chodziło tutaj o coś więcej. Tak czy inaczej cała trójka dotarła do jednego z krzaków.
-Chłopcze olbrzyma...możesz lekko podnieść gałęzie tego krzaku do góry, dziękuję- Powiedział, a kiedy Nathan uczynił to o co go leprokonus poprosił im oczom ukazała się urocza malutka chatka w której to najwyraźniej ów leprokonus pomieszkiwał. Stworek bądź jak to przez omyłkę go nazwano krasnoludek wszedł do środka i można było usłyszeć dźwięk przewalanych rzeczy.
-Gdzie ja to mam...hmmm- Usłyszeli cichy głosik karzełka, który po chwilce poszukiwań wyszedł z chatki ciągnąć za sobą dwa, dość spore kawałki złota.
-Proszę...jedno dla ciebie, jedno dla ciebie- Powiedział i ułożył złoto na miękkiej trawie czekając, aż intruzi się skuszą.
-Nie chcę, abyście potem rozpowiadali, że leprokonusy to furiaci. Uznajmy, że to prezent pojednawczy- Nie był złym leprokonusem, po prostu nie lubił, kiedy mu się dach walił na głowę to chyba było dość zrozumiałe dla każdego, kto też miał tą przyjemność mieszkania w domu.

- Spokojnie, kolego! - uniósł obie dłonie przed siebie, w obronnym geście - Tutaj wszystko się na ciebie patrzy - jakby dla potwierdzenia swoich słów zerknął wymownie na jedno z pobliskich drzew. Przypominająca oko wypustka zdawała się świdrować ich spojrzeniem. - Dostosowuję się do otoczenia, rozumiesz?
Gadał od rzeczy, próbując nawiązać jakąś nić porozumienia z brodatym karzełkiem. Po co? Ciężko stwierdzić. Raczej jednak nie liczył na ten legendarny skarb leprokonusów. Nie obawiał się też niewielkiego człowieczka. Chyba raczej miał nadzieję, że będzie mógł porozmawiać z nim trochę dłużej, że ta interakcja nie skończy się w zaledwie kilka minut.
Zachęcony słowami karzełka, ruszył za nim. Bardzo starał się nie wyprzedzić leprokonusa, chociaż szedł szybciej, stawiając o wiele dłuższe kroki. Podświadomie czuł, że nietrzymanie się te kilka kroków za nim może zostać przez niewielkiego człowieczka odebrane jako zniewaga.
Chociaż nie wiedział jaki jest plan leprokonusa, posłusznie podniósł gałęzie wskazane przez karzełka. Nie puścił ich kiedy stworek zniknął we wnętrzu chatki. Zrobił to dopiero, kiedy ten wyszedł z powrotem na zewnątrz i ułożył na trawie kawałki złota.
- Jasne - spojrzał na stworka z powątpiewaniem, uniósł jedną brew. - To co się stanie, kiedy wezmę to do ręki? - wskazał na ułożone przez krasnala na ziemii, połyskujące grudki. - Uschną mi palce czy po prostu to złoto zniknie za godzinę, czy dwie?
Niemalże słyszał ten cichy głosik w głowie, który niepokojąco przypominał głos jego przyjaciela Nate, pojebie, znowu wymyślasz teorie spiskowe.

-Uschnął palce...też mi coś- Mruknął cicho sam do siebie leprokonus i wbił wzrok w ziemię
-Mózg ci uschnie...- Dodał ledwo słyszalnym głosem po czym uniósł głowę trochę wyżej i przywołał ponownie poczciwy uśmiech na swoją twarzyczkę. Marzył jedynie o tym, aby spokój, który panował w jego życiu do tej pory powrócił i chciał się pozbyć upierdliwca, który za nic nie chciał stąd odejść.
-Dobrze...postawmy więc sprawę jasno- Zaczął zbierając się na tak spokojny i uprzejmy ton jak tylko mógł.
-Obydwoje czegoś chcemy, ja chcę abyś sobie poszedł i dał mi spokój, a ty?- Zapytała się istotka i skrzyżowała dłonie na klatce piersiowej. Leprokonus zadzierał teraz głowę tak wysoko, jak to tylko możliwe, aby móc chociaż w minimalnym stopniu widzieć twarz olbrzyma.
-Złota nie chcesz twoja strata...to czego chcesz, aby zyskać spokój i sobie pójść?- Że też musiał trafić mu się inteligent, który się zastanawiał. Każdy normalny człowiek już dawno pochwycił by to złoto i uradowany poszedł w swoją stronę i problem byłby z głowy, ale ten tu najwyraźniej lubił się wyróżniać i być inny, co tylko sprawiało, iż stworek tracił już powoli cierpliwość.
-Mogę dać ci więcej złota, albo jakąś pamiątkę z mojego domku?- Jedyne co mu pozostało to przehandlować swój święty spokój. Dlatego też wszedł na chwilę do domu, po czym ponownie można było usłyszeć przewalanie różnych rzeczy. Dopiero po dłuższej chwili leprokonus wychylił się zza okna trzymają w dłoni obraz na którym znajdowała się chyba leprokonuska, chociaż trudno było jasno stwierdzić, gdyż miała długą rudą brodę.
-Chcesz portret ciotki Mary? nigdy jej nie lubiłem, ale rama jest pozłacana- Propozycja wydawała się być dość absurdalna bo po co Nathanowi obraz jakiejś leprokonuski i to w dodatku był i tak dość mały, aby go przywiesić na ściany.

Wpatrywał się w leprokonusa z uniesionymi brwiami. Ten stworek gadał jeszcze więcej niż pijany Poole, a to było nie lada osiągnięcie. Mamrotał coś pod nosem, mruczał sam do siebie słowa, które prawdopodobnie były obelgami skierowanymi pod adresem Nathana. Cóż. Bywa. Nie pierwszy i nie ostatni raz ma przecież niewątpliwą przyjemność obcowania z kimś, kto najwyraźniej wstał z łóżka lewą nogą i wyżywa się na otoczeniu.
- Kolego, gdybyś nie zaczął mnie zaczepiać, to już by mnie dawno tu nie było. Możesz winić tylko i wyłącznie samego siebie, takie życie - wzruszył lekko ramionami, wcisnął dłonie do kieszeni kurtki. Pomiędzy fałdami materiału palcami wyczuł drewno różdżki. Nagle coś mu przyszło do głowy.
Leprokonus zniknął we wnętrzu swojej chatki, co sprawiło, że brwi Nathana poszybowały jeszcze wyżej w górę, chociaż zdawać by się mogło, że nie jest to możliwe.
- Urocza, widzę rodzinne podobieństwo - mruknął, ukradkiem wyciągając z kieszeni kurtki różdżkę. Zacisnął palce na drewnie. Korzystając z okazji, że leprokonus zajęty był pokazywaniem mu portretu swojej ciotki, szybkim i sprawnym ruchem dłoni wycelował. Niewerbalne zaklęcie Confundus pomknęło w stronę karzełka, tak pochłoniętego trzymaniem w małych dłoniach portretu swojej ciotki, który przecież, oprawiony w solidną, nie najlżejszą, ponoć pozłacaną ramę, musiał być dla niego wyjątkowo ciężki.
- No, kolego. To teraz chodź, pokażesz mi gdzie ukryłeś skarb. Przecież mi obiecałeś, z pewnością pamiętasz - głos Nate'a był spokojny, kiedy opuszczał różdżkę.
W zasadzie nie zależało mu na skarbie leprokonusa, który, jeśli wierzyć legendom, składał się przede wszystkim ze stosu monet. McLean nie dbał aż tak bardzo o pieniądze. Był raczej ciekaw czy te wszystkie opowieści o ukrytym złocie leprokonusów były prawdą.



!rzut k100 -> 73 (Confundus)
!rzut k6 -> 6 (Umiejętność: Zaklęcia Niewerbalne)

Rzucam kością k6.

Rolling 1-6: 6

Rzucam kością k100.

Rolling 1-100: 73

Leprokonus wszystkiego mógł się spodziewać, wszystkiego...ale nie tego, że ktoś będzie mieć czelność rzucać na niego uroki. Słowo się, jednak rzekło, a stworek nawet nie zdążył zrobić czego kolwiek, aby umknąć przed zaklęciem. Przyjemne zrelaksowanie ogarnęło Leprokonusa, do tego stopnia, iż upuścił na ziemię cenny obraz swojej ciotki. Wpatrywał się dość nieobecnym wzrokiem z lekko rozdziawioną gębą prosto w wielkoluda, który wyraźnie coś mu mówił. On...obiecał, że pokaże skarb, kiedy niby? Skrzat przez moment nic nie mówił starając się odszukać w pamięci moment, w którym wspomniałby coś o skarbie. Nic takiego, jednak nie znalazł i dość szybko zrzucił całą winę na upływające lata, które sprawiały, iż jego pamięć nie była już taka jak kiedyś. Dość często mu się zdarzało zapominać różnych rzeczy. Czemu więc nie mógł zapomnieć o tym.
-Wielkolud pójdzie za mną...- Odparł, po czym wyszedł z domku i na swoich krótkich nóżkach zaczął iść przed siebie pokonując kolejne sterty suchych liści, lub gałęzi.
Podróż chociaż bez wątpienia malownicza i odprężająca, w końcu musiała przerodzić się w coś dość nietypowego. A mianowicie dotarli do wielkiej góry z której spływał wodospad, a woda wpadała z głośnym hukiem do oczka pod nimi. Skrzat przez chwilę zatrzymał się wpatrując się w wodę. Pomiętosił w palcach swoją brodę mrucząc przy tym coś mało zrozumiałego.
-Chodź- Odparł po czym zaczął zgrabnie wspinać się wystających kamieniach, aż w końcu znalazł się na półce skalnej zaraz przy wodospadzie.

Nathan: Leprokonus pokazał ci drogę, musisz podjąć decyzję czy chcesz ryzykować i wchodzić po śliskich kamieniach. Możesz w każdej chwili się wycofać i przyjąć od skrzata sakiewkę złotych monet. Jeżeli, jednak zdecydujesz się na wejście rzuć K6

1-2 - Kamienie okazały się zbyt mokre. Twoje dłonie ześlizgnęły się z ich powierzchni. Lecisz prosto w dół lądując przy tym w dość głębokim oczku. Gubisz dodatkowo różdżkę pod wodą i zaklęcie rzucone na Leprokonusa przestaje działać.
3-4 - W połowie drogi patrzysz w dół i łapie cię nagły lęk wysokości. Na dodatek niektóre ze wystających skał co jakiś czas odłamują się pod naporem twoich dłoni. Ostre skały ranią ci wewnętrzne stronie dłoni i palce
5-6- Twoja sprawność nie zawiodła ciebie i bez większych problemów udało ci się wejść na sam szczyt.