Uliczka

Uliczka

Jedna z wielu wąskich uliczek, która prowadzi w głąb chinatown. Mimo wszystko warto na chwilę zboczyć z głównej trasy i wejść w głąb tego miasta. Dopiero wtedy można odkryć, usłyszeć jak i poczuć prawdziwy splendor chińskich uliczek. Oprócz wielu zabudowań w tradycyjnym chińskim stylu, można tutaj również spróbować streetfoodów, które na pewno na długo zostaną w waszej pamięci.

---

Temat przeniesiony z tej lokacji.

---

Udało się osłonić Elizabeth chociaż było to wyraźnie trudne. Kobieta atakowała z dziką żarłocznością, a Udo próbował stłamsić zaklęcia aurorów, którzy za wszelką cenę próbowali zbliżyć się do całej trójki. Florian trzymał się Keen, krzycząc z bólu. Chyba umysł Floriana połączył się z umiejętnościami Udo, ponieważ wylądowali w Chinatown, gdzie nieopodal mieszkał Fueguchi. Na szczęście Keen uratowała go bardzo szybko, bo cała krew znikła z jego nogi, a po teleportacji, która mogła zakończyć się dla niego rozszczepieniem; ku jego szczęściu tak się nie stało... Jedynie nóż tkwił zabezpieczony w ranie, którego nie zamierzał dotykać, bo i pewnie po łapach od Keen dostanie.
W Chinatown było zadziwiająco pusto, zjawili się w ciemnym zaułku niedaleko sklepu z antykami, a przechodni nie zauważyli teleportujących się czarodziejów. Robiło się już ciemno i zrobiło chłodniej. Zewsząd grała chińska, tradycyjna melodia, jakby ze środka chat, które tutaj stały.
— Na Merlina, dziękuję.
Florian spojrzał na Keen z wdzięcznością w oczach i osunął się po drewnianej ścianie, by spróbować wstać. Na jego czole były plamki krwi nieżyjącego już szmalcownika. Próbował znaleźć swoją różdżkę, która się niestety podczas teleportacji najzwyczajniej w świecie złamała.
— Kurwa mać.
Czuł metaliczny posmak krwi w ustach, ale i tak patrzył z uśmiechem na Keen, która zrobiła na nim solidnie dobre wrażenie. Mógłby przysiąc, że nigdy nie spotkał kobiety tak eleganckiej i w dodatku z pazurem... dosłownie. Bał się jedynie tego czy Udo zdąży na niego nakrzyczeć. Dostrzegł, że Shacklebolt trzyma w ręku sakiewkę z pieniędzmi szmalcowników. Liczył, że w środku nadal był pergamin z Czarną Wdową, która chyba mogła okazać się dla gangu bardzo ważna. Przynajmniej dla Floriana, który miał wkręty na czarnym rynku. Nadal czuł się zamroczony, ciężko oddychał by nie myśleć o bólu. Nawet różdżką tak się nie przejął jak tym, że zaraz Udo rzuci się na niego z pięściami.
— Musimy szybko zniknąć nim aurorzy nas wytropią. — Jęknął, po czym podtrzymał swój ciężar o wyszczerbione krzesło, które chyba szło na śmietnik. — Widzę, że wyrzuciło nas na Chinatown. Byliście tu kiedyś? Wiem gdzie przeczekać.
Florian za wszelką cenę próbował uniknąć tematu dlaczego sprzedał Arnolda. Nie wiedział tylko na jak długo Udo pozwoli mu żyć i czy ponownie uratuje go z opresji mungowska uzdrowicielka.

Z pomocą - albo przez  - Floriana przenieśli się w jakąś uliczkę na Chinatown. Udo rozejrzał się trochę podejrzliwie wokół, jednak nie zauważył nic, co mogłoby sugerować zasadzkę lub pułapkę. Dopiero co wydostali się z jednych problemów, nie chciał moment później wpaść w drugie. Okolica jednak wydawała się spokojna. Było dość pusto, grała egzotyczna muzyczka, a oni byli w raczej bocznej uliczce. Widząc więc, że chyba nikt ich nie ściga wrócił do swoich towarzyszy z przypadku. Zobaczył, że Azjata ma złamaną różdżkę, a do tego jest we krwi. - Na zaśmierdłe skarpety Merlina, jakim kurwa cudem ktoś z twoim rozumem i szczęściem tyle przeżył to i za galeona bym nie zgadł - spojrzał na Fueguchiego z nożem w udzie, złamaną różdżką i we krwi jak na największą porażkę gangu, ale na razie nie zrobił nic więcej. Pomyślą potem, jak się ukryją. Tak naprawdę nie chciał go zabijać, mimo przebywania na Nokturnie jakąś moralność miał, ale przecież Florian nie musiał o tym wiedzieć. Jeszcze by to uznał za słabość i wykorzystał.
Zajrzał do środka sakiewki, by upewnić się, czy złapał tą prawidłową. To na pewno dużo mogło ułatwić. - Na piechotę tam dojdziemy? Podejrzewam, że po teleportacji mogą nas łatwiej wywęszyć. - Jeśli mieli zapierdalać na piechotę był pewien, że nie dadzą rady. Jeden z nożem w udzie, druga nie wiadomo czy umiejąca korzystać z miotły, a nawet jeśli to i tak żadnej nie mieli.
Nagle wyciągnął różdżkę i zbliżył się z nią do chłopaka. Podejrzewał, że mógł się wystraszyć, ale niech się boi. Ma czego. - Chłoszczyść - rzucił uznając, że jak mają ruszać przyda się jak najmniej rzucać w oczy. - Masz pomysł jak ukryć nóż? - spytał kobiety. Po chwili jednak wpadło mu coś do głowy. Zaczął grzebać za kółkami i kocem. Nie mieli raczej dużo czasu, ale nie mogli zwracać na siebie uwagi. Może jakby przerobić to krzesło na improwizowany wózek inwalidzki, a kocykiem sprytnie zakryć nóż to jakoś udałoby im się przejść do bezpieczniejszego miejsca. Mimo to nie grzebał w śmieciach, które wyglądały paskudnie. Nie chciał się pobrudzić, patrzył tam, gdzie były powyrzucane tylko graty. Mimo to rozglądał się wokół nasłuchując, czy ktoś nie chce się do nich zakraść.

Zaklęcie - udane

Wynik d100: 63

Korzystam z przewagi stała czujność.

Rzut na Aquamenti - udane

Wynik 1d100: 99

Rzut na Chłoszczyść - udane

Wynik 1d100: 70

Rzut na hipnozę - udane

Wynik 1d6: 4

Rzut na Mobilicorpus - udane

Wynik 1d100: 93

Za to Elizabeth okazała już tyle dobrego serca, że po teleportacji miała dość. Po upewnieniu się, że z raną Floriana wszystko dobrze, odeszła na bok i zwymiotowała. Nadal czuła posmak ludzkiej krwi w ustach, a to samo w sobie przyprawiało ją o mdłości. Jeśli dodamy do tego stres, adrenalinę, wysiłek i teleportację, otrzymamy wybuchową mieszankę. Nic dziwnego, że kobieta zbladła. Oparła się o budynek, otarła wierzchem dłoni usta i odchrząknęła.
- Aquamenti. - Z końca jej różdżki wytrysnął strumień wody. Zbliżyła do niego usta, by je przepłukać. Zaraz później sprawnym chłoszczyść doprowadziła się do ładu. Odrzuciła ciemne loki na plecy i powróciła do miłych panów. Uśmiechnęła się słodko, po czym ujęła Floriana za podbródek.
- Boli, prawda? - Przechyliła głowę, patrząc mu w oczy. - Powiedziałabym, że na oko jesteś w drugim stadium utraty krwi. Jeśli poluzuję opaskę, szybko znajdziesz się w trzecim. Nic wielkiego - tu wzruszyła beztrosko ramionami - spadek ciśnienia krwi, trachykardia, zmniejszenie nawrotu kapilarnego, różnica w zachowaniu. Później łatwo o wstrząs hipowolemiczny, a z tego ciężko odratować. Z drugiej strony, po jakichś dwóch godzinach twoja noga nadawać się będzie do amputacji. - Zrobiła pauzę i wymownie pacnęła palcem wolnej ręki w wystający czubek noża. - Zdaje się, że tak czy siak mnie potrzebujesz. - Dała mu chwilę, by przemyślał sprawę. W końcu w takim stanie i w tak krótkim czasie, w dodatku z aurorami na karku nie znajdzie nikogo poza Keen, kto w istocie wiedziałby, co robić.
- I masz ogromny dług wobec mnie. A teraz już wiesz, co się dzieję, jak się zdenerwuję. Więc dobrze ci radzę, nie próbuj wystawić mnie tak, jak twoich kumpli. Bo jeśli sądzisz, że twoim największym zmartwieniem jest w tej chwili Udo, aurorzy albo szmalcownicy, to się grubo mylisz. - Mocniej zacisnęła palce na jego podbródku i pochwyciła spojrzenie, skupiając się w pełni na jego osłabionym przez ból umyśle. - Będziesz z nami w pełni szczery. Prawda i tylko prawda. - Rozkaz skierowany wprost do jego głowy, wycedzony przez zęby. Wiedziała, że się udało. Kolejny blady uśmiech, kiedy puszczała mężczyznę i robiła krok w tył.
- Tak, właściwie to mam.- Stwierdziła, zdejmując z siebie kurtkę i podając ją Florianowi, by zakrył nią uda.- Mieliśmy nieszczęśliwy wypadek. Nasz kolega spił się i rozbił głupi ryj, przy okazji łamiąc nogę. - Wymyśliła na poczekaniu mniej drastyczną historyjkę, po czym wymierzyła we Floriana różdżkę. - Mobilicorpus. - Powiedziała stanowczo, a mężczyzna uniósł się, jak na noszach. Kącik ust kobiety powędrował do góry, no bo... Hej! Proszę być pod wrażeniem i podziwiać szkolną prymuskę (i to jak wspaniale wchodzą mi kości!).
- Którędy? - Popędziła Floriana, rozglądając się przy okazji za jakimś miejscem, gdzie może sprzedają zioła i eliksiry. To by się bardzo przydało do opatrywania rany. To i może jakaś nić z igłą. I alkohol. Albo coś gorącego... Jeśli udałoby się jej dorwać do ognia, mogłaby zatamować krwawienie poprzez przypalenie, ale to wymagałoby precyzji, zwłaszcza w pobliżu ważniejszych naczyń krwionośnych. - Będę potrzebowała apteczki i ogólnie kilku rzeczy, jeśli mam cię poskładać do kupy. - Przyznała, najwyraźniej uznając magię za zbyt ryzykowną w tym przypadku.

Gdyby nie Elizabeth, Florian dawno padłby martwy gdzieś w Nokturnie i chowano go razem z resztą członków gangu. Aurorzy wykryliby jego tożsamość, a Szmalcownicy dopięliby swego. Jednak posiadanie wśród przyjaciół uzdrowiciela było im teraz bardzo na rękę. Patrzył na Udo, a pot spływał z jego czoła kaskadą. Wprawdzie czuł narastającą gorączkę, jaka niechybnie się zbliżała. Czuł zapach również pani doktor, która z wrażenia zwymiotowała. Nawet złośliwie się uśmiechnął, ale teraz i tak przeszył go paraliżujący ból. Schlebiało mu, że Shacklebolt był wkurwiony i zatroskany jednocześnie. Obydwoje stali nad jego ciałem z różdżkami w dłoniach, nie będąc do końca pewnym czy od tego zaraz nie zemdleje. Uliczka powoli przestawała być dobrym schronieniem. Fueguchi wiedział, że rzadziej Aurorzy lądują w Chinatown ze względu na popapraną aglomerację z piętrzącymi się domami oraz setkami dziwnych uliczek, na których znajdują się knajpy, mieszkania oraz kryjówki Triady. Dobrze wiedział, że obydwoje łatwo się tutaj zgubią.
— Ale wy macie podłe poczucie humoru — zaśmiał się, po czym zajęczał z bólu, gdy Elizabeth opatulała kurtką nogę. — Dobra, nie mam zamiaru kłamać, bo myślałem, że się wywinę przed nimi i mafia się o tym nie dowie.
Plecy zaczęły go boleć od nieruchomego siedzenia. Spojrzał na Udo licząc, że w jakimś stopniu wybaczy mu tę samowolkę. Prawda była taka, że Florian się zadłużył, czego wprost nie chciał przyznać. Słyszał o Czarnej Wdowie z rubinem już od dłuższego czasu i nawet mafie znajdujące się na terenie Anglii chciały ją dostać. Gang był pomniejszym problemem; przecież oni się tylko ścigali... Fueguchi chciał ponad to. Udo nie miał prawa o tym wiedzieć, zresztą Arnold nawet prosił Floriana, żeby mu powiedział przed wyścigiem, ale się poddał i przez całe wydarzenie zajadał stres.
— Czarna Wdowa to broń, którą handluje czarny rynek. I wygląda jak babska ozdoba, ale ta z rubinem ponoć ma wartość o wiele większą. Normalnie jest to zwykła linka wysuwająca się z pierścionka, ale ta wybucha. Jest jak pole minowe. Kiedy zobaczyłem, że w sakiewce z galeonami znajduje się ta nazwa, ktoś musiał już sprzedać te informacje. Przyszli szmalcownicy, by odebrać dług, ale nie chciałem pozwolić, by dowiedzieli o broni. Zacząłem grać na zwłokę. Niestety... inni polegli. Mafia da sobie obciąć palce, żeby ją zdobyć. Dla gangu... byłaby ona bardzo cenna.
Mówił to przy Elizabeth jakby ją to faktycznie dotyczyło i nie poszłaby donieść o tym nikomu. Musiał zaryzykować, gdyż to w jej rękach zależało jego życie. W tym wypadku potrzebowali znaleźć kogoś kto będzie wiedział gdzie ta broń się znajduje. O dziwo, w Chinatown wiedzieli dużo, nie chwalili się informacjami i potrafili ukrywać swoje cenne skarby. Odkąd wyniósł się z Korei i trafił do Londynu, o czarnej wdowie dosłyszał wystarczająco dużo, by zaczął się tym interesować. Chociażby przez wzgląd przynależności.
— Musimy... znaleźć schronienie... szybko. — Florian wysapał, próbując wstać, ale na próżno. Miał puste spojrzenie, a jego mięśnie były zbyt zmęczone by wstał o własnych siłach.
Trójka nie miała zbyt wiele czasu, by przeczekać burzę, która mogła za nimi podążyć. Zegar tykał irytująco w ich uszach, jakby bomba zaraz miała wybuchnąć. Musieli się ruszyć. Problem polegał na tym, że w Chinatown bardzo łatwo się zgubić lub trafić na coś co będzie znowu grozić im niebezpieczeństwem.
— Dobrze byłoby, gdybyś to ty znalazł Czarną Wdowę. Mając taką broń... gang stałby się o wiele lepiej chroniony.
Gdy ledwie wyjrzał przez uliczkę, przyuważył, że znajdują się tutaj rozwidlenia prowadzące w różnorodne miejsca Chinatown, jak również ukryte przejścia na Nokturn i Pokątną. Było to trudne, zważywszy, że tutejsza mniejszość azjatycka, wcale a wcale nie była przyjazna. Nawet Florian mieszkając w okolicy musiał mieć oczy szeroko otwarte. Teraz był zbyt zmęczony, by skupić się na konkretnej drodze.
Lampiony samoistnie zaczęły się palić, a w uliczce gwałtownie zrobiło się ponuro.

---

Załączam mapkę, aby łatwiej byłoby wam rozeznać się w terenie i znaleźć schronienie.