Pokój dzienny

Pokój dzienny

Stosunkowo niewielkie pomieszczenie w którym znajduje się pianino, całkiem spora kanapa i szafki wypełnione przeróżnymi zaczarowanymi bibelotami. Na pierwszy rzut oka, pokój zdaje się być zwyczajny, ale im dłużej ktoś się przygląda ścianom, tym większe może odnieść wrażenie, że wzór delikatnie się porusza. W kącie znajduje się kilka instrumentów muzycznych, starannie zapakowanych by nie uległy zniszczeniu.

05.05.1980 r.
Ostatnimi czasy była nieswoja, praktycznie wszystkie czynności wykonując mechanicznie. Przeglądała opisy, stare korespondencje segregowała w określone zbiory, prostymi zaklęciami ściągała ministerskie pieczęcie, które już dawno straciły swoją ważność. Krążyła od piętra do piętra, męcząc się ze swoim gardłem, chorobą, która doprowadzała jej głos do ruiny. Sama to sobie robiła, zapominając o bieżącym łykaniu napojów rozgrzewających, dodatkowych wzmacniających eliksirów i smarowania przygotowanymi maściami o których przecież przypominał jej Gereon w swoich krótkich listach. Od jednego wyrzutu bąbelków do drugiego. Nie potrzeba było żadnej wodnej fali by miała wrażenie, że tlenu wokół niej nie było za wiele. Jak na złość.
Dzień miał być taki jak zawsze. Z domu do pracy, z pracy do domu, a tam do łóżka, twarz przy kocim futrze Omena, kurczowe zaciśnięcie powiek i tak znowu. I znowu i znowu, aż do wolnego. Traciła rachubę, od jakiegoś czasu jej narzeczeństwo również zeszło na dalszy plan, a coraz dłuższe nieobecności pani matki w rodzinnej rezydencji tylko temu sprzyjały. Tak było jednak do czasu. 3 dni temu została poinformowana o planowanej kolacji, Kalipso Enosis-Rockers była szczególnie zadowolona, wspominała o kilku kwestiach, które udało się jej domknąć z madame Lestrange. Wymówek zaczynało być coraz mniej, sznur wisielca zaciskał się na szyi Caroline coraz mocniej. Druzgotanka zbierała swoje żniwa, rozwijając się w niej intensywnie. Złapanie pełnego oddechu, pozbawionego kaszlu, zajęło jej właśnie te 3 dni.
Z pomocą przysługującej jej skrzatki, zostały poczynione przygotowania. Nie patrzyła na to, co było na nią zakładane, zajmując się głównie szyją i odpowiednim nawilżaniem gardła. Piła raz za razem ziołową herbatę, cichymi sykami reagując na oparzenia języka. Ciemna suknia z czerwonymi zdobieniami na rękawach spoczęła na chudym, wręcz anorektycznym ciele. Włosy potraktowane wymyślnymi zaklęciami użytkowymi, stały się falą w które wplątano spinki z małymi kawałkami rubinów. Rysy twarzy podkreśliło kilka muśnięć zaczarowanego pędzla. Pierścionka zaręczynowego nie trzeba było zakładać, bo spoczywał tam, gdzie miał. Na jej palcu. Buty były na niewielkim eleganckim obcasie, zgodnie z postawionymi standardami. Worki pod oczami zostały ukryte. Skrzatka Priscilla o wszystko zadbała. Na koniec zabezpieczyła całość zaklęciem ochronnym przed brudem z uwagi na to, iż Caroline miała się przenieść do rezydencji Lestrange'ów za pomocą sieci Fiuu. Czarownica stanęła przed kominkiem w salonie, przyjęła garść proszku od służki i zaczęła przesypywać go z jednej dłoni do drugiej, nie spiesząc się za specjalnie. Było w tym coś kojącego, usypiającego. Gdyby mogła to cały wieczór spędziłaby w ten sposób. Dłoń do dłoni, drobinki barwiły skórę na zielono. W końcu wsypała go do kominka i wymówiła dobitnie nazwę, dokładnie wskazując miejsce do którego miała się przenieść.
- Salon główny, rezydencja rodziny Lestrange, Wiltshire.

Wylądowała. Kręciło jej się przez chwilę w głowie, dostała krótkiego ataku kaszlu. Zaraz potem były przywitania, zaproszenie do stołu i mnóstwo słów. Planów, ambicji, zapytań. Mówiła głównie Severine Lestrange, czasem i ona, gdy wyczekiwano od niej odpowiedzi. Otwarcie udzielał się także Rabastan, który, a jakże, niewinnie napomknął o jednej osobie, której brakowało przy rodzinnym stole. Pan domu nadal był skupiony na krojeniu pieczeni na swoim talerzu, ale Rockers była skłonna założyć się o całego galeona, że najmniejszy palec został mocniej przyciśnięty do wewnętrznej strony dłoni. Drgania.
- Pierożku! - silny głos Severine rozbrzmiał w komnacie. Wybijała się w nim wyraźna irytacja. Stworzenie pojawiło się natychmiast, odpowiadając na wezwanie. - Pierożku, przyprowadź swojego pana. Natychmiast.
- Z całym szacunkiem, madame, ale Pierożek nie jest pewien czy młody pan Rudolf będzie chciał.
- Nie obchodzi mnie to. Masz go po prostu przyprowadzić. To postanowione.
Skrzat wykonał ukłon i zniknął by wykonać polecenie.

Pierożka nie było zaledwie kilka minut. Skrzat jednak w końcu z powrotem pojawił się w pokoju dziennym. Był jednak sam, a minę miał nietęgą.
- Pierożku, chyba wyraźnie mówiłam, że masz nie wracać bez swojego pana! - Severine odłożyła widelec, ten głośno zabrzęczał przy zetknięciu z talerzem.
- Madame, proszę o wybaczenie, ale panicz Rudolf... - skrzat schylił głowę, splótł chude palce za plecami. Niespełnienie polecenia pani domu nie mogło skończyć się dla niego dobrze, z czego prawdopodobnie doskonale zdawał sobie sprawę.
- Pierożku! - głos Severine podniósł się o ton, kobieta na sekundę zacisnęła mocniej wargi. Taka niesubordynacja była niedopuszczalna. Zarówno ze strony zwykłego skrzata domowego, jak i jej krnąbrnego syna. - Wydałam ci przecież polecenie...
Pan domu wciąż był zajęty swoją pieczenią.
- Och, mamo, daj spokój - w głosie Rabastana dało się słyszeć lekkie rozbawienie. - Przecież dobrze wiesz, że jak Rudolf coś sobie wymyśli, to nic nie przekona go do zmiany decyzji. Pod tym względem jest tak samo uparty jak Caroline - spojrzenie rudowłosego chłopaka przeniosło się z wciąż wzburzonej twarzy matki na oblicze narzeczonej. Uśmiechał się, jednak na tyle delikatnie, że tego lekkiego wykrzywienia warg nie dałoby się nazwać szczerym. Był to raczej starannie wystudiowana mina, opanowana do perfekcji przez lata spędzone na salonach.
Oczy błyszczały mu niebezpiecznie, kiedy spoglądał na Rockers.
- Myślałaś już nad krojem sukni ślubnej i kwiatami do wiązanki, Caroline? Z pewnością pięknie będziesz wyglądać w białych koronkach... Nieprawdaż, mamo? - w jego szarych oczach znowu pojawił się ten złośliwy błysk, zanim Rabastan przeniósł spojrzenie na swoją matkę.

Miała wrażenie, że to wszystko działo się tak, jakby jej tam nie było. Ciało? Ciało wykonywało czynności, gesty były wykonywane w określonym porządku, sięgnięcia po sztućce, obroty głową. Twarz nawet nie drgnęła, gdy rozpoczęła się kolejna scena. Skrzat zdawał się nie wiedzieć, co powinien zrobić. Nie zdziwiłaby się, gdyby to wszystko zostało zaplanowane przez Rudolfa, który okazałby tym samym swoją jakże silną niezależność. Śmiechu warte. Dzieciak zaklęty w ciele dorosłego mężczyzny, o twarzy rozpoznawalnej przez każdego czarodzieja. Rozgłos robił swoje, aż dziw, że pozwalali mu właśnie tutaj się ukrywać, że się nie obawiali, że sekret zostanie w końcu ujawniony, a wtedy wszystkie różdżki skierują się na ród Lestrange'ów. Uważali się za niezniszczalnych?
Coś takiego, panicz Rudolf nie zamierzał uczestniczyć w kolacji. Rockers w duchu stwierdziła, że nie zdziwił ją tym ruchem, a jedynie potwierdził swoją skłonność do dramatyzmu. Nie trzeba być nawiedzoną wiedźmą by wiedzieć, że w ten sposób urozmaicał sobie swoje życie na wolności. Doprowadzając do granic cierpliwości własną matkę. Upiła łyka wytrawnego wina z pucharu. Zapowiadał się długi emocjonujący wieczór!
Zajebiście.
Remigius nie zamierzał się wtrącać. Perfekcyjnie ukrojony kawałek pieczeni wylądował w jego ustach, który zaczął bardzo powoli przeżuwać. Najwyraźniej tym głównie zamierzał się zająć, zupełnie się nie przejmując rozmową między Pierożkiem a Severine, a także uwagami, które czynił jego młodszy syn.
Sam głos Rabastana działał na Caroline drażniąco, najchętniej rzuciłaby na niego zaklęcie uciszające by się w końcu zamknął. Kielich przetrzymała dłużej w swojej dłoni, udając że przegląda się w tafli wina.
- Rabastanie, mój drogi, to nie jest jednak powód by się uchylał przed wstawieniem się na rodzinne kolacji, zwłaszcza, kiedy mamy gościa - postawiła szczególny nacisk na ostatnie słowo, biorąc głęboki wdech. - Dobrze, że panny Black dzisiaj nie ma, podczas tego napadu jego humorów...
Zawiesiła na chwilę głos, po czym z zastanowieniem przyjrzała się swojemu synowi i jego narzeczonej. Nadal zdawała się nie być do końca przekonana, co do dziewczyny, ale patrząc na jej status, a także pracę, mogło to przynieś Rabastanowi sporo korzyści. No i przede wszystkim, nie była płocha, nie uległa presji tak jak poprzednie kandydatki. Powoli się uspokajała.
Rockers zdążyła w tym czasie odłożyć naczynie i pójść w ślady pana domu, który wydawał się najbardziej interesującą osobą ze wszystkich domowników. Ciekawiło ją, co kryło się w głowie Remigiusa Lestrange'a, czy chciał tutaj być. Na dźwięk swojego imienia drgnęła i skierowała chłodne chmurne tęczówki na narzeczonego. Zacisnęła wargi, ale uniosła kąciki ust do góry. Był to bardzo drobny gest. W jednym na pewno byli zgodni. Nie było w nich żadnej szczerości, wszystko było udawane. Starała się panować nad swoimi popędami, podszeptami, które zachęcały ją do tego by, tak dla przykładu, wbić mu przypadkowo mały widelczyk w dłoń.
Taki tam satysfakcjonujący deser.
Severine bardzo uważnie słuchała jej odpowiedzi, wyraźnie zainteresowana tym tematem.
- Mężczyźni. Myślą, że koronki są odpowiedzią na wszystko - pani Lestrange posłała krótkie, bliżej nieokreślone spojrzenie Remigiusowi, który właśnie sięgał po chusteczkę. - Rabastanie, koronki nie będą jej pasować i dobrze wyglądać przy twojej ślubnej szacie. Myślę, że już w przyszłym miesiącu będziemy mogły się tym zająć. Co uważasz, Caroline?
Zupełnie jakby miała coś do powiedzenia w tej sprawie. I ona i pani Lestrange doskonale wiedziały, że to tak nie funkcjonowało.
- Zdam się na gust osób, które znają się na tym lepiej ode mnie - odpowiedziała spokojnie, choć zdradziecko zakradła się do jej głosu napięta nuta. Zastanawiała się, czy zdążyłaby niepostrzeżenie wepchnąć jego gębę do sałatki. - Jeszcze nad tym nie myślałam, ale skoro już poruszyłeś ten temat to może coś mi zaproponujesz, najdroższy?
Najlepiej coś trującego.

Pierożek wciąż był w pokoju, stał cicho w kącie, starając się nie zwracać na siebie uwagi i posłusznie czekając na dalsze polecenia swoich państwa. W tej chwili potrzebny był bardziej monsieur Lestrange i jego szanownej małżonce, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Panicz Rudolf, o czym skrzat przekonał się na własne oczy przed kilkoma minutami, zajęty był w najlepsze degustacją trunków, które na specjalne zamówienie pani domu zostały przed tygodniem sprowadzone prosto z najlepszych francuskich winnic i ani myślał pojawiać się na rodzinnym obiedzie. Czy Severine wiedziała, że jej pierworodnemu udało dobrać się do skrzynki z jakże starannie wyselekcjowanymi butelkami wina, które planowała w najbliższych dniach osobiście degustować, by wybrać te odpowiednie na przyjęcie weselne swojego najmłodszego syna? Sądząc po jej na powrót spokojnej minie, prawdopodobnie nie. Pierożek wolał nie myśleć komu i dlaczego jemu samemu - bo w końcu był tylko skrzatem domowym - oberwie się za takie zachowanie panicza Rudolfa. Chwilowo zamierzał skupić się na swoich obowiązkach. Stał więc w cieniu wielkiego kredensu, z drobnymi dłońmi splecionymi na plecach. Wzrok wbity w dywan, olbrzymie oczy przymknięte, nietoperzowate uszy spuszczone. Starał się być niewidoczny.
- Panna Black będzie musiała przyzwyczaić się do jego humorów, mamo - Rabastan wodził szczupłymi palcami po nóżce kieliszka pełnego ciemnoczerwonego wina. W kącikach ust błąkał mu się lekki, niejednoznaczny uśmiech, tak podobny do tego, którym obdarzała swoich rozmówców Severine. - Skoro mają być razem na "dobre i na złe, póki śmierć ich nie rozłączy". Jak dobrze, że my tak świetnie się dogadujemy, nieprawdaż Caroline? - skierował spojrzenie na swoją narzeczoną. Remigius chrząknął, zakaszlał cicho, sięgnął po kielich z winem. Wypił łyk - czyżby zakrztusił się kawałkiem pieczeni? - po czym wrócił do posiłku.
- W zasadzie to tak, trochę nad tym myślałem - w głosie Rabastana dało się słyszeć tę jakże dobrze znaną Rockers niebezpieczną nutę, oczy mu błyszczały. - I uważam, że Caroline przepieknie wyglądałaby w twojej sukni ślubnej, mamo - posłał czarujący uśmiech Severine, dopiero później spojrzał na swoją narzeczoną. Zachowywał się jakby bardziej liczyła się opinia jego własnej matki niż kobiety, którą miał wkrótce pojąć za żonę. - To byłby początej pięknej, rodzinnej tradycji. Pewnego dnia, kto wie, może nawet nasze córki założyłyby tę samą suknię do ołtarza?
Upił łyk wina, na bladych wargach na sekundę pojawiła się krwistoczerwona smuga. Wyglądał jakby świetnie się bawił.
- Och, jestem pewna, że wciąż jest gdzieś w jednym z kufrów na strychu, o ile nie dobrały się do niej mole... - Severine zamyśliła się. Krótka pauza, po której madame Lestrange znowu uniosła głos. - Pierożku! - skrzat aż podskoczył. - Pierożku, poszukaj na strychu mojej sukni ślubnej. I przynieś butelkę Château Bordeaux, rocznik czterdziesty ósmy - dodała, widząc jak wino w karafce powoli się kończy.
Skrzat skłonił się nisko, zamiatając końcówkami olbrzymich uszu o podłogę. Zniknął z cichym trzaskiem.

Zachowanie Pierożka nie odstawało od zachowań innych skrzatów, które miały podobne mechanizmy na takie sytuacje. Widziała to między innymi u rodzinnych skrzatów: Priscilli i Cyryla. Pozostawała więc do rozważenia kwestia, czy było to już zakodowane w krwi tych stworzeń, czy raczej wyuczone, modelowane przez środowisko w jakim się rodziły. Zdecydowanie dało się łatwiej znieść tę kolację, gdy myśli wędrowały tak absurdalnymi torami.  Wszystko było lepsze od świadomości, że niedaleko niej siedzi Rabastan. Wstręt, który zazwyczaj odczuwała do istot ludzkich był niczym w porównaniu do całej skrzyni, którą dla niego miała przygotowaną. Czasem niewiele brakowało do tego by została otwarta. Na szczęście, ze względu na swoje zajęcia i obowiązki mieli ze sobą mniej do czynienia niż w Hogwarcie, ale zapewne wszystko to było do czasu. Do czasu, aż nie będzie dłużej żadnych kart, wymówek i ich matkom uda się to, co planowały od ponad roku. Tak wydłużonemu okresowi oczekiwania sprzyjały wszelkie nieoczekiwane wydarzenia, w tym i to, że kondycja zdrowotna jej ojca uległa pogorszeniu. Założyłaby się, że w tym wszystkim, gdzieś ukryty był motyw związany z Rudolfem, którego planowany ślub z panną Black nie schodził z pewnych ust w ramach przeróżnych teorii. Osoby wiedzące nieco więcej na ten temat, wciąż zastanawiały się jak to miałoby wyglądać. Poszukiwany uciekinier z Azkabanu i wypełnienie wszystkich ministerskich formalności.
Cóż by to był za temat! Sensacja!
Nie zdziwiłoby ją to, gdyby właśnie taki był powód przeciągania, którego główną argumentacją były huczne przygotowania. Było to Rockers nawet na rękę. Tak nieznośna była obecność rudowłosego padalca w jej otoczeniu, że wolałaby iść już z Pierożkiem patrząc na owłosioną i jak nic nachlaną gębę Rudolfa. Wyglądał na takiego, co lubi sobie wylać za kołnierz, a miłe wspomnienia z dementorami musiały temu sprzyjać. Wracając jednak do rzeczywistości...
- Z tego, co słyszałam, Bellatrix również ma gorący temperament. Ponoć Cygnus i Druella nie są w stanie nad nią zapanować... - sięgnęła wreszcie po swój kielich i umoczyła w nim swe wąskie wargi, które na krótki moment ułożyły się coś na kształt uśmiechu. Gest u jej syna był identyczny. - Z pewnością ich małżeństwo będzie emocjonujące. Znając naszego syna, Remigiusie, zapewne zrobi wszystko, co w jego mocy by sprostać zadaniu, prawda?
Remigius tylko spojrzał niemalże wymownie na swoją małżonkę, na chwilę przestając przeżuwać.
- Ufam, że Rudolf zrobi to, co będzie trzeba - odezwał się pierwszy raz, odkąd usiedli wszyscy przy stole. Popił wypowiedziane słowa i zamilkł. Nie widział potrzeby by cokolwiek dodawać. Caroline na chwilę przyciągnął ten głos. Przyjrzała się twarzy głowy rodu Lestrange z zastanowieniem, zupełnie jakby chciała sama znaleźć tam odpowiedzi. Załapała się tylko na reakcję po słowach Rabastana na którego ponownie spojrzała.
- Ależ oczywiście. Czuję jakbyśmy się znali od zawsze - wypowiedziała to automatycznie, zaciskając nieco zęby przez które z trudem przeszły jej te słowa. Ale im dłużej ta rozmowa trwała tym bardziej miała chęć wbić mu gdzieś, gdziekolwiek jeden ze sztućców. Byleby tylko się zamknął. Byleby poczuć ulgę. Ale musiała grać, musiała być przeklętą laleczką, stać dumnie, ruszać się po nakręceniu w określony sposób. Nie było mowy o tym by działać wedle swoich zasad. Nie teraz, nie w takich warunkach, nie kiedy była obserwowana. Pozwoliła więc mu mówić, wyrzucać z siebie farmazony w czym wydawał się być dobry. Oczy popłynęły dalej, sprawdziły zawartość pobliskich półmisków, aż koniec końców spotkały się niespodziewanie z oczami skrzata. Ciekawe ile wiedział, jakie tajemnice ukrywał. Powiedziałby coś? Dałby się przekupić?
Suknia ślubna, no tak. Ale to była dla niej abstrakcja. Taka abstrakcja, że chciała się roześmiać, uważając całe to widowisko za żenująco pokraczny występ początkującego aktora. Tak właśnie jawił się jej teraz Rabastan. Już dawno przywykła do jego krótkowzroczności i stawiania matki wyżej. Nic dziwnego, był w końcu jej pieprzonym pupilkiem.
Chciał ją zranić? Zdenerwować? Musiał się bardziej postarać.
- Nie za wcześnie na ustalanie płci dzieci, najdroższy? Obawiasz się, że natura nie będzie nam sprzyjać? - łatwo było się zaprzyjaźnić bliżej z winem Lestrange'ów. Kielichy zdawały się same wypełniać. Może karafki lub butelki były zaczarowane i polewały, gdy nikt na nie nie zwracał uwagi?
- Ale córki zapewne odziedziczyłyby twoją urodę, najdroższy. Tę nieskazitelną cerę na pewno - dodała, kręcąc naczyniem, które wciąż miała w dłoni. Ledwo powstrzymywała się przed założeniem nogi na nogę. Choć stąpała po cienkiej linii, nie zamierzała dać się stłamsić. Miała nadzieję, że Pierożek nie znajdzie tej przeklętej sukni ślubnej, a wino, które przyniesie będzie jeszcze lepsze niż to, które było w jej kielichu. Serwetką otarła czerwień ze swoich ust.
Severine na chwilę zamilkła. Najwyraźniej zatopiła się w myślach o tej sukni ślubnej.

Severine nagle jakby otrząsnęła się z zamyślenia. Wspomnienia jej własnego ślubu i żmudnego procesu jakim był wybór sukni na tę uroczystość zostały przerwane. Wzrok pani domu stał się na powrót bystry i jasny, kiedy oderwała go od wiszącego na ścianie przed sobą obrazu przedstawiającego martwą naturę. Spojrzenie Severine prześlizgnęło się po sylwetce jej męża - Remigius właśnie nakładał sobie kolejną porcję tłuczonych ziemniaków - i spoczęło w końcu na Rabastanie, do którego kobieta uśmiechnęła się lekko. Ponownie ujęła w dłonie swój kielich, zakołysała nim. Nie napiła się jednak.
- Cóż, do ślubu Rudolfa i Bellatrix jeszcze i tak długa droga - odparła. - Obecnie musimy skupić się na najważniejszym wydarzeniu nadchodzącego sezonu - dodała, posyłając delikatny uśmiech, ledwie widoczne skrzywienie warg, swojemu najmłodszemu synowi. Na Caroline ledwie zerknęła. Rabastan odpowiedział matce tym samym.
Remigius milczał. Najwyraźniej nabieranie na widelec kęsa składającego się z idealnych proporcji ziemniaczków i pieczeni było zajęciem o wiele ciekawszym niż tocząca się przy stole rozmowa.
- Ależ najdroższa, skądże! - Rabastan pokręcił głową, kosmyki rudych włosów zalśniły w świetle świec. Uśmiechał się tym jakże charakterystycznym dla siebie, kpiącym skrzywieniem warg. Oderwał wzrok od swojej narzeczonej, wpatrzył się w trzymany w dłoniach kielich z winem. Upił łyk. - Wierzę, że będziesz w stanie zapewnić mi kilku zdrowych, silnych synów oraz całą gromadkę pięknych córek - dodał spokojnie, jakby cała odpowiedzialność za to zadanie spadała na szczupłe barki Rockers. - Będziemy się starać do skutku - dodał cicho, o wiele ciszej, jakby mówił sam do siebie. Sekundę później zbliżył kielich do wąskich warg, napił się.
Severine najwyraźniej nie dosłyszała ostatniego zdania, które padło z ust jej najmłodszej latorośli. Długie paznokcie zabębniły o szkło kieliszka.
- Caroline, moja droga, nie martw się, na pewno będziesz wspaniałą matką - wzrok Severine tym razem spoczął na Rockers. - Wierzę, że sama mając tak kochającą i oddaną panią matkę, jesteś świetnie przygotowana do tej roli.
Rabastan znowu ukrył drwiący uśmiech za pełnym wina kielichem. Remigius jakby na moment przerwał nabieranie ziemniaków na widelec, obrzucił żoną krótkim, niejednoznacznym spojrzeniem spod gęstych brwi. Wolno przeżuwał kęs, który chwilę wcześniej znalazł się w jego ustach.
- Och, najdroższa - głos Rabastana ociekał słodyczą. - Spokojnie, jeśli jest to dla ciebie problemem, to zadbamy również o stan twojej cery.
Chwilę po tym, jak te słowa opuściły usta Rabastana, w salonie dało się słyszeć cichy trzask. Przed drzwiami wejściowymi do pokoju stał Pierożek. Skrzat miał głowę nisko pochyloną, wzrok utkwiony w dywanie. Ręce puste.
- Pierożku? - Severine oderwała wzrok od swojej przyszłej synowej, spojrzała na skrzata. Ten jakby jeszcze bardziej skulił się w sobie. Drgnął lekko. - Pierożku, gdzie wino?
- Madame, Pierożek zszedł do piwnicy ale...
- Pierożku, wydałam ci polecenie! Czy moje słowa nie były wystarczająco jasne?
- Madame, ale panicz Rudolf...
- Czy ja kazałam ci sprawdzić co u panicza Rudolfa, czy przynieść wino? - w głosie Severine dało słyszeć się zniecierpliwienie. Usta kobiety zacisnęły się w wąską linię.
Remigius spojrzał ukradkiem na swoją żonę, przełknął to, co miał w ustach.
- Zabierz Caroline na spacer po ogrodzie, Rabastanie - odezwał się po raz drugi tego popołudnia. Mówił cicho, nie starając się w żaden sposób zagłuszyć żony, jakby jego słowa skierowane były tylko do Rockers i Rabastana.
Rudowłosy mężczyzna wstał, odstawił na stół kielich. Wyciągnął do Caroline rękę.

Obraz martwej natury zdawał się być idealnym odzwierciedleniem tego, co czuła Rockers, siedząc z Lestrange'ami przy jednym stole, przy jakże znakomitym obiedzie. Jedynie co tak naprawdę uspokajało wyrywające się do walki serce, tę gwałtowność, którą musiała związać w sobie wszystkim, co tylko mogła, było wino. Wszystkie procesy zdawały się być skupione na podnoszeniu i odkładaniu kielicha, a w tym czasie gra szła dalej. Choć zaskakująco pan domu zdawał się być całkowicie oderwany od całej sytuacji, jakby go nie dotyczyła. Zastanawiała się czy rzeczywiście nie był tym zainteresowany, czy wynikało to z perfekcyjnie opanowanej postawy, dzięki której więcej informacji trafiało do jego uszu. Zrozumiałaby go całkowicie, gdyby faktycznie nie odnajdywał w tych pustych rozmowach żadnej przyjemności. W końcu sama miała podobnie.
Na Salazara, wolałaby już pogadać sobie z Pierożkiem na temat jego obowiązków niż wbijać przez cały wieczór swój tyłek, odziany w tą cholerną suknię. Była zupełnie niepraktyczna. Nie odczuwała żadnego wstrząsu na myśl o zbliżającym się dniu. Dniu, który przecież był przesuwany systematycznie, jak za sprawą Eliksiru Szczęścia. Ale i szczęście miało przecież swój limit i kończyły się argumenty by odwlekać ten ostateczny moment. Nie znalazła też niczego, co pozwoliłoby jej powiedzieć 'nie', odsunąć się od tego wszystkiego, postawić na swoim. Nie miała tutaj prawa głosu. Jej gardło gwałtownie się ścisnęło i tym samym wprowadziło ją na chwilę w stan zdezorientowania. Maści i herbata nie wystarczały? Było w winie coś nieodpowiedniego? Cholera. Przełknęła kilka razy pod rząd ślinę i odetchnęła głęboko.
Więź między panią domu a jej synem była silna. Oczywistym było, że nawet pomimo pewnych różnic, nic nie było w stanie zachwiać wiary Severine w młodszego syna. Rabastan był oczkiem w głowie, doskonałym arystokratą i strategiem. Przygotowała go na wszystko, nawet na potencjalny trudności, które mogłyby się pojawić po ślubie. Choć ufała, że Kalipso zadbała o to by córka nie przyniosła im wstydu i nienagannie prezentowała interesy rodu Lestrange, w kobiecie nadal istniały pewne obawy. Zamierzała trzymać idealnie wypielęgnowaną dłoń na pulsie.
Oczy Rabastana Lestrange'a także były obślizgłe. Puste jak wydmuszki czarodziejskich jajek-niespodzianek.
- Twoje wiara w moje możliwości sprawia, że nie wiem, czy są słowa zdolne opisać moje wzruszenie - zacisnęła wargi, skromnie, wolnej dłoni pozwalając wbijać się w swoje kolano. Z całej siły. Skóra zaczęła pulsować, co pozwoliło jej odpłynąć z dala od tego bałaganu, działać jak za sprawą jednego z zaklęć kontrolujących. Kolejne zdanie zignorowała, zupełnie jakby nie zaistniało. Odepchnęła to jak tłuczka. Przyłożenie pałką w jego głowę byłoby pewnie przyjemniejsze i rozwiązałoby sporą ilość problemów.
- Dziękuję, madame Lestrange - miała nadzieję, że nie pobladła przesadnie. Wspomnienie jej pani matki było niczym wbicie jej ostrej szpilki w paznokieć. Zapiekły ją plecy i dla odprężenia zaczęła w myślach liczyć do dziesięciu.
- Niewątpliwe. Zapewne posiadasz wiele cennych rad - odpowiedziała mu, siląc się na entuzjastyczny ton. Opróżnienie naczynia z wina bardzo jej w tym pomogło. Następnie skupiła się na Pierożku. Jego długie uszy smętnie wisiały, wzrok zdawał się unikać oczu swojej pani, był wbity w ziemię. Nawet nie drgnął, mimo że sytuacja robiła się nieprzyjemna. Najwyraźniej był już do tego przyzwyczajony. Rudolf Lestrange musiał też nie dbać o to, że za jego głupie zachowania oberwie skrzat. Rockers zaczął pulsować policzek. Niby słyszała Remigiusa Lestrange'a, niby chwyciła wyciągniętą w jej stronę dłoń, ale chmurne tęczówki były wciąż skupione na skrzacie. Severine Lestrange była coraz to głośniejsza i głośniejsza, ale Rockers wydawało się, że ona sama znajduje się w innym pomieszczeniu. Dźwięki dochodziły do niej z oddali, z pewnym opóźnieniem.
Krótkie, stanowcze pociągnięcie Rabastana przywróciło ją do rzeczywistości. Zamrugała kilka razy pod rząd, odkrywając, że przestali być dłużej w salonie, a szli teraz długim korytarzem w stronę wyjścia na ogrody.
- Nie trzymaj mnie tak mocno - syknęła wreszcie, ledwo powstrzymując się przed wyrwaniem mu ręki. Nie mogła jednak tego zrobić. Na ogrody wychodziło przecież sporo okien.

Cała ta sytuacja, która przerwała ten jakże starannie wyreżyserowany obiad i pełną pustych uprzejmości dyskusję o zbliżającej się ceremonii ślubnej, wyglądała wręcz absurdalnie. Głos Severine z każdym wypowiedzianym słowem stawał się coraz wyższy, powoli przechodząc w nieprzyjemny dla ucha pisk. Oczy kobiety wycelowane były w drżącego z przerażenia skrzata, szczupłe palce zaciśnięte na srebrnych sztućcach z taką siłą, że aż pobielały jej knykcie. Jeszcze moment a ten misternie zdobiony widelec - na pewno jedna z wielu rodzinnych pamiątek przekazywana w rodzie z pokolenia na pokolenie - zegnie się w pół pod naciskiem jej palców. Remigius pozostawał niewzruszony. Odłożył widelec na brzeg talerza, na moment przerywając posiłek, sięgnął po kielich z winem. Pił wolno, skupiając się na każdym łyku, jakby wcale nie słyszał podniesionego głosu żony. Nie patrzył na nią, nie patrzył na Pierożka, nie patrzył na swojego syna i jego młodą narzeczoną. Jego wzrok przesuwał się pomiędzy zawartością kielicha a ścianą naprzeciwko. Przyglądał się jednemu z licznych portretów przodków czy pogrążony był we własnych rozmyślaniach? Ciężko stwierdzić.
Kiedy Caroline wstała, Rabastan chwycił ją pod ramię. Delikatnie, z wyczuciem, jakby pamiętał, że matka wciąż ich obserwuje, jakby wcale nie była zajęta wyzywaniem skrzata od najgorszych. Wyszli z jadalni - państwo Lestrange nawet nie zwrócili na nich uwagi - kierując się długim korytarzem w stronę wyjścia na zewnątrz.
- Nie wierzgaj tak, Rockers. Moja matka na pewno obserwuje nas z okna jadalni. Zachowuj się - szepnął jadowitym tonem, przyciągając Caroline mocniej do siebie. Nie miało znaczenia to, że dziewczyna wcale nie próbowała wyrwać się z jego uścisku. Jakby zwyczajnie chciał zaznaczyć to, że to on ustala warunki tego spaceru.
Kiedy wyszli w końcu na zewnątrz - spacer korytarzem zdawał się ciągnąć w nieskończoność - Rabastan pociągnął Caroline w stronę labiryntu utworzonego z niskich, równo przyciętych żywopłotów.

[zt dla Rabastana i Rockers. Przenosimy się do ogrodów]

29 czerwca 1980

Minęła trzecia. Godzina duchów. Adora przeciągnęła się, jak kot, który obudzony po dłuższej drzemce, pragnął wyciągnąć się jak długi. Zasiedziała się, ślęcząc nad ręcznie naskrobanymi na kawałku pergaminu notatkami. Ostatnio, zarwała noc, ucząc się do kończących naukę w Hogwarcie egzaminów i była pewna, że już więcej tego nie doświadczy. Nic bardziej mylne. Odkąd zdecydowała się na przeszkolenie pod surowym okiem włoskiego alchemika polecanego jej przez drogą Ruth, odkryła, jak wiele ma braków. Zaniedbała sztukę warzenia eliksirów, co skutkowało w przesiadywaniu nad podręcznikami i manuskryptami do późnych godzin. Kompletnie traciła poczucie czasu, zmotywowana, aby nie zostawać w tyle. Był to także doskonały sposób, aby nie myśleć o zbliżającej się wielkimi krokami dacie ślubu... Evan wzbudzał w niej ambiwalentne uczucia, nie chciała więc poświęcać Rosierowi nawet kilku urwanych myśli, łudząc się, że do lipca wciąż daleka droga.
Przeczesała palcami splątane, luźno rozpuszczone kosmyki. W mroku, który rozświetlał kandelabr, nabierały one srebrzystej barwy, a złudzenie to nie było dalekie od prawdy. Pozbierała swoje książki, odkładając je na miejsce w sekretarzyku. Nie znosiła szukania swoich rzeczy po całej rezydencji, dbała więc, aby niezależnie od pory dnia oraz humoru, odkładać wszystko to tam, skąd je wzięła. Otuliwszy się jedwabnym szalem, przeszła przez pusty korytarz. Na horyzoncie nie widać było nawet skrzatów, większość domowników już od dawna smacznie spała w objęciach Morfeusza, bądź knuła we własnych, czterech kątach, jak to mogła podejrzewać swojego drogiego kuzyna.
Zamyślona, zastygła w połowie kolejnego kroku, gdy niespodziewanie, z jednego z saloników, obok którego właśnie przechodziła, dobiegł trzask oraz huk. Powietrze zgęstniało, a jej uszy wyłapały niewyraźny, podchmielony bełkot. Oprzytomniała  w ułamku sekund, wyszarpała spod materiału różdżkę i wymierzyła w niewyraźną, ubrudzoną sadzą oraz pyłem z kominka postać w bojowym zamiarze.

29 czerwca 1980

Tegoroczny czerwiec zdecydowanie nie należał do najlepszych okresów dla Poole’a, bo chociaż data jego urodzin padała właśnie w tym pierwszym letnim miesiącu, los zdawał się rzucać mu pod nogi kolejne kłody. Ostatnimi czasy wszelkie treningi Quidditcha były utrudnione – najpierw listy od trenerów nie docierały przez zbuntowane sowy, uniemożliwiając przy tym regularne spotkania w pełnym składzie, a teraz informacje zawarte w korespondecji zdawały się być pisane szyfrem, na który autorzy decydowali się z powodu coraz częstszych naruszeń tajności. Miotłonosze chętnie zaglądali do roznoszonych przez nich przesyłek, a szef kadry, przestraszony ewentualnością przecieków, nagle stał się miłośnikiem najróżniejszych sposobów zabezpieczenia słowa pisanego. Niekonsekwencja w treningach i ogólna nerwówka zaowocowały w przegranym meczu z Rumunią, który - na całe szczęście – miał charakter towarzyski. Rozgoryczony Louis, zaopatrzony w żal i cierpką gorycz porażki, trafił nigdzie indziej, jak do baru, by wspomóc swój tragiczny nastrój rozwodnionym piwem... a ich ilość sama w sobie mogłaby tłumaczyć jego wizytę w rodzinnej posiadłości Lestrange. Sieć Fiuu i plączący się język były doskonałym przepisem na katastrofę. Poole ledwo wygramolił się z kominka. Stanął na chwiejnych nogach, przytrzymując się ściany, na której odcisnął wzór swojej dłoni ubrudzonej w ciemnej sadzy. Mało przytomnym wzrokiem rozglądał się po pokoju gościnnym. Gdzie się znalazł? Nie miał pojęcia. Przecież nigdy nie był na tyle dobry, żeby otrzymać zaproszenie od rodzinki swojej jeszcze-kiedyś dziewczyny.
- Na kurwią wiedźmę i siedmiu zajebanych goblinów - wymruczał pod nosem sam do siebie, bo przecież nie miał zielonego pojęcia, że ktoś mierzy w niego różdżką. Próbował niezdarnie otrzepać sadzę z jasnej koszulki. Poddał się szybko. Po drodze z baru zdążył przebrać się w bardziej cywilne ciuchy, niż sportowa, przepocona szata. Minęło kilka dobrych chwil, zanim zauważył stojącą na przeciw postać. Nie mógł pomylić jej z nikim innym, nawet pomimo lichego światła. Przecież nie każda kobieta może pochwalić się włosami przypominającymi swą barwą żywe srebro. - Adora? Słońce, gdzie ja jestem? - Przywitał znajomą może zbyt głośno i zbyt wylewnie, jak na charakter tego niespodziewanego spotkania. Co do treści jego słów, cóż... Proszenie go o łączenie faktów, gdy był w stanie jasno sugerującym spożywanie dużej ilości alkoholu, to zbyt wiele. Zupełnie zignorował fakt, że znajoma mu dziewczyna jest uzbrojona i zapewne traktuje go jak intruza.

Spodziewała się każdego. Od swoich kuzynów, których trzymały się zawsze żarciki, mimo że z pogranicza czarne humoru, poprzez zazdrosne i zadurzone w Rebastanie czarownicę oraz popleczników Czarnego Pana, o którym nie mówiono głośno w kuluarach, ale... Louis Poole? Poznała ten głos, a także rozpoznała kołyszącą się na nogach niczym osika sylwetkę czarodzieja. Co tutaj robił? Czego, albo kogo szukał? O Daphne nie pomyślała, to było dawno temu i w jej rodzinie nieprawda.
Opuściła różdżkę, jak tylko upewniła się, że nie było potrzeby mierzenia w Poole'a. Obejrzała się przez ramię. Nikogo. Na korytarzach rezydencji, zalegała senna cisza. Nie zagłuszyły ją nawet kroki czujnych skrzatów, nie mniej Adora nie dała się zwieść. Były tu gdzieś, na pewno, gotowe donieść ciotce Severine o wszystkim, co miało miejsce pod jej dachem. Lepiej więc i dla niej, i dla niego, aby ta nie dowiedziała się o intruzie.
- Louis... Wyglądasz jak siedem nieszczęść - skomentowała naprutego czarodzieja. Podeszła bliżej, w ostatniej chwili łapiąc go pod ramię i chronić przed wpadnięciem na fotel. Ślad sadzy, przeniósł się na jej jasną, pastelową szatę, aczkolwiek nie dbała teraz o nią. Jej zmartwieniem stał się czarodziej, który znalazł w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie.
- Jesteś w moim domu, Louis w hrabstwie Wiltshire. To rodowa rezydencja. Co Ci strzeliło do głowy, aby w takim stanie przenieść się tutaj siecią Fiuu? - właściwie to w ogóle wyściubiać nosa z domu. Nie mogła go odesłać, ryzykowałaby jeszcze większe nieszczęście i to te, z którym mogłaby zostać powiązana. Westchnęła więc głośno, odciągając Poole'a od fortepianu jednym, zdecydowanym szarpnięciem za rękaw. Nie będzie na nim grał po nocach symfonię swoich krzywd oraz żali, zawodząc niczym wilkołak do księżyca.
- I co mam teraz z Tobą zrobić? - spytała bardziej siebie, niż jego, ściągając usta w wąską kreskę. Czuła, jak bicie jej serca przyspiesza, ale nie był to szaleńczy zryw uwięzionego w piersi organu; solidne nasmarowanie się maścią na rodową przypadłość odegnało widmo konsekwencji zaniechania leczenia.

- Dzięki... Też mi miło, że cię widzę, serio - odburknął, patrząc na nią z mocno przesadzonym przez alkohol wyrzutem. To nic, że nie miał żadnego prawa, by mieć o cokolwiek pretensje do dziewczyny. W końcu był środek nocy, a on nachodził ją w stanie wskazującym mocne (!) spożycie alkoholu i to w miejscu, w którym oboje mogli napytać sobie niezłej biedy. No i nie zapominajmy, że faktycznie wyglądał jak te wspomniane przez Adorę siedem nieszczęść - potargany, ledwo przytomny i wymazany sadzą. - Czekaj... co? Spokojnie. Rodowa rez... co? - Starał się skupić na niej wzrok, kiedy wszystko dookoła zdawało się rozmazywać coraz mocniej i mocniej. Powiedziała zbyt dużo, zbyt szybko, a on dalej nie potrafił dopasować do siebie puzzli, które przeznaczone były chyba dla pięciolatków. W tym wszystkim nie wydawał się specjalnie zainteresowany tym, gdzie wypluł go kominek. Był zadowolony z towarzystwa, jakim była panna Lestrange, ale prawdę mówiąc, w takim stanie pewnie próbowałby dogadać się z każdym.
Prawie zaliczył bliskie spotkanie z fortepianem, od którego uchroniła go dzielna Adora, co nie zmieniało faktu, że świat mu zawirował jak nigdy. Przejechał ręką po twarzy, nieopatrznie zostawiając na niej czarną smugę. Złapał dziewczynę, stojąc przed nią, jakby miało zaraz dojść do pocałunku, przerodziło się to jednak w mocny uścisk. Objął ją ramionami, oparł brodę o ramię i zupełnie zapomniał o tym, że ma do czynienia z delikatną arystokratką.
- Ja sam nie wiem co mam ze sobą zrobić, Adoro - wybełkotał. Zdawał się nie mówić jedynie o obecnej chwili i fakcie, że powinno go tu w ogóle nie być, a chyba o jakichś o wiele bardziej filozoficznych kwestiach. - Myślisz, że zrobiłem dobrze? Że... że jej to wszystko wygarnąłem? - Spytał zupełnie bezmyślnie. Oczywiście, że zapomniał o tym, że nie wszyscy musieli wiedzieć o jego problemach sercowych, zajściu na Nocy Spadających Gwiazd, a nawet o tym, że w ogóle miał jakąś dziewczynę.

Potrząsnęła głową, a jasne, wręcz płowe włosy, kaskadą opadły na wątłe ramiona wili, na moment odgradzając jej wymowny wyraz twarzy od obserwatora. Biorąc pod uwagę ilość spożytych przez Louisa procentów, prawdopodobnie i tak nie wyłapałby subtelnych zmian, jakie zaszły w jej mimice twarzy, nie mniej, Adora pewne nawyki miała we krwi, a te wymagały od niej, aby nie okazywała przed kimkolwiek słabości.
Dość szybko wzięła się w garść, wyprostowawszy plecy niczym struna, odgarnęła sprzed oczu pukle i czujnym wzrokiem, raz jeszcze łypnęła przez ramię w stronę korytarza. Poole był głośny, spodziewała się, że długo nie uda mu się zamaskować swojej obecności w jakby na to nie patrzeć, paszczy lwa. Ostatnie, na co miała ochotę, to przekonywać Pierożka, aby absolutnie nic nie mówił ciotce. Ta, nie zrozumiałaby czego szukała tu szlama.
- Jesteś w moim domu, Louis - powtórzyła, tym razem dzieląc słowa i wymawiając je w sposób przerysowany, akcentując każdą sylabę. Jeżeli miałby czelność wytknąć jej, że mówiła do niego jak do dziecka, gotowa była wbić w lica czarodzieja swoje uważne oczęta i wykorzystać moment bezbronności, aby te durne słowa wytrząsnąć z jego zapitego umysłu.
- To jest naprawdę kiepski moment na odwiedziny... Zdajesz sobie sprawę, która jest godzina? Minęła... - urwała, gdy ten z siłą, o którą nie podejrzewała w tej chwili Louisa, szarpnął jej ramieniem, przyciągając do siebie. Wstrzymała oddech, zdając sobie sprawę, jak niewiele minimetrów dzieli ich usta od siebie. Z popłochem, odsunęła twarz chłopaka od siebie. Lepiej, aby skupił się na swoim pijackim bełkocie, nie zaś jej gładkich polikach i oczach, które iskrzyły się w półmroku niemalże tak samo intensywnie, co w świetle.
- Nie rozumiem, Louis? Co masz na myśli? - niezrażony faktem, że mówił do niej o rzeczach, o których nie miała zielonego pojęcia, brnął dalej w chaotyczny monolog, prawdopodobnie odnosząc się do sercowych rozterek, z którymi z nie do końca jasnego powodu, uznał, że warto się z nią podzielić. Ten urwał się w momencie, w którym dłoń Adory przysłoniła jego usta. Smukłe i długie palce godne pianistki, zacisnęły się mocniej na czerwieni warg. Wstrzymała oddech.
- Cśśś - szepnęła, wskazując na cień, który padł na drugim końcu korytarza. Cofnęła się o krok i pociągnęła za sobą Poola, przygniatając i siebie, i jego do ściany. Oby to tylko jej bujna wyobraźnia, bo inaczej...
- Nic nie mów przez chwilę - powtórzyła, szepcząc na jego ucho.

Brwi Louisa ze zmarszczonych płynnie przybrały wyraz zdziwienia, gdy w końcu dotarły do niego słowa Adory. A więc nareszcie trafił do tej sławnej rezydencji Lestrange, o której Danielle trajkotała aż za dużo w przeszłości, jakby to miejsce było najciekawsze na świecie i przebijało wszystkie inne cuda rozsiane po całym świecie.
- No to mamy przejebane - zauważył odkrywczo, by zaraz posłać jej przepraszający wyszczerz. Jakby to miało zadośćuczynić tę niespodziewaną, nieodpowiednią do granic możliwości, nocną wizytę. - Adora, masz dwadzieścia lat! Przestań liczyć czas jak jakaś babcia i potraktuj to, jak okazję, żeby się trochę rozluźnić. Jak będziesz żoną tego frajera, to może już nie być tak zabawnie - Louis wzruszył ramionami. Był teraz jak rollercoaster, który ledwo jedzie po tym swoim nierównym torze. Jego dzisiejszy pijacki humor na pewno nie można było nazwać stabilnym, bo jeszcze przed chwilą myślał o swoim popękanym serduszku, żeby zaraz wpaść w tryb imprezy, albo co gorsza zapatrzeć się w te iskrzące się, jasne oczy stojącej przed nim półwili, która zresztą szybko go od siebie odsunęła.
Milczał przez moment, jakby zapomniał o czym przed chwilą mówił. Na jego twarzy ponownie pojawił się wyraz konsternacji, gdy Adora zadała pytania i dała mu jasno do zrozumienia, że nie miała pojęcia o czym on w ogóle plecie.
- No bo... Poszliśmy na tę cholerną Noc Spadających Gwiazd i wszystko by było spoko, gdyby nie pojawił... - urwał, bo Adora bez ostrzeżenia przycisnęła dłoń do jego ust, skutecznie go uciszając. Chociaż jej dotyk był stanowczy, to wciąż z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu wydawał się Louisowi delikatny. Wpatrywał się w nią wielkimi, zaskoczonymi oczami, ale chyba większe zdziwienie wywołało w nim to, że w jakiś przewrotny sposób zaczynało mu się to podobać. Aż zrobiło mu się gorąco, jakby ktoś rzucił na niego rozgrzewające zaklęcie. Przycisnął ją jeszcze mocniej do siebie, grzecznie przy tym milcząc, ale jedna z jego brwi sugestywnie powędrowała w górę. Jej ciało było wyraźnie drobniejsze od szerokiego sportowca, który czuł każdy milimetr przylegającej do niego smukłej sylwetki. Nie spuszczał z niej rozbawionego, może trochę łobuzerskiego, zielonego spojrzenia czekając grzecznie, aż odsłoni mu usta. I szczerze, nie miał najmniejszego pojęcia, czy będzie w stanie wtedy nad sobą zapanować.
A co z łażącymi po domu Lestrange'ami czy innymi skrzatami? No trudno, najwyżej Poole będzie uciekał przez okno, na którymkolwiek piętrze by teraz nie byli.

- My? My mamy? - weszła mu w słowo, stawiając jasną granicę. Nie była i nie zamierzała się stać współwinną jego wtargnięcia do rodzinnej rezydencji. Jakiekolwiek konsekwencję, spłyną tylko i wyłącznie na Louisa, któremu najwyraźniej alkohol wypłukał z krwi ogładę oraz zasady dobrego wychowania; przyłapana z czarodziejem, zamierzała umyć ręce od jego pijackich wybryków. Bo choć jakaś część jej poukładanej natury, ta wyrywająca się sztywnym konwenansom oraz wychowaniu, najbardziej oddająca dzikość wili, chciała przyznać mu rację - nie mogła. Ukończyli jedną i tą samą szkołę magii, a jednak nie pomyliłby się, twierdząc, że pochodzili z zupełnie innych światów. W przypadku Adory, tak nierealnego, że gdyby nie wybryk i pomyłka w kominku podłączonym do sieci Fiuu, prawdopodobnie w ogóle nie zdołałaby go uchwycić namacalnie.
A jednak. Był tutaj. Tak blisko, że już bliżej się nie dało. Nie pytał o pozwolenie, czy może położyć dłoń na jej talii i  o b j ą ć  ją. Ba! Zrobił to, bezwstydnie patrząc się w jej oczy, w których, gdyby tylko mu pozwoliła, utonąłby bez zawahania. Przyciągnięta przez czarodzieja, poczuła ciepło, które biło od jego muskularnego ciała i słodkawą woń taniego trunku. Szelmowski uśmiech nie schodził z jego ust. Nie zamierzała pozwolić, aby potraktował ją jak trofeum pijackiej nocy.
- Co Ty wyprawiasz, Poole!? - warknęła, choć szept mocno zniekształcił ostre brzmienie. Zmrużyła ostrzegawczo oczy, łudząc się, że nie potraktuje tego jak wyzwanie. Rękawicę rzuconą mu prosto w twarz.
Wbrew samej sobie, przemknęła opuszkami palców po spiętych w skurczu mięśni ramionach Louisa. Dotyk, ledwo wyczuwalny przez propriocepcje, pozostawiał po sobie niedosyt. Elektryzował nerwy, wywołując ich jęk zawodu. Był delikatny tak, jak sama Adora. Jedyne, iskrzące się źródło światła w pogrążonym w półmroku salonie. Poniekąd, także w jego życiu, gdy stracił pewny grunt pod nogam w toku wydarzeń z Nocy Spadających Gwiazd.
Nie rób niczego głupiego wydawała się ostrzegać jej mowa ciała, aczkolwiek słowa te nigdy nie wybrzmiały z jej zwężonych w wąską kreskę ust. Te i wiele, wiele innych. Chaotyczne myśli, rozrywały jej uwagę. Ostrożnie i niepewnie, obserwując reakcję Poole'a, wycofała dłoń, chcąc opuścić ją wzdłuż ciała.

Adora zdawała się być mistrzynią sprzecznych sygnałów, które dałyby Louisowi do myślenia, gdyby nie był pijany... no właśnie, czym? Jego przesadnie rozluźniony stan wskazujący spożyczie alkoholu, napędzany był towarzystwem kogoś, komu we krwi płynęło oczarowywanie facetów. Nawet jeśli w tym momencie półwila nie planowała używać swoich niemal mitycznych atutów, przynajmniej nie w ten sposób, wciąż mimowolnie roztaczała swój niewątpliwy czar. Wystarczyło spojrzeć w jej iskrzące oczy, zawiesić wzrok na nieunaturalnianie jasnych, połyskujących nawet w półmroku włosach. A Poole, jak to Poole, nie miał w sobie zbyt wiele samozaparcia, jeśli w grę nie wchodził żaden sport, albo rywalizacja. Gdyby ktoś miał grzebać mu w głowie, mógłby potraktować umysł Gryfona jak otwartą księgę. Wpływać na niego, zanim oczywiście nie zostałby znokautowany jakimś wyjątkowo ofensywnym zaklęciem, albo mocnym, prawym prostym. Nic więc dziwnego, że urok wili był czymś, co z łatwością mogłoby mu zakołatać w głowie. Dokładnie tak jak teraz.
Cóż za piękna buzia na łabędziej szyi...
Co ty wyprawiasz, Poole?! Chociaż szept dziewczyny w jakichś mniej niecodziennych warunkach zadziałałyby na niego jak kubeł zimnej wody i spowodowałby ekspresowy odwrót, obecnie zawiesił go na krótki moment. Czemu? Przecież czuł jej dotyk, który raz czy dwa wywołał dreszcz na całym ciele. Gdyby nie chciała go obok, łatwo mogłaby się wyplątać z uścisku. Podobne przemyślenia - których zresztą nie było zbyt wiele - szybko pomogły zapomnieć Louisowi o ewentualnych wątpliwościach. Odsunęła dłoń, a on powiódł za nią już nie tak bystrym wzrokiem, żeby zaraz wrócić do jej twarzy. Atmosfera w pomieszczeniu zgęstniała momentalnie, jakby zaraz miała się w nim rozpętać miniaturowa burza. Miał wrażenie, że jak zaraz jej nie weźmie, to oszaleje. Jakby ten wili podszept dyktował, że stojąca przed nim postać to coś, czego pragnie najmocniej. Nie potrzebował wiele czasu, by wpić się w usta przylegającej do niego ciałem dziewczyny, składając na nich mocny, zdecydowany pocałunek. Nie był w stanie powstrzymać się, czy zastanowić nad konsekwencjami. Każdy cal jego ciała za głośno krzyczał i domagał się podjęcia próby. I nawet przez głowę mu nie przeszło, że miał przed sobą kruchą arystokratkę, wobec której najpewniej powinien zachowywać się inaczej.

Wiło cna Wiło
Bądź dla mnie szczodra
W tańcu swym dzikim
Przychyl mi biodra!

Wiele rzeczy powinien zrobić inaczej. O innych nawet nie pomyśleć. Ale przede wszystkim - i ponadto - nie powinno go tu w ogóle być. Już w momencie, gdy zdecydował się udać do rezydencji Lestrange, nie wiedząc dlaczego właśnie to miejsce uznając za wyborny punkt docelowy swojej wędrówki siecią Fiuu, sprowokował bieg wydarzeń, który zapowiadał się tragicznie i najwyraźniej, przerośnie najśmielsze oczekiwania krytyków.
Przyglądała się Louisowi, zastanawiając się gorączkowo, czego tak naprawdę chce. Jej myśli, jak nie trudno szło odgadnąć, tylko miejscami zazębiały się z pragnieniem, które przeszywało ciało czarodzieja w dreszczu. Był pijany, niespełna rozumu i nad wyraz pewny siebie. Tworzyło to swoistego rodzaju mieszankę wybuchową, która z jednej strony mogła skończyć się dla Poole'a tragicznie, obracając wszystko to przeciwko niemu, z drugiej zaś... Cóż.
Jakieś licho musiało jej szepnąć do uszka bądź pchną w ramiona chłopaka, który dociskając ją kurczowo do siebie, dosięgnął do ust, o których nie miał prawa myśleć, a co dopiero brać we władanie. Zaskoczył ją. Do końca była pewna, że zachowanie Louisa wynika z brawury, która skończy się w momencie, gdy ich twarze dzielić będą ostatnie minimetry. A jednak. Nie zawahała się. I całował tak, jakby jutra miało nie być.
Kolana się pod nią ugięły, nie wiedzieć kiedy dokładnie, zarzuciła ręce na ramiona czarodzieja, opuszkami palców muskając wrażliwą skórę szyi na karku, aby po chwili, gdy odwzajemniła pocałunek, objąć podstawę czaszki.
Na oczach przodków, zaklętych w nieruchome i pozbawione duszy obrazy, w murach szczycącej się tradycjami sięgającymi korzeniami do czasów rycerskich, pozwoliła sobie zachować tak, jak w życiu nie powinna. A jednak, nie czuła, że robi coś, czego potem będzie żałować. To przecież tylko niewinny i zachłanny pocałunek, podszyty żarem oraz pragnieniami, które nie były nigdy w zasięgu ich rąk.
Najwidoczniej oboje musieli udowodnić sobie samym, że tkwili w złośliwym błędzie.

Louis nigdy nie robił niczego, co powinien robić, nawet jeśli obrót spraw był kwestią przypadku - tak jak teraz. Zawsze był tym przyjacielem-postrachem wszystkich matek, który nie dość, że miewał głupie pomysły, to jeszcze z łatwością potrafił przekonać do nich swoich kumpli. Tym, który pierwszy skakał z mostu namawiając resztę niesławnymi, odpierającymi jakiekolwiek sprzeciwy słowami chodźcie, będzie fajnie. Dlatego wcale go nie dziwiło, że właśnie w tej chwili znajduje się nigdzie indziej, jak w rodzinnej rezydencji Lestrange’ów, w środku nocy, w dodatku obściskując się z półwilą-arystokratką, której ślub zbliżał się wielkimi krokami. Gdyby tak zebrał wszystko do kupy, uznałby to za sen napędzany wypitym alkoholem. Jednak do tego potrzebowałby trzeźwego spojrzenia, którego aktualnie mu brakowało. I chociaż ostrzegawcza lampka już dawno powinna zaświecić się w jego głowie, tak procenty i niezaprzeczalny, rozpalający jego wyobraźnię urok Adory tworzył zbyt gęstą zasłonę dymną, by dojrzeć mrugające, czerwone światełko.
Zamruczał niskimi tonami w jej bez wątpienia chętne usta, gdy tylko poczuł jak jego pocałunki zostają odwzajemniane. Nie liczyło się już nic innego... tak jakby wcześniej miał jakikolwiek wybór. Jakby wcale nie uległ jej nieodpartemu czarowi w chwili, gdy tylko wylazł z kominka i na nią spojrzał. Na jej aż nienaturalnie jasne włosy i sylwetkę, która wydawała się wykraczać nawet poza świat czarodziejów. I chociaż mogła sądzić, że wyobraźnia Louisa ogranicza się jedynie do tego żarliwego pocałunku, jego myśli już dawno pognały znacznie dalej. Inaczej nie zsunąłby teraz dłoni na jej szczupłe uda okryte cienką, ledwie wyczuwalną szatą, by spróbować wciągnąć ją na siebie. Te same dłonie zaraz wylądowały pod materiałem, chwytając ją pewnie, by się z niego nie zsunęła. Wcześniej zamienił się z nią miejscami tak, by to ona opierała się plecami o ścianę pokrytą tą dziwaczną tapetą, na którą starał się nie patrzeć.
Mogła być już pewna, że jeśli go od siebie nie odepchnie, Louis zamierza doprowadzić to do samego końca.

Nie myślała trzeźwo. Przynajmniej nie do końca. Zdrowy rozsądek, niewątpliwie czaił się gdzieś w ukryciu, aczkolwiek w tej konkretnej chwili, mowy nie było, aby doszedł do głosu. Zasmakowała w tym, co zakazane i nigdy nie powinna doświadczyć. A jednak, wzięła palec i zapragnęła całej ręki.
Pozwoliła mu na ten kolejny, zuchwały krok, jakim było bliższe zapoznanie się z fakturą skóry na udach. Uśmiechając się pod nosem, lekko szarpnąwszy Louisa za podbródek. Powiódł za nią wzrokiem, widziała żar, który tlił się w jego spojrzeniu i nie mogła się oprzeć wrażenia, że patrzyła w odbicie własnych, bezwstydnych pragnień. Odchyliła głowę, odsłaniając skrawek łabędziej szyi. Oddychała płytko, gdy czarodziej obcałowywał ją, podświadomie mocniej dociskając jej wątłe i jakże kruche - i wspaniałe! - ciało do ściany. Miękka tapeta drażniła skórę równie skutecznie, co szorstki polik Louisa. Poprzez kark, zawędrowała palcami dalej, wślizgując się na kręgi kręgosłupa, poświęcając trzem a nawet czterem pierwszych odrobinę swej uwagi. Z pleców, jej dłonie przesunęły się na tors, pociągając za sobą materiał. Zdarła z niego rękaw tego, co miał na sobie, ukazując niepełny obraz tatuażu. Z zaintrygowaniem, przyglądała się barwnikowi, podczas kiedy spragnione wargi Poole'a zainteresowały się jej dekoltem.
Niespodziewanie, chwyciła jego twarz w obie dłonie i podniosła na wysokość swoich oczu.
- Nie tutaj - ciepły oddech, uderzył o jego rozchylone usta. Nie była w stanie powstrzymać się przed tym, aby skradł jej kolejny - i kolejny... - pocałunek co Adora skwitowała cichym, ale jakże perlistym śmiechem, który dla dobra ich skór, musiała szybko w sobie zdusić.
Nie chciał jej puścić, była jednak zdecydowana i wyswobodziła się z jego objęć, w pierwszej chwili zachowując się tak, jakby chciała opleść się w całości jego rękoma; tyle wystarczyło, aby zawrócić mu w głowie i szarpnąć jeden, drugi raz, zyskując swobodę.
Chwyciła dłoń Louisa, ciągnąć go za sobą.
- Postaraj się chociaż być cicho - szepnęła na jego uszko, które... Delikatnie przygryzła, nim nie wyszła pierwsza na korytarz.