Hala Alfreda Wielkiego

Hala Alfreda Wielkiego

Miejsce, które od kilku lat jest opuszczone i niezagospodarowane przez mugoli. Ze względu na jego wielkość i bezpieczne położenie, zostało przechwycone przez czarodziejów związanych z Klubem Pojedynków, którzy postanowili stworzyć tutaj stałą siedzibę spotkań. Nadal trwają prace remontowe, ale już teraz obiekt jest otoczony kilkoma mocnymi zaklęciami ochronnymi, a także ma aktywną główną salę na której odbywają się pojedynki.

16 czerwca 1980 roku

Steven Henson był gotów do tego uroczystego dnia. Dla rozluźnienia atmosfery miał w zanadrzu zestaw dowcipów, którymi zamierzał poczęstować każdego czarodzieja, który przekroczy próg hali. Zaczarowane, samoregulujące się zasłony zostały zainstalowane z pomocą jego kolegów z biura, pracujących nad tym miejscem w wolnych chwilach. Niestety, większość aurorów zdawała się nie być chętna do tak otwartej formy ćwiczeń. Część z nich wykręciła się, mówiąc, że nie mają czasu, kilku powiedziało mu prosto z mostu, że to nie ma najmniejszego sensu. Stevena ani jedna ani druga postawa współpracowników nie zraziła, a wręcz przeciwnie. Z samego rana, wraz z pierwszym pianiem koguta, teleportował się do Little Hangleton i tam dopieszczał ostatnie elementy. Pierwszych uczestników powitał po męsku, niezależnie od płci, ściskając pewnie dłoń i uśmiechając się nikle. W zanadrzu miał parę sztuczek by urozmaicić pierwsze oficjalne spotkanie Klubu Pojedynków. W kącie pomieszczania do którego każdy miał się udać, znajdowała się póki co tylko pionowa tablica.

---

Nie ma kolejności. Każdy z was już może zacząć mówić, podając choć jedną zasadę, która powinna obowiązywać w Klubie Pojedynków - załóżmy, że tablica Stevena jest pusta i oprócz nazwy klubu nie ma tam niczego więcej. Ilość wymienianych między wami postów jest dowolna, aż do czasu, kiedy pojawi się mój kolejny post. Każdego uczestnika proszę też o rzut k6, a także podanie aktualnego stanu zdrowia. Jeśli stan zdrowia z jakiegoś powodu różni się od tego, który jest w czyjeś KR, proszę by taka osoba dodała w aktualizacji stosowny post by tę sytuację zmienić.

Chociaż Elias mieszkał w Anglii już kilka ładnych lat, to nadal trafiały się takie miejsca w których nie był tak naprawdę nigdy, bo i niby po co. Główne mafijne interesy kręciły się wokół Londynu oraz Nokturnu. Rzadko, kiedy trafiał się klient, który naciskał na spotkanie na zupełnie innym gruncie, a i sam Elias rzadko kiedy się na to zgadzał. Wszystko przez tą cholerną potrzebę zachowania kontroli. Czy przyda mu się podczas pojedynków być może. Kiedy tylko gruchnęła wiadomość o uruchomieniu klubu pojedynków ojciec nakazał niemal od razu Eliasowi stawić się tam. Sam ostatnimi czasy zauważył, że zdolności młodego Martinelliego dość mocno zaczęły odbiegać od tego co reprezentował sobą wcześniej. Stał się zbyt miękki, a to gdyby się rozwijało w przyszłości mogło stać się groźne. W końcu nic tak nie zrobi z mężczyzny prawdziwego mężczyzny jak odrobina dobrej napierdalanki. A Elias nie miał zamiaru się temu sprzeciwiać. Sam w szkole lubił czasami w pojedynku przetestować swoje zdolności, wysłuchać mądrzejszych od niego, którzy na pewno od razu wytkną mu jego błędy, które będzie mógł poprawić i tym samym stać się lepszym czarodzieje.
-Dzień dobry- Powiedział głośno i wyraźnie, kiedy tylko dzięki jak zwykle Błędnemu Rycerzowi dotarł na miejsce. Uścisnął po męsku dłoń jak miewał prowadzącego wymieniając przy tym kilka zdań, które opisywały panującą pogodą, oraz panującą aurę. Po tych uprzejmościach Włoch zajął jedno z miejsc przy ścianie opierając się o nią plecami obserwując jak inni członkowie klubu zbierają się w jednym miejscu, a kiedy było ich dostatecznie dużo został poruszony temat zasad, czegoś tak niezwykle istotne, iż nawet mafia je miała i przestrzegała.
-Myślę, że na samym początku dobrze byłoby zaznaczyć, iż nie są to pojedynki na śmierć i życie- Absolutnie nie mówił tego, ponieważ martwił się o innych. Nie widziało mu się w żaden sposób stracić życie tylko dlatego, że kogoś może ponieść.
-Walczmy do momentu rozbrojenia lub doprowadzanie przeciwnika do niemożności podjęcia dalszej walki- Strata różdżki, przytomności, lub co kolwiek innego, ale nie pozbawienie życia.

Stan zdrowia: W normie

Wynik na kości: 5

16 czerwca 1980

---

Termin spotkania Klubu Pojedynków składał się z dniem dwudziestych piątych urodzin Poole’a, co stanowiło idealny prezent dla kogoś takiego, jak wiecznie szukający wrażeń, były Gryfon. Całe szczęście, że Louis jeszcze nie zaczął świętować, bo nie był pewien, czy za stawienie się pod wpływem nie zostałby zdyskwalifikowany, czego na pewno byłoby szkoda. Czekała go jeszcze wizyta u mamy, która chciała złożyć mu życzenia osobiście. Nie mógł doczekać się jej miny, gdy zobaczy go poobijanego, jak za starych, dobrych czasów. Na gacie Merlina, Louis! Co ja z tobą mam!
On sam zapewne nie doszukałby się ogłoszeń o wydarzeniu, bo informacja nie znajdowała się na stronach z przeglądem ostatnich meczy Quidditcha - proste i logiczne. I tu pojawiał się Nathan, cały na biało, który miał nieco szersze zainteresowania od swojego najlepszego kumpla.
Louis przywitał się z organizatorem jak ze starym przyjacielem, chociaż nigdy wcześniej go nie poznał. Mężczyzna wydawał się funkcjonować na podobnych falach, a przynajmniej takie wrażenie już po pierwszym uścisku dłoni odniósł solenizant.
- Nie byłoby fajnie oberwać jakimś czarnomagicznym świństwem - dodał do wypowiedzi mężczyzny o południowej urodzie. - No i można używać tylko różdżek, żadnych pięści – o tej zasadzie przekonał się aż za dobrze, kiedy w pewnym momencie zrezygnował z różdżki podczas jednego ze spotkań szkolnego Klubu Pojedynków, a McGonagall wlepiła mu ekscytujący szlaban w towarzystwie Filcha.

---

Stan zdrowia: prawidłowy

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 4

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 5

16/06/1980

---

Kiedy tylko dotarła do niego informacja o otwartym spotkaniu Klubu Pojedynków, nie mógł długo zatrzymać tego dla siebie. Termin był idealny - połowa czerwca, akurat w dzień urodzin Poole'a. Od razu przypomniała mu się jedna z opowieści ojca jak razem z kolegami zabrali jednego ze znajomych na strzelnicę w dzień jego urodzin. Klub Pojedynków wydawał się dobrą alternatywą dla tej mugolskiej rozrywki. No i Nate wiedział, że Louisowi się to na pewno spodoba. Zresztą, co innego miał odpowiedzieć na "Dawaj , Poole. Boisz się, że spuszczę ci łomot?". No właśnie.
Pojawił się na umówionym miejscu chwilę przed czasem. Szybko rozejrzał się po pomieszczeniu, rejestrując, że na miejsce, poza organizatorem, dotarł już sam Poole i nieznany mu, ciemnowłosy mężczyzna.
- Dzień dobry - rzucił krótko. Uścisnął wyciągniętą ku niemu rękę Hensona,. Nieznajomego i Louisa pozdrowił skinieniem głowy.
- To jak już jesteśmy przy zakazie używania pięści, to może warto byłoby rozszerzyć go o inną broń? - zerknął z zainteresowaniem na pozostałych. - Tylko różdżka. Żadnych noży, baseballi czy broni palnej.
Wzruszył lekko ramionami. Chociaż z pozoru mogło wydawać się to oczywiste, to Nate wolał postawić sprawę jasno. Na takie spotkania przychodzili różni narwańcy gotowi szukać dziury w obowiązujących zasadach.
- I może warto byłoby wprowadzić zakaz brania udziału w pojedynku pod wpływem eliksirów bądź jakichkolwiek innych substancji, które mogą wpłynąć na wynik potyczki? - w zasadzie nie był pewien jak zaopatruje się czarodziejskie społeczeństwo na doping. Będzie musiał spytać Poole'a jak to wygląda w quidditchu.
Zajął miejsce pod jedną ze ścian, niedaleko kumpla.


Stan zdrowia: bez zarzutu

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 2

16 czerwca 1980

---

Termin spotkania Klubu Pojedynków wypadł akurat przeddzień meczu ligowego. Rosier wahał się, czy ostatecznie wziąć udział w potyczkach, ale jednak perspektywa potencjalnego zastrzyku adrenaliny zatryumfowała nad zdrowym rozsądkiem.
Teleportacja do Little Hangleton obyła się bez żadnych komplikacji. Stanął przed halą Afreda Wielkiego przed czasem, ale nie do razu wszedł do środka. Jak miał w zwyczaju pokręcił się jeszcze po okolicy, a dopiero, kiedy zegarek na nadgarstku wskazywał właściwą godziną, wszedł do środka.
Objął wzrokiem wielkie pomieszczenie, stykając go z trzema obecnymi tam sylwetkami. Właściciela pierwszej - wysokiego mężczyzny o wydatnym nosie nie kojarzył wcale. Gwiazdę qudditcha i na dodatek jednego z jego największy rywali o tytuł najlepszego pałkarza tego sezonu w osobie Louisa Poole'a nie dało się pomylić z nikim innym. A trzeciego, który najwyraźniej mu towarzyszył, kojarzył z trybun, ale nie mógł przywołać w pamięci jego imienia.
Ucisnął dłoń gospodarzowi klubu, jednak przez jego twarz nie przebiegała żadna emocja czy nawet najmniejsza oznaka ekscytacji. Stanął w pewnym oddaleniu od niechcianego towarzystwa, zdecydowanie bliżej podestu.
- Chyba nie mam nic więcej do dodania. Panowie wyczerpali temat - odezwał się dopiero po chwili, analizując wszystkie "za" i "przeciw", chociaż jedna, BARDZO ważna zasada krążyło mu po głowie „zakaz udziału w pojedynkach szlam i zdrajców krwi, czy innych mieszańców”. Wszystko wskazywało na to, że pojedynki w klubie przybiorą formą tych szkolnych.

Stan zdrowia: wręcz doskonały.

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 6

– … i jesteśmy tu by ćwiczyć, a nie załatwiać osobiste porachunki. Życie prywatne zostawiamy na zewnątrz – dodał wieńcząc swoją wypowiedź. Jeszcze tylko jeden, dwa żenujące dowcipy Hensona i będzie mógł wyskoczyć na ostatniego papierosa przed rozpoczęciem pierwszego spotkania Klubu Pojedynków. Nie miał pojęcia czy, i kto w ogóle, się na nim zjawi. Był to jeden z aspektów które średnio go przekonywały w całym tym przedsięwzięciu. Nieoficjalnym założeniem klubu miało być przygotowanie ludzi do walki z Voldemortem, ale co z tego, jak spotkania były otwarte i równie dobrze mogli przyjść na nie sami jego poplecznicy? Nie chciał im stwarzać miejsca do ćwiczeń i chociaż kusiła go perspektywa poznania stylu walki wroga, sam nie miał ochoty odwdzięczać się tym samym. Mimo obaw poparł inicjatywę Stevena Hensona i nawet pomógł mu w przygotowaniach. Miał nadzieję, że dzisiejszy dzień rozwieje jego wątpliwości. Był gotów rzucić to wszystko w diabły jeżeli okaże się, że zamiast budować sobie okopy, kopią pod sobą dziury pułapki.
Bocznym wyjściem opuścił budynek i wsparł się o kamienną balustradę odpalając papierosa. Miał stąd oko na główne wejście w kierunku którego co jakiś czas zerkał. Jego uwadze nie umknęło więc przybycie Louisa i jego kumpla Nathana. Właściwie to nawet się ich spodziewał, żeby nie powiedzieć: miał nadzieję na ich przyjście. Figurowali na liście kandydatów do Zakonu, więc taka okazja na sprawdzenie ich umiejętności była jedną na milion. Nie mówiąc już o tym, że byli niemal idealnymi przykładami ludzi dla których ten Klub powstał, szczególnie po hucznej imprezie u Fran.
Papieros skończył mu się akurat z przybyciem Rosiera. Zmielił przekleństwo pod nosem i niechętnie odprowadził go spojrzeniem do drzwi. Szczerze wątpił w jego intencje i rację bytu na tym spotkaniu. Żałował też, że jedną z zasad będzie zostawienie prywaty na zewnątrz, bo chętnie wywróciłby mu ten płaszcz na lewą stronę, razem ze skórą.
Gdy do jego uszu dotarły słowa rozpoczęcia Stevena Hensona postanowił dołączyć do zebranych. Wszedł bocznym wejściem i bez słowa zajął swoje miejsce obok pozostałych.

---

Stan zdrowia: w normie, brak obrażeń, trochę nerwowy i przemęczony, ślady po nacięciach na przedramionach zabliźnione, nie sprawiają mu dyskomfortu
Rzut kostką: 2

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 4

16.06.1980 r.
Potrzebowała się rozerwać, odsunąć od siebie wszelkie śmieci jakimi były myśli o ostatnich wydarzeniach. Od jakże udanego obiadu z rodziną Lestrange jej pani matka coraz więcej wymagała i oczekiwała. Lista jej żądań zdawała się nie mieć końca, zupełnie jak otrzymywane polecenia od wiecznie napuchniętej od wampirzych hormonów Borgouis. Ostatnio nieco się uspokoiła, ale Rockers stawiała na to, że taki stan rzeczy nie potrwa długo. O dzisiejszym spotkaniu Klubu Pojedynków dowiedziała się w Ministerstwie Magii, gdy osobiście dostarczała raporty ze swojego departamentu do Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Hensona nie kojarzyła w ogóle, ale zapamiętała jego nazwisko, bo pojawiło się w rozmowie, którą prowadzili między sobą osoby z magimilicji. Nie musiała o nic pytać, bo najważniejsze informacje zostały jej podane właściwie na tacy.
Po powrocie do domu nie miała niczego do roboty i choć Nokturn bądź Hogsmeade kusiło swoją gorzką brutalnością i szpetotą, nie mogła sobie pozwolić na zbyt częste wizyty w tamtych okolicach. Bez towarzystwa i to na początku tygodnia mogła zostać łatwiej zapamiętana, znaleziona. Jedynym konkretniejszym planem okazało się być wyjście do Little Hangleton do którego dostała się Błędnym Rycerzem. Teleportacja zajęłaby za dużo czasu, zwłaszcza że kompletnie jej nie ćwiczyła i nie przyzwyczaiła jeszcze ciała do przenoszenia się na większe dystanse. Na miejscu, przywitała się krótko najpewniej z tym słynnym Hensonem, ściskając jego dłoń i pospiesznie się przemieszczając do przodu by uniknąć usłyszenia kolejnego żartu. Ten, który skierował do osoby będącej przed nią w zupełności jej wystarczał. Ponowne usłyszenie o tym, co troll robi z memrotkiem, gdy nikt nie patrzy, niechybnie doprowadziłoby ją do migreny. Nie spieszyła się, kiedy szukała miejsca dla siebie - najlepiej części sali z jak najmniejszą ilością osób, które by naruszyły jej przestrzeń osobistą. W międzyczasie pojawiły się pierwsze głosy i trochę przewróciła oczami, gdy wyłapała znajomy głos za którym poszła. Albo skurwiała aura Rosiera robiła swoje, albo znalazł idealną pozycję, gdzie nie było ścisków jak w porannej windzie w Ministerstwie. Nieważne, co to było, ważne że działało.
- Ty nie masz nic do dodania? Na Salazara, co się z tobą dzieje, Rosier - wślizgnęła się tuż obok, przerzucając sobie warkocz na plecy. Posłała mu krzywe spojrzenie, klepiąc go krótko w ramię. - Jestem rozczarowana, że na twojej twarzy nie ma żadnych pamiątek po ostatnich meczach. Dodałoby ci to kilka punktów do twojej słabiutkiej dostojności.
Drgnęły jej wargi, a chmurne tęczówki spoczęły dla odmiany na tablicy na której zaczęły pojawiać się pierwsze reguły.
- O nie, brak czarnej magii i używania pięści... co teraz pocznę? - mruknęła pod nosem z udanym przejęciem.

---

Stan fizyczny: poobijane nogi, niewielki kaszel i sporadyczne uczucie duszenia się, które wynika z powodu braku systematyczności w spożywaniu lekarstw na chorobę rodową

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 5

16 czerwca 1980 r.

Po pracy zamiast odpoczywać, lekkomyślnie wyruszyłem na miejsce spotkania Klubu Pojedynków. Dla odmiany wykorzystałem świstoklik, który wypożyczyłem z banku. Oczywiście odpowiednio wcześniej poinformowałem gobliny o tym, że użyję ich świecznika do przeniesienia się w okolice Little Hangleton. Pracownicy Gringotta trochę pokręcili swoimi długimi nosami, ale po tym jak posprzątałem największy syf na jednym z niższych poziomów, odpuścili. Odniosłem więc zwycięstwo, nie musząc wydawać kolejnych pieniędzy na Błędnego Rycerza, który ostatnio podniósł ceny o kilka knutów. Stając o prostych nogach i próbując zapanować nad rozszalałym od podróży wzrokiem, zacząłem rozważać wszystkie plusy i minusy podjętej przeze mnie decyzji. Wyszło mi więcej plusów, choć skrzętnie ominąłem sprawę potencjalnej reakcji Ramseya, która mogłaby tutaj stanowić minus. To przecież nie dotyczyło jego tylko mnie, nawet jeśli po wszystkim miałby mi matkować. Potrzebowałem oddechu, sprawdzenia się i przynajmniej magia nie zostawiała takich śladów jak pięści. Dodatkowo, wydarzenie było organizowane z ramienia pracowników Ministerstwa Magii, więc ryzyko, że na drugi dzień nie będę w stanie wstać do pracy było niewielkie. Po przekroczeniu progu hali Alfreda Wielkiego i przywitaniu się z czarodziejem, który przedstawił się jako Steven Henson, ruszyłem na tyły zgromadzenia. Kiedy mignął mi po drodze Nathan, trudno byłoby go nie wyłapać w tym tłumie, kiwnąłem w jego stronę głową, nie czując w sobie chęci by się zbliżyć i stanąć obok niego i jego znajomego, którego, co prawda kojarzyłem, ale dosyć mgliście.
Żadne reguły póki co nie przychodziły mi do głowy. Wolałem poczekać.

---

Stan zdrowia: dobry, nic większego nie dolega, oprócz niewielkiego bólu w lewej ręce
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 5

W końcu powstała jakaś bitewna inicjatywa dla dużych dzieci! Lesslie, strasznie brakowało czegoś takiego po skończeniu szkoły, więc swoje nazwisko, na listę chętnych, dopisała bez najmniejszego wahania. W tym momencie nie liczyło się już jakieś tam zmęczenie po pracy czy inne badziewie, bo w końcu będzie świetna zabawa, prawda!? Chociaż, na tym całym majowym święcie też miało być niesamowicie i przyjemnie, a jak wyszło to chyba każdy wie….
Dziewczyna miała być już wcześniej, ale paradując sobie po tej magicznej części Londynu ujrzała wielką twarz Poole’a ruszającą się na jednym z plotkarskich czasopism. Na środku strony widniał jakiś tytuł, którego początek był pytaniem czy to już starość? Dokładnie tyle wystarczyło żeby ze śmiechem na ustach dziewczyna sięgnęła po ten cały brukowiec, ale nie skupiła się na nim długo, bo już po kilku zdaniach była podana data urodzin gwiazdora, która pokrywała się z dzisiejszą datą (rzecz jasna pomijając rok). Lesslie przeklęła pod nosem, wiedząc, że na 98% ten tam będzie, a nawet jeśli nie to przecież Nathan poskarży Lu, że ta nie przekazała mu nic w ofierze. Chcąc nie chcąc musiała udać się do sklepu ze sprzętem do quidditcha, gdzie kupiła piękną nową pałkę, zdobyła do tego jeszcze najbardziej uroczą, różową kokardę i z czystym sumieniem powędrowała na spotkanie klubu.  
Weszła do Sali witając się ze wszystkimi, było już w sumie parę osób, na widok niektórych uśmiechnęła się wesoło, a znowuż obecność poszczególnych osób napawała ją pewnym zdziwieniem, ale nie to było ważne.  
- Wszystkiego najlepszego z okazji 52 urodzin! – odezwała się szeptem stając koło solenizanta i przekazała mu prezent.  Niektórzy zaczęli rzucać już pomysły odnośnie zasad, więc nie chciała jakoś szczególnie przeszkadzać.
Ona sama nie miała jakichś dodatkowych pomysłów, cała reszta chyba powiedziała już chyba wszystko. Poza tym to jasne, że są tutaj po to, żeby ćwiczyć i dobrze się bawić, a nie pozabijać, więc ostatecznie jej zdaniem kultura i myślenie w zupełności wystarczą.

Stan zdrowia: Bardzo dobry!

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 3

Zaangażowanie i liczebność uczestników cieszyła Stevena,  który w końcu postanowił wejść na podest, zamierzając z niego rozpocząć pierwsze oficjalne spotkanie. W tym czasie inni pracownicy Ministerstwa Magii, którzy pomagali przy całej akcji, zajmowali się sprawdzaniem zabezpieczeń i zaklęciami, które miały dzielić główną salę na kilka parkietów, na których miały się odbywać pojedynki. Nie były one jeszcze widoczne, całość sprawiała wrażenie normalnego, obszernego miejsca, ale czujne oko mogło wyłapać cienkie szczeliny biegnące między płytami. Po wygłoszeniu krótkiej powitalnej mowy, odnoszącej się też do celu dzisiejszego przedsięwzięcia, auror z pomocą różdżki zanotował na tablicy pojawiające się punkty.
- Niech wszyscy spojrzą na to, co mamy -rozbrzmiał pogłośniony za pomocą zaklęcia głos czarodzieja. - Po pierwsze, pojedynek nie jest na śmierć i życie. Po drugie, walka do momentu rozbrojenia lub do niemożności podjęcia przez przeciwnika dalszej walki. Po trzecie, żadnych zaklęć czarnomagicznych i, pozwoliłem sobie rozszerzyć ten punkt jeszcze o zaklęcia białomagiczne i pradawne. Po czwarte, żadnego używania pięści, broni magicznej czy mugolskiej. Po piąte, żadnego wspomagania się eliksirami, substancjami czy przedmiotami, które mogłyby wpłynąć na pojedynek.
Zatrzymał się i z tłumu wyłapał młodego Jamesa Pottera, którego twarz przypomniała mu o tym, o czym rozmawiali wcześniej.
- Po szóste, na spotkaniach Klubu Pojedynków życie prywatne, w tym sympatie i antypatie zostawiamy poza tym budynkiem. Do tego całkiem okazałego kodeksu, pozwoliłem sobie dodać jeszcze swoje pięć knutów. Punkt siódmy - poruszył różdżką. - Zakaz używania umiejętności specjalnych, za wyjątkiem niewerbalnego rzucania zaklęć. Punkt ósmy, dla urozmaicenia rozgrywki, zakaz rozbrajania przeciwnika za pomocą zaklęcia Expelliarmus. Punkt dziewiąty, każdy jest zobowiązany do okazania szacunku wobec swojego przeciwnika. Zobaczymy zaraz jak to wyjdzie, a jeśli coś jeszcze przyjdzie wam do głowy to dajcie mi koniecznie znać na koniec spotkania.
Machnął jeszcze raz różdżką i tablica uniosła się wysoko w powietrze by każdy z zebranych mógł ją dokładnie widzieć. Steven rozejrzał się po sali uważnie.
- Teraz dobierzemy was w pierwsze pary. Jako że jest to pierwsze spotkanie, odbędzie się bez rankingu, będziemy po prostu was mieszać, w zależności od waszych postępów - jeden z współpracowników Hensona wszedł na podest, prezentując urnę. - Zaraz do każdego z was podleci numerek i zgodnie z nimi, będziecie stawiać przy konkretnym parkiecie na którym będzie odbywał się wasz pojedynek. Trzymajcie więc różdżki w pogotowiu, bo jak zrobi się gorąco to ktoś będzie musiał ugasić ten pożar - nie mógł się powstrzymać przed rzuceniem żartu, choć do końca starał się zachować powagę. Nie była to łatwa rzecz. Kilka osób się roześmiało, niektórzy spojrzeli niedowierzająco, jeszcze inni zakłopotani kaszlnęli. Mężczyzna, który stał obok Stevena z urną do losowania, zdawał się nie wiedzieć, co ze sobą zrobić, ale szybko się ocknął, gdy otrzymał szturchnięcie w bok. W końcu trzeba było zacząć pojedynki. Gdy tylko numerki wystrzeliły w powietrze, podłoga zaczęła się ruszać i dzielić na konkretne, równe części. Pojawiły się też ogrodzenia, służące do rozdzielenia przestrzeni by przypadkiem zaklęcia nie wydostały się poza wydzielony obręb.

---

Moi drodzy, rozpoczynamy zabawę. To doskonała okazja by przetestować funkcjonujący na forum system pojedynków. Nie zapomnijcie jednak o ogólnych zasadach czarowania.

Ogólnie to nie ma kolejki odpisów i nie ma nas na tyle dużo by zrobił się bałagan, ale żeby nie ryzykować, załóżmy, że najpierw dwie pierwsze pary rozgrywają swoje pojedynki, a gdy jedna z nich skończy to wtedy na ich miejsce wskakuje kolejna, która znajduje się w kolejce. Kiedy już wszystkie pary przejdą przez swoje pojedynki to dojdzie do wymieszania się przeciwników. Zobaczymy jak na to wyjdzie, jak coś na bieżąco będę się starała korygować, rozstrzygać i ogólnie czuwać. Ale żeby nie doszło do sytuacji, że po każdym waszym poście będzie potrzebny MG, podam wam wszystkie przydatne informacje w ściądze. Zaczynacie od razu.

Ogólne zasady techniczne

1. Postacie, które nie biorą udziału w obecnie rozgrywającym się pojedynku, nie piszą postów. Muszą poczekać, aż nadejdzie moment ich pojedynku.
2. Postacie, które chcą dopiero dołączyć do eventu, muszą poczekać na moment, kiedy wszystkie pary zakończą swoje pojedynki.
3. Posty powinny pojawiać się regularnie by zachować dynamikę. Nie powinny być długie i istotne jest to by jeden post był przynajmniej raz na dobę. Jeśli ktoś nie będzie mógł trzymać się tego warunku, otrzymuje karę do kolejnego zaklęcia -10 oczek i z każdym dniem zwłoki ta kara będzie się powiększać.
4. Ilość możliwych do wykonania ruchów na jednego posta wynosi 4. Każdy jeden atak magiczny, obrona magiczna i obrona fizyczna to wykorzystany 1 ruch.
5. Dla każdej postaci maksymalna ilość udanych zaklęć przeciwnika, które może na siebie przyjąć zanim straci przytomność to 5. Po przekroczeniu tej ilości, postać z automatu traci przytomność i walkę wygrywa przeciwnik.
6. Kwestie potencjalnych obrażeń, bólów, skutków ubocznych w trakcie trwania pojedynku jest rozstrzygana przez was. Po wszystkim MG zbiera to do kupy i stwierdza, co ew. zostaje dodane, co już przestaje działać.

Pary

Nathan McLean & James Potter - zaczynacie (parkiet nr 2)
Abel Attaway & Lesslie Longbottom - zaczynacie (parkiet nr 4)
Elias Martinelli & Evan Rosier
Louis Poole & Caroline Rockers

W sali pojawiały się kolejne osoby, a Nate witał się z niektórymi z nich w zdawkowy sposób. Tych, których nie kojarzył, zupełnie zignorował, odwzajemnił za to skinięcie głowy Abla i uśmiechnął się wesoło do Lesslie.
Zakaz używania zaklęcia Expelliarmus spotkał się ze zdziwieniem chłopaka, jednak po chwili zastanowienia Nate musiał przyznać, że ma to sens. Zaklęcie rozbrajające było aż za proste, zbyt skuteczne, w wielu przypadkach mogło znacząco przyspieszyć zakończenie pojedynku. A byli tu przecież nie po to, żeby szybko pozbawić przeciwnika różdżki, ale po to, żeby trochę rozruszać kości i zwyczajnie poćwiczyć.
Chwycił kartkę z wypisaną na nim cyfrą dwa. Rozejrzał się, wzrokiem zarejestrował położenie parkietu oznaczonego tym samym numerem. Zajął miejsce.
A więc przyszło mu walczyć z Potterem. Tym samym Potterem, o którym w takich superlatywach opowiadała im Frances wtedy, kilka dni po ataku na jej mieszkanie. Zmierzył Jamesa szybkim, jednak uważnym spojrzeniem, zaraz jednak skinął mu głową, uśmiechnął się. Chociaż nie znał go prawie w ogóle - ledwie kojarzył z czasów szkolnych jako członka gryfońskiej drużyny Quidditcha, w której przecież grał jego najlepszy kumpel - był ciekaw jak potoczy się ta walka.
Kiedy dostali znak, że mogą zaczynać, Nate od razu wziął się do roboty.
- Gaudium Etiam! - wycelował różdżką w Jamesa. Chciał go zmylić, rozproszyć, chociaż trochę zdezorientować na samym początku. Sprawić, by ten był łatwiejszym celem.
Nie czekając ani chwili, przystąpił do dalszego ataku, rzucając kolejne zaklęcia jedno po drugim. Właściwie bez większego zastanowienia.
- Colloshoo! - jeden z czarów pomknął w kierunku przeciwnika. - Impedimento! - i kolejny.
Nate liczył na to, że chociaż jedno z tych dwóch zaklęć zadziała, w jakiś sposób wpływając na swobodę ruchów Jamesa.
- Protego! - starą, sprawdzoną tarczę postanowił rzucić ot tak, na wszelki wypadek.

89 - Gaudium Etiam (weszło)
3 - Colloshoo (weszło)
2 - Impedimento (weszło)
14 - Protego (weszło)

!rzut 4k100