Ogród

Ogród

Miejsce gdzie pachnie różnorodnymi kwiatami. Jest piękny widok na plażę w Bray, a wieczorami ogród jest wypełniony kolorowymi światełkami, świetliki latają w powietrzu, a pośrodku znajduje się niewielki zbiornik wodny, w którym pływają ryby.

---

Kontynuacja tego wątku

---

Według Frances ta rozmowa była przyjemniejsza niż przypuszczała, że będzie. Co prawda nie sądziła, że jej matka będzie zadawała tak bezpośrednie pytania Louisowi, ale z pewnością nie omieszka jej tego wytknąć gdy Louis opuści farmę. Zaczęła hasać pomiędzy krzakami kwiatów, aby następnie przejść za kamienną bramą i zobaczyć piękną plażę Bray. Oparła się dłońmi o poręcz, wdychając świeże powietrze.
Było ciepło, a teraz zauważyła jak ciężko powiewał wiatr. Odgarnęła kosmyki włosów i spojrzała na Louisa. Frances rozejrzała się raz jeszcze po ogrodzie. Było pośrodku całej farmy, a i tak nie spostrzegli całej okazałości tej farmy. Zaledwie przebrnęli przez pierwsze kilkadziesiąt metrów dalej od domu, a przed nimi, za gęstymi, liściastymi drzewami znajdowały się oranżerie, szklarnie i plac zabaw. Było tutaj wszystko co dla dziecka wydawało się piękną ucieczką z dala od szarej rzeczywistości. Mogło się schować przed rodzicami, przed wszystkimi problemami, ale prędzej czy później jakiś skrzat na pewno by go znalazł. Frances uśmiechała się do chłopaka czule, a patrzyła na niego jak na piękny eksponat. Podziwiała go.
— Ogród robi wrażenie na każdym kto jest tutaj pierwszy raz. Czasami zdarzały się przypadki, że zaginęli w głębi tych roślin.
Frances pociągnęła go jeszcze za rękę, aby być bliżej niego. Leniwie płynął strumyk z malutkiej fontanny w kształcie muszelki do sadzawki pośrodku ogrodu. Wtuliła się w jego pierś obserwując z oddali miasto. Przez chwilę nawet nie myślała o tych problemach, o śmierci dziennikarki, a co dopiero o zbliżającym się pogrzebie. Teraz liczył się tylko Poole i jego żarty.
— Przepraszam za mamę, jest bardzo specyficzna. Mam nadzieję, że nie poruszyła czułej struny.
Dziewczyna mówiła tak, nawet nie patrząc mu w oczy. Wolała postać z nim tak chwilę nim postanowi go jeszcze pomęczyć spacerem dookoła ogrodu. I tak zaprowadziła go do najciekawszej i chyba najbardziej urokliwej części.

5 czerwca 1980

---

Z zadowoleniem wydostał się na świeże powietrze. Musiał odetchnąć. Słońce przyjemnie przygrzewało w plecy, aż miał ochotę zdjąć marynarkę. Mógł o tym pomyśleć wcześniej, bo nie chciało mu się nosić jej w ręku, więc szybko zrezygnował z tego pomysłu. Na szczęście miał ze sobą przeciwsłoneczne okulary które zaraz wcisnął na nos. Wraz z przekroczeniem progu zeszło z niego ciśnienie. Chociaż zazwyczaj nie miał problemów w uczestniczeniu w scenariuszach, do których zostawał wrzucony, pierwsze, oficjalne spotkania z rodzicami partnerek zawsze budziły w nim jakąś niewytłumaczalną tremę.
Żadne zdziwienie, że nawet jeśli tereny należące do państwa Murphy robiły na Poole’u jakieś tam wrażenie, to nie budziły w nim nie wiadomo jak żywych emocji. Krzaki, jak krzaki. Kwiaty, jak kwiaty. Utrzymanie ich w takim stanie nie mogło być zbyt wielkim wyzwaniem, jeśli do dyspozycji miało się zarówno magię, jak i zastęp gotowych do pracy skrzatów. Miał tylko nadzieję, że Frances nie posiada żadnego daru czytania w myślach, którym nie zdążyła się jeszcze pochwalić, bo mogłaby poczuć się urażona. Na swoją obronę miał jednak argument, że nie miał na myśli nic złego. Po prostu nie nadawał się do spuszczania nad jakimiś rabatkami.
- Znaleźli ich, czy jest szansa na to, że między tymi krzakami są jakieś zwłoki? Wolę się upewnić - przystanął i objął blondynkę ramionami, gdy się do niego przykleiła. Pogłaskał ją po plecach i westchnął. - Przestań. Nie wiem co musiałaby mi powiedzieć, żeby mnie szczerze urazić - wzruszył lekko ramionami.  - Tylko wiesz, trochę zdziwiły mnie te pytania o pieniądze i skrzaty. Nie wiedziałem, że dla twojej rodziny ma to jakieś znaczenie.
Przerwał chwilę tego błogiego przytulania. Odsunął się do Frances, wypuszczając ją wcześniej z ramion. Nałóg wzywał. Louis wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wcisnął jednego między wargi, żeby odpalić go za pomocą różdżki. Nie proponował używki dziewczynie. Wiedział, że nie pali. Wypełnił płuca dymem, co przyniosło mu nieopisaną ulgę. Wiadomo, fajeczka po obiedzie musi być.

Ruby wywodziła się z rodziny, w której pieniędzy zanadto nie miała. Wychowała się w rodzinie pracoholików, sama zresztą taka była. Lubiła trzymać grosze pod ziemią, sakiewki galeonów na czarną godzinę zawsze się przydały. Na przykład na zdewastowane aktualnie mieszkanie jej córki. Z perspektywy Frances raczej nie chodziło głównie o to czy to ma jakieś duże znaczenie, ale Ruby zawsze wykazywała nadopiekuńczość wobec niej. Nie chciałaby, żeby Frances trafiła na kogoś kto pije, źle zarządza swoim majątkiem, a co dopiero byłby na utrzymaniu swojej partnerki. Oczywiście Louis taki nie był, a Murphy z pewnością nie wybrałaby pasożyta.
— Skrzaty pomagały wyjść z tej dziczy. Od tamtej pory goście wychodzą na ogród w obecności domowników i skrzatów. Tak bezpieczniej.
Uśmiechała się do niego jak mała dziewczynka. Podziwiała go. Podczas tej słonecznej pogody, aż nie mogła uwierzyć, że nadal są razem. W gruncie rzeczy powoli oswajała się z myślą, że jest w związku, że nie jest już sama, i że jest ktoś kto się nią zaopiekuje i zrozumie. Cieszyła się z obecności Poole'a w każdy możliwy sposób. Gdy głaskał ją po plecach, zrobiło jej się niewyobrażalnie miło.
— Nie jesteśmy wybitnie bogaci jak na przykład... Lestrange. Mama jest z rodziny gdzie również jako takiego pieniądza nie było. Wydaje mi się, że po prostu zapomniała ile zarabiają sportowcy w magicznym świecie, ale... nie martw się, na pewno wypadłeś bardzo dobrze.
Frances wreszcie oparła się o balustradę, która graniczyła z przepaścią w dół, gdzie można dostrzec gęste zalesienie i korony wysokich drzew. Stąd można usłyszeć szum morza, a dziewczyna wdychała świeże powietrze.
Obserwowała jak Louis wyciąga papierosa i zaczyna palić. Miała nadzieję, że jakiś skrzat zaraz do nich nie podejdzie i nie zacznie wrzeszczeć.
— Nigdy mi nie mówiłeś o swoim ojcu. Przynajmniej tak bezpośrednio.
Wiedziała, że ten temat może być dość nieprzyjemny dla Louisa (albo nieistotny), jednak Frances jest osobą rodzinną, więc chciałaby się dowiedzieć co się takiego wydarzyło. Z tego co zrozumiała po jego wypowiedziach — czy to w obecności Nathana, czy kogokolwiek innego — że facet po prostu go olał i odszedł. Wyraźnie Louis potrzebował ojcowskiego ramienia tylko był za dumny, by to przyznać.

Poprawił przeciwsłoneczne okulary o pomarańczowych szkiełkach, które co jakiś czas zsuwały mu się z nosa. Wsłuchiwał się w słowa Frances w zamyśleniu, przy okazji ciesząc się ciepłymi promieniami słońca, które grzały jakoś mocniej, niż na północy tej największej z brytyjskich wysp.  
- Moja mama też nie jest bogata z domu, ani nie zarabia dużo, a nie zagląda innym do skrytki w Gringottcie - odpowiedział zupełnie bez zastanowienia. Nie chciał kłócić się, ani czepiać, ale nie spodobał mu się sposób, w jaki Frances usprawiedliwiała tak nietaktowne pytania swojej matki. Tak, Poole mówił o nietakcie, coś niespotykanego. Miał jednak zbyt dużo dobrych znajomych i przyjaciół, którzy nie śmierdzieli knutem. Zresztą daleko nie musiał szukać przykładów, bo zawartość jego sakiewki też nie wzięła się znikąd, ani tym bardziej nikt mu jej nie zapisał w spadku. Na swoje utrzymanie, przyjemności i ewentualną przyszłość zarobił ciężką pracą. Wolałby być postrzegany w kategoriach uporu, wyciśniętego potu i talentu, a nie ilości skrzatów, czy nieruchomości zapisanych na jego nazwisko. - I może cię to zdziwi, ale wcale nie zarabiam więcej od mugolskiego piłkarza, który gra na tym samym poziomie - podzielił się z nią tą informacją raczej w ramach ciekawostki, a nie pouczenia. Natomiast ostatnią kwestię przemilczał. Miał wrażenie, że Frances nie dopuszcza do siebie myśli, że sytuacja mogła być całkiem odwrotna. Nie rozchodziło się wcale o to, że to Louis wypadł źle. Akurat tym się nie martwił.
Oparł się przedramionami o balustradę i spojrzał w dół urwiska. Gdyby miał lęk wysokości, zapewne nabawiłby się tym zawrotów głowy. Na szczęście był zupełnie pozbawiony tej fobii. Inaczej ciężko byłoby mu uprawiać zawód, który tak bardzo kochał. Strzepnął szary popiół i obserwował, jak powoli opada coraz niżej, by w końcu stać się zupełnie niewidocznym. Westchnął ciężko, potarł czoło wierzchem kciuka u tej samej dłoni, w której trzymał papierosa.
- Bo tu nie ma o czym gadać. Pewnego pięknego dnia stwierdził, że ma dość grania i tak średniego ojca i spierdolił bez słowa - już po raz kolejny podczas tej rozmowy wzruszył ramionami i zaciągnął się dymem. - Żałuję, że mam po nim nazwisko, ale trochę już za późno na zmiany - wygiął usta w krzywym uśmiechu. Miał świadomość, że ciężko byłoby mu się teraz odkuć w świecie zawodowego sportu, gdyby nagle zmienił nazwisko. Aczkolwiek wbrew swoim słowom wcale nie brzmiał na rozżalonego. Ze zniknięciem ojca pogodził się już dawno temu.

Frances potakiwała Louisowi. I rozumiała do czego zmierzał. Nie odpowiedziała na to potem, nie było sensu tłumaczyć matki przed dziewczyną, która raczej nie chciała jakoś tego uzasadnić. W końcu mieli chwilę dla siebie, w ten słoneczny dzień i należała im się chwila przyjemnego spokoju, w którym będą cieszyć się swoim towarzystwem. Jednak gdy przyszło co do czego, Louis odpowiedział na nurtujące ją pytanie. Wtem sama się nawet napięła, a być może spojrzała na niego współczująco. Chodziło o to, że niegdyś Louis nad tym ubolewał, a teraz mając swoje, dorosłe życie kompletnie go to nie obchodziło i była z niego dumna, że stawiał na swoim, nie litując się nad swoim pechem.
— Nie straciłeś ojcowskiego wzorca? Chociaż... może masz rację, tutaj go w ogóle nie było skoro tak potraktował ciebie i twoją matkę, ale może ty nie popełnisz tego błędu.
Ugryzła się momentalnie w język, bo i właściwie to czemu zaczęła o tym rozmawiać? Posiadanie dzieci to daleki — szczególnie dla Frances — temat, gdzie dziewczyna nawet nie wiedziałaby jak to życie miałoby wyglądać. Wprawdzie chodziło o to, że Frances zdawała sobie sprawę z tego, że świat, w którym żyje ona i Louis nie należał do bezpiecznych. Gdzieniegdzie panoszyli się Śmierciożercy, zabijali z zimną krwią, torturowali... już sama Ruby i Lyon byli bardzo przestraszeni, a co dopiero miałaby powiedzieć młoda Murphy, która przez jakąś nieuwagę zostałaby matką? Poza tym ona i Louis nie byli jeszcze na takim etapie. Byli zaledwie miesiąc parą! Zerknęła raz jeszcze na morze, na miasteczko Bray, a w oddali znajdowali się ludzie bawiący się beztrosko w morzu. Sama z chęcią pospacerowałaby wzdłuż plaży, nawdychała się świeżego powietrza.
— No tak, za późno... słyniesz z tego nazwiska. Wystarczy przejść się na Pokątną i słychać: AAA! TO POOLE, TEN PRZYSTOJNIAK!
Frances zaczęła udawać piskliwy głosik jakiejś nastolatki, a potem prychnęła śmiechem. Poczuła papierosowy dym, ale jej to nie przeszkadzało. Pocałowała go w policzek, przy czym oparła głowę o jego bark.
Ni stąd ni zowąd, pod ich nogami zjawiły się dwa skrzaty zachwycone obecnością piłkarza. Frances nie odezwała się słowem, natomiast trzymały w ręku pergamin i sowie pióro. Były dość nieśmiałe. Pociągnęły za rąbek spódnicy Frances.
— Czy... pan Poole mógłby nam się tutaj podpisać? Jesteśmy pańskimi fanami, panie Poole.
Głos skrzata był wyraźnie niepewny. Nie chciał się narzucać. Frances jedynie zerknęła na Louisa, czekając na reakcję. Sama z siebie jeszcze szerzej się uśmiechnęła.

Nigdy nie zastanawiał się głębiej nad kwestią swojego ojca, a raczej jego braku. Dopóki kręcił się wokół niego i jego matki, było średnio, a gdy pewnego dnia postanowił zniknąć, niewiele się zmieniło. Chociaż pogodzenie się z tym faktem z początku nie przyszło Louisowi aż tak łatwo, z czasem nauczył się z tym żyć, by potem raczej zobojętnieć w tej kwestii. Nie uważał, żeby z tego powodu miał jakoś specjalnie pod górkę, przecież matka samotnie wychowująca dziecko była historią starą jak świat. Nie czyniło go to ani trochę wyjątkowym, dlatego tym bardziej nikt nie powinien litować się nad nim z tego powodu.
Wzruszył ramionami w odpowiedzi na przemyślenia Frances. Ciężko było myśleć o tak skomplikowanych kwestiach, jak chociażby powielanie szkodliwych wzorców rodzinnych, gdy miało się podobne zapatrywanie na świat, co Louis. On raczej nie zwykł zastanawiać się nad przyszłością, a tym bardziej jej planować, czy zapobiegać niechcianym wydarzeniom. Wolał raczej natrafiać na przeciwności i w realnym czasie rozwiązywać problemy związane z nimi. Założenie rodziny wydawało się zbyt odległym konceptem, jak na tak przyjemne, czerwcowe popołudnie.
- Piję mniej od niego, to napewno - odpowiedział z rozbawieniem, w które wplątała się ledwo widoczna nutka goryczy. Nie chciał już ciągnąć tematu swojego ojca, bo uważał go za raczej niezbyt ciekawą kwestię. Dopalił papierosa i przejechał nim kilkukrotnie po barierce, by go zgasić. Strącił peta w przepaść.
Skrócił między nimi dystans, ale zanim zdążył objąć Frances i przycisnąć ją do siebie, do jego uszu dobiegł nieśmiały głosik. Spojrzał w dół i z zaskoczeniem zarejestrował widok skrzatów. Na co dzień starał się unikać ich, jak ognia. Chociaż były o wiele mądrzejsze od dzieci, wrzucał ich do tej samej kategorii – stworzonek, przy których nie miał pojęcia, jak powinien się zachować. Koncept magicznych służących był dla niego zupełnie oby, niepotrzebny i trochę okrutny, co zapewne wynikało z tego, że Louis w przeszłości mocniej był związany ze światem mugolskim, niż tym czarodziejskim, a tam w krajach pierwszego świata niewolnictwo było już od dawna zakazane.
- Eee... - przeciągnął samogłoskę, bo nie do końca wiedział, jak ma zareagować, a potem odchrząknął. - Nie wiedziałem, że skrzaty oglądają Quidditcha – sięgnął po przedmioty, które miały ze sobą skrzaty. Podpisał się swoim piórem na pergaminie. - Proszę.
Wypuścił głośno powietrze, gdy skrzaty się ulotniły. Wpatrywał się jeszcze przez chwilę w miejsce, z którego się deportowały.
- Miałem nadzieję, że chociaż w ogrodzie będziemy mieć trochę prywatności. Teraz to się boję cokolwiek robić - zażartował, chociaż w jego słowach było ziarno prawdy. Co, jeśli zaczną się obściskiwać i znowu napadną ich jakieś skrzaty, albo gorzej – rodzice Fran? Pomimo tego złapał ją w objęcia, tak jak planował wcześniej i złączył ich usta w pocałunku. Może musieli się po prostu pośpieszyć? Albo zaszyć w tych gęstych krzakach.

Na farmie Frances doskonale wiedziała, że skrzaty czytają artykuły o sporcie, Lyon czasami zabierał je na mecze jeśli tylko okoliczności będą sprzyjające. Dziwienie Louisa było urocze, dziewczyna pokręciła głową, a potem ręką zmierzwiła jego włosy.
— A widzisz, u nas skrzaty mają dużo swobody, czytają książki, ale głównie lubią sport. Tata zaraził ich Quidditchem, więc wcale mnie nie dziwi, że teraz będziesz proszony o autografy.
Wywróciła oczami gdy Louis wspomniał o odrobinie prywatności. Pociągnęła go nieco głębiej w ogród, znajdując się przy typowo zielonych grządkach oraz przy świeżo zasadzonych. Ziemia miejscami jeszcze była mokra od wody. Z oddali dostrzegła skrzata z fioletową konewką lewitującą nad jego głową.
Pociągnęła Louisa do siebie, wtuliwszy się w jego silne ramiona i czule pocałowała prosto w usta. Mruknęła zadowalająco.
— Nie bój się, nikt nas nie będzie obserwował.
Trochę kręciła głową, aby sprawdzać czy na razie żaden skrzat się na razie tędy nie przechadza. Chciała mieć Louisa teraz w pełni dla siebie. Czuła jak tęsknota ją przepełniała w tej jednej chwili, bo minęło zbyt dużo czasu od ich ostatniego spotkania. A teraz powinni nacieszyć się sobą, ciepłym, świeżym powietrzem w Irlandii i chwilą spokoju. Dla Frances było to istotne, gdyż spędzała na farmie teraz każdy dzień od czasu do czasu uciekając do oranżerii, zastanawiając się nad dalszą historią książki. Louis był jej wybawieniem na ten moment.

Postanowił zostawić temat skrzatów za sobą. Przecież nie działał na żadnym ich froncie wyzwoleńczym, po prostu całe to niewolnictwo, jakkolwiek przyjemne, czy też nie, wydawało mu się zwyczajnie dziwne, niepokojące i nie fair. Zdawał sobie jednak sprawę, że to jego subiektywna opinia, zapewne ukształtowana przez długi czas spędzony z mugolami, którzy już jakiś czas temu zrezygnowali z posiadania służby na własność.
- Co ty taka pewna? Nie wierzę, że aż tak się napaliłaś, że aż chcesz ryzykować poranioną psychiką twoich rodziców - mówił z rozbawieniem, unosząc przy tym brwi. Wahał się. Gdyby nie traktował ich relacji w ramach poważnego związku, nie miałby żadnych wątpliwości, ale jeśli ich zażyłość miała być długoterminowa, ciężko będzie wymazać winy pod postacią obłapiania córki państwa Murphy pod ich własnym nosem. - ”Nie bój się”? Pamiętasz z kim rozmawiasz? Przecież ja nie wiem co to strach - przycisnął ją do siebie mocniej, by pocałować mocno i puścić. – Dobra, chodź - powiedział w końcu, złapał ją za rękę i pociągnął za sobą w głąb gęstych krzaków. Miał tylko nadzieję, że nie będzie trzeba wołać potem jakiegoś skrzata, by ich stamtąd wyprowadził.

---

z/t oboje