Ukryty park

Ukryty park

Niepozorny mural na ścianie jednej z kamienic w samym centrum Pokątnej jest miejscem, w które można dosłownie wejść i stawiając jeden, zdecydowany krok do przodu przenieść się do wiecznie zielonego, rozległego parku, gdzie czas wydawał się stanął w miejscu, bo za każdym razem, jest ono takie samo. Wytwór eksperymentu jednego z czarodzieja obdarzonego niesłychaną wyobraźnią nie jest groźny, a także chętnie wykorzystywany przez pary, które szukają ostoi z dala od innych.

Nie dał się prosić, chociaż nie ukrywał swojego niezadowolenia, a raczej niechęci. Naprawdę nie rozumiała, że przyszedł do niej prosto z wyczerpującego, trwającego kilka godzin treningu? Był cały obolały, zmęczony, spocony. Miał wrażenie, że zaraz uśnie - nieważne czy na siedząco, czy na stojąco. Po prostu zamknie oczy, a wtedy urwie mu się film, jak po zbyt dłużej dawce alkoholu. Dawno nie czuł się taki, jakby całkowicie wypruty z energii. Potrzebował czegoś, czego ona nie mogła mu zagwarantować - spokoju. Niczego więcej.
- Nie, ale nasze wejście do pierwszej trójki graniczy z cudem - odpowiedział, kiedy niechętnie opuścił lokal, kierując się w tylko jej znanym kierunku. Nie znał Pokątnej jak własnej kieszeni. Poruszał się po niej wyłącznie intuicyjnie, a więc musiał polegać na jej orientacji w terenie, a nie swojej własnej, co też podświadomie go drażniło. – Sprawa jest prosta. Zbyt duża przewaga punktowa, poza tym formę buduje się cały sezon. - Wsunął dłonie do kieszeni, tym razem nie zmuszając się do żadnych czułości względem narzeczonej. Padał z nóg. Ciekawe, jak miała zamiar mu to wynagrodzić. – To, że my jesteśmy z meczu na mecz coraz lepsi, nie znaczy, że inne drużyny nie rozwijają się w podobnym tempie - zakończył napoczętą myśl, wzruszając przy tym ramionami. Nic nie było jeszcze przesądzona, każdy miał gorsze i lepsze dni, ale nie mogli budować swojej strategii tylko i wyłącznie na kondycji zawodników drużyny przeciwnej. Poleganie na szczęściu też nie wchodziło w grę.
Kiedy zaprowadziła go pod mural, zdziwił się srodze. Nie wiedział o jego istnieniu. W zasadzie myślał, że Pokątna składa się głównie ze sklepów, nie licząc placu z fontanną. Wchodząc w  ścianę, czuł się trochę tak, jakby przechodził na peron 9 i ¾, ale nie dał się zwieźć wspomnieniom, czy jakimkolwiek sentymentom. Bez słowa kontemplował przestrzeń, w której się oboje znaleźli, ale żadnym komplementem nie odniósł się do uroku tego miejsca, całkowicie na niego zobojętniały.
- Pytałaś wcześniej, jak udało mi się pozostać sobą pomimo posiadania takiej matki jak Fedora - podsunął, obejmując spojrzeniem profil jej twarzy. Spodziewała się łzawych historii z dzieciństwa? Opowieści, jak terroryzowała go własna matka? Jak musiał wykonywać jej wszystkie polecenia bez najmniejszego zająknięcia? Musiał pozbawić jej tych złudzeń. Dzieciństwo z rodowej posiadłości - i dosłownie, i w przenosi - było usłane różami. Niczego mu nie brakowało, a jedyną rzeczą, którą szczerze nienawidził, był fortepian. Lady Rosier nigdy nie była dla niego nawet w minimalnym stopniu tak nieprzystępna, jak w kontakcie z innymi. Nawet ojca traktowała z góry, pod włos. - Naprawdę nie wiesz? Więc pozwól, że przytoczę ci jedną myśl – la pomme ne tombe jamais loin de l'arbre*. -  Wykrzywił usta w delikatnym uśmiechu. Właśnie w tym tkwiła tajemnica. Był do niej podobny, a może nawet gorszy.

* niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Szli zatłoczoną Pokątną. Adora z gracją godną przedstawicielki dzikiej, nietypowej natury, wymijała innych czarodziejów. Nie oglądała się na Evana, wiedziała, że że starał się dotrzymać jej kroku z mniejszym lub większym zaangazowaniem; zależnym od humoru.
Mogła odpuścić, podziękować za poświęcony jej czas oraz towarzystwo, po czym każdy poszedłby w swoją stronę. Prawdopodobnie, na to liczył Rosier, zjawiając się na umówionym spotkaniu od razu po treningu. Trudno. Zagryzie zęby i przemęczy się jeszcze przez godzinę. W ostateczności, niewiele miał do stracenia, a mógł - choć oczywiście tej myśli do siebie nie dopuszczał, bo jakżeby inaczej - mile się zaskoczyć.
- Ten sezon przekreśla Twoje szansę grania w narodowej drużynie, czy podobnie, tutaj też jeszcze wszystko moze się zadziać? - zafascynował ją Quidditch, nie mniej mając na uwadzę, że dla Evana wiązał się on z zawodowymi obowiązkami, nie chciała przeciągać tematu.
Stanęli przed niepozornym muralem, którego dotknęła. Powietrze zafalowało, a dłoń wili zniknęła w środku. Uśmiechnęła się do niego, oglądając przez ramię. Zapraszającym gestem wskazała za sobą i cała przeszła na drugą stronę.
Magiczny Londyn został gdzieś daleko za nimi. Znaleźli się pośrodku parku, gdzie szelest liści w wysokich koronach drzew oraz cichy śpiew ptaków wysuwały się na pierwszy plan wrażeń estetycznych. Lubiła to miejsca, z przyjemnością uciekała w wyczarowany przez artystę świat, gdyż wbrew pozorom, nie przepadała za tłumem. Owszem, była przygotowana do tego, aby błyszczeć i niejako stworzona. Nie oznaczało to jednak, że czerpała przyjemność z obsadzenia w roli lwicy salonowej.
- Hm? - zatrzymała się w połowie kroku, będąc już na pierwszych stopniach na drewniany podest, który ciągnął się przez większą część jeziora. Zwróciła się ku niemu i potrząsnęła głową. Ostrzegał ją? Lojalnie uprzedzał? Czegokolwiek nie miał na myśli... Nie. Na pewno nie uciekła speszona wzrokiem, a wystrzeliła w jego stronę wymownym stwierdzeniem:
- à bon chat, bon rat, mon cher - zakładał, że to on był tym, którym może poprzez swoja okrutną naturę zniszczyć niewinną duszyczkę. A co, jeśli było na odwrót? I to ona odziedziczyła cechy po Lestrange, które czyniły podobną do Rebastana, bądź Rudolfa? Nie znał jej. I nie zada l sobie trudu, aby poznać.
Nie przestraszyły ją słowa Rosiera. Odwracając się, przeszła jeszcze kawałek, po czym usiadła na pomoście i puściła nogi w dół. Nie grzeszyła wzrostem, nie było szans, aby dotknęła tafli wody jeżeli nie wychyliłaby się do niej.  
- Mówi się, że woda wyciąga wszystko... Siadaj, a jeśli chcesz się skusić na kąpiel, nie krępuj się. To nie jezioro na błoniach w Hogwarcie, gdzie zjedzą Cię po daniu nura do wody. Mi nie wypada, ale Ty - śmiało.
Odważy się? A może zachowa się dokładnie tak, jak uznała za najbardziej prawdopodobne?


* trafiła kosa na kamień.

- Nie przekreśla - zapewnił po chwili, aczkolwiek miał wrażenie, że był o krok dalej od założenia narodowych barw niż wcześniej, a panna Lestragne to ostatnia osoba, z którą chciał dzielić się swoim rozterkami, może właśnie dlatego jego twarzy pozostała niewzruszona na ten pstryczek w nos, bo jak inaczej miał interpretować jej słowa? Miał wrażenie, że mimo wszystko nie grali do jednej pętli. Oboje chcieli coś ugrać na tej relacji i żadne z nich tak łatwo nie odpuści. – Moja indywidualna prezentacja nie przekładała się na ostateczny wynik meczu, przecież dobrze o tym wiesz. Ten jest w głównej mierze uzależniony przede wszystkim od predypozycji ścigających oraz spostrzegawczości szukającego. - Wzruszył ramionami, bo nie miał zamiaru tłumaczyć jej tych zależności. Bywała na meczach, sama grywała w qudditcha i nie była przecież bezmyślną trzpiotką. Udowadniała mu to na każdym kroku. Każdym słowem, gestem i czynem. Już dawno przestał rozpatrywać jej egzystencje w kategoriach głupiej, salonowej gąski. Prędzej czy później będzie musiał się zacząć liczyć z jej zdaniem, przynajmniej w aspektach codziennego życia, ale nie miał pojęcia, czy nauczy się znosić jej tak bardzo drażniącej obecności. Nie był taki jak ona – przyzwyczajony do życia w wygodzie, którą porzucił na rzecz własnych ambicji.  Zawsze miał do dyspozycji mieszkanie, która adres nadal pozostawał dla Adory zagadką. Trzypokojowe, minimalistyczne, nie mające nic wspólnego z jej wygórowanymi przyzwyczajeniami.
Na jego twarzy nie można było doszukać się żadnej oznaki zachwytu otoczeniem. Było tak samo bezbarwne jak przedtem. W spojrzeniu odbiło się zmęczenie, może nawet rezygnacja, ale mimo to szedł kilka kroków za nią, nie wyłapując nawet momentu, kiedy przystanęła. Musiał jednak przyznać, że wybrnęła z gracją z jego sugestywnej wypowiedzi. Ciekawe które ostatecznie skapituluje – ona a może on? Tym razem mógł jej zaproponować co najwyżej zawieszenie broni. Nie był dzisiaj w dobrej kondycji do błyskotliwych, słownych przepychanek. Dopadła go niechciana chandra.
- Pływanie w miejscu publicznym to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, Adoro - odpowiedział znużony jej sugestią, która wydała mu się cokolwiek nie na miejscu, nie tylko ze względu na ewentualne konsekwencje prawne, ale zwłaszcza reputacje, która dla nich obu powinna być sprawą pierwszorzędną. Nie miał zamiaru plamić swojego niemal nieskazitelnie czystego wizerunku tylko po to, by spełnić jej absurdalną zachciankę. Takie propozycje mogła składać co najwyżej mężczyzną, którzy stracili dla niej głowę. Biorąc pod uwagę jej wianuszek adoratorów, ukrócony po ich zaręczynach, miała w czym wybierać. – Wiem, że wile w szczególny sposób upodobały sobie naturę, ale nie wciągaj mnie w te gierki - dopełnił swoją wypowiedź, usadowiwszy się tuż przy niej, ramię przy ramieniu, ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń.  Skoro tutaj przyszedł, miał zamiar delektować się pięknem krajobrazem, ale na własnych warunkach. I tym razem musiała obejść się smakiem.

Byłoby o wiele, wiele łatwiej, gdyby przestał mierzyć Adorę swoją miarę. Owszem, miał do tego pełne prawo na tym etapie ich znajomości, kierując się uprzedzeniami oraz swoim zakrzywionym wyobrażeniem osoby o jej reputacji oraz statusie. I tak, jak Evan nie zamierzał wykrzesywać z siebie odrobiny dobrej woli, tak i ona wydawała się nie do końca przejęta tym, aby nakierować spojrzenie swojego przyszłego męża na to, co chciał, aby dostrzegł i w niej wyparzył. Narzucanie samej siebie, jak i swojego zdania, uważała za uwłaczające i dopóki nie wyjdzie inicjatywa z jego strony, stan rzeczy uznać można było za niezmienny.
Nie miała jeszcze pojęcia, kim chciałaby dla niego się stać po zaślubinach. Zależało jej na bardziej... Partnerskich stosunkach, odnalezieniu w czarodzieju sojusznika, kogoś, kto będzie jej życzliwy, aczkolwiek na chwilę obecną czarno to widziała i prędzej spodziewałaby się po Evanie rzucania kłód pod nogi dla samego faktu zrobienia jej na przekór. Z czystej złośliwości. Dla sportu. Mimo iż chciałaby uważać go za kogoś, kto nie lubował się w tak prostackich i uwłaczających pozycji zagrywkach, swoją postawą przeczył pewnym założeniom.
A może tak naprawdę był zakompleksionym szlachciurem, który szczerze żałował odcięcia się od wygodnego życia? Udawał ambitnego, gdy tak naprawdę najchętniej wiódłby bezproblemowe, pozbawione zachodu życia? Rosier wysyłał tak wiele, sprzecznych sygnałów, że Fedora faktycznie mogłaby być dumna z syna. Mieszał oraz motał z arcymistrzowską smykałką. A im bardziej stawała się tego świadoma, tym większy rósł w niej sprzeciw.
- Ciężko nazywać ten park miejscem publicznym, ale Twój wybór - wzruszyła ramionami, nie widząc potrzeby głębszego komentowania jego decyzji. W duchu, przyznała sama sobie rację. Niewykluczone, że po zamieszkaniu w letniej rezydencji Rosierów, która miała stać się ich wspólnym domem, próby obdarcia go z beznamiętnej obojętności, testując niektóre z zachowań, okażą się jedyną rozrywką. Nie licząc tych przeklętych róż lady Rosier. Miała już co do nich plany, ale delektować się nim będzie później.
Parsknęła, ostrożnie przekrzywiając głowę ku temu ramieniu, który stykał się z Evanem.
- Gdybyś choć przez chwilę nie myślał o tym, jak o gierkach, to być może zrozumiałbyś, że można, tak po prostu, chcieć komuś sprawić przyjemność... Przecież nie jestem ślepa, widzę, że jesteś zmęczony i zrezygnowany. Pomyślałam... Pewnie naiwnie, co zaraz mi wytkniesz i śmiało, nie krępuj się, ale... Po prostu przez chwilę nic nie mów, tylko ciesz się otoczeniem, którego nic od Ciebie nie chce i któremu nic nie jesteś winny -
Tak, jak ona zamierzała, wyobrażając sobie, że jest tutaj sama, a nie w towarzystwie, które był ogniem dla jej spokojnego, jak tafla wody usposobienia.

Rosier przeniósł wzrok z otoczenia na jej profil, krzywiąc usta w tym samym uśmiechu.  Skoro to nie przestrzeń publiczna, to co?, chciał zapytać, z trudem kryjąc rozdrażnienie które wzięło się nie wiadomo skąd, adresowane bardziej do samego siebie niż do niej. Nie potrzebnie dał się tutaj zaciągnąć. Wszystkie negatywne emocje, które w sobie tłumił, szukały ujścia, a ona… ona w każdej chwili mogła stać się ich ofiarą. Ciężko było panować nad emocjami w takim stanie. Miał na końcu języka nieprzyjemne: Myślisz, że to twoja własność, bo ojciec ci wmówił, że świat leży u twoich stóp? Nie jesteś pępkiem świata, Adoro, i nigdy nie będziesz. Słowa te jednak nie padły z jego ust, a jedynie zawisły między nimi, jak deszczowe chmury na niebie. Evan nie miał zamiaru drążyć tego tematu dla własnego komfortu psychicznego. Obawiał się, że takim o to sposobem konflikt między nimi wejdzie na bardziej zagęszczony poziom.  
- Zimna woda poprawia regeneracje mięśni, ale nie jestem masochistą, nie szukam też na siłę wrażenie i choroby. Właściwie choroba to ostatnie, czego chce i powinnaś to wiedzieć najlepiej. Muszę dbać o kondycje ciała - stwierdził z przekąsem, kompletnie jej nie rozumiejąc. Co innego brać zimny prysznic w mieszkaniu, gdzie temperatura była normatywna, pokojowa, a co innego na świeżym powietrzu, gdzie każdy podmuch wiatru w kontakcie z mokrym ciałem mógł doprowadzić do choróbska, zanim w ogóle zdąży użyć zaklęcia osuszającego.
Skupił się na otoczeniu, tak jak mu to poradziła, ale po upływie kilku minut miał dość tej bezczynności. Już wystarczająco się napatrzył na fikcyjny pejzaż - wytwór wyobraźni niespełnionego malarza, który frustracje artystyczną wyładował na ścianie. Poza tym, kiedy usiadł i znalazł się w bezruchu, znowu poczuł ból w ramionach, niewyspanie i przemęczenie.
- Nie wiem jak ty, ale ja wracam. Oczy same mi się zamykają, zasypiam na siedząco - odezwał się, bo koniec końców nastrój tego miejsca - spokojny, wręcz leniwy - udzielił się także jemu, działając na niego lepiej niż niejeden eliksir - uspokajającego, ale przede wszystkim usypiająco. Nie miał zamiaru jednak poddać się tej złudnej beztrosce, temu wytworowi wyobraźni.
Wstał, czując ból w karku i wszystkich zasiedziałych mięśniach. Poruszył ramionami, aby poprawić ich funkcjonalność, sycząc przez zaciśnięte zęby. Bez słowa, nie wyczekując jej odpowiedzi, nie licząc się z jej uczuciami, skierował swoje kroki tam, skąd przyszli, wsłuchując się w skrzypienie drewna pod ciężarem ciężkiego obuwia.

Oaza spokoju, którą swoim niezadowoleniem zatruwasz. Tak, jak i jemu, jej również wiele myśli kłębiło się w głowie. Mniej i bardziej przychylnych, drwiących oraz pobłażliwych. Wyciągała rękę, którą ten kąsał i sprawiał, że traciła ochotę na podejmowanie kolejnych prób, aby zbudować jakikolwiek, stabilny grunt pomiędzy ich dwójką. Obecnie, ten był grząski i niepewny, Adora nie spodziewała się, że Evan złapie ją za rękę w momencie, w którym ten runie.
Wbrew pozorom, nie pragnęła być pępkiem świata, a już na pewno nie jego. Z początku, obawiała się tego, że Rosier był zawodowym graczem w Quidditcha, teraz jednak, gotowa była za to dziękować przychylnemu losowi. Musiała być jakaś mądrość w tym, że Rebbeca spędzała tak niewiele czasu ze swoim małżonkiem; ostatnie, na co miała ochotę, to stać się nieszczęśliwą jak Fedora u boku męża, którego musiała szczerze nienawidzić. Niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Pieprz się, Rosier.
Spięła mięśnie, odszukując jego spojrzenie. Nie miała problemu z tym, aby wbić swój wzrok w jego nieprzychylne, szaroniebieskie ślepia.
- Twoja wredna natura jest w idealniej formie, więc masz rację. Pozostało już tylko martwić się o ciało - po raz pierwszy tak bezpośrednio zwróciła się do niego nie cedząc słów. Bez ogródek. Wymuszonej uprzejmości.
- Zakładasz, że woda jest lodowata, a nawet jej nie dotknąłeś. Utrzymujesz, że chcę Ci zrobić na złość i w każdym słowie wbijam szpilkę, podczas kiedy to Ty interpretujesz je tak, aby pasowało do Twojego wyobrażenia o mnie i proszę. Prowokujesz, aby usłyszeć potwierdzenie z moich ust. Zadowolony? - miała wielką ochotę odsunąć się od niego, jednakże uparła się, aby nie dać Evanowi tej satysfakcji.
Siedzieli w milczeniu, w przeciwieństwie do czarodzieja, nie odliczał upływających minut, a bezruch jej służył. Taniec klasyczny był wymagający, musiała utrzymywać odpowiednio wyprostowane plecy oraz wyciągniętą szyje tak, jak robiła to odruchowo także teraz.
Obejrzała się przez ramię na Rosiera i nieznacznie, prawie że niezauważalnie dla oka, skinęła głową.
- Idź więc. Dotknij dębu, który rozrywa się na dwa i wrócisz na Pokątną - oznajmiła, dając mu tym samym do zrozumienia, że nie zamierzała się nigdzie stąd ruszać. Odetchnie dopiero, kiedy zejdzie jej z oczu.
Kilka kroków wystarczyło, aby deski, po których stąpał Rosier, pokrył szron czyniąc je śliskimi. Chciał zimna, to je dostał. W takich dzikich miejscach powinno się ostrożnie wypowiadać swoje życzenia, ostrzegłaby go, gdyby tylko dał jej na to szansę.

- Właśnie, z ust mi to wyjęłaś, Lestrange - odparł sceptycznie dopasowując się do jej nastroju. Jej słowa nie raniły - nie miał żadnej siły przebicia, jakby adresowała je w przestrzeń, a nie do konkretnej osoby, znajdującej się tuż obok.
Rosier, świadomy swoich wad, a także niechęci, jaka się między nimi wytworzyła, nie miał najmniejszego zamiaru bronić się przed jej atakami czy w jakikolwiek inny sposób usprawiedliwiać swoje zachowanie. Wiedziała, jaki był, a przynajmniej mogła się domyśleć na podstawie tego, co prezentował jeszcze w szkole. Pogarda. Cynizm. Arogancja. Poza tym w końcu miał co świętować, co obalać przy Ognistej, gdy miesiąc abstynencji dobiegnie końca. Dopiął swego, w końcu wytrącił ją z równowagi. Chociaż w tym momencie zwycięstwo nie dawało żadnej satysfakcji, to jednak mu ulżyło. Nie była jak bryła lodu, nieodporna. Może faktycznie była krucha jak wydmuszka, do której ją przyrównał w towarzystwie Dolohova. Złamie ją. Jak nadal będzie ciągła tą grę, złamie ją bez wyrzutów sumienia.
- I to jeszcze jak. W końcu pokazujesz swoje prawdziwe oblicze, mon cheri. Oby tak dalej - ton jego głosu nie był nacechowany ani ironią, ani cynizmem, nie było tam miejsca też na rozbawienie. Był do bólu neutralny, pozbawiony wszelkich modulacji. Nawet w krótkim „weź parasol, zbiera się na deszcz" kryło się więcej emocji.
Wstając, nie oczekiwał, że za nim pójdzie, w zasadzie miał nadzieje, że się na to nie zdecydowała, że w końcu dała mu święty spokój, nadal tkwiąc w jednym miejscu, pocieszając się krajobrazem istniejącym tylko w tej zawieszonej przestrzeni między dwoma światami - fikcją a rzeczywistością.
Może w końcu uświadomi sobie, że wizja ich wspólnej przyszłości jest wytworem jej wyobraźni, może w końcu brutalna prawda dojdzie do głosu i pozbawi ją wszelkich złudzeń. Nie był ojcem spełniającym jej wszystkie zachcianki. Nie był, jak jej poprzedni adoratorzy w gotowości na każde jej zawołanie, skinienie, przytakujący na każde słowa, która padało spomiędzy jej warg. Jej uroda, wili urok nie namieszał mu w głowie.  Nie mógł się równać z urokiem jej matki - prawdziwej wili.
Nie zrobił więcej niż dziesięciu kroków. Wokół niego wytworzył się chłód, który przeniknął do skóry i kości, a deski, po których stąpał, pokryła skorupa lodu.  Niewiele brakowało, a utraciłby równowagę, balansując po tej śliskiej nawierzchni, jednak koordynacja ruchowa go nie zawiodła.
- To jedna z twoich sztuczek? - rzucił jej ukradkowe spojrzenie znad ramienia. Prychnął pod nosem i, wyraźnie zdeterminowany, małymi, ostrożnym kroczkami, pokonał odległość, która dzieliła go od dębu. Pewnie, gdyby skorzystał z różdżki, wszystko byłoby znacznie prostsze, ale nie miał gwarancji co do tego, czy ten zabieg by mu się przysłużył. W najlepszym wypadku nie wydarzyłoby się kompletnie nic. W najgorszym - nie miałby, jak się stąd wydostać. Zaciskając palce na wystającym konarze, zgodnie z zapowiedzą zniknął jej z oczu, wtapiając się w tłum.

zt