Ukryty park

Ukryty park

Do tego wiecznie zielonego, rozległego parku, gdzie czas wydaje się zamrożony, można dostać się przez rozległy mural, namalowany na ścianie jednej z kamienic w samym centrum ulicy Pokątnej. Jest to wytwór eksperymentu jednego czarodzieja, obdarzonego niesłychaną wyobraźnią. Na szczęście nie jest on groźny, a wręcz chętnie wykorzystywany przez pary, bądź samotników, którzy szukają ostoi z dala od innych spacerowiczów. 

Nie dał się prosić, chociaż nie ukrywał swojego niezadowolenia, a raczej niechęci. Naprawdę nie rozumiała, że przyszedł do niej prosto z wyczerpującego, trwającego kilka godzin treningu? Był cały obolały, zmęczony, spocony. Miał wrażenie, że zaraz uśnie - nieważne czy na siedząco, czy na stojąco. Po prostu zamknie oczy, a wtedy urwie mu się film, jak po zbyt dłużej dawce alkoholu. Dawno nie czuł się taki, jakby całkowicie wypruty z energii. Potrzebował czegoś, czego ona nie mogła mu zagwarantować - spokoju. Niczego więcej.
- Nie, ale nasze wejście do pierwszej trójki graniczy z cudem - odpowiedział, kiedy niechętnie opuścił lokal, kierując się w tylko jej znanym kierunku. Nie znał Pokątnej jak własnej kieszeni. Poruszał się po niej wyłącznie intuicyjnie, a więc musiał polegać na jej orientacji w terenie, a nie swojej własnej, co też podświadomie go drażniło. – Sprawa jest prosta. Zbyt duża przewaga punktowa, poza tym formę buduje się cały sezon. - Wsunął dłonie do kieszeni, tym razem nie zmuszając się do żadnych czułości względem narzeczonej. Padał z nóg. Ciekawe, jak miała zamiar mu to wynagrodzić. – To, że my jesteśmy z meczu na mecz coraz lepsi, nie znaczy, że inne drużyny nie rozwijają się w podobnym tempie - zakończył napoczętą myśl, wzruszając przy tym ramionami. Nic nie było jeszcze przesądzona, każdy miał gorsze i lepsze dni, ale nie mogli budować swojej strategii tylko i wyłącznie na kondycji zawodników drużyny przeciwnej. Poleganie na szczęściu też nie wchodziło w grę.
Kiedy zaprowadziła go pod mural, zdziwił się srodze. Nie wiedział o jego istnieniu. W zasadzie myślał, że Pokątna składa się głównie ze sklepów, nie licząc placu z fontanną. Wchodząc w  ścianę, czuł się trochę tak, jakby przechodził na peron 9 i ¾, ale nie dał się zwieźć wspomnieniom, czy jakimkolwiek sentymentom. Bez słowa kontemplował przestrzeń, w której się oboje znaleźli, ale żadnym komplementem nie odniósł się do uroku tego miejsca, całkowicie na niego zobojętniały.
- Pytałaś wcześniej, jak udało mi się pozostać sobą pomimo posiadania takiej matki jak Fedora - podsunął, obejmując spojrzeniem profil jej twarzy. Spodziewała się łzawych historii z dzieciństwa? Opowieści, jak terroryzowała go własna matka? Jak musiał wykonywać jej wszystkie polecenia bez najmniejszego zająknięcia? Musiał pozbawić jej tych złudzeń. Dzieciństwo z rodowej posiadłości - i dosłownie, i w przenosi - było usłane różami. Niczego mu nie brakowało, a jedyną rzeczą, którą szczerze nienawidził, był fortepian. Lady Rosier nigdy nie była dla niego nawet w minimalnym stopniu tak nieprzystępna, jak w kontakcie z innymi. Nawet ojca traktowała z góry, pod włos. - Naprawdę nie wiesz? Więc pozwól, że przytoczę ci jedną myśl – la pomme ne tombe jamais loin de l'arbre*. -  Wykrzywił usta w delikatnym uśmiechu. Właśnie w tym tkwiła tajemnica. Był do niej podobny, a może nawet gorszy.

* niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Szli zatłoczoną Pokątną. Adora z gracją godną przedstawicielki dzikiej, nietypowej natury, wymijała innych czarodziejów. Nie oglądała się na Evana, wiedziała, że że starał się dotrzymać jej kroku z mniejszym lub większym zaangazowaniem; zależnym od humoru.
Mogła odpuścić, podziękować za poświęcony jej czas oraz towarzystwo, po czym każdy poszedłby w swoją stronę. Prawdopodobnie, na to liczył Rosier, zjawiając się na umówionym spotkaniu od razu po treningu. Trudno. Zagryzie zęby i przemęczy się jeszcze przez godzinę. W ostateczności, niewiele miał do stracenia, a mógł - choć oczywiście tej myśli do siebie nie dopuszczał, bo jakżeby inaczej - mile się zaskoczyć.
- Ten sezon przekreśla Twoje szansę grania w narodowej drużynie, czy podobnie, tutaj też jeszcze wszystko moze się zadziać? - zafascynował ją Quidditch, nie mniej mając na uwadzę, że dla Evana wiązał się on z zawodowymi obowiązkami, nie chciała przeciągać tematu.
Stanęli przed niepozornym muralem, którego dotknęła. Powietrze zafalowało, a dłoń wili zniknęła w środku. Uśmiechnęła się do niego, oglądając przez ramię. Zapraszającym gestem wskazała za sobą i cała przeszła na drugą stronę.
Magiczny Londyn został gdzieś daleko za nimi. Znaleźli się pośrodku parku, gdzie szelest liści w wysokich koronach drzew oraz cichy śpiew ptaków wysuwały się na pierwszy plan wrażeń estetycznych. Lubiła to miejsca, z przyjemnością uciekała w wyczarowany przez artystę świat, gdyż wbrew pozorom, nie przepadała za tłumem. Owszem, była przygotowana do tego, aby błyszczeć i niejako stworzona. Nie oznaczało to jednak, że czerpała przyjemność z obsadzenia w roli lwicy salonowej.
- Hm? - zatrzymała się w połowie kroku, będąc już na pierwszych stopniach na drewniany podest, który ciągnął się przez większą część jeziora. Zwróciła się ku niemu i potrząsnęła głową. Ostrzegał ją? Lojalnie uprzedzał? Czegokolwiek nie miał na myśli... Nie. Na pewno nie uciekła speszona wzrokiem, a wystrzeliła w jego stronę wymownym stwierdzeniem:
- à bon chat, bon rat, mon cher - zakładał, że to on był tym, którym może poprzez swoja okrutną naturę zniszczyć niewinną duszyczkę. A co, jeśli było na odwrót? I to ona odziedziczyła cechy po Lestrange, które czyniły podobną do Rebastana, bądź Rudolfa? Nie znał jej. I nie zada l sobie trudu, aby poznać.
Nie przestraszyły ją słowa Rosiera. Odwracając się, przeszła jeszcze kawałek, po czym usiadła na pomoście i puściła nogi w dół. Nie grzeszyła wzrostem, nie było szans, aby dotknęła tafli wody jeżeli nie wychyliłaby się do niej.  
- Mówi się, że woda wyciąga wszystko... Siadaj, a jeśli chcesz się skusić na kąpiel, nie krępuj się. To nie jezioro na błoniach w Hogwarcie, gdzie zjedzą Cię po daniu nura do wody. Mi nie wypada, ale Ty - śmiało.
Odważy się? A może zachowa się dokładnie tak, jak uznała za najbardziej prawdopodobne?


* trafiła kosa na kamień.

- Nie przekreśla - zapewnił po chwili, aczkolwiek miał wrażenie, że był o krok dalej od założenia narodowych barw niż wcześniej, a panna Lestragne to ostatnia osoba, z którą chciał dzielić się swoim rozterkami, może właśnie dlatego jego twarzy pozostała niewzruszona na ten pstryczek w nos, bo jak inaczej miał interpretować jej słowa? Miał wrażenie, że mimo wszystko nie grali do jednej pętli. Oboje chcieli coś ugrać na tej relacji i żadne z nich tak łatwo nie odpuści. – Moja indywidualna prezentacja nie przekładała się na ostateczny wynik meczu, przecież dobrze o tym wiesz. Ten jest w głównej mierze uzależniony przede wszystkim od predypozycji ścigających oraz spostrzegawczości szukającego. - Wzruszył ramionami, bo nie miał zamiaru tłumaczyć jej tych zależności. Bywała na meczach, sama grywała w qudditcha i nie była przecież bezmyślną trzpiotką. Udowadniała mu to na każdym kroku. Każdym słowem, gestem i czynem. Już dawno przestał rozpatrywać jej egzystencje w kategoriach głupiej, salonowej gąski. Prędzej czy później będzie musiał się zacząć liczyć z jej zdaniem, przynajmniej w aspektach codziennego życia, ale nie miał pojęcia, czy nauczy się znosić jej tak bardzo drażniącej obecności. Nie był taki jak ona – przyzwyczajony do życia w wygodzie, którą porzucił na rzecz własnych ambicji.  Zawsze miał do dyspozycji mieszkanie, która adres nadal pozostawał dla Adory zagadką. Trzypokojowe, minimalistyczne, nie mające nic wspólnego z jej wygórowanymi przyzwyczajeniami.
Na jego twarzy nie można było doszukać się żadnej oznaki zachwytu otoczeniem. Było tak samo bezbarwne jak przedtem. W spojrzeniu odbiło się zmęczenie, może nawet rezygnacja, ale mimo to szedł kilka kroków za nią, nie wyłapując nawet momentu, kiedy przystanęła. Musiał jednak przyznać, że wybrnęła z gracją z jego sugestywnej wypowiedzi. Ciekawe które ostatecznie skapituluje – ona a może on? Tym razem mógł jej zaproponować co najwyżej zawieszenie broni. Nie był dzisiaj w dobrej kondycji do błyskotliwych, słownych przepychanek. Dopadła go niechciana chandra.
- Pływanie w miejscu publicznym to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, Adoro - odpowiedział znużony jej sugestią, która wydała mu się cokolwiek nie na miejscu, nie tylko ze względu na ewentualne konsekwencje prawne, ale zwłaszcza reputacje, która dla nich obu powinna być sprawą pierwszorzędną. Nie miał zamiaru plamić swojego niemal nieskazitelnie czystego wizerunku tylko po to, by spełnić jej absurdalną zachciankę. Takie propozycje mogła składać co najwyżej mężczyzną, którzy stracili dla niej głowę. Biorąc pod uwagę jej wianuszek adoratorów, ukrócony po ich zaręczynach, miała w czym wybierać. – Wiem, że wile w szczególny sposób upodobały sobie naturę, ale nie wciągaj mnie w te gierki - dopełnił swoją wypowiedź, usadowiwszy się tuż przy niej, ramię przy ramieniu, ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń.  Skoro tutaj przyszedł, miał zamiar delektować się pięknem krajobrazem, ale na własnych warunkach. I tym razem musiała obejść się smakiem.

Byłoby o wiele, wiele łatwiej, gdyby przestał mierzyć Adorę swoją miarę. Owszem, miał do tego pełne prawo na tym etapie ich znajomości, kierując się uprzedzeniami oraz swoim zakrzywionym wyobrażeniem osoby o jej reputacji oraz statusie. I tak, jak Evan nie zamierzał wykrzesywać z siebie odrobiny dobrej woli, tak i ona wydawała się nie do końca przejęta tym, aby nakierować spojrzenie swojego przyszłego męża na to, co chciał, aby dostrzegł i w niej wyparzył. Narzucanie samej siebie, jak i swojego zdania, uważała za uwłaczające i dopóki nie wyjdzie inicjatywa z jego strony, stan rzeczy uznać można było za niezmienny.
Nie miała jeszcze pojęcia, kim chciałaby dla niego się stać po zaślubinach. Zależało jej na bardziej... Partnerskich stosunkach, odnalezieniu w czarodzieju sojusznika, kogoś, kto będzie jej życzliwy, aczkolwiek na chwilę obecną czarno to widziała i prędzej spodziewałaby się po Evanie rzucania kłód pod nogi dla samego faktu zrobienia jej na przekór. Z czystej złośliwości. Dla sportu. Mimo iż chciałaby uważać go za kogoś, kto nie lubował się w tak prostackich i uwłaczających pozycji zagrywkach, swoją postawą przeczył pewnym założeniom.
A może tak naprawdę był zakompleksionym szlachciurem, który szczerze żałował odcięcia się od wygodnego życia? Udawał ambitnego, gdy tak naprawdę najchętniej wiódłby bezproblemowe, pozbawione zachodu życia? Rosier wysyłał tak wiele, sprzecznych sygnałów, że Fedora faktycznie mogłaby być dumna z syna. Mieszał oraz motał z arcymistrzowską smykałką. A im bardziej stawała się tego świadoma, tym większy rósł w niej sprzeciw.
- Ciężko nazywać ten park miejscem publicznym, ale Twój wybór - wzruszyła ramionami, nie widząc potrzeby głębszego komentowania jego decyzji. W duchu, przyznała sama sobie rację. Niewykluczone, że po zamieszkaniu w letniej rezydencji Rosierów, która miała stać się ich wspólnym domem, próby obdarcia go z beznamiętnej obojętności, testując niektóre z zachowań, okażą się jedyną rozrywką. Nie licząc tych przeklętych róż lady Rosier. Miała już co do nich plany, ale delektować się nim będzie później.
Parsknęła, ostrożnie przekrzywiając głowę ku temu ramieniu, który stykał się z Evanem.
- Gdybyś choć przez chwilę nie myślał o tym, jak o gierkach, to być może zrozumiałbyś, że można, tak po prostu, chcieć komuś sprawić przyjemność... Przecież nie jestem ślepa, widzę, że jesteś zmęczony i zrezygnowany. Pomyślałam... Pewnie naiwnie, co zaraz mi wytkniesz i śmiało, nie krępuj się, ale... Po prostu przez chwilę nic nie mów, tylko ciesz się otoczeniem, którego nic od Ciebie nie chce i któremu nic nie jesteś winny -
Tak, jak ona zamierzała, wyobrażając sobie, że jest tutaj sama, a nie w towarzystwie, które był ogniem dla jej spokojnego, jak tafla wody usposobienia.

Rosier przeniósł wzrok z otoczenia na jej profil, krzywiąc usta w tym samym uśmiechu.  Skoro to nie przestrzeń publiczna, to co?, chciał zapytać, z trudem kryjąc rozdrażnienie które wzięło się nie wiadomo skąd, adresowane bardziej do samego siebie niż do niej. Nie potrzebnie dał się tutaj zaciągnąć. Wszystkie negatywne emocje, które w sobie tłumił, szukały ujścia, a ona… ona w każdej chwili mogła stać się ich ofiarą. Ciężko było panować nad emocjami w takim stanie. Miał na końcu języka nieprzyjemne: Myślisz, że to twoja własność, bo ojciec ci wmówił, że świat leży u twoich stóp? Nie jesteś pępkiem świata, Adoro, i nigdy nie będziesz. Słowa te jednak nie padły z jego ust, a jedynie zawisły między nimi, jak deszczowe chmury na niebie. Evan nie miał zamiaru drążyć tego tematu dla własnego komfortu psychicznego. Obawiał się, że takim o to sposobem konflikt między nimi wejdzie na bardziej zagęszczony poziom.  
- Zimna woda poprawia regeneracje mięśni, ale nie jestem masochistą, nie szukam też na siłę wrażenie i choroby. Właściwie choroba to ostatnie, czego chce i powinnaś to wiedzieć najlepiej. Muszę dbać o kondycje ciała - stwierdził z przekąsem, kompletnie jej nie rozumiejąc. Co innego brać zimny prysznic w mieszkaniu, gdzie temperatura była normatywna, pokojowa, a co innego na świeżym powietrzu, gdzie każdy podmuch wiatru w kontakcie z mokrym ciałem mógł doprowadzić do choróbska, zanim w ogóle zdąży użyć zaklęcia osuszającego.
Skupił się na otoczeniu, tak jak mu to poradziła, ale po upływie kilku minut miał dość tej bezczynności. Już wystarczająco się napatrzył na fikcyjny pejzaż - wytwór wyobraźni niespełnionego malarza, który frustracje artystyczną wyładował na ścianie. Poza tym, kiedy usiadł i znalazł się w bezruchu, znowu poczuł ból w ramionach, niewyspanie i przemęczenie.
- Nie wiem jak ty, ale ja wracam. Oczy same mi się zamykają, zasypiam na siedząco - odezwał się, bo koniec końców nastrój tego miejsca - spokojny, wręcz leniwy - udzielił się także jemu, działając na niego lepiej niż niejeden eliksir - uspokajającego, ale przede wszystkim usypiająco. Nie miał zamiaru jednak poddać się tej złudnej beztrosce, temu wytworowi wyobraźni.
Wstał, czując ból w karku i wszystkich zasiedziałych mięśniach. Poruszył ramionami, aby poprawić ich funkcjonalność, sycząc przez zaciśnięte zęby. Bez słowa, nie wyczekując jej odpowiedzi, nie licząc się z jej uczuciami, skierował swoje kroki tam, skąd przyszli, wsłuchując się w skrzypienie drewna pod ciężarem ciężkiego obuwia.

Oaza spokoju, którą swoim niezadowoleniem zatruwasz. Tak, jak i jemu, jej również wiele myśli kłębiło się w głowie. Mniej i bardziej przychylnych, drwiących oraz pobłażliwych. Wyciągała rękę, którą ten kąsał i sprawiał, że traciła ochotę na podejmowanie kolejnych prób, aby zbudować jakikolwiek, stabilny grunt pomiędzy ich dwójką. Obecnie, ten był grząski i niepewny, Adora nie spodziewała się, że Evan złapie ją za rękę w momencie, w którym ten runie.
Wbrew pozorom, nie pragnęła być pępkiem świata, a już na pewno nie jego. Z początku, obawiała się tego, że Rosier był zawodowym graczem w Quidditcha, teraz jednak, gotowa była za to dziękować przychylnemu losowi. Musiała być jakaś mądrość w tym, że Rebbeca spędzała tak niewiele czasu ze swoim małżonkiem; ostatnie, na co miała ochotę, to stać się nieszczęśliwą jak Fedora u boku męża, którego musiała szczerze nienawidzić. Niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Pieprz się, Rosier.
Spięła mięśnie, odszukując jego spojrzenie. Nie miała problemu z tym, aby wbić swój wzrok w jego nieprzychylne, szaroniebieskie ślepia.
- Twoja wredna natura jest w idealniej formie, więc masz rację. Pozostało już tylko martwić się o ciało - po raz pierwszy tak bezpośrednio zwróciła się do niego nie cedząc słów. Bez ogródek. Wymuszonej uprzejmości.
- Zakładasz, że woda jest lodowata, a nawet jej nie dotknąłeś. Utrzymujesz, że chcę Ci zrobić na złość i w każdym słowie wbijam szpilkę, podczas kiedy to Ty interpretujesz je tak, aby pasowało do Twojego wyobrażenia o mnie i proszę. Prowokujesz, aby usłyszeć potwierdzenie z moich ust. Zadowolony? - miała wielką ochotę odsunąć się od niego, jednakże uparła się, aby nie dać Evanowi tej satysfakcji.
Siedzieli w milczeniu, w przeciwieństwie do czarodzieja, nie odliczał upływających minut, a bezruch jej służył. Taniec klasyczny był wymagający, musiała utrzymywać odpowiednio wyprostowane plecy oraz wyciągniętą szyje tak, jak robiła to odruchowo także teraz.
Obejrzała się przez ramię na Rosiera i nieznacznie, prawie że niezauważalnie dla oka, skinęła głową.
- Idź więc. Dotknij dębu, który rozrywa się na dwa i wrócisz na Pokątną - oznajmiła, dając mu tym samym do zrozumienia, że nie zamierzała się nigdzie stąd ruszać. Odetchnie dopiero, kiedy zejdzie jej z oczu.
Kilka kroków wystarczyło, aby deski, po których stąpał Rosier, pokrył szron czyniąc je śliskimi. Chciał zimna, to je dostał. W takich dzikich miejscach powinno się ostrożnie wypowiadać swoje życzenia, ostrzegłaby go, gdyby tylko dał jej na to szansę.

- Właśnie, z ust mi to wyjęłaś, Lestrange - odparł sceptycznie dopasowując się do jej nastroju. Jej słowa nie raniły - nie miał żadnej siły przebicia, jakby adresowała je w przestrzeń, a nie do konkretnej osoby, znajdującej się tuż obok.
Rosier, świadomy swoich wad, a także niechęci, jaka się między nimi wytworzyła, nie miał najmniejszego zamiaru bronić się przed jej atakami czy w jakikolwiek inny sposób usprawiedliwiać swoje zachowanie. Wiedziała, jaki był, a przynajmniej mogła się domyśleć na podstawie tego, co prezentował jeszcze w szkole. Pogarda. Cynizm. Arogancja. Poza tym w końcu miał co świętować, co obalać przy Ognistej, gdy miesiąc abstynencji dobiegnie końca. Dopiął swego, w końcu wytrącił ją z równowagi. Chociaż w tym momencie zwycięstwo nie dawało żadnej satysfakcji, to jednak mu ulżyło. Nie była jak bryła lodu, nieodporna. Może faktycznie była krucha jak wydmuszka, do której ją przyrównał w towarzystwie Dolohova. Złamie ją. Jak nadal będzie ciągła tą grę, złamie ją bez wyrzutów sumienia.
- I to jeszcze jak. W końcu pokazujesz swoje prawdziwe oblicze, mon cheri. Oby tak dalej - ton jego głosu nie był nacechowany ani ironią, ani cynizmem, nie było tam miejsca też na rozbawienie. Był do bólu neutralny, pozbawiony wszelkich modulacji. Nawet w krótkim „weź parasol, zbiera się na deszcz" kryło się więcej emocji.
Wstając, nie oczekiwał, że za nim pójdzie, w zasadzie miał nadzieje, że się na to nie zdecydowała, że w końcu dała mu święty spokój, nadal tkwiąc w jednym miejscu, pocieszając się krajobrazem istniejącym tylko w tej zawieszonej przestrzeni między dwoma światami - fikcją a rzeczywistością.
Może w końcu uświadomi sobie, że wizja ich wspólnej przyszłości jest wytworem jej wyobraźni, może w końcu brutalna prawda dojdzie do głosu i pozbawi ją wszelkich złudzeń. Nie był ojcem spełniającym jej wszystkie zachcianki. Nie był, jak jej poprzedni adoratorzy w gotowości na każde jej zawołanie, skinienie, przytakujący na każde słowa, która padało spomiędzy jej warg. Jej uroda, wili urok nie namieszał mu w głowie.  Nie mógł się równać z urokiem jej matki - prawdziwej wili.
Nie zrobił więcej niż dziesięciu kroków. Wokół niego wytworzył się chłód, który przeniknął do skóry i kości, a deski, po których stąpał, pokryła skorupa lodu.  Niewiele brakowało, a utraciłby równowagę, balansując po tej śliskiej nawierzchni, jednak koordynacja ruchowa go nie zawiodła.
- To jedna z twoich sztuczek? - rzucił jej ukradkowe spojrzenie znad ramienia. Prychnął pod nosem i, wyraźnie zdeterminowany, małymi, ostrożnym kroczkami, pokonał odległość, która dzieliła go od dębu. Pewnie, gdyby skorzystał z różdżki, wszystko byłoby znacznie prostsze, ale nie miał gwarancji co do tego, czy ten zabieg by mu się przysłużył. W najlepszym wypadku nie wydarzyłoby się kompletnie nic. W najgorszym - nie miałby, jak się stąd wydostać. Zaciskając palce na wystającym konarze, zgodnie z zapowiedzą zniknął jej z oczu, wtapiając się w tłum.

zt

---

Lokacja zablokowana na czas eventu
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

---

Organizacja eventu
Pierwszy post | Osoby, które zapisały się na event, będą mogły napisać pierwszego posta od 13 września. Drugi post tej samej postaci może się pojawić dopiero 16 września. Po 16 września wyklaruje się kolejka.
Wprowadzenie postaci | Dowolne. Postać może wracać z pubu, spacerować, zabłądzić, szukać dilera, uciekać ze skradzionym portfelem. Rzut kością na pierwszy post jest dobrowolny, ale, po wykonaniu, postać musi się zastosować do wyników.
Świstokliki | Wprowadza je MG za pomocą kostki. Po uzyskaniu wyniku postać powinna przenieść się z sesją do podlinkowanego w interpretacjach wyników miejsca. Sesję w nowym miejscu można zamknąć dopiero za zgodą MG.
NPC | W pewnym momencie MG może wam podsunąć NPC do poprowadzenia. NPC, którym sterujecie, niże może rzucić skutecznego Oblivate.
Oblivate | Zaklęciem może oberwać każda postać na evencie. O powodzeniu zaklęcia rzuconego przez NPC decyduje MG.
Rzeź w Londynie | Event ma poziom łatwy, ale zależnie od decyzji waszych postaci możecie przysporzyć im bólu lub uniknąć obrażeń. Wykorzystujcie umiejętności i czarujcie. Miejcie na uwadze swoje zawady i przewagi.
Niech los wam sprzyja!

---

Przyjemnie ciepły wieczór. Granat nieba upstrzony migotliwymi gwiazdami. Wiatr przynosi zapachy miasta. Zasłony w oknach sączą stłumiony poblask światła. Latarnie uliczne rozpalają się powoli, wyciągając z zakamarków ciemności znajome kształty chodnika. Skądś dobiega muzyka – niewprawione ucho nie wskaże, z którego półotwartego okna dokładnie. Jest żwawa, przyjemnie kołysze ciało i pozwala wystukiwać butami rytm na chodniku. Ulice nie są puste – wokół co chwila ktoś przechodzi. Szybkie kroki mieszają się z powolnym szuraniem, ktoś z tyłu człapie, a z przodu jakąś para spaceruje leniwie.
Co jakiś czas nad głowami wieczornych spacerowiczów przemyka bezszelestnie sowa. Mży chwilę, kropelki deszczu przyjemnie wirują w powietrzu, błyszczą w świetle lamp. Mimo pozornej senności wyglądającej zza mijanych ulic, nie dopada ciebie zmęczenie. Idziesz dalej, prosto przed siebie, aż ktoś za tobą krzyczy głośno, niskim, wibrującym głosem…
No właśnie, co takiego? Opisz w poście, co słyszysz. Każdy z graczy dosłyszy coś z goła innego! Opisując, co słyszysz, oznacz wypowiedź nieznajomego podkreśleniem.

---

Jeśli nie masz pomysłu, jak wprowadzić postać, skorzystaj z rzutu kością i zastosuj się do wyników opisanych poniżej:
1 – to były dwa piwa, w porywach trzy. Wychylone ze znajomymi, w dobrej wierze, w ramach zabawy i potrzeby pomarudzenia na czym ten parszywy świat stoi. Zaczynasz z lekko splątanym językiem i oddechem jak z browarni. Źle skręciłeś, chciałeś trafić w inne miejsce, ale coś ci się wydaje, że jeszcze kawałek pójdziesz prosto i trafisz na kolejny pub.
2 – śpieszysz się do domu, bo nadłożyłaś drogi. Dla zdrowia, tak by powiedział twój małżonek. A to przyjemnie się chodziło po Londynie, a to do sklepu zaszłaś i tak zgubiłaś dwie godzinki. Najgorsze, że chyba zgubiłaś drogę, bo nie kojarzysz tego drzewa po lewej. Może trzeba było skręcić uliczkę dalej? O, hej, chyba widzisz jakąś znajomą twarz w tłumie. Spytaj, może wskaże ci drogę.
3 – umówiłeś się na spotkanie. Biznesowe spotkanie z bardzo ważnym człowiekiem. A ten się bezczelnie spóźnia. Rozejrzyj się, spytaj, czy ktoś nie widział twojego zagubionego towarzysza. Może tędy przechodził?
4 – naszła cię ochota na spacer. Miało być miło i przyjemnie, a tu zza winkla obszczekał cię psidwak i jeszcze rzucił się za tobą z zębami. Jeśli twoja umiejętność oswajania jest na poziomie średnim, zwierzak ciebie nie ugryzł, a tylko nieco wystraszył i sprawił, że źle skręciłeś. Jeśli nie posiadasz umiejętności oswajania (lub jest ona na niskim poziomie) pswidwak bez ostrzeżenia przygryzł ci ubranie – strzępek materiału został w jego pysku, a ty, uciekając, źle skręciłeś.
5 – chcesz wysłać list, ale sowa niesprawna, a miotłonosze odesłali cię z kwitkiem bezpośrednio do siedzimy sowiej poczty. Panie, wie Pan, która już godzina? No nic, zaciskasz zęby i pędzisz przed siebie, przecież ta poczta była gdzieś tutaj, prawda? No to gdzie ona się tak właściwie podziała? Popytaj osób wokół, ktoś musi wiedzieć.
6 – pech, tak byś to nazwała. Akurat tak się złożyło, że miotła wysiadła, kominek sieci fiuu zaszwankował, a teleportacji wolisz uniknąć (bardzo obfita kolacja, teleportacja jest niewskazana). No więc idziesz przed siebie, rozglądasz się wokół i próbujesz zorientować, w którą ulicę tak naprawdę powinnaś skręcić, żeby nie iść do domu naokoło. Miały być skróty, a pałętasz się po okolicy już z godzinę. Może warto kogoś spytać o drogę?

20/21.07.1980 r.

Ostatnio życie miało zajebiście dziwne poczucie humoru, nie dało się ukryć. Chciała sobie polatać, miotła była przecież gotowa, ale po drodze przestała działać tak jak powinna. Bezużyteczny śmieć, który, jak się okazało, został naznaczony zbyt mocno przez jej kota Omena. Po tym jak koślawo wylądowała, okazało się, że to nawet nie była jej miotła, tylko jakaś stara Massimo.
- Kurwa - nie starała się być cicho, odgarniając ciemne włosy z czoła i marszcząc czoło z niezadowolenia. Jak mogła się tak pomylić? To było wręcz żenujące. Teleportacji nie miała po co wykorzystywać, a fiuu absolutnie nie wchodziło w grę. Chciała sobie przecież urządzić przejażdżkę na miotle, ale jak na złość nie było jak. Pozostało więc wykorzystanie tylko siły swoich nóg i pokręcenie się po Londynie by znaleźć dla siebie jakieś przyjemne miejsce w którym nikt nie będzie jej przeszkadzać i będzie mogła w końcu w spokoju pomyśleć. Tego potrzebowała. Pozostawał jeszcze dom, ale już wolała się zgubić gdzieś po drodze niż do niego wrócić. Rozejrzenie się wokół nic jej nie powiedziało, nie orientowała się w terenie. Po godzinie kręcenia się po tych samych alejkach wyraźnie się zirytowała. Wreszcie coś się zadziało, gdy zaczepiła jakiegoś tępego nastolatka, najpewniej mugola i on wskazał jej, gdzie mogła się udać. Rockers poszła więc w tamtą stronę i nagle wrażliwe ucho zaczęło wyłapywać muzykę. Weszła między ludzi, robiło się głośniej i głośniej, aż dotarła do Dziurawego. Tam wyminęła bawiących się czarodziejów, nie reagując na zaczepki, przypadkowo zdzieliła popsutą miotłą kilka głów, nic sobie nie robiąc z wyrażanego niezadowolenia. Wyszła z ulgą na Pokątną z pełnego podwórka i ciągle otwierającego się przejścia. Szła pewnie przed siebie, agresywnie poruszając się w ciężkich butach, aż znalazła się w okolicach muralu o którym tyle słyszała. Gdzieś nieopodal przemknęła sowa nad jej głową, ale ona miała tylko jeden cel. Znaleźć sobie cichy kąt, do cholery. I kiedy już chciała przejść na drugą stronę, do jej uszu dotarł czyjś głos.
- Gdzie tak pędzisz, skarbie? Chodź tutaj do nas to się napijemy i spędzimy miło wieczór! - po wypowiedzi nastąpiło czknięcie. Rockers zacisnęła szczęki, miętoląc język w swoich ustach. Głos mężczyzny był irytujący, źle działał na jej bębenki. Dzisiaj wyjątkowo nie miała humoru.
- Tam, gdzie nie ma takich menelskich kociołków jak ty - powiedziała oschle, poprawiając miotłę.

Wynik d6: 3

noc z 20 na 21 lipca 1980

Z miesiąca na miesiąc coś się dzieje. Świadomość, że może znów dojść do jakiegoś nieprzyjemnego zdarzenia, nie dawała aurorowi spokoju. Jak nie dementorzy, tak później wilkołaki, aż po zgony znanych osób - ze słyszenia lub szlachetnych rodzin. Tematy przewijały się i zdawały powtarzać. Jeden zdarzył się cud, że tego tygodnia Liam o dziwo pamiętał o zażyciu lekarstwa na swoją chorobę rodową. Dzięki temu nie wywali jęzora przed jakąkolwiek mijaną cukiernią czy piekarnią ze słodkościami. Naprawdę, los miał dziwne poczucie humoru by tak ich Carrowów pokarać. A jemu za jakieś niezrozumiałe grzechy dając w nich życie. Odcięcie się od rodu było najlepszą drogą jaką wybrał. Ciesząc się, że nie musi udawać być jednym zz nich, mogąc być sobą.
Tego wieczora, zamiast siedzieć w domu, wylegując się na wygodnej kanapie z książką w ręku lub papierologią wyłożoną na biurku przy dobrej kawie, udał się na wieczorny patrol. Pracoholizm nie odpuszczał go nawet na dobę i w weekendy. Nie miał zobowiązań co do rodziny, więc mógł oddać się temu co kochał robić. Nie da się ukryć jednego, że gdy widział szczęśliwe rodziny z dziećmi, ściskało go, że sam tego nie ma i mieć nie będzie. Bo tak sobie założył. Czasy w których przyszło mu żyć, były niebezpieczne. Wolał poświęcić się na pomaganiu i ochronie innych, niż zakładaniu własnej rodziny i narażaniu jej na niebezpieczeństwa.
Dziś więc po obejściu paru Londyńskich ulic dotarł do tajemniczego muralu jednej z kamienic i postanowił przekroczyć jej próg, znajdując się na terenie parku. W jeszcze bardziej cichym miejscu, co wręcz o późnej porze mógł przerażać, kiedy słońca nie było a górował księżyc i gwiazdy. Znalazł się tutaj na wypadek, gdyby coś miało zadziać nieprzyjemnego. A często przestępcy czy śmierciożercy wykorzystują w większości opustoszone tereny do popełniania przestępstwa.
I oto proszę, słysząc zaczepne słowa do jednej czarownicy, zwróciło mu uwagę kiedy przeszedł spory kawałek drogi. Postanowił podejść i upewnić się, że zaczepiający ją pijak nie zrobi krzywdy. Ostatnio był uczulony na takie zagrywki a już nie jedną niewiastę ratował z takich opresji na swoich patrolach. Upewnił się, że chociaż oznakę aurorską miał przy sobie, co na szczęście przymocowana była do paska od jego spodni i wystarczyło odsłonić fragment marynarki, aby ją ukazać.
Ale nie, bo akurat w tym momencie, gdy był blisko zadania pytania, usłyszał za sobą inny kobiecy głos.
- Przepraszam, wie Pan może która godzina?
Liam trochę się zawahał. Ale wyjął swój kieszonkowy zegarek i spojrzał na wskazówki, pomagając sobie światłem od latarni.
- Dwadzieścia minut po dziesiątej.
Odparł uprzejmie z lekkim uśmiechem, licząc że pomógł dziewczynie, nie bacząc na to czy jego zegarek faktycznie chodził dobrze, czy wymagał solidnej naprawy. Lecz nie tym się przejmował w chwili obecnej a sytuacją zaczepianej czarownicy kawałek dalej.
- Przepraszam...
Przeprosił dziewczynę, czynem informując zmierzanie właśnie w kierunku samotnej panny z wyciągającej jej do towarzystwa mężczyzny z wypitymi procentami.

20/21 lipca 1980

Zaczynała się niecierpliwić. Umówiła się z Josephie na skraju ulicy Pokątnej, nieopodal muralu, obok którego, codziennie przechodziła setka niewzruszonych czarodziejów. Listy, jakie wymieniły, utwierdziły ją w przekonaniu, że przyjaciółka zjawi się na pewno o umówionej porze chcąc pilnie przedyskutować pewną kwestię. Tymczasem, nie było po niej ani widu, ani słychu. Josephine nie miała w zwyczaju spóźniać się, do punktualności podchodziła tak samo rygorystycznie, jak Adora i na miejscu, była przeważnie kilka minut przed czasem. Nie dzisiejszego wieczora. Po treści listów, wysnuła wnioski, że kwestią, która nie cierpiała zwłoki, domagała się poważnego potraktowania. Gdzie więc się podziewała? Coś ją zatrzymało? Ktoś? Ściągnęli ją do Munga, a może ojciec z jakiegoś irracjonalnego powodu zabronił jej wychodzić? Odsunęła od siebie ponure myśli, pędzące przed siebie na złamanie karku tylko po to, aby tworzyć czarne scenariusze. Pilnowała się, aby im nie ulec, ufając, że za parę minut, Josephine deportuje się obok niej, rzewnie tłumacząc się ze swojego gapiostwa, bo przecież nie mogło się zadziać nic niepokojącego.
Noc była ciepła, Adora zadarła głowę, przez moment obserwując pojedyncze gwiazdy na nocnym sklepieniu. Ze środka miejskich trzewi, nie były one aż tak widoczne, jak w okolicach Brighton, ale wciąż potrafiły przykuwać magnetycznie wzrok. Nigdy nie przykładała się do lekcji astrologii, znała jednak podstawowe konstelację oraz gwiazdy, których teraz doszukiwała się na mapie nieba próbując im przyporządkować nie tylko lokalizację, ale również nazwę.  
- Panno Lestrange! To chyba Pani! - drgnęła. Nikt, od dłuższego już czasu, nie zwracał się do niej w ten sposób. I choć z dumą nosiła nazwisko męża, o czym wiedział każdy, nie mogła się oprzeć wrażeniu, że ktoś mówił bezpośrednio do niej. Nie był to głos Josie, co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Adora, mrużąc oczy, rozejrzała się dookoła. Nic. Cisza. Pustka. Uświadamiając to sobie, poczuła nieodpartą chęć, aby sięgnąć dłonią do kieszeni i zacisnąć palce na różdżce. Przy okazji, ich koniuszkami wyczuła inne bibeloty, które miały przy sobie. Niczego nie brakowało.
- Qu'est-ce qui? - rzuciła w eter, wyczekując odpowiedzi.

Ostatnie dni dla Eliasa były kompletną porażką. Pasmo złych wydarzeń ciągnęło się za nim jak smród po gaciach, i nawet zwykły spacer musiał okazać się być czymś problematycznym w jego życiu. A przecież na Pokątnej bywał nie raz i nie dwa, chociaż gdyby tak nad tym się zastanowić głębiej nigdy nie wchodził w żaden jej boczne uliczki, i teraz tego miał efekt. Po prostu zgubił się. I chociaż mógł się teleportować to mimo wszystko lęk przed rozszczepieniem jakoś zawsze powstrzymywała go przed użyciem tej umiejętności. Błędny Rycerz również odpadał, gdyż w kieszeniach jego spodni ziała przeraźliwa pustka, a to akurat było do niego zupełnie nie podobne. Zawsze starała się mieć przy sobie chociaż kilka galeonów, aby móc w razie potrzeby po nie sięgnąć. Był ostatni czasy po prostu zbyt rozkojarzony i sam to zaczął zauważać. Nie wróżyło to nic dobrego. W jego pracy skupienie było jedną z najważniejszych cech, jaką każdy czarodziej powinien wykazywać. A może po prostu po ludzku zaczął się już starzeć i skleroza zaczęło go coraz częściej łapać, albo po prostu się przepracowywał. Bez względu na to co było powodem jego kiepskiej pamięci pewne było to, że po prostu się zgubił. Już kilka razy skręcał w różne uliczki, ale albo wracał w to samo miejsce, albo dochodził do wniosku, że jeszcze bardziej się gubi.
-Co to...jakiś tunel czasowy czy co...- Mruknął sam do siebie i zaczął się rozglądać dookoła w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby mu może powiedzieć jak ma wrócić na drogę, która poprowadzi go w bardziej znane mu miejsce, ale oczywiście jak na złość nikogo w pobliżu nie dostrzegł.
-Kurwa...- Przeklął cicho pod nosem i usiadł na jednej z ławeczek, które akurat mijał.

Wynik d6: 1

@Caroline Rockers - mężczyzna, który próbował zabawić cię bełkotem, to Laurent Kroket nie znasz go, ale możesz zauważyć coś dziwnego: nie cuchnie alkoholem. Ma nader bystre spojrzenie, co nie wpisuje się w alkoholowe rozmarzenie tęczówek. Czujesz jakby lekki ciężar na lewym ramieniu, ale równie dobrze może ci się po prostu wydawać. Odwracasz wzrok od mężczyzny, bo słyszysz pytanie Adory Rosier, rzucone w eter. Sprawdź czy wszystko z nią w porządku.

@Adora Rosier - wyobraźnia płata figle? Niekoniecznie. Widzisz kobietę, której nie rozpoznajesz, Lilien D’Volay. Ma podejrzanie biały uśmiech i odruchowo starasz się od niej uciec. Coś ci się w niej nie podoba, ale nie potrafisz określić co. Dostrzegasz Caroline nieopodal. Może ona będzie twoim wybawieniem?

@Liam Ellis zaprowadziłbyś porządek na Pokątnej, ale nim oślepiłeś Laurenta Kroketa swoją odznaką, ten spotulniał. Nie możesz jednak pozbyć się wrażenia, że ten natręt śledzi Caroline. Lepiej nie spuszczaj go z oczu - trzymaj się blisko, może jak zagadasz do pań to ten się zniechęci? O dziwo, Lola Snikersi, kobieta, która spytała o godzinę, nie uciekła w popłochu, a kręci się w pobliżu. Czyżbyś powinien ją skądś skojarzyć?

@Elias Martinelli w zasięgu twojego wzroku pojawia się Serafina Blinka, kobieta piękna i... w pewien sposób znajoma. Nie sposób powiedzieć, skąd ją kojarzysz - i czy ta poczucie znajomości wynika z samej kobiety, czy sposobu, w jaki się porusza. Z całą pewnością zmierza prosto do ciebie. Może przekonasz się, czy właściwie się znacie?

---

Kolejka: Caroline -> Adora -> Liam -> Elias
Otrzymaliście na PW wskazówki względem swojego NPC i zadanie do wykonania. Możecie śmiało rozwinąć NPC wedle swoich potrzeb. Pisząc NPC oznaczajcie kursywą jego dialogi. Powodzenia!
Każde z Was ma na posta 48h. Mój następny post w tym temacie pojawi się 25.09 wieczorem (obojętnie na jakim etapie wy będziecie ;D).

Nie ciągnęło ją do bezsensownych dyskusji o niczym i zawsze wychodziła z założenia, że cokolwiek by się nie znalazło na jej drodze to sobie z tym poradzi. Do czasu odezwania się nieznanego Rockers mężczyzny, który najwyraźniej musiał niesamowicie nudzić się w życiu, że ją zaczepił, nie zwracała zbytnio uwagi na otoczenie, ani na czarodziejów, którzy się przewijali. Nie miała na nic ochoty, ani tym bardziej na żadne pogawędki. Im bliżej było do jej wesela, tym robiła się drażliwsza. Wydarzenie z początku miesiąca otworzyło na nowo ten temat. Ciężar na ramieniu tylko bardziej rozjuszył czarownicę. Nienawidziła, gdy się ją dotykało i to tak znienacka. Ceniła swoją przestrzeń osobistą. Mężczyzna, który ją zaczepił nie wydawał się być pijany, ale Salazar jeden wiedział, czy przypadkiem czymś innym się nie doprawił.
- A żeby ci dementor wyssał duszę, jeśli jeszcze raz postanowisz mnie dotknąć - od razu uznała, że to on coś kombinował. Głos, który wydobył się z czerwonawych ust bardziej przypominał warknięcie. Poprawiła ponownie miotłę na ramieniu i gdy chmurne oczy stanęły na znajomej sylwetce, która zdawała się gadać do siebie. Widząc w tym szansę by skierować zainteresowanie obcego na świeżo upieczoną lady Rosier, ruszyła w tamtą stronę, mając nadzieję, że po krótkiej pogawędce będzie mogła wreszcie wejść do ukrytego parku. Szła szybkim truchtem, a ciężkie buty raz za razem wydawały z siebie głośne plasknięcia.
- Nie za późno na spacery i to samej? - rzuciła na wstępie, nie mając głowy do przesadnych uprzejmości i tych wszystkich pokazowych słów. Im prędzej to odhaczy tym prędzej będzie miała to z głowy i będzie mogła się oddalić.

Lola czuła dzisiaj w żyłach, że to będzie dobry wieczór i dla niej. Miało się dużo dziać, w kryjówce banda trąbiła o tym od rana, więc kiedy wyszła na łowy i natknęła się na elegancko ubranego mężczyznę, zrozumiała, że to był ten znak od losu. Niewinne pytanie o godzinę pozwoliło na zorientowaniu się w sytuacji. To jak wygrać w loterii Proroka Codziennego i to bez niepotrzebnego trudu.
- Przepraszam...
- Ale niech pan jeszcze poczeka, bo ja nie wiem, co mam zrobić... chyba się zgubiłam... - udała zawahanie i zmartwienie, nawet spuściła wzrok. - Nie wiem jak trafić pod sklep Madame Malkin. Miałam się tam spotkać z bratem i... nie pomógłby mi pan? Nie jestem stąd i nie wiem, co mam zrobić.

A jednak. Głos, który dobiegł do jej uszu, nie był wyszeptanym wśród wysokich i ciasnych budynków wiatrem, tylko zapowiedziom zbliżającej się do niej dość sukcesywnie kobieta. Wydała się jej być tak samo znajoma, co... Przerażająca? Irracjonalna myśl, jaka zaszczepiła się w jej świadomości, kazała Adorze wyprostować się i wbić spojrzenie w czarownicę, co do której intencji miała zdecydowanie mieszane uczucia. Trzymając ją cały czas w polu widzenia, wycofała się na sam początek ulicy, gdzie strzeliste latarnie, rzucały ciepłe światło na okolicę. Chciała przekonać się, czy szczerząca się w szelmowskim uśmiechu kobieta, podąży jej śladem, obdzierając się z elementu zaskoczenia oraz przypadkowości. Nie znała jej, dlaczego więc tak bardzo pragnęła podejść? Ostatnie, na co zamierzała Adora pozwoli, to stać się łakomym kąskiem dla ulicznych szelm. Obróciwszy się napięcie, niemalże wpadła na Caroline. Cóż za... niespodzianka.
- Czekam na Josephine. Powinna skończyć swoją zmianę w Mungu... - urwała, kierując wzrok na drobny, biżuteryjny zegarek, jaki nosiła na lewym nadgarstku. - Pół godziny temu. Znasz ją? - spytała wprost i niespodziewanie, kierując uwagę Rockers na Lillen, której podejrzanie równe, białe ząbki nie budziły najlepszych skojarzeń. Sama, nie mogła się oprzeć wrażeniu, że wystarczy, aby wyszła z kręgu światła, a czarownica od razu dosięgnęłaby do niej - i jej łabędziej szyi - swoimi smukłymi palcami.

Odetchnęła pełną piersią, wpuszczając do płuc specyficzną mieszankę zapachu miasta. Nie szukała nikogo, ani niczego konkretnego. Serafina lubiła nocne spacery ciasnymi uliczkami oraz to, co mogło ją na nich spotkać. Wbrew pozoru, gdyż była kobietą wątłej budowy oraz porcelanowej urody, to ona grała tu rolę drapieżnika. Mijała akurat Pokątną, gdy jej spojrzenie, spotkało się z wzrokiem Eliasa. Układając usta w obiecujący uśmiech, stanęła na drodze czarodzieja, w sposób wyzywający unosząc jedną brew. Była pewna, że zostanie zmuszona wysilić się bardziej, a tymczasem sam przyszedł do niej.

Mężczyzna zaczepiający kobietę z miotłą na ramieniu o dziwo uspokoił się. Ale kładąc dłoń na jej ramieniu, było oznaką że chyba nie zamierzał dać jej spokoju. Mało tego, gdyby dziewczyna pytająca o godzinę, nie potrzebowała więcej pomocy, mógłby spokojnie podejść do zaczepianej i zapytać czy wszystko w porządku. Ale nie, ponieważ został zatrzymany przez tę samą, która o godzinę pytała dodając, że najprawdopodobniej się zgubiła. No nie rozdwoi się, aby być tu i jednocześnie pomóc potrzebującej. Czasami bycie aurorem prosiło się o umiejętność klonowania...
Spojrzał na znajomo nieznajomą, po czym znów w stronę dwóch dam, gdzie po przyjrzeniu się im, skojarzył obie z wesela tej drugiej. To musiała być ta od Rosiera, Lestrange. Bo już wcześniej ktoś ją wołał. Trzy kobiety i jeden upierdliwiec, może sobie poradzą. Podświadomość jednak mówiła mu, że powinien zostać. Powrócił wzrokiem znów na tę, która prosiła go o pomoc. Przyjrzał się jej, jeżeli na niego spojrzała.
- My się gdzieś widzieliśmy?
Zapytał trochę ostrożnie, mając chwilowo wrażenie, że może powinien ją kojarzyć? Kiedyś jej pomógł? Mignęła mu się gdzieś w sklepie, w Ministerstwie? Gdziekolwiek. Z tyloma mugolami i czarodziejami miewał styczność, że mógł kojarzyć a nie pamiętać. Lecz nie udzielił jeszcze ostatecznie pomocy, chcąc mieć pewność, że tamta grupka dziewczyn jest bezpieczna. Wczuł się w swoją aurorską rolę.

---

Lilien mogła trochę wystraszyć swoim wołaniem, lub zwróceniem na siebie uwagi, panny Lestrange. Co nie było zdziwieniem, że od razu jej nie zauważyła a odpowiedziała gdzieś w innym kierunku. Sytuacja ta nie sprawiła, żeby Lilien czuła się jakoś zniechęcona do podjęcia prób poznania bliżej Adory. Zbliżając się do kobiety, dostrzegła iż nie była już sama a w towarzystwie innej nieznajomej. To nawet lepiej. Podeszła do Adory uśmiechając się i wyciągając w jej kierunku swoją dłoń, na której spoczywała piękna szmaragdowa spinka do włosów.
- Nie wypadło Pani czasem po drodze?
Zagadała uprzejmie pytając, czy znaleziona rzecz, należy do niej. Czy może kogoś innego? Sama miała swoje długie włosy upięte w końską kitę, ale nie posiadała żadnych ozdób. Nawet nie pasowałaby do jej fioletowej sukni ze srebrnymi i czarnymi dodatkami. Sobą okazywała może i tajemniczość, ale uprzejmość.

@Caroline Rockers ciężar z ramienia co jakiś czas zmieniał swoje położenie. Może przemęczyłaś ramię gdy wybijałaś miotłą zęby okolicznych idiotów? Trudno powiedzieć, co jest na rzeczy, ale zdaje ci się, że czujesz co jakiś czas, jak coś muska twoje łopatki. Gdy odezwałaś się do Adory, poczułaś jak coś ciągnie cię za włosy. Nieoczekiwanie ciężar z ramienia zniknął. Jeśli obejrzałaś się na potencjalnego sprawcę niezdrowo zainteresowanego twoją fryzurą, mogłaś zobaczyć podejrzanie zarośnięte dłonie mężczyzny na ustawionej niedaleko ławce. Twoje obserwacje przerwała Lilien, która najwyraźniej ma oko do błyskotek.

@Adora Rosier ledwo spuściłaś wzrok na elegancki zegarek, a poczułaś jak na ramiona wskazuje ci nieznany ciężar. To nie bóle reumatyczne; czyżby jakaś złośliwy czar? Rockers w sumie wygląda na taką, która nie życzy ludziom dobrze, hm? I ten... mężczyzna, Laurent Kroket, który z początku ją zaczepił. Też jakiś podejrzany się zdaje. I ciągle kręci się w pobliżu, przyglądając się wam namolnie.

@Liam Ellis może też była na ślubie? Niedawne wesele sprawiło, że poznałeś mnóstwo ludzi. Czy spamiętałeś wszystkie ich imiona i nazwiska? Nie, łatwiej było skojarzyć twarze. A Lola ma przyjazny uśmiech, który potrafi przekonać do siebie człowieka. Może zobaczyła błysk aurorskiej odznaki, stąd jej nagłe zainteresowanie?

@Elias Martinelli w pierwszym odruchu miał kobietę wyminąć, ale coś kazało mu się zatrzymać Hm, MG? - przyjrzał się piękności bacznie, naśladując jej uniesioną brew. Coś w kocim spojrzeniu nieznajomej było znajome, ale nie potrafił wyczuć, gdzie właściwie niosą go skojarzenia.
- Niech zgadnę... godzina albo się zgubiłaś? - spytał ironicznie, ale z oczu wychylała się umiarkowane zainteresowanie. Czego teraz nie zrobią, żeby zdobyć klientów, pomyślał odruchowo, mimowolnie taksując kobietę wzrokiem.

---

Kolejka: Caroline -> Adora -> Liam -> Elias
Każde z Was ma na posta 48h (wyjątkiem jest Elias - masz 24h na odpis). Mój następny post w tym temacie pojawi się 30.09 wieczorem (obojętnie na jakim etapie wy będziecie ;D).

Świadomość, że ktoś postanowił ją dotykać i to już po jasno otrzymanym komunikacie, nie dawała jej spokoju. Nie była typem panienki z dobrego domu, która długo potrafiła zaciskać zęby, która siłę widziała w dumnie unoszonym podbródku. Na razie postanowiła to zignorować, zakładając, że to były wyobrażenia podsuwane przez zmęczony mózg. Może i ciągnęło ją do bitki, ale w obecnych okolicznościach i to po napotkaniu Adory na swojej drodze, to nie mógł być najlepszy pomysł. Wspomnienie o Josephine czy innej Genevieve skwitowała jedynie sceptycznym uniesieniem brwi. Ale kiedy próbowała odezwać się ponownie, poczuła mocne szarpnięcie.
- Ty cholerny szlamolizie! - rzuciła, czując rosnącą wściekłość. Rzuciła na ziemię starą miotłę Massimo i pokonała ten kawałek do jego ławki. Tak ją wytrąciło z równowagi, że nawet nie zwróciła uwagi na kobietę o której zaczęła mówić Adora, ani tym bardziej na te dziwnie owłosione dłonie. Przestało to mieć znaczenie. Tak samo fakt, że jej głos mógł trafić do czyiś uszów, które mogą to zapamiętać. - Żałosna ludzka kreaturo. Tak chcesz się bawić?! To się zabawimy.
Na dobry początek sprzedała mu porządnego kopa w to pijackie dupsko, sięgając po różdżkę. Poczuła jak całe ciało jej drży od dawno nieodczuwanej adrenaliny. Odczuwała teraz wszystko mocniej, intensywniej.
To nie był jej dzień. A może jednak...?
Zależało od tego jak się na to patrzyło.
- Timor excitat - wykonała konkretny długi ruch różdżką, wyobrażając sobie grozę, niepokój, mgłę, szereg urywanych głosów, które mogłyby się w niej na niego czaić.

Lola zatrzepotała jeszcze swoimi sarnimi oczętami, pełnymi nadziei, że oto na jej drodze stanął najprawdziwszy rycerz na białej miotle. Mogła być teraz kimkolwiek zapragnęła, zwłaszcza, jeśli dzięki temu miała szansę by się do niego zbliżyć jeszcze bardziej. Przecież potrzebowała jego pomocy i to bardzo.
- Może się widzieliśmy, Panie...? - podchwyciła delikatnie temat. - Ale to nie podał mi Pan swojego imienia. Ojej. A może zapomniałam? Czasem miewam z tym problem. Bywa pan może w Szkocji? A może lubi Pan słodkości? Mamy taką uroczą piekarnię niedaleko Glasgow...
Zamyśliła się, ale zaraz potem, gdy powiał chłodniejszy wiatr, objęła się ramionami.
- Nagle zrobiło się tak... zimno. Panu nie jest?

---

Kop w dupę - używam dodatkowo przewagę Sprawne pięści (+3)

Wynik d100+3: 61 +3 = 64

Timor excitat na nieznajomego (nie udało się, ale nie ma krytycznej porażki, skutki ew. zostawiam w rękach MG)

Wynik d100: 15

Mężczyzna wyraźnie nie spodziewał się ataku. Nawet chciał załagodzić sytuację, wyciągając przed siebie owłosione dłonie, ale @Caroline Rockers nie dała sobie w kaszę dmuchać. Nieoczekiwany kopniak sprawił, że nieznajomy runął jak długi na podłoże, mrugając z oszołomienia. Siła i wprawa czarodziejki w powalaniu innych, większych od siebie, odbierała mowę.
- To... to nie tak! - Krzyknął mężczyzna, ale, nim sam zaczął przeszukiwać sfatygowany płaszcz w poszukiwaniu różdżki, Caroline zamachnęła się swoją, wypowiadając zaklęcie.
Przez chwilę kraniec różdżki czarodziejki poczerniał, a potem... tylko w Rockers uderzyła salwa śmiechu ze wszystkich stron. Chrapliwego, typowo męskiego uśmiechu, który spokojnie mogła przypisać właśnie znajomemu.
Efekt chichotu w uszach utrzyma się przez 1 post.
- Wariatka! - zdążył jeszcze w przypływie odwagi wykrzyknąć mężczyzna. Ze strachu jego głos skoczył o jedną oktawę, a dłonie zaczęły się trząść. Nie mógł utrzymać swojej różdżki prosto.