S Cmentarz czarodziejów

Cmentarz czarodziejów

Każde życie kiedyś się kończy i ostatecznie każdy czarodziej i czarownica wylądują w tym miejscu wraz ze swoim własnym nagrobkiem w gotyckim stylu. Natomiast ci, którym jeszcze się nie spieszy na drugą stronę, mogą podziwiać w tym miejscu pomnik i rzekomy grób samego Merlina. Po zmroku lepiej tutaj się nie zapuszczać, gdyż cmentarz wypełnia się duchami, które zlatują się z różnych zakątków Londynu, aby ze sobą porozmawiać i ucztować.

Na cmentarzu czarodziejów można spróbować zebrać następujące rośliny i zapolować na następujące stworzenia:

• Babka zwyczajna
  
• Dziurawiec zwyczajny
  
• Jarzębina
  
• Lipa
  
• Róża
  
• Trójroga koza
  
• Ghul
  
• Berberys zwyczajny
  
• Wierzba
  
• Dżdżownica
  
• Motyl
  
• Pająk
  
• Inferius
  
• Biała szałwia
  

By zebrać większą ilość roślin niż 1 lub wejść w tymczasowe posiadanie większej ilości zwierząt niż 1, należy rzucić kością k100 i odnieść się do wyników. Jedna postać może rzucać raz na sesję.

1-10 - podczas próby zebrania kolejnej rośliny/złapania kolejnego stworzenia, potknąłeś/aś się o jakąś gałąź albo kamień, które los nieopatrznie postawił na twojej ścieżce. W efekcie wywróciłeś/aś się na jeden z nagrobków, wzbudzając tym wściekłość starszej pani, której torebka bez dwóch zdań wypełniona była cegłami albo czymś podobnym. Pogoniła cię do samej bramy i już nie udało się kontynuować poszukiwań. Wciąż jeszcze czułeś/aś na sobie jej oburzony wzrok, odprowadzający cię zza metalowych prętów ogrodzenia. Po jakimś czasie okazało się, że za kołnierzem miałeś/aś sosnową gałązkę.

11-35 - zebrałeś/aś dodatkowo jeszcze rozmaryn. Kiedy rozglądałeś/aś się za następną zdobyczą, z pobliskich krzaków wynurzył się duch. Jaki? To już zależy od ciebie. Nie ma jednak złych zamiarów, po prostu jest samotny i bardzo potrzebuje kogoś, kto wysłuchałby historii o jego śmierci. Stwórz kreatywny opis sposobu, w jaki zginęła napotkana przez ciebie zjawa na minimum 200 słów, żeby zdobyć zapałki feniksa i 2 dodatkowe fasolki!

36-70 - poszło ci całkiem nieźle, zebrałeś/aś dodatkowo 2 rośliny/zapolowałeś/aś na 2 stworzenia, ale kiedy miałeś/aś już wracać, nadepnąłeś/nadepnęłaś na gniazdo ziemnych szerszeni. Spróbuj poradzić sobie z nimi poradzić za pomocą 3 różnych zaklęć, to otrzymasz dodatkowo żądło szerszenia. Jeśli jednak twoje zaklęcia nie wyjdą, zmuszony będziesz do panicznej ucieczki przed rozwścieczonym rojem, w której trakcie zgubisz wszystkie zebrane zdobycze. Zyskasz za to kilka bolesnych użądleń.


71-100 - brawo, udało ci się zebrać aż 3 dodatkowe rośliny/zwierzęta, ale w międzyczasie zapadł zmrok, a brama cmentarza została zamknięta. Musisz przekonać cmentarnego strażnika, aby cię wypuścił, ale nie będzie to wcale takie łatwe. Szczególnie że ostatnimi czasy zdarzały się tutaj kradzieże. Wykorzystaj wszystko to, co przyjdzie ci do głowy (rzut k5: 1 - nie udaje ci się uspokoić strażnika, decyduje się on ciebie przeszukać, odbiera ci wszystkie rośliny i zwierzęta, oraz wyrzuca z terenu cmentarza, 2 - przez chwilę wydawało ci się, że przekonasz go do swojej wersji wydarzeń, ale zaraz potem chwycił cię za frak i wystawił za bramę. Przy okazji tej delikatnej szarpaniny, zgubiłeś/aś 2 rośliny/2 zwierzęta, 3 - strażnik ma mieszane uczucia, oddajesz mu pokornie 1 roślinę/1 zwierzę, aby go trochę udobruchać. W efekcie odprowadzi cię do bramy i każe się wynosić, 4 - strażnik wydaje się uspokajać, w miarę twoich wyjaśnień. Choć nie porzuca lekko podejrzliwego wyrazu twarzy, bez dalszych pytań prowadzi cię do bramy i wypuszcza z terenu cmentarza, 5 - strażnik całkowicie wierzy w twoje wytłumaczenia i nawet nie zauważa, kiedy zgarniasz z jego płaszcza włos z brody starego czarodzieja, kiedy odprowadza cię do bramy, narzekając na cmentarnych szabrowników). Przewaga Hazardzista lub Magia to nie wszystko, da ci modyfikator +1 do rzutu.

---

edit: lokacja odblokowana.

Lokacja zablokowana na czas eventu
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

---

Świstoklik (albo MG, możesz wybrać) miał wybornie nieciekawe poczucie humoru, bo wyrzucił cię akurat w sam środek cmentarza. Do tego pod jedyną działającą latarnię - dość kiepsko rozświetlającą pobliskie nagrobki, gdybyś miał być zupełnie szczery. Jeśli dobrze się orientujesz, cmentarz o tej porze już dawno jest zamknięty. Nie chcesz spędzić tutaj nocy - lepiej od razu udać się do bramy i spróbować swoich sił w łamaniu zaklęcia starej kłódki.

No świetnie. No po prostu cholernie fantastycznie. Za je fajnie. Przecież cmentarz był najlepszym miejscem na ucieczkę przed wilkołakami, czemu sama na to nie wpadła i od razu się tutaj nie teleportowała?! Pewnie dlatego, że tak dobrze się bawiła w tamtej alejce. Nie ma to, jak poćpać adrenalinę na dobranoc. Najwidoczniej jednak chowanego z bestyjkami nie dostarczyło im dostatecznej ilości wrażeń, bo ledwie się stamtąd wykaraskali (wciąż miała przed oczami heroiczną śmierć Bochna i gdyby tylko jego imię nie było aż tak durne, a ona miałaby jakikolwiek potencjał na posiadanie dzieci, to pewnie jedno z nich tak by właśnie nazwała), przenieśli się w nie mniej podejrzane okolice. W każdym razie nocą, za dnia cmentarze były zdaniem Bec po prostu smutne i lekko krępujące.
- Na pantalony Gorgony, dobrze, że ogarnąłeś, o co mi chodziło z tą latarnią. - wysapała do Nejta, przenosząc wzrok z niego na pobliskie nagrobki. - Chociaż po namyśle nie wiem, czy ten świstoklik nie był jakąś kolejną pułapką. Wiesz, jak w tych wszystkich książkach, w których przenosisz się na mroczny cmentarz, a tam odbywa się jakiś nekromancki rytuał, twój towarzysz ginie, zanim zdążysz w ogóle otworzyć usta, a potem musisz stoczyć pojedynek z gromadą czarnoksiężników. - zamknęła usta, bo uświadomiła sobie, że jej słowa nie są prawdopodobnie szczególnie pomocne w tych okolicznościach.
- Szkoda, że nie zabraliśmy ze sobą Bochna. W zamian za pomoc należałby mu się chociaż jakiś sensowny pogrzeb. - a nie zostanie karmą dla wilkołaków. Nie dopowiedziała tego jednak, no bo przecież było to oczywiste. I smutne. I niepotrzebnie rozstroiłoby ich tak rozkołatane nerwy. A przecież w środku nocy wylądowali w dość paskudnym otoczeniu.
- Czytałam, że jeśli człowiek się znajdzie w jakimś ciemnym miejscu, to lepiej przyzwyczaić oczy do mroku, a nie używać sztucznych źródeł światła, bo wtedy poza jego wąskim kręgiem niczego się już nie da dostrzec. - mruknęła tonem, w którym rozbrzmiewały lekkie wątpliwości, nie próbowała jednak używać żadnych zaklęć, choć różdżkę nadal trzymała na podorędziu.
- No to co, jak myślisz, w którą stronę do wyjścia? - zapytała, ponownie szukając wzrokiem jakichś wskazówek co do kierunku, w którym powinni się udać. - O tej godzinie raczej nikt nam nie wskaże drogi. Chyba że są tu jacyś rezydenci. - dodała po chwili i nagle, jakby coś sobie uświadomiła, dorzuciła w ciemność - Duchy, chodziło mi o duchy. Najlepiej takie, które nas nie będą chciały zabić. - czy duchy w ogóle mogły zabijać ludzi? Nie wiedziała, ale wolałaby tego nie sprawdzać na własnej skórze. Dość już miała dzisiaj bliskich spotkań ze śmiercią.

20/07/1980 - 21/07/1980

---

I znowu. Kolejny ciąg wydarzeń, które rozegrały się tak szybko, ze biedny, skołowany mózg Nate'a nie ogarnął ich wszystkich. Szarpnęło, błysnęło i już ich nie było na tej ciemnej, lepiącej się od krwi alejce. Zamiast tego znaleźli się... No właśnie. Gdzie?
Krótką chwilę zajęło mu dojście do siebie. W końcu jednak otrzepał tyłek, na którym wylądował po krótkiej podróży świstoklikiem, strząsnął ze spodni jakiś zaschnięty liść. Rozejrzał się. Nie był pewien czy to dobrze, czy jednak nie, że wylądowali tuż obok latarni, jednak musiał przyznać, że jej światło pomogło mu we względnych oględzinach miejsca, do którego właśnie trafili.
Cmentarz.
Słuchał paplaniny Becci, sam nie odzywając się przy tym przez dłuższą chwilę. Próbował poukładać sobie w głowie to, co przed momentem się wydarzyło, pozwalając dziewczynie się wygadać. Może to był jej sposób na poradzenie sobie z tą całą sytuacją? Przecież jej tego nie zabroni.
- Powiedz, ale szczerze. Biegnąc w stronę tej latarni, wiedziałaś co się stanie? - zerknął na nią z ciekawością, kiedy zrobiła  pauzę w swojej wypowiedzi. - I czy wszystkie latarnie w magicznej części Londynu są świstoklikami?
Z jakiegoś powodu dziwnie podejrzane wydało mu się to, że spod jednej latarni trafili dokładnie w okolice innej... Czyżby były one ze sobą połączone? Coś na wzór sieci Fiuu? Kolejna oczywistość dotycząca magicznego świata, o której on sam nigdy nie słyszał?
- Gdybyśmy chociaż próbowali go ze sobą zabrać, to prawdopodobnie podzielilibyśmy jego los - mruknął, wzrokiem przeczesując okolicę. Szukał... Czegokolwiek przydatnego. Bramy wyjściowej. Jakiejś dróżki, która mogłaby ich do takowej doprowadzić. Jakichkolwiek oznak, że nie są tu sami.
Był dziwnie spokojny. A przynajmniej nie okazywał po sobie strachu czy zdenerwowania, jakby górę wzięło nad chłopakiem pełne skupienie. Przecież to właśnie teraz należało zrobić. Zebrać myśli i przeanalizować tę całą sytuację, próbując znaleźć z niej jakiekolwiek wyjście.
Podszedł do najbliższego nagrobka. Napis na nadgryzionej zębem czasu płycie nagrobnej był już ledwie widoczny, jednak w blasku latarni Nate był w stanie odczytać znajomo brzmiące nazwisko.
- Tu leży jakis Nott. Jesteśmy na cmentarzu dla czarodziejów - stwierdził, chociaż to niewiele mu pomogło. Bo co ta informacja dawała? Absolutnie nic. Poza tym, że, jak zdążyła zauważyć już Becca, prawdopodobieństwo spotkania tutaj duchów było o wiele większe niż na mugolskiej nekropolii.
- Nie mam pojęcia - dodał z ciężkim westchnięciem. Oparł dłonie na biodrach, palce jednej z nich wciąż zaciskały się na różdżce. - Byłaś tu kiedyś? Bo ja chyba nie.
Jeszcze raz rozejrzał się dookoła, szukając jakichkolwiek wskazówek. Jednocześnie wytężył słuch, chcąc się upewnić czy poza ich radosnym duetem ktoś jeszcze postanowił zorganizować sobie nocną wycieczkę na cmentarz.


Kochany eMGie - nie wiem czy mogę sama założyć, że nasza mała ale wesoła kompania dojrzała gdzieś w oddali bramę wyjściową. Jeśli tak, to możemy śmiało założyć, że w stronę niej ruszyli c:

W oddali, między nagrobkami, trochę na prawo, możecie dojrzeć słabo oświetloną metalową bramę - główne wejście do cmenatarza. Ruszyliście w jej stronę po wydeptanej ścieżce, prowadzącej między nagrobkami. Coś, co zauważyliście po kilku minutach żwawego marszu, to fakt, że brama ani się nie oddala, ani nie przybliża. Co więcej wokół zaczynała pojawiać się mgła - a może była tu od samego początku, ale nie zwróciliście na nią uwagi?
Pewnie szybko zauważycie, że mgła oblepia nagrobki i powoli wylewa się na ścieżkę, którą się kierujecie. Wraz z nią pojawił się też zapach: wilgoci i petrichoru, jakby chwilę temu przez Londyn przeszła burza. Jeśli spojrzycie do tyłu zobaczycie, że latarnia znajduje się niezwykle daleko. Możecie być pewni, że nie uszliście aż tyle, by oddalić się od niej na taką odległość.
W pewnej chwili zaczęły do Was docierać kroki. Skrzypienie skórzanych butów rozlega się przed wami, ale nie dostrzegacie sylwetki. Przed wami zaczyna jednak migotać nienaturalnie przyćmione światło, jakby mgła nie pozwalała mu w pełni rozbłysnąć na ścieżce.
- Na Merlina! Kogo tu niesie o tej porze? - zagrzmiał głos, który zdawał się odbijać echem po całym cmentarzu. Docierał zewsząd i znikąd jednocześnie. Nie potraficie z pełną pewnością określić, skąd dociera głos. Wiecie jednak, że należy do mężczyzny; zdaje się być ochrypły, jakby jegomość przemarzł. - Kto zacz? Pokaż się, zjawo! - Tym razem głos jakby w was uderzył od frontu, dudnił w uszach i wywoływał dreszcze.
Brzmiał nieznośnie zimno.
Kolejnym alarmującym dźwiękiem był brzęczący odgłos kluczy. Może do bramy? Czyżby ktoś wyszedł wam na spotkanie?
Nie dostrzegacie jeszcze, kto dokładnie zmierza w waszą stronę, ale wiecie, że się zbliża. Domyślacie się, że okrąg światła, który powoli narasta na przedzie, to latarka/różdżka. Mgła wokół was jednak nie ustępuje, a nawet przybiera na sile. Gdy spojrzycie w dół zobaczycie, że nie jesteście w stanie dostrzec swoich nóg od kolan w dół - mlecznobiała mgła pokryła całą ścieżkę, którą zmierzaliście.
- Nowi? - Kobiecy skrzek z prawej strony. Rozbrzmiał niezwykle blisko, jakby ktoś stał tuż obok, ale gdy się odwrócicie, nikogo nie zobaczycie.
- Z którego kwadratu? - Pytający głos należał do mężczyzny, dobiegał z poziomu waszych bioder.

Zawsze gadała dużo, ale Nate miał rację — kiedy odczuwała szczególnie intensywne emocje, jej słowotok się wzmagał. Niespecjalnie potrafiła cokolwiek z tym zrobić, odkąd pamiętała, w ten sposób radziła sobie ze skrępowaniem, strachem, a nawet ekscytacją. Tak już miała i McLean bardzo sensownie postanowił to po prostu zignorować.
- Miałam nadzieję, że coś się stanie, a nie po prostu wejdziemy temu wilkołakowi prawie do paszczy… - odpowiedziała, własnoręcznie usuwając kolejny liść z pleców chłopaka. - To przez to dziwaczne zachowanie goblina, musiałam zaryzykować. Ale teraz cieszę się, że cię pociągnęłam za sobą. Wolałabym, żebyś nie został przekąską a tutaj też nie chciałabym znaleźć się sama. - sugestia Nate'a jakoby latarnie miały tworzyć jakąś sieć połączeń, była bardzo ciekawa, ale chyba dość naciągana. No bo przecież ile osób dziennie, szczególnie po kilku głębszych, w heroicznych próbach zachowania pionu opierało się o nie albo wymiotowało, obejmując je niczym najzimniejszą z kochanek? No, chyba że uznać to za wyjaśnienie tych wszystkich zniknięć, kiedy ktoś wychodzi po makaron albo papierosy i więcej nie wraca.
- Można by sprawdzić twoją teorię, ale jedyna latarnia w zasięgu wzroku najprawdopodobniej przeniosłaby nas z powrotem w łapy wilkołaków, czego wolałabym uniknąć. - może znajdą gdzieś jeszcze jakąś, to pomacają. Biorąc przykład z Nate’a, Bec zaczęła rozglądać się baczniej dookoła, próbując zorientować się w przestrzeni. Ciemność zdecydowanie tego nie ułatwiała, na szczęście chłopakowi udało się dojść do jakichś rozsądnych wniosków.
- Pewnie tak, możliwe, że tak. Niestety nie interesowali mnie zmarli Crouchowie, już żywi zajmowali zdecydowanie zbyt wiele moich myśli. - odpowiedziała trochę zmartwionym tonem, zapominając na chwilę, że McLean tak naprawdę nie ma pojęcia, kim ona właściwie jest. Odruchowo potraktowała go jak dobrego znajomego, najwyraźniej tak właśnie działało wydostanie się wspólne z kimś z łap śmierci. - Jak myślisz, czemu ten goblin chciał się tutaj znaleźć? - nie, żeby to było szczególnie istotne, ale na pewno interesujące. Czyżby ich mały kolega miał jakieś porozumienie ze zmarłymi? Albo po prostu ta latarnia stała najbliżej, co w sumie świadczyłoby na korzyść nejtowych domysłów na ich temat.
Odruchowo podążyła za chłopakiem, kiedy ten postanowił ruszyć w kierunku wyjścia. Nie miała żadnego lepszego pomysłu, a zdecydowanie nie chciała zostawać tutaj dłużej, niż to było konieczne. Dopiero po chwili zorientowała się, że coś jest nie tak. Była pewna, że pokonują kolejne metry, zwiększająca się w zastraszającym tempie odległość od latarni to zresztą potwierdzała (a nawet jeszcze bardziej komplikowała rachunki Bec), ale brama wciąż majaczyła w oddali, nie przybliżając się nawet o krok.
- Um… Nate? Czy myślisz to samo, co ja? - rzuciła nagle spiętym tonem i ponownie zacisnęła palce, tym razem na przedramieniu chłopaka, mocno wczepiając się w jego kurtkę. - Czy ta mgła staje się coraz gęstsza, czy ja mam już zwidy? - trzymanie się tak blisko McLeana miało działać dwojako: po pierwsze dodać jej otuchy; po drugie zaś — dać im pewność, że nie rozdzielą się w ogarniającym okolicę mleku.
Kiedy coś odezwało się z ciemności, Becca podskoczyła wbrew woli i potem reagowała w ten sposób już na każdy nowy głos. Co tutaj się działo? Czy nie dość mieli silnych wrażeń jak na jeden wieczór? Szczelniej owinęła się przydużą kurtką z musztardowego sztruksu, przytrzymując jej poły dłonią, w której wciąż dzierżyła różdżkę.
- Przepraszamy, że was niepokoimy o tej porze, ale trafiliśmy tutaj za pośrednictwem tamtej latarni. - to mówiąc obejrzała się przez ramię tylko po to, aby stwierdzić, że rzeczony obiekt znajduje się gdzieś daleko za nimi i jest powoli konsumowany przez mgliste opary.
- Mam na imię Becca, a to Nate. - przedstawiła siebie oraz swojego towarzysza, starając się, aby jej ton nie był zanadto rozdygotany, chociaż zaczynała powoli szczękać zębami, zarówno z emocji, jak i lodowatego zimna, które rozprzestrzeniało się wraz z mgłą po okolicy.
- Obawiam się, że żadne z nas nie posiada tutaj jeszcze kwadratu. Ja to w ogóle jestem chwilowo bezdomna. - dodała, powoli paplając już, co jej ślina na język przyniosła, zdradzając tym samym rosnące zdenerwowanie - Właściwie to chcielibyśmy dostać się do wyjścia.

- Cóż, sam bym pewnie na to nie wpadł, więc dobrze, ze zdecydowałaś się zaufać przeczuciu - kiwnął jej głową z uznaniem. W niektórych sytuacjach logika zwyczajnie zawodziła i wtedy trzeba było kierować się tym, co podpowiadała intuicja. Chyba czas wziąć sobie to do serca, panie McLean. - Faktycznie, ten goblin zachowywał się co najmniej dziwacznie. Musiał wiedzieć, że to świstoklik - pokręcił lekko głową. - One mnie nigdy nie przestaną zadziwiać - westchnął ciężko. - W sensie gobliny. Nie świstokliki.
Rozejrzał się raz jeszcze. Było chłodno, ciemno, ponuro. Jak w jakimś bardzo sztampowym horrorze. No ale czy nie byli właśnie bohaterami jakiejś pokręconej opowieści grozy? Wilkołaki? Checked. Chodnik mokry od krwi? Checked. Upiorny cmentarz? Checked.
- Może lepiej nie sprawdzajmy jednak żadnych teorii - uśmiechnął się, kręcąc głową. - Skupmy się na wydostaniu się z tego cmentarza, a całą resztą zajmiemy się, kiedy znajdziemy się w jakimś bezpieczniejszym miejscu, dobra?
Chociaż możliwość istnienia nowego środka magicznego transportu, tej dziwnej sieci połączeń pomiędzy londyńskimi latarniami rozbudziła ciekawość chłopaka, to jednak w tym przypadku górę wziął zwykły, zdrowy rozsądek. O nie, takie teorie świetnie sprawdzało się za dnia, kiedy słoneczko przyjemnie przygrzewało, a dookoła było pełno roześmianych przechodniów. Nawet w jego przypadku ciekawość i chęć rozwikłania zagadki przygasały, kiedy w grę mogło wchodzić ludzkie życie.
- Myślę, że po prostu wiedział, ze ta latarnia jest świstoklikiem i liczył na szybką ucieczkę. Zdawał sobie sprawę z tego, że z wilkołakiem nie ma szans i chciał znaleźć się gdzieś daleko od niego, bez różnicy gdzie konkretnie - odparł spokojnie, kiedy ruszyli w stronę majaczącej w oddali bramy.
I on dostrzegł, że coś jest nie tak. Ewidentnie nie tak. Mgła gęstniała z każdym krokiem, a brama, chociaż wciąż uparcie szli w jej kierunku, zdawała się wcale nie przybliżać.
- Co jest? - mruknął, oglądając się przez ramię. Gdzieś daleko, hen daleko za nimi majaczyła latarnia. Przecież uszli dopiero kilkadziesiąt metrów... - Nie masz zwidów, coś jest nie tak - odpowiedział na pytanie Becci. Nawet nie próbował zapewnić jej, że z jej głową wszystko okej. Po prostu sam miał dokładnie takie same spostrzeżenia.
Krótkim machnięciem różdżki skorzystał niewerbalnie z zaklęcia Lumos. Na jej końcu pojawiło się światło, które, na co liczył jej posiadacz, miało chociaż trochę przebić otaczającą ich mgłę.
Dochodzące ich z ciemności - a może z mgły - głosy wcale nie pomogły mu pozbyć się uczucia niepokoju. Zwłaszcza, że zupełnie nie był w stanie dostrzec ich posiadaczy. Widział tylko krąg światła kawałek przed nimi. Gęstniejąca z każdą sekundą mgła nie dawała mu spokoju. Kojarzył zaklęcie, które wywoływało podobny efekt. Jeśli to o to chodziło, to znaczy, że mieli do czynienia z czarodziejem. Z człowiekiem. Nie z duchem, upiorem, wilkołakiem czy czymkolwiek innym, co lubi obrastać futrem w wolnych chwilach. To zawsze jakiś pozytyw, prawda?
Zabrał głos dopiero wtedy, kiedy jego towarzyszka skończyła mówić.
- Tak jak powiedziała moja koleżanka, trafiliśmy tutaj zupełnym przypadkiem, za sprawą świstoklika - odezwał się spokojnym, pewnym głosem, zwracając się bezpośrednio do posiadacza męskiego, ochrypłego barytonu. Założył, może słusznie, może nie, że to ktoś w rodzaju strażnika cmentarza. Ochroniarza. Osoby, która ma pilnować ten teren przed nieproszonymi gośćmi, którymi on i Becca niewątpliwie byli. - Idziemy w stronę bramy. Chcemy jak najszybciej się stąd wydostać i przestać zakłócać spokój spoczywających tu zmarłych - z jakiegoś powodu uznał, że powinien to podkreślić. Że to istotne.

Wynik d100: 59

Zarówno Hale, jak i McLean mieli rację - coś faktycznie było nie tak. O ile teorie kobiety, choć wciągające i intrygujące, niewiele pomogły w ich obecnej sytuacji, o tyle pewne machnięcie różdżki mężczyzny przybliżało ich do rozwiązania zagadki ich obecnego położenia. Zaklęcie Lumos, choć buchnęło jasnym światłem z różdżki czarodzieja, bardziej podniosło na duchu, aniżeli przerzedziło mlecznobiałą mgłę. Skoro rozbłysk zaklęcia nie ingerował w mgłę, ta rzeczywiście musiała być zaczarowana.
Okrąg światła przed Wami zamigotał i przygasł. Przesunął się z prawej strony na lewą, jakby krążył. Nim jednak męski głos zabrzmiał ponownie, po słowach Nathana rozległa się zbiorcze sapnięcie.
- Ja przepraszam bardzo, ale jakich zmarłych?! - Oburzył się ktoś niedaleko, a mgła, jakby wyczuwając wibrujące oburzenie, napuchła i uniosła się wyżej, sięgając czarodziejom do połowy piersi. Męski głos zagrzmiał przy Becce, ale docierał jakby niżej, jakby jego właściciel był karłem. - Nie wiem jak wy, ale JA czuję się doskonale!
- Bezczelna ta młodzież. - Zaskrzeczał kobiecy głos. @Nathan McLean mógł poczuć jak coś przenika jego ciało, przynosząc lodowaty powiew i stawiając włoski na karku dęba. - Za moich czasów klęczałbyś na grochu przez trzy dni, młody człowieku. - Choć właścicielka głosu pozostawała niewidoczna, musiała stać w pobliżu. Może nawet skrzeczała McLeanowi prosto w twarz?
Hm rozległo się z przodu, jakby jasny okrąg, który zaliczał właśnie piątą rundkę w prawą stronę, doszedł do pewnych konkluzji. Zatrzymał się, westchnął głośno i... nagle mgła zniknęła. Przytłumione światło okazało się kryształem, który, zamknięty z dłoni mężczyzny jaśniał słonecznym blaskiem. Mężczyzna, wąsaty gość o łagodnych, ciemnych oczach, miał na sobie zdezelowaną szatę z naszywką straży cmentarnej.
Mgła odsłoniła nie tylko strażnika, ale i okoliczne duchy. Zjawy różnej maści tłoczyły się wokół, spoglądając na czarodziejów z zainteresowaniem. Przed Nathanem rzeczywiście lewitowała wychudzona, pomarszczona kobiecina z urwaną ręką. Tuż obok, bliżej Becci, siedział na nagrobku rosły mężczyzna, z grotem strzały wychodzącej na czoło.
- Nie mam żadnego świstoklika na moim cmenatrzu - poinformował spokojnym głosem strażnik, otwierając dłoń z klejnotem. Światło, którym buchnął diament, raziło w oczy. - Jak naprawdę się tu znaleźliście, hę? Lepiej żebym przy was nie znalazł żadnej biżuterii z wykopanych grobów, bo... bo... bo się pogniewam!
Duchy wokół zamigotały, ktoś z boku parsknął. Jednocześnie kilka kobiet - wyblakłych, o mlecznych sylwetkach i pomarszczonych obliczach, obdarzyła waszą dwójkę podejrzliwymi spojrzeniami. Nawet jegomość z grotem strzały pochylił się ku Hale czujnie, wlepiając w nią wzrok.
- Co ukradłaś? Stumpa pochowano z ładnym orderem, wyglądasz, jakbyś mogła mu go wyrwać ze skostniałych paluchów - oznajmił pogodnym tonem duch, spoglądając bacznie na Beccę.

---

Notka MG: brawo Nejt, dobrze skojarzyłeś zaklęcie wywołujące efekt mlecznobiałej mgły!

- No tak, masz rację. Pewnie lepiej byłoby to odłożyć na jakiś bardziej sprzyjający moment. - chociaż, gdyby napatoczyła się jakaś latarnia, pewnie by ją pomiziała. No bo upiorny cmentarz w środku nocy to średnia okolica dla dwojga przerażonych dwudziestolatków, a może akurat udałoby się im trafić lepiej. Oczywiście istniała też inna opcja, o niej jednak Bec wolała w tej chwili nie myśleć. Wszystko to były zresztą płonne rozważania, bo żadnej innej latarni nie było w okolicy a ta, za pomocą której tutaj przybyli, została daleko za ich plecami.
Mieli poza tym nieco bardziej realne kwestie do rozwiązania, bo niepokojąco gęsta mgła zaczęła ich pochłaniać centymetr po centymetrze, a potem z jej czeluści doszły ich tajemnicze głosy, które niekoniecznie musiały być przyjaźnie nastawione. Becca podejrzewała, że mogą być to duchy — miejsce było przecież całkiem dla nich adekwatne. I choć rezydentów Hogwartu darzyła szczerą sympatią, to niestety, tak jak z ludźmi, różnie można było trafić. Jedyne, co tak naprawdę wiedziała o tych szczególnych bytach to to, że przepadały za opowiadaniem o momencie swojej śmierci. Nie była jednak pewna, czy okaże się to szczególnie pomocne. Zwłaszcza że jedna z kobiet wyraźnie oburzyła się na sugestię, jakoby nie należała już za bardzo do świata żywych. Prawdę mówiąc, rozbawiła ją trochę wizja Nate’a klęczącego na grochu na cmentarzu w środku nocy, słuchającego pouczeń na temat odpowiedniego zachowania od jakiejś niematerialnej istoty.
W tym momencie mgła rozwiała się i zyskali pewien ogląd sytuacji. Faktycznie kłębiła się dookoła nich zadziwiająca ilość najróżniejszych duchów, a naprzeciwko stał wąsaty mężczyzna ze źródłem intensywnego światła w dłoni. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do nowej sytuacji, udało się jej odczytać naszywkę na jego szacie i poczuła ulgę, być może przedwczesną, ale jednak wydawało się, że mieli do czynienia z kimś, kto mógłby zaprowadzić ich do wyjścia. Gdyby tylko zechciał… najwyraźniej jednak nie wywarli na nim dobrego pierwszego wrażenia.
- My… Eee, być może nieadekwatnie założyliśmy, że był to świstoklik. Widzi Pan, Panie Strażniku, byliśmy na Nokturnie, kiedy pojawił się tam wilkołak, no i jeden goblin zachowywał się dziwacznie, próbował dobiec to latarnii, zamiast uciekać, więc pomyślałam, że to może być jakaś myśl, no i tak znaleźliśmy się tutaj. - być może wyobraźnia Bec była bogata, chyba jednak nie wymyśliłaby czegoś takiego sama. Nagle jednak w jej stremowanym umyśle zapaliła się lampka. Bochen od początku wydawał się jej podejrzany, czy nie widziała, jak czaił się za plecami Nate'a z wyraźnie niecnymi intencjami? Być może wiedział, jaką szczególną funkcję ma latarnia, bo to on okradał groby! I choć przykro jej było myśleć źle o kimś, kto uratował im życie, miało to jakiś sens. Chyba nawet większy niż domysły McLeana o sieci transportujących ludzi słupów.
Chwila, może wcale nie świadczyło to o nim źle! Czy gobliny nie miały jakichś dziwnych wyobrażeń na temat swoich wyrobów? Że należą one do wytwórcy, a nie do kupującego i po śmierci takowego należałoby je zwrócić goblinom? Ugh, gdyby tylko bardziej uważała na zajęciach, pewnie łatwiej byłoby przypomnieć sobie szczegóły. Całe szczęście lubiła te tematy, bo inaczej pewnie nic by jej w głowie nie zostało.
- Czy były takie przypadki? Kradzieży? - zapytała mimowolnie na głos, zanim dobrze zastanowiła się nad tym, czy nie wchodziła na grząski teren. Jeśli jednak miała rację, to… to może mogliby uspokoić strażnika, a on w zamian może zaprowadziłby ich do wyjścia. Rzuciła krótkie, bardzo intensywne spojrzenie chłopakowi, jakby za pomocą wzroku chciała mu przekazać swoją teorię.
- Och, ja nie mam w zwyczaju brać bez pytania cudzych orderów. Ani biżuterii. - uśmiechnęła się uspokajająco do mężczyzny z grotem strzały utkwionym w czole. - Proszę spojrzeć. - dodała, wywracając na lewo kieszenie, w których oprócz jakichś korków i kapsli z Wywerny, kilku drobnych monet, zwitków papieru, lekko tłustego opakowania po jakimś ciastku oraz ogryzka ołówka, nie znajdowało się nic więcej.
- To musiało boleć. - dorzuciła na koniec, brodą wskazując metal wbity w czaszkę jej aktualnego rozmówcy, a przy okazji pakując śmieci z powrotem na ich miejsce. Nie chciała przecież zostawiać żadnych odpadków tutaj, wyzwała zasadę, że należało utrzymywać porządek w miejscach, które się odwiedzało. Tak jej się jakoś powiedziało, nie wiem, może to ze zdenerwowania albo dlatego, że dopiero co pomyślała, że nie chciałaby umrzeć w taki sposób i rozważała, co jest gorsze: strzał w głowę czy rozszarpanie przez wilkołaka. Mimo wszystko, chyba wygrywała ta pierwsza opcja.

Zmarszczył brwi z konsternacją, kiedy wyczarowane przez niego źródło światła nie zdołało przebić mlecznobiałej mgły. Tylko utwierdziło go to w przekonaniu, że jednak miał rację i otaczająca ich mgła faktycznie była efektem zaklęcia, a nie naturalnym zjawiskiem.
Aż się wzdrygnął, kiedy poczuł lodowaty powiew przenikający przez jego ciało. Nie miało znaczenia, że była stosunkowo ciepła, lipcowa noc. Uczucia, kiedy przechodzi przez ciebie duch nie dało się pomylić z niczym innym, a chyba każdy absolwent Hogwartu miał wątpliwą przyjemność choć raz doświadczyć czegoś takiego. To miało sens. Magiczny cmentarz musiał oznaczać duchy, i to w dodatku całe ich zatrzęsienie. Chłopak westchnął cicho, nie komentując jednak uwag pod swoim adresem. Chyba nie miał siły na słowne utarczki z duszami, które z jakiegoś powodu nie zdecydowały się przejść na drugą stronę. Takie pogaduszki bywały męczące i zwyczajnie czasochłonne, a oni nie mieli przecież najmniejszej ochoty spędzać reszty nocy na cmentarzu, prowadząc uprzejmą pogawędkę z urzędującymi tu zjawami.
Kontakt z duchami zostawił więc Becce, sam skupiając się na jasnym okręgu przed nimi. Z jakiegoś powodu założył, że niosąca źródło światła osoba musi być materialna.
I miał rację. Kiedy tylko mgła zniknęła, co McLean powitał z pełnym ulgi westchnięciem, ich oczom ukazał się mężczyzna. Chłopak obrzucił wzrokiem jego wąsate oblicze, zerknął na plakietkę na szacie. Ha, a więc znowu miał rację.
- Dobry wieczór - zaczął, zwracając się bezpośrednio do niego. To ten facet tu rządził, nie otaczające ich duchy. - Tak jak już zdążyła wyjaśnić moja koleżanka, nie planowaliśmy nocnych wycieczek na cmentarz. Zabłądziliśmy w labiryncie uliczek na Nokturnie i kiedy próbowaliśmy się z niego wydostać, znikąd pojawił się wilkołak. Uciekając, dotknęliśmy jakiejś latarni i znaleźliśmy się właśnie tutaj - spojrzał przez ramię, chcąc wskazać mężczyźnie wspomnianą już latarnię i sprawdzić jak daleko faktycznie się od niej oddalili.
Westchnął ciężko.
- Nie jesteśmy żadnymi złodziejami. Chce pan nas przeszukać? Nie ma sprawy. Nie mamy nic do ukrycia - rzucił bez zastanowienia bo on sam faktycznie miał czyste sumienie. Nie wiedział jednak jak sytuacja miała się w przypadku Becci, bo chociaż dziewczyna sprawiała wrażenie sympatycznej i niegroźnej, to jednak znał ją od niespełna godziny, może nawet krócej. Całe szczęście, że chwilę później sama Becca zdecydowała się na odsłonięcie wszystkich swoich tajemnic. Bez słowa przyglądał się śmieciom i drobniakom, jakie wypadły z jej kieszeni, żeby w końcu skierować swoje spojrzenie z powrotem na przedstawiciela cmentarnej straży. - Mam zrobić to samo? - spytał z lekkim powątpiewaniem w głosie. Przecież chyba nie wyglądali na hieny cmentarne.
Z ust chłopaka wydobyło się kolejne już westchnięcie.
- Tak, tam, na Nokturnie był jakiś podejrzanie wyglądający goblin. Od razu zaczął biec w stronę najbliższej latarni, kiedy tylko wilkołak zaczął atakować. Nie zastanawialiśmy się długo, zrobiliśmy to samo. Bestia porwała goblina, a my zdołaliśmy uciec. Powiem panu, że im dłużej się nad tym zastanawiam, tym większe mam wrażenie, że to mógł być nielegalny świstoklik. Wie pan, gobliny są łase na kosztowności, pracuję z nimi od dobrych kilku lat i niestety, widziałem dużo - pokręcił głową. - Nie macie może ostatnio jakiegoś problemu z szajką hien cmentarnych? Może to ktoś taki zorganizował ten świstoklik. Nie zdziwiłbym się, gdyby w podobną działalność były zaangażowane właśnie gobliny - zastanawiał się na głos. Bo w sumie jakie inne wyjaśnienia mieli? Skąd przypadkowy goblin na Nokturnie wiedziałby o świstokliku prowadzącym wprost na magiczny cmentarz?
- Tak jak już wspomniałem, chcemy tylko dostać się do bramy cmentarnej i już nas tu nie ma. Sam pan rozumie, magimilicja musi natychmiast dowiedzieć się o ataku wilkołaka na Nokturnie - dodał jeszcze. Liczył na to, ze facet w końcu ich puści. Bo co, poza przekonywaniem, że są niewinni, mogli jeszcze zrobić?

Wydawało się, że strażnik nawet was słucha. Kiwał głową od czasu do czasu, marszczył brwi, gładził wąsa w skupieniu. A potem padły słowa, po których jego wstępne ufność przepadła; zamiast niej pojawiła się głęboka zmarszczka niedowierzania na czole, a wzrok spochmurniał. Wilkołak na Nokturnie przewijało się u Becci, i u Nathana. Ale tak niebezpieczna kreatura nie mogłaby się przecież znaleźć w takim miejscu. I to jeszcze bez pełni! Herman nie zamierzał uwierzyć tej nieoczekiwanej dwójce w ich kiepskie wyjaśnienia.
- Wilkołak na Nokturnie - powtórzył za Wami mężczyzna, kręcąc głową. Uśmiechnął się pobłażliwe pod wąsem, jakby miał do czynienia z gromadką dzieciaków, a nie dorosłych czarodziejów. - Przecież nie ma pełni. - Wskazał oskarżycielskim palcem w górę, na czysty nieboskłon. Faktycznie, talerz księżyca nie był idealny. - Kręcicie - ocenił, ale machnął na nich dłonią, jakby wskazując im, żeby podążyli za nim.
Odwrócił się na pięcie, stuknął kilka razy butem w podłoże i, unosząc kamień słońca przed sobą, rozświetlał przed nimi drogę. Akurat wtedy Nathan wspomniał o podejrzanie wyglądającym goblinie. O ile to możliwe, Herman zmarszczył się jeszcze bardziej. Podrapał się też za uchem, zastanawiając się czy to może nie jakiś polityczny zabieg przełożonych. Ostatnimi czasy dużo dzieje się wokół krwiopijców i wilkołaków, może stąd ta cała... szopka?
Powiązanie hien cmentarnych z goblinami było kuszące. Herman za goblinami nie przepadał, bo te przyłaziły tu na swoich pokracznych nóżkach o dziwnych porach, z jakimiś dokumentami potwierdzającymi, że są właścicielami cmentarza.
- Nie powiem, żeby zdarzyły się jakieś kradzieże na mojej warcie - zastrzegł od razu, łypiąc na was podejrzliwie. - Chociaż nielegalny świstoklik wiele by tłumaczył. Zgłoszę to u siebie i wezwę klątwołamaczy.
Strażnik ewidentnie nie wierzy w Waszą opowieść o wilkołaku, ale najwidoczniej prowadzi was do wyjścia. Jeśli obejrzycie się za siebie zobaczycie, że latarnia znajduje się bliżej; brama z kolei przestała stać w miejscu.
- Zakuło trochę; jak ugryzienie komara - zagadnął Beccę duch, przyglądając z ciekawością skarbom z kieszeni czarodziejki. Rzeczywiście nic nie przypominało orderu I Klasy. Chociaż te kapsle to prawie jak takie oznaczenia dla krasnoludków. - Chyba jednak nic nie ukradli. Tym razem - zakrzyknęła zjawa w stronę strażnika i, mrugając porozumiewawczo do czarodziejki, znikła.
Część duchów wokół rozpłynęła się jego śladem, oddalając się do swoich mogił. Cmentarz stracił nieco na swojej upiorności, szczególnie gdy niedaleko ktoś zakrzyknął, że pora na rundkę eksplodującego durnia. Tym razem gargułki, durnia mamy na co dzień!, odkrzyknął ktoś skrzekliwie.
- Nie wiem, jaki eliksir piliście, ale koniecznie musicie sprawdzać źródła. Bo potem opowiadacie o wilkołakach. A magimilicja ma lepsze rzeczy do roboty niż latać za wymyślonymi stworzeniami. - Strażnik wskazał im palcem na bramę, odchodząc kilka kroków w bok, by mogli ją zobaczyć w pełnej krasie. - To nie pasjans, dacie sobie radę - ja w tym czasie sprawdzę ten was "świstoklik".
I bez wiedzy Nathana o klątwach oczywistym było, że brama jest zaczarowana. W jej centrum znajdowała się półokrągła tarcza z osiemdziesięcioma symbolami różnej maści. Gdy podeszliście bliżej okazało się, że symbole co jakiś czas zamieniały się miejscami, przypominając z mechanizmu skomplikowany zegar. Musicie podejść bardzo blisko żeby zobaczyć, że jeden z symboli powtórzył się w jednym miejscu. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że w symbole zamieniają się miejscami losowo. Im dłużej na nie patrzycie, tym szybciej zdają się to robić.
Kłódka nie jest obłożona klątwą, a zaklęciem ochronnym powiązanym z mechanizmem. Możecie spróbować rzucić zaklęcie wspólnie, żeby było silniejsze lub pomyśleć, co mechanizm wam przypomina.
Gdy podejdziecie bliżej zauważycie, że symbole są freskiem na prostokątnych, dość cienkich tabliczkach. Część fresków, przedstawionych na prostokątach, rozpoznaje @Becca Hale (Mantykorę i Nieśmiałka). Zauważycie też, że nie wszystkie tabliczki rzeczywiście posiadają symbole.

---

Wasze dalsze kroki: do 2.10 macie czas na rozwiązanie zagadki mechanizmu (ale na pewno już wiecie o co kaman ;)).
Możecie rzucać kością do woli - przy zaklęciach musicie jednak czekać z następnym postem, bo muszę opisać skutki.
Nie przekonaliście Hermana do Waszej historii - mało prawdopodobne, że Wam pomoże.
Duch z grotem strzały w czole może pomóc, ale musicie zaoferować mu coś w zamian.

brama

- Nate… - głos Becci lekko się załamał - Nie ma dzisiaj pełni. - powtórzyła jak idiotka po strażniku i zerknęła nawet kilka razy w niebo, jakby pomiędzy kolejnymi spojrzeniami księżyc miał czas, aby się idealnie zaokrąglić. Po raz pierwszy w jej spojrzeniu błysnął autentyczny strach, a nie po prostu chwilowe przerażenie wywołane perspektywą bliskiej, dosyć bolesnej śmierci. Niepokoiło ją, kiedy coś aż tak wymykało się wszelkim zasadom a nawet logice. Szczególnie tym, które miały dawać ludziom jakieś poczucie bezpieczeństwa. No bo przecież czy nie wpajano jej od dzieciaka, że w czasie pełni należy zamknąć wszystkie drzwi i okiennice, ale poza tą jedną nocą człowiek jest relatywnie bezpieczny? W każdym razie od tego konkretnego zagrożenia. A tutaj proszę, niespodzianka!
Tej nocy coś wisiało w powietrzu. Coś było bardzo nie tak i Becca chciała znaleźć się w końcu w Wywernie i zamknąć za sobą drzwi na klucz. Nigdy by nie pomyślała, że podejrzany bar na Nokturnie może stać się dla niej bezpiecznym miejscem, ale w tym momencie po prostu nie miała niczego innego. Nawet jeśli na myśl o powrocie na Przekątną łapały ją dreszcze paniki. Może powinna jednak wystarać się dzisiaj o ten kwadrat na cmentarzu?
Podczas gdy Nate pertraktował ze strażnikiem, Becca wdała się w pogawędkę z bardzo uprzejmym duchem. Na jego odpowiedź skinęła głową i z pełną powagą oświadczyła, że to musiała być bardzo ciekawa historia. Mając oczywiście na myśli opowieść o jego śmierci. Cóż, nie każdy miał okazję zginąć od postrzału w głowę! Przysłuchiwała się także z równym zainteresowaniem paplaniu zjaw, które powoli zaczęły wracać do swoich zajęć.
Trochę zawiedziona, że nie udało się jej dłużej poplotkować z rezydentami, podreptała pół kroku za Natem (którego w końcu puściła) w pobliże bramy. Zamrugała lekko skołowana na komentarz strażnika. Spodziewała się, że po prostu otworzy im bramę kluczem, ale to rozwiązanie zdecydowanie było dla niego zbyt łatwe. Może uważał ich za kombinatorów (no bo przecież jego zdaniem wymyślili sobie historię o wilkołakach) i uznał, że dostarczy im trochę rozrywki w postaci łamania jakichś dziwacznych kodów.
Kiedy strażnik oddalił się w kierunku lampy, Becca pochyliła się nad dziwacznym mechanizmem.
- Myślisz, że można tego dotknąć? - zapytała McLeana, no bo kogo by innego? Szkoda, że nie wiedziała czym Nate się zajmuje, bo w ogóle mogłaby usiąść sobie na ziemi w pozycji lotosu i czekać, aż rozgryzie zaklęcie sam. Nie zaryzykowała ostatecznie bezpośredniego kontaktu z kłódką, zadowalając się baczną obserwacją.
- Mantykora… Nieśmiałek…. - zaczęła wymieniać te symbole, które cokolwiek jej przypominały - Patrz, są dwa takie same! - dorzuciła, kiedy w końcu udało się jej ogarnąć cały zbiór, co utrudniało znacznie nieustanne przemieszczanie się tabliczek.
- Jakby cały czas się tasowały… - mruknęła pod nosem i spojrzała marszcząc brwi na swojego kolegę ducha, który przesiadł się na pobliski nagrobek i nadal przyglądał się ich poczynaniom. - To nie jest pasjans. - powtórzyła po chwili półgłosem po strażniku i potarła palcem wskazującym zmarszczkę, która utworzyła się między jej brwiami od tego całego myślenia - Durnia mamy na co dzień. - dodała do siebie szeptem, przypominając sobie narzekania którejś ze zjaw.
- No jasne! - wymamrotała w końcu zduszonym tonem i ponownie wlepiła spojrzenie w tabliczki. Po chwili drugi raz, teraz już nieco głośniej, rzuciła  to swoje No jasne! I kiedy powtarzające się symbole w którymś momencie pojawiły się zaraz obok siebie (zakładam bowiem, że ten moment prędzej czy później nastąpił), z lekko nadmiernym entuzjazmem rzuciła Dureń!, przybliżając twarz na odległość centymetrów od zamka i uderzając w niego delikatnie różdżką. Nie miała przecież pewności, jak głośno powinna to słowo wypowiedzieć, aby mechanizm je załapał.
Oczywiście mogła też zachowywać się totalnie bez sensu, krzycząc w kierunku zaczarowanej kłódki, że brakuje jej rozumu, ale tak, jak w przypadku latarni na Nokturnie, postanowiła zaufać intuicji. Co może się wydarzyć w najgorszym przypadku? Zamek obrazi się na nich za te niewybredne obelgi i nie zechce ich już nigdy wypuścić?

Duch podpatrywał wszystko zainteresowany - wyraźnie gargulki, które zaproponowała reszta mglistej ferajny, nie należały do jego ulubionych rozrywek. Zamiast tego skoncentrował się na czarodziejce, która od początku wydawał mu się zabawna. Po pierwsze: miała słowotok. Po drugie: naprawdę pokazała zawartość swoich kieszeni Hermanowi, co ducha przednio ubawiło. Po trzecie: najpierw robiła, a potem analizowała swoje działania. Przypominała mu w tym jego wczesne lata, gdy wolał siekać Szkotów na wojnie, aniżeli pytać, czy któryś nie miałby ochoty na filiżankę herbaty.
Piękne czasy, pomyślał z rozrzewnieniem, po chwili wracając z objęć wspomnień do rzeczywistości.
A rzeczywistość wyglądała tak, że @Becca Hale podjęła próbę rozwikłania mechanizmu kłódki i nawet słusznie skojarzyła, na czym oparte jest zaklęcie. Duch parsknął śmiechem, gdy kobieta wykrzyczała dureń - jej entuzjazm i siła głosu sprawiły, że niektóre z rozleniwionych, zaspanych kruków wzbiły się gwałtownie do lotu.
Dureń, choć wykrzyczane z pełnym zaangażowaniem, ze stuknięciem różdżki i ogólnie ze wszystkim, czego zdawało się, że wydawała gra, nie zrobił na bramie żadnego wrażenia. Stała sobie dalej zamknięta, niewzruszona, podle niezainteresowana czarodziejami. A nawet tasowała symbole dalej, jakby puszczając w niepamięć nietakt panny Hale.
- Chyba nie tak idzie ta gra - zauważył z pobliskiej mogiły duch, drapiąc się po czole, ledwie kilka milimetrów od wystającego żelastwa strzały. - Potrzeba czegoś jeszcze. I nie jest to order. - Zjawa mrugnęła jednym okiem i wyciągnęła przed siebie palec wskazujący.
A potem, jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem, zaczął tykać, przesuwając palec to w prawo, to w lewo.
- Tik-tak, tik-tak! - Zaśmiał się duch, jakby opowiedział właśnie najlepszy dowcip. Cmentarny stand-up, proszę państwa. - Gdyby wygrana zakładała tylko tyle, każdy byłby zwycięzcą.

Hint: Pewien element bramy wam umknął, przyjrzyjcie się jej uważniej.

Becce duch mężczyzny również przypadł do gustu, co zmieniło jednakowoż tego, że po jego słowach jęknęła zawiedziona, a potem opadła na ścieżkę tuż obok nagrobka, na którym się usadowił.
- No ale musiałam spróbować, nie? - rzuciła, wzruszając ramionami i uśmiechając się niezbyt radośnie, jakby siłą woli usiłowała wmówić sobie, że nadal zachowuje jeszcze optymizm - A przez chwilę czułam się genialna. - dodała z cichym prychnięciem, podwijając nogi pod brodę i drapiąc się po policzku ręką bez różdżki. Przez chwilę patrzyła bezradnie na Nate'a, który nadal zastanawiał się nad całą tą sprawą i przynajmniej nie ośmieszał się w oczach duchów.
Kiedy jednak jej półprzezroczysty znajomy zaczął rzucać zawoalowanymi wskazówkami, otworzyła szerzej oczy i patrzyła na niego tak intensywnie, że chyba na moment nabrał on nawet dla niej żywszych kolorów.
- Nie order? - powtórzyła za nim, lekko skonfundowana - W sensie, że brak orderu czy coś jakby… Medal? Odznaka? Niehonorowe wydalenie ze służby? - to ostatnie rzuciła w formie żartu, marszcząc przy tym lekko piegowaty nos. Dlaczego wszyscy tutaj mówili do nich zagadkami? Może nie mieli na co dzień zbyt zróżnicowanych rozrywek i odwiedziny skołowanych żywych należało wykorzystać do granic możliwości?
Z drugiej strony, ten konkretny duch cały czas wspominał o orderach, może miał więc jakąś związaną z nimi traumę. Nie wiem, dokonał czegoś niesamowitego, ale nikt go nie docenił? Albo może Stump od orderu to ten były Minister Magii, któremu ich nowy znajomy zazdrościł honorów? Nie wiedziała, jak interpretować te konkretne słowa i czy w ogóle należało brać je pod uwagę. Może zwyczajnie to był taki jego… fetysz.
Kiedy natomiast zaczął wydawać dźwięki zegara, na jej twarzy pojawiło się trochę większe zrozumienie.
- Dzięki za tę wskazów… - urwała, bo jej mózg zagotował się, kiedy połączyła obraz mechanizmu z lewitującym obok duchem. Aż się poderwała na nogi i zarumieniła z podekscytowania, bo chociaż nie miała zielonego pojęcia jak wszystkie kawałki ze sobą połączyć, to przynajmniej miała wrażenie, że znowu jest na tropie rozwiązania. A w każdym razie tak było milej sobie wmawiać.
- Co chciałbyś w zamian za użyczenie nam grotu z twego czoła? - zapytała z największą galanterią, na którą potrafiła się zdobyć - Może potrzebujemy po prostu trochę więcej [tu nastąpiła budująca napięcie pauza] czasu, żeby zostać zwycięzcami. - piła oczywiście do domniemanej brakującej wskazówki, którą chciała zrekonstruować za pomocą żelastwa z głowy ducha. - Bo to jest coś jakby zegar, tak? - dodała, brodą wskazując na mechanizm za jej placami. - Zegar połączony z Durniem? W sensie, że trzeba wygrać grę na czas? Wtedy nie każdy może być zwycięzcą, jeśli się nie wyrobi. - Bezsensowne czy genialne? Prawdopodobnie obie te opcje na raz, ale skoro nie miała żadnego lepszego pomysłu, to musiała się zadowolić tym, co przychodziło jej do głowy w nieokiełznanych falach przypływu mniej lub bardziej przypadkowych powiązań.
- Może jakiś order? - wróciła do kwestii wynagrodzenia ducha. Nie wiem, skąd miałaby coś takiego wytrzasnąć, ale zawsze mogła przecież wrócić i złożyć go na grobie tego uroczego jegomościa. Gdyby chciał, była gotowa zobowiązać się na piśmie!

A może wystarczyłoby istniejącą wskazówkę uruchomić i wyrobić się, zanim zatoczy koło, czy coś. Naprawdę już nie wiedziała. Duch jednak zdawał się posiadać wszystkie potrzebne im informacje, więc zdecydowała się na pociągnięcie go bardziej za język. Metaforycznie rzecz biorąc, bo przecież ten jego „prawdziwy”, był zbudowany z antymaterii.

Strażnik chyba ciągle im nie wierzył. Chociaż faktycznie zdawał się słuchać, to minę miał... nieprzekonaną.
- Tak, wilkołak na Nokturnie - powtórzył tylko, szybko zerkając na niebo. Do pełni jeszcze trochę brakowało. Nie był znawcą tematu, żadnym wilkołakologiem czy coś ale o tych bestiach mówiono, że przemieniają się jedynie podczas pełni. To był fakt, który ciężko było podważyć, jednak Nate był pewien tego, co widział. Leżący w kałuży własnej krwi, rozszarpany goblin był tego najlepszym dowodem. - No to może nie wilkołak, a po prostu przerośnięty pies, nie wiem - wzruszył ramionami. - W każdym razie było duże, włochate, wyło jak wilkołak i ewidentnie chciało nas rozszarpać.
No trudno, ważne, ze facet uwierzył, że nie są złodziejami. Tyle dobrego. Lepiej żeby uznał ich za parkę pomyleńców, niż za członków szajki hien cmentarnych. Przynajmniej puści ich wolno, a oni będą w stanie szybko skontaktować się z odpowiednimi służbami i poinformować je o zajściu na Nokturnie.
Kiedy strażnik w końcu zaczął prowadzić ich do bramy, Nate obejrzał się za siebie. Latarnia wydała się stać w logicznej odległości od nich, a dziwne wrażenie zniknęło.
W końcu zostali sam na sam z bramą, a Nate nachylił się nad mechanizmem. Nie zdążył przyjrzeć mu się zbyt mocno, bo Becca wzięła się do roboty. Nie wtrącał się, dając dziewczynie się wykazać. Jej pomysł wydawał się mieć sporo sensu, chociaż sam McLean nie bardzo mógł zrozumieć kto pieczętowałby bramę cmentarną mechanizmem opartym na Eksplodującym Durniu. No ale nic. Nawet jeśli teoria Becci miała sporo sensu, to najwyraźniej nie działała.
Nate westchnął ciężko, prostując się i przyglądając duchowi, który chyba aż się palił do udzielania im wskazówek. Właśnie... Wskazówka! Chłopak raz jeszcze pochylił się nad mechanizmem, uświadamiając sobie, że jedna z jego części aż za bardzo przypomina zegarową wskazówkę. Zaczął badać ten element zegarowego mechanizmu. Chciał sprawdzić czy wskazówka (bądź wskazówki) jest cała, czy można nią poruszyć, czy w ogóle sama się rusza. A może jaką godzinę wskazuje? A gdyby tak ustawić wskazówkę tak, by ten zegar wskazywał jakąś określoną godzinę?
- O co chodzi z tym orderem i Stumpem? - spytał, wyraźnie zwracając się do ducha ze strzałą w czole. Strzałą, która dziwnie przypominała zegarową wskazówkę... Ale nie, jak mieliby ją wykorzystać skoro była równie widmowa, jak sama postać mężczyzny? A może gdzieś na nagrobku należącym do tego ducha było coś, co przypominało strzałę? Ot tak, dla upamiętnienia tego, jak zginął krewniak.
Na zegarku na nadgarstku sprawdził która godzina. Może to im jakoś pomoże?

Brama ma dwie zegarowe wskazówki - jedną dłuższą, kompletną, która płynnie pozwala się przesuwać. Druga wskazówka jest krótsza, ledwo dociera do najbliższego rzędu prostokątów z symbolami. Brakuje jej strzałki, którą mogłaby sięgnąć do niżej usytuowanego rzędu prostokątów.
Podeszliście bliżej, widzicie więc coraz więcej konkretnych fresków: nieśmiałka, cyklopa, Wielką Kałamarnicę, smoki (walijskiego zielonego i czarnego hebrydzkiego), trolla i mantykorę. Symbole zmieniają się miejscami na zasadzie odsłonięcia karty - raz odsłania się prostokąt z symbolem nieśmiałka, by zaraz odwrócić się na tył bez symbolu.

Nathan przy sprawdzaniu, czy wskazówki się poruszają, mógł z łatwością przesunąć je z jednej strony na drugą. Gdy to zrobił, dłuższa wskazówka przy ustawieniu na środku, rozświetliła jeden prostokąt bez symbolu - oznacza to, że, zgodnie z mechanizmem tasowania bramy, symbol zostanie odsłonięty niedługo. Drugi rząd pozostaje w większości symboli odsłonięty.

Dochodzi północ.

Duch nie był zainteresowany przekazywaniem czegokolwiek czarodziejom. Pokręcił głową, gdy Becca spytała się o grot, do którego - mimo wszystko - był dość przywiązany. Nie komentował słowotoku kobiety, bo założył, że to bardziej dyskusja sama ze sobą. McLean miał najwidoczniej podobne podejście.
- Stary Stump dostał order Merlina za wspaniałą kadencję w Ministerstwie. - Zjawa prychnęła pod nosem, jakby nie zgadzała się z decyzją przyznania akurat temu czarodziejowi jakiejkolwiek nagrody. - Nawet krasnolud, który walczył ze Szkotami, bardziej się wsławił i zasłużył na odznaczenie niż ten knypek.

---

Garść wskazówek:
- potrzebujecie jednej pary,
- wskazówka nie musi się kończyć strzałą.

@Becca Hale: chyba nie tak idzie ta gra.
@Nathan McLean: krasnolud i odznaczenie.

Kto powiedział, że wskazówka musi być materialna? No kto? Znaczy, miało to zdecydowanie więcej sensu, ale Becca niestety nie zawsze dogłębnie analizowała swoje pomysły, zanim zaczęła wprowadzać je w życie. Czasem nawet dobrze się to dla niej zresztą kończyło, czemu dowodził incydent z latarnią. Kiedy jednak duch zignorował jej prośbę, zaczęła przetrząsać ponownie swoje kieszenie, w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć za element zegara. Zakładała, że powinno być metalowe, aby nie zaburzyć integralności mechanizmu czy coś tam.
- Nate, co powiesz na to? - zapytała, podając towarzyszowi kilka kapsli od piwa, które odruchowo umieściła w kieszeni podczas sprzątania najciemniejszych kątów Wywerny. - Nada się, żeby ogarnąć tę wskazówkę? - zapytała, otrzepując pupę, do której podczas siedzenia przykleił się piasek, a nawet kilka liści.
Kiedy chłopakowi udało się nadziać bądź w inny sposób przymocować kapsel do wskazówki (jeśli by tego potrzebował, zamierzała użyczyć mu sznurka ze ściągacza kaptura), stanęła tuż obok niego i ustawiła obie wskazówki na północ, która musiała zbliżać się już wielkimi krokami.
- Równie dobrze możemy zacząć od tego, co? - rzuciła do McLean’a, wzruszając ramionami i przyglądając się, jak dwie z kart rozświetlają się zgodnie z wytycznymi ramion zegara. Odetchnęła głęboko, bo jednak ta wcześniejsza porażka zostawiła rany na jej wrażliwej duszy. Zamierzała jednak walczyć mimo wszystko do końca, no bo co im innego pozostało? Nocleg na cmentarzu? Właściwie odkąd bliżej zapoznała się z przebywającymi tutaj duszami, nie miałaby z tym aż takiego problemu, wciąż wolałaby jednak legowisko przynajmniej odrobinę przyjemniejsze od gołej ziemi.
- Kiedy odsłonią się te dwie podświetlone karty i będą pokazywały ten sam symbol, trzeba powiedzieć dureń i dotknąć ich różdżką. - wymamrotała, trochę do siebie, trochę do Nate’a, który stał tuż obok, również wpatrując się czujnie w mechanizm. - Tak? - dorzuciła, po zaczynało ją zżerać zwątpienie.
- No to hop. - mruknęła, kiedy wydawało jej się, że nastał odpowiedni moment - Dureń! - rzuciła szybko i ponownie dźgnęła różdżką karty, licząc tym razem na nieco inny efekt.

Wynik d100: 85

Jedna ze wskazówek wydawała się być niekompletna. Jakby jej część odpadła bądź została ułamana. Pokręcił przez chwilę wskazówkami, zauważając, że ta dłuższa z nich, ta kompletna, rozświetliła jeden z prostokątów, kiedy tylko dotknęła odpowiedniej karty. Problem był jednak z tą krótszą ze wskazówek, wyglądało na to, że brakowało jej czegoś, co pozwoliłoby wywołać podobny efekt.
- Jest prawie północ - mruknął, raczej sam do siebie, zakrywając zegarek na nadgarstku materiałem kurtki. Może miało to jakieś znaczenie? Zwłaszcza, że efekt rozświetlenia jednej z kart udało im się wywołać dopiero po ustawieniu wskazówki na środku tarczy mechanizmu.
Słowa ducha sprawiły, że chłopak uniósł lekko brwi. Zaraz. Jaki krasnolud walczący ze Szkotami? Czy ten palant z kijem we łbie właśnie kpił sobie z jego akcentu? Chociaż McLean raczej nie należał do osób nerwowych, to już otwierał usta, żeby jakoś skomentować to zdanie (jedyne co przychodziło mu na myśl to coś o wsadzeniu pewnym osobom orderów Merlina głęboko w dupska), jednak Becca była szybsza. Zwróciła jego uwagę z powrotem na mechanizm blokujący wyjście z cmentarza.
Obrócił w dłoni kapsle od piwa, które podała mu dziewczyna i raz jeszcze spojrzał na bramę.
- Spróbujmy - mruknął, sięgając jeszcze po różdżkę. Z pobliskiego trawnika zerwał kilka długich źdźbeł trawy i ułożył je obok siebie. - Antrospis. No jasna cholera. - zaczął i chociaż liczył na pochwalenie się przed nową koleżanką i tym widmowym kretynem swoim zadziwiającym opanowaniem zaklęć niewerbalnych, to wyszło jak wyszło. - Antrospis - spróbował raz jeszcze i tym razem uzyskał oczekiwany efekt. Fakt, że po raz kolejny nie wyszło mu rzucenie czaru bez słów, postanowił przemilczeć.
Podniósł z ziemi kawałek cienkiego sznureczka, w który udało mu się transmutować źdźbło trawy. Dopiero teraz przyjrzał się porządniej wskazówce. Spróbował przymocować jeden z kapsli do wskazówki tak, żeby ten przedłużył ją na tyle, żeby po ustawieniu na środku - tak, by obie wskazówki pokazywały północ - wywołać efekt taki sam, jak z dłuższą wskazówką. Jeśli jeden kapsel nie wystarczył, wykorzystywał kolejne, dopóki wskazówka nie była tak długa, by rozświetlić jedną z kart w drugim rzędzie. Jeśli kapsle nie chciały się trzymać, pomagał sobie wyczarowanym sznureczkiem.
- Spróbujmy, najwyżej wybuchnie, a my będziemy wychodzić stąd górą - zerknął jeszcze znacząco na wysoki mur jakby faktycznie miał w planach wspinaczkę.
Tak jak Becca, poczekał aż dwie karty wskazywane przez wskazówki rozświetlą się, a kiedy to się stało, szybko dotknął ich różdżką. - Dureń! - powtórzył za dziewczyną, ponownie zastanawiając się jak duże poczucie humoru musiała mieć osoba, która wymyślała to zabezpieczenie.

Antrospis (porażka)

Wynik d100: 57

Niewerbalne (porażka)

Wynik d6: 6

Antrospis (sukces)

Wynik d100: 9

Niewerbalne (porażka)

Wynik d6: 5

Dureń!

Wynik d100: 90

–  Merlinie, znowu to samo – zajęczała któraś zjawa. –  Dlaczego to musi być akurat dureń?
W miarę, jak wasze działania zaczynały rzeczywiście wpływać na mechanizm bramy, duchów wokół jakby przybyło. Część z nich była zapewne ciekawa widowiska –  w końcu jak często zdarza się na cmentarzysku o tej godzinie ktoś, kto nie jest strażnikiem? Sporej części znudziły się gargulki. Byli i maruderzy, którzy twierdzili, że od razu trzeba było zagrać w durnia.
Gdy wskazówki znalazły się we właściwym położeniu wskazującym środek, prostokąty w jednakowym symbolem rozbłysły –  jeśli patrzeliście na zegarek mogliście dostrzec, że miało to miejsce idealnie o północy.
Nathan dobrze wykoncypował użyteczność i niezbędność funkcjonalnej drugiej wskazówki. Wspólnymi siłami z Beccą znalazł odpowiedni element, który może zastąpić końcówkę. I faktycznie, symbole rozbłysły, a brama jakby... odetchnęła. Słyszeliście jak metalowe pręty zawodzą cicho, a kłódka kołacze w zamknięciu –  mógł być to też jednak poltergeist z nader adekwatnym wyczuciem czasu.
Różdżka Hale dotknęła jarzącego symbolu, a powietrze przeciął jej okrzyk: "dureń"!
– Pudło! – Zakrzyknął emfatycznie jeden z duchów, ale brama zadygotała, a zamek uskoczył z charakterystycznym kliknięciem. Jęknęły zawiasy, gdy brama uchyliła się na tyle, byście mogli wyjść.
– Tik– tak, tik– tak – pożegnała was skinieniem zjawa z grotą strzały w czole. – Ładnie rozegrane. –  Na poły przezroczyste postaci rozwiewały się z wolna, gdy opuszczaliście cmentarz.
Mogło wam się wydawać, ale chyba wychwyciliście słowa: wpadnijcie czasem na gargulki.

---

PODSUMOWANIE

Pokierowałam się narracją, choć zwykle zadecydowałaby kolejność postów (czyli dopóki Nathan nie naprawiłby wskazówki, dopóty Becca nie mogłaby rzucić kością na eksplodującego durnia).
Strażnik wam nie uwierzył i zgłosił na magimilicję:
– zagadkowe okoliczności, w jakich pojawiliście się na cmentarzu,
– wasze imiona (te, które podaliście: Becca i Nate). Nadmienił, że Nate pracuje w goblinami.
Jeśli Nate sam nie zgłosi sprawy magimilicjantom, może się spodziewać w najbliższych tygodniach ich wizyty.

W następnym poście poniżej musicie między sobą określić, czy zgłosicie napaść wilkołaka na Nokturnie. Jeśli uznacie, że zgłaszacie – bez rozgrywania sesji w oddziale magimilicji uznam, że do niej doszło i dopiszę dodatkową informację do podsumowania (nie wpłynie ona na ilość przyznanych fasolek). Prośba ode mnie żeby wstrzymać się ze wstawieniem aktualizacji do KR z rozliczonymi fasolkami do czasu opuszczenia przez wasze postacie tego tematu. ;D

@Becca Hale – 6 fasolek za 12 postów na evencie + 2 fasolki za wykonanie zadania + 5 fasolek za aktywność na evencie i rozwiązanie zagadki. Total: 13 fasolek. W związku ze zgłoszeniem poszukuje ciebie magimilicja. Nie mają jednak wszystkich twoich danych. W związku z tym nie zostajesz poddana działaniu zaklęcia Oblivate.

@Nathan McLean – 6 fasolek za 12 postów na evencie + 1 fasolka za podejście do zadania + 5 fasolek za aktywność na evencie i rozwiązanie zagadki. Total: 12 fasolek. Uważaj, Bochen zwinął twoje oszczędności z kieszeni. Czarowałeś w tej rozgrywce –  jeśli wskażesz w kalendarium jeszcze jedną sesje, gdzie używałeś mechaniki zaklęć, będziesz mógł zgarnąć dodatkowe fasolki (patrz temat fasolki). W związku ze zgłoszeniem, dzień po spotkaniu z wilkołakiem odwiedza cię magimilicja w towarzystwie amnezjatora. Zostajesz poddany modyfikacji pamięci przez zaklęcie Oblivate - nie pamiętasz wydarzeń z 20 na 21 lipca 1980 r.

Kiedy brama otworzyła się przed nimi z cichym zgrzytem, Becca ukłoniła się głęboko przed zebranymi dookoła nich duchami i pomachała na pożegnanie jegomościowi od strzały, który pomógł im w rozwiązaniu zagadki. Ponownie odnalazła ramię Nathana i przylepiła się do niego kurczowo, jakby na myśl o tym, że mogliby się wkrótce rozdzielić, robiło się jej słabo.
- Nie chcę wracać na Nokturn. - wydusiła w formie lakonicznego wytłumaczenia, ale przecież McLean był tam z nią i sam również ledwo uniknął śmierci albo przynajmniej pogryzienia. Becca przygryzła dolną wargę i zatrzęsła się bardziej z nerwów niż nocnego chłodu. Po raz kolejny nie miała gdzie się podziać. Czuła się słaba i bezbronna, chociaż przecież udało im się odgadnąć zagadkę bramy i wspólne wykaraskać się z całej tej nieciekawej sytuacji bez większego szwanku. Westchnęła.
- Chyba powinniśmy kogoś powiadomić… sam wiesz o czym. Nie mam pojęcia, co nas zaatakowało, ale zabiło co najmniej dwie osoby. Może to był jakiś animag? Albo wyrośnięty pies? - Wróżbita i Bochen, choć dość oryginalni, zasługiwali na wyjaśnienie okoliczności swojej śmierci przez właściwie służby. Poza tym Becca też spałaby lepiej, gdyby nie musiała obawiać się, że w każdym momencie jakaś bestia może wpaść jej do sypialni. Ostatnio goblin, teraz coś futrzastego i znacznie bardziej morderczego… Chyba trzeba było zastanowić się nad przeprowadzką.
- Czy myślisz, że mógłbyś… że moglibyśmy jeszcze pójść gdzieś razem? - rzuciła, kiedy znaleźli się w pewnej odległości od cmentarza. Na rozstaju dróg - możnaby rzecz. Miała nadzieję, że Nate się zgodzi. Inaczej chyba zrobi w tył zwrot i pójdzie pograć w te gargulki.