S Górny poziom

Górny poziom

Górny poziom Wywerny, do którego prowadzi przejście z Nokturnu, utrzymany jest w dosyć prostej stylistyce. Wysokie kamienne sklepienia, drewniane stoliki, tu i ówdzie liny, beczki i upozorowane na zasłony fragmenty żagli, przywodzące na myśli piracką łajbę. Minąwszy rzędy stolików dla gości, można przedostać się do schowanego w lekkim wgłębieniu baru, za którym najczęściej rezyduje Regis. Widoczna z tego miejsca druga część sali, oddzielona od głównego pomieszczenia kamiennym półłukiem, mieści podest dla zespołu, z którego w określone wieczory dobiegają dźwięki swingowych kawałków i śpiew pewnej półwili.

Główna część lokalu, a dokładniej wystrój i drewniane meble, została doszczętnie spalona. Na kamiennym półłuku i sklepieniu osadziła się sadza. Butelki za barem popękały, a alkohol wyparował pod wpływem temperatury. Podłoga jest nadpalona, pełna plam, na których widać ślady działalności pożaru. W paru miejscach blisko siebie została w niej wypalona dziura.

Pub ma w ofercie głównie alkohole, ale poza nimi oferuje też pewien wybór słonych przekąsek.

• Ognista Whisky Ogdena
  
• Ognista Whisky Blishena
  
• Berry Ocky Rot
  
• Pinnock's Giggle Water
  
• Chichacz
  
• Mózgotrzep
  
• Wino skrzatów
  
• Rum
  
• Grog
  
• Wino pokrzywowe
  
• Wino z czarnego bzu
  
• Piwa (bogaty wybór)
  
• Wódka
  
• Specjał spod lady dla wyjątkowo silnych zawodników, o który należy poprosić bezpośrednio barmana
  

4 lipca, wczesny wieczór

Becca Hale zdecydowanie nie wyglądała na kogoś, kto harmonizowałby należycie ze specyficzną fizjonomią Śmiertelnego Nokturnu. Prawdę powiedziawszy, zarówno rozbiegany wzrok, jak i zdecydowanie zbyt porządny strój sugerowały, że albo zbłądziła albo szukała problemów. W rzeczywistości jednak żadna z tych okoliczności nie zachodziła. Becca wiedziała nawet, gdzie idzie. W każdym razie mniej więcej. Nie miała dotychczas okazji, w przeciągu swojego 20-letniego życia, zapoznać się z tą okolicą, co zdecydowanie utrudniało jej w tej chwili orientację w przestrzeni. To oraz podejrzliwe spojrzenia, z którymi spotyka się na każdym kroku. Cóż, musiała przyznać, że okoliczni mieszkańcy oraz odwiedzający to sąsiedztwo interesanci nie należeli do nazbyt życzliwych. Inaczej już dawno zapytałaby kogoś o to, gdzie znajduje się Biała Wywerna.
Nie zamierzała się jednak poddać. Częściowo dlatego, że właściwie spaliła za sobą wszystkie mosty, co prawdopodobnie nie było zbyt mądre z jej strony. Specyfika jej relacji z rodziną wymagała jednak bądź dostosowania swojego zachowania do ich wymagań, bądź znalezienia samodzielnie własnej drogi w życiu. Po dostatecznie wielu latach zmagania się z opcją pierwszą, w końcu postanowiła odważyć się na tę drugą. I tak oto zaczynała niezależne życie jako niewdzięcznica, która tak wstrętnie odpłaca się za dobroć swoich dobroczyńców.
Jej nowa sytuacja życiowa rodziła pewne problemy. Becca co prawda nigdy nie opływała w luksusy równe tym, które były udziałem jej rodzieństwa, nigdy jednak nie brakowało jej niczego i nie musiała na siebie zarabiać. Nie posiadała również żadnych umiejętności, które czyniłyby z niej osobę atrakcyjną na rynku pracy. Uczyła się przeciętnie i takowe miała również wyniki OWUTEMów. Na dodatek musiałaby wytłumaczyć się ze swoich chaotycznych poczynań po opuszczeniu Hogwartu. Przez ostatnie kilka tygodni nadużywała życzliwości swoich przyjaciół śpiąc na kanapach po ich domach, ale istniało poważne ryzyko, że znajdzie się na ulicy, jeśli szybko nie zorganizuje sobie jakiejś pracy.
Zacisnęła mocniej palce na skórzanej torbie sporych rozmiarów, w której mieścił się cały jej ziemski dobytek. A przynajmniej ta jego część, do której wciąż pozostawały jej jakieś prawa. Opuszczając posiadłość rodziców bez konkretnego planu, nie mogła wziąć ze sobą wszystkiego. Nie było zaś mowy, aby miała wrócić kiedykolwiek po resztę.
Zorientowała się, że ponure rozważania, którym oddawała się z przewrotną przyjemnością przez ostatnie kilka minut, sprawiły, że zbłądziła na jakieś boczne uliczki, jeszcze węższe i jeszcze bardziej brudne, niż pozostała część Nokturnu. Rozejrzała się dookoła i napotkała nieprzyjemny wzrok jakiegoś jegomościa w długim, skórzanym płaszczu, który wydobył z siebie przenikliwy gwizd. Nie była pięknością, ale przypuszczała, że w tym zakątku nie ma to aż takiego znaczenia. A bycie obiektem podobnych zachowań raczej nie zwiastowało niczego dobrego. Zdecydowanym krokiem ruszyła w kierunku przeciwnym do lokalizacji natręta, a kiedy usłyszała za sobą kroki, poczuła nagły przypływ adrenaliny. Rzuciła się biegiem i po kilku przypadkowych skrętach zauważyła znajome sobie logo pubu. Wpadła do środka z rozmachem, czując większą ulgę niż kiedykolwiek wcześniej, i energicznie zamknęła za sobą drzwi. Mniej efektowne wejście przyciągnęłoby do niej uwagę nielicznej wciąż o tej godzinie klienteli lokali, hałas który narobiła, ściągnął zaś na nią oczy wszystkich obecnych. Włączając w to mężczyznę stojącego za barem. Poczuła, że jej twarz zalewa czerwień rumieńca, co wyjątkowo nieatrakcyjnie prezentowało się w połączeniu z jej rudymi jak marchewka włosami. Wzięła dwa głębokie wdechy i instynktownie naciągnęła rękaw swetra na kosztowny zegarek, który otrzymała od rodziców na swoje 17 urodziny.
Drżącymi palcami odgarnęła niesforne kosmyki z twarzy i siląc się na swobodę, zbliżyła się do lady. Wsunąwszy się na wysoki stołek, dość nieporadnie umieściła gabarytną torbę na kolanach, nie rozluźniając uścisku, od którego powoli cierpły jej palce. Czy poczułaby by się tutaj bezpieczniej, gdyby dostała tę pracę? Przynajmniej wtedy nie musiałaby paradować po okolicy z całym swoim dobytkiem. Nie była aż taka bezbronna, na jaką wyglądała, ale jej aktualna sytuacja życiowa sprawiała, że czuła się mała i bezsilna. Podniosła wzrok z kolan i utkwiła go w barmanie, mając nadzieję że jest on tym, za kogo go bierze. Nie mogła ufać ślepo pamięci jedenastolatki. Minęło zresztą dość czasu aby i on zmienił się nie do poznania. Dokładne oględziny pomimo nie przyniosły jej niestety żadnych odpowiedzi. Westchnęła i postanowiła poczekać, aż sam zwróci na nią uwagę. Ostatecznie powinien zakładać, że jest po prostu kolejną klientką.

─ Złośliwy, włochaty stwór na siedem liter.
Dzień mijał sennie, leniwie, nieprzerywany żadnymi niespodziankami; pojedynczy klienci pojawiali się i znikali w równych odstępach czasowych, jak zwykle za dnia, gdy Biała Wywerna nie przyciągała tak aktywnej uwagi, jak po zmroku, a jedyną jej klientelę stanowili stali bywalcy, głównie stare,  poczciwe moczygęby, którym ciężko było pożegnać się z kieliszkiem i kartami na pełny cykl nocy i dnia w obawie, że ich wątroba mogłaby ulec samoczynnej regeneracji. W tym czasie pracy nie było wiele, lokal był już posprzątany i przygotowany, by oddać się w objęcia nocy, podczas której zupełnie odmieniało się jego oblicze. Słychać było tylko brzdęk kieliszków, pykanie z fajki i od czasu do czasu szelest tasowanych kart.
─ M - O - J - A - S - T - A - R - A pasuje? ─ odezwał się siedzący przy stoliku obok wejścia mężczyzna w średnim wieku, Willis, w czasie gdy jego milczący, zakapturzony towarzysz przyglądał się swoim kartom, starając się ocenić możliwości przeciwnika.
Regis stał pochylony, niedbale wsparty łokciami o ladę, mnąc w ustach dopalającego się papierosa, a jego palce leniwie obracały drewniany ołówek i stukały jego końcówką o najnowszy   numer Proroka Codziennego, otwarty na jednej z ostatnich stron na kolumnie o niezbyt chwytliwym tytule Magiczne Szarady. Miał na sobie luźną, lnianą koszulę, której rękawy podwinął do łokci. Ziewnął krótko, nie kryjąc znużenia, po czym przeciągnął się. Popiół z papierosa spadł na leżące przed nim czasopismo.
─ To osiem liter ─ mruknął z przekąsem i odłożył gazetę na należne jej miejsce w śmietniku. Właściwie to nawet nie lubił krzyżówek, przypominały mu Azkaban, gdzie ich  rozwiązywanie pozwalało niekiedy zachować resztki poczytalności. ─ A ty znowu grasz? Tak śpieszno ci przegrać w karty drugiego dzieciaka?
Willis obruszył się.
─ To było tylko raz. A poza tym…
Regis nie zdążył dowiedzieć się, co takiego było poza tym, ponieważ drzwi wejściowe  rozwarły się nagle, wpuszczając do środka podmuch rześkiego powietrza, a potem równie gwałtownie zatrzasnęły, na moment przyciągając uwagę wszystkich zebranych. W przejściu stała  bardzo młoda, ładna dziewczyna, wyraźnie spłoszona i lekko zadyszana, ubrana w sposób, który na pierwszy rzut oka zdradzał wysokie urodzenie i ewidentnie kontrastował ze zwyczajowym klimatem Nokturna. Jej marchewkowo rude włosy były rozwiane, a policzki zaróżowione, bez dwóch zdań tu biegła. Gdy ruszyła w stronę baru, zwrócił uwagę na jej nerwowy ruch ręką, którym starała się zakryć opinający nadgarstek zegarek.
─ Ha! Patrz, Talbott, tej to dopiero śpieszno do kielicha ─ rzucił swobodnie Willis i zarechotał z własnego żartu, by zaraz zakląć, gdy jego wzrok przeniósł się na rozdane przez milczącego towarzysza karty.
Reg uśmiechnął się pod nosem, nie skomentował tego jednak, skupiając uwagę na dziewczynie, która w tym czasie zdążyła już zająć miejsce na stołku przy barze i wpatrywała się w niego niemo, jakby jej języka w gębie zabrakło. Nie trzeba było nadmiernej spostrzegawczości, by zauważyć, że nie była stałą bywalczynią podobnych miejsc i wyraźnie nie wiedziała, jak się zachować, jej ruchy były nerwowe, spojrzenie uważnie taksowało otoczenie, jakby w obawie, że za moment coś wyskoczy na nią zza rogu, a palce ciasno zaciskały się na uchwycie torby, którą trzymała na kolanach. Wyglądała, jakby trafiła tu przez przypadek. Nie odzywała się, być może przyzwyczajona do innych standardów, być może milcząc w oczekiwaniu, aż zostanie jej zaprezentowana karta dań i podany aperitif.
Zgasiwszy niedopałek papierosa w popielniczce, odchrząknął lekko i spojrzał na nią.
─ Co podać?

Zignorowała zarówno komentarz jak i ciekawskie spojrzenia nielicznych gości baru. Jeśli do czegoś przygotowało ją życie, to właśnie do tego. Niewybredne uwagi na jej temat docierały do jej uszu dostatecznie często na przestrzeni lat, że właściwie się od nich odbijały, nie czyniąc samej Bec żadnej szkody. Była ponadto zbyt zaabsorbowana swoją misją oraz spektakularną ucieczką przed podejrzanym typem z ulicy. Do tego stopnia zaabsorbowana, że dopiero zadane beznamiętnym tonem pytanie przywołało ją do rzeczywistości. Potrząsnęła lekko głową, starając się nie dać po sobie poznać, że przez ostatnie kilkadziesiąt sekund wgapiała się w barmana z bezczelną otwartością. Gdyby była przy tym jedną z tych wyzywających, pewnych siebie kobiet, można by przynajmniej przypisać jej w miarę jasne intencje. W tych okolicznościach jednak musiała zostać wzięta za niespełna rozumu. Pytanie zadane przez mężczyznę kołatało się po jej głowie przez dobrą chwilę, zanim pojęła jego sens. A była to przecież jedna z tych standardowych kwestii, których wręcz należało oczekiwać w podobnych okolicznościach. Świetnie. Oprócz dziwaczki zaraz zostanie jej przypięta również łatka przygłupa. Niepewnym wzrokiem powiodła po pełnych butelek półkach, usiłując odczytać niewiele mówiące jej nazwy z papierowych etykiet. Westchnęła i podrapała się palcem po nosie, dodając czerwień podrażnionej paznokciem skóry do czerwieni rumieńców. Jak miała choćby udawać, że nadaje się do pracy w tym miejscu, skoro nie potrafiła nawet wymienić swojego ulubionego alkoholu? To nie tak, że była abstynentką. Po prostu zazwyczaj piła to, co jej podawano. Albo to, co akurat udało się komuś na poły legalnie zorganizować. Teraz była już jednak dorosła. Należało ustalić, jakiego rodzaju drinki preferuje, kiedy sama może wybierać...
Cóż, pozostawało jej mieć nadzieję, że szukali kelnerki. Albo nawet sprzątaczki! One chyba nie musiały znać się na trunkach.
- Specjalność lokalu? - zaryzykowała, uśmiechając się w sposób, który w zamierzeniu miał sugerować pewność siebie i obycie. Kiedy zamówiony alkohol został jej podany, zamoczyła w nim usta i przełknęła, starając się nie krzywić i nie kaszleć. Należała do osób, które były święcie przekonane, że do prawie wszystkiego człowiek może się przyzwyczaić. I że przy odpowiedniej dawce uporu, większości rzeczy da się nauczyć. Zrobiła kolejny, niewielki łyk i w końcu puściła rączkę torby, obie dłonie przenosząc na blat długiej lady, który dzielił ją od spełnienia marzeń o samowystarczalności. Metaforycznie, w każdym razie. Bo w rzeczywistości dzieliła ją od nich decyzja mężczyzny, który ewidentnie spoglądał na nią z pewnym rozbawieniem. Chyba było to rozbawienie, bo właściwie to trudno było go tak do końca rozgryźć. Może spędziła z nim rok w tej samej szkole, ale tak naprawdę to oprócz jego imienia i tego, że był sierotą, nie wiedziała o nim praktycznie nic.
- Regis, prawda? - wydusiła w końcu, wlewając w siebie kolejne łyki alkoholu i starając się w ten sposób uspokoić rozedrgane nerwy. Zbyt wiele zależało od tej rozmowy, aby mogła być spokojna. Rude włosy trafnie sugerowały gorący temperament. Ponownie wlepiła spojrzenie w barmana, tym razem wyczekujące i pełne nadziei. Oby okazał się tym, za kogo go brała! Właściwie nie miała podstaw podejrzewać, że to cokolwiek zmieni, że na cokolwiek się przyda. Co z tego, że obydwoje byli sierotami, które musiały sobie radzić bez niczyjej pomocy? Co z tego, że ona pamiętała go ze szkoły? Dla niego prawdopodobnie żadna z tych kwestii nie miała znaczenia, ale Becca była obecnie na tyle zdesperowana, aby chwytać się brzytwy. Prawdę mówiąc, już w szkole czuła, że ten prawie dorosły wtedy chłopak był jej bratnią duszą, że tylko on w całej szkole mógłby ją zrozumieć... W późniejszych latach myślała o nim znacznie częściej, niż powinna o obcej tak naprawdę osobie. Zawsze też interesowała się jego dalszymi losami, choć trudno było się w tej kwestii czegokolwiek dowiedzieć. Dopiero kiedy zaczęła się kręcić po różnych lokalach w mniej lub bardziej przyzwoitych zakątkach Londynu, podsłuchała jakąś rozmowę na jego temat. A przynajmniej tak optymistycznie zakładała, że rozmawiano wtedy o nim, że on to ON.

Zaczynał powoli podejrzewać, że dziewczyna może być lekko opóźniona. Wpatrywała się w niego niemo, jakby nie pamiętała, jak używać języka, jej reakcje były poważnie spóźnione, a jego słowa zdawały się do niej zupełnie nie docierać, a w każdym razie nie spotykać się z jej zrozumieniem, czy też jakąkolwiek reakcją, która zdradzałaby przeprowadzenie przyczynowo- skutkowego procesu myślowego. Pozostało tylko czekać, aż z kącika jej ust popłynie pojedyncza strużka śliny. Odchrząknąwszy ponownie, powtórzył swoje pytanie, tym razem wolniej, wyraźnie akcentując sylaby, jak gdyby miał do czynienia z kimś o ograniczonej zdolności pojmowania rzeczywistości. Dopiero wówczas ocknęła się jakby i spojrzała na niego przytomniej, wyraźnie zawstydzona, by po kolejnej dłużącej się chwili zadumy wydukać wreszcie pytanie o specjalność zakładu.
─ Drożyzna i wąglik w łazience ─ wtrącił spod okna Willis.
Reg westchnął tylko i przewrócił oczami, dając jej do zrozumienia, by zignorowała starego pryka, po czym sięgnął po czystą szklankę i alkohol. Na jego wargi wkradł się jednakowoż niepokojący uśmieszek, który przynajmniej z założenia powinien wzbudzić w niej wątpliwości co do słuszności tego wyboru.
─ Specjalność zakładu, mówisz? ─ zapytał. ─ Odważnie.
Nie bez odrobiny kapryśnej złośliwości przyrządził jej drink, który istotnie zwali w Białej Wywernie specjalnością lokalu, choć nie znajdował się w standardowej ofercie baru. Był to drink-niespodzianka, swego rodzaju lokalny żart dla stałych bywalców, o który trzeba było poprosić bezpośrednio przy ladzie. Składał się z zabójczej mieszanki mocnych alkoholi, odrobiny ostrego sosu i tajemniczego składnika znanego tylko samemu Talbottowi. Niejednego dorosłego mężczyznę specyfik ten rozkładał bez litości na łopatki, mało który okazał się dość twardy, by wypić więcej niż trzy. Znad szklanki, którą przed nią postawił, unosił się i rozpływał w fantazyjne wzory szarawy dym.
Nowa atrakcja niewątpliwie przyciągała wzmożoną uwagę klientów, którzy mniej lub bardziej otwarcie zerkali w jej kierunku, ciekawi rozwoju wydarzeń. Młoda, dobrze ubrana kobieta na Nokturnie zawsze ściągała na siebie wiele spojrzeń. Gdy dziewczyna uniosła przygotowanego drinka do ust, niektórzy aż wychylili się z miejsc, by lepiej widzieć. Ostatecznie jednak, o dziwo, przełknęła łyk z godną podziwu wytrwałością. Regis wykrzywił nawet wargi w grymasie uznania, zaskoczony, że nie zaczęła kaszleć i parskać, prosząc o odrobinę wody, nim jednak zdążył coś powiedzieć, odezwała się, wypowiadając jego imię. Spojrzał na nią z większą uwagą.
─ Zależy kto pyta ─ odparł z łobuzerskim uśmiechem. Nie poznał jej, bo i dlaczego miałby. Była jedenastolatką, gdy widział ją ostatni raz, a on siedemnastolatkiem. Naturalnie, nie zwracał na nią większej uwagi. Zresztą, nawet gdyby było inaczej, z pewnością zmieniła się od tamtej pory niemal nie do poznania.
─ Dla ciebie ja mogę być Regisem. ─ Mężczyzna, który wraz ze swoimi towarzyszami zajmował stolik w bezpośredniej bliskości baru, wyszczerzył się do dziewczyny w sugestywnym uśmieszku.
─ Nie – hyck! – to ja ─ zaoponował poprzez beknięcie drugi.
─ Pieprzyć to, ja nim będę ─ odezwała się w końcu siedząca z nimi kobieta, mrugając do rudowłosej i poprawiając biust w obscenicznym geście. Cała trójka ryknęła zgodnie donośnym śmiechem.
─ Zanurzcie dzioby w kuflach i nie wychylajcie ich, jeśli łaska, dopóki piana nie zacznie się toczyć uszami ─ uciszył ich wreszcie Regis, straciwszy cierpliwość, podczas gdy jego brwi wędrowały powoli ku górze. Sarkając pod nosem, usłuchali się jednak i zajęli przerwaną rozmową.
Podobny obrazek stanowił na Nokturnie codzienność, ba, w jakiś sposób kochał za to tę plugawą dziurę, nie sądził jednak, by nieznajoma podzielała tę trudną miłość. Jej schludny, elegancki ubiór, jej delikatne dłonie, nienawykłe do fizycznej pracy, jej spłoszone spojrzenie, wszystko to wskazywało, że ma do czynienia z osobą nieczęsto odwiedzającą temu podobne przybytki, wywodzącą się najpewniej z kręgów, w których sromotnym nietaktem było nie zwrócić się do kobiety panienko. Dogryzanie tej rozszczekanej hałastrze stanowiło dla niego chleb powszedni, wychował się w końcu na ulicy pośród szumowin takich jak oni, nie tak wiele się od nich różniąc. Panienka, z drugiej strony, musiała właśnie doświadczać czegoś, co można określić szokiem kulturowym.
─ Skoro nikt nie zamierza nam już przerywać─ podjął wątek, mierząc ostrzegawczym spojrzeniem Willisa i pijaną kompanię siedzącą w okolicy baru. Willis uniósł obie dłonie w obronnym geście na znak poddania walki ─ możemy przejść do twojej sprawy. Bo masz jakąś, jak zakładam, skoro o mnie pytasz. Streszczajmy się więc. Jeśli jednak jestem ci winny pieniądze, poszukaj mnie, proszę, w innym lokalu.

Matka zawsze jej powtarzała, że najważniejsze jest pierwsze wrażenie; że tak naprawdę liczy się początkowe 30 sekund znajomości. Przeprofilowanie zaś raz powziętego przez kogoś zdania jest z reguły mozolnym i czasochłonnym zajęciem. I o ile w wielu kwestiach jej prawna opiekunka mijała się z faktami, w tym akurat aspekcie znała się na rzeczy. Czyż cała, tak zwana śmietanka społeczna nie opierała się na takiej właśnie grze pozorów? Becca nigdy nie przyswoiła sobie zasad tej „zabawy”, nie potrafiła dowolnie kreować swojego obrazu w oczach towarzystwa. Oczywiście jej start utrudniało już pochodzenie, ale brak umiejętności przeobrażania się w zależności od okoliczności zdecydowanie jej nie pomagał. Tak, jak na przykład teraz: gdyby nauczyła się być choć odrobinę bardziej dystyngowaną i pewną siebie, nie zostałaby wzięta za nieszczególnie inteligentną. Niestety większość myśli i emocji malowała się wyraźnie na jej piegowatej twarzy, odkąd pamiętała. Znajomi śmiali się, że można z niej było czytać, jak z otwartej księgi. W tej zaś chwili widać było na niej pewne zaniepokojenie komentarzami panów w reakcji na jej zamówienie. Nie zamierzała, nie mogła się jednak wycofać. Choćby dlatego, że musiałaby podać jakąś alternatywę, a nadal nie miała pojęcia, co oprócz wódki mogłaby w takim miejscu zamówić. Nie chciała się upić. Kiedy jednak każdy łyk trunku spływał jej do żołądka, paląc wszystko na swojej drodze, zwątpiła poważnie w swoje wcześniejsze rozumowanie, które odwiodło ją od kupna czystej.
Wszystko to jednak przestało mieć znaczenie, kiedy jej niewinne w gruncie rzeczy pytanie wywołało lawinę interakcji z bywalcami lokalu. Nie spodziewała się, co prawda, podobnego zachowania, przyzwyczajona do szkolnych popijawek w gronie znajomych albo dystyngowanych, proszonych przyjęć, ale wbrew przewidywaniom Regisa nie poczuła się tą akurat sytuacją przestraszona. W gruncie rzeczy nawet ją ona rozbawiła. Może to drink pomagał jej wpasować się w pijacką atmosferę rozluźnienia, panującą w lokalu. Groźne, ale prawdopodobnie nieuniknione. Miała właśnie na końcu języka jakąś odpowiedź, ale na całe szczęście wyprzedził ją barman, uciszając rozbawioną hałastrę. Słowne potyczki z tymi osobnikami zdecydowanie przerastały jej aktualne możliwości. Mogłaby się wyłącznie jeszcze bardziej ośmieszyć. Zamknęła buzię, ale już po chwili otworzyła ją ponownie, aby udzielić w końcu jakichś wyjaśnień Regisowi. Wolałaby chyba porozmawiać z nim w atmosferze odrobinę większej prywatności, bowiem wystawiona na kpiące komentarze lokalsów miała jeszcze mniejsze szanse na osiągnięcie sukcesu. Odchrząknęła.
- Nie, to... Hm, przez moment chodziliśmy razem do Hogwartu. Jestem Becca. Hale. - zaczęła zdecydowanie nieporadnie, chcąc jakoś wyjaśnić, skąd zna jego imię. Jeśli to w ogóle było możliwe, to zaczerwieniła się jeszcze bardziej, kurczowo zaciskając palce na kieliszku. Liczyła na to, że jego chłód jakoś pomoże zniwelować gorąc desperacji, który zalewał powoli kolejne obszary jej ciała. Prawdopodobieństwo, że będzie ją pamiętał, było bliskie zeru. Z jakiego powodu miałby przechowywać w pamięci nazwisko pierwszorocznej, w dodatku Puchonki? Z tego wszystkiego nie zwróciła uwagi na to, że nawet gdyby ją pamiętał, to jako Beccę Crouch.
- Zastanawiałam się po prostu, czy nie szukasz kogoś do pomocy. - powiedziała w końcu szybko, cichym tonem, licząc na to, że w ten sposób uniemożliwi (albo przynajmniej ustrudni) postronnym osobom podsłuchiwanie. Zanim mężczyzna miał w ogóle szansę cokolwiek odpowiedzieć, wzięła głęboki oddech i kontynuowała.
- Mogę robić cokolwiek. - jej wzrok na ułamek sekundy zawiesił się na obfitym biuście kobiety, która wcześniej chciała zostać jej Regisem i zająknęła się. - No, prawie. - uściśliła. Nie miała nic przeciwko kobietom, które decydowały się sprzedawać swoje ciało w celach zarobkowych. Skoro można było spieniężyć właściwie każdą inną umiejętność, dlaczego akurat nie tę? Po prostu nie sądziła, aby miała dość pewności siebie i ponętności, aby móc być dobrą w podobnym zawodzie. Ale ale, znowu jej myśli zboczyły z toru, w którym powinny podążać, aby miała choćby minimalne szanse osiągnąć swój cel i zostać zatrudnioną. Często zdarzało się jej tak odpływać, ale potencjalny szef nie musiał o tym tak od razu wiedzieć. Poza tym miała podzielną uwagę. To akurat była prawda, a nie chwyt marketingowy. Nawet jeśli w słowach bywała znacznie mniej szczera, niż sugerowałby to jej otwarta twarz.
- Szybko się uczę. - dodała, trochę już desperacko, co chyba nawet jej samej przyszło do głowy, bo przygryzła dolną wargę i w końcu zamilkła. Jeśli Regis zdążył uznać ją za osobę nieśmiałą, to w tej chwili powinien zrewidować swoją opinię, ponieważ pomimo ognistej czerwieni policzków wpatrywała się w niego otwarcie i wyczekująco, nie spuszczając ani nie odwracając wzroku. Choćby dlatego, że wolała nie widzieć min klientów lokalu. Nie wątpiła natomiast, że przyjdzie jej usłyszeć, co mają do powiedzenia.

Zmarszczył lekko brwi, próbując przypomnieć sobie jakąkolwiek Beccę Hale, którą mógłby znać z Hogwartu, jednak żadne konkretne skojarzenie nie przychodziło mu do głowy. Na pierwszy rzut oka dziewczyna wydawała się zresztą dosyć młoda, toteż wszelka logika podpowiadała mu, że jeśli faktycznie uczęszczali razem do szkoły, to dzieliła ich stosunkowo duża różnica wieku. Ergo, raczej wątpliwe, by jej osoba miała szansę jakoś mocniej wbić mu się w pamięć. Przez chwilę w milczeniu przyglądał się jej nieładnie zarumienionej ze wstydu twarzy, mrużąc przy tym lekko oczy, ostatecznie jednak z jego ust dobyła się jedynie krótka, zdawkowa odpowiedź, właściwa osobie, która natrafiła na swojej drodze na kogoś, kogo wedle wszelkiej swojej aktualnej wiedzy nigdy nie widziała na oczy, a kto zdaje się ją znać.
─ Ach. ─ Nie zabrzmiało to ani specjalnie entuzjastycznie, ani wrogo. Nie była to też najpewniej reakcja, na którą liczyła. Czy to był właśnie ten niezręczny moment, gdy jakiś nieznajomy zaczepia cię na ulicy i zdaje się wiedzieć o tobie wszystko, włącznie z imieniem twojej pierwszej miłości i szczura, którego zaadoptowałeś w drugiej klasie, a ty próbujesz wymigać się pytaniami „no, to jak tam ci się, ech, wiedzie”? Cóż, być może, Regis najwyraźniej nie miał jednak zamiaru pogrywać w tę grę społecznych niezręczności, zamiast tego zamilkł i nie mrugnąwszy powieką, oczekiwał cierpliwie, by przekonać się, dokąd ten wstęp prowadzi.
I nie musiał czekać długo. Znajomi, którzy znikąd zjawiali się po latach, raczej rzadko przybywali bez celu. Jej kolejna wypowiedź prędko rozwiała wszelkie wątpliwości co do rzeczywistej przyczyny tych nietypowych odwiedzin. Oparłszy się biodrem o blat, zajął się polerowaniem jednej ze szklanek, a przez jego wargi na ułamek sekundy przemknął cień uśmiechu. Część klientów w dalszym ciągu zerkała ciekawie w ich kierunku, jednak póki co żaden nie postanowił zabrać głosu, być może dlatego, że Becca zdecydowała się przezornie mówić półgłosem, a być może przez rozum, po który postanowili niespodziewanie pójść do głowy. Prędzej to pierwsze, jak sądził.
─ Szybko się uczę, sumiennie wypełniam obowiązki… Brzmi jak zestaw umiejętności z kategorii nie mam co wpisać do cv ─ odparł uszczypliwie, odsłaniając zęby w ironicznym uśmiechu.
Nie oszukujmy się, bez względu na to, jak zaawansowane były zdolności rudowłosej w zakresie ekspresowego pozyskiwania wiedzy, nie wyglądała mu na osobę, która przetrwałaby w Białej Wywernie jedną noc. Dziewczyna z dobrego domu, wyraźnie nieobeznana z zasadami życia ulicy, niewiele mogła wiedzieć o panujących tu zwyczajach, już pomijając fakt, że sama ta sytuacja wydawała się poważnie przerastać jej możliwości. Bywalcy Noktura nieszczególnym zaufaniem darzyli zresztą tych, których nie uważali za swoich. Na młodą czarownicę jej pokroju patrzyli bardziej jak na łatwy cel do wykorzystania, chodzący mieszek brzęczących monet, a nie równego sobie partnera w interesach.
Istniał zresztą jeszcze jeden, bardziej przyziemny powód, przemawiający przeciwko przystaniu na jej prośbę, a mianowicie ten jakże drobny fakt, że pracownikom trzeba było płacić. Tak przynajmniej słyszał. Jego sytuacja finansowa przedstawiała się dziś wprawdzie zdecydowanie lepiej niż kilka lat temu, gdy otwierał tę budę, ale w dalszym ciągu wymagała cokolwiek rozsądnego dysponowania kapitałem. Muzycy, zaopatrzenie, łapówki dla władz, by trzymały się z daleka od lokalu i jego podejrzanej klienteli, to wszystko kosztowało. Dodatkowy pracownik powsinoga, którego trzeba by do wszystkiego przyuczyć i na niego łożyć, tylko dlatego, że kiedyś minęli się na korytarzu Hogwartu, nie brzmiał jak dobry interes.
─ Nie szukamy pracowników ─ odrzekł wreszcie, w kilku lekkich słowach pogrążając w gruzach wszelkie jej naiwne nadzieje. Odstawił wypolerowaną szklankę na półkę i oparł się łokciami o blat szynkwasu, lekko pochylając w jej kierunku. ─ Ze swojej strony radzę ci natomiast wrócić skądkolwiek uciekłaś ─ mruknął, spoglądając przelotnie na wielką torbę, którą przytaszczyła ze sobą. ─ Jak czujesz potrzebę buntu, to zacznij brać narkotyki albo coś, nie wiem. Noś spódnice ponad kolano, nie pomagaj staruszkom. Nie musisz od razu spieprzać na Nokturn. ─ Wzruszył ramionami. ─ Gwarantuję, że tutaj szybko zatęsknisz za wygodami życia, od którego próbujesz zwiać.

Miło by było, gdyby ją pamiętał, nie oczekiwała tego jednak. Musiałby mieć niesamowitą pamięć, żeby przywołać jej obraz z Ceremonii Przydziału. Oprócz tego momentu, ich drogi nigdy więcej się chyba bezpośrednio nie przecięły. To ona obserwowała go z daleka, wyobrażając sobie, że łączy ich jakaś szczególna więź, która uzasadniałaby przy okazji tę odrobinę niezdrową fascynację z jej strony. Trwało to jednak zaledwie rok, bo odkąd Regis opuścił szkołę, ich ścieżki rozeszły się już na dobre. Do tej chwili. Jego mało entuzjastyczna reakcja nie zbiła jej więc z tropu. Nie był to być może najkorzystniejszy obrót sytuacji, ale wciąż jeszcze jej nie wyrzucił ze swojego baru, prawda?
Jeśli jednak w jej rudej głowie wciąż jeszcze kołatała się nadzieja, że dawny idol jest tym, za kogo go miała, to przeszło jej natychmiast, kiedy usłyszała jego odpowiedź. Z każdym jego słowem czerwień na jej twarzy pogłębiała się, jednak to, co można by wziąć za oznakę wstydu, było de facto przejawem złości. Wzrok zaś wyrażał raczej pogardę niż zawód. Takie są właśnie efekty otaczania legendą ludzi, o których nic się nie wie, napomniała się surowo w głowie i przygryzła wargę niemalże do krwi, w starym nawyku.
- Moi rodzice nie żyją. - odpowiedziała na jego słowa, co zabrzmiało ostrzej, niż się spodziewała - Jak na kogoś, kogo pewnie w życiu często niewłaściwie osądzano po pozorach, zadziwiająco lekko traktujesz w ten sposób innych. - wycedziła zimnym tonem, choć wewnątrz się gotowała. Miała go za… za kogo go właściwie miała? Nie potrafiła tego do końca określić, ale chociaż właściwie nic o nim nie wiedziała, zawsze próbowała w pewien sposób mu dorównać. Tak jak on pokazać niedowiarkom, że życie sieroty też jest coś warte. Łatwiej pewnie byłoby jej, gdyby się dostosowała. Akceptacja ze strony ludzi przyszłaby wtedy naturalnie, nawet jeśli do końca jej życia byłaby podszyta pewnym lekceważeniem ze względu na pochodzenie Hale. Wybrała trudniejszą drogę. I wcale nie była taka delikatna i sympatyczna, na jaką wyglądała.
Przeniosła dłonie z lepkiej powierzchni baru na rączki torby, ale wzięła jeszcze jeden, głęboki oddech i spojrzała mężczyźnie za ladą twardo w oczy. Musiała dać sobie jeszcze jedną szansę, była tego warta. A poza tym, nie miała wielkiego wyboru. Jeśli nie uda się jej zaczepić w tym miejscu, nie miała pojęcia co zrobić ze sobą dalej. Nie mogła bez końca nadużywać dobroci swoich znajomych. Większość z nich wciąż zresztą mieszkała z rodzicami, co powodowało niepotrzebne napięcia. Nie chciała być ciężarem. Była nim przez większość swojego życia dla różnych osób. Zupełnie zapomniała o obecności widowni, ale nachyliwszy się ponad dzielącym ich kawałkiem litego drewna, kontynuowała zdeterminowanym półgłosem.
- Nie musisz mi od razu płacić. Wystarczy mi coś do jedzenia i miejsce do spania tak długo, aż nie uznasz, że moja obecność przynosi ci jakieś zyski. - wiedziała, że ryzykuje w ten sposób. Mógł przecież nigdy nie zacząć jej płacić. Pomimo zawodu, jaki jej sprawił, zdecydowała jednak trzymać się swojego wyobrażenia na jego temat, zgodnie z którym był twardym, sprytnym, ale w gruncie rzeczy uczciwym człowiekiem. Poza tym miał rację, nie miała żadnego realnego doświadczenia. Praca w Wywernie, nawet za darmo, mogła w przyszłości zapewnić jej inną fuchę. Ona też tak naprawdę do niczego by się nie zobowiązała. W jej głowie była to jedna z tych sytuacji, w których wszyscy odnoszą jakąś korzyść. Ale jeśli Regis uparcie będzie obstawał przy swoim, cóż, będzie musiała wyjść stąd z podniesioną głową i szybko opracować jakiś nowy plan. Nadal miała trochę oszczędności. Mogła też sprzedać te kilka cennych przedmiotów, w tym zegarek, które wciąż jeszcze zostały jej po dawnym życiu.

Nasi idole, żywe legendy, które najczęściej niesłusznie otaczamy niezrozumiałą czcią, niezwykle rzadko okazują się spełniać szereg wymagań, które w naszej wyobraźni im wyznaczyliśmy. W zderzeniu z rzeczywistością nadmuchana bańka oczekiwań pęka, zostawiając nas z druzgocącym poczuciem fatalnej pomyłki. Ten pije, tamten bije żonę, jeszcze inny okrada własnego syna, by mieć pieniądze na używki. W prawdziwym świecie nikt nie jest tak idealny, jak jego napompowana imaginacja w naszej głowie. Jeśli ktoś istotnie koniecznie potrzebuje w swoim życiu modela, niedoścignionego wzoru do naśladowania, być może lepiej dla niego, by nigdy się z nim nie konfrontował. W innym przypadku mogło się to skończyć bolesnym zderzeniem z rzeczywistością, jakiego aktualnie doświadczała Rebecca Hale.
Musiał przyznać, że nie spodziewał się tak ostrej zmiany retoryki z jej strony, tak jak nie spodziewał się lodowatego tonu, pogardliwego spojrzenia ani podszytych chłodem słów. Cóż, pomylił się, nie pierwszy raz w życiu. Nie była najwyraźniej ani tak zagubiona, ani tak nieporadna, jak początkowo zakładał. Kto wie, być może od początku była to poza, która miała zaskarbić jego przychylność. Dodatkowo miała martwych rodziców, to zawsze ciekawy, wesoły element, który można wtrącić do dyskusji.
─ Moje kondolencje ─ odparł lakonicznie, nie traktując jednak tej wiadomości jako argumentu w rozmowie, którym mogłaby zagrać mu na emocjach. Jej kolejne słowa uderzyły jednak niepokojąco blisko prawdy, zmarszczył więc lekko brwi, by po chwili, o dziwo, pokręcić głową z uśmiechem. ─ Skąd pomysł, że nie osądzano właściwie? ─ zapytał, a jego uśmiech nabrał cech złośliwości. Nie pierwszyzną była wieść, że Regis nierzadko pozwalał ludziom wierzyć w swój wizerunek nokturnowskiego łobuza, który w poważaniu ma dobro innych, bo interesuje go tylko własny zasrany interes. Cóż, jakoś trzeba było przetrwać w tym nieprzyjaznym świecie, o czym rudowłosa powinna się wkrótce przekonać. ─ Witamy w prawdziwym życiu, Becca. Gdzie ludzie będą cię oceniać i będą patrzeć na pozory, niezależnie od tego, jak silne nie byłoby twoje poczucie niesprawiedliwości. Szczególnie jeśli jeszcze cię nie znają. Jakkolwiek na wskroś ranią mnie twoje oskarżenia, tak przyznaję – masz rację, pomyliłem się. Wziąłem cię za zagubioną dziewczynę, a w rzeczywistości jesteś rozszczekaną rudą złośnicą.
Uśmiechnął się szerzej, z pewnym rozbawieniem patrząc, jak po jego słowach barwa jej policzków wchodzi w odcienie buraczane. Jeden z klientów parsknął cicho w swoje piwo, z którego właśnie pociągał solidny łyk. Naprawdę myślała, że jej pomoże, bo wychowywał się jako sierota?
Przez większość życia próbował wyrwać się z sideł Nokturna, które zaciskały mu się na gardle właściwie od momentu narodzin. Kiedy był jeszcze uczniem, przez jakiś czas wierzył nawet szczerze, że jest to możliwe. Ilekroć oddalał się jednak od swojego parszywego pochodzenia, ilekroć zbliżał się do osiągnięcia wszystkich tych kamieni milowych, o których marzyli przeciętni ludzie, jakaś siła ściągała go tu z powrotem, wciąż i wciąż, nie pozwalając o sobie zapomnieć. W pewnym momencie przestał chyba wierzyć, że to inne życie jest dla niego, a świadomość ta przyszła razem ze zrozumieniem, że ten inny świat w zasadzie wcale go nie pociągał. Mało było w jego życiu miejsc, w których czułby się swój, czułby się na miejscu, a nie jak zapchlony uliczny kundel pośród rasowych kanapowców, mało było miejsc, w których czuł, że gdzieś przynależy, ale jednym z nich, pomijając Colossusa, określiłby Nokturn. Tu się wychował, wśród tych ulic, które znał jak własną kieszeń, wśród wszystkich tych szumowin, gdzie każdy próbował wykręcić ci jakiś numer. Kiedyś być może pluł sobie w brodę za każdym razem, gdy przekorny los pchał go z powrotem w tę śmierdzącą dziurę, teraz jednak przestał od niej uciekać.
─ Dziękuję za lekcję pod tytułem „jak nie przyjmować odmowy” ─ skwitował jej wywody, nieszczególnie nimi poruszony. Chwycił kolejną szklankę i jak gdyby nigdy nic zaczął ją polerować. Jednocześnie odpowiedział na jej twarde spojrzenie własnym, spokojnym. ─ Posłuchaj, nie prowadzę tu przytułku dla bezdomnych. To nie noclegownia. Gdybym zgodził się przyjąć tu każdego, kto znalazł się w trudnej sytuacji, to niedługo zabrakłoby miejsca dla klientów. Przykro mi z powodu twoich rodziców, jednak nie jest to moim problemem.

Nie wspomniała o śmierci swoich rodziców po to, żeby jej współczuł albo poczuł ten szczególny rodzaj więzi, który ona sobie ubzdurała tylko dlatego, że oboje byli sierotami. Była po prostu zła i chciała mu się jakoś odgryźć. A podważenie jego wyobrażeń na temat jej uprzywilejowanego pochodzenia wydało jej się najwłaściwsze. Pewnie dlatego, że to właśnie te insynuacje odebrała jako najbardziej obciążające i najbliższe oszczerstwa.
Zauważyła, że jeden z jej komentarzy musiał ugodzić w czułe miejsce i wcale się nie zdziwiła. Wiedziała o nim więcej, niż mógłby przypuszczać. Nigdy nie przepadała za proszonymi przyjęciami, w których brała przecież udział w formie ciekawostki albo chodzącego dowodu cnót wszelakich swoich adopcyjnych rodziców. Nauczyła się jednak doceniać wartość informacji, które przechodziły z ust do ust rozplotkowanych członków socjety, których dziedziczone bogactwa czyniły również ludźmi do cna znudzonymi. Nie musieli walczyć o przetrwanie, mieli więc zdecydowanie zbyt dużo czasu, żeby interesować się cudzymi sprawami i potem roztrząsać co bardziej ekscytujące na publicznym forum. Romantyczne zabiegi Regisa względem jednej z dobrze urodzonych panien należały właśnie do takich historii.
Becca była znana z tego, że nastrój zmieniał się jej jak pogoda latem. W jednej chwili słońce, w kolejnej burza z piorunami. W tej chwili uśmiechnęła się nieprzyjemnie, a jej oczy błysnęły ostrzegająco. Być może postępowała głupio, stając do pojedynku, choćby słownego, z ewidentnie silniejszym od siebie przeciwnikiem. Nigdy nie poddawała się jednak łatwo. Miała też zadziwiająco grubą skórę. Choć większość nieprzyjemnych komentarzy wypowiadano za jej plecami, nigdy nie robiono tego dostatecznie cicho. To uodporniało człowieka. Regis mógł przetrwać dzieciństwo na Nokturnie, ale dorastanie wśród czarodziejskich elit też było szkołą życia. Szczególnie dla kogoś, czyja krew zdecydowanie nie była błękitna.
- Chcesz powiedzieć, że twoje awanse zostały odrzucone zasłużenie? - rzuciła, zanim ugryzła się w język. Nie chciała sprawiać wrażenia kogoś, kto spędził życie na śledzenie każdego jego kroku. No ale to była dość głośna sprawa. Rodzice wybranki dostali białej gorączki, a cała śmietanka towarzyska miała o czym rozmawiać przez resztę sezonu. - Prawdziwe życie nie zaczyna się i nie kończy na Nokturnie. - stwierdziła zdecydowanie. Być może było tutaj mroczniej, brutalniej, ale pod pewnymi względami także i łatwiej. Kiedy nazwał ją rozszczekaną, rudą złośnicą tylko się zaśmiała. Słyszała to tak często, że pewnie powinna mieć to wpisane w dowód zamiast imienia i nazwiska. Nikt nie oceniał tak bezlitośnie i tak bezpodstawnie, jak bogacze. Regis powinien to wiedzieć, zamiast pieprzyć jej od rzeczy o prawdziwym życiu.
- O tak, tym razem mówisz, jak oni. Jeszcze trochę poćwicz i może się dopasujesz. - Zdawała sobie sprawę, że w ten sposób grzebie swoje nikłe szanse na pracę w tym miejscu, ale chyba przestała wierzyć w to, że mężczyzna zaproponuje jej posadę. Choćby nawet nie musiał jej płacić. Gorzki zawód palił jej przełyk, ale nawyk poszukiwania dobrych stron w najbardziej niefortunnych nawet sytuacjach sprawił, że poczuła się do pewnego stopnia wdzięczna za tę lekcję życia. Gdyby nie przyszła tutaj dzisiaj, pewnie wciąż uważałaby zupełnie nieadekwatnego człowieka za swojego idola.
- Jasne, to nie twój problem. - Westchnęła i potarła palcami prawej dłoni nasadę nosa. Nie było sensu dalej przerzucać się nieprzyjemnymi komentarzami. Nie przyszła tutaj szukać kłótni. - Rozumiem, nie będę się dalej narzucała. Przepraszam, że zajęłam ci tyle czasu. Ile jestem winna za drinka? - Mógł uznać, że się poddała, ale tak naprawdę myślami była już przy swoim następnym kroku. Prawdopodobnie będzie musiała zrezygnować z pomysłu szukania pracy na Nokturnie, jeśli wszyscy będą patrzyli na nią tak, jak Regis. Szkoda. Czuła się lepiej pośród ludzi, którzy nie szczycili się swoim pochodzeniem, bogactwem czy perspektywami na przyszłość. Sama nie miała żadnej z tych rzeczy. I nawet jeśli nie umiała się tutaj jeszcze odnaleźć, nawet jeśli czuła się niepewnie, jeśli wietrzyła zagrożenie, coś ją ciągnęło do tych brudnych uliczek pełnych wyrzutków.
Przez moment rozważała zapytanie go jeszcze, czy nie zna kogoś, komu przydałby się pracownik, ale szybko porzuciła ten pomysł. Chyba nie zasłużyła sobie na jego pomoc. Cóż, Regis nie był co prawda bez winy, ale nie pierwszy raz jej gorący charakter utrudniał jej życie. Westchnęła raz jeszcze i zaczęła grzebać w torbie w poszukiwaniu portmonetki.

─ Moje co? ─ zapytał, wyraźnie skonfundowany, bo jej komentarz wydał mu się tak nieodpowiedni do sytuacji, tak luźno związany z rozmową, że potrzebował dłuższej chwili, by połapać się, o jakie znowu awanse mogło jej chodzić. To była sprawa sprzed jakichś dziesięciu lat, na litość, sam ledwie jeszcze poświęcał jej myśli, a teraz jakaś nieznajoma wyciągała ją na światło dzienne bez żadnego kontekstu. Jak bardzo musiało jej brakować argumentów, skoro musiała sięgnąć tak głęboko, by tylko mu dopiec? Było to zresztą tylko luźno powiązane z prawdą, bo choć rodzina tamtej dziewczyny rzeczywiście nie pochwalała ich relacji, ostatecznie to on ją od siebie odsunął. ─ Okej, słuchaj, trochę za wiele wiesz o moim życiu. To się zaczyna robić niezręczne. Nie znam cię. Nie wiedziałem, że dorobię się jeszcze szalonej prześladowczyni z obsesją na moim punkcie, ale jak widać, życie lubi zaskakiwać. Jeśli chciałaś kosmyk z moich włosów, wystarczyło powiedzieć.
Zaczynała pieprzyć jak jakaś oderwana od rzeczywistości paranoiczka. Mówiła mu o jakichś nich, do których się rzekomo upodabniał, wyciągała z odmętów przeszłości sprawy, o których sam zdążył dawno zapomnieć. Zachowywała się jak ktoś, kto prowadzi rozmowę ze swoim znajomym, dla którego podobne skróty myślowe miały jakikolwiek sens, ale prawda była taka, że nie znał jej, nie wiedział, skąd się tu wzięła, jakie było jej tło i warunki życiowe, kilka razy minęli się pewnie na szkolnym korytarzu, nie zamieniając słowa, to wszystko. Ta rozmowa powoli robiła się dla niego odrobinę zbyt dziwna, przyciągała też zresztą coraz większą uwagę klientów. Stopniowo zbliżał się do granicy, w której będzie zmuszony wyprosić ją z lokalu, skoro sama wyraźnie nie potrafiła podłapać tematu i pogodzić się z odmową. Gdyby usiadła z powrotem na tyłku i spokojnie dopiła drinka, zamiast urządzać awanturę komuś, kto miał wszelkie prawo, by jej nie zatrudnić we własnym pubie, najpewniej sprawa potoczyłaby się inaczej.
─ Jacy oni? O czym ty mówisz, dziewczyno? Czy do obsesji na moim punkcie dołączyła również mania prześladowcza? Czujesz, że ktoś cię śledzi? ─ zakpił z niej, kręcąc głową z lekkim niedowierzaniem. Na tym etapie już po prostu się z niej naigrywał, nie mogąc traktować całkowicie poważnie. Westchnął, odkładając kolejną wypolerowaną szklankę na przeznaczone jej miejsce. Dzień zaczynał się tak spokojnie, a jednak los musiał pokarać go jakąś rudą wariatką niespełna rozumu. W takich chwilach intensywniej niż zwykle zastanawiał się, czy nie powinien po prostu wrócić na morze.
Ostatecznie dziewczyna zrozumiała chyba jednak, że dalsze przerzucanie się złośliwościami do niczego jej nie zaprowadzi, bo skapitulowała, decydując się wreszcie na dobrowolne opuszczenie lokalu. Zignorował wybiegi, które miały chyba wywołać w nim wyrzuty sumienia, skupiając się tylko i wyłącznie na ostatnim elemencie jej wypowiedzi. Na zapłacie mianowicie.
─ Dziesięć sykli. ─ Wyciągnął otwartą dłoń po pieniądze, obdarzając ją najpaskudniejszym z puli swoich uśmiechów. Tak, tak, wracaj, skąd wypełzłaś, maszkaro. ─ Plus pięć za zakłócanie spokoju klientów. ─ Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Gdy zaczęła zbierać się do wyjścia, beztrosko rzucił jeszcze za nią na odchodne: ─ I hej, robisz mi wykład na temat uprzedzeń, ale naprawdę sądzisz, że nie dostrzegłem, jak zaraz po przestąpieniu progu odruchowo zakryłaś drogi zegarek rękawem? Jak kurczowo wpijałaś palce w uchwyt torby, bojąc się ją odłożyć? Weszłaś tu i z automatu potraktowałaś nas jak złodziei. Więc nie edukuj mnie, proszę, na temat uprzedzeń.

No tak, mogła się tego spodziewać. W jej głowie głośne rozstanie było jedną z najświeższych informacji na temat Regisa. Z jego perspektywy była to jednak dawno przebrzmiała historia, o której nie powinna bynajmniej rozmawiać z nim przypadkowa klientka jego baru. Becca nie była tam jednak wcale przypadkiem, co chyba zdążyli już ustalić. Na swoje nieszczęście wiedziała, kim jest właściciel i posiadała na jego temat informacje, które okazały się ostatnimi ćwiekami do trumny, którą najwyraźniej sama sobie zbijała z każdym kolejnym zdaniem.
Tym razem naprawdę zaczerwieniła się ze wstydu. Nie chciała wyjść na kogoś z obsesją na jego punkcie. Gdyby tylko potrafiła na czas ugryźć się w język… Ale nie, jak zwykle w emocjach, musiała mówić co ślina na język przyniesie. Mogłaby mu wytłumaczyć, oczywiście, skąd właściwie wie tyle na jego temat, ale czy prawda okazałaby się dużo lepsza od jego wyobrażeń? Nie, nadal była zbyt dziwna, nawet jak na jej gust, a przecież zdążyła się do niej przyzwyczaić, żyjąc z nią przez tyle lat. Nawet gdyby nie było między nimi tego nieprzyjemnego napięcia, które narastało w miarę rozmowy, i tak nie umiałaby mu wyjaśnić, skąd wzięło się w niej przeświadczenie o istnieniu specjalnej więzi między nimi. Ani wytłumaczyć, dlaczego plotki na jego temat jakoś skuteczniej zachowywały się w jej pamięci. Samej sobie wmawiała, że to dlatego, że nie znała zbyt wielu osób w tak podobnej do swojej sytuacji. Wiedziała  jednak, że to bardzo słabe uzasadnienie jej działań. A ich położenie było, w gruncie rzeczy, wysoce od siebie odmienne.
Postanowiła, dla odmiany chyba całkiem rozsądnie, nie ustosunkowywać się do jego słów. W tej chwili to nie miało już żadnego znaczenia ani najmniejszego nawet sensu. I tak by jej nie chciał wysłuchać. I tak nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Nawet jeśli Regis dalece odbiegał od ideału, który stworzyła we własnej głowie, nie chciała, aby myślał o niej źle. Żeby miał ją za wariatkę i prześladowczynię. Dlaczego ona zawsze musiała w coś takiego się wpakować? Gdyby tylko częściej myślała przed otworzeniem ust, pewnie nie miałaby w życiu takich problemów. No ale nie byłaby wtedy sobą. Ta beztroska spontaniczność niekiedy granicząca z lekkomyślnością, w wielu sytuacjach przydawała jej uroku oraz zjednywała jej ludzi. Ewidentnie jednak nie dzisiaj.
Skrzywiła się, kiedy rzucił jej w twarz swoją cenę, dodajmy, że z niewątpliwą satysfakcją. Doskonale wiedziała, że nie podał jej prawdziwego kosztu drinka. Ani nie naliczył dodatkowej opłaty za zakłócanie spokoju sprawiedliwie, jeśli w ogóle coś takiego tutaj istniało. Nie wydawało jej się bowiem, aby szczególnie przeszkadzała komuś w piciu. Pomijając może samego Regisa, no ale to już całkiem inna sprawa. Była natomiast zbyt dumna, aby się dalej kłócić. Bez ociągania wyciągnęła jednego z pozostałych jej galeonów i podała mężczyźnie za barem. Nie zamierzała się szarpać ani pogardliwie rzucać monety na blat. Dostatecznie się dzisiaj wygłupiła. Poza tym ona nie była taką osobą. Tak z reguły robili ludzie święcie przekonani o swojej racji i wyższości albo tacy, którzy szukali zaczepki. Nie zaliczała się do żadnej z tych grup. Czuła się raczej zażenowana całą tą sytuacją, która zupełnie inaczej przebiegała w jej głowie, kiedy wcześniej ją sobie wyobrażała.
Zsunęła się z wysokiego krzesła, zaciskając palce na rączkach torby i pochylając głowę, skierowała się do drzwi. Czuła się przegrana. Na zbyt wielu frontach. Nie miała też żadnego planu, prawdę mówiąc nie miała nawet gdzie iść tego wieczoru. Miała jeszcze co prawda dosyć pieniędzy, żeby wynająć na kilka dni jakiś pokój, ale potem zostałaby już zupełnie bez środków do życia. Wyglądało na to, że będzie od tej chwili bezdomna. Tak naprawdę już była, tylko dotychczas udawało jej się znaleźć jakąś kanapę albo materac, na którym mogła bezpiecznie złożyć swoją zaniepokojoną, rudą głowę. Przez te wszystkie ponure myśli, ledwie do niej dotarło, że Regis coś do niej nadal mówi. Odwróciła się powoli w jego stronę i spojrzała na niego z dziwnym napięciem. Zamrugała, westchnęła i uśmiechnęła się smutno. Blade palce zgarnęły z twarzy kilka marchewkowych pasemek, które wyślizgnęły się z niedbałego warkocza.
- Masz rację, oczywiście. - odezwała się z pewnym zdziwieniem w głosie, jakby sama była w szoku. Może jednak wcale nie była taka odporna na to, co wbijano jej do głowy przez ostatnie lata? - Przepraszam za to, Regis. - dodała, patrząc mężczyźnie w oczy. Wcale nie chodziło jej teraz o to, aby się zrehabilitować w jego oczach. Poddała się już, jeśli chodzi o nawiązywanie jakiejkolwiek przyjaznej relacji z tym człowiekiem. Ale chociaż była często uparta i nieraz działała pochopnie, nie była wobec siebie bezkrytyczna. I umiała przyznać się do błędu, kiedy go zauważała.
- Przepraszam was wszystkich. - dodała, spoglądając na klientów, spośród których kilku wciąż przyglądało jej się z pewnym zainteresowaniem. Nie chciała uważać ich wszystkich za ludzi wyjętych spod prawa, nawet jeśli według opinii reszty czarodziejskiego świata to właśnie takie osoby zbierały się na Nokturnie. Ona też tutaj była, prawda? A nigdy nikogo jeszcze nie okradła. Ani nie napadła. Co najwyżej rzuciła parę obelg. Może ten człowiek, który gonił ją po ulicy, też nie miał żadnych złych zamiarów, ostatecznie nie zamieniła z nim przecież ani słowa…
- Życzę miłego wieczoru. - rzuciła, chwytając za klamkę i już po chwili czując na twarzy powiew zimnego powietrza, który ochłodził jej rozgrzaną od emocji twarz. Odetchnęła głęboko i rozejrzała się na boki, niezdecydowana, zagubiona w tym labiryncie wąskich uliczek. Wolałaby się wydostać w jakiejś bardziej uczęszczane miejsce. Młode dziewczęta z drogimi błyskotkami narażały się na niebezpieczeństwo nie tylko na Śmiertelnym Nokturnie — tego mogła być pewna. W końcu, po dłuższej chwili wahania, ruszyła w prawo. Nie zauważyła, że niedługo później od ukrytej w półmroku ściany oderwał się jakiś cień, który bezgłośnie ruszył za nią.
Kiedy poczuła silne dłonie na swojej talii oraz ustach, odruchowo znieruchomiała. Adrenalina wciąż płynąca w jej żyłach po konfrontacji z Regisem, pozwoliła jej znaleźć w sobie dostateczną siłę i determinację, aby wgryźć się w dłoń bandziora prawie do kości. Poczuła na języku słoną krew i usłyszała stłumiony jęk mężczyzny. Zaczęła się panicznie wyrywać, usiłując równocześnie sięgnąć po różdżkę. Nie miała szans w pojedynku na gołe pięści, ale może zyskałaby przewagę, gdyby tylko miała możliwość użycia magii. Oprych jednak na czas zorientował się w jej planie i boleśnie wykręcił jej rękę. Wrzasnęła z bólu, zanim ponownie zdążył zakneblować jej usta swoją wielką, teraz już zakrwawioną dłonią. Była całkowicie unieruchomiona. Bez zbędnej delikatności rzucił ją na najbliższą ścianę i zaczął obszukwiać, w tym aspekcie również nie siląc się na galanterię wobec damy. Wręcz przeciwnie, ten aspekt sytuacji zdawał się wyłącznie sprawiać mu dodatkowa satysfakcję. Becca poczuła, że po jej twarzy zaczynają spływać łzy wściekłości i przerażenia, a ciało opanowuje dziwne odrętwienie. Dopiero co przyznała, że oceniła mieszkańców tego zapomnianego przez Melina miejsca zbyt pochopnie. A teraz proszę, będzie miała doskonale uzasadnienie dla swojej ostrożności. Jeśli oczywiście to w ogóle przeżyje.

Musiał przyznać, że nie spodziewał się, że nieznajoma tak łatwo wycofa się, odpuści. Awanturnicza waleczność, którą wykazywała przed momentem, bardzo szybko skurczyła się i zmalała, zastąpiona wkradającym się na policzki rumieńcem wstydu. Do cholery, ta dziewczyna, już sam nie wiedział, co o niej sądzić. Jej nastroje zmieniały się z sekundy na sekundę, w sposób zupełnie niekontrolowany i trudny do przewidzenia. W jednej chwili z nerwów ledwo składała całe zdania, w drugiej patrzyła na niego z furią, cedząc wściekle słowa, by wreszcie znikąd pogrążyć się w pełnym pokory milczeniu. A to wszystko w przeciągu ilu, piętnastu minut rozmowy? Zrozumiał, że uderzył celnie, gdy przystanęła i raz jeszcze skrzyżowała z nim spojrzenia. Nie odezwał się jednak, gdy przyznała mu rację, a chwilę potem przeprosiła, a jedyną reakcją było lekkie, zdziwione, nieco sceptyczne uniesienie brwi. Wydawało mu się, że sprawi mu to więcej satysfakcji, niestety przybijająca atmosfera rozpaczliwej rezygnacji, jaką wokół siebie rozsiewała, nieco przyćmiła jego zwycięstwo. Odprowadził ją spojrzeniem do wyjścia, dopóki nie zatrzasnęły się za nią drzwi.
─ Zaraz ─ odezwał się bełkotliwie jeden z pijanych mężczyzn siedzących przy stoliku w pobliżu baru, przerywając ciszę, która zawisła w powietrzu. ─ To złodziejem też już nie wolno być? To co tu u was, za przeproszeniem, można?
Oderwawszy wzrok od zamkniętych drzwi, Reg uśmiechnął się tylko pod nosem. Oczywiście, że skrajną głupotą byłby założyć, że wszyscy zgromadzeni tu ludzie byli wyłącznie porządnymi obywatelami regularnie opłacającymi podatki. Biała Wywerna była zresztą znana we właściwych kręgach ze spotkań londyńskiego magicznego półświatka. Ba, sam Regis skradł w swoim życiu o wiele więcej niż serca kilku koleżanek. Becca wcale nie postępowała całkiem nierozsądnie, pilnując się w tej okolicy, szczególnie że jej status majątkowy wydawał się dosyć wyraźnie przejawiać w jej ubiorze, dodatkach, a nawet niektórych manieryzmach. Nie oznaczało to jednak, że nie miał racji. Osoba, która sądziła, że może pouczać innych na temat uprzedzeń, która czuła się nimi pokrzywdzona, raczej sama powinna być od nich wolna.
─ Chyba trochę przesadziłeś, Talbott. Widać, że dziołcha zdesperowana. W sensie, jak trzeba być przybitym do muru, by udać się po pomoc do c i e b i e? ─ rzucił z przekorą Willis, cmokając z dezaprobatą. Karty mu dziś nie szły, jak zwykle, bo kopczyk pieniędzy po stronie jego towarzysza zdecydowanie przerastał ten jego. ─ Jeśli miałbym dać ci dobrą radę, to…
─ Willis ─ przerwał mu, nim ten zdążył się dobrze rozwinąć. Willis, jak każdy podstarzały moczymorda-hazardzista, był też niezmordowanym gawędziarzem. Regis obdarzył go w odpowiedzi ironicznym uśmiechem. ─ Nie ma nic bardziej przygnębiającego od dobrej rady i byłbym wdzięczny, gdybyś mnie nimi nie prześladował.
Powróciwszy za bar, przeciągnął się i przygotował sobie whisky z lodem, by smakiem alkoholu spłukać niesmak minionej sytuacji, a jednocześnie przygotować się na noc, którą miał jeszcze przed sobą. Nie zapowiadało się jednak, by ten dzień miał potoczyć się dalej swoim zwykłym, jednostajnym rytmem i choć normalnie nie miałby pewnie nic przeciwko temu, nie lubił bowiem nudy, tak nie spodziewał się, że jeszcze dziś przyjdzie mu ponownie mieć do czynienia z Beccą Hale. Najpierw usłyszał odgłosy przyspieszonych kroków dobiegające z ulicy, potem przytłumione krzyki i dźwięki szamotaniny. W pierwszym momencie zignorował je zupełnie, cóż, dzień jak co dzień na Nokturnie, nie pierwszy raz ktoś obrywa po gębie, po chwili jednak poruszył się, wytężając słuch. Słyszał całkiem wyraźnie krzyki kobiety i wulgarne przekleństwa mężczyzny. Co tam się, u diabła, wyprawiało? Przez moment stał w miejscu, uparcie ignorując hałasy, wreszcie jednak zaklął pod nosem i poddawszy się, podwijając rękawy, ruszył w kierunku drzwi.
Rześkie powietrze uderzyło go w twarz. Rozejrzał się powoli, szukając źródła tych cholernych pokrzykiwań. Nie był żadnym pieprzonym bohaterem, nie starał się zostać zbawcą świata, nie mieszał się w nie swoje sprawy, jeśli nie naszedł go akurat taki kaprys, pilnował przede wszystkim własnego interesu. Co sprawiło, że akurat dzisiaj postanowił bliżej przyjrzeć się sprawie, ciężko powiedzieć, być może równowaga w przyrodzie musiała zostać zachowana i zmieszanie z błotem rudowłosej małolaty trzeba było wyważyć przebłyskiem miłosierdzia, w każdym razie niewątpliwie oszczędziło to Becce przynajmniej utraty resztek oszczędności, a być może i cnoty. Dostrzegłszy ich szamoczących się bezładnie pod jedną z kamienic, Regis westchnął, przewrócił oczami i zareagował tak, jak zareagowałby w pierwszym momencie każdy dzieciak, który wychowywał się na ulicy – zamiast dobyć różdżki, odruchowo zdał się na pięści. Nie mógł zresztą zaprzeczyć, że rekreacyjne okładanie się po gębach nie sprawiało mu odrobiny przyjemności.
Korzystając z elementu zaskoczenia, chwycił mężczyznę za kołnierz i wykręcił go, sprzedając mu najlepszego prawego sierpowego, na jakiego mógł się w tym momencie zdobyć. Poczuł, jak wargi przeciwnika pękają jak miażdżone maliny, a jego ciało traci oparcie, nim jednak zwalił się z nóg, wczepił się kurczowo w jego koszulę, pociągając go za sobą. Słyszał, jak nieznajomy dyszy mu w ucho, obiecując pośród przekleństw, że "zaraz wyrucha go tak, jak go własna matka nie wyruchała" i chciał już nawet poczynić jakąś uwagę na temat tej kuriozalnej obietnicy, lecz przeszkodziło mu w tym uderzenie w brzuch. Chwilę szamotali się, okładając na ślepo, wtem jednak znikąd, jak spod ziemi, do mężczyzny dołączył jego wspólnik w zbrodni, którego przedtem nie dostrzegł. Regis odskoczył, dysząc, zmierzył spojrzeniem dwójkę mężczyzn, po czym wzniósł gardę, przygotowując się do nierównej walki.
─ Ej, ale to jest ten, no, Turbot ─ odezwał się znienacka drugi z nich, a w jego głosie zabrzmiało zwątpienie.
─ Kto?
─ Zajebał chłopa na ulicy w blady dzień. Gołymi rencami.
Tej wersji historii jeszcze nie słyszał. Mężczyzna, z którym wdał się w bójkę, spojrzał na niego nieufnie. Czuł, że waha się, nie będąc pewnym, czy wierzyć w tę plotkę, że trybiki w jego głowie pracują teraz na wzmożonej prędkości, starając się ocenić możliwości przeciwnika i swoje przybliżone szanse na wygraną. W podartej koszuli, z rozmazaną na policzku krwią z przeciętej skroni i zabójczo zdeterminowanym spojrzeniem, jak na kogoś, kto stał z pustymi rękoma przeciwko dwójce mężczyzn, Regis wyglądał najwyraźniej jak podręcznikowy przykład kogoś, kto mógłby zajebać chłopa gołymi rencami, bo nieznajomy odstąpił wreszcie, splunął mu pod nogi i chwyciwszy towarzysza za ramię oddalił się, mrucząc jeszcze pod nosem: „wariat jakiś”.
─ Gołymi rencami? Ty analfabeto pierdolony. ─ Usłyszał z daleka jednego z nich, w miarę jak odgłosy ich kroków cichły w jednej z bocznych uliczek.
Dopiero wówczas Talbott opuścił ramiona i wyprostował się, odgarniając z czoła pozlepiane krwią kosmyki. Odetchnął głęboko. Cóż, dzień bez jakiejś burdy to dzień stracony, czyż nie?
─ Czy ty potrafisz przejść pięć kroków i się w coś nie wpakować? ─ rzucił do dziewczyny, pospiesznie omiatając ją wzrokiem.

Regis nie mógł tego wiedzieć, ale Becca Hale zdecydowanie nie była znana ze swojej emocjonalnej stabilności. To znaczy, teraz już miał dość czasu, aby się o tym przekonać. Nie miał jedynie podstaw spodziewać się tego te kilkanaście minut temu, kiedy przekroczyła próg jego baru. Jej znajomi śmiali się, że po prostu nie zdążyła się jeszcze zdecydować, czy planuje w życiu być wyrachowaną złośnicą, sympatyczną imprezowiczką czy też zadziorną buntowniczką. Nieśmiałą panienką nie zamierzała być nigdy, to po prostu samo czasem z niej wychodziło. Jej nastroje potrafiły przechodzić ze skrajności w skrajność w przeciągu minut, a nawet sekund. Ten wieczór był niechlubnym przykładem takiej sytuacji, co zdecydowanie skonfundowało odrobinę jej rozmówcę. Nawet jeśli ani przez moment nie dał tego po sobie poznać.
Podobnie jak jemu nie dały satysfakcji jej przeprosiny, tak i ona nie poczuła żadnego zadowolenia na widok jego zdziwienia. Mógł nie wierzyć w szczerość jej słów. Mógł robić i myśleć co chciał. Od chwili, kiedy zamkną się za nią drzwi Białej Wywerny, Becca już nigdy więcej o nim nie pomyśli. Tak sobie solennie obiecała. Skąd miała wiedzieć, że wcielenie w życie tego zobowiązania okaże się całkowicie niemożliwe?
Nie przyszłoby jej to do głowy nawet w bardziej sprzyjających okolicznościach, a napadnięta przez jakiegoś potężnej budowy mężczyznę w ciemnym zaułku, naprawdę nie miała możliwości rozważania tego rodzaju kwestii. Musiała się całkowicie skoncentrować na ochronie swojego marnego dobytku oraz cnoty. W tej kolejności, bo chociaż gdzieś w głowie kołatało się jej przeświadczenie, że powinna oddać wszystko i uratować w ten sposób swoje zdrowie, a może i życie, skołowana dzisiejszymi wydarzeniami, przyparta do muru — dosłownie i w przenośni — czuła, że nie ma innego wyboru, jak tylko walczyć o każdą piędź ziemi, czy raczej każdego złamanego knuta. Prawdopodobnie jej niezdrowa determinacja miałaby odrobinę większy sens, gdyby mogła się na cokolwiek przydać. Unieruchomiona potężnym ciałem oprawcy, zakneblowana jedną z jego cuchnących, pokrytych odciskami dłoni, mogła wyłącznie tworzyć w głowie heroiczny scenariusz, w którym cudownie oswobadza się z zasadzki, za pomocą niesamowitej siły swoich wątłych mięśni. Albo niezrównanych umiejętności magicznych. Do tego potrzebowałaby jednak różdżki, która spokojnie tkwiła wciąż za paskiem jej spodni. Jej wyobraźnia potrafiła włączać się znienacka w najbardziej nieadekwatnych momentach…
Nagle poczuła, że jakaś niezidentyfikowana siła odciąga od niej zbira, a ona sama osuwa się raczej bezwładnie po ceglanej ścianie. Nie zdawała sobie sprawy, że jej nogi aż tak bardzo się trzęsą. Dobre kilkanaście sekund zajęło jej zmuszenie ich do jako takiej stabilności. Dopiero wtedy mogła podnieść wzrok i zorientować się w nowej sytuacji. Westchnęła ze zdumieniem, kiedy zdała sobie sprawę z tego, kto postanowił tego wieczoru zostać jej bohaterem. No nie, z minuty na minuty jej życie stawało się coraz bardziej pokręcone. A jej się zdawało, że ucieczka z domu była najbardziej szaloną rzeczą, która mogłaby się jej kiedykolwiek przytrafić.
Kątem oka zauważyła wyłaniającego się z cienia kolejnego oprycha. Całkiem rozsądnie stwierdziła więc, że najwyższy to moment, aby dobyć różdżki. I choć drewniane narzędzie bez większego uszczerbku przetrwało zetknięcie z chropowatą ścianą, na nic się jej jednak nie przydało. Zamiast pokazać światu swe magiczne zdolności, z lekko otwartą ze zdziwienia buzią przysłuchiwała się osobliwej wymianie zdań na temat kryminalnej przeszłości swojego wybawcy. Choć może chodziło im o kogoś innego, zdaje się, że nie do końca rozumiała ich akcent.
I może, tylko może, gdyby nie była aż tak wytrącona z równowagi tym nieudanym napadem na jej dobytek oraz, czyżby również, cnotę, nie dałaby łobuzom odejść spokojnie i zniknąć w mrokach nocy. Resztki zdrowego rozsądku podpowiadały jej jednak, że tak było lepiej. Choć przyznała Regisowi rację co do swoich uprzedzeń względem bywalców Nokturna, niedawne wydarzenia przypomniały jej dosadnie, że to miejsce rządzi się swoimi prawami. A skoro mężczyzna, który uratował jej tyłek i, wedle słów jej niedoszłych oprawców, miał umiejętności, aby wymierzyć rzezimieszkom sprawiedliwość, pozwalał im odejść, to ona… Cóż, nie pozostało jej nic innego, jak przystać na taką kolej rzeczy.
- Przeszłam co najmniej dwadzieścia. - wymamrotała, czując, jak na popękanych od brutalnego uścisku ustach zaczynają zbierać się kropelki krwi. Ta na jej brodzie i policzkach, już zakrzepła, należała jednak do oprycha, co sprawiało jej jakąś mroczną satysfakcję. - Gołymi rencami? - wykrztusiła z siebie chwilę później, w końcu podnosząc wzrok na wciąż stojącego nieopodal mężczyznę. Nie wydawała się przestraszona, raczej zaciekawiona historią, która musiała kryć się za tego rodzaju legendą. Zauważyła zranienie na jego skroni i automatycznie uniosła dłoń, którą jednak zatrzymała w połowie drogi i pozwoliła jej opaść bezwładnie, z cichym sykiem wywołanym przez ból obitych mięśni na boku.
- Wygląda na to, że nie mogę przestać ci sprawiać kolejnych problemów. - stwierdziła kwaśno, uśmiechając się ponuro. Tylko ten czarny humor mógł w tej chwili zapobiec niechcianemu napadowi histerii. O mało co jej nie… Właściwie nie mogła nawet przewidywać, co by się jej przytrafiło, gdyby nie interwencja Regisa. Mogła być wyłącznie pewna tego, że nie zapowiadało się to dla niej najlepiej. Przesunęła trzęsącymi się dłońmi po ciele, jakby chcąc się upewnić, że wszystkie żebra są na swoim miejscu. Oprócz siniaków i kilku niegroźnych skaleczeń ucierpiała jednak głównie jej duma oraz poczucie bezpieczeństwa. Obie te rzeczy wywodziły się zresztą z naiwności, czyli czegoś, na co nie mogła sobie pozwolić jako bezdomna. Odetchnęła głęboko, zbierając się w sobie.
- Dziękuję za ratunek. - zwróciła się ponownie do mężczyzny i, nie puszczając już z dłoni różdżki, rozejrzała się w poszukiwaniu swojej torby. Leżała porzucona kilka kroków dalej, smutny świadek słabości swej właścicielki. Becca zarzuciła ją na ramię, krzywiąc się na skutek wywołanej w ten sposób fali bólu.
- Nie chciałbym nadużywać twojej dobroci, szczególnie po tym przedstawieniu, które dzisiaj odstawiłam… - przełknęła głośno ślinę, trochę zdenerwowana własnymi zamiarami, ale nie bardzo wiedziała, co innego mogłaby zrobić - …ale czy mógłbyś odprowadzić mnie na jakąś… jaśniejszą ulicę? - Nie chciała powiedzieć „bezpieczniejszą”, nie miała zamiaru ponownie zasugerować, że Nokturn nie szczycił się renomą. Podobnie jak jego mieszkańcy. - Wiem, że musisz być bardzo zajęty, ale wolałabym się w tej chwili nie deportować, jestem dość przywiązana do swojego ciała w obecnej postaci. - kolejny mało śmieszny żart, który, biorąc pod uwagę fakt, że krwawiła i krzywiła się przy każdym ruchu, musiał zabrzmieć doprawdy kuriozalnie - Wolałabym również nie zostać tutaj sama. - dodała po chwili, cicho, z pewnym zawstydzeniem. Szczyciła się tym, że zawsze znajdzie jakieś wyjście z sytuacji. Że nikogo nie potrzebuje. Ale to były przechwałki kogoś, kto nigdy nie znalazł się w prawdziwym niebezpieczeństwie i miał grono oddanych przyjaciół. W tej chwili czuła panikę na myśl, że mogłaby zostać sama, że jakiś inny obcy człowiek o złych zamiarach mógłby dotykać jej ciała… próbować zawłaszczyć nie tylko jej dobytek, ale i cnotę.

Merlinie, chyba nie spodziewała się, że ich pozabija, czy też, co gorsza, odda w ręce władz. Nie miał ochoty w najbliższym czasie wracać do Azkabanu za zbite gęby kilku chłystków z powodu jakiejś rudej przybłędy, nie miał ochoty wracać tam nigdy, a nie od dziś było wiadomo, że on i prawo nie lubili się szczególnie. Ze swoją zapaskudzoną kartoteką poszedłby siedzieć szybciej niż zdążyłby powiedzieć „niewinny”. Z drugiej strony gdyby zaczął nagle donosić do władz, mógłby pożegnać się z jakąkolwiek wiarygodnością w środowisku. Nie żeby zresztą wierzył szczególnie w skuteczność systemu, zdecydowanie większą wiarę pokładał w efektywności własnych rąk i w sprawiedliwości wymierzanej własnymi środkami. Zresztą, Becca miała rację, to miejsce rządziło się swoimi prawami. Tutaj albo wykorzystujesz innych, albo jesteś wykorzystywany. Każdy kradł, każdy kręcił, każdy szukał zysku dla siebie. Czasami wystarczyło kilka ostrzegawczych ciosów w gębę, by zaznaczyć swoją pozycję i rozluźnić napiętą atmosferę.
Nie pokusił się o skomentowanie jej pytania, dotyczącego jego kryminalnej przeszłości; wzruszywszy ramionami, pozwolił jej wysnuć własne wnioski. Rzadko kiedy decydował się na skorygowanie krążących o nim plotek, raczej niechętnie wyprowadzał innych z błędu. Jego reputacji i tak niewiele mogło jeszcze zaszkodzić, a jak wskazuje przykład dzisiejszych wydarzeń, niektóre z nich okazywały się przydatne, szczególnie w półświatku. Mało kto będzie skłonny zadrzeć z kimś, kto wedle jego wiedzy jest zdolny do wszystkiego, włącznie z zabiciem człowieka, co najczęściej było mu bardzo na rękę. Pozwalał więc plotkom rodzić się i ewoluować w wybujałe często opowieści, których treść zaskakiwała niekiedy swoją niewiarygodnością nawet jego samego.
─ Talbott ─ mruknął jeszcze głośno za nimi, choć ich oddalające się głosy stawały się coraz cichsze. ─ Turbot to taka ryba.
Niejednokrotnie w swoim życiu zdążył już przekonać się, że zraniona skroń potrafi krwawić kilkukrotnie mocniej niż wskazywałaby na to powaga skaleczenia. Gdy Becca wyciągnęła dłoń w jego kierunku, odruchowo uchylił się, by uniknąć tego spontanicznego wyrazu opiekuńczości. Jeśli było coś, czego nie potrafił zdzierżyć, przynajmniej w stosunku do siebie, było to najpewniej współczucie. Wytarł twarz wierzchem dłoni, wprawiając ją tylko w jeszcze bardziej nieokrzesany stan.
─ Nie przeginaj ─ uciął jej wpół słowa, spoglądając na nią spod uniesionych brwi. Powinna zrozumieć tym samym, że zrobił już dla niej wystarczająco wiele, o wiele więcej, niż powinna spodziewać się w miejscu takim jak to i po osobie takiej jak on. Nadwyrężanie jego cierpliwości o kolejne przysługi stanowiło ryzykowną i nieopłacalną zagrywkę. ─ Poza tym ─ dodał, a na jego usta wreszcie wkradł się wesoły, łobuzerski uśmiech ─ kto powiedział, że zrobiłem to za darmo?
Przeciągnął ramiona, czując przyjemny ból w mięśniach. Co za dzień. Wreszcie trochę rozrywki w tym smętnym jak pizda mieście. Czas mu było jednak wracać do Białej Wywerny, w końcu i tak zostawił ją bez nadzoru na zbyt długo. Nauczony doświadczeniem, miał wprawdzie magiczne zabezpieczenia, które chlastały po mordzie każdego śmiałka, który próbował wyciągnąć brudne łapy po alkohol lub pieniądze za barem, jednak wolał nie przekonywać się, na jakie jeszcze kreatywne pomysły wpadną te poczciwe zachlane gęby.
─ Skoro nie masz czym zapłacić, mam kilka klozetów do wyczyszczenia. Na jedną noc, nie wyobrażaj sobie. Odpracuj, co trzeba, a potem niech twoja noga lepiej tu więcej nie postanie ─ stwierdził beztrosko, wsuwając dłonie do kieszeni i kierując się w stronę pubu. ─ Pierwsza lekcja, Hale. Na Nokturnie nic nie jest za darmo. ─ Obejrzał się na nią, gdy spostrzegł, że dziewczyna nie podąża za nim, najwyraźniej wciąż jeszcze będąc pod wpływem szoku. ─ I przebierz się w coś, co nie krzyczy tak głośnio „jestem bogata, okradnij mnie, proszę”. To druga lekcja.

Prawdę mówiąc, jego kryminalna przeszłość nie obchodziła jej jakoś szczególnie. Była ciekawska, nie dało się tego ukryć, ale nie wścibska. Zwykle udawało jej się odczytywać prawidłowo sygnały wysyłane przez rozmówców, którzy woleli nie drążyć jakiegoś tematu. Jeśli natomiast dowiedziała się dzisiaj czegoś nowego o Regisie, to na pewno tego, że nie lubi poruszać kwestii osobistych, na pewno nie z przypadkowymi osobami. Ona zaś właśnie do tej grupy się zaliczała. Po krótkim zastanowieniu Becca doszła zresztą do wniosku, że jego zachowanie było bardzo sensowne, a jej własne - skrajnie bezmyślne. Szkoda tylko, że refleksja ta przyszła do niej odrobinę po czasie. W każdym razie, mógł sobie być typem spod czarnej gwiazdy, mógł nawet zabić kiedyś kogoś gołymi rencami. Na razie, nawet jeśli nie był dla niej szczególnie miły, uratował jej tyłek, więc nie miała powodów bać się przy nim o swoje życie. Ani tym bardziej cnotę.
Zaśmiała się urywanie, kiedy Regis uznał za stosowne poprawić oddalających się pospiesznie oprychów, co skończyło się atakiem ostrego kaszlu. Cholera, chyba to całe przyszpilanie jej do muru nie odbiło się zbyt pozytywnie na jej zdrowiu. Będzie coś trzeba z tym potem zrobić, jak znajdzie się w bezpieczniejszym otoczeniu. Skoro zaś o tym mowa… Skuliła się bezwiednie, kiedy Talbott bezpardonowo odrzucił jej prośby. Prawdopodobnie powinna się tego spodziewać po tym, jak odesłał ją ze swojego baru. Wrodzony optymizm kazał jej jednak mieć nadzieję, że opłakany stan, w którym aktualnie się znajdowała, złagodzi trochę jego podejście. A może po prostu liczyła na to, że nie będzie chciał, aby jego interwencja poszła na marne. Należało przecież liczyć się z tym, że na drodze do w miarę bezpiecznej okolicy, Beca natknie się na więcej chcących się szybko wzbogacić, pozbawionych moralności zbirów.
Zanim jednak zdążyła porządnie uświadomić sobie grozę sytuacji i wpaść w panikę, na twarzy Regisa pojawił się nietypowy dlań grymas, przypominający całkiem uśmiech. Tak wyprowadziło to dziewczynę z równowagi, że przez moment nie wiedziała nawet, o czym właściwie mężczyzna do niej mówi. Po prostu gapiła się na niego, jakby była świadkiem jakiegoś cudu. Dopiero kiedy przez opary otaczające jej umysł przedarło się słowo zapłacić skrzywiła się lekko i wzięła głęboki oddech, jakby zamierzała się z nim kłócić. Jakby nie zerżnął jej dostatecznie za tego nieszczęsnego drinka!
Na całe szczęście nie pozbierała się dostatecznie szybko, żeby nagadać mu do słuchu, zanim nie dokończył swojej myśli. Jego kolejne słowa sprawiły zaś, że zapomniała języka w gębie. Czy on jej właśnie zaproponował pracę? I nocleg? Twierdził co prawda, że to tylko na jedną noc, ale wszyscy wiemy, że jak człowiek raz się ugnie, to potem już idzie z górki… Zwłaszcza jeśli Becca udowodni, jaką jest fantastyczną pomocą!
Zanim zdążyła się opanować, z jej ust wydobył się jakiś nieokreślony dźwięk świadczący o skrajnej ekscytacji, zduszony jednak przez niedomagający organizm oraz resztki zdrowego rozsądku.
- Ojacie, obiecuję, że nie poznasz swojej własnej toalety. Gościom będzie się wydawało, że trafili do wychodka królowej! - rzuciła z nadmierną ekscytacją, w myślach dziękując za te wszystkie godziny, które spędziła ze służbą u Crouchów. Chyba myliła się jednak, kiedy mówiła, że nie ma żadnej wiedzy ani doświadczenia. Tak pochłonęło ją planowanie, jak udowodni swoją przydatność, że nie zauważyła, że Regis ruszył już w drogę powrotną. Dopiero kiedy obejrzał się na nią przez ramię, ruszyła za nim krokiem milion razy lżejszym, niż kiedy chwilę temu opuszczała jego bar. Niepomna tego, że utyka, płuca płoną jej żywym ogniem, a na popękanych ustach od czasu do czasu zbierają się świeże krople krwi, uśmiechała się pod nosem i wyglądała na całkiem zadowoloną z życia. Była chyba typem człowieka-kota, co to zawsze spada na cztery łapy. I ma co najmniej kilka żyć.
- Mogę też w ramach zapłaty spróbować zrobić coś z tym. - wskazała na jego krwawiącą skroń - Zawsze byłam niezła z zaklęć uzdrowicielskich. - dodała, wzruszając lekko ramionami, jakby wcale się w środku nie paliła, aby pokazać, że nie jest bynajmniej tak beznadziejna, jak mogłoby się mu wydawać na podstawie dotychczasowych doświadczeń. Na moment jej rozweselona twarz zastygła jednak w wyrazie powagi, kiedy dziewczyna uświadomiła sobie na powrót grozę sytuacji, z której dopiero co wykaraskała się za pomocą Talbotta.
- Dzięki za rady, Regis. I za ratunek. Wiem, że nie masz szczególnych podstaw mi teraz uwierzyć, ale nie jestem wcale aż tak beznadziejnym przypadkiem. W każdym razie zazwyczaj. Coś mi mówi, że uściski wdzięczności nie są w twoim stylu, ale naprawdę, naprawdę jestem twoją dłużniczką. - zamilkła na moment, po czym prychnęła pod nosem - Lekcja numer trzy, nigdy nie mów nikomu, że jesteś mu dłużna?

Nigdy nie wiedział, z jakiego zakazanego nasienia rodzili się niepoprawni optymiści, ale ich naiwna, dobroduszna uciecha życia nieodmiennie wprawiała go w zdumienie. Nie wspominając już o tym, że potrafiła być naprawdę irytująca. To ten typ z rodzaju „wszystko jest możliwe”, „zawsze mogło być gorzej”, „moja twarz została nieodwracalnie poparzona w pożarze, ale przynajmniej mogę grać w horrorach”. Typ w połowie pełnej szklanki. I to nie tak, że Regis nie znajdował w życiu przyjemności, bo wręcz przeciwnie, chwytał się hedonistycznej strony egzystencji jak boi, która pozwalała mu dryfować na powierzchni, nie zanurzając głowy w głębinie, jednak daleko było mu zarówno do przesadnego optymizmu, jak i naiwności. Z reguły nie interesował go stan wypełnienia szklanki, dopóki jej zawartość nie pachniała i nie smakowała jak rum.
Spojrzał na nią spod uniesionych brwi, gdy wydała z siebie nieokreślony kwik radości. Jednocześnie zanotował sobie w myślach, by nie dawać jej do ręki ostrych przedmiotów. Nieszczególnie ufał w emocjonalną stabilność kogoś, kogo do tego stopnia ekscytowała perspektywa nocy spędzonej na czyszczeniu klozetu.
─ Och, poczekaj tylko, aż zobaczysz inne rozrywki. Mycie naczyń, wynoszenie śmieci, zeskrobywanie krwi z parkietu… ─ odparł z przekąsem, rzucając jej spojrzenie zza ramienia.
Skrzywił się niezauważalnie, gdy zaproponowała mu skorzystanie ze swoich umiejętności uzdrowicielskich, mimo iż nie mogła tego dostrzec, próbując dorównać mu kroku i nadrobić stracony dystans. Wydawało mu się całkiem jasne i przejrzyste, że nie ma ochoty przyjmować niczyjej pomocy w tym względzie, jednak Becca uparcie usiłowała go nią na siłę obdarować. Odruchowo przetarł palcami miejsce skaleczenia, pozostawiając na swojej skroni czerwonobrunatną smugę.
─ Wiesz, z zasady nie dopuszczam nikogo z różdżką w okolice swojej twarzy. Przyzwyczaiłem się do jej posiadania, niektórzy przypisują jej nawet jakieś walory estetyczne ─ stwierdził ironicznie, na odczepnego. Wysłuchał jej dziękczynnej przemowy, w międzyczasie podrzucając w dłoni znalezioną w kieszeni monetę. Gdy skończyła, a jej ostatnie słowa wybrzmiały głucho w powietrzu, na jego wargi wpełzł szelmowski uśmieszek. Złapał monetę w powietrzu i zwrócił się ku niej. ─ A jednak szybko się uczysz.
Nie był wprawdzie jeszcze pewny, do czego miałaby przydać mu się Becca, ale wiedział, że kiedy nadejdzie właściwy dzień, upomni się o swoje. Na Nokturnie wszystko miało ostatecznie swoją cenę.
Tymczasem dotarli na miejsce. Uchylił drzwi baru, pogrążając się w przyjemny półmrok podziemnego pubu, gęsty od tytoniowego dymu. Stoliki zaludniły się już, rozmowy stały donośniejsze, na podeście zespół dostrajał instrumenty, szykując się do występu. Ich wokalistka, wyjątkowo urodziwa dziewczyna, bez dwóch zdań półwila, kręciła się od niechcenia po deskach sceny, udając, że nie dostrzega wygłodniałych, napastliwych spojrzeń goszczących tu mężczyzn. Dostrzegłszy wchodzącego Regisa, pomachała mu przyjaźnie, na co odpowiedział uniesieniem dłoni i uśmiechem. Dwójka goblinów kłóciła się o coś zażarcie, waląc kuflami o blat tak dosadnie, że piana pryskała im po rękach. Ktoś siłował się na ręce przy głośnym dopingu gawiedzi. Jakiś stary pirat pykał z fajki, demonstrując przypadkowym obserwatorom, jak wirujący dym przekształca się w fantazyjne wzory, jak z rozkwitającego pąka wystrzeliwuje szarosrebrzysty smok, który następnie zaczyna pożerać własny ogon. Zaczął się wieczór, a Biała Wywerna wreszcie zaczynała nabierać swojego specyficznego charakteru.
Pogwizdując beztrosko pod nosem, Talbott stanął za barem, gdzie zgromadziła się już kolejka zniecierpliwionych koneserów mocnych alkoholi. Przyłożywszy sobie do skroni garść zawiniętego w chustkę lodu, pociągnął porządny łyk whisky i wskazał Becce drzwi na zaplecze.
─ Możesz się tam przebrać i opłukać twarz.

- Zeskrobywanie krwi z parkietu…? - powtórzyła za nim z niedowierzaniem - No, normalnie jak w książkach. - dodała tonem, który niepokojąco przypominał entuzjazm. Chyba dramatycznie usiłowała w tej chwili zapomnieć o napadzie sprzed zaledwie kilku minut, wracając do pozy kogoś, kto nigdy stopy nie postawił w tak niebezpiecznym miejscu, a w ogóle to wychowywał się zasadniczo pod kloszem. Może nie takim ze złota, ale jednak. Jej wieczny optymizm był chyba jednak bardziej sposobem radzenia sobie ze złem tego świata oraz niesprawiedliwością własnego losu, niż autentycznym poczuciem, że wszystko się zawsze dobrze skończy, a w ogóle to egzystujemy w krainie wiecznej tęczy i szczęśliwych jednorożców. Poza tym, z martwienia się i marudzenia raczej rzadko kiedy wynikało coś sensownego. Nie przejmowała się zatem swoim optymizmem, bardziej przeszkadzała jej idąca z nim w parze naiwność. Oczywiście o ile zdawała sobie z niej w ogóle sprawę. Zazwyczaj starała się o tym nie myśleć.
- Mówisz, że blizna sprawi, że będziesz wydawał się jeszcze przystojniejszy? - zapytała, w końcu się z nim zrównując i krytycznie przyglądając się jego twarzy. Znowu. Robiła to praktycznie przez pół wieczoru. To, to znaczy wgapiała się w jego facjatę. Podobał się jej już, kiedy była smarkulą i nic nie wiedziała o chłopakach. Niewiele się od tamtej pory zmieniło. - Może masz rację. - dodała, wzruszając ramionami. Nie miała pojęcia, co było „modne” na Nokturnie. Na pewno nie puchate, żółtawe swetry w rodzaju tego, który akurat miała na sobie. Osobiście wolała leczyć rany magicznie niż czekać, aż łaskawie się zagoją, ale to przecież nie jej sprawa. Zaproponowała pomoc, nie zamierzała nikogo zmuszać do jej przyjęcia.
- Przecież mówiłam! - zareagowała na jego przytyk, jakby wcale nie zauważyła, że nie był on szczerą pochwałą. Boleśnie została już tego wieczoru uświadomiona, że nie jest godną przeciwniczką dla tego tytana pojedynków słownych. Postanowiła więc nie dać się więcej Regisowi sprowokować. Szczególnie teraz, kiedy obiecał jej nocleg. Nie za darmo, oczywiście, ale czyszczenie kibli nie wydawało się aż tak wysoką ceną. Poza tym, jeśli się sprawdzi, być może będzie mogła zagrzać miejsce w Białej Wywernie na dłużej, a niczego nie pragnęłaby bardziej niż bezpiecznej przystani. No, relatywnie bezpiecznej. Nie na zawsze, ale chociaż do czasu, aż nie ogarnie trochę bardziej swojego życia.
Weszła za Talbottem z powrotem do baru, w którym międzyczasie zrobiło się tłoczno. Jej oczy urosły o kilka centymetrów, kiedy usiłowała wchłonąć roztaczający się przed nią widok. Stoliki zaludniała najbarwniejsza hałastra, jaką przyszło jej w życiu oglądać: piraci, awanturnicy, przemytnicy i Merlin jeden wie, kto jeszcze. Jakiś świadek jej wcześniejszego upokorzenia pomachał do niej wesoło, na co zarumieniła się lekko, nie wiedząc jak właściwie odpowiedzieć. Zamiast tego skoncentrowała się na Regisie oraz kobiecie, która zwróciła na siebie jego uwagę. Była piękna. Becca była dostatecznie przeciętna, aby móc podobne sądy wydawać z niewielką jedynie dozą zazdrości. Dobrze, że na świecie znajdowały się tak estetyczne osoby, które samą swoją obecnością potrafiły z nędznej nory uczynić elegancką przestrzeń. Nie, żeby Wywernie czegoś brakowało…
- Dzięki. - rzuciła do Regisa i pospiesznie prześlizgnęła się przez wskazane drzwi. Trochę peszyły ją te wszystkie ciekawskie spojrzenia. Zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli chce się tutaj utrzymać, musi przestać zachowywać się jak porządna panienka z dobrego domu. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze i poplamiony krwią sweter. Zdjęła go przez głowę i otarła zamoczonym w wodzie rękawem twarz. Uleczyła zaklęciem pokaleczone wargi i po raz kolejny przyjrzała się sobie krytycznie. Jeśli miałaby być ze sobą szczera, sama też nie przyjęłaby się do pracy na Nokturnie. Wyglądała zbyt niewinnie, z tymi piegami i niesforną burzą rudych kosmyków. O ile na to pierwsze niewiele mogła poradzić, to drugie można było w miarę łatwo załatwić. Wygrzebała z lekko sfatygowanego plecaka nożyczki i bez większych skrupułów ścięła splecione warkocz włosy na wysokości brody. Wyrównała je odrobinę, nie przejmując się drobiazgami, i przeniosła uwagę na swoje ubrania. Ciężkie, wiązane buty i luźne jeansy mogły jeszcze ujść, ale po zdjęciu swetra została w samym staniku. A chociaż ze strony niektórych gości Wywerny mogło się to spotkać z aprobatą, raczej nie czułaby się zbyt pewnie. Sięgnęła więc po jeden z niewielu czarnych t-shirtów, które znajdowały się w jej posiadaniu i za pomocą nożyczek pozbyła się dolnej jego połowy, poszarpany materiał ujarzmiając za pomocą małego węzełka. Na całe szczęście była również szczęśliwą właścicielką skórzanej kurtki, pamiętającej czasy jej szkolnego buntu (który najwyraźniej wciąż jeszcze trwał). Zarzuciła ją na plecy et voilà, w końcu przestała wyglądać jak ktoś, kto skręcił nie w tę ulicę, co trzeba. Albo przynajmniej nieco mniej rzucało się to w oczy. Posprzątała szybko po sobie i wróciła do głównej sali, opierając się o futrynę w oczekiwaniu, aż Regis będzie miał czas poinstruować ją, co ma robić dalej.
- No to co, gdzie są te toalety? - zapytała w końcu, kiedy kolejka przy barze nareszcie się przerzedziła.

inspiracja metamorfozy

Codzienne incydenty, burdy, pobicia, zaczepki i kradzieże były dla Regisa tak powtarzalną, zwyczajną codziennością, tak pospolitym elementem dnia, że chyba nawet nie dostrzegł bądź nie pokwapił się przyjąć do wiadomości, że na Becce sytuacja sprzed kilku chwil wyraźnie odcisnęła swoje piętno i wywarła znacznie większe wrażenie niż na nim. Choć być może nie miało to dla niego po prostu większego znaczenia. Wydawał się poświęcać jej stosunkowo niewiele uwagi, jak na wizerunek bohaterskiego obrońcy, który zdążyła mu ją chyba ponownie przypisać, przekonana o jego dobrym sercu i czystych intencjach.
─ O taak, rozbryzgi krwi na ścianach, rzygowiny na podłodze… ─ wymieniał dalej, chyba wziąwszy sobie za cel, by jak najbardziej zniechęcić ją do pomysłu pracy w Wywernie. Oczywiście szło za tym pewne podkoloryzowanie opowiadanych historii. ─ Raz znalazłem trupa na zapleczu, w samych gaciach. Miał zaciśnięty pasek na szyi i spodnie opuszczone do kostek, więc szczerze mówiąc nie jestem pewny, czy wdał się porachunki z lokalnym półświatkiem, czy po prostu realizował fantazje.
Gdy nazwała go przystojnym, zerknął na nią kątem oka, a jego wargi drgnęły w rozbawionym uśmiechu.
─ To jak, dalej chcesz mój kosmyk włosów? Myślę, że stanowiłby doskonały dodatek do twojego ołtarzyka ─ zadrwił, by chwilę później obrócić się w kierunku klienta, który zamierzał złożyć zamówienie.
Nie obejrzał się za Hale, gdy ta udała się na zaplecze, by odświeżyć się po przygodach dzisiejszego wieczoru. Obsłużywszy klientów, których oczy płonęły już perspektywą jak najszybszego zachlania gęby i roztrwonienia wypłaty na hazard, dragi lub dziwki (choć założenie, że chociaż połowa z nich dysponowała legalnie pozyskaną wypłatą było nader optymistyczne), oparł się o bar z założonymi na piersi rękami i skupił wzrok na obserwacji niewysokiej sceny, na której zespół szykował się właśnie do wykonania pierwszego tego wieczoru numeru. Wokalistka, półwila, zbliżyła się ku środkowi podestu w chmurze gęstego dymu, który otoczył jak gdyby znikąd, po czym, rzuciwszy obserwującej ją widowni długie, dalekie od niewinności spojrzenie, zaczęła śpiewać. Choć znał ją na tyle, by wiedzieć, że nie sprawiało jej to bynajmniej przyjemności, musiał przyznać, że potrafiła wykorzystać swoje atuty w najbardziej skuteczny sposób.
Zamyślony, ledwie zauważył pojawienie się Becci, o której istnieniu zdążył w zasadzie niemal zapomnieć. Omiótłszy ją spojrzeniem, tak przelotnie, że właściwie nie zarejestrował jej twarzy, przynajmniej nie na tyle, by ją rozpoznać, wskazał za siebie kciukiem i mruknął:
─ Za rogiem, po pra… ─ urwał jednak nagle, by spojrzeć na nią jeszcze raz. Jego brwi najpierw zmarszczyły się, a potem uniosły. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, po czym zamknął je, skonsternowany, bo mógłby przysiąc, że jeszcze dziesięć minut temu wyglądała zupełnie inaczej. ─ Czy ty obcięłaś włosy? ─ zapytał, choć wydawało się, że nie oczekiwał odpowiedzi, bo zaraz potem, odzyskawszy rezon, parsknął urywanym śmiechem. ─ Nono, aleś się wystroiła. Klozety będą onieśmielone. Szczota w rękę i szoruj stąd – szorować. Oczywiście można by to załatwić magią, ale widzisz – cenię sobie zaangażowanie i dokładność. Czasem trzeba pobrudzić sobie ręce, nieprawdaż?
Powiedziawszy to, wygrzebał szczotkę do toalet ze schowka i podał jej ją z najbardziej czarującym z podszytych niekrytą złośliwością uśmiechów.

Jej oczy rozszerzyły się lekko, kiedy tak słuchała jego słów, próbując równocześnie za nim nadążyć. Być może różnica wzrostu między nimi nie była szczególnie znacząca, a nogi to chyba Becca miała nawet dłuższe, ale jakimś cudem Regis nadal potrafił szybciej przemykać pogrążonymi w półmroku uliczkami Śmiertelnego Nokturnu. Należało to prawdopodobnie zrzucić na karb wieloletniego doświadczenia.
- I co się wtedy robi z takim trupem? - zapytała, marszcząc lekko nos. Zakładała, że wzywanie władz raczej nie było tutaj mile widziane. Być może głównym źródłem jej wiedzy na temat tych okolic pozostawały krążące po świecie legendy, ale na własne oczy również zdążyła się przekonać, że panowały tutaj zupełnie inne zasady i prawa. - I pomyśleć, że najbardziej ekscytującą rzeczą, jaka wydarzyła mi się przez te wszystkie lata było znalezienie nagiego Billiego na brzegu jeziora po imprezie na zakończenie roku… - westchnęła, jakby rzeczywiście tyle ją ominęło: wszystkie te burdy, obijanie sobie nawzajem pysków, dewiacje seksualne oraz brutalne morderstwa. No ale cóż, musiał jej wystarczyć Billie, zakrywający w przerażeniu swoje przyrodzenie i jękliwie proszący, aby nie patrzyła na niego, bo jest brzydki. Nie wydawała się zniechęcona, w każdym razie. A może nadal była po prostu w szoku. Ewentualnie życie wcale nie obchodziło się z nią do tej pory aż tak łagodnie i to, że aktualnie przychodził jej do głowy jedynie incydent z Billiem, było kwestią chwilowego zaćmienia umysłu.
- To zależy, skąd miałby pochodzić ten kosmyk. - rzuciła zgryźliwie, prawie już przechodząc przez próg drzwi prowadzących na zaplecze. Co prawda miała się nie pakować więcej w potyczki słowne z Regisem, ale nie mogła się powstrzymać. Poza tym, kwestią sekund było, zanim znalazła się poza zasięgiem jego głosu oraz ewentualnej riposty. Uważała go za przystojnego, no i co z tego? Czy to było aż tak dziwne? A może nienormalne było po prostu przyznawanie tego na głos? Dla Bec nie miało to większego znaczenia. Nie miała większego doświadczenia z płcią przeciwną, a prostolinijność wydawała jej się całkiem dobrą strategią. Przynajmniej nie ryzykowała wplątaniem się w jakieś gierki, których zasad zupełnie by nie rozumiała. Pomijając to wszystko, mogła uważać kogoś za przystojnego i ani trochę go nie lubić. Wygląd to jedno, cała reszta - drugie.
Kiedy w końcu znalazła się na powrót we wspomnianych wyżej drzwiach na zaplecze, oprócz tego, że wyglądała inaczej, odmiennie się również czuła. Jakby odważniej, jakby bardziej na miejscu. I chociaż prawie na pewno wszystko to było tylko i wyłącznie w jej głowie, wyprostowała się nareszcie i z jakimś mniejszym onieśmieleniem (choć z równym zachwytem) przyglądała się pięknej wokalistce, roztaczającej swoje wdzięki ze sceny. Z pewną satysfakcją skonstatowała, że Regis jej nie rozpoznał, a nawet początkowo potraktował jak jedną z przypadkowych klientek szukających drogi do toalety. Zadowolenie to nie trwało jednak długo, choć przecież powinna spodziewać się drwin ze strony kogoś, kto od samego początku nawet nie próbował być dla niej miły. Zjeżyła się odrobinę, ale postanowiła być mądrzejsza niż poprzednio i zapanować nad żywiołowym temperamentem.
- Cieszę się, że aprobujesz. - ruchem, który mogła podejrzeć tylko u znacznie bardziej doświadczonych kobiet kokietujących znacznie bardziej im przychylnych mężczyzn, zgarnęła prześmiewczo luźne kosmyki za ucho, po czym skrzywiła się lekko. Zaraz jednak wzruszyła ramionami. Nigdzie się jej przecież nie spieszyło, to Regisowi klienci będą najwyżej narzekali na zbyt długo zamknięty klozet. Ona w najgorszym wypadku umyje po wszystkim ręce jakimś kwasem.
Odebrała więc od mężczyzny szczotkę z równie czarującym uśmiechem, pozbawionym jednakże drwiny, za to zaprawionym czymś w rodzaju rozbawionego wyzwania. Bez dalszego przeciągania nieuniknionego skierowała się do przybytków, które najwyraźniej potrzebowały jej kobiecej ręki, nie udało się jej jednak tak szybko zapracować na nocleg. Obie toalety były zajęte. Dopiero po dobrych kilku minutach z jednej z nich wytoczył się jakiś ledwie przytomny mężczyzna, roztaczając dookoła kwaśną woń wymiocin. No świetnie. Zapowiadało się na zabawę. Gdyby użyła czarów, Regis prawdopodobnie nigdy by do tego nie doszedł, ale nie zamierzała ryzykować. Jego lokal, jego zasady. Nawet jeśli utrudniał życie klientom przez złośliwą chęć utrudnienia jej zadania. Kilka, a najpewniej kilkanaście piosenek później w końcu wytoczyła się z drugiej łazienki, spocona, nieświeża i zapewne przesiąknięta egoztycznymi aromatami, które od innej strony pozwoliły się jej zapoznać z przekrojem gości lokalu. Tym razem spojrzenie, które rzuciła wypielęgnowanej kobiecie na scenie, było niemalże wrogie. No ale żeby śpiewać, trzeba było to umieć. No i powalający wygląd też na pewno nie przeszkadzał. Nieco mniej entuzjastycznie niż wcześniej zawlokła się przed oblicze Regisa i wyciągnęła w jego kierunku dłoń ze szczotką.
- Zadanie wykonane. Klozety faktycznie były onieśmielone, aż pobielały ze strachu. - stwierdziła, wolną ręką usuwając z czoła kosmyk, który postanowił się doń przykleić. - Coś jeszcze?