Biała Wywerna

Biała Wywerna

Wciśnięta w mroki jednej z bocznych uliczek Nokturnu, schowana w ciasnym przejściu za ciężkimi drzwiami, wtopionymi gładko w mur na wzór dziesiątek im podobnych, pod metalowym szyldem, który jako jedyny zdradza jej faktyczne położenie, Biała Wiwerna może nie budzić większego zaufania. Co więcej, może dziwić, że ktoś w ogóle zapuszcza się w jej okolice, nie będąc zagubionym wędrowcem, który zboczył ze ścieżki o kilka razy za dużo.
Choć za dnia gości zaledwie kilku zbłąkanych klientów, zwykle zagorzałych miłośników wysokoprocentowych trunków i hazardu, wraz z nadejściem wieczoru Biała Wiwerna budzi się do życia. Lokal wypełnia się gęstym tytoniowym dymem i dźwiękami swingowych kawałków, granymi na żywo z podestu dla zespołu. Najwięcej klimatu wprowadza jednak jej różnorodna, kolorowa klientela, złożona z wszelkiej maści paserów, oszustów, drobnych rzezimieszków i poszukiwanych przestępców, od nieprzystępnych goblinów, przez skrzaty, półolbrzymy i wile, aż po wampiry i wilkołaki, wszelkich odszczepieńców, kobiety do towarzystwa, cyrkowców, skorumpowanych polityków przybywających incognito, każdego jednego wyrzutka, banitę i pariasa, który nie pasuje nigdzie indziej, każdego, kto ma jakiś interes do załatwienia, kto poszukuje informacji, kto chce się zwyczajnie napić i porządnie zabawić. Tu ktoś gra w karty, klnąc siarczyście przy każdym rozdaniu, tam ktoś tłucze kogoś po gębie za pieniądze przy głośnym dopingu obserwatorów, gdzie indziej grupa starszych eleganckich mężczyzn ogląda się za nieelegancko ubraną półwilą.
Choć przepływ gości jest kontrolowany, poza wyszczególnionymi dniami wstęp nie wymaga znajomości hasła, jako że miejsce znane jest głównie osobom ze środowiska. Po przestąpieniu progu przestrzeń może wydawać się stosunkowo mała, wystarczy jednak zejść po schodach na niższy poziom, gdzie pod kamiennym sklepieniem w urzekającym klimacie podziemnego klubu toczy się całe życie lokalu.

Pub ma w ofercie głównie alkohole, ale poza nimi oferuje też pewien wybór słonych przekąsek.

• Ognista Whisky Ogdena
  
• Ognista Whisky Blishena
  
• Berry Ocky Rot
  
• Pinnock's Giggle Water
  
• Chichacz
  
• Mózgotrzep
  
• Wino skrzatów
  
• Rum
  
• Grog
  
• Wino pokrzywowe
  
• Wino z czarnego bzu
  
• Piwa (bogaty wybór)
  
• Wódka
  
• Specjał spod lady dla wyjątkowo silnych zawodników, o który należy poprosić bezpośrednio barmana
  

- Nie muszę ich oglądać, żeby wydać diagnozę. Definitywna amputacja. Nic już z nich nie będzie. Po takim ciosie na bank przynajmniej jedno masz teraz gdzieś na wysokości jelit. - Rzuciła, jakby od niechcenia. Najwyraźniej przyzwyczajona do dowcipów z podtekstem. Nie miała zamiaru się nawet oburzać, Louis był uprzywilejowany i mógł pozwalać sobie na więcej. Gdyby podobną uwagą obdarował ją jakiś randomowy gość, pewnie odpowiedź Beth by go zabolała.
Oczywiście zażenowanie Beth rosło, bo przyłapała się na tym, że z zazdrością patrzy na to, jak Theo wita się z jakąś blondynką. Wydedukowała z wymiany zdań między nią, a Louis'em, że należała do przeciwnej drużyny. Beth wyraźnie nie zwróciła na nią uwagi podczas meczu, zbyt zaaferowana bójką na trybunach i opatrywaniem ran zawodników. W głowie ciemnowłosej pojawiła się masa pytań, pomimo że nadal czuła usta Theo na swojej skroni. To było chore i niedojrzałe, ale chyba najlepiej świadczyło o tym, jak głęboko wpadła pani ordynator.
Pytanie o muzykę miało odwrócić jej uwagę od tych nieprzyjemnych myśli. O ile Keen niesiona na endorfinach zwycięstwa oraz poczucia bezpieczeństwa, wśród bliskich czuła się w miarę pewnie, tak pojawienie się obcej blondynki zupełnie ją z tego stanu wytrąciło. Przede wszystkim dlatego, że przy tak atrakcyjnych i pewnych siebie kobietach czuła się raczej mniejsza niż większa. W dodatku to było terytorium tej nieznajomej i niezależnie, jak miły uśmiech by miała, Beth zwyczajnie miała wziąć nogi za pas. No i Theo postanowił odstąpić jednak od boku Keen, co zwiększyło syndrom przerażonego zająca.
- Nie będę wchodzić w twoje kompetencje. - Uśmiechnęła się blado do nienaturalnie pięknej wokalistki, próbując ratować się piwem, które wreszcie do niej dotarło. Wtedy zorientowała się, że nie tylko ona odczuła wpływ pojawienia się nowych osób.
Sięgnęła po serwetkę, mając zamiar obrócić sytuację w żart i jeszcze trochę dopiec kumplowi. Może uznała, że Poole jednak lepiej zniesie bycie w centrum uwagi, niż ona sama?
- Musicie mu wybaczyć. - Zwróciła się do blondynek. - Biedak oberwał w głowę i chyba właśnie dostał udaru. - Niczym opiekuńcza niania otarła kącik ust Louisa. - Przykra sprawa, po ostatnim jego układ nerwowy już był nadwyrężony, a teraz... Wiecie, nie wszystko działa jak powinno. - Teatralne zmartwienie na jej twarzy nie współpracowało z wrednym błyskiem w oczach. Ostatecznie, najprawdopodobniej odtrącona ręką Poole'a, odrzuciła chusteczkę na blat stołu. Była wyraźnie z siebie zadowolona, chociaż jej uwagę wciąż skupiał Theo rozmawiający z Regis'em. Jakoś spięła się, kiedy na blacie przed właścicielem lokalu wylądowała sakiewka. Pieniądze Bulstrode'a były kluczem do wielu drzwi i wygód, ale wcale nie sprawiały, że Beth czuła się komfortowo. Wręcz przeciwnie, wolałaby aby status majątkowy jej oraz Theo był bardziej do siebie zbliżony.
Spojrzała na Beccę, jakby chciała jej telepatycznie przekazać, że nie wiedziała, co zamierza Theo i bynajmniej też nie jest z tego powodu zadowolona. Złapała za swoje piwo i wyzerowała szklankę jednym duszkiem.
- Napijmy się czegoś mocniejszego. - Rzuciła do Louis'a, najwyraźniej zupełnie zapominając o tym, że właściwie to zabraniała mu pić. - W tym stanie chociaż raz jesteś na moim poziomie picia. - Przeniosła wzrok na blondynkę, która przed momentem przedstawiona została w towarzystwie. - Elizabeth Keen, miło mi. Napijmy się razem. - Promienny uśmiech zagościł na twarzy Beth, która najwyraźniej przybrała taktykę ignorowania karcącego spojrzenia swojego partnera, jeśli takowe było właśnie posyłane w jej stronę. Równie karcące spojrzenie przez chwilę, przed momentem, posyłała w jego kierunku Keen. Najwyraźniej świetnie się dobrali.

Impreza robiła się coraz bardziej huczna, a podstawą dobrej zabawy był oczywiście alkohol. Pomimo tego świetne humory obecnych udzielały się Murphy co powodowało, że poniosła ją chęć śpiewania. Gdy pojawiła się słynna Charlie ─ o której wcześniej nie słyszała ─ postanowiła sprawdzić czy śpiewa tak dobrze jak wygląda. Była nawet gotowa zaprosić Elizabeth do wspólnego śpiewania. Wybuchła gromkim śmiechem gdy Elizabeth tak pięknie odpowiedziała Louisowi i to nie dlatego, że miało być to iście złośliwym komentarzem, ale po prostu czuła, że wszyscy nabierali pozytywnego dystansu.
Na widok blondwłosej piękności ─ Adory Rosier ─ Frances oniemiała. Co prawda czuła jak alkohol ją uspokajał, lecz świadomość, że był tu ktoś z błękitnokrwistej rodziny, która nie za bardzo przepadała za rodziną Murphych nabrała wody w usta. Nigdy z Adorą w gruncie rzeczy nie miała zbliżonych relacji, ba, nigdy nie zamieniła z nią słowa, toteż stwierdziła, że skupi się na osobach, które faktycznie znała. Becca była najbliżej i postanowiła trzymać się w miarę blisko.
─ Bardzo chętnie, wiesz? Tylko musiałabym wiedzieć czy pojawi się ktoś z magimilicji... Z drugiej strony sama rozumiesz, że nie miałam zamiaru zaczynać grubych akcji? Po prostu drażni mnie ten typ, a Nastię owinął sobie wokół palca. Nie mam jej za złe, że stanęła w jego obronie, ale takich jak on się nie szanuje. Już sam fakt jak poważnie podchodzi do spraw napaści... ─ rzuciła rudowłosej spory wyrzut myśli, ale zatrzymała się gdy miała wspomnieć o czymś o czym lepiej faktycznie nie mówić. Mogła przeczuwać, że nawet Bulstrode miałby z tym problem.
Westchnęła ciężko, a potem poprosiła o kolejną kolejkę. Tym razem pomyślała o polskiej wódce. Usłyszała głos Louisa gdzieś za plecami, więc się odwróciła, by zerknąć, że rozmawiał z Adorą, który przedstawiał po kolei swoich przyjaciół. Tak... przy Frances był ten problem. Nie dziwiła mu się, sama miała lekki problem z określeniem Louisa kim dla niej był. Ale im dłuższa myśl, tym bardziej czuła się spięta. A przecież nie o to chodziło.
─ Beth, polecam ci polską wódkę. Ostatnio gdy tu przyszłam nieźle mnie kopnęła.
Zaśmiała się blondynka zerknąwszy po Keen, gdy ta kończyła swoje piwo. Musiała wziąć głęboki oddech nim zdecydowała się na kieliszek. Poczuła przyjemne mrowienie wzdłuż pleców, czuła jak rozgrzewa ją od środka. Odłożyła kożuch na oparcie stołka barowego, ukazując bladoniebieską koszulę.
─ Louis, może też spróbujesz? ─ zachęciła go. ─ No i ty Regisie... Becca, ty też pij.
Posłała wszystkim serdeczny uśmiech.

Na słowa Regisa uśmiechnęła się w sposób, który w zamierzeniu miał chyba pasować do określenia, którym ją scharakteryzował. Wbrew jego słowom nie była jednakże z natury szczególnie urocza, więc wyszło jej to odrobinę krzywo i mało autentycznie. Znacznie lepiej sprawdzała się w uśmiechach uwodzicielskich, co zresztą miała okazję udowodnić zaledwie chwilę później.
- To ja w całej swej wspaniałości. - rzuciła, nie ukrywając sarkazmu i skrzywiła się, kiedy ze sceny dobiegło ją fałszywe rzępolenie strojącej się gitary. Najwyraźniej miała jeszcze chwilę, zanim zespół ogarnie instrumenty. Jakoś nigdy nie byli w stanie zrobić tego zawczasu. Zwykle za bardzo pochłaniało ich picie na koszt właściciela. Nie, żeby ona nie korzystała z tego przywileju…
- Jak chcesz. - odpowiedziała Beth, postukując pomalowanymi burgundowym lakierem paznokciami o drewno baru. - Jakbyś zmieniła zdanie, to nietrudno będzie mnie znaleźć. - zażartowała jeszcze, ale w tym momencie Becca pojawiła się z jej drinkiem i wyrazem lekkiego zaaferowania na twarzy. Jasno dawała do zrozumienia, że ma jej coś do przekazania, więc Charlie pochyliła się do niej ponad ladą. W pomieszczeniu panował gwar, który skutecznie utrudniał konwersację. Na szczęście Hale udało się streścić swoją sprawę w kilku zdaniach, co lekko zszokowało Charlie, która zdążyła się już zorientować, że nowa pomocnica Regisa nie szczędzi nikomu słów. Kiedy zaś zainspirowana wypowiedzią koleżanki podniosła wzrok ponownie na Poole’a, miała okazję przyjrzeć się strumieniowi piwa, który ciekł właśnie po jego brodzie prosto na koszulkę. Brew dziewczyny powędrowała do góry, która z drwiącym uśmieszkiem na twarzy wróciła spojrzeniem do Becci.
- Rozumiem, co masz na myśli. - zdążyła jeszcze powiedzieć, zanim przeszkodziło jej pojawienie się Theo i jego sakiewki. A raczej na odwrót, bo wypchany trzos znalazł się w pobliżu Charlie pierwszy. W przeciwieństwie do Hale nie ukrywała swojego rozbawienia tą sytuacją. Wyraźnie skrzywiła się też, kiedy Becca zainterweniowała pierwsza, psując całą zabawę.
- O tak, bez takich jak ty, musiałabym pewnie nadal zarabiać na ulicy. - rzuciła, uśmiechając się słodko do mężczyzny. Nie w uwodzicielski sposób, żeby pozostawić sprawę jasno. Nie była ślepa a Keen znajdowała się tuż obok. Nie, żeby jej nieobecność cokolwiek mogła zmienić w tej sprawie. Zauważyła przy tym przybycie kobiety, w której rozpoznała podobną sobie i zmierzyła ją przelotnym spojrzeniem. Na oko łączyło je niewiele poza kolorem włosów oraz nieludzką naturą części przodków.
- Na mnie chyba pora. - rzuciła, zgarniając z lady szklankę ze swoim drinkiem i uśmiechając się po raz ostatni do dwójki za barem oraz Beth, jeśli ta nadal spoglądała czasem w jej stronę. Zaraz potem skierowała się na scenę i zamieniwszy kilka zdań z zespołem, sięgnęła po mikrofon. Spojrzała przeciągle na Poole’a i zaczęła śpiewać, swoją atencję dzieląc następnie względnie sprawiedliwie pomiędzy wszystkich (choć przede wszystkim męskich) klientów (oraz pracowników, żeby nie marudzili) Wywerny.

Obdarzyła Theodora, który wyrósł przed nią tak samo ciepłym i życzliwym uśmiechem.
- Dziękuję za miłe słowa, monsieur Bulstrode. To było... très inspiré doświadczenie. Swoją drogą... Zauważyłeś, że to nasz wspólny, trzeci mecz w amatorskiej i zawsze trafiamy do przeciwnych drużyn? - zwróciła się zarówno do Theodora, jak i Louisa, ponieważ ten zdążył ją już zauważyć oraz wbić w jej skromną osobę swoje ślepia. Pamiętała lepiej, niż by tego sobie życzyła, iż poprzednim razem pętli broniła Josephine, a następnie Sirius. Z kolei Poole zawsze z uporem maniaka posyłał w jej stronę tłuczki, choć dopiero dzisiaj, gdy wystąpiła na pozycji ścigające, tak zaciekle. Ten fakt pozostawiła jednakże bez werbalnego komentarza, gdyż  mało inteligentna mina ex Gryfona mówiła sama za siebie; na pewno nie myślał o tym, jak dobrym okazała się zawodnikiem. Wolała jednak nie zapędzać się w swoich gdybaniach, dlatego też lekkim, przyjacielskim kuksańcem, sprowadziła go na ziemię.
- Następnym razem także va te botter le cul - roześmiała się dźwięcznie, perliście, tym samym najprawdopodobniej utwierdzając Louisa w przekonaniu, iż nie żywiła do niego urazy za tę barwną i jakże pasującą do jego osoby ekspresje.
Wymieniwszy uprzejmości z każdym, kto został jej przedstawiony, zajęła miejsce wśród wesołej gromadki. Nie umknął jej uwadze dość rozczulający gest Keen, która najprawdopodobniej chciała ratować Poola z opresji znalezienia się pomiędzy młotem, a kowadłem - czyli w bliskim sąsiedztwie dwóch wilich córek - Adora, puściwszy perskie oczko wokalistce, zatrzymała swoje spojrzenie na Elizabeth.
- ... Albo wręcz przeciwnie. Działa aż za bardzo - nawet nie siliła się na konspiracyjny szept, pozwalając usłyszeć jej słowa każdemu, kto tylko przysłuchiwał się żywej wymianie słów nad pełnym szkłem.
Ponieważ propozycja, aby wspólnie się napić padła już od dwóch czarownic, złapała spojrzenie Rebbeci.
- Jeżeli wino, które piłaś jest dobre i nie kwaśne, poproszę lampkę - nie mogła się oprzeć wrażeniu, że już gdzieś widziała tę sympatyczną, piegowatą buźkę; Adora może i nie miała dobrej pamięci do imion, ale twarze zapamiętywała w mgnieniu oka. Podziękowała, gdy ta podała jej szkło, ale gdy nie wiedzieć kiedy także przed nią stanął kieliszek z czystą, uniosła brew. Nie była pewna, czy miała tak mocną głowę jak Frances, wolała więc nie ryzykować z czymś mocniejszym, co z kolei Murphy przeszło przez gardło jak woda.
- Pachnie jak destylat do warzenia eliksirów... To się na pewno pije? - łypnęła na felietonistkę niepewnie, a także popatrzyła po pozostałych czarownicach. Jeżeli one się napiją... Cóż! Do dna! Pozostało jej żywić cichą nadzieję, że właściciel tego pubu nie pozwoli jej skończyć pod stołem, choć patrząc się zupełnie obiektywnie na Regisa, nie można byłoby być niczego pewnym.
Alkohol lał się strumieniami, a towarzystwo  stopniowo pozbywało się skrępowania. Prędzej czy później, to musiało się skończyć prośbą skierowaną do Charlie, aby zaśpiewała się bardziej żywszego oraz skocznego. Obserwowała, jak wolna przestrzeń pomiędzy stolikami zapełnia się kolejną parą. Dopiwszy wino, jeszcze chwilę kołysała kieliszek w ręku, po czym wstała i bez większych przeszkód, znalazła się przez Talbottem.
- Tak, dam się porwać do tańca - odparła, wyciągając do niego swą smukłą dłoń.
Być może w tym miejscu należałoby wspomnieć, iż Adora Rosier czuła muzykę nie tylko klasyczną, a także elegancką, aczkolwiek nie chciała mężczyźnie psuć niespodzianki. Niech rozegra to na własnych zasadach, poprowadzi ją w tym bardziej dzikim oraz bezpruderyjnym tańcu, a jak zasłuży, czekać go będzie miła niespodzianka.

Przez chwilę przyglądał się interakcji Charlie z resztą towarzystwa, z lekkim uśmiechem przysłuchując się komentarzom Beth. Sam nie mógł powiedzieć, by był odporny na urok wil, jednak znał wokalistkę już na tyle długo, by nie reagować połowiczną utratą świadomości za każdym razem, gdy ją widział. Znał ją również na tyle długo, by wiedzieć, że przyzwyczajona do widoku śliniących się do niej mężczyzn, nie czerpała z niego przyjemności, choć nauczyła się to wykorzystywać dla własnych korzyści. Od dziecka posiadała dwa najbardziej zauważalne atuty – urodę i głos – i obydwa z nich pozwoliły jej przetrwać, gdy życie zmusiło ją do zarabiania na ulicy. I tam ją znalazł pewnego dnia, gdy śpiewała dla pieniędzy w jednym z brudnych zakątków Nokturnu, po czym zaprosił do występów w Wywernie.
– Ulało ci się, stary – mruknął z rozbawieniem do Poole’a, nieokreślonym gestem w okolicach twarzy dając mu znać, że się opluł. – Ten tłuczek jest poza zasięgiem twojej pałki.
Nie żeby miał prawo mówić Charlie, co ma robić, ich relacja nie działała w ten sposób, jednak nie uważał, by był to dobry pomysł. Charlie była… popsuta, podobnie jak Talbott. Życie doświadczyło ją dostatecznie, by skrzywić jej podejście do relacji międzyludzkich. Wykorzystywała  swój urok dla korzyści. I dla zabawy. A i on czułby się z tym co najmniej dziwnie. Gdy Fran wspomniała o wódce, Talbott ustawił kieliszki w rzędzie obok siebie i płynnym ruchem rozlał do nich zawartość butelki. Wzniósł jeden z nich do ust i z uśmiechem opróżnił go jednym haustem.
Nalewał właśnie piwa z beczki do kolejnego kufla, kiedy na ladzie tuż przed jego twarzą wylądowała z brzękiem ciężka sakiewka monet. Znieruchomiał na moment, by zaraz podnieść spojrzenie na właściciela tego dobroczynnego datku. Gest dobrej woli? Co to właściwie miało znaczyć? Cholerny paniczyk z Ministerstwa i jego łaskawa jałmużna dla nokturńskiej biedoty. Nie pierwszy raz spotykał się z sytuacją, gdy osoby o wyższym statusie, w szczególności arystokracja, traktowały go z wyższością, pobłażliwością lub litością; gdy z automatu brano go za winnego wszystkich wydumanych przestępstw i wykroczeń, dlatego tylko, że był bezpańską przybłędą z Nokturnu. Zdążył przywyknąć, zobojętnieć, co nie znaczy, że napawało go to większą sympatią dla arystokracji. Za każdym razem, gdy jakiś nadziany członek socjety próbował potraktować go z góry gdzieś na Nokturnie umierała mała sierotka.
Wypuścił z nosa smugę tytoniowego dymu, odstawiając napełniony kufel i energicznie przesuwając go po blacie do klienta. Następnie chwycił mieszek i podrzucił go w dłoni.
─ W geście dobrej woli przyjmę to, zamiast od razu wepchnąć ci to w gębę ─ odparł spokojnie, przywołując na wargi ironiczny uśmiech. Biała Wywerna i jej finanse miały się dobrze, a Theo powinien zrozumieć, że jego wielkopański gest i następujące po nim słowa stanowiły coś, co w jego kręgach określano chyba jako faux pas, a za co w kręgach Talbotta po prostu dostawało się po mordzie. Theo nie był fundacją charytatywną, a Regis nie należał do jej beneficjentów. Zerknął spod uniesionych brwi na Beccę, która starała się chyba załagodzić sytuację, po czym powrócił spojrzeniem do Bulstrode’a, który rozglądał się dookoła, jakby spodziewał się, że zaraz zza którychś drzwi wyleci jakieś truchło. Słowa Charlie sprawiły tylko, że jego uśmiech poszerzył się i nabrał cech przekornej złośliwości. ─ Regis Talbott. Poprzedni właściciel leży martwy w piwnicy, więc tak, chyba teraz należy już do mnie.
Urwał, bo przed nim znienacka wyrosła Adora, nie przejmując się chyba faktem wtrącenia się w rozmowę. Jak przypuszczał, nie miała świadomości tego, że widzieli się już raz, na jej weselu, gdzie osobiście składał jej życzenia, a skąd jej mąż wyrzucił go, w efekcie konfliktu z Dolohovem. Łaskawie zgodziła się, by porwał ją do tańca.
─ Nie pytałem ─ odparł swobodnie, uśmiechając się przy tym ironicznie. Co jest nie tak z tymi arystokratami? Chwycił jednak jej dłoń i zerknął kątem oka na Theodore’a. ─ Poplotkowałbym jeszcze, ale sam rozumiesz… Charlie, zarzuć coś szybszego. ─ Machnął różdżką, a stoliki w przylegającej sali, w której znajdowała się scena z zespołem, rozsunęły się, robiąc miejsce na prowizoryczny parkiet. Podwinął rękawy koszuli, spoglądając z łobuzerskim uśmieszkiem na Adorę. ─ Zobaczmy, czego was uczą na tych waszych sztywniackich potańcówkach.

Był tu ze względu Keen, sam zapewne nie dołączyłby do tej zgrai. Do Bulstrode'a czy Adory było to zasadniczo niepodobne, pojawiać się w takich lokalach i to jeszcze nie czując smrodu za plecami tych, którzy najchętniej by ich okradli. Z daleka cuchnęli groszem; dziwne, że na Poole'a jeszcze nie napadli, pomyślał Theodore. Posłał rudowłosej dziewczynie nieskromny uśmiech, ale spojrzenie, które posłała podirytowanemu Regisowi, a potem Theodore został potraktowany jak przez typowego gościa z Nokturnu. Regis niczym nie różnił się od ludzi, którzy tutaj przebywali: byli aroganccy, złośliwi i uważali, że ktoś taki jak Bulstrode nie ma prawa zaglądać im w kieszeń. Na szczęście Theodore miał monopol na wypytywanie o takie sprawy, zważywszy na swój zawód. Przemilczał fakt, że Regis opluł go jadem.
─ Czyli Nokturn się w ogóle nie zmienia. Wciąż wspina się po szczeblach po trupach, co?
Theodore był tutaj prywatnie, ale nie omieszkał skorzystać na tej informacji później ─ nawet jeżeli informacja okazałaby się nieprawdziwa ─ by przyjść z nakazem prosto z Ministerstwa. Jednak po sprawdzeniu ksiąg w Borginie i Burkesie miał dość Nokturnu na cholernie długi czas. Teraz Elizabeth była tym wyjątkiem. Polska wódka, irlandzka czy norweska... nie robiło to Theodorowi różnicy; on pijał jedynie ognistą whisky lub zwykłą mugolską. Odpuścił sobie kolejkę, by odwrócić się w stronę kobiet.
Jeżeli Regis nie zamierzał wdawać się z nim w dyskusję, pozostawało Bulstrodowi towarzystwo pięknych dam... i Louisa.
─ Tak, zauważyłem. Może zdarzy się taki moment, że trafię do twojej drużyny, ale z drugiej strony nie czuję tej więzi drużynowej bez Louisa. ─ Wzruszył ramionami Bulstrode. Gdy pojawiła się nieopodal Elizabeth, złapał ją w biodrach, gdy ta zamierzała wypić coś mocniejszego. Musiał mieć ją przy sobie, aby czuć, że ma nad wszystkim pełną kontrolę. Przeczuwał, że nie jest tu w zasadzie mile widziany, że niepokój Keen trochę mu się udzielił. Mimo to stwarzał pozór normalnego gościa. Gdyby żył James, zapewne z nim świetnie by się bawił, w szczególności, że tamten dzieciak rozumiał Theodore'a bardziej niż własna matka. I pomimo tego, że po każdej ich popijawie był jakiś barowy rozpierdol.
─ Nie przesadzaj z piciem, dobra? ─ mruknął nad uchem Elizabeth, nosem głaszcząc jej czarne kosmyki.
Potem zwrócił się bezpośrednio do zajętej Adory, aby wziąć ją na bok. Przeczuwał, że może pojawić się pewien problem w postaci plotek. To była czysto koleżeńska prośba.
─ Adoro, czy mógłbym zamienić z tobą słowo... na osobności? ─ odchrząknął spojrzawszy na wszystkich wokół, a na koniec na Elizabeth.
Bał się jej spojrzenia i tego, że zaraz oskarży go o zdradę.

Becca starała się jakoś dzielić czas pomiędzy rozmowę z przyjaciółmi i wydawanie zamówień, co sprawiało, że kręciła się w tę i z powrotem wzdłuż baru. Niewiele mogła jednak na to poradzić, nawet jeśli wolałaby usadzić swoje cztery litery na krześle obok znajomych i zająć się spożywaniem procentów w radosnej atmosferze wygranej. Na pytanie Poole’a wzruszyła tylko ramionami, rzucając lakoniczne „bo to śmieszne” i pospieszyła nalać kilka kufli piwa, żeby rozładować ogonek zniecierpliwionych klientów. Nadal zresztą krztusiła się po komentarzach Beth. Keen sprawnie poradziła sobie z przyjacielem, widać było, że znają się długo i dobrze, co zdecydowanie zwiększało komediowy potencjał tego duetu.
Kiedy Bec wróciła do nich nareszcie, powitał ją miły komplement ze strony Fran a zaraz potem tłumaczenia, które absolutnie nie były potrzebne. Becca nie podejrzewała jej bynajmniej o mordercze zamiary względem Grubego Mike’a. Wszystkich ich poniosły emocje, wiszące w powietrzu napięcie związane z samym meczem na pewno nie pomogło. No i ostatecznie nic wielkiego się przecież nikomu nie stało.
- Napaści? - powtórzyła natomiast po koleżance, marszcząc lekko brwi. Jeśli Fran miała wątpliwą przyjemność zetknąć się w przeszłości z magipolicjantem, to wyjaśniałoby jej szczególnie wrogie nastawienie. - Dobrze, że jeszcze masz włosy. - dodała zaraz, bo zorientowała się po minie blondynki, że nie było to odpowiednie miejsce ani czas, żeby poruszać na ten temat. W tym momencie Regis przejął zresztą jej miejsce i rozlał wesołej gromadce po kieliszku wódki. Hale pokręciła głową, na znak, że na razie sobie odpuści mocniejsze alkohole i zajęła się obsłużeniem Charlie. Dokładnie z tego powodu znalazła się pomiędzy Theo a właścicielem Wywerny.
Nie twierdziła, że Regis nie miał wcześniej okazji obcować z arystokratami, w gruncie rzeczy wiedziała, że było inaczej, ale ona spędziła pośród nich właściwie całe swoje życie i była przyzwyczajona do tego rodzaju zachowań. Theodore mógł sobie w ogóle nie zdawać sprawy z tego, że jego gest był w gruncie rzeczy obraźliwy i arogancki. Pewnie postrzegał sobie w kategoriach miłościwego dobroczyńcy, nawet jeśli użyte przez niego słowa były wyjątkowo nieszczęśliwe. Nie chciała, żeby radość tego wieczoru zepsuły jakieś napięcia, dlatego w ogóle podjęła próbę złagodzenia sytuacji. Wyraz na twarzy Regisa szybko przywołał ją jednak do porządku i sprawił, że wycofała się karnie na drugi koniec baru, gdzie czekało ją przepraszające spojrzenie Beth. Wzruszyła ramionami, jakby chciała przekazać, że to nie jej wina i że ona,Becca, też próbowała interweniować, ale nic dobrego jej z tego nie wyszło.
Zgarnęła przy tym butelkę wódki, którą wcześniej rozlewał gościom Talbott i postawiła wszystkim następną kolejkę, tym razem uwzględniając również siebie. Z jakiegoś powodu unikała przy tym wszystkim wzroku Poole’a, jakby wolała nie przechowywać w umyśle obrazu jego maślanych oczu i rozmarzonego wyrazu twarzy w obecności Adory i Charlie. Oczywiście, że zazdrościła półwilom wyglądu oraz talentów, których posiadanie udowadniały czy to na scenie, czy na boisku, ale nie była to zazdrość toksyczna. Raczej taka zbliżona do podziwu. Skoro zaś o madame Rosier mowa, Becca nalała jej do kieliszka jednego z najlepszych win, które mieli na stanie. Hale nie znała się absolutnie na tego rodzaju trunkach, zwykle piła to, co mieli otwarte Miała więc nadzieję, że w tym przypadku za ceną szła również jakość.
W tym momencie ich etatowa wokalistka zaczęła śpiewać i część gości wyraziła żywe zainteresowanie tańcem. Kolejne osoby przeciskały się pod scenę, kołysząc się tam mniej lub bardziej zgrabnie w takt klimatycznej melodii. Adora zaś chwilę później oddaliła się w kierunku Regisa, Bec nie miała więc czasu dowiedzieć się, czy jej wybór alkoholu okazał się trafiony, czy wręcz przeciwnie. Zauważyła przy okazji, że jej zadanie rozlewania wódki zostało przejęte przez… Fran? Beth? Louisa? Nie zorientowała się, w którym momencie się to wydarzyło. Chyba była zbyt pochłonięta słuchaniem jednym uchem wymiany zdań pomiędzy Talbottem i Theo oraz obserwowaniem półwil. Najwyraźniej nie była taka całkiem odporna na ich urok, nawet jeśli do urody Charlie zdążyła poniekąd przywyknąć. Odetchnęła, dopiero kiedy Adora poprosiła Regisa do tańca.
Zmarszczyła brwi, kiedy Theo, który pojawił się obok nich najwyraźniej tylko po to, żeby uświadomić Pani Ordynator minusy picia, a potem znowu postanowił drażnić Talbotta. Bo robił to, nawet jeśli nie do końca świadomie. Polała kolejnego szota Beth, chyba trochę na złość wszystkim rządzącym się facetom tego świata i posłała jej lekko zaniepokojone spojrzenie.
- To nie idzie w dobrą stronę. - mruknęła do koleżanki i w końcu spojrzała na Poole’a. W razie czego przydadzą się jego mięśnie do rozdzielania walczących. Kiedy jednak objęła wzrokiem jego zmarnowaną meczem osobę, uświadomiła sobie, że nie nadawał się tego wieczoru do robienia za ochronę.
- Zdrowie naszej gwiazdy! - rzuciła więc zamiast tego, podnosząc kieliszek w geście toastu i wlewając w siebie kolejną porcję wódki. No bo przecież alkohol był dobry na wszystko, nie? Na ignorowanie problemów szczególnie.

Nim przybył do Wywerny miał swoje przygody. Wpierw poszedł z nowo poznanymi kolegami pogadać w drodze do swojego mieszkania, połapać przydatne kontakty oraz znaleźć ewentualnych ludzi, z którymi mógłby współpracować w biznesach. Zdobycie kontaktów zostało przyklepane piwem wypitym na ulicy. Następnie młodzieniec udał się do swego mieszkania, by się umyć, przebrać, odpisać na najważniejsze listy, przez co nawet nie zauważył ile czasu minęło. Jednak gdy się zorientował wyszedł od razu nie chcąc przychodzić trzeźwy, kiedy wszyscy zdążą się narąbać i wrócić do domu. Jak stały bywalec Nokturnu dość łatwo trafił na miejsce, w końcu orientował się gdzie co jest umiejscowione.
Zauważył informację o zamkniętej imprezie, ale słusznie uznając, że chodzi o oblewanie meczu quidditcha bez wahania wszedł do środka. Nie wiedział jeszcze kogo spotka w środku, ale słysząc, że są oddawane toasty też postanowił dołączyć, na razie na sucho. - Zdrowie Adory za bycie królową strzelców! - rzucił, ale zauważając że tańczy postanowił jej teraz nie odciągać od ruchu, w końcu ruch to zdrowie, a zamiast tego dołączyć do pijących. Usiadł tam gdzie większość i wtedy zauważył cudowną istotę na scenie, do której aż się uśmiechnął. Ogólnie blondynki nie były w jego typie, ale półwile miały taki urok, że kolor ich skóry czy włosów nie mógł mieć dla niego znaczenia. Postanowił kogoś podpytać o nią. - Kto to jest? - spytał Becci, gdy przechodziła obok. - W ogóle macie mózgotrzep? - spytał. Jak się bawić to się bawić, a że nie wiedział co go ominęło, w tym opłacane przez Bulstrode'a drinki to trudno, może się zorientuje, że nie musi płacić, a może nie.
Do reszty pomachał, na razie próbując się zorientować z kim dobrze mu będzie zagaić rozmowę. O dziwo jednak sporo osób zdołał poznać poza meczem, choć nie z każdym zdołał nawiązać głębszy kontakt niż przypadkowa rozmowa.

– Przynajmniej nie będę już musiał wydawać na eliksir spokojnego sumienia – wzruszył lekko ramionami, jakimś cudem odnajdując plus w tym dość nieprzyjemnym scenariuszu dla każdego zdrowego mężczyzny. To pozytywne podejście trwało, dopóki było żartem oczywiście, bo gdyby podobna rozmowa odbywała się w gabinecie magomedyka przybierającego poważne miny, zapewne zareagowałby zupełnie inaczej.
Wkrótce doszło do piwowego incydentu, w którym alkohol, zamiast trafić do wewnątrz wykończonego meczem sportowca, wylądował na jego zewnętrzu. Czego z początku nie był do końca świadomy dodajmy. Widok wil, ich uśmiechy, głosy i gesty wepchnęły się do głowy Gryfona, skutecznie wypychając myśli o niedawnym zwycięstwie, a nie było to łatwe w przypadku kogoś tak zakochanego w sporcie.
– Co? – Spytał mało przytomnie, odrywając wzrok od Charlie na krótką chwilę, by spojrzeć na Regisa pytająco. Zmarszczył brwi, a potem powtórzył ruch kumpla i otarł mokrą od piwa brodę wierzchem dłoni. I zrozumiał, że musiał się na chwilę wyłączyć. Brawo, Louis. Brawo. – O czym ty... – Chciał spytać o dalszą część wypowiedzi Talbotta, o tym tłuczku i pałce, nim jednak zdążył dokończyć zdanie, dopadła do niego Beth. I trzymana przez nią serwetka.
– Mój układ nerwowy działa bez zarzutów, dziękuję bardzo – odepchnął rękę przyjaciółki tylko po to, żeby zabrać jej chusteczkę i samemu przetrzeć twarz. Niestety przyklejonej do niego, śmierdzącej piwem kuszlki nie dało się już uratować. – Ale jakieś usta-usta na pewno by nie zaszkodziło – wyszczerzył się. Może da radę w jakiś sposób obrócić tę sytuację na własną korzyść? Wąpił w to, ale nie zaszkodziło spróbować. Nadzieja umiera ostantnia, czy coś.
Wpatrywał się przez chwilę w Adorę, gdy klepki w jego mózgu próbowały cokolwiek wyłuskać z tej wzmianki rzuconej po francusku.
– Oui, un, deux, trois, c’est la vie – nie wyszło. Miał tylko nadzieję, że za bardzo go nie obraziła.
Cała ta sytuacja z sakiewką rzuconą przez Bulstrode’a na stół była... niezręczna. Regisa znał krótko, ale z tych kilku godzin spędzonych we wspólnym towarzystwie, Poole potrafił wywnioskować, że nie jest to typ, który przyjąłby jałmużnę. Szczególnie ofiarowaną w taki sposób. Co miał na celu ten mały pokaz? I czemu urzędnik wybrał na to czas, który z założenia miał być beztroskim? Dobre pytanie. Poole był jednak gotowy, by w każdej chwili wkroczyć między czarodziejów mierzących się teraz wzrokiem. Inna sprawa z jakim efektem.
– Następnym razem wymienimy Croucha na Adorę – zaproponował Bulstrode’owi pół żartem, pół serio. Wtedy nie musieliby się rozdzielać.
– Dawaj – zadecydował, gdy padły propozycje dotyczące wódki. Keen najwyraźniej zapomniała o swoich własnych zaleceniach i bardzo dobrze. A zarzucony przez Fran pomysł dotyczący rodzaju mocniejszego alkoholu wydawał się być idealną receptą na dzisiejszy wieczór. Trochę gorszą na jutrzejszy poranek, ale to nic. I tak nie wróżył sobie dobrego dnia, gdy po meczu czuł się jak mielony kotlet. – Za naszych kibiców, bez których byśmy dziś nie wygrali! – Dorzucił od siebie do toastu zaraz po graczu innej drużyny, który właśnie do nich dołączył, a potem opróżnił kieliszek. Mocny smak wódki wykrzywił twarz sportowca. No i nie musiał czekać długo na palenie w gardle i żołądku.
– O co chodzi z tą magimilicją? Jakie grube akcje? W co się wplątałaś? – Podjął temat, który pojawił się wcześniej między Frances i Beccą, wpatrując się przy tym w tę pierwszą z widoczną dozą zmartwienia. W jaki sposób funkcjonariusze magicznej policji mieli jakikolwiek związek z meczem Quidditcha? I czemu Murphy nie chciała ich spotkać? Wiedział jedno - dziennikarka lubiła pakować się w kłopoty.

Elizabeth przewróciła oczami na beztroskie "nie trudno będzie mnie znaleźć", którymi uraczyła ją wila. Sama blondynka raczej tego nie zauważyła. Nawet Louis'owi mogło gdzieś to uciec, bowiem sam był tak zapatrzony w kobiety, że Beth miała ochotę palnąć go w ten pusty łeb. Ręka świerzbiła, ale resztki rozsądku podpowiadały, że to nie jest dobry pomysł bić kogoś, kto był faktycznie bliski wstrząśnienia mózgu po oberwaniu tłuczkiem. Słodki uśmiech do Theo nie poprawił sytuacji Charlie, a czujne oczęta Beth uważnie ją obserwowały.
Keen znów poczuła podenerwowanie, jakby hormony, ale stan ten miał swoją genezę u zupełnie innego źródła. Wiązał się on bowiem z ostatnimi treningami animagii oraz faktem, że jej drugie oblicze lubiło się buntować po przejściach na Nokturnie. W sytuacjach takich, jak ta, Beth potrafiła mieć spojrzenie, jakby naprawdę na kogoś polowała. Ale widząc, że Theo nawet nie zareagował na urok Charlie, rozluźniła się. Najwyraźniej był zbyt zajęty inwigilacją biznesu Regis'a, aby przejąć się kobiecymi zaczepkami.
Nie trudno się było domyślić, że wile nie były ulubionym towarzystwem Keen, którą stopniowo zaczęła onieśmielać nawet Adora. Jej sposób bycia, to jak sprawnie przeskakiwała z jednej konwersacji na drugą, były wystarczając, by już po pierwszej propozycji wspólnego picia, Beth zamknęła usta.
- Jeśli chodzi o moje usta, to prędzej piekło zamarznie. - Skrzywiła się, co nie było jedynie wynikiem kolejnego żartu Poole'a, ale również śpiewu wili. - Właśnie stęskniłam się za moimi płytami. - Mruknęła pod nosem, raczej bliżej Theo, ale pewnie słyszała ją również reszta, poza Adorą oraz Regis'em, którzy zdążyli się już roztańczyć na dobre.
W oczekiwaniu na swój kieliszek - bo jak można się było spodziewać, przystała na wódkę - przylgnęła plecami do Bulstrode'a, jakby szukając w nim oparcia. Bujnęła się na swoich obcasach, uśmiechając pod nosem.
- Mhm... A ja ci przypominam, kotku, że nie jesteś w pracy. - Odbiła piłeczkę, jakoś nie dając gwarancji, że faktycznie będzie uważać z alkoholem. Muzyka, wyczyny Theo i słodkie wile uśmiechy działały na uzdrowicielkę, jak płachta na byka. - Chyba, że faktycznie mam znaleźć tą toaletę i wyjąć ci kij z dupy. - Szepnęła mu na ucho, by nikt postronny nie musiał tego słuchać. Może byłoby w tym nawet więcej flirtu, niż przekomarzania się, gdyby Theo brutalnie nie uciął jej zapędów i nie zwrócił się do Adory. Keen niemal zgrzytnęła zębami, ale nic nie powiedziała. Ukarała arystokratę nieprzeniknionym spojrzeniem i milczeniem, podsumowanym wymownym wypiciem dwóch kolejek pod rząd. Oczywiście miała zamiar zapytać go później, o czym chciał rozmawiać z tą arystokratką i dlaczego Beth nie mogła być przy tym obecna.
W tej jednak chwili zdobyła się na wyrachowaną ignorancję, jak rasowa kobieta, wracając na miejsce przy stoliku i wznosząc toasty z innymi. Jednym z nich było zdrowie obrońcy.
- Masz rację, to idzie w bardzo dziwnym kierunku. - Odpowiedziała w końcu Becce, skupiając się na powrót na rozmowach toczonych pomiędzy pozostałymi jej znajomymi. A kiedy pojawił się Udo, beztrosko poklepała miejsce obok siebie, zapraszając, by do nich dołączył. - Toż to moja druga psiapsóła od kart i plotek. - Wyszczerzyła się, puszczając również oczko do Frances. - Tłuczek ci dzisiaj nie wystarczył? - Rzuciła do czarnoskórego. - Nie zdążyłam zapytać w szatni, czy jesteś cały. - Stwierdziła, siląc się na jakiś powierzchowny ogląd mężczyzny, który mógłby dać jej jakieś wskazówki, co do jego stanu zdrowia. Niestety po trzech kieliszkach i z jej głową, było to już dość trudne zadanie.

Kieliszek za kieliszkiem sprawiał, że Frances krzywiła się coraz brzydziej, aż w końcu zdecydowała na chwilę spokoju. Oczywiście, gdy Becca zapytała ją o napaść, zasznurowała usta. Miała ochotę zignorować to pytanie, ale spojrzawszy na Hale jakoś nie potrafiła nagle zmienić tematu. Szczególnie, że alkohol w tym nie pomagał, więc Murphy oparła się, by przełknąć ślinę.
─ No... jestem jak sama wiesz dziennikarką. Nie każdemu podobają się moje felietony i artykuły, więc zostałam napadnięta. Miałam przesłuchanie w magimilicji, ale nic z tym nie zrobili. Trafiłam na Grubego, był cholernie nieprzyjemny i niepomocny.
Tłumaczyła ostrożnie, zerkając na Louisa. Może jej powiedział wcześniej prawdę? Wolała jednak nic nie palnąć, skoro nieopodal był Theodore. W dodatku, wydawało jej się, że niewiele ludzi to słyszy, a mówiła tak, aby usłyszała ją tylko Becca. Westchnęła ciężko, aż w końcu Louis ją zaczepił razem z Elizabeth, której posłała wesołe spojrzenie.
─ Cześć Beth, może kolejna rundka w durnia? ─ Ujrzała za sobą Udo, który właśnie wszedł do Wywerny. ─ O, akurat mamy kolejnego kompana!
Podeszła do Udo i go nieznacznie objęła ramionami na powitanie.
Wróciła wówczas do Louisa, by opowiedzieć całą historię. Udo również powinien to usłyszeć. Mimowolnie zaczęła się z siebie śmiać.
─ No wiesz... przyszła Nastia z Grubym na mecz. Wiesz jak mnie on na mnie działa... był grubiański i nie dlatego, że tak wygląda, ale w ogóle był chamem i prostakiem. Razem z Nastią zaczęli cię obrażać i w sumie był to jakiś powód do rzucenia w nich czymś co przypominało kamień i trafiłam w Grubego. Nastia się rzuciła, pociągnęła mnie za włosy. Regis i Becca odciągnęli ją, nawet Mike stwierdził, że to za dużo. Przyszła ochrona, więc użyłam uroku osobistego i wyprosili Nastię. Trochę mi jej szkoda.
Oparła się o ladę barową spojrzawszy na Louisa, który słuchał jej historii. I choć Frances starała się z marnym skutkiem unikać konfliktów, chyba za bardzo wczuła się w rolę zbuntowanej księżniczki. Możliwe, że Louis miał również na nią jakiś wpływ, szczególnie, że po ich rozstaniu zaczęła więcej pić i wdawać się w bójki.
─ Za trenera Angusa, za drużynę i przyszłe zwycięstwa! ─ podniosła swój kolejny kieliszek i wraz z innymi postanowiła się napić.
Alkohol powoli powodował w niej lekki zawrót głowy, więc postanowiła wyjść zapalić przed Wywernę.

Nie mogła mieć najmniejszego pojęcia, jakie były doświadczenia Adory z osobami ich pokroju, ale te Charlie były znikome a w dodatku niekoniecznie pozytywne. Dlatego posłane w jej kierunku perskie oko przyjęła z dużą dozą sceptycyzmu. Na usta przywołała jednak mimo wszystko porozumiewawczy uśmiech, na wypadek gdyby współpraca między nami półwilami miało mimo wszystko zostać kiedyś nawiązana. Starała się nie palić za sobą mostów bez wyraźnej potrzeby. Znacznie bardziej pochłaniało ją zresztą chwilowo zamieszanie dookoła Poole’a i jego niezbyt szczęśliwej podatności na urodę wil. Nawet takich zaledwie połowicznych. Przewróciła oczami na komentarz Regisa i spojrzała na niego z wyraźnym rozbawieniem.
- Nie mam zwyczaju szarpać się o kawałek szynki. Nawet jeśli jest wyjątkowo smakowita. - stwierdziła, w ślad za Talbottem posługując się metaforą. Nie zamierzała nikogo obrażać, nauczyła się jednak traktować ludzi równie przedmiotowo, jak często traktowano ją samą. Regis miał rację, życie doświadczyło ją dostatecznie, aby podchodziła doń obecnie z dużą dozą cynizmu oraz wyrachowania. Poole, z piwem cieknącym mu po brodzie i skapującym na koszulkę, wydawał się zaś nieskażony w podobny sposób złem tego świata. Oczywiście mogła się w swoich podejrzeniach dalece mijać z prawdą.
Nie zawsze oceniała ludzi prawidłowo. Tym razem nie udała jej się ta sztuka z Beth, która najwyraźniej przypisała jej nieczyste intencje i uraczyła ją nieprzyjaznym spojrzeniem. Pierwotnie Keen zrobiła na Charlie wrażenie osoby raczej wyluzowanej, co w tej chwili okazywało się niecałą prawdą na temat jej osoby. Jeśli Theo nie zareagował w żaden sposób na jej urok wili, to również dlatego, że Charlie wcale nie próbowała go na nim używać. Oczywiście nie oznaczało to, że Bulstrode nie byłby na niego odporny, po prostu nie było konieczności tego sprawdzać. Jak już Charlie wspomniała, kokietowanie zajętych facetów (szczególnie w obecności ich kobiet) nie było w jej stylu. Chętnych nigdy jej nie brakowało, nawet jeśli było to zainteresowanie płytkie i sztuczne, ściśle związane z jej nieludzką urodą. Nie każdy jej uśmiech musiał być równoznaczny z próbą flirtu, ale zdawała sobie sprawę, że w jej przypadku było to szczególnie nieoczywiste dla osób, które nic lub niewiele o niej wiedziały, ponad to, że była półwilą.
Ten incydent był jednak dla niej jasnym sygnałem, że powinna wycofać się do bezpiecznej przystani sceny. Nie miała wątpliwości, że Regis poradzi sobie bez jej pomocy. Doszła właśnie po raz kolejny do refrenu śpiewanej przez siebie piosenki, czując, jak jej ciało relaksuje się w takt znanej melodii, kiedy do baru weszła kolejna osoba. Charlie, świadoma, że Regis zamknął bar dla zwyczajowej klienteli, podniosła na niego zaciekawione spojrzenie i ich wzrok się spotkał. That I'm sent from above, I'm not that innocent wyśpiewywały jej usta, wygięte w lekkim uśmiechu, tym razem ze specjalną dedykacją dla nowoprzybyłego.
Skoncentrowała się na nim na tyle, że nie zauważyła dalszego ciągu „sytuacji” z Theo. Dopiero kiedy Regis zwrócił na siebie jej uwagę, wołając do niej po imieniu, zorientowała się, że zdążył przemieścić się wraz z Adorą na zaimprowizowany parkiet. Skinęła mu głową w odpowiedzi i obróciła się na moment do zespołu, który miał na potrzeby kolejnej piosenki robić również za jej chórki. Ciekawe czy jej wybór zostanie tym razem zaaprobowany. Kiedy zaczęła śpiewać, jeszcze kilka osób dołączyło do Talbotta i jego partnerki. Temu dwojgu chwilowo przerwano jednak tańce. Tego już zresztą Charlie nie zarejestrowała, zbyt zajęta swoim występem.

Podziękowała, kiedy Becca postawiła przed nią kieliszek z czerwonym, pół wytrawnym winem. Wyrazisty posmak czerwonych porzeczek był miłym zaskoczeniem; rozsmakowawszy się w trunku po umoczeniu w nim ust, Adora pozwoliła sobie na dwa, większe łyki. Już miała odstawić kieliszek, gdy przed ich stołem wyrósł Udo. Jego okrzyk przyjęła z drgnięciem kącików ust. Pochyliła głowę, przyjmując ten komplement bez fałszywej skromności.
- Najwyraźniej odkrywam w sobie uśpione talenty - odparła, kierując szkło do swoich podkreślonych burgundową szminką ust z taką samą wprawą, jak przed dosłownie momentem posyłała kafle do pętli. Dopiwszy wino - jakoś tak wyszło, że przysłuchując się rozmowom, z których momentami do jej uszu docierały wyłącznie strzępki, sączyła procenty, udając, że wcale nie jest doskonale świadoma faktu, że Poole i język francuski nigdy nie będą namiętnymi kochankami.
Była w połowie drogi do szynkwasu, za którym stał Regis, dlatego też nie odgryzła się sugestii, iż na następnych  rozgrywkach amatorskiej ligii zostanie ukradziona przez przeciwny zespół. Pozwoliła Louisowi łudzić się nadzieją, iż faktycznie miałyby te konspiry cień szansy na powodzenie, ponieważ jej uwagę bardzo szybko pochłonął w całości Talbott.
Ledwo zastukała obcasem o drewniane deski w miejscu, w którym rozstąpiły się stoliki oraz zrobiła się przestrzeń do tańców, a Theodore już wyciągał rękę, jakby chciał dosięgnąć jej ramienia i odciągnąć od Regisa.
- Oczywiście, obiecałam jednak pierwszy taniec monsieur Talbott, dlatego proszę o chwilę cierpliwości - dla Bulstrode, powinno być oczywistym, że w przybytku takim, jak ten, wyłącznie w tańcu oraz gwarze, mieliby szansę porozmawiać w cztery oczy; wszędzie indziej, zwłaszcza na zewnątrz, były uszy. Dając więc Theodore ciche przyzwolenie, aby po skończonej piosence odbił parę, stanęła naprzeciwko Regisa. Nawet, jeżeli skojarzyła jego osobę z incydentem na weselu, nie dała mu tego odczuć. Wbrew pozorom, daleka była od katalogowania ludzi oraz uleganiu pierwszemu wrażeniu. Zwłaszcza, że otwartość na każdą znajomość potrafiła nie raz mile zaskoczyć.
- Uważasz, że byłbyś lepszym nauczycielem? - pociągnęła tę słowną gierkę, a gdy muzyka przemówiła, oddała prowadzenie Regisowi wchodząc mu w paradę tylko od czasu do czasu. Z wrodzonej przekory. Taniec, nawet jeżeli faktycznie  niewiele miał wspólnego z tymi na sabatach lub dworskich przyjęciach, pozwolił jednak Adorze być na tyle blisko, aby zgrać się z ciałem Talbotta, jak i odnaleźć wspólny rytm. Ponieważ taniec utożsamiał się z ruchem, nie czuła się skrępowana tym, jak blisko był Regis. Wręcz przeciwnie. Przemawiała przez nich w końcu muzyka, a fakt, że wystarczyło tylko wspiąć się na palce, aby zahaczyć opuszkami o jego kark był jej na rękę.
- No dobrze. Przyznaję. Jestem pod wrażeniem. Aby jednak wydać werdykt, musiałabym najpierw zobaczyć Cię w kotylionie - zbliżyła usta do jego ucha, ale energiczne obroty nie dał szansy mężczyźnie na odpowiedzenie od razu.

Przewrócił jedynie oczami w odpowiedzi na komentarz Charlie tyczący się Poole’a, nie zawracając sobie głowy odpowiedzią. Niekoniecznie miał bowiem ochotę na wizualizację obrazowych porównań sportowca do smakowitego kawałka szynki. Nie wypił na to dostatecznie dużo i chyba nigdy nie wypije. Na komentarz Theodore’a uśmiechnął się tylko pod nosem, nie kryjąc rozbawienia. Oczywiście, że ten smutny urzędas wziął jego wypowiedź o trupie w piwnicy na poważnie, czego innego mógłby się spodziewać. Za kilka dni pewnie wpadnie tu z całym zastępem swoich kolegów z Ministerstwa, gotów przeszukać w Wywernie każdy kąt. Talbott z radością będzie wówczas patrzył, jak Bulstrode błaźni się w oczach swoich współpracowników, gdy w piwnicy znajdą wyłącznie zalegający kurz i pękate beczki piwa.
– Śmiałe słowa z ust polityka – odparł uszczypliwie, wzruszając lekko ramionami. Jeśli z czymś kojarzyła się polityka, to właśnie z bezwzględnością, makiawelizmem i interesownością; wspinaniem się po szczeblach, nie bacząc na innych. Regis nigdzie się nie wspinał, bo i nie miał gdzie. Dziś był właścicielem Wywerny, jutro mógł brać zlecenia łamacza klątw, a pojutrze rzucić to wszystko i wrócić na morze. Nic nie trzymało go w miejscu, nie robił kariery, nie gonił za pozycją. Bardziej od niej cenił sobie wolność.
Już miał dać sobie spokój z Bulstrodem i porwać Adorę do tańca, gdy Theo nie chcąc najwyraźniej odpuścić, podszedł do kobiety i spróbował odciągnąć ją na bok. Merlinie, ten facet naprawdę prosił się o ostrzegawczego gonga w gębę. Talbott westchnął, zniecierpliwiony, spoglądając ze znużeniem na mężczyznę.
– Theo, to trochę niezręczne, że próbujesz podkraść mi partnerkę do tańca, kiedy twoja własna siedzi niespełna dwa metry dalej – mruknął, wskazując z ironicznym uśmieszkiem na Elizabeth. Kiedy panna Rosier dała Bulstrode’owi do zrozumienia, że ta chwila nie jest właściwa na potajemne pogawędki, Regis uśmiechnął się doń łobuzersko zza ramienia kobiety, po czym rozłożył lekko dłonie w geście udawanej bezradności i nie czekając więcej, pochwycił półwilę za dłoń, by odciągnąć ją na parkiet.
Gdy wyraził wątpliwość, by na powolnych, sztywnych bankietach arystokracji uczono prawdziwego tańca, Adora odparła ją sceptycyzmem i próbą zakwestionowania jego umiejętności. Spojrzał na nią spod lekko uniesionych brwi, z krzywym uśmiechem na ustach.
– Jeśli mówisz o nauczaniu tych waszych nudnych potupajek, to nie. Jeślibym miał przez pięć minut dreptać w miejscu, trzymając partnerkę nie bliżej niż na wyciągnięcie ramienia, mógłbym zasnąć.
Charlie nie kazała na siebie długo czekać i nie zawiodła jego oczekiwań, jak zwykle. Mogła mieć wiele wad, jednak brak talentu muzycznego do nich nie należał. Wziął swoją partnerkę w obroty, nie oszczędzając jej w energicznym tańcu. Lubił proste przyjemności życia. Lubił taniec, śpiew, alkohol grający w żyłach i towarzystwo kobiet, był w końcu paskudnym hedonistą. Na parkiecie czuł się więc dobrze, bo choć nie znał tych wszystkich dostojnie wyglądających układów tanecznych, które były popularne wśród arystokracji, to zabawa w bardziej przystępnych zwykłym śmiertelnikom rytmach nie była mu obca.
– Oczywiście, że jesteś. To tak zwana zabawa, nie wiem, czy słyszałaś. Mam tylko jedno pytanie. – Podciągnął ją do wyprostu po tym, jak przechylił ją w tańcu przez ramię. Obrócił ją energicznie i pochylił się do jej ucha. – Co to kurwa jest kotylion?