Salon

Salon

Salon gościnny, przeważnie jest pusty. Obrazy na ścianach ruszają się, a członkowie rodu Averych jedynie obserwują jedynego domownika przechadzającego się z punktu do punktu. Salon wypełniony jest księgami magicznymi, kronikami rodu, a z okien można dostrzec widok na potężny ogród, którym zajmują się skrzaty.

---

30 sierpnia 1980

---

W tle grała swobodnie muzyka klasyczna jakiegoś znanego czarodziejskiego kompozytora. Thomas niezbyt lubił te hałaśliwe skrzekoty jakie teraz słuchano, więc odpoczywał w salonie, w którym niezbyt często przebywał wyczekując na spotkanie z Dolores Umbridge. Co prawda miał nadzieję, że dzisiaj do niego przybędzie nim całkiem upije się w samotności jakby to było zupełną nowością dla Avery'ego. Obrazy zmarłych członków rodu obserwowały z obrzydzeniem jak Thomas napawa się fortuną i posiadaniem rezydencji tak jak chciał. Gdyby mógł chętnie zaprzepaściłby cały ten dobytek by utknąć gdzieś na pustkowiu i żywić się korzonkami jak stary pustelnik. Był samotnikiem, istotą, która zadawała sobie codziennie pytanie: Po co żyć?, a tymczasem kroił innych dla własnej satysfakcji i ciekawości.
Herold przyniósł tacę z alkoholem. Gin, whisky, burbon, wszystko na raz, na co tylko Thomas miał ochotę. Potem skrzat odwrócił się, by dostrzec otwierające się drzwi. Thomas nim wziął się za picie alkoholu, łyknął jeszcze eliksir na wzmocnienie. Potrzebował nieco ożywienia na ten dzień. Usłyszał głos Dolores, aż mu oczy zaświeciły. Równie dobrze mógł teraz wyciągnąć siekierę i odrąbać jej łeb, ale zgodnie z tym co napisał w liście... raz na jakiś czas potrzebował otworzyć do kogoś gębę. Padło na tę dziewczynę. Ciekaw był co mu dzisiaj sprzeda za polityczną historyjkę. Miał na sobie jedwabną, jasną koszulę, rozpiętą do połowy klatki piersiowej, eleganckie spodnie i miał bose stopy.
Wyszedł z progu salonu, by powitać kobietę całusem w rękę. Jego wargi były zimne, sam jego dotyk szorstki, a pocałunek leniwy i niechętny. Westchnął mierząc ją znacząco.
— Bardzo ładnie wyglądasz. — Thomas posłał jej głodne spojrzenie. — Czego się napijesz? Mam nadzieję, że nie herbaty, bo nie znoszę herbat.
Minął ją powracając do salonu gdzie rozsiadł się na niej po całej długości. Zarzucił nogi na podłokietnik, a potem sięgnął po szklankę z ginem.
— Rozsiądź się wygodnie. Długo ci zajęło dotarcie tutaj? Droga bywa kręta.
Co prawda, sam narzucił zaklęcie, które sprawia, że nieproszeni goście muszą przebyć nieco dłuższą drogę by dotrzeć do Trumbwood. Ale z Dolores było inaczej. Dla niej to zaklęcie nie istniało... przynajmniej na ten wieczór.

W sumie nie wiedziała czego się spodziewać, dlatego ubrała dość prostą, letnią sukienkę w swoim ulubionym kolorze - tym razem jednak w jasnym, nie tak rażącym oczy odcieniu, a do kompletu miała różowy, słomkowy kapelusz, małą torebkę i sandały. Przed wyjściem też koniecznie nakarmiła koty doskonale wiedząc, co któremu powinna nałożyć do miseczki i jakim sztućcem. Jej zwierzyniec był naprawdę rozpuszczony i wymagający, ale czego się nie zrobi dla pupili! Tym bardziej, że nie wiedziała, ile będzie trwało ich spotkanie. Miała tylko nadzieję, że gdy Thomas wspominał o piciu chodziło mu o sączenie jednego kieliszka wina przez kilka godzin. Już ostatnio na wyjściu integracyjnym z samym ministrem przypomniała sobie, jaką ma słabą głowę.
Wyszła tak, by zdążyć na czas, upewniając się wcześniej, że wzięła ze sobą chusteczkę. Jeśli właśnie ona miała być gwarantem jej wpuszczenia musiała mieć pewność, że rzeczywiście o niej nie zapomniała. Bez większych przemyśleń na temat tego, jaki obrót mogło przybrać to spotkanie zamknęła drzwi, zakluczyła i z pomocą teleportacji dostała się w okolice dworku Avery'ego.
Przeszła ścieżką na miejsce korzystając z tego krótkiego i przyjemnego spacerku. Przed wejściem do posiadłości jeszcze wygładziła swój strój, po czym zapukała, a na zewnątrz wyszedł skrzat domowy. Podała mu bez słowa chusteczkę, a ten zaprowadził ją na miejsce. Kobieta chłonęła wnętrza wzrokiem czując bijący z całego miejsca luksus. Chciała, by kiedyś było ją stać na taką posiadłość. Ile by w niej zmieściła kotów!
- Dziękuję - odpowiedziała na miejscu na komplement i uśmiechnęła się przymilnie zauważając spojrzenie. Na razie udawała jednak, że go nie zauważyła uznając, że się zobaczy co z nim zrobi. Zapewne by nie brała tego pod uwagę, gdyby wiedziała, że Thomas równie chętnie, jeśli nie chętniej, obciąłby jej łeb nie zważając, że jej nieobecność w Ministerstwie zapewne zostałaby zauważona. - A co proponujesz? - nie chciała zaczynać od alkoholu. A szklanka po ginie jednak rzuciła się w jej oczy, choć z sympatii do Avery'ego odpuściła sobie komentowanie tego czy ostetntacyjne zwracanie uwagi. Może się czymś stresował, biedaczek.
Usiadła na kanapie niedaleko mężczyzny. - Nie, szybko tu przeszłam - ciekawiło ją skąd to pytanie. - Co tam u ciebie? - zaczęła rozmowę klasyką. Brakowało tylko skomentowania pogody.

Powoli przekonywał się do jej towarzystwa, jakby była jedyną osobą oprócz Herolda, którego obecność tolerował. Niemniej jednak wciąż zachowywał się jak nudny arystokrata, który siedzi w rodzinnej tragedii karmiony przez niedołężne skrzaty, trwoniący rodzinny majątek na swoje zabawki. Gdy Dolores odpowiedziała na pytanie, a w głosie przyuważył zdziwienie wolał prędko uniknąć powodu tego sformułowania. Im mniej wiedziała tym lepiej, w przeciwnym razie musiałby ją zabić.
Siedział wygodnie, wyczekując aż Umbridge do niego dołączy. Wprawdzie obserwował nie tylko jej twarz, przyglądał się oczom, ale w jego dziwnym i mrocznym spojrzeniu jakby aprobata... Thomas ją polubił, chyba nawet wyczekiwał czegoś więcej. Po weselu Evana Rosiera nawet zaczął dumnie się z nią prezentować.
— Proponuję to samo, ale mam wino prosto z hiszpańskich winnic. Jedna, która należy do mojej rodziny od pokoleń. — Thomas pstryknął palcami, a skrzat w mgnieniu oka poczłapał w stronę piwniczek. — U mnie?
Przyjrzał się już pustej szklance. Przypomniał sobie swój zajęty lipcowy grafik, a potem spędzanie niemal każdej sekundy w swojej piwnicy gdzie wciąż badał tajemnice nekromancji i tego co skrywa czarna magia. Ostatnio chyba nawet przesadził, więc spotkanie z Dolores było miłą odmianą od wszelkich brudów.
— Kompletnie nic ciekawego. Rzekłbym, że sama nuda. Ostatnio... zaczytałem się w Żonglerze i jestem ciekaw teorii o smoczej ospie. Może udałoby się stworzyć na to lek, kto wie...
Wzruszył ramionami, a wzrok utkwił w martwym punkcie. Faktycznie Thomas zastanawiał się o teorii wysnutej przez Benjamina Waltersa, bowiem ktoś kto siedział w eliksirach, truciznach mógłby powęszyć w tej sprawie. Avery nie cofnąłby się przed wywołaniem pandemii w całej Anglii, zarobiłby na niej, ale to dalekosiężne myśli. Był ciekaw czy ktoś taki jak Dolores Umbridge siedziała w prasie nie tylko w Proroku ale również innych czasopism. Oczytanych ludzi brakowało mu w towarzystwie — którego zaś nie posiadał.
Skrzat przyniósł butelkę krwistoczerwonego wina i podał kobiecie do spróbowania. Zapach od razu uniósł się w salonie niczym drogie perfumy.

Ona do jego towarzystwa była jakoś całkowicie przekonana. Ale szczerze mówiąc też niewiele wymagała od ewentualnych przyjaciół. Majątek, wpływy, dobre pochodzenie - w sumie trzy rzeczy wystarczyły, by dana osoba wydała jej się warta uwagi. Robiła też wyjątki, ale z nimi różnie bywało.
Thomas dobrze się krył, więc nawet przez chwilę nie miała wrażenia, że powinna uważać na niego, a zaproszenie potraktowała jako dobrą okazję do rozwijania swojej sieci kontaktów... I to mimo tego, że z mężczyzny był trochę odludek. Ale cóż, musiała przyznać, że w pewien dziwny sposób lubi go. Na pewnych poziomach byli podobni, co pokazało chociażby wesele Rosierów. Jakoś łatwo podłapali tam wspólny język.
- Brzmi doskonale, poproszę - kiedy idziesz do arystokraty możesz mieć pewność, że będzie miał dobrze zaopatrzoną piwniczkę. Chyba, że to Weasley, wtedy w takowej zapewne trzyma jedynie przetwory na zimę i zapasy ziemniaków. Jeśli go stać na zapasy oczywiście.
Pokiwała głową gdy powtórzył pytanie i usiadła niedaleko niego na kanapie uznając, że przecież nie kazałby jej tu stać jak kołek. W końcu była gościem, mile widzianym skoro sam do niej napisał o spotkanie.
- Mówisz o tym artykule, który sugerował wielki spisek związany z eliksirami leczniczymi? Po Ministerstwie krążył jako dobry sposób na poprawę humoru, jak wiele wymysłów Żonglera - nie brała tego na poważnie. Dla niej sam pomysł brzmiał absurdalnie. Nie, żeby żyli w świecie pełnym magii, gdzie ludzie zabijali się z naprawdę błahych powodów, więc czemu by ktoś nie zechciał zarobić w ten sposób. Nie mówiąc już o dobrym imieniu Ministerstwa. W końcu kiedyś chciała stanąć na jego czele. - Cóż, podali tam jako sprawdzoną przez jakiegoś człowieka metodę leczenia w postaci wąchania brudnych skarpetek, więc idąc ich tokiem myślenia lekarstwo już istnieje i nie ma czym się przejmować. Zresztą twierdzili też, że są czarodzieje podszywający się pod mugoli, a w to, że ktoś chciałby żyć jak mugol nigdy nie będę w stanie uwierzyć - w międzyczasie pojawił się skrzat z jej winem, które wzięła z tacy i upiła łyk. - Dobre - pochwaliła. Na razie nie piła więcej.

Thomas zaśmiał się głośno, gdy usłyszał to z ust Dolores. Czarodzieje podający się za mugoli? Jakby dla Avery'ego miało to tyle sensu ile trup w trumnie. Nawet zwłoki są bardziej przydatne niż fakt, że próbują ukryć smoczą ospę sugerując swoje wyimaginowane niemagiczne pochodzenie.
— A to jest, Dori kompletny skandal! — rzucił, podając szklankę skrzatowi, który dolał Thomasowi porcję alkoholu. — Żyjemy w czasach gdzie byle chłystek uważa się za magicznego, uczy się wśród takich jak ty i ja, a potem dla własnej wygody wyprze się nas, bo smocza ospa. Mugolaki powinny być odporne na takie cuda, a naukę o lekarstwach pozostawić prawdziwym uczonym alchemikom i medykom.
Thomas był wyraźnie zdruzgotany tym faktem, podobnie jak wtedy gdy sięgnął po Żonglera. Nie dawał mu spokoju ten artykuł, a przecież interesuje się pandemicznym doktrynom, samej historii, która pokazuje, że bez względu na system bakterie są groźniejsze niż najniebezpieczniejsze stworzenia na ziemi. Nawet Czarny Pan nie mógłby się równać z takim obrotem spraw. Na chorobach i lekach można nieźle zarobić, dlatego czarny rynek próbuje handlować z medykami.
Popatrzył na Dolores i niemal przeszył ją zimnym jak lód spojrzeniem. Wciąż ilustrował jej ciało, wyobrażając sobie zbyt wiele. Chyba to był już nawyk. Naoglądał się ciał i bez względu na to czy było to widać, smakował się widokiem. Umbridge nie należała do brzydkich, a bynajmniej z tych, których chętnie by pokroił.
— Ministerstwo nie traktuje poważnie możliwego wybuchu pandemii? Teorie spiskowe, fakt, są ciekawe, ale zabawne jak dla mnie. Gorzej, że historia mugoli jak i nasza mówi, że to się zdarza i zdarzać będzie. Spójrzmy choćby na to jak zabójczy jest trupi jad. Smocza ospa może okazać sie równie niebezpieczna.
Lepiej zapobiegać przed czasem, tak zresztą słyszał. Jego ojciec nie wierzył w to, że kiedykolwiek dotknęłoby go coś więcej niż szlag, aczkolwiek Thomas udowodnił, że jego niewiara miała swoje konsekwencje. Edryda pewnie też chcieliby otruć, acz nie każdy ma takie jaja, by to faktycznie zrobić.
— A poza tym... jak sprawy w tym grajdole? Dowiedziałaś się czegoś interesującego? — Dopytał. Nie lubił rozmawiać o polityce, ale skoro już miał towarzystwo z wysokim stanowiskiem, grzech byłoby nie spytać.

- Zgadzam się z tobą. Zajmują nam miejsce i przestrzeń życiową, jakby ta odseparowana od szlam nie była wystarczająco mała - zasadniczo czarodzieje przestrzeni życiowej nie mieli jakoś super dużo. Mugole jednak stanowili większość. A oni, jako znający magię, powinni być nad nimi. Czemu więc potomkowie osób nieczarujących tak bardzo łakną odebrać im przestrzeń i wiedzę na własny użytek? - Niestety koncepcja Salazara Slytherina przegrała i w Mungu może pracować każdy - skrzywiła się. Mimo, że sama traciła na koncepcji, że różne krwi mają różną wartość to jednak osobiście widziała w tym pozytywy, gdy już się upewni, że nikt nie weźmie jej za osobę półkrwi. Wystarczył spryt, cierpliwość i wykorzystanie zamieszania w Ministerstwie na swoją korzyść. Ale tu musiała być ostrożna. Nie chciała w końcu problemów, przez które mogła się zawalić jej kariera.
O epidemię jakoś się nie martwiła. Zapewne to była przesadzona wiara i jej własna głupota, ale jakoś nie uwzględniała, że może wybuchnąć epidemia. Miała wrażenie, że u czarodziejów o to ciężej, ale może po prostu przespała za dużo zajęć z historii magii. A nawet jeśli wybuchałby epidemia na pewno znaleźliby się czarodzieje, którzy znaleźliby na nią lekarstwo. W końcu ludzie umagicznieni nie byli zacofanymi w rozwoju szlamami, czemu więc mieliby nie poradzić sobie z tą przeszkodą? Wyższość z powodu możliwości nazywania się czarodziejką wychodziła z niej prędzej czy później.
Miała wrażenie, że dziś nadzwyczaj często łapie jego wzrok. Aż spojrzała, na tyle dyskretnie na ile to się da zrobić, czy przypadkiem gdzieś nie zabrudziła sobie ubrania. Nie zauważyła jednak nawet jednej, małej plamki.
- Nie kojarzę jakiejś większej epidemii w historii czarodziejów, ale możliwe, że o tym nie uczyli. W każdym razie, jeśli miałabym wskazać potencjalnego wywołacza pandemii to postawiłabym na mugolaków - stwierdziła pewnie. - Są traktowani, jakby mogli zachorować, ale to pewnie nie zostało udowodnione, a dodatkowo mają dostęp do naszych laboratoriów. Jeśli epidemia wybuchnie, to właśnie przez nich, zobaczysz - wino pozwoliło jej popłynąć z teorią, która pewnie w innych warunkach zostałaby z góry odrzucona. Ale przecież siedzieli oboje i gadali o złych mugolach, więc czemu nie zwalać na nich całego zła tego świata?
No i od jakiegoś czasu myślała nad tym, jakie przepisy mogłaby zaproponować w Ministerstwie. Na razie jednak pomysłów nie miała.
- Nic wartego uwagi w sumie. Dalej nie wiedzą dokładnie kto uczestniczył w zostawieniu martwego Pottera w Ministerstwie. Ministerstwo stara się rozwiązać problem chorych sów. Ogólnie nic, czego nie dowiedziałbyś się z gazet - skończyła kieliszek wina. - Ważne, że nie podnoszą podatków.

Koncepcja Slytherina w rodzinie Averych była powtarzana z pokolenia na pokolenie jak mantra. Thomas na samą myśl o tym, że praworządność wszystkich czarodziejów to zgoda i tolerancja kipiał z wściekłości. Liczył, że Śmierciożercy podejmą się właściwych kroków by stłamsić plagę mugoli w ich świecie. Westchnął ciężko. Dolores była kobietą, pracującą, acz pomimo tego jakie obydwoje mieli poglądy, Avery nie zamierzał się dzielić swoimi sadystycznymi opiniami.
— Ach ten Mung...
Sam chyba chętnie by znalazł jakiegoś uzdrowiciela, któremu zapłaciłby za parę zwłok do badań. W końcu pochłaniał nauki nekromancji jakby były jego drugim powietrzem. Sam chyba wytworzył teraz zamyśloną minę przed Umbridge licząc, że ta coś od siebie jeszcze doda nim spyta Avery'ego co mu w głowie siedzi.
— Jeszcze przeniosą swoje choroby... jakieś mutacje na nas. Z tego co wyczytałem z ksiąg jesteśmy odporni na przyziemne schorzenia, ale nie zmienia to jednak faktu, że gdy dociera do nas taki motłoch to i różne zmutowane wirusy mogą okazać się dla nas wszystkich niebezpieczne. I wtedy ci pieprzeni mugolscy uzdrowiciele nie pomogą.
Thomas powiedział to z niemałą szyderczością w głosie i wyraźnie pluł jadem zmieszanym z alkoholem. Potem wziął od Herolda kolejną porcję swego drinka, a gdy usłyszał czym właściwie zajmuje się ministerstwo wyśmiał Dolores. Chociaż wynikało to bardziej z priorytetów jakimi się zajmowali. A co do Pottera to wcale go nie żałował. Słyszał o jego synu, a sam odnosił podejrzenia kto mógł to zrobić. Ponownie zatopił swoje myśli w szklance.
— Żartujesz sobie ze mnie? Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że ministerstwo chuja robi. — Thomas wzruszył ramionami.
To znienawidzone przekonanie, które przekazał mu jego ojciec, że ministerstwo chodzi z fałszywym uśmiechem i mówi: Wszystko w porządku coraz bardziej go bawi. Ten cyrk jest dla niego taką samą zabawą, jak dla Śmierciożerców tortury w piwnicach. Powinien chyba pójść na układ z nimi... a to jest już ciekawa myśl.
Spoglądając na nieśmiałą kobietę, postanowił jeszcze bardziej się rozerwać. Skoro Dolores miała takie poczucie humoru, może przy niej odciągnie inne gówniane myśli. Usiadł obok niej i zdecydowanym ruchem dłoni pogładził po włosach. Był już odrobinę wstawiony, zważywszy, że pił już dużo wcześniej nim Umbridge zdecydowała się go odwiedzić.
— Jaką lubisz muzykę? — Thomas zapytał kurtuazyjnie, by nie zachowywać się jak skończony psychopata, który bez jej zgody zaczyna ją dotykać.

Sama czuła, że trochę miała wspólnego z osobami próbującymi przywrócić właściwy porządek rzeczy. Gdyby wiedziała jak może nawet rozważyłaby przyłączenie się... Oczywiście po załatwieniu sfałszowania swojego pochodzenia. Na razie nie udało jej się znaleźć dojścia do kogoś, kto w całym tym zamieszaniu mógłby to zrobić. Ale nie traciła nadziei, że wreszcie do tego dojdzie, a wtedy jej genialny plan się ziści.
Cóż, nie czytała mu w myślach, dlatego spytała: - Co? Też się martwisz o poziom znajomości czarów leczniczych u mugolaków? - szczerze mówiąc Dolores chciałaby kiedyś sobie pozwolić na prywatnego lekarza. Obecnie koty pochłaniały za duże koszty, by mogła sobie na to pozwolić. Ale może kiedyś... Podejrzewała, że Minister Magii musiał mieć przykładowo sprawdzonego uzdrowiciela. Po tajemniczej śmierci jego poprzednika, jeśli miał dość rozumu (a w to kobieta wątpiła) raczej trzymał przy sobie tylko zaufanych ludzi.
Logicznie patrząc gdyby miało się stać tak, jak Thomas mówił zapewne już by do tego doszło. Ale że Umbridge wierzyła w wyższość czystej krwi to aż otworzyła szerzej oczy orientując się w potencjalnym niebezpieczeństwie. - Powinieneś zostać politykiem, przecież masz świętą rację! A najgorsze, że jak powie się o tym publicznie to mogą cię uznać za wariata i odesłać do tego Munga - może powinna rozważyć zrobienie z Ministra wariata właśnie? Trochę się tak zachowywał, był zbyt nieodpowiedzialny jak na to stanowisko i nic pożytecznego w sumie nie robił. Musiałaby jednak mieć lepszą posadę, a tym samym częściej go widywać, by choćby to rozważyć. - Nie śmiej się. Robię co mogę, ale przeciw takiej bandzie kretynów ciężko coś zdziałać - zaczęła pić kolejny kieliszek wina zapominając o swojej słabej głowie. - Staram się, żeby dali mi awans, ale nie wiem czy szybko mnie docenią - stanowisko, na które awansowała przed trzydziestką mogło budzić podziw i zazdrość, ale kobieta chciała więcej i więcej. Jej głód władzy mogło nasycić tylko stanowisko Ministra Magii. Dopiła kieliszek, nalała sobie trzeci, ale skutki dwóch poprzednich zaczęły dawać o sobie znać.
Spojrzała lekko zaskoczona, gdy pogładził ją po włosach, ale nie miała nic przeciwko. Zastanowiła się chwilę. Jakąś wielką fanką muzyki nie była, ale był typ muzyki, który często puszczała Lordowi Wąsikowi, który przy okazji brzmiał dość szlachecko. Wątpiła, by Thomas takiej słuchał, nie wydawał się tak sztywny jak co niektórzy jegomoście błękitnej krwi, ale że przy okazji była to bezpieczna opcja to stwierdziła, nachylając się do niego: - Klasycznej. Ale czarodziejskiej.
Wzięła łyk i odstawiła kieliszek. Nie powinna w końcu pić tak szybko jak już zaczęła odczuwać skutki. -  Dziwię się, że jeszcze żadna szlachcianka się tobą nie zainteresowała - przyznała pod wpływem alkoholu. A potem wzięła jeszcze łyczek obiecując sobie, że już starczy.

Wykorzystuję przewagę słaba głowa

Dolores mu cholernie chełpiła ego tymi pochlebstwami gdy wygłaszał swoje skrajne poglądy. Wydawałoby się, że naprawdę znaleźli wspólny język, ale w przeczuciu Avery'ego było to i wyłącznie pochopnym wnioskiem. Nie chciał się rozdrabniać, bowiem nie ufał Umbridge na tyle by nie daj Merlinie poszłaby z tym na dywanik do ministra. Był kłamcą, świetnie kłamał i chciał kłamać, ale wygłaszane poglądy przed Dolores były szczere. Mimo to zachowywał jeszcze swoistą osłonę typowego arystokraty nim przejdą na ciemną stronę Trumbwood. Ta posiadłość skrywała w sobie mnóstwo tragedii, o których na szczęście kobieta nie zdawała sobie sprawy, a Thomas nie zamierzał nawet uchylić rąbka tajemnicy. Pozostając przy tematach wyraźnie płytkich, mężczyzna świetnie bawił się w jej towarzystwie.
— Wiesz, mugolaki to efekt uboczny ewolucji ludzkiej. Powinno się zastanowić nad ich kontrolą i badaniem. Czemu jeszcze nie powstał oddział eksperymentów na szlamach?
Z każdym wypowiadanym słowem wysuwały się kolejne pomysły na jego badania. Oprócz nekromancji mógłby pod przykrywką szalonego chirurga zwabiać niewinnych czarodziejów z mieszanych rodzin i z uśmiechem na ustach wbijać kilkadziesiąt razy sztylet w ciało. Odrąbałby łeb i nasadził na żerdź. Taki obraz całkiem mu pasował. Jak bardzo dumny byłby z niego jego pierdolony, psychopatyczny ojciec, którego niegdyś otruł? Uśmiechnął się sam do siebie, pijąc drinka.
Popatrzył na Dolores kątem oka, dostrzegłszy, że kobiecie bardzo zależało na pozycji. Uśmiechnął się do niej szerzej, jakby wyraźnie chciał w jakiś sposób przekonać ją do tego, że dobrze robiła pnąc się do przodu. Może gdyby Dolores miałaby większy dostęp do gabinetu Edryta Notta, mogłaby mu to wyperswadować, a Thomas otworzyłby klinikę Szalonego Doktorka.
— Wiesz, że masz moje poparcie? Chociaż nie jestem politycznym fanem, ani żadnej propagandy, to twoją sam bym wsparł finansowo- dajmy na to — zaproponował. — Gdybyś się kiedyś starała o pozycję ministra, zafundowałbym ci całą kampanię.
Thomas przyłapał się na tym, że był coraz bliżej Dolores, a wzrok spoczął na jej rumianych policzkach, chudej szyi i miękkich w dotyku włosach. Wziął głęboki oddech. Słuchał jej głosu, który melodyjnie odbijał się w jego uszach. Gdy mówiła o muzyce, zerknął na moment na Herolda, który od razu zmienił na coś delikatniejszego co mogło bardzo spodobać się Umbridge.
— Bo mądra kobieta się mną nie zainteresuje z własnej woli. Nie jestem odpowiednią osobą na towarzysza. — Odpowiedział tuż nad jej ustami.
Potrzebował jeszcze chwili i odpowiedniej reakcji od Dolores nim zacznie działać dalej.