Pub „Głębokie Gardło”

Pub „Głębokie Gardło”

Maluteńki lokalik położony dosłownie na rogu, w miejscu, gdzie główna ulica przecina się z jedną z bocznych alejek. Podłoga wyłożona jest zgniłozielonymi płytkami, a oprócz bardzo długiej lady i doskonale wyposażonego baru nie ma w środku nic więcej. Codziennie uwija się tutaj troje lub czworo pracowników, a i tak zwykle trzeba czekać w kolejce. Plusem tego miejsca jest dobry, mocny alkohol, atmosfera wiecznej zabawy i braterstwa (wymuszona małym metrażem lokalu) oraz niskie ceny.

Lokal otwarty jest od zmierzchu do świtu.

Lista drinków podawanych w lokalu jest długa i pełna zaskakujących pozycji (liczę na waszą kreatywność, drodzy goście). Obsługa chętnie przygotuje również autorskie połączenia, jeśli tylko będzie w posiadaniu potrzebnych składników.

Dla przykładu:

• Vibovit (śliwowica i sok pomarańczowy)
  
• Wściekły pies (syrop malinowy, wódka, sos tabasco)
  
• Chupa-Chups (syrop imbirowy, cytrynówka, szczypta pieprzu)
  
• Ruska Heroina (likier kawowy i absynt)
  
• Kamikaze (wódka, likier Triple sec, sok z cytryny)
  
• My ladies (wódka, Bailey’s, purée malinowe)
  

Ku inspiracji: klik i klik.

Co złego? Wiele. Ale raczej nie czekała go żadna krzywda fizyczna, przynajmniej nie ze strony Charlie. Może i chętnie by go udusiła, była jednakże stanowczo zbyt rozsądna, aby stawać do nierównej walki. Zignorowała mężczyznę całkowicie, kiedy mamrotał za jej plecami coś o tym, że może postawić jej drinka. Albo nawet kilka, najpewniej gdyby ładnie poprosiła. Chetnie odgryzłaby mu się, że jest w stanie zapłacić sama za siebie, ale on na pewno znalazłby jakiś sposób, aby wykorzystać to przeciwko niej. Zdecydowała się więc na znacznie bezpieczniejsze milczenie. W każdym razie przynajmniej się nie wyrywał, gotów najwidoczniej poświęcić jej chwilę swojego jakże cennego czasu. Jej, do której nie pasowało nawet okreslenie byłej kochanki. Była przecież tylko i wyłącznie dziwką, której ciało, której towarzystwo kupował na godziny.
Prychnęła z pogardą i tylko pokręciła głową, kiedy zamiast spróbować ją zrozumieć, zachował się jak mały chłopiec, którego ktoś posądza o narobienie bałaganu, za który on nie czuł się odpowiedzialny. Nawet jeśli wcześniej biegał po całym domu w ubłoconych buciorach. Miała skrzywione pojęcie o jego życiu? I tak była górą, bo on o jej życiu nie miał zielonego. Nigdy nie był nim zainteresowany, za bardzo fascynował go czubek własnego… nosa, żeby uniknąć niepotrzebnej wylgarności.
Nie zniżyła się do udzielenia mu odpowiedzi na pytanie. Nade wszystko próbowała zaś nie pogarszać sprawy, skoro w przyszłości czekało ich więcej spotkań. Nie musieli się lubić, ale skakanie sobie do gardeł przy każdej okazji byłoby męczące i niepotrzebne. Znacznie mądrzej byłoby się wzajemnie ignorować, traktować tak, jakby byli dwojgiem obcych sobie ludzi. Stojąc już tyłem do niego, wzruszyła beznamiętnie ramionami na to przesycone złością: “I to tyle?!” A co więcej miałoby być? Mogliby się zacząć szarpać, obrzucać inwektywami, zacząć wyciągać brudy z przeszłości… Mogliby, ale po co, tak właściwie? Ona była idiotką, on skończonym egocentrykiem. Koniec pieśni. Niezbyt fascynujący był to tekst, refren jakiś miałki a w oczy raził brak drugiej zwrotki, widocznie jednak niepisane im było stać się ponadczasowym przebojem.
Nie spodziewała się, a może miała tylko głupią nadzieję, że nie będzie próbował kontynuować rozmowy i zajmie się swoimi sprawami. Że z tego pożegnalnego gestu, którym go uraczyła, wyczyta przyszłość ich relacji: traktowanie się wzajemnie jak powietrze. Po raz kolejny oczekiwała po nim jednak czegoś innego, niż zrobił w rzeczywistości. Kiedy chciała, aby z nią porozmawiał, rozpływał się w powietrzu. Kiedy natomiast nie marzyła o niczym innym, jak tylko o tym, żeby zostawił ją w świetym spokoju - pojawiał się za nią pałając gniewem, najwyraźniej gotów do dyskusji.
- No i fantastycznie, bo ja nie mam ci już nic więcej do powiedzenia i przestałam być zainteresowana tym, czym nareszcie byłbyś gotów uraczyć mnie ty. Moją uwagę zaprząta teraz alkohol. Dlatego weszłam do tego cudownego przybytku. - Starała się, aby ton jej głosu był pogodny i lekceważący, nie chciała bowiem zaalarmować znajomej barmanki. Podobnie jak wcześniej w Wywernie, nie miała zamiaru publicznie dawać wyrazu temu, co zaszło kiedyś między nią a Enzo. Kiedy jednak niespodziewanie zimne spojrzenie brązowych oczu nadal wwiercało się w jej głowę, westchnęła ciężko i nareszcie na niego spojrzała. Chyba po raz pierwszy, odkąd zauważyła na jego twarzy ten obezwładniający brak zrozumienia. Była zirytowana, była zmęczona, była też pijana i zraniona, choć do tej ostatniej emocji nigdy by się nikomu nie przyznała. Ignorując jego zastrzeżenia co do miejsca, podjęła temat tam, gdzie go urwali. Skoro tak bardzo mu na tym zależało, to proszę!
- Zamknęli cię w jakimś wilgotnym lochu, całkowicie bez kontaktu ze światem? - zapytała drwiąco, na raz wlewając w siebie drinka o niepokojąco atramentowej barwie. - Wypatroszyli ci sowę? - dodała zaraz potem, lekką chrypką dając wyraz sile alkoholu, który znajdował się w jej shotach. Tym razem w jej ustach zniknęła zawartość kieliszka w postaci cieczy w kolorze rudopomarańczowym. - Zaszyli ci usta? Wymazali pamięć? Zesłali do takiej dziury, w której nikt nigdy nie słyszał ani o poczcie, ani o posłańcu? - Z każdym pytaniem kolejne barwne drinki znikały w jej żołądku. Skrzywione czy nie, jej pojęcie o jego życiu było dostatecznie wiarygodne, aby mogła podejrzewać, że żadna z tych okoliczności nie zachodziła. Po prostu nie pomyślał. Nie wziął jej pod uwagę. Może nawet zapomniał o jej istnieniu, kiedy tylko ziemia zaczęła palić mu się pod dupą. Już nawet nie była w szoku. Jeśli coś ją dziwiło to to, jak długo potrafiła oszukiwać samą siebie, żeby nie musieć skonfrontować się z bolesną prawdą.

Miał do siebie to, że wszelkie oczekiwania wysunięte w jego kierunku spełniał na przekór. Nie zawsze z powodu pospolitej złośliwości, za którego wielu go miało. Zazwyczaj sprawa miała się o wiele prościej – Enzo Martinelli nie byłby sobą, gdyby nie starał się z całych sił postawić na swoim. Od zawsze był uparty, a w dodatku nie potrafił przegrywać, co tworzyło naprawdę toksyczną mieszankę. Nie było więc szans, aby i tę dyskusję traktował jak drogę do porozumienia wygodnego dla wszystkich stron z Regisem włącznie. Czemu? Bo musiałby chociaż po części pochylić się nad własnymi przewinieniami, co było dla niego wielkim no-no. Nie, kiedy druga strona, będąca w tym przypadku rozwścieczoną, coraz mocniej pijaną półwilą, nie planowała odpuszczać. Obserwował, jak kolejne kolorowe shoty znikały w ustach będących na co dzień narzędziem służącym do dzielenia się swoim nadludzkim talentem. Teraz wypluwały z siebie kolejne jadowite strzępy czegoś, co przecież w zamyśle miało być rozmową.
– Nie bądź głupia, Charlie – wycedził przez zęby, ale nie skończył na tym. Złość sukcesywnie prowokowana przez każde kolejne słowo czarownicy, w końcu znalazła ujście. Enzo bez ostrzeżenia walnął pięścią w barowy blat, aż zadudniło, a wszystkie naczynia ustawione wzdłuż wydały z siebie niebezpiecznie głośny dźwięk. Właścicielka Głębokiego Gardła od razu spiorunowała Włocha wzrokiem, ale zanim zdążyła się choćby odezwać, ten uniósł rękę w czymś na kształt zapewnienia, że to się więcej nie powtórzy. Że ma już wszystko pod kontrolą. Brakowało jeszcze, żeby wyrzucili go stąd w środku tej jakże żywiołowej rozmowy. Na oczach Charlie, dla której z pewnością byłoby to świetne, niezapomniane widowisko, które chętnie przywoływałaby przy każdej możliwej okazji. – Posłuchaj mnie, do kurwy nędzy! – „Kurwa” była chyba jego ulubionym przekleństwem. Złapał dziewczynę za szczupłe ramię, ale nie po to, aby szarpnąć za nie, czy ścisnąć zbyt mocno, a odwrócić jej uwagę od płynnej tęczy z zapewne kosmiczną dawką alkoholu w składzie. – Nie mogłem, rozumiesz? Bo skończyłbym na dnie Tamizy i ty zresztą też, dociera to do ciebie? – Popukał palcem w swoją skroń w mimowolnym geście, których pojawiało się wiele, szczególnie w nerwach, jak zresztą przystało na Włocha. Mówił już o wiele ciszej, półgłosem, ale jego głos nie stracił przy tym żadnych wybuchowych emocji, które zdążyły nagromadzić się gdzieś po drodze. W dodatku intensywny wzrok wydawał się nie spuszczać z oczu stojącej naprzeciw czarownicy, co z pewnością tylko potęgowało kumulujące się między dwójką emocje.
Należenie do familii Martinellich ciążyło obowiązkiem na wszystkich jej członkach, nawet na „złotym chłopcu”, jak określiła go wcześniej półwila. Wiązało się z niebezpieczeństwem, zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz, jeśli nie przestrzegało się twardo ustalonych zasad, chociażby tajemnicy. Ale miało też wiele plusów, na przykład to, że niemal zawsze można było spróbować zasłonić się obowiązkiem milczenia. Przecież oczywiście, że Enzo mógł wtedy odezwać się do Charlie! Oczywiście, że miała zupełną rację co do powodów, przez które nie otrzymała nawet najmniejszej, najkrótszej wiadomości! Jednak czemu miałby się przyznać? Wolał spróbować wykręcić się z tego własnym sposobem, nie musząc przy okazji brać na siebie żadnej odpowiedzialności.
– Wybrałaś sobie chujowe miejsce na spowiadanie mnie – burknął z pretensją, bo przecież wybór otoczenia należał właśnie do niej. W końcu też wypuścił jej ramię, żeby tą samą ręką przeczesać włosy nerwowym gestem. Rozmowa ta była stekiem bzdur, przynajmniej z jego strony, ale nie zmieniało to faktu, że półwila potrafiła wkurwić go niemiłosiernie.

- Na to, obawiam się, jest już stanowczo za późno. - wyrzuciła z siebie gorzkim tonem, w którym pobrzmiewało jednak również rozbawienie. Może za jakiś czas będzie nawet potrafiła śmiać się z całej tej porąbanej sytuacji. Obecnie była jednak od tego daleka, szczególnie że Enza zaczęły ponosić nerwy. Podskoczyła lekko, kiedy walnął pięścią w stół i polała się trzymanym akurat drinkiem. Wytarła klejące, słodkie palce w zapomnianą przez kogoś serwetkę i rzuciła zaniepokojonej barmance przepraszające spojrzenie. Zdążyła już zapomnieć, że te typy tak miały. Wstyd ich było gdziekolwiek ze sobą zabrać.
Kiedy kazał jej posłuchać, ze zrezygnowaniem utkwiła w nim niezbyt zainteresowane spojrzenie. Spodziewała się, że cokolwiek padnie teraz z jego ust, niewielki będzie miało związek z rzeczywistością. Może użyje którejś z jej wymówek, a może na poczekaniu obmyśli własną. Byleby nie przyznać się do tego, że był zwykłym chujem. I choć była przygotowana na jakąś bzdurę wyssaną z palca, to słowa, które padły ostatecznie z ust Enza i tak przekroczyły jej najśmielsze wyobrażenia. Jeszcze chciał wyjść na tego szlachetnego, który zrobił to dla jej dobra?
- Nagle komuś zaczęło przeszkadzać, że mnie posuwasz? - odpowiedziała drwiąco, również ściszając głos o pół tonu. Nie wszyscy goście Głębokiego Gardła wiedzieli o jej przyszłości i wolałaby raczej tego nie zmieniać. - Weź sam siebie posłuchaj, Lorenzo. - Bo choć ich relacja nie ograniczała się do intymnych tête-à-tête w Rozbrykanej różdżce, to mało prawdopodobne, aby ktokolwiek mógł się poczuć w związku z nią zagrożony. Kiedy wreszcie ją puścił, przesunęła w jego stronie po ladzie jeden z kieliszków i skrzywiła się lekko.
- Nie przemyślałam tego aż tak dokładnie. - stwierdziła bez owijania w bawełnę i rozmasowała miejsce, w którym przed momentem zaciskała się jego dłoń, choć faktycznie nie zrobił jej żadnej krzywdy. - Widzisz, przyznałam się do błędu i nadal żyję. - dodała po chwili, nie mogąc się powstrzymać od tej złośliwości. Chciała przy tym, aby było jasne, że nie wierzy w jego śmieszne usprawiedliwienia. Nawet jeśli nie miała już siły się z nim kłócić. Poza tym miał rację - to nie było najlepsze miejsce na tego typu rozmowy. Chciała przed nim uciec i dlatego się tutaj schowała. Zakładała, że swoim zwyczajem ją oleje i pójdzie robić… cokolwiek miał w planach wcześniej, zanim go zaczepiła.
- Możesz już sobie iść, wrócić do swoich zajęć. Obiecuję być dla ciebie miła przy ludziach, a w zamian oczekuję wyłącznie podobnej uprzejmości. Liczę, że na tyle będzie cię jeszcze stać. - stał przed nią ostatni kieliszek, tym razem wypełniony trunkiem w kolorze gumy balonowej, ale Charlie tylko przesuwała go po kilka minimetrów to w prawo, to w lewo, wyraźnie niezbyt zainteresowana spożyciem go. Ni stąd, ni zowąd zbladła zresztą i zerwała się na nogi, wybiegając z Głębokiego Gardła, jakby ją diabli gonili. Niepomna groźnych spojrzeń, które barmanka posyłała w tym momencie Enzo, zakręciła za róg i zwymiotowała, wyrzucając z siebie toksyczną mieszankę alkoholi, których nazw nie potrafiłaby już nawet w tej chwili wymienić.

Wywrócił oczami, gdy usłyszał jej słowa. Nie dlatego, że nie zgadzał się z tym jakże okrutnym osądem Charlie na temat własnej osoby. Nie zamierzał jej przekonywać, że jest inaczej. Swoim zwyczajem w jej wypowiedzi znalazł przytyk do siebie, jakoby ich wspólnie spędzony czas miał być przejawem wspomnianej przez półwilę głupoty. Jednakże nie skomentował tego w żaden sposób, a przynajmniej nie werbalnie.
– Masz – wcisnął jej garść czystych serwetek, których stos ułożony był gdzieś w sąsiedztwie jego łokcia opartego wcześniej o krawędź baru. Przeprosiny za wywołanie w niej tej destrukcyjnej reakcji naturalnie nie miały miejsca.
– Wcale nie chodzi o żadne posuwanie. A zresztą co ja się będę produkował. I tak nie zrozumiesz. – I w jego głosie pojawiło się już zrezygnowanie. Westchnął ciężko, w końcu odwracając od niej spojrzenie, by zarejestrować coś więcej z ich tłocznego otoczenia. Czy tłumaczenie jej, pijanej i zmęczonej, miało jakikolwiek sens? Ktoś, kto mógłby mieć podejrzenia co do istnienia wypływających od Enza informacji, byłby w stanie zagrozić nie tylko jemu, ale i samej Charlie. Z własnego doświadczenia wiedział, że takie przypadki miały miejsce nie jeden raz i sam musiał się kilkoma zająć, ale przecież nie mógł poprzeć tym swoich argumentów. Nie tutaj, nie teraz. – Dajmy już temu spokój, bo mam wrażenie, że cokolwiek teraz nie powiem, to i tak mi nie uwierzysz – machnął już na to wszystko ręką, zarówno przysłowiowo, jak i dosłownie. W końcu istniała też duża szansa, że druga część dzisiejszego spotkania będzie dla półwili rozmytą, nieczytelną plamą wyżartą przez ilość wypitego alkoholu.
Nie sądził, że zostanie tu na tyle długo, aby zamawiać dla siebie jakiekolwiek drinki, ale pełnym kieliszkiem ofiarowanym przez Charlie nie pogardził. Zdecydowanie potrzebował wlać w siebie coś więcej.
– Zamknij się już, Charlie – warknął, gdy tylko wyrzuciła z siebie kolejną złośliwość. – Rano nie będziesz mogła uwierzyć, że to ja byłem tym, który odpuścił pierwszy. Chciałbym wtedy zobaczyć twoją minę – dodał po chwili, samemu nie mogąc uwierzyć w to, że nie miał już ochoty na dalsze dyskusje. Może dlatego, że coraz mocniej docierał do niego brak jakichkolwiek perspektyw w kłótni z niemal zalaną w trupa czarownicą.
– Może być, ale jeśli będziesz mnie prowokowała, to nie będę siedział cicho – zgodził się na przedstawione przez nią warunki. I tak istniała szansa, że te słowa nie niosły za sobą żadnego pokrycia. Oboje za mało nad sobą panowali, żeby mieć jakikolwiek gwarant w tej materii.
Już miał się z nią żegnać jakimś krótkim „baw się dobrze”, ale Charlie ewakuowała się z lokalu jak na miotle. Nie było to dla Enza żadnym zaskoczeniem. Zauważył jej pobladłą twarz odpowiednio wcześniej i nawet zdążył się odsunąć, żeby w razie czego nie oberwać kolorową zawartością jej żołądka. Przystanął i odpalił papierosa, gdy znajdował się już na zewnątrz. Ustawił się tak, by móc obserwować dochodzącą do siebie półwilę z bezpiecznej odległości trzech, może czterech kroków. Nie zadzierała już tak nosa, siedząc obok plamy swoich własnych wymiocin.
– Wracajmy – zadecydował. – Gdzie cię zabrać?

Spędzony z nim czas był wyrazem konieczności, nie głupoty. Jej nierozsądek polegał na czymś zgoła innym: na rodzących się z biegiem czasu oczekiwaniach. Enzo jednak nie zapytał, a jej nie przyszło do głowy cokolwiek więcej wyjaśniać. Takie chyba było już życie, pełne niedopowiedzeń i błędnych interpretacji. Zresztą z nich przecież, przynajmniej częściowo, wynikła również ich dzisiejsza sprzeczka.
- Widzisz, nawet ty wiesz, że jest na to za późno. - wymamrotała, zanim ugryzła się w język. Zachowywała się dziecinnie i w jakimś stopniu zdawała sobie nawet z tego sprawę. A jednak wypity alkohol na tyle zachwiał jej samokontrolą, że nie była w stanie powstrzymać kąśliwych odzywek. Jej rozmówca mylił się w jednym: problem nie polegał na tym, że nie potrafiła zrozumieć sytuacji. Cały ambaras opierał się właśnie w tym, że pojmowała ją aż za dobrze. Enzo zachowywał się tak, jakby powierzał jej jakieś wielkie tajemnice i tym samym narażał na ataki jego wrogów. Oboje wiedzieli jednak, że nie miało to miejsca. Była wygodnym buforem, czasem również wentylem, kiedy potrzebował wyrzucić z siebie nadmiar emocji. Przy szczególnych okazjach nadawała się zaś doskonale, aby grać na nerwach jego nadętej familii. Ale to tyle. Przynajmniej z jego strony, bo ona oczywiście z biegiem czasu ubzdurała sobie coś jeszcze. I nie, nie to, co pierwsze przychodzi na myśl.
- Pewnie masz rację, ale pomogłoby, gdybyś mówił prawdę. - zażartowała, tym razem znacznie mniej jadowicie, choć wciąż kotłowało się w niej stare, zapiekłe rozżalenie. Pewnie tak szybko jej nie minie, ostatecznie tłumiła je w sobie od dobrych kilku lat. Zdobyła się jednak nawet na to, aby podzielić się z nim alkoholem, tak w wyrazie dobrej woli.
- To się nie wydarzy, nie ma takiej opcji. - prychnęła, bo z całej jego wypowiedzi dotarło do niej przede wszystkim: „rano” oraz „chciałbym wtedy zobaczyć twoją minę”. Faktycznie, patrząc przez pryzmat ich dawnej znajomości, to ona była stroną znacznie bardziej skłonną do ustępstw. Warto jednak zauważyć, że wtedy nie była do końca wolna. No i zazwyczaj bardziej trzeźwa niż obecnie.
Skinęłaby mu głową, może nawet wyciągnęła dłoń, aby w symboliczny sposób przypieczętować warunki ich umowy, ale jej ciałem targnęła fala nudności. Enzo chyba wcześniej nawet niż ona zorientował się, co było na rzeczy, bo przezornie się od niej odsunął, robiąc jej dzięki temu więcej miejsca na manewr panicznego odwrotu. W przejawie niespodziewanego rozsądku zacisnęła dłoń na stercie serwetek, które podsunął jej wcześniej Martinelli, dzięki czemu po wszystkim mogła za ich pomocą doprowadzić się do względnego porządku. Pocieszające, że nawet w tym stanie prezentowała się lepiej niż znaczny odsetek kobiet. Te złośliwe rozważania przerwał jej chłodny ton słów Enza, który najwidoczniej nie zamierzał zostawić jej dzisiaj w spokoju. I choć wiedziała, że zapłaci za to w przyszłości, w tej chwili cieszyła się, że nie porzucił jej pod barem i nie udał się w swoją stronę.
- Nigdzie. - odpowiedziała pomimo tego w pierwszym odruchu, jakby nie mogąc się przemóc, aby przyjąć zaoferowaną pomoc. - Gdziekolwiek. - poprawiła się zaraz, stając na nogi i otrzepując sukienkę z ulicznego kurzu. Wymiotowanie przy kimś, kto nie był jej szczególnie przychylny, nie było prawdopodobnie mądrym posunięciem, ale czuła się o niebo lepiej, kiedy żołądek nie wywracał się jej na lewą stronę. W myślach tworzyła listę miejsc, do których mogłaby się potencjalnie udać, skreślała je jednak równie szybko, jak przychodziły jej do głowy. Wywerna odpadała, nie była obecnie w nastroju ani stanie tłumaczyć się Regisowi. Z podobnych względów odpadało schronisko, w którym mieszkała. W tym jednak przypadku dochodziła jeszcze jej niechęć do zdradzenia Enzo swojego adresu. Miała jakichś znajomych i kochanków, ale nikogo, na czyim progu wypadłaby jej się pojawić w środku nocy. I to w nie najlepszej kondycji.
- Właściwie to całkiem nieźle radzę sobie na ulicy. - stwierdziła ostatecznie, opierając się o latarnię i mając nadzieję, że wygląda to choćby w połowie tak dobrze, jak wcześniej podobna poza Włocha. Trudno było jej jednak udawać, że ma siłę stać prosto i to na niebotycznych szpilkach.

I jak miał się nie unosić, skoro wciąż był uparcie prowokowany? Charlie nie odpuszczała, coraz to wynajdując nowe powody, by się do niego przyczepić, a nie oszukujmy się, nie było to zbyt ciężkie zadanie, szczególnie jeśli alkohol pozbył się kilku filtrów powstrzymujących ją na co dzień.
– Zamknij. Się. Już – wycedził przez zęby, wciąż jakimś cudem utrzymując swoje wcześniejsze postanowienie, by nie dyskutować z pijaną czarownicą. Powinszować. Gdyby w każdej sytuacji potrafił zachować się w taki sposób, jego życie (i innych przy okazji) byłoby zdecydowanie łatwiejsze. I dłuższe. Musiałby jednak zacząć od chęci, a z nimi było równie kiepsko.
Mieli zbyt różne perspektywy, w dodatku głęboko ugruntowane przez relatywnie długi czas rozłąki, by dojść do jakiegokolwiek porozumienia związanego z sytuacją, którą wałkowali od tego nieszczęsnego postoju przy latarni. Ale! Przynajmniej zgodzili się, by podchodzić do siebie w cywilizowany sposób w towarzystwie innych, a to już coś. I na tym Enzo mógłby poprzestać, szczególnie w sytuacji, gdy Charlie ledwo stała na dwóch nogach i chyba nie do końca wiedziała, o czym mówi.
– Na szczęście nie jestem tu od pomagania – odpowiedział na żart, siląc się na podobny jej ton. Jemu zdecydowanie łatwiej byłoby porzucić emocje związane z ich małą, ale jakże żywą dyskusją i nic dziwnego. Powodem pewnie było to, że przez te kilka lat nie miał nawet najmniejszej świadomości o istnieniu żadnego problemu między nim, a półwilą z przeszłości. Za to aktualnie męczyła go sama Charlie, a raczej jej pijane ja. To był znak, żeby ulotnić się stąd jak najszybciej. Niestety, zanim wcielił swój genialny plan w życie, impreza przeniosła się na zewnątrz w trybie awaryjnym i natychmiastowym.
– Łał, Charlie. Po prostu łał. To gdzie jest to „gdziekolwiek”? – Skomentował jej nieskładne odpowiedzi co do miejsca, w które miał ją odstawić. Nie nadawał się na Dobrego Samarytanina. Albo niańkę. Miał na to zdecydowanie za mało cierpliwości. Milczał przez chwilę obserwując, jak czarownica próbuje utrzymywać równowagę, wspierając się na latarni. Szło jej to... średnio, a pamiętał, że kiedyś całkiem nieźle radziła sobie z rurami.
– Mam pomysł. Chodź – odezwał się w końcu po krótkiej, wewnętrznej debacie z samym sobą. Zaoferował jej nawet swoje ramię, a gdy je przyjęła (lub nie), zaprowadził w kierunku Dziurawego Kotła, skąd mogli przedostać się do tej mugolskiej części Londynu. Po drodze starał się jakoś nie doprowadzić do tego, żeby wyrżnęła o jakiś koci łeb, bo ratowanie jej byłoby jeszcze bardziej kłopotliwe. – Tylko jak wejdziemy do... Wiesz co to auto? Jak wsiądziemy, to ani słowa, bo cię gdzieś zostawię. – Trudno było stwierdzić, czy Włoch żartuje, ale nie ma już siły przybierać jakiegoś pogodniejszego tonu, czy mówi śmiertelnie poważnie. A nie oszukujmy się, byłby w stanie spełnić swoją groźbę, zwłaszcza po tych wszystkich pijackich przytykach, które padły z ust blondynki. W każdym razie udało mu się wezwać jedną z czarnych, londyńskich taksówek, która zawiozła ich prosto pod dom czarodzieja.

---

/zt + Charlie

x.01.1981

Jestem tego dnia zmęczony i zirytowany, ale w gwarze obecnym na Nokturnie udaje mi się trochę uspokoić. Jest coś kojącego w tych ulicach, które znam dobrze, chociaż do nich już chyba nie pasuję. Czasami, gdy tu jestem, przypominam sobie, że teraz już nigdzie nie należę, stoję w rozkroku pomiędzy żyiem bogatego, rozpieszczonego gnoja a tego chudego dzieciaka, którym byłem. Ale teraz — chociaż mam na sobie skórzane rękawiczki za dwieście galeonów, kaszkiet Lagerfelda za dwieście pięćdziesiąt, kosztujący tysiąc płaszcz, podobnie drogie buty z najlepszej skóry (chociaż tych przecież mam m n ó s t w o i te, za dziewięćset galeonów, nie są nawet w czołówce najdroższego obuwia, które mieści moja szafa) i wełniany szalik, ciemnoszary i miękki, który dostałem w prezencie od Avy i wełniane, świąteczne skarpety, które też mi podarowała — Nokturn nie poraża mnie wcale tym, że jest dla mnie za tani.
Wnętrze pubu wita mnie mocnym zapachem papierosów, potu i ciepłym, wilgotnym powietrzem, który natychmiast obejmuje moją zmarzniętą twarz obślizgłą mgiełką. Jestem tutaj w celu, który nie jest aż tak właściwy mojej pracy, ale pogodziłem się już z tym. Informator, którego przyszedłem zobaczyć, jest ważny, tak ważny, że Maluferru nie chciał wysłać Avy albo jakiegoś chłopaka na wysyłki. Powiedział, że mam to być ja i że mam uważać, żeby go nie zawieść. Więc jestem.
Wiem, co znaczy takie ostrzeżenie z ust wuja. Potrzebuję czegoś więcej niż przyjaznej pogawędki przy drinku, bo człowiek, z którym mam się zobaczyć, nie będzie mną ani przestraszony, ani specjalnie do mnie przekonany. Może są tacy, którzy po prostu zmusiliby się do wykorzystania całej charyzmy, którą posiadają, ale ja nie mam ochoty pierdolić się z takimi głupotami. Dlatego byłem już tu wcześniej, rozmawiałem z barmanem i zapłaciłem mu w y s t a r c z a j ą c o.
Dostał rysopis tego informatora, tak dokładny, jak mogłem przywołać z pamięci (bo przecież nie przyszełbym tu, bez sprawdzenia, czy istnieje coś, cokolwiek, czym mógłbym go nie tylko przekupić, ale zaszantażować). Wie, że ma czekać na wysokiego, czarnego mężczyznę, dość młodego, a gdy ten przyjdzie — do jego drinka dodać trochę Eliksiru Prawdy.
Jeden z barmanów, ten, z którym się umówiłem, wita mnie skinieniem głowy — to znak, że jest gotowy, siadam więc przy ladzie i zamawiam wściekłego psa, zaznaczając przy tym, żeby pozbawił go alkoholu zaklęciem. Mężczyzna krząta się przez chwilę, a ja biorę głęboki wdech i powoli ściągam całe to zimowo-jesienne okrycie, które mam na sobie. Patrzę przy tym na jego ogorzałą, pulchną twarz, na dziwaczne, małe oczy i usta, w których słowa zawsze brzmią nieco jowialnie, zdecydowanie zbyt miękko. Brzydzi mnie.
W barze jest mnóstwo ludzi, wciąż się przewijają wokół mnie, zamawiają, rozmawiają, palą i śmieją się głośno. Zerkam na zegar i czekam, chociaż mężczyzna spóźnia się już piętnaście minut. Nie lubię, gdy lekceważy się mnie w ten sposób, ale na razie zachowuję jeszcze spokój.
W końcu na ladzie przede mną pojawia się mój drink, gdy jednak unoszę go do ust, odkrywam, że to coś innego, niż zamówiłem. Patrzę na tego barmana, u którego zamówiłem, ale on krząta się już daleko stąd. Zrezygnowany biorę łyka, coraz bardziej zły, że jestem w ten sposób traktowany, zupełnie bez szacunku.
W końcu ktoś siada tuż obok. Ale nawet jeśli jest to czarny mężczyzna, to nie ten, na którego czekam. Przełykam ślinę i prostuję plecy, myśląc o mężczyźnie, który mnie wystawił. Czuję, że to przyjemne, pacyfistyczne zadanie zakończy się tak, jak kończy się niemal wszystko, czego się dotykam — przemocą.

5.01.1981?

Czuł potrzebę rozluźnienia się między pracą a spotkaniem gangu. Na szczęście luźnym, mieli tylko ścigać się między sobą, aby zachować formę, ale i tak od słuchania niektórych klientów aż miał dość. A to przeglądali rzeczy w lombardzie, macali i pytali o nie jak stara baba w mięsnym (a przynajmniej takie żarty słyszał i miał przez kolegów takie skojarzenie), a to chcieli zapłacić poniżej ceny za przedmiot, a to zastawić lub sprzedać coś powyżej wartości. Kurwa, był szczęśliwy, że spełnił swoje marzenie, ale z drugiej gdyby wiedział ile czeka go pracy kto wie, czy nie poprosiłby ojca o ciepłą posadkę, gdzie nie musiałby wcale dużo robić. Może sam nie brał zanadto ze skarbca, robił co mógł, by sam się utrzymać, by już nie słuchać tekstów, jak to nie zna wartości pieniądza, ale czasami miał ochotę jak Nene pogadać ze starymi, że jednak chce tego konta bankowego jak siostra z regularnym uzupełnieniem, nie chce być odpowiedzialnym przyszłym mężem, weźcie nie bądźcie tacy.
Ale ta duma Shackleboltów mu nie pozwalała. Więc żył za pieniądze normalnego czarodzieja, lepiej identyfikował się przez to z ziomami z Nokturnu, ale też czasami naprawdę miał ochotę popisać się czymś kupionym za pieniądze ojca.
Dziś miał kryzys, ale obiecał sobie, że będzie silny. Tego przecież od niego wymagała rodzina, choć pewnie stwierdzą, że - zakładając, że kiedyś się chajtnie - jego żona będzie potrzebowała większych funduszy i wtedy dostanie wspólne, małżeńskie. Może go też wciągną w rodzinne interesy, by zarabiał na poziomie, jeśli lombard i jego magiczne mechanizmy nie okażą się takim sukcesem. Ale to wszystko były tylko jego podejrzenia. Był starszym bratem, więc to on przecierał w tym względzie szlaki Chiemu.
Wszedł wreszcie, po tym jak wziął lekarstwo na chorobę rodową, usiadł koło typa ubranego jak tysiąc galeonów zastanawiając się, co taki człowiek robi w takiej norze, ale zaraz olał tę kwestię woląc zastanowić się nad drinkiem. Wreszcie zamówił kamikaze. Stwierdził, że jeden, może dwa mu starczą na rozluźnienie w trakcie ciężkiego dnia. Nie był jakimś wielkim fanem alkoholu, ale kto wie czy w takim towarzystwie (gang, siostra) wreszcie to się nie zmieni.
Już po pierwszym łyku poczuł, że to nie jest do końca to, co zamawiał. Zobaczył zabawny kształt w blacie baru i zaczął chichotać. - Wygląda jak pies bez oka - skomentował, jakby chciał, żeby ktoś się do niego przyłączył. A jakby tego było mało wyciągnął różdżkę. - Trzeba to zmienić. Deprimo! - spróbował dorobić zaklęciem dziurę w kształcie ułożonym przez niejednolity kolor mebla tak, aby naprawdę przypominał psa z dwojgiem oczu. Ale w tym stanie niekoniecznie musiało mu to wyjść.

Wynik d100: 53

Nie wyszło

Nie wiem, ile czasu potrzebuję, żeby zorientować się, że coś jest nie tak.
Siedzącemu obok mnie mężczyźnie poświęcam jedno, może dwa spojrzenia. Nie wiem dlaczego, ale teraz staje się jakby symbolem tego, że zostałem wystawiony i piekielnie mnie to irytuje. Nie lubię, gdy się ze mną igra, ale kiedy po prostu wykonuję swoją pracę, to jeszcze jestem w stanie zaakceptować wszystkie pokazy siły moich przeciwników. Wtedy ci ludzie dostarczają mi jedynie trochę adrenaliny. Ale teraz? Gdy przyszedłem tutaj na nudne pogaduszki, żeby urobić na naszą korzyść jakiegoś idiota? Cóż, powinienem natychmiast wyjść, znaleźć go i wyegzekwować posłuszeństwo.
Ale nie. Bo chociaż wiem, że powinienem być wściekły, w moim ciele istnieje jedynie ten dziwny, płynny luz. Jakbym unosił się na wodzie; wystarczy zamknąć oczy, a ja odpłynę ogrzewany słońcem. To dziwne uczucie i w pierwszej chwili wydaje mi się, że to alkohol, którego dla zasady nie piję, tak na mnie działa.
Wtedy uczucie wzmaga się i zalewa mnie nagle falą, której nie umiem powstrzymać. Przyglądam się szklance i nagle bardzo, bardzo śmieszne wydaje mi się to, że w ogóle tu jestem. Boże, jak ja muszę wyglądać, no naprawdę? Facet przebrany w ciuchy za setki galeonów, wesoło popijający sobie drinka w barze. Chichoczę pod nosem.
Kilka rzeczy na raz staje się oczywiste. Przede wszystkim — ktoś, nie wiem kto, dodał mi do picia czegoś o wiele gorszego niż alkohol. Czy to jakiś eliksir? Czy ten eliksir, którego miałem użyć na informtaorze, został podmieniony i dodatkowo trafił do mojej szklanki? To szaleństwo. Jak w przypadku jednego zadania może zdarzyć się t y l e pomyłek? Chciałbym się tym przejmować, ale teraz, gdy o tym myślę, czuję tylko ogarniające mnie rozbawienie. Boże, naprawdę nie mam szczęścia, co?
Następna rzecz staje się jasna dosłownie sekundę później. Nie jestem jedynym, którego ogarnęło to dziwaczne zaklęcie. Ten mężczyzna, na którego patrzyłem jeszcze sekundę wcześniej, nagle też wygląda na bardzo rozbawionego. Uśmiecham się do siebie. Dobrze jest mieć towarzysza niedoli.
— Czekaj, czekaj — mówię do mojego towarzysza i sam unoszę różdżkę. — Deprimo! Cholera — powtarzam po nim i z konsternację patrzę na to, co mam przed sobą, w dłoni czując ból. — Ale paskuda — stwierdzam i chichoczę pod nosem. Zaraz jednak przejmuje mnie śmiech. Odchylam się w stronę mojego partnera w zbrodni (to znaczy, w dawaniu temu biednemu psiakowi godnego życia) i łapię go za ramię. — To znaczy nie ty! Nie o tobie mówię, kolego. Tylko o nim. Sam wiesz, o kim — mówię i sugestywnym spojrzeniem wskazuję blat.

Wynik d100: 18

Był totalnie nieświadomy, że gdyby nie eliksir, który im podano to gość obok niego mógłby się okazać o wiele mniej przyjazny. Ale po doprawionym drinku każdy nieznajomy wydawał mu się przyjazny. I zabawny. I było w tym coś zarazem strasznego i pięknego. A przecież siedział obok groźnego gangstera, który w porównaniu do niego nie wahałby się, nie mrugnąłby nawet gdyby miał kogoś zabić. Czyż to nie byłby w normalnych warunkach wystarczający powód by się stąd ewakuować?
W sumie nawet by nie narzekał na swój stan gdyby chodziło o imprezę. W tych warunkach jednak zaniepokoiłby się gdyby był w stanie, a że nie był no to zaniepokoi się, gdy skutki już miną.
Normalnie spojrzałby podejrzliwie na typka, który bez powodu zaczyna chichotać, ale to jedynie sprawiło, że sam zaczął chichotać. I miał wrażenie, że robią to wszyscy. Czy to tylko efekt tego, co mu podano? A może wszyscy dostali to samo? Jeśli tak, to ich sytuacja była jeszcze zabawniejsza. Jakby ktoś wpadł to nawet nie musiałby się starać okraść pubu, bo wszyscy byliby zajęci śmiechem.
Cokolwiek się stało, właściciel pubu powinien się modlić o spokojny dzień. I noc. Tak, żeby nikt nie skorzystał ze słabości jego klientów, którzy mogliby dołączyć do obrony tego miejsca za przerwanie im picia.
- Chyba nam się nie uda - jakoś porażka w tym kontekście bawiła, szczególnie gdy się uwzględniło zdegustowaną minę barmana na ich działania. - Oj, wiem. Mówisz o psie i barmanie - parsknął bezczelnie. - Dobra, podobno do trzech razy sztuka. Deprimo! - spróbował jeszcze raz, a jak się nie udało zaczął rozglądać się za czymś, czym dziurę można byłoby zrobić ręcznie. Jak się bawić, to się bawić, drzwi wyjebać, okno wstawić. A jak już wyjebią przez zniszczone drzwi to wrócić tym oknem, które wstawiono zamiast.

Wynik d100: 36

Nie wyszło

Boże, gdy efekt eliksiru zniknie, będę t a k wkurwiony. Oczami wyobraźni widzę, jak znajduję tego gnoja i własnymi rękami wyciągam z niego szacunek; bo chociaż teraz to wydaje się śmieszne, ta sytuacja jest przecież piekielnie niebezpieczna. Ktoś sobie ze mnie zakpił, wystawił mnie i okazał mi zupełne lekceważenie. Nawet jeśli bym chciał, nie mogę tego odpuścić. I w środku może nawet jestem jeszcze trochę wściekły.
Ale z jakiegoś powodu wizja wielkiego, groźnego Ilario Romeo, który miałby mścić się za brak szacunku, jedynie strasznie mnie bawi. Po co się tym przejmować? Co mnie to obchodzi teraz, gdy z obcym prowadzimy akcję ratowniczą tego biednego pieska bez oka? Ja lubię pieski, zawsze je szanowałem, bo są lojalne. To ważne w świecie, w którym wszyscy ciągle tylko się zdradzają i wystawiają.
— Tak, tak. Pies i barman są w sumie podobni. Paskudne paskudy — zaczynam i zaraz muszę przerwać, bo śmieję się niepanowanie, chyba pierwszy raz w zyciu. Nie jestem pewny, czy mi się wydaje, ale mam wrażenie, że z tego śmiechu cały się oplułem i się obśliniłem. — Kurwa, czy ja cię oplułem? — pytam. — Bo jak cię oplułem, to chyba się posikam — dodaję i zgodnie z obietnicą zaczynam się bardzo śmiać. Wydaje mi się, że ktoś mi wtóruje i mam wrażenie, że ktoś więcej poza nami odczuwa eliksir.
Patrzę, jak mężczyzna znowu rzuca zaklęcie. Mrużę oczy, ale nic się nie zmienia. I wtedy (!) nagle odkrywam niesamowitą rzecz.
— Ej! Jak zamkniesz jedno oko, to będziesz wyglądał jak on. Patrz na mnie — śmieję się i nagle trochę chce mi się płakać. — Już nie jesteś sam, mały paskudo. Teraz jesteśmy we dwoje — i chociaż sam nie wiem, dlaczego, gdy tak siedzę z jednym zamkniętym okiem, czuję, że robię coś dobrego. — Zawsze czułem, że jestem stworzony do wielkich rzeczy. Do pomagania.

Udo nie wiedział, totalnie nie miał pojęcia co będzie mógł odczuć gdy efekt minie. Opóźniony strach? Dalszą radość, bo to było tak głupie wydarzenie w jego życiu, że aż śmieszne? Wkurw, że ktoś ośmielił się mu dodać coś do drinka, co zapewne skończy się z kolegami złapaniem barmana za fraki? Nie wiedział, ale że dalej był pod wpływem to popijał kolorowy napój, zapewne tym samym przedłużając działanie eliksiru. Ktoś po jego prawej zaczął się śmiać z jakichś wąsów, co mu dało natchnienie. Ale wykorzysta je dopiero za moment.
Shacklebolt też lubił pieski. Chyba nawet bardziej niż koty. Wydawały się bardziej pasować do jego natury i ogólnie natury jego rodu. Psy lubią się grupować, tworzyć stada, są sobie wierne, a koty z reguły to samotnicy. I nieważne czy mowa o wielkich tygrysach czy też kotach syjamskich. A on przecież prócz do wielkiej familii, należał też do gangu. To coś pokazywało.
Może dlatego obaj tak przejęli się tą uroczą plamką ułożoną ze słojów?
Choć barman patrzył coraz groźniej (czyżby też nie wiedział, co się tu dzieje?) to jednak na razie nie reagował na zachowanie którychkolwiek klientów. Choć oni musieli być dla niego wyjątkowo upierdliwi. Siedzieli blisko, byli głośni, śmieli się z jego wyglądu... Szkoda, że ich to nie obchodziło. Albo na szczęście, bowiem kto wie czy zamiast zyskiwania przez pieska oka nie skończyłoby się na traceniu oka przez barmana. - Nie wiem - przyznał Udo, po czym również zaczął się śmiać. Kiedy mógł złapać oddech sam spytał: - A ja? Powiedz, że nie - rzucił jakby miało być mu głupio, ale zasadniczo wcale nie było.
- Kurwa, rzeczywiście - zaśmiał się, po czym sam na chwilę zamknął oko, by jego kolega od przypadkowego spożycia narkotyku sam mógł przekonać się o efektach. - Jesteś. Jesteś stworzony do pomagania - powiedział, jakby w to wierzył, chociaż nie znał typa i poklepał go po ramieniu. - Skoro nie idzie nam z okiem to może para wąsów odwróci od tego braku uwagę? - zaproponował, po czym wziął jedną z wykałaczek do drinków i zaczął drążyć jakieś ładne wąsiska.

Ja w jakiś odległy, absurdalny sposób planuję już nawet sobie, co będę musiał zrobić. Są ludzie, którym wydaje się, że organizacje takie jak moja rodzina trzymają się na zasadach albo honorze, ale nie — one trzymają się na pokazie siły. Dlatego wiem, że będę musiał znaleźć tego człowieka, który jest za to odpowiedzialny. Ale to tez jest śmieszne, no bo jak mógłby nie pomyśleć, że to się tak skończy? Może coś mu się pomyliło? Boże, co jeśli chciał nas zatruć, ale pojebały mu się eliksiry? To takie głupie — i takie zabawne!
Ja trochę jestem jak taki pies. No bo — jestem wierny jak cholera. I zawsze robię to, o co mnie się poprosi, to znaczy jeśli jesteś Avą albo Floriano, wtedy tak. I jestem wierny, bardzo wierny, Kate na przykład musi wiedzieć, jak wierny jestem, skoro po ponad roku od naszego zerwania nie przespałem się z żadną nową kobietą i czekam, aż ona mnie przeprosi i do mnie wróci. To godne podziwu, prawda? Jestem godny podziwu. Jak piesek.
Nagle mam ochotę zapytać o to mojego towarzysza. Powiedzieć mu o mojej dziewczynie i całe tej strasznie głupiej sytuacji.
— Nie wiem — stwierdzam i mrużę oczy. Zaraz potem się śmieję. — Ale to dobrze… mój czarny kolego. Teraz jesteśmy kwita. Pół na pół. Jeden do jednego. Łapiesz?
Sam już nie wiem, co ja gadam. Czy ja w ogóle coś powiedziałem? Mam ochotę się śmiać i śmiać i śmiać i w ogóle zapomnieć o wszystkim, co mamy dookoła siebie.
— Kurwa, stary — zaczynam na jednym wdechu. — Weź, bo się poryczę. Piękne słowa. Zapamiętam je na zawsze.
Czy pomagam ludziom? Czasem, cóż, czasem pomagam im zobaczyć samego Boga we własnej osobie. A czasem pomagam im zrozumieć, w jakim okropnym, okropnym gównie się znaleźli. I że powinni się uspokoić, ogarnąć, zacząć pracować nad swoim życiem czy coś. Narkotyki to nic fajnego. Ciekawe, czy gość obok mnie o tym wie?
— Kurde, zajebisty pomysł — wołam i zaraz chwytam drugą wykałaczkę. Po kilku chwilach drążenia jednak zatrzymuję się i prostuję nieco. — Jak myślisz, mi pasowałby wąs?

Shacklebolt nie miał aż tak dalekosiężnych planów. Na razie się bawił, aż eliksir i alkohol przestaną działać, a dopiero potem zacznie się przejmować. Jak to prawdziwy inteligent zostawił wszystko przypadkowi, choć nie znał teorii chaosu. I chyba tego nie pożałuje, skoro Ilario nie miał mu za złe przybycia w nieodpowiednie miejsce w nieodpowiednim czasie. W końcu nie chciał go zmylić.
- Chyba ni chuja - zaśmiał się srogo, gubiąc się we własnych myślach dotyczących psowatych tego świata, a co dopiero czyichś słowach, więc nie załapał jego toru myślowego. Ale w sumie im to nie przeszkadzało, w pewnym sensie i tak każdy sam sobie gadał. Łapali wspólny język, ale chyba ciężko to było nazwać dialogiem z prawdziwego zdarzenia.
- Cieszę się, mój żółty przyjacielu, że mnie zapamiętasz - rzucił, biorąc kolor z odcienia jego włosów. - Pamięć czyni nas nieśmiertelnymi - powiedział z powagą, nim znowu zaczął chichotać. Kiedyś gdzieś usłyszał tę jakże głęboką myśl, więc uznał, że w sumie ją zacytuje.
Na jego pytanie Udo przyłożył Romeo swój palec pod nos i lekko zgiął, aby jak najbardziej udawały wąsy. Porównując kolor palca Udo z odcieniem włosów Ilario efekt był śmieszny. - Sorry, stary, ale w wąsach wyglądałbyś śmiesznie. Ale broda chyba by ci pasowała - stwierdził po krótki (nie)zastanowieniu, jakby na pociechę.
Potem spytał, nagle zmieniając temat: - Słyszysz muzykę? - Poczekał chwilę na odpowiedź i bez względu na to czy ją usłyszał kontynuował: - Bo ja też nie, a bym potańczył - parsknął, po czym zapominając o psie z blatu wstał i spróbował zatańczyć do wewnętrznej muzyki. Przypadkiem też kopnął czyjeś krzesło, ale tego już nie zauważył.

W sumie to i dobrze, że utknąłem tu z kimś, z kim się tak dobrze rozumiemy.
Bo tak, ja jestem stworzony do wielkich rzeczy, ale on? Mój przystojny, męski, czarny kolega? No coż, on może być stworzony do nawet większych. W końcu to on zauważył tego biedaka na blacie, który niestety, ale był tak paskudny, że musieliśmy go uratować.
— Nie martw się — mówię całkiem szczerze. — Nie każdy musi być mądry. Niektórzy są po prostu piękni, wiesz, mój czarny przyjacielu? — mówię zupełnie szczerze i chociaż bardzo mnie to bawi, to nawet trochę mnie to wzrusza.
Na chwilę przestaję słuchać, bo jakoś słowa nie mają sensu. To znaczy, są na pewno bardzo zabawne, ale jakoś mi umykają. Myślę sobie o Kate i nawet robi mi się trochę przykro, chociaż bardziej mam ochotę po prostu zacząć się śmiać. Czy wróciłaby do mnie, gdyby usłyszała, że próbowaliśmy uratować tego pieska? Nie wiem. Może tak? Ona zawsze lubiła pomagać. Była przecież dobrą osobą, szkoda tylko, że okazała się taką zdradliwą suką.
— Ej, co ty, kurwa, gadasz? Czemu żółty? — mówię bardziej zdziwiony, niż cokolwiek innego. W normlanej sytuacji być może bym się obraził, ale teraz to mi się nawet nie chce. — Pamięć i Bóg, mój przyjacielu. Bóg daje nam nieśmiertelność w niebie.
Czekam na werdykt w sprawie wąsów w napięciu. Nagle to wydaje się tak ważne, jak nic jeszcze nie było ważne.
— Mówisz? Kurde — robi mi się smutno. Zawsze chciałem mieć wąsy. Następne słowa mężczyzny jednak trochę mnie pocieszają. — Broda? Może to rozważę.
Rzeczywiście, nie ma żadnej muzyki. Jednak w momencie, gdy o niej słyszę, nagle o niczym innym nie marzę tak bardzo, jak o tańcu. Mrużę oczy i zaczynam kołysać się w jakiś rytm, który sam wymyśliłem sobie w głowie.
— To tańczmy! — krzyczę.

Dobrze, że ktoś w niego wierzył. Nie, żeby sam w siebie nie wierzył, ale raczej w kwestii osiągania niedocenianych rzeczy. W każdym razie był pewien, że jest super, gangowym kumplem, że będzie super wynalazcą magicznych przedmiotów, że mimo zawodu jaki może sprawić rodzinie jest super bratem i synem. Wnukiem już mniej, ale dziadka bardzo ciężko zadowolić. W końcu on wymagał takiej samokontroli i charakteru, którego on nigdy tak naprawdę nie chciał mieć. A powinno się przecież gonić za marzeniami, nie czyimiś wymaganiami, czyż nie?
- Mówisz, że jestem piękny? - złapał się aż za serce szczerze wzruszony, choć uśmiech miał jakby go to bawiło, a w normalnych okolicznościach rozważałby czy nie spotkał kogoś, kto jest nim zainteresowany jak przeciętna kobieta. Bo przecież przeciętna kobieta była nim zainteresowana, był tego pewien. Tym bardziej, że od innego faceta usłyszał potwierdzenie, że jest przystojny, a inni biegający za babami faceci raczej nie chwalą konkurencji. A co jak co, Ilario mu wyglądał na kogoś podobnego w tej kwestii. Nic zresztą dziwnego, skoro nie pochwalił się sprawą Kate.
- Włosy masz żółte - powiedział z powagą, wskazując anielskie loczki Włocha. Osobiście uważał, że lepiej wyglądałyby u kobiety, ale co poradzić, że fryzura kupidyna trafiła się facetowi? Bóg rozdaje swe dary jak chce, a skoro już jego temat w myślach został podjęty to czemu nie wspomnieć o jego innych działaniach? Dlatego pokiwał głową na słowa Romea. - W niebie i poprzez reinkarnację - jego rodzice wyznawali religię inaczej, ale sam zakładał, że jako Shacklebolt jednak się zreinkarnuje. Już współczuł przyszłemu sobie.
- Broda będzie cudowna. Wszystkie laski twoje - zapewnił, pokazując kciuka do góry. Potem dopił drinka i się zaśmiał. Jakoś wizja Ilario ze stadem bab wydawała się mu nagle nie na miejscu. Po tym, co razem przeżyli przez wypicie drinka wydawał się mu na harem za grzeczny.
No i zatańczyli. Facet, którego krzesło kopnął zaśmiał się do niego, a Udo mu pomachał. Potem złapał Ilario za rękę, by zrobić z nim po obrocie, tak jak czasem robią laski, gdy facetów jest za mało, by każda miała z kim tańczyć. - Skoczna ta muzyka, co? - spytał ciekawy, czy jego rozmówco-tancerz odbierał ją tak samo.

Robię wyzwanie ze wspomnieniem dziadka, bodajże drugi raz

Kurwaaaaaa, jakie to wszystko jest bez sensu.
— Oczywiście, stary, ale wiesz gdzie? — pytam z zupełną powagą, patrząc mu prosto w oczy. Biorę dłoń i kładę ją na klatce piersiowej w miejscu, w którym powinno być serce. — O tutaj, w środku. Bo jesteś dobrym człowiekiem, stary. Tak trzymaj. Świat potrzebuje takich jak ty.
Ciekawe, czy gdybym go poprosił, żeby opowiedział Kate, jak próbowałem uratować pieska z blatu, to by mu uwierzyła? Przecież mu całkiem dobrze patrzy z oczu. Może tak powinienem robić; wysyłać do niej pośredników.
Ale nie. W sumie to nie chcę, żeby mi wierzyła. Może sobie wierzyć w o tylko chce, ale najpierw musi mnie przeprosić. Głupia suka. Nienawidzę jej.
— Co ty pierdolisz? Żółte? — pytam i aż przeczesuję loki palcami. — Myślałem, że ten… no… blond. Złote. Kobiety mi mówią, że wyglądam jak aniołek.
Nie dodają wprawdzie, że nie tylko wyglądam, ale również trochę jednym jestem. Ale to nic, bo wszyscy wiemy, jaka jest prawda. Pewnie nie chcą, żebym poczuł się zbyt pewnie.
— Nie, nie, nie, nie, weź nawet tak nie mów. Żadną reinkarnację. To jest bluźnierstwo tak mówić — odpowiadam natychmiast, w sumie nawet mając w dupie, że możemy się o to pokłócić. Nawet ta wizja wydaje mi się zabawna.
Kiwam z uznaniem głową, gdy nieznajomy chwali pomysł brody. Już od dawna o tym myślę, ale jakoś nie mogę się pogodzić z tą myślą.
Zaraz jednak wszystko znika, bo zaczynamy tańczyć. Pozwalam, żeby ogarnęła mnie ta muzyka, zamykam oczy i macham rękami, kołyszę się i tak dalej, co się tam robi podczas tańca.
— Oj tak — odpowiadam i śmieję się głośno.

Udo na jego słowa aż złapał się za serce, choć pod wpływem eliksiru powinien się zaśmiać. - Dziękuję ci stary. Jesteś najcudowniejszym człowiekiem jakiego spotkałem od dawna. Liczę, że jeśli nie odnalazłeś jeszcze swego szczęście to niedługo je odnajdziesz - mówił szczerze, oczywiście jeśli uwzględniamy możliwą szczerość pod wpływem, po czym jednak się zaśmiał. - Jeleń - krzyknął i pokazał palcem kolesia, któremu ktoś najwyraźniej pod wpływem eliksiru nałożył na głowę jelenią głowę. Potem Udo spróbował się uspokoić, ale słabo mu to szło.
Gdyby Shacklebolt usłyszał teraz prośbę o bycie wsparciem to bez wahania by się zgodził. Ale trzeźwy? Raczej nie. Powiedziałby, że nie zna typa i to byłaby prawie prawda. W pewien sposób go poznał, choć raczej stronę, której nie widuje się na co dzień.
- No ale przecież jak dziecko koloruje obrazek i chce narysować takie włosy jakie ty masz to używa żółtej kredki - podrapał się po głowie z zakłopotaniem. To chyba nie było teraz na poziom jego rozmyślań. - A wiesz, że możesz być aniołem? Jesteś taki miły i wspierający. Tylko nie wiem czy nie pomyliłeś osoby do wspierania - Udo nie czuł, by potrzebował albo zasługiwał na mitycznego anioła stróża, ale jeśli jegomość przed nim chciał nim być to nie narzekał. Sprawdziliby czy miotła, czy też jednak skrzydła są szybsze.
Prychnął ze śmiechem. - Mówisz jak fanatyk. Ale to nic, dalej cię lubię - poklepał go po ramieniu.
A potem tańczyli. Udo zaczął całą ręką wymachiwać w górę i w dół przesuwając się w bok, aż wpadł na puste krzesło. Potem wykonał ruch taneczny, przy którym udawał, że nurkuje.
A potem nie był pewien, czy jeden drugiego nie odprowadził do domu, ale równie dobrze mogło tylko mu się zdawać.

2 x z/t

26.03.1981

Jocelyn ma zaczerwienione policzki od mrozu, wiatr cały czas gra z jej włosami, a kiedy się śmieje, niesamowicie ślicznie świecą jej się oczy. Jest jedną z tych dziewczyn, które spędzają czas na punkowych koncertów, noszą porwane rajstopy i mocny makijaż. Nie wiem, co mnie tak do niej przyciąga, ale odkąd poznałyśmy się u mnie w pracy, okazywała mi zawsze wystarczająco dużo uwagi, żebym odważyła się w końcu i zaprosiła ją gdzieś sam na sam. Zapraszasz mnie na randkę, Irma?, zapytała wtedy, a ja byłam naprawdę bardzo szczęśliwa.
Nie wiem, czy jestem w ogóle zaskoczona, kiedy zupełnie mimochodem, wciąż tym wesołym tonem, wspomina o tym, że jej c h ł o p a k jest bardzo otwarty i właściwie sam ją zachęcał, żeby poszła ze mną na randkę. Na kilka chwil zapada cisza i wpatruję się w nią wielkimi oczami, zastanawiając się, co właściwie mogłabym odpowiedzieć na takie wyznanie; co to znaczy dla mnie? Czym ja w ogóle jestem w takiej sytuacji? Rozsądek podpowiada mi, że trafiłam znowu na parę, która po prostu chce spróbować czegoś nowego i po wszystkim zostanę niczym więcej niż fantazją, która może podgrzeje trochę atmosferę między nimi. Nic więcej.
I najgorsze jest to, że właściwie jestem gotowa się z tym pogodzić. Gdy tak przyglądam się Jocelyn, gdy ona zaczyna dodawać jakieś szczegóły, tłumaczyć się, najwyraźniej zmartwiona moim zdziwieniem, ja powoli godzę się z faktem, że to może najwięcej, ile mogę dostać. Bo jestem taka samotna, Merlinie. Jestem t a k a samotna.
Na końcu nie mogę jednak tego ukryć. Nawet jeśli przekonuję się, że będzie okej, w oczach same stają mi łzy. Jocelyn i ja wydajemy się tak samo zażenowane tym, co się dzieje. O Merlinie, płaczesz? Przepraszam, Irma, mówi, kiedy ja tylko chcę, żeby się zamknęła. I w końcu naprawdę się zamyka. Mruczy jeszcze kilka słów przeprosin i znika, tak jak pojawiła się na chwileczkę w moim życiu, tak teraz znika. Patrzę na nią, przecierając dyskretnie oczy, jakby ktokolwiek w tym barze w ogóle na mnie patrzył.
I to też nagle wydaje mi się tragiczne. Ułożyłam dzisiaj włosy, nawet jeśli zazwyczaj nie jestem w stanie nic z nimi zrobić; ale dzisiaj wyprostowałam je zaklęciem i odbicie w lustrze nawet mi się podobało. Poprosiłam też Grace, żeby mnie pomalowała, pytałam dziewczyny, co sądzą o mojej koszulce, odsłaniającej nieco brzuch (odważnie jak na mnie), o moich spodniach. Naprawdę się postarałam i co z tego, kiedy nikt nawet na mnie nie spojrzy.
Zostało mi jeszcze piwo. Dopijam je smętnie, a potem zamawiam kolejne, wpatrując się głucho w siedzenie przede mną. Jeśli wyjdę teraz, będę musiała powiedzieć dziewczynom o tym, że moja randka się nie udała, a wtedy na pewno już się poryczę i zepsuję im wieczory. To nic fajnego. Dlatego siedzę. W barze jest nagle jakoś zimno, dźwięki odbijają się ode mnie, ale nie docierają w pełni, patrzę, ale nie chce mi się przyglądać.
Wtedy w tym dziwacznym bodźcowym chaosie, zauważam, że kilka stolików dalej siedzi Dorcas. Rozpoznaję ją z trudem, gdy przez moje ciało przechodzi kolejna fala zażenowania tym, że w ogóle tu przyszłam. Widziała, że siedzę tu sama, jak idiotka? Ona też jest sama, ale ona na pewno na kogoś czeka.
Jest za późno, żebym się wycofała, więc w końcu nieśmiało unoszę dłoń, gdy nasze spojrzenia się spotykają i macham do niej niemrawo. Potem odwracam spojrzenie i wbijam je znowu w kufel piwa. Może naprawdę powinnam wyjść. Może na mrozie na zewnątrz przynajmniej zamarznie we mnie ten smutek, którego nie mogę przełknąć.

I taka to robota.
Jeszcze rok temu tego dnia nie spędzała sama. Jeszcze rok temu czuła się kochana, nawet jeśli to uczucie było iluzją. Dziś została jej tylko grupka aurorów, którzy w większości mieli w dupie, kto kiedy obchodził urodziny, i pies, który nie rozumiał pojęcia urodzin, ale przynajmniej ją kochał. Albo tak się łudziła, bo w końcu najważniejsze zapewne było, żeby dostał żreć.
Kilka miesięcy później upijała się w jakimś zapchlonym barze w Londynie, gdzieś obok swojego nowego mieszkania. I wszystko było kurewsko dobrze, bawiła się dalej w detektywa, wlazła do gniazda żmij, spędziła samotnie święta, aż w końcu na najgorszego węża trafiła wtedy, kiedy wysłali ją na przymusowy odpoczynek w ramach podziękowania za zapierdol podczas Bożego Narodzenia.
Świetny, kurwa, odpoczynek. Cudem było, że oboje wyszli z życiem.
A potem dalej bawiła się w łapanie skurwieli. Spotkała jakąś pokręconą Hinduskę, potem czerwone kapturki podrapały jej twarz, o, miała jeszcze kilka ładnych blizn na policzku czy czole, jakby mało miała szpetną twarz przez doświadczenia aurorskie, a w ostatnich dniach najgorszy skurwiel tego świata znokautował podczas meczu Quidditcha jej dawnego kumpla.
I tak oto dotarła tutaj. Po pracy wylęgła się na Nokturn, do pubu o najgorszej możliwej nazwie na knajpę, i zalewała się kuflami piwa, zastanawiając się, czy nie powinna sobie trzasnąć czegoś mocniejszego.
Dopóki miała robotę, było wszystko w porządku. Ale to chwile takie jak te przypominają jej, jak kurewsko była samotna.
Nie miała nikogo. Wszystkich, których znała, byli kumplami od sprawy. Albo od Zakonu, albo uzdrowiciele, albo aurorzy, albo starzy kumple, którzy w większości nadawali się za kraty Azkabanu. No i pies. Pies był jedynym, nieodłącznym elementem jej życia prywatnego, który po prostu… był. Ale oszukiwałaby sama siebie, gdyby powiedziała, że czworonożne towarzystwo jej wystarczało.
Może powinna zwyczajnie nigdy nie przestawać pracować. A może zwyczajnie sama sobie zapracowała na taki stan rzeczy.
Z głośnym westchnieniem zamierzała pociągnąć kolejny solidny łyk, kiedy w ściance kufla odbiła się jej jakaś machająca, chyba do niej, dłoń. Więc odstawiła naczynie, marszcząc nieco brwi, wyostrzając spojrzenie, aby zidentyfikować siedzącą po drugiej stronie sali samotną dziewczynę.
A, tak… przecież to ta sama, którą spotkała, kiedy wypierdoliła ze swojego życia Rosiera. Piła wtedy razem z nią. To był ten jedyny moment, kiedy miała towarzystwo w zatapianiu się w alkoholu, który zapewne w końcu doprowadzi ją do jakiegoś nałogu, jeśli przez cały czas będzie zapijała swoje beznadziejne smutki.
Uniosła dłoń i odmachała jej. Jak jej tam było? Bloyd, tak? Irma Bloyd. O, nawet pamiętała. Niesamowite, po praktycznie roku bez kontaktu z osobą, o której istnieniu wcześniej zapomniała, pamiętała jej imię.
A, w sumie. Co mają tak same siedzieć.
Leniwie podniosła się z krzesła i niosąc ze sobą wielki kufel piwa, podeszła do stolika dziewczyny. Nawet nie spytała, czy można usiąść, bezczelnie rozgościła się sama, opadając na siedzisko obok niej, i wtedy zaszczycając bardziej badawczym spojrzeniem swoją nową towarzyszkę.
— Wyglądasz jakby cię staranowało stado testrali – rzuciła jej na uprzejme powitanie, po czym stuknęła własnym kuflem o butelkę Irmy, sugerując, że to dobra okazja, żeby się napić. Obie wyglądały jak gówno, przynajmniej pod kątem emocjonalnym. Na tym poziomie przynajmniej się rozumiały.