Pracownia

Pracownia

Tutaj dziewczyna przechowuje swoje notatki i uczy się majsterkowania. Pomieszczenie jest dość zaniedbane z powodu pracy dziewczyny po zarwanych nocach. Niemniej jednak z tego pomieszczenia jest idealny widok na wieżę Big Ben, na który bardzo często patrzy z kawą w ręku. W pracowni znajduje się również kąt sowy Berniego.

9 września 1980

Tak jak napisał zaszedł po południu, gubiąc się chwilę w mugolskiej dzielnicy, nie mogąc się za bardzo ani teleportować, ani odnaleźć. Trzymał się raczej miejsc z osobami jakkolwiek utalentowanymi magicznie, nie mugoli, którzy choć stanowili większość naprawdę jeszcze wielu rzeczy nie wiedzieli o świecie. Na szczęście numeracja budynków już była logiczna i po odnalezieniu odpowiedniej ulicy dość łatwo znalazł starą kamienicę. W środku dość łatwo odnalazł mieszkanie Grazíi po numerze na drzwiach i obiecanym zapachu owoców.
W sumie nie wiedział czego oczekiwał od tego spotkania. Jakieś przeczucie mówiło mu by wpaść, więc usłuchał, choć nie poczuł go po wypiciu felix felicis czy jak to się zwało (słabo już pamiętam zajęcia z eliksirów), więc nie mógł mieć gwarancji, że to dobry wybór. A jednak tu był. Obiecał sobie jednak, że jeśli dziewczyna znowu zacznie się awanturować bez powodu to po prostu wyjdzie. Trochę wdzięczności za pomoc.
Zapukał do drzwi. Miał nadzieję, że nie wybyła akurat z chaty nie informując go o tym, bo by się wkurzył. Za bardzo szanował jednak swój czas. Jakaś kobieta z mieszkania obok wyszła wyrzucić śmieci i spojrzała na niego dziwnie. Już po samym spojrzeniu podejrzewał, że to musiała być mugolka. Też spojrzał na nią dziwnie, ale zaraz znowu spojrzał na drzwi słysząc jak się otwierają. Przemknęła mu myśl, że nie mógłby żyć wśród takich ludzi.

---

9 września 1980

---

Miała ogromny mętlik w głowie nim zdołałaby napisać do lombardowego chłopca w sprawie pozytywki. Ślęczała nad przedmiotem, słuchając mugolskiej muzyki z lat pięćdziesiątych, aż w końcu coś w dziewczynie pękło. Była gotowa sobie darować. Miała na sobie zwykły biały T-shirt z przetartymi dżinsami postrzępionymi na nogawkach. Na dworze było dość chłodno, więc pod ręką miała gruby, wełniany sweter z broszką na lewej piersi.
Po uzyskaniu listownej odpowiedzi od niego, zrozumiała, że nawet nie poznała jego imienia. Jak głupim trzeba być, by podać obcemu facetowi namiary na mugolskie mieszkanie, który prowadzi interes na Nokturnie? Pluła sobie w brodę, lecz wciąż skupiona na częściach kupionych w lombardzie próbowała sklecić pozytywkę na zamówienie. Całkiem jej się to udało, bo wplatając w to magię, ustrojstwo było całkiem znośne. Miała na stole roboczym różdżkę, którą czasem trzymała w zębach, by nieporadnym wkrętakiem wcisnąć w mechanizm kolejną część członu do tego, aby muzyka grała w chwili, gdy ktoś zbliży się do klucza. Miała wrażenie, że to zaraz pęknie, ale to wciąż nie była w pełni udana robota.
Wreszcie usłyszała pukanie do drzwi, więc je otworzyła z nadzieją, że to spodziewany gość, o którym od kilku dni myślała. Grazía spostrzegła znajomą twarz w progu i bez żadnych wahań wpuściła go do środka. Palce miała ubabrane smarem, cuchnęły metalem, a niewielkie strupy widać było na odległość.
— Tak w ogóle jestem Grazía. Nie zdążyliśmy się sobie przedstawić. — Wyciągnęła do niego grzecznie rękę. — A co do pozytywki, już część zrobiłam. Wkrętak jest upierdliwym narzędziem do ustawiania poszczególnych części. Mam nadzieję, że masz większą cierpliwość niż ja.
Wprowadziła go do pracowni, gdzie Bernie siedział sobie przy oknie, a na widok gościa zahukał przyjaźnie. Stanęła obok stołu, ciekawa co powie specjalista od majsterkowania. Była przekonana, że zaśpiewa jej procent za sprzedaż pozytywki. I może to powodowało, że miała mieszane uczucia wobec zaproszenia go do siebie. Z drugiej zaś strony nie miała nikogo wokół kto faktycznie poradziłby sobie z tym co Grazía planowała zrobić. Garrick nie chciał konkurencji na Pokątnej, wolał trzymać Kolumbijkę przy sobie, aczkolwiek Grazía miała dość zarabiania mniejszych pieniędzy niż oczekiwała po przeprowadzce tutaj. Jej bracia robili kariery, za które któregoś dnia mogliby zostać nagrodzeni oraz sławni, a ona tymczasem spełniała kaprysy ludziom, których znała.

---

Używam umiejętności: Tworzenie mechanizmów

Wynik 2d6: 2 + 4 = 6

Nie widywał takiego ubioru na co dzień. A dokładniej chodziło mu o dżinsy, których czarodzieje tacy jak on, czyli trzymający się magicznych dzielnic zwyczajnie nie widywali, nie mówiąc już o noszeniu. Od razu zwróciły jego uwagę, tym bardziej, że były przetarte, ale nic nie powiedział ani nie spytał dochodząc do wniosku, że głupio pytać o części garderoby. Zresztą i tak nie zamierzał kupować sobie takich spodni, to i po co miał pytać?
Gdy wyciągnęła w jego stronę rękę to zgodnie z obyczajem ją uścisnął. - Jestem Udo - również podał swoje imię. Przechodząc przez mieszkanie musiał dojść do wniosku, że jak na jego standardy było trochę biednie, ale nie ubogo. Mieszkanie na znośnym poziomie, przynajmniej dla pewnej części magicznego społeczeństwa. - Jak dużą część? - podpytał zastanawiając się z jakim etapem nie dała sobie rady, że nie ruszyła z nią dalej. Albo czy nie miała narzędzia słabej jakości, który w sumie nie pozwalał poradzić sobie z pewnymi częściami.
Uśmiechnął się na widok sowy i podszedł do niej pewnie. - Dziobie? - spytał, ale bez względu na odpowiedź i tak spróbował pogłaskać zwierzaka. Pohukiwał przyjaźnie, więc liczył, że nie zrobi mu krzywdy. Potem dopiero podszedł do częściowo już zrobionej pozytywki. - Nie na siłę. Jak coś w dany sposób nie wchodzi musisz pozmieniać układ albo zmienić część, którą wkładasz - usiadł przy dziewczynie i jej projekcie, po czym spojrzał co by tu pozmieniał. - Mogę? - nie zamierzał przecież jej wyrywać. Nie o to chodziło w pomaganiu i nauce by zabierać i zrobić samemu. W międzyczasie patrzył, jak sama próbuje zawalczyć z mechanizmem niczym jakiś lew. Co jak co, ale wydawała się zawzięta w tym co robi.

Udo... Tak, Grazía chętnie zapamięta to imię, jeśli miała zamiar mieć jakiegoś pomocnika w grzebaniu w ustrojstwach. Poza tym, mogła przeczuwać, że był to lubieżnik z Nokturnu, który chętnie by na tym korzystał materialnie. Miała nadzieję, że przeminie to bezboleśnie. Po ostatnim ich spotkaniu w lombardzie, dziewczyna odczuła spory zgrzyt. Może taki był jego urok, pomyślała.
Gdy dotarli z powrotem do jej pracowni, Udo zainteresował się Berniem. Uśmiechnęła się, gdy sowa zareagowała na niego całkiem pozytywnie, zahukał przyjaźnie w jego stronę, przy czym zatrzepotał skrzydłami. Dziobem dotknął jego palców.
— Nie, jeśli nie dotkniesz jego jedzenia. — Rzuciła wzruszając ramionami.
Gdy Udo zbliżył się do niej, aby modlić się nad pozytywką, Grazía odchrząknęła, aby podnieść głowę, by z dołu spojrzeć na rysy jego twarzy. Była ciekawa co miał na myśli. Potem spostrzegła ten mały wihajster, podobny do milimetrowej śrubki. Uchyliła nieco usta.
— Masz. — Podała mu wkrętak, po czym wskazała palcem gdzie znajduje się wysunięta część zepsutego mechanizmu. Przynajmniej już wiedziała co powodowało zacięcie się uruchomionej pozytywki. Gdyby jeszcze mogła figurka magicznie zatańczyć, byłoby o wiele lepiej. — Nie mam takiej cierpliwości, by sterczeć nad tym dłużej niż muszę. Prawdę mówiąc chciałabym ją już sprzedać.
Stała, obserwując Udo w akcji. Pomyślała, że wpatrywanie się w jego silne dłonie spowoduje, że sama nauczy się cierpliwie dążyć do celu. Niemniej trzeba mieć naprawdę dobrą rękę do tak malutkich części.
Nagle zdecydowała się pójść do kuchni po coś do picia. Miała zamiar wyciągnąć jakiś sok sprzed kilku dni, a potem zorientowała się, że trzyma piwo w lodówce. Chociaż Grazía nie piła, ba, nie miała do tego w ogóle głowy, to może powinna się odwdzięczyć za swój temperament w lombardzie? Może nie zaprotestowałby jednego lub dwóch butelek.
— Chcesz coś do picia? Mam... piwo. — Wzruszyła ramionami przynosząc zimne napoje alkoholowe do pracowni. Postawiła je w miejscu gdzie nie będą przeszkadzać w bawieniu się w małego majsterkowicza. Otworzyła je, a kapsle zabrała do wyrzucenia. Bernie zahukał na dźwięk bijących się butelek.
Oparła się łokciami o kant stołu roboczego, po czym przypatrywała się zaciekle jak Udo radził sobie z tym, z czym Grazía miała ogromny problem. Wzięła łyk piwa.

---

Wykorzystuję przewagę: Sokole oko

Uśmiałby się z lubieżnika z Nokturnu. Brzmiało to jak dobry tytuł dla harlequina z obowiązkowym casanovą, który po pewnym czasie nieodwołalnie i do szaleństwa zakochuje się w niewinnej dziewicy uwielbianej przez dzieci, zwierzątka, roślinki, u której stóp nawet jednorożec położyłby się bez wahania. Zapewne on byłby ciemnookim latynosem, a ona przypominałaby stereotypowo niewinną blondynkę o jasnych oczach. Może powinien zacząć pisać, bo czuł, że taką powieścią zarobiłby na kurach domowych.
Pogłaskał zwierzę i dał się dotknąć dziobem, przez chwilę gotowy zabrać rękę, gdyby jednak była gotowa dziobać. - Dobrze wychowana - stwierdził, nim się oderwał i zajął celem ich spotkania. Gdy dostał wszystko do rąk zaczął się przyglądać mechanizmowi co nieco grzebiąc, myśląc nad tym jak zaczarować mechanizm. - Przydałyby ci się lepsze narzędzia - na tyle, na ile miał doświadczenia nie powinny nic zepsuć w samym mechanizmie, ale zdecydowanie mogły spowolnić pracę. Na razie jednak skupił się nad samym włożeniem magii w całość. Musiał to po prostu zrobić w odpowiednim momencie. Skupiony na figurce nie zauważył, gdy dziewczyna wyszła, ale z reguły gdy się na czymś skoncentrował to ciężko było mu się oderwać. Pogmerał trochę w pozytywce nim uznał, że to ten moment, by spróbować uczynić figurkę magiczną. Zanim jednak sprawdził efekt to Grazía wróciła z piwem. - Dzięki - powiedział i licząc, że to nie podstęp wziął łyk. Na logikę w końcu atakowanie magią w mugolskiej dzielnicy nie mogło być przecież dobrym pomysłem, prawda? - Nie rozgrzebywałem środka, żeby nie było więcej roboty ze składaniem od nowa, więc mam nadzieję, że wszystko dobrze ogarnąłem - rzucił, gdy wyrzuciła kapsle, by sprawdzić czy figurka ożyje, zatańczy, a może zacznie gryźć. Na wypadek sam postanowił sprawdzić efekt. Inaczej pewnie by usłyszał, że przyszedł psuć jej pracę. Nie pomylił się jednak w swych domysłach i przekazał dobrze działający mechanizm w ręce dziewczyny. - Co, jakby jednak nie była magiczna? - w sumie zastanowiło go czy od magiczności przedmiotu może zależeć, jakie ma szanse na sprzedaż. Zwykła ciekawość zawodowa.

Używam umiejętności: Tworzenie mechanizmów

Wynik 2d6: 4 + 5 = 9

Na wypadek wynik: 4+5=9

Dokładnie obserwowała jak Udo starannie i rzetelnie próbował sklecić coś co zapewne Grazía by zepsuła. Obserwowała jego dłonie, które jak zaczarowane pracowały, aż w końcu chłopak popisał się umiejętnościami, których jej brakowało. Uniosła brwi ku górze, popijając zimne piwo.
─ Nie stać mnie na lepsze narzędzia. Prawdę mówiąc praca u Ollivandera jest... przyjemna, ale kasa za to taka, bym mogła przeżyć. Muszę oszczędzać. ─ wzruszyła ramionami.
To prawda, wkrętak jak i inne zabawki małego majsterkowicza nie były świeżej jakości, ale wystarczające do nauki, lecz Udo miał rację, by Grazía zaopatrzyła się w lepszy sprzęt, by tę naukę jakoś uprościć, by nie stwarzała więcej problemów niż tak naprawdę są. Gdyby nie fakt, że otwieranie własnego biznesu i załatwianie tego przez Bank Gringotta i Ministerstwo Magii to pewnie sama otworzyłaby gdzieś swój kram na Pokątnej. Utrzymanie interesu to jedno, ale Grazía musiała mieć jakieś portfolio oraz umiejętności.
Pozytywka działała tak jak trzeba. Uśmiechnęła się pod nosem, bo narastała w niej wdzięczność i jednocześnie wyrzuty sumienia, że tak naskoczyła na niego wtedy w lombardzie. Niemniej postanowiła jakoś zacząć temat.
─ Ja również dziękuję ─ spojrzała mu w oczy ─ skoro pozytywka jest gotowa, mogę ją wreszcie sprzedać. Ale... ledwo co tu przyszedłeś, więc nie będę taka i cię zaproszę na małą cabezę.
Cabeza to była skromna impreza organizowana w małym gronie osób, ale Grazía będąc w Bogocie, z mugolskimi przyjaciółmi tak właśnie spędzała letnie dni w przerwach od szkoły. Gdy jeszcze było całkiem przyjemnie... przed wojną. A tymczasem postanowiła zorganizować coś dla Udo, przede wszystkim jako rekompensata za swoje negatywne podejście. Usiadła na krańcu stołu, chwytając pozytywkę i obracając ją dookoła. Melodia, która rozbrzmiała, była na tyle przyjemna, że Bernie zahukał radośnie.
─ Skoro jesteś stąd, to na pewno wiesz więcej o sprawach lokalnych. Jak na przykład to, że było głosowanie na nowego zastępcę ministra magii. Na kogo stawiasz? ─ Grazía zapytała znienacka, sącząc piwo.
Co prawda wolała piwo warzone w Bogocie. Rodzice mugolskiego przyjaciela prowadzili piwiarnię w centrum miasta, dobrze prosperujące. Niemniej piła to angielskie, bo nikt nie sprowadzał prosto z Bogoty kolumbijskiego piwa.
A sama choć nie mieszkała w Anglii zbyt długo, zdążyła zapoznać się z tym z czym ministerstwo walczy, do czego dąży i jakie są właściwie plany na przyszłość. Dlatego zagłosowała na goblina ─ Famera Sprawiedliwego ─ który wydawał się być tak niecodzienną opcją, że była ciekawa czy dojdzie do jego kadencji. A skoro Udo był członkiem tej społeczności to nie omieszkała go zapytać z czystej ciekawości.

Dziwiło go trochę, że ktoś mógł tak mało płacić, że ciężko było oszczędzić. Całe życie żył ze wsparciem rodziców, może dlatego to było dla niego trochę zaskoczeniem. W końcu dom w mugolskiej części miasta, stare narzędzia, a i tak musi oszczędzać? - Nie szukałaś czegoś innego? Skoro najwyraźniej za mało ci płaci - rzucił oczywistością spodziewając się, że usłyszy, że nic lepszego nie znajdzie, ale jak już zostało wspomniane nie rozumiał biedy ani nawet skromnego życia. Inna sprawa, że mając dobry start znalazł pracę w Hogsmeade, dzięki której zarabiał na normalnym poziomie, a teraz ruszył z czymś własnym.
Trochę żałował, że nie wziął własnych narzędzi. Na pewno z pozytywką wtedy by im szło prościej i szybciej by ją zrobili. Oczywiście jak na jego standardy, jemu takie małe przedmioty już z reguły szybko szły. Gotową przesunął w kierunku dziewczyny, aby sama sobie mogła sprawdzić poziom wykonania. Uśmiechnął się na jej propozycję. - Nie wiem co to znaczy, ale zaryzykuję - rozsiadł się bardziej ciesząc się, że nie robiła awantury. Może wtedy miała zły dzień bądź przeciwnie, trafił na dobry moment.
Pozytywka zaczęła grać przyjemną melodię, a figurka tańczyć. - Muzykalna sowa - podsumował jej zachowanie. Na pytanie o wybory chwilę się zastanowił. Kłamać, nie kłamać? W sumie kto jej uwierzy? Wziął łyk piwa. - Wątpię, że wygra, ale uznałem, że zagłosuję na Famera Sprawiedliwego - kusiło go, by powiedzieć Farmer, ale ten żart się znudził zapewne już jakiś czas temu. - Ma rację ze służbami porządkowymi, o ich samowolce jakaś czarownica napisała nawet artykuł - nazwisko Fran wypadło mu z głowy. Z drugiej strony za często nie czytał gazet oraz książek, zajęty innymi sprawami. - No i jest bezpośredni w słowach, jest szansa, że nie będzie owijał w bawełnę. A jeśli zjebie to zjebie też szansę goblinów na równouprawnienie, więc myślę, że nie przesadzi - skończył wypowiedź i spojrzał na Grazíę. - A ty?

Lubiła pracę u Ollivandera. Na razie trzymało ją jedynie przetrwanie w tych drogich stronach świata, a gdy dojdzie do odpowiedniego momentu w swoim życiu, otworzy swój własny kramik rzeczy robionych własnoręcznie. Grazía nadal szukała swojego powołania. Udo był osobą dość tajemniczą jak na towarzystwo, w którym obracała się Kolumbijka. Nie ukrywała, że to całkiem świeża odmiana od ludzi z prostymi marzeniami.
─ Każdy chciałby coś innowacyjnego w swoim życiu ─ odpowiedziała mu z lekką chrypką w głosie, sącząc zimne piwo. ─ Cabeza to rodzaj takiej... eee... posiadówki! Impreza w małym gronie.
Wytłumaczyła po chwili, gdy spostrzegła, że Udo całkiem zbaraniał gdy dziewczyna plotła trzy po trzy niekiedy po hiszpańsku. Wyglądała na mocno zbitą z tropu. Przyjemna melodia udzieliła się Grazii, po czym poczuła jak piwo trochę uderza jej do głowy. Westchnęła ciężko.
─ Ja też na niego zagłosowałam! ─ pisnęła Grazía. ─ Uważam, że jego byt w ministerstwie magii to coś nowego. Nie znam waszej historii, by wiedzieć dokładnie czy jakiś goblin kiedykolwiek otrzymał tak wysokie stanowisko. U nas w Kolumbii nie ma takiego uprzedzenia z jakim spotkałam się tutaj. Kolumbia to kraj głównie mugoli, bardzo ubogi. Czarodzieje żyjący w Bogocie przenoszą się do Kartageny, a także osiadają na pobliskich wyspach jak Grande. Tam jest bardzo pięknie, a Morze Karaibskie tylko dopełnia uroków. Gobliny żyją tam w zgodzie z czystokrwistymi czarodziejami i mugolakami.
Mówiła jak najęta, uśmiechając się do siebie. Ciągle wspomnieniami wraca do tamtych stron. Bezkompromisowa wojna, która mocno psuje spokojne życia mugoli, a nawet czarodziejów. Niekiedy miała ochotę spotkać się z braćmi i ustalić wizytę do Rosy de los Vientos. Odwiedzić rodziców...
Ugryzła się w wargę dopiwszy piwo.
─ Słyszałam... magimilicja ma straszliwy konflikt z Aurorami. Jestem ciekawa dlaczego? Wiesz coś o tym? ─ dopytała dociekliwie.
Grazía lubiła wiedzieć. Ciekawość to była ta część strony, która powodowała, że im więcej wiedziała tym lubiła to coraz częściej wykorzystywać do własnych celów. Udo mógłby być dobrym informatorem.

---

Wykorzystuję zawadę: Słaba głowa

On był w trakcie spełniania swojego marzenia. Założył lombard, na razie starał się o starych klientów, ale liczył że za jakiś czas powiększy również asortyment i stanie się konkurującym biznesem z przedsiębiorstwami znajdującymi się nie tylko na Nokturnie. Miał nadzieję, że jego rodzina mu w tym nie przeszkodzi. Prócz tego musiał też pomóc w odbudowie gangu, bo spora jego część została wybita na pamiętnych wyścigach, na których miał niesamowite szczęście wyjść prawie bez szwanku. No i w teorii się chajtnąć, w praktyce był na tyle młody, że mógł jeszcze sporo czasu nawet o tym nie myśleć. - Ja już miałem innowację w swoim życiu od kiedy przeszedłem na własny biznes, starczy mi - stwierdził z zadowolonym uśmiechem. Był dumny ze swojego dziecka. - Ach, rozumiem. Nie zgadłbym - wziął łyk piwa, po czym lekko się nachylił w stronę dziewczyny. - Wasze imprezy jakoś się różnią od naszych? - mimo, że jego rodzina miała afrykańskie korzenie czuł się Anglikiem. Tu się wychował, tu się uczył, tu żył, a jego pierwszym językiem był angielski.
Muzyka była przyjemna, choć nic z niej nie rozumiał. Ale tak czy siak zapewne nawet jakby wiedział o czym jest śpiewane to i tak nie koncentrowałby się na słowach. Mimo wszystko nie uważał, by to było najważniejsze w muzyce. - Chyba nigdy - wyjaśnił, słysząc jej niepewność co do angielskiej historii magii. - Czyli... to taka komuna? Wszyscy trzymają ze wszystkimi? - dopytał mając problem z wyobrażeniem sobie tego. W Anglii w jego sferach krew była na tyle ważna, że mogła poważnie ograniczyć możliwe wybory sercowe. - Jest coś, co szczególnie warto tam zobaczyć? - nie wiedział czy tam kiedyś się wybierze, ale w sumie czemu nie? Lubił ciepły klimat, a kawałek Afryki zdążył zobaczyć. Może czas na coś nowego. - W każdym razie nie zdziwię się, jak Famer nie wygra ze względu na bycie nie-człowiekiem. To wielu czarodziejom robi różnicę - on w tym wypadku osobiście żałował. Chciał jego wygranej.
Na jej pytanie wzruszył ramionami. - Podejrzewam, że magimilicja chce być lepsza. Albo aurorzy czują się lepsi i się przechwalają - go to trochę słabo interesowało. Władza to władza, wolał by jego lombardu nie odwiedzali ani jedni, ani drudzy. - Choć ostatnio to ci pierwsi dostają po dupie i może przy okazji niszczą zaufanie do aurorów czy coś. Albo im się nudzi, opcje są różne. A co? Masz coś na sumieniu, że dopytujesz? - zaczepił ja mają dobry humor po piwie. Nie brał póki co takiej opcji na poważnie przypominając sobie jej słowa w lombardzie. Choć może cicha woda brzegi rwie, a to tylko przykrywka.

Powoli odczuwała zazdrość tego co osiągał Udo. Może pochodził z bogatej rodziny? Mogłaby tak uważać, zważywszy, że był dość... wyrafinowany na swój chłopięcy sposób. Grazía w swoim życiu poznała niewielu bogaczy, ze względu na swoją sympatię do prostoty, a także docenianiu małych, niedrogich rzeczy. Choćby gestów, którymi właśnie próbowała go zaszczycić. Spojrzała na niego uważnie, gdy opowiadał o swoim interesie. W nim było coś niepokojącego zarazem, czego nie mogłaby się wprost dowiedzieć gdy znali się tak zasadniczo krótko.
─ Mogłabym się kiedyś dołączyć do twojego biznesu, ale wtedy musiałbyś mi część swoich zysków przypisać ─ uśmiechnęła się zadziornie, wytykając mu język. Dopiła w końcu piwo odłożywszy na stolik obok stołu roboczego. ─ Właściwie to nie... one odbywają się w trakcie fiest. U was to są chyba... spotkania rodzinne? Czy w twoich stronach są to bankiety?
Grazía nie była pewna jak określić cabezę i przenieść ją na standardy europejskie. W zasadzie cabeza była równie popularna w Brazylii i Wenezueli. Tak na to wołali. Tyle że cabezy były popularne wśród mugoli, aniżeli czarodziejów, a w szczególności z rodzin czystokrwistych. Z takimi miała tylko styczność w Castelobruxo, a i tak nie była skora to zawierania przyjaźni z kimś kto chwalił się wielkością skrytek w bankach goblinów.
Gdy Udo próbował określić to mianem komuny, Grazía zrobiła kwaśną minę. Nie spodziewała, że będzie zaznajomiony z ustrojem stworzonym przez niemagicznych. Kiedyś rodzice jej tłumaczyli na czym to właściwie polega, a w głównej mierze chodziło o ówczesną wojnę Stanów Zjednoczonych ze Związkiem Radzieckim... cokolwiek to miało znaczyć ─ Grazía kompletnie nie rozumiała celu.
─ Czy ja wiem... może. Teraz trwa tam wojna domowa. ─ Wzruszyła ramionami. ─ To straszne jak tutaj jest uprzedzenie do niemal wszystkiego! Mam nadzieję, że ty nie jesteś takim gburem jak inni. Wybacz, że zadam ci to pytanie, ale ciekawi mnie z jakiej rodziny ty pochodzisz?
Miała ogromną nadzieję, że Udo powie prawdę, a co najważniejsze nie zgorszy to opinii Grazii na temat nowo poznanego kolegi. Kaszlnęła.
Tymczasem Udo próbował wytłumaczyć dziewczynie na czym polegała ten konflikt pomiędzy magimilicją a aurorami. Co więcej, Grazía nie mogła uwierzyć, że czasy w Londynie były tak skrajne... Garrick wspominał to w pracowni podczas gdy Grazía robiła proste różdżki dla młodych czarodziejów, ucząc się pod jego nadzorem, aczkolwiek gdzieś z tyłu głowy miała zupełnie inne myśli.
Potrzebowała jeszcze jednego piwa. Sięgnęła po niego do lodówki, wiedząc, że jeśli szybko wypije to drugie, Udo będzie mógł zrobić z nią niemal wszystko. Nawet gdyby mieli się pobić, a Grazía kopnęłaby go nieumiejętnie w tyłek i wyrzuciła z mieszkania.
─ Wiesz... jestem tutaj nowa i tradycje również mi są obce. Wasza pogoda jest tak kapryśna, a w Kolumbii cały rok panują letnie temperatury. I na sumieniu mogę mieć ciebie jak będziesz taki uszczypliwy. ─ Grazía pokazała mu środkowy palec.

Z tą bogatą rodziną zgadłaby, choć Udo starał się sam sobie poradzić w miarę możliwości. Fakt, że wziął od rodziców trochę galeonów na rozkręcenie biznesu, ale w sumie czemu miał tego nie robić? Z powodu dumy? Szkoda było jego czasu, przynajmniej w jego mniemaniu. Poduczył się u innych jak prowadzić biznes i nie widział powodu, aby nie zacząć czegoś własnego tylko dlatego, że nie zarobił na to całkowicie samodzielnie.
Zaśmiał się na jej słowa, choć nie dlatego, że się z niej naśmiewał. Piwo, muzyka, wesoła dziewczyna i humor od razu był lepszy. - Mówisz? A czym byś się zajmowała? - spytał z uśmiechem. Na razie nie myślał nad rozszerzeniem biznesu, ale w przyszłości kto wie?
Zastanowił się chwilę nad jej pytaniem. - Bankiety są duże i często uczestniczą w nich inni ludzie niż rodzina, więc to chyba nie to - skreślił tę opcję jako rozwiązanie ich rozkminy. - Może chodzi po prostu o spotkanie? - zasugerował. Nie miał lepszego pomysłu w tym momencie.
Gdy mówił o komunie bardziej chodziło mu o hippisów. Czasami, w dzieciństwie czytano mu trochę o mugolach, choć raczej nie przedstawianych w super dobrym świetle. Opowiadano o prześladowaniu czarownic czy komunach, w których człowiek nie miał żadnej własności, a do tego cały czas go odurzano, co było dla takich jak on brakiem jakichkolwiek zasad. No i wszyscy byli sobie równi, bez względu na urodzenie, więc jakoś mu się skojarzyło. Ale równie dobrze alkohol mógł mu namieszać w głowie i naprawdę chodziło o jakieś dzikie ustroje polityczne.
Prawie się zachłysnął, ale udało mu się tego uniknąć. Dopił piwo i postawił je obok swojego łokcia, który oparł o mebel. - Wojna domowa? Ale wśród czarodziejów czy mugoli? - jak typowy Anglik interesował się tym, co mogło mieć wpływ na Wielką Brytanię, tak już niekoniecznie kojarzył fakty. Puścił mimo uszu tekst o gburach. - Nie wiem czy coś ci mówi nazwisko Shacklebolt? - spytał próbując coś wyczytać z jej twarzy. Co będzie gadał po próżnicy jeśli się okaże, że coś już zdążyła usłyszeć?
Na jej obelżywy gest tylko się zaśmiał. - Masz jeszcze może piwo? - spytał widząc, że wzięła sobie drugie.

Czym by Grazía się zajmowała gdyby nie praca u Ollivandera? Zamyśliła się trochę stukając szkłem o zęba. Jakby na to nie patrzeć, dziewczyna miała świetne predyspozycje do tworzenia magicznych przedmiotów, jednak ciężko wybić się na rynku gdzie czarodzieje mieli swoje kramiki i zarabiali na tym od lat.
─ Chciałabym rozwinąć swój własny handel. ─ Wzruszyła ramionami. ─ Wcześniej na to bym nie wpadła, bo większość życia spędziłam wśród magicznych zwierząt.
Posłała Udo miły, skromny uśmiech, a potem podbiegła do lodówki po ostatnie piwo jakie miała. Szczerze powiedziawszy cieszyła się, że alkohol się kończył, bowiem miała sama dość tego picia. Na samą myśl, że zrobiłaby coś głupiego przed obcym czarodziejem z Nokturnu ją przerastało.
Podarowała mu w dłoń zimną butelkę, a sama poczuła jego ciepłe palce na swoich. W mgnieniu oka wyswobodziła się z przedziwnego dotyku jego ręki.
─ Wśród mugoli. Niestety to dość odbija się o nasz świat. I nic nie możemy z tym zrobić. ─ Grazía posmutniała. Westchnęła ciężko, po czym odłożyła już pustą butelkę.
Kiedy Udo wspomniał o nazwisku Shacklebolt, Grazii to kompletnie nic nie mówiło. Może dlatego, że nie znała czystokrwistych rodzin angielskich, bo dla niej była to wciąż obca ziemia. Spojrzała na niego z malowaną ciekawością licząc, że zaraz dowie się kim Udo jest naprawdę.
─ Nie, ale możesz mi o niej trochę opowiedzieć. O swoich rodzicach, rodzeństwie jeśli masz... ─ Grazía nachyliła się ku niemu, wpatrując intensywnie w jego oczy.
Była niczym jak dziecko, które właśnie słuchało bajki na dobranoc.

W sumie to było mało informacji. Handlować można było naprawdę wieloma rzeczami. Coś o tym wiedział, skoro założył lombard. Ale skoro już zaczął drążyć ten temat to przecież go nie zarzuci w tym momencie. Potem się okaże, że umknęło mu coś istotnego i wyjdzie głupio. - Jaki handel? Pozytywkami? - zerknął na ich wspólne dzieło kątem oka, po czym znowu przeniósł spojrzenie na Grazíę. - Mam nadzieję, że nie w jakiejś dżungli - droczył się słysząc o zwierzętach.
Podziękował za drugie piwo mając przelotną myśl, że może dla niej piwo nie jest za tanie i nie będąc pewnym czy dobrze zrobił. Ale na razie machnął na to ręką. Zakładał, że jeszcze może ją spotkać, to wtedy jej najwyżej postawi.
- Słabo - podsumował. - Czarodzieje nie mogą tam postawić jakichś osłon żeby chociaż magiczna część nie ucierpiała? - nie znał się na mugolach, tak więc nie wiedział czy na te walki dało się coś poradzić. No i czarująca brać była jednak dla niego ważniejsza. Solidarność różdżek czy coś.
Dziwnie mu było, kiedy musiał od podstaw opowiadać o swojej rodzinie. Kiedy musiał rozważyć czym jego ród tak naprawdę jest. Czy nie zabrzmi jakby się chełpił? Może jak będzie mówić o tym swoim zwykłym tonem to nie. - Moja rodzina, chyba można to tak ująć, jest rodziną szlachecką. A przynajmniej została wliczona na poczet najlepszych rodzin przez anonimowego autora. Mam parę rodzeństwa, choć nie zajmują się niczym ciekawym - nie miał ochoty rozwijać tematu wydziedziczonej siostry. To nie były warunki do tego. - Mój ojciec pracuje w Ministerstwie jako szef zarządu klubu gargulkowego, a matka jest rzeźbiarką. W tych sferach to dość zaskakujące, ale serio się kochają - czasami urywał na chwilę kontakt wzrokowy, by wziąć łyk piwa. To było takie dziwne mówić o swojej rodzinie. Wszyscy przynajmniej kojarzyli po nazwisku jego pochodzenie. - Aktualnie nie mają raczej większych ambicji zawodowych, po prostu robią co lubią. Utrzymujemy parę afrykańskich tradycji, mamy kontakt z rodzinami stamtąd, ale ogólnie czujemy się Anglikami. A twoja? - spytał ciekawy co usłyszy. Teraz to on chciał się wsłuchać w historię o jej rodzinie.
Wkrótce potem skończyli rozmawiać i rozeszli się w swoje strony.

2 x z/t