Lombard "Złoty Niuchacz"

Lombard Złoty Niuchacz

Budynek, w którym znajduje się lombard znajduje się w dość widocznym miejscu, być może dlatego, że nie ma nic do ukrycia przed władzami, a być może dlatego, że najciemniej pod latarnią. Miejsce w środku wygląda przyjaźniej niż na zewnątrz, gdyż zewnętrze zostało dopasowane do stylu typowego dla reszty ulicy. Kolor ścian i półek jest jasny, pasujący do nazwy przedsiębiorstwa, przedmioty zabezpieczone przed kradzieżą głównie zaklęciami, choć zdarzają się ciekawsze zabezpieczenia. Potencjalnie bardziej interesujące przedmioty, jeśli są dostępne, schowane są pod przysłowiową ladą. Prócz tego lombard ma również oddzielne pomieszczenie socjalno-warsztatowe, gdzie są warunki do stworzenia własnego przedmiotu i małą piwnicę, ukrytą pod klapą zasłoniętą dywanem. 

29 sierpnia 1980

Po odejściu od starych pracodawców wreszcie mógł otworzyć własny lombard. Dłuższy czas zajęło przygotowanie miejsca, remont, zebranie magicznych i cennych cudeniek na sam początek funkcjonowania, stworzenie prostych mechanizmów... Ostatnie dni to była ciężka praca, ale opłaciła się. Czuł, że może nie od razu, ale prędzej czy później się wzbogaci albo w swoje łapy dostanie naprawdę interesujące przedmioty - być może za bezcen. A być może przepłaci, w końcu nie był jeszcze takim znawcą, by za każdym razem dobrze wyceniać towar. Ale to nic, miał wsparcie rodziny, zdąży się nauczyć i zanim się obejrzy na pewno będzie miał fajnie prosperujący biznes. Udo nawet nie chciał uwzględniać innej opcji.
Dziś w sumie miał dość spokojny dzień. Siedział za ladą, czekał na klientów, których póki co było mało, a momentami próbował coś robić na zapleczu. Nie chciał wypaść z wprawy w kwestii robienia magicznych mechanizmów. Miał nadzieję, że najpóźniej za miesiąc będzie miał już porządną klientelę, nie tylko ze względu na zyski, ale też nudę. U Derwisza i Bangesa musiał cały czas coś naprawiać nawet jak nie było klientów, tu póki co sam musiał sobie znajdywać zajęcie. Tym bardziej, że był właścicielem, więc nie mógł wyglądać na znudzonego.
Podniósł głowę patrząc na wchodzącą do środka kobietę. - Dzień dobry, czego pani szuka? - spytał uprzejmie. Nie zdziwiłby się, gdyby przyszła tylko się rozejrzeć. Większość wchodzących robiła właśnie to, chcąc się zorientować w rodzaju usług.

---

29 sierpnia 1980

---

Grazía nie była bogata, trzymała wolne pieniądze na najpotrzebniejsze rzeczy. Dlatego lombard był dla niej o tyle lepszym rozwiązaniem niż gdyby miała pójść na gobliński targ i wydać majątek na coś co prawdopodobnie popsuje się w przeciągu tygodnia lub gdyby ktoś faktycznie naciągnąłby niewinną dziewczynę na coś bzdurnego. Ktoś z Pokątnej polecił jej ten lombard na Nokturnie. Kolumbijka nie przepadała za tą dzielnicą, gdyż wszyscy byli tacy nieprzewidywalni, ubrani na czarno w szatach, a Grazía to kolorowa osóbka z kurtuazyjnym uśmiechem na ustach. Trzymała w ręku niewielki kawałek pergaminu z listą rzeczy, które potrzebowała znaleźć i kupić. Potrzebowała trochę szkła, metalów, które w podręczniku zostały wymienione do stworzenia jakiejś pozytywki. Lewa sprzedaż od tworzenia różdżek mogłaby jej pomóc w dodatkowym zarobku. Jej mieszkanie mogło oblegać połowę z rzeczy, które sama zrobiła, aniżeli faktycznie kupić coś droższego, bo nowego. W Kolumbii przebywała na targach, które sprzedawali nędzarze w Bogocie. Nie dość, że ciekawe przedmioty trafiały się w ręce to sumienie miało się czystsze, bowiem pomogło się biednym ludziom. Poza tym Ameryka Łacińska była uboga i jeszcze dwadzieścia lat temu zaliczała się do tych ubogich krajów, chociaż dziedzictwo Azteków wydawało się mówić zupełnie coś innego.
Trafiła zatem do środka i od razu trafiło się jej w oczy jakieś urocze przedmioty, które zamknięte w klatkach zmieniały kolor, albo latało z jednego kąta do drugiego. Mechaniczny ptak wiszący nad ladą sklepową, przy którym stał czarnoskóry chłopak zaintrygował ją. Zegarki z pękniętym szkłem, ale naprawionym mechanizmem miały również swój urok.
— Buenos días — przywitała się Grazía — szukam zepsutych części, albo czegoś co przyda się do zbudowania prostego mechanizmu w pozytywce. Może być nawet porcelanowa figurka.
Zdawało jej się, że chłopak wie o czym dziewczyna mówi i w dodatku wiedział jak jej pomóc. Liczyła na to, że skoro przebywała na Nokturnie nie sprzedałby jej czegoś czarnomagicznego, wtedy wróciłaby z reklamacją i ministerstwem... o ile ktoś z pewnością będzie chciał ją wysłuchać. Najpewniej zapytałaby braci o radę. Na razie działała na własną rękę. W portmonetce trzymała zaoszczędzone galeony, a i tak musiała odliczyć wszystko co do knuta, bo po drodze musiała skoczyć do sklepu.

Lekko podniósł brew słysząc przywitanie w obcym języku. Zaczął podejrzewać, że nie była stąd. Może nawet uznałby, że nie warto się starać, ale dopiero zaczynał, więc może i lepiej poćwiczyć triki sprzedażowe. Gdyby wiedział jak się myli...
Zastanowił się chwilę, po czym zaczął grzebać w jednym z zabezpieczonych magicznie pudełeczek. Zaczął wygrzebywać te części, które - przynajmniej w teorii - mogłyby się nadać do takiego projektu. Przed położeniem na blat do obejrzenia dokładnie je oglądał chcąc wyglądać jak specjalista, który upewnia się, że dana część naprawdę się do danej rzeczy nadaje. - A coś konkretniej? Będzie mi łatwiej doradzić jak będę wiedział coś więcej. To ma być magiczny mechanizm? - zaczął wyciągać figurki, które w jego mniemaniu nadałyby się do pozytywki - trafiła się baletnica, słonik i wiolonczelista. Albo skrzypek. Wielkość instrumentu budziła wątpliwości, ale sama figurka była ładna.
To, co się nie nadawało albo kobieta odłożyła na bok jako jej zbędne odkładał z powrotem do skrzyneczki. Od kiedy miał własny zakład nadzwyczajnie dbał o porządek. Jakoś lepiej mu było z myślą, że to musi robić wrażenie na klientach. Widział miejsca, gdzie artystyczny nieład sprawiał, że początkowo chętna do zakupu osoba pod byle pretekstem robiła w tył zwrot i więcej nie wracała.
- Pani przejazdem? - spytał, gdy przeglądała to, co po ustaleniach zostało na blacie. Small talk w takiej pracy też trzeba było ćwiczyć. A szef w razie czego nie przejmie pałeczki, bo w końcu takowym jest on sam dla siebie.

No tak, mogła się domyślić, że trafi na kogoś kto się zna na mechanizmach bardziej niż ona. Poza tym, chłopak wyraźnie miał maniakalną potrzebę układania wszystkiego dookoła. Grazía nigdy nie dbała aż tak o porządek, no chyba że była w pracy i nie mogła się pomylić przy tworzeniu różdżek. Poza tym nie zamierzała jednak pozostać jedynie na wytwarzaniu ich, ale myślała o miotłach. Rozpoczęcie nowych umiejętności manualnych sprawiłoby, że Grazía poszerzyłaby zakres swoich usług chociażby dla drużyn Quidditcha.
Westchnęła głośno, patrząc na sprzedawcę, a potem na figurki.
— No... tak, ale nie czarnomagiczny — palnęła. — Chcę je sprzedawać, dlatego potrzebuję coś co działa.
To były jedyne wymagania Grazii. Niewiele mogła powiedzieć o podręcznikowych mechanizmach, więc jedynie zrobiła niepewny grymas. Miała różowawe policzki w chwili gdy wspomniała o czarnej magii. Chciała uniknąć reklamacji, a co się z tym wiązało — utratą pieniędzy. Nie miała ich dużo, szczególnie, że musiała się konkretnie zdecydować czy na pewno chciała kupić je tutaj. No chyba że poprosiłaby o pomoc braci, a z tym również miała problem. Osobisty.
— Nie, nie jestem przejazdem. Mieszkam niedaleko Pokątnej... w dzielnicy Dziurawego Kotła. Na pewno wie pan o czym mówię. A skąd to pytanie?
Była ciekawa czemu zapytał. To znaczy, mówiła po hiszpańsku z przyzwyczajenia i to nie podlegało żadnej wątpliwości, że jej angielski był inny. W chwili, gdy przekręcała figurki, a także sprawdzała części do pozytywki, próbowała je ze sobą dopasować. Chciała być pewna, że będzie to ze sobą kolidować gdy je połączy w swojej pracowni. Zerkała co jakiś czas na czarnoskórego chłopaka, którego wzrok czuła na sobie niczym palące promienie słońca. Ugryzła się w wargę i zdecydowała się na figurkę słonia.
— Wezmę to, mam nadzieję, że pozytywka zadziała. I mam nadzieję, że nie wrócę tutaj z myślą, że sprzedajcie coś nieodpowiedniego.
Teraz tyle się mówiło o kradzieżach, przekrętach, z którego Nokturn słynął... Garrick co prawda przestrzegał ją, a bracia pewnie zrobiliby jej niemały problem o jej schadzki tutaj. Ale przecież to tylko interes, który ją pociągał.
— Widzę, że pan zna się na tym lepiej niż ja, mógłby mi pan pomóc.
Grazía z wyczuwalną nadzieją w głosie poprosiła o pomoc. Szukała w jego oczach odrobiny empatii, chociaż wyglądał na nieobecnego.

Cóż, porządek musiał być. Inaczej to wyglądało w jego mieszkaniu, gdzie aż tak o porządek nie dbał - robiły to za niego rodowe skrzaty. W końcu miał prawo korzystać z ich usług jak cała reszta rodziny, więc nie widział powodu, by tego nie robić. Zresztą wolał oszczędzać czas na to czy gotowanie. Choć pewnie znaleźliby się tacy, co by go skrytykowali tekstami, że wystarczy często parę machnięć różdżką. Ale to zawsze parę chwil więcej na samorozwój.
Podniósł brwi zdziwiony słysząc o przedmiotach czarnomagicznych. - Nie mam tu takich rzeczy - powiedział spokojnym głosem. Jeszcze - pomyślał. Niedawno dopiero zaczął biznes, nie miał czasu zdobywać czegoś dla bardziej wymagających klientów. Ale liczył, że to mu się uda prędzej czy później. Wolał jednak za szybko nie wpaść z nielegalnymi przedmiotami.
Być może miało mu się to zmienić, ale póki co chciał budować dobrą markę tego lombardu. Mieć wszystko, co ktoś może zechcieć kupić, albo prawie wszystko, przedmioty mniej lub bardziej legalne, nie psujące się za szybko i pewne. Wiedział, że jako świeżo upieczony przedsiębiorca mógł nie wydawać się jeszcze zbyt pewny na rynku, ale liczył że za jakiś czas takich wątpliwości jego klienci nie będą mieli. W końcu, w pewnym sensie, to było jego pierworodne, ukochane, chciane dziecko.
Przez krótki momencik myślał jak ująć, że wygląda na obcą by to nie zabrzmiało dziwnie. Sam nie wyglądał w końcu na rodowitego Angola. - A przez kilka rzeczy. Nie ma pani jeszcze wyrobionego akcentu chociażby - dla niego cały jej całokształt krzyczał, że nie jest stąd. Może przyzwyczajenie z Hogsmeade. Tam większość stanowili Szkoci i Anglicy. Turystów praktycznie nie było, a jak już to przejazdem. Imigrantów raczej interesowały większe miasta.
Pakując to, co do tej pory wybrała zastanawiał się czemu tu przyszła, skoro najwyraźniej węszyła spisek. - Jeśli miała pani podejrzenia, że tu wszyscy oszukują i sprzedają podejrzane przedmioty nie lepiej było poszukać części na Pokątnej? - w sumie nie wiedział czy coś tam jest, ale też nigdy tam nie szukał specjalnie konkurencji. Wystarczyło mu, że czarodzieje prowadzili dość mało lombardów.
- W jaki sposób? - spytał uprzejmie. Nie umiał zgadnąć czy chodziło o jakieś małe przeszkolenie czy pomoc w dobraniu reszty części. - Bo jeśli chodzi o złożenie pozytywki to za niewielką opłatą mogę sam ją złożyć - rzucił jakoś spodziewając się, że o to chodziło.

Grazía założyła ręce na piersi. Kto by pomyślał, że sprzedawca okaże się tak bardzo pewny siebie, że będzie jeszcze dyskutował o akcencie, o tym czego powinna szukać w takich miejscach. Zerkała na niego uważnie, licząc, że zaraz nie wytoczy cięższych dział. Ale się przeliczyła. Rozdziawiła usta. Brwi poleciały ku górze, gdyż zaproponował stworzenie takiej pozytywki sam. Chyba nie na taką pomoc liczyła.
— Bo jestem Kolumbijką. A hiszpańskiego akcentu nie da się tak łatwo pozbyć. — Odpowiedziała nieco ostrzej, czując się zgorszona przez sprzedawcę. Chyba popełniła radykalny błąd, że tutaj się pojawiła, ale nie zamierzała odstawać od normy i zamierzała wyjść zostawiając ostatnie słowo. Nawet jeżeli doszłoby między nimi do szermierki zdań, dziewczyna nie zamierzała odpuścić.
— Na Pokątnej jest za drogo. A ja potrzebuję czegoś używanego, w miarę sprawnego i coś co będzie pasować do mechanizmu pozytywki. — Grazía zrobiła się nieco czerwona na twarzy. Nawet jej karnacja nie mogła w tym pomóc. — Co to w ogóle za biznes? Przecież przychodzę po części, a nie po to, by pan oferował skonstruowanie pozytywki za mnie! I co? Jeszcze mam może zapłacić?
Niemal warknęła. Puta, rzuciła w myślach, gdy czarnoskóry sprzedawca był zbyt pewny siebie by sobie poszczekać do klienteli. Gdyby Grazía sprzedając różdżki była tak rozochocona, Garrick wysłałby ją jak dziecko do kąta, a co było jeszcze gorsze, wylałby ją z pracy. Zastanawiała się czy przypadkiem nie pracował tutaj ktoś jeszcze... Jeśli nie i to był jego biznes, robił sobie niemały problem, a zła opinia mogła tylko go zrujnować. Wyrzuciła na ladę resztek pieniędzy jakie miała w swojej portmonetce. Czekała, aż chłopak zerknie i policzy każdy knut, by zaproponować jej coś odpowiedniego.
— Co mogę za tyle kupić? — Dopytała zniecierpliwiona.

Nie spodziewał się tak łatwo irytującej się klientki. We własnym mniemaniu nie zrobił nic takiego. Ot, próbował nawiązać rozmowę, dbał o porządek, oferował się z pomocą. Może była w ciąży i hormony jej skakały czy coś. Ach te baby.
Słysząc jej ton zerknął na nią zdziwiony, jakby robiła awanturę o nic. Bo w jego mniemaniu tak było. - Jeśli nie lubi pani rozmawiać o swoim pochodzeniu czy czymkolwiek ze sprzedawcami wystarczy powiedzieć. Większość klientów lubi podyskutować - wzruszył ramionami. Nie miał w tej kwestii nic do dodania. Mogła pochodzić z jakiegokolwiek zakątka świata, mało by go to obchodziło. No, może jakby była z Afryki. Wtedy chętnie by podyskutował o życiu jako czarodziej-obywatel takiego egzotycznego dla urodzonego w Anglii chłopaka. Więc równie dobrze mógł milczeć.
- Rozumiem. Ale to, że tu jest taniej nie oznacza od razu, że wszyscy tu oszukują - zdecydowanie łatwo szufladkowała. Znał ludzi z Nokturnu i było tu wielu fajnych chłopaków, w porządku dziewczyn, tylko często pogubionych i zbyt wczuwających się w klimat tego miejsca. Ale jak widział po sobie, trochę narcystycznie, dało się zachować przy okazji rozsądek, maniery i jakąś moralność. Przebywając tu nie został kleptomanem.
Jak miał skomentować ten absurdalny zarzut? Miał już dość. Miał wrażenie, że od tego gadania głowa go zaraz rozboli. - Nie wiem jak jest w Kolumbii, ale w Wielkiej Brytanii nie trzeba ściśle trzymać się swego zawodu. Można też dorabiać w inny sposób - nie zdzierżył i skomentował. - Mam warsztat i doskonale się w tworzeniu mechanizmów, a pani spytała o pomoc. Jeśli nie jest nią jednak pani zainteresowana wystarczy powiedzieć, a nie atakować mnie za normalną propozycję - to już był dla niego brak szacunku. Po co pytała o pomoc jak zamiast go naprowadzić o co chodziło albo podziękować za propozycję rzucała się na niego jakby był zobowiązany w życiu jedynie sprzedawać? Absurd.
Słysząc kolejne pytanie bez słowa położył części potrzebne do pozytywki obok wybranej figurki, a resztę schował. - Spakować? - spytał neutralnie, powstrzymując się od kolejnego wybuchu, tym razem bez powodu, licząc, że niczego więcej ona nie szuka. Czuł podskórnie, że znowu by wymyśliła sobie wtedy problem.

To nie tak, że Grazía miała problem ze swoim pochodzeniem. Była latynoską, Amerykanką i imigrantką. Czasy były okrutne; pełne rasizmu, uprzedzeń i wyrzeczeń ludzkich odruchów. Tymczasem oceniał ją czarnoskóry sprzedawca na Nokturnie, który wydawał się dla niej za bardzo wyluzowany. Była ciekawa kto był jego przełożonym. Wyglądał na kogoś w jej wieku, a to już spora niesprawiedliwość. Grazía wciąż tkwiła w Sklepie Ollivandera i robiła różdżki na zamówienie. A gdy próbowała rozkręcić swój własny biznes z przedmiotami musiała utrzymywać reputację grzecznej i rzetelnej rzemieślniczki.
— Może nie jestem obeznana w terenie i nie znam ludzi, ale ostrzegano mnie przed tą dzielnicą. Jak mam panu zaufać? — Właściwie to było głupie smęcenie katarynki, która wpadała w jakąś paranoję.
Skąd sprzedawca mógłby wiedzieć czy Grazía mogła bez skrupułów mu zaufać. Brzmiała tak, jakby była zdesperowana, aczkolwiek tutaj chodziło o pieniądze, których za bardzo nie posiadała. Utrzymanie mieszkania w mugolskiej dzielnicy wiązało się z pewnym ryzykiem, szczególnie, że prosiła braci, by nie spłacali jej długów. Próbowała rozpocząć karierę, mieć swój kąt i być samowystarczalna. Liczyła również, że rodzice będą w stanie ich odwiedzić, gdy sprawy wojny domowej nieco ucichną. I tak to były znikome nadzieje, ponieważ teraz sama próbowała wybrnąć poza własną strefę komfortu.
Kiedy jej ogłosił, że sam bawi się mechanizmami, Grazía poszerzyła swoje błękitne spojrzenie niemal na sufit lombardu. Wyglądała na zaskoczoną, ale z drugiej strony skoro był tak pewny swoich umiejętności to powinna się domyślić, że stać go na każdą ewentualność. Patrzyła na niego uważnie, licząc, że jakoś się jej poprawi humor, ale jedynie odczuwała narastającą zazdrość. Niemal tak podobną jak wtedy gdy bracia udowadniali jej, że byli od niej o wiele lepsi w każdej dziedzinie. Teraz każdy z nich robi coś co daje im spore zyski, tymczasem gdy ona jak lwica walczyła o swoje miejsce w Londynie.
— Poprosiłam o pomoc w szukaniu korby lub innych części zamiennych do jej stworzenia, a nie o wyręczeniu mnie w robocie. Poza tym, to nie tak, że jestem zła za to, że sobie pan dorabia, ale nie stać mnie na przyjemności. — Odpowiedziała prędko, czując jak akcent się gwałtownie załamuje. Wydawałoby się to śmieszne, ale odpuściła sobie kolejne epitety, które już dodała sobie w głowie.
Ta dyskusja nie miała zbyt większego sensu, była za dumna, by nawet przeprosić za swój ton, więc jedynym wyjściem było głośne westchnienie, aż w końcu spojrzała mu wyraźniej w oczy.
— Obejdzie się.
Złapała w ręce kupione przedmioty, wyliczając raz jeszcze galeony, które chciała mu przekazać do rąk własnych. Musiała liczyć się z tym, że oprócz hobby musiała jeszcze jeść.

Czy Udo był rasistą czy ksenofobem? Może do niektórych żółtych, ale tylko niektórych. Taki Florian czasem dawał mu się we znaki, ale należał do gangu, więc chyba powinien zwalić to na braterskie zaczepki. Ale ogólnie nie widział powodu by mieć do kogoś odgórne wąty, prędzej zachowywał dystans. Zresztą siedział w dzielnicy nie słynącej z dobrotliwych ludzi, nic więc dziwnego, że starał się nie angażować w nic za szybko, wcześniej badając grunt pod relację czy współpracę.
- Po prostu dać kredyt zaufania - w sumie nie widział innej opcji. Nawet na czarnym rynku z tego co kojarzył ludzie musieli zaryzykować, by ubić jakiś interes. Fakt, że nieraz wcześniej sprawdzając kontrahenta, ale jednak. Ona mogła w jego mniemaniu zrobić to samo. Ale on też nigdy nie musiał męczyć się z biedą. Z brakiem pieniędzy? Owszem, w końcu starał się nie brać pieniędzy od rodziców. Choć akurat na własny biznes mu dali, pomogli, w końcu to była pewna robota, a on jeszcze nie nadwyrężył ich zaufania. Ale klepania biedy nigdy nie odczuł.
- Rozumiem. Następnym razem wystarczy powiedzieć, że nie jest pani zainteresowana - zapewnił spokojnym tonem. W końcu starał się, nawet jeśli przed chwilą sam się uniósł, aby zachowywać się jak profesjonalista.
Zresztą szkoda mu się jej zrobiło. Miał wrażenie, że może tak się uniosła przez temat pieniędzy, może miała zły dzień, choć uwzględnił, że może być też tylko głupią cizią. No i dziewczyna jednak mimo wszystko była ładna. Ryzykując, że straci czas na coś nieprzyjemnego postanowił dać jej dane do kontaktu, jakby czegoś jednak jeszcze potrzebowała. Nie wyglądała na zadowoloną, ale karteczkę wzięła, a Udo wrócił do swoich obowiązków.

2 x z/t

13.12.1980

Zawsze, kiedy pada śnieg, moje życie zamienia się w jakiś dziwaczny sen. Lubię wtedy leżeć na łóżku i wpatrywać się w sufit; zamykam oczy i za oknami jest już ciemno i wiem, że minął już prawie kolejny dzień. Lubię odliczać dni.
Wszystko zazwyczaj jest zbyt głośne. W barze dźwięki zawsze zajmują całą dostępną powierzchnię — jeśli nie zdołam się na to odpowiednio przygotować, zdają się obłazić mnie jak owady, wciskać się w każde zagięcie materiału koszuli, pod powieki, w pory skóry, aż nie zostaje mi nawet wystarczająco przestrzeni, żebym mogła postawić obie stopy przy sobie. Słowa obcych ludzi wpadają mi do gardła i muszę zazwyczaj dobrze je przeżuć, zanim w ogóle jestem w stanie odpowiedzieć coś swojego. Poza tym wszystko zawsze mnie alarmuje — jakbym musiała przykładać uwagę do każdego, najmniejszego nawet sygnału. Dlatego nienawidzę dźwięków; jestem już naprawdę zmęczona.
Ale zima jest cicha. Gdy śnieg zasypuje ulice, mam wrażenie, że wszystko zasypia spokojnie pod grubą warstwą puchu. Potem odzywa się już tylko skrzypienie kroków, ale ono jest wystarczająco miarowe i ciche, żeby mnie uspokoić. Jednocześnie ja też czuję się tak, jakbym odpływała. Mrugnięcie kończy cały mój dzień; potem tylko płynące szybko, mocne, ale powtarzalne godziny w pracy i palące w płucach treningi w soboty, wszystko to przepływające mi przez palce — jakby czas był gęstą mazią, która wsiąka we mnie jak w gąbkę. I ja miotam się w tym dziwnym, roztargnionym ciele, w którym żyję, mój umysł zdaje się pracować szybciej niż ono, więc wszystko nagle staje się trudniejsze.
Jest to więc dziwny odpoczynek, ta zimowa cisza, ale ludziom takim jak ja ciężko jest odpocząć.
Nie wiem, czy to ma jakiekolwiek znaczenie — najważniejsze, że grudzień powoli zmierza ku końcowi. To znaczy, że już za tydzień będę mogła pojechać do domu i zobaczyć całą moją rodzinę. Te święta są dla nas szczególne, bo to była ostatnia rodzinna uroczystość, którą spędziliśmy wszyscy razem, w komplecie, zanim mój tata zachorował i zmarł. Pamiętam więc jeszcze, jak to było płakać tak bardzo, że ledwo mogłam oddychać, kiedy przenikało mnie okropne, przejmujące zimno — dom był lodowaty, jakby opustoszał zupełnie tylko z tą jedną nieobecnością. Jeszcze długo żadne z nas nie miało siły zająć się czymkolwiek; prawdziwy, ciepły posiłek zjadłam dopiero wtedy, gdy przyjechała do nas siostra mamy, żeby zając się naszym małym bałaganem.
Dzisiaj wszyscy zachowujemy się tak, jakby wciąż jeszcze miał się pojawić. Zostawiamy mu wolne miejsce przy stole, przygotowujemy jego ulubione dania, dekorujemy z użyciem ozdób, które przecież pomagał robić i kupować. Mama, donosząc jeszcze ostatnią potrawę, kiedy my wszyscy już siedzimy i czekamy na początek kolacji, zawsze ogląda się przez ramię na drzwi i zawsze wtedy przez jej twarz przemyka jakiś dziwny żal. Czasami wciąż ciężko jest przyzwyczaić się do nieobecności kogoś, kto kiedyś dominował całe nasze życie.
Ale oprócz tego święta zawsze są wspaniałe. Caio chwali się tym, co akurat udało mu się osiągnąć w pracy, Gwen opowiada o swoim kursie, a Nesta szuka każdej możliwej okazji, by wcisnąć jakąś swoją anegdotkę z Hogwartu. Kocha tę szkołę w sposób właściwy jedynie osobie, którą ta szkoła także kocha. Ja nigdy nie byłam kimś takim.
W tym czasie moi najmłodsi bracia, Lloyd i Arwel kręcą się po całym salonie, robią bałagan na stole, próbują rozpakować prezenty, zanim mama im na to pozwoli — przed kompletnym zdemolowaniem naszego domu powstrzymuje ich tylko czujne spojrzenie Caio. Znowu jest głośno, ale te dźwięki nie atakują mnie tak, jak robią to te londyńskie. I zazwyczaj, chociaż pusty talerz taty przypomina mi o tej stracie, czuję się całkiem dobrze.
Szkoda tylko, że ja jedyna nie mam czym się pochwalić. Gdybym nie ukradła pieniędzy, które zostawił nam tata, może mogłabym — może nawet kontynuowałabym naukę albo spróbowałabym grać w qidditcha dla jakiejś większej drużyny. Teraz jedyne, co mogę robić, to próbować odpracować cały ten dług, wciąż pozostający nieporuszalną kwestią między mną a moją mamą, a jednocześnie zdobyć też trochę pieniędzy, żeby kupić mojemu rodzeństwu prezenty.
To jest trudne — bardzo trudne, bo zazwyczaj brakuje mi na wszystko. W ciągu roku, gdy sytuacja bardziej sprzyjała, udawało mi się kupić jakiś drobiazg dla kolejnych członków rodziny. Została mi jednak wciąż Nesta, dla której upatrzyłam zestaw spinek, wstążek i różnego rodzaju upięć do włosów; wiem, że jej się spodoba, bo jest jedyną osobą, która ma cierpliwość, żeby tak dbać o własną fryzurę. Problemem jednak jest to, że naprawdę mnie na niego nie stać.
Dlatego teraz stawiam niepewnie kroki na Nokturnie, owinięta ciasno zbyt cienkim płaszczem, zupełnie zmarznięta i zagubiona. Jest jeszcze jasno, ale światło mnie drażni — dlatego wzdycham z ulgą, gdy przed oczami w końcu ukazuje mi się szyld, za którym się rozglądałam.
W środku Złotego Niuchacza jest cieplej, a stres związany z byciem w obcym miejscu popycha mnie od razu do kasy.
— Chcę zastawić zegarek — mówię i wyciągam przedmiot z kieszeni. To prezent od ojca, ładnie zdobiony i wciąż działający, ma chyba nawet posrebrzany łańcuszek. Modlę się, żeby dostać za niego chociaż dwa galeony i żeby był na tyle nieinteresujący, bym mogła wykupić go zaraz po świętach. Nie chcę go stracić, chociaż może mi się to należy.
Dopiero potem unoszę wzrok i odkrywam, że osoba, do której właśnie się odezwałam, to ktoś dziwnie znajomy. Dziewczyna z baru, prawda?
Przełykam ślinę. Nagle wszystko zrobiło się jeszcze bardziej stresujące.

Przy naszym stole też kogoś brakuje, ale nikt nie chce tego zauważyć.
Nie zostawiamy dla mojej siostry pustego miejsca, nie kładziemy jej nakrycia, nie wspominamy jej imienia, nie mówimy anegdotek. Nie ma nawet dekoracji, które pomagała wybrać. Po Dalianie w naszym domu nie został żaden ślad – tylko pusty, zamknięty pokój w skrzydle zachodnim straszy jej wspomnieniem, jedyny dowód, że w ogóle istniała. Każdego roku, kiedy siadamy przy długim stole na dobre trzydzieści osób (a to i tak tylko mała część naszej rodziny – sami najbliżsi. Można sobie tylko wyobrazić, ile dostajemy kartek świątecznych. W grudniu Porthcurne jest atakowane przez sowy), odczuwam czyjąś nieobecność. Czasem dotkliwiej, czasem mniej, ale pustka nie daje o sobie zapomnieć. Gdy ciągniemy świąteczne crackersy, zastanawiam się: jak Dali spędza święta? – gdy indyk pojawia się na stole, myślę: czy ma co jeść? – gdy dzielimy się prezentami, martwię się: czy nie jest jej zimno?
W tym roku nic się nie zmieni. Jej wciąż nie będzie w domu. Ale teraz jeszcze o tym nie myślę, bo mam o wiele bardziej przyziemne rzeczy na głowie.
Obudziłam się jakieś pół godziny temu i mój kochany szef od razu zagonił mnie do lombardu, żebym pilnowała interesu, bo on ma coś do załatwienia z tymi swoimi gangusami albo, no, nie wiem, na pewno coś bardzo dla niego ważnego i z dużą dozą prawdopodobieństwa nielegalnego. Nie zdążyłam nawet zjeść i wypić kawy przez tego brutala. Ledwo zaczesałam włosy – i to już w drodze na Nokturn, kiedy Udo niecierpliwie deptał mi po piętach. Tak się śpieszył, że gdyby miał taczkę, to pewnie by mnie w niej wwiózł do „Niuchacza”.
W kącikach oczu mam resztki snu, ciało mam ciężkie i obolałe od spania w dziwnej pozycji, ciągle ziewam i chce mi się jeść. W kieszeni narzuconego w pośpiechu kożucha mam jednak tylko pogniecioną, zmaltretowaną paczkę papierosów. Dla głodnego i to wystarczy.
Udo by mnie zabił, jakby wiedział, że palę w pracy, ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Dlatego, korzystając z tego, że nie ma absolutnie żadnych klientów (o tej godzinie jest taki ruch, że nikogo by nie zabiło, jakbym pospała sobie jeszcze godzinkę, ale d o b r a), nieśpiesznie palę poturbowanego papierosa. Wygodnie mi tutaj, szefuńcio pewnie by powiedział, że nawet za wygodnie. Rozkładam się za ladą, wyciągam długie nogi i zakładam je na skrzynkę z nowymi częściami do… Zerkam na etykietkę. Chyba coś hydraulicznego. Wzruszam ramionami.
I tak sobie pracuję – oparta o ścianę, wyciągnięta wygodnie i już planuję sobie zasłużoną, krótką przerwę, by skoczyć do kawiarni po rogalika z czekoladą i kawę.
Z błogiego zamyślenia wyrywa mnie dźwięk dzwoneczka, oznajmiającego nadejście kogoś – i z prędkością, jaką może osiągnąć tylko pracownik przestraszony, że właśnie został przyłapany przez szefa na lenieniu się, chowam peta za plecami i stawiam nogi na podłodze.
Zaraz jednak okazuje się, że to tylko klient. Z westchnieniem ulgi wracam do swojej wygodnej pozycji.
Przesuwam nienachalnie spojrzeniem po sylwetce nieznajomej, skanując jej zarumienioną twarz i burzę białych włosów. Jest ładna, nawet bardzo ładna. Znam ją? Mam wrażenie, że już gdzieś widziałam te loki.
— Ehe. — No a dzień dobry jakieś? Wesołych świąt?
Powoli odrywam wzrok od klientki i lokuję uwagę na zegarku, który ta kładzie na ladzie. Nie śpieszę się. Biorę ostatniego bucha, zanim spokojnie wgniatam papierosa w dno szklanej popielniczki, którą znalazłam gdzieś na półce. Potem ją umyję i odstawię na miejsce, nikt się nie zorientuje. Wstaję ze stołka.
— Zobaczmy — mruczę do siebie, biorąc do ręki zegarek. Sprawnie obracam go w palcach – rzucam okiem na tarczę, rewers, numer. Rozprostowuję łańcuszek. Posrebrzany? Przybliżam szkło powiększające (skrzypi lekko w statywie), żeby dobrze ocenić stan zegarka.
— To mugolska firma? — dopytuję na wszelki wypadek. Mugolskie zegarki słabo idą, ale mechanizm zdaje się działać prawidłowo. Zamierzam zaraz go otworzyć i zobaczyć, czy nie jest uszkodzony. Można zawsze go rozebrać na części, jeżeli ta mała się po niego nie zgłosi w wyznaczonym terminie, złożyć coś nowego… Lombard nie powinien być stratny.

Ta nieobecność boli tak bardzo, że często się zastanawiam, czy ryzyko ponownego przyjmowania w ogóle się opłaca.
Wiem, że te dobre doświadczenia przeważają te złe; może nie ma już mojego taty, ale wciąż mam stół wypchany po brzegi obecnością innych, wciąż mam kilka mądrości, które mi podarował, te walijskie słowa, których zdążył mnie nauczyć, wciąż mam jeszcze wspomnienie jego głosu, twarzy, dotyku ciepłych dłoni na policzkach. Gdybym przeanalizowała w głowie każdą chwilę z Callwen, wiem, że opłaciłoby się wciąż z nią być, mimo tego że na końcu zostawiła mnie zupełnie samą. Bywało, że byłam z nią taka szczęśliwa, jakby nic już nigdy nie miało wrócić do swojej szarości; czasami musiałam aż zatrzymać się i zastanowić, bo moje nowe, słoneczne życie pędziło zbyt szybko i nie miałam nawet czasu, żeby do końca przeżyć moje szczęście. I nawet potem, gdy pierwsze uczucia rozpłynęły się w przyziemności, gdy zaczynałam zauważać, jak Callwen czasami jedynie potakuje, chociaż wcale mnie nie słucha, albo jak skupia się za bardzo na rzeczach, które powinnam powiedzieć, zamiast na tych, które rzeczywiście padły z moich ust — nawet wtedy byłam z nią szczęśliwa. Dlaczego więc koniec bolał tak bardzo? Dlaczego koniec wciąż napełnia mnie czystym, panicznym przerażeniem, z którym nie mogę wygrać. Chciałabym, żeby to było tego warte — wiem, że powinno. Ale co z tego? To wszystko jest wiedza, którą zdobyć łatwo, niezbyt odkrywcza. Jest to jednak wiedza czysto teoretyczna i nieważne, jak bardzo się staram, nie potrafię naprawdę poczuć, że tak jest.
Coś we mnie zawsze sięga po to najgorsze. Kiedy świeci słońce, ja zastanawiam się nad tym, ile czasu minie, zanim zajdzie za chmurami. Kiedy ktoś się uśmiecha, wyobrażam sobie, że to tak naprawdę jakaś dziwna kpina wymierzona we mnie. A kiedy w moim życiu pojawia się cokolwiek nowego, już wyobrażam to sobie, jak upływ czasu wyciąga z tego wszystko, co najlepsze i zostawia tylko szarość, zimno i ból nieobecności. Jestem w jakiś sposób zepsuta — chciałabym nie widzieć straty i końca we wszystkim, co tylko rzuca mi się w oczy. Ale nie potrafię.
Może to dobrze, że sprzedam zegarek taty. Może nie powinnam nigdy po niego wracać. Bo przecież w głowie już widzę dokładnie, jak przeżarty rdzą przypomina mi dostanie, że to ostatnia rzecz, któta mi po nim została.
To wszystko dzieje się w mojej głowie w ciągu kilku sekund, kiedy wyciągam zegarek z kieszeni. Widzę, jak dziewczyna unosi na mnie swój wzrok i czuję unoszący się w powietrzu zapach dymu tytoniowego. To przynosi do mnie odległe wspomnienia tych wszystkich imprez z Callwen, na których próbowałam różnych rzeczy; zaraz po tym nadchodzi jakiś specyficzny rodzaj nostalgii.
Znam tę dziewczynę. Widywałam ją już więcej niż raz w barze, w którym pracuję — zamawiała coś do picia, a potem pytała o całą butelkę. Gdy spuszczałam ją na chwilę z oka, zazwyczaj znikała. NIe wiem, kim jest i fakt, że zapamiętałam akurat ją, świadczy o niczym innym, niż o mojej własnej słabości.
Jest śliczna. Nie spotkałam wielu osób z tak ciemną skórą i to zawsze trochę mnie zaskakuje — bo moja jest bardzo blada i jestem przyzwyczajona do podobnie bladych twarzy mojej rodziny. W mugolskim świecie dużo mogę usłyszeć o osobach takich jak ta dziewczyna; ale w magicznym to samo mówi się o mnie i Grace, o szlamach, nie wiem więc, czy chciałabym w to uwierzyć. Nieznajoma ma w sobie jakąś dziwną, intrygującą energię, której nie potrafię rozszyfrować; jest w niej nonszalancja, która sprawia, że lubiłam na nią patrzeć, gdy przesiadywała w barze. Podoba mi się też, jak jej ciemne, kręcone włosy okalają twarz o mocnych rysach.
Może to tylko znudzenie każe mi się jej tak przyglądać. Może jestem trochę dziwna.
Słucham jej słów i próbuję walczyć z niepokojem. Przez cały ten czas obserwuję ją uważnie; nie chcę tego robić, ale stres we mnie każe mi nie spuszczać jej z oka. Nie jest chyba zbyt zadowolona z tego, że przyszłam. Może coś jej przerwałam, a może po prostu nie darzy mnie sympatią.
— Tak — odpowiadam tylko na jej pytanie, nie wiedząc, co jeszcze mogłabym dodać. Przez cały ten czas z uwagą przyglądam się, jak dziewczyna ogląda go w dłoniach. Coś we mnie szarpie się i wyrywa, jakbym chciała prosić ją, żeby obchodziła się z nim ostrożnie.
Boże, to był okropny pomysł, żeby sprzedawać pamiątki po tacie. Ale to tylko i wyłącznie moja wina, że muszę to robić. Teraz mogę już tylko zdać się na nieznajomą.
— Chciałabym za niego dwa galeony — nie wiem, czy to dużo, czy mało za ten zegarek. Nic nie wiem. Ale własnie tyle potrzebuję, żeby chociaż trochę zapłacić za moje błędy.

Patrzy na mnie.
Czuję na sobie wzrok klientki, kiedy badam zegarek. To nic dziwnego, że klienci na mnie patrzą, ale zazwyczaj obserwują moje ręce, a nie twarz, a mam wrażenie, że to właśnie tam znajduje się spojrzenie nieznajomej. Zastanawiam się, czy mnie skądś rozpoznaje i stąd to zainteresowanie. Coś w jej uwadze mnie niepokoi – nie wiem, czy się znamy (wątpię, że ja znam ją. Moi znajomi nie posiadają mugolskich zegarków), czy o co jej chodzi, że tak się gapi, jakby pierwszy raz widziała czarownicę na oczy albo jakby chciała przedłożyć psom rysopis. Marszczę niezadowolona brwi, ale obrzucam ją spojrzeniem tylko przelotnie, przełykając zirytowany komentarz. Nie wita się, wlepia we mnie gały, od razu wypala cenę – nic z tego nie jest może zabronione, ale nie tak załatwia się sprawy w lombardzie. Gdziekolwiek, właściwie. Niewychowana smarkula.
Udo kazał mi być miłą dla klientów, więc pokażę mu, jaka jestem miła. Nic nie powiem. Lekko zirytowana poprawiam sweter na ramionach.
Sięgam po różdżkę i mamroczę pod nosem zaklęcie otwierające. Tył zegarka uchyla się, żebym mogła dokonać oględzin mechanizmu. Wydaje się w porządku.
Odkładam przedmiot na kontuar, myśląc sobie o tej kawie karmelowej, którą chciałabym zaraz wypić.
— Dwa galeony… — Pocieram nos w zastanowieniu. Zegarek jest w dobrej kondycji technicznej i ma posrebrzany łańcuszek, ale jest niemagiczny, ma porysowane szkiełko i lekkie wyszczerbienia na kopercie. Na pewno trzeba będzie wymieniać. Części wewnętrzne wycenić musiałby Udo – ja mogę tylko ocenić, na własne oko, że wszystko zdaje się działać. Nie chcę przypadkiem przepłacić za jakieś badziewie, żeby potem brat mi narzekał, że z niczym nie można mnie zostawić i że tylko produkuję straty dla lombardu. Już ostatnio pokłóciliśmy się o to, że przyjęłam tombakowe kolczyki. Ten biznes nam rozbije rodzinę.
Wzdycham cicho. Dwa galeony to chyba dobra cena, ale na pewno da się ubić na tym lepszy interes. Zwłaszcza, że do tego zegarka nie dostałam w pakiecie nawet dzień dobry.
Opieram się o ladę i kołyszę się lekko na piętach.
— Proponuję pani galeon i siedem sykli. — Bębnię palcami w kontuar. Mogę dać więcej, ale zobaczę, jak zażarcie będzie się młoda targować. Wydaje się jakaś przestraszona. Zapytałabym, co robi na Nokturnie, jeśli jest taka niepewna siebie, ale jej cienki płaszcz i zastaw mugolskiego zegarka za marne dwa galeony jest wystarczającą odpowiedzią.

Wiem, że jestem dziwna.
Mało mówię i dużo patrzę. Moje ciało zawsze jest ściśnięte jakąś dziwną, dławiącą energią, której nie potrafię opanować — nawet teraz z zazdrością patrzę na dziewczynę z baru, tak otwarcie swobodną, palącą jeszcze przed chwilą papierosa. Obserwuję jej twarz, gdy przygląda się zegarkowi, obraca go w dłoniach, słucham jej głosu, kiedy nie kłopocze się nawet, żeby być jakoś szczególnie uprzejma.
Nie jest dla mnie miła, ale nie wydaje mi się w ogóle tak niezręczna, jak ja jestem w pracy. Gdy ja po coś sięgam, ramiona mam spięte i całe moje ciało uważa, żebym nic nie przewróciła, nie zepsuła i nie upokorzyła się na oczach wszystkich, gdy mówię — muszę pokonać barierę, którą są moje własne usta, wbrew mojej woli zaciśnięte zazwyczaj z dużą siłą. Ona tego nie robi, ona jest po prostu swobodna i chyba trochę zirytowana. Negatywne emocje to coś, na co ja nie mam odwagi sobie pozwolić.
Gdy widzę takich ludzi, zawsze wydaje mi się, że coś jest ze mną po prostu nie tak. Jest mi głupio; trochę nawet chcę zabrać ten zegarek i zniknąć, zamknąć się w mieszkaniu i przestać z niego wychodzić.
Ale z drugiej strony ja przecież tak bardzo kocham obserwować. Jest coś magicznego w tym, że każda osoba, którą mijam, niesie właśnie własne myśli, własne problemy, że zaraz spotka innych ludzi, których kocha. Gdy ja stresuję się każdym kolejnym krokiem, oni śpieszą się gdzieś tak bardzo, że nawet mnie nie widzą. Gdy ja ukradkiem przyglądam się ich skrzywionej twarzy, oni kontynuują rozmowę i nic nie obchodzi ich, że za chwilę wszystko może runąć.
Dlatego patrzę teraz na dziewczynę z baru. Dlatego wiem, kim ona jest, jak wygląda, dlatego dodaję teraz kolejną część układanki na temat jej osoby. Pracuje w lombardzie, potrafi wyceniać rzeczy, pali papierosy. Wszystko może się skończyć, a ja nadal będę miała tę informację. To dziwne.
Może jednak za bardzo się rozpraszam, bo gdy podaje cenę, w pierwszej chwili muszę zastanowić się, czy się nie przesłyszałam. Zapada niezręczna, zbyt długa cisza. Potem przełykam ślinę i w końcu decyduję się odezwać.
— Przepraszam, ale potrzebuję dokładnie dwóch galeonów — stwierdzam cicho, wciskając ręce głębiej w kieszenie płaszcza. — Nowy był warty siedem, więc wydawało mi się, że dwa to całkiem w porządku cena. Ale jeśli uważasz inaczej, to chyba po prostu zrezygnuję — mówię w końcu. Zmuszam się, żeby wyjąć dłoń i wyciągnąć ją w stronę dziewczyny.
Znajdę może jakieś inne miejsce, w którym dostanę tyle, ile proszę. Albo nie. Sama już nie wiem, coś wymyślę.

Nene i Irma z tematu.

20 kwietnia 1981

Powoli mijał już miesiąc od momentu wyjazdu Nene.
Lombard bez obecności trzeciej osoby stał się nieco bardziej pusty, nieco mniej żywy, nieco bardziej osowiały… A może to tylko takie wrażenie Claudii. Kiedy tylko przywiązywała się do człowieka i zaczynała rozumieć, że faktycznie ktoś akceptował ją taką, jaka jest, razem z wadą wymowy, blizną nad wargami i chęcią schowania się pod biurkiem za każdym razem, kiedy czuła się zagrożona, pragnęła, aby ta osoba była obok. Dzień w dzień zapewniała ją o tym, że nic się nie zmieniło, że naprawdę ktoś może ją polubić.
Może dlatego ostatnio była nieco osowiała. A może był to tylko jeden z powodów. W końcu… poza nieobecnością Nene, teraz, wraz z Udo, mieli całą masę pracy. Dzielili się zmianami co prawda jak tylko mogli, ale do tego dochodził jeszcze jeden interes – przyszykowanie upatrzonego sklepu do otwarcia własnego interesu. W końcu realizowała własne marzenie, w końcu powinna być szczęśliwa. W końcu powtórzy sukces swojego taty, a on będzie na pewno z niej dumny.
Niedawno wysłała do niego sowę z informacją, że Romeowie dali jej pieniądze na otworzenie własnego sklepiku. Oczekiwała listu zwrotnego, choć była prawie pewna, że sowa jeszcze nawet nie dotarła do Włoch – ale to w porządku. Może przecież poczekać na radosne wieści. Bo przecież nic złego stać się teraz już nie może. Prawda?
Dziś przypadła jej ta wieczorna zmiana. Ciężko było jej powiedzieć, czy je lubiła – z jednej strony tuż przed zamknięciem prawie nie było w sklepie ludzi, z drugiej – rankiem było tak przez cały czas. Mogła więc porozkładać swobodnie towar na półkach, zrobić na nich porządek, poukładać własne lalki i z zadumą popatrzeć na nie, z zastanowieniem szukając sposobu, w jaki sposób mogłaby sprawić, aby choć odrobinę przypominały istoty żywe.
Choć im częściej o tym rozmyślała, tym częściej przypominały jej się słowa Avy.
A co, jeśli wymknie się spod kontroli i spróbuje poderżnąć mi gardło?
Kiedy jej to powiedziała pierwszy raz, nie potrafiła pojąć, dlaczego tak niewinna istota miałaby zrobić coś tak okrutnego. O to przecież chodziło, aby lalkę dało się kontrolować, aby była cudownym przyjacielem dla każdego samotnego dziecka.
Ale kilka tygodni później miała stanąć oko w oko z istnym horrorem – z lalkami prawdziwie ożywionymi, które ani przez chwilę nie patrzyły na nią przychylnym wzrokiem. Z lalkami opętanymi, tak żywymi jak ona sama, które siekały zgniłe mięso i jedynie cud sprawił, że na widok intruzów zasyczały ostrzegawczo, zamiast od razu wbić im noże między żebra.
Może więc ożywianie tych przedmiotów to nie był najlepszy pomysł…
Sama już nie wiedziała.
Z cichym westchnieniem rezygnacji ruszyła się z miejsca, aby zrobić porządek przed zamknięciem lombardu. Powoli, choć nieuchronnie zbliżała się godzina, w której mogłaby szybko przejść przez resztę Nokturnu, niezauważona – jak miała najczęściej nadzieję – i dostać się do swojego bezpiecznego mieszkania na Pokątnej. Tuż nad przyszłym, czekającym na nią sklepikiem.
Choć okolica Nokturnu nie była najprzyjemniejsza, zadbanie i elegancja najwidoczniej odstraszały najbardziej szemrane typy. A przynajmniej taką miała nadzieję, być może pracowała tutaj za krótko lub w nieodpowiednich godzinach, aby natknąć się na kogoś naprawdę niebezpiecznego.
Wynosząc kilka nowych materiałów na zaplecze, usłyszała niespodziewanie brzęczący nad drzwiami dzwoneczek powiadamiający o nadejściu nowego klienta. Aż cofnęła się o krok, aby zdumionym spojrzeniem omieść pomieszczenie i zatrzymać je na mężczyźnie, choć nic nie powiedziała. Nie spodziewała się już nikogo o tej porze.

@Kinsey Crouch

Szarówka wieczornego nieba dawno stłamsiła ostatnie promienie słońca. Wilgotny zapach podeszczowego ozonu potęgował wrażenia węchowe i mieszał się ze smrodem brudnych ulic. Odór przepoconych ciał i porozrzucanych pod nogami śmieci zapierał dech w piersiach, a na domiar złego, ktoś wychodzący z pobliskiej tawerny wypuścił w przeciągu swąd spalonego mięsa. Jeszcze ci ludzie o morderczych spojrzeniach, za którymi nie krył się nawet cień sumienia. Dłuższe przebywanie w tym otoczeniu chyba sprawiło, że ich zmysły diabelnie się wytępiły, bo dziw bierze, że jeszcze się pod siebie nie zrzygali. Crouch był temu bliski. Paskudne miejsce, pomyślał, jak za każdym razem, kiedy odwiedzał Aleję Śmiertelnego Nokturnu. Był przeciętnej budowy ciała, dobrze odzianym elegantem, który zupełnie nie pasował do tego posępnego obrazu. Jednak naiwnie było myśleć, że największe zło Nokturnu kryło się za maską plugawych brudasów z pozą bezwzględnych brutali, którzy osiadali się tłumnie na tej ulicy bezprawia. Jeden gustowny mężczyzna pełen gracji i szyku, mógł bowiem sprawić, że tłumy na ulicach Alei Śmiertelnego Nokturnu rozstąpią się niczym Morze Czerwone i uznają jego autorytet, zostawiając w pieprzonym spokoju.
Bo tak naprawdę najgorszym złem jest to zdradliwe i niepozorne, którego do końca nie możesz przewidzieć.
A taki właśnie był Kinsey Crouch, który pod koniec dnia zawitał na Nokturn, by dokończyć kilka niezałatwionych spraw.
Postać, która przekroczyła próg "Złotego Niuchacza" to zadbany, przeszło czterdziestoletni mężczyzna, którego charakterystyczna twarz początkowo skrywała się za szalem, ocieplającym twarz w tą chłodną, kwietniową noc. Kiedy ujrzała światło dzienne, nie sposób było się oprzeć wrażeniu, że gdzieś już się ją widziało. Może to sprawka tego pogruchotanego nosa, który tak drapieżnie kontrastował z elegancją i gładkimi rysami twarzy? Ewidentnie przemokły płaszcz nosił na sobie znamiona przelotnego deszczu, podobnie zresztą jak włosy, które po miejskiej przeprawie nie prezentowały się już w nienagannym ładzie. Niemniej taksując go wzrokiem, Claudia mogła dostrzec osobę, która, podobnie jak ona - nie była do końca na miejscu. Ciekawe czy lokalni dali mu się we znaki i jak sobie z nimi radził? Czyżby odstraszył ich zadbaniem i elegancją?
Gdyby zadała sobie to pytanie w myślach, może pojęłaby, że dobry wizerunek wcale nie determinuje dobrych ludzi.
Milcząca wymiana spojrzeń robiła się coraz bardziej niezręczna. Wyczekiwał, aż kobieta - de facto jedyna pani na włościach - podejmie z nim konwersację, ale wyglądała, jakby ją właśnie na czymś przyłapał. Zastając ją w tej sytuacji, przez chwilę nie był pewien, czy to pracownica lokalu, czy może jakaś przybłęda, bo także zdawała się odstawać od zwykłych rezydentów tego miejsca. Jak zresztą cały lokal, odpowiedział sobie w myślach i po krótkiej chwili sam do niej zagaił.
- Przybywam w złą porę? - spytał surowym tonem, jakby podkreślając retoryczność tego pytania, ale po chwili ujrzała na jego twarzy uśmiech - numer pięć, jeden z tych przyjemnych i zupełnie (nie) szczerych, który załagodził panujący nastrój. - Powiedziano mi, że pewien biały kruk, którego od miesięcy próbowałem dostać w swoje ręce, znalazł się w asortymencie tego lombardu. - przedstawił jej książkę z tytułu, dodając wzmiankę, że wewnątrz powinny kryć się prywatne adnotacje i zapiski autorstwa czarodzieja, który przełożył tłumaczenia zawartych w niej run.
W międzyczasie mężczyzna zaczął z nudów przyglądać się wystawionym produktom, starając się niczego nie dotykać i nie wchodzić w bezpośrednią interakcję. Nie pierwszy raz otarłby się o przypadek, gdy jakaś zakazana księga próbowałaby odgryźć mu rękę, lub jakiś przedmiot dostałby ataku żywej furii, dlatego w takich miejscach podchodził do wszystkiego z dystansem.
Claudia mogła zauważyć, że rzuciła mu się w oczy wystawa lalek jej autorstwa, o czym wtedy jeszcze nie wiedział.
- Domniemam, że te lalki muszą cechować się specjalnymi właściwościami, jeśli otrzymały zaszczyt tak pokaźnej wystawy w kantorze pełnym tylu przydatnych artefaktów... Interesujące. - przyłożył dłoń do brody w geście zastanowienia, dając jej do zrozumienia, że jest zainteresowany tym tematem.

Chyba straciła poczucie czasu, kiedy, stojąc w progu między pomieszczeniem głównym a zapleczem, oglądała się za siebie na przybyłego, bardzo eleganckiego i zdecydowanie niepasującego do nokturnowskich klimatów, klienta – choć nie on jeden, najwidoczniej, nie do końca wpasowywał się w ponurą okolicę. Najpewniej za ladą lombardu funkcjonującego przy tej konkretnej, owianej niezbyt dobrą sławą, ulicy, potencjalny klient spodziewał się równie szemranego typa, co i ci kręcący się w pobliżu. Z całą pewnością nie dość wiotkiej kobiety, z burzą brązowych loków, wzrokiem dość niepewnym i miną zaskoczoną. Nie wyglądała na kogoś, kto mógłby stawiać jakikolwiek opór w chwili ataku czy kradzieży – i dokładnie tak by było. Udo więc wykazywał się bardzo dużym zaufaniem we własną klientelę, zostawiając ją samą.
A drugą sprawą było, że nie znaleźli jeszcze nikogo więcej do pracy. A i sama Claudia miała niebawem opuścić tutejsze rejony, przenosząc się na bardziej bezpieczną ulicę Pokątną, więc… nie spędzało jej to już snu z powiek.
Czuła się tutaj nawet na tyle bezpieczna, że najczęściej zapominała o zakrywaniu szpecącej jej usta blizny za pomocą wrodzonej umiejętności. Tak też było i teraz, gdy, szykując się do zamknięcia lokalu, nie spodziewała się już nikogo. Najczęściej jednak, kiedy u progu witał ktoś obcy, natychmiast przypominała sobie o metamorfomagii, albo przynajmniej o schowaniu ust za komin golfa.
Dopiero srogi ton przybyłego sprawił, iż ocknęła się z nagłego zdziwienia, a po chwili jej plecy oblał zimny dreszcz. Och, nie. Musiała go rozgniewać. Albo z reguły nie był zbyt przyjemnym człowiekiem. Obie opcje były dość tragiczne…
Jakby automatycznie nieco kuląc się w sobie, wycofała się z zaplecza, niesione w dłoniach rzeczy pozostawiając ostrożnie na pobliskim regale.
— ‘i… - wydukała, nagle przypominając sobie, że przecież pewne spółgłoski sprawiały jej problem w wymowie. Jeszcze gorzej. Utraciła gdzieś całą swobodę, która jeszcze przed momentem skrzyła w jej oczach. – Skądże – to słowo było znacznie bezpieczniejsze, pozbawione nadwyrężania własnych warg, które i tak teraz odmawiały posłuszeństwa.
Chociaż na ustach nieznajomego pojawił się dość przyjemny uśmiech, nie wystarczyło to, aby widoczne spłoszenie Claudii tak po prostu zniknęło. Nie do końca wiedząc, gdzie podziać wzrok – ani tym bardziej co powiedzieć, żeby nie brzmieć tak bardzo nędznie i niepewnie – zwyczajnie wyciągnęła jakąś kartkę i zanotowała podany jej tytuł.
Łatwiejsza część zadania z głowy. Jak teraz powinna mu powiedzieć, że poszukiwania mogą zająć trochę więcej czasu…?
Znaczy, zawsze będzie mogła użyć zaklęcia przywołującego, kiedy straci cierpliwość, ale Accio robiło zawsze tyle dodatkowego bałaganu…
— Chwilę – zapewniła go tylko cicho, nawet nie będąc pewną, czy ją usłyszał. Nieco wystraszonym spojrzeniem uciekła niemal natychmiast do regału z wystawionymi książkami, przebiegając wzrokiem po tytułach. Ale nie, nie było go tutaj. Jeżeli to był faktycznie biały kruk, musiał mieć jakieś specjalne miejsce… Gdzie Udo mógł go wystawić?
Postanowiła właśnie spróbować poszukać na zapleczu i była już w drodze ku otwartym drzwiom, kiedy wpół kroku zatrzymała się, dostrzegając, jak gość zwraca uwagę na wystawione laleczki, przypatrując im się z nieudawaną fascynacją. Nawet nieco ją to ożywiło i ucieszyło, na usta wkradł się blady uśmiech – ba! nawet postawiła w jego stronę kilka kroków, kiedy…
Kiedy dość boleśnie przypomniał jej o wszystkich tych porażkach, gdy próbowała nadać im własną osobowość. Gdy próbowała znaleźć rozwiązanie, stworzyć przyjaciela idealnego i…
W końcu to porzuciła, nie tylko po rozmowie z Avą, ale też po tym, co zobaczyła na własne oczy w nawiedzonym domu.
Do tej pory nękały ją po tym koszmary…
— ‘ie za bardzo… - odezwała się cicho, nim westchnąwszy z rezygnacją, ponownie skierowała swoje kroki ku zapleczu. – Trochę ruszają ocza’i albo usta’i, ale to tyle. – Była bardzo lakoniczna w swoich odpowiedziach, ale już w tej chwili krzywiła się na wypływające z jej warg sepleniące zdania.
Przyspieszyła kroku. Im wcześniej znajdzie tę książkę, tym szybciej przestanie się ośmieszać.

- Proszę dokończyć swoje obowiązki, tego wieczoru nigdzie mi się nie spieszy. - odparł na jej jąknięcie, kiedy spostrzegł, że przerwała wykonywaną czynność, by go obsłużyć. Najwyraźniej jej w tym przeszkodził, więc starając się rozładować napięcie, wciąż zachowując dyktatorską wręcz kontrolę w konwersacji, polecił jej dokończyć wynoszenie rzeczy do składziku.
Złoty Niuchacz wydawał się dość przytulnym miejscem, jak na standardy tej ponurej okolicy. Nijak równał się do luksusów arystokratycznych rezydencji, w których przepych chłodnych, bogato zdobionych ścian i polerowanych posadzek wzniecał iskrę płomiennej zuchwałości, jednakże kontrastująca dbałość o estetykę i swojski zapach wystawianych antyków pozwalały przez chwilę poczuć się... bezpiecznie. Po dłużącej się chwili niezręczności, podczas której dziewczyna za ladą zdążyła ośmieszyć się po wielokroć, mężczyzna obrał łagodną postawę, jakby czuł wewnętrzną powinność zachowania pozorów - i tylko pozorów - bezpieczeństwa w tym miejscu.
- Jestem pod wrażeniem, że udało się Pani zachować lokal w stanie nienaruszonym tym plugastwem zza okna. Nie sądziłem, że znalezienie tak... przytulnego miejsca na Ulicy Śmiertelnego Nokturnu jest w ogóle możliwe. - nie krył zaskoczenia, aż do przesady schlebiając ekspedientce, świadom, że najpewniej przypisuje zasługi niewłaściwej osobie. Za grosz tutaj nie pasowała, nie dało się ukryć jej nierozgarnięcia. Crouch zasłyszał od swojego kontaktu, że lombardem zawiaduje jakiś facet, którego najwyraźniej dziś nie zastał. Zastępstwo by się więc zgadzało. Ciekawe tylko, czy w ogóle wiedziała, jakimi przedmiotami obraca?
Dość dyskretnie taksował wzrokiem jej ruchy, udając zainteresowanie przeglądanymi przedmiotami. Lubił analizować ludzi, bo wiedział, że każdego (nawet mugolskie ścierwo, jakby nie patrzeć) można do czegoś wykorzystać. Wiedza na temat ludzkich odruchów ułatwiała profilowanie psychologiczne, co w socjopatycznym umyśle było podstawą zapewniania sobie przewag i kontroli. Co rusz zerkał więc na młodą sylwetkę, starając się wypadać naturalnie jak zaciekawiony klient, a gdy spostrzegł, że dziewczyna widzi jego wzrok - zadawał skromne pytania na temat przeglądanych przedmiotów i ich historii, a czasami dzielił się opinią na ich temat, by wpłynąć na jej podświadomość i ukryć badawcze intencje.
Być może nieco przedłużyło to jej poszukiwania książki, po której (niezapowiedziany) odbiór się zgłosił. Widziała jednak, że specjalnie mu się nie spieszyło, by uzyskać to, po co przyszedł. Wynikało to z faktu, że gdyby ktokolwiek rzeczywiście zainteresował się zawartością starych, zaklętych stronic białego kruka, albo nie wiedziałby, że jest na stanie lombardu - albo nie byłoby go na niego stać. Kinsey mógł więc delektować się każdą chwilą poprzedzającą emocjonalny moment, w którym wreszcie dostanie ją w swoje dłonie.
Tak naprawdę to jedna z tych ksiąg, o których lepiej zbyt wiele nie mówić, bo mogłaby wzbudzić zainteresowanie nieodpowiednich osób. Sam fakt, że Crouch wiedział o jej istnieniu, i że trafiła akurat do tego miejsca - świadczył o tym, że musiał mieć niebagatelne kontakty w półświatku Nokturnu lub wpływowej, czarnomagicznej organizacji. Ciekawe tylko, czy sami właściciele zdawali sobie z tego sprawę, kiedy ją nabywali? Kinsey szczerze w to wątpił, inaczej byłby dyskretniejszy i zdecydowanie mniej wylewny.
Kiedy zatrzymał się przy wystawie lalek, ewidentnie zyskał uwagę dziewczyny. Nie omieszkał rzucić na nią wzrokiem, widząc błysk w jej spojrzeniu. Przekrój emocji rysujących się na śniadej twarzy mówił więcej niż tysiąc słów.
Zamilkł, słysząc wypowiedź dziewczyny, którą wyraźnie spłoszył. Pozwolił jej na odzyskanie nieco prywatnej przestrzeni w zaciszu zaplecza, w którym gdzieś kryła się jego książka. W tej chwili rzeczywiście lepiej było, aby skupiła się na zadaniu. Co jednak zaskakujące, kiedy dziewczyna wyszła z zaplecza, by powrócić do klienta, ujrzała jedną z jej autorskich lalek w dłoniach mężczyzny.
- Proszę doliczyć. - pokazał z (nie)szczerym uśmiechem obnażającym pełen komplet śnieżnobiałych zębów. To także moment, w którym pierwszy raz nawiązał z nią kontakt wzrokowy, a konfrontując spojrzenia, bardzo dokładnie się jej przyjrzał.
Rezygnacja w jej głosie sugerowała, że miała co do tych lalek większe plany. Jako człowiek z natury ciekawy postanowił nieco podrążyć temat, kiedy skończą transakcję. Był ciekaw, czy chociaż na chwilę sama z siebie się otworzy, ujrzawszy pokrzepiający gest dobrej woli?
Na blacie wylądowała pękata sakiewka i kilka bonusowych złotych galeonów.

@Claudia Mancini

Ponownie ją zaskoczył. Wpierw mówił do niej surowym, nieprzyjemnym, prawie karcącym tonem, że nie odezwała się do niego od razu, a teraz mówił, żeby dokończyła to, co robiła, bo mu się nie spieszyło… Czuła się zagubiona i w konsekwencji nie wiedziała już, co powinna zrobić. Obrzuciła jedynie odłożone na bok rzeczy spojrzeniem, zastanawiając się, co powiedziałby jej Udo. Doszła do wniosków (słusznych lub nie), że poleciłby jej odłożyć sklepowe obowiązki na później, aby tylko nie spłoszyć klienta.
Czy też odchodziła za moment stąd, czy też nie, zależało jej, aby i jemu dobrze się powodziło w sklepie. Jeśli więc ten mężczyzna miał się stać jego nowym klientem, warto było się o to postarać.
— Nie, w ‘orządku… - odezwała się, w ostateczności pozostawiając przedmioty na miejscu, w którym je zostawiła na samym początku. Później się nimi zajmie, teraz ważniejszy był interes klienta i poszukiwania owej książki.
Przeszukała kilka wystawionych regałów, również kilka półek pod ladą, ale nie dostrzegła tytułu. Czy to możliwe, że był gdzieś na zapleczu, zawalony stertą przedmiotów? Jeśli tak…
Miała już westchnąć z rezygnacją i pomyśleć porządnie nad posłużeniem się różdżką, kiedy usłyszała niespodziewaną pochwałę, która była miła, ale z całą pewnością nie powinna być adresowana właśnie do niej. Dlatego też zatrzymała się, uśmiechnęła się miło, sądząc, iż mężczyzna faktycznie myślał, że to ona jest właścicielką lombardu.
— Och, nie… ja tu tylko ‘racuję, to zasługa szefa – sprostowała dość szybko i równie lakonicznie, co wypowiadała pozostałe zdania. Ale im mniej mówiła, tym mniej była narażona na śmieszność przez własną wadę wymowy. Już teraz czuła, jak bolą ją zęby przez wzgląd na tak niewyraźnie wypowiadane słowa.
Kiedy mężczyzna zadawał jej od czasu do czasu pytania, odpowiadała na nie – równie cicho i niepewnie, co przy pozostałych odpowiedziach, ale przynajmniej powoli zaczynała oswajać się z jego towarzystwem i sądzić, iż jednak nie stanowił zagrożenia. I że faktycznie mu się nie spieszyło.
Claudia jednak nie chciała przeciągać tych chwil w nieskończoność, dlatego kiedy po którejś kolejnej minucie nie mogła znaleźć na zapleczu poszukiwanej książki, poratowała się krótkim Accio. Oczywiście, spod sterty pozostałych książek, które teraz zostały rozrzucone po połowie podłogi zaplecza z niemałym rumorem, w jej dłoni wylądowała poszukiwana pozycja. Z cichym westchnięciem, obrzucając spojrzeniem bałagan, odwróciła się w stronę wyjścia, stwierdzając, że porządkami się zajmie, kiedy klient wyjdzie, a ona zamknie sklep. Najwyżej zostanie chwilę dłużej.
Ledwo przestąpiła próg, przystanęła z powrotem, z zaskoczeniem malującym się na twarzy, kiedy dostrzegła mężczyznę z jedną z jej laleczek w ramionach. Taksowała go jeszcze przez chwilę pełnym niedowierzania spojrzeniem, sądząc, że po tak rozczarowującej odpowiedzi nie było szans na podtrzymanie zainteresowania wystawionymi towarami.
Krótkie proszę doliczyć nie dotarło do niej od razu. Upłynęło kilka sekund, nim w ogóle mrugnęła i postawiła kilka niepewnych kroków w stronę lady, kładąc na niej pozycję, o którą pytał nieznajomy jegomość. A widząc cały, pękaty mieszek galeonów – i kilka dodatkowych, tuż obok – zmarszczyła nieznacznie brwi. Mogłaby się targować, pewnie Udo by to polecił, ale…
Podniosła na niego wzrok, zerkając to na twarz nieznajomego, to na lalkę.
— To za dużo – przyznała rozbrajająco szczerze, wycofując tych kilka osobnych galeonów w stronę klienta. – Lalka kosztuje tylko dwadzieścia sześć sykli – dodała, wiedząc, że nie mogła liczyć więcej za towar, który nie miał praktycznie żadnego zastosowania. Ani nie był opatrzony żadną marką.
Przysunęła do siebie też mieszek galeonów i wysypała jego zawartość na blat. Odliczyła kwotę, którą Udo chciał za książkę, odliczyła też tych kilka sykli za lalkę, zgarniając monety do kasy, wydała resztę sykli za lalkę, a pozostałe galeony przysunęła z powrotem w stronę klienta.