Nauka umiejętności: Rzeźbiarstwo (poziom średni) - MG & Regis]

15 września 1980

Joseph od zawsze pracował z drewnem. Nie wyobrażał sobie innego zajęcia dla siebie i jakoś tak mu się życie ułożyło, że nie musiał. W ciągu tych kilkudziesięciu lat zawodowej aktywności był cieślą, szkutnikiem i w końcu rzeźbiarzem, kiedy udało mu się odłożyć na własny warsztat. Od jakiegoś czasu był jednakże na emeryturze, co właściwie nie do końca mu odpowiadało. Zawsze był aktywnym człowiekiem, awanturnikiem, można by nawet powiedzieć. Odkąd jednak podjął decyzję o zostawieniu warsztatu w rękach kolejnego pokolenia, zabawiał się tylko robieniem drewnianych zabawek dla wnuków, które (jak na byłego żeglarza przystało) miał rozsiane po całym świecie.
Tego wieczoru postanowił zabić czas za pomocą alkoholu. Był częstym gościem w Wywernie, zwykle jednak siadał gdzieś w kącie i po kilku godzinach sączenia rumu, zasypiał z głową na stole. Tym razem jego zwyczajowe miejsce było zajęte, w ogóle tłok był taki, że musiał usiąść przy barowej ladzie. Gdzieś w głębi pomieszczenia uwijała się rudowłosa pomagierka właściciela, on sam zaś z godnym podziwu stoicyzmem dłubał w kawałku drewna.
Joseph natychmiast się ożywił, a jego siwe brwi powędrowały do góry, znikając pod brzegiem naciągniętej na czoło, spranej czapki.
- Talbott... - odezwał się, próbując ściągnąć na siebie uwagę Regisa. - Nie wiedziałem, że rzeźbisz. - jego głos był chrapliwy, jakby od dawna go nie używał. Albo jakby całe życie nadużywał substancji, które nie były łaskawe dla strun głosowych. Joseph nie wiedział, co chce właściwie osiągnąć, zagadując stojącego za barem mężczyznę. Może po prostu chciał z kimś pogadać o czymś, co go pasjonowało. Półgłówki, którym oddał swój warsztat, traktowały go obecnie jak jakiegoś intruza, chociaż on po prostu chciał służyć im swoją dobrą radą. Mieszkał natomiast samotnie i w ogóle niewielu miał bliższych przyjaciół czy krewnych.
- Jesteś całkiem znośny. - stwierdził w końcu, obrzucając figurkę w dłoniach Regisa fachowym spojrzeniem. - Ale pewnie się nie ruszy, co? - zaśmiał się po chwili, odrobinę złośliwie.

Siedział na wysokim barowym stołku, niebezpiecznie odchylony, dłubiąc scyzorykiem w drewnianej bryłce. Choć figurka nie była ukończona, spod jego palców wyłaniał się już kształt smukłej smoczej sylwetki. Od czasu do czasu zerkał tylko beznamiętnie na wypełniony po brzegi pub lub odrywał się od swojego drobnego zajęcia, by obsłużyć klientów, jeśli Hale akurat kręciła się w innej części Wywerny. Drgnął lekko, gdy dobiegł go zachrypnięty głos mężczyzny, siedzącego po drugiej stronie baru i popijającego leniwie piwo. Talbott kojarzył go, jak wielu stałych klientów lokalu, wiedział więc o nim to i owo. Stary, samotny człowiek, szukający odrobiny towarzystwa w tym parszywym świecie.
─ Wiesz nie gorzej niż ja, że kiedy morze jest spokojne, dni często zlewają się w jedno ─ odparł, spoglądając spod oka na rozmówcę. Joseph z pewnością rozumiał, że w takich sytuacjach ludzie poszukiwali zajęcia – niektórzy oddawali się słodkiemu pijaństwu, inni grali namiętnie w karty i kości, jeszcze inni znajdowali sobie hobby, choćby i drobne, ale takie, które wypełniłoby im skutecznie czas. Regis nauczył się rzeźbić trochę z przypadku, podpatrzywszy tę sztukę od starszego pirata, który podobnie jak on, nabył tę umiejętność w czasie długich morskich rejsów.
Uniósł lekko brwi i uśmiechnął się pod nosem, gdy starszy człowiek dał mu coś na kształt komplementu, by następnie zarzucić mu, że nie zdoła wprawić figurki w ruch. Podpuszczał go i Talbott dobrze o tym wiedział, nie miał jednak nic przeciwko. Dokończył rzeźbienie ostatnim pociągnięciem ostrza i postawił efekt swojej pracy na ladzie, po czym sięgnął po różdżkę. Gdy wypowiedział zaklęcie, drewniany smok ożył i poruszył się, z początku leniwie, niespiesznie rozprostowując skrzydła. Następnie oderwał się od blatu i wzbił w powietrze, przysiadając na brzegu kufla mężczyzny.
─ Wątpisz we mnie, staruszku? ─ zapytał żartobliwie, uśmiechając się przy tym łobuzersko.

---

Wynik d6: 3

Skinął tylko głową na komentarz Regisa, choć jego specyficzna pozycja na statku zwykle sprawiała, że miał co robić. Nie była mu jednak obca monotonia pracy na morzu, którą przerywały głównie sztormy i sporadyczne pobyty w portach. Joseph nigdy nie miał skłonności do nałogów, a choć popijał rum jak wszyscy i zdarzało mu się też uprawiać hazard, pieniądze w znacznej większości odkładał na poczet późniejszego życia. Jeśli akurat nie przepuszczał ich na dziwki, ma się rozumieć.
Zgodnie z jego przypuszczeniami, Talbott dał się podpuścić. Starszy mężczyzna z interesowaniem przyglądał się smukłej sylwetce smoka, która ożyła i zadomowiła się na brzegu jego szklanki.
- Nieźle. - mruknął, podstawiając drewnianemu gadowi palec, na który ten przemieścił się niespiesznie. Następnie wyciągnął różdżkę i stuknął nią w łepek smoka, mamrocząc coś pod nosem. Figurka ryknęła w odpowiedzi pełnym głosem, stawiając na baczność połowę klienteli Wywerny. Gdzieś w głębi rozległ się brzęk tłuczonego szkła, a potem powietrze przecięła wiązanka przekleństw tak kwiecista, że aż dziwnie brzmiała w ustach młodej dziewczyny.
- Przepraszam za to. - zarechotał staruszek, w najmniejszej mierze nie wyglądając na kogoś, kogo gryzie poczucie winy. Pogrzebał po kieszeniach i wyciągnął figurkę rycerza na koniu, którą prawdopodobnie wykonał dla jednego ze swoich wnuków. Postawił ją na ladzie i spojrzał na Regisa unosząc brew.
- Myślisz, że uda ci się powtórzyć tę sztuczkę? - zapytał, podnosząc do ust kufel z piwem i pociągając z niego spory łyk.

---

Rzuć k6:
1 - figurka staje w ogniu, osmalając przy okazji swoje otoczenie
2 - figurka rozpada się na kawałki, które rozsypują się w palcach
3 - rycerzykowi o(d)padają rączki i nóżki, a koń odjeżdża samotnie w siną dal, po drodze również powoli się rozsypując
4 - udaje się ożywić figurkę na chwilę, jednak potem zastyga ona z powrotem
5 - udaje się ożywić figurkę, która jest jednak chyba odrobinkę skonfundowana i spada z lady na ziemię. Albo po prostu poczuła zew wolności, bo potem kieruje się prosto do drzwi.
6 - brawo, wszystko poszło idealnie. W nagrodę sam możesz wymyślić, co robi ożywiona figurka.

Gdy Joseph wyciągnął różdżkę i stuknął nią w drewnianego smoka, Talbott w pierwszej reakcji skrzywił się nieznacznie, kiedy jego uszy zaatakował ryk godny prawdziwej i zupełnie  namacalnej skrzydlatej bestii, po chwili jednak uniósł lekko brwi w geście uznania. Ktoś siedzący kilka stolików dalej spadł z wrzaskiem ze stołka, oblewając się piwem, a krzątająca się w pobliżu Becca wypuściła z ramion wszystkie kufle, co przypieczętowała prawdziwie portową wiązanką przekleństw. Cóż, przynajmniej przeklinać jak należy się tu nauczyła.
─ No proszę, stary chłop, a dalej popisuje się przed panienkami ─ mruknął z krzywym uśmieszkiem, opierając przedramiona na ladzie.
Zerknął na figurkę rycerza, którą mężczyzna wyciągnął zza pazuchy, by zaraz powędrować wzrokiem w kierunku Josepha. Najwyraźniej staruszek nie zamierzał poprzestać na tej sztuczce i podpuszczał go, by spróbował powtórzyć jego wyczyn. Kim by był, gdyby nie spróbował? Machnął różdżką i stuknął jej końcem rycerzyka, ale w tym samym momencie lekko zachwiał się na barowym stołku. Zaklęcie nie wyszło i to nie wyszło w spektakularnym stylu, bo figurka w przeciągu sekundy zajęła się ogniem, który buchnął mu pod nosem, rozsiewając dookoła iskry. Zaklął paskudnie i kilkakrotnie zdzielił zabawkę szmatą, zduszając potencjalny pożar w zarodku.
─ To było zamierzone ─ stwierdził bez cienia skruchy, wzruszywszy lekko ramionami.

Wynik d6: 1

Joseph zarechotał w odpowiedzi na komentarz Regisa i obejrzał się na sprawczynię hałasu.
- Rude są wyjątkowo krewkie. - stwierdził, co w jego ustach zabrzmiało jak komplement. - Nie ma to jak dziarska dzierlatka. - dodał, a wyraz jego twarzy sugerował, że przeniósł się na chwile myślami w inne czasy, zapewne daleko od baru na Nokturnie. Jego uwagę szybko przyciągnęła jednakże ponownie ich improwizowana lekcja. Imbecyle, którym zostawił warsztat, nie były skłonne słuchać udzielanych przez niego pouczeń. Wydawało im się, że wszystko wiedzą najlepiej i z zapałem godnym lepszej sprawy ignorowali jego podyktowane wieloletnim doświadczeniem złote rady. Pewnie dlatego tak się uczepił Regisa. Bo nawet jeśli właściciel Wywerny współpracował z nim bardziej z nudów niż faktycznego zainteresowania tym, co Joseph miał do powiedzenia, i tak stanowiło to miłą odmianę dla starszego, samotnego mężczyzny.
Głośny rechot ponownie przeciął panujący w barze gwar, kiedy drewniana figurka stanęła w ogniu. Kilku siedzących najbliżej klientów zaczęło pomstować na te wszystkie niespodziewane rozrywki i przeniosło się ze swoim alkoholem gdzieś indziej. Joseph natomiast nie wydawał się szczególnie poruszony niewielkim pożarem wywołanym przez Talbotta.
- No jasne. - zakpił z niego, unosząc krzaczaste brwi. - Za bardzo się starasz. Im więcej wkładasz w to zaklęcie energii, tym silniejszą uwalniasz magię. Biedaczek tego nie wytrzymał. - kontrolowanie siły czaru, za pomocą którego dało się ożywić wszelkiego rodzaju rzeźby, było chyba najbardziej skomplikowaną częścią całego procesu. Przede wszystkim dlatego, że (przynajmniej zdaniem Josepha) nie stała za tym żadna żelazna teoria i w dużej mierze było się zmuszonym polegać na własnym wyczuciu oraz doświadczeniu. Niewielka, drewniana figurka potraktowana musiała być delikatnie, z umiarem. Nowicjusze w tej sztuce często nie potrafili pojąć, że więcej nie zawsze znaczy lepiej.
Joseph ze skupieniem na twarzy zaczął przeszukiwać kieszenie i z cichym okrzykiem triumfu wyciągnął kolejną figurkę. Tym razem była to jakaś zakapturzona postać z wyciągniętą różdżką w dłoni. Na widok miny Regisa, Joseph tylko wzruszył ramionami.
- To co, jeszcze raz? Tym razem z większym taktem, jeśli w ogóle wiesz, co to znaczy. - jeszcze raz zaśmiał się gardłowo, a potem przesunął rzeźbę w kierunku Talbotta, czekając na kolejny pokaz jego niezrównanych umiejętności.

---

Rzuć k6 (dostajesz +1 do rzutu, dzięki genialnym radom Josepha):
1 - figurka staje w ogniu, osmalając przy okazji swoje otoczenie
2 - figurka rozpada się na kawałki, które rozsypują się w palcach
3 - drewniany czarodziej wypala z różdżki i w efekcie odpadają mu obie rączki. Następnie nieruchomieje.
4 - udaje się ożywić figurkę na chwilę, jednak potem zastyga ona z powrotem
5 - udaje się ożywić figurkę, która jest jednak chyba odrobinkę skonfundowana i spada z lady na ziemię. Albo po prostu poczuła zew wolności, bo potem kieruje się prosto do drzwi.
6 - brawo, wszystko poszło idealnie. W nagrodę sam możesz wymyślić, co robi ożywiona figurka.

– Krewkie? Dziarska dzierlatka? – zapytał z rozbawieniem, unosząc brwi i oglądając się przez ramię na krzątającą się w pobliżu Beccę, która chyba nie przyjęła ze specjalnym entuzjazmem wszystkich tych hałasów i pożarów, jakie wokół siebie generowali. Prychnął kpiąco pod nosem. – Widać, że ostatni raz byłeś w grze jakieś pięćdziesiąt lat temu, dziadku.
Przewrócił oczami, gdy Joseph zaniósł się śmiechem w reakcji na jego próbę ożywienia drewnianego żołnierzyka. Zwilżył gardło zimnym piwem ze swojego kufla, czekając cierpliwie, aż staremu grzybowi przejdzie nadmierna wesołość. Machnął przy tym ręką w lekko ponaglającym geście.
– No już, już, nie emocjonuj się tak, bo ci serce stanie. I będzie to pierwsza rzecz, która ci  stanęła od ostatnich trzydziestu lat. – Skrzyżował ramiona na piersi, przyglądając się mężczyźnie z błąkającym się na ustach ironicznym uśmieszkiem. Wysłuchał jego porad, nie dając po sobie poznać, czy ich sens faktycznie do niego dotarł i został odpowiednio przyswojony. Tymczasem Joseph wyciągnął ze swoich przepastnych kieszeni kolejną figurkę, tym razem w kształcie czarodzieja, po czym podsunął ją na blacie w jego kierunku, zachęcając go do kolejnej próby. Najwyraźniej nie zamierzał prędko odpuścić, skoro udało mu się wreszcie znaleźć osobę, która poświęciła mu odrobinę swojego czasu na rozmowę. Niech mu będzie, staremu prykowi, kolejny raz nie zaszkodzi.
Wyciągnął różdżkę, skupił się na zaklęciu i jego mocy, po czym wycelował je w figurkę czarodzieja, który ożył na moment, wymachując ostrzegawczo swoją małą różdżką, po czym znieruchomiał.

---

+1 do rzutu

Wynik d6: 3

Joseph nie wydawał się szczególnie dotknięty kwestionującym jego męskość komentarzem Regisa. Na ociekającym testosteronem pokładzie pirackiego statku tego rodzaju żarty stanowiły chleb powszedni, szczególnie kiedy odbijali od kolejnego portu albo też kiedy zbyt długo do żadnego nie zawijali.
- Ale co to była za gra. - zarechotał więc niezrażony, mrugając przy tym do Regisa jednym okiem. Najwyraźniej, prócz mocnej głowy i fachu w dłoniach, miał również ordynarne poczucie humoru. Brzmiał jednak jak ktoś, kto dawno nie miał okazji przekomarzać się w ten sposób. Jego nazbyt długi wybuch wesołości był kolejnym dowodem na to, że brakowało mu ludzkiego towarzystwa.
- Mylisz się chłopcze. - rzucił do Regisa, który swoje niepowodzenie usiłował chyba zrekompensować szorstkimi docinkami pod adresem starca. - Kiedyś się przekonasz, że odpowiednia kobieta potrafi cofnąć szkody wyrządzone przez czas. - dodał tonem sztucznej powagi, jakby udzielał mu jakiejś niesamowicie istotnej lekcji. Zapsuł to jednak chwilę potem, uśmiechając się pożądliwe. - Jak ta twoja mała śpiewaczka. - dodał, pociągając łapczywie kolejny, długi łyk rumu. Jego szklanka była już niemalże pusta, podobnie jak jego kieszenie. Zbyt jednak zajęty był prowadzoną przez siebie lekcją, aby zacząć zbierać się do wyjścia.
Przyglądał się więc z wyczekiwaniem, jak Regis po raz kolejny usiłuje ożywić kawałek drewna. Tym razem wyszła mu ta sztuka, a Joseph klasnął w dłonie. Nim jednak zdążył pochwalić swojego pojętnego ucznia, miniaturowy czarodziej zamarł na powrót, jakby nigdy, ani przez moment, nie krążyło w nim życie.
- Cóż - odchrząknął starzec, tym razem odpuszczając sobie śmiech. - Przynajmniej nie stanął w ogniu. - zauważył oczywistość i zsuwając się nareszcie ze stołka, rzucił figurkę w stronę Talbotta, sprawdzając może jego refleks. - Możemy kontynuować następnym razem, teraz już zmęczył mnie ten dzień. Starość potrafi dać w kość, mój młody przyjacielu. - rzucił niczym typowy, gderliwy staruszek, a nie ekspirat i lekko utykając, skierował się w stronę drzwi, nie odwracając się za siebie.

– Miejmy nadzieję, że nie dożyję wieku, w którym byłoby mi to potrzebne – mruknął, wzruszając lekko ramionami. Starość i wiążąca się z nią niedołężność, co za paskudny stan, co za nieszczęśliwa kolej losu. Nie chciał dożyć dnia, w którym jego własne ciało przestanie być mu posłuszne, a umysł będzie zaćmiony mgłą niepamięci. Wolał odejść, dopóki w jego żyłach wrzała  jeszcze młodzieńcza krew, dopóki mógł korzystać z tego, co oferował mu świat w pełni. Uniósł nieznacznie brwi, kiedy mężczyzna wspomniał o Charlie. Jeden z setek tego typu komentarzy, z którymi dzień w dzień musiała stykać się półwila. – Na pewno przekażę jej twój kontakt, jeśli kiedykolwiek przerzuci się na starych zbereźników.
Wysłuchał cierpliwie tego, co miał mu do powiedzenia Joseph, po czym pochwycił w locie rzuconą przez niego figurkę. Obrócił ją w palcach i schował do kieszeni; przyda się na później, do kolejnych ćwiczeń. Dziś być może nie poszło mu tak dobrze, jak by chciał, jednak dostrzegał zauważalne zmiany w poziomie swoich umiejętności obejmujących rzucanie zaklęć z zakresu rzeźbiarstwa.
– Do następnego – rzucił tylko mężczyźnie na odchodne, kiwając do niego głową. Chwilę potem w Wywernie pojawili się kolejni klienci wymagający obsłużenia, porzucił więc myśli dotyczące podstarzałego pirata i wziął się do pracy.

[ koniec ]

Retrospekcja zyskuje status porzuconej z uwagi na czas od ostatniego posta liczący więcej niż 2 miesiące.