Oddział Magimilicji

Oddział Magimilicji

Miejsce nieustannie wypełnione gwarem rozmów i świstem magicznej korespondencji, jaka całymi chmarami wdziera się do pomieszczenia przy każdym uchyleniu drzwi. Magimilicjanci mają zwykle pełne ręce roboty, a w gronie ich obowiązków służbowych zwykle znajdzie się nie tylko patrolowanie ulic oraz reagowanie na zgłoszenia obywateli. Zajmują się również kontrolowaniem czarodziejskich handlarzy w magicznych częściach Wielkiej Brytanii i sprawdzają, czy posiadają oni odpowiednie zezwolenia. Wyłapują też kieszonkowców, szmalcowników lub rozpracowują mniejsze grupy przestępcze takie jak gangi miotlarskie.

10 marca 1980

Robert wraz ze swoimi nowymi towarzyszami powrócił na oddział magimilicji w sprawie sprostowania burdy jaka miała miejsce w gospodzie Pod Świńskim Łbem. Obydwoje wyglądali marnie, oprócz czarnoskórego, który przez większość czasu był cicho i nie pisnął słowem na swoją obronę. Natomiast chuderlak mamrotał po włosku, więc Robert zaskoczył stwierdziwszy, że jest Włochem.
Zasiadł przy swoim biurku, wyciągnął świstek kartki i wziął się za najgorszą część tejże pracy. Westchnął zmęczony. Rozejrzał się po oddziale, aby ponownie skupić się na dwóch nieszczęśnikach.
— Imię i nazwisko panów. — Robert rzucił obojętnie w ich kierunku. — A potem niech panowie raczą wyjaśnić swoje stanowisko dlaczego rzuciliście się sobie do gardeł.
Wyciągnął nogi wzdłuż biurka trzymając między palcami sowie pióro, które łaskotało go w nos. Z niecierpliwością czekał, aż któryś z nich raczy się odezwać. Rozkazał również położyć na biurku swoje różdżki, aby ktoś z jego współpracowników mógł sprawdzić jakie rzucali zaklęcia. Gestem dłoni pokazał gdzie, aż wreszcie obok Roberta pojawił się inny magimilicjant, który pochwycił różdżki i natychmiast poszedł je sprawdzić.
To była jedna z najmniej ciekawych aspektów pracy w Ministerstwie za co Robert na pewno cierpiał. Jednak najważniejszą sprawą w jego życiu było zapewnienie dobrobytu swej rodzinie. Dlatego aktualnie siedział z dwoma nietrzeźwymi hultajami co nie potrafią zachować pełnej kultury w miejscach publicznych.

Na jego cholerne szczęście Włoch też miał serię niepowodzeń po jego szczęśliwej serii i nie dość, że prawie stracił różdżkę to jeszcze dostał w ten swój głupi ryj od kozy. Swoją drogą Udo dalej nie miał pojęcia skąd się wzięło tutaj to zwierzę, czemu było dojone i czy to norma. Z drugiej strony i tak nie bywał tu za często, więc co go to obchodziło.
Ale za to teraz siedzieli jak na dywaniku u dyrektora. Gdyby jeszcze coś narozrabiał to by rozumiał takie działania, ale w sumie jedynie się bronił. Miał nadzieję, że to uda się szybko wyjaśnić i wróci do domu bez większych niespodzianek. Oczywiście kumplom wyśle orła z informacjami co i jak. Nie nadaje się dzisiaj na spotkanie.
Z drugiej strony może to dobrze, że tak razem będą pytani? A nuż dowie się z kim może wejść na wojenną ścieżkę. Albo, jeśli to biedny makaroniarz, po prostu zgarnie chętnych i spuszczą mu manto. Shacklebolt nie był jakoś szczególnie agresywny, ale ulica uczyła, że nie należy popuszczać, choćby dla przykładu. A to mógł być dobry przykład.
- Udo John Shacklebolt - powiedział, a po zapisaniu i niewerbalnym znaku, że ma mówić, zaczął: - Poszedłem do gospody pod Świńskim Łbem spotkać się z kolegami, choć ja akurat przyszedłem sporo przed nimi, aby się przekonać czy to naprawdę taki świetny pomysł, aby tam siedzieć. Jak widać nie. Kiedy grzecznie sączyłem alkohol, ten pijany Włoch zaczął mnie obrażać, wyrwał mi kieliszek i wylał na mnie zawartość i wywrócił ze stołka próbując uderzyć. Kiedy zacząłem się bronić chyba nagle uznał, że mu nie idzie i lepiej nagle zmienić pięść na różdżkę. Na szczęście zaklęcia obronne mi wyszły i nie oberwałem zaklęciem, a jego różdżka prawie wylądowała w pysku kozy, która go kopnęła - i mu głupi łeb rozwaliła cisnęło mu się na usta, ale się powstrzymał. Czekał na to, co się stanie dalej. Wiedział, że nieproszony nie powinien się odzywać, by przypadkiem nie narobić sobie większego bigosu.
Oby ojciec się nie dowiedział, bo jeszcze zacznie drążyć czemu tam poszedł.

Elias przez kawał czasu nie zdawał sobie sprawy z tego w jak poważnej sytuacji się znalazł. Całkiem możliwe, że przez kilka pierwszych chwil sądził, że to wszystko to wyjątkowo słaby żart. Niestety musiał zmienić zdanie w momencie, kiedy zorientował się, że faktycznie znajdował się w ministwrstwie magii, a mężczyzna co gorsza prowadził ich najwyraćniej prosto na oddział magimilicji. Elias człapał się cierpliwie za nim, trzymając się nadal za oko, które nie dość, że zaczęło puchnąć, to dodatkowo sinieć. Niezwykle trudno będzie się z tego wszystkiego najpewniej wytłumaczyć, ale czy Włoch w ogóle miał zamiaru tłumaczyć się z czego kolwiek. Resztka zdrowego rozsądku podpowiedziała mu, że lepiej będzie oddać swoją różdżkę. W końcu nie rzucał tak naprawdę żadnych potwornych zaklęć. A nawet jeśli to i tak było to dawno temu.
-Elias Martinelli- Mruknął trzymając dalej dłoń przy oku. Czy powienien się przestawiać z imienia i nazwiska. Być może nie, ale czy miał w tej chwili większy wybór. Nikt inny nie mógł się za niego wypowiedzieć, był skazany sam, na siebie
Kiedy jego różdżka została zabrana przyszedł czas na wyjaśnienia.
-Przyznaję się- Mruknął jedynie wzruszając lekko ramionami.
-Każdy powinien posiadać swojego murzyna, więc dlaczego ten chodzi tak samopas- Jedna z ważniejszych mafijnych zasad mówiła, że trzeba mówić prawdę. Dlatego też Elias nie miał najmniejszego zamiaru kłamać, czy też kręcić. Nie ukrywał się rónież ze swoim podejściem do czarnoskróych, które było jak by na to nie spojrzeć było stosunkowo rasistowskie. Nawet bardzo rasistowskie. Mimo wszystko była na tyle pijany, że w zupełności nie widział problemu w swojej postawie, chociaż tak naprawdę nie był w stanie powiedzieć dlaczego zareagoował w taki a nie inny spsób. Może dlatego, że taka była po prostu tradycja. Włoska mafia od zawsze gardziła czarnymi, i nic się absolutnie nie zmieniło na przestrzeni lat.

Robert przytaknął głową. Udo Shacklebolt... zapisał. Oczywiście nie był na tyle niedoinformowany, aby nie zorientować się, że Shackleboltowie to czystokrwisty ród, którego nie należałoby skazywać na cokolwiek. Wreszcie odezwał się nietrzeźwy Włoch przyznawszy się do popełnionego błędu. Zaskoczony magimilicjant okazał swoje zdumienie, chociażby głębokim, długim westchnięciem. Z doświadczenia wiedział, że rzadko zdarzało mu się na oddziale przesłuchiwać ludzi, którzy przyznawali się do swoich błędów, aczkolwiek wypowiedź tego kto faktycznie doprowadził do burdy nie mogło go bardziej dziwić ze względu na swe poglądy. Wystarczyło jedno słowo, aby wiedzieć z kim ma się do czynienia. Elias Martinelli — typowo włoskie nazwisko — dało Robertowi trochę do namysłu. Miał jednak pewne wątpliwości co do zatrzymania w areszcie nietrzeźwego czarodzieja, który tak naprawdę nie wiedział jak ma przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie. Wyglądało to trochę tak, jakby obydwoje żywili do siebie niesmak z powodu pochodzenia rasowego, ale przecie w tych czasach było to zbyt oczywiste, zbyt częste, aby kogokolwiek można było pochopnie oceniać. Magimilicja jednak była po to, żeby kontrolować takie sytuacje na dniach, czego Ministerstwo miało za nic. Shacklebotowie na pewno by mu nie wybaczyli tej zniewagi, więc machnął ręką i ze zrozumieniem wymalowanym w oczach powiedział:
— W tej sytuacji nie pozostaje mi nic innego jak puścić pana wolno. Nie omieszkam jednak złożyć sprawozdania do kartoteki w Ministerstwie z oczywistych powodów użycia zaklęć.
Współpracownik Roberta powrócił z różdżkami, a lewitujący świstek powędrował przed jego twarzą. Spis rzuconych zaklęć pojawił się na papierze, więc Robert wymusił na siebie czynność wpisania to do protokołu.
W sprawie Włocha nie miał złudzeń. Zatrzymywanie go tutaj było bezcelowe, a też mógł z oczywistych względów puścić go w obecności kogoś kompetentnego. Spojrzał z wyrzutem na Włocha i choć sam miał chęć postąpić jak Shacklebolt wydukał:
— Panie Martinelli, jestem zobowiązany pana zatrzymać i mógłbym wytoczyć panu sprawę. Jednak z uwagi na okoliczności jakie mają miejsce tutaj, na oddziale, dodatkowo w pana stanie, jestem zmuszony wymusić na panu konieczne wezwanie osoby, która mogłaby odebrać pana z Ministerstwa i zaświadczyć za pana niepowtarzające się błędy z dzisiejszego wieczoru. Proszę podać nazwisko.
Robert nie musiał długo czekać na odpowiedź Włocha. Wpisał do protokołu z dzisiejszego przesłuchania nazwisko kogoś kogo wówczas znał jedynie z plotek kolegów z Ministerstwa. Rozkazał złożyć podpis obydwóm awanturnikom, po czym sam zebrał spis papierów i pożegnał Shacklebolta jak i Martinelliego sam zresztą tworząc niepotrzebną kartotekę, w razie gdyby obydwoje mieli postąpić na niekorzyść światu czarodziejów. Tak też zakończyła się interwencja magimilicjanta, aż wreszcie Robert mógł wrócić do domu.

---

Udo Shacklebolt — przyznaję dodatkową fasolkę za użycie mechaniki w poprzednim wątku, a także daję z/t na rzecz Mistrza Gry.
Elias Martinelli — przyznaję dodatkową fasolkę za użycie mechaniki w poprzednim wątku. W związku z przyznaniem się do zarzuconych czynów Elias jest pod nadzorem Ministerstwa z czym wiąże się zakaz wykonywania nielegalnych interesów do następnej sesji z Mistrzem Gry. Konsekwencja niedostosowania się do uwagi, może grozić sprawą zesłania do Magicznego Aresztu na czas nieokreślony.
Mistrz Jedi daje z/t.

Elias czekał jak na wyrok, chociaż część jego nadal pijanego umysłu kazała mu wierzyć w to, że przecież tak źle być nie może. Nie zrobił tak naprawdę niczego złego...jak się szybko okazało pomylił się, i to niezwykle mocno. Wyrok, który zapadł sprawił, że Włoch otworzył szerzej oczy. Chyba dopiero w tym momencie dotarło do niego, jak bardziej zjebał całą sprawę. Ministerstwo magii na pewno jeszcze bardziej zainteresuje się jego rodziną. Nie mniej teraz nie będzie w stanie już zrzucić winę na nikogo innego. W tym momencie to on zawalił, ale przecież to był tylko magimilicjant. Czy to nie on przypadkiem swego czasu wspominał o tym, że magimilicja może mu tak naprawdę naskoczyć. Cóż nadal podtrzymywał swoje zdanie w tym temacie, ale uznał, że lepiej nie dzielić się nim z przedstawicielem prawa. Dlatego też jedyne co zrobił to wyciągnął nogi przed siebie i próbował się jakoeś zrelaksować. A przynajmniej tak było do momentu, aż służbista uznał, że puścić go może dopiero w momencie, aż ten poda naziwko osoby, któa byłaby w stanie go odebrać z tego miejsca i bezpiecznie odtransportować do domu, lub innego miejsca w którym nie będzie sprawiać więcej problemów.
-Milda...- Mruknął po czym czknął cicho, zasłaniając w między czasie usta
-Milda Borgouis- Przy odrobinie szczęścia wampirzyca przejmie się jego losem i faktycznie przybędzie do tego miejsca, aby go odebrać. Czemu akurat o niej pomyślał. Penwie dlatego, że na chwilę obecną był to najbezpieczniejszy wybór. Matki nie mógł w to mieszać, ojciec...gdyby przyszło mu odebrać syna z takiego miejsca, pouczań wysłuchiwał by przez resztę swojego życia. Natomiast co się tyczyło brata, to Elias nie miał pewności, że tan by przyszedł i go odebrał. Całkiem prawdopodobnym wydawała się historia, która przeiwdywała olanie przez brata Włocha informacji, o zatrzymaniu Eliasa. Jego brat uznałby najpewniej, że jeżeli Elias sam wpakował się w problemy, to sam powinieni się z nich jakoś wydostać.

10 marca 1980
Późny wieczór

Ślęczała nad ministerskimi papierami w zaciszu rezydencji, wówczas gdy nadeszła sowa z niespodziewanym listem do jej okna. Gdyby nie fakt, że nie odsypiała aktualnie w trumnie swego wampirzego zmęczenia, na pewno sowa musiałaby poczekać do rana. Aczkolwiek wyostrzony słuch miał tę wadę i zaletę jednocześnie, że huczenie sowy było cholernie irytujące i w dodatku ciężko byłoby skupić się na pracy jaka ją czekała. Od czasów walentynek nie mieli okazji spotkać się w naturalnie swoistym towarzystwie z Eliasem, gdzie mogliby porozmawiać o sytuacji jakiej doświadczyła z przyjacielem jego rodziny. Na domiar złego miała niebywałą chęć wyrzucenia z siebie wszelkich negatywnych emocji. Oczywiście, Elias nie byłby pewnie tym kompletnie zaskoczony, gdyby nie fakt, że sprawa dotyczyła też jego. Układała raz po raz zdania jakie mogłaby rzucić w stronę Włocha, którego tak żarliwie pokochała, ale za każdym raz łapała się na tym, iż było to nader bezcelowe. Właściwie chyba tylko ona nie zdawała sobie sprawy z oczywistych dylematów z jakimi borykał się Elias. W końcu dotknęło to Mildę, która w tym momencie szła na oddział magimilicji, z czego oczywiście nie była zadowolona. Dłoń świerzbiła jej niemiłosiernie. Widząc go w pustym korytarzu nawet nie zawahała się podejść i chwycić go tęgo za bark. Właściwie sama w pewnej chwili nie wiedziała jak ma zareagować. To wszystko wyglądało na słaby żart.
Spojrzała na niego z wyraźnym wyrzutem; piorunującym wzrokiem, jakby miała go zabić. Elias wyglądał jak chodzące nieszczęście, z posiniałym okiem, a smród alkoholu ciągnął się po całym pomieszczeniu. Milda wyczuwała to niczym wygłodniały dziki kundel. Zazgrzytała zębami.
— Chodź. Chyba masz dość wrażeń jak na jeden dzień.
Jej głos nie brzmiał tak, jakby ktokolwiek mógł się spodziewać po zakochanej wampirzycy. Milda nigdy nie odezwała się do Eliasa tak pretensjonalnym tonem, z tak niebywałym wyrzutem jak dzisiaj. Miała ku temu powody. I nie dbała o to czy mężczyzna był gotów ją wysłuchać pod pretekstem zbliżającego się kaca jaki z pewnością czekałby go następnego poranka.

W momencie, kiedy Elias siedział i oczekiwał, aż wskazna przez niego osoba przybędzie po niego oprzytomniał na tyle, aby poczuł się przez chwilę niczym dzieciak, który czekał na wściekłą matkę, która miała w drodze powrotnej zrobić mu kazania o tym co w życiu jest dobre, a co złe. Z drugiej strony zaczął również zastanawiać się nad tym czy wskaznie Mildy było najrozsądniejszym krokiem. Chociaż z drugiej strony czy w tym stanie można mówić o jakim kolwiek rozsądnym myśleniu. Wampirzyca byłą pierwszą osobą, która przyszła mu na myśl, więc wypowiedział jej imię. Dlaczego tak zrobił? może mimo wszystko chciał się z nią po raz kolejny spotkać, chociaż okoliczności zdecydowanie nie były sprzyjające, to mimo wszystko gdzieś tam w środsku liczył na to, że kobieta nie będzie na niego jakoś wyjątkowo wściekła. Szybko, jednak zmienił zdanie, kiedy poczuł na swoim ramieniu silny i niezwykle chłodny uścisk dłoni. Skierował w tamtą stronę twarz, by dostrzeć surowe spojrzenie Mildy. Nie wyglądała na zadowoloną, dlatego też sam Elias nie miał najmniejszego zamiaru się jej sprzeciwiać. Pokornie wstał ze swojego miejsca, ale mimo to nie odezwał się ani słowem. Obecnie był w dostatecznie złym stanie, aby w ogóle próbować się w jaki kolwiek sposób bronić. Z resztą tak jak sama Milda słusznie stwierdziła, dosyć miał wrażeń jak na jeden dzień. Jeszcze tego brakowało, aby wszedł w dyskusję z wampirem. Nic więc też dziwnego, że posłusznie poszedł za Mildą, pozwalając tym samym wyprowadzić się z Magimilicji. Krótko mówiąc oznaczało to koniec jego problemów na dzień dzisiejszy, a może właśnie problemy dopiero się zaczynały?

ztx2

Do tej pory wszystko szło dość prosto...za prosto. Bellatrix wiedziała, że w ministerstwie nie zawsze pracują ogarnięte osoby, ale nie przypuszczała, że zatrudnia się tam prawdziwych debili. Mimo wszystko nie odezwała się słowem, tylko posłała uprzejmy uśmiech w stronę strażnika i ruszyła za nim dając tym samym niemy znak reszcie tej śmiesznej drużny, że najwyższy czas ruszyć w dalszą drogę. Strażnik, który postanowił im towarzyszyć w drodze do magimilicji stał się istnym wrzodem na tyłku, którego trzeba będzie się pozbyć szybko, aby nie wywołać alarmu. Nie mniej to nie był jeszcze ten odpowiedni czas. Musieli ciągnąć ten teatrzyk tak długo jak się da. A przynajmniej do momentu, aż ten półgłówek nie doprowadzi ich do celu, czyli do oddziału magimilicji. Z pozoru tak niewiele dzieliło ich od sukcesu, a jednak z każdym kolejnym krokiem, który Bella wykonywała czuła jak dłonie zaczynają się jej pocić. Weszli tak naprawdę w paszczę lwa polegając tylko na swoich umiejętnościach oraz znajomościach zapijaczonego Yaxley'a, który do tej pory się sprawdzał, ale czy to oznaczało, że nie nawali w którym momencie. Bella nie ufała absolutnie nikomu z tej gromadki. Wpatrywała się w kark strażnika, który ich prowadził.
-Po co te śluby milczenia? nieszczęśliwie zakochany?- Odezwał się w końcu strażnik, a Bella zacisnęła tylko lekko usta. W duchu zaczęła się modlić, aby Lucien nie wypalił nagle swoich mądrości. Odwróciła się więc w stronę chłopaka chcąc sprawić wrażenie, iż również jest zainteresowana jaką kolwiek odpowiedzią, ale Lucien z jej spojrzenia mógł wyczytać jedno odezwij się, a urwę ci jaja
-Ja też mam na oku pewną ślicznotkę. Angelica pracuje w departamencie magicznych katastrof. Śliczna kobieta, ale kompletnie mnie nie zauważa- Więc wycieczka zapowiadała się im przebiegać pod znakiem rozterek miłosnych jakiegoś strażnika, który kto wie czy w ogóle przeżyje dzisiejszą noc. To było to czego Bellatrix właśnie w tej chwili potrzebowała.
-Może kwiatki i czekoladki. Na niektóre kobiety to działa- Odpowiedziała cicho ponownie siląc się na łagodny ton głosu, który miał wskazywać na to, iż naprawdę przejęła się biednym serduszkiem mężczyzny.

31 lipca 1980, druga w nocy

Ten tu to ochroniarz pana Ivana.
Dolohov pokiwał głową kilkukrotnie, gdy podejrzliwy wzrok strażnika spoczął na nim, by upewnić go, że Yaxley - albo raczej Aagan - nie wymyśla żadnych niestworzonych bajek. Że Rowle faktycznie jest jakimś ruskim ochroniarzem z wyjątkowo zbolałą miną. Na szczęście mężczyzna nie miał zbyt wnikliwego oka ani bystrej łepetyny. Chwilę potem ich wesoła kompania znajdowała się już w ciasnej windzie, gdzie przebrane za owce wilki musiały uważać, by przypadkiem nie dotknąć aurorskiego truchła ukrytego przed wścibskim wzrokiem. Antonin miał tylko nadzieję, że Rowle nie zgubił po drodze powodu ich dzisiejszej wizyty, ale wnioskując po jego powykrzywianym kroku, wszystko było tak, jak być powinno. Na wszelki wypadek odsunął się od Luciena na tyle, na ile pozwalała mu przestrzeń, by przypadkiem nie dotknąć niewidzialnego ciężaru i nie zdemaskować całej operacji.
W końcu przywitały ich wnętrza oddziału magimilicji. Po krótkich oględzinach Rosjanin z czystym sumieniem mógł stwierdzić, że niewiele zmieniło się od jego ostatniej wizyty, którą przed laty złożył na posterunku. I nie miała zbyt wiele wspólnego z decyzją wynikającą z własnej, nieprzymuszonej woli. Wygiął wargi w krótkim grymasie, cmoknął. Na szczęście strażnik był zbyt zajęty rozmową z Bellatrix, najwyraźniej najbardziej zainteresowany damską częścią swojego nowego towarzystwa.
- Kwiatki i czekoladki... No, skoro pani tak mówi, to musi coś w tym być - odrzekł w zamyśleniu, bo chyba faktycznie nie wpadł wcześniej na podobne rozwiązanie. Doprawdy świetny byłby z niego detektyw. - A tak w sumie... W sumie, to pani mi jeszcze nie powiedziała kim pani jest. No więc? - Oho, czyżby to był jakiś nagły przebłysk geniuszu? Bo znów wróciło to podejrzliwe spojrzenie spod przymrużonych powiek. Nocny strażnik chyba znalazł lukę w swoim wcześniejszym postępowaniu, którą od razu zamierzał załatać. Brawo dla niego.

Miał ochotę strzelić Bellatrix w łeb, a jeszcze bardziej strażnikom, którzy tu pracowali. Na szczęście złapali przynętę, pomyśleli sobie, że naprawdę trwa wymiana międzynarodowa, więc adrenalina nieco opadła. Mógł jedynie czekać, aż każą mu się odezwać. Postanowił naśladować łamany rosyjski akcent, żeby skupić się na odpowiedzi na konkretne pytanie.
Wychodził z założenia, że każdy kto przeprowadza się do obcego kraju bez wielkiej umiejętności mówienia w innych językach mogło przysporzyć trochę problemu. Lucien mógł jedynie patrzeć im prosto w oczy. Dobierając słowa w tej popapranej sytuacji połączone ze stresem i ciężarem na plecach wydawało się czymś absurdalnym, acz starał sobie jakoś z tym radzić póki tylko mógł. Spojrzał na Bellatrix, a wówczas skupił się na strażniku, który bacznie obserwował Dolohova. Chociaż wyglądał na kompletnie znudzonego, a tym bardziej niepowiadomionego o nagłych zmianach w szeregach magimilicjantów to i zadał jemu pytanie:
— To w końcu Jurij czy Ivan? Ale nieważne. Pan potrzebuje strażnika? Wygląda mi pan na takiego, który umie się bić. Więc po co strażnik?
Jedna kropla potu spłynęła po jego skroni, a w myślach jedynie przeklinał i liczył ile czasu zajmie im ta błaha rozmowa. Niecierpliwił się.
Na ciebie, Black, zadziałałby porządny wpierdol od Czarnego Pana, zaklął w myślach czarnowłosą jędzę wciąż stojąc tak jakby niedługo mieli się ewakuować w dalsze zakątki Oddziału.  Na krótką historyjkę o jakiejś Angelice, wywrócił oczami, by spojrzeć na Yaxleya, który nazywał go pierdoloną księżniczką. Prowokował go, ale jakimś cudem potrafił kontrolować swoje zimne ręce przed zrobieniem czegoś głupiego. To była jego wielka misja, którą należało potraktować poważnie. Dla Czarnego Pana — tak sobie powtarzał odkąd tylko wymigali się ze szkockiej ziemi, by zabrać trupa Pottera.
Próbował jeszcze trochę pograć, dopowiedzieć coś strażnikowi, ale język sam się plątał, a słowa siłą zatrzymywał w sobie. Jeszcze trochę, a dotrą na te pieprzone pierwsze piętro.

Na dźwięk głosu Luciena po plecach Bellatrix przeszły dreszcze wściekłości. Błękitne i chłodne do tej pory oczy wydawały się zapłonąć żywym ogniem.
-Czy ten szczeniak nie umie się przymknąć- Warknęła w swoich myślach. Pod skórą już przeczuwała, że trzeba będzie szybko ratować sytuację, gdyż może i strażnik nie należał do najinteligentniejszych, ale raczej wyłapał takie słowa jak "śluby milczenia" oraz to co Lucien wydobył ze swojego gardła. Miała wielką ochotę odwrócić się i wepchnąć mu pięść do gardła, aby upewnić się, że jego struny głosowe nie będą mu już nigdy więcej pomagać w wypowiedzeniu chociażby jednego słowa. Chociaż może bardziej skutecznym byłoby obcięcie języka. Jeżeli uda się im to przeżyć będzie musiała poważnie rozważyć tę opcję.
Śmierciożerczyni rzuciła szybkie spojrzenie na Dolohova próbując tym samym przyciągnąć jego uwagę. Obecnie to on był tym kompetentnym, któremu była w stanie zaufać. Wierzyła również, iż gadatliwość Luciena zwróci jego uwagę. Dlatego też lekkim kiwnięciem głowy wskazała w stronę strażnika dając mężczyźnie tym samym wolną drogę do działania. Trzeba było go wyeliminować nim zdąży się przyczepić tego, że niemowa, jednak coś tam mówi.
-Patricia Jones- Odezwała się na tyle głośno na ile mogła. Chciała zwrócić na siebie uwagę strażnika, a może i tym samym w jakiś sposób zainteresować.
-Pracuję w departamencie międzynarodowej współpracy czarodziejów- Wyrecytowała to co udało się jej wyczytać ze swojej plakietki.
-Dlatego mnie przydzielono do tego, aby oprowadzić naszych gości po ich miejscu pracy. Sam rozumiesz jest to łatwiejsze niż w chwili kiedy po ministerstwie kręci się pełno pracowników. Z resztą za zapoznanie z załogą będzie już odpowiadać magikomendant. Ja mam za zadanie tylko ich oprowadzić i wyjaśnić pewne podstawy pracy- Rozgadała na tyle dużo, aby dać Rosjaninowi dostateczne dużo czasu na działanie. Sama również starała się przygotować do potencjalnej walki, która niestety wydawała się wisieć w powietrzu.

Zyskiwał już wiarę w inteligencję strażnika, przez krótką chwilę nawet mu kibicował. A może ta druga strona barykady nie była aż tak bardzo żałosna? Jednak wszystko legło w gruzach jak domek z kart ustawiany drżącymi dłońmi alkoholika. Mundurowy mógł spróbować dowiedzieć się wszystkiego. Sprawdzić prawdziwość głoszonych przez nich, nieprzemyślanych historii. Zmusić do plątaniny w i tak kiepskich zeznaniach. Ale najwidoczniej nie chciał. Może faktycznie tak łatwo kupił te wyssane z palca, wymyślone na poczekaniu bajeczki? Jeśli tak, dobra nasza. Cel podróży majaczył już na horyzoncie, bo ich towarzysz był tak wciągnięty w rozmowę na temat relacji damsko-męskich, że zapewne w tym momencie byłby gotów otworzyć im gabinet samego Ministra Magii, gdyby tylko o to poprosili.  
- Okropny ze mnie tchórz - odpowiedział całkowicie wypranym z emocji głosem na zadane przez strażnika pytanie. Nawet nie starał się brzmieć przekonująco. I chociaż jego słowa nie do końca trzymały się obranego scenariusza, bo przecież każdy magimilicjant powinien być choć trochę odważny, wścibski kolega zainteresował się już czymś zupełnie innym. Dolohov na chwilę zapomniał o Rowle'u i to był błąd. Błąd, za który nie chciał płacić.
- Jakieś udawane te twoje śluby milczenia, mój sowiecki kolego - mówił powoli, ze wzrokiem wbitym w Rowle'a. Dolohov zauważył, jak dłoń mężczyzny w mundurze niebezpiecznie zbliża się do kieszeni, w której zapewne ukrywał swoją broń.
- Imperio - był szybszy. Zaklęcie Niewybaczalne skierował w plecy strażnika, który nie do końca wiedział na kim skupić swą uwagę. Może nie było to nazbyt honorowe, ale nie zamierzał teraz brać pod uwagę jakichś durnych zasad. - Znajdź mi jakiś składzik. Szybko. I zabierz mu różdżkę - wydał rozkazy Yaxleyowi, co bardziej przypominało warknięcie, niż faktyczne słowa. W jednej chwili stracił całą cierpliwość. Musieli działać, dopóki Imperius przesłaniał umysł czarodzieja. Gdy tylko znaleźli odpowiednie pomieszczenie, sprawa była już prosta. Strażnik miał posłusznie zająć miejsce wśród mopów i kijów od szczotek. - Curabitur Exprime - śmignęło kolejne zaklęcie, gdy ich nowy kolega znajdował się już tam, gdzie być powinien. I zanim całkowicie oprzytomniał, zanim wydał z siebie pierwszy krzyk, Dolohov posłał w jego pierś niewerbalne Silencio. Drzwi kłapnęły, a Rosjanin zablokował je stojącym obok krzesłem.
- Ty skretyniały łajnojadzie - wycedził przez zęby, koncentrując teraz wzrok na Rowle'u. - Słuchaj co mówią. Myśl. Reaguj. To nie takie trudne.

---

59 Imperius (sukces)
29 Curabitur Exprime (sukces)
46 Silencio (sukces)

Wynik d100: 86

Wynik d100: 14

Wynik d100: 34

Na pytanie o tym, czy Lucien pod przykrywką był nieszczęśliwie zakochany, Kayden z całej siły starał się zachować powagę, ale nie było to takie proste. I to w momencie, kiedy strażnik zaczął opowiadać o jakiejś Angelice, a Bellatrix Black, we własnej osobie, udzielała mu porad jak zdobyć serce kobiety.
- Ciekawe czy na nią też - szepnął tak by usłyszeli go Lucien i Antonin, udając, że nie zauważa spojrzenia jakie posłała w jego stronę czarownica. Sam rozglądał się leniwie, przy okazji upewniając się, że nikogo za wyjątkiem ich nie było na oddziale. Zgodnie z informacjami, jakie posiadł, praktycznie cała nocna zmiana znajdowała się w terenie od czasu rzezi, która miała miejsce ponad tydzień temu. Na pytanie o nowe dane Black spojrzał na strażnika od niechcenia. A potem, wyczuwając spojrzenie Rowle'a, zwrócił się w jego stronę, obnażył górne zęby i poruszył sugestywnie brwiami znad fałszywych okularów. Na te wyłamywanie się arystokraty z historyjki, którą rzucił na szybko, zareagował jedynie przewróceniem oczami, mając w głowie serię cmokania. A jednak nie wytrzymywał bycia biernym. Strażnik zdawał się być nieco zdezorientowany, a jego wcześniejsze rozluźnienie, wynikające z rozmowy z Patricią Jones, zaczęło się ulatniać. To wszystko coraz mniej mu się podobało.
- Ach tak... w sumie gdy tak pomyślę to nigdy ciebie nie widziałem - powiedział powoli i jeszcze spojrzał na człowieka zwanego Niamh Agan. Słuchał jednak nadal kobiety, każde słowo porządnie rozważając. Do czasu. Później wszystko zadziało się błyskawicznie, nawet nie zdążył wyciągnąć różdżki, gdy trafiło w niego Imperio. Mieli jednak zaledwie kilkanaście minut, gdy zakończy się jego działanie, a czas biegł nieubłaganie. Kayden nie zamierzał dyskutować, od razu wziął się do roboty i po szybkich oględzinach namierzył wąskie, obdarte drzwi na korytarzu.
- I tak ci się nie przyda, kolego - rzucił przy wyciąganiu mu różdżki. Zawsze dobrze mieć jedną w zapasie. Poprawił jeszcze te miotły i mopy by jakoś się tam strażnik zmieścił, a resztę pozostawił Dolohovowi. Curabitur Exprime też się spisało, to samo Silencio.
- Colloportus - Kayden postanowił dodać coś od siebie, tak dla pewności, choć znając życie i tak jakoś się uwolni. Albo zacznie porządnie nawalać w drzwi, ale to pewnie już po tym jak załatwią to, co mieli załatwić.
Lucien ruszał za nimi niemrawo, dźwigając ciążące mu ciało Pottera. Nie był do tego przyzwyczajony, ale wiedział, że żeby wykonać misję dla Czarnego Pana, musiał się bardziej postarać i nawet teraz, pomimo uwagi rzuconej w jego stronę przez Dolohova, nie zamierzał się wycofać.
- Nie ty tu dowodzisz, Dolohov - odwarknął i zatrzymał się by poprawić ułożenie zwłok. Ruszył dalej pewnie, nie przejmując się tym, co się wydarzyło, jakby było to zaplanowane. Nie mógł dłużej trzymać w sobie tego, co czuł. - Ile on waży...
- Nie radzisz sobie, królewno? - odezwał się od razu Kayden, doganiając go. - Źle go trzymasz. Proste. Czekaj, złapię go z drugiej strony, bo tak to będziemy iść wieczność.
Tak jak powiedział tak zrobił i przy okazji ściągnął mu czapkę niewidzialności, bo i tak zaczynała tracić swoje właściwości.
- Teraz powinno być tak mniej więcej z górki, o ile nie zapragniemy wchodzić do środka jakichś tam gabinetów - odpowiedział z pełnym przekonaniem, kierując się do kolejnej windy, ukrytej za niepozorną zasłoną. - To tutaj. Prowadzi wprost pod biuro jakichś tam rejestracji, ale to na pewno jest na I piętrze.
Wcisnął przycisk i wraz z Lucienem oraz ciałem aurora władował się do środka, zaraz po Bellatrix i Antoninie.
- A teraz tylko módlmy się do Czarnego Pana by przypadkiem jakichś nadgorliwy pizdoprefekcik nie postanowił tam zajrzeć.
Podróż przebiegła szybko i wraz z zamknięciem się drzwi, pojawiła się pierwsza wskazówka od Czarnego Pana, gdy tylko Bellatrix przemówiła pierwszy raz do swojego znaku. Słowa Lorda Voldemorta znalazły się w jej głowie.
Dostańcie się w okolice gabinetu Ministra Magi i gabinetu jego zastępcy.

z/t dla wszystkich

---

Kolejny skok przed wami. Na razie teren jest czysty. Możecie też sprawdzić po drodze zabezpieczenia za pomocą wykonania przez każdego z was rzutu k100.
1-70 - nic podejrzanego nie rzuciło ci się w oczy
71-100 - zauważyłeś jak jeden z ozdób dziwnie się porusza i wydaje z siebie dziwne dźwięki (żeby ją wyłączyć musisz skorzystać z zaklęcia, które będzie z księgi z której najrzadziej korzystasz)

5 stycznia 1981 roku
poniedziałek

---

Wybrał Glorię, bo od razu rzuciła mu się w oczy, gdy powolnymi, starannymi ruchami przekładał okładki, wybierając muzyczny motyw przewodni noworocznego poniedziałku. Była też singlem zakupionym przy okazji niedawnej wizyty w Stanach, a do tego miesiąc temu święciła triumfy na brytyjskich listach przebojów. Wysunął z soczyście różowej koperty płytę i pieczołowicie umieścił ją na talerzu gramofonu, nieruchomiejąc z dłonią przy igle mechanizmu. Uderzyła w niego mnogość dźwięków wokół: przenikający przez okna szum ulicy, wypływające zza drzwi echo kroków sąsiada, szelest firan, które trącał wiatr przez nieszczelne futryny. Usłyszał prędki tupot nad sobą i przytłumiony krzyk pod nogami.
Odetchnął głęboko i nieśpiesznie ustawił igłę. Chwilę później gramofon podjął pracę, wypełniając pokój charakterystycznym wstępem pianina. Już pierwsze słowa – at first I was afraid, I was petrified – tchnęły we Franka energię, wprawiając ociężałe ciało w lekkie podrygi.
W towarzystwie Glorii zjadł śniadanie, wypił kawę, kręcąc piruety i zaszedł do łazienki. Kilka powtórek utworu później, piosenka zastała Mullena przed lustrem. Śpiewał bezgłośnie, a roztańczone odbicie mrugało do niego pogodnie. Wygiął się w tył, mierząc wzrokiem swój ubiór. Krawat!, podpowiedział umysł, wydobywając z zakamarków pamięci wizerunek czołowych urzędników Ministerstwa Magii. I tak mężczyzna wyłonił się zaraz z garderoby z pasem materiału koloru czerwonej wiśni. W odbiciu ujrzał jasną wykrochmaloną koszulę, wyglądającą zza sztruksowej oliwkowej marynarki. You think I'd crumble? Spytał Franka za zwierciadła, przekładając aksamit krawata między palcami.
Opuścił mieszkanie w znakomitym humorze. W rytm wspomnienia głosu Gaynor, przeskakiwał kałuże, wymijał pieszych i kołysał barkami. Nieśpiesznie zmierzał do pracy, wymachując energicznie plecioną torbą. Dopiero gdy zamknęły się za nim drzwi miejskiej toalety spojrzał w dół i zmarszczył brwi.
Lewy but różnił się od prawego – fasonem i kolorem.
– These boots are made for walkin' – zanucił pod nosem i zrobił to, co wielu pracowników Ministerstwa przed nim. Wpakował się do muszli klozetowej.

Dotarł przed czasem, przepuszczając w drzwiach poranną zmianę magimilicjantów. Swoje biurko zastał w artystycznym nieładzie, który opanował zmiatając ręką papierologię to na prawo, to na lewo.
– Odprawa o 6? – spytał posępnie Jean, traktując swoje miejsce pracy ze znacznie większą troską. Frank potwierdził, kątem spojrzenia obejmując wiszący na ścianie zegar. Dwadzieścia minut, odczytał, rozważając mulastą kawę lub szybkie spisanie zalegającego raportu. – A gdzie Twój nowy cień?
Mullen uśmiechnął się jowialnie, rozglądając przy tym teatralnie wokół. Plotki miały to do siebie, że błyskawicznie rozchodziły się po komendzie. Niektóre podłapywali nawet aurorzy, zwykle przekształcając po drodze kilka ważniejszych elementów. Nie od dziś wiadomym było, że Mullen łaził na patrole bez partnera, wpisując na dokumentach ulubionych wokalistów w roli współtowarzyszy. Najwidoczniej ktoś wyżej nie docenił jego pomysłowości.
A szkoda, bo dzisiaj planował patrol z Glorią Gaynor.
– Może próbuje rozwiązać naszą pierwszą wspólną sprawę – rzucił wesoło Frank, osiadając ciężko na krzesło. Zlokalizował na swoim blacie do połowy wypełniony kubek, do którego zajrzał z ciekawością. Mrugnęło do niego zwarzone mleko, zabawione kawą. Jean uniósł wyczekująco brew, cierpliwie czekając na dopowiedzenie. – Zuchwałą kradzież!
Powagę sytuacji podkreślał wystrzelony w górę palec wskazujący, do którego Frank dołożył dramatyczne wytrzeszczenie oczu i ściągnięte wargi. Jego rozmówca obserwował pokaz z umiarkowanym zainteresowaniem, dzieląc swój czas między wertowanie zaległych dokumentów, a Mullena. Obydwaj znali się jeszcze z czasów służby pod znakiem Biura Aurorów, więc ich wzajemna sympatia sięgała głębiej niż przyjaźnie absolwentów Hogwartu. Ich relacja miała silne fundamenty oparte na ponurym sceptycyzmie Jeana i filuternym optymizmie Franka.
– No spytaj. Wiem, że chcesz. – Przykrył kubek teczką dokumentów, notując w pamięci, by zająć się nim zaraz po odprawie. Wiedział, że takie mentalne uwagi na niewiele się zdają – ale dzięki temu mógł trochę uciszyć sumienie. – Spytaj, co ci szkodzi – przekonywał kumpla, pochylając się ku rozmówcy. Sprzedał mu przy tym swój firmowy uśmiech, który mógłby wypaść lepiej, gdyby tylko dodać mu więcej dziecięcego uroku dołeczków w policzkach. Niestety paszcza Franka straszyła bujnym owłosieniem.
Jean potraktował go ciężkim westchnieniem, zamykając ostentacyjnie akta sprawy.
– Z czego wynika zuchwałość złodzieja?
Mullen się rozpromienił, szczerze uradowany pytaniem. Może lekko wymuszonym, ale czasem trzeba pomóc innym w pielęgnowaniu ich ciekawości.
– Okradł mieszkanie magimilicjanta – głos Franka przeszedł w konspiracyjny szept.
– Co? Jakie masz dowody? – dopytał niedowierzająco Jean, w imię komitywy ściszając głos.
Starszy magimilicjant niemal położył się na biurku, rzucając spłoszone spojrzenie na boki, w obawie, że ktoś dosłyszy ich rozmowę.
– Mój lewy but różni się od prawego. – Przez powagę wymalowaną na twarzy Franka, Jean przez ułamek sekundy nie zareagował. Potem zamrugał i gwałtownie zapikował w dół, by przyjrzeć się rzeczonej parze obuwia.
Gdy zirytowany poderwał się do pionu, Mullen szczerzył się ukontentowany, mrugając kokieteryjnie.
– Chcesz namiary na mojego szewca? – Zadowolony z siebie Amerykanin rozciągnął nogi, krzyżując je w kostkach.
– A żeby ci wsiąkiewkę ukradli, błotoryju paskudny! – wykrzyknął rozeźlony Jean, odgrażając mu pięścią. Nagle jego bojowy nastrój się ulotnił, gdy przeniósł wzrok z Franka na dwie sylwetki podążające w ich kierunku. – Zmianowy idzie – mruknął ledwie poruszając ustami, siadając nerwowo na krześle.
Mężczyzna pokręcił w milczeniu głową nad popłochem towarzysza, z przyzwyczajenia zaglądając w kieszeń marynarki, w poszukiwaniu zegarka. 10 minut do odprawy, stwierdził akurat w chwili, gdy zmianowy stanął tuż przy nim.
– Mullen, poznaj swojego nowego partnera.
Frank podniósł się z miejsca, wyciągnął dłoń na powitanie i tylko raz ponaglił zmianowego wzrokiem, oczekując personaliów prezentowanego magimilicjanta.

Puszcza hamulec, naciska pedał gazu i wrzuca jedynkę. Włącza kierunek w prawo i płynnie skręca na skrzyżowaniu, szybko przeskakując na dwójkę.
– ...SSSSOUPED UP MOTOR CARRIAGE FOR ONE BAD BAD MOMMA'S BOY, F-F-F-FFFOR THE H-H-HEAVY OF F-F-F-FFFOOT AND FREAKY IN...
Podkręca głośnik, a elektroniczne brzmienie wypełnia wnętrze auta. Basy z specjalnie dobranych głośników – co jak co, ale dobry sprzęt audio to podstawa – powodują, że mężczyzna zaczyna mimowolnie poruszać się w rytm muzyki, postukując palcami o kierownicę.
Auto brnie przed siebie, zręcznie omija najbardziej zakorkowane części miasta. Mimo to J.J. i tak wie, że musi pozostawić swojego najdroższego przyjaciela gdzieś na uboczu, a do samej budki telefonicznej udać się na piechotę. Przeklęty Londyn i przeklęty pomysł umieszczenia ministerstwa w samym jego centrum. Czarodzieje naprawdę nie znają się na zwyczajach mugoli i ich uwielbieniu do torowania wszystkiego co możliwe.
W końcu przystaje na jedynym wolnym miejscu parkingowym niedaleko Hyde Parku. Sądząc po tym, jak często odwiedzana jest to okolica, wie, że powinien dziękować bogom za umożliwienie mu niespóźnienia się w pierwszy dzień pracy z nowym partnerem.
Mimo wszystkich przebytych lat w magimilicji i, nie da się ukryć, jego skrupulatności, dokładności oraz profesjonalizmu, dotychczas nie traktuje się go do końca poważnie. Przydziela mu się sprawy z reguły błahe, takie, które polegają na kontroli młodocianych wariatów miotlarskich, bójek w pomniejszych barach, a od czasu do czasu, kiedy już naprawdę nie ma nikogo innego do wyboru, pozwala mu się zająć drobnymi kradzieżami. J.J. wie doskonale, że jest to podyktowane jego mugolską krwią i absolutnie niebrytyjskim nazwiskiem, innymi słowy – perfekcyjną kombinacją wszystkiego, czym brzydzi się współczesny czarodziejski świat.
Jednak ostatnio wydarza się cud – komendant proponuje mu przeniesienie do oddziału, w którym miałby rozpocząć pracę z jednym z oficerów. Ta sytuacja od razu mu nieco śmierdzi, ale nie jest osobą, która za dużo węszy, wobec czego nie dopytuje. Jedynie kiwa głową w podziękowaniu i odmeldowuje się, wychodząc z założenia, że to nadal tylko i wyłącznie praca.
Wygasza silnik, opuszcza samochód i blokuje zamek, a następnie poprawia poły swej pomarańczowej, własnoręcznie uszytej kurtki i powoli kieruje swe kroki w stronę uliczki, na której znajduje się fałszywa budka telefoniczna.

– Jend… Je…
– Jędrzej Ślusarczyk – mówi bardzo opanowanym i spokojnym głosem, zupełnie jakby w ogóle nie zdziwił go fakt, że ktoś nie potrafi wymówić jego imienia i nazwiska.
– Tak, tak – zmianowy rzuca wyraźnie zniecierpliwionym tonem, wykonując ponaglający ruch dłonią. – Nieważne – dla J.J. jednak ważne, ale jest na tyle kulturalny, aby nic nie powiedzieć. Jego mimika pozostaje niewzruszona, jedynie delikatnie poprawia palcem czubek drucianych oprawek. – Chodźmy, przedstawię cię twojemu nowemu partnerowi.
Obaj wchodzą do pomieszczenia, w którym znajdują się dwa biurka, a przy nich – dwóch starszych magimilicjantów. Pierwszym, co spostrzega, jest kontrast, jaki dzieli oba te meble – podczas gdy jedno utrzymane jest w nienagannym porządku, drugie stanowi odpowiednik nieokiełznanego chaosu. I, żeby było ciekawiej, to właśnie do niego zbliżają się w pierwszej kolejności.

J.J. nawet nie lustruje cię wzrokiem, Frank. Po prostu patrzy. Zupełnie jak jakaś rzeźba, którą autor niegdyś postanowił utrwalić w określonej perspektywie, nie nadając jej żadnych innych charakterystycznych cech. Jego twarz nie wyraża absolutnie nic – wargi pozostają zaciśnięte, ich kąciki nie unoszą się ani nie opadają.
– To Jen… Jan… dżej… Jandżej Slusczyk.
– Jędrzej Ślusarczyk – wygłasza neutralnym tonem, zupełnie niewzruszonym kolejną tak nieudolną próbą wymówienia jego nazwiska przez zmianowego. Odbierasz jego głos jako opanowany i spokojny, a jednocześnie znacznie wyróżniający się akcentem. Trochę przypomina ci szum radia, kiedy nie udaje ci się porządnie ustawić stacji. Przyznaj, że to frustrujące. Ten głos też z całą pewnością mógłby być denerwujący, gdyby dalej tak szeleścił. I to ma być twój partner? NA CO DZIEŃ?
– Ale wiem, że to trudne, zatem można mówić do mnie po prostu Andrew albo J.J. – odzywa się ponownie i tym razem stwierdzasz, że jego głos już nie brzmi jak wściekłe radio. Co prawda nadal wyróżnia się, ale trzeba przyznać, że mężczyzna mówi po angielsku płynnie i poprawnie.
J.J. odwzajemnia uścisk dłoni, choć mimika na jego twarzy ponownie nie wyraża absolutnie nic. Gdy już wymieniliście się tymi uprzejmościami, zauważasz, że mężczyzna chowa ręce za plecami. Chwyta się jedną dłonią za przegub drugiej i delikatnie rozstawia nogi, przenosząc ciężar ciała na jedną z nich. Wyraźnie oczekuje dalszego rozwoju wypadków, nie zamierzając przerywać swoim rozmówcom.

Gdyby trochę podkręcić tempo, dodać chórki, perkusję i klawisze, jego nowy partner brzmiałby jak Björn Ulvaeus przez kiepsko nastrojone radio. Oczami wyobraźni Frank widział, jak te wąskie usta nucą rock me, a on trąca dłonią gałkę odbiornika, żeby po bębnie usłyszeć gimme me that kick now. Już były światła wycelowane w szczupłe sylwetki, były szerokie uśmiechy, dzwony i poza na Travoltę. Dłoń aż sama układała palce do pstryknięcia. I to naprawdę nie była wina Franka; personalia jego nowego partnera same uderzały w dziąsła i drżały pod językiem.
Równie szybko jak się pojawił, radiowy szmer nienastawionej stacji znikł, skalibrowany czystą angielszczyzną. Wraz z nim rozwiała się fantazja o rozkloszowanych spodniach i pantoflach na platformach. Mullen zamrugał, strzepując spod powiek nieuwagę. Ponownie skoncentrował się na nowym kompanie, poważnie rozważając, jak właściwie będzie się do niego zwracać. Mając na względzie dziury w swojej pamięci, do których prędzej czy później wpadały co przydatniejsze informacje, wiedział, że potrzebuje czegoś więcej niż niewymawialne imię i nazwisko, by nie zapomnieć, kogo mu przydzielono. Przydałby się kontekst, a do tego właściwa nuta.
O ile początkowo umysł Amerykanina skojarzył nowopoznanego mężczyznę z ABBĄ, tak po lakonicznym powitaniu i pouczeniu zmianowego, wszelkie konotacje ze szwedzkim zespołem umknęły. Może to i lepiej, podsunął rozsądek, z rzadka zajmujący stanowisko w kwestii upodobań muzycznych Mullena. Jakkolwiek Frank chętnie zobaczyłby, jak partner wywija na parkiecie – nothing promised, no regrets – tak jego wyobraźnia nie podołała wizji Jędrzeja tańczącego z Agnethą i Anni-Frid.
– Chcę najpóźniej jutro zobaczyć u siebie zaległe raporty, Mullen. – Zmianowy uznał prezentację za zakończoną sukcesem; zupełnie jakby wymiana uścisków dłoni równała się długoletniej i owocnej współpracy. – Zapisz to sobie, przyklej do czoła, nie zgub! – Z jeżącym włosy na karku warknięciem zmianowy przekazał Frankowi kartkę z imieniem i nazwiskiem nowego partnera, formularzem obecności i końcowej opinii.
Zmianowy skinął głową, uznając, że procedurom stała się zadość. Z cichym powodzenia, rzuconym za plecami Jędrzeja, mężczyzna odszedł, zaabsorbowany kolejnym zadaniem na swojej liście rzeczy do zrobienia.
– Dobra Jojo, część oficjalną mamy za sobą – zaczął Mullen, obracając się w stronę biurka. Jean taktycznie rozpłynął się w powietrzu, zostawiając mężczyzn na pastwę small talku. – Biurko możemy dostawić, jak dostaniesz swój przydział. – Przerzucił jedną kupkę dokumentów z lewej na prawą, trącając nieopatrznie kubek z niedopitą kawą. – Ten i tak narzeka, że ma daleko do kuchni. – Frank wskazał brodą biurko naprzeciwko, bardziej pochłonięty rekonesansem własnego stanowiska. Przerzucał raporty, akta spraw i zapisane naprędce świstki i kwitki, nie patrząc na rozmówcę. W rzeczywistości przeszukiwał nieporównywalnie większy bałagan swojej pamięci w desperackiej próbie przywołania niedawnej rozmowy ze znajomym. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że coś mu umyka.
Westchnął ciężko, unosząc teczkę zasłaniającą wnętrze kubka. Widok niesmacznej kawy zalanej zwarzonym mlekiem wytrącił go z rytmu. Miałem coś z tym zrobić, pomyślał automatycznie, wywołując z zakamarków zapomnienia identyczny gest sprzed kilku chwil.
– Prawie zapomniałem o odprawie – sapnął, momentalnie tracąc zainteresowanie maltretowaną papierologią. Pochwycił kubek za ucho, z kolei partnera bezceremonialnie złapał pod łokieć, prężnie podążając w kierunku największego pomieszczenia komendy. – Dla nocnej zmiany jest zwykle o 6 – wytłumaczył między susami i, dopiero gdy znaleźli się pod uchylonymi drzwiami sali odpraw, uścisk jego palców na ręce Jędrzeja się rozluźnił. Po odgłosach z pomieszczenia wnioskował, że, prócz typowo administracyjnych ogłoszeń, nie przypisywano jeszcze poszczególnych zadań. Frank przysunął twarz do framugi, nasłuchując monotonnego, nosowego głosu zastępcy komendanta. Nie potrafił rozgryźć emocji, które przemykały przez twarz partnera, gdy czaili się pod drzwiami jak intruzi, spóźnieni tchórze. Jak ta nietypowa scenka rodzajowa wyglądała z perspektywy nowopoznanego kompana?
Oczy oceniające rzeczywistość przez szkła okularów wydawały się niewzruszone. A może rzucały mu nieme wyzwanie?
You think I'd crumble? Mocny i czysty głos Glorii pojawił się znikąd, przymilając się do Franka, przywołując różowy winyl, którym rozpoczął dzień. Uśmiech, którego nie powstydziłby się królewski błazen, wpłynął na usta Mullena, gdy wyprostował się, wypinając dumnie pierś i pchnął mocniej drzwi, otwierając je na całą szerokość.
Wzrok większości magimilicjantów obecnych na odprawie skierował się na dwóch mężczyzn; w najlepszym razie spojrzenie zastępcy komendanta wyrażało irytację.
– I właśnie dlatego punktualność to największa ze cnót w naszym zawodzie, Anderson. – Frank poklepał teatralnie swojego partnera po ramieniu, nadzwyczaj rozluźniony jak na obiekt powszechnej frustracji. Mrugnął do zastępcy komendanta, wskazując na niego kubkiem. – Ekspres znowu nie działa.
Tym komunikatem Mullen załagodził spięcie, co więcej zyskał nawet szmer poparcia, który przetoczył się po pomieszczeniu. Zastępca komendanta fuknął coś w odpowiedzi, przywołując porządek i kontynuował swój wywód, wyczytując kolejno nazwiska z listy i przypisując im patrole. Niekiedy dobierał podwładnych w zespoły, przekazując im akta konkretnych spraw. Kolejno pokój pustoszał: pracownicy odbierali z rąk przełożonego przykazane dokumenty i gładko wchodzili w tryb pracy, wymykając się drzwiami w stronę biurek i dalej na ulice Londynu. Niektórzy mijali Franka skinieniem głowy w przejściu, inni kręcili na niego nosem. Jean zmierzył wzrokiem i Mullena, i Ślusarczyka, sznurując usta.
– I will survive – zanucił bezgłośnie Frank, a jego kumpel przewrócił oczami.
– Dla Was, panowie, mam zadanie specjalne – oznajmił zastępca komendanta, wręczając Jędrzejowi cienkie akta sprawy. W wysłużonej teczce czekała jedna kartka maszynopisu dotycząca zgłoszenia... wisielca.
Jeśli wierzyć notatce służbowej porannej zmiany, zwłoki znalazł właściciel pubu nieopodal na Nokturnie. I czekały na usłużnych, tęgich magimilicjantów już od tygodnia, nietknięte. W zgłoszeniu smród, fetor i odór odmieniono przez wszystkie przypadki.
– Ciekawe czy w tym pubie serwują kawę – mruknął Frank, spoglądając z obrzydzeniem do swojego kubka.
Nie pamiętał kiedy pierwszy raz pomyślał, że pora wylać jego zawartość.

J.J., oprócz tego, że wygląda na nad wyraz spokojnego człowieka, wygląda też jak samo J, których tak dużo w jego imieniu. Podczas słuchania krótkiej wymiany zdań pozostałych magimilicjantów, wystawia prawą nogę, przekłada na nią ciężar całego ciała i lekko chybocze się nad posadzką, zupełnie jak litera J w zeszycie, w którym pisał w szkole na lekcji języka polskiego. Nauczyciele od najmłodszych lat wpajali mu do głowy, że jego J powinno mieć bardziej pozawijane końcówki, jednak on uparcie obstawał przy swoim, kreśląc linie proste. Teraz, stojąc tuż obok swojego nowego partnera, przypomina sobie wszystkie te lekcje. Ty, Frank, jesteś uosobieniem pozawijanych końcówek, podczas gdy on to wciąż nudna linia prosta.
Właściwie to chyba powinien się zdziwić, że przychodzi mu pracować z kimś tak… ekscentrycznym. Do tej pory jego partnerzy nie odznaczali się niczym specjalnym. Nie żeby zwracał na to uwagę – dla niego praca to wciąż tylko i wyłącznie praca, nie powód do nawiązywania nowych znajomości i wyszukiwania wspólnych cech – ale w twoim przypadku nie trzeba być mistrzem dedukcji, aby wysnuć wniosek, że nie należysz do typowych przedstawicieli magimilicji. Odpowiedź na pytanie, czy to dobrze, czy źle pozostawiam tobie.
Nie no, dobra. To tylko taki żarcik. Ta odpowiedź brzmi: dla Jędrzeja to nijak. Ani dobrze, ani źle. On nie przejmuje się takimi rzeczami – ot, ma tu robotę do zrobienia i nie obchodzi go, w jaki sposób zostanie wykonana, o ile wykonana zostanie. Daleki jest od wysnuwania opinii na temat postępowania otaczających go ludzi (o ile nie łamią prawa). Dlatego też jedyne, co robi, to chwilowe lustrowanie spojrzeniem twojego wiśniowego krawata, bijącego na alarm na tle oliwkowej marynarki.
Nawet brew mu nie drga, kiedy słyszy kolejne przekręcenie jego imienia. Pomyślisz, że ten stoicki spokój musi praktykować od lat, bo jak inaczej to wytłumaczyć? Albo w sumie nie pomyślisz, bo czemu miałbyś uznawać, że źle zapamiętałeś, jak się nazywa twój partner. Bez sensu.
No nieważne. Fakty są w każdym razie takie, że Ślusarczyka najwyraźniej nieszczególnie dotyka to, że z Jędrzeja, J.J., Andrew i Jandżeja nagle staje się również Jojo. Jedyne, co robi, to lekko usuwa się z drogi zmianowego i odwraca w stronę wskazanego przez ciebie biurka. Co zresztą okazuje się trwać tylko przez chwilę, bowiem już sekundę później umiejętnie zawłaszczasz jego uwagę poprzez rozpoczęcie skomplikowanej procedury przerzucania papierów w tę i nazad.
Pozawijane końcówki literek – oprócz tego, że ładne, ciekawe i zapadające w pamięć – mają również jeszcze jeden atut. Potrafią być zaskakujące, jeśli postanowi się zakręcić supeł w nie tę stronę, w którą kręciło się poprzednio.
Dlatego też szybko okazuje się, że opanowanie Ślusarczyka jednak może zostać wystawione na próbę. I to wszystko z powodu niewielkiego przedmiotu o niewspółmiernie wręcz wielkim znaczeniu, mianowicie – kubka z kawą.
Jędrzej patrzy, jak plik dokumentów niespodziewanie trąca filiżankę, która w odpowiedzi obraca się nieznacznie, jednocześnie zwiększając w ten sposób dystans dzielący ją od reszty rzeczy zgromadzonych na biurku. Mężczyzna, nie czekając na rozwój wypadków, natychmiast machinalnie sięga do tylnej kieszeni spodni, chcąc wyjąć zeń różdżkę, by móc w porę rzucić odpowiednie zaklęcie. Akcja – reakcja. Idealny magimilicjant, chciałoby się rzec.
Szkoda tylko, że szlama i do tego z PRLu. Takim się nie ufa i na pewno nie powierza spraw na własność.
Nawet jeśli chodzi o ratunek kawałka porcelany.
Postanawia nieznacznie poprawić swoje okulary, które przez całą tę sytuację zdołały nieco ześlizgnąć się z jego nosa. To jednak zdaje się umknąć twojej uwadze, gdyż, jak zresztą komunikujesz swojemu nowemu partnerowi, jesteś teraz zaabsorbowany kwestią odprawy. J.J. nie protestuje, choć przez ułamek sekundy zdaje się być nieco zaskoczony nagłym chwytem pod łokieć. Lekko ściąga brwi, lecz posłusznie idzie krok w krok. Orientuje się, że bardzo szybko chodzisz, a właściwie gdybyś chciał, to mógłbyś nawet biec. Absolutnie mu to nie przeszkadza – właściwie to sam lubi biegać – jednak zdaje się nie być zachwycony waszym spóźnieniem. Co prawda nic nie mówi, oszczędzając ci ponownego rozregulowania się niczym tanie samochodowe radio i trzeszczenia z tym dziwnym akcentem, ale okazuje swoje niezadowolenie poprzez krótkie zerknięcie na zegarek znajdujący się na jego prawej ręce. W rzeczywistości naprawdę nie chciałby, aby pierwszego dnia służby w nowym oddziale uznano go za kogoś niekompetentnego. Co prawda ma świadomość tego, że za spóźnienie raczej nie grozi mu automatyczna degradacja, jednak żyje na tym świecie już dostatecznie długo, aby wiedzieć, jak ważne jest pierwsze wrażenie.
Wysłuchuje w milczeniu głosów dobiegających zza uchylonych drzwi, próbując się dowiedzieć, czy umknęło mu coś istotnego. A właściwie to wam, jeśli być precyzyjnym, bo przecież od teraz pracujecie wspólnie. Na szczęście szybko okazuje się, że najwyraźniej nie zdołano przejść do głównego tematu, albowiem Ślusarczyk wyłapuje tylko parę mało istotnych uwag odnośnie archiwizacji dokumentów. Nim jednak jest w stanie jakkolwiek zareagować, ty już przesz naprzód, rozchylając drzwi w taki sposób, że – och, Jędrzej jest tego pewny – nawet gdyby reszta magimilicjantów zajęta była obecnie przeglądaniem jakiegoś pikantnego czasopisma z wizerunkami roznegliżowanych półwil, automatycznie odwróciłaby się w waszą stronę. Mężczyzna zachowuje jednak maksimum magimilicyjnej powagi i jedynie chowa ręce za plecami, swym typowym zwyczajem chwytając się jedną dłonią za przegub drugiej.
– Ślusarczyk – mówi trzeszczy jedynie cicho, słysząc kolejne przekręcenie swojego nazwiska.
Kiedy widzi, jak bezceremonialnie wyciągasz kubek w stronę wyższego stanowiskiem czarodzieja, wydaje z siebie jedynie ciche chrząknięcie, mające najpewniej maskować chęć parsknięcia śmiechem. Na szczęście chwilę później zastępca komendanta wręcza mu teczkę. Jędrzej otwiera ją i szybko przeczesuje wzrokiem treść zgłoszenia.
Wisielec. I to przy pubie na Nokturnie.
Początkowo nie jest w stanie uwierzyć, że zwłoki pozostawiono tam aż na tydzień. Siedem. Cholernych. Dni. Ze. Śmierdzącym. Trupem. O ile on tam w ogóle jeszcze jest, bo przecież równie dobrze proces rozkładu mógł być już na tyle daleko posunięty, że na miejscu zastaniecie jedno wielkie nic.
Okej, być może nie ma zbyt dużego doświadczenia w sprawach zabójstw (nie ze swojej winy), ale chyba nawet dziecko wie, że kiedy ma się do czynienia z jakimkolwiek denatem, to powinno się natychmiastowo zabezpieczyć teren. Jest zdziwiony skrajnym brakiem profesjonalizmu tutejszego oddziału i najchętniej wypowiedziałby tę uwagę na głos, lecz ma na tyle dużo rozumu w głowie, by wiedzieć, że nie powinien wychylać się w swój pierwszy dzień i to jeszcze tuż po dość spektakularnym spóźnieniu.
Po raz kolejny zerka na zgłoszenie, próbując dopatrzeć się jakiejkolwiek informacji odnośnie tożsamości ofiary.
Puste pola. Oczywiście.
– Oficerze, myślę, że trzeba będzie najpierw porozmawiać z właścicielem baru – zwraca się do ciebie, sprytnie ignorując twoją wypowiedź odnośnie kawy. Jednocześnie wręcza ci teczkę, sam wyciągając zza połów kurtki swój notatnik. Otwiera go jednym ruchem i zaczyna notować zebrane dotąd informacje.