Sala Ćwiczeń

Sala Ćwiczeń

W tej sali, którą czarodziej prowadzący trening lub szkolenie może zaczarować wedle własnego uznania, odbywają się szkolenia przyszłych aurorów. Można również przyjść tutaj samemu, aby poćwiczyć rzucanie zaklęć. Sala jest zaopatrzona we wszystkie przedmioty potrzebne do ćwiczeń. Oprócz manekinów bojowych znajduje się tutaj także tor przeszkód i kilka ciężarków, które można umieścić na kostkach oraz wiele innych ciekawych rzeczy.

Wydarzenia z ostatnich dni ukazały wiele słabości jednostki rządzącej i zmusiły jej pracowników do jeszcze większej mobilizacji. Nicholas do tej pory nie mógł uwierzyć, że śmierciożercy dokonali tak jawnej i bezpośredniej napaści, bez problemu przedzierając się przez budynek Ministerstwa Magii. Nigdy nie uważał, by te wszystkie zabezpieczenia były idealne, ale mimo tego dotychczas zdawały się spełniać swą rolę, skutecznie odstraszając wszelkich złoczyńców. Teraz jednak ten bezpieczny azyl zamienił się w pole bitwy, co z pewnością skłaniało wysoko postawionych urzędników do przemyślenia kwestii związanych z bezpieczeństwem wewnętrznym. A tych było naprawdę sporo… poczynając od braków kadrowych, niewłaściwie realizowanej współpracy pomiędzy departamentami, czy właśnie dziurawych zabezpieczeń, których złamanie okazało się w praktyce znacznie łatwiejsze, niźli można by przypuszczać.  
Młody Avery aktywnie uczestniczył we wszystkich szkoleniach mających na celu zacieśnienie więzi pomiędzy biurem aurorskim i magimilicją, a nawet asystował przy jednym z wykładów dotyczącym psychologii śledczej. Musiał przyznać, że spodobała mu się również idea stworzenia mieszanych zespołów, które miały zbadać wszystkie tropy w sprawie niedawnej rzezi. Miał wielu kolegów w magimilicji, więc szczerze liczył na owocną współpracę. Na tablicy poprzyklejał zdjęcia przesłuchanych światków, a kolorowymi nićmi starał się jak najlepiej zaznaczyć istniejącą pomiędzy nimi siatkę powiązań. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że śledztwo jest tylko jednym z wielu etapów pracy, jaka czekała pracowników Ministerstwa, jeśli naprawdę zamierzali oni odbudować jego siłę.
Wraz z kolegami i koleżankami po fachu postanowił więc zorganizować spotkanie, swoistą burzę mózgów, która pozwoli wszystkim rozwiązać doraźne problemy. Uprzedził Fiore, bo nie wyobrażał sobie, by takowe miało się odbyć w jej nieobecności. Kobieta była kreatywna i godnie reprezentowała środowisko przedstawicielek płci pięknej, których w ministerstwie nadal pozostawało mniej niż mężczyzn. Zaprosił także dobrego przyjaciela z magimilicji, Sebastiana Bookersa, specjalizującego się w tworzeniu różnego rodzaju zasadzek. Czterdziestopięcioletni, siwobrody mężczyzna przybył do sali ćwiczeń jako jeden z pierwszych, zajmując miejsce przy torze przeszkód.
- Zebraliśmy się tutaj, by… – Spojrzał jeszcze raz na zegarek i zaczął swoje przemówienie, kiedy drzwi do sali ponownie się otworzyły. – Chodź, Fiore, zapraszamy. – Uśmiechnął się subtelnie do koleżanki z innego departamentu, a następnie powrócił do sedna dotykających wszystkich problemów. – Zatem zebraliśmy się tutaj, by porozmawiać o usprawnieniu zabezpieczeń budynku. Zachęcam każdego do zaproponowania własnych rozwiązań i do zabrania głosu w dyskusji. – Po tych słowach oparł się o ścianę, spoglądając bacznie na pozostałych. Sam także miał kilka pomysłów, ale chciał usłyszeć, co mają na temat do powiedzenia pracownicy innych struktur. Na szczęście nie musiał długo czekać na pierwszego ochotnika.
- Jako przedstawiciel magimilicji uważam, że magimilicjanci i aurorzy powinni pełnić dyżury przy patrolowaniu ministerialnych korytarzy. – Rzucił pewnym tonem wysoki, masywnie zbudowany czarodziej. Wiedział, że na Bookersa zawsze można było liczyć.

/datę się wpiszę

Najpierw jeden głośny pogrzeb, następnie ślub, a teraz aż dwa pożegnania. No, no ktoś tu nie próżnował. Przez kilka ostatnich dni zastanawiała się, czy jej przyszła rodzina była z tym w jakiś sposób powiązana. Czy pozwoliliby sobie na takie ryzyko w obliczu zaplanowanych akcji, które mają być powiązane ze błękitnokrwistą śmietanką towarzyską? Szczerze wątpiła, ale kto ich tam wiedział. Tam padł Rowle, który był jej praktycznie obcy, tu padł Potter, którego kojarzyła z Hogwartu, ten sam rocznik i do tego pracował w Ministerstwie. Chcąc nie chcąc czasem jej mignął, albo posyłał wielce niezadowolenie spojrzenie. Jak na rodowitego gryfona przystało. Nie było jej żal jego losu. Po prostu nie poczuła niczego. Był, a teraz go nie było. Jeden ze zdrajców krwi, choć dla niej to równie dobrze mógłby być szlamą, co nie zmieniało faktu, że dowalili im roboty. Każdy departament, każde biuro oberwało listą zadań i wytycznych, w życie weszła pełna mobilizacja. Włamanie na I piętro odcisnęło swoje piętno, bywały kontrole, ostrzeżenia, nerwowość zakradła się w ministerską monotonię. Były luki i szpary, były możliwości i znajomości, a pojawiające się pytania i spekulacje tylko zwiększały siłę tego uderzenia. Istny pierdolnik. Nie wtrącałaby się w ten jeden wielki szajs, który wydostał się z Komnaty Tajemnic, gdyby nie to, że ktoś uznał, że wysłanie stażystów do Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów załatwi wszelkie problemy. Wiecznie naładowana dramatami prukwa Borgouis wysłała ją tym chętniej.  Rockers nie pozostało nic innego jak wykonać polecenie opiekunki stażu i udać się z wielkimi unoszącymi się kotłami, załadowanymi dzwonkami, bączkami, aktywowanymi magicznie owadami i wydzierającymi się zegarami. Te ostatnie były pamiątką po delegacji z USA.  Miało być najpierw jakieś zebranie, więc ruszyła do korytarza, który miał ją zaprowadzić pod wskazane drzwi, wraz z jakimś starszym facetem, którego twarz była cała w bliznach a na czubku głowy pozostał zaledwie strzępek włosów. Minę miał wyjątkowo posępną, brodę pokrytą przynajmniej tygodniowym zarostem.
– Powiedźcie Walberickowi, żeby jeszcze na dzisiaj sporządził raport z ostatniego miejsca pobytu Truciciela z Glasgow.
– Oczywiście, szefie!  - wyjątkowo entuzjastyczny pryszczaty okularnik niezwłocznie pokiwał głową, kierując w dobrą stronę dzisiejszą pocztą.
– I kawy potrzebuję. Na teraz. Dużą kawę. Wyślij miotłonosza też do mojej żony by nie czekała dzisiaj na mnie.
– Już się robi, panie Becknell - i niezwłocznie ruszył by wykonać wszystko, o co został poproszony.
Rockers w duchu westchnęła, zastanawiając się, ile jeszcze potrwa ta droga. Mężczyzna nazwany Becknellem w końcu ją zauważył, przyjrzał się jej badawczo, po czym, gdy ją przepuścił, przeszła z całą lewitującą zawartością, akurat by coś usłyszeć o pełnieniu dyżurów przez magimilicjantów i aurorów. Chłodne, obojętne spojrzenie Caroline ześlizgnęło się po pozostałych zgromadzonych. Krótko kiwnęła głową w stronę Avery'ego, pozwoliła by kocioł zadomowił się w rogu pomieszczenia i zajęła miejsce z tyłu, dając nogę na nogę. Becknell w tym czasie poszedł bardziej na przód, nie mówiąc póki ani słowa, ale pewnie czymś zaraz walnie. Tak przynajmniej stawiała Rockers. Skupiła się więc na tablicy, bo to ona wydawała się najciekawszym elementem dzisiejszej przygody.

Omiótł wszystkich zebranych swym obojętnym spojrzeniem, kiedy przekrzykiwali się wzajemnie równie nieoryginalnymi, nużącymi lub niemożliwymi do zrealizowania propozycjami. Powinien przerwać tę farsę, zaprowadzić jakiś porządek obrad, ale zamiast tego obserwował drzwi wejściowe, z nadzieją wyczekując nadejścia Fiore. Jego ostatniej deski ratunku pośród zgiełku niezrozumiałych słów i plejady bezrozumnych twarzy. Dawniej zwykł bronić magimilicji jako jednostki okrytej złą sławą i zupełnym brakiem poważania. Ileż to razy słyszał przecież, że pracują tam ci, którym nie udało się zaliczyć egzaminów dających przepustkę do aurorskiego biura. Po tym jak do jego uszu dotarł jednak pomysł „zamykania wszystkich drzwi na klucz” rzucony przez grupkę siedzących w rogu chłopaczków odnosił jednak wrażenie, że kilku porządnych kumpli z odznaką nie jest w stanie uratować syfu związanego z zaniżonymi wymogami kwalifikacyjnymi. Żałował także tego, że zgodził się poprowadzić to wątpliwej jakości zebranie. Konieczność rozmowy z tymi ludźmi wywoływała w nim chęć popełnienia rytualnego seppuku i chyba tylko widok znajomej ze szkolnego dziedzińca zdołał rozświetlić mrok i odwieść go od tego szalonego pomysłu.
- Rockers. – Przywitał się z nią głosem pozbawionym jakiejkolwiek emocji, ale ledwie widoczny błysk w oku uzewnętrzniał skrywaną przed niego nadzieję. Nadzieję, że znajdzie się tutaj ktoś z głową na karku, kto przedłoży konkretne rozwiązania i odciąży go w tej jakże niewdzięcznej roli konferansjera. Nadzieję kompletnie bezpodstawną, wziąwszy pod uwagę to, że Caroline, podobnie jak i on, najpewniej nigdy nie chciała się tutaj znaleźć. Widział jak bezczynnie wpatruje się w pustą tablicę i co gorsza, nawet nie mógł jej o to winić; wszak na jej miejscu zachowałby się dokładnie tak samo. Niestety – jako lider z przymusu - kiedy część pracowników ministerstwa i magilicji zaczęła skakać sobie do gardeł, wykłócając się o to, które z zaklęć ochronnych spełni rolę skuteczniejszego rygla w drzwiach, z bólem serca musiał zareagować i dorzucić swoje trzy knuty.
- Rozpiszemy dyżury… – Do jego uszu dobiegły jeszcze ustalenia Bookersa z jednym z aurorów, które abstrahując od tego, że sam pomysł był dość trywialny, miały jeszcze jakiś sens. Skinął do nich porozumiewawczo głową, by nie przerywali, a sam usadowił się wygodniej na biurku. – Nie możemy ograniczać się do magii ochronnej. Jakkolwiek potężna by nie była, jesteśmy przewidywali jak piasek na pustyni… Nie jestem ekspertem od magii ochronnej, Ty jesteś? – Zwrócił się do Becknella, mimo że nie oczekiwał od niego żadnej odpowiedzi. – Nie? Nie jesteś, ale wystarczy jeden, by nasz system poszedł się walić na łeb i szyję, i to niezależnie od siły zaklęcia, jakie zostanie nałożone na mury budynku. – Wytknął błędne jego zdaniem założenia, które leżały u podstawy jakichkolwiek rozmów o wzmocnieniu zabezpieczeń. – Proponuję bardziej praktyczne rozwiązanie. Nałożymy na siebie efekt kilku zaklęć pochodzących z kilku różnych dziedzin magii. Skoro nie ma zaklęcia idealnego, stworzymy takie, które będzie temu ideałowi najbliższe. – Kontynuował swój wywód, odpychając się od drewnianego blatu, a następnie przeszedł kilka kroków dalej tylko po to, by zasłonić Rockers widok na tablicę i złapać z nią kontakt wzrokowy przez dłuższą chwilę. – Nikt nie jest ekspertem w każdej dziedzinie. – Wreszcie zwieńczył swą wypowiedź, a ostatnie słowa, wraz z subtelnym uśmiechem, skierował właśnie do „ospałej” koleżanki z domu węża. Tonący brzytwy się chwyta, a że Fiore pozostawiła go samego… Tak po prawdzie zdawał sobie sprawę z tego, że nie zrobiłaby tego umyślnie. Najwyraźniej zatrzymały ją inne, niecierpiące zwłoki obowiązki, a skoro tak się sprawy miały, musiał znaleźć sobie w tym towarzystwie inną kamratkę, która zdolna byłaby przeforsować jego pomysły. Sam nie cieszył się bowiem nienaganną reputacją, która z pewnością racjonalizowałaby jego zaangażowanie, a jego koledze Bookersowi z magimilicji niestety brakowało charyzmy i siły przebicia. Potrzebował więc głosów, a że nigdy nie był fanem demokracji, za adresatkę swej niewypowiedzianej prośby o wsparcie obrał dziewiętnastoletnią stażystkę zaprzyjaźnionego departamentu.

Dość niespotykanym posunięciem było przydzielenie aż takiego zadania stażyście, który przez swój wzrost i młody wygląd, mógł łatwo wzbudzać pomruki niezadowolenia. Oczywiście nazwisko robiło swoje, ale nietrudno było wyłapać z tłumu sceptyczne spojrzenia czy pomruki. Sama nigdy nie pchała się w jakieś aurorskie przepychanki czy magimilicyjne bieganiny, ceniąc atrakcje z nieco innej kategorii. W Ministerstwie była z różnych powodów, ale żaden z nich nie dotyczył jej pragnień. Siedzenie przy papierach, głównie raportach i mało ciekawej korespondencji, nie wzbudzało w niej za grosz ekscytacji. Może tu będzie inaczej? W końcu to coś, co wyróżniało się na tle typowego biegania. Oby tylko polegało na czymś więcej niż na uporczywym wbijaniu tyłka w krzesło. Zupełnie jak za czasów teoretycznych zajęć w Hogwarcie, choć tam przynajmniej można było coś pokombinować, gdy nauczyciel odwracał się do nich plecami. A tu? Wątpliwe. I to jeszcze w takim towarzystwie. Zapowiadał się długi dzień, no chyba że dostanie coś sensownego, czym będzie mogła zająć ręce i oderwać się od myśli różnej treści. Przydałoby się, zwłaszcza, że słyszała jak niektórzy szepczą o sobie w sprawie tej wcześniejszej rzezi z Londynu. Z łatwością przyszło jej zignorowanie tego błysku, może jedynie, na krótki moment, ironicznie uniosła kąciki warg, jakby tym samym chciała mu dać do zrozumienia, że przecież tak dobrze mu szło, więc powinien ciągnąć to dalej. Czy na tablicy oprócz kolorowych zdjęć miało pojawić się coś jeszcze? Szykowano coś większego? Tajemniczą eksplozję, rozwiązanie, które wstrząśnie każdym czarodziejem?
Istny bajzel. Tylko to przychodziło jej na myśl, gdy słyszała dywagacje na temat wybuchających kociołków, rozstawionych na każdym piętrze i o grubości ich denek. Rockers skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, wsłuchując się w te, jakże błyskotliwe przemyślenia. Dyżury, kociołki, znikające zamki lub ponowne przesłuchiwanie mugoli, którzy mogli wiedzieć coś więcej.
- Co to pytanie ma wnosić, panie Avery, bo chyba czegoś tu nie rozumiem? - odpowiedział czarodziej i nie drgnęła mu przy tym ani jedna, ani druga powieka. - Zgodzę się jednak, że nie ma co ograniczać się do samej magii ochronnej. Dodatkowo mamy za mało ludzi by polegać tylko na samych dyżurach. Pragnę zauważyć, że wszystko może, za przeproszeniem, pierdolnąć, przy niuchaczach, czających się wśród nas.
Becknell się nie patyczkował. Najpierw była cisza po jego słowach, a zaraz potem wybuchł harmider. Padały pytania, czy kogoś podejrzewa, niektórzy jawnie się oburzali, jeszcze inni rozglądali się po sobie ze znaczącymi minami. To, co zrobił Nicholas, średnio przypadło jej do gustu, ale na pewno było skuteczne. Posłała mu spojrzenie pt.'No i czego chcesz?', mrużąc potem oczy niczym niezadowolony kot. Nie znała się na tym kompletnie i za specjalnie jej nie zależało na Ministerstwu Magii. Rozprostowała dłonie przed sobą, odchylając się nieco do tyłu. Tak chciał się bawić? Wkręcić ją w ten cały cyrk?
- Najpierw należałoby odpowiednio zapanować nad chaosem wokół, panie Avery, przed utkaniem jednej konkretnej pajęczyny magicznych połączeń - powiedziała to tak by mógł ją usłyszeć, ale przy tym nie podnosiła głosu, nie widząc potrzeby by docierać z tymi słowami i do grupek, które się wytworzyły pod wpływem padających pomysłów.

Prawdę powiedziawszy wcale nie kwapił się do odgrywania roli lidera, a już na pewno nie wziąłby na siebie takiej odpowiedzialności, gdyby wiedział, że zaplanowana przez niego burza mózgów w rzeczywistości przeistoczy się w niewiele wnoszący do tematu harmider. Chociaż zwykle potrafił odpowiednio zorganizować przestrzeń wokół siebie i niczym rasowy szachista myśleć przynajmniej o kilka kroków wprzód, tak tym razem nietrudno było odnieść wrażenie, że Avery całkiem się w tym swoim bałaganie zagubił. Nie spodziewał się chyba tego, że spotkanie – poza kilkoma wybranymi i zaproszonymi przez niego osobami - wzbudzi aż takie zainteresowanie wśród pracowników ministerstwa. Nie miał przecież wcale tak dużej siły przebicia… Nie pomyślał jednak o jednym. Ktoś wyżej postawiony od niego najwyraźniej zadbał bowiem o odpowiednią frekwencję, być może licząc również na to, że w przypadku owocnej dyskusji będzie mógł przypisać sobie wszelkie zasługi.
Przewrócił jedynie oczami w odpowiedzi na słowa swojego rozmówcy, nie zamierzając mu się tłumaczyć ze swojego retorycznego pytania. Nie był nawet pewien, czy facet zna podobne definicje, a poza tym wolał nie marnować swojego cennego czasu na tak jałowe dyskusje. – To wspaniale, że się ze sobą zgadzamy. – Skwitował więc ostatecznie jego wywód z nieskrywaną nutą cynizmu w głosie, ale całą swoją uwagę skupiał już na Rockers, jak gdyby to u niej poszukiwał wsparcia. Iskierki nadziei. Światełka w tunelu. Nadaremnie. Dziewczyna wcale nie wyciągnęła do niego pomocnej dłoni. Wręcz przeciwnie. Rzuciła mu betonowe koło ratunkowe, przypominając o niewdzięcznej roli, jaka mu przypadła, a jakiej z pewnością nie wypełniał należycie. Tak, w tym przypadku gotów nawet byłby przyznać się do swej niekompetencji. Po prostu nie potrafił wykrzesać z siebie ani grama motywacji, kiedy ludzie wokoło niego zachowywali się jak rozwydrzone bachory na pieprzonym festynie. Mimo wszystko wysilił się na delikatny, złośliwy uśmieszek posłany w kierunku Caroline świadczący o tym, że ułożył już sobie w głowie szatański plan zaprowadzenia porządku. – Cisza. Po kolei. – Rzucił stanowczo, acz spokojnie, bo nie zamierzał wcale budować autorytetu na krzyku. Przy jego dziecinnej facjacie i drobnej sylwetce wyglądałoby to raczej komicznie. Na szczęście niektórzy rzeczywiście go posłuchali… ale kilku młodszych stażystów w rogu sali nadal wykłócało się o byle gówno. – Drętwota. – Szepnął więc pod nosem, celując w jednego z najbardziej wkurwiających go młokosów, który zaraz wpadł bezwładnie w ramiona swoich kolegów.
- W takim rozgardiaszu nie wypracujemy żadnej koncepcji. – Wytłumaczył się reszcie, która zdążyła już obdarzyć go plejadą zdziwionych, podenerwowanych czy nawet przestraszonych (szczególne pozdrowienia dla płochliwych sekretarek z departamentu transportu magicznego) min. – Skoro możemy już kontynuować… jakie jest pani zdanie, pani Rockers? – W końcu zwrócił się do koleżanki podobnym do niej tonem, tym samym odwdzięczając się jej za tę chytrą próbę skompromitowania go w oczach obenych na spotkaniu współpracowników.

Rzut na zaklęcie Drętwota.
(zaklęcie udane)

Wynik d100: 98

Dla uzyskania posłuchu, należało mieć siłę charakteru i adekwatną prezencję. Wiek nie był czynnikiem działającym na jego korzyść, musiał zdawać sobie z tego sprawę. Tak jak i z tego, że jego prezencja dodawała iskier tej Szatańskiej Pożodze, która trawiła obecnie pomieszczenie. Chaos. Lubił ten posmak? Ona lubiła, ale Avery najwyraźniej nie. Coś mogło ich łączyć, ale na pewnych płaszczyznach byli kompletnie różni - i to jeszcze było poza zasięgiem ich oczu. Przynajmniej na ten moment. Była przecież zaślepiona sobą, swoimi potrzebami i tylko to sprawiło, że znalazła się tam. Tylko to, że od niej tego oczekiwano i spodziewano się rezultatów. Była jednym z tych trybików, działających w służbie zardzewiałego mechanizmu. Czym miała mu pomóc? Urządzeniem rewolucji? Potokiem słów? Od zawsze wolała aktywne działanie, ruch pięści i zaklęć, nie odnajdując się w konwenansach czy intrygach. Prędzej przydałaby się mu taka Adora Rosier, z jej jawną potrzebą wywoływania szeptów i kierowania na siebie uwagi. Dała mu trop, a to, co z nim zrobi, zależało już od niego. Nigdy nie dawała gotowych rozwiązań, nie dzieliła się ze swoją różdżką od tak, choćby był to ktoś, kogo była w stanie tolerować - i kto był w stanie tolerować ją. Sprawdzała również jak się zachowa, jako były wychowanek Slytherinu zapewne był przyzwyczajony już do tej formy interakcji, a sam uśmieszek świadczył, że rozumiał różnicę między kelpie a pegazem. Powinna mu zacząć klaskać na to, że jednak się ruszył? Może później. Becknell siedział na swoim miejscu, wręcz znudzony tym, co się działo. Możliwe, że myślami był już w zupełnie innym miejscu. Co do Rockers, po zarzuceniu na niego peleryny odpowiedzialności, sądziła, że do końca spotkania obejdzie się bez dodatkowych i niezapowiedzianych słów kierowanych w jej stronę, i najwyraźniej się myliła. Żeby jeszcze się jej to opłacało! Ale pieniądze były średnie, zadania, które jej dawano odmóżdżające, a ona sama miała tyle chęci, że praktycznie w ogóle. Pozostała więc improwizacja. Poprawiła schludną szatę, którą miała na sobie na czas pracy i ponownie skierowała na Nicholasa swoje chłodnego koloru tęczówki.
- Bariery, dużo zaklęć, może przejrzenie gazet w celu weryfikacji działania i ustanowienia adekwatnej odpowiedzi w formie poprzydzielanych indywidualnie działań? - zarzuciła, zaraz, dla pokazu, marszcząc brwi, które uniosła do góry. - Ale to pewnie pan wie lepiej, panie Avery. W końcu to pan prowadzi to spotkanie.
Odezwało się kilka pomruków w ramach okazania poparcia dla jej słów.

---

Zróbmy sobie urozmaicenie i to kostkami. Kość k60, o ile masz chęć.
1-10 - jeden z młodszych pracowników, wyjątkowo porywczy rzucił się w stronę Avery'ego, nie siląc się na magię, od razu sięgnął po pięści. Możesz się obronić, jeśli twój rzut będzie wyższy niż 60 to udało ci się uniknąć ciosu.

11-30 - odezwał się alarm treningowy i aurorzy oraz magimilicjanci zostali wezwani do urządzenia programowych ćwiczeń w ramach wspólnego działania. Ułóż strategię i zaprezentuj też osobom poza Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów kilka kroków (każde ćwiczenie to rzut k6, gdzie wyniki parzyste to prawidłowe wykonanie, a nieparzyste nieprawidłowe; obowiązuje to wszystkie postacie, które będą ćwiczyć)

31-60 - a cóż to się zaczęło dziać? Najwyraźniej niektóre przedmioty powariowały, skumulowane ze sobą w takiej niewielkiej przestrzeni (pewnie ktoś niektórych nie wyłączył, ot co) i zaczęło być głośno i nie dało się oddychać. Pozbądźcie się problemu, dostosowując się do swoich ksiąg czarowania.

Chociaż na co dzień utrzymywał nienaganny wręcz porządek tak w życiu prywatnym, jak i zawodowym, tak niekiedy i jemu potrzeba było jakiejś nuty urozmaicenia, a i w chaosie potrafiłby odnaleźć swoje miejsce. Zresztą nie mógłby wykluczyć, że dopiero próba wzniecenia buntu lub urządzenia rewolucji nadałaby temu spotkaniu odpowiedniego kolorytu. Nie zamierzał jednak testować podobnych rozwiązań w chwili, kiedy to na nim spoczywała odpowiedzialność za zaprowadzenie ładu w sali ćwiczeń i wypracowanie wspólnej strategii. Wcale nie dlatego, że wolał działać zachowawczo, wszak sam był fanem niekonwencjonalnych, czasami kontrowersyjnych metod. Ot, po prostu nie miał cierpliwości do ludzi i ich humorków. Szkoda tylko, że jego przełożeni nie wzięli pod uwagę tej wspaniałej cechy charakteru w zespół z jego dziecinną, niewzbudzającą autorytetu aparycją, kiedy osadzali go w roli charyzmatycznego mówcy. Obie strony więcej na tym straciły niż zyskały, a każda kolejna minuta tego spotkania wzmagała u Nicholasa pragnienie skoczenia z najwyższej wieżyczki w budynku ministerstwa. Naprawdę zazdrościł Rockers tej wolności. Ba, jeszcze bardziej zazdrościł Becknellowi, bo sam na jego miejscu zachowałby się prawdopodobnie tak samo. Ale… czy jako lider nie powinien jakoś przemówić mu do rozumu?
Trudno byłoby opisać wdzięczność, jaka malowała się na jego twarzy, kiedy Bookers postanowił oszczędzić mu problemu. Służbista z magimilicji zdzielił bowiem bezpardonowo Becknella w łeb, wyrzucając mu przy tym kompletną ignorancję i niekompetencję. Chyba niespecjalnie za sobą przepadali, ale nie chciał znać powodów tego brutalnego odwetu. Nonszalancko schował więc ręce do kieszeni i odwrócił wzrok w kierunku Caroline, udając że w ogóle nie widzi przepychanek pomiędzy pracownikami ministerstwa. – Bookers, zapisz. Stworzymy zespół do przeglądu prasy, wystarczy… pięć osób. – Odparł po chwili namysłu, dzieląc się zaraz swoją propozycją: – Do stworzenia zabezpieczeń potrzebujemy też specjalistów z każdej dziedziny magii. Dwie osoby z magimilicji i jeden auror przejrzą teczki wszystkich pracowników, by wyłonić mistrzów… – Nie zdołał nawet dokończyć myśli,  kiedy nagle ćwiczebne manekiny i porozrzucane po pomieszczeniu bronie wzbiły się w powietrze, wywołując hałas nie do zniesienia. – Całe kurwa życie pod górkę. – Przeklął pod nosem, ponownie zmuszony do sięgnięcia po swoją różdżkę. – Confundus. – Skorzystał z prostego, defensywnego zaklęcia, by jakoś zmylić i uspokoić to niesforne żelastwo, a chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że sam nie da rady zażegnać tej przeszkody (szczególnie, kiedy różdżka odmawiała współpracy), ani myślał prosić kogokolwiek o pomoc.

Rzut na wydarzenie.

Wynik d60: 50

Rzut na Confundus.
(zaklęcie nieudane)

Wynik 100: 1

Musiało się coś dziać by pobudzić jej głodne ciało do życia, a nie tej przeciętnej egzystencji, monotonnej szarości papierzysk i zaklęć porządkowych. No i może od czasu do czasu wpadało w zimne coś więcej, spisywanie protokołów, zapoznawanie się z innymi kulturami czy czarodziejami poza Wielkiej Brytanii, gdzie magia potrafiła wyglądać kompletnie inaczej. Pieniądze jak pieniądze, pewnie i tak zarabiała więcej od większości swoich rówieśników. Czasy Hogwartu wydawały się takie mniej problematyczne. Od sali do sali, od zajęć do zajęć, czasem jakieś kółka spotkań, wyścigi, quidditch i muzyka. Obecnie pozostawało za mało miejsca na dodatkowe atrakcje, a więcej miejsca zajmowały świeże trupy wprost z Ministerstwa Magii. Ciekawe czy Avery tęsknił za Potterem, przymykającym w okolicy jego siedzenia, podczas obchodu lub innej formy zabawy, jakiej oddawali się stażyści.
Zdawała sobie sprawę ze swej śliskiej jak żmija osobowości i nieprzyjemnemu wrażeniu, jaki pozostawała u osób, które jeszcze ją tolerowały. Ale najwyraźniej nie potrafiła inaczej. Może nawet nie chciała, odnajdując łatwość w takim funkcjonowaniu. Czy ktokolwiek mógł to wiedzieć?
Stuk, puk, głucha cisza.
A mogła zabrać ze sobą Tu i tam, to przydatne urządzonko, które załatwiłoby jej chwilę spokoju i możliwości zaszycia się w jednym z tych pustych pomieszczeń Ministerstwa, gdzie oddawałaby się... cholera wie czemu, ale na pewno czemuś, co byłoby interesujące.
No i taki skok z okna to byłoby coś! Widowiskowe i jakie ekscytujące, chociaż bez przygotowania, nie byłoby jak powtórzyć takiego wyczynu.
Działania Bookersa nie przypadły do gustu Becknellowi, który zaraz wyrzucił kilka konkretnych słów w stronę Bookersa. Coś, co na pewno odnosiło się do tej całej współpracy, szkoleń, które w przypadku takich osób jak Bookers i tak nie odniosą skutku i całej reszty, już bardziej niecenzurowanego zbioru. Po wszystkim zamilknął i całość zaczynała wracać do normy.
W sumie to Rockers absolutnie nie spodziewała się, że jej słowa cokolwiek dadzą, ale najwyraźniej Avery coś w tym znalazł, skoro zaczęło się notowanie. No to skoro tak to niech sobie bierze. Sama nie wzięła pod uwagę faktu, że takie skumulowanie przedmiotów magicznych o przeróżnym działaniu i to w jednym pomieszczeniu, doprowadzi do takich bogatych atrakcji. No i tyle ze spokoju. Sama sięgnęła po różdżkę i starała się nie parsknąć na widok wyjątkowo nieudanego zaklęcia Nicholasa. Ciekawe jak jej pójdzie. Wszyscy musieli się włączyć w celu powstrzymania tej katastrofy. Jeszcze dymu tyle się narobiło, że nie szło normalnie złapać oddechu. Po kaszlnięciu, od razu wymierzyła swój drzewiec na manekin, który szedł na Avery'ego, najwyraźniej próbując go powstrzymać.
- Reducio - zaraz potem, postanowiła coś zrobić z tym dymem. Niewerbalnym zaklęciem użytkowym, postanowiła go nieco przerzedzić. To jednak nie był koniec, bo rozbrzmiał głośny i do tego ostry dźwięk. Rockers zacisnęła mocno zęby, żeby nie przekląć.

I zaklęcie - Reducio

Wynik d100: 25

II zaklęcie - Niewerbalne do przerzedzenia dymu

Wynik d100: 53

Poczucie dumy i honoru nie pozwalało mu prosić nikogo o pomoc, a jednak skuteczność jego zaklęć zupełnie przeciwstawiała się niewzruszonej – przynajmniej do czasu - mimice twarzy. Do czasu, bo wymalowany na jego facjacie spokój musiał niestety ustąpić miejsca cierpiętniczemu grymasowi, którego chłopak nijak nie mógł powstrzymać, kiedy nieudany w jego wykonaniu Confundus poskutkował bolesnym skurczem mięśni w wiodącej dłoni. Ostatecznie więc Nicholas, widząc jak Caroline sięga po swoją różdżkę, uległ obdarzając ją subtelnym skinieniem głowy i porozumiewawczym spojrzeniem. Razem na polu bitwy, szkoda tylko że w starciu z walającym się po pomieszczeniu żelastwem, w którym to zwycięstwo i tak nie dawało żadnych punktów popularności czy prestiżu. Za to przegrana… ta już mogła wywrzeć znaczący wpływ na reputację, w szczególności młodego adepta pretendującego do roli najlepszego aurora na miarę swego wieku.
- Drętwota. – Próbował rzucić kolejne zaklęcie, które zatrzymałoby ten niespodziewany bunt przedmiotów. Z pewnością wyszło mu to zgrabniej niż ostatnim razem, ale nadal zamiast sukcesów, towarzyszył mu raczej silny ból dłoni… i istnienia. Wydawało się, że już nic nie uratuje go z opresji, kiedy nagle drzwi otworzyły się, a tuż przez twarzami zebranych wyrosła postać siwobrodego mężczyzny z odznaką aurorską przypiętą do piersi. Amadeus Blackshield, znany nie tylko ludziom po fachu, ale i szerszej społeczności czarodziejów. Nic dziwnego, skoro zamknął w Azkabanie więcej czarnoksiężników niżeli ktokolwiek inny od ostatnich trzydziestu lat. Odpowiedni człowiek we właściwym miejscu… który pokazał, że wystarczy jeden ruch nadgarstkiem, by poskładać niesforny asortyment sali ćwiczeń do kupy i przywrócić utęsknioną przez wszystkich ciszę. Jeden ruch nadgarstkiem wystarczył również, by już całkiem pogrzebać autorytet Avery’ego, który teraz niczym zbity pies, kręcił jedynie ze zrezygnowania swoim głupim łbem.
- Nicholas Avery. Pójdziesz ze mną. – Rzucił nowo przybyły niezwykle pewnym tonem, pogardliwym wzrokiem omiatając to całe zamieszanie. Były Ślizgon miał ochotę zapaść się pod ziemię, ale mimo to podszedł bliżej, próbując wytłumaczyć przełożonemu, że właśnie prowadzi niezwykle istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa publicznego spotkanie. Najwyraźniej jednak nie tak istotne w zestawieniu z czynnościami postępowania przygotowawczego w sprawie seryjnego mordercy, jakie w tym momencie toczyły się w północnym skrzydle budynku. – Zabierają mnie na przesłuchanie. – Usprawiedliwił swoje zniknięcie wyłącznie Rockers i Bookersowi, nie czując się w żaden sposób zobowiązanym wobec reszty towarzystwa, którego swary i niesnaski przyprawiały go jedynie o nieprzyjemne mdłości. – Przejmijcie moją rolę. – Te słowa kierował przede wszystkim do swojego przyjaciela-magimilicjanta, nie chcąc obarczać bogu ducha winnej Caroline ciężarem odpowiedzialności, którego najpewniej wcale sobie nie życzyła.

| zt.

Rzut na Drętwota.

Wynik d100: 46