Toast [Ruth & Rhys]

---

17 lipca 1976

---

Wstał by nowy toast wznieść,
Za rodzin świętą rzecz.
No i teściowych też,
Rodzina to jest siła!

---

Kolorowe suknie żwawiej wirują na parkiecie, przed oczami rozmazuje się kontur płomieni świec, a z ust jej kuzynki obok perlistego śmiechu umyka słodki zapach wina. Stukają się kieliszkami, lekko kołyszą na krzesłach, szukają wzrokiem kolejnej butelki. Młode panny na wydaniu, zaprezentowane na markecie, jak to powtarzają wyniośle ich matki. Nieoszlifowane diamenty, które przystroją koronę: Malfoy, Macmillan, Lestrange i Rowle.
Są podchmielone, weselsze niż zwykle, choć za oknem wciąż nieprzenikniona noc. Zachowują pozory, zdradzane co najwyżej przez rumiane wypieki na twarzach i zbyt energiczne gesty. Ruth wsłuchuje się w lekki szum rozmów, udaje zainteresowanie, ale obrzeżem spojrzenia obejmuje sylwetkę matki, która czai się w pobliżu. Valerie krąży po sali z jednym i tym samym kieliszkiem, upija z niego niewielkimi łykami, bardziej delektując się przekazywanymi plotkami niż alkoholem.
— Z Slytherin! — Intonuje Rowle, wznosząc kieliszek wyżej ponad biel róż, strojących stół. Pomruk aprobaty później i w górze lśni reszta wypełnionego winem szkła. Ruth w przypływie odwagi wstaje, a za nią podrywa się kuzynostwo. Poruszenie przy ich stoliku przykuwa wzrok. Nie wszyscy patrzą pobłażliwie; oceniają ich zawistne oczy, zaciskają się wymalowane szminką usta.
Pochwyciwszy karcące spojrzenie Valerie, Ruth rozciąga usta w uśmiechu i przechyla kieliszek. Półsłodkie wino zostawia na języku lepki posmak, którego nie sposób przełknąć. Przy tym pojawia się jednak cudownie rozgrzewająca myśl, że nikt nią nie dyryguje.
Nie powinnaś, grzmi głos imperatywu w głowie Ruth, utkany ze sztywnych, bezwzględnych norm postępowania. Gładka tafla precyzyjnej koncepcji zachowania młodej damy pęka stopniowo — ilekroć budzi się po koszmarze obolała, z pąkami siniaków, które rozkwitają fioletem nad ranem; gdy z lustrzanego odbicia patrzą na nią pokryte mleczną mgłą oczy; jak palce plączą się we włosach, zaciskają na szyi, zachowują się jak obce, odporne na jej polecenia. Każda taka sytuacja powoduje rysy na nieskazitelnym wizerunku i Ruth zaczyna wyczekiwać aż pewnego dnia ideał zniknie, ukazując jej prawdziwą naturę.
Tymczasem uśmiecha się zza kieliszka, a zwabieni powabem i urokiem mężczyźni podlatują jak ćmy do światła. Większość z nich zna. Z niektórymi się wychowała, z innymi uczyła w Hogwarcie. Losy arystokratycznych dzieci są ze sobą splecione bankietami, uroczystościami, balami. Splata ich przepych, luksus, prestiż wielkich nazwisk.
Niektórzy podchodzą, by wypić, zagaić, popatrzeć. Są i tacy, którzy muszą się pokazać w towarzystwie. Malfoy mityguje się mimowolnie z każdym gościem. Mimo wszystko nie pozwala, by inni dostrzegli jej skazę. Jest ofertą matrymonialną dostępną dla wybranych, a to sprawia, że zainteresowanie wokół niej nie umiera. W przeciwieństwie do jej niedawnego narzeczonego, którego wyłowili z Tamizy.
— Tyle chętnych, a na horyzoncie żadnej butelki — wzdycha, wydymając usta, prześlizgując spojrzeniem po nowoprzybyłych do stolika. Na kilku osobach zawiesza wzrok, bo są przyjemni dla oka; docenia ostre rysy, zagadkowy wzrok i nienaganne maniery.
Jak bodaj każda z ich towarzystwa. Rowle łagodzi marsowe spojrzenia, Macmillan chichocze słodko, równie zdradliwa co mocne wino, Lestrange przyjmuje zaloty, by równie szybko je odrzucić. Malfoy jest w tym wszystkim pośrodku, pozostaje w zasięgu, na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie nieosiągalna. Opleciona ciasno czernią sukni ma się nad wyraz dobrze. Wie, że niedoskonałości są ukryte, plecy osłonięte, włosy upięte w pozornie niedbały kok, a chłodne dłonie można łatwo wyśmiać i zgrabnie wyjaśnić.
Zresztą, nie pamięta kiedy ostatnio ktokolwiek spytał, dlaczego ma zimne palce.
Nie na bankiecie, w każdym razie.
Chwilę zabawia rozmową znajomą, a gdy ta przywołuje filigranową brunetkę, wpatrzoną w wysokiego blondyna, Malfoy odstawia kieliszek. Nie ma zbyt dobrych wspomnień z Traversami i winem. Odruchowo ocenia mężczyznę, a później jego towarzyszkę.
Młoda Goyle patrzy na Rhysa z żarliwym, ale wyraźnie nieodwzajemnionym, uczuciem. Ma ładną, błękitną sukienkę, w której wygląda jak księżniczka. Ruth z pewnym zaskoczeniem dostrzega, że dziewczyna jest wyższa niż sądziła; przy powitaniu z Malfoy, Goyle ma kilka centymetrów przewagi.
— Usiądziemy czy czekamy na twoją przyzwoitkę? — Niewinne pytanie Ruth wywołuje w Goyle zmieszanie. Przeprasza ze sztywnym ukłonem i, zapewniając, że lada moment wróci, odchodzi, spuszczając głowę. Zbita z tropu Ruth unosi brew, przenosząc wzrok na mężczyznę. — Cóż za drażliwa istota.

Trudno było podzielić mu entuzjazm zebranych na sali czarodziejów. Lawirował słowem sprawniej, aniżeli czynił to w tańcu, zaś szpada jego riposty kłuła dokładnie tam, gdzie garda rozmówcy zdawała się nie sięgać. Cały wieczór oddając się pojedynkom słownym, wreszcie począł odczuwać obezwładniające go znużenie, na które jedynym lekarstwem zdawał się być alkohol. Odmawiał jednak przyjęcia tego zbawiającego od wyrzutów sumienia soku, wciąż mając z tyłu głowy wrzaskliwy pisk babuni, która chyba dostałaby apopleksji, gdyby i tym razem obraził co najmniej trzy kandydatki do jego serca ostrą wypowiedzią podsumowującą ich inteligencję oraz urodę. Kiedy zaczynał mieć trudności w utrzymaniu się na prostych nogach, wyostrzał mu się kontrargument i wówczas panowanie nad własnym językiem było co najmniej utrudnione.
Cholera, a tak bardzo chciał się napić.
Nudząc się jak mops na prezentacji szczurzych kołowrotków, przechadzał się po sali bankietowej ze spojrzeniem, w najlepszym wypadku, nieobecnym. Trzpiotka uczepiona jego ramienia zalewała jego myśli całymi tonami nikomu niepotrzebnych informacji i desperacko walczyła o jego uwagę, czym wyłącznie nadwyrężała jego cierpliwość. Jego kieliszek już dawno opustoszał i strasząc wszystkich napotkanych rozmówców niekomfortową pustką, dawał mu nadzieję na poprawę tej sytuacji. Oczywiście, o ile tylko udałoby mu się zgubić niebieską, jadowitą ropuchę uczepioną jego nogi.
Mało było dziewcząt, które zdołałyby zwrócić na siebie uwagę Traversa. Nawet nie dlatego, że był szczególnie wybredny, a z racji przejawiania głębokiej niechęci do nawiązywania bliższych relacji z każdą z kobiet, która nie była co najmniej czyjąś narzeczoną. Wypatrywał pierścionków lśniących na ich palcach z wprawą polującego sokoła, a następnie zataczał szerokie kręgi na widok takich okazów jak panna Goyle - słodkich, niewinnych, gotowych na podcięcie mu skrzydeł. I chociaż nierzadko bywał najbardziej wyszczekanym szlachcicem na salonach, tak tego dnia zachowywał się nadzwyczaj przyzwoicie i wkrótce spróbował nawet poudawać, że dobrze się bawi - co z pewnością było zasługą uważnego spojrzenia posyłanego mu przez Thelmę z drugiego końca sali. Z każdym napotkanym kwiatuszkiem starał się nawiązać uprzejmą rozmowę i Merlin mu świadkiem, że próbował to wszystko czynić ze śledzącą każdy jego krok zabiegającą o jego względy kobietą. Wreszcie natrafili na jasnowłosą, piękną dziewczynę otuloną kontrastującą z jej bladą skórą czernią sukni. Rhys zawiesił na niej spojrzenie, jak zwykle doceniając wszelkie fizyczne walory, którym mógł się przyjrzeć, nim stałoby się to niezręczne. I tak naprawdę trudno było powiedzieć, czy to właśnie to spojrzenie, którym uważnie zbadał ramiona blondynki, czy raczej jej komentarz spowodował, że błękitna księżniczka wycofała się wreszcie z towarzystwa, ofiarowując swojemu niedoszłemu wybrankowi odrobinę swobody. Travers na krótką chwilę przymknął oczy i wziął stosunkowo krótki, chociaż głęboki oddech, nim ponownie spojrzał na jasnowłosą.
- Całe szczęście. - Wyrwała mu się ta szczera uwaga, nim przywołał się do porządku i przywdział na twarz lekki uśmiech. Był dobrym graczem - prawie nie dało się dostrzec fałszu, który w nim wybrzmiewał, a jaki zdradzał jak bardzo ma już dość dzisiejszego wieczoru. - Całe szczęście, że zaraz wróci, oczywiście. - Sprostował natychmiast swoje słowa, ale pełen ironii ton jego głosu najwyraźniej grał w przeciwnej drużynie. Zaciskając palce na ładnym, prostym oparciu kosztownego krzesła odsunął je nieznacznie, oferując Malfoyównie miejsce.
- Pozwolisz? - Zapytał i spojrzał odrobinę ponad ramię blondynki. Chciał dać jej do zrozumienia, że dostrzega brak narzuconego (lub narzucającego się) jej partnera, wobec czego oferuje swoją pomoc w tej szarmanckiej, chociaż beznadziejnie bezsensownej czynności, jaką było siadanie przy stole.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

z/t