Kogo obchodzą jakieś zasady? [Dorcas&Udo]

kwiecień, 1974 roku

Lubiła ten konkretny miesiąc z tego względu, że po ogólnym chłodzie, śniegu i błocie po nim pozostałym, zaczynało robić się cieplej i zdecydowanie bardziej zielono – a to oznaczało znacznie więcej spędzania czasu na zewnątrz! I całe szczęście, bo dość już miała zamknięcia w ponurych murach zamku, ogólnego depresyjnego nastroju i wyglądania tylko, kiedy w końcu będzie można wyściubić nos. No i, oczywiście, treningi Quidditcha od razu będą przyjemniejsze, kiedy w twarz nie będzie siąpić śnieg czy deszcz!
W tymże pozytywnym nastroju, Dorcas czekała właśnie w pokoju wspólnym na Udo. Trzymając w dłoni miotłę i mając głęboko gdzieś nieco zdziwione spojrzenia innych Ślizgonów, czekała, aż ten konkretny zejdzie. Bo co z tego, że dzisiaj nie mieli zarezerwowanego boiska do Quidditcha – latać mogli gdziekolwiek! Jeśli jakaś drużyna będzie trenować (bo oczywiście nie sprawdziła tego w kalendarzu, mimo że, jak kapitan, mogła), to się wyniosą gdzieś indziej. Na błonia czy do Zakazanego Lasu. Od razu zabawa będzie bardziej ekscytująca!
Dostrzegłszy zbliżającego się ciemnoskórego chłopaka, uśmiechnęła się do niego i pomachała mu na powitanie.
— Gotowy? – rzuciła do niego na powitanie, wręcz paląc się do tego, żeby w końcu, nareszcie, wyjść!

Udo też wolał cieplejsze klimaty. Odmrażanie sobie ciała w trakcie zimowych meczy nie było jego ulubioną rzeczą i chyba tylko miłość do latania przekonywała go, że warto mimo wszystko się ruszyć z ciepłego zamku na boisko. Zresztą jak nie w czasie gry to na pewno na trybunach i tak by odczuł skutki pogody, więc z dwojga złego już lepiej dobrze się bawić faulując przeciwników, czyż nie?
No i przyjemniej się wychodziło na zewnątrz, kiedy nie groziła ci niespodziewana wojna na śnieżki. Niby fajnie, ale przez trzy miesiące może się to przejeść. Dlatego, gdy już na dworzu zaczęło się robić przyjemnie chętnie wybywał z przyjaciółmi z zamku ciesząc się z o wiele bardziej pasującej mu pogody.
Pamiętając, że mieli razem szaleć Udo przebrał się w strój dostosowany do latania na miotle, a potem dopiero wyszedł do Pokoju Wspólnego nie chcąc, aby Dorcas czekała dłużej niż trzeba. Na jej widok się uśmiechnął. Też wziął z pokoju swoją miotłę i miał nadzieję, że nikt nie przeszkodzi im w zrobieniu z niej użytku. - Chyba bardziej nie będę - zaśmiał się. - Wiesz czy boisko wolne? - spytał, a w razie usłyszenia, że Meadowes nie wie zaproponował, by sprawdzili. - Jak tam nikt nie trenuje to raczej nikt nam nie będzie przeszkadzać - stwierdził. Ale jakby przyszło do użerania się to z chęcią był gotów wykorzystać swoją pięść.

Nie było trudno rozpoznać go w tłumie – poza tym, że wyróżniał się wśród przeciętnych europejczyków wyglądem, to w dłoni trzymał miotłę, więc miała duże szanse, aby zauważyć go już z daleka. Powitała go szerokim uśmiechem, który za moment zmienił się w uśmiech pełen rozbawienia, kiedy stwierdził, że bardziej gotowy już nie będzie. Skinęła głową nie tyle na powitanie, co bardziej na ponaglenie ich obojga, i ruszyła powoli w stronę wyjścia z pokoju wspólnego.
Nie zaszła daleko, kiedy Udo zadał pytanie, którego w tym momencie wolałaby nie słyszeć. Lekko się skrzywiła i zacisnęła zęby – bo przyznanie się do prawdy raczej nie będzie zbyt dobrym krokiem wizerunkowym dla członków drużyny…
No ale z drugiej strony, co go miała okłamywać. Zresztą, to nie był interes na skalę światową.
— No właśnie zapomniałam sprawdzić w grafiku – przyznała, chociaż widać po niej było, że było jej nieco głupio z tego powodu. Ale przyznała Udo rację i w zasadzie właśnie liczyła na to, że nikogo na boisku nie będzie. – Właśnie mam taką nadzieję, ale jak ktoś ma jakieś polecenie przyklepane od opiekuna domu, to zbyt wiele też nie wskóramy – stwierdziła z cichym westchnięciem.
Cóż, zawsze można było udać się do Slughotna, ale nie sądziła, żeby on chociażby kiwnął palcem w tej sprawie. Quidditch najwidoczniej nie należał do jego największych pasji – o wiele bardziej wolał otaczać się swoimi elitarnymi uczniami. Nie można było tego powiedzieć o McGonagall, która może starała się być uczciwa i traktować wszystkich po równo, ale i tak miała jakiś dziwny sentyment do gry…
— Zawsze możemy pozwiedzać trochę Zakazany Las – dorzuciła, mrugając do niego porozumiewająco.
To brzmiało już dosyć ciekawie…

W sumie aż tak się nie przejmował wizerunkiem, choć pewnie powinien. Ale kapitanem nie był, liczyła się liczba zwycięstw, więc to było dla niego najważniejsze. A w razie co mogą zawsze pomylić się, w końcu to ludzka rzecz. - Cóż, zawsze możemy podpytać do której mają boisko. Albo powiedzieć, że sprawdzaliśmy czy pamiętali - czasami uważał za zabawne wkręcanie ludzi.
No i mogli ćwiczyć wszędzie jak się uprą. Albo po prostu pościgać, poćwiczyć zręczność. Bądź spróbować poprzeszkadzać innej drużynie w treningu i dostać szlaban.
- W każdym razie poradzimy sobie - zapewnił. Na razie wystarczyło zorientować się w sytuacji.
Tym bardziej, że i tak nie mieli na kogo liczyć z nauczycieli w razie co. Gdy już byli blisko boiska nie widać było latających na miotłach uczniów, aczkolwiek mimo to Zakazany Las zabrzmiał ciekawie. Spojrzał na nią z charakterystycznym wyrazem twarzy mówiącym kusisz, kobieto. - Cóż, na razie wygląda na to, że boisko jest wolne, ale jeszcze możemy zmienić plany - zgodził się. - Krótki wyścig po lesie czy trening do meczu, pani kapitan? - mrugnął okiem dając jej wybrać. Podejrzewał, że żaden z tych pomysłów im nie ucieknie, kwestia co zrobią najpierw. Mina mu trochę zrzedła na widok grupki nielubianych przez niego członków Slytherinu. Malfoy, Black, jakiś ich przydupas - lubili się dojebywać bez powodu. - Spróbujmy ich wyminąć zanim nas zauważą - zaproponował. Jego osobiście na ich widok pięść świerzbiła, ale jakoś wolał nie mieszać w to Dorcas.

Uśmiechnęła się do niego. Żeby każdy z drużyny miał takie same założenia jak Udo! Ile problemów by jej odpadało! Ale w naturze Ślizgonów nigdy nie leżała wyrozumiałość oraz empatia, toteż tym bardziej w tym momencie czuła się wdzięczna, że obyło się bez awantury. W końcu każdy pretekst jest dobry, jeśli ktoś bardzo chce…
Zdecydowanie spodobała jej się jego mina na propozycję pozwiedzania Zakazanego Lasu. I to rozumiała! Na jej wargach pojawił się porozumiewawczy, nieco zadziorny uśmieszek… przynajmniej do momentu, w którym jego słowa nie zmusiły jej do spojrzenia w stronę boiska.
Było puste. Jak wrócą, może już nie być puste. Z drugiej strony, Zakazany Las kusił o wiele bardziej…
I pewnie by się tak zastanawiała jeszcze przez dobrą godzinę, kiedy Udo mruknął jej kilka słów, widocznie w znacznie gorszym humorze niż jeszcze przed chwilą. Zwróciła głowę w stronę kolejnej grupki Ślizgonów, tym razem byli to Ci wielcy szlachcice, na których opinii z jakiegoś powodu Dorcas zawsze zależało, a którzy i tak mieli ją w głębokim poważaniu, głównie przez wzgląd na mieszaną krew. Cóż, przynajmniej nadrabiała, będąc chwilowym czempionem, czy tam innym kapitanem, drużyny Quidditcha. Oni czasem mogli sobie tylko pomarzyć.
— Dobra, wsiadaj na miotłę, lecimy do Zakazanego Lasu – zadecydowała momentalnie, stwierdzając, że skoro przyszła z Udo, to nie będzie się pozować przed kilkoma dupkami.
Sama dosiadła swojej miotły i z uśmieszkiem odbiła się od ziemi, szybując już w stronę lasu.
— Spróbuj mnie dogonić! – krzyknęła tylko za nim prowokująco, po czym sama przyspieszyła, odwracając już kompletnie wzrok.

Cóż, Udo miał w sobie pokłady chęci do dawania wycisku w trakcie szkolnej bójki, a krzyczenie na kogoś nigdy nie było dla niego czymś fajnym. Może dlatego, że nie miał obniżonej samooceny w takim stopniu, jak niektóre inne małolaty z Hogwartu? Albo się ujawniały skutki jego wychowywania jako Shacklebolt. Czyli kłótnie i grożenie sobie tylko z Nene, reszcie co najwyżej dawanie wpierdolu jak miał powód. A w przypadku niektórych wystarczyło odpowiednio wrogie nazwisko i krzywe spojrzenie, jak teraz, nawet jeśli głupotą było pchać się tam, gdzie było trzech na jednego. Choć z drugiej strony dawał głowę, że te paniczyki nawet gdyby było ich dwukrotnie więcej mogłyby uciec widząc jego potęgę albo nie mieć takiej wprawy, by dać mu radę.
Albo po prostu testosteron uderzał mu do łba i liczył na zdecydowanie zbyt optymistyczny wynik.
- Dobra! - zgodził się, odpędzając od siebie wizję rozkwaszenia nosa co mnie lubianym osobom, po czym wsiadł nad miotłę i poczuł, jak jego stopy odrywają się od ziemi. Kochał to uczucie powietrza pieszczącego skórę i pęd wiatru bawiący się szkolną szatą w momencie, gdy kogoś prześcigał albo próbował sfaulować w czasie meczu jak urodzony Ślizgon.
- Sama chciałaś! - krzyknął do niej, śmiejąc się, po czym przyspieszył jak umiał. Nie było to łatwe, w końcu ścigał się z nie byle kim, ale na chwilę wyszedł na prowadzenie. Korzystając z okazji, tak w ramach droczenia się, pokazał Dorcas język, po czym dla popisania się chyba bardziej przed samym sobą niż przed nią zrobił beczkę w powietrzu.
Zakazany Lesie, nadchodzimy!

Najwidoczniej wcale nie musiała go długo do tego namawiać, bo sam wręcz wskoczył na miotłę i pognał tak, że pomimo iż wystartowała pierwsza, dogonił ją, a nawet częściowo przegonił! Zaśmiała się, kiedy pokazał jej język, ale nie zamierzała dać mu wygrać! Kiedy ten popisowo kręcił beczki, ona przyspieszyła na miotle jeszcze bardziej. A niech się popisuje, skoro chce! Ona nie miała żadnych wątpliwości co do tego, że skład jej drużyny był wystarczająco dobry, więc…
W sumie głównie z ciekawości spojrzała za siebie, aby skontrolować, gdzie się podział Udo – i był to błąd, bo któreś z drzew Zakazanego Lasu miało taki kaprys, że nieco wystawiło gałęzie, o które zahaczyła szata Dorcas. Zaraz po krótkim kurwa! dało się słyszeć tylko szelest liści, trzask gałęzi, a potem głośny jęk, kiedy ostatecznie wylądowała, i to wcale nie miękko, gdzieś w środku lasu.
Podniosła się do siadu. Cudem nic jej się nie stało. Czuła się tylko poobijana i na pewno była poobdrapywana przez wszystkie wystające z drzewa rzeczy.
Świetny trening, nie ma co.

Nie przeszkadzało mu, że Dorcas go wyprzedziła. To jeszcze nie koniec! Po skończeniu beczki również przyspieszył chcąc znowu wyprzedzić dziewczynę i robić jakieś głupie miny czy sztuczki, kiedy zauważył, że koleżanka zahaczyła szatą o gałąź i skończyła gdzieś w krzakach. Może zachowałby jeszcze spokój, ale usłyszał jej jęk. - Dorcas! – spoważniał, po czym podleciał bliżej ziemi, zeskoczył i zaczął przeczesywać las tam, gdzie się spodziewał, że dziewczyna spadła. Na szczęście nie trwało to długo i pomagając sobie miotłą wkrótce do niej dotarł. - Nic ci nie jest? – spytał, pomagając jej wstać. - Zrobiłaś coś sobie? – upewnił się. Szatą się nie przejmował, była duża szansa, że naprawią ją zaklęciami albo zrobią to skrzaty, ale w razie złamania lub skręcenia nic by nie poradził i zostałoby im skierować się do Skrzydła Szpitalnego. A że nie mógł czuć jej bólu zaczął od obejrzenia szaty. - Chyba musisz ją oddać skrzatom do naprawienia – stwierdził, patrząc na urwany kawałek materiału i zastanawiając się czy w dzień coś może na nich buszować na obrzeżach Zakazanego Lasu.
Nieee, raczej nie. Odrzucał tę myśl.

Nie wiedziała, czy bardziej się ucieszyła, czy bardziej zirytowała, słysząc za sobą głos Udo. Dała właśnie świetny popis umiejętności miotlarskich, jak na kapitana szkolnej drużyny przystało. Nie ma co, naprawdę, ma się czym pochwalić.
Wstawała z ziemi i otrzepywała się właśnie ze ściółki leśnej przyklejonej do jej tyłka, kiedy Shacklebolt wylądował tuż obok niej, pytając, czy wszystko okej.
— Wszystko jest okej, tyłek mnie tylko boli – burknęła z wkurwieniem narastającym w głosie. Nie znosiła przegrywać, a jeszcze bardziej nie znosiła takich wypadków jak ten. – Kto zaprojektował pelerynę do szat Quidditcha? Musiał być skończonym kretynem, który w życiu miotły nie dosiadł! – wyrzuciła z siebie w złości, gdy Udo stwierdził, że będzie musiała oddać ją do naprawienia. No to ją odda, Jezu!
Dopiero po chwili przyszło jej na myśl coś, czym powinna przejmować się o wiele bardziej niż rozdartą szatą.
— Widziałeś gdzieś moją miotłę?
Miotła Dorcas nie była pierwszą lepszą z brzegu, tylko solidną marką ze sklepu sportowego. Może nie najnowszą i najdroższą, ale porządną. Dlatego zaczynała powoli wpadać w panikę, bo tylko tej miotle ufała, jeśli chodziło o nadchodzące jeszcze mecze. Dość ważne mecze, bo zaczynała się poważna walka o Puchar Quidditcha.

Cóż, Udo jedynie się cieszył, że to nie on nagle wylądował tyłkiem na ziemi. Dzięki temu po upewnieniu się, że przyjaciółce nic nie jest będzie mógł się z niej trochę ponabijać. Bo czemu nie? Trochę droczenia się jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Dlatego uśmiechnął się słysząc jej wykład o niepraktyczności szat. Podał jej rękę, aby pomóc jej stanąć na nogi i nie pozwolić na dalsze tarzanie w ziemi. - Oj, wiesz co mówią. Złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy - wytknął, gotowy jednak odskoczyć od możliwego kuksańca. U niego w rodzinie nacisk na dążenie do perfekcji był nieraz odczuwalny, w końcu nie mogli zawieść rodziny, a wtedy nie można było zwalać na nic winy. Teraz jednak tylko żartował, przecież wiedział, że Dorcas jest kapitanem nie bez powodu.
- Hmm... - zaczął się rozglądać, a gdy nic nie zauważył zaczął przeczesywać gałęzie licząc, że spadła gdzieś dalej od właścicielki. Na logikę jednak nie powinna być bardzo daleko, prawda? - Tutaj? - rzucił niepewny, bowiem drzewa w tym lesie były specyficzne, nie było też szczególnie jasno, ale to co wyglądało jak gałąź jak na jego oko równie dobrze mogło okazać się miotłą.
Ale ocenę zostawił właścicielce. W końcu ona znała swój sprzęt najlepiej.

Miał szczęście, że odsunął się w porę, bo po takim komentarzu jak nic dostałby w łeb! A tak to dłoń Dorcas przecięła powietrze gdzieś tuż obok czoła Udo. Wcale jej się to nie spodobało, dlatego poprawiła ten nieudany atak, dźgnięciem go pod żebra. Mimo że dobrze wiedziała, że tylko żartował i się droczył, to i tak jej duma poczuła się lekko urażona! Literę M mogła zamienić równie dobrze na P i ta myśl miałaby takie samo znaczenie, bo obie te rzeczy ją bolały.
— Pogadamy jak Ty następnym razem zaliczysz glebę.
Wcale nie było to takie nieprawdopodobne, bo w końcu na treningach różne rzeczy się działy. Włącznie z lądowaniem na murawie i składaniem własnej szczęki albo zaklęciami, albo u pielęgniarki.
Nieważne, teraz o wiele ważniejszą sprawą była jej miotła. Bez niej nie będzie mogła przeżyć następnego meczu i kolejnego sezonu. Skoro zmotywowała Udo do poszukiwań, sama zajęła się przeczesywaniem lasu w lekkim oddaleniu od niego. Miotła mogła być gdziekolwiek. Szczególnie, jeśli… nie, nie chciała o tym myśleć.
I nie musiała. Z nadzieją poderwała się, kiedy Udo zawołał ją, i podbiegła do niego, mimo bolących pośladków. Pierwotnie przyglądała się dość intensywnie czemuś, co mogło przypominać miotłę, ale… ale nie, to chyba nie to. Drzewo zresztą miało strasznie dziwne wystające i poplątane korzenie.
— Przypomnij mi, żebym zrzuciła Ci się na okulary następnym razem – rzuciła niby złośliwie, niby z uśmiechem, chociaż wcale do śmiechu jej nie było. Wręcz przeciwnie, zerknęła dość nieufnie w głąb Zakazanego Lasu. – Mam bardzo złe przeczucie, że poleciała nieco dalej niż ja.

Na szczęście uniknął plaskacza, a może i czegoś gorszego, w czoło, więc mógł odetchnąć z ulgą  i wrócić do rzeczywistości. A rzeczywistość była taka, że byli w obszarze dla uczniów zabronionym wraz z problemem w postaci zagubionej miotły. I no, wewnętrznie Udo trochę się cykał nie tyle przyłapania i kary, co powodu, dla którego nie można było tu wchodzić. Ale z drugiej gdyby tu było tak niebezpiecznie to uczniowie nie mieliby chyba tak łatwego dostępu do Zakazanego Lasu, prawda? Tak się pocieszając był gotowy na przygodę wgłąb leśnej kniei.
- To trochę na tę rozmowę poczekasz - pokazał jej język, znowu łapiąc głupi humor. A może to stresik? Nieee, na pewno nie. Co najwyżej tym, że w razie czego nie mogą spierdolić na miotłach, bo Dorcas właśnie zgubiła swoją. Ale przecież od takich ćwiczeń zachowywania zimnej krwi można się odnaleźć na Nokturnie, co mu się przecież przyda, choć jeszcze o tym nie wiedział.
Poszukiwania nie szły im niestety tak lekko i szybko jak mieli nadzieję, bowiem nie mogli wypatrzeć zguby. Shacklebolt parsknął na słowa Meadowes, ale w sumie za te zgrywy mu się trochę należało. Trochę. Gorzej, że tracili czas, który mogli poświęcić na trening. Żeby było im łatwiej szukać ostatecznie wyjął różdżkę i rzucił na lumos. - To chyba czas się przekonać jak bardzo - stwierdził i po przeczekaniu chwili, by upewnić się czy Dorcas chce iść przed nim, za nim, a może w trochę inny obszar ruszył przed siebie między krzaki z różdżką w jednej dłoni, a miotłą w drugiej.

Spiorunowała go jeszcze tylko spojrzeniem, a potem wytknęła palcem i pogroziła nim jak małemu dziecku.
— Do najbliższego treningu. Bo za mecz bym Cię zabiła – rzuciła i sama wytknęła mu język.
Oczywiście nie wściekała się za nieudane mecze… aż tak bardzo. Bo Meadowes nie była w końcu osobą, która godziła się z porażką szybko, łatwo i bez zbędnych przeszkód, a tym bardziej przyjemnie. Nie, żeby wyżywała się na innych (no może troszkę, czasami…), ale była jak tykająca bomba, którą nawet najdelikatniejsze tknięcie mogło wysadzić. Ale tylko wtedy! W konsekwencji chyba chciała przekonać sama siebie, że nie będzie tak źle…
W praktyce mogło być różnie.
Udo wyciągnął różdżkę i rozświetlił nieco teren (mimo że był środek dnia, gęsto rosnące drzewa skutecznie zasłaniały większość promieni słonecznych), natomiast Dorcas sobie przypomniała, że sama może przecież czarować. Dlatego sięgnęła po swoją różdżkę i rzuciła krótkie accio w nadziei, że jej miotła przyleci. Niestety, nic z tego.
Westchnęła głęboko.
— Albo jest daleko, albo coś ją musi trzymać. Nie wiem, co jest gorsze – stwierdziła. Miała jednak nadzieję, że trzymały ją jedynie korzenie drzewa, jak wcześniej zasugerował Udo, tylko w innym miejscu, a nie łapy jakiegoś potwora…
O tym nawet nie chciała myśleć.
Sama rozświetliła koniec własnej różdżki i podążyła za Udo.
— Niby mała strata, dostałam tą miotłę od mojego głupiego ojca, ale lepsza taka niż jedna z tych szkolnych.
Chyba chciała jakoś zabić czas i gadać cokolwiek. Byleby nie myśleć, w co się właśnie pakowali.

- Moja droga, myślę że na najbliższym treningu nie zaliczę gleby. Na meczu też nie. No, chyba że mnie specjalnie zrzucisz - a co jak co, ale w Slytherinie zdarzało się, że dla żartów albo sprawdzania refleksu komuś się przeszkadzało w trakcie treningu, póki kapitan drużyny tego nie przerwał. Ale przecież to nie był pierwszy rok Shacklebolta w drużynie quidditcha, już wiedział z czym to się je. Z drugiej zupełnie nie uwzględniał możliwości pecha. A że oberwał w żebra, pomasował chwilę niby bolące miejsce, jakby to był zbyt mocny cios powodujący siniaka. Tak, już miał głupawkę, ale chyba tylko dlatego, żeby jego mózg nie przejmował się za bardzo o tym, co grasuje w okolicy.
Obserwował próbę wezwania miotły zaklęciem, ale niestety okazało się ono bezskuteczne. Poczuł lekki zawód w tym momencie. Wychodziło, że jednak muszą oddalić się jeszcze bardziej od bezpiecznych terenów szkolnych. I to nie tak, że się bał niebezpiecznych stworów - bał się bardziej zginąć w głupi sposób. Jeśli jego dziadek ma rację i po śmierci czeka go reinkarnacja to już współczuł przyszłemu sobie, któremu rodzina będzie wypominać, że umarł w głupi sposób w poprzednim życiu. Okropność!
Ale dobra, może trochę jednak bał się jakiegoś niebezpiecznego stworzenia. Tak ociupinkę.
Zastanowił się chwilę nad ich opcjami. - Cokolwiek to jest myślę, że mamy tak okropne, skrzeczące głosy jak śpiewamy, że wystraszylibyśmy nawet rogogona węgierskiego - powiedział prawie poważnie. - A przynajmniej może nie wytrzyma hałasu jaki z siebie będziemy wydawać - tu już było widać, że ewidentnie żartuje. - Więc możemy zapobiegawczo zaśpiewać mu sto lat czy coś w ten deseń. W najgorszym razie okaże się, że świętujemy urodziny gałęzi - choć powinien raczej powiedzieć, że potwora, który mógłby zgarnąć ich na niekończące się urodziny.
Szedł przodem rozświetlając im drogę. Miał nadzieję, że nie wyjdą na tchórzy przy pierwszym szeleście nie wywołanym przez nich.

Myśl o zrzuceniu Udo z miotły podczas treningu była nadzwyczaj kusząca. Ale był w tym jeden, maleńki problem. Była kapitanem drużyny. A kapitanowi to trochę jednak nie wypadało.
Ale gdyby tak podłożyła mu nogę w locie i przez przypadek by się wyrąbał na dupsko…
— Chyba trochę zapominasz, kto układa plany treningowe, Shacklebolt – odrzekła jakże surowym głosem, chociaż jej zawadiacki uśmiech zdradzał kompletnie coś innego. W końcu nikt nie mówił, że nie może go postraszyć. Uznajmy to za motywującą przemowę do lepszego trzymania się na miotle!
Z całej tej wypowiedzi Udo stwierdziła, że wolałaby, żeby tą miotłę trzymało jednak drzewo. Z rogogonem węgierskim jakoś tak nie chciała się bić. Nie mówiła, że nie dałaby rady! Ona? Oczywiście, że by dała, pf! Ale tak jakoś nie miała ochoty na walkę…
Chociaż faktycznie, kiedy brali się razem do śpiewania, to brzmieli jak wyciągnięte z wody trytony.
— Ale że już teraz chcesz śpiewać?
Gorzej jak zaczną i sprowadzą na siebie dodatkowo woźnego albo innego centaura, który ochoczo odstawi ich pod drzwi zamku i to bez miotły!

Opcja sekretnego podszczypywania się na treningu też istniała i pewnie była jedyną dostępną dla Dorcas jako pani kapitan. Ale tylko jeśli nie będzie się jej dało na tym za bardzo przyłapać. Tak przynajmniej myślał sobie Shacklebolt, kiedy wyszła kwestia planów treningowych. Uśmiechnął się na jej słowa. - To może lepiej, bym trenował z kimś innym. Bo jeszcze zostanie mi cię oskarżyć o znęcanie się  - pokazał jej język, ale zaraz na nowo skupił się na nasłuchiwaniu czy nie wpadną jednak w kłopoty.
Rogogon węgierski może i nie zmieściłby się między drzewami, ale coś mało przyjaznego dalej mogło. A co jak co, ale chyba nie chcieli się pokłócić o taką głupotę jak ta, kto ma tego stwora odesłać tam, gdzie raki zimują, czyż nie? Szkoda niszczyć tak piękną relację przez taką głupotę. A jakby spotkali parkę potworów to by to drugie nie mogło szukać miotły, więc sytuacja również nie byłaby w porządku. A przecież powinni czuć się ze sobą w porządku! W końcu walczyli o puchar domów.
Zastanowił się chwilę nad jej pytaniem. - W sumie jak zaczniemy teraz to spłoszymy wszystkie małe zwierzątka i w nic nie wdepniemy. - Przez chwilę szykował się mentalnie, by zacząć, po czym zaczął trochę ciszej, niż zwykle mówił, czekając aż Dorcas dołączy: - Happy Birthday to you...

Wykorzystuję zawadę trytońskie zawodzenie
Wykonuję wyzwanie nikt nie jest idealny

Uśmiechnęła się w istnie szatański sposób, co miało mu dać do zrozumienia, że może sobie tylko pomarzyć, bo, czy chciał czy nie, znajdował się pod władzą Meadowes.
— Zapomnij – rzuciła, i w kontekście treningów z kimś innym i w kontekście oskarżeń o znęcanie się. To drugie mogłoby być nawet zabawne, pewnie drużyna by się z niego nabijała do końca jego kariery za to, jak bardzo deliktuaśny się okazał i że przy okazji kabluje czy narzeka na zbyt ciężki trening.
Przynajmniej tak to się jawiło w jej głowie!
Okej, pomysł Udo wydawał jej się zdecydowanie szalony i do samego końca się wahała, czy faktycznie mówił na poważnie czy też nie. I najwidoczniej tak! Kiedy zaczął śpiewać, aż sama miała ochotę zakryć uszy. Co tylko potwierdzało, że jego teoria może się sprawdzić! Więc zamiast się krzywić, sama zaczęła zawodzić razem z nim:
— Happy Birthday to you! Happy Birthday, mr…
Tutaj spojrzała na niego z nadzieją, że podrzuci jej jakąś fajną nazwę, przezwisko czy… cokolwiek tam innego.

---

Wykorzystuję zawadę trytońskie zawodzenie
Wykonuję wyzwanie nikt nie jest idealny

Westchnął cierpiętniczo na jej rozkazujące słowo, jakby to była dla niego niewspółmierna do uczynków kara. - O, biedny ja! - zakrzyknął cicho, co by nie zdradzać ich lokalizacji jakiemuś potencjalnemu nieprzyjacielowi, przy okazji odchylając głowę i nadgarstkiem dotykając teatralnie o skroń, przymykając oczy. Zaraz jednak otworzył jedno, by zerknąć na reakcję Dorcas, a potem drugie, by w coś nie wpaść i się nie wyjebać. W końcu z zamkniętymi oczami i bez lumos przed sobą mógł mieć problem zorientować się w przestrzeni i w dosłownych kłodach pod nogami, także w postaci patyczków, które mogły wydać niepotrzebny dźwięk i zdradzić ich lokalizację.
Przez chwilę miał wątpliwości czy Meadowes dołączy, jednakże to zrobiła i zaraz poszedł duet głosów niszczących uszy przeciętnego człowieka. Cudownie odstraszający hałas, a przynajmniej na to liczył Shacklebolt. Jednak nagle odkryli, że nie mają pomysłu na jubilata. Udo nie widział sensu w byciu kreatywnym wobec kogoś, kto mógł mieć niecne zamiary, więc się specjalnie nie wysilał: - ...Happy birthday, mr monster, happy birthday to yooou! - dokończył, po czym chwilowo zapadła cisza. Przez nią usłyszał jakiś szelest za gałęzią kryjącą wejście chyba do jakiejś jamy? Chuj wie, chłopaka nie interesowało w czym mieszkały lisy czy inne akromantule, choć pewnie powinno. Ale i tak uznając, że musi być tym odważnym odsłonił gałąź i zaraz momentalnie odskoczył z krzykiem: - O kurwa!
W tym momencie wyleciało stadko nietoperzy. Dość głośnych, bo używających echolokacji. - Kurde, skoro wyleciały, to raczej tam nie wpadła - stwierdził, starając się nie szczękać zębami. Szybko dał radę się uspokoić, ale i tak im dalej wchodzili tym bardziej przed sobą ukrywali, jak bardzo się obawiali tego, co jest dalej.

Patrzyła na jego dramatyczną scenę z wyrazem politowania na twarzy. Ale to się w sumie nie liczyło, bo oprócz politowania, widoczny był też i jej pełen rozbawienia uśmiech, który się powiększył, kiedy Udo otworzył jedno oko, aby zerknąć na jej reakcję. Meadowes tylko pokręciła głową, zaśmiała się krótko i postanowiła porzucić ten temat. Podroczyli się wystarczająco, czas przejść do ważniejszych rzeczy.
Na przykład do znalezienia miotły.
— No spodziewała się trochę kreatywniejszego imienia – przyznała, nie kryjąc rozczarowania, bo nie po to mu tutaj dawała pole do popisu, żeby teraz nazywał potwora potworem!
Ale na tym się skończyło, bo zaraz wypadło stado wściekłych nietoperzy, a Dorcas z cichym piskiem odskoczyła i zasłoniła dłońmi głowę, bo te małe skurwysyny lubiły się wplątywać we włosy. I potem by łaziła z takim latającym szczurem! Nie ma nawet takiej opcji!
Odetchnęła głęboko i rozejrzała się jeszcze raz po okolicy. Niby była tam jakaś jaskinia, ale kątem oka Meadowes dostrzegła coś innego – coś mocno wkurzonego, stojącego z boku.
— Eeee… Mam dobrą i złą wiadomość. Dobra jest taka, że znalazłam miotłę – rzuciła tonem, który wskazywał na to, że niespecjalnie to jednak była dobra wiadomość. – A zła, że chyba naszym wyciem wkurwiliśmy centaura, który tą miotłę trzyma.
Tak, widziała zdecydowanie wkurwionego centaura, który stał i gapił się na nich tak, jakby oceniał, co powinien przyjąć za cel do praktyki strzeleckiej – brzuch czy głowę.

Pokręcił głową z westchnieniem, ale również uśmiechem na jej zawód. Zdecydowanie mieli dobre humory kiedy nie srali w gacie ze strachu, bo coś zaszeleściło albo wyleciało znienacka. Ale co to by była za przyjaźń, gdyby nie umieli się rozbawić? No raczej taka marna. - Oj, bo zostawiłaś mi najtrudniejszą robotę. Nie jestem artystą! - co oznaczało, że nie czuł, by był kreatywny, a zarazem ton sugerował, że nie wstydził się tego. Miał inne zalety. Talent do quidditcha. Silny prawy i lewy sierpowy. Umięśnioną klatę. Nic, tylko z tego korzystać!
On miał to szczęście, że nie miał długich włosów, więc tylko zasłonił się rękoma. Miał nadzieję. że go nie podrapią. Nie wiedział, czy wmówiłby potem pielęgniarce, iż podrapał go kot, a nie ten nocny ssak. Ale potem Dorcas zaczęła mówić w taki sposób, że nie odwracał się za szybko przodem do aktualnego centrum wydarzeń nie wiedząc, czy nie kryje się tam stworzenie reagujące na ruch. Miał ochotę przekląć na widok pół-konia, pół-człowieka, ale nie wiedział czy to nie pogorszy ich sytuacji.
- Mam szalony plan - stwierdził, zbliżając się powoli do dziewczyny tak, by tylko ona go usłyszała. - Odwrócę jego uwagę, ty złapiesz miotłę, a potem wskakujemy i odlatujemy.
I to nie tak, że Udo czekał na potwierdzenie. Po prostu zaczął biec w stronę centaura machając swoją miotłą, jakby ta miała odbijać ewentualne strzały. Liczył, że z miotłą w ręku stwór go nie trafi. A nawet jeśli to przecież miał świetny refleks. Więc może nim dobierze strzałę on zdąży odskoczyć albo walnąć go swoją miotłą i rozproszyć na tyle, by Meadowes ją wyrwała.
I może to wydawało się głupie, ale jeśli już i tak miał na nich naskarżyć to i tak nie mieli nic do stracenia. A skoro wyglądał, jakby miał ich zastrzelić... Cóż, nie mieli nic do stracenia.

Wykonuję wyzwanie Kim jesteś? Jesteś zwycięzcą
Wykorzystuję przewagę stała czujność, by unikać ataków centaura