Plotki i tajemnice [Daliana & Udo]

Czerwiec 1980, mieszkanie Daliany

Nie wiedział w sumie co myśleć o tym, co usłyszał. Znajomy znajomego odwiedził burdel tych przeklętych Włochów, zwany Rozbrykaną Różdżką, potem polecił ich wspólnemu znajomemu prostytutkę, która została nieszczęśliwie skojarzona z jego wydziedziczoną siostrą. I nie przejąłby się może uznając, że to forma wkurzenia go bądź szerzenia przykrych plotek o Shackleboltach, jak to niby się staczają, ale niepokojące informacje Udo usłyszał już kolejny raz. Byłby głupcem, gdyby ciągle je ignorował.
Długo się zastanawiał jak zacząć. Wahał się czy się zapowiadać czy wziąć siostrę z zaskoczenia licząc, że nie mając czasu na kłamstwo powie prawdę. Znali się przecież dobrze, chyba powinien wyczuć jej zawahanie gdy coś będzie na rzeczy? Uznał więc ostatecznie, że powinien zwyczajnie zadziałać szybko i spontanicznie, czyli w jego stylu.
Kojarzył mniej więcej kiedy jest w domu, jednakże za pierwszym razem nie wcelował w jej okienko i trafił na pustą chałupę. Musiał więc jeszcze raz błąkać się po mugolskiej dzielnicy, która zdawała mu się nieprzyjazna, bo nieznana, a następnie ponownie zostało mu wspinać się na poddasze kamienicy. Tym razem jednak ktoś był w środku, słyszał przez drzwi nie nasłuchując specjalnie. Zapukał, a gdy starsza siostra mu otworzyła zapytał: - Hej, mogę wejść? - tak po prostu. Cóż, pytanie o takie rzeczy w drzwiach mogło nie być za dobry. Sąsiedzi mogli być zbyt wścibscy.

Czy praca dziwki była tym o czym marzyła? Oczywiście, że nie. Planowała zostać ministrem magii i zrewolucjonizować świat. Jak się okazało - nie wszystko musi iść zgodnie z planem. Ministrem magii może nie zostanie, ale odkryła, że wcale nie musi mieć wysokiego stanowiska, aby panować nad światem. Seks to największa broń, a ona używała ją profesjonalnie. To nie był koniec jej ambicji. To był dopiero początek skrupulatnie opracowanego nowego planu. Pogodzenie go z byciem matką nie było takim prostym zadaniem. Dzieci wymagają większego zaangażowania niż podbijanie świata. Nie pozwalają Ci nawet zasnąć.
- Salenna! - to był już krzyk rozpaczy, gdy 8-latka wtargnęła do pokoju śpiącej Daliany śpiewając na cały głos jakąś piosenkę. Gdyby to jeszcze była jakaś dobra piosenka! Musi popracować nad gustem swojej córy.
- Proszę trzy tony ciszej i zamknij drzwi z drugiej strony - mruknęła nie otwierając oczu. Młoda ruszyła do wyjścia, ale zanim zamknęła je według polecenia, powiadomiła Dali, że ktoś puka w drzwi wejściowe. Koniec spania. A dopiero się położyła.
Powolnie wygramoliła się z łóżka, nałożyła szlafrok na cienką piżamę i ruszyła jak zombie, aby sprawdzić co się dzieje.
- Udo…?
Zamrugała parę razy, ledwo widząc stojącą postać po drugiej stronie drzwi. Zdziwienie w jej głosie nie powinno być, aż tak niezrozumiałe. W końcu mieszkali w tym samym mieście, spotykali się regularnie, tylko zwykle poza mugolską dziennicą.
- Co ty tu…? Wiesz, która jest godzina? - Zerknęła na zegarek przepuszczając w drzwiach brata. Ok, był środek dnia. Nevermind.
Zamknęła drzwi za mężczyzną i kątem oka spojrzała na stojącą w kącie córkę, która na widok swojego wujka podbiegła uradowana. Dziewczynka objęła w biodrach Udo i zaczęła paplać jak na dziecko przystało. Coś o szkole, coś o tęsknieniu, coś o nowej zabawce. Dali nie mogła już tego dłużej słuchać. Nie bez kawy.
- Sal, błagam Cię. Idź do pokoju i posprzątaj to, o co prosiłam. Jak skończysz to pozwolę Ci obejrzeć ten - machnęła ręką szukając odpowiedniego słowa - serial, czy coś.
Dziewczynka z naburmuszoną minę skierowała się w stronę pokoju. Wiedziała, że dyskusja z matką nie ma najmniejszego sensu. Co jak co, ale Daliana wykonała kawał dobrej pracy wychowując Sal zupełnie sama. Bez protestowania poszła tam, gdzie jej kazano, a wtedy oczy Dali skierowały się w stronę młodszego brata.
- Napijesz się czegoś? Kawa? Herbata?
Do kuchni nie miała daleko. Zaledwie kilka kroków od drzwi wejściowych, które zapraszały w przestrzennego salonu z kuchnią.
- Co Cię do mnie sprowadza? Coś się stało? - uniosła pytająco brew i postawiła dwa kubeczki na blacie kuchennym.

Jakoś lubił być wujkiem. Sam nie spieszył się do zakładania rodziny z małżonką (której nie miał) lub kochanką (której też aktualnie nie miał), bo uznawał to za zbyt dużą odpowiedzialność w momencie, gdy skupiał się raczej na swojej karierze i zainteresowaniach. No i to by oznaczało szukanie kobiety na raczej stałe, a na to także nie był gotowy ani za chętny. Ale czego oczekiwać od kolesia, któremu dalej tak daleko do trzydziestki, który nie chce jeszcze dojrzewać?
Gdy usłyszał pytanie siostry aż się zastanowił czy coś mu się nie pomyliło. Wyjrzał przez najbliższe okno, ale nie, było jasno. Daliana chyba też się zreflektowała, ale patrząc na nią miał wrażenie, że mógł ją obudzić z drzemki. - Przyjść później? - zaproponował, ale ostatecznie został wpuszczony do środka. Cóż, aż takiego zaskoczenia zdecydowanie nie chciał osiągnąć.
Dał się przytulić siostrzenicy, na powitanie pogłaskał ją po główce i wysłuchał jej paplaniny, nim jej mama wysłała ją do sprzątania. W takich momentach wychodziło, jaki jego siostra ma respekt w oczach córki, gdy ta mimo wyraźnego niezadowolenia poszła zrobić to, co kazała. I nawet, jeśli sam chętnie by ją porozpieszczał to nie zamierzał się wtrącać w jej wychowanie, obiecał tylko, że jak będzie miał chwilę to spróbuje zrobić jej pozytywkę. - Coś chłodnego najlepiej - poprosił. - Chyba już ci to proponowałem, ale w razie co możesz mi ją czasem podrzucić, jak dasz wcześniej znać - zawsze mógł ją odesłać na zaplecze w razie przyjścia klienta, a w międzyczasie nauczyć podstaw magicznych mechanizmów - oczywiście jeśli Daliana by nie miała nic przeciwko, a Sal chciała.
Razem z nią przeszedł do kuchni i wtedy zdecydował, że nie ma co owijać w bawełnę, szczególnie że nie wiadomo, ile małej zajmą porządki. - Nie będę kłamał, że nie - widać było, że niełatwo podjąć mu ten temat, ale nie było co tego odsuwać. - Kolejny raz słyszałem nieciekawe plotki prowadzące do ciebie. I przy okazji do Rozbrykanej Różdżki. I tego co tam robisz - dziwnie mu było z myślą, że to może być prawda. A jeśli jest to co powinien zrobić? - Muszę wiedzieć. Nawet nie wiem czy powinienem na nie jakoś reagować. Czy ktoś robi mi na złość czy ty... - poczuł, że musi złapać głębszy oddech. - Czy naprawdę tam pracujesz? - spytał, cały czas stojąc.

Miłość jaką poczuła wraz z pierwszym oddechem Sal, jest nie do opisania. Ta mała istotka przewróciła świat do góry nogami, zmieniła definicje istnienia i zupełnie skradła serce Dali . Gdyby jednak miała taką opcję, przesunęłaby w czasie ten niesamowity event o kilka lat w przyszłość. To stwierdzenie nigdy nie wyszło poza jej głowę i nigdy nikomu nie przyznałaby się do takich myśli. Ba! Sama czuła się jak najgorszego sortu matka gdy ów konkluzja zawitała po raz pierwszy. To, że Udo nie śpieszno do zakładania rodziny było rozsądnym i słusznym podejściem. Jeszcze będzie miał dużo czasu na zabawę w dom.
Z drugiej strony, musiała przyznać, że rola wujka mu pasowała. Sal lgnęła do jego towarzystwa i non stop wypytywała o termin kolejnej wizyty. Dali myślała parę razy aby podrzucić dziewczynkę bratu, nie z uwagi na potrzebę opieki, a raczej zaprzestanie ciągłego wypytywania córki o wujka.
- Kiedyś będę musiała skorzystać z tej propozycji. Mała co chwila wypytuje o Ciebie. Wszystkie kobiety do Ciebie tak lgną czy tylko te małe i spokrewnione? - zapytała rozbawiona, lecz krótki śmiech przerwała potrzeba ziewania. Dali zakryła twarz i wydała z siebie zmęczony ziew. To był kolejny sygnał od organizmu, który upominał się o kofeinę. Natychmiast przystąpiła do parzenia kawy.
- Sok porzeczkowy? Woda? Piwo? - zapytała po otwarciu dolnej szafki. Nie czekając na odpowiedź wyjęła butelkę wody i dwie puszki wspomnianych trunków. - Masz. - podsunęła mu szklankę.
Być może była zbyt zaspana, aby zauważyć poważną minę swojego brata. Dopiero gdy bez ogródek przeszedł do meritum swojej wizyty, uśmiech zszedł z twarzy Dali, a chwilowy szok zastąpił małe espresso. Zamrugała parę razy powiekami.
- Słucham? - zmrużyła brwi i przekrzywiła delikatnie głowę. Zdecydowanie nie był to temat, który miała poruszyć według dzisiejszej “to do” list. Miała pospać 7-8h, zjeść jajecznicę, wybrać się na plac zabaw z Sal a na koniec dnia - przeczytać nowe zagadki Holmsa leżąc w cieplutkiej wannie wypełnionej bąbelkami. Nie miała zamiaru odpowiadać na jego pytania. Nie dzisiaj. Już i tak była czarną owcą w rodzinie. Dodaj do tego pracę w burdelu - tego i pewnie Udo nie udźwignie. Nie chciała stracić ostatniej osoby w tej wyklętej rodzinie, która miała jeszcze chęci utrzymywać z nią kontakt. Westchnęła głośno i przejechała ręką po czole zastanawiając się jak ugryźć ten temat.
- Powiem Ci, że zaczynam się martwić o twoje towarzystwo. Od kogo te plotki słyszałeś?
Sięgnęła ze spokojem po kawę i wlała ją do kubeczka. Nie miała zamiaru kłamać bratu, ale wiedziała również, że nie jest to odpowiedni dzień na szokujące wyznania.

W sumie narodziny Sal wpłynęły nie tylko na Dali, ale również jej rodzeństwo. Ciężko było udawać, że jej nie ma, nigdy nie było, nie należy się kontaktować. I tak to zrobił, jednakże jedynie w sekrecie. Gdyby dziadek usłyszał, że to robi to zapewne dałby mu popalić. Ale cóż, na razie nikt niepowołany do tej wiedzy o tym nie wiedział, więc mógł w spokoju cieszyć się, że wie co u jego siostry i siostrzenicy i że w razie czego mógł im pomóc. Przynajmniej względnie wie, bo ostatnie plotki zamąciły jego pewność w tym względzie. Ale może to tylko takie sugestie, by go wkurzyć?
Zaśmiał się na słowa siostry. - Tylko te, co mają gust - mrugnął do niej, jeszcze luźno, choć napięcie przed zadaniem pytania w nim wzbierało. Siostrzenica jednak skutecznie odwracała jego uwagę przez moment. Być może to ze względu na ich relację i więzy krwi, ale patrząc na jej twarzyczkę dałby głowę, że dziewczynka ma rysy Dali. I w ogóle wydawała mu się taka do niej podobna, że aż żałował, że mimo wszystkich restrykcji nie mogła się wychowywać wśród rodziny, poznać Afryki, mieć zapewnione wszystko co się dało... Nie żeby Daliana w tym względzie zawodziła, ale wiadomo, z pieniędzmi można było po prostu więcej.
Pewnie nawet by je wyciągnął od starych, nawet w dużej ilości, gdyby tego potrzebowały. Tylko czy taka propozycja by nie uraziła dumy jego siostry?
Nim zdążył odpowiedzieć zaoferowała mu wszystkie możliwości. - Dzięki - rzucił, nalewając sobie soku i niemo oferując nalanie jej tego samego jeśli chciała. Coś do kupowania sobie czasu i krztuszenia w złych momentach na pewno im się przyda. Tego mógł być pewien. Dali pewnie za chwilę też.
To też nie tak, że czerpał z tego przyjemność i może słysząc jej plany wstrzymałby konie, ale z drugiej czy istniał dobry moment na pytanie o pracę w (podobno) najstarszym zawodzie świata? Chyba nie. Więc jedyne co mógł zrobić to spytać szybko bądź przekładać ten temat na wieki.
Przez chwilę nawet myślał czy się nie zacząć tłumaczyć, bo przy swoich siostrach robił się miękki. To nie tak. Od znajomego kolegi, który twierdził, że u ciebie był. Ewentualnie no wiesz, jak się przebywa na Nokturnie to różnie bywa. Ale wyłapał jedną rzecz, która w jego mniemaniu go ratowała od wewnętrznej kompromitacji w stylu starsza siostra wiedziała jak zmienić temat. Dlatego ostatecznie rzucił: - Nie zaprzeczyłaś.
Aż się napił soku starając się udawać, że nie widzi jej spojrzenia, jakie by nie było. Pił wolno i tak długo, jak dał radę, by w jego mniemaniu nie wyglądało to za nerwowo, ale wreszcie musiał wolnym ruchem odstawić szklankę na blat. - Nie wiem czy tym plotkarzom dawać wpierdol czy tylko wyśmiewać - wreszcie, we własnym mniemaniu się wytłumaczył. Nie był najlepszy w dyplomatyczne gierki, walki na spojrzenia czy przemilczenia zdolne wyciągnąć każdą informację.

Nie było łatwo podjąć decyzje o kontynuacji ciąży, opuszczeniu rodziny i zostaniu samotną matką. Mając zaledwie 17 lat, tysiące marzeń i ambicji, które runeły wraz z informacją o ciąży. Daliana wiedziała, że nie będzie to droga usypana płatkami róż. Nie było jednak możliwości, aby podjąć inną decyzję, szczególnie po tragicznej rozmowie z dziadkiem, który wręcz zażądał rozwiązania tej sytuacji nie zważając na uczucia dziewczyny. Ultimatum nie najlepiej działają na roztrzęsione emocjonalnie nastolatki. I chociaż tęskniła za byciem pełnoprawnym Shackleboltem, dzieciństwo, które zapewniała Sali, wydawało się jej o niebo lepsze. Jasne brakowało w nim luksusów, prywatnych tutorów i wykwintnych przyjęć, ale…przynajmniej Sali mogła bawić się z innymi dziećmi na placu zabaw i taplać w błocie. To, co zyskała, to wolność. Od reguł, od niemożliwych do spełnienia oczekiwać.
- Mi casa es su casa - uśmiechnęła się i upiła łyka kawy.
Musiała przyznać, że coraz trudniej było jej ukrywać prawdę przed bratem. Po co on to robił? Po co tak wypytywał? Czemu doprowadzał do tak niekomfortowej sytuacji? Czuła wręcz irytacje, że chłopak próbuje przedrzeć się przez zasłonę, którą nałożyła na niewygodną część swojego życia. Teraz nie mogła mu skłamać, nie kiedy pytał tak dosadnie. Mogła go zwodzić, mogła zmieniać temat, ale Udo nie był już nastoletnim gówniarzem, którego łatwo było rozproszyć innym tematem. Czym innym jest kłamstwo, a czym innym pomijanie faktów, które stosowała do tej pory.
- Po pierwsze: żadnego dawania wpierdolu. Jeszcze wpakujesz się w niepotrzebne kłopoty. - murknęła.
Uh, to chyba był ten moment. Zdecydowanie nie była na niego przygotowana, ale granie głupiej nie odciągnie Udo od zadawania pytań. Miała dwa wyjścia z tej sytuacji- odpowiedzieć szczerze tu i teraz albo poczekać, aż sam się dowie. A co jak sam postanowi wpaść do Rozbrykanej? Jej szef na pewno nie przyjąłby łatwo do wiadomości, że zatrudnił Shacklebolta.
Westchnęła i pociągnęła duży łyk kawy, żałując, że nie jest to wersja irlandzka.
- Na pewno chcesz wiedzieć?
Zawiesiła na nim swój wzrok, oczekując szczerej odpowiedzi. Tym jednym pytaniem, praktycznie potwierdziła jego oskarżenia, jednak jeszcze miał szansę odejść w błogiej nieświadomości.

To trzeba było przyznać, dziadek nie miał większej litości dla działań nie zgadzających się z jego wizją. Jeśli ktoś nie robił tak, jak sobie życzył tym gorzej dla niego. Ktoś powie, że to cena pochodzenia, pewnie niektórzy członkowie rodziny by uznali, że to wina Dali, bo niby miała wybór, ale czy naprawdę nie dało się tego załatwić inaczej? Udo nie mógł znać szczegółów, bo nagle uznano, że jego siostra ma zniknąć z jego życia i koniec, ale przecież wiedział, jak starsi w rodzinie podchodzą do takich spraw i że wolą dawać ultimatum zamiast przedyskutować sprawę. Niestety. Ale czasu nie cofną, a on mógł jedynie robić to, co robił czyli utrzymywać kontakt w sekrecie i wspomagać siostrę tak bardzo, jak mógł.
No i jego siostrzenica nie wyglądała na nieszczęśliwą w tym układzie, więc – patrząc tylko na jej potrzeby – może ta sytuacja nie była taka zła? Oczywiście pomijając sytuację Daliany, która niezmiernie go jednak niepokoiła. Mogła być starsza, ale to nie znaczyło, że nie mógł się o nią martwić.
Czy chciał, by powiedziała mu prawdę? Na krótką metę wolałby, by zaprzeczyła i go wyśmiała, ale z drugiej nie chciał dowiedzieć się przypadkiem, że to prawda i w ciągu paru sekund zdecydować czy się wypiera własnej krewnej czy też musi jej bronić nie znając sytuacji i zapewne wychodząc na durnia. Na pewno nie robił tego, by mieć powód do zerwania kontaktów, choć z oczywistych względów myśl, że jego siostra mogła pracować w burdelu jakoś go odrzucała. Ale już za dużo razy słyszał o niej plotki i wolał się jednak zmierzyć z prawdą niż potem w duchu martwić, że nie zrobił nic zawczasu, szczególnie jeśli się stałoby coś strasznego. Nie był nigdy w burdelu, ale umiał sobie wyobrazić na jakich typków mogła trafić Dali.
- Nie pierwszy raz – uśmiechnął się pod nosem, choć nie był to zbyt wesoły uśmiech. Ale jeśli Daliana miała być szczera to też mógł, nim się rozejdą, prawdopodobnie interpetując w głowie przebieg tej rozmowy po sto razy. Spojrzał jej w oczy, na chwilę go jakby zatkało, niczym królika, w którego stronę pędziło auto. Nie umiał uspokajać ani ułatwiać rozmowy, więc postawił na dotychczasową taktykę jaką było nie owijanie w bawełnę. Wiedział, że jeśli teraz zaprzeczy i zmienią temat będzie tylko gorzej, burza myśli w jego głowie nie da mu żyć. - Proszę, po prostu powiedz - odwrócił wzrok, jakby się zawstydził tą prośbą, ale postawę miał pewną.

Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Czego uszy nie słyszą, to i ich nie oburza. Kłamstwo, jeden z niewybaczalnych grzechów, a przychodzi tak łatwo. Chociaż technicznie Dali nigdy nie skłamała bratu, a zręcznie omijała nieprzyjemne tematy, to i tak czuła pod skórą hipokryzje swoich działań. Sama oczekiwała od innych szczerości, a od siebie dawała tyle na ile było ją stać. Jeszcze parę lat temu wstydziłaby się takiego zachowania, ale też parę lat temu w życiu nie postawiłaby się w swojej sytuacji- dziwki z dzieckiem, która właśnie zamierza wyjawić swój sekret bratu. Zanim jednak to nastąpi, sięgnęła po kubek kawy i upiła z niego duży łyk. Zastrzyk energii nigdy nie zaszkodzi. Może zaraz będzie musiała uciekać, bo reakcja brata była całkowitą niewiadomą. Czy zachowa się jak przystało na Shacklebolt’a - wyjdzie i już nigdy więcej o niej nie pomyśli? Czy będą jak będą się mijać na ulicy to spojrzy w inną stronę? A może splunie pod jej buty? Oby nie. Znała Udo na tyle by wiedzieć, że ma dobre serce i nie powinna spodziewać się wygnania, aczkolwiek nigdy nic nie wiadomo.
- Ok. To prawda. I za nim zaczniesz panikować - jest to moja decyzja i jestem z nią w 100% szczęśliwa, rozumiesz? Jestem tam bezpieczna, nie cierpię na brak środków do życia i nikt mnie do tego nie zmusza. - wyrzuciła z siebie ciurkiem to co miała do powiedzenia i teraz tylko czekała na reakcję brata. Ostatnią rzeczą, jaką chciała to rozmowa o powodach i okolicznościach podjęcia takiej decyzji. Prawda była taka, że wątpiła by Udo ją zrozumiał. Ba, nawet jakby wytłumaczyła mu dokładnie, podając z przykładami sytuacje z życia, to i tak nie byłby w stanie postawić się w jej butach i poczuć to co ona. Ten przypływ władzy, tę dawkę adrenaliny, gdy poza ubraniami zdejmowała z klientów wszystkie ich sekrety. Gdy siedziała później na papierosie przeglądając portwel i inne dokumenty uśpionego klienta. Nikt nigdy nie będzie podejrzewać dziwki o ambicje, spryt czy inteligencje. Wtapiała się w każdą sytuację jak kameleon, wiedząc dokładnie co robi.
-Em…może chcesz coś mocniejszego? - zapytała, gdy chłopak zbierał myśli. Chciała zacząć dzień z kawą jak normalna osoba, ale nie… gdzie tak. Kawa, śniadanko, pogaducha o dziwkach i może frytki do tego? Sięgneła do szafki kuchennej i wyjęła z niej napoczęte whiskey od Enzo. Nalała trunku do masywnych szklanek i przysunęła jedną z nich do brata.

Obserwował ją, starając się nie robić tego nachalnie, kiedy zbierała się, by mu odpowiedzieć. Czy gdyby prawda była prosta to zwyczajnie nie powiedziałaby Oczywiście, że nie jestem, głuptasie i dalej rozmawialiby na przyjemniejsze tematy, gdy jego obawy zostałyby uspokojone? Czasami cisza sama w sobie jest odpowiedzią, oczywiście jeśli człowiek słucha podświadomości, a zarazem umie oddzielić swoje emocje od toku rozumowania. Gdyby tak nie przeżywał tej sytuacji zapewne znałby już odpowiedź i oszczędził siostrze układania w głowie wyjaśnień do niego.
Nim zdążył się oswoić z tą myślą Daliana już zaczęła się tłumaczyć z tego, a jemu słowa przelatywały bez większego zrozumienia, co zapewne było widać po jego minie. Nawet nie wiedział co w pierwszej, a nawet kolejnych chwilach odpowiedzieć, więc ostatecznie również sam się napił, kupując sobie trochę czasu, którego nie umiał wykorzystać. Nie wiedział czy bardziej chce mu się płakać, czy raczej jest wściekły, choć nie wiedział na co lub kogo, czy też jest zmartwiony, no bo skoro może wyrzuciła to z siebie ciurkiem może nie chce zwyczajnie mieszać go w swoje problemy?
Na jej pytanie tylko pokiwał głową trochę się obawiając jeszcze jaki ton głosu podświadomie przybierze. Nie umiał jakoś uwierzyć, że można trafić do tego zawodu i być zadowolonym. Większość historii, które słyszał z tym zawodem to motywacja zwana desperacją, ewentualnie przejęciem schedy po matce. Czy mu coś umknęło i pozwolił siostrze tak się stoczyć? Czy naprawdę coś mu umyka, a jeśli tak to co? Gdyby mógł to zacząłby krzyczeć. Albo wyszedłby bez słowa i wróciłby w momencie, gdyby już wiedział co powiedzieć. Ale mógł znieczulić się jedynie whiskaczem od Dali.
Miał nadzieję, że jego siostrzenica nie podsłuchuje ich rozmowy. To nie byłaby dobra metoda dowiadywania się prawdy o świecie dorosłych.
Trochę za gwałtownie wziął naczynie z alkoholem, przez co na stole pojawiła się mała, brązowa plama. Shacklebolt nie mając teraz głowy do nerwowego szukania ścierki (co pewnie by zrobił, gdyby lepiej myślał) wytarł ją na szybko rękawem. Wiedział, że jak skrzat to upierze magią to nie będzie nawet śladu. Może w ogóle powinien go czasem tu przysłać, by ułatwił Dalianie życie? Jakoś nigdy o tym nie pomyślał. Wreszcie łyknął whisky, ale za dużo naraz, więc jeszcze zdążył zakaszleć. Jeśli Dali mogła mieć wątpliwości czy to przeżywa, to po takiej ilości przypadków spokojnie mogła strzelać, że owszem. - Jak możesz być bezpieczna? - spytał wreszcie, zupełnie w to nie wierząc. - Nie wiesz z jakimi zamiarami wejdzie kolejny klient - a przecież czasem słyszał, za co jeden czy drugi typek na Nokturnie płacił tamtej dziwce, czego to nie zrobiła, a także jak się o nich wyrażali. Nie chciał, żeby tak patrzyli na jego siostrę, żeby jej płacili za coś podobnego, żeby...
Przecież nawet jakby dawał w pysk każdemu, o którym by się dowiedział, że przegina pałę to i tak znajdzie się kolejny, o którym się nie dowie. Nic, tylko się załamać, naprawdę nie wiedział co powiedzieć. Chciałby wierzyć, że Dali jest szczęśliwa, ale Nokturn też zrobił swoje. Aż zasłonił twarz, jakby zawstydzony i zaczął znowu: - Czy to przeze mnie? Bo ci za mało pomogłem?

Czy istnieje lepszy sposób na wyjawienie niezbyt wychwalanej profesji, szczególnie bratu? Dyskusyjnie, mogła od razu postawić flaszkę na stole, wypić razem parę kieliszków i może alkohol zamortyzowałby tę nowinę? Coś należało zrobić inaczej, bo ciężki wyraz twarzy Udo wskazywał albo na nadchodzący zawał, albo na szykującego się barwnego pawia, który był gotowy na odwiedziny jej pięknie wyczyszczonych kuchennych kafelków. Tak to jest, jak przychodzi się z rana, zadaje trudne pytania i jeszcze oczekuje szczerej odpowiedzi! A mógł przecież pozostać w słodkiej niewiedzy i oszczędzić ich obojgu tych niezręcznych chwil.
Daliana poprawiła się błyskawicznie, stawiając przed bratem szklankę zapełnioną do połowy whiskaczem. Oczywiście polała i sobie, licząc na to, że zmyje chodź trochę nękających ją myśli i uczuć. Za jednym pociągnięciem opróżniła szklankę czując jak słodk-gorzki liquid wypala jej gardło jak nigdy, ale jednocześnie luzuje zaciśnięte mięśnie klatki piersiowej. Powoli wypuściła powietrze z ust, ponownie napełniła szklankę, czekając, aż Udo ocknie się z szoku.
- Em…Udo? - zaczęła nieśmiało, gdyż przedłużająca się cisza szargała jej nerwy pomimo prób znieczulenia. Być może brat ją usłyszał, a może po prostu wyrwał się z natłoku myśli, ale… w końcu usłyszała jego głos - przepełniony niedowierzaniem, niezrozumieniem i nutką… niesmaku?
Spodziewała się pytań, jakże inaczej. Spodziewała się odrazy, może trochę złości, zdecydowanej awersji. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz, kiedy Shacklebolt musi skonfrontować się z okropnymi, szokującymi wyczynami Dali. W sumie to idzie się przyzwyczaić.
- Jak mogę być bezpieczna? Udo, nie obrażaj moich umiejętności. Cokolwiek teraz sobie myślisz o mnie, nie zmienia tego, że cholernie dobra ze mnie czarownica. Żaden pijany dureń z Rozbrykanej nie tknie mnie bez moje zgody. Zresztą, nie powiesz mi, że twoja praca jest w pełni bezpieczna? - zapytała unosząc prowokacyjnie brwi. Udo zdecydowanie nie był aniołkiem. Tak czy inaczej, Daliana nie potrzebowała bodyguarda (nie żeby Rozbrykana oferowała prywatną ochronę). Też coś. Nie każdy klient był agresywnym gburem, chcącym tylko osiągnąć szczyt dominując nad kobietą. Zaskakująca większość szukała po prostu bliskości i zrozumienia. Przychodzili do niej zapomniani mężowie, rozkochani w pracy aurorzy, czy zestresowani politycy. Wszyscy desperacko szukający zapomnienia.
- Co?! - uniosła na chwilę ton głosu spoglądając na brata zszokowana. Sugestia, zapewne wynikająca z troski, ale wezbrała w czarownicy lekkie oburzenie. - No chyba sobie żartujesz? - zamrugała parę razy powiekami czekając na potwierdzenie - Nie, Udo. Posłuchaj bardzo uważnie. Ta decyzja nie miała NIC wspólnego z tobą i twoją rolą w moim życiu. Jestem Ci wdzięczna za wszystko co zrobiłeś, ale nie chce niczego od Ciebie poza twoją obecnością. Czy uwierzysz, jak powiem, że po prostu…lubię seks? - czy to aż tak niewyobrażalne? To już nie te czasy, by kobiety siedziały zamknięte i przygotowywały się do roli statuetki męża, którego poznają dopiero po ślubie. A przynajmniej nie w jej głowie. Praca prostytutki miała wiele do zaoferowania. Seks w większości sprawiał jej przyjemność oraz stanowił źródło najskrytszych informacji. Alkohol i kawał kobiecego ciała potrafiły rozwiązać każdy zawzięty język. Jeżeli pojawił się na horyzoncie stary, obrzydliwy dziad, wystarczyło odpowiednio go zahipnotyzować. I chociaż zdarzali się… oporni - szczególnie wśród ambitnych zwolenników czystej krwi, to jeszcze nigdy nie ucierpiała. Nie poważnie.

Pytanie, czy mógł jeszcze pozostać w niewiedzy, kiedy niepokojące plotki docierały do jego uszu, a on jedynie w kółko zaprzeczał bez większego przemyślenia albo udawał, że nie wie o co chodzi, pewnie ktoś chce mu dopiec. Nie, żeby to było częste, ale wystarczająco powtarzające się, by zaczął czuć się zaniepokojony.
A teraz dostał potwierdzenie najgorszych przypuszczeń.
Czuł, że będzie potrzebował czasu, by sobie to poukładać w głowie. W końcu taka nowina to nie byle co. Trochę jak przyznanie się do rozpoczęcia kariery politycznej bez żadnych prób wcześniej przy wsparciu bliskich. Ale nie miał przecież tego czasu. Co Dali by sobie pomyślała, gdyby wstał i wyszedł właśnie w tym momencie? Więc zostało mu siedzieć i mieć nadzieję, że jakoś sensownie przebrną przez tę rozmowę.
Wypił to, co mu nalała, trochę za szybko, przez co się rozkaszlał, a łzy nabiegły do oczu. Może był durniem. Może powinien ją śledzić, upewnić się gdzie tak naprawdę spędza porządną ilość godzin, a dopiero potem dopytać się, czy nic jej nie grozi, odkryć, czy nie powinien zainterweniować. To nie było by zdecydowanie tak szczere i bezpośrednie, do tego wskazywało na jego brak zaufania do siostry, ale może wszystko przyszło by łatwiej? Bo rozmowy nawet i w takim wypadku raczej by nie uniknęli, choć on sam mógłby wyjść na kontrolującego siostrę idiotę.
- Ale przecież... Przecież nie mówię o bezpieczeństwie tylko dosłownie w pracy - nie wiedział jak się wyrazić. Wolał sobie Daliany nie wyobrażać akurat wtedy, ale poza... Mogła trafić na kogoś ze szkoły, kto by ją rozpoznał. Albo zarazić się jakąś wenerą, wiadomo, z magią było prościej, ale dalej. Albo trafić na kogoś, kto zacznie ją szantażować... Było tyle opcji, które kłębiły mu się w głowie, a zaczynały się od potwierdzenia miejsca pracy starszej z obecnych tu Shackleboltów. - Ja chociaż mam kolegów, co w razie czego pomogą dać wpierdol - w tej kwestii mógł być z nią szczery. Ich kontakty były tajemnicą, tak jak wiedza, którą obecnie o sobie dzielili. Choć czuł, że ta odkryta dziś tajemnica będzie dla niego ciężarem instynktownie czuł, że lepiej nikomu o niej nie wspominać. - Nie wiem, czy łapiesz, czego nie umiem ci przekazać, ale nie chodzi mi tylko o bezpośrednie zagrożenia w... Twoim miejscu pracy - słowo burdel jakoś nie mogło teraz przejść mu przez gardło.
Trochę niezręcznie się czuł przy wyznaniu siostry, ale czy to naprawdę mogło dziwić? Przy rodzinie przecież nie gadało się o seksie, przynajmniej nie w ich rodzinie. I chyba każdej czującej się częścią śmietanki towarzyskiej tego kraju. Ile jeszcze to zajmie, nim zacznie się o tym mówić w tych sferach? Tego pewnie nikt nie wiedział. Może Nene, ona w teorii mogła przewidzieć zmianę obyczajów.
- Ja też lubię - przyznał trochę wstydliwie. Bo co, miał zaprzeczyć, że nie interesowało go ciało niewieście? W to nawet on by nigdy nie uwierzył. Zdecydowanie nie zostałby mnichem. Ale dalej czuł różnicę, choć nie wiedział czy nie chodziło o zwykły podział, że jako facet miał w tej kwestii większą akceptację społeczeństwa i podświadomie sam się kierował tym podziałem. - Ale ty chyba nie masz wyboru z kim chcesz a z kim nie chcesz, nie? - jakie to było niezręczne, ale aż musiał się upewnić, że naprawdę nie jest zmuszana do typków, którzy ją brzydzą. Nie wiedział jeszcze, co by zrobił, jakby się dowiedział, że owszem, jest, ale zapewne pięść by go zaświerzbiła.
Szczerze mówiąc czuł się jak dziecko we mgle. Czuł, jakby ta rozmowa odbywała się na temat fikcyjnej sprawy, nie wiedział zasadniczo co mówić ani jak postępować - podręcznik savoir vivre'u w najlepszym razie pewnie zaleciłby uciąć temat jako niegrzeczny - a do tego nie był pewien czy w ogóle dobrze robił brnąc w to.
Może powinien jednak wrócić do domu, najebać się nie mówiąc nic Nene i spróbować uwierzyć na słowo, że Dalianie naprawdę nie dzieje się krzywda.
Ostatecznie, po dłuższej rozmowie, Udo z jako takim zrozumieniem pożegnał się z siostrą mając nadzieję, że nic złego w półświatku jej nie spotka.

Koniec