Home Sweet Home [Najm&Vijaya]

lipiec, rok 1978

Z tego, czego zdołała się dowiedzieć, Leicester był drugim co do wielkości miastem, w którym w największej liczbie osiedlali się Hindusi. Pierwszą był Londyn. Natomiast nauczona doświadczeniem, nie chciała rzucać się od razu na głęboką wodę – wolała zacząć od okolic stolicy i w ten sposób zacząć budować sobie pewną renomę, aby zakończyć swoją działalność w Londynie. Wiedziała, że nie będzie łatwo i czeka ją ogrom pracy, ale cóż – taką podjęła decyzję.
Zostawiła Indirę Gandhi samą. Do tej pory premier Indii mogła liczyć zawsze na jej wsparcie, jednak w momencie, w którym to los czarodziejów wisiał na włosku, stało się jasne, że ścieżki dwóch kobiet muszą się rozdzielić. Nawet jeśli Indie nie podlegały już Wielkiej Brytanii, to i tak świadoma była, iż jeśli Brytyjskie Ministerstwo upadnie, nic nie stanie na drodze czarnoksiężnikom, aby zaprowadzić zamęt również w pozostałych krajach Europy, a może z czasem też i świata. Podobnie mieszał Grindenwald, podobnie wyglądały mugolskie wojny. Każdy zaczynał od własnego podwórka, aby mieć na czym się oprzeć, gdy będzie zdobywał świat.
Nie mogła do tego dopuścić. I chociaż porzuciła chwilowo własną ojczyznę na rzecz obcego kraju, który jeszcze prawdopodobnie o niej nie usłyszał nic, a jeśli już to raczej niewiele, to wiedziała, że zaczęcie od własnych rodaków na obcej ziemi może przynieść jej wsparcie. Kto inny rozumiałby ją lepiej niż oni? I kogo innego ona zrozumiałaby lepiej?
Niestety, jak to zwykle bywa, nie mogła przenieść się z dnia na dzień w wyznaczone miejsce i od razu ogłosić się zbawicielką narodów. Może nie zależało jej nigdy konkretnie na tym tytule, ale nadal – operacja wymagała długoterminowego planowania, a zacząć należało od tak podstawowych rzeczy jak… miejsce zamieszkania.
Ród Pujari, chociaż nie mógł narzekać na brak majątku, nigdy nie miał posiadłości w Wielkiej Brytanii – toteż pierwotnie był to problem, skoro chciała się tam przenieść. Dopiero po jakimś czasie zapadła decyzja odnośnie wybudowania dworku w głębi Lawn Wood. A matka Vijayi zasugerowała, aby zwróciła się do jej szwagra –siostra bowiem wyszła za mąż za mężczyznę nazwiskiem Shafiq, i chociaż opuściła rodzinne Indie, to kobiety nadal utrzymywały kontakt. Faktycznie, gdy sięgnęła pamięcią, zdołała sobie przypomnieć ciotkę, wujka i ich małego wówczas syna, którym czasami opiekowała się, zanim sama poszła do szkoły i kontakt w jakiś sposób się urwał. Nie interesowała się wtedy tym za bardzo – w zasadzie nic jej nie interesowało, poza zabawą z rówieśnikami – ale okazało się, iż członkowie rodu Shafiq słynęli ze swoich zdolności architektonicznych, a komu mogłaby powierzyć wykonanie tego zadania jak nie rodzinie?
Zależało jej głównie na tym, aby posiadłość została dobrze ukryta i zabezpieczona, nie tylko przed mugolami, ale też i przed wrogimi czarodziejami. Oraz na tym, aby znalazło się w niej miejsce dla rodziny – gdyby ta chciała przyjechać – a także dwóch dość egzotycznych zwierząt, które miały dołączyć do niej następnego dnia.
Przyjechała na wyznaczone miejsce, póki co, z kilkoma bagażami, a dopiero po obejrzeniu i lepszym zaznajomieniu się z dziełem, przybędzie tutaj reszta jej rzeczy. Z drugiej strony, sporo także będzie musiała sobie kupić, bo w Indiach nosiła głównie sari – chociaż kraj ulegał europejskiej modzie, to rzadko pojawiała się w ubraniach ze wschodu.
Tak i zresztą dzisiaj pojawiła się w czerwonym sari, które wykończone było delikatnymi, złotymi zdobieniami, z włosami rozpuszczonymi. Zaskoczył ją fakt, że przywitało ją dwóch mężczyzn – spodziewała się spotkać jedynie wujka. Zawiesiła na dłuższą chwilę spojrzenie na tym drugim, nim przeniosła wzrok znów na Muhammada i skinęła mu głową na przywitanie.
— Mam nadzieję, że nie przybyłam za wcześnie – rzuciła mimochodem, cokolwiek, byleby tylko zagaić rozmowę.

Nie wiedziałem, dla kogo przeznaczona była posiadłość, którą projektowałem z ojcem. Być może ojciec powiedział mi to na początku całego zlecenia, ale rzadko kiedy skupiałem się na tym, dopóki projekt nie był gotowy i nie należało zaprezentować go zleceniodawcom. Nazwisko, które czasem wymieniał, mówiąc o całym przedsięwzięciu powinno było od razu powiedzieć mi wszystko, co chciałem wiedzieć, ale dlaczego miałbym połączyć nazwisko – noszone kiedyś przez moją matkę oraz przez prawie trzysta tysięcy innych Hindusów – nie tylko z moją rodziną, ale też z kuzynką? Ponadto z nie byle jaką kuzynką, ale z Vijayą Pujari? Może bywam nieuważny, jednak gdyby ojciec chciał dać mi jasno do zrozumienia, że projektowaliśmy dom dla członkini naszej rodziny, zrobiłby to należycie.
Vijaya Pujari pojawiała się w regularnych odstępach w naszym domowym życiu, chociaż dawno już nie widziałem jej twarzą w twarz. Miałem jedynie mgliste wspomnienia z moich dziecięcych lat, kiedy zdarzało nam się całą trójką odwiedzać siostrę matki, a ona musiała się mną zajmować. Właściwie to ciężko było mi przypomnieć sobie nawet jej twarz albo głos, kiedy szykowaliśmy się z ojcem na jej przyjazd do Leicester. Czy wyglądała podobnie do mojej matki? Wydawało mi się, że były z siostrą bardzo do siebie podobne. A może wcale nie? Może to tylko mój umysł płatał mi figle i mieszał twarze znajomych osób. Cóż, niezależnie od mocy mojej pamięci, miałem okazję ją odświeżyć.
Trochę nie fair byłoby co prawda udawać, że kontakt z Vijayą urwał się, gdy poszedłem do szkoły, ale w większej mierze tak właśnie było. Jedyne nowe wiadomości z jej życia matka serwowała mnie i ojcu jako ciekawe wieści od swojej siostry, kiedy dostawała długo wyczekiwany list z Indii. Dzięki temu wiedziałem, że moja kuzynka pięła się w swoim kraju po szczeblach kariery politycznej i chociaż matka nie do końca potrafiła opowiedzieć mi, co dokładnie Vijaya robiła w owej polityce (a moje pojęcie o tym było jeszcze mniejsze), to duma, jaką czuła moja matka udzielała się i mnie. Dziwne – czuć się dumnym z posiadania kuzynki, o której nie wie się nic poza urywkami z jej życia; której nawet się nie pamięta. Bardzo dziwne.
W końcu jednak nadszedł dzień jej przyjazdu i stanęliśmy naprzeciwko siebie, po raz pierwszy od dawna. Nie wiedziałem, jak bardzo się zmieniła, ponieważ jej twarz z dawnych lat zatarła mi się w pamięci. Ale na pewno się zmieniła, czułem to, choć nie potrafiłbym wskazać palcem przyczyny. Może to wszystko wynikało z tego, że jej ubiór, jakkolwiek odpowiedni w Indiach, tutaj wyglądał nieco niespójnie – jakby wklejono ją na tło angielskiego krajobrazu z jakiegoś żurnala. Ale czy mogłem się temu dziwić? Matka przez tyle lat małżeństwa przywykła do ubierania się po angielsku, a Vijaya dopiero co pojawiła się tutaj. Chyba powinienem być wyrozumiały.
Ojciec skłonił głowę na przywitanie, więc zrobiłem to samo. Czułem, że Vijaya patrzyła na mnie, więc nie chciałem popełnić w jej obecności żadnego faux pas. Zapewne przywykła do bardzo sztywnego kodeksu zachowania, skoro zajmowała się polityką na tak ważnych stanowiskach. Poza tym biła od niej aura powagi, trochę przytłaczająca w pierwszej chwili.
— Absolutnie nie — odpowiedział ojciec. Bardzo typowa dla niego lakoniczna odpowiedź upewniła mnie w przekonaniu, że uznawał to spotkanie za przede wszystkim biznesowe. Dziwne. — Oto klucz. — Zaprezentował pokryty złotem i miedzią przedmiot w bardzo niestandardowym, wygiętym kształcie. — Przyłóż różdżkę tutaj — polecił, pokazując drobny kamień szlachetny wszczepiony w główkę klucza.
Nie wiedziałem wcześniej o tym kluczu, dlatego czekałem z niecierpliwością, co miało się stać, gdy Vijaya przyłoży do niego różdżkę. Może miał to być jakiś specjalny system zabezpieczeń? A może tylko część efektownej prezentacji? Spojrzałem na twarz kuzynki – wydawało się, że także nie wiedziała, czego się spodziewać.

Przez ani jedną chwilę nie przypuściła, że mężczyzna towarzyszący Muhammadowi był jej kuzynem, którym bardzo dawno temu opiekowała się przy rodzinnych spotkaniach. Przypuściła raczej, że to jego pomocnik albo asystent. Zdawało jej się zupełnie logiczne, że architekt miewał osoby, które pomagały mu przy wykonywaniu albo zdawaniu projektów. Tak samo jak politycy miewali swoich sekretarzy i cały szereg podwładnych, którymi dowodzili, którzy wspomagali ich pracę.
A ponieważ nie zostali sobie przedstawieni, przypuszczała, że tak właśnie musi być. Nie chciała być lekceważąca w stosunku do mężczyzny, toteż posłała mu krótki uśmiech na znak, że zauważa go i nie ignoruje jego obecności, jednakże jej uwaga póki co skupiła się na Muhammadzie, który dzisiaj był bardzo rzeczowy. Być może spieszyło mu się, albo się stresował. Wiele osób mówi, że nie powinno się robić nteresów w rodzinie – i może Shafiq też obawiał się jakichś konsekwencji z tego tytułu?
Vijaya, pomimo kariery politycznej, nie chciała być ani wrzodem na czyimś tyłku, ani wykorzystywać bliskich czy własnej rodziny. Być może uczciwy oraz polityk stały ze sobą w opozycji, jedno było oksymoronem drugiego, ale naprawdę – starała się. Może dlatego miała tak bardzo pod górę. Jak choćby ta sytuacja z Indirą, gdzie zostały wykorzystane i oszukane przez pozostałe partie, żeby tylko mogły dorwać się do władzy. Skończyło się to dość tragicznie do kraju – dla przykładu inflacja, z którą walczyły, ponownie zaczynała się pogłębiać – ale w końcu byli u władzy, prawda?
Gdyby tylko ludzie, którzy tak pragną rządzić, mieli dobry plan i dbali o coś więcej niż tylko własne dobro.
Wyrwała się w końcu z tych dziwnych przemyśleń, kiedy wujek zaprezentował jej bardzo nietypowy klucz, pokryty złotem i miedzią. Już on sam, jego ozdoby i osobliwość przypadały jej do gustu, na pewien sposób czuła, że do niej pasują – więc co dopiero będzie, kiedy zobaczy dom?
Uniosła lekko brwi, kiedy poprosił, żeby dotknęła różdżką kamienia w górnej części klucza. Nie miała pojęcia, jaki miało to uzyskać efekt. Nawet przelotnie spojrzała na twarz asystenta Muhammada, ale ten najwidoczniej również nie miał o niczym pojęcia, zdawał się równie zdziwiony co i ona. Ale ostatecznie sięgnęła po różdżkę ukrytą w połach swojego sari (było to dość osobliwe miejsce na jej trzymanie, ale potrzeba matką wynalazków), po czym, zgodnie z poleceniem Shafiqa, dotknęła nią szlachetnego kamienia na kluczu, zerkając kontrolnie na twarz wujka, jakby z niej zamierzała wyczytać, co za chwilę się stanie.

Kiedy różdżka Vijayi dotknęła kamienia, cały klucz rozbłysnął złotym światłem. Powietrze kilka metrów dalej zadrżało i nagle rozdzieliło się jak kurtyna, odsłaniając ogromną posiadłość zwróconą frontem do nas. Jak zawsze gdy przychodziło mi oglądać budynek zbudowany z naszych planów, przez chwilę wpatrywałem się w niego znieruchomiały, nie potrafiąc ukryć uśmiechu. Chyba nigdy nie mogłoby mi się znudzić oglądanie zmaterializowanych linii i wyliczeń, które robiliśmy z ojcem na kartkach. Chociaż było to coś dość prozaicznego w swoich założeniach – budowanie jest przecież tylko stawianiem cegły na cegle – ja zawsze widziałem w tym coś niezwykłego, magicznego. Pomyślałem więc, że to przedstawienie z kluczem było pięknym spektaklem zarówno dla nas, jak i dla kuzynki.
Czerpaliśmy z ojcem inspirację do tego projektu głównie z naszej pamięci (nie na próżno odwiedzaliśmy przecież rodzinę matki w Indiach) oraz ze zdjęć z nieco przestarzałej książki o mariażu architektury angielskiej i hinduskiej, którą ojciec ocalił przed wyrzuceniem, gdy jego pracownia przechodziła gruntowny remont kilkanaście lat temu. W rezultacie front prezentował się dość klasycznie, angielsko i byłby być może zbyt prosty jak na posiadłość tak ważnej osoby jak Vijaya, gdyby nie obecność występujących z lica elewacji wykuszy zakończonych półkopułami, z oknami zakończonymi ostro, prawie neogotycko. Ponadto wejście zaczynało się w głębi otwartego ganku filarowego i miało kształt podkowiastego łuku przyozdobionego wytrawioną w budulcu arabeską.
— Mam nadzieję, że dom spełni twoje oczekiwania — powiedział ojciec, zupełnie jakby się żegnał. — Klucz jest teraz związany z twoją różdżką, więc tylko ty możesz zdejmować zaklęcia maskujące. Nieproszeni goście nie powinni nic tutaj zobaczyć wedle twojego życzenia. — Odchrząknął po tej długiej jak na niego przemowie. — A teraz przepraszam, ale resztę domu pokaże ci Hamad. Mnie wzywają inne zobowiązania.
Skinął na mnie głową, oczekując, że przejmę od teraz inicjatywę. Oczywiście nie raczył mnie uprzedzić, że miałem zająć się oprowadzaniem kuzynki po jej posiadłości ani też nie miałem pojęcia, jakie inne naglące sprawy mogłyby odciągać go od dokończenia prezentacji dla członka naszej rodziny. Wydawało mi się bardzo dziwne, że tak łatwo oddawał tak ważny obowiązek mnie. Czy to miała być jakaś forma zaszczytu? Czy powinienem według niego czuć się wyróżniony, że powierzał mi prezentację projektu przed kuzynką? A może wcale nie był to zaszczyt – zwyczajnie nie czuł przymusu modyfikowania swoich planów dla Vijayi. Ciężko było mi domyślić się prawdziwych celów ojca, jak zwykle. Jedynym pewnym elementem była nieodwołalność jego decyzji.
— Do zobaczenia — pożegnał się jeszcze krótko i teleportował.
Patrzyłem w lekkim niedowierzaniu na jego znikającą postać. Nie wiedziałem nawet, czy w całej tej sytuacji czułem bardziej złość czy tremę. Może oba naraz. Nawet jeżeli Vijaya była moją kuzynką, częścią rodziny, to nie rozmawialiśmy już tak dawno, że wydawało się to prawie nierzeczywiste. Poza tym byłem wtedy tak mały, że właściwie nie mogłem dla niej być nikim więcej niż dzieckiem, którym należy się opiekować. Teraz dzieliła nas oczywiście taka sama różnica lat, ale oboje byliśmy dorośli. Jak w takim razie mieliśmy rozmawiać? I czy mogła potraktować mnie serio, skoro byłem dla niej prawie jak dziecko? Gdybym mógł, chętnie bym się wycofał. Ale taka opcja nie wchodziła w grę, ktoś w końcu musiał oprowadzić ją po jej nowym domu.
Postanowiłem, że postaram się zachowywać tak, jakbym prezentował budynek zwykłemu klientowi. Tak, to było najlepsze podejście, prawda?
— Może zaczniemy od salonu w lewym skrzydle? — zaproponowałem zduszonym przez tremę głosem. Opanuj się, powtórzyłem w myślach kilka razy. — Stamtąd przejdziemy do wewnętrznego dziedzińca z ogrodem.

Musiała przyznać, że wujek, chociaż dość oszczędny w słowach, naprawdę wiedział, jak zrobić wrażenie.
Tuż po dotknięciu różdżką, klucz rozbłysnął złotą poświatą, a powietrze nieopodal nich zdawało się zadrżeń. Niczym zza kurtyny, zaczął wyłaniać się dom ukryty wcześniej przed ich spojrzeniem, a na wargach Vijayi pojawił się delikatny uśmiech.
Myślała co prawda o jakimś zaklęciu zwodzącym, które by odpychała nieproszonych gości od tego miejsca, albo o jakiejś iluzji, która sprawiałaby, że dom wyglądał na zrujnowany… ale ten pomysł był nawet lepszy. Mogła nad nim zapanować i mieć go pod kontrolą. Pytanie tylko – co było, gdy przekroczyło się kurtynę iluzji? Czy natrafiało się na nic, czy łamało się barierę i natrafiało się dokładnie na dom pośrodku niczego?
Miała nadzieję, że to pierwsze.
Zamierzała o to zapytać w następnej kolejności, jednakże uznała to za niegrzeczne przynajmniej na tę chwilę, i przebiegła w ciszy spojrzeniem po budowli swojego nowego domu.
Chyba sama nawet wydała taką instrukcję, aby wyglądał dość zwyczajnie, najlepiej angielsko, aby zewnętrznie pasował do kultury. Głównie ze względu na to, iż miała na uwadze zaklęcia zwodzące – jednakże skoro wujek pozytywnie zaskoczył ją już własną pomysłowością, trochę żałowała, że nie dała mu pełnej wolnej ręki. Jednakże! Dom prezentował się naprawdę pięknie i okazale, a ostro zakończone okna i wejście w kształcie łuku, z gankiem filarowym, aż za bardzo przypominał jej architektoniczne rozwiązania w pałacach w ojczyźnie.
Oderwała spojrzenie od budynku, kiedy wujek odezwał się na głos. Zdziwił ją po raz kolejny, ale już nie tak bardzo pozytywnie – nie spodziewała się, że tak szybko postanowi opuścić ją i pozostawić przy okazji bez odpowiedzi. Przyjęła jego słowa, żegnając się z nim krótkim skinieniem głowy, jednakże wciąż w jej umyśle krążyły niezadane pytania. Czy wspomniany wcześniej Hamad będzie znał na nie odpowiedzi? Spojrzała na niego dość badawczo. Nie chciała go oceniać i szczerze miała nadzieję, że tak właśnie będzie, chociaż poddała to w lekkie zastanowienie, gdy chłopak wydawał się tak samo zdziwiony, jak i ona.
Mimo wszystko, jego pierwsze słowa brzmiały jak wyjęte z ust profesjonalisty, dlatego nie odezwała się ani słowem w tym temacie i tylko skinęła głową, ruchem dłoni pokazując, aby prowadził.
— Nurtuje mnie jedynie jeszcze pytanie, jak działa iluzja, nad którą panuje klucz. Czy jest ona kurtyną, pod której przejściem skutkuje tym, że dom będzie znów widoczny, czy też raczej przy zetknięciu się z nią, nie natrafia się na żadną przeszkodę? – zapytała, podążając za raczej młodszym od siebie mężczyzną w akompaniamencie pobrzękujących na jej kostkach bransoletek, z uwagą patrząc raz na niego, raz na dom, aby przypadkiem niczego nie przegapić.

Skinienie głową uznałem za niewerbalną zgodę na rozpoczęcie oprowadzania, więc, nadal próbując opanować drżenie głosu i kończyn (zapewne było to tylko w mojej głowie), poprowadziłem Vijayę przed wejściowy portal do otwartego holu. Zanim wyciągnąłem rękę, żeby wskazać, w którą stronę znajdował się element, o jakim właśnie chciałem coś powiedzieć, upewniałem się, aby była sztywna jakby spetryfikowana – lepiej tak niż gdyby trzęsła się jak galareta. Mimo tego skupiania się na opanowaniu swojego ciała, odkryłem, że potrafiłem bez problemu snuć rzeczową opowieść o różnych rozwiązaniach architektonicznych, których użyliśmy z ojcem podczas projektowania tej posiadłości. Nie było to przecież nic innego niż narracja, jaką często prowadziłem w głowie podczas pracy. Wystarczyło teraz tylko ją zwokalizować.
Wtedy jednak nastąpiło pytanie, na które nie byłem gotów. Jeżeli moja kuzynka chciałaby usłyszeć o technikach używanych do budowy półkopuł albo do wytopu szkła na te strzeliste zdobione okna, postarałbym się jak najwierniej oddać to, co wiedziałem na ten temat, chociaż jako architekt nie zajmowałem się takimi rzeczami własnoręcznie. Wystarczyło za to zapytać o taki drobny szczegół, jakim był ten klucz (skądkolwiek ojciec go wytrzasnął), żebym zatrzymał się wpół kroku. Zamarłem jak wadliwa pozytywka albo jak jedna z moich rzeźb, z uniesioną do połowy ręką, którą zamierzałem pokazać… Już nawet nie wiedziałem co. Musiało to wyglądać komicznie.
Ani razu przy naszej wspólnej pracy ojciec nie wspomniał o owym kluczu. Do czego mógł służyć? Nie było niespotykane, żeby dawać właścicielom symboliczne klucze, niektóre miały nawet przyjemne dla oka magiczne właściwości. Niektóre rzeczywiście otwierały frontowe drzwi, niektóre były tylko atrapami, które poświadczały bardziej prawo własności i stanowiły jednocześnie podpis Shafiqów na ukończonym zamówieniu. Nie przypominałem sobie jednak, żeby ojciec dla któregokolwiek z poprzednich zleceń tworzył specjalny klucz, który spowijał budowlę w iluzji. Czy był to jednorazowy efekt kurtyny, aby popisać się przed członkiem rodziny? Czy może było w tym coś więcej, czego mi nie powiedział?
Słowa Vijayi zdawały się sugerować mi to drugie – że ojciec w sekrecie przede mną stworzył zaklęty klucz, który miał ukrywać posiadłość przed światem. Jeżeli jednak takie było jego przeznaczenie, to możliwości było więcej niż gwiazd na niebie: od zwykłych barier kamuflujących odpychających mugoli do specjalnych osłon przeciw czarodziejom, trudnych w założeniu i złamaniu. Czy mój ojciec sam zaklinał ten klucz? A może wynajął kogoś do tego zadania? Moja wiedza o rozmaitych zaklęciach i pieczęciach nie była największa, ale ojciec też nigdy nie chwalił się wysokimi umiejętnościami zaklinania przedmiotów. Może nigdy go o to nie zapytałem? Może nawet nie miałem pojęcia, że był doskonałym zaklinaczem?
Najgorsze było to, że nie mogłem – nie, ja nie miałem prawa – przyznać się do takiej rażącej niewiedzy kuzynce. Ojciec specjalnie powierzył mi to zadanie, musiałem wypaść jak najlepiej, żeby nie przynieść hańby rodzinie w obliczu sławnej kuzynki. Przecież posiadłość była tak piękna, na pewno nie ujmowała godności Vijayi i mimo swojego angielskiego charakteru nie traciła wiele względem pałacu ciotki w Indiach. Taka budowla powinna obronić się sama, moja praca była właściwie tylko wisienką na torcie. A jednak okazało się nawet przy tak prostym zadaniu mogę ponieść porażkę. I, co gorsza, to wszystko na oczach rodziny.
Przeszło mi przez myśl, że może ojciec specjalnie ukrywał przede mną istnienie klucza. Tylko po co? Czy tylko po to, żebym mógł wyjść na niekompetentnego na oczach Vijayi? Może to była nauczka? Niemożliwe, ojciec nie był tak małostkowy.
— Myślę, że najlepiej przekonać się o tym na żywym przykładzie. — Skłoniłem się lekko z nerwowym uśmiechem na ustach. Co ja wyprawiam? — Służę, oczywiście, pomocą.
Nie przemyślałem tego do końca, a właściwie w ogóle. Zanim jednak Vijaya zdążyłaby zaprotestować albo, co gorsza, zaproponować jednak wyjaśnienie słowne, odszedłem dziarskim krokiem (chociaż wcale nie czułem się tak dziarsko w miarę zbliżania się do kopuły). Z wewnątrz nie była ona widoczna, ale dawała się lekko wyczuć jako delikatne wibrowanie powietrza. W tę stronę zresztą nie było to właściwie istotne, wręcz przeciwnie – lepiej wiedzieć, kiedy opuszcza się bezpieczną bańkę własnej posiadłości. To przejście w drugą stronę interesowało Vijayę. Mnie za to przyprawiało prawie o mdłości.
— Za około dziesięć sekund proszę krzyknąć, sprawdzimy też szczelność na dźwięki — powiedziałem jeszcze. Było to dość bliskie przyznania się do niewiedzy, więc ugryzłem się w język. Dosłownie.
Rzuciłem jeszcze jedno spojrzenie przez ramię, upewniając się, że kuzynka nie spuszczała ze mnie wzroku – nie zamierzałem powtarzać tej błazenady, o ile w ogóle miałem wyjść z niej cało. I wreszcie przekroczyłem barierę.
Nie zdawałem sobie sprawy, że owe wibracje powietrza wytwarzały też cichy dźwięk, dopóki nie stanąłem po drugiej stronie i wszystko wokół nie ucichło. Stałem tak chwilę, chłonąc naturalne dźwięki tła i odliczając w myślach dziesięć sekund w oczekiwaniu na krzyk kuzynki. Nic jednak nie przeszło przez barierę, więc albo uznała, że nie przystoi jej krzyczeć, albo iluzja rozpięta wokół posiadłości czyniła ją także dźwiękoszczelną. Niezbyt użyteczne, chyba że Vijaya lubiła słuchać muzyki bardzo głośno – w końcu ściany budynku także wyciszały dźwięki.
Nadchodził najważniejszy moment, czyli przejście z powrotem. Mimo mojej niezbyt bogatej wiedzy na temat magicznych zaklęć ochronnych wiedziałem, że wiele z nich kończyło się niekorzystnie dla tych, którzy chcieli je ominąć albo złamać. Czy jednak nie byłoby bezpieczniej przyznać się do niewiedzy nawet za cenę ośmieszenia w oczach Vijayi? Teraz właściwie wycofanie się było prawie niemożliwe. Odstawiłem scenkę z „testowaniem na żywym przykładzie”, a potem zacząłem trząść się ze strachu – tak by to wyglądało. Nie mówiąc już o tym, co musiałoby czekać na mnie w domu ze strony ojca. Może nawet matka byłaby mną zawiedziona, przecież Vijaya była jej siostrzenicą. To nie wchodziło w grę. Poza tym… Czy ojciec naprawdę potrafiłby rzucić takie potężne zaklęcie?
Przybrałem na twarz najbardziej pewną siebie minę, jaką potrafiłem w tym momencie wykrzesać i spojrzałem w kierunku, w którym widziałbym Vijayę, gdyby nie ściana iluzji między nami. Raz się żyje, pomyślałem i mimowolnie zamknąłem oczy. Postąpiłem krok do przodu, spodziewając się bólu i zacisnąłem mocniej powieki, ale nic nie nastąpiło. Uchyliłem więc powiekę i rozejrzałem się przed sobą – nic, ani posiadłości, ani bariery. Nie czułem też charakterystycznego wibrowania, mimo że powinienem stać właśnie tuż przy wewnętrznej krawędzi bariery. Odetchnąłem z ulgą i uśmiechnąłem się szeroko, ciesząc się z braku uszkodzeń.
— Nie widzę niczego, trawa i las — zapewniłem Vijayę. Brzmiałem, jakbym przebiegł maraton, mówiąc zupełnie bez tchu. — Czy taka demonstracja wystarczy? — skierowałem to pytanie w pustkę przed sobą, mając nadzieję, że nie zwracałem się do ściany.

Zmarszczyła nieco brwi, kiedy mężczyzna zastygł na moment w bezruchu, zupełnie jakby jej pytanie go zaskoczyło. Może tak było? Może uważał, że naturalnie sama powinna wiedzieć, jakim zaklęciem się posłużono i jak ono działa? Niestety, tych szczegółów akurat jej poskąpiono i miała nadzieję usłyszeć je od asystenta wujka. Chociaż – czy on wiedział? Możliwe że nie. Z asystentami działy się różne rzeczy, sama wiedziała, że czasami zwyczajnie zapomniało się im coś powiedzieć albo w jakiś sposób poinstruować. Był to, oczywiście, ogromny błąd, szczególnie, gdy później pamięć zawodziła i nie można było sobie przypomnieć, o co takiego chodziło. Najgorzej, jeśli chodziło o dość ważną rzecz.
A zaklęcie kamuflujące jej nowe mieszkanie akurat było dość ważne. Jeśli zamierzała rozpocząć karierę polityczną na kompletnie nowym i nieznanym gruncie, chciała czuć się bezpiecznie chociaż we własnym domu. Wiedziała, że działania w ministerstwie mogą wywołać kontrowersje, niezależnie co zrobi – w jej mniemaniu dążyła do sprawiedliwości i względnej równości wśród czarodziejów, a wcześniej też i społeczeństwa mugolskiego – ale po obu stronach znajdowali się fanatycy. A poza nimi istniała jeszcze nieuczciwa konkurencja, jak ta, która wysadziła z siodła ją i Indirę, tylko po to, żeby na nowo móc podniszczać kraj, który odbudowywały.
Tak czy inaczej – nie byłaby zła na mężczyznę za to, że nie wiedział. Zapewne byłaby rozczarowana, ale zawsze mogła wysłać sowę do wujka z prośbą o doprecyzowanie albo o ponowne spotkanie. I zapewne gdyby miała pojęcie, co kryje się w głowie młodego mężczyzny, ile strachu, stresu i wątpliwości, pospieszyłaby z uspokajaniem go, że przecież nic się nie stanie, jeśli na coś nie będzie w stanie jej odpowiedzieć.
Chociaż, gdyby miała wgląd do jego głowy, już dawno dowiedziałaby się, że to nie jakiś zwykły nieznajomy, a jej kuzyn, którego jeszcze pamiętała, jak był malutki i na czworaka pełzał po podłodze. Cóż, zapewne takie wspomnienie by mu się nie spodobało i pewnie by go nieco nim zawstydziła, jak to miały w zwyczaju robić nachalne ciotki, ale… cóż mogła poradzić?
Zresztą, on też pamiętał ją zupełnie inną niż była w chwili obecnej.
Uniosła brwi w lekkim zdziwieniu, kiedy stwierdził, że najlepiej przetestować to na żywym przykładzie. Brzmiało to dla niej nieco jak szalona improwizacja, albo… albo pewność w swoich działaniach – pewność, że wszystko będzie dobrze i wszystko się uda. Co mogła powiedzieć? I jak mogła się nie zgodzić? To była chyba najlepsza forma przekonania się, jak zabezpieczenia działają naprawdę.
Nim zdążyła cokolwiek pomyśleć, mężczyzna dość radosnym krokiem oddalał się od niej. Cóż, nie pozostało jej nic innego, jak tylko wpatrywać się w niego i liczyć do dziesięciu.
Ek. Do. Teen. Char. Panch. Cheh. Saat. Aath. Nao…
— Dash! – krzyknęła, dopiero po chwili zastanawiając się, czemu dała się w to wkręcić. Ale dobrze, uznajmy to za małą zabawę i jej dobrą wolę.
Pomimo jej krzyku, nic się nie stało. Nie sądziła, żeby miała aż tak słaby głos, a jednak mężczyzna zdawał się niczego nie usłyszeć. Jeszcze przez chwilę przyglądała mu się z ciekawością. Jeśli zaklęcie faktycznie istniało i działało, dobrze, że nie zniknął nagle w bańce. To byłoby dziwne, gdyby, na przykład, para mugoli szła przez las, jeden przeszedłby przez barierę i nagle zniknął. Mogłoby to wywołać u nich panikę, a tak – istniała większa szansa, że po prostu sobie pójdą i nikt niczego nie zauważy.
Dostrzegła, jak mężczyzna nareszcie odwracał się ku niej i wracał z powrotem. Jeszcze przez chwilę błądził spojrzeniem, zanim zatrzymał je w końcu na niej, a ona uśmiechnęła się do niego, podchodząc nieco bliżej. Pokiwała z uznaniem głową.
— Skoro tak, to bardzo silne zaklęcie. Wydaje się bardzo solidne i przemyślane – stwierdziła, jeszcze przez chwilę przyglądając się przestrzeni, którą miała obejmować bariera zabezpieczająca. – Chociaż tak na przyszłość, wystarczy jedynie powiedzieć – dodała nieco żartobliwym tonem, mrugając do niego porozumiewawczo, nim minęła go i przeszła sama kawałek dalej. – Tak w ogóle, nie przypominam sobie, żebym poznała Pańskie imię – dodała, zatrzymując się kawałek dalej i zwracając kawałek ku niemu.
Tak, byłoby zdecydowanie wygodniej, gdyby umiała owego mężczyznę jakoś nazwać, nawet jeśli tylko w swoich myślach.

Zaklęcie było być może „bardzo solidne i przemyślane”, ale moje działania zdecydowanie nie. Mimo to po tym, jak zaryzykowałem swoim zdrowiem dla tej nieco śmiesznej demonstracji, poczułem niewymowną ulgę. A komplement Vijayi – co prawda skierowany raczej w stronę nieobecnego ojca, który przecież ową barierę zaprojektował – wywołał także u mnie uśmiech dumy. Owszem, nie brałem udziału w zaklinaniu klucza i do tej pory nie wiedziałem o jego istnieniu, ale czy reszta projektu nie nosiła w sobie mojego wkładu? Czy przed chwilą, robiąc z siebie jednocześnie błazna i profesjonalistę, nie przyłożyłem się wystarczająco do postawionego mi przez ojca zadania? Nie miałem sobie wiele do zarzucenia. Ta duma należała się także mnie, chociaż w pewnym stopniu.
— Bylibyśmy głęboko zawiedzeni, gdyby uznała pani inaczej — odpowiedziałem na pochwałę, skłaniając nieco głowę, a dopiero później zastanawiając się nad swoimi słowami.
„Pani” nie brzmiało właściwie, ale czy mogłem ważyć się zwrócić do kuzynki na ty? Z jednej strony minęło tyle lat i oboje byliśmy już dorośli, więc czy nie należało nam się trochę poufałości w rozmowie? Z zupełnie innej strony nie widzieliśmy się tyle lat, że ciężko było pokusić się od razu o zażyłość, bo przecież wcale nie byliśmy ze sobą tak blisko. Owszem, żyliśmy dość blisko z rodziną ze strony matki, ale od długiego czasu Vijaya się tam nie pokazywała, zajęta zapewne jakimiś politycznymi przedsięwzięciami. A jeżeli przywykła do oficjalnego tonu przez tyle lat pięcia się po szczeblach kariery… Nie mogłem ryzykować, że uzna mnie za aroganckiego. Nie powinienem przypieczętowywać chwilowego sukcesu wpadką.
Uśmiechnąłem się nieznacznie na sugestię, że mogłem przecież odpuścić sobie prezentację. Gdybym wiedział cokolwiek o owej barierze, na pewno nie ryzykowałbym uszczerbku na zdrowiu. Złość na ojca, który zostawił mnie w tej niezręcznej sytuacji, nie wróciła jednak jeszcze, ponieważ nadal czułem się mile połechtany wcześniejszymi słowami kuzynki – oczywiście w imieniu ojca, któremu z pewnością zamierzałem przekazać ten komplement w niezmienionej formie.
Zadowolenie szybko odpłynęło z następnym zdaniem Vijayi, która podążała ze mną powoli z powrotem w stronę wejściowego portalu. Jak mogłem być tak głupi, żeby zakładać, że pamiętała mnie po tylu latach? Ona co prawda także się zmieniła, ale stała się jedynie doroślejszą, bardziej kobiecą wersją siebie sprzed lat. Ja natomiast, gdy ostatni raz się widzieliśmy, byłem jeszcze dzieckiem. Nie przypominałem teraz wcale siebie z tamtych lat, byłoby to zresztą dziwne. I teraz płaciłem za to, gdy tak stałem przed kuzynką, która patrzyła na mnie zapewne jak na zwykłego asystenta architekta Muhammada Hassana Shafiqa. Żenujące to mało powiedziane – chciałem się zapaść pod ziemię.
Przeszło mi przez myśl, że może wcale nie powinienem przyznawać się do mojego prawdziwego imienia, ale na szczęście odrzuciłem szybko ten głupi pomysł. Uratowałby mnie on co prawda tymczasowo od zapewne niezbyt pomyślnego wrażenia, jakie wywarłem na Vijayi, lecz takie kłamstwa nie miały prawa przetrwać zbyt długo. Nie było przecież ani cienia szansy, że w niedalekiej przyszłości podczas jednej z rozmów z moim ojcem, wszystko by się wydało. Wyszedłbym przy tym chyba jeszcze gorzej – jak niedojrzałe dziecko udające tożsamość jakiejś wymyślonej postaci. I tak źle, i tak niedobrze. Ale o mojej ostatecznej decyzji przesądził fakt, że jeśli cała niezręczna litania tłumaczeń odbędzie się teraz, może uda się uniknąć opowiadania tej sytuacji jako śmiesznej anegdoty przy stole z moim ojcem. Kluczowe słowo: może.
— Przepraszam najmocniej — zacząłem, zrzuciwszy z twarzy uśmiech — Najm Hamad Shafiq, do usług. — Skłoniłem się teraz głębiej, prawie w pas, na chwilę chociaż odrywając wzrok od analizujących mnie oczu Vijayi.
Należało przełknąć tę gorzką lekcję. Lekcję, której dałoby się uniknąć, gdyby tylko ojciec raczył nie ukrywać przede mną – przed swoim wspólnikiem przy tym projekcie i własnym synem – tego cholernego klucza i tej cholernej bariery. Złość na ojca powróciła z podwójną siłą, paląc od środka jak żywy ogień.

Jej uśmiech znacząco się poszerzył, a ona pokiwała z uznaniem głową. Domyślała się, że tak będzie – poniekąd powierzyła zadanie postawienia domu właśnie wujkowi, głównie przez wzgląd na zaufanie wobec niego i jego profesjonalizmu. Poza tym, był częścią rodziny – i chociaż rodzina to kiepski materiał na robienie interesów, nikomu innemu nie zaufałaby w kwestii bezpieczeństwa domu.
Nie umknął jej uwadze pewien szczegół – a dokładniej zmieniająca się mimika twarzy mężczyzny, kiedy zapytała go o swoją tożsamość. Cóż, może nie chciał jej zdradzać…? Chociaż to dziwne, czy wtedy znalazłaby w jego twarzy oznaki zawodu, czy też może nawet odrobiny smutku? Niezręczności – prędzej. Ale smutku…?
Zaraz jednak aż stanęła w miejscu, kiedy wyjawił jej swoje nazwisko.
Och, nie… Cóż za paskudna wpadka! Miała przed oczami własnego kuzyna we własnej postaci, a ona go nie poznała. Co prawda ostatni raz widziała go, jak ledwie stawiał pierwsze kroki i starał się sklecić poprawne, pełne zdania, ale i tak – jak mogła? Przestała się dziwić zawodowi na jego twarzy – sama zapewne poczułaby się podobnie. Nagle targnęły nią okropne wyrzuty sumienia.
Widząc, jak zgiął się przed nią niemalże wpół, dłonie Vijayi jakby automatycznie wystrzeliły ku niemu, łapiąc go delikatnie za ramiona i unosząc ponownie do pionu. Może jeszcze nie odzwyczaiła się od własnej kultury, ale pierwszym jej skojarzeniem było, iż zamierzał paść jej do stóp. Tak tradycyjnie witało się starszych członków rodziny oraz wyżej postawione, ważne osoby, oddając im tym samym cześć i szacunek, a także szukając ich błogosławieństwa. Nie chciała, aby Najm okazywał jej taką formę szacunku. Zresztą, mało od kogo chciała, aby faktycznie kiedykolwiek zniżał się przed nią, aby ją powitać.
Dopiero po chwili dotarło do niej, że wcale nie zamierzał witać ją w tradycyjnie hinduski sposób (zresztą, czemu miałby? Z tego, co pamiętała, wujek wywodził się z zupełnie innej kultury), a nagły skłon miał być po prostu ukłonem – ale tego również od niego nie potrzebowała.
Zamiast tego posłała mu delikatny uśmiech z odrobiną skruchy w oczach, nim pozwoliła sobie serdecznie go przytulić, niemalże jak bliskiego przyjaciela. Co z tego, że nie widzieli się od bardzo wielu lat – był w końcu rodziną, i to wcale nie tak daleką! Wobec rodziny mogła sobie pozwolić na odrobinę zażyłości.
— Wybacz, Najm. W mojej pamięci pozostałeś nadal jako dziecko i chyba zapomniałam o tym, że czas upływa tak dla mnie, jak i dla Ciebie. Bardzo wyrosłeś – stwierdziła nawet z odrobiną dumy brzmiącą w głosie, dotykając jego policzka, jakby chciała lepiej mu się przyjrzeć. – I widzę, że poszedłeś w ślady swojego ojca – dodała z poszerzającym się uśmiechem.
Cóż, piastowanie rodzinnej tradycji było bardzo ważne. Ona, na przykład, została guru magicznego odłamu Śaktyzmu, tak jak było przeznaczone jej rodzinie – chociaż w większości czasu poświęcała się polityce i zmianie świata na lepsze. Jakkolwiek subiektywnie by to nie zabrzmiało.

Drgnąłem pod dotykiem Vijayi, która łagodnie, choć niespodziewanie, złapała mnie za ramiona, ustawiając mnie do pionu. Zaczynałem powoli i nieubłaganie gubić się w naszej relacji – a raczej w tej przepaści pomiędzy tym, jak ja sobie ją wyobrażałem, a jak reagowała kuzynka. Oczywiście gdy byłem dzieckiem, widziałem w niej starszą od siebie osobę, więc, chcąc nie chcąc, okazywałem jej należyty szacunek (a przynajmniej tyle, ile wymagano ode mnie jako dziecka). Potem utrzymywaliśmy tylko relację pośrednią poprzez listy mojej mamy, z których wynikało, że Vijaya była niezwykle ważną osobą w swoim kraju i wydaje mi się, że głównie przez to zbudowałem w myślach jej obraz jako osoby poważnej i poważanej. Niezależnie od tego, czy była moją kuzynką, zamierzałem oddać moim zachowaniem dzielącą nas różnicę wieku i doświadczenia.
Teraz w jednej chwili musiałem przemyśleć to wszystko od nowa. Nie dlatego, że coś w naszym wzajemnym statusie się zmieniło i nie dlatego, że Vijaya nagle jakimś cudem straciła w moich oczach. To było raczej jak uznanie jej życzenia – skoro postanowiła mnie przytulić, to nie mogła życzyć sobie takiego zdystansowanego traktowania z mojej strony, prawda?
Odwzajemniłem gest Vijayi, delikatnie ją obejmując. Nie wiedziałem jeszcze, czy powinienem czuć bardziej ulgę, że chwilowo moja wpadka odeszła w niepamięć, a kuzynka okazała się być jednak ciepłą, serdeczną osobą, czy może zażenowanie taką poufałością z kimś, kogo jeszcze przed chwilą stawiałem na tak wysokim piedestale. Chyba nie było nic złego w odczuwaniu obu tych rzeczy na raz, a przynajmniej nie potrafiłem na to na razie nic poradzić. Mogłem jedynie trwać w tym uścisku i odpychać na bok świadomość swojego niezręcznego położenia. A może już wcale nie było niezręczne? Może ujawnienie mojej tożsamości wymazało zupełnie z pamięci Vijayi ten nieszczęsny pokaz z udziałem ojcowskiej bariery. Nie ukrywam, że liczyłem na to.
— Nie szkodzi. Dziękuję — odpowiedziałem zdawkowo na uwagę o moim wyrośnięciu, nadal próbując odnaleźć się w nowej sytuacji. Reagowanie na jej gesty to było jedno, wyjście z inicjatywą w rozmowie – to coś zupełnie innego.
Jej słowa przypominały mi bardziej uwagę dawno niewidzianej ciotki niż nieco starszej kuzynki, ale czy mogłem się dziwić – dla niej odkrycie, że to rzeczywiście ja, musiało się wiązać z szokiem i może nawet ona też czuła się teraz odrobinę niezręcznie. Chciałem zapewnić ją, że nie miałem jej wcale za złe tego drobnego nieporozumienia, ale nie potrafiłem znaleźć słów, które mogły to wyrazić. Czy zresztą powinienem wracać do tego tematu? Chyba najlepszym wyjściem było po prostu zaakceptować to, co się stało, a potem nie wracać już do tego wcale. Tak, to było bardzo dobre wyjście.
— Nie da się ukryć, nauczył mnie wiele — skomentowałem, mimowolnie uśmiechając się z dumą w odpowiedzi na uśmiech Vijayi. Zaraz żachnąłem się, że wypadało także odbić komplement. — Ty też się zmieniłaś. Słyszałem od matki o twoich osiągnięciach w Indiach. To naprawdę niezwykłe.
W ciągu mówienia tych prostych zdań nie potrafiłem sobie przypomnieć ani linijki z listów odczytanych przez matkę, ale pamiętałem, że cokolwiek było tam napisane, wyrażało jedynie najwyższą dumę z kariery politycznej Vijayi. Jeśli nie myliła mnie pamięć, pojawiało się tam też nazwisko Indiry Ghandi – a jeśli tak, to rzeczywiście osiągnięcia kuzynki były na poziomie godnym pozazdroszczenia. Tym bardziej schlebiał mi ton, w jakim Vijaya mówiła o mnie.
Zaraz jednak zastanowiła mnie jedna rzecz, która jakimś cudem nie przeszła mi wcześniej przez myśl. Dlaczego kuzynka porzuciła swoje zadania w Indiach i przyjechała osiedlić się w Anglii? Dlaczego porzucała swoją pozycję i karierę – nie na zawsze, owszem, ale nie mogła liczyć, że wiele osób spoza mojej rodziny słyszało o niej na Wyspach? Wydawało mi się to nieco dziwne. Zwykle ludzie przenosili się tak daleko od swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania, ponieważ czekała na nich oferta nie do odrzucenia albo przed czymś uciekali. W dziejach mojego rodu zdarzało się raczej to drugie. Czy w takim razie Vijaya musiała przed czymś uciekać? Polityczna kariera na pewno wiązała się z zagrożeniami… Czy stąd ta bariera?
— Wybacz, że zapytam, ale dlaczego przenosisz się tutaj, tak daleko od domu? — powiedziałem, starając się, aby zabrzmiało to jak najmniej inwazyjnie. Nie chciałem ryzykować, że uzna mnie za wścibskiego. Byłem co najwyżej ciekaw.

Na jej szczęście, Najm chyba się na nią nie gniewał. Czuła się bardzo głupio i dość niezręcznie, kiedy wyszła na jaw tożsamość owego asystenta, jak go do tej pory nazywała w myślach – a tym gorzej, że go nie poznała. Miała nadzieję, że nie będzie miał jej tego za złe i dość szybko zapomną o tej sytuacji – a przynajmniej, że szybko zaczną się z tego śmiać. Ze wszystkich dawnych znajomości, które zawarła jeszcze w Indiach, akurat jego spodziewała się spotkać najmniej!
I to chyba było dość głupie, skoro sama poprosiła jego ojca o projekt domu. Jak mogła się nie domyślić, że weźmie syna pod swoje skrzydła i przyuczy go rodzinnego fachu, również w tym temacie? Przecież powinna czuć się z tym nawet lepiej – w końcu tajemnica jej domu, jego położenia i specyfiki zostawała wtedy jedynie w zamkniętym kręgu. Więcej osób, którym mogła zaufać.
Z delikatnym uśmiechem odsunęła się od niego w końcu, bo zbytnia zażyłość mogła wywołać u niego tylko więcej zażenowania. Skinęła głową na odpowiedź, iż ojciec wiele go nauczył i mimowolnie rzuciła okiem na swój dom.
— Cóż, chyba za moment sama zobaczę, czego zdołałeś się nauczyć – skomentowała przyjaznym tonem, może nieco zaczepnym, ale absolutnie nie miała zamiaru nakładać na niego presji! Po prostu, zwyczajnie… była ciekawa.
Uśmiechnęła się za moment, wracając spojrzeniem do kuzyna.
— W takim razie chyba aż jestem ciekawa, co pisała o mnie moja matka – stwierdziła z odrobiną rozbawienia, bo w końcu najbardziej prawdopodobne było to, iż to ona utrzymywała kontakt z matką Najma, jako iż te były siostrami.
Odkąd tylko zebrała się po epizodzie depresyjnym i postanowiła wziąć sprawy we własne ręce, zrobić coś zamiast tylko rozpaczać i załamywać się tym, jaki świat był okropnym miejscem, była świadoma, że rodzina jest z niej dumna. Oczywiście, że jej to trochę schlebiało i motywowało do dalszej pracy, ale to nie był główny cel, który chciała osiągnąć. Nie chodziło o jakieś pochwały – zawsze o to, aby żyło się lepiej. Nie braminom, nie arystokracji, ale wszystkim ludziom, którzy byli przecież tak samo ważni i tak samo wartościowi.
Tym bardziej zaskoczyło ją pytanie Najma. Czy to nie wydawało się logiczne? Ktoś, kto prowadził karierę polityczną, raczej nie przenosił się do innego kraju po to, żeby…
A może jednak mógł odebrać to jako ucieczkę przed wrogami, których mogła przyciągnąć za sobą z Indii? Cóż, takiej opcji nie wzięła pod uwagę…
— W Anglii jest wojna, Najm – odezwała się z cichym westchnieniem, zwracając się ponownie w stronę domu i robiąc ku niemu kilka kroków, jakby na znak, że stanie w miejscu nie jest już zbyt dobrym pomysłem. – Chociaż Indie i Anglię łączyły bardzo długie relacje, przenikająca się polityka, jeszcze do początków XX wieku, to Indie różniły się od Anglii, na przykład tym, że mugole i czarodzieje żyją tam bardziej zgodnie, a więc dwa światy przenikają się nawzajem. Jednakże ja należę do magicznej społeczności – dodała, zwracając ku niemu wzrok. – A jeśli wojna ogarnie całą Anglię, jeśli Anglia upadnie, nic nie stanie na drodze, aby sięgnąć po kolejne państwa, najpierw Europy, a potem świata. Gdyby tutaj chodziło o walkę o równość… - westchnęła cicho. – Ale nie chodzi. Nigdy żadne prześladowania nie były dobre. Dlatego uznałam, że jeśli mogę coś faktycznie zmienić w świecie, to już nie w Indiach, a właśnie tutaj – dodała, przystając ponownie i spoglądając w jego stronę. – Zależało mi na zaklęciu maskującym, bo wiem, że moje zadanie nie jest łatwe i przysporzę sobie wielu wrogów po drodze. Wielu bardzo potężnych wrogów, którzy nie mają oporów w sięgnięciu po najgorsze z istniejących technik magii.

Kiwnąłem głową, przyjmując bez strachu wyzwanie Vijayi. Jeśli chciała przekonać się, czego nauczył mnie ojciec (a ponadto czego sam się nauczyłem, chociaż wspomnienie o tym byłoby nieskromne), to byłem bardziej niż gotowy wreszcie jej to pokazać. Po naszej dość nietypowej i niezręcznej interakcji wcześniej miałem okazję pokazać kunszt architektoniczny Shafiqów. I o ile całe to zamieszanie z barierą zachwiało moją wiarą we własnej umiejętności, to prezentowanie domu nie wzbudzało we mnie żadnej formy strachu. Nie uważam się za butnego ani zuchwałego, ale wiedziałem też, że duma z tego projektu nie była wcale bezpodstawna. Miałem święte prawo odczuwać chociaż namiastkę dumy z oglądania na własne oczy czegoś, w co – chociaż może to zbyt patetyczne – włożyłem część swojej duszy. I chciałem ową dumę podzielić z kuzynką.
Nie skomentowałem uwagi o listach. Po pierwsze, nie pamiętałem ich treści i próba cytowania ich w jakiejkolwiek formie byłaby wybitnie słaba, a po drugie, nie wypadało chyba dzielić się korespondencją naszych matek bez zgody przynajmniej jednej z nich. Na pewno matka Vijayi nie pisała nieprawdy i być może tylko przez to, że rzadko się widywały kuzynka nie miała okazji usłyszeć pochwał na swój temat.
Uśmiech jednak szybko znów zszedł z mojej twarzy, kiedy Vijaya zdecydowała się odpowiedzieć na moje pytanie i uchylić mi rąbka tajemnicy ze swojego politycznego świata. Słowo „wojna” brzmiało jak wyrok. Wojny w historii mojego rodu sprawiały, że musieliśmy uciekać na ziemie, gdzie ludzie byli inni i zaczynać wszystko od początku. Wojny oznaczały dużo krwi, cierpienia i śmierci. Wojny oznaczały zmiany w otaczającym świecie, niekoniecznie dobre – nawet dla zwycięzców. Te i jeszcze więcej skojarzeń nawiedziły moją głowę, gdy kuzynka rzuciła to słowo między nas jak bombę, która zdetonowała mi prosto w twarz. Czy wojna mogła oznaczać kiedykolwiek coś dobrego? I czy istniały sposoby, aby ją zatrzymać?
Zaraz jednak uderzyła mnie zupełnie przeciwna, chłodna fala myśli. Wojna wiązała się z bólem i cierpieniem, tak przynajmniej wynikałoby z niezliczonych opisów i relacji z historii różnych państw – gdzie więc były te zalegające na ulicach ciała? Gdzie krew spływająca rynsztokiem? Gdzie gruzy Ministerstwa Magii albo Westminsteru? Owszem, słyszałem o Czarnym Panu, Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, nie żyłem przecież zamknięty w czterech ścianach własnego domu (chociaż zapewne i wtedy dotarłyby do mnie wieści). Czytanie o działaniach jego popleczników zawsze wywoływało we mnie nieprzyjemny nerwowy skurcz. A jednak wszystkie te akcje wydawały się bardzo punktowe, rozrzucone i dotyczyły przede wszystkim mugoli lub czarodziejów o mugolskiej krwi. Czy wypadało nazywać to wojną?
Oczywiście nie znaczyło to, że nic nie groziło nam, czarodziejom błękitnej krwi. Jeżeli komuś z taką łatwością przychodziło zabijanie, niewiele zapewne powstrzymywało go przed sięgnięciem wyżej w miarę potrzeby. Jednak po drodze na pewno były jeszcze jakieś przystanki, jakieś inne grupy, których mogli chcieć się pozbyć przy okazji. Zresztą czy Ministerstwo nie dwoiło swoich działań, żeby uporać się z tym terrorystycznym kryzysem? Nie miałem powodu, żeby wątpić w słuszność ich działań, może dlatego, że nie czytałem tak wielu gazet jak niektórzy. Odnosiłem wrażenie, że większość tej paniki była zasługą jedynie okropnego kodeksu moralnego dziennikarzy, którzy uwielbiali żerować na strachu swoich czytelników. Tragedie czyta się lepiej niż informacje o meczu quidditcha.
Czy Vijaya przyjechała do Anglii jako polityczne wsparcie dla Ministerstwa? Mówiła przecież o tym, że wojna z Wysp mogła roznieść się po świecie i dotrzeć nawet do Indii. Taki proces musiałby jednak zająć wiele lat, być może zbyt wiele jak na jednego czarodzieja, nawet Czarnego Pana. Kuzynka jednak widocznie uważała inaczej. Czy nie powinienem zaufać jej osądowi? Skoro przyjechała z tak daleka, aby udzielić nam dyplomatycznego wsparcia, to może sytuacja rzeczywiście wymykała się spod kontroli. Nie wiedziałem tego, ponieważ od kilku miesięcy ledwo przeglądałem artykuły w Proroku czy Czarownicy, nie wgłębiając się w ich treść. Może należało to zmienić. Może należało wychylić się raz na jakiś czas z pracowni i zerknąć na szerszy obraz.
— Mam w takim razie nadzieję, że Anglia nie upadnie — odpowiedziałem szczerze. Przybrałem poważny ton. — I wierzę, że dołożysz wszelkich starań, żeby zmienić sytuację na lepsze. Zbudowanie tej posiadłości i stworzenie tej bariery to najmniej, ile mogliśmy zrobić, żeby pomóc ci w twojej misji. Wierz mi, że nie oszczędzaliśmy na środkach. Nie, jeżeli w grę wchodzi twoje bezpieczeństwo.
Uśmiechnąłem się pokrzepiająco w stronę Vijayi. Ciężko było mi sobie wyobrazić, że ktoś chciałby ją skrzywdzić, ale wiedziałem, że na świecie roi się od ludzi, którzy gwałcili każde możliwe moralne prawo. Jeżeli tacy ludzie mieli przejąć władzę w Anglii, to miałem szczerą nadzieję, że jakimś cudem interwencja mojej kuzynki mogła ich powstrzymać. A jeśli nie? Nie chciałem nawet o tym myśleć.
— Jeżeli pozwolisz, to chciałbym zaprosić cię do środka. Na pewno chciałabyś sprawdzić na własne oczy, że w Anglii będzie ci się mieszkać nie tylko bezpiecznie, ale i wygodnie. — Skinąłem zapraszająco ręką, wskazując na portal nieopodal. Chyba nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się, żeby po takim czasie klient jeszcze nie zdołał wejść do własnego domu. Dziwne. — Oczywiście jeżeli będziesz miała jakieś uwagi, postaramy się dostosować wnętrze do twoich wymagań.
Nieskromnie powiem, że nie przewidywałem żadnych rażących uwag. Zupełnie obiektywnie mówiąc, był to jeden z najlepszych projektów moich i ojca.

Skwitowała uśmiechem jego pierwsze skinienie głową, aczkolwiek nie ciągnęła już dalej tego tematu.
Najma pamiętała z czasów, kiedy był dzieckiem. Dzieci mają bardzo różne charaktery, chociaż określa się je głównie przez pryzmat tego, czy są grzeczne czy też nie – a koniec końców i tak wyrastają na kompletnie innych ludzi. Tak jak na przykład Vijaya. Była krnąbrną dziewczynką, która myślała przede wszystkim o zabawie i wolała żyć w swojej bańce iluzji – teraz była kobietą, która brnęła po swoje i zamiast iluzji, wybierała rzeczywistość, brak złudzeń, prawdę.
Tak więc jakikolwiek Najm był za czasów dziecka, dzisiaj wydawał jej się osobą szalenie cichą, skrytą. Może nawet trochę nieśmiałą? Na pewno małomówną. Czy tego się spodziewała po swoim kuzynie? Cóż… nie umiała odpowiedzieć na to pytanie, bo nigdy nawet nie przypuszczała, że przyjdzie się jej jeszcze z nim spotkać, i to w innych okolicznościach niż rodzinny obiad. Zdawał jej się może odrobinkę również skrępowany – może tym, że nie rozpoznała go od razu i wzięła za asystenta własnego ojca? Nie miała pojęcia, ale nie chciała też komentować tego w żaden sposób, bo, po pierwsze, zdawało jej się to niegrzeczne, a po drugie… jakikolwiek komentarz na ten temat mógł sprawić, że Najm zamknie się w sobie jeszcze raz i będzie chciał jak najszybciej uciec z tego miejsca, byleby jak najdalej od Vijayi.
A zaczynała mieć nadzieję, że jeszcze uda jej się poznać choć odrobinę lepiej kuzyna. O ile oczywiście miał czas – sama doskonale wiedziała, że to była jedna z najcenniejszych jednostek i każdy miał go tragicznie mało. Zbyt mało, aby móc go poświęcić na wszystko, czego się pragnęło.
Kiedy jednak wyjawiła mu powód swojego przybycia i wprost powiedziała o istniejącej wojnie, dostrzegła, jak uśmiech z jego warg schodził i… nie potrafiła stwierdzić, czy uważała to za odpowiednią reakcję czy też nie.
Temat, który wytoczyła, był poważny i ciężki – daleki był od pola do żartów i śmiechu. Wojna i pogarszająca się sytuacja sytuacja nie należały do łatwych sytuacji, a ona, cóż… poniekąd była świadoma, że w pojedynkę raczej świata nie naprawi. Jednak jeśli faktycznie chciała go naprawiać, zamierzała zacząć od siebie i własnych czynów. Miała nadzieję, że właśnie to zainspiruje innych, może również czystokrwistych, do poparcia idei i wyprostowania sytuacji w kraju.
Z drugiej strony nie mogła oprzeć się wrażeniu, że Najm nie do końca znał sytuację polityczną tej magicznej Wielkiej Brytanii… i całe szczęście, że nie czytała w jego myślach, bo zapewne by się obruszyła, a przy okazji nieco gwałtowniej zwróciła uwagę, że niepotrzebne są trupy ścielające się na ulicach, aby mowa była o wojnie. I że zamierzała zrobić wszystko, co mogła, aby tych trupów nie było. Aby nie było terroryzmu, prześladowań i nierówności.
Dostatecznie napatrzyła się na nierówności w Indiach. Widziała doskonale, jak kasty wyniszczyły społeczeństwo, nakładając absurdalne granice pomiędzy ludźmi. Ograniczały małżeństwa, dostęp do edukacji, pracy, czasami również i pożywienia – aż w końcu dotyku. Spędziła większość czasu, aby walczyć z dyskryminacją i nie chciała pozwolić, aby świat przechodził coś podobnego, co miało miejsce w Indiach, jeszcze zanim pojawił się Mahatma Gandhi.
Skwitowała jednak jego słowa uśmiechem i skinęła z wdzięcznością głową. Pomimo kilku krótkich wątpliwości, poczuła się w miarę zrozumiana i doceniała starania Najma. Cóż, ona zamierzała pomóc Wielkiej Brytanii – on natomiast pomógł jej, zapewniając bezpieczne lokum. Każdy robił to, co potrafił, aby zmieniać świat na lepsze.
— Dziękuję. Wierzę mimo wszystko, że zleciłam budowę domu właściwym osobom – stwierdziła z uśmiechem, po czym ponownie ruszyła w stronę domu, na znak, że przyjmuje zaproszenie i chętnie obejrzy na własne oczy to, co wraz z ojcem dla niej przyszykowali. – Prowadź, bardzo chętnie dowiem się czegoś więcej o moim nowym lokum.

Nadal nie wiedziałem, czy właściwie zareagowałem na słowa Vijayi. Tak bardzo starałem się nie obrazić uczuć swojej kuzynki – choćby dlatego, żeby nie narazić się na gniew ojca – że być może powiedziałem o jedno słowo za dużo (albo za mało). Temat wojny był mi jednocześnie znajomy i obcy. Ciągle gdzieś czytałem czy słyszałem o tym czy tamtym morderstwie lub zaginięciu. Ale gdzie leżała prawda? Zapewne gdzieś pośrodku tych sensacji. Wydawałoby się, że Vijaya mogła znać się na rzeczy i rozumieć, co naprawdę działo się w Anglii, być może wiedziała nawet rzeczy, o których gazety nie mówiły lub nie mogły powiedzieć. Chyba w takim razie powinienem zaufać jej osądowi, choć robiłem to z ciężkim sercem.
Nigdy nie chciałem przeżyć wojny na własnej skórze. Opowieści o losach mojego rodu zawsze przeplatały się z historią militarną tego czy tamtego państwa – podboje, napaści, rzezie… Kiedy słyszałem te opowieści, nawet jeśli najbardziej brutalne fragmenty ojciec omijał dla komfortu mojego młodego umysłu, nie mogłem się nie bać. Później w nocy nawiedzały mnie koszmary, które stawiały na nogi zarówno służbę, jak i moich rodziców. Matka przychodziła do mnie wtedy i próbowała położyć mnie do snu, co udawało się czasem szybciej, czasem wolniej. Czasem próbowała zamazać wspomnienia ojcowskiej opowieści swoimi własnymi – takimi, w których nikt nikogo nie zabijał. I te opowieści pamiętam najlepiej.
Raz pamiętam nawet, że nakazała mojemu ojcu przestać straszyć mnie takimi historiami, dopóki nie będę starszy. I chociaż ojciec zawsze lubił stawiać na swoim, szczególnie jeśli chodziło o moje wychowanie w duchu rodowej tradycji, to z jakiegoś powodu uległ. Chyba jednak i wtedy zachował się w nim pewien pierwiastek uległości wobec żądań mojej matki. Nigdy by się do tego, oczywiście, nie przyznał.
Uśmiechnąłem się, gdy Vijaya znów komplementowała naszą architektoniczną pracę. Rzeczywiście, ja również miałem wrażenie, że byliśmy najwłaściwszymi osobami do tego zadania – choćby dlatego, że byliśmy rodziną. Kto inny miałby utrzymać położenie domu kuzynki w sekrecie, jeśli nie gałąź jej rodziny? Komu innemu mogła powierzyć zadanie zabezpieczenia jej nowego domu czarami, jeśli nie nam? Rodowi Shafiqów zawsze przyświecało jedno nadrzędne motto: „Jedność to siła”. A największą jedność osiąga się właśnie więzami krwi. W naszej historii nie było zdrajców – zapewne dlatego, że za swój postępek słuch po nich ginął.
— Uwaga na głowę — powiedziałem odruchowo. Mogłem się właściwie nie odzywać. Skoro ja przeszedłem bez problemu, Vijaya z pewnością nie zahaczyłaby głową o framugę.
Weszliśmy do holu, który łamał się prostopadle po obu stronach, otaczając z trzech stron kwadratowy dziedziniec umieszczony w sercu właściwej części posiadłości (nie licząc bocznych skrzydeł). Przed nami od dziedzińca odgradzało nas zajmujące większą część ściany jali, w którym oprócz regularnego geometrycznego wzoru kazaliśmy umieścić także imię Vijayi zapisane w sanskrycie (ciekawe, czy dostrzeże ten detal?). Przez otwory w owej ażurowej płycie przeświecało światło dzienne, rozjaśniając wijące się na ścianach malowidła przedstawiające głównie motywy, jakie widzieliśmy kiedyś podczas naszej wizyty w pałacu matki kuzynki. Chociaż zapewnie nie odtworzyliśmy ich idealnie z pamięci, efekt był całkiem imponujący.
— Korytarz otacza dziedziniec z trzech stron — zacząłem rzeczowym tonem, stawiając bardzo powolne kroki, żeby pozwolić kuzynce na dokładne obejrzenie wystroju. — W obu skrzydłach znajduje się kilka sypialni, pokoi gościnnych i bawialni. W prawym skrzydle znajduje się dwupiętrowa czytelnia. W lewym skrzydle na tyłach jest osobna łaźnia — zatrzymałem się, żeby nie przytłoczyć Vijayi ani informacjami, ani nazbyt szybkim tempem. — Na dziedziniec można wyjść tędy. — Wskazałem zapraszającym gestem przed siebie, gdzie otwierał się portal wychodzący na brukowaną ścieżkę. — Może łatwiej będzie obejrzeć wszystko, gdy usiądziemy na ławce przy fontannie?
Spojrzałem znów na Vijayę, chcąc wybadać, czy posiadłość wywarła na niej odpowiednie wrażenie. Bądź co bądź, architektura była naszą rodową wizytówką. A biorąc pod uwagę, że nie widzieliśmy się tak dawno, ten projekt był także moją osobistą wizytówką, moim sprawdzianem. Czy dobrze wypadłem?

Po komentarzu Najma, Vijaya rzuciła okiem, nieco zdumiona, w górę, jakby faktycznie miała za moment zahaczyć głową o framugę drzwi – ale do tego było bardzo daleko. Dlatego dość szybko uznała to za dość uroczy żart, lekki pstryczek w nos, i uśmiechnęła się jedynie, podążając za nim.
Nie miała pojęcia, gdzie powinna posiać oczy. Z każdej możliwej strony było coś, co powinna obejrzeć, a idąc, zdawało jej się, że nie miała wystarczająco czasu, aby docenić każdy szczegół zaprojektowany i wykonany przez Shafiqów. Trochę ją to frustrowało, ale z drugiej strony doskonale wiedziała, że zupełnie niepotrzebnie – bo przecież od dnia dzisiejszego zaczynając miała zamiar tutaj zamieszkać na… przypuszczalnie dość długi czas. Dlatego zależało jej i na bezpieczeństwie, i na stworzenie przyjaznego mieszkania, w którym czułaby się jak u siebie.
I naprawdę doceniała rozwiązania wykorzystywane również w indyjskich pałacach. Uśmiechnęła się na widok znajomych wzorów geometrycznych i… zwróciła swój wzrok w stronę Najma, gdy ten zaczął mówić ponownie, ale zamiast tego, jej spojrzenie prześlizgnęło się po jego sylwetce, zatrzymując na rozległym dziedzińcu, na którego środku widniała fontanna. Uśmiechnęła się na jej widok – chociaż zapewne temperatury w Anglii wcale nie będą wzmagały potrzeb ochłodzenia się, a wręcz nawet przeciwnie, to i tak element ten dodawał uroku całokształtowi.
To była dość dziwna mieszanka – angielska posiadłość i indyjski pałac. Ale z drugiej strony, sama sobie tak wymyśliła i… cóż, mogłaby stwierdzić, że to dom pełen niespodzianek. W zasadzie, nawet nie pogniewałaby się, gdyby kilka pomieszczeń miało faktycznie zaskakujące, magiczne właściwości.
Z chęcią skinęła głową na propozycję Najma i przysiadła przy fontannie, jeszcze przez moment wodząc spojrzeniem po opadających strumieniach wody i napawając uszy cichym szumem. Dopiero po chwili spojrzała na kuzyna.
— Oglądanie zapewne zajmie nam więcej czasu niż przypuszczałam – stwierdziła, chociaż na jej twarzy cały czas widoczny był delikatny uśmiech, zdradzający, że, chociaż nadal niewiele widziała, naprawdę jest zadowolona z całokształtu. – W praktyce połączenie angielskich i indyjskich rozwiązań wygląda dość zaskakująco, ale… o dziwo, nawet do siebie pasuje, jeśli umiejętnie je między sobą przepleść.
Wszak te akurat kultury przeplatały się przez bardzo długi czas i nauczyły się żyć ze sobą.
— Co znajduje się na piętrze? – zagadnęła z ciekawością, bo w końcu widziała wyraźnie, że posiadłość miało jeszcze jedną płaszczyznę do zagospodarowania więcej.

Stonowany, ale widoczny entuzjazm Vijayi udzielał się mnie, a mój zapewne udzielał się i jej – takie niekończące się koło zadowolenia sprawiało, że wszystkie dzisiejsze niezręczności jakoś łatwiej było znieść. Bądź co bądź niezależnie od moich umiejętności prezentacyjnych posiadłość wzbudzała szacunek swoim ogromem i zachwyt ilością detali, a te uczucia przelewały się na twórców (w tym mnie) oraz mieszkańców, czyli już niedługo moją kuzynkę. Tak, taki dom był jej godzien. Był godzien kobiety, która zrezygnowała z kariery w swoim kraju i zaczęła działalność po drugiej stronie globu tylko dlatego, że poczuła do tego powołanie. Cieszyło mnie, że Vijaya również widziała siebie w tym domu.
Jej komentarz o przeplataniu stylów dobitnie o tym świadczył. To prawda, że nie każde dwa style daje się łatwo połączyć – często chcąc je ze sobą pogodzić, łatwo jest odebrać z jednego wystarczająco dużo elementów charakterystycznych tak, że drugi wybija się na pierwszy plan i przysłania sobą pierwszy, który staje się niczym więcej niż mglistą aluzją albo, jeśli coś pójdzie niezgodnie z planem, nawet parodią pierwowzoru. Na nasze szczęście architektura Indii w dziewiętnastym wieku przeżyła owocne małżeństwo z architekturą angielską, a ich potomstwo mieliśmy okazję zobaczyć z ojcem między innymi w Kalkucie, Nowym Delhi czy Ćennaj. Siedząc teraz na dziedzińcu ciężko było uwierzyć, że nadal znajdowaliśmy się na Wyspach.
— Czas jest cenny, więc nie wszystko uda nam się zobaczyć razem — odpowiedziałem z cichym westchnieniem. Z jakiegoś powodu myśl o opuszczeniu Vijayi i tego miejsca nie była już tak kusząca, jak na początku, gdy zżerał mnie stres. — Ale obiecuję, że nie uda ci się zgubić w swoim własnym domu — zapewniłem ją.
Skierowałem wzrok na piętro, kiedy Vijaya zadała pytanie o to, co się tam znajdowało. Popatrzyłem wzdłuż ściany na wybijające się sponad arkad okna korytarza i przywołałem w pamięci plany budynku, tak wyraźne, jakbym miał je teraz przed sobą. Taka była cena spędzania nad nimi ogromnej liczby godzin – mogłem na zawołanie przypomnieć sobie dowolny arkusz projektu.
— Tu, gdzie teraz patrzymy, jest sala bankietowa podzielona na dwie części: jadalną i parkiet — zacząłem, przesuwając okiem pamięci po szkicach. — Jej ściany i sufit są zaczarowane i mogą pokazywać dowolny obraz, jeśli tylko wystarczająco wyraźnie go sobie wyobrazisz i dotkniesz ściany różdżką. Pomyśleliśmy, że będzie to doskonałe urozmaicenie dla gości, kiedy będziesz wyprawiać tu przyjęcia.
Spojrzałem przez chwilę speszony na Vijayę, obawiając się, że znów udało mi się popełnić faux pas. Przecież wiedziałem, że nie po to starała się o zabezpieczenie domu przed wtargnięciem ludzi, żeby teraz urządzać huczne przyjęcia i zdradzać lokalizację tym, którzy chcieliby zrobić jej krzywdę albo pokrzyżować jej plany. A jednak nie godziło się, żeby taka wspaniała posiadłość mogła funkcjonować bez sali bankietowej, choćby miała przez dłuższy czas pozostać zamknięta i nieużywana.
— Po tamtej stronie znajduje się górne piętro biblioteki, razem z połączonym z nią gabinetem. — Wskazałem ponad głową kuzynki, podejmując decyzję, żeby kontynuować prezentację domu. — Z kolei po tej stronie umieściliśmy pokój muzyczny i pokój gier. Łatwo tutaj przejść z sali bankietowej, gdyby goście chcieli spędzić czas, grając w bilard albo kości. — Znów spojrzałem na Vijayę, czekając na jej reakcję.
Jeżeli kuzynka nie zamierzała wyprawiać tutaj żadnych przyjęć, wiele z tych pomieszczeń było zbędnych. Ale może się myliłem? Może przy odpowiednio ostrożnie dobranym gronie gości dałoby się wyprawić choćby powitalną ucztę dla Vijayi. Wiedziałem przecież, że nie tylko nasza część rodu Shafiqów, ale kilka innych rodów zapewne chciałoby oficjalnie powitać ją na Wyspach. Nie wiedziałem, czy w Indiach także występował taki zwyczaj wśród rodów błękitnej krwi – a co jeżeli nikt nie powiedział kuzynce, że tak właśnie wypadało? Nie mogła przecież zacząć swojej przygody w Anglii od towarzyskiego nietaktu… Ale czy to ja powinienem być tym, który ją o tym powiadomi?
Postanowiłem tymczasowo się nie wychylać. Na pewno jeszcze przyjdzie czas, żeby urządzić jakieś przyjęcie powitalne, choćby (ze względów bezpieczeństwa) miało być skromniejsze niż zakładały wymiary tej posiadłości.

Z jakiegoś powodu jego słowa przyniosły jej ukłucie rozczarowania. Boleśnie przypominały o fakcie, że oboje mieli już własne życie oraz czekające na nich obowiązki, i w końcu któreś z nich będzie musiało do nich powrócić. A szkoda. Rozpoczynając ten dzień, nie spodziewała się, że na drugim krańcu świata znajdzie swojego kuzyna, z którym w dodatku będzie jej się tak dobrze spędzało czas. Pomijając drobniutką pomyłkę na samym starcie, pomijając też dziwne początkowe zdystansowanie, a może i też wrodzoną nieśmiałość, tego jeszcze nie mogła właściwie orzec, Najm wydawał jej się bardzo sympatyczną osobą, od której biło ciepło. Ciepło nazwałaby ostrożnym, bo nie zalewał jej falami emocji, które zapewne się w nim kotłowały, jak i w niej, ale był widocznie bardziej powściągliwym człowiekiem.
Tak czy inaczej, zdołała polubić Najma i chciała spędzić z nim jeszcze trochę czasu. Dowiedzieć się, jak mu się tutaj żyje, czy ma jakieś plany życiowe, a może założył już własną rodzinę. Gdy mu się przyjrzała uważniej, na myśl nasuwały jej się w nioski, że to ostatnie jeszcze niekoniecznie doszło do realizacji… ale nie powinna z góry oceniać. Szczególnie, gdy nic o nim nie wiedziała!
Zaśmiała się na jego odpowiedź.
— Nie znasz jeszcze moich umiejętności – rzuciła bardziej żartobliwie niż na poważnie, chociaż… jej orientacja w terenie nie była na najlepszym, ale też i nie na najgorszym poziomie. Aczkolwiek pałace czasami bywały gorsze niż lasy, czasami bywały jak labirynty bez końca. Najgorszym momentem było, kiedy orientowałeś się, że krążysz w kółko i nie masz żadnego pojęcia, gdzie ostatecznie się znajdujesz.
Z zaciekawieniem spojrzała na Najma, który przyglądał się teraz górnej części pałacu tak analitycznym wzrokiem, że sama Pujari mogłaby mu pozazdrościć. Z rosnącą fascynacją patrzyła na niego, gdy tak płynnie i bez zająknięcia przedstawiał jej, co znajduje się na piętrze, co najmniej jakby sam widział te wszystkie pomieszczenia i myślami przez nie przechodził. Intrygujące!
W tym wszystkim aż zapomniała słuchać sensu jego słów, dlatego zamrugawszy krótko, doprowadziła się do porządku i przeniosła wzrok na piętro, również starając sobie wyobrazić, jak wymieniane miejsca mogą wyglądać.
W swojej wyobraźni nie przewidziała miejsca na salę balową. Jakoś… nie była przesadnie ekstrawertyczną osobą, nawet jeśli pozory mogły zdawać się nieco inne, a przypuszczała, że w Wielkiej Brytanii będzie przede wszystkim pracować. Ale przecież jej praca polegała na zawieraniu nowych kontaktów. Zdobyć je było łatwo – zdecydowanie gorzej było je utrzymać, a więc sala balowa faktycznie zdawała jej się sensownym rozwiązaniem – o ile dojdzie już do przyjęcia, na którym będą osoby zaufane Vijayi, co do których intencji nie będzie miała żadnych wątpliwości. Tak więc poczuła nawet uczucie wdzięczności, że Najm razem z ojcem pomyśleli o tym za nią, bo jej jakoś umknął ten fakt. A możliwość zmienienia obrazu otoczenia zdawał się dodatkowo fascynujący. Już wiedziała, że przez najbliższe kilka chwil będzie badała, jak działa.
Przeniosła wzrok w miejsce, gdzie miała znajdować się biblioteka. To kolejne z pomieszczeń, które musiała zbadać. Ciekawa była, czy zamieścili tam jakieś wolumeny…?
— Wypełniliście bibliotekę książkami, czy zostawiliście mi miejsce do popisu? – zapytała z ciekawością.
Miała kilka swoich ulubionych książek, ale nie wydawało jej się, żeby potrzebowały całej biblioteki. Ale – może to był czas do poszerzenia swoich horyzontów? Kto wie, kogo spotka w Wielkiej Brytanii i czego jeszcze będzie musiała się douczyć. Przecież nie znała wszystkich dziedzin magii – tym bardziej, że w Indiach ta zdawała się być nieco… inna.
Pokój muzyczny również brzmiał intrygująco. I tak samo była ciekawa, jakie instrumenty tam zamieścili. Podstawą europejskiej muzyki był chyba fortepian. Z indyjską było nieco inaczej, a ponieważ sam dom mieścił dwa style, ciekawa była, czy były tam dwa rodzaje instrumentów. A może również nie było jeszcze żadnego?
Zerknęła na Najma, który widocznie patrzył na nią wyczekująco. Ale ona… nie wiedziała jeszcze, co mu powiedzieć, skoro nie widziała tych pomieszczeń!
— Może jednak się skusisz i pójdziesz tam ze mną? – spytała, starając się zarazić go lekkim uśmiechem. – Chętnie obejrzę te pomieszczenia. Jak mam być szczera, nie myślałam w ogóle o sali balowej, ale może się przydać chociażby do przyjacielskich spotkań – stwierdziła.

Zaśmiałem się z tego swobodnego żartu Vijayi. Rzeczywiście, nie znałem jej umiejętności orientacji w terenie, nie znałem praktycznie żadnej jej umiejętności – w końcu ostatni raz widzieliśmy się, gdy byłem jeszcze dzieckiem, więc nawet gdybym pamiętał więcej niż w teraz, pewnie niewiele by mi to przyniosło. A jednak mimo tego, jak mało naprawdę o sobie wiedzieliśmy, wcale nie znać było w naszej rozmowie tego dystansu. Już dawno nie zachowywaliśmy się jak klient i wykonawca, chociaż właśnie tak dzisiaj zaczęliśmy. Może to zasługa Vijayi i tego, jak z otwartymi ramionami (dosłownie i w przenośni) przyjęła nasze spotkanie po latach? A może też, na przekór rozsądkowi, moje drobne omyłki zbliżyły nas do siebie tak szybko?
Niezależnie od przyczyny myśl o następnym, najpewniej dość rychłym, spotkaniu z kuzynką nie napawała mnie już strachem (właściwie śmieszne wydawało mi się teraz to, jak poważnie traktowałem potknięcia, które Vijaya potrafiła tak od ręki zbyć uśmiechem), a wręcz przeciwnie – liczyłem, że uda nam się spotkać niebawem, gdy już zdąży zapoznać się lepiej z rozkładem posiadłości. Wtedy z chęcią posłuchałbym jej uwag, zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Doskonałą okazją do tego następnego spotkania byłby bal, ale nie śmiałem na razie brnąć dalej w ten temat. Byłoby to mało taktowne, zwłaszcza jeżeli odpowiedź była z góry przecząca. Lepiej było trzymać przy życiu odrobinę nadziei.
— To był trudny kompromis między mną a ojcem — powiedziałem, nie ukrywając uśmiechu. Z perspektywy czasu takie malutkie kłótnie wydawały się komiczne. Zwłaszcza że niedźwiedzie pomruki ojca były prawie jedynym dźwiękiem, jaki wtedy wydawał. — Większość regałów jest zapełniona: znajdziesz tam na pewno dużo klasyków, angielskiej tandety, encyklopedii, książek o magii i alchemii, rozpraw politycznych i innych. Ale postarałem się o trochę pustego miejsca, żebyś mogła przywieźć z domu swoje ulubione książki albo zakupić nowe. Jeżeli mimo to zabraknie miejsca, to wystarczy powiedzieć – wyburzymy przejście do kwater dla służby i poszerzymy bibliotekę. Zajmie to maksymalnie kilka dni, z ręką na sercu. — Aby wzmocnić przekaz, przyłożyłem dłoń do prawej strony piersi. Zaraz jednak poprawiłem ją i przesunąłem w lewo. Dobrze, że Shafiqowie nie są magomedykami.
Odwzajemniłem zaraz uśmiech kuzynki, nie widząc w nim niczego, co mogła myśleć sobie w tej chwili. Chyba ciężko było jej przyswoić te wszystkie informacje na raz, zwłaszcza że musiała być też zmęczona przygotowaniami do wyprowadzki – to przecież ogromny krok w jej życiu i karierze. Nie byłem chyba zbyt wyrozumiały, zasypując ją od razu tym wszystkim. Cóż, było to przyzwyczajenie nabyte z rozmów z tutejszymi klientami, którzy nie mieli za sobą tak długiej podróży ani tak ważnej misji.
— Oczywiście, bardzo chętnie. Wybacz, słowa i tak nie nadają się zbyt dobrze do opisu pomieszczeń. Dlatego my, architekci, robimy rysunki — rzuciłem żartem i poderwałem się z ławki. Nie skomentowałem wzmianki o sali balowej, ale nie dało się ukryć na mojej twarzy zadowolenia ze słów Vijayi.
Pilnując, żeby kuzynka nie skręciła na w złą stronę (na zwiedzanie innych części domu przyjdzie jeszcze czas), prowadziłem ją do drugiego wyjścia ze środkowego dziedzińca, zostawiając za nami przytłumiony szum fontanny. Przeszliśmy długim korytarzem do dwuskrzydłowych drzwi noszących na sobie reliefy przedstawiające rozwijający się zwój pokryty miniaturowym pismem. Przyznaję, że był to nieco zbyteczny dodatek, być może trochę tandetny, ale w rzeczywistości, gdy światło dzienne z dziedzińca rozproszone na otworach jali znaczyło drzwi jakby kroplami świetlnego deszczu, nie dało się przejść obok nich obojętnie. Jakby zapraszały do innego świata. Tak, to dobre porównanie.
— Zapraszam. — Otworzyłem jedno skrzydło, aby przepuścić Vijayę w drzwiach. Zasłużyła, żeby obejrzeć końcowy efekt jako pierwsza.[/b]

Słuchała z zaintrygowaniem, gdy opowiadał o tym, jakie książki znajdowały się teraz w jej bibliotece. I w zasadzie sama nie wiedziała, co myśleć – częściowo podobała jej się wcześniejsza myśl o własnoręcznym zapełnieniu biblioteki, z drugiej jednak strony, już teraz wiedziała, że nie będzie miała na to czasu, kiedy tylko weźmie się do pracy, i pomieszczenie przez bardzo długi czas stałoby praktycznie puste. A po co półki gotowe na przyjęcie książek miały się kurzyć?
Tym bardziej, że angielska tandeta brzmiała nawet na niezły początek zapoznania się z panującą tutaj kulturą. Od czegoś w końcu trzeba było zacząć.
Uśmiechnęła się z lekkim rozbawieniem, gdy Najm szukał ręką swojego serca. Aczkolwiek myśl o wyburzaniu brzmiała dla niej strasznie drastycznie… Wierzyła, że wraz z ojcem uwinąłby się bardzo szybko, jednakże to i tak wiele pracy…
— Nie znam się na architekturze i projektowaniu, ale nie warto zastosować zaklęcia zwiększająco-zmniejszającego?
Zdawało jej się rozsądne. Ale może z jakiegoś powodu nie było używane? Może miało jakieś magiczne przeciwwskazania? Może w tym przypadku by nie zadziałało?
Zaśmiała się krótko. Wychodziło na to, że źle oceniła Najma na samym początku – może dla nieznajomych był rzeczywiście skrytym człowiekiem, ale teraz, gdy rzucał żartami jak z rękawa, robił zupełnie inne wrażenie. Może nie lekkomyślnego młodzieńca, którego pasją jest imprezowanie (chociaż i to byłaby w stanie zrozumieć, w końcu jako nastolatka była całkiem podobna pod kątem zachowania), ale zdecydowanie miał poczucie humoru. To dobrze. Ludzie bez niego byli okrutnie nudni i ciężcy w dotarciu. Nie mówiąc już o samej sztuce konwersacji.
Zaraz po Najmie podniosła się z murku i ruszyła za nim, rozglądając się po raz kolejny ostrożnie, aby żaden ze szczegółów jej przypadkiem nie umknął. Wciąż była pod wrażeniem, jak wiele pracy wykonali z wujem, i to w tak krótkim czasie.
— Mam nadzieję, że przez budowę mojego domu nie musieliście odmawiać innym projektom – dorzuciła, zerkając na kuzyna niepewnie, bo nagle zrobiło jej się tak głupio, że wyszła z taką prośbą tak późno, a oni w tak krótkim czasie podjęli się realizacji zadania i wykonali je praktycznie perfekcyjnie.
Na tyle, że sama jeszcze nie była w stanie spamiętać, co gdzie jest. Będzie musiała potem jeszcze raz przejść się po mieszkaniu i pomyśleć, co gdzie wstawi. I przede wszystkim – gdzie zrobi pokoje dla Kamy i Viry.
Podarowała mu kolejny uśmiech, gdy przepuścił ją w drzwiach, po czym weszła do biblioteki. Z zaciekawieniem przesuwała wzrokiem po kolejnych księgach, tytułach, których w większości nie znała. Były ładnie posegregowane tematycznie – dział magiczny (tak by nazwała to miejsce) mieścił się po jednej stronie (a tytuły alchemicznie brzmiały dla niej bardzo egzotycznie – cóż, może kuzyn przekona ją do zaprzyjaźnienia się z tą dziedziną magii), dział… pozostały w zasadzie, po innej stronie. Wzięła do ręki jedną z książek, które Najm nazwał angielską tandetą i otworzyła na losowej stronie – jednak bardzo szybko zamknęła. Przecież nie miała zamiaru teraz czytać.
Pomieszczenie było o tyle przyjemne, że znajdowało się tutaj biureczko z lampą i siedziska, gdyby jednak postanowiła zabawić w pomieszczeniu na dłużej. Albo szukała czegoś i postanowiła postudiować jakieś zjawisko do późna.
— Tutaj też pomyśleliście o wszystkim – pochwaliła go z uśmiechem. Nie miała już kompletnie żadnych wątpliwości, że dom spełnia jej wymagania i potrzeby, a nawet dużo więcej.

Pytanie Vijayi miało swoje źródło w pragmatycznym podejściu do budownictwa, które z kolei zapewne wynikało z jej charakteru. Tym zapewne różniliśmy się najbardziej. Osobowość kuzynki zawsze wydawała mi się bardzo zorganizowana i, jeśli można tak powiedzieć o osobie, zapięta na ostatni guzik – zapewne pomagało to piąć się po szczeblach kariery w tak nastawionej na rywalizację dziedzinie jak polityka. Konkretna osoba na konkretnym stanowisku oznaczała stabilność, dobrobyt i spokój, a czego więcej można by oczekiwać w dzisiejszych czasach. A jednak nie wszystko tak łatwo dawało się ująć w ramy rutynowych obliczeń, optymalizacji i ważenia za i przeciw. Taka właśnie najczęściej jest sztuka.
Architektura z pozoru może opierać się na bardzo szczegółowych wyliczeniach, planach dopracowanych co do jednego milimetra – na pewno dla mnie tak właśnie wyglądała, gdy jeszcze jako dziecko obserwowałem ojca pochylonego nad gigantycznymi arkuszami papieru z narzędziami kreślarskimi w dłoni. Ale równie ważne jak fundamenty, szkielet, pion ścian i skos dachu są subtelne różnice w aranżacji wnętrza. Tutaj żadne wyliczenia nie mogą się sprawdzić, bo wszystko dostosować trzeba do indywidualnych potrzeb klienta, a także połączyć zgodnie z całościową wizją. Jak racjonalnie wytłumaczyć kolumnę, która niczego nie podpiera albo rzeźbienia na drzwiach, które przecież otwierałyby się lżej bez dodatkowej masy? To właśnie takie detale, być może zupełnie nielogiczne na standardy większości osób, robią największą różnicę.
— Oczywiście jeżeli tak być sobie życzyła, to właśnie tak byśmy zrobili — zacząłem, starając się nie brzmieć, jakby bawiła mnie ta wizja — ale w takiej skali rozmiar każdego elementu ma znaczenie. Grzbiet każdej książki także stanowi pewną ozdobę, chociaż ich ułożenie na pierwszy rzut oka może wydaje się przypadkowe. A przejścia dla służby… Cóż, jest ich wystarczająco dużo, żeby móc poświęcić jedno na rzecz zachowania wystroju. — Zakończyłem najzgrabniej, jak potrafiłem.
Odwzajemniłem spojrzenie Vijayi i uśmiechnąłem się pokrzepiająco. Nie należało jej martwić takimi rzeczami jak inne projekty. Nakład pracy rzeczywiście wzrósł dwukrotnie podczas ostatnich paru miesięcy, ale czego nie robi się dla rodziny? Zasmucenie kuzynki i tak nie zwróciłoby mi tych nieprzespanych godzin. Tylko jej zadowolenie mogło je w jakiś sposób wynagrodzić.
— Nie martw się, nauczyliśmy się dzielić czas między kilka projektów. Zresztą ta posiadłość naturalnie otrzymała status priorytetowy — zaznaczyłem poważnym tonem, po czym zaśmiałem się lekko, nie potrafiąc utrzymać takiego sztucznego patosu.
Zauważyłem, że Vijaya sięgnęła po jedną z angielskich książek. Pod tym kątem dokładnie widziałem okładkę, która przywołała kilka wspomnień z nastoletnich lat, kiedy próbowałem zabić czas przeznaczony na naukę czytaniem romansów. Nie zdążyłem ugryźć się w język i zastanowić, czy powinienem przyznawać się do znajomości takiej literatury, zanim otworzyłem znów usta.
— To gotycki romans o dziewczynie z rodu i adoptowanym chłopaku brudnej krwi, którzy zakochują się w sobie, ale przez sprzeciw rodziny… — zatrzymałem się w porę. Nie wypadało rujnować kuzynce przyjemności z czytania. — Może zresztą lepiej, jeśli sama przeczytasz. Bardzo interesująca lektura.
Przeszliśmy razem do części gabinetowej, gdzie stało biurko z lampą i kilka siedzisk. Nie ukrywając zadowolenia przyjąłem komplement krótkim podziękowaniem, po czym podszedłem do blatu biurka i pociągnąłem za mosiężny uchwyt małej szufladki z lewej strony.
— Jeśli już mówimy o zaklęciach używanych w architekturze, to pozwolę sobie zaprezentować drobne udogodnienie, które wymyśliliśmy z ojcem. — Wyjąłem różdżkę i skinąłem nią na jedną z książek stojących na najbliższym regale. Natychmiast przyleciała i spoczęła na mojej dłoni. — Kiedy już skończysz czytać którąś książkę, wystarczy włożyć ją tutaj i zapukać, a ona sama znajdzie swoje miejsce.
To powiedziawszy, włożyłem książkę do środka, zamknąłem szufladę i zapukałem dwa razy w blat. Po chwili szuflada wysunęła się z drugiej strony biurka, a książka poszybowała na swoje pierwotne miejsce. Odwróciłem się w stronę kuzynki, chcąc dorzucić jakiś komentarz, ale właśnie wtedy spojrzałem na zegar wiszący na ścianie za nią.
— Ale późno! — powiedziałem nieco zbyt głośno, czym chyba wystraszyłem Vijayę. — Wybacz mi, że muszę zostawić cię już teraz, ale nie mogę zostać dłużej. Jeżeli będziesz miała więcej pytań, wyślij tylko sowę, a odpowiem natychmiast. — Uśmiechnąłem się nieco smutniej niż zamierzałem. Szkoda było tak szybko się rozstawać, ale kolejny projekt wzywał. Zresztą teraz, gdy kuzynka osiadła na stałe w Wielkiej Brytanii, chyba nie będzie tak trudno spotkać się znowu?