Say Shava Shava Say Shava Shava

Czerwiec 1978 Bombaj

Merrion Prewett i Vijaya Pujari

Sprawa była prosta. Spotkanie z kapitanem, wypicie kilku kolejek rumu, kierunek Indie. Merrion nie zastanawiał się nawet nad odpowiedzią, kiedy dowiedział się, jaki był cel ich podróży. Im dalej i dłużej na pokładzie statku, tym lepiej dla niego. Jeszcze tego samego wieczora stał w porcie, trzymając w dłoni swoją torbę, w której nie znajdowało się dużo rzeczy. Nie potrzebował ich, jedyne co było mu konieczne do życia, to łopotanie żagli na wietrze, oraz woń morskiej bryzy, która uderzała go w twarz codziennie rano.
-No Panie wróżbito- Odezwał się wąsaty siwiejący już kapitan, podchodząc do Merriona, który wychylał się za burtę -Przyszłość rejsu pozytywna?- Zapytał się, a chłopak spojrzał w gwieździste niebo, przymykając przy tym jedno oko. Wodził wzrokiem po różnych gwiazdozbiorach, określając w myślach ich nazwy.
-Sztormy, dużo sztormów- Odpowiedział krótko. Kapitan zmierzył go wzrokiem, ale nie odpowiedział na to nic. Chciał poczekać, aby sprawdzić, czy słowa chłopaka będą faktycznie tymi proroczymi.
-RUSZAĆ SIĘ WY LENIWE SZCZURY LĄDOWE!- Krzyknął nagle, a cała załoga popadła w popłoch. Czym prędzej żagle zostały opuszczone, kotwice podniesiona. Łajba ruszyła ciężko, przebijając się przez czarne wody Tamizy. Wypłynęli powoli i leniwe z portu, a Merrion obserwował oddalające się miasto. Przed załogą rozciągała się otwarta woda, oraz wizja kilkumiesięcznego rejsu. Oznaczało to umilanie sobie czasu na najróżniejsze-czasami nawet dziwne sposoby. Tak długo jak pod pokładem znajdował się zacny zapas rumu na pokładzie będzie panować względny spokój. Kiedy zacznie brakować trunku - a zacznie na pewno - załoga zacznie wykazywać się swoją kreatywnością. Bo ile można grać w kości czy brydża.
Rejs faktycznie upływał im leniwie, wyjątkiem były krótkie sztormy, które ku wyraźnej uldze kapitana jak i całej załodze nie zrobiły dużego spustoszenia na statku. Zmiana klimatu stała się wyraźnie wyczuwalna, mycie pokładu, sprawdzanie lin to wszystko sprawiało, że ciała całej załogi zalewała się potem. Chociaż byli na otwartych wodach to Merrion miał wrażenie, że im bliżej celu tym powietrze robiło się cięższe, gęstsze, a to wpływało źle na załogę, której zbrzydły już gry, oraz szanty. Spragnieni, oraz wyposzczeni chłopi szukali byle okazji do zaczepki. Wystarczyła jedna bójka, aby surową karę poniosła cała załoga. Niestety nawet wspólne szorowanie pokładu, czy odczepiania pąkli nie było w stanie na nowo zespoić załogi. Nic, więc też dziwnego, że wszyscy wyjątkowo entuzjastycznie zareagowali na wieść, że zbliżali się do celu, a kiedy zza horyzontu wyłonił się ląd, we wszystkich weszły nowe siły. Miesiące spędzone na statku sprawiały, że nawet zagorzały żeglarz tęsknił za lądem. Tawerny, w których można było nie tylko się najeść, ale również napić były tylko jedną z wielu pożądanych atrakcji. Największą były portowe dziewki, które chętne były rozłożyć nogi przed spragnionym bliskości marynarzem.
Kiedy tylko dobili do brzegu, i trap został opuszczony Merrion zszedł na ląd czując jak jego ciało nadal się lekko kołysze. Indyjskie słońce zaczęło palić go niemiłosiernie prosto w głowę, na której zmierzwione brązowe włosy stały się już ciut przy długie. Twarz chłopaka była szara, oraz zmęczona, a gęsta szczecina na jego twarzy nadała mu bardziej niechlujny wygląd. Lniana biała koszula wisiała na nim smętnie, tworząc tym samym obraz nędzy i rozpaczy. Mimo to nie umknęło jego uwadze to, że kilka hindusek, które zbiegły się, kiedy tylko zacumowali, machały do niego zwiadiacko. Mimo to mężczyzna miał w życiu pewne priorytety. Najpierw wolał zadbać o stan swojego ducha, a dopiero potem o ciało, które rozpaczliwie domagało się odpoczynku. Chwiejne kroki skierował w stronę pobliskiej tawerny, chociaż bardziej była to zwykła speluna, do której ciągnęli żeglarze, pijacy, ćpuny i cała reszta śmieci tego świata. Merrion czuł się tam jak u siebie w domu. Podszedł do lady i oparł się o nią
-Emmm...- Zaczął, nie bardzo wiedząc, jak tu skomunikować się z tym człowiekiem. Przeleciał więc szybko wzrokiem po butelkach z alkoholami, które zostały wystawione.
-Feni- Powiedział, wskazując na przezroczystą butelkę, a potem na palcach pokazał liczbę cztery, co miało odpowiadać ilości kieliszków. I szybko zrozumiał, dlaczego mężczyzna spojrzał na niego jak na wariata. Wystarczył jeden mililitr na języku, aby Merrion zrozumiał, że wybrał bardzo dobry, ale jednocześnie niezwykle mocny alkohol. Czy go to zniechęciło? Nic z tych rzeczy. Dzielnie wypił wszystkie cztery kieliszki, a nawet zamówił jeszcze jeden, które też wypił. Przyjemne rozluźnienie, które przyszło, Pomogło mu poradzić sobie z tą zmianą klimatu, a upał, który doskwierał mu do tej pory, nie był już tak istotny, bo i tak alkohol go rozgrzewał.
-Ta to musi mieć klientów- Mruknął, kiedy obok niego przemknęła młoda hinduska z długimi czarnymi włosami. Miała na sobie fioletowe sari. Merrion skierował wzrok na barmana, którego rysy twarzy się wyostrzyły, a w oczach dostrzegł wyraźną złość
-Hej...- Powiedział, stukając dłonią w blat.
-Ona- Wskazał palcem na dziewczynę -Ile za?- Próbował gestami pokazać, o jaki rodzaj zbliżenia mu chodzi, ale złość na twarzy mężczyźni tylko się spotęgowała.
-To moja córka- Odpowiedział po angielski, co sprawiło, że Merrion zdębiał, czując jak, cała krew odpłynęła mu z nóg. Bosman podczas rejsu zdradził mu pewno zdanie, które podobno miało rozwiązywać wszystkie jego problemy, w jakich się znajdzie.
-tumhaaree boodhee aurat badasoorat hai- Wyrecytował dość nieskładnie, nie wiedząc tak naprawdę, co powiedział. Mężczyzna jedynie coś krzyknął, a z zaplecza wyszła dwójka młodych chłopaków.
-O kurwa- Wyrwało mu się. Był to bez sprzecznie jego prywatny rekord. W obcym kraju nie był nawet godziny, a już udało mu się kogoś obrazić, i do tego zaraz dostanie łomot. Próbował szybko wycofać się ze speluny, ale nogi kompletnie odmówiły mu posłuszeństwa. Chłopacy chwyciły go za brzeg bluzki i dosłownie wywlekł z tawerny, rzucając na rozgrzaną słońcem ziemię. Merrion wstał szybko i otrzepał się z kurzu, który przywarł do jego mokrej skóry.
-Może jakoś się dogadamy, wasza siostra nie jest, aż taka ponętna, znaczy, jest...to już po mnie- Kątem oka dostrzegł, jak załoga jego statku, z zaciekawieniem obserwują tę scenę, a bosman miał największy z nich ubaw. Merrionowi pozostało tak naprawdę jedno. Puścił się biegiem przed siebie, wbiegając w jedną z pobliskich uliczek. Przepychał się przez zdziwionych ludzi, stratował po drodze kilka kobiet i dzieci. Możliwe, że nawet rozwalił parę stoisk, ale nie to było obecnie jego największym problemem. Jego napastnicy rzucili się w pogoń za nim. Wiedział, że szybko zabraknie mu w tym upale sił, jeżeli nie znajdzie kryjówki.

* twoja stara jest w chuj brzydka (wrzucone do translatora, także pewnie to słabe tłumaczenie)

Była daleko od domu. A miała znaleźć się jeszcze dalej.
Chociaż w życiu zdarzało jej się opuszczać rodzinne Indie, to jeszcze nigdy nie towarzyszył jej nastrój taki jak… cóż, właśnie teraz. Za każdym razem, gdy wyjeżdżała, miała świadomość, że w końcu i tak wróci do domu – czy po tygodniu, miesiącu, czy nawet i roku. Ale wróci.
Teraz było inaczej.
Przygotowywała się do tego od dawna. Zaplanowała wszystko – włącznie z wybudowaniem sobie posiadłości i wybraniem odpowiedniego miejsca, w którym mogłaby zacząć zbierać swoich popleczników i zbudować sobie renomę w Wielkiej Brytanii, gdzie nazwisko Pujari znaczyło dokładnie tyle, co Smith albo Kowalski. Zaplanowała wszystko, włącznie z miejscem, w które chciała dotrzeć i całą strategią za tym idącą. Przewidziała wszystko – poza tym, jak cholernie ciężko będzie jej opuszczać rodzinne strony.
Nie było tego po niej widać. W jej życiu od dawna nie było już miejsca na prywatne emocje i sentymenty. Na nie pozwalała sobie w otoczeniu najbliższych – ale na pewno nie służby, która właśnie uwijała się w dokach, aby zapakować wszystkie rzeczy Vijayi.
Dosłownie wszystkie. Wliczając w to stroje, biżuterię, kosmetyki, nawet kilka ulubionych mebli i ozdób wnętrz. A także zwierzęta. Małpkę, która została tymczasowo zamknięta w kojcu, aby czasem nie uciekła – Vira miewała różne pomysły i Vijaya wolała wypłynąć z pewnością i przeświadczeniem, że ta nie postanowiła pobujać się na deskach doków, kiedy statek był już na morzu – a także tygrysa, z którym niektórzy obawiali się płynąć. Kama jednak był całkowicie udomowiony i łagodny. Tygrysy były akurat kotami, które dało się oswoić. Inaczej było z panterami. Panterze nigdy nie należało ufać. Podobnie jak demonowi, który pantery sobie szczególnie upodobał… i z charakteru sam był poniekąd panterą.
Właśnie kiedy pozostali uwijali się, przenosząc rzeczy z miejsca na pokład, Vijaya pozwoliła sobie na chwilę większej prywatności i przykucnęła, aby pogłaskać przez dłuższą chwilę Kamę. Tygrys wyczuwał jej nastrój o wiele lepiej niż ludzie, którzy ją otaczali i zdawali się jednocześnie jej nie rozumieć. Albo bali się zrozumieć. Cokolwiek za tym stało – patrząc w oczy zwierzęcia, czuła się o wiele lepiej. Jakby w niemy sposób mówił jej, że rozumie.
Jednocześnie wiedziała, że nie tylko ona będzie tęskniła za Indiami. Za krajem, w którym ubóstwo wylewało się z ulic, który jednocześnie był piękny i przerażający – ale jedyny w swoim rodzaju. Krajem, w którym mogła czuć się poruszać swobodnie. W którym miała już praktycznie wszystko, w którym znała ludzi i swoich przeciwników.
Teraz wszystko się zmieni.
Zamknęła oczy. Z cichym wydechem starała się wyrzucić z siebie wszystkie lęki, niepokoje i tęsknotę, które mieszały jej w głowie. Na moment szum morza, odgłosy chodzenia, krzyki, przesuwania – cały hałas zniknął, jakby pogrążyła się niespodziewanie w głębokiej medytacji, gdzie pozostawała tylko ona, jej umysł – i dotyk delikatnej sierści tygrysa.
Przynajmniej dopóki do jej uszu nie dotarły odgłosy przepychanki za jej plecami. Wiedziała, że to ludzie odpowiedzialni za jej bezpieczeństwo właśnie zajęli się czymś więcej niż tylko staniem i obserwowaniem. Z rosnącym więc niepokojem wstała i odwróciła się dość gwałtownie, niepewna tego, co mogłaby zobaczyć. Była w końcu tutaj doskonale wystawiona na niebezpieczeństwo.
Ale nie. Dostrzegła mężczyznę o jasnej cerze i jasnych włosach. Nie był tutejszy, wyglądał jej na Europejczyka. Mimowolnie zerknęła na statek zacumowany nieco dalej od jej własnego. Jakiś czas temu przypłynął do portu, kiedy akurat ona dotarła i zaczęto przenosić jej bagaże na pokład, a także dopełniać wszelkich formalności. Zdawało jej się, że statek ten należał właśnie do Europejczyków – a więc to wyjaśniało jego obecność. Co jednak tutaj robił?
Odpowiedź przyszła szybciej niż się spodziewała – bowiem praktycznie tuż za plecami nieznajomego wręcz wyrośli dwaj Hindusi, wyraźnie rozzłoszczeni, krzyczący coś w stronę Europejczyka. Zmarszczyła brwi. Z tygrysem u boku, podeszła do jednego z chroniących ją czarodziejów, aby spytać, o co chodzi. Szybko dowiedziała się, że nieznajomy znalazł się tutaj nagle… a gdy zbliżyła się nieco bardziej, mogła wyczuć od niego wyraźną woń alkoholu. I trudów podróży. Zmarszczyła lekko brwi, przenosząc wzrok na dwóch wyraźnie nerwowych Hindusów.
Bardzo szybko oceniła, że mężczyzna raczej nie stanowił zagrożenia. Zapewne była to pijacka przepychanka, jednakże ostatnie, czego jej było potrzeba, to awantura i to jeszcze tuż przed trudną podróżą.
Dlatego wystąpiła krok dalej, z Kamą u swojego boku, aby mężczyźni mogli ją zobaczyć. Najwidoczniej ją rozpoznali – albo ją, albo jej szaty, bowiem ubrana była w czerwone sari z dobrego materiału, obszyte złotymi zdobieniami, a obwieszona była złotą biżuterią – kolczykami, naszyjnikami i bransoletami na nadgarstkach i kostkach. Jej dłonie i stopy zdobiły ciemne, kwieciste wzory z henny. W każdym razie, nieco spokornieli, chyba nawet zrobiło im się trochę głupio. Złożyli dłonie niczym do modlitwy i skłonili głowy w szacunku. Vijaya jednak nie była zainteresowana nimi, a mężczyzną, któremu drogę zatorowali ochroniarze.
— O co ta cała awantura? – zapytała rzeczowo, po angielsku, swoje pytanie wyraźnie kierując do Europejczyka.

Merrion był, już mentalnie przygotowany do zebrania batów, w zupełnie nowym dla niego języku. Zresztą czy to był dla niego pierwszy raz? W każdym porcie, do jakiego dobili, to on musiał odwalić coś tak głupiego, że w pogoń za nim udawało się kilku wysportowanych mężczyzn. Takich incydentów mógł wyliczać w nieskończoność. Natomiast chwili, kiedy ktoś uratował mu skórę, w jego życiu było niewiele. Mężczyzna zaczerwienionymi oczami spojrzał na kobietę, która nie musiała nawet nic mówić. Wystarczyła sama jej obecność...oraz jej zwierzaczka, aby napastnicy momentalnie odpuścili sobie pogoń za zapijaczonym obcokrajowcem. Widział w ich twarzach nie tylko swego rodzaju zmieszanie, ale również pokorę i szacunek.
-To twoja szansa- Przeleciała mu przez głowę myśl. Zrobił kilka kroków w tył, chcąc uskutecznić szybki odwrót i czym prędzej wrócić na bezpieczny pokład statku, gdzie królem był jego kapitan. Tam nikt go nie mógł dosięgnąć. Niestety, kiedy tylko wykonał kilka planowanych kroków, napotkał swoimi plecami na przeszkodę w postaci, klatki piersiowej innego mężczyzny, który musiał być czymś w rodzaju opiekuna, ochroniarza tajemniczej kobiety.
-Właściwie to nie wiem- Odpowiedział, starając się zapanować nad zadyszką. Nie kłamał, bo naprawdę nie jak straszną obelgę musiał powiedzieć, że właściciel speluny nasłał na niego dwójkę swoich synów.
-Czekaj! - Wykrzyknął nagle po chwili milczenia. Jego oczy rozszerzyły się, a on spojrzał prosto w oczy kobiety, nie czując przy tym żadnego skrępowania. Cholerna krew arystokraty gdzieś w nim niestety płynęła. Przed mało kim umiał wykazać pokorę, czy chociażby ją udawać. Strój kobiety jasno dawał do zrozumienia, że w tej chwili nie ma do czynienia z prostą kobieciną, która codziennie otwierała swój stragan, aby wciskać turystom biednie wykonaną biżuterię za cholernie wygórowaną cenę
-Ty znacz angielski? - Zapytał się zdziwiony -Nie sądziłem, że w takim miejscu jak to komuś się chciało uczyć tego języka- Szczerość...szczerość była piękną i cenioną przez wielu cechą. Niestety jeżeli nie umiało się połączyć owej szczerości z umiejętnościami dyplomacji, których zdecydowanie Merrionowi brakowało, wychodziło się na palanta, chama, i wiele innych rzeczy, którymi on bez sprzecznie stał się już dawno temu.
Jeden z mężczyzn, w którego oczach nadal tliła się chęć mordu, podszedł do kobiety, aby po cichu wyjaśnić całe zajście, oczywiście w ojczystym języku. Merrion w tym czasie po prostu rozglądał się dookoła, podziwiając zabudowania, jakie go otaczały. Może wypity alkohol przeżarł mu już dawno mózg, odbierając tym samym zdolność do racjonalnej oceny swojej sytuacji, a może był po prostu kretynem.

Vijaya zmarszczyła nieco brwi, bo chociaż młody, młodszy od niej mężczyzna tłumaczył, że nie wie, o co chodzi (co było najczęstszym i jednocześnie najgłupszym wymigiwaniem się z sytuacji), to wyglądało na to, że mówił prawdę. Potrafiła uwierzyć mu, że naprawdę nie ma pojęcia, o co to wszystko poszło… a zważywszy na różnice kulturowe, wszelkie nieporozumienia były dość prawdopodobne.
Zamrugała z lekkim zdziwieniem, kiedy nieznajomy wykrzyknął nagle jedno słowo, a potem spojrzał wprost na nią.
Nie była przyzwyczajona do takich spojrzeń. Indie… były innym światem. Na ten sposób patrzenia pozwalały sobie jedynie najbliższe jej osoby – inne albo przyglądały jej się nieco łagodniej czy pokorniej, a jeszcze kolejne w ogóle unikały patrzenia na nią, jakby samym tym faktem chcąc pokazać, że wiedzą, gdzie jest ich miejsce. Okropne. I przykro jej było, że całego świata nie potrafiła zmienić sama, i to na pstryknięcie palcem. Bo wciąż były osoby, którym taki rzekomy szacunek się podobał.
Nie znała tego mężczyzny, ale poczuła do niego nić sympatii. Cóż, musiałby być ślepy, aby nie zauważyć tony biżuterii, którą była obwieszona, a także zachowania tamtych dwóch mężczyzn, który ze zmieszaniem i rosnącą irytacją patrzyli na Brytyjczyka. A mimo to nie speszył się. Być może nie uznawał autorytetów – ale to nie szkodziło. W jej odczuciu po prostu traktował wszystkich równo. Nieważne, czy ktoś wywodził się z arystokracji, czy też skrajnej biedoty. Dlatego zaczęła go lubić, mimo że dosłownie nic nie zrobił.
Zaraz jej usta wykrzywiły się w uśmiechu, a z warg wydobył się cichy śmiech. Odwróciła nawet głowę, aby nie śmiać mu się prosto w twarz – ale co mogła poradzić! Ta uwaga wydawała jej się skrajnie zabawna. Może nie powinna, ale… no cóż. Jak na człowieka z kraju kolonizatorów Indii, zdawał się mieć dość małą wiedzę historyczną. Wszak to było jeszcze nie tak dawno temu!
Nie zdążyła jeszcze się pozbierać, kiedy tę chwilę przerwał jej widocznie zniecierpliwiony mężczyzna, wyjaśniając całą sytuację. Vijaya zmarszczyła lekko brwi i ponownie spojrzała na Brytyjczyka, analizując przy tym całą sytuację.
Nie wydawało jej się, aby faktycznie posługiwał się biegle hindi. Być może nawet ktoś dla żartu nauczył go jednego obraźliwego zdania, ten go użył i o to było całe zamieszanie… Ale zamiast się wykłócać, postanowiła i sama się przekonać, i przy okazji udowodnić innym, że jej myśli były właściwe. I że należało przymknąć oko, nawet jeśli poczuli się urażeni. Wszak nawet Shanidev zwracał uwagę na intencje czynów.
— Hamare desha mein matritiv ke sthiti pavitra hai. Isalie vaha itana pagal hai – mówiąc już w języku ojczystym, wystąpiła o krok bliżej Brytyjczyka, patrząc mu w oczy, aby nie miał wątpliwości, że zwraca się właśnie do niego. – Kya tum samajih rahe ho?

[W naszym kraju macierzyństwo jest święte. Dlatego jest taki wściekły. Rozumiesz?]

Merrion przez całe dzieciństwo, swoje lata nastoletnie, a później przez część dorosłości obracał się w zadufanych sobie arystokratkach, którym wydawało się, że sam fakt urodzenia się w danej rodzinie dawał im dostatecznie duże prawo do patrzenia na innych z góry. Merrion, który genetycznie wyciągnął więcej od ojca, i który to ojciec skupił się na opowiadaniu mu marynarskich historii o tym jak wielki i zróżnicowany jest świat, nie umiał podzielić ludzi na złych i dobrych, na arystokratów i całą resztę. Kompletnym przciwieństwem była jego matka, która najchętniej zostałaby przy swoim rodowym nazwisku "Nott" aby tylko na każdym kroku podkreślać swoją wspaniałość, chociaż w rzeczywistości Merrion postrzegał ją jako i jak to często określał "starą flądrę" która skupiała się bardziej na pielęgnowaniu swojej urody i kontaktach z równie płytkimi jak przybrzeżna woda innymi arystokratkami. On w oczach matki został już stracony i wydziedziczony, według niej nie ma prawa nosić nazwiska Prewett, i o oficjalne wydziedziczenie suszy ojcu głowę, który mimo wszystko zapiera się jak tylko może. Nic więc też dziwnego, że Merrion po prostu wziął tobołek na ramię i poszedł w siną dal pokazując przy tym środkowy palec wszystkim i wszystkiemu co do tej pory znał. Teraz znajdował się tutaj, z dala od sztywnych konwenansów, a najwyraźniej znowu trafił na kogoś, ktoś w tutejszym miejscu musiał uchodzić za szychę. Mimo to w przeciwieństwie do dwójki jego niedoszłych napastników nie zniżył wzroku, nie spokorniał. O pokorę u niego było cholernie trudno. Żył całym życiem przyjmując na siebie wszystkie konsekwencje podjętych przez siebie decyzji.
W końcu po chwili milczenia, kobiet odezwała się do niego w swoim ojczystym języku. Reakcja Merriona była typowa, dla osoby, która nagle usłyszała obcy język, którego nie rozumiała. Uniósł lekko brwi ku górze, a na jego ustach pojawił się nieznaczny uśmiech lekkiego zakłopotania.
-Nawzajem- Odpowiedział z głupkowatym uśmiechem na ustach. Kątem oka zauważył, jak załoga statku przyglądała się z wyraźnym rozbawieniem całej scenie. Merrion wiedział już, że padł ofiarą kolejnego żartu, a taraz wszyscy obserwowali z zaciekawieniem czy chłopak wyjdzie z tych problemów w jednym kawałku, czy trzeba będzie interweniować.

Na twarzy Vijayi pojawił się lekki uśmiech, gdy reakcja nieznajomego marynarza zdradzała jej, że nie miał pojęcia, co do niego mówiła. Tyle powinno wystarczyć im wszystkim, aby udowodnić niewinność mężczyzny, w którą szczerze wierzyła. Przypuszczała, że padł ofiarą jakiegoś głupiego żartu. Może któryś Hindus nauczył go tego zdania i powiedział, że to najszczersze pozdrowienia dla obcokrajowców, bo uznał to za tragicznie śmieszne. Historia pełna była takich przypadków, a ludzie w tym temacie nie różnili się zbytnio od siebie.
— Sami widzicie, że Wasz bluźnierczy marynarz nie zna naszego języka – stwierdziła, zwracając się do wzburzonych Hindusów, którzy najwidoczniej oczekiwali, ze polecą głowy. – Ktoś zrobił mu głupi kawał.
— Przecież on udaje, Devi Pujari! – zakrzyknął jeden z mężczyzn, wyraźnie wzburzony jej decyzją.
Ona jednak nie miała zamiaru dyskutować.
— Przekażcie rodzinie przeprosiny od rodziny Pujari i wracajcie do siebie. – I podkreślając, że skończyła, odwróciła się do człowieka stojącego za nią, przy tym delikatnie gładząc głowę tygrysa, wciąż gniewnie patrzącego na ludzi. – Hamare pas kitana bacha hai?
Było to pytanie jakiekolwiek, tak naprawdę nie przejmowała się aż tak bardzo, czy zostało bardzo wiele rzeczy do przeniesienia na statek czy też nie. Chciała, żeby Hindusi sobie poszli. I w końcu to zrobili. Była pewna, że przy okazji przez kilka miesięcy będą rozpowiadać, że przepraszali ich sami bramini.
Dopiero potem zwróciła głowę z powrotem do nieznajomego europejczyka.
— Nie wiem, kto nauczył Cię tego zdania, ale nie ufałabym mu na przyszłość. Obrażanie matki w Indiach to najgorsze, co możesz zrobić – westchnęła cicho. Mało kto z obcych krajów był tego świadomy, jaką czcią otaczało się tutaj macierzyństwo, więc wolała mu wyprostować i wyperswadować używanie tego zwrotu na przyszłość.

Merrion jak wiele razy się okazywało miał znacznie więcej szczęścia niż rozumu. Aczkolwiek jeżeli chodzi o to drugie, niektórzy dość często zastanawiali się nad tym czy mężczyzna w ogóle takowy rozum posiadał. Wiele jego decyzji życiowych sprawiały, że w ludziach, którzy mieli przyjemność (lub nie) go poznać, budziła się nagła chęć sprawdzenia, że jego mózg oby na pewno działał w prawidłowy sposób. Wiele osób snuło teorię, że od ilości wypitego rumu czy grogu po prostu synapsy zaczęły mu się palić. Prawda była, jednak zgoła inna. Chociaż fakt, że dość dużo wlewał w siebie alkoholu, był niepodważalny. Młody Prewett był otwarty na świat i chciał go chłonąć absolutnie w każdy możliwy sposób, nawet jeżeli miało to oznaczać, że wpadnie w jakieś dziwne kłopoty. Dla niego nie było to jednak problemem. Kolejna historia, którą będzie mógł opowiadać po powrocie na ojczysty brzeg.
Obserwował uważnie, jak jego napastnicy są zmuszeni odejść, chociaż po ich minach widział wyraźnie, że nie byli do końca zadowoleni z takiego obrotu spraw. Musieli, jednak zadowolić się tym, co otrzymali, a dostali niewiele...przynajmniej tak to wyglądało z jego punktu widzenia. Wypuścił głośno powietrze z płuc a dziwny ciężar, który spoczywał na dnie jego żołądka, nagle zniknął, dając ukojenie jego nerwom, które szalały na myśl, że Merrion za chwile może skończyć jako worek treningowy.
-Ja niestety wiem- Odpowiedział cicho, odwracając się na chwilę w stronę statku, aby przyjrzeć się roześmianym twarzom innych marynarzy, którzy opierali się o drewnianą balustradę. Wśród nich, był również ten, który spowodował całe to zamieszanie. Starszy bosman, z siwymi włosami i gęstą brodą, trzymał między zębami swoją fajkę, z której unosiły się co jakiś czas kłęby dymu. Uśmiechnął się do Merriona złośliwie dając tym samym wyraz swojej satysfakcji.
-Raczej nie jesteś pierwszą lepszą dziewczyną z ulicy- Mruknął, zwracając się ponownie do tajemniczej dziewczyny, która uratowała mu skórę, a i kto wie, czy nie życie. Merrion nie był fanatykiem czystej krwi, nie był również fanem podziału ludzi na arystokrację i całą resztę. Mimo to umiał rozpoznać osobę wysoko postawioną, a raczej byle dziewczyna nie chodziłaby z okazałym tygrysem przy nodze. Dodatkowo ubiór, jaki miała na sobie, nie był zdecydowanie typowym, jaki widywało się tutaj na ulicach.

Z ciekawością powędrowała spojrzeniem za wzrokiem rzuconym przez nieznajomego ku… kolejnym nieznajomym, stojącym przy statku zacumowanym kawałek dalej. Byli widocznie rozbawieni całą tą sytuacją, a jeden z nich uśmiechał się dość złośliwie. Sama Vijaya pokręciła delikatnie głową z uśmiechem okraszonym szczyptą politowania, odrobiną zrozumienia. Bo potrafiła zrozumieć, że koledzy, w dodatku pływający na jednym statku i znudzeni swoją nieustającą obecnością, wymyślali sobie bardzo wiele dziwnych rozrywek, w tym również wrednych, pakujących drugą stronę w kłopoty.
Chłopak miał szczęście, że trafił dziś akurat na nią. Kto wie, do czego byliby zdolni wściekli Hindusi, gdyby nie napotkali oporu.
Uniosła brew, kiedy nieznajomy odezwał się do niej, i wróciła do niego spojrzeniem.
— To zależy jak definiujesz pierwszą lepszą dziewczynę z ulicy – stwierdziła, bo faktycznie można było to zinterpretować na bardzo wiele sposobów i wolała raczej nie popuszczać wodzom fantazji w tej dziedzinie. Już zdążyła się przekonać, że mężczyzna nie najfortunniej posługiwał się językiem. – Ale tak, przypadkowe spotkanie mnie na ulicy należy raczej do rzadkości. Masz więc dzisiaj szczęście – dorzuciła trochę żartobliwie. – Ty za to raczej nie jesteś osobą, która długo zagrzewa gdzieś miejsca.
Było to raczej stwierdzenie faktu. Po zobaczeniu jego kolegów, mogła się domyślić, że należał do grona marynarzy. Może pracował na statku, może szukał przygód… ale nie wyglądał jej na kogoś, kogo miejscem docelowym do życia miały być Indie. Może trochę pochopnie go oceniała, ale przypuszczała, że te miały być raczej czymś w formie przystanku, zebrania sił przed następną podróżą.
Odwróciła się do jednego z ludzi i poleciła, aby zabrał ze sobą tygrysa. Kama w formie straszaka nie będzie jej już raczej potrzebny. Raczej.

Merrion był uosobieniem przewrotności losu. W jego życiu niewyobrażalny pech przenikał się wraz z parszywym szczęściem. Wiele razy wpadał niczym knut w gówno, ale koniec końców udawało mu się z niego wydostawać. Chociaż w tej chwili wydawał się nie zdawać sobie sprawy z tego jak wielkie miał szczęście, że własnie ta kobieta stanęła na jego drodze. Właściwie to był już gotowy odpowiedzieć jej, jak postrzega "pierwsze lepsze dziewczyny" na szczęście instynkt samozachowawczy odezwał się na tyle głośno, aby ugryzł się w ostatniej chwili w język, pozostawiając swoje poglądy dla siebie. Nie potrzebował dodatkowych problemów. Szczególnie w chwili, kiedy przed nim stała kobieta z ogromnym tygrysem, który niepokojąco oblizywał się za każdym razem, kiedy tylko spoglądał na Merriona. Na szczęście jego wybawicielka, sama nie chciała poznawać specyficznych definicji, bo dość szybko zmieniła temat, który zaczął krążyć wokół jego samego. Mężczyzna przeczesał dłonią potargane włosy, a potem przetarł zmęczoną i szarą twarz.
-Taki styl życia- Odpowiedział i uśmiechnął się lekko. Ustatkowanie się, dom z białym płotkiem oraz żona z gromadką dzieci na kolanach, to nie była wizja, która go uszczęśliwiała. Aż dziw brał, że jego bogin nie przybierał właśnie tego kształtu. Jak widać, są na tym świecie rzeczy dużo gorsze...chociażby pusta butelczyna. Kobieta rzekła coś do jednego ze swoich...sług? a ten posłusznie przejął od niej tygrysa, aby wprowadzić go po trapie na pokład statku.
-Grzeczny kotek- Mruknął cicho z pewną dozą niepewności, kiedy odprowadzał stworzenie wzrokiem -Większość ludzi trzyma w domu koty, psy...ewentualnie sowy- Tygrys jako domowy pieszczoch był swego rodzaju ekstrawagancją, która na pewno zostałaby doceniona nawet wśród angielskich czystokrwistych rodzin. W końcu od wieków między nimi panował dziwny wyścig opierający się na gromadzeniu coraz to dziwniejszych i piekielnie drogich przedmiotów.
-No, ale skoro już w tak przedziwny sposób życie przecięło nasze drogi- Ciągnął dalej, po czym wyciągnął swoją dłoń w stronę kobiety. Nawet nie pomyślał o tym, że tym prostym gestem może ściągnąć na siebie kolejne kłopoty. Liczył na to, że jego rozmówczyni była dużo bardziej wyrozumiała, dla nieokrzesanej natury takiego barbarzyńcy jak on.
-Merrion- Przedstawiła się krótko swoim imieniem.
-Może nie jest to zbyt lotne spostrzeżenie, ale co się wydarzyło, że opuszczasz swój kraj?- Zapytał się wyraźnie zaciekawiony. Nie umknął jego uwadze ruch przy jednym ze statków, liczne skrzynie wypchane prawdopodobnie ubraniami i innymi kobiecymi pierdółkami.

Odpowiedziała mu jedynie uśmiechem, bo i nie było powodu, aby drążyła temat. Nie znała go, nie wiedziała, kim jest (poza tym, że prawdopodobnie Brytyjczykiem, sądząc po biegłości posługiwania się językiem angielskim oraz akcencie), nie wiedziała w zasadzie nawet, czy jest czarodziejem czy mugolem – zresztą, jaka to była różnica, praktycznie żadna, poza tym, że nie mogłaby używać przy nim magii. Nie szkodziło. Kama, odprowadzany właśnie przez jednego ze służących na pokład statku, odpowiednio odgrywał rolę straszaka.
Na jego kolejną wypowiedź nawet się zaśmiała.
— A ja trzymam w domu tygrysa – wzruszyła ramionami. – I małpę. Chociaż Virę możesz traktować prawie jak udomowionego psa. Dzikich małp w mieście jest prawie tyle samo, co bezpańskich psów. Jeśli nie więcej – stwierdziła, kiwając głową w stronę głębi miasta, jakby sugerowała przy tym, że wejście na dalsze ulice może skutkować spotkaniem z taką jedną. – Ale nie radziłabym próbować ich oswoić. Część z nich jest agresywna.
Były w zasadzie dwa rodzaje małp. Jedna – spokojniejsza. Druga – rzucająca się ludziom nawet do twarzy, byleby tylko wyrwać jedzenie. Może zwyczajnie zbyt długo przebywały obok ludzi i nauczyły się od nich niektórych zachowań. Na przykład okrucieństwa.
Z lekkim zdumieniem spojrzała na dłoń przybysza przed nią. Ktoś inny, ktoś, cóż, bardziej okrzesany, a tym bardziej obyty ze zwyczajami, nie ośmieliłby się na taki gest, na taką poufałość… Ale zdążyła już zrozumieć, że, kimkolwiek jest ten mężczyzna, zbyt wiele nie ma wspólnego z tym „okrzesanym” typem.
A jako że mogła sprawiać pozory nieco nadętej paniusi – w końcu każda wysoko nosząca się dama takie pozory sprawiała – podała mu dłoń, odpowiadając:
— Vijaya.
Rodzina od zawsze uczyła ją, że każda istota jest równa, więc dziś miała możliwość zaprezentowania własnej rodzinnej filozofii.
Potem uśmiechnęła się kącikami ust. Jak na zwykłego nieznajomego, był bardzo ciekawską osobą. I w zasadzie nawet nie przypuszczała, że po wyratowaniu go z opresji, będzie nadal tutaj stał i z nią rozmawiał. Chyba że taktycznie czekał, aż Hindusi oddalą się na odpowiednia odległość i dopiero pójdzie.
Przez chwilę zastanawiała się, jak miała mu powiedzieć, że wybiera się na wojnę, bo pewien czarnoksiężnik postanowił pogłębić podziały społeczne w świecie czarodziejów, a jako że ona do niego należała, czuła się w obowiązku zareagować, zanim wojna osiągnie rangę globalną.
Zabrzmiałaby jak wariatka.
— Sytuacja polityczna – powiedziała więc zdawkowo. – Potrzebują mnie w innym kraju o wiele bardziej niż tu.
Brzmiało to nieco absurdalnie, bo Indie chyba były w jednej z najgorszych sytuacji społecznych i ciężko było sobie wyobrazić, aby któreś państwo miało je pod tym względem przebić.
— A Ciebie co sprowadza do Indii? Brzmisz jak Brytyjczyk, więc miałeś przed sobą długą drogę.

Czy nowe znajomości zawsze były takie niezręczne? Będąc w Anglii, nie przypominał sobie tego, aby był skrępowany rozmowami z ludźmi, których nie znał. Nawet wyciągnięcie od nich kilku galeonów nie stanowiło dla niego problemów. Teraz stał twarzą w twarz z kobietą i czuł się jak skończony kretyn. Może wynikało to z przykrego doświadczenia, którego nabył przed chwilą. Nie chciał obrazić kolejnej osoby, a tym samym siągnąć na siebie następne kłopoty. Szczególnie że ucieczka przed tygrysem mogłaby okazać się dużo trudniejsza, niż przed dwójką wściekłych hindusów.
-Moje relacje ze zwierzętami jakoś nigdy nie układały się dobrze- Naturalnie nie liczył tutaj swojej relacji z rodzinką karaluchów, która zamieszkała w jego chatce, która w każdej chwili mogła się rozlecieć. Kiedy mieszkał w rodowej posiadłości, matka nie chciała się zgodzić na żadne zwierzę. Nawet sowę. W szkole był więc zmuszony korzystać ze szkolnych sów, a teraz po prostu nie była mu potrzebna. I tak nie wysyłał ani nie otrzymywał listów. Zresztą przy jego trybie życia, przy częstych rejsach, która trwały po kilka miesięcy, utrzymanie zwierzaka byłoby trudne.
Kiedy ich dłonie się złączyły, Merrion ścisnął na tyle delikatnie na ile mógł jej dłoń. Natomiast kobieta na pewno od razu poczuła jego wysuszoną i szorstką skórę, która się stała odpowiedzią na słone morskie powietrze, którym była atakowana przez najbliższych kilka miesięcy. Liczne odciski, które pojawiły się po ciągnięciu różnego rodzaju lin. Na jego dłoni można było również bez problemu doszukać się kilku większych lub mniejszych blizn, które były pozostałościami po różnego rodzaju rozcięciach, które na morzu najpewniej często po raz kolejny się otwierały. Odpowiedzieć, jaką otrzymał od kobiety, sprawiła, że na jego ustach pojawił się uśmiech. Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, jakie miały miejsce w Anglii ten, kto wyjeżdżał do jakiegoś kraju w sprawach politycznych, musiał być albo odważny, albo zwyczajnie głupi. Niestety pech chciał, że odwaga i głupota niezwykle często szły ze sobą w parze.
-Tak, wypłynąłem z Anglii, ale w przeciwieństwie do ciebie wybrałem ten rejs, aby uciec od sytuacji politycznej- Często łapał się na tym, że miał zwyczajnie dosyć tego kraju, nagłówków proroka codziennego, który ogłaszał kolejne morderstwa i zaginięcia, miał dosyć ministra i zastępu jego przydupasów, którzy potrafili jedynie gadać, że coś robią. Gdyby miał w sobie trochę więcej odwagi, oraz chęci może sam przyłączyłby się do jakiegoś ruchu oporu.
-Po prostu moje plany na życie mijają się z tym co rządzący robią w Anglii- Chciał mieć spokój i nic więcej. Niczego innego nie potrzebował. Dlatego wolał spędzać czas na pokładach różnych statków.

Odpowiedział mu tylko niewielki, może odrobinę współczujący uśmiech. Chociaż na usta cisnęło jej się, że zwierzęta często wyczuwają w ludziach więcej niż widzą oni sami, powstrzymała się od wypowiedzenia tych słów i z lekką złością na samą siebie wyrzuciła je z głowy. Nie miała przecież żadnych powodów, żeby oceniać tego marynarza, tym bardziej, że nie wykazywał się jakimiś… złymi intencjami. Sama go zresztą przed chwilą obroniła przed hordą wściekłych tubylców, skąd więc w jej głowie w ogóle pojawiły się takie myśli?
A nie każdy przecież musi mieć rękę do zwierząt i lubić ich towarzystwo. Czego wymagało morze? Cóż, najwidoczniej za moment się przekona, ale była prawie pewna, że nie było tam miejsca na wielu zwierzęcych towarzyszy. Kama i Vira były wyjątkami, będą płynęli na pokładzie tylko dlatego, że Vijaya tego chciała. Ale na statkach zwierzęta były raczej dodatkowym ciężarem i obowiązkiem niż pomocą. Tak to sobie mogła przynajmniej wyobrazić i wytłumaczyć. W ten sposób miało to jakiś sens.
Zaciekawił ją natomiast stwierdzeniem, że on starał się uciec od sytuacji politycznej. Chociaż zdawało się to logiczne, zainteresował ją jeszcze bardziej – bo wciąż istniała szansa, że nie poznała całokształtu. A oto przed sobą miała człowieka, który mógł wiedzieć wszystko i to z pierwszej ręki, bez pośredników, bez zniekształceń innych niż propaganda prasowa.
Dlatego jej twarz nieco spoważniała, a sama kobieta zrobiła krok ku niemu.
— Proszę mi opowiedzieć, jest tak bardzo źle? – I przez proszę mi opowiedzieć miała na myśli dokładnie to, a nawet więcej. Chciała dowiedzieć się wszystkiego, a nawet jeszcze więcej. Będzie miała długie tygodnie na zastanawianie się, co mogła zrobić i od czego mogła zacząć.
Zabawne, widocznie niespodziewana znajomość może przerodzić się w coś bardzo owocnego i niezwykle pomocnego.

Życie w Anglii ostatnimi czasy nie było łatwe dla czarodziejów. Z tego co udało mu się zasłyszeć z plotek krążących po Nokturnie, również mugole często skarżyli się na to jak wyglądało ich życie, chociaż Merrion uważał, że mają oni zdecydowanie mniej zmartwień na głowie.
-Możliwe, że na tyle źle, że niektórzy prorokują czasy, w których każdy będzie musiał opowiedzieć się za jakąś stroną, a neutralność przestanie istnieć- Wyjaśnił na tyle na ile mógł. Czarodzieje tak naprawdę obserwowali teraz możliwy początek końca, a Merrion był bardziej niż pewien, że ostatecznie to wszystko pierdolnie z wielkim hukiem. Biorąc pod uwagę tę perspektywę przyszłych dość tragicznych zdarzeń, cieszył się, że był tylko zwykłym marynarzem, który zaciągał się na statki, które może nie zawsze przewoziły legalne ładunki. Nie było to, jednak najważniejsze było to, że kapitan wyrabiał się na czas z wypłatą. Cała reszta już go nie interesowała. Można było go nazwać egoistą, ale nie bardzo by go to obeszło. Żyli w czasach, kiedy egoizm mógł nie raz uratować skórę. A skoro o pracy mowa. Mężczyzna usłyszał, jak bosman nawołuje jego imię.
-Jeżeli mogę doradzić- Powiedział, chcąc już odchodzić.
-Przemyśl ten wyjazd. Tutaj masz ciepło i spokojnie. Po co to sobie psuć- Czy odradzałby wyjazd do Angli, nawet turystycznie? jak najbardziej. Znał na tej planecie przyjemniejsze miejsca. Chociaż było to swego rodzaju hipokryzja. Pomimo swoich mieszanych uczuć do ojczyzny, zawsze do niej wracał. Może to własnie było to sławetne przywiązane.
Merrion uśmiechnął się lekko w stronę kobiety i skinął w jej stronę głową, po czym wszedł po trapie na okręt, którym przypłynęli, a kiedy jego stopa tylko stanęła na pokładzie, to bosman wcisnął mu w rękę wiadro i mopa dając tym samym jasno do zrozumienia, czym chłopak miał się teraz zajmować.

@Vijaya Pujari

z/t

Z tego co jej opowiadał, faktycznie było fatalnie. Przygryzając lekko wargę, zaczęła się zastanawiać, jak bardzo źle będzie, kiedy dotrze już na miejsce. Nie przypuszczała, że ów czarnoksiężnik rozpanoszy się aż tak bardzo i to w aż tak szybkim tempie. Sama zwleklała już z wyjazdem rok, ale… ile można było osiągnąć w rok?
Miała cichą nadzieję, że mężczyzna lekko koloryzuje rzeczywistość. Albo wkłada między słowa swoje obawy dotyczące przyszłości.
Chociaż z drugiej strony – czy to w ogóle możliwe, żeby neutralność przestała istnieć?
Z kolei – dwie strony medalu zawsze są lepszą prognozą niż tylko jedna i zmuszanie ludzi do narzucanej jednej ideologii.
— Oby nie było więc jeszcze gorzej – dodała tylko na tyle cicho, że nie była pewna, czy mężczyzna ją w ogóle usłyszał.
Usłyszał na pewno czyjeś wołanie – tak jak i Vijaya, która spojrzała na innego obcego, widocznie wpatrującego się w plecy jej rozmówcy. Wychodziło na to, że obowiązki go wzywały i sądziła, że będzie miał się już pożegnać, kiedy zaskoczył ją dobrą radą.
Vijaya jedynie uśmiechnęła się na jego słowa. Wierzyła w jego dobre intencje, niemniej, nawet gdyby chciała się go posłuchać, było już zdecydowanie za późno na zmianę zdania.
Dobrze więc, iż nie zamierzała.
— Dziękuję za ostrzeżenie – powiedziała mu jeszcze na odchodne, również skinęła głową i odprowadziwszy go spojrzeniem, sama ruszyła na pokład własnego statku.

Vijaya z tematu