Sala nr 1

Sala nr 1

Jest to niewielka sala, gdzie umieszcza się pacjentów, aby mogli odpocząć i zostać na obserwacji. W sali znajdują się cztery łóżka, które zawsze są starannie zaścielone. Obok każdego łóżka znajduje się mała szafeczka z jedną szufladą, do której pacjent może schować wszystkie swoje osobiste rzeczy, lub prezenty, które otrzyma od rodzinny i przyjaciół.

---

29 listopada 1980

---

W brukowcu gdy Frances była zajęta porządkowaniem swoich dokumentów na biurku i latających kopert nad głową, dotarła do niej wieść o wypadku Louisa, który aktualnie znajdował się w szpitalu. Najpierw poczuła jak serce ją zabolało, a następnie zachłysnęła się powietrzem by przeczytać całość artykułu, który został opublikowany. Najchętniej poszłaby tam najszybciej jak się dało, lecz z jakiejś przyczyny się powstrzymywała. Zapytała znajomą uzdrowicielkę w Mungu o jego stan, Murphy otrzymała wiadomość zwrotną, że Louis wciąż jest w stanie śpiączki co tylko pogłębiło smutek byłej dziewczyny.
Tak, to już wcale nie chodziło o to, czy to coś by pomiędzy nimi zmieniło, bo przestała wierzyć już w to, że Louis chciałby znów babrać się z kimś takim jak ona, ale sama troska o przyjaciela i dobra wola wystarczyłaby, żeby Frances pojawiła się tam bez dodatkowych, śmieciowych myśli na ten temat. I tak przeczuwała, że Becca Hale i Louis są sobie o wiele bliżsi niż na pierwszy rzut mogło jej się wydawać. W dodatku, była za bardzo przeforsowana sprawami Zakonu, by myśleć też chociażby o sobie.
Z samego rana, ubrana w długie, dżinsowe spodnie i kaszmirowy, bordowy sweterek udała się do Munga, gdzie skierowano ją na Oddział Wypadków Przedmiotowych. Poprawiła długie blond warkocze i niektóre kosmyki z twarzy, by zapukać do jego sali, w której leżał. Wyściubiła trochę nos, by spostrzec go leżącego na łóżku szpitalnym. Od razu poczuła, że gdzieś na wątrobie było jej ciężej. W środku był kompletny chaos. A łza samowolnie spłynęła po policzku dziewczyny, więc szybko otarła ją nim Louis zdążyłby dostrzec w progu Murphy.
— Hej... Louis — westchnęła cicho biorąc nieopodal metalowe krzesło i siadła naprzeciw niego. — Aleś mnie przestraszył.
Rzuciła na sam początek jakby próbowała z tego jeszcze żartować. Przechyliła na bok głowę. Przyglądała mu się z uwagą. Widać było lekkie zatarcia i siniaki, aż w głowie pojawił się obraz ataku szmalcowników w jej mieszkaniu. Co by nie było, to zostanie w pamięci Frances bez względu na wszystko.
Pamiętała również, że bardzo chciała się z nim spotkać tuż po tym jak Theodore otrzymał zadanie sprawdzenia go i jego umiejętności. Dzięki temu co sama z nim doświadczyła, wierzyła, że Louis jak nikt inny nadawał się do walki z poplecznikami Czarnego Pana. Podziwiała go za to, że był tak silny i się nie poddawał.
— Jak się czujesz? Planują cię niedługo stąd wypuścić? — założyła ręce na piersi, powstrzymując się od dotykania jego ręki. Skupiła się zatem na jego oczach i na całej reszcie.

29 listopada 1980

Przebywanie w szpitalu będąc w pełni świadomości było jakieś takie bardziej... znośne. Nie otaczała go już przytłaczająca pustka, przerywana co jakiś czas głosami należącymi do odwiedzających go magimedyków i gości. Był też w stanie reagować na bodźce, co było chyba największym plusem, no i nie nudził się jak mops. Miał już za sobą kilka badań, a ich wyniki był naprawdę obiecujące. Najważniejsze, że ani uraz głowy, ani śpiączka będąca jego wynikiem, nie doprowadziły do żadnych poważnych uszczerbków na tle neurologicznym, co spokojnie można było uznać za cud. Nie zmieniało to faktu, że dalej czuł się trochę, jakby całe jego ciało po prostu zdrętwiało. Takie nieruchome leżenie, które szło w parze ze zrastaniem się kości i ogólnym powrotem do zdrowia, odbiło się na jego zazwyczaj zapracowanych mięśniach. Przyzwyczaiło je do bezczynności. A Poole, jak to Poole, korzystał z każdej możliwości, by spróbować wstać z łóżka. I każde kolejne lądowanie na zimnej posadzce wcale nie było pomocne w drodze do odzyskania pełni sił.
W sali rozległo się pukanie, a Louis zamarł z łyżeczką wciśniętą w usta. Akurat pochłaniał już kolejny czekoladowy pudding, co można było wywnioskować po pustych opakowaniach piętrzących się na stoliku nocnym. Znacznie lepiej było jeść tak samodzielnie, a nie przez rurkę.
– Frannie! – Wymamrotał niewyraźnie, dopiero po chwili niezgrabnie odsuwając od ust łyżeczkę. Widok Murphy wywołał na jego ustach szeroki, sympatyczny uśmiech. – Ej, na swoją obronę mam to, że nie zrobiłem tego specjalnie, okej? – Powiedział z żartobliwym wyrzutem. Świadomość tak wielu martwiących się o niego osób z jednej strony była budująca. Aż robiło mu się ciepło na sercu, gdy zdał sobie sprawę komu tak naprawdę na nim zależy. Z drugiej jednak i to tej gorszej strony, wyrzuty sumienia stawały się coraz bardziej i bardziej przytłaczające z każdą kolejną zapłakaną buzią.
– Jest okej. Przespałem to najgorsze, jak mi się zrastały te wszystkie kości i w ogóle. Domyślam się, że jakbym ogarniał, to nie byłaby to dobra impreza – aż skrzywił się na samo wyobrażenie. Domyślał się, że wszystko, co odczuwał podczas tego dziwnego stanu niepełnej świadomości, było przytłumione i całe szczęście. Jeden z nielicznych plusów tego prawie miesięcznego koszmaru. – Mówią, że max tydzień i powinienem dać radę. Jeśli oczywiście obiecam, że będę siedzieć grzecznie w domu, oszczędzać się i nie przyjdzie mi do głowy wsiadać na miotłę, ale wiesz jak to jest – posłał jej łobuzerski uśmiech. Chyba nie musiał mówić na głos co po opuszczeniu Munga było dla niego priorytetem, ale wątpił, że dostanie na tyle wolności w rodzinnym domu, by mógł chociaż zbliżyć się do miotły, przynajmniej przez pierwszy miesiąc.
– A co u ciebie? Zdążyłaś bardzo nabroić? Opowiadaj, bo na pewno jest ciekawiej niż tutaj – powiedział, po czym wepchnął do ust kolejną łyżeczkę puddingu. Ciekaw był co mogło dziać się przez ten miesiąc u dziewczyny, która miała podobny talent do pakowania się w kłopoty jak on. Miał tylko nadzieję, że nie były one zbyt poważne...

Frances lekko bawił widok tych piętrzących się budyniów, a uśmiech stopniowo spadał gdy Louis zaczął opowiadać co się w międzyczasie wydarzyło pod nieobecność Murphy. Właściwie to nie chciała mu za dużo mówić o tym co się wydarzyło w przeciągu miesiąca. Dziewczyna miała o tyle wielki burdel na głowie, że oprócz spotkania z Regisem i jej wizytą w Mungu nie było żadnych wesołości. Frances nie zamierzała jednak go bardziej zamartwiać. Podejrzewała, że wcale go to nie obchodziło, bo czemu miałaby go obarczać większymi problemami niż sam miał na głowie. Musiał wydobrzeć, tylko to się dla niej liczyło.
─ Wierzę, że nie zrobiłeś tego celowo ─ przytaknęła mu ─ mogę ci załatwić zioła od mojej mamy. Rodzice również się zmartwili, pisali do mnie z pytaniem czy wiem jak się czujesz, gdy przeczytali artykuł w Proroku Codziennym. A wcześniej śmierć Arnolda Croucha... Co gorsza, przypisali mi tę sprawę. Teraz chociaż staram się nie maczać w tym palców bardziej niż mogłabym.
Zestresowana tym tematem postanowiła założyć nogę na nogę. Murphy palił się grunt pod nogami, co gorsza nie była w zasadzie pewna na ile mogłaby sobie pozwolić. Miała płytki oddech, a ręce mimowolnie zaczęły się pocić. Ugryzła w końcu wargę.
─ Wiem jak to jest z tobą, ale dobrze byłoby gdybyś tym razem posłuchał. Nie zamierzam ci tu w żaden sposób moralizować, bo... bo nie mam na to monopolu, prawda? ─ uniosła brew, a potem blady uśmiech ponownie zawitał na jej ustach.
Nim odpowiedziała na jego pytania, zamierzała usunąć stertę śmieci ze stolika i wyrzuciła je do kosza pod drzwiami sali. Przymknęła na chwilę powieki, patrząc w ścianę; nadal próbowała udawać, że wszystko idzie zgodnie z planem... spotkanie Martinellich było jak dotąd najgorszym z możliwych scenariuszy jakie ją spotkały. Karmienie go kłamstwem dla jego dobra było dobrą decyzją. Bynajmniej nie musiała się z nim znowu kłócić. Nie znosiła tego robić, a szczególnie, że Louis zawsze byłby tym, któremu powiedziałaby dosłownie wszystko. Zdecydowanie musiała dzisiaj spasować.
─ Zdziwisz się, ale dużo się nie dzieje. Opisywanie bieżących spraw, współpracowanie z Ministerstwem Magii, niekiedy listy od prawych rączek Ministra Magii by nieco zmienić tekst... redaktor jest już na to bardzo uczulony. Nawet nie szukam spraw, by nie wgłębiać się w to zbyt osobiście. Ale wiesz jak to jest... ─ Frances uśmiechnęła się do niego skromnie, zerknąwszy w jego oczy, w które uwielbiała się wpatrywać.
Za wszelką cenę próbowała odrzucić każdy niuans myśli tego co ją faktycznie martwiło. Zaczęła bawić się skrawkiem pościeli na krańcu jego łóżka, a przez chwilę zapanowało między nimi srogie, acz dziwne milczenie.

– Dzięki, doceniam, ale moja mama ma wszystko pod ręką, w końcu pracuje w Mungu – wyjaśnił. Nie chciał dodawać już, że w takich przypadkach Carol ufała tylko sobie, znajomym magimedykom i sprawdzonym źródłom, a według niej rodzina Murphych do takich nie należała. Nigdy nie poznała Frances, tym bardziej jej rodziców (chyba że totalnym przypadkiem), ale zdążyła wyrobić sobie o nich zdanie już dzięki samym opowieściom syna (przy okazji dodając sobie całkiem sporo w emocjach). Okoliczności, w jakich młodzi rozstali się kilka miesięcy temu, były jedynie gwoździem do trumny.
– Arnolda Croucha? – Powtórzył po dziewczynie, marszcząc przy tym brwi. Potrzebował chwili, żeby przypomnieć sobie twarz wspomnianego czarodzieja, kilka informacji, a w końcu wiadomość o jego śmierci. W końcu rzeczonym artykuł pojawił się w Proroku zaledwie kilka dni przed wypadkiem Louisa, a wydarzenia mające miejsce zaraz przed nim wciąż były dla chłopaka nieco rozmyte. – Nie pchaj się w to, Frannie – pokręcił głową w wyrazie swojego niezadowolenia. Martwił się i to od momentu, w którym w wyniku podobnego artykułu szmalcownicy zaatakowali mieszkanie przyjaciółki, a oni ledwo wtedy uszli z życiem. W ilu jeszcze takich sytuacjach Murphy będzie miała tyle szczęścia?
– Nie musisz mieć na to monopolu. Przyjaciele też się o siebie martwią – zauważył, posyłając jej przy tym lekki uśmiech. Czyżby temat ich relacji dalej był trochę niepewny? On sam był w stanie zapomnieć średnie zachowanie dziewczyny pod koniec ich dogorywającego już związku. Ciekawe tylko, czy ona dała radę zgasić resztki uczuć. – Ale masz rację, bo w moim przypadku moralizowanie i tak nic nie da – dodał, a jego uśmiech zmienił się na bardziej łobuzerski. Obserwował Frances, która postanowiła zająć się porządkami i nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że zachowuje się dziwnie. Wyglądało na to, że coś ją dręczy, ale może to tylko wrażenie? W końcu każdy, kto postanowił go odwiedzić i przekraczał próg sali, miał jakąś posępną minę na jego widok. Przynajmniej na początku, gdy dawało o sobie znać zmartwienie, niedługo potem przyćmiewane przez uczucie szczęścia.
– Jak to jest, Frances? – Spytał w końcu, bo nabrał już trochę podejrzeń. Miał tylko nadzieję, że są one mylne. Dziewczyna skradała się wokół tematu, co jakiś czas czyniąc jakieś niejasne dla niego sugestie. – Coś się dzieje?

Nie była pewna jak ma mu to powiedzieć. I czy w ogóle chciała mu coś napomknąć. Uśmiechała się jedynie zdawkowo, a gdy Louis powiedział, by się w to nie pchała to i tak już było po temacie. Chodziło przede wszystkim o to, że znaleźli ją. Osoby, których Frances nie chciała poznać.
─ Nie pcham się w to, możesz być pewien, że nie mam najmniejszej ochoty brać w tym czynnego udziału ─ machnęła ręką ─ nie zmienia to nadal faktu, że redaktor mi nie odpuści gdy wyjdą nowe informacje. Jestem przydzielona do tego wbrew własnej woli. To albo zwolnienie z pracy.
Praca w Proroku Codziennym była o tyle przyjemna i jednocześnie niebezpieczna, że choć mogła doszukiwać się prawdy w tym bagnie to znalazłoby się kilka osób, którym to było bardzo nie na rękę. Tyle śmierci dookoła, tajemnic i spisków, że dla prostej dziennikarki jak Frances bywało to zbyt trudne. Również mogła dowiedzieć się czegoś więcej dla dobra Zakonu, by walczyć z tym co uważała za słuszne. Najpierw napaść w jej mieszkaniu, a teraz mafia...
─ Jesteś podobnie uparty jak ja, Louis ─ dodała. ─ Więc w naszym ogólnym moralizowaniu to hipokryzja.
Obydwoje mogli zdawać sobie sprawę z tego, że weszli w bagno po sam czubek głowy. Frances wypuściła ciężkie powietrze przez nos, a jej ramiona nagle opadły z bezsilności. Wciąż wpatrywała się w niego, a gdy dostrzegła jego niepokój, licząc, że Frances opowie mu o tym co się wydarzyło tylko zbliżało ją do wyjścia z sali.
─ Louis, wierz mi, że jest wszystko w porządku. Jestem najzwyczajniej w świecie przytłoczona pracą. ─ Jej odpowiedź była cicha.
Za wszelką cenę starała się, aby Louis nie wyczytał z niej podwójnego dna. Może jeżeli dojdzie do jakiejś katastrofy lub gdyby potrzebowała jego pomocy to może wyznałaby mu całą prawdę. Ale jak zawsze wolała go trzymać w bezpiecznej strefie z dala od jej kłopotów i dylematów.

Obserwował Frances, która wydawała mu się jakaś... nieswoja. Te dziwne, wymuszone uśmiechy i ciche, zdawkowe odpowiedzi jedynie wzbudzały coraz większe podejrzenia w tej obitej tłuczkami głowie. A może tak działało na nią to miejsce? Widok przyjaciela slash byłego chłopaka praktycznie przykutego do łóżka, otoczonego tą sterylną bielą tak kontrastującą z pojedynczymi, ale zżółkłymi już siniakami na skórze sportowca.
– Skoro nie masz ochoty, to może nie warto? – Zaczął po chwili ciszy, którą zużył wątpliwościach czy powinien ugryźć się w język i dać już temu tematowi spokój. Mimo wszystko troska wygrała. – Wiesz, zawsze możesz zostać przy pisaniu książek, bo co dają ci te artykuły? Chyba tylko coraz więcej kłopotów – dodał, nie spuszczając z niej wzroku, w którym brakowało już rozbawienia. Nie rozumiał, dlaczego Frances tak silnie obstawała przy swojej dziennikarskiej robocie. Nie, żeby nie doceniał kierujących nią ideałów, ale czy miało to jakiś sens, jeśli pisało się dla stosującego cenzurę Proroka? W końcu Murphy sama nie raz wspominała o niezadowolonych z przebłysków szczerości arystokratach, albo pracownikach Ministerstwa wysyłających zażalenia. Czy nie mijało się to więc z celem?
– Nigdy nie powiedziałem, że nie jestem hipokrytą – wzruszył lekko ramionami, posyłając blondynce łobuzerski uśmiech. To był jasny znak, że nie zamierzał przestać, nawet jeśli sam nie był zbyt dobrym przykładem rozsądku. Z jakiegoś powodu jego troska nie przekładała się na własną osobę.
Westchnął ciężko usłyszawszy kolejne zapewnienie. Może to był znak, aby dać jej już spokój?
– No dobra, ale wiesz, jakby coś się działo, to zawsze możesz mi o tym powiedzieć. Znajdę jakiś sposób, żeby stąd wyjść, w końcu jesteśmy na parterze, nie? A potem nakopię temu frajerowi, który robi ci problemy – odpowiedział lżejszym, rozbawionym tonem jednocześnie nie mając pojęcia, że poniekąd trafił z tym żartem. Szkoda tylko, że wspomniany frajer był czymś więcej niż pojedynczym natrętem.
Ich rozmowę przerwało krótkie pukanie, a stojącymi za drzwiami gość nie czekał nawet na odpowiedź przed wparowaniem do środka. Była to blond włosa kobieta w średnim wieku, ubrana w strój pracujących w Mungu pielęgniarek. Nietrudno było domyślić się, że jest mamą Louisa. W ręku trzymała gruby stos kolorowych magazynów, a z okładki na samym wierzchu uśmiechał się jeden z bardziej znanych graczy afrykańskiej ligi.
– Przyniosłam ci Quidditch Weekly i World Quidditch, ale nie było The Quidditch coś tam Paper… Mogliby wymyślać bardziej kreatywne tytuły – rzuciła na wstępie, a dopiero potem uniosła wzrok, który magicznie oziębł, gdy tylko napotkał postać blondynki. Musiała rozpoznać w niej byłą dziewczynę swojego syna, na którego zresztą szybko zwróciła spojrzenie. – Nie wiedziałam, że masz gościa – zrobiła trochę miejsca na szafce nocnej obok łóżka pacjenta, by tam zostawić gazety.
– Em... – odchrząknął w odpowiedzi, średnio radząc sobie z niezręcznością tego bądź co bądź bardzo prawdopodobnego spotkania. Za dobrze znał stosunek mamy do Frances i nie chciał, żeby dziewczyna boleśnie się o nim przekonała. – To Fran. Chyba nie zdążyłyście się jeszcze poznać...
– Nic dziwnego. Mleko potrafi stać dłużej w lodówce od tego waszego związku – mruknęła pod nosem, ale nawet nie próbowała być dyskretna. Zbliżyła się do dziewczyny i przywołała na usta okropnie wymuszony uśmiech, którego chyba nie planowała łagodzić. – Carol. Jestem mamą Louisa.

Frances schlebiała troska Louisa, acz zważywszy na wiele przykrych wydarzeń w przeciągu tygodni, nie potrafiła tak po prostu usiąść i wyjawić mu każdy niuans spraw z jakimi miała aktualnie do czynienia. Mimo to, słowa Louisa odbijały się gdzieś echem w jej głowie. Może faktycznie nie warto?, zapytała się w myślach. Lubiła pracę w gazecie, w przeciągu kilku lat zdobyła wiele ciekawych i pomocnych znajomości w ministerstwie za cenne informacje, które mogłaby wykorzystać dla Zakonu. Więc w jakiś sposób kłopoty trzymały się jej bez względu na pracę w gazecie.
— Tak, gdyby to było takie proste to rzucić w tej chwili. Wydaje mi się, że niedługo i tak odbije się to echem w mniejszym lub większym stopniu. Na razie Zakon ma z tego korzyści, że tam pracuję, więc nie chcę rzucać tego ot tak. — Wyjaśniła niemal szeptem, nachylając się w stronę Louisa. — Pisanie książek to taka ucieczka od codzienności. Oczywiście jest z tego większy dochód, ale pewnie skończyłabym jak jakiś pustelnik na odludziu, albo skandalistka z Czarownicy.
Oczywiście to był żart, taki beznadziejny jak na Murphy. Chodziło głównie o to, że dla Frances pisanie na cały etat wiązało się z rezygnacją z wielu przyjemności; skandale w Czarownicy byłyby na pniu codziennym. Wielu pisarzy choćby tych mugolskich miało w swoim życiu wiele porażek i szalonych doświadczeń, które traktowali jako bodziec do pisania dochodowych dzieł. Frances również miała bodziec w postaci walki ze Śmierciożercami. Pisanie felietonów i innych rzeczy w Proroku Codziennym pozwalało na jeszcze większy rozgłos niż książki.
— W porządku. Na pewno ci powiem. Teraz to jest i tak zły czas, bo leżysz przykuty do łóżka — wzruszyła ramionami.
Wtem przyszła do sali obca dla Murphy kobieta. Odzywała się do Louisa w taki sposób jakby znała go bardzo długo. Nie wyglądała jak jego osobista pielęgniarka. Mimo to, przypomniała sobie, że Louis wspominał, że jego matka tu pracuje. I ot, co się stało. Zobaczyła ją na własne oczy, aż drgnęła jej z nerwów warga. Próbowała się uśmiechnąć, ale gdy wysnuł się komentarz o ich związku ździebko poczuła się jak intruz.
— Miło mi poznać. Jestem Frances.
Wyciągnęła ku niej dłoń i dygnęła kurtuazyjnie jak potulna dziewczynka z dobrego domu. Chciała jakoś całą sprawę załagodzić, ale nie potrafiła wydusić z siebie słowa. To było całkiem niezręczne. W innych okolicznościach może by się polubiły, gdyby nie ich głośne rozstanie. Spojrzała na Louisa próbując posłać mu niemy ból widniejący w oczach. Ten wymuszony uśmiech jego matki było ciosem na sercu Murphy.

Choć Murphy zapierała się i zaprzeczała wszelkim podejrzeniom Poole'a, on wiedział swoje. A przynajmniej nie mógł pozbyć się natrętnych, alarmujących myśli. Dziewczyna nie wydawała się być jednak skora do rozmowy dotyczącej swoich zmartwień, co nawet tak uparty czarodziej jak on, musiał w końcu uszanować. W dochodzeniu nie pomagała również pani Douglas i jej wizyta, która stała się jednoznacznym znakiem, by ostatecznie odpuścić. W końcu kobieta nie miała zielonego pojęcia o przynależności syna do tych bardziej i mniej tajnych, a na pewno niebezpiecznych organizacji i tak właśnie miało pozostać. Dla jej spokoju oczywiście. Już i tak miała wiele zmartwień i to od kiedy pamiętał, więc szkoda byłoby dokładać jej kolejnego.
Mama Poole'a odchrząknęła, a potem spojrzała na spory zegar wiszący na przeciwległej ścianie. Dopiero wtedy postanowiła się odezwać:
— Nie chcę psuć atmosfery, ale pora odwiedzin minęła jakieś dziesięć minut temu — zakomunikowała, co Louis skomentował tylko uniesieniem brwi. Nie była aż taką policjantką, gdy na miejscu Frances siedział Nate, czy Becca. Nie zamierzał jednak komentować tego an głos. Nie przy dziennikarce, dla której samo spotkanie z niedoszłą teściową musiało być dość przykrym wydarzeniem.
Nie mając wyjścia, Frances pożegnała się z Louisem i opuściła salę, a potem najprawdopodobniej cały szpitalny budynek. I w końcu nadszedł też moment, w którym Poole mógł otwarcie skomentować zachowanie swojej mamy — z początku z irytacją, by ostatecznie odpuścić, bo cała ta obrończa postawa kobiety za bardzo zaczynała go bawić, by dał radę utrzymać powagę.

---

z/t x2

25 marca 1981, środa

Wszystko się zatrzymało.
Cały ten kołowrót napędzający machinę sukcesu, którego śmietankę od bardzo dawna spijała Diana, został zepsuty przez jeden mały list z krótką wiadomością.
Udo jest w Mungu. W stanie ciężkim.
Najwidoczniej cała budowana skrupulatnie przez długie lata machina była bardzo krucha, skoro mógł ją zniszczyć jeden głupi list. Ale wraz z wieczorem i tą wiadomością, runęło momentalnie wszystko.
Następnego dnia nie potrafiła wyjść na scenę. Nie potrafiła ganiać dalej choreografa do kolejnych układów na kolejny szykujący się koncert, nie potrafiła słuchać menadżera, który codziennie rano rozczytywał jej gotową listę zadań do wykonania. Dzisiejszego dnia zamknęła się na cztery spusty przed światem, tylko przez tą jedną krótką wiadomość.
Udo jest w stanie ciężkim w Mungu.
Już prawie dwa miesiące temu obudziła się jakby ze snu. Zrozumiała, że całe życie przeciekło jej przez palce. Gdzieś jej uciekło, gdzieś ją ominęło i zostawiło ją samą, zgaszoną. Stojącą jedynie na środku sceny z różdżką zamiast mikrofonu, z pojedynczym reflektorem skierowanym na jej osamotnioną sylwetkę. Była sama. Z bogactwem za plecami i uwielbieniem przed sobą.
Ale nie miała już tego, co kiedyś uważała przecież za najważniejsze.
Zrozumiała to, kiedy ostatnim razem wcale nie czekał na jej list Walentynkowy, ani tym bardziej nie spieszył się z odpowiedzią.
Na jego odpowiedź nie odpisała już ona. Ale pamiętała, jak się wtedy czuła.
Cały dzień była zdenerwowana. Podrygiwała na byle szelest, wypatrując sowy z wiadomością, że tak, chce się spotkać. Ale mijały minuty. Potem godziny. Ale sowa nie przyleciała. Za oknem nie mignęło ani piórko…
Wtedy zrozumiała, jak bardzo przegrała życie, które chciała wyciągnąć na szczyt.
Goniąc za karierą, za kolejnymi piosenkami, spotkaniami, zatraciła gdzieś jego. A może zwyczajnie uznała, że zawsze będzie. Że na nią zaczeka, gdzieś w cieniu, nawet jeśli jej wzrok będzie zgrabnie omijał jego sylwetkę w pogoni za kolejnymi kontaktami. Myślała, że nic się pomiędzy nimi nie zmieni. Że nic nie będzie w stanie zagasić żaru uczucia, jakim się darzyli jeszcze przecież od czasów szkolnych.
Najwidoczniej się pomyliła.
Ona nadal go kochała. Kiedy stawała na scenie z kolejnym tancerzem, kiedy mijała kolejnego mężczyznę, na żadnego więcej nie spojrzała tak jak jego. Była pewna swoich uczuć i pewna tego, że to jest to. To coś, za czym gonią inni zakochani. Ona to miała.
I najpewniej zaprzepaściła.
Walczyła ze sobą przez całą noc i jeszcze bardzo długi ranek. Jedna jej część wyrywała się z miejsca i chciała natychmiast opuścić apartament, aby tylko znaleźć się w Mungu i zrozumieć, co się właściwie stało – oraz czy w ogóle kiedykolwiek jeszcze go zobaczy. Druga jednak kazała jej siedzieć na miejscu i pogodzić się z myślą, że wszystko, co miała, zostało stracone. Tego się nie da już uratować. I powinna pogodzić się z tą myślą.
To zabawne, że dopiero w takich chwilach jak ta zaczynała rozumieć, jak wiele miała. I jak bardzo się pogubiła.
Tylko że w jej naturze nigdy nie leżało poddawanie się.
Miała gdzieś wszystkich menadżerów, asystentów, choreografów, klawiszowców, dźwiękowców – niech wszyscy się pójdą pierdolić. Ona na swój luźny strój złożony z czarnych legginsów i topu zarzuciła kurtkę i założyła czapkę z daszkiem. Do tego dołożyła obcasy – i zwyczajnie wyszła. Bez słowa.
A nim weszła na salę, jej przybycie zwiastował słodki, intensywny zapach perfum.
Dotarła do drzwi – i choć pchnęła je odważnie, w momencie, kiedy miała przekroczyć próg – cała odwaga i determinacja ją opuściły.
Co w zasadzie miała mu powiedzieć po tylu latach? Co w zasadzie miała mu powiedzieć… w ogóle?
Jeszcze przez pewien czas, widząc go w takim stanie, zaciskała palce na białej framudze. Utworzywszy usta, jeszcze przez chwilę wahała się, czy w ogóle się odezwać. Czy nie powinna zwyczajnie odwrócić się na pięcie i odejść.
Ona była pewna, że go kochała.
Czy on nadal, przez te wszystkie lata, czuł to samo?
— Udo… - odezwała się ciszej i łagodniej niż zamierzała.
Kolejna pauza była jak gęstniejąca mgła odcinająca ich od siebie. Ale tak bardzo nie wiedziała, co mu powiedzieć. Zostawiła go przecież – samego. Na rzecz kariery porzuciła ich związek, choć nie formalnie, odsuwając go delikatnie, powolutku. To przecież najbardziej bolało. O wiele lepszym dla niego byłoby powiedzenie mu wprost… czegoś, o czym nigdy nie pomyślała. Ale tak? Został sam. I musiał czekać. I czekać…
A gdy czekać w końcu skończył, ona sobie o nim przypomniała.
Była najgorszą narzeczoną w życiu.
— Jesteś na mnie zły? – szepnęła. Choć nawet w gruncie rzeczy nie było to pytanie. Bardziej stwierdzenie.
Jesteś na mnie zły. I masz do tego pełne prawo.

@Udo Shacklebolt

Ile już spał? Sam nie wiedział. Otumaniony jakimiś eliksirami nie był w stanie odliczać upływającego czasu, więc na zmianę zapadał w drzemkę, budził się, rozglądał, czasem odpowiedział na czyjeś pytanie i wpadał w to koło od nowa. Dopiero teraz był w stanie zdzierżyć dłużej poza stanem snu. Dalej jednak daleko mu było do formy, coś mu się majaczyło, że ktoś mu przekazał, że zostanie do końca miesiąca na obserwacji. Andromeda? Może Andromeda.
Zaczął być jednak pewien, że męczą go majaki. Poczuł wpierw słodki, znajomy zapach, którego nie czuł już dawno, który po dłuższej chwili zmusił go do otworzenia oczu. Zamrugał parę razy, by przyzwyczaić je do światła, po czym zerknął w kierunku drzwi. I gapił się zdziwiony pewien, że ma majaki po eliksirze.
Fakt, że ostatnio do niego wreszcie napisała, ale to chyba nie był powód, by mózg dręczył go jej wizjami w takim momencie. I tak było mu trochę głupio, gdy dopiero po wyjściu z Avą odpisał jej sorki, byłem zajęty. Możemy się spotkać jutro jeśli ci to pasuje, ale tak właściwie trochę nie wiedział jakby to miało wyglądać. W sensie ich spotkanie. Tak dawno się nie widzieli, że mogłoby być niezręcznie. Ale mimo wszystko chyba dla niej byłby gotowy to sprawdzić.
A potem zwidy zaczęły do niego mówić. Chyba ta sytuacja go przerastała. Patrzył się na nią dłuższy moment nim był w stanie jej odpowiedzieć. A pewny, że osoba, która przyszła do sali nie jest prawdziwa odburknął: - Jak wiesz to po co pytasz?
Czy gdyby go spytała o to w normalnych okolicznościach to by to tak powiedział? Zdecydowanie nie. Raczej by zauważył jej brak kontaktu albo ujął to w jakichś lepszych słowach, bo zasadniczo było mu przez długi czas raczej przykro. Gniew występował tylko na początku, gdy kolejny raz nie miała dla niego czasu. A teraz... Chyba zwyczajnie był przyzwyczajony do myśli, że rzuciła go bez słów. Nie wiedział jak to wpłynie na pomysł ich rodziców w kwestii ich ślubu, ale też nie zamierzał się nad tym zastanawiać korzystając z życia. Zapewne tak jak ona.
Gdy jednak jej wizja nie znikała, a zapach dalej unosił się w powietrzu doszło do niego, że może tu być naprawdę. Aż spróbował podnieść się do siadu, ale jęknął, gdy mu się to nie udało. Dalej czuł ból po meczu. - Zaraz, ty jesteś tu naprawdę? - Pomrugał parę razy, jakby chciał się upewnić, ale mimo, że widział ją jak żywą, dalej nie ufał własnym oczom. Co ona tu robiła? I po co? I kiedy przyszła? I czego chciała? Od tych pytań głowa mu pękała. Już wystarczyła świadomość, że jego starzy byli zarazem na niego wściekli i zmartwieni o jego zdrowie. Znając Nene, ta szalała z niepokoju. Oby od tego wszystkiego nie dostała wizji. A jakby tego było mało to będzie musiał się tłumaczyć kolejnej osobie.

Odpowiadająca jej na samym początku cisza była lepsza niż słowa, które ją przecięły.
Zabolało. Cholernie zabolało. Do tego stopnia, że, choć trzymała się framugi drzwi, cofnęła się nieznacznie, jakby jego słowa własną siłą usiłowały wypchnąć ją na zewnątrz. I chyba tylko szczątki jej uporu utrzymywały ją w tym miejscu. Bo wychodziło na to, że nic więcej.
Teraz była przekonana, że to był błąd, że tutaj przyszła. A w dodatku uświadomiła sobie, że to, co się zepsuło pomiędzy nimi, może być jednak niemożliwe do naprawienia.
Kiedy przegapiła ten moment, w którym przestali patrzeć na siebie z uczuciem, a zamiast tego rozeszli się w dwie zupełnie inne strony?
Jej wargi delikatnie zadrżały. Były rozchylone, chociaż nie było słów, którymi mogłaby się teraz odezwać. Wkrótce spuściła również i wzrok, a dłoń osunęła się po framudze – i kiedy miała oderwać już ostatni z palców, odwrócić się i zniknąć bez słowa, usłyszała kolejne zdanie Udo.
Ty jesteś tu naprawdę?
Podniosła na niego nieco nieśmiało wzrok.
Mogła interpretować to pytanie na milion sposobów i nie wiedziała, czy którykolwiek byłby tym właściwym. A to, w co chciała wierzyć, zdawało się skrajnie nierealne w tej sytuacji.
Szczególnie po tym, co usłyszała…
— Chyba nie powinnam tu przychodzić – odezwała się cicho, odrywając już i ostatni z palców od framugi, a wzrokiem uciekając wstecz, ku korytarzowi, po którym sporadycznie krzątali się uzdrowiciele.

Na początku nie dochodziło do niego, czemu jej wargi zadrżały. Była przecież fałszem wytworzonym przez jego umysł pod wpływem eliksirów. Nie brał pod uwagę możliwości, że mogła dostać informację o jego pobycie w Mungu, czy o listownie, czy to przez gazety. W ogóle nie był z reguły interesujący dla czasopism, dlatego nawet nie brał pod uwagę, że ktoś mógłby chciał opisać jakiekolwiek wydarzenia z jego życia. No, może ślub. I śmierć. Ale to tyle.
A potem zareagowała na jego pytanie i nabrał pewności, że to nie żadna pieprzona wizja godna jego siostry. Szyja i kark dalej go bolały, a on właśnie musiał się zmierzyć z niespodziewanym spotkaniem, na które nie był gotowy. Kurwa.
- Poczekaj - zdążył tylko rzucić, nim ponownie spróbował się podnieść. Znowu jęknął. Chyba będzie to musiał zrobić z pozycji leżącej.
Gorzej, że nie wiedział co powiedzieć.
Popatrzył na nią dłuższy moment zbierając słowa. Nie, nie był elokwentny ani dostatecznie wygadany. Nie zbierze się na cudowną przemowę, która między nimi wszystko wyjaśni. Postawił więc na prostotę. - Co ty tu robisz? - Najprostsze pytanie, jakie mu wpadło do głowy. I dające zarazem czas, by się zastanowić co zrobić. - Myślałem, że się szykujesz do trasy koncertowej.
Tak przynajmniej mu się wydawało. Może miał już nieaktualne informacje. W końcu kariera Diany szybowała, kiedy on robił magiczne mechanizmy i nie zyskiwał na tym wiele, prócz umiejętności. Nie, żeby tych umiejętności nie cenił, ale przyznajmy szczerze, nie dawało to mu obecnie żadnej sławy czy bogactwa. Nie, żeby tego szczególnie potrzebował.

Poczekaj. Jedno słowo wystarczyło, aby zrezygnowała z ruszenia się z miejsca. Aby stanęła stabilniej na nogach i spojrzała na niego z odrobiną niepewności. Widziała, jak próbował się podnieść, ale skończyło się to dla niego bólem. Chciała do niego iść, wyciągnąć rękę, powiedzieć, żeby się nie przemęczał – lecz ani drgnęła.
Była w tak paskudnie trudnej sytuacji, gdzie z jednej strony była zdeterminowana, aby naprawić wszystko to, co zniszczyła przez zaniedbanie, z drugiej – chciała do niego podbiec i otoczyć najczulszą opieką, na jaką było ją stać, a z trzeciej… z trzeciej okropnie się bała. Przygniatało ją poczucie winy, że dopiero kiedy Udo praktycznie otarł się o śmierć – a wierzyła, że tak właśnie było! – zebrała się w sobie, żeby zostawić wszystko i przyjść do niego. Tak jak przecież powinno być od samego początku…
Nawet nie wiedziała, w którym miejscu ich drogi się zwyczajnie rozeszły.
Jej wargi drgnęły po raz kolejny, tym razem w karykaturze uśmiechu, która bardzo szybko przygasła.
Z jednej strony sam wypunktował jej, jak bardzo była zajęta pracą. Z drugiej strony… wiedział, co robiła w danym czasie. Więc może jednak nie wszystko było stracone? Może jednak nie otarła się jeszcze o poziom obojętności i całkowitego zatracenia?
— Szykowałam się – przyznała, zresztą szczerze. Bokiem znów lekko wsparła się o framugę. – Ale potem dowiedziałam się, że miałeś wypadek i…
I zwariowałam. Nie mogłam zebrać myśli, nie mogłam zebrać sama siebie. Nie potrafiłam przestać o tym myśleć i przestać się martwić. Musiałam Cię zobaczyć, bo właśnie zorientowałam się, jak wiele dla mnie znaczysz. I jest mi tylko tak cholernie, że zajęło mi to tyle lat. Tyle straconych lat…
Nie powiedziała żadnego z tych słów, kończąc swoją wypowiedź jedynie ciężkim westchnięciem.
— Mogę wejść?
Wolała spytać. Wolała być ostrożna. Bardziej niż ostrożna. Czuła, że każdy jeden fałszywy ruch może zaprzepaścić… wszystko.

Tak blisko, a tak daleko. Przecież jeszcze jakiś czas temu, którego nie liczył byli sobie tak bliscy i fizycznie, i psychicznie, i duchowo. A teraz? Teraz ten dystans między nimi w przestrzeni szpitalnej sali jakby wskazywał, jak bardzo się od siebie oddalili. Shacklebolt nie czuł jednak do siebie wielkiego żalu pod tym względem. W końcu był przekonany, że rzuciła go bez słów. A jednak jej widok nie wywoływał w nim chęci rzucania w nią rzeczami z wściekłości czy chęci płaczu.
Chyba się po prostu przyzwyczaił. Do tego, że jej nie ma. Do tego, że zostało mu śledzić ją z daleka, przeglądając gazety czy słuchając radia. Do tego, by żyć własnym życiem bez względu na nią.
I nie powinien jej tu chcieć, ale jakoś nie umiał jej nie zatrzymać. Tragedia. Jakby ktoś na Nokturnie zobaczył, że robi się miękki pod wpływem baby to kto wie czy ktoś by o tym nie usłyszał i nie wykorzystał przeciwko niemu… lub niej. Niby nie powinien się nią przejmować, ale i tak chyba mu pozostała jakaś przeklęta słabość do Diany.
Ciekawe jaką przyszłość im Nene by wywróżyła. Pewnie coś w stylu “widzę wielkie nic, weź mnie nie męcz Udo”.
- Miło, że się przejęłaś wypadkiem - że też trzeba mu było takiego zdarzenia, by ją zobaczyć… Może wtedy zdecydowałby się na leczenie w Mungu wcześniej. Może wtedy ich związek jakoś by przetrwał. Teraz nawet nie wiedział na co mu ta wiedza. - A wchodź. Nigdzie ci przecież nie ucieknę - zaśmiał się, na ile mu pozwolił jego stan.
Zrezygnował z próby podniesienia się. Zamiast tego spróbował sięgnąć po szklankę wody. Miało mu to kupić trochę czasu bo go cała sytuacja trochę zatkała.
Skoro tu przyszła to musiało jej chyba jednak jeszcze na nim trochę zależeć, co? Tylko czy jemu też powinno zależeć jeśli nie wie, czy po tym liściku na walentynki i tych odwiedzinach zaraz nie zniknie? Nie chciał się kolejny raz składać po tym, jak znowu wyjedzie i zapomni o nim.
- Na długo przyjechałaś? - badał grunt mimo to. Może był tylko szybką odskocznią, by poczuć się lepiej i robić karierę dalej. Nie mógł jej jednak winić za ambicje. W końcu sam je miał. Mógł ją prędzej winić za brak ogarnięcia czasu tak, by zadbać z nim o kontakt albo chociaż poinformować, że to koniec. Choćby listownie.

Miło, że się przejęłaś wypadkiem. To brzmiało tak śmiesznie. Tak… tak źle. Tak niewłaściwie. Tak nie na miejscu. I nie chodziło o to, że to Udo używał złych słów, ale o to, że… że przez nie czuła się jeszcze tylko bardziej winna.
Może słusznie.
Jej wargi drgnęły w lekkim uśmiechu, choć akurat jego poczucie humoru, choć słabe w tej sytuacji, odebrała na plus. To znaczyło, że nie jest z nim najgorzej. Może nawet mu się polepsza. To dobrze. To dobrze…
Przekroczyła ten przeklęty próg, zamykając jedynie za sobą drzwi do sali szpitalnej i podeszła do łóżka Udo, by przysiąść na krześle tuż obok niego.
Nie potrafiła powiedzieć, czy się zmienił. Jego twarz wyrażała zmęczenie, może też i ostatnio przeżyty ból. Wyglądał bardzo słabo, ale to wciąż był ten sam Udo, którego pamiętała jeszcze ze szkolnych lat, i z czasów, kiedy wszystko było dobrze…
Kiedy była pewna, że ją kochał.
Czy nadal czuł to samo?
— Jak się czujesz? – zdobyła się w końcu na ciche pytanie, przyglądając mu się z pewną dozą niepewności. Ona, gwiazda estrady, patrzyła na niego jak onieśmielona dziewczynka, niepewna, czy w ogóle może patrzeć mu w oczy.
Czy na długo przyjechała? Cóż, na dobrą sprawę, nie planowała niczego. Zwyczajnie zostawiła wszystkich ludzi dokoła siebie i wyszła, zbyt dosadnie pchana emocjami i gotującymi się w niej uczuciami…
A jednak to, co chciała powiedzieć, brzmiało tak bardzo niewłaściwie. Po tych wszystkich chwilach, kiedy jej nie było, a być może jej potrzebował.
— Na tak długo, jak będziesz chciał – odpowiedziała mu w końcu, choć jeszcze mniej pewnie niż zaledwie przed chwilą.
Aczkolwiek była w stanie ponieść konsekwencję tej obietnicy. Jeśli kazałby jej za moment wyjść, zrobiłaby to.

Zdecydowanie nie myślał dziś za dobrze (nie, żeby na co dzień był tytanem intelektu). Dzisiaj jednak było szczególnie poniżej jego poziomu. Najpierw ten wypadek na meczu, potem otumanienie lekami, a na koniec te niespodziewane odwiedziny. Czego by nie mówić, człowiek w takiej sytuacji może mieć mętlik w głowie.
Spojrzał na nią, gdy się zbliżyła i nawet jeśli miał wątpliwości czy to nie majaki tak teraz mógł je odrzucić. Była zbyt  r e a l n a. Naprawdę tu przyjechała. Szczególnych wniosków, innych niż te wcześniej jednak z tego nie dał rady wyciągnąć. Ale to głównie przez leki, w końcu był trochę otumaniony i nie myślał jasno.
Próbując się napić rozlał na siebie trochę wody. - Szlag - zasyczał. A potem drugi raz, gdy zorientował się, że nie ma różdżki, by móc się osuszyć. No cóż, chyba zostało mu polegać na naturze i jej umiejętności osuszania ludzi wraz z upływem czasu.
Pytanie o to, jak się czuje uznał jednak za podchwytliwe. Bez względu, czy uzna się to za przebłysk jasności rozumowania czy za nadinterpretację wolał jednak nie iść w kierunku uczuć, bowiem pod tym kątem jeszcze nie wiedział jak się czuł. Od kiedy zemdlał na meczu to wszystko działo się za szybko. Dodatkowo Diana coś mocno przeżywała ich rozstanie, nie mogąc spojrzeć mu w oczy, choć przecież to się wydarzyło już jakiś czas temu i to już totalnie mieszało mu w głowie. - Na pewno obolały. I mokry - stwierdził, nie wiedząc co jeszcze bezpiecznie mógł powiedzieć nie schodząc na poważne tematy.
- Och, to miło - rzucił tylko, choć nie umiał ukryć zdziwienia. Czemu właśnie w tym momencie miała przy nim trwać, kiedy na pewno czekały na nią… No właśnie. - A co z twoimi występami? - spytał. On się jednak martwił o swój lombard, choć w porównaniu do niej nie miał możliwości się przyszykować na zostawienie wszystkiego w cholerę pod dobrą opieką. Nie, jego siostra się nie liczyła, obawiał się Złotego Niuchacza pod jej zarządem. 
W pewnym momencie na salę weszła jakaś kobieta w białym stroju, by podać mu kolejny eliksir. Shacklebolt jęknął na ten widok. Już wkurzał go fakt, że miał tu siedzieć do końca miesiąca na obserwacji, nawet pomimo faktu, że zdrowy będzie zapewne wcześniej. Ale smak niektórych eliksirów był tak paskudny… Bez rozrywek i słodyczy na zabicie posmaku chyba zanudzi się tu na śmierć i już stąd nie wyjdzie.
Jakoś nie wpadł na to, że może mieć całkiem sporo gości. Głównie z rodziny, ale jednak. Już nie mówiąc o niespodziewanej wizycie nieoficjalnej (nie) byłej narzeczonej.

W pierwszej chwili przez jej twarz przebiegł cień rozbawienia odbity w lekkim uśmiechu na wargach – przynajmniej dopóki nie zdała sobie sprawy, że trochę nie wypadało się ani śmiać, ani uśmiechać. I w tym miejscu, i w tej sytuacji… i w tym położeniu, w którym oboje się znaleźli.
Gdy tylko się poprawiła, podeszła nieco szybciej i znalazłszy różdżkę, szybciutko wysuszyła plamę, która powstała wskutek niezdarnego picia.
— Pomogę ci – powiedziała, odkładając różdżkę, a sięgając po wodę. Nim jednak podała szklankę do jego ust, zawahała się, patrząc na niego, jakby czekając na jakikolwiek przejaw protestu. No bo… w końcu mógł nie chcieć… Na jego miejscu by pewnie nie chciała…
Obolały i mokry. No cóż, bardziej ogólnikowo nie dało się tego opisać, ale… dobre i tyle.
— Pamiętasz coś z tamtego dnia? Jak to się stało? – dopytała ostrożnie, bo może to by dało jej nieco szerszy obraz, co właściwie się stało. Poza faktem, że Udo wylądował w szpitalu w stanie bardzo ciężkim, nie wiedziała nic.
O ile fakt, że jej nie odprawił, mogła uznać za swój osobisty sukces, tak pytanie o występy… cóż…
Sama sobie na to zasłużyła.
— Będą musiały poczekać – postanowiła się nie dawać i twardo trwać przy swoim. Nawet jeśli było jej coraz bardziej głupio i przykro, i… i wszystko.

Na zmianę chciało im się śmiać lub uśmiechać, ale tak trochę chyba nie mieli powodu, jakby Udo się zastanowił. W tym sensie, że ich spotkanie nie miało raczej luźnego przebiegu, a jednak momentami przebłyskiwała ich dawna relacja, kiedy czuli się między sobą całkiem swobodnie. Ale przecież oboje dobrze wiedzieli, że to nie jest już to samo.
Gdyby tylko z nim nie zerwała… Sam w sumie nie wiedział jaki by był, gdyby miała dla niego czas. Czy bardziej by uważał na swoje zachowania? Na pewno nie byłby z tyloma dziewczynami na bardzo krótkie lub trochę dłuższe przygody, bo byłby tylko z nią. Więc pod tym względem to duża wielokrotność. Miał wątpliwości, czy byłby ostrożniejszy, ale może skrupulatniej podchodziłby do rozwijania własnego przedsiębiorstwa. Bardziej uważał na umiejscowienie, ludzi, których by zatrudniał, te sprawy. W innych sprawach niekoniecznie wiele by się zmieniło. Dalej Rosier miałby okazję znokautować go na meczu.
Spojrzał na nią trochę zdziwiony, jaka była po takiej przerwie dla niego uczynna. Oczywiście dał sobie podać wody, ale zastanawiał się czy to nie jakiś podstęp. Mogła nie być jak dziołchy z Nokturnu, które tak próbowały wysępić jakieś rzeczy, ale czerwona lampka jednak uruchamiała się automatycznie. - Dzięki - powiedział, jak już się napił.
Wzruszyłby ramionami, gdyby mógł na to pytanie, ale musiała wystarczyć jego mina. - Grałem w amatorskim meczu quidditcha i nagle dostałem tłuczkiem. Parę razy. I chyba spadłem z miotły albo byłem bliski tego - na meczu wszystko zawsze dzieje się szybko, więc nie koncentrował się na swoim upadku jakoś szczególnie. Tym bardziej, że zemdlał. - A potem w sumie obudziłem się tutaj, więc nawet nie wiem jak tu trafiłem  - najnudniejsza historia świata, ale trzeba przyznać, że Udo nigdy nie był literatem. Ani zapalonym opowiadaczem historii.
Nie wiedział skąd ta zmiana z niej. Przez tyle lat przecież stawiała swoje występy ponad wszystko. To było mimo wszystko do niej niepodobne. I chociaż Shacklebolt był trochę zamroczony, to musiał spytać: - Skąd ta decyzja?

Miała takie wrażenie, dosłownie niewielki moment w całym dzisiejszym dniu, jakby ponownie było między nimi tak jak dawniej. Swobodnie. Dobrze. Kiedy oboje potrafili śmiać się bez powodu, albo zwyczajnie leżeć, nie mówić o niczym, nie myśleć o niczym i cieszyć się swoją bliskością. Kiedy wspominała te czasy…
Lepiej było, kiedy tego nie robiła.
Przywróciwszy się szybko do porządku i widząc, że Udo nie protestował w żaden sposób, uniosła szklankę z wodą do jego ust i ostrożnie pomogła mu się napić. Kiedy tylko się odsunął, odstawiła naczynie i sama uśmiechnęła się krótko na jego podziękowanie.
Westchnęła cicho. No tak, Quidditch. To by bardzo wiele tłumaczyło. Sama nie była typem sportowca, sama gra i jej brutalność momentami ją przerażała, ale nigdy nie zabraniała Udo grać. Prosiła go tylko, żeby był ostrożny i miał rozsądek. W dawnych czasach go miał. Kiedy jeszcze przychodziła go oglądać i mu kibicować.
To wszystko jakoś tak samo między nimi zwyczajnie zaniknęło…
Było między nimi tyle miłości, tyle wsparcia… tyle partnerstwa. Gdzie to wszystko się podziało?
— Uzdrowiciele coś mówili? – spytała jakby z lekką obawą, że może usłyszeć wyrok, którego nie chciała usłyszeć. W końcu widziała, że nie było z nim za dobrze. Wciąż był obolały, nie miał swobody ruchów… Co, jeśli tak mu już zostanie? Czy to na pewno dało się wyleczyć?
Jej wargi drgnęły w nerwowym uśmiechu, chociaż mogła spodziewać się tego pytania. Nie wiedziała tylko, w jaki sposób mu odpowiedzieć. Czy szczerze – co może zwyczajnie wyśmiać, czy wymijająco – co niczego nie zmieni i niczego nie odda.
— Ja… - mogłaby mu wszystko opowiedzieć. Ale czy na to nie było już za późno? – Nie mogłam się na niczym skupić, jak się dowiedziałam, że jesteś w szpitalu.
To zapewne zabrzmiało fatalnie, ale… co miała mu w zasadzie powiedzieć?
Czego się spodziewała w ogóle, przychodząc tutaj? Że będzie jej lepiej? Że poczuje jakąś ulgę?
Czuła tylko przytłaczające poczucie winy i niechęci wobec samej siebie. Spieprzyłaś to wszystko, Diana. Ty, nikt inny.
I teraz przychodziła do niego nagle odgrywać zatroskaną narzeczoną.
Uciekła spojrzeniem, wbijając je w swoje ułożone grzecznie na kolanach dłonie.

Był już suchy i napojony. Dla niego to dobrze, bo nie wiedział czy nawet gdyby miał różdżkę przy sobie to by mógł się wysuszyć. Coś czuł, że zaklęcie mogłoby mu nie wyjść.
W tym szpitalnym łóżku, bez większej możliwości ruchu i rzucania inkantacji naprawdę czuł się słaby. Na Nokturnie, nawet jeśli trafiał na silniejszych od siebie, chociaż mógł czuć, że nie jest łatwym celem. A wystarczył pałkarz celujący w niego tłuczkiem, by go wyeliminować na dłużej. Ciekawe jak utrzyma się jego lombard bez niego? Ciekawe jak jego gang sobie radzi? W sumie niedawno odzyskał przytomność, więc tylko jego najbliżsi wiedzieli co się z nim dzieje. No, chyba że Nene powiedziała komuś z gangu co z nim jest.
A jeśli tylko najbliżsi wiedzieli o jego stanie to czy coś znaczył fakt, że Diana tu była? - Kto ci powiedział? Że tu jestem - może jego starzy. W sumie chyba dalej nikt nie podjął tematu ich oficjalnych zaręczyn, ale to nie znaczyło, że ich rodziny dalej nie są nimi zainteresowane. Nawet jeśli potencjalna para młoda od dawna nie miała ze sobą kontaktu, zajęta własnymi życiami. Ale i tak ciekawiło go, kto mógł ją poinformować prawie że w pierwszej kolejności.
Zastanowił się chwilę. Sporo pamiętał, od kiedy się wybudził, ale jak przez mgłę. - Mam być do końca miesiąca na obserwacji. Wszystko powinno być w porządku, ale na wypadek chcą mnie tutaj, by móc zareagować w razie co - innymi słowy chujowo, ale stabilnie. Zerknął na jej reakcję, gdy to powiedział. Czy uspokojona zaraz stwierdzi, że musi wracać do obowiązków? Czy jednak zostanie do końca jego rekonwalescencji w pobliżu? Ciężko mu było zgadnąć. Kiedyś jednak nie miałby wątpliwości…
Nie wiedział w sumie co jej powiedzieć. Nie chciał być dla niej okrutny, ale nie umiał jej też pocieszyć. Jakby nie patrzeć sama zerwała, a teraz przyszła, jakby nic takiego się nie wydarzyło. Co miał jej powiedzieć? I czego w sumie sam od niej chciał?
Od tego wszystkiego chyba zaraz rozboli go głowa.
- Teraz ci lepiej? Jak mnie zobaczyłaś? - spytał wreszcie, mając nadzieję, że zabrzmiało to neutralnie. Najpierw liścik w walentynki, teraz to…
Może po prostu zatęskniła za tymi dobrymi chwilami z nim. No cóż, jeśli tak to ona tym razem będzie musiała na niego czekać. Nie wyjdzie sobie tak od razu. I choć nie chciał się do tego przyznać przed samym sobą to miał z tego jakąś satysfakcję, gdy tym razem w pewnym sensie to ona była w jego sytuacji.