Strach się bać [Andromeda & Francis]

---

1 kwietnia 1970 roku

---

Dzisiejsza data idealnie odzwierciedlała cały sens tego, co się wydarzyło.
Rano postanowił sobie zapalić. Ot tak, po prostu, za potrzebą. No bogowie, bywa, tak? Jakoś nigdy wcześniej nikt się go o to nie czepiał, zdarzało mu się nawet popalać w towarzystwie innych uczniów i wszystko było w jak najlepszym porządku. I nagle musiała zjawić się ta cholerna Ślizgonka i odwalić cyrk.
To, że to była akurat Ślizgonka, nie mógł być przypadek. Co prawda Francis od samego początku swojego pobytu w Hogwarcie nieszczególnie rozumiał wieczną wojnę domu węża z domem lwa i choć sam był wychowankiem jednego z nich, nigdy nie uczestniczył w tym trwającym od wieków konflikcie. Jednak gdy w dniu dzisiejszym dostrzegł charakterystyczne odcienie szmaragdu i srebra na mundurku dającej mu szlaban dziewczyny, utwierdził się w przekonaniu, że to nie mógł być przypadek.
Do umówionego miejsca udał się w najbardziej nonszalanckiej pozie, na jaką tylko było go stać. Wetknął dłonie w kieszenie spodni i, nieco przygarbiony, łypiący na świat spod charakterystycznych jasnych kosmyków opadających na lewą część jego twarzy, wszedł do szklarni.
Pani prefekt znajdowała się już na miejscu, podobnie jak multum roślin, których w większości Hale nawet nie kojarzył. Podszedł do jednego ze stołów po brzegi zapełnionego przez doniczki różnej wielkości. Zlustrował je spojrzeniem, wciąż nie wyjmując rąk z kieszeni.
– No dobra. Im szybciej skończymy tę farsę, tym prędzej będziesz mogła spełnić się jako prefekt. Dopisać sobie jakieś specjalne punkty w tym waszym rankingu, czy co wy tam macie – odezwał się wyraźnie pretensjonalnym tonem, nawet nie zaszczycając dziewczyny spojrzeniem. – Co mam robić?

Wcale nie miała ochoty pojawiać się na dzisiejszym szlabanie.
Zawsze odrobinę się dziwiła, dlaczego Dumbledore powierzył funkcję prefekta domu akurat jej. Jej, która starała się nie wyróżniać bardziej niż musiała (bądźmy szczerzy, osoby noszące nazwisko Black nigdy nie mogły być anonimową twarzą w tłumie), była porządna, spokojna, nie wszczynała konfliktów, wręcz ich nawet unikała, schodziła z drogi innym i nie odzywała się za bardzo, częściej uciekając do eliksirów albo biblioteki, gdzie odkryć mogła prawdziwie interesujące skarby.
Z czasem domyśliła się, że chyba właśnie o to chodziło. Była przykładną uczennicą, która zawsze przestrzegała szkolnego regulaminu, miała w miarę odpowiednią pozycję wśród rówieśników, a więc wystarczyło tylko wlepić jej odznakę, żeby pilnowała odpowiednio porządku. Nie?
Gdyby to tylko było takie proste.
Tego dnia akurat czystym przypadkiem natknęła się na Gryfona, który dość nonszalancko popalał papierosa w zacisznym kąciku przy zamku. Mogłaby teoretycznie przejść i zignorować ten fakt, ale jako prefekt czuła się zobowiązana. Nie chodziło o durną wojnę domów, uprzedzenia i tym podobne. Absolutnie! Była świadoma tej głupiej, ciągnącej się latami bez jasnego powodu farsy i nie rozumiała, dlaczego Gryfoni i Ślizgoni tak bardzo się nie znoszą w imię jakichś wymyślnych idei. Albo dlatego, że ktoś wcześniej im powiedział, że tak powinno być. Nie, nie była uprzedzona, nie mściła się ani na Gryfonach, ani na żadnym z domów. Po prostu była uczciwa – i może wydawałoby się to niesamowicie niewiarygodnie, ale zależało jej, aby inni zwyczajnie przestrzegali regulaminu. Chociażby dla własnego dobra. Chociażby dla dobra swojej przyszłości.
Życie nie było pasmem nieskończonej wolności, w której każdy mógł robić co mu się żywnie podobało. Nie. Życie było pełne ograniczeń i norm narzucanych przez tych, którzy mają więcej władzy, mądrości lub szczęścia, a zazwyczaj tylko pieniędzy, od nas, i należało to zaadoptować.
Chociaż spotykając się z chłopakiem, któremu jej rodzina zatrzasnęłaby drzwi przed nosem (w bardziej optymistycznym scenariuszu), była świetnym przykładem hipokryzji w tej dziedzinie.
No dobrze! Nie wszystkie reguły były dobre. Te o dyskryminacji nie były. Ale te o zakazie palenia papierosów były już jak najbardziej w porządku, dlatego widząc palącego Gryfona, pouczyła go krótko i wlepiła szlaban. Bo widziała, że zamiast skruchy, ma pretensje wymalowane w spojrzeniu.
Te pretensje nie zmieniły się ani odrobinę, kiedy spotkała się z nim popołudniu, żeby szlaban odrobić.
Przyglądała się Hale’owi w milczeniu, kiedy podchodził do jednej z zaniedbanych doniczek. Byli w tej mniej uczęszczanej szklarni i brakowało tylko odrobiny dobrej woli, aby doprowadzić to miejsce do porządku. To nie mogło być nic trudnego.
Skrzyżowała ramiona pod biustem, patrząc na niego z powątpiewaniem, kiedy ten rzucał ku niej te swoje cyniczne komentarze o rankingach dla prefektów.
— Ty chyba nie rozumiesz, że nie jesteś tutaj przeze mnie, a przez siebie – rzuciła, bo nie mogła się powstrzymać i sama podeszła bliżej doniczek. – Jak doprowadzisz tę część szklarni do jako-takiego porządku i pomyślisz o tym, dlaczego palenie jest zabronione przez szkolny regulamin, będziesz wolny.
I nawet obędzie się bez odejmowania punktów!
— Wyczyścisz doniczki, przytniesz trochę gałązki roślin, pozamiatasz i przetrzesz szklane ścianki – powiedziała jak najprecyzyjniej potrafiła. – Więc będziesz miał na to sporo czasu, bo nie będziesz używał różdżki.
I wcale się z tego powodu nie cieszyła, bo to znaczyło, że ona też popołudnie miała kompletnie zrujnowane.

Korzystając z okazji, że stał do dziewczyny tyłem, wywrócił oczami. Poważnie, mogłaby sobie już darować ten komentarz. Fakty były takie, że gdyby nie postanowiła być taka nadgorliwa, to oboje mogliby teraz spędzać miłe popołudnie, zamiast ślęczeć w starej, zatęchłej szklarni. Okej, być może Francis nie należał do jakiś demonów nauki i nie spędzał zbyt dużo czasu nad książkami, ale tak czy inaczej wolałby wykorzystać swój cenny czas w nieco bardziej ambitny sposób. Tym bardziej że nieuchronnie zbliżał się koniec roku, a nauczycielom wówczas zwykłe załączał się tryb jak najczęstszego zawalania uczniów pracami domowymi i innymi sprawdzianami wiedzy.
Wydał z siebie głośne westchnięcie, podciągnął rękawy koszuli i spróbował odszukać wzrokiem jakiegokolwiek skrawka materiału, który mógłby nadać się jako potencjalna szmatka. Kiedy to się nie powiodło, schylił się nieco z zamiarem przyjrzenia się półce znajdującej się pod stołem.
– No a powiedz ty mi – doniczka, doniczka, pęknięta doniczka, podstawka pod doniczkę… na cholerę im tyle doniczek? Chyba tylko po to, by wykorzystywać je w ramach szlabanów dla uczniów – czy tobie przypadkiem nie jest żal tu ze mną siedzieć? Umówmy się, na pewno ktoś taki jak ty ma znacznie lepsze rzeczy do roboty. Jesteś na siódmym roku, prawda? Mogłabyś na przykład uczyć się na OWUTEMy. Wiem, że odznaka prefekta to na pewno szacun na dzielni i dodatkowe punkty do dostania się na wymarzony staż, ale OWUTEMy też są całkiem potrzebne. Aha! Tu jesteś – swój słowotok zakończył sprawnym chwytem za szmatkę, która, spryciula, postanowiła ukryć się pod jedną z glinianych doniczek.
Już miał zamiar podnieść się i przystąpić do pracy – patrzcie go, taki ambitny – kiedy nagle na palcach dłoni ściskającej materiał poczuł coś, co z pewnością nie miało nic wspólnego z materiałem ani w ogóle z czymś, co powinno być martwe i co najwyżej służyć tylko i wyłącznie do wycierania innych przedmiotów.
- OJAPIERDOLĘ!
Wrzask, jaki z siebie wydał, został dodatkowo wzmocniony przez fakt, że znajdowali się w zamkniętym pomieszczeniu. Hale odskoczył od dotychczas zajmowanego miejsca, wyrzucając szmatkę gdzieś przed siebie ruchem tak nagłym i szybkim, jakby właśnie doznał oparzenia trzeciego stopnia. Zdołał tylko dostrzec długie, włochate odnóża wychodzące ze ścierki, która obecnie leżała na ziemi pośrodku szklarni.
Sam Francis za to, nie bacząc na okoliczności ani na to, że jeszcze chwilę temu pozował na pewnego siebie, lekceważącego wszelkie reguły młodego człowieka, wylądował za plecami prefetki, opierając się dłońmi o jej ramiona i schylając się tak, jakby była swoistą tarczą, mogącą uchronić go przed wszelkim złem tego świata.
- ZABIERZGOZABIERZZABIERZKURWAJAPIERDOLĘBOŻESZTYMÓJ.

Cóż. Przynajmniej nie dyskutował, tylko wziął się od razu do robo-…
Za szybko o tym pomyślała.
Sama wywróciła oczami, kiedy zaczął przytykać, że na pewno ma lepsze rzeczy do roboty niż siedzenie z nim w szklarni i patrzenie, jak czyści doniczki. Oczywiście, że miała. Nawet poczuła się dziwnie, kiedy wypowiedział, a nawet rozwinął, jej myśli na głos, aczkolwiek to nie miało sprawić, że cokolwiek uda mu się wskórać.
— Szóstym – poprawiła go, krzyżując ramiona pod biustem i pozwalając mu dalej prowadzić monolog, kiedy robił… w sumie nie wiedziała, co robił, ale zamierzała dać mu jeszcze chwilę na ogarnięcie się.
W zasadzie nawet trochę zbił ją trochę z tropu, kiedy zasugerował, że jest z siódmego roku i zdaje teraz OWUTEMy, w dodatku mówił to tak pewnym głosem, że sama mogłaby uwierzyć, że faktycznie tak jest i powinna się teraz uczyć do egzaminów zamiast ganiać się po szklarniach z dzieciakiem, którego przyłapała na paleniu. Jednak dość szybko przyszło jej na myśl, że pewnie był kolejną osobą, która pomyliła ją ze starszą siostrą. Bella rzeczywiście w tym roku zdawała OWUTEMy, w dodatku na pierwszy rzut oka była bardzo podobna do Andromedy. Czy też Andromeda do niej. Trzeba było się lepiej przypatrzeć, aby dostrzec różnice w rysach twarzy i odcieniu włosów obu dziewczyn.
Zresztą, to nie było ważne.
— Tak więc mam całe mnóstwo czasu, żeby przypilnować, że wyczyścisz wszystkie doniczki z tego odcinka. A jak mnie dalej będziesz denerwował, dostaniesz w nagrodę jeszcze jeden – dodała, mając nadzieję, że brzmiało to wystarczająco zniechęcająco do podejmowania dalszych negocjacji odnośnie jej odczepienia się, żeby Hale mógł sobie uciec i olać kompletnie nałożony szlaban.
I o ile spodziewać się mogła wszystkiego, tak dzikiego wrzasku i nagłego ataku paniki się nie spodziewała. Praktycznie podskoczyła w miejscu, zamrugała i rozejrzała się, szukając czegoś, co mogłoby wywołać u chłopaka aż taki strach, ale, na litość boską, niczego nie zauważyła!
Dopiero kiedy wylądował za jej plecami, jakby osłaniał się co najmniej przed ziejącym oddechem wściekłego smoka, miała lepszy obraz otoczenia i dopiero po kilku sekundach (starając się zrobić wszystko, żeby zachować chłodną logikę pomiędzy dzikimi, panicznymi wrzaskami chłopaka), dostrzegła wynurzającego się z chusteczki, którą przed chwilą trzymał, dość dorodnego pająka.
Zerknęła na kulącego się za nią chłopaka, westchnęła głęboko i podeszła krok bliżej stworzenia, wyciągając różdżkę. Sama, własnoręcznie, w życiu by go nie tknęła.
Przy pomocy różdżki uniosła szamoczącego się pajączka ku górze i zerknęła na Hale’a, zastanawiając się, czy jest sens to w jakiś sposób w ogóle komentować.
— Jak go wyniosę, to się ogarniesz?
Jakoś na głaskanie go i pocieszanie, że nic się przecież nie stało, nie miała ani humoru, ani ochoty.

No i co on miał poradzić na to, że się bał? Każdy się chyba czegoś boi. W końcu to żaden wstyd. Tak przynajmniej zawsze powtarzała mu mama. Choć musiał przyznać, że i ona czasem już chyba miała zwyczajnie dość jego ataków paniki na widok pająków.
Wszystko zaczęło się w dzieciństwie, kiedy to mając pięć lat – tak, doskonale to pamiętał mimo tak młodego wieku, w końcu to, cholera, trauma na całe życie – jadł agrest w ogrodzie u swojej babci. Zrywał owoce prosto z krzaka i momentalnie ładował je do ust, czerpiąc przyjemność z rozgniatanych zębami miękkich kuleczek i miąższu, jaki następnie rozkładał się po jego języku. Maksymalnie zaangażowany w tę czynność, zupełnie przestał przyglądać się temu, co wkłada do buzi, zaabsorbowany widokiem przesuwających się nad jego głową chmur.
W tej chwili chyba już całkiem łatwo było domyślić się całej reszty tej historii.
Właśnie wkładał jedną z bardziej napęczniałych zielonych kulek do ust, kiedy to poczuł na swej twarzy coś jeszcze. Delikatne łaskotanie czegoś bardzo drobnego, niemal ulotnego, łatwego do pomylenia z czymś innym…
Sięgnął w kierunku warg dłonią, a gdy ujrzał to, co udało mu się ściągnąć z nich chwilę przed tym, zanim postanowił to zjeść, wydarł się w niebogłosy. Wpadł w tak dużą histerię, że jego babcia nie potrafiła go uspokoić przez kolejne dwie godziny, aż w końcu, stwierdzając, że nie ma już do niego sił, zadzwoniła po jego matkę.
No i teraz w sumie było dość podobnie. Poza tym, że Andromeda raczej nie rozważała opcji dzwonienia po jego matkę (chociaż w sumie kto wie). Drgnął, szczelnie obejmując się ramionami i odsunął się o dobre parę kroków, kiedy dziewczyna podeszła w stronę pająka. Wybałuszył oczy, widząc, że jak gdyby nigdy nic podniosła tego potwora z piekła rodem za pomocą własnej różdżki i odwróciła się w jego stronę.
– CZY TY ZUPEŁNIE POSTRADAŁAŚ ZMYSŁY, PRZECIEŻ ON ZARAZ SPIERDOLI, WEŹ GO STĄD! – wydarł się ponownie, wydając z siebie żałosny jęk.

Zamrugała – tak, to była cała jej reakcja na niewiarygodny skowyt niemalże tuż przy jej głowie, obok uszu. Ten wrzask cholernie ją zabolał, ale chyba była zbyt otępiona szokiem i widokiem tak spanikowanego chłopaka, że nawet udało jej się zbagatelizować ten dyskomfort spowodowany niesamowitym hałasem.
Merlinie, już dobrze, wyniesie go, skoro to taki problem…
Chociaż w szklarni na pewno było od groma innych pająków. Nadal twierdziła, że lepiej trafić na takiego małego patyczaka niż na akromantulę, której zaklęciem się tak łatwo nie podniesie.
Wciąż z różdżką w ręku, skierowała się w stronę wyjścia ze szklarni. Już nawet widziała drzwi, kiedy zobaczyła małą, włochatą kulkę, która za moment przebiegła z cichym popiskiwaniem pomiędzy jej nogami.
Tym razem to Andromeda wrzasnęła i, upuściwszy różdżkę, wskoczyła na pierwsze lepsze krzesło stojące obok – o dziwo, nawet się pod nią nie załamało!
— Merlinie, tam była mysz! – rzuciła płaczliwym tonem, kompletnie ignorując fakt, że jej różdżka potoczyła się gdzieś jeszcze dalej od niej, a uwolniony pająk właśnie uciekał wolno w sobie znanym kierunku. Bardziej była pochłonięta większym zwierzęciem!
W zasadzie nie miała żadnej traumy związanej z myszami, ani tym bardziej szczurami, ale z jakiegoś powodu budziły w niej lęk. A może bardziej panikę, szczególnie, gdy przemieszczały się tak szybko, jakby chciały wleźć Ci na nogi i przegryźć Ci je na wylot.
— Zabierz ją, zabierz ją! – krzyknęła, wzrokiem szukając myszy, ale ta zniknęła już z widoku, co wcale nie polepszyło jej sytuacji. Wolała już ją widzieć!

Obserwował dziewczynę z największej odległości, na jaką tylko było go obecnie stać, szczelnie obejmując się ramionami, zupełnie jakby w ten sposób mógł uchronić się przed złośliwym wpływem pająka na jego życie. Patrzył, jak Andromeda powoli kieruje się w stronę wyjścia z tym cholerstwem na różdżce – i już prawie wszystko byłoby pod kontrolą, gdyby nie...
Kolejne wydarzenia odbyły się tak szybko, że początkowo miał trudności z ułożeniem ich chronologicznie. Wydał z siebie pojedynczy, pełen rezygnacji i żałości jęk, po czym wplótł palce obu dłoni we włosy, kręcąc głową.
– Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę… – powtarzał te słowa jak mantrę, ściągając rozedrgane brwi. No i masz, zaraz się rozpłacze, jeszcze tego im tu brakowało. Zawsze brwi mu drgały, jak chciało mu się płakać. No i oko mu latało. To znaczy teraz jeszcze mu nie latało, ale pewnie zaraz zacznie. Grunt, że cholerny PAJĄK tu latał i to bez jakiegokolwiek nadzoru, bo jego jedyna wybawicielka właśnie stała na krześle i piszczała na widok myszy!
W końcu, jako naczelny wychowanek domu lwa (o ironio), zdecydował się na wspięcie się na szczyt własnej odwagi. Podszedł do Ślizgonki powoli, dokładnie rozglądając się na boki z obawy przed atakiem któregokolwiek z tych wstrętnych stworzeń zamieszkujących szklarnię.
- NIBY JAK? – krzyknął nieco zbyt rozpaczliwie, niż początkowo planował. W końcu, przełykając ślinę, wyciągnął różdżkę i zaczął żałośnie rozglądać się po pomieszczeniu, szukając czegokolwiek, co mogłoby mu pomóc w zapanowaniu nad sytuacją. Nim jednak podjął jakąkolwiek decyzję, jego oczom ukazał się długi, charakterystyczny, mysi ogon.
W reakcji, niewiele się zastanawiając, wykonał charakterystyczny ruch różdżką, rzucając:
– Petrificus Totalus!
Rozbłysk czaru z różdżki na moment rozjaśnił pomieszczenie. Ułamek sekundy później mysz utknęła w miejscu, z wyciągniętymi przed siebie łapkami – najprawdopodobniej Hale trafił ją zaklęciem w chwili, kiedy ta postanowiła odskoczyć na bok.

Gdyby ktoś spojrzał na nich z boku, zapewne złapałby się za głowę. Chłopak, prawie płaczący na widok pająka, i dziewczyna, stojąca na krześle i piszcząca wściekle, bo zobaczyła mysz. Komedia.
Choć dla Andromedy był to dramat, i to jeszcze jak tragiczny!
Przycisnęła zaciśnięte dłonie do twarzy, wyszukując wzrokiem myszy i wgapiając się w nią tak, jakby co najmniej za moment miała wskoczyć jej na twarz i ją po prostu pożreć. A samo to wyobrażenie sprawiało, że tylko dygotała jeszcze bardziej!
O dziwo i na szczęście, mogła liczyć na pomoc kolegi, który bohatersko sięgnął po różdżkę i unieruchomił mysz. Andromeda mogła odetchnąć, ale tylko na chwilę. Wciąż nieufnie się przyglądała małemu stworzonku, jakby miało mieć na tyle siły, by wyzwolić się z pęt unieruchamiającego zaklęcia.
Wahała się przez chwilę czy zejść z krzesła, ale… została na nim jeszcze chwilę. Tak na wszelki wypadek.
— Okej, czyszczenie szklarni to jednak kiepski pomysł – stwierdziła na wydechu. – Chodźmy… - pierwsze co jej przyszło, to czyszczenie mioteł. Ale w składziku też mogło być pełno pająków i myszy, czyszczenie trybun byłoby już bezpieczniejsze. Ale za długie! Więc polerowanie obręczy do Quidditcha? Zakładało zabranie miotły ze składzika… - Wyczyścić puchary, odznaczenia, cokolwiek.
Pomińmy już fakt, że będzie to zapewne o wiele krótsze, na pewno będzie bezpieczniejsze.
Niepewnie, rzucając jeszcze podejrzliwe spojrzenia myszy, zeszła z krzesła, odetchnęła cicho i jakby automatycznie sięgnęła po różdżkę.
Nie było jej.
— Cholera. Nie mam różdżki – jęknęła z rezygnacją, i rozglądając się dokoła w jej poszukiwaniu, i zerkając cały czas kontrolnie na mysz, jakby podejrzewała, że ta tylko czeka na chwilę nieuwagi, żeby zwiać i przegryźć… cokolwiek mogła przegryźć mysz. A potem przemykać pomiędzy donicami!
Nigdy więcej już nie spojrzy na rośliny, mogłaby to przysiąc tu i teraz!

Chyba nie da się ukryć, że to, co się dziś odwalało w tej cholernej szklarni, to był dramat dla każdego. A przecież od początku mówił, że cały ten szlaban to jakaś farsa. Gdyby Andromeda po prostu przymknęła oko na to jego niewinne palenie, nie znaleźliby się tutaj, a co za tym idzie, nie musieli wypruwać własnych nerwów na widok stworzeń, których samo istnienie narażało ich zdrowie psychiczne.
Nabrał głębokiego oddechu, próbując się odrobinę rozluźnić. W pomieszczeniu na moment zapadła głucha cisza i choć z pozoru powinna stanowić swoiste wybawienie dla ich uszu, Francis doszedł do wniosku, że już bardziej wolał ich dotychczasowe wrzaski od tego przerażającego stanu odrętwienia, który obwinął się mackami wokół ich sparaliżowanych ciał.
– W porządku – odparł cicho. Tak szybka zgoda była do niego dość niepodobna, to fakt, ale był już na tyle wyczerpany całym dotychczasowym stresem, że nie miał siły na dalsze prowadzenie dyskusji i przekomarzanie się ze Ślizgonką. Pokręcił głową, powoli nabierając powietrza. Na szczęście choć trochę pomagało mu to wrócić do normalności. Zwłaszcza, że gdzieś z tyłu głowy wciąż krążyła mu myśl o znajdującym się nieopodal ośmionogim paskudztwie.
Usłyszawszy słowa Andromedy, westchnął głęboko, wznosząc oczy ku niebu, zupełnie jakby wygłaszał w myślach modlitwę. Nie, nie miał już nerwów na to wszystko. Nie będzie tego komentował. Po prostu wyciągnie różdżkę i przywoła jej własną za pomocą zaklęcia. Tak. To dobry pomysł.
– Accio różdżka Andromedy! – rzucił głośno i wyraźnie. Choć tyle dobrego, że od dawna miał dobrą dykcję i nie było mowy o jakimkolwiek przeinaczeniu inkantacji.
Do ich uszu dotarł cichy stukot dobiegający gdzieś spod blatu pobliskiego stołu, świadczący najpewniej o tym, że różdżka, przymierzając się do lotu, przypadkowo uderzyła o mebel. Francis odwrócił się w tym kierunku, a gdy ujrzał lecący ku niemu przedmiot wraz z – oczywiście – obrzydliwym, paskudnym, wstrętnym, włochatym i przede wszystkim ŻYWYM pasażerem na gapę, którego złapała wcześniej Andromeda, poczuł się zupełnie tak, jakby dostał jakiś palpitacji serca. Wydał z siebie pisk i czym prędzej schował się za Ślizgonką, mając już serdecznie dość tej całej sytuacji.

Nawet się lekko zdziwiła, że tym razem Hale postanowił podarować sobie dyskusję na temat szlabanu, czy wybijanie jej go z głowy, i bez słowa zająknięcia zgodził się na przeniesienie w inne miejsce. Z drugiej strony – oboje byli w takim szoku i stanie, że prawdopodobnie nie myśleli już zbyt trzeźwo.
Była natomiast wdzięczna, gdy sam wyciągnął własną różdżkę i postanowił być na tyle uprzejmy, aby przywołać jej zgubę. Usłyszała cichy łoskot, którym się zanadto nie przejęła, zapewne nie będzie niczego widać na drewnie – aczkolwiek poczucie ulgi bardzo szybko minęło, kiedy dostrzegła na szybującej własnej różdżce włochatego pająka. Przed własnym piskiem ubiegł ją Francis, który wskoczył za nią – a ona tym razem mu wcale nie pomogła, bo zeskoczyła ze stołka.
I ku jeszcze większej histerii, w rozdzierającym wrzasku skoczyła na krzesło z powrotem, gdy pomiędzy nóżkami mebla przebiegła ponownie mysz i schowała się w drugim kącie pokoju.
— Wynośmy się stąd! – jęknęła żałośnie i odwracając się za siebie, próbowała poszukać wzrokiem własnej różdżki. Gdy ją znalazła, zauważyła widocznie niezadowolonego lotem pająka, który biegł w jej stronę, a za moment miał się zacząć wspinać po krześle.
Z kolejnym piskiem zeskoczyła z mebla, przepchnęła się obok Francisa, po czym, mając już w nosie wszelkie zasady etykiet, co wypada a co nie, popchnęła go sama w kierunku wyjścia ze szklarni. Im szybciej stąd wyjdą, tym lepiej!

Nie trzeba było mu dwa razy powtarzać (ani nawet dwa razy popychać) – kiedy tylko zobaczył, że zarówno mysz, jak i pająk najprawdopodobniej uznały za dobrą zabawę obracanie strzępek ich biednych psychik w ruinę, pędem udał się w stronę wyjścia. Uprzednio oczywiście chwycił Andromedę za dłoń, mając zamiar upewnić się, czy dziewczyna FAKTYCZNIE opuści szklarnię, a nie zdecyduje się tutaj zostać, spełniając swoje ambitne, prefektowe plany. Chociaż, zważywszy na jej stan, było to obecnie raczej mało możliwe. No ale zawsze warto było dmuchać na zimne.
Oboje naraz wybiegli z budynku. Choć zwykle dystans dzielący szklarnię od drzwi wejściowych Hogwartu Francis pokonywał w około siedem minut, teraz w szkole znalazł się już po upływie trzech – przy czym zarówno on, jak i Andromeda dyszeli wniebogłosy, wyglądając zupełnie tak, jakby mieli zaraz wypluć własne płuca.
Reszta szlabanu upłynęła dość spokojnie. Hale nie miał już najmniejszej ochoty na dyskusję z dziewczyną, wychodząc z założenia, że naprawdę wszystko było już lepsze – zardzewiałe odznaczenia, zakurzone puchary – od cholernego zielska z lokatorami. Wyczyścił sprzęt na tyle, na ile był w stanie, a Black nawet za specjalnie tego po nim nie sprawdzała, chyba sama mając już tego wszystkiego po dziurki w nosie.
Ostatecznie rozstali się w milczeniu, najpewniej próbując pogodzić się z perspektywą utraconego czasu, zmarnowanej reszty dnia i zapoznania z kolejną traumą.

[z/t x2]