There’s just no time to cry [Dorcas&Emmelina]

17 lutego 1976

Nic nie zapowiadało tego, co się stało. To miał być dzień jak każdy inny. Kolejny dzień, tym razem z pracą w terenie. Szkolenie miało odbyć się bez żadnych przeszkód – mieli ćwiczyć takie umiejętności jak refleks, szybkie, sprawne i logiczne myślenie w sytuacji zagrożenia. Mogli bronić siebie nawzajem, gdy ktoś nie dawał rady. Ale to było tylko cholerne szkolenie. Tylko cholerni adepci.
Nie przeszkodziło to im, by zaatakować.
Z początku wszyscy byli w szoku – i pomimo krzyku instruktorów, doświadczonych aurorów, nie wszystkich udało się doprowadzić do porządku. Nie wszyscy zrozumieli, że to nie są już szkolenia. Niektórzy padli niemalże natychmiast. Jej udało się odbić zaklęcie. Przywracając w sobie całą nienawiść ze szkoły, całe poczucie niesprawiedliwości i krzywdy, zawzięcie walczyła – a kiedy nareszcie udało jej się w pewnym stopniu oszołomić przeciwnika, odwróciła się, aby chronić najdroższą jej osobę wśród wszystkich walczących adeptów.
O ułamki sekund za późno.
Widziała błysk zielonego światła, który ugodził go prosto w pierś. Widziała, jak jego bezwładne ciało opada na ziemię, pomiędzy plątaninę nóg, wśród nerwowych krzyków, pisków i miotanych zaklęć. Być może z jej gardła też wyrwał się wrzask. Być może to on sprowadził na nią niepotrzebną uwagę. A być może to nawet ktoś z aurorów. Nie wiedziała. Wiedziała jedynie, że za moment zaklęcie ugodziło ją prosto w plecy, a ona pogrążyła się w ciemności. Ciemności, w której nic nie było. Tylko spokój.
A kiedy otworzyła oczy, ciemność ustąpiła miejsca przerażającej bieli. Było cicho. Gdzieś w oddali słychać było jedynie przyspieszone kroki. Nie wiedziała, gdzie jest i przez pewien czas nawet jej to nie obchodziło.
Powoli wracały do niej wspomnienia… z jak dawna? Czy minęło kilka godzin, a może już kilka dni? Tygodni? Gdyby to od niej zależało, przespałaby całe życie. To nie miało już żadnego sensu, kiedy ostatnim widokiem, nim zamknęła oczy, było jego padające bez życia ciało. Spełnienie najgorszych obaw, które kłębiły się w jej sercu.
Obróciła się powoli na bok, czując potworne łamanie w kościach – ale i to nie było wystarczająco wiele, aby zagłuszyć ból pulsujący w jej myślach. W całym jej ciele. I to drastyczne poczucie straty. Pustki. Myśli, że zaledwie chwilę wcześniej rozmawiali, śmiali się i planowali beztroski odpoczynek, a teraz… teraz go nie będzie. Wróci do pustego mieszkania, do pustego biura. Być może w każdej twarzy będzie szukała jego uśmiechu – ale nigdy go nie znajdzie. Bo nic nie mogło zastąpić jej jego.
Złapała poduszkę, zacisnęła na nich dłonie i skuliła się na szpitalnym łóżku, przyciskając do niego twarz. Była sama – i dobrze. Przygniatająca świadomość i postępujące za nią wyrzuty sumienia przynajmniej nie były widziane przez nikogo. Ten żal wobec wszystkich krzywd i niesnasek, jakie między nimi były. To poczucie niewykorzystanego czasu. To poczucie straty. I przede wszystkim… poczucie umierającej nadziei.
Bo już nigdy nie zdobędzie się na odwagę, aby powiedzieć mu, co do niego czuła.
Kiedy na poduszce pojawiły się plamy pierwszych łez, ktoś nagle pojawił się w drzwiach. Pociągnęła nosem i nerwowo przesunęła palcami po policzkach. Ktokolwiek to był, nie chciała, aby ją widział w takim stanie.
— Nic mi nie jest – powiedziała, zastanawiając się przy tym, czy przekonuje tą osobę, czy samą siebie. – Chcę iść do domu.
Świadomość, że sama została ugodzona zaklęciem, była mniejsza niż przytłaczające poczucie straty. Nawet gdyby była w stanie opłakanym – jakie miało to w tym momencie znaczenie?  Czuła się tak, jakby coś w niej bezpowrotnie umarło. Wraz z nim.

@Emmelina Vance

Mało kto lubił ich piętro. Wynikało to z faktu, że tutaj trafiano tylko w sytuacji, kiedy oberwało się zaklęciem, rzuciło się je wyjątkowo niefortunnie lub przymusowo pozostawało na dłużej w przypadku tak trwałych zniszczeń, że konieczna jest stała opieka uzdrowicieli. Pracownicy też wcale nie byli zachwyceni, ponieważ to tutaj najtrudniej było ustalić cokolwiek - włącznie z tym, jak pomagać skoro leczenie skutków zaklęcia zaklęciem to często tak, jakby ogień polewać benzyną, a do tego odkręcać gaz, a eliksiry i inne płyny był przenoszone z innych pięter w ramach procedur bezpieczeństwa na oddziale, co zajmowało cenny czas, nadając wszystkiemu walki z Losem, Szczęściem, czy Fortunną - zwał, jak zwał. Dwoma słowami: nic łatwego. Jednak przez większość czasu był to oddział spokojny, bo i nie co chwilę przychodził ktoś z czymś na tyle poważnym, aby po wstępnym przyjęciu nie został odesłany do domu, a stali rezydenci byli stosunkowo mocno przewidywalni.
Ten dzień jednak nie był tym przeciętnym i spokojnym.
Ludzie wbiegali na piętro, zostawiali jednych i szli po następnych. Nie było czasu na wypełnianie kart, zapisywanie informacji o posiadanych przez pacjenta rzeczach, czy inne proste czynności, które należało zrobić. W tamtym momencie wszyscy byli zajęci i przeklinali los, że nie umieją czarować obiema rękami, więc na pewno nie myśleli o procedurach. Ona jednak nie była tam od wczoraj i pomimo ukłucia żalu, że nie poznała nawet jednego imienia... po prostu biegała i próbowała dopilnować, aby stażyści również nie zwalniali tempa. Od jednego człowieka do drugiego - liczył się czas.
W sumie to po wszystkim nie było nawet czasu się smucić.
Pomimo upływu lat jako uzdrowicielka widziała konieczność wewnętrznej żałoby nad tymi, którym pomóc nie zdołała. Przemyślenia całego procesu - od momentu pojawienia się człowieka w murach szpitalach, po jego ostatnich wdech. Byleby nie popełnić takiego samego błędu. Byleby wiedzieć, czy taki w ogóle nastąpił. Po kilku godzinach intensywnej pracy nie miała jednak pojęcia, od czego zacząć. Szpital znowu zaczęła spowijać cisza, może nawet gorsza niż wcześniej, bo przesiąknięta śmiercią z nieznanego powodu, a ona musiała zaraz zacząć kolejny obchód i upewnić się, czy niczego nie przeoczyli.
Tak, oni nie mieli nawet pojęcia, co tak naprawdę się wydarzyło. Mówiono im tylko "atak", "zaklęcia" i te dwa hasła musiały zaspokoić ich ciekawość. Nie żeby często słyszeli więcej w takich sytuacjach - po prostu nikomu nie wydało się istotne, aby rekonstruować szczegóły, kiedy niewiele było wiadomo komukolwiek. Ci którzy ucierpieli, nie mieli za wiele do powiedzenia - szok, szczera niemożność wskazania rzuconego w nich zaklęcia, śmierć - każdy milczał na swój indywidualny sposób.
Ale musiała kroczyć bezmyślnie przed siebie podczas tego festiwalu cierpienia, bo ktoś powinien pilnować sytuacji na oddziale.
I słusznie zrobiła nie rozdrabniając się nad swoimi emocjami, bo właśnie zobaczyła, jak jedna z przyjętych kobiet obudziła się
- Nazywam się Emmelina Vance i bardzo chciałabym panią wypuścić domu, ale musi mi pani w tym pomóc, dobrze? - stwierdziła bardzo szybko, jakby bojąc się, że zanim podejdzie do kobiety ta już spróbuje wstać skoro tak rwała się do wyjścia. Podeszła wystarczająco blisko łóżka, aby w razie czego złapać kobietę, postanowiła jednak nie próbować kłaść jej z powrotem siłą - sama nie znosiła niepotrzebnego dotyku, a ostatnim, czego chciała to zafundować go komuś, kto jest prawdopodobnie straumatyzowany nawet, jeśli jeszcze sobie tego nie uzmysłowił. Zresztą... kiedy niby przymus zadziałał na kogoś pozytywnie?
- Jak się pani nazywa? - zapytała spokojnie, przysuwając krzesło obok i siadając na nim, ciągle przypatrując się kobiecie. Po co zaś to pytanie? Cóż, mówiło na starcie wiele o stanie pacjentki - co pamięta, jak szybko jest w stanie reagować i przetwarzać informacje. Ponad wszystko jednak nadawało jej tożsamości, której tak brakło Vance podczas ostatnich długich godzin pracy.
Chciała popatrzeć na żywych ludzi.
Nie dla każdego takie marzenie jest czymś wielkim, ale kiedy widziało się trochę martwych ciał i tych skrzywdzonych do granic... dobrze było upewnić się, że ci, którzy się budzą mają jeszcze w sobie coś z człowieka. Bo to nie takie oczywiste.

Ten uprzejmy ton, jaki usłyszała od uzdrowicielki, tylko dodatkowo ją zabolał. Zaskoczyło ją to uczucie, bo przecież nie chodziło o to, że w życiu nie zaznała uprzejmości. Zaznała. Zaznała wielu pozytywnych uczuć. Na przykład miłości. I teraz to one, nie zadane rany (których nawet nie czuła i nie była świadoma, że być może je ma), bolały ją najbardziej.
Chyba wolała, żeby zwracano się do niej wypranym z emocji głosem. Żeby traktowano jak rekwizyt, który trzeba postawić na nogi i wyrzucić jak najszybciej ze szpitala, dalej niech się zbiera sama.
Pewnie zajęłoby jej to długie dni, tygodnie. Może nawet i lata. Ale przynajmniej miałaby całe puste mieszkanie dla siebie i nikogo, kto by słyszał jej płacz albo patrzył na jej łzy. Mogła być słaba sama przed sobą. Mogła być słaba tylko przed samą sobą.
Teraz już nie było nikogo, komu by ufała.
Kobieta podeszła bliżej. Dorcas podniosła na nią wzrok tylko na ułamek sekundy – potem odwróciła głowę, bo nie mogła na nią patrzeć. Albo nie chciała. Wszystko jej było jedno. Chciała zostać sama, a ona zakłócała jej spokój i możliwość pobycia sama ze sobą.
Od teraz będzie w końcu już tylko sama ze sobą. Powinna zacząć się do tego przyzwyczajać…
Nie zareagowała nawet na jej pierwsze słowa, że powinna jej pomóc, żeby mogła wyjść do domu. W innych warunkach pewnie rzuciłaby jakąś złośliwością, powiedziałaby, że nie jest dzieckiem, żeby się musiała do niej tak zwracać. Teraz to jej było nawet wszystko jedno. I tak wiedziała, że wypuszczą ją dopiero wtedy, kiedy uznają, że nic więcej dla niej nie mogą zrobić.
W zasadzie o to tu chodziło. Niczego nie mogli już dla niej zrobić. Nikt nie mógł dla niej nic zrobić.
To zabawne, jak bardzo człowiek zmienia się, gdy traci cały swój świat. Niegdyś może by się wyzłośliwiała, rzucała kąśliwe komentarze na pytania. Teraz… teraz nie miała na to siły.
— Meadowes – rzuciła więc prosto, choć cicho. – Dorcas Meadowes.
Do czegokolwiek było jej to potrzebne – niech ma. Chciała tylko, aby dała jej spokój. I wypuściła ją do domu.

Emmelina odkrywała każdego dnia, jak przyjemna jest jej praca w porównaniu do tej wykonywanej przez uzdrowicieli na innych oddziałach. Tutaj mało kto pracował z przytomnymi pacjentami, a główna część pracy skupiona jest na tych, którzy w ogóle w pewien sposób zostali zupełnie odcięci od świata. Nie ma nic trudnego w zajmowaniu się kimś, kto nie sprawia problemów. Oczywiście teraz, w swoich myślach, upraszczała w taki sposób wszystko, z czym muszą się mierzyć każdego dnia bo cały dzień nie należał do prostych, a widok Dorcas jedynie podkręcał głośność głosów rozpaczy w jej głowie.. W powietrzu było czuć niewypowiedziany krzyk wobec którego Emmelina czuła się bezsilna. Co niby miała do zaoferowania poza "przykro mi, że Cię to spotkało" czy inne puste frazesy, które z ust obcego brzmiały niemal jak formuła ucieczki, wypowiadana tylko po to, aby uniknąć trudności i zniknąć jak najszybciej się da.
A przecież nie tego chciała. Nie chodziło o to, aby uciszyć cierpienie.
Nic nie znika tylko dlatego, że się o tym nie mówi, prawda?
- Przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach - To wydawało się jej uczciwe. Nikt nie chciał kogokolwiek poznawać w takich warunkach i rozmawiać o świecie, a jednak... to właśnie w takiej sytuacji się znalazły. Emmelina musi poprowadzić rozmowę, która powie jej, na ile kobieta utrzymuje kontakt ze światem. Przy okazji upewniając się, że nie wypisze kogoś, kto po pierwszym zakręcie straci przytomność przez jej niedopatrzenie.
- Czy jest coś, co mogłabym zrobić dla pani w tym momencie? Przynieść wody, zaradzić na ból, jeśli takowy się pojawia? Odpowiedź na pytanie, czy pojawia się jakikolwiek, nawet potencjalnie niewielki ból byłaby bardzo pomocna - Wiedziała, że tak naprawdę powinna ją spytać o to, co pamięta. Upewnić się, że nie została naruszona pamięć długotrwała w wyniku upadku czy zaklęcia. Tylko jak bardzo pozbawionym serca trzeba być, aby wykonać taką procedurę tak szybko po czyimś przebudzeniu? Wolała iść na około, posiedzieć tam przy kobiecie. Zaznaczyć, że ktoś obok jednak myśli o niej, jako osobie. Bo przecież mogła wstać, rzucić zaklęcie diagnozujące i pójść dalej. Tylko to wydawało się tak okrutne.
Nikt nie zasługiwał na to, aby siedzieć sam po takich wydarzeniach. I może w pewien sposób Vance sama chciała uniknąć indywidualnego marszu wstydu wywołanego swoją małością w obliczu ogromu cudzego cierpienia.
- Ale jeśli nie chce pani rozmawiać teraz to możemy przez jakiś czas po prostu pomilczeć - Dodała, jakby tknęło ją, że w sumie to robi dokładnie to, czego nie chciała. Być może miało to charakter troskliwy, obchodzący główny temat dookoła, ale... koniec końców wymuszało reakcję ze strony kobiety, a tak nie powinno być. Nie zapytała, czy jest gotowa rozmawiać, założyła iż wykonanie sprawnie własnego zadania w pracy jest istotniejsze. I czuła się strasznie z tym, że dopiero na koniec przyszło jej to do głowy.
- Przepraszam, że nie zapytałam o to na samym początku - dodała jeszcze zmieszana.

Czemu robiła wszystko źle? Nie była pewna. Ale wiedziała, że rozliczy się jeszcze z samą sobą za nieposiadanie wszystkich odpowiedzi. A przynajmniej tych dotyczących wspierania innych.

Dlaczego ta kobieta wciąż mówiła?
Jej głos był tak łagodny. Tak delikatny. Tak…
Chociaż nic jej nie zrobiła, wiedziała już, że nienawidzi jej głosu. Był taki… szczery. Jakby samym słowem chciała naprawić każdą krzywdę na świecie, jakby jego ton i barwa miały zasklepić każdą możliwa ranę i pocieszyć, otrzeć każdą uronioną łzę.
Tym gorzej czuła się Dorcas, bo gdy z całych sił starała się trzymać ostatniego włosa z przerwanej liny na której wisiała, głos uzdrowicielki zdawał się ten włos dodatkowo podcinać. A ona panicznie, kurczowo trzymała się nawet ostatniej deski ratunku, byleby nie spaść w przepaść, która pochłonie ją i zaleje emocjami. Kiedy tylko się podda, kiedy nie będzie w stanie się już niczego złapać, wiedziała, że sobie nie poradzi.
Nie mogła na to nic poradzić.
Już na pewno nie tutaj.
Chciała czym prędzej stąd odejść.
Zacisnęła mocniej palce na poduszce, wtulając się w nią, gdy Vance zapytała, czy może coś dla niej zrobić.
Co ona chce poradzić na utratę sensu życia? Jak chce wyleczyć złamane, po raz kolejny zresztą, roztrzaskane serce, nad którym Dorcas potrafiła tylko klęczeć i patrzeć z bezradnością oraz rosnącym powątpiewaniem, że kiedykolwiek uda się je skleić? Czy na swojej magicznej uzdrowicielskiej półeczce miała eliksir, który potrafiłby przeżyć żal bez wewnętrznego cierpienia i poczucia samotności, kiedy wróci do pustego mieszkania, cichego, pozbawionego ostatniej iskierki na ziemi? Czy było jakieś zaklęcie, które mogłoby utrzymać w ryzach jej emocje i zlikwidować żal?
Jak chciała jej pomóc?
Ale jeśli nie chce pani rozmawiać teraz to możemy przez jakiś czas po prostu pomilczeć.
Czuła, że ostatni włos jej przerwanej liny zaczął pękać. Zacisnęła mocniej powieki, wciąż odwrócona tyłem do kobiety, napięła mięśnie i starała się zrobić wszystko, aby tylko pohamować napływające do oczu łzy.
Chociaż było to wszystko, czego teraz potrzebowała, chociaż zapewne byłaby wdzięczna za cokolwiek, wiedziała, że kiedy wyjdzie, nie będzie już nikogo, na kim będzie mogła się wesprzeć. Dlatego było to tak okrutne. Bo dopóki jest tylko pacjentką, będzie kogoś obchodziła.
Co będzie potem?
Potem znów będzie nikim. Pogrążoną w pracy, kolejną samotną desperatką, która nie radzi sobie z połataniem własnego życia.
Gdyby tylko istniał jakikolwiek lek, który potrafiłby jej pomóc…
— Może mi pani pomóc – odezwała się pod nagłym błyskiem pomysłu. I choć nie odwróciła się, łamiącym głosem wyskamlała: - Może mi pani usunąć pamięć.
Chociaż ten pomysł był tak tragicznie głupi pod wieloma względami, teraz brzmiał jak jedyne lekarstwo na wszystko. Nie będzie pamiętała jego. Nie będzie pamiętała widoku ulatującego z jego oczu życia, nie będzie pamiętała, jak upadał na ziemię… Bo w ogóle nie będzie istniał. Nie będzie żalu. Nie będzie rozpaczy. Nie będzie niczego, z czym by sobie nie poradziła.
Nie będzie też wielu uzasadnień, dlaczego postąpiła w życiu tak, jak postąpiła. Dlaczego wybrała właśnie tę ścieżkę, kiedy inna dawała jej o wiele większą wygodę, akceptację i popularność. Nie będzie pamięci o własnych uczuciach i wszystkich pięknych chwilach. Nie będzie pamięci o poświęceniu w imię miłości.
Nie będzie więc Dorcas, którą była dzisiaj.
Lecz dziś tej części nie widziała. Ból był zbyt wielki, aby potrafiła otworzyć oczy i zobaczyć pełnię obrazu. Był tak wielki, że jedyne, o czym myślała, to… pozbyć się go.

Zagubienie, jakie towarzyszyło tej scenie miało kilka poziomów.
Dla Emmeliny jednak najtrudniejszy był ten oczywisty - odnalezienie się w sytuacji, odkrycie, jak powinna stanąć i co powiedzieć, żeby nie być tylko dodatkowym problemem. Czuła przeraźliwą chęć przepraszania, wręcz błagania kobietę o wybaczenie za to, że nie ma o niczym pojęcia i tak niewiele jest w stanie zrobić. Jedynym, co zamykało jej usta był fakt, że wiedziała, iż nie może obracać tej rozmowy w swoim kierunku, że to nie o niej powinien być dialog i że jej rola jest czysto służebna. Że jej istnienie... cóż, w tym przypadku jest mało znaczące i tak naprawdę ktokolwiek mógłby być na jej miejscu. Odbieranie kobiecie przestrzeni na rozbrzmienie jej emocji byłoby samolubne i nieetyczne z wielu powodów.
Jednocześnie zaczynało chyba do Emmeliny powoli docierać, że jej rolą nie było uniknięcie burzy tylko stanięcie w niej. Nie mogła uchronić tej kobiety od niewygodnych pytań i rozrywających serce wspomnień. Choć wypływało to z najlepszych intencji Vance to... po prostu nie była w stanie sprostać temu oczekiwaniu, nie mogła pozwolić na zamkniecie wszystkich skrzywdzonych pod kloszem i zmusić otoczenie do tego, aby analizowało każde słowo, nawet dla tej jednej konkretnej jednostki. Obie były niejako skazane na swoją rolę. Emmelina była tą, która jako pierwsza przypomina o rzeczywistości, przypieczętowuje fakt, iż to wszystko działo się naprawdę, żadnego przebudzenia z koszmaru nie będzie.
Innego świata nie będzie.
A jej towarzyszka? Ona musi spojrzeć na nieszczęsną posłanniczkę i rozstrzelać nie tyle złe wieści, które już przecież zna, lecz ukarać tego wysłannika. Nie dlatego, że uzdrowicielka już zapracowała na jej szczerą nienawiść, ale za to, co reprezentowała swoją obecnością. I choć Emmelina nie miała pojęcia, czy to dobre... zaczynała powoli akceptować fakt, że przyszło im grać tak, jak dyktuje scenariusz tej tragedii. Wina tragiczna już zawisła w powietrzu, a przed losem nie będzie ucieczki. Można jedynie próbować uciec przed przeznaczeniem tylko po to, aby i tak je dogoniło, co wydawało się głupie i irracjonalne. A jakkolwiek strasznie to nie brzmi - myśl ta przyniosła Emmelinie spokój. Jest jak jest, świat jest jaki jest. - od życia się nie ucieknie, nawet jeśli łatwiej byłoby zostawić ją tutaj samą, dać pogrążyć się w rozpaczy, a samej otrzeć łzy w jakimś kącie, co by nikt nie pomyślał, że pracowników jeszcze ruszają ludzkie dramaty. Byłoby łatwiej.
Tylko w tym wszystkim nigdy nie chodziło o to, żeby upraszczać wszystko. Nie ma czasu na jej łzy, choć czuła, że niewiele trzeba, aby zaraz popłynęły z jej własnych oczu.
Zacisnęła lekko dłonie na swoich kolanach, próbując przyjąć do siebie słowa, które przecięły jej serce. Przymknęła na moment oczy, aby jednak nie pozwolić łzom płynąć, pokiwała twierdząco głową w górę i w dół i wreszcie, zebrała się w sobie, żeby jej odpowiedzieć.
- Oczywiście, że mogłabym to zrobić - W teorii? Jasne, że tak. Co w sumie powstrzymywało ją przed tym aby rozwiązać ten jeden konkretny problem? Mogła pozwolić jej zapomnieć, wymazać to całe cierpienie. Powiedzieć, że obudziła się już bez wspomnień i nikt nawet nie dyskutowałby z taką oceną. I może nawet nauczyłaby się kiedyś żyć bez bagażu przeszłości i kto wie... być może byłoby to nawet życie lepsze od tego, jakie kiedykolwiek prowadziła? Było jednak pewne "ale", którego Emmelina nie mogła pominąć.
- Wymazanie wspomnień to skazanie wielu rzeczy na nieistnienie. Wieczne zapomnienie - czy to właśnie to, czego pragniesz dla ludzi, których kiedykolwiek w życiu kochałaś? Naprawdę kuszące wydaje Ci się życie bez wszystkiego, co kiedykolwiek Cię uszczęśliwiło? Bycie człowiekiem "znikąd"? - Oczywiście takie pytania mogłyby wybrzmieć jako moralizatorstwo lub wręcz stawianie się w pozycji wyższości. Emmelina jednak mówiła to spokojnie, może jak na nią nawet nieco chłodno, jakby przedstawiała jej medyczne fakty. Możliwy wynik jakiejś tam zwykłej procedury. I tak miało to brzmieć, chciała uczciwie zadać jej te pytania - nie oczekując, że udzieli odpowiedzi przeczącej.
Emmelina otwierała strzelnicę, którą miała się stać jej osoba.
Mówi: Dorcas, strzelaj do posłańca.

Wiedziała, jaką odpowiedź dostanie. Może dlatego jej propozycja była taka irracjonalna, jednocześnie miała być sygnałem, żeby się od niej odczepiła i dała jej w spokoju umrzeć. Jeśli nie faktycznie, fizycznie, to przynajmniej z żalu i zgryzoty. Wszystko, czego teraz pragnęła, to…
To nic, co mogłoby faktycznie mieć miejsce.
Bo tak naprawdę było jej wszystko jedno. Chciała tylko, aby jedna, jedyna osoba, na której jej zależało, do niej wróciła. Aby znów żyła.
Ale nie da się przywrócić kogoś do życia.
Dlatego nawet nie oczekiwała tej odpowiedzi, jednakże gdy ją usłyszała… obróciła nawet ku uzdrowicielce twarz. Ta miała wyrażać zdziwienie, ale poza obojętnością na otaczający ją świat i skrajnym żalem, nie ukazała dosłownie nic.
Ale jednak za tym ciągnęło się dalsze ale, dlatego ponownie odwróciła się od kobiety i zamknęła oczy.
Nie miała ochoty jej słuchać. Nie potrzebowała moralizowania, pocieszania, ani wmawiania, że jej życie jednak miało sens. Nie, nie miało go. Straciła go wraz z nim. Umarło wszystko, co ją trzymało. Wszystko, co ją zbudowało. Umarło więc wszystko.
Czy tak czuje się istota pocałowana przez dementora? Pusta w środku? Żywa, ale tylko ciałem, bo dusza zdawała się umierać w boleściach. Czuła się jak podtrzymywane przez uparcie funkcjonujący mózg i serce mięśnie z kupą kości, nic więcej. Jak bezosobowa masa, której odebrano wszystko, co składało się na osobę.
— Wszyscy, których kochałam, już nie żyją – odpowiedziała jej pustym głosem i poczuła, jak przegrywa z łzami napływającymi do oczu. I chyba już nie chciała z nimi walczyć. Powoli opuszczały ją siły. – Mój ojciec umarł zanim zdołałam go przeprosić. Umarł myśląc, że go nienawidzę. Teraz zniknęła osoba, dzięki której jestem taka, jaka jestem, która mnie zbudowała. Nie ma na świecie nikogo, kogo mogłabym obchodzić.
Kiedy to mówiła, brzmiało to jeszcze żałośniej niż w jej myślach. Dorcas – osoba, która przegrała życie. Dorcas – osoba, która tak kochała jesień, że ostatecznie się nią stała. Stała się umierającym wrakiem tego, co może kiedyś było piękne. Niekochana przez nikogo. Pomijana, drażniąca swoim istnieniem.
Chciałaby umrzeć.
— Więc jeśli nie możesz mnie zabić, przynajmniej mi odbierz wspomnienia.
I tak wątpiła, że to zrobi. To nie było proste – ale jeszcze trudniejsze było życie z przeświadczeniem, że nie ma się już żadnego sensu istnienia.

Uzależnieni od swojego odbicia w oczach innych.
Może to faktycznie czyniło ich ludźmi. Tylko jakże smutna była ta perspektywa - ograniczona, dosłownie skazująca człowieka na to, iż jego istnienie jest puste bez kogoś, w kim mógłby się przeglądać. A może w tym konkretnym przypadku należało stwierdzić, że nie chodziło tylko o bierne poszukiwanie swojego obrazu lecz widok tego, jak ktoś inny spogląda na nią z miłością? Emmelina nie znała odpowiedzi na to pytanie. Prawdopodobnie też nie widziała w nim nic negatywnego - człowieka nie wyobrażała sobie jako uzależnionego od drugiego, a chęć patrzenia i bycia postrzeganym z miłością to coś, w czym szukałaby piękna, a nie delirycznego dramatu egzystencji. Wszystko w tym doświadczeniu powinno być piękne - i chyba było skoro jego przerwanie pozostawiło kobietę siedzącą obok niej pustą. Przecież to jej opowieści słuchała z uwagą i łzami we własnych oczach.
Czy jest coś, co nie brzmi żałośnie, moralizatorsko, patetycznie w takiej sytuacji?
- Naprawdę sądzisz, że myślał w ostatnich chwilach o tym, że go nienawidzisz, a nie o tym, jak bardzo cię kochał? Albo że ta osoba chciałaby, żebyś z jej śmiercią po prostu zdecydowała, że czas zburzyć to wszystko, na co pracowała tylko dlatego, że jej już nie ma? - zaczęła pytać, prowokująco, ale bez złych intencji, aby zaraz dodać - Czy naprawdę sądzisz, że całe twoje istnienie sprowadza się do innych ludzi? Że nigdy nie miałaś w sobie czegoś poza tym, co ktoś pozostawił w tobie? - Emmelina wierzyła w to, że kobieta ma do zaproponowania znacznie więcej niż na ten moment się jej zdaje. Nikt nie istnieje w próżni, nikt nie istnieje tylko w jednym kontekście. Nawet, jeśli teraz tak jawiła się jej rzeczywistość, która okazała się brutalna. Emmelina  właśnie dlatego nie zamierzała tak łatwo zrezygnować z podmiotowości, jaką według niej Dorcas posiadała.
Dla niej jesień miała do zaproponowania różnorodność barw wystarczająco piękną, by się nią zachwycać.
- Mogę przynieść Eliksir Zapomnienia... - stwierdziła smutno, jakby nie chcąc przypominać sobie, że w jakiś czeluściach schowków na innych piętrach tkwił ten dziwny czarodziejski wynalazek.
- ...pod warunkiem, że wypiję go z Tobą. I tak samo dużo, jak ty. Im większa ilość, tym więcej rzeczy się zapomina. Zgadzasz się na to? - Czy liczyła na coś? Czy nie zakładała, że kobieta może być w takiej rozpaczy, że wszystko będzie jej już obojętne, że jakaś obca uzdrowicielka próbuje z nią sympatyzować nie będzie odgrywało większej roli wobec doświadczenia prawdziwego dramatu, który przeżywała? Że jej próba pokazania, że nigdy nie będzie "odpowiedniego" punktu, w którym przyznać można, że wymazało się wystarczająco wspomnień, aby nie czuć bólu po prostu się nie uda?
Być może nie zakładała. Może wiedziała, że to może się stać.
Ale i tak postanowiła zaryzykować, kiedy spoglądała znowu załzawionymi oczami w tęczówki równie rozmazane, jak jej własne.

To wszystko ją zwyczajnie przerastało. Chciała teraz zostać sama, ze swoją małą tragedią i myślą rozbijającą się o całą powierzchnię jej głowy, że na świecie została już tylko ona. Sama. Że przegrała swoje życie.
Chciała się zwyczajnie odciąć od słów kobiety, a jednak te wwiercały się w jej świadomość i nie pozwalały jej zamknąć uszu i zwyczajnie przestać słuchać. Kiedy z jej oczu wypływały kolejne łzy, ściskała tylko mocniej poduszkę, do której się przytulała, mocząc przy tym miękki materiał pościeli.
To wszystko wydawało się sensowne, a zarazem piękne – jednak jakie to teraz miało znaczenie? Jakie znaczenie miał, co myślał ojciec w chwili śmierci, skoro już nie żyje i nigdy nie dowie się, jak jego córka żałuje wszystkiego tego, co mu zrobiła? Jakie znaczenie miało to, czy Hunter przejąłby się jej decyzją, skoro go już tutaj nie było? Nie było ich do cholery! I nic nie można było z tym zrobić!
I ta bezradność prowokowała w Meadowes wściekłość. Nie było nic gorszego od świadomości, że nic już nie można zrobić.
— Ale nie żyją! – wykrzyczała łamiącym się głosem, podnosząc się w końcu do siadu, aby swoimi pełnymi łez oczami spojrzeć na uzdrowicielkę. – Jakie to ma znaczenie, czego by teraz chcieli? Nie ma ich tutaj! Nie mogą do mnie przyjść, nie mogą ze mną porozmawiać, a przede wszystkim nie mogą dowiedzieć się wszystkiego tego, czego nie zdążyłam im powiedzieć!
Propozycja uzdrowicielki sprawiła, że powoli coś w niej zaczęło topnieć. Kruszyć się pod oporem całej tej życzliwości i poświęcenia, jakie kobieta próbowała włożyć w to całe spotkanie.
Gdyby zależało to tylko od niej – wypiłaby ten eliksir jednym duszkiem, jednym tchem, nie patrząc na konsekwencje. Znów byłaby sobą. Tylko nieco inną, zniekształconą sobą – ale jakie to miało znaczenie? Nikt jej już nie znał. Nikomu na niej nie zależało.
Nie zależało na niej nawet jej samej.
Więc dlaczego ta kobieta siedziała tutaj i stwarzała iluzję, że mogło być inaczej?
— Dlaczego? – spytała szeptem, czując, że nie ma już siły na nic. Wszystkie granice zostały dawno zerwane i przekroczone. – Dlaczego chcesz to robić?
Ona niczego nie straciła. Ona wyjdzie dziś po pracy, wróci do domu, do swoich bliskich i będzie cieszyła się własnym życiem. To Meadowes własne przegrała. Więc dlaczego?

Jeśli Emmelina znała się jakkolwiek na ludziach to wyciągnęła w swoim krótkim życiu jedną konkretną lekcję na ich temat -  kiedy chcą być sami to prawdopodobieństwo, że nie powinni zostać opuszczeni jest niesamowicie wysokie. Dlatego siedziała przy kobiecie, choć rozpacz przenikała jej własne myśli, wsiąkała w nią coraz mocniej zarówno z każdym słowem usłyszanym, jak i wypowiedzianym. I chyba dlatego nie dała rady powstrzymać tej jednej samotnej łzy, która jakoś wyswobodziła się spod jej kruchej kontroli, pozwoliła jej spłynąć po policzku, choć była okazem kompletnego braku profesjonalizmu. Przecież powinna być silniejsza, mieć odpowiedź na wszystko i wspierać ją tak, aby nie krzywdzić. Tylko jakie rozwiązanie mogłaby przyjąć od innego, jak to, które właśnie wprowadzała w życie? Musiała być obok, już dawno rozluźniając zaciśnięte na udach palce, jakby przyzwyczajając się do aury żalu i cierpienia, jaki rozsiewała dookoła siebie pacjentka i analizując wszystko to, co słyszała po to, aby po prostu razem z nią poszukiwać sposobu na pójście dalej. Bo kto normalny miał przygotowany schemat postępowania w takich przypadkach? Są tylko ludźmi. A to skazuje ich na konieczność stopniowego nabywania wiedzy.
A Emmelina dowiedziała się wiele - pamiętała, analizowała informacje, zastanawiała się.
Stan Dorcas rysował się całkiem dobrze. Wykończony człowiek nie ma siły na gniew.
Chory człowiek nie myśli o stracie, skupia się na jednostkowym doświadczeniu bólu, który przenika wszystkie fragmenty ciała. To zaś, co czyniło Dorcas inną był fakt, że źródło jej bólu sięga daleko poza jej skórę i kości. W sumie to jej cierpienie było poza czasem i przestrzenią, bo chodziło zarówno o to, czego już nie ma, jak i to wszystko, czego doświadczyć nie będzie już można. Tęsknota za nieprzeżytym ze świadomością niemożliwości realizacji żadnego potencjalnego scenariusza. Wszystkie piękne opowieści, które nie wybrzmią. Wszystkie historie, które rozmażą się w pamięci.
Wszystko co było, wszystko czego nie ma, wszystko czego nie będzie.
I dlatego ta łza wcale nie wydawała się Emmelinie aż taka nieprofesjonalna. Na pewno nie bardziej od tego, jak mocno przerażało ją fakt, iż nie miała odpowiedzi, że żadne słowa nie wydawały się wystarczająco dobre. Postanowiła więc nie komentować.
- Czy mogę złapać Cię za rękę? - Nie wiedziała, czy to nie zdenerwuje jej pacjentki. Ale tylko takie zachowanie zdawało się jej rozsądne, kiedy brakowało zdań mogących oddać to, co chciała jej przekazać. Posłała jej przy tym zmęczony uśmiech - śliczny, jak każdy, którym obdarowywała innych ludzi, ale mimo wszystko... czuć było, że jest w nim coś przepraszającego, jakby chciała jej wyjaśnić, że pragnie zrozumieć, ale nie wie, nie ona to wszystko przeżyła.
Emmelina nie żyła iluzją, iż wie, jak może pomóc.
Żyła przekonaniem, że jest w stanie wraz z Dorcas odkryć, co takiego da się jeszcze zrobić.
- A jak sądzisz? - Czy wiedziała? Czy mogła mieć jakiekolwiek pojęcie o tym, jak ogromne znaczenie takie spotkanie ma dla tej uzdrowicielki? Jak bardzo pragnęła być tą jedną osobą, która udowodni, że warto istnieć, nie rezygnować z życia?
- Bo mi wydaje się, że jeśli ktoś kochał tak mocno i był kochany... to zbrodnią jest zgodzić się na to, aby wymazać to wszystko. Nie chciałabym pamiętać, że to morderstwo zostało dokonane moimi rękami. I nie rozumiem czemu moje wspomnienia miałyby być bardziej wartościowe od twoich. A już na pewno nie chciałabym, abyś przeżywała to wszystko sama - Jeszcze niczego nie straciła. Ale czy nie miała wiele do stracenia?
Nigdy niepoznana kobieta decyduje się na to, aby wszyscy ludzie, którzy mieli dla niej kiedykolwiek znaczenie przestali istnieć.
Bo trudno "być", jeśli nikt nie wie, że egzystowałeś, prawda?
W zapomnieniu nie ma nic sprawiedliwego, nic godnego.
A ona chciała zapomnieć ukochanych i siebie, a Emmelina "tylko" zgodziła się na to, aby pomóc jej, jeśli tego naprawdę chce. Jeśli zaś coś można powiedzieć o ludziach noszących nazwisko Vance to to, że zawsze dochowywali obietnic.

To ciche pytanie w odpowiedzi na nagły zryw Dorcas wydawało jej się niemalże nieodpowiednie. Tak wielki kontrast pomiędzy wściekłością podszytą desperacją, a spokojem i empatią podszytą desperacją.
W tej chwili nie potrafiła zrozumieć – jak można być taką osobą jak Emmelina Vance? Kiedy ktoś na Ciebie krzyczy, Ty nie reagujesz, a ze spokojem pytasz, czy może potrzymać Cię za rękę. Kiedy potrzebujesz się wyżyć, ona wcale nie protestuje i pozwala potraktować się jak worek treningowy. Jak można żyć w taki sposób?
To ciche pytanie wzbudziło w niej tak wiele skrajności. Od skruszenia kolejnej warstwy rozpaczy, po wewnętrzny krzyk i wybuch żalu. Poczuła tak gwałtowne szarpnięcie w środku, poczuła tak wiele sprzecznych uczuć, że na samym początku nawet nie wiedziała, co zrobić. Ani jak odpowiedzieć.
Dopiero po chwili zabrała dłonie i zakryła nimi twarz. Nie chciała, żeby ją dotykała. Nie chciała żadnego dotyku, żadnej czułości, żadnego współczucia. Chciała świętego spokoju. Chciała przywrócenia stanu z dzisiejszego poranka – kiedy jej życie miało sens i jedynym zmartwieniem było, że jest tylko trochę niewyspana i obolała po poprzednim treningu.
Teraz – teraz nie wiedziała nawet, czy jest sens wracać do domu. Czy jest sens w ogóle stąd wychodzić. Czy w ogóle da radę stąd wyjść i odnaleźć kolejny cel w życiu.
Była na stażu zaledwie niecały rok. To nie ona borykała się do tej pory ze śmiercią. Nie aż tak często jak pozostali, doświadczeni aurorzy, którzy często sprzątali bałagan pozostawiony po czarnoksiężnikach, obfitujące w trupy, które kiedyś były ludźmi. Członkami rodzin, które nigdy już nie zobaczą ich uśmiechu, ich smutku, nie podzielą ich zmartwień.
Dziś więc rzeczywistość uderzyła ją z całej siły w twarz i jeszcze splunęła pod nogi.
Chciałaś naprawić swoje błędy? Jesteś naiwna, jeśli myślałaś, że szczypta dobrej woli wystarczy.
Dziś czuła się tak bardzo pokonana przez świat. Czuła się tak bardzo niegotowa na życie.
Kolejne słowa spowodowały tylko kolejną falę łez wylewającą się z oczu Dorcas. Oczu przysłoniętych dłońmi, ale czuła na własnej skórze ich ciepło i wilgoć.
— Nie rozumiesz – wyszeptała, kręcąc głową. – Widziałam, jak on umiera. Jak umiera wszystko, co kiedykolwiek miało dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Jak umiera cała moja cholerna nadzieja, że kiedykolwiek mogę być szczęśliwa.
Chociaż odsunęła dłonie od twarzy, zwiesiła głowę, pozwalając, aby łzy skapywały na białą szpitalną pościel.
— Nie chcę tego pamiętać. Boję się tego, co może się stać, kiedy całe moje życie mieściło się jedynie w słowie nadzieja.
I jego oczach. Jego przeklętych, pięknych oczach, które patrzyły na świat inaczej. Które nauczyły ją patrzeć na świat inaczej.

Szukanie słów w obliczu tego, co niewyobrażalne nie należało do najłatwiejszych. Emmelina nigdy nie znała tych odpowiednich, nie widziała sensu we wszystkich "przykro mi" i "wyrazach współczucia". Miała poczucie, że to wytrychy mające na celu nie tyle zapewnienie drugiej osobie psychicznego komfortu, co mówiącego połechtać po plecach, że przecież wykazał się chęciami i próbował opisać wszystko to, co wymykało się ludzkiemu pojęciu. W rzeczywistości jednak nie da się unikać konfrontacji, nie w tej pracy przynajmniej. Nie na oddziale, gdzie więcej rodzin słyszało smutne wieści, jeśli było z kim porozmawiać. Gdyby postrzegać to miejsce tylko jako drogę w jednym kierunku, nie dałoby się wytrzymać dłużej niż rok.
A Vance zamierzała spędzić tutaj każdy dzień aż po ostatnich swojego życia.
Każdego dnia uczyła się, jak kochać wszystkie sytuacje, z których wyjścia nie widziała.
Jak szanować to, czego nie rozumie.
To ostatnie w sumie przychodziło po prostu z każdym oddechem - bo nie pojmowała tak wielu spraw, że zaakceptowanie mądrości "wiem, że nic nie wiem" mugolskiego filozofa wydawało się jej koniecznością. Bo tylko przez uznanie swojej mniejszości wobec ogromu problemów mogła przejść z rozpaczy do szukania rozwiązań, do współodczuwania, do bycia. A może tylko wmawiała sobie, że wszystko, co teraz robi ma jakiś sens? Być może robiła kobiecie więcej krzywdy niż zakładała? Tego również nie mogła zgadnąć. Musiała jedynie wierzyć, że szczypta dobrej woli wystarczy.
Ale może była po prostu naiwna?
Wstała z krzesła i odsunęła się kawałek od łóżka, na którym siedziała Dorcas, kierując swoje spojrzenie w jej stronę.
- Masz rację. Nie rozumiem tego, bo to ty to przeżyłaś i wiesz najlepiej, jak się czujesz - Nie zamierzała się z nią wykłócać, wmawiać, że jest "tyle rzeczy wartych przeżycia", "inni mają gorzej", czy "oni chcieliby żebyś żyła". Być może nawet każda z trzech wymienionych rzeczy jest prawdziwa. Ale nikogo to nie obchodzi w obliczu personalnego nieszczęścia, nie w chwilach, kiedy wymiar tragedii jest indywidualny i przeszywa serce. Nie było sensu w mówieniu komuś, kto stracił kogoś, że znajdzie się ktoś inny.
Bo tak w ogóle... co robią ludzie, którzy składają takie obietnice bez pokrycia? Co jeśli ta konkretna jednostka naprawdę już nigdy nie zazna radości? Jak wtedy spojrzeć komuś w twarz? Emmelina nie składała obietnic, na które nie ma wpływu.
- Słyszę Cię. Chciałabym tylko, żebyś wiedziała, że nie mam tylko przekonania, że powiesz mi dokładnie to samo za rok czy dwa albo dziesięć. Nie wiem i to mnie przeraża, bo wymazanie kogoś ze swojego życia brzmi jak wyrok - Może nie powinna mówić jej, że wydaje się jej, iż wczoraj, dzisiaj i jutro jest nieco innym człowiekiem? Że każda z tych trzech osób może mieć inne spostrzeżenia na temat tej decyzji? Zrobiła krok do tyłu, jakby zmierzając w kierunku wyjścia, żeby udać się do schowka.
- Gdybyś była dzisiaj na moim miejscu, przyniosłabyś tę fiolkę na zasadach, które Ci przedstawiłam? - Stała tam, z zamiarem pójścia po nie.
W końcu dotrzymywała obietnic.

Czuła się słaba. Tak cholernie słaba.
Jeszcze przed chwilą była silną, radosną dziewczyną, która z optymizmem patrzyła w przyszłość. Widziała siebie na szczycie świata, widziała rzeczywistość w jaskrawych, pięknych, różnorodnych barwach. Widziała dokładne podziały pomiędzy dobrem a złem – i widziała siebie, jako tą, która te podziały potrafiła doskonale rozróżnić. Widziała sens istnienia, widziała nadzieję na lepsze jutro.
Wraz z nim, wszystko to przepadło.
Gdzie podziało się cało piękno, które świat w sobie skrywał…?
Wszystko, co dziś dostrzegała, to szare obramowania łóżka. Łzy odznaczające się mokrymi śladami na szpitalnej pościeli – i najbardziej wyraźną w tym obrazie uzdrowicielkę, która z jakiegoś powodu postanowiła posiedzieć z nią i posłuchać, jak Meadowes użala się nad sobą.
Ale w chwili, w której cały świat przepadł, i tak nie miała nic do stracenia. Ani siebie, ani dobrego imienia.
Czuła się jak nic. Czuła pustkę.
A może już nawet się nią stała.
Emmelina się odsunęła, a Dorcas, jakby w poczuciu bezwładności, opadła ponownie na łóżko, na bok. Tym razem tyłem do ściany, a przodem do drzwi, do których zmierzała uzdrowicielkę. Nie dostrzegała jednak jej sylwetki, a klamkę, która teraz jawiła jej się jak kłódka wiążąca ją do tego cholernego, wyklętego przez ludzkość miejsca.
Szpital od zawsze był miejscem skrajnej desperacji.
A Dorcas nie wiedziała już nawet, czy miała chociażby i ją.
— Nie wiem.
Zaledwie szepnęła, zaledwie lekko poruszyła wargami.
Nic już nie wiedziała. To, co mówiła do niej Vance, było zbyt trudne do przetrawienia. Nie potrafiła postawić się na jej miejscu. Nie potrafiła powiedzieć, co by zrobiła, gdyby to ją ktoś poprosił o eliksir zapomnienia. Nie potrafiła powiedzieć, czy w ogóle by siedziała i słuchała wybuchu żalu innej osoby.
Wiedziała, że jest sama – tylko ze swoimi emocjami. Z wodospadem, którego prąd okazał się zbyt silny i zatapiał ją w sobie, wciągając w dół, na samo dno rozpaczy.

Jak trudno odkryć, że świat tak naprawdę pozostaje niezmienny - był tak samo zepsuty i piękny jednocześnie, jak przed wszystkim, co spotyka człowieka każdego dnia. Oczywiście jedynie w skali makro - ponieważ ta wąska, ludzka perspektywa miała jednak zupełnie inny wymiar. W tym sensie, świat kończył się dla kogoś każdego dnia. Tylko z jakiegoś powodu pojawiały się istoty, które twierdziły, że nawet te małe apokalipsy, które pisze im los, nie są tak naprawdę ostateczne. Emmelina należała do tych frustrujących stworzeń próbujących zwiastować przyjście... czegokolwiek wartego wstania z łóżka. Tylko w obliczu większych tragedii wydawała się sama nie znać odpowiedzi. Może właśnie robiła coś złego? Bo czemu zachęcać do pamiętania, do trwania, do bycia, jeśli ktoś naprawdę ma poczucie, że stracił wszystko?
Nie mogła przecież powiedzieć, że nie myślała o tym.
Że nigdy nie wzięła pod uwagę, iż takie próby pomocy wcale nimi nie są i może wynikają tylko z samolubności aktów dobroci. Co jeśli czuła się "dobrze" ze sobą, kiedy robiła coś dla innych i tylko to ją motywuje? Co jeśli nie ma czegoś takiego jak bezinteresowność? Miewała takie myśli. Po prostu przy ich okazji uznawała, że lepiej wierzyć w akty człowieczeństwa, w radość dawania, bo jeśli nie to życie ich wszystkich ma naprawdę jeszcze mniej sensu niż kiedykolwiek przypuszczała. Obawy jednak świadczyły o czuciu, a to już coś - w końcu to właśnie przestrzenie niewypełnione żadnymi emocjami przerażały. Czy to właśnie paraliżowało wewnętrznie Dorcas? Kategoria braku stała się fundamentem jej... życia? A może należałoby stwierdzić, że podstawą zawieszenia istnienia?
- Nie musisz wiedzieć. Tak naprawdę w ogóle nie musisz mieć odpowiedzi na jakiekolwiek postawione pytania - stwierdziła dalej stojąc w oddaleniu od niej. Co najmniej, jakby dystans miał i jej samej pozwolić nabrać trzeźwości umysłu, niejako nabrać powietrza tak, aby nie zapadła się razem z nią w rozpacz tylko raczej wyciągała ją z niej.
- Pamiętasz opowieść o Fontannie Szczęśliwego Losu? - zapytała nagle, jakby ich rozmowa dotychczas kierowała dokładnie do tego punktu, jakby wcale nie było zgrzytu między tym, o czym rozmawiały, a dziecięcą opowieścią magicznego świata. Nie czekała jednak na odpowiedź, niejako zakładając, że kobieta zna historię, o której mówi, a jeśli nie... cóż, wróci do tego wątku pewnie później. Na razie kontynuowała dzielenie się swoimi przemyśleniami.
- Nie była zaczarowana. Wszystko, co osiągnęli bohaterowie wynikało tylko z drogi, jaką przebyli. I żadne z nich nawet nie miało o tym pojęcia. Czasami po prostu nie trzeba wiedzieć - powtórzyła jeszcze raz i uśmiechnęła się delikatnie pomimo łez w oczach. Bo może to był jakiś sposób? Po prostu zaakceptowanie, że nie trzeba mieć wszystkiego rozpracowane, szczególnie chwilę po tym, kiedy świat posypał się człowiekowi na głowę nie zostawiając nawet zgliszczy dawnego życia?
- Mogę wrócić jutro rano. I może będziesz miała odpowiedź, a może nie. Ale bohaterowie tej historii też nie szli sami, więc być może byłoby Ci raźniej, gdybym się tutaj pojawiła? - Przed sekundą powiedziała jej, że nie musi mieć odpowiedzi na pytania, a teraz zadała kolejne? Czuła się wyjątkowo głupio z myślą o tym, jak szybko zaprzeczyła sama sobie.
- I tego też nie musisz mówić. Mogę po prostu wejść jutro i wtedy dasz mi znać, czy mam posiedzieć chwilę dłużej. Nie ma co myśleć o jutrze, pomartwimy się, kiedy przyjdzie? - To było podejście, które chciała jej zaproponować. Nie wiedziała tylko, czy swoimi gadaniem i męczeniem rozmową mogła osiągnąć taki pozytywny efekt.
I czy w ogóle jest miejsce na optymizm w takiej sytuacji? Czy to odpowiednie? Nie znała odpowiedzi. Ale przecież jak sama powiedziała - nie trzeba zawsze ich mieć.
/zt

Czy to, co czuła, wciąż było poczuciem pustki? A może to zwykła nieporadność zanurzana w morzu beznadziei? Może to strata, wydarty kawałek serca, krwawiący obficie i powodujący ból nie do zniesienia, a jednocześnie nie do zaleczenia?
Co ona tak właściwie czuła?
Nie wiedziała. Nie wiedziała ani tego, ani nie znała odpowiedzi, którą powinna dać Emmelinie Vance.
Czy na jej miejscu poszłaby po ten cholerny eliksir i wyczyściła osobie tkwiącej w kupce beznadziei pamięć?
Być może nie. Kurwa. Meadowes była świetna w dawanie złotych rad innym, dopóki problem nie dotyczył jej samej. Gdyby na jej miejscu był ktoś inny, gdyby ból nie był jej, gdyby ta świadomość, że od dzisiaj jest już tylko ona, nie należały do niej – zapewne odradzałaby tak drastyczne kroki. Powiedziałaby pewnie coś o tym, że każdy musi przeżyć żałobę i życie toczy się  dalej. Taka jest kolej rzeczy. Tak skonstruowany jest ten skurwysyński świat.
Ale tym razem to ona wszystko czuła. Emocje były jej. Przeżycia były jej. I ta cholerna pustka, a może beznadzieja, a może nawet i frustracja, że nic nie może zrobić – wszystko jedno! – to były jej cholerne uczucia. Cholerne, dręczące ją uczucia.
Może więc to nie pamięć, lecz emocje powinna sobie wymazać.
Lecz kim byłaby bez uczuć? Ona, kierująca się całe życie bardziej instynktem i emocjami, niż chłodną kalkulacją i brakiem wzruszenia?
Przeniosła na nią spojrzenie, bo w tym momencie każde wyrywające ją z zamyślenia słowo było na wagę złota. Przeniosła spojrzenie i wpatrywała się w nią przez krótką chwilę. Aż ciszy nie przecięło głośne westchnięcie, aż nie skryła twarzy w dłoni.
Może Emmelina miała rację.
Ale jakie to teraz miało znaczenie.
Czuła, jak opada powoli z sił. Czuła, jakby wszystko, wraz ze łzami lśniącymi w jej oczach, opuszczało jej ciało i pozostawiało ją samą. Bez niczego. Jako pustą skorupę – ale przy tym cholernie lekką. Tak lekką, że aż bezwładną.
I właśnie dlatego osunęła się powoli z powrotem na pościel, wtulając się ponownie w poduszkę.
Nie wiedziała, co będzie jutro. Nie wiedziała, co będzie za chwilę, ale w momencie,  w którym zorientowała się, że za moment uzdrowicielka faktycznie może wyjść i pozostawić ją na pastwę własnych myśli, niekontrolowanie wyszeptała:
— Nie chcę być sama.
To byłoby najgorsze, co mogłoby ją spotkać. Samotność. Samotność wydająca ją na pastwę zdradzieckich emocji targających jej sercem i umysłem. Samotność uświadamiająca jej, jak kruche i złudne było jej szczęście, i… jak bardzo słaba jest.
Jak bardzo strata jednej osoby, na której postawiło się całe życie, może jednocześnie je zniszczyć. Niczym podmuch wiatru strącający domek z kart.

z/t x2