Hermetyczny i zazdrosny (Ilario & Claudia)

Posiadłość Avy, gdy nie ma w niej ani mojej siostry, ani Cala, przynosi mi zawsze trochę spokoju.
To zupełnie inna cisza i inne poczucie bycia samemu niż to, które mam w swoim domu. Tam przecież wszystko pachnie jeszcze jak Kate, wszystko mi o niej przypomina — ale nieważne, jak długo bym czekał, ona się nie pojawi. Tutaj jest inaczej, bo jestem tu naprawdę dla Avy. To miłe.
Nie zamierzam się nad sobą rozczulać. Kobiety zawsze oznaczają kłopoty i wiedziałem o tym od początku. Być może to po prostu ja jestem głupi, bo pozwalam, by miłość znaczyła dla mnie aż tyle, by zawsze, bez wyjątków, popychała mnie do takich samych poświęceń. Jeśli Kate tego nie rozumie, to jest jej wina. Ale moją winą byłoby to, że w ogóle pozwoliłem sobie na tyle ciepłych uczuć wobec niej. Gdy żyjesz tyle lat, ile żyję ja, uczysz się w końcu — ufać należy tylko rodzinie. Tylko tym, którzy skoczyliby za ciebie w ogień; ja zrobiłbym to dla mojego rodzeństwa.
Myślę o tym, gdy metodycznie kroję warzywa. To tylko jedna z pętli, w które nieustannie wpadam we własnej głowie. Żeby się z niej wyrwać, skupiam się na ruchu swojej dłoni. Ava poprosiła mnie, żebym przygotował obiad dla niej i Cala, a że Callum, jak to dziecko, nieszczególnie lubi warzywa, robię danie złożone tylko z nich, ale doprawione wystarczająco, by mu smakowało. Może się przekona.
Romeowie to wszystko, co mam. Ona i Floriano, może jeszcze Cal — nasz zamknięty, niewielki krąg. Nie lubię, gdy cokolwiek wchodzi między nas i teraz, gdy przygotowuję obiad, tylko częściowo godzę się z myślą, że Ava i jej syn są teraz gdzieś indziej, podczas spotkania z Enzo, któremu przecież nie ufam.
Moja siostra, chociaż jest inteligentna jak na kobietę, ma taki problem — fatalnie dobiera ludzi, którymi się otacza. Ojciec jej dziecka to stracona sprawa, tykająca bomba, która po prostu jeszcze nie wybuchła; chociaż wątpię, żeby okazała się niewypałem. Mężczyźni, których widuje, są tak samo żałośni. I nawet ta dziewczyna, którą przytargała ostatnio, Claudia, którą dobrowolnie postanowiła wziąć pod swoje potężne skrzydła, ona też mnie martwi.
Gdy Craig umarł, to ja byłem tym, który pomagał jej sprzątać. Teraz, gdy ciągle kręcą się wokół niej ludzie, którym zwyczajnie nie można zaufać, to nadal ja będę tym, który musi czekać w gotowości.
Być może Ava tego nie widzi, bo sama jest kobietą, ale na ludzi należy uważać na dwa oddzielne sposoby. Mężczyźni są niebezpieczni, bo są silni, bo posuną się daleko, bo żądają władzy i nie potrafią panować nad własnymi potrzebami. Ale kobiety? One są ciche, one nigdy nie uruchamiają alarmów, które już dawno wyłyby z całych sił przy mężczyznach. Są podstępne i wiedzą, jak z pozornej nieśmiałości zrobić broń. Dlatego trzeba na nie uważać.
Odkładam nóż na deskę, gdy słyszę pukanie do drzwi. Spodziewając się Avy i Cala (nieco tylko zaskoczony, że po prostu nie weszli), idę w tamtą stronę. Na progu jednak nie zastaję swojej siostry.
— Tak? — pytam od razu, może trochę niegrzecznie, bez przywitania albo zaskoczenia.
W gardle czuję gorycz. To tak, jakby Bóg zesłał mi pod drzwi Claudię Mancini, ulubioną kuzynkę zdaniem Avy, akurat wtedy, gdy o niej myślałem.

sierpień, 1978

Z początku nie chciała kontaktować się z rodziną Romeo. Czuła się źle, że tata wraz z matką wyjeżdżają do słonecznej Italii. Co prawda mówili, że mogą zabrać ją ze sobą, ale ona chciała zostać tutaj. Tutaj, w deszczowej Anglii, wszystko było prostsze. Mogła nałożyć na siebie tonę materiału i ukryć w jego zwojach całą siebie, a nikt nawet by się zbytnio nie zdziwił, bo pory roku bywały naprawdę okrutne, przytłaczające i zimne.
Nawet obecne lato – czy naprawdę było tak gorące? Claudia pamiętała upały, których prawie nie dało się wytrzymać. Pamiętała skwar lejący się z ulic, i pamiętała zmęczonych, spoconych ludzi. Pamiętała również, że latem rzadko zaglądali do sklepu z zabawkami – na szczęście. Czasem tylko znalazł się ktoś, kto chciał sprawić prezent urodzinowy dziecku. Ale nie było ich zbyt wielu. Ludzie zdawali tłoczyć się dopiero w zimniejsze pory roku, jakby intuicyjnie chcieli dodać sobie ciepła przez przebywanie w grupie.
Wyglądając z niewielkiego okna wychodzącego na ulicę Pokątną, zastanawiała się, czy te same reguły gry działają i tutaj. Tylko dlatego, że jest tak chłodno nawet latem, ludzie nie przejmowali się tłokami i nadal chętnie wychodzili na zewnątrz? Pokątna była pełna zawsze, o każdej porze roku. To było zadziwiające.
Szykując się do wyjścia, żałowała, że jest zbyt ciepło, aby założyć jakiś grubszy szal. Owinęła jedynie prawie prześwitującą chustę wokół szyi, która może nie dodawała jej uroku ani nie była zbyt szykownym elementem, ale przynajmniej zasłaniała część jej twarzy. Szczególnie usta. Ust nie znosiła najbardziej. Szpecąca je blizna przypominała jej o wszystkim, o czym chciała zapomnieć. Jeśli myślała, że wraz z końcem szkoły odnajdzie spokój ducha, to bardzo się pomyliła.
Wzięła głęboki wdech, a potem wydech. Wychodząc, nie mogła czuć lęku. Kiedy się bała, jej zdolności metamorfomagiczne zostawały zablokowane. Nie mogła się bać. Więc kiedy udało jej się powstrzymać niechciane myśli i wspomnienia, dostrzegła, jak blizna na jej wargach dyskretnie znika, pozostawiając skórę nieskazitelną. Taką, jaka powinna być od początku. Przynajmniej w ten sposób nikogo nie będzie straszyła. Nikt nie będzie wytykał jej palcami i…
Nieważne. Nie powinna o tym myśleć, gdy udało jej się nad sobą zapanować.
Dzisiaj była umówiona z Avą.
Odkąd tata poradził jej, aby skontaktowała się w potrzebie z rodziną Romeo, nie sądziła, że… nie wyjdzie to wcale tak najgorzej. Może z początku nie przyjęli jej z otwartymi ramionami, ale obecna akceptacja płynąca od Avy – której Claudia do tej pory nie potrafiła zrozumieć, ani znaleźć jej źródła ni powodu – jej wystarczała. Ava chyba ją lubiła. A ona lubiła Avę. Dawała jej to, czego brakowało jej w życiu, gdy tata wyjechał do Włoch. Bezwarunkową akceptację. Zdawała się niewzruszona na wszystkie rzeczy, które inni nazwaliby dziwactwami. W pewnym stopniu chyba nawet się nią przejmowała.
Pukając do jej drzwi, nie spodziewała się zobaczyć nikogo poza nią samą. Toteż tym bardziej zdziwiła się, widząc twarz… innego kuzyna. Tego, którego najmniej chciała oglądać.
Ilario budził w niej niewyjaśniony lęk. Miał taką dziwną aurę, która kazała Claudii odwrócić się na pięcie i odejść. I, na wszystko co święte, to właśnie miała ochotę zrobić… Gdyby nie fakt, że przecież umówiła się z Avą. Może jest w mieszkaniu i tylko wysłała swojego brata, by otworzył drzwi?
Tylko dlaczego on miałby im towarzyszyć…?
Minęła dobra chwila ciszy, podczas której myśli Claudii pracowały na najpełniejszych obrotach. Konkretnie zastanawiała się, jak obejść własną wadę wymowy, i zabrzmieć dobrze i przekonująco. Jakby w ogóle obecność Ilario nie wywołała u niej mieszanki przeróżnych, i to wcale nie pozytywnych uczuć.
— Ja do Avy – odezwała się w końcu, chyba niezbyt grzecznie, ale tym zdaniem ominęła praktycznie wszystkie spółgłoski sprawiające jej trudność. I była z tego bardzo dumna!

Nie wiem, co dokładnie przeszkadza mi w tej dziewczynie. To nie tak, że jest kimś szczególnie istotnym albo groźnym — to w końcu tylko kobieta, w dodatku młoda i niezbyt majętna. Nawet jeśli nasz świat jest nieco niepoukładany i rządzi się różnymi zasadami, to tylko jedno daje w nim władzę — pieniądze. A ich Claudia przecież nie ma, tak?
Anglia, a przynajmniej ta, którą poznałem ja i którą tworzę razem z moją rodziną, to nie jest miejsce dla małych dziewczynek. Jeśli Claudia ma coś wspólnego z nami, o wiele lepiej byłoby jej we Włoszech, w Kalabrii, czy gdziekolwiek tylko jej się zamarzy. Tam życie biegnie powoli, jest może nieco duszne i brudne, ale przynajmniej wolne. Gdy wychodzisz na ulicę, nie czujesz się jak szczur wypełzający z kanału, którego można jedynie kopnąć i na którego można splunąć. Świat ma swój porządek i ludzie żyją w tym porządku.
W Londynie czasem trzeba walczyć o złapanie kolejnego oddechu. Tutaj jest chaos, którego nie można opanować; da się jedynie płynąć z nim i prosić Boga o najlepsze. Zanim staliśmy się tym, kim jesteśmy dziś — dumną rodziną Romeo — wyrośliśmy z brudu nokturnowskich kałuży i biedy. Może w środku trochę brzydzi mnie, że teraz ktoś może po prostu pojawić się na naszym progu i prosić o pomoc; w końcu oni też powinni pracować tak ciężko. Z drugiej strony jednak — jest w tym coś przyjemnego, w sposobie, w jaki ja sam nie muszę już prosić, ale to właśnie do mnie inni przychodzą błagać. Może więc nie jestem do końca zły; jedynie chciałbym, żeby Claudia zasłużyła sobie na moją sympatię.
A może chodzi o to, że Ava ją polubiła. Może nie podoba mi się, że moja siostra przygarnia jakąś kuzynkę jak brudnego kundla z ulicy. Ma już przecież nas, mnie i Floriano, a ja nie umiem stwierdzić, co pożytecznego mogłaby przynieść jej relacja z tą dziewczyną. To powinno oznaczać, że po prostu ją lubi. A to nigdy nie przynosi nic dobrego.
Uderza mnie sposób, w jaki kobieta nawet się ze mną nie wita. Przełykam rozdrażnienie (czy ona sądzi, że jestem jedynie odźwiernym?) i przyglądam jej się z uwagą, prostując plecy i unosząc nieco głowę. Jeśli przyszła do mojej siostry, to ma poważny problem, bo w jej domu jestem tylko ja. I to mnie powinna potraktować poważnie, czego nie zrobiła już od progu.
— Hm. Avy nie ma — pozwalam temu wybrzmieć i przez chwilę siedzimy w ciszy. Nie wiem, co ona myśli w tym momencie; nie obchodzi mnie to, chociaż trochę liczę, że się mnie boi. W końcu powinna, prawda? Jeszcze nie pokazała mi, że nie jest zagrożeniem. W końcu jednak się przełamuję. Nie wiem, czy z powodu przyzwyczajenia do niezmiennej uprzejmości, czy może przez gotujący się w kuchni obiad. — Ale powinna niedługo wrócić. Wejdź.
Zastanawiam się, czy będzie próbowała się wycofać. Jeśli tak — to dość śmieszne, że mogłaby nie chcieć zostać ze mną sama. Nie daję jej jednak wiele czasu na reakcję, bo niemal natychmiast przesuwam się w drzwiach i wskazuję jej wejście.
Proszę, Claudia. Porozmawiajmy.

O ile wcześniej starała się unikać patrzenia Ilario prosto w twarz, tak teraz miała wrażenie, że jest jeszcze tylko gorzej. Coś w jego postawie, tym, jak się wyprostował i patrzył na nią z góry, kazało jej myśleć, że drażni go sama jej obecność, a ona nawet nie wiedziała, dlaczego. Nic takiego nie zrobiła. Wyczuwając jego niechęć, starała się schodzić mu z drogi i nie dyskutować z nim na… na żaden temat właściwie. Wobec tego dlaczego aż tak bardzo przeszkadzała mu sama jej obecność?
Najchętniej by się wycofała. To było proste – zrobienie zaledwie kroku w tył i szybka ucieczka. Ale problem był taki, że obiecała Avie, że będzie… Problem był tylko taki, że jej nie było.
Miała już otworzyć usta i stwierdzić, że przyjdzie później, ale wtedy Ilario powiedział, żeby weszła, bo Ava zaraz powinna wrócić. Wobec takiej sytuacji ponownie znalazła się w potrzasku. Nie mogła się już wycofać – skoro miała być i przyszła, ucieczka wyglądałaby co najmniej dziwacznie, a ona dosyć ma już łatki dziwaczki przypiętej do niej od czasów szkolnych i ciągnącą się za nią dalej. Z drugiej strony chciała zdobyć się na jakiś odważny gest, na przykład spojrzeć kuzynowi w oczy i powiedzieć to, co myśli – że nie zrobiła mu nic takiego, żeby traktował ją w ten sposób i nie lubił jej już od samego początku, odkąd tylko postawiła stopę na progu domu rodziny Romeo.
Problem był tylko taki, że na odważne rzeczy była zbyt tchórzliwa. I zwyczajnie bała się kontaktu z ludźmi. Szczególnie takimi, którzy jej nie akceptowali. A wiedziała, że u niego akceptacji nie dostrzeże.
Mężczyzna odsunął się, a Claudia jeszcze przez chwilę stała na progu, jakby wahała się czy faktycznie skorzystać z zaproszenia i wejść do mieszkania, czy jednak porzucić marzenia o byciu postrzeganym jako normalna osoba i wycofać się, póki mogła. Jednak drobna presja, którą Ilario wywierał, świadomie lub nie, sprawiła, że jednak przekroczyła próg i weszła do mieszkania, obejmując się przy tym ramionami, jakby sama chciała sobie dodać odwagi podczas tego przyjemnego spotkania, chociaż nie miała pojęcia, co robić dalej. Powinna wejść dalej, usiąść, rozgościć się, czy czekać na jakieś polecenia?

Być może jestem człowiekiem nieco nieobytym, może trochę szorstkim albo zbyt trudnym w obejściu. Ale na pewno nie jestem nieuprzejmy.
Pozwalam dziewczynie wejść do środka, nawet jeśli wyraźnie się waha. Chociaż to mieszkanie Avy, uważam je za częściowo moje i wiem, że jestem teraz odpowiedzialny za to, by je ochronić; dlatego teraz rozważam, czy cała ta wizyta na pewno jest bezpieczna. Claudia nie wygląda, jakby mogła zrobić mi krzywdę.
Machnięciem różdżki podrywam chochlę w kuchni, by ta zamieszała w garnku. Gdy wzrokiem wracam znowu do mojego niespodziewanego gościa, następne słowa same cisną mi się na usta.
— Moja siostra powinna pojawić się niedługo — zaczynam. — Jeśli naprawdę się z nią umówiłaś, a nie jesteś tutaj mając jedynie nadzieję na jej dobrą wolę — zaczynam. Cóż, być może jestem uprzejmy. Ale jestem też za bardzo zamknięty, zazdrosny i nieufny, żeby nie pozwolić sobie na tę złośliwość— z chęcią zjemy z tobą obiad. Jesteś mile widziana. — Prostuję się i przyglądam jej teraz, gdy stoimy w ciasnym przedpokoju, ona wyraźnie niepewna, co powinna zrobić, a ja… sam nie wiem. Może chciałbym ją sprowokować. Może chciałbym, żeby odkryła się z tym, czy naprawdę jest tak bezbronna. Czy istnieje na to lepszy sposób niż atak? — Mogę wziąć twój płaszcz? — dodaję miękko, gdy w ustach wciąż cisną mi się następne słowa. Zastanawiam się, czy nie mówić dalej, czy po prostu nie zalać jej teraz tutaj falą pytań, która przygwoździ ją do drzwi i nie pozwoli uciec. Ja nie pozwolę. Będzie musiała zdradzić mi, o co naprawdę jej chodzi i wiem, że nieważne, jak niewinna byłaby to odpowiedź, żadna mi się nie spodoba. Ale nie.
Nie widzę w tobie przeciwnika, Claudia. Chciałbym, ale gdy stoisz tutaj taka mała i stłamszona, gdy obejmujesz się ramionami jak dziecko i nawet nie spojrzysz mi w twarz… może być mi cię tylko żal. Dlaczego przyszłaś do domu mojej rodziny i myślisz, że masz prawo prosić o cokolwiek? Dlaczego wydaje ci się, że możesz tak po prostu wejść i nie musisz mnie przekonać, że to dobry pomysł, żebym cię wpuścił?
Widzisz, ja jestem czasem zbyt miękki. Kobiety umieją rzucać na mnie czary i chociaż nie chcę, pozwalam sobie na odrobinę ulgowego traktowania wobec nich — jestem dla nich dobry, jeśli umieją to przyjąć. Często czekam, aż zaatakują, dopiero wtedy się bronię. Ale w tym świecie spotkasz jeszcze wielu mężczyzn o wiele gorszych ode mnie i żaden z nich nie okażę ci łaski. Gdy zobaczą słabość, chwycą za nią i zgniotą cię na miazgę, tak jak łapie się ofiarę za włosy, by nie rzucała się za mocno. Nie mam złych intencji; po prostu wiem, kogo i co chcę widzieć obok moich bliskich. Co chcę kojarzyć z moją rodziną.
Lepiej by było, gdybyś zniknęła.

Widząc, jak Ilario podrywa różdżkę, z lekką obawą w oczach przyglądała się, jak jej koniec kieruje – na szczęście – ku garnkowi, sprawiając, że chochla zaczęła mieszać… potrawę, którą chyba gotował.
Może to śmieszne, ale gotowanie jej do niego nie pasowało. Ktoś taki jak on, krojący na plasterki cebulę, ze łzami ściekającymi po policzkach. Samo wyobrażenie wydawało jej się absurdalne, ale akurat on był członkiem rodziny, którego najmniej znała.
Widziała, że jest nieufny. Nie rozumiała jedynie – dlaczego wobec niej? Claudia sama siebie uważała za absolutnie nieszkodliwą. Za kogoś, kto nawet gdyby chciał skłamać, zacząłby się jąkać i ostatecznie wyjawiłby całą prawdę. Teoretycznie mogła być to gra, ale nie w jej przypadku. Ona nie grała. Nigdy. Ona walczyła sama ze sobą, aby być bardziej sobą w sobie. Żeby być w ogóle jakaś.
Nikt nie musiał jej mówić, jaki wizerunek miała. Doskonale o tym wiedziała. Ale nie miała pojęcia, jak z niego wyjść. Wpędzona przez obcych ludzi, prześladowców i tych, którzy nigdy nie starali się jej zrozumieć, teraz tkwiła tam, zastanawiając się, w jaki sposób chociażby wyściubić nos z tej niewielkiej przestrzeni, na jakiej się kisiła.
Chciałaby być inna. Ale nie potrafiła. Po prostu… nie potrafiła…
Zagryzła lekko wargę, kiedy jej przypuszczenia o nieufności zdawały się potwierdzać. Sugerował, że pojawiłaby się tutaj bez zaproszenia, licząc… właściwie na co licząc? Na darmowy obiad? Może jej sytuacja finansowa była opłakana, ale jeszcze potrafiła zarobić na własny chleb. Na nowe ładne ubrania? Ich także nie potrzebowała. O wiele lepiej czuła się w przydługich swetrach, ukrywających dosłownie wszystko, a nawet więcej. Żałowała, że nie może pod ich materiałem ukryć także twarzy, z otworem na oczy.
Jesteś mile widziana.
To brzmiało jej tak absurdalnie, że z lekkim powątpiewaniem zerknęła na Ilario. Mile widziana przez kogo? Przez Avę – prawdopodobnie. Ale czy przez samego Ilario? Przecież nie szczędził jej okazywania wszelkiej antypatii.
— Nie chcę sprawiać kłopotu – odpowiedziała bardziej z grzeczności i nie wiedziała do końca, czy odnosi się bardziej do obiadu, czy do płaszcza. A może w zasadzie do obu, bo ani drgnęła, by go chociażby z siebie zdjąć. – Jeśli to problem, napiszę Avie, że przyjdę w innym terminie.
Tak by było chyba najrozsądniej. Oszczędziłaby nerwów Ilario, i przy okazji także sobie.

Lubię gotować, to prawda. Być może nie powinienem pokazywać tego jakiejś kuzynce, którą ledwo znam, ale czuję, że w tej chwili to zupełnie mnie nie obchodzi. Nawet jeśli jestem wobec Claudii nieufny, odkrywam w sobie jedynie kolejne i kolejne warstwy pobłażania dla niej.
Niektórzy znajdują narkotyki, żeby zapomnieć o tym, co ich dręczy. Wiem o tym doskonale — to w końcu moja rodzina jest odpowiedzialna za ich dostarczenie. Są tacy, którzy piją, są hazardziści, są palacze i cokolwiek tylko Bóg chciał jeszcze stworzyć, ale ja, kiedy w głowie mam mnóstwo bałaganu, wtedy cóż — gotuję. To może trochę głupie i może trochę niemęskie, ale przynajmniej działa.
Bo widzisz, Claudia, my wszyscy w końcu wybieramy sobie coś, co ma nas zniszczyć. Ja decyduję się na rzeczy bezpieczne, bliskie, takie, które dadzą mi przewagi. Ale co wybrałaś ty? Powiedz, chodzi tylko o tę ewidentną nieśmiałość, o słabość, którą razisz mnie w oczy za każdym razem, gdy na ciebie spojrzę? Chcesz zniszczyć się tym, że nie umiesz się ochronić? Czy chodzi ci o coś innego?
Wiem, co mamy cennego. Mnóstwo pieniędzy, oczywiście, których ci na pewno brakuje. Ale mamy też narkotyki, ludzi i wszystkie możliwości świata. Kto wie, na co miałabyś ochotę. Kto wie, czy dopuszczona do naszego bogactwa kobieta nie postradałaby zmysłów.
Wzdycham. Ja jestem miły, naprawdę. Nie ma we mnie tego, co można znaleźć w wielu innych mężczyznach ‘Ndranghety, chociaż są pewnie tacy, którzy próbowaliby mi to wmówić. Dlatego wszystko, co teraz robię, to jedynie wynik moich dobrych chęci.
— Już sprawiłaś — zaczynam chłodno. — W ogóle się do nas odzywając — jestem szczery, nawet jeśli ona nie chce tego słyszeć. Każda nowa osoba kręcąca się obok Romeów to problem, który trzeba chronić albo którym trzeba się zająć. — Więc termin nie ma znaczenia. A Ava, tak jak mówiłem, powinna pojawić się dosłownie za chwilę.
Jesteś taka mała, taka słaba… Dlaczego wybrałem akurat ciebie, żeby się nad tobą pastwić? To pytanie pojawia mi się teraz w głowie i nie umiem znaleźć odpowiedzi. Nie wiem, Claudia. Jesteś tylko kobietą, młodą i uprzejmą; nie wyniosłabyś z mafii więcej, niż ona by ci zabrała. Ale ja z jakiegoś powodu nie potrafię znieść myśli o tym, jak szybko i jak łatwo polubiła cię moja siostra. Nie umiem tego zaakceptować, bo my jesteśmy przecież zamkniętą grupą. Nie prowadzimy działalności charytatywnej.
Wyciągam dłoń.
— A teraz, mogę płaszcz? — pytam z naciskiem.

Słysząc odpowiedź na wypowiedziane wątpliwości, Claudia poczuła, że robi jej się gorąco. Kiedy Ilario wbijał jej kolejną, tym razem kolosalną, szpilę, ona czuła, jakby robiła się coraz mniejsza – tak mała jak jedna z lalek, które tworzy, a może nawet jeszcze mniejsza – i jeszcze mniejsza, aż w końcu zapadnie się w sobie i zniknie.
Zniknięcie nie byłoby wcale złą opcją. Kim w końcu była? Pytała o to siebie sama, wielokrotnie, kiedy tylko siedziała w swoim niewielkim mieszkaniu na Pokątnej, albo próbowała zarobić trochę pieniędzy, żeby jakoś, jakkolwiek, przeżyć. I odpowiedź była zawsze jedna, zawsze taka sama.
Nikim. Była nikim. Dziewczyną, którą za bardzo przygniatał świat. Dziewczyną, która nie potrafiła sobie poradzić z otoczeniem. Dziewczyną, która czuła się tak bardzo odrzucona przez wszystkich, że pragnęła zniknąć, a cieszyła się z każdego jednego przejawu życzliwości.
Gdyby tylko ktoś zechciał ją zmiażdżyć, nie stawiałaby oporu. Nigdy go nie stawiała. Ludzie zawsze robili z nią co tylko chcieli i jedyne, czego ją nauczyli, to tego, że nie znali litości. Jeśli tylko się przed nimi odsłonić, wykorzystają każdy jeden słaby element, aby uderzyć i zniszczyć Cię do cna.
Dziś, teraz, znów poczuła się jak kryjąca się po kątach zamku dziewczynka, która chciała jedynie stać się niewidoczna. Zniknąć. Sprawić, aby ludzie jej nie dostrzegali. Mogli ją ignorować – byłaby najszczęśliwszym dzieckiem na ziemi.
Choć jeszcze szczęśliwsza byłaby, gdyby przestała istnieć.
Pomimo kilku osób, którym na niej zależało, wiedziała, że świat jej nie chciał. A wraz ze światem nie chciał jej Ilario. Jako jeden z kolejnych zresztą ludzi, w którym dziś widziała swoich szkolnych oprawców, mimo że nie posunął się jeszcze tak daleko jak oni.
Jeszcze.
Jak długo mu zejdzie, aby przesunąć granicę?
Niechętnie, ale zdjęła z siebie płaszcz, aby podać mu go, bez słowa, nawet nie podnosząc wzroku, aby na niego spojrzeć.
Teraz już wiedziała, że nie chciała tu być.
Niepewnie spojrzała w głąb mieszkania. Chciała w jakikolwiek sposób zejść mu z oczu. Może wtedy, gdy nie będzie na nią patrzył, da jej chociaż spokój.
— Mogę wejść do salonu? – spytała niepewnie, z lekkim zająknięciem przy m i n, ale zignorowała ten fakt. Poszłaby tam od razu, ale nie chciała się narażać na jego frustrację. W końcu była tylko gościem. Ava zapewne by się nie gniewała i od razu pozwoliła jej się rozgościć, ale w tym przypadku… wolała zadać niepotrzebne pytanie, niż tego nie zrobić i być może żałować.

Może powinienem się opanować i nie przesadzać — Floriano pewnie byłby na mnie zły, nie mówiąc już o Avie. Czuję, że cały czas poruszam się po cienkiej granicy, za którą mógłbym tę dziewczynę już zupełnie przestraszyć. I chociaż ja może chciałbym, żeby zniknęła, to oni nie.
Nie robią tego z dobroci serca, jak się spodziewam. Oczywiście, dziewczyna przypomina trochę jakieś małe, słodkie zwierzątko, którym można się zaopiekować; ubrać sobie i umalować jak porcelanową lalkę albo cokolwiek, może więc dlatego Ava ją lubi. Ale moja rodzina nic nie robi za darmo, nawet dla siebie nawzajem. Domyślam się więc, że prędzej czy później Floriano poprosi o spłatę całego długu, jaki kiedykolwiek został zaciągnięty.
I ja może nawet trochę tego nie chcę. Może nie widzę nic wartościowego w przestraszonej dziewczynie, z którą mam teraz do czynienia. A może to po prostu bez sensu, wciągać kolejną osobę w nasze bagno. Chyba we trójkę radzimy sobie zupełnie wystarczająco?
Może czasami jestem odrobinę lepszy niż moje rodzeństwo. Nawet jeśli ty, Claudia, byś się nie zgodziła.
— Wejdź — zgadzam się chłodno. — Może wydaje ci się, że jestem okrutny — zaczynam i mam wrażenie, że w moim głosie słychać zmęczenie. — Ale chyba wypadałoby wyobrazić sobie tę sytuację również z mojej perspektywy, prawda? Może wydawać ci się, że to nic wielkiego, przygarniać pod swoje skrzydła każdą losową osobę, z którą łączy cię chociaż odrobina pokrewieństwa. Ale cóż, my na to, co mamy, pracowaliśmy naprawdę ciężko — mówię, wpatrując się uważnie w moją rozmówczynię. — Musimy być ostrożni, kiedy mamy się tym dzielić. To duża odpowiedzialność. A ty pojawiasz się i prosisz nas o pomoc. I nie zrozum mnie źle, mam wystarczająco honoru, żeby szanować prośbę członka rodziny, ale cóż, mam chyba prawdo do ostrożności, tak? — Lubię tę bajkę o honorze; gdy jesteś wystarczająco długo wśród ludzi takich jak my, uczysz się, że to gówno warte kłamstwo. Nic nie będzie nigdy silniejsze od czystej przemocy, nic nie kupi ci więcej zwolenników, niż zwyczajne niecofanie się przed niczym. Władzę utrzymuje się ciężką ręką, a nie zasadami. Ale dlatego teraz mówię o tym mojej kuzynce, żeby zrozumiała, że chociaż ja mam jeszcze jakiekolwiek poszanowanie świętości, inni nie muszą. — Kim ty właściwie jesteś, Claudia?
Unoszę różdżkę i wygaszam ogień pod garnkami. Danie powinno być już gotowe, nawet jeśli nie miałem czasu sprawdzić, jak smakuje. Wzdycham.
Miałem nadzieję na ciche, spokojne popołudnie.

Jedno słowo wystarczyło, aby bez cienia wahania odwróciła się i weszła do salonu, o co prosiła. Przynajmniej tyle mogła – zniknąć mu z oczu, nie patrzeć na niego i zaczekać, aż ten koszmar się skończy. Aż wróci Ava i wszystko będzie w porządku. Aż znów zacznie czuć się chociaż odrobinę pewnie, chociaż minimalnie akceptowana.
Ale jej brat jeszcze nie skończył, a Claudia zamarła wpół następnego kroku, gdy ciągnął swój wywód dalej. Była zdziwiona, że jeszcze chciał w ogóle strzępić sobie na nią język. Ktoś taki jak ona nie zasługiwał na nic. Już zdążyła to zrozumieć. Wobec tego, po co, dlaczego jeszcze usiłował do niej mówić?
Tym bardziej zaskoczył ją swoim stwierdzeniem. Nie… Nie wydawało jej się. Była niemal przekonana, że taki jest. Ale nie miała w sobie wystarczająco odwagi, aby powiedzieć mu prosto w oczy, co o nim myśli i dlaczego nie powinien robić wszystkiego tego, co wobec niej robił. Nie miała odwagi powiedzieć mu, jak bardzo ją krzywdził swoimi ostrymi jak brzytwa słowami i ciętym językiem. Jak bardzo ją to bolało, jak bardzo się bała, jak… jak sprowadzał ją ponownie do roli ofiary schowanej w rogu komnaty Hogwartu, liczącej na to, że nikt jej nie zauważy i dadzą jej święty spokój.
Odwróciła wzrok, obejmując się ramionami, gdy Ilario mówił dalej. Wypowiadał wszystko to, co tkwiło w jej duszy. Co dręczyło ją od momentu, w którym ojciec poradził jej skontaktować się z rodziną Romeo. Wiedziała, że nie powinna. Że powinna radzić sobie sama, ale… ale nie potrafiła. Żyła w świecie, który jej nie chciał. W świecie, który gardził takimi jak ona. W świecie takim, jakim był Ilario. Okrutnym. Z obrzydzeniem patrzącym na takich jak ona.
W świecie, w którym nie chciała żyć. I nie wiedziała, dlaczego wciąż w nim funkcjonowała. Przecież… to nie miało najmniejszego sensu.
Nikt by nawet za nią nie zapłakał. Może poza tatą.
Kim ty właściwie jesteś, Claudia?
W tym był problem.
Była zwyczajnie nikim.
— Mio babbo polecił mi przyjść do Was – mówiła tak cicho, że równie dobrze mogłaby szeptać. Czuła, że jest jej gorąco i zimno jednocześnie. Że… po prostu chce stąd wyjść. – Myślałam, że wyrzucicie mnie od razu – ciągnęła dalej, w zasadzie nawet nie wiedząc, po co. Jakie to miało przecież znaczenie? – Gdyby tak się stało, już bym nie wróciła.
Już miała gdzieś to, czy mogła mówić wyraźnie, czy też nie. Czy składała zdania bez zająknięć i dziwnego brzmienia czy też nie. Nie mogła przecież wyglądać gorzej.
Nie dało się być gorszym niż Claudia Mancini, która była nikim.

Nienawidzę być złym tej historii.
Przecież tak łatwo jest mi przypisać tę łatkę — ludzie uwielbiają nazywać cię potworem, gdy to jedyne, co im pozostało. Teraz też trochę się tak czuję, kiedy patrzę na skuloną, obejmującą się ramionami dziewczynę. Jestem pewien, że modli się, bym się już zamknął; ale ja nie chcę. Jakiś dziwny, boleśnie intensywny rodzaj satysfakcji przynosi mi mówienie tego wszystkiego i pokazywanie jej prawdy, nawet jeśli ona okazuje się okrutna.
— Wiem, wiem — odpowiadam dość lekceważąco. Nie czuję się tak, jakby jakikolwiek sens miało prowadzenie tej rozmowy dłużej, bo chociaż ja już powiedziałem wszystko, co czułem, wątpię, by dziewczyna miała jakąkolwiek ochotę powiedzieć mi cokolwiek. — Ale tak się nie stało, prawda? Mój brat był dla ciebie dobry. Moja siostra też — kontynuuję zamyślony. — Nie zepsuj tego. Nie chcesz wiedzieć, jacy są, gdy dobrzy nie są — ostrzegam jeszcze patronizująco, ale szybko pozwalam, by moje mięśnie opuściło jakiekolwiek napięcie.
Znudziłem się. Jak zawsze zresztą — widziałem już zbyt wiele dziewczyn takich jak Claudia, by móc czuć cokolwiek w związku z tą konfrontacją. Większość z nich nie wie, jakie ma szczęście, gdy traktuje się je właśnie tak, jak my, czyli dobrze. Chcą więcej, zawsze cicho wyciągając rękę dalej i dalej, gdy ty tego nie widzisz. Większość z nich wychodzi za mąż za jakiegoś bogatego, szlachetnego mężczyznę i to najlepsze, co im się trafia. On chociaż może obronić je przed światem, którego tak się boją. Sytuacja zaczyna się komplikować, gdy zasłużą sobie na złe traktowanie; bo nieważne, jak wiele ryzykowały, nigdy nie są na nie gotowe. Czasami nawet nie wiedzą, że może im się trafić.
Wtedy nazywają mnie i moją rodzinę potworami. Zawsze to słyszę od tych, którzy postanowili prowadzić z nami interesy i nie wywiązali się ze swoich obietnic. Chociaż podejmowali ryzyko, na jakie wcześniej wyrazili zgodę, i tak zaczynają krzyczeć, błagać i nazywają cię złym, jakbyś jedynie nie przychodził po to, co ci się należy. Jestem zmęczony.
— Rozgość się w salonie. Ja zajmę się gotowaniem — mówię zimno i mijam w końcu dziewczynę.
Nie patrzę już na nią, gdy spokojnie, za pomocą różdżki i własnych dłoni, kończę gotowanie i przygotowuję talerze do podania tego, co przygotowałem. Jestem w trakcie siekania pietruszki, gdy słyszę szczęk zamka w drzwiach i wiem już, że moja siostra wróciła.
Kiedy wychodzę ją przywitać, rzucam jeszcze spojrzenie na Claudię w salonie. Coś ściska mi się w klatce piersiowej — i chociaż nie wiem, co to jest, wzdycham cicho.
Lepiej by było, gdyby cię tu nie było, Claudia.


Ilario i Claudia z tematu.