Dollhouse

zdjęcie wiszące na jednej ze ścian salonu

Dollhouse

Opuszczona kamienica w bocznej uliczce odchodzącej od Świętego Nokturnu. Z zewnątrz nadal prezentuje się przyzwoicie: ceglane ściany, białe drewniane schody prowadzące na niewielki taras przed wejściem, kompletny zestaw okiennic. Może więc dziwić, że miejscowi omijają ten budynek szerokim łukiem. Przyczyną tego zachowania jest jednak plotka dotycząca okoliczności śmierci ostatniego właściciela: Juniora Angela. Zaledwie kilka temu wciąż jeszcze prowadził on sierociniec. Podobno z biegiem czasu upodabniał się coraz bardziej do dzieci, nad którymi roztaczał opiekę, aż zinfantylniał do tego stopnia, że ostatnie z nich odebrano mu niemalże siłą. Kiedy został sam, w pokojach pełnych zabawek i wspomnień minionego śmiechu, postanowił za pomocą zakazanego rytuału ożywić kolekcjonowane od wielu lat lalki, tak aby zastąpiły mu utraconych małych przyjaciół. Coś jednak poszło nie tak i siły, które wezwał, wyrwały się spod jego kontroli. Junior Angel zniknął, a rozpoczęte w tej sprawie śledztwo nie przyniosło żadnych odpowiedzi. Aurorzy znaleźli wymalowany na podłodze w jednym z pomieszczeń pentagram, była to jednakże jedyna wskazówka dotycząca potencjalnych losów zaginionego mężczyzny. Drzwi do budynku zabezpieczono, ale oczywiście co jakiś czas znajdowali się śmiałkowie, pomimo ponurej legendy otaczającej to miejsce, gotowi włamać się do środka w nadziei, że uda im się znaleźć jakieś wartościowe przedmioty. Rzekomo niektórzy z nich podzielili losy Juniora, przepadając bez śladu.

Czuła, jak pazurska (a może zęby?) kaleczą jej dłonie, ale nie potrafiła nic zrobić, poza zwykłym staniem, krzyczeniem i niemą prośbą, aby ten cały koszmar się skończył.
Skończył się – i nawet nie wiedziała, kiedy. Okalające ją piski ucichły, tak samo zabrakło rozcinających skórę szponów, a zamiast tego czuła tylko usilne targanie, jakby ktoś ciągnął ją mocno za włosy.
Otworzyła oczy – lecz było ciemno. Było tak strasznie ciemno! A każda próba jakiegokolwiek odwrócenia głowy, kończyła się jeszcze mocniejszym szarpnięciem i dzikim wrzaskiem, chociaż nie pochodził on już z jej ust.
W dodatku w dłoni nie miała już różdżki.
Wciąż spanikowana, próbowała oddychać – głośno, powoli, wciągać powietrze nosem, wypuszczać ustami. Tak mijało kilka sekund, podczas których nerwowy rytm jej serca wyraźnie zwolnił, nawet pomimo nieprzyjemności stałego szarpania za włosy.
Jeszcze nigdy tak się nie zmęczyła, próbując się uspokoić.
Kiedy oczy przyzwyczaiły się w końcu do ciemności, dostrzegła kątem oka dziwny blask, może odbicie prowizorycznego światła – nie wiedziała, ale nachyliwszy się, odnalazła dłonią własną różdżkę.
Mio Dio!
Pierwotnie próbowała zapalić światło – ale nic z tego nie wyszło. Zaklęła rozpaczliwie w myślach. Nie miała pojęcia, co takiego szarpało za jej włosy – czy to jakieś stworzenie, czy jakiś demon? Jeśli miała wziąć to na logikę, coś szamotało się tak, jakby się w nie zaplątało…
Może to jeden z tych przeklętych nietoperzy?
Gdzie one wszystkie zniknęły swoją drogą?
Nieważne. Musiała spróbować.
Uniosła ramię i wskazując różdżką za siebie, wzięła głęboki oddech. Zastanawiała się nad zaklęciem, którego mogłaby użyć, ale wszystko, co przychodziło jej w tym momencie do głowy, to transmutacja. Zresztą, z pozostałych dziedzin nie była zbyt dobra.
— Levinoxi – szepnęła więc, po cichu licząc na to, że zadziała.
Najwidoczniej zadziałało. Szarpanie ustało, a ona poczuła tylko, jak coś nagle pociągnęło jej głowę w tył. Prawie straciła równowagę, ale sięgnęła dłonią za siebie, dotknąwszy… czegoś miękkiego? W dotyku czuła, jakby to była poduszka…
Wcisnęła wolną dłonią różdżkę do kieszeni, żeby móc wyplątać z włosów przedmiot, ale ten był tak zaplątany, że łatwiej byłoby je po prostu odciąć.
Sama sobie nie da rady.
Spojrzeniem odnalazła kobietę stojącą nieopodal, tę samą nieznajomą, która zwróciła jej szalik. Widocznie sama wychodziła jeszcze z szoku, ale może…
— Hej… - zagadnęła głównie po to, żeby zwrócić na siebie jej uwagę. – ‘omożesz? – zapytała, krzywiąc się w duchu, że pierwsza zgłoska w ogóle nie wybrzmiała, a m zabrzmiała tak, jakby co najmniej wymawiało ją nieporadne dziecko. – Coś się zaplątało we włosy… - mówiła dość lakonicznie, ale nie potrafiła inaczej ominąć w zdaniach problematycznych sylab. A nie chciała wypaść jeszcze bardziej żałośnie niż wyglądała.
Pewnie już i tak jej nienawidzą.

Wynik d100: 19

Wynik d100: 81

---

Korzystam z przewagi sokole oko

Enzo pewnie będzie niepocieszony, ale jego heroiczne zmagania z demonicznymi nietoperzami uszły uwadze Charlie, zbyt sparaliżowanej strachem. W całej tej sytuacji było coś nienaturalnego, bo przecież w gruncie rzeczy nie wydarzyło się nic, co mogłoby ją aż tak spetryfikować. Najwyraźniej cokolwiek przejęło władzę nad tym domem, posiadało również możliwość wpływania na ich umysły. A to już brzmiało naprawdę nieciekawie.
Na szczęście odrętwienie, które objęło ciało i myśli Clarke powoli mijało. Poprawiła uchwyt na różdżce i odepchnęła się od ściany, chwiejnie stając o własnych siłach. Męczyły ją mdłości, ale nie była pewna czy to wpływ szalejących w jej ciele hormonów, czy może bliżej niesprecyzowanego odoru, który wypełniał powietrze, a na który składały się najpewniej odchody nietoperzy i szczurów oraz gnijące resztki wszystkiego, co niegdyś tutaj przechowywano, a czego nie dało się zidentyfikować przez panujący w pomieszczeniu półmrok. Clarke dwukrotnie próbowała użyć lumos i  dwukrotnie się zawiodła. Najwyraźniej nie doszła jeszcze do siebie, ale porażka nie poprawiła jej oczywiście humoru.
Prośba Claudii przyszła więc w nieszczególnie sprzyjającym momencie. Oderwała Charlie od użalania się nad sobą oraz sytuacją, w której się znalazła i zmusiła do obrzucenia Mancini taksującym spojrzeniem. W pewnym sensie pocieszający dla półwili był fakt, że nadal nie była najbardziej żałosną osobą w tym miejscu. Stojąca przed nią dziewczyna wyglądała jak kupka nieszczęścia, jąkająca się, podrapana i… skąd ona wzięła tę poduszkę? Charlie przeniosła niedowierzające spojrzenie z Claudii na Enza, a w wyrazie jej twarzy pojawiło się coś odrobinę niepokojącego.
- Masz przy sobie nóż? - rzuciła do Martinellego, bo jeśli któreś z nich mogło nosić przy sobie to narzędzie, to chyba tylko on. Kiedy mężczyzna podał jej elegancki scyzoryk, uśmiechnęła się do niego i otworzyła ostrze.
- Nie wierć się teraz - przestrzegła stojącą obok dziewczynę i kilkoma wprawnymi ruchami obcięła kosmyki, w które zaplątana była poduszka. I choć jej czyn mógł wydawać się brutalny (i zapewne faktycznie nie był niezbędny, choć znacząco skrócił czas potrzebny na uwolnienie włosów Claudii), nie zniszczyła jej fryzury bardziej, niżeli było to konieczne, aby wyplątać jaśka. Po wszystkim Mancini nie wyglądała nawet jakoś wyjątkowo tragicznie, przynajmniej w tym świetle — czy może raczej przy jego niedoborze.
- Nie wygląda mi na to, żeby było jakieś osobne wyjście z tej piwnicy. Ten dom ma jeszcze piętro, prawda? - zapytała, zostawiając Claudię przy schodach i oddalając się kawałek w głąb piwnicy, gdzie najwyraźniej czekały na nich tylko i wyłącznie półki pełne śmieci. Chociaż świeca stojąca na jednej z nich mogłaby akurat być przydatna, biorąc pod uwagę ich problemy z tak podstawowym zaklęciem jak lumos.

---

Nieudane lumos x2

Wynik d100: 27

Wynik d100: 2

Odetchnął głośno, obserwując efekty rzuconego przez niego zaklęcia. Biedne, napompowane zwierzaczki odbijały się od sklepienia zupełnie jak kolorowe baloniki na ostatnich urodzinach Calluma i tak jak one, były zupełnie nieszkodliwe.
– Pieprzeni psychole – wymamrotał pod nosem. Zupełnie sparaliżowało jego towarzyszki i choć Martinelli nie miał najmniejszego pojęcia jak silna magia mogłaby dokonać czegoś takiego, wolał wierzyć w nią, aniżeli w jakieś demoniczne siły. Najpierw wykluczmy chytrych, przebiegłych złodziejaszków zamieszkujących Nokturn, a potem zastanówmy się nad ewentualnymi przybyszami z Piekła. Dobrze, że potrafił wyrecytować "Zdrowaś Maryjo" w nocy o północy.
Usłyszawszy pytanie Charlie, uniósł brwi.
– Już straciłaś cierpliwość? – Spytał z rozbawieniem. Oczywiście nie posądzał jej o mordercze zamiary względem ich ciągle piszczącej towarzyszki, myśli tak, ale nie faktyczne plany. Sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął z niej nóż. Nacisnął srebrny przycisk, a z czarnej, drewnianej rączki wyskoczyło długie, wąskie ostrze, za które złapał, by w ten sposób podać je czarownicy. – Tylko uważaj na nią. – Dodał. Kogo miał na myśli? Jeśli znało się go na tyle dobrze, łatwo było zgadnąć, że nie miał na myśli trzęsącej się w kącie dziewczyny.
Obserwował, jak Charlie odżyna Włoszce włosy i to bez żadnego ostrzeżenia. Znał kilka kobiet, które nawet pomimo grząskich okoliczności, rzuciłoby się na półwilę z morderczymi zamiarami, ale ta tutaj nie wyglądała na zdolną do podobnych reakcji.
– Nie przyzwyczajaj się – wyciągnął rękę po nóż i poruszył palcami.
Charlie miała rację, bo wygłosiła zupełne oczywistości. Już od początku wiedział, że ciężko będzie znaleźć wyjście z budynku na poziomie piwnicy, ale wolał pokonać schody prowadzące na dół niż kręcić się przy tych upiornych lalkach i ich zgniłym podwieczorku. Dodatkowo cały czas miał na uwadze fakt, że jeśli ten przeklęty sierociniec był tak dobrze chroniony, to może były ku temu jakieś powody? Najlepiej takie błyszczące, warte kilkuset galeonów. No co? Skoro już tu byli, to może warto było się rozejrzeć?
Ruszył za Charlie wgłąb pomieszczenia, choć te wszystkie węchowe doznania mocno przemawiały za przyśpieszoną ewakuacją. Wyciągnął z kieszeni zapalniczkę na benzynę i podpalił knoty zatopione w stojących nieopodal świecach.
– Przydadzą ci się te świecie, Charlie. Pomyśl o tym – posłał blondynce krzywy uśmiech, jednocześnie pozwalając sobie na tę niegroźną zaczepkę. Światło ze świec padało na wysoki, zastawiony butwiejącymi już albumami regał. Enzo zabrał się za wertowanie ich, zrzucanie na wilgotną, brudną podłogę. Może coś zostało za nimi ukryte? Nie byłby to pierwszy raz, gdyby w ten sposób znalazł kopertę pełną mugolskich banknotów, albo biżuterię schowaną przed złodziejami.
– To nie jest przypadkiem ten pentagram z góry? – Rzucił w przestrzeń, gdy zawartość jednego z albumów przykuła jego uwagę. Zawierał zdjęcia dokumentujące proces tworzenia wspomnianego pentagramu. Enzo przewracał kolejne strony, by sprawdzić, czy symbol dokończono, czy może jego twórca umyślnie nie zamknął jednego z ramion gwiazdy. A może uda się zidentyfikować tego wielkiego artystę? Jeśli znajdował się w kadrze i był nim sam Junior, nie stanowiłoby to dla Martinellego problemu (-> przewaga: Znajomość w półświatku).

Kiedy usłyszała, jak kobieta zwraca się do mężczyzny z pytaniem po nóż, poczuła niespodziewane ukłucie paniki. Nie to, żeby przez myśl przeszło jej, iż nieznajoma może jej coś zrobić (nawet jeśli żartobliwy ton towarzysza to właśnie sugerował), ale zwyczajnie… zwróciła się do niej po pomoc z nadzieją, że da się oszczędzić jednak jej włosy. Inaczej pewnie by sama je obcięła zaklęciem, dałaby sobie radę, chyba…
Ale skończyło się tylko na tym, że dość nerwowo otworzyła usta, i bardzo szybko je zamknęła. Bo nie miała przecież odwagi protestować. Tym bardziej, że to ona prosiła o pomoc i faktycznie jej potrzebowała…
Stała więc spokojnie, z nieco zwieszoną głową i wytrzymywała nawet najbardziej brutalne (choć szybkie) pociągnięcia kobiety. Niebawem poczuła lekkość z tyłu głowy, a poduszka najwidoczniej upadła na ziemię z lekkim tąpnięciem.
W momencie, kiedy pomiędzy tamtą dwójką (najwidoczniej się znali) dalej zaczęła toczyć się rozmowa, Claudia z cichym westchnieniem usiadła na dolnych stopniach schodów. Mamrocząc krótkie dziękuję, które pewnie nie było nawet słyszalne, zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach.
Nie wiedziała, na jaki temat rozmawiają. Czuła tylko kołaczące głośno i szybko serce, i wiedziała, że chce do domu. Do taty. Do sklepu z zabawkami, które zawsze się uśmiechały, które nie wykrzywiały swoich ślicznych twarzyczek w pogardzie, które nie wyrzucały za drzwi, gotując kolację z gnijącego mięsa.
Nie tak dawno sama wspominała Avie, że chciałaby stworzyć takie żywe istotki. Może Ava miała jednak rację, gdy sugerowała, że to nie jest taki dobry pomysł? Może faktycznie powinna to jeszcze przemyśleć… Może powinna przemyśleć w ogóle, czy faktycznie chciała otwierać ten swój sklepik i tworzyć dalej zabawki.
Co za głupota. Chciała, oczywiście, że chciała! Nie mogła wyzbyć się sensu swojego istnienia w jeden wieczór. O ile w ogóle stąd wyjdzie…
Nie wiedziała jeszcze, jakim sposobem można ożywić laleczki. Przypuszczała, że to coś związanego z transmutacją, może z jakąś bardziej skomplikowaną formą magii… Ale czy wtedy kontrolująca osoba nie powinna być w pobliżu? Nie wiedziała.
A może to wcale nie była sprawka czarodzieja, może w tym domu żyły nie tylko duchy, ale znacznie gorsze stworzenia…
Podniosła głowę dopiero w momencie, kiedy mężczyzna wspomniał coś o pentagramie.
Zdążyła o nim zapomnieć, ale teraz już sobie przypomniała, że widzieli go piętro wyżej. Jedno jego ramię było rozmazane. A co jeśli…
Nie wierzyła w to, co przyszło jej do głowy, ale to jedyne, co miała.
Dlatego wstała, zeszła z tych schodków i podeszła do dwójki wertujących piwnicę osób, przystając nieopodal Enzo (najwidoczniej włoskie cechy pozwoliły jej na zignorowanie potrzeb przestrzeni i niezbliżania się, jakie w tej sytuacji, z takim charakterem, by czuła) i zajrzała do otwartej strony księgi.
— A co, jeśli faktycznie w tym domu jest jakiś demon? – Nie znała się na czarnej magii, ani na przyzywaniu duchów, ale to, o czym myślała, brzmiało dość logicznie. Chyba… - Może ten znak na górze to przejście, przez które ten duch był przywołany i teraz nie może być odesłany, bo znak jest zakłócony? – Zerknęła dość nieśmiało na twarz najpierw Enza, potem Charlie, mentalnie już szykując się na wytknięcie niedorzeczności. Może tylko ona wierzyła w takie rzeczy, może tylko ona faktycznie przejmowała się demonem. Ale gdyby go odesłać… może łatwiej dałoby się z tego domu uciec?
A co, jeśli, nawet gdy uda im się wyjść, demon podąży za nimi?

Wyjęła scyzoryk z dłoni Enza, przewracając przy tym oczami. Gdyby tylko przywiązywał się do kobiet równie mocno, co do swoich noży…Dla niej były one zawsze tylko narzędziem, nawet jeśli potrafiła docenić solidną robotę, kiedy trafiała w jej ręce. Najwyraźniej w przypadku Martinellego rzeczy się odwracały.
Ostrze z łatwością przecięło włosy Claudii. Właściwie to dziewczyna mała niemałe szczęście, że ich towarzysz z taką dbałością pielęgnował swoje noże. Gdyby scyzoryk był bowiem tępy, cóż, to i tak średnio przyjemne doświadczenie mogłoby się przypadkiem zamienić w swego rodzaju tortury. Nie, żeby Charlie miało to szczególnie przeszkadzać: nie była co prawda sadystką (dopóki ktoś jej za to nie płacił), ale potrzeby i uczucia Mancini były w tej chwili ostatnim, co zajmowało jej myśli. To dlatego zignorowała również fakt, że uwolniona od ciężaru poduszki dziewczyna opadła na ostatni stopień schodów, jakby ktoś podciął jej sznurki i ukryła twarz w dłoniach, w geście uniwersalnie interpretowanym jako przejaw smutku. Clarke nawet nie usłyszała jej cichego „dziękuję”, bo w tym samym momencie Enzo wyciągnął rękę po swój nóż.
- Spokojnie, nie masz powodów do zazdrości - odpowiedziała mu kpiącym tonem, zamykając scyzoryk, a następnie kładąc go na jego otwartej dłoni. Jego zachowanie równocześnie bawiło ją i drażniło, ale była przyzwyczajona do tej mieszanki emocji w towarzystwie Martinellego.
Podczas gdy ich towarzyszka oddawała się kontemplacji swojego marnego losu, oni postanowili przeznaczyć swoją energię na coś potencjalnie użytecznego. Nawet jeśli nie potrafili się powstrzymać przed równoczesnym dogryzaniem sobie.
- A żebyś wiedział - mruknęła, kiedy Enzo zapalił świecę i podniosła ją lewą ręką, bo w prawej wciąż trzymała różdżkę (cóż, dawała jej pewne poczucie bezpieczeństwa, nawet jeśli do tej pory okazała się bezużyteczna). Kiedy Martinelli się odezwał, podeszła do niego bliżej, oświetlając dokładniej trzymany przez niego album ze zdjęciami. Choć znajdowali się w okolicy zamieszkiwanej wyłącznie przez czarodziejów, fotografie były nieruchome.
- Tak, na to wygląda - odpowiedziała, marszcząc lekko brwi. Nie miała pojęcia, co to właściwie może oznaczać. Dziewczęta w jej dormitorium pochłaniały niezwykle ważkie kwestie, więc nigdy nie było czasu na zabawę w przywoływanie duchów. Tematy spirytystyczne nigdy też jakoś Charlie nie interesowały. Przedostatnie zdjęcie w albumie ukazywało dokończony, zamknięty pentagram i leżące dookoła niego lalki; ostatnie zaś (Enzo mógł go rozpoznać) Juniora, z rozmazaną plamą farby na policzku i porcelanową dziewczynką w objęciach
Charlie podskoczyła, gdy Claudia odezwała się gdzieś z boku. Nawet nie zauważyła, że ich koleżanka opuściła swoje miejsce na progu i podeszła bliżej. Clarke wysłuchała jej słów w milczeniu, bardziej skupiając się na wyrazie twarzy Enza. Domyślała się, że może być mu trudno uwierzyć w nadprzyrodzoną wersję wydarzeń. Na pewno spotkał się już w przyszłości z ludźmi, którzy pozorowali tego typu sytuacje, aby odpędzić nieproszonych gości albo dopiąć innych, sobie tylko znanych celów. Jej było to natomiast właściwie obojętne. Po prostu chciała się stąd wydostać w możliwie nienaruszonym stanie. I tak płaszcz miała już do czyszczenia.
- Załóżmy, że masz rację, co to dla nas oznacza? - zapytała Mancini, marszcząc lekko brwi. A kiedy Claudia skończyła odpowiadać, przeniosła wzrok na Enza. - Proponuję zobaczyć, co jest na górze. Jeśli nie znajdziemy tam żadnego wyjścia, spróbujemy, emmm, wygnać demona? - Jej głos zadrżał delikatnie od tłumionego rozbawienia. Nie spodziewała się, że przyjdzie jej tego wieczora (albo kiedykolwiek) sformułować podobną wypowiedź.
- Musimy po prostu przeciąć jak najszybciej kuchnię i dostać się do schodów na górę, licząc na to, że krew nas po drodze nie zaleje - stwierdziła z animuszem i optymizmem, których nie czuła, a potem cofnęła się do wyjścia z piwnicy, nie czekając na reakcję swoich towarzyszy. Jedno było pewne — tutaj nie mogli zostać. Charlie miała po dziurki w nosie wypełniającego powietrze smrodu i chyba już nawet wolała konfrontację z upiornymi lalkami. O dziwo te, które znajdowały się w kuchni, nie zwróciły na nią większej uwagi. Może dlatego, że przemknęła pod ścianą prosto do wyjścia. Przecięła korytarz i szarpnęła za klamkę kolejnych drzwi, pod którymi znajdowała się płytka kałuża brunatnej cieczy. Wstrzymując oddech, przeszła przez próg i ze zdumieniem stwierdziła, że wnętrze pomieszczenia prezentuje się całkowicie normalnie. Może Claudia miała jakieś zwidy? Przebiegła wzrokiem po meblach i zdecydowanym krokiem skierowała się ku schodom. Tam jednak musiała zatrzymać się gwałtownie, a potem cofnąć na widok dwóch nienaturalnie wyrośniętych pająków. Nie miała arachnofobii, ale ten widok przyprawił ją o gęsią skórkę. Syknęła, kiedy gorący wosk pokrył skórę jej dłoni; zapomniała, że wciąż trzymała zapaloną świecę. Zgasiła ją i postawiła pod ścianą. Zacisnęła zęby i palce na różdżce, modląc się, aby tym razem zaklęcie jej nie zawiodło.
- Arania exumai - wycedziła pod nosem i prawie zaśmiała się z radości, gdy jeden z pająków zaczął skręcać się z bólu (może jednak była sadystką, tak trochę?). Niestety ten drugi, wyraźnie rozwścieczony, z nienaturalną prędkością pomknął ku Clarke.

---

Arania exumai - udane

Wynik d100: 77

– Demon, czy nie, coś musi być na rzeczy z tym pentagramem – postukał palcem w okryte folią zdjęcie, na którym widniał wspomniany symbol. Nadal nie wiedzieli, z czym mają do czynienia i czy sugerowane przez Włoszkę wyjście przyniesie jakieś efekty. A co, jeśli przywołają jeszcze więcej tego badziewia? Albo wręcz przeciwnie, nie stanie się nic, bo za tym wszystkim stoi jakiś cholernie pokręcony, ale utalentowany miłośnik sztuki transmutacyjnej.
Nic dziwnego, że to właśnie dwa ostatnie zdjęcia najmocniej przykuły uwagę Enza. Po pierwsze, to mało interesowała go historia tego dziwacznego typa, aż za bardzo zafiksowanego na dzieciach i porcelanowych zabawkach. Po drugie, naturalnie chciał się wydostać z nawiedzonego sierocińca i to najlepiej jeszcze dzisiaj. Tu zauważył zamknięty pentagram i nieruchome laleczki, a tam umazanego w farbie i aż za bardzo ucieszonego Juniora. Wniosek był dość prosty:
– Ten skurwiel powsadzał duchy w zabawki. – Albo demony, czy inne zjawy, chociaż te nie wydawały się być specjalnie agresywne, gdy spotkali je w kuchni. – Dobra, chodźmy na górę. – Zgodził się z Charlie. Może znajdą tam tego śmieszka, który miesza im w głowach, albo chociaż coś, co zrekompensuje im wszystkie nieprzyjemności. Najlepiej z nadwyżką.
Zanim upuścił album na dobre, wyciągnął z niego fotografię, tę z pentagramem – tak na wszelki wypadek, gdyby w przyszłości nie potrafili połączyć kropek – i wcisnął ją do kieszeni. Mogli już opuścić piwnicę. Wyobrażenia o kąpieli w gęstej krwi wywołały grymas na twarzy Enza, a może to ten smród towarzyszący podwieczorkowi znajomych im już lalek? Nieważne. Pokonał pierwsze schody za Clarke, a potem korytarz, zrobił krok nad kałużą i znalazł się w pomieszczeniu, które wcale nie przypominało krwawego basenu. A szkoda, zdążył się już na niego mentalnie przygotować. Co więcej, teoria o zwidach i transmutacji, zaczynała przemawiać do niego coraz mocniej, za to nie spodziewał się obrzydliwych, wyrośniętych pajęczaków. Prędzej już agresywne lalki uzbrojone w kuchenną zastawę.
– Arania exumai – mało oryginalnie posłużył się użytym już zaklęciem. Urok poszybował wprost w rozjuszone zwierzę i odepchnął je. Nienaturalnie brzmiący pisk przeciął korytarz, a zwijający się pająk wylądował niedaleko swojego towarzysza. – Nie ma za co – posłał blondynce krzywy uśmiech, wyraźnie zadowolony z takiego obrotu sprawy.
Musieli minąć pająki, żeby przedostać się na wyższe piętro. Martinelli obrócił się jeszcze, by sprawdzić, czy nieznajoma Włoszka wciąż za nimi podąża, a otem pokonał kolejne schody. Znalazł się na korytarzu, akurat niedaleko drzwi (pokój numer 5). Nie kierował się żadnym kluczem co do wyboru kolejnych pomieszczeń, dlatego nacisnął na pierwszą napotkaną klamkę i niemal do razu tego pożałował. Do jego nozdrzy dostał się znajomy zapach, a raczej smród zgnilizny towarzyszący rozkładowi. Te szepty i chichoty, do których zdążył się już przyzwyczaić, nie zrobiły na nim aż takiego wrażenia przez inne, o wiele bardziej zniewalające doznania. Od razu przycisnął dłoń do nosa, ledwo powstrzymując odruch wymiotny.
– Moje drogie, chyba znaleźliśmy Juniora – podzielił się swoimi domysłami, w dodatku robiąc to dość niewyraźnie, bo wciąż zasłaniał nos i usta. Wszedł wgłąb pomieszczenia w celu ewentualnego potwierdzenia swojej tezy, a przy okazji całkowicie zignorował szczury, nawet jeśli nienaturalnie wyrośnięte, bo w końcu to tylko szczury. Trzeba jednak dodać, że wyglądały na zaalarmowane obecnością trójki żywych mieszkańców Dollhouse.

---

Wynik d100: 98

Wynik d6: 2

Zaglądając Enzo przez ramię, dostrzegła fotografię nie tylko pentagramu – tym razem już dokończonego, różniącego się nieznacznie od tego, który widzieli na parterze – ale i mężczyzny umazanego na policzku farbą, trzymającego lalkę w ramionach. Absolutnie nic jej nie mówiła ta twarz poza nasuwającym się dość oczywistym wnioskiem, że to najpewniej on narysował symbol na podłodze i przywołał demony. Ale po co do tego mu były lalki…?
Odpowiedź przyszła wcześniej, niż się spodziewała i teraz była już niemal w stu procentach pewna, że nie chciała jej poznać. Toteż z lekką obawą spojrzała raz jeszcze to na fotografię, to na Enzo, potem raz jeszcze na fotografię, a potem na stojącą nieco dalej Charlie, jakby oczekiwała, że to właśnie przynajmniej ona nie zgniecie jej ostatnich nadziei i powie, że musi to być skrajna bzdura, bo jak można coś takiego zrobić.
Lecz żadne z oczekiwanych nie nastało, a Claudia musiała przełknąć gorzki posmak profanacji tak niewinnych istot, jakimi były przepiękne, porcelanowe laleczki. Te same, które chciała dziś stąd zabrać i dać im drugie życie…
— ‘yślicie, że da się oddzielić to… coś… od przed’iotów? – zapytała dość cicho, jeszcze przez chwilę pozostając za plecami tej dwójki, gdy ruszyli ku schodom na górę. Być może nawet jej nie usłyszeli, ale ich oddalające się sylwetki wystarczająco sprowokowały ją do ruszenia się z miejsca. Absolutnie najgorszym pomysłem wydawało się pozostawanie samej w tym opuszczonym przez Boga miejscu. Dosłownie.
Przechodząc tymi samymi schodami, którymi przed chwilą uciekali w dół, wrócili do dwójki upiornych lalek przygotowujących dość osobliwą kolację. Chociaż ich rozgniewane oczy odprowadzały ich sylwetki do drzwi, Claudia na chwilę dłużej, z odrobiną żalu, zawiesiła spojrzenie na ich (zapewne kiedyś) pięknych twarzyczkach. Mio Dio, jak mogłabym wam pomóc?
Ponownie została nieco w tyle, dlatego przyspieszyła kroku, nim jej demoniczne towarzyszki zdążyły ponownie się zdenerwować – i przystanęła ponownie przed drzwiami do pomieszczenia, z którego – mogłaby przysiąc – nie tak dawno wypływał basen krwi. Teraz było tutaj sucho, jakby nic się nie stało. Ale przecież… przecież nie mogło jej się to przywidzieć. Więc jak?
Zdezorientowanym, zszokowanym spojrzeniem omiotła raz jeszcze pomieszczenie. Wcześniej nie miała możliwości, aby się po nim rozejrzeć, a i teraz miała wrażenie, że powinna się pospieszyć – jej towarzysze za nią nie czekali (czemu się nie dziwiła, była prawie pewna, że jej nienawidzą i obwiniają za zamknięcie w nawiedzonym sierocińcu). Rozejrzawszy się więc dość nerwowo po najbliższej okolicy musiała przyznać, że nie było tutaj zupełnie nic ciekawego – poza kilkoma zdjęciami, które przedstawiały… chyba tego samego mężczyznę, którego widziała przed chwilą na jednym ze zdjęć albumu?
Dziwny hałas, mamrotane zaklęcia i dziwne popiskiwanie sprawiły, że po plecach przeszły jej ciarki i dość szybko wycofała się do schodów, wiedziała w końcu, że tam zamierzają iść Charlie i Enzo. A widząc dwa wijące się z bólu, ogromne pająki, momentalnie poczuła gulę w gardle. I chyba zrobiło jej się słabo. Znowu.
Z niemałą obawą, czując, że ledwo włóczy nogami, przeszła obok nich, nie spuszczając ich ani na moment z oczu, a potem dołączyła do Enzo i Charlie w pokoju, w którym…
Dio, che fetore!
Nawet naciągnięcie na nos wysokiego komina pachnącego jeszcze proszkiem do prania swetra niewiele pomogło wobec tego, co docierało do jej nozdrzy. Jak jeszcze przed momentem robiło jej się słabo, tak teraz poczuła, że zbiera jej się na wymioty. I była tego bardziej niż pewna w momencie, gdy dostrzegła rozkładające się zwłoki mężczyzny – chyba tego ze zdjęć – którego ciałem posilały się jeszcze spasłe szczury.
Z obrzydzeniem cofnęła się o kilka kroków i odwróciła w stronę drzwi.
— Ja… ‘oże sprawdzę i’e po’ieszcze’ia na piętrze – mamrocząc pod nosem, wycofała się, czując, jak treść żołądka zaczyna podchodzić jej do gardła i udało jej się uciec przed wymiotami dosłownie w ostatniej chwili, dłonią oparłszy się o ścianę odrobinę dalej od framugi.
Potrzebowała kilka kilku sekund, może minut, żeby wrócić do siebie, żeby wziąć się w garść. Gdy stwierdziła, że lepiej już raczej nie będzie, odeszła kawałek. Nie miała zamiaru wracać do gabinetu, nie zniosłaby tego odoru, dlatego ruszyła w stronę przeciwległą – i nacisnęła na pierwszą klamkę, jaką napotkała.
Pokój, do którego weszła, wyglądał jak należący niegdyś do dziecka. W karykaturalnie pastelowych kolorach, przyjemnym pewnie niegdyś bardzo przyjemny. Wszędzie porozrzucane były maskotki i zabawki, włącznie z lalkami, zupełnie jakby mieszkające tutaj dzieci wyszły dosłownie na moment i zaraz miały wrócić. Tym bardziej ją to uderzyło.
Kolejny pokój, wypełniający się cichym pojękiwaniem, do którego zaczynała chyba już powoli przywykać, niewiele różnił się od poprzedniego. I chyba tego samego spodziewała się po następnym – może to było piętro mieszkalne i sypialnie dziecięce. Wiele wskazywało na to, że następny pokój będzie dokładnie taki sam, ale…
Przekraczając próg, zamarła, dostrzegłszy lśniącą się poświatę i czyjeś towarzystwo. Nie była tu sama.
Na skraju łóżka siedział duch. Duch dziecka, jeśli dobrze widziała… Samotny, widocznie smutny, łzy spływały mu po twarzy. Do tej pory nie wiedziała, że duchy potrafią płakać…
Tym bardziej ten widok zmroził ją kompletnie – na tyle, że jeszcze przez chwilę stała, z dłonią na klamce, wpatrując się z obawą w zjawę, jakby za moment miała się przeobrazić i ją zaatakować.
Być może powinna stąd wyjść. Być może nie powinna się rozdzielać…
A być może ten duch będzie ostatnią drogą ich ucieczki z tego przeklętego miejsca.
— He…hej?... – odezwała się dość niepewnie, mając nadzieję, że nie zareaguje zbyt gwałtownie na towarzystwo.

Wynik d6: 1

Nie miała już nawet ochoty odgryzać się Enzowi, kiedy z nadętym uśmiechem minął ją w okolicy schodów, przestępując ponad spasłym pająkiem, którego przed momentem znokautował. Demony zaklęte w lalkach, pędraki akromantul, powodzie krwi… Co jeszcze czekało ich w tym cholernym domu? Miała absolutnie dosyć, a przecież przed nią była perspektywa dobrych kilku godzin w Wywenie. Pewnie już była spóźniona do pracy, ile siedzieli w tej koszmarnej chałupie? Wydawało się, jakby były to już cała wieczność. Machnęła różdżką, mamrocząc pod nosem caught (dwa razy, bo za pierwszym wyczarowała jedynie kilka srebrnych iskier) i najbliższe krzesło zamieniło się w łańcuchy, które oplotły ciała bezwładnych aktualnie pająków, wiążąc je ze sobą i unieruchamiając. Charlie wolała nie ryzykować, że wyskoczą na nią zza rogu, kiedy tylko dojdą do siebie.
Zaraz potem ruszyła jednak na górę, o kilka kroków wyprzedzając Claudię. Całkiem nieszczęśliwie, bo wolałaby chyba wcale nie wchodzić do pomieszczenia, w którym obecnie znajdował się Enzo. Odbiła się niemalże od progu i wpadła na stojącą za jej plecami Mancini, która całkiem przytomnie zdecydowała się w tym momencie ewakuować. Charlie jakimś cudem powstrzymała odruch wymiotny, ale nie udało jej się zapanować nad gęsią skórką, którą wywołał szaleńczy chichot dobiegający gdzieś sponad jej ramienia. Ze swojej pozycji w drzwiach, rzuciła okiem w głąb pomieszczenia, koncentrując się na rozkładającym truchle. Nie dało się powiedzieć, kim był za życia ten człowiek. Był w tak zaawansowanym stadium rozkładu, że trudno byłoby nawet dojść do tego, jakiej był płci. Oprócz tego była jeszcze kwestia szczurów, które co prawda nie wydawały się nimi zainteresowane, ale kto wie, może je także w każdej chwili coś mogło opętać.
- Jak dla mnie to wygląda jak zgniłe, robaczywe mięcho - odpowiedziała więc ze wzruszeniem ramion, robiąc pół kroku do tyłu. Nie zamierzała wchodzić do środka. - Zobacz, co tam leży na stole - zasugerowała za to Enzowi, który jakoś sobie radził z fetorem wydzielanym przez bliżej niezidentyfikowane zwłoki. - Tylko uważaj na te pieprzone szczury - dodała, z nieufnością spoglądając na spasłe stworzenia, z zadowoleniem posilające się czymś, co bynajmniej nie wyglądało na jadalne. Na wszelki wypadek wycelowała w nie różdżką, nie miała do nich za grosz zaufania.

Tymczasem Claudia zawędrowała kilka pokojów dalej i również nie była sama. Duch, który wydawał jej się postacią dziecka, w rzeczywistości wcale nim nie był. Mogła to zaobserwować kiedy odwrócił w jej stronę twarz pokrytą perłowymi, półprzezroczystymi łzami. Oczywiście, że potrafiły płakać! Musiały mieć tylko dostatecznie tragiczny powód. Duch był ubrany w niezbyt wystawne, ale całkiem eleganckie ubranie, a dłonie miał ubrudzone… krwią? Farbą? W każdym razie jakąś substancją, która zostawiła plamy na jego skórze. Kiedy Claudia odezwała się do niego, podskoczył na równe nogi, ale pozostał w okolicach łóżka, na którym do tej pory siedział.
- Ty… ty wciąż żyjesz! - wykrzyknął ze zdumieniem, zaraz potem znowu kuląc się w sobie. - Jestem Junior - przedstawił się z wyraźnym wstydem. - Bardzo mi przykro, że doświadczyłaś w moim domu takiego braku gościnności. To nigdy nie było moim zamiarem - zakończył łamiącym się głosem, a potem znowu zaczął płakać, tym razem przy okazji głośno chlipiąc.

---

Caught - nieudane

Wynik d100: 34

Caught - udane

Wynik d100: 66

‘yślicie, że da się oddzielić to… coś… od przed’iotów?
Może? Chyba? Nie znał odpowiedzi, ale zastanawiał się, czy w tym tkwiło rozwiązanie zagadki magicznie zatrzaśniętych drzwi. Jeśli przyjąć, że w lalkach faktycznie zamknięto demony, to czy to właśnie one próbowały ich zatrzymać w środku tego upiornego sierocińca? W końcu te zabawki, które urządzały sobie jakże smakowity podwieczorek w kuchni, nie wyglądały na stęsknione ludzkim towarzystwem, a wręcz przeciwnie – wyganiały ich.
Chyba nie miał jeszcze styczności z trupem, który zaczął się już zmieniać w galaretkę, z reguły napotykał na swojej drodze świeższe okazy. Ten tutaj cuchnął niesamowicie, tak, że przyzwyczajenie się do tego smrodu należało do niemożliwych. Enzo cały pobladł, co rusz przytykając palce do nosa, gdy chciał mocniej odetchnąć.
– Jasne, zajmę się brudną robotą, nie ma problemu – pewnie brzmiałby na mocniej rozbawionego, gdyby nie fakt, że ciężko mu było złapać powietrze bez ryzyka błyskawicznego zwrócenia treści z żołądka. No i znajdował się w położeniu, które niezbyt mu odpowiadało, czyli w zamknięciu wbrew własnej woli w jakimś przeklętym miejscu. Ominął truchło ostrożnie i dotarł do biurka, najlepiej tak, by nie stać tyłem do spasłych szczurów. Nie ufał im w żadnym stopniu. – To jakieś książki o duchach i demonach – zauważył, starając się wywnioskować jak najwięcej z tych rozpadających się ksiąg.

Jednak. Jednak duch zareagował gwałtownie, podskakując praktycznie w miejscu, na pewno stając na równe nogi i patrząc na Claudię z równym zdziwieniem, co ona patrzyła na niego. Tym bardziej, że miała powód.
Sądziła, że na łóżku siedział duch jednego z dzieci, które pewnie tutaj mieszkały… może nawet zostały zamordowane… Ale nie. Jego twarz odpowiadała dorosłej osobie, jego dłonie pokryte były… czymś, nawet nie wiedziała, czym i chyba nie chciała się na tym koncentrować, w tym momencie zatrzymując oddech z obawą, że mógłby coś zrobić. Cokolwiek. Czy duchy miały jakieś złe moce? Mogły opętywać, to na pewno – ale czy coś jeszcze? Czy mogły kogoś skrzywdzić?
Duch jednak nie zareagował już w żaden sposób poza wyrażeniem swojego zdumienia, że Claudia nadal żyła. I to było dość nieprzyjemne uczucie, świadomość, że mogła… nie.
Na dźwięk imienia ducha, Mancini uniosła brwi wyżej i mimowolnie zerknęła na drzwi za sobą. Ten Włoch… nie przedstawił jej się, ale wspominał imię Juniora. I coś o wsadzania dusz w lalki. Czy… czy więc to był on? Czy naprawdę natknęła się na osobę odpowiedzialną za wszystko to, co się tu działo?
Duch wyglądał raczej na osobę, która nie chciała już więcej krzywdzić… Raczej był czymś tragicznie przygnębiony, tym bardziej, gdy zakończył swoje zdanie łamiącym się głosem, a potem rozpłakał się na nowo. Coś go musiało przybić. Może tragedia, która miała tu miejsce. Może zrobił coś… niechcący?
— Hej… wszystko jest do’rze – odezwała się cicho, łagodnym tonem, prawie jak do dziecka. Wyciągając ku niemu dłonie, chcąc pokazać, że nie ma złych zamiarów, miała nadzieję, że trochę go uspokoi. Ale nadal tragicznie się go bała, dlatego nie podeszła zbyt blisko. – ’owiesz ‘i, co się tutaj stało? I dlaczego ‘łaczesz?
Nigdy nie była zbyt dobra w kontaktach z ludźmi. Ale rozumiała tragedie. Sama przecież wylała niejedną łzę, upuściła sobie samej niejedną kroplę krwi, pogrążona w najgłębszej, najczarniejszej otchłani własnego umysłu.
Na tyle więc mogła go zrozumieć.

- Jakże szarmancko z twojej strony - zakpiła Charlie, choć faktycznie była wdzięczna losowi za to, że to Enzo rozglądał się po pomieszczeniu z cuchnącym truchłem, podczas gdy ona mogła pozostać na korytarzu, gdzie odór był przynajmniej odrobinę mniejszy. Księgi rozpadały się pod dotykiem palców Enza, jakby leżały tutaj od wieków, wystawione na działanie niszczycielskie działanie czasu. Martinelli mógł zaobserwować jedynie tytuły wytłoczone na skórzanych okładkach: „Lamegeton”, Almanach Zaklinacza”, Demonomachia”... Nie mylił się, wszystkie one traktowały o duchach i demonach. A konkretniej: o tym, w jaki sposób i które przyzywać, aby zrealizować powzięty przez siebie cel. Obok sterty rozsypujących się tomiszczy leżał jeszcze stosik pergaminów rozprostowanych za pomocą dwóch przycisku do papieru. Pobieżna lektura zapisków szybko zdradzała, że był to rodzaj epistolarnego pamiętnika, który Junior pisywał do jakiejś „swojej miłej”. Jeden z ostatnich listów składał się z pojedynczego akapitu:
„Jestem taki samotny. Odkąd zabrali mi je wszystkie, moje życie stało się ciche i pozbawione sensu. Próbowałem je odzyskać, ale nie ma nadziei. Nie po tym, co stało się z tobą, moja najmilsza. Nie mogę tak żyć, ale nie potrafię się zabić. Gnany desperacją zacząłem szukać innych opcji… Boję się, ale nawet tak głębokie przerażenie nie jest gorsze od tego, na co sam się skazuję, nie podejmując żadnych działań. Moja miła, jestem już prawie zdecydowany, proś za mną u wszystkich dobrych sił tego świata, aby ten czyn nie skazał mnie na wieczne potępienie”.
- Jeśli nie ma tutaj nic ciekawego, to idźmy do tej niedojdy, zanim ściągnie na nas jakieś problemy - rzuciła od drzwi Clarke, przerywając Martinellemu lekturę. Była coraz bardziej sfrustrowana przedłużającą się ponad miarę diabelską wycieczką. Chciała, żeby to się wreszcie skończyło. Musiała wrócić do swoich obowiązków. Pieniądze nie zarabiały się przecież same, a ten smród był doprawdy nie do wytrzymania!

Kilka pomieszczeń dalej, pytanie Claudii wywołało efekt odwrotny do zamierzonego. Zapytany o samopoczucie duch zaczął bowiem szlochać tak głośno, że prawie zagłuszył kolejne wypowiedzi swojej nowej rozmówczyni. Nie był w stanie odpowiedzieć jej od razu, ale po chwili nieopanowanego płaczu, udało mu się uspokoić na tyle, aby jego drżący głos stał się względnie zrozumiały, nawet jeśli wciąż od czasu do czasu słowa rozmywały się w spazmach szlochu.
- To wszystko mooojaaaaa winaaaaa - załkał, ocierając półprzezroczystą dłonią policzki, choć łzy płynęły po nich nieustannie i gest ten wykonywał na próżno. Czknął i zwrócił na Claudię swoje przerażająco smutne, puste spojrzenie. - Ostatnio weszła tutaj dziewczyna taka jak ty, słodka, niewinna. Demon zabił ją i dał moim lalkom na pożarcie. Nikt sam nie da rady go zwyciężyć, a ja nie mogę opuszczać tego pokojuuuuuu. - wypowiedziawszy to ostatnie zdanie, rzucił się na łóżko i znowu zaczął płakać, jakby faktycznie był dzieckiem, które pierwotnie widziała w nim Mancini, a nie dorosłym mężczyzną (a oprócz tego duchem).

Martinelli zamienił prowizoryczny spinacz z palców na kołnierz płaszcza, który zresztą co rusz poprawiał, gdy zsuwał się z nosa. Rozkładające się zwłoki potwornie cuchnęły, w tym departamencie nie nastała żadna zmiana, ale całe szczęście przyzwyczajenie się do tego fetoru nie należało do niewykonalnych. Może, gdyby widok martwego człowieka wciąż by go szokował, napawał większym niepokojem, smród zmieniłby się w obezwładniający, ale jak zwykło się mówić, to nie było pierwsze rodeo Sycylijczyka. Kilka razy zdarzyło mu się przerzucać delikwentów w podobnym stanie, nawet jeśli nie należało to do jego ulubionych zajęć. Nic więc dziwnego, że jako priorytet stawiał opuszczenie tego dusznego, przesiąkniętego słodkawo-mdlącym smrodem gabinetu (zresztą jak całej tej przeklętej rudery), dlatego wybrał metodę szybkich oględzin zamiast pełnowymiarowych badań nad zawartością upiornego pomieszczenia.
Kolejny pokój, w którym nie znaleźli żywej duszy, nie licząc kilku żarłocznych szczurów oczywiście. Czy naprawdę w murach tego zabytkowego sierocińca drzemały jakieś nieczyste siły, w dodatku przyzwane przez tego zafiksowanego na lalkach wariata? Cóż, rozpadające się w rękach, przegniłe tomiszcza nie zdały się raczej na nic. No pawie, bo stanowiły odpowiedź, a raczej dopełnienie teorii o nie do końca materialnych siłach drzemiących gdzieś pomiędzy porcelanowymi tułowiami a główkami poprzeplatanymi sztucznymi włosami. Niestety stan ksiąg uniemożliwiał zapoznanie się z ich treścią, zaczerpnięcie wiedzy jak te rzekomo przeklęte stwory wygnać, albo chociaż otworzyć frontowe wrota, które zatrzasnęły się za gośćmi na amen.
Teraz Enzo przesunął wzrokiem po ręcznie zapisanych pergaminach. Te wszystkie łzawe, w gruncie rzeczy żałosne wyznania sprawiły, że wykrzywił wargi w obrzydzeniu. Czemu zabrali podopiecznych tej łajzie? Co stało się z tą jego najmilszą? Nie zamierzał pytać rezydujących w kuchni lalek, to na pewno. W końcu spojrzenie Enza dotarł do kolejnego potwierdzenia ukrytego w tekście. Junior czarno na białym przyznał się do maczania palców w czymś, co mogło skazać go na wieczne potępienie, a stąd wniosek nasuwał się już sam.
Skinął głową w odpowiedzi na propozycję Charlie, po raz ostatni rozejrzał się po pomieszczeniu, jednocześnie trochę licząc na to, że wpadnie mu w oko jakaś niezła pamiątka (najlepiej taka błyszcząca złotem i drogimi kamieniami), a potem ewakuował się z tej zatęchłej trupiarni. Upewnił się jeszcze, czy zamknęli za sobą drzwi. Nie chciał żadnych wygłodniałych szczurów depczących im po piętach. Ruszył w głąb domu.
– Słyszysz to? – Zwrócił się do Charlie półszeptem. – Nasza nowa koleżanka ucina sobie z kimś pogawędkę. – Im bardziej zbliżali się do miejsca, w którym zniknęła ich towarzyszka, tym coraz wyraźniej słyszał głosy, w tym jeden nieznajomy. Niezrozumiałe jęki zmieniły się w wyraźne zdania, gdy zmniejszyła się odległość dzieląca ich od rozmawiających.
– Jak stąd wyjść, Junior, do cholery? – Spytał ostrym tonem, gdy tylko przekroczył próg pokoju. Zaryzykował, gdy zwrócił się do ducha po imieniu, bo przecież nie miał pewności co do tożsamości martwego, ale przeczucie podpowiadało mu, że jest to ten sam użalający się nad sobą jegomość, który wylewał swoje smutki w znalezionych w gabinecie zapiskach. W dodatku niematerialna sylwetka wydawała się podobna do typka, którego dostrzegł na jednym ze zdjęć zawieszonych na ścianach sali z pentagramem. No, tylko ten tutaj był trochę bardziej blady, przezroczysty i zapłakany. – I o co chodzi z tym... -to słowo jakoś nie chciało mu przejść przez gardło, jakby dalej nie wierzył w to, że gdzieś tu czaił się stwór rodem ze Starego Testamentu – demonem? Mów. – Oczywiście, że wierzył w ich istnienie, to nie podlegało żadnym wątpliwościom, ale w dalszym ciągu jakoś trudno było mu zaakceptować fakt, że już niedługo mógłby stanąć z takim oko w oko. Z pełną świadomością jego obecności.

Jeśli Junior w ogóle posiadał jakieś kosztowności, oczywiście pomijając kunsztowne lalki, które aktualnie przejawiały niestety krwiożercze skłonności, nie zostawił ich przed swoją śmiercią nigdzie na wierzchu. W przeciwieństwie do ksiąg traktujących o przyzywaniu demonów oraz kompromitujących zapisków, co zapewne sporo mówiło o ostatnich chwilach jego życia.
Charlie z ulgą powitała możliwość oddalenia się od cuchnącego trupem gabinetu. Nadal nie przybliżyli się co prawda do rozwiązania zagadki, jak wydostać się z tego przeklętego domu, ale perspektywa wzięcia oddechu niepodszytego fetorem truchła wydawała się chwilowo nawet bardziej kusząca. Kiedy więc drzwi zatrzasnęły się wreszcie za Enzem, natychmiast ruszyła za nim w kierunku, w którym wcześniej udała się Claudia. Kilka głębokich wdechów później, dźwięki płaczu i słowa, których nie mogła jeszcze zrozumieć, ponownie przyspieszyły bicie jej serca. Kogo, albo może co ich przypadkowa towarzyszka napotkała na swojej drodze?
Pytanie Martinellego skwitowała tylko skinieniem głowy. Nie miała w tym temacie nic do dodania, przynajmniej do chwili, aż nie znajdą się w środku i nie przekonają się, z czym mieli konkretnie do czynienia. Kiedy przekroczyli próg, Enzo bez większej zwłoki przystąpił do przepytywania ducha, uwagę Charlie (oraz zjawy) pochłonęło jednakże coś zgoła innego.
Podłoga rozwarła się pod Claudią i choć nie było widać piętra poniżej, a tylko czarną pustkę, po Mancini został już tylko czubek głowy. Clarke nawet przez myśl nie przeszło, aby rzucić się ledwie znajomej dziewczynie na pomoc. Nawet jeśli duch, lamentując i załamując ręce, nawoływał ją do tego z godną podziwu zapamiętałością. Zamiast tego Charlie zmierzyła go spojrzeniem, w którym irytacja mieszała się z przerażeniem, i nie kontrolując się do końca, wykrzyknęła:
- Och, zamknij mordę. - Co, o dziwo, okazało się zabiegiem skutecznym. Duch załkał cicho i pociągnął nosem, co w przypadku istoty ezoterycznej, wydawało się nienaturalną potrzebą. Po chwili przeniósł załzawione spojrzenie z Charlie na Enza i jęknął, kiedy usłyszał zadane mu pytanie.
- To wszystko na nic. Kolejne niewiniątka postradają życie i to wszystko moja wina. - Wydawał się wstrząśnięty losem dziewczyny, która starała się być dla niego miła i niezdolny skupić się na udzieleniu informacji, o które go proszono. Tymczasem szczelina w podłodze zasklepiła się, nie zostawiając nawet śladu po samej Claudii.
- Jeśli giną tutaj tylko niewiniątka, to nie musisz się o nas obawiać - warknęła Charlie, zirytowana faktem, że niematerialnym bytem nie dało się potrząsnąć. - Więc może odpowiedz wreszcie na pytania. Jak to… - Wykonała nieokreślony gest, wskazujący na przestrzeń dookoła. - Odwrócić.
Duch przez chwilę mamrotał coś pod nosem niezrozumiale, ale w końcu postanowił im odpowiedzieć, co kilka słów przenosząc wzrok z jednego na drugie, jakby nie potrafił na dłuższą metę wytrzymać ich spojrzeń.
- To był błąd, nigdy nie powinienem tego zaczynać, ale byłem taki samotny... Wybaczcie mi! Nie chciałem nikogo skrzywdzić! Myślałem, że uda mi się zapanować nad tym demonem, ale okazał się zbyt silny. Musicie mi przebaczyć. Musicie! - Coś mu na szczęście podpowiedziało mu, że nie odniósł się do najistotniejszej kwestii, bo nie czekając na odpuszczenie grzechów, w końcu przeszedł do sedna:
- Musicie zebrać pięć świec, po jednej na każdy szczyt pentagramu i naprawić przerwane linie. Potem musicie zapalić te świece i wyrecytować trzy razy:

Zniknij, przepadnij, z piekieł demonie
twe miejsce jest tam, gdzie wieczny płomień.
Niech święte światło pięciu świec,
wygna cię z mego świata precz.
Wróć, skąd przybyłaś, nieczysta siło
niech się odczyni, co się zmieniło.

Przynajmniej tak było w księgach, bo ja… ja nigdy nie próbowałem.
Spojrzenie, które Charlie przeniosła z ducha na Enza, pełne było niekrytego niedowierzania. Co to, kurwa, miało być? Jakieś malowane kredą symbole, dziecinne wierszyki, świece i trzymanie się za ręce? To niby miały być realne metody walki z siłą, która wbrew ich woli trzymała ich w tym domu i przed chwilą wchłonęła w podłogę całego człowieka?!
-Pospieszcie się, może uda się wam, zanim… Może jeszcze uratujecie tę biedną dziewczynę!

Obserwował wielkimi ze zdziwienia oczami, jak szczelina w podłodze pochłania Włoszkę. Oczywiście w pierwszym odruchu cofnął się na tyle, by być pewnym, że nie podzieli jej losu, co raczej wiele mówiło zarówno o jego poczuciu bohaterstwa, jak i empatii. Nie chciał podzielić jej losu, co zaczął traktować teraz jako swoją główną motywację, by jak najszybciej się stąd wydostać.
Rozhisteryzowany duch był równie nie do zniesienia, jak te krwiożercze lalki i trupi smród. Cień szlochającego człowieka, którego pewnie i za życia nie można było określić mianem mężczyzny. Żałosne.
– Nie dało się wymyślić dłuższej rymowanki? – Warknął z irytacją, zupełnie jakby to Junior był twórcą demonicznej inkantacji. Starał się kilka razy powtórzyć słowa w myślach, próbując je zapamiętać. Może Charlie, jako naczelna artystka Nokturnu, będzie miała z tym więcej szczęścia.
Nie miał ochoty na kolejne piesze przebieżki po cuchnącym, niebezpiecznym sierocińcu, traktował to jako ostateczność, pierwszym więc pomysłem, który przyszedł Martinellemu do głowy, było rzecz jasna użycie magii. Jeśli nie wyjdzie, to potem zaczną się martwić, gdzie powinni zacząć szukać przedmiotów wymienionych przez jęczącego nad uchem zdechlaka.
Skupił się na jednej ze świec, którą Clarke znalazła w piwnicy. Świece, piwnica, świece, piwnica.
– Accio świece – machnął różdżką. – Accio far... Utkaj już tę gębę, śmieciu, bo zwariuję – Junior był łatwym celem, szkoda tylko, że każda próba wymierzenia mu jakiegoś ciosu, zapewne skończyłaby się umazaniem się w kleistej, zielonkawej ektoplazmie. – Accio farba – tu już było trochę gorzej, szczególnie z miejscem, w którym farba mogła się znajdować, ale z jakiegoś powodu znów stawiał na piwnicę.
Teraz tylko pozostawało czekać na efekty i modlić się, żeby żadne z nich nie dostało żadną puszką w głowę.

---

Na świece

Wynik d100: 48

Porażka

Wynik d100: 13

Drugie na farbę

Wynik d100: 39