Mój przyjaciel cień (Becca x Henry)

4 lipca 1980

Miał urlop. Nie znosił tego okresu w roku, gdy żona po raz kolejny przypominała mu, że jeśli nie wykorzysta w lecie tych dwóch tygodni, to każą mu wziąć cały miesiąc przed końcem kwietnia. Wpisywał się więc wtedy, gdy we dwoje mieli w zwyczaju losować jedno miasto na terenie Wielkiej Brytanii i zatrzymywali się tam na cały tydzień, by żyć życiem mugolów i zwiedzać ich zabytki. Po całym tygodniu pozostawania w niemal nienaruszonej trzeźwości, eksploatowany codziennie do granic możliwości, z odciskami na piętach i grubymi worami pod oczami, podkreślonymi przez koszmary, których nie mógł uciszyć ostrym smakiem alkoholu, zawsze odchorowywał. Ostatni tydzień urlopu przesiadywał w Wywernie właściwie od rana do nocy, lecząc umysł z tego corocznego szoku, kiedy przez czas dłuższy niż dwa dni utrzymywał pozory przyzwoitości.
Drugiego tygodnia zawsze tracił rachubę czasu. Teraz też tak było. Obudził się z ramionami pod głową i bólem, który wywoływał kant stołu wbijający się w żebra. Zmrużył z niezadowoleniem dopiero co otwarte oczy i niemrawo unosząc głowę, rozejrzał się tylko po to, by dojść do wniosku, że na zewnątrz Nokturn cieszy się popołudniowym relatywnym spokojem, a on wciąż tu jest, choć przysiągłby, że kiedy odpływał, nadal była noc. Być może Regis pomylił go z elementem wystroju i postanowił zamknąć lokal z nim w środku. Może dziś zamknięcie nie nastąpiło w ogóle. Henry’ego nie zdziwiłaby żadna opcja. W ciągu ostatnich lat spędził tu tyle wieczorów swojego życia, że z pewnością zdążył pokazać, jak bardzo nie interesowało go nic innego, niż napicie się w spokoju i kontemplowanie zawartości szklanki przez większość czasu. Regis również z całą pewnością dostrzegł już, że jego stały, cichy bywalec jest zupełnie nieszkodliwy i nie obrabowałby go nawet, gdyby zaoferowano mu za to nagrodę.
Henry niemal nigdy z nikim tu nie rozmawiał. Ubrany w czarną szatę, milczący, wiecznie z butelką whisky na stole, naprawdę mógłby robić za wątpliwy element dekoracji. Kiedy pierwszy raz przyszedł do Wywerny, był w takim stanie, że nie interesowało go, jak to się skończy. Przez pierwsze dni, nawet tygodnie, miał cichą nadzieję, że ktoś zakończy jego cierpienia. Jednocześnie nie miał ambicji nikogo do tego zachęcać. Nieznośnym zrządzeniem losu, nikt nie powziął sobie za cel pozbycie się tego zapijaczonego milczka. Choć „zapijaczony” to duże słowo w przypadku Henry’ego. Nawet, gdy był zupełnie spity, ciężko było to zauważyć na pierwszy rzut oka. Nigdy się nie awanturował, nie stawał się nader bardziej gadatliwy, a kiedy całkiem przeginał z alkoholem, po prostu zasypiał jak grzeczne dziecko.
Okazało się, że obudziło go lekkie zamieszanie przy barze. Wyprostował się z dyskretnym jękiem na ustach, ponieważ kości solidnym zgrzytem wyraziły swoje niezadowolenie z tytułu spędzenia całej nocy w tak niedogodnej pozycji. Zajęło mu chwilę, by odnaleźć się w głośnej rozmowie Regisa z wyraźnie niepasującą do tego miejsca, młodą dziewczyną, której twarz, być może permanentnie, dostosowywała się pod kolor oczu. Poza wyrzutami, których znaczenia nie mógł znać, zorientował się, że rudowłosa najwidoczniej szukała bezpiecznego kąta i z jakiegoś pokręconego powodu wybrała na swojego wybawiciela człowieka, który nie szczycił się najlepszą sławą. Henry spędził tu trochę czasu i dużo obserwował, bo taki już miał nawyk. Wiedział, że Regis nie jest zepsutą do cna szumowiną, pomyślał więc, że jedynym rozsądnym uzasadnieniem jest to, iż dziewczyna także ma tego świadomość. Jak wiadomo jednak, właściciel Wywerny nie był także dobrym samarytaninem, Henry’ego nie zaskoczyło więc, że panna nic nie osiągnęła. Życzył jej inaczej i zrobiło mu się szczerze szkoda tej nieznajomej istoty. Po tym, w jakich była emocjach i jak kurczowo ściskała to, co mogło być jej jedynym dobytkiem, domyślał się, że musiała wiele przejść. Nikt o jej wyglądzie, w ciuchach tej jakości, eleganckim zegarkiem na ręku i w tak młodym wieku, nie znajdował się w takich miejscach jak Wywerna bez powodu. Zwykle smutnego i jednocześnie takiego, którego nikt nie chce znać. Wzruszające pobudki generują współczucie, a to nie cieszyło się popularnością na Nokturnie.
Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak one  – upomniał się w myślach, kiedy dziewczę z miną zbitego psa przepraszało Regisa, wołając swoją pełną zrezygnowania postawą o trochę ciepła i pomocną rękę. Ona się już poddała, najwyraźniej praca w Wywernie była jej ostatnią deską ratunku i właśnie wypuściła ją z dłoni. Henry był prostym człowiekiem, gdy chodziło o istoty, które potrzebowały pomocy. Odruchowo chciał im jej udzielić. Martwił się podskórnie, gdy dziewczyna wychodziła na ulicę, choć tam zaczynało powoli zmierzchać, a te okolice nie były bezpieczne dla nieobytych z miejscem osób nawet za dnia. Nie ruszył się jednak z miejsca i z lekkim skrzywieniem zanurzył usta w szklance, gdzie wciąż była resztka złotego napoju. W tym miejscu miał tylko jedno zadanie – pić i zapomnieć, a już z pewnością nie wybawiać kogokolwiek z opresji. Próbował powtarzać to sobie również wtedy, gdy za murami baru usłyszał odgłosy szamotaniny. Ale jak mógł to zignorować? Kim by był, wiedząc, że to ta biedna dziewczyna, którą przed chwilą widział i która prawdopodobnie nie zasłużyła na to, co miało jej się stać? Przeklął w myślach i już jego mięśnie zadrgały, by podnieść rozluźnione ciało na nogi, kiedy Regis z podobną miną do tej Henry’ego, wyszedł zza baru, a potem z lokalu.
Będzie bezpieczna. Williamsowi ulżyło. Naprawdę nie chciał jakkolwiek mieszać się w życie Nokturnu. Nie chciał i nie mógł, bo tylko stosunkowa anonimowość pozwalała mu tutaj w spokoju pić, nie zwracając niczyjej uwagi. Nie miał przywileju odgrywania rycerza, choć myśl, że mógłby zginąć w ten sposób, była nawet kojąca.
Westchnął ze zmęczeniem, podniósł się z miejsca i wrócił do domu, tylko po to, by się odświeżyć. Godzinę później znów wisiał nad szklanką złotego płynu, z dwoma butelkami pod ramieniem, z ciekawością i niejakim zaskoczeniem obserwując pracującą w pocie czoła pszczółkę, która wniosła całkiem przyjemny powiew świeżości do pogrążonej w półmroku Wywerny. Nie potrafił nie uśmiechnąć się na myśl, że dopięła swojego i zyskała bezpieczny kąt. Wiedział, jak to działa. Weź przybłędę na chwilę, żeby nakarmić i oddać, a nim się obejrzysz dasz jej imię i mija kolejne kilka lat. Becca z pewnością nowego imienia nie potrzebowała, ale miał nadzieję, że ta zasada podziała także w jej sytuacji.
Wieczór spędził jak zawsze – wyciszał myśli, czasem z braku laku wodził spojrzeniem za czarującą Charlie, wypalał gardło oszczędnymi łykami. Zwykle nie upijał się do nieprzytomności. Dbał o to, by wejść w stan, który nie pozwalał mu zebrać złożonych myśli, a jednocześnie wciąż orientować się w otoczeniu i być w stanie wrócić do domu. Wczoraj… Wczoraj to był wyjątek.
Myślał już o zakończeniu swojej zwyczajowej randki z Ognistą, kiedy na krzesło naprzeciwko opadło wymęczone, zasapane dziewczę o włosach w kolorze marchewki. Najwidoczniej nie zauważyła, że skąpany w cieniu stolik jest okupowany przez ponurą postać, która równie dobrze mogłaby uchodzić za ducha. Przynajmniej do chwili, w której się nie uśmiechnęła, przykuwając uwagę do swojego delikatnego, ciepłego (i może trochę mętnego) spojrzenia, które pokazywało, że jednak jest człowiekiem.
– Jestem pewny, że Wywerna nigdy nie była tak czysta – skomentował lekko, uśmiechając się do roztrzepanych, pokrytych kurzem i niezgrabnie przyciętych włosów dziewczyny. – Jak się trzymasz? Regis, jak widzę, nie daje ci odsapnąć. – Henry tak rzadko cokolwiek mówił w tym miejscu, że zapewne osoby, które go stąd kojarzyły, mogły podejrzewać ciążącą na nim klątwę uniemożliwiającą komunikację werbalną. Wolał nie roztrząsać w myślach, czemu akurat dziś postanowił wypowiedzieć więcej słów niż przez ostatni rok przebywania tu niemal codziennie. Nie był może bohaterem na białym rumaku, ale pomyślał, że tej biednej dziewczynie po całym ciężkim wieczorze i okropnej nocy przydałby się choć jeden przyjazny uśmiech, skoro już przypadkiem postanowiła tu usiąść.

Naprawdę starała się wykazać. Rzetelnie wykonywała wszystkie zlecone jej przez Regisa prace, zdawała sobie bowiem sprawę, że ją sprawdzał. Nawet jeśli w głębi ducha pomstowała na jego złośliwość, trudno było bowiem innym słowem określić jego nakaz, aby radziła sobie bez użycia czarów, na zewnątrz starała się promienieć wdzięcznością i entuzjazmem. Z biegiem czasu przestało jej jednak starczać na to siły, aż w końcu, pomiędzy jednym zadaniem a drugim, opadła na najbliżej stojące puste krzesło, bo tak zakręciło jej się w głowie, że przestraszyła się, że upadnie. A po czymś takim Talbott na pewno uznałby ją za beznadziejny przypadek i kazał szukać zajęcia gdzieś indziej.
Faktycznie nie zauważyła, że przy stoliku siedział ktoś jeszcze. Mężczyzna jednak skrył się w cieniu tak skutecznie, że zmęczone oczy Becci nie zarejestrowały jego sylwetki, ani nawet na wpół pustego kufla stojącego na brzegu blatu. Podskoczyła zaskoczona, kiedy znienacka się odezwał. Przeniosła na niego spojrzenie, które nagle stało się znacznie bystrzejsze, jakby zmobilizowała w sobie resztki sił w celu skonfrontowania się z obcym natrętem. Cóż, na jej obronę przypomnę, że miała za sobą ciężki wieczór, a klienci Wywerny okazali się w dużej mierze skorzy do wygłaszania pod jej adresem niewybrednych komentarzy.
- Dziękuję. - wydukała z siebie, kiedy w końcu dotarło do niej, że nieznajomy był dla niej miły. Aż tak ją to zaskoczyło, że nie wiedziała co jeszcze dodać, choć zwykle nie brakowało jej słów. Zakłopotana jego badawczym spojrzeniem, przeczesała palcami włosy, starając się założyć nierówno obcięte kosmyki za uszy i choć trochę uporządkować fryzurę.
- Ja… - urwała i zaczerwieniła się, bo chyba nie powinna mówić niczego, co mogłoby w złym świetle postawić człowieka, który niedawno uratował jej tyłek. Problem polegał na tym, że absolutnie nie potrafiła kłamać i nawet jej nietrzeźwy rozmówca zorientowałby się zapewne, gdyby zaczęła kręcić. Poza tym nieznajomy był dla niej miły, a ona chyba potrzebowała się komuś wygadać.
- Nie jestem przyzwyczajona do fizycznej pracy. - zakończyła więc zgodnie z prawdą, uśmiechając się najszerzej, jak tylko potrafiła w obecnych okolicznościach. - A Regis musi przecież sprawdzić, czy w ogóle mu się tutaj do czegoś przydam. To dobrze. Może jeśli się postaram, będę mogła zostać tutaj na dłużej. - w jej głosie słychać było niestudzone pokłady nadziei na to, że wszystko się jakoś ułoży. Niezależnie od sytuacji, pozostawała niepoprawną optymistką.
- Pana towarzysze już sobie poszli? - zapytała po chwili ciszy, rozglądając się dookoła, jakby mogła nie zauważyć, że ktoś jeszcze znajduje się przy ich stoliku. Cóż, w pierwszej chwili nie spostrzegła przecież Henry’ego, więc taka ewentualność zawsze istniała. Poza tym, w swej naiwności nie potrafiła jeszcze zrozumieć, że nie każdy pił w kompanii, aby miło spędzić czas. Niektórzy mieli powody znacznie bardziej mroczne i skomplikowane. Teoretycznie zdawała sobie sprawę z istnienia takich osób, po prostu nie miała okazji żadnej z nich bliżej poznać.

Uśmiechnął się głębiej, ośmielająco, kiedy dziewczyna wyjąkała swoje podziękowanie w dość osobliwy sposób. Być może wcale by to nikogo nie zachęciło, gdyby Henry był trochę starszy i mniej urodziwy, ale nawet kiedy siedział osamotniony w najciemniejszym kącie niesławnego lokalu, potrafił wzbudzić zaufanie. Najwidoczniej Becca nie miała zamiaru zastanawiać się nad tym, jak czyste bądź nie są intencje Henry’ego i ostatecznie rozluźniła się trochę, dając sobie szansę na chwilę słabości i zwierzeń. Williams, gdyby tylko był pewien, że nowa pracownica Wywerny ukończyła dwadzieścia jeden lat, poczęstowałby ją swoim trunkiem, jednak nie wypadało mu stąd ni zowąd pytać o wiek, a nie miał najmniejszego zamiaru nielegalnie rozpijać kogokolwiek.
Wysłuchał Becci, oferując jej swoje pełne zrozumienia spojrzenie i delikatny, pokrzepiający uśmiech. Był kiedyś w tym miejscu, w którym ona była teraz. Wciąż pamiętał nieznośnie wyraźnie smród stęchlizny i wilgoć, z jaką stykał się każdej nocy, konfrontując swoje wyobrażenie o spełnianiu marzeń z rzeczywistością. Jego rodzice nie byli oszczędni w środkach, gdy zastrzegli, że jeśli nie spełni ich wymogów, odetną go nie tylko od swojego towarzystwa, ale także środków pieniężnych. Zrobili to niemalże w tej samej chwili, w której Henry pomyślał „nie potrzebuję was”. Myśleli, że wróci do nich, gdy tylko zazna trochę biedoty i zostanie pozbawiony poczucia bezpieczeństwa. Henry szedł w zaparte, ale gdyby miał być ze sobą szczery, nie był pewny, jak długo wytrzymałby w ten sposób, gdyby nie…
Wziął większy łyk ognistego napoju. Przeszłość, przeszłość, nic wartego choćby jednej głębszej myśli. Towarzysze. Czy poszli? Nie, to on poszedł.
Odkaszlnął cicho, co brzmiało jak lekki pomruk o bliżej nieokreślonej intencji.
– Początki zawsze są trudne – skomentował gładko, ignorując pytanie dziewczyny. – Jesteś zdeterminowana i nie boisz się pracy, to wystarczy. Poradzisz sobie – zapewnił, brzmiąc tak, jakby nie było nic bardziej oczywistego w świecie niż to, że Becca może osiągnąć wszystko, co tylko sobie wymyśli. Czasem zaskakujące bywało to, jak bardzo przekonująco i motywująco zarazem może brzmieć ktoś, kto zadzierał głowę, by móc dojrzeć to, co jeszcze kilka lat temu określiłby dnem ostatecznym.
– Tylko dlaczego Wywerna? – zaciekawił się, przekrzywiając nieznacznie głowę, jakby dzięki temu miał szybciej znaleźć odpowiedź. Był pewien, że dla osoby takiej jak Becca znalazłyby się lepsze miejsca. Musiała pochodzić z dobrego domu, skoro jeszcze kilka godzin temu wyglądała, jakby uciekła matce sprzed toaletki. To znaczyło, że miała obycie, musiała mieć również jakąś edukację. Nawet gdyby nie skończyła szkoły, prawdopodobnie ostatecznie byłaby w stanie znaleźć coś mniej… niebezpiecznego niż przytułek Regisa.

Prawdę mówiąc, ze swojego miejsca Becca wciąż niewiele mogła powiedzieć o wyglądzie Henry’ego, którego twarz przez większość czasu ukryta była w półcieniu. Nie odważyłaby się wysuwać przypuszczeń na temat jego wieku, a już na pewno nie urody. Pomijając zupełnie fakt, że choć potrafiła docenić estetyczną buzię, zwykle w ludziach znacznie bardziej pociągały ją poczucie humoru, empatia czy otwartość. Należała ponadto do tych prostodusznych osóbek, które na starcie obdarzały wszystkich kredytem zaufania oraz sympatii, zakładając, że każdy miał dobre intencje, dopóki nie udowodnił, że było inaczej. To pewnie tłumaczyło zresztą ten nieprzyjemny incydent sprzed kilku godzin, kiedy została napadnięta. Gdyby była mniej naiwna, nigdy nie zawędrowałaby na Nokturn z całym swoim dobytkiem i w ubraniach bogatej dziewczynki.
Najwyraźniej nie przyswoiła sobie jeszcze należycie lekcji, zgodnie z która w tych okolicach należało być ostrożnym w stosunku do napotykanych na swojej drodze ludzi. Nawet jeśli ta droga prowadziła z barowego kibla do schowka na mopy. A może po prostu Henry zdawał się być całkowicie niegroźny, kiedy tak uśmiechał się do niej ze zrozumieniem znad niemal opróżnionej szklanki po jakimś trunku. Niewątpliwie zaś dodawał jej animuszu fakt, że znajdowali się wewnątrz pubu, a za barem stał Regis. Nawet jeśli nie było to zamiarem Talbotta, po tym, jak ją dzisiaj uratował, zdecydowanie stał się dla niej czymś w rodzaju rycerza w lśniącej zbroi. Tylko jakoś nie widziała go zupełnie na białym koniu.
Chociaż to akurat mogło wynikać również z tego, że wszystkie swoje umysłowe siły zaprzęgła do wydobycia sensownego znaczenia z pomruku, który wydał z siebie Henry w odpowiedzi na jej pytanie. Niewiele jej jednak z tego wyszło, poza całkiem głupią miną. Na całe szczęście dalsza część wypowiedzi mężczyzny nie przypominała już bełkotu trolla i dała dziewczynie szansę na udział w dyskusji.
- To miło, że Pan we mnie wierzy. - stwierdziła zgodnie z prawdą i trochę rozluźniła spięte ramiona. Chyba naprawdę dawno nikt nie oświadczył z równym przekonaniem, że ma zaufanie do jej umiejętności przetrwania na tym groźnym świecie. Wszyscy, włączając w to jej przyjaciół, wydawali się przerażeni myślą, że ma zamiar na własną rękę nawigować pomiędzy niebezpieczeństwami, w nadziei na dotarcie do jakiegoś, bliżej nieokreślonego portu. Chyba powinna nieco bardziej ufać opiniom ludzi, którzy faktycznie ją znali, ale w tym momencie łatwiej było uznać, że to obcy człowiek miał w stosunku do niej rację.
Kolejne pytanie trochę ją zaskoczyło, chociaż, gdyby się nad tym zastanowić, było całkowicie logiczne. Henry nie był pierwszą osobą, która zauważyła, że Becca nie pasuje do tego miejsca. Ale przecież odkąd dokonała znacznych modyfikacji, to nie było już chyba aż tak źle?! A przynajmniej tak sobie powtarzała za każdym razem, kiedy mijała jakieś lustro.
- Regis też jest sierotą. - odrzekła w końcu, no bo odarta ze wszystkich warstw, w ten właśnie sposób przedstawiała się prawda (która, jak wiemy, była jak cebula). Sytuacja Becci była więc o wiele bardziej skomplikowana, ale nie mieli całej nocy, aby rozmawiać o jej życiu i wyborach, których dokonywała, odkąd tylko nabrała odrobiny własnego rozumu. Zresztą, ta najważniejsza decyzja została podjęta za nią. Może nawet wtedy, kiedy formalnie „nie było jej na świecie”, bo wciąż jeszcze pływała w brzuchu matki. Takie myśli nie przynosiły jej nigdy nic dobrego, otrząsnęła się więc z nich i skupiła na siedzącym naprzeciw nieznajomym.
- A u ciebie? - zapytała, nieświadomie porzucając nazywanie go panem. - Daczego Wywerna? - sprecyzowała, jakby Henry mógł nie zrozumieć, o co jej chodzi. Pozostawało jej mieć nadzieję, że nie przejdzie na język trolli, bo niestety nigdy nie przejawiała zdolności lingwistycznych.

Henry natychmiast dostrzegł, że dziewczyna jest kulturalna, ułożona i nieprzystosowana do środowiska, w którym się znalazła. Nie był to wyczyn, bo i ślepy zauważyłby, że za fasadą luźniejszego, podkreślającego atuty ubioru i niedbale przyciętych włosów, kryje się dziewczyna ubrana w schludną sukienkę, z zaplecionymi starannie warkoczami i wartościowymi rzeczami skrytymi w odmętach drogiej torebki. To nie było nic złego – Becca była tutaj dopiero pierwszy dzień. Rzecz w tym, że choć Henry nie znał tej dziewczyny, i tak robiło mu się nieprzyjemnie ciężko na myśl, że gdy za miesiąc wspomni ten dzień, po obecnym wrażeniu zostanie już jedynie głuche echo. To miejsce zniszczy kogoś tak delikatnego, a jeśli nie zniszczy – zmieni. Szkoda tak młodej i niewinnej osoby. Przecież jeśli ukończyła edukację, bez problemu dostałaby się na jakiś staż. Może nie zarabiałaby kroci, ale hej, ten jegomość tutaj z całą pewnością nie zapłaci jej choć złamanego pensa. Jeśli zaś Becca nie miała szansy skończyć szkoły, przecież są inne opcje, szanse edukacji i rozwiązania tego niekorzystnego połączenia. Ale Henry nie powinien się w to mieszać. Wiedział, że to nie byłoby mądre. Jednocześnie nie miał ochoty zostawić jej na pożarcie wilkom, obserwując jak z dnia na dzień cały kodeks moralny, który wyniosła z domu, burzy się pod presją otoczenia.
Regis też jest sierotą? Henry zamrugał automatycznie, wyrwany ze swoich zupełnie zbędnych rozmyślań i spróbował odnaleźć wątek, jakby rzeczywiście argument Becci miał jakieś sensowne podłoże. Może przez swoje zamyślenie nie usłyszał poprzedniej części jej wypowiedzi i niepotrzebnie próbował rozszyfrować kilka słów wyrwanych z kontekstu? Był aż tak pijany, czy to jednak dziewczyna palnęła czymś całkiem niespodziewanym?
– Ach tak – mruknął, widocznie zbity z tropu, a jego oczy mówiły, że wciąż bezskutecznie stara się dojść do procesu przyczynowo skutkowego (nie)stojącego za tą wypowiedzią. Zapytany o przyczynę swojego wyboru lokalu, niemal odpowiedział „Regis też jest przed trzydziestką”, ale szczęśliwie ugryzł się w język.
Złapał się na tym, że zaczęła interesować go historia Becci. Była sierotą, a jednak przyszła do Wywerny ubrana w ciuchy, na które sieroty zwykle nie mogą sobie pozwolić. Nie te, których ktoś wcześniej nie przygarnął. Skoro jednak została adoptowana, dlaczego musiała opuścić dom, będąc tak młodą i prawdopodobnie niegotową na tak duży krok? Zamiast jednak zastanawiać się na rzeczami, które Henry’ego wcale interesować nie powinny, wypadało odpowiedzieć na odbite pytanie.
Dlaczego Wywerna? Henry nie miał ochoty wracać do dnia, w którym pierwszy raz zawitał u Regisa. To był ponury i ciężki dzień. Ten, w którym uświadomił sobie, że nie ma już dokąd wracać, bo nie odważy się przejść przez próg domu, w którym żył przez ostatnie cztery lata. Szedł więc przed siebie, aż nie miał siły dłużej iść. Mało pamiętał z tamtego wieczoru, a jeszcze mniej z nocy, którą spędził w Wywernie. Wszystko znajdowało się za grubą mgłą złożoną z emocji, których nie jest w stanie unieść jedna dusza.
– Tu nie muszę się obawiać, że spotkam kogoś znajomego – wyjaśnił pokrótce, nie wchodząc w szczegóły, choć i tak odsłonił się bardziej niż miał w zwyczaju. Nadal jednakże nie czuł się najlepiej z myślą, że rozmowa niebezpiecznie zaczęła schodzić na jego temat. – Ukończyłaś Hogwart? – zainteresował się, dolewając w międzyczasie whisky do swojej szklanki. Może Becca z jakichś powodów po prostu nie wie, że ma przed sobą więcej, dużo lepszych ścieżek niż ta dziura pełna pijaków i bandytów? Może ktoś po prostu powinien ją uświadomić.
– Ach – uniósł spojrzenie znad przelewanego alkoholu, uświadamiając sobie nagle swój nietakt. – Nie przedstawiłem się. Henry – naprawił swój błąd, wieńcząc wypowiedź ładnym uśmiechem.

Obserwacje Henry’ego miały wiele wspólnego z rzeczywistością, może poza faktem, że wolała plecaki od torebek i w gruncie rzeczy wcale nie zależało jej na tym, aby posiadane przez nią przedmioty i ubrania były drogie — prawdopodobnie kompletnie nie potrafiłaby oszacować ich wartości, gdyby ktoś ją o to zapytał. Wiele to mówiło o jej charakterze i podejściu do rzeczywistości, może uspokoiłoby też Henry’ego, gdyby zdawał sobie z tego sprawę. Niełatwo ulegała wpływom, nawet surowe wychowanie, którego doświadczyła ze strony Crouchów nie zabiło beztroskiego, optymistycznego dziecka, które tkwiło w niej uparcie mimo upływu lat oraz oczekiwań otoczenia.
Nie umiała urządzić swojego życia tak jak wszyscy. Nie umiała myśleć tak jak wszyscy. Konfuzja, którą odczuwał Henry na skutek jej pozbawionej kontekstu odpowiedzi, była najlepszym na to dowodem. W jej głowie słowa te jak najbardziej miały sens: Regis przez długi czas był jedyną osobą, o której wiedziała, że jest sierotą jak ona i bardzo szybko stał się dla niej czymś w rodzaju autorytetu. Może brzmiało to absurdalnie, jeśli wiedziało się cokolwiek o przeszłości Talbotta, ale dla Bec najbardziej liczyło się to, że przetrwał, poradził sobie w świecie bez rodziny, bez koneksji, siłą własnych rąk. To dawało jej nadzieję, że też będzie tak potrafiła. Chyba przeoczyła to, jak drastycznie różniły się warunki, w których dorastali: on na ulicy, ona adoptowana przez bogatą rodzinę. Albo wolała po prostu o tym nie myśleć.
Koniec końców jej odpowiedź i tak wydała jej się mniej przygnębiająca od tej Heńkowej. Dla niej picie zawsze było zajęciem grupowym, elementem zabawy, sposobem na wspólne spędzanie czasu. Nie zdążyła jeszcze przywyknąć do widoku osób zapijających w samotności swój ból i życiowe rozczarowania. Mina jej zrzedła, choć przecież to ona była spocona i brudna po pracy, która większości osób wydawałaby się uwłaczająca. Rzadko brakowało jej słów, ale to był właśnie jeden z tych nielicznych momentów. Mogła tylko spoglądać na niego współczująco i zastanawiać się co takiego sprawiło, że unikał swoich przyjaciół.
- Teraz ja jestem twoją znajomą i jeśli wszystko pójdzie dobrze, to na pewno na mnie tutaj jeszcze wpadniesz. - stwierdziła w końcu, uśmiechając się do niego ciepło. - Mam nadzieję, że to cię nie odwiedzie od wracania do Wywerny. - dodała od razu, jakby naprawdę obawiała się takiej możliwości. Jak dobrze byłoby mieć jakąś przyjazną duszę na Nokturnie! Tak się przejęła jego problemami, że zupełnie nie spodziewała się zmiany tematu. Szczególnie na kwestię jej dotychczasowej edukacji.
- No oczywiście! - odpowiedziała natychmiast, chyba odrobinę urażona. Czyżby sprawiała wrażenie niezbyt inteligentnej? Żadna z niej geniuszka, ale zawsze radziła sobie całkiem nieźle z nauką.
- Becca. - odpowiedziała automatycznie, kiedy się przedstawił, wciąż roztrząsając w myślach możliwe powody, dla których Henry przypuszczał, że mogła rzucić edukację. Jakoś nie przyszedł jej do głowy ten najbardziej oczywisty: że szukała pracy na Nokturnie, w barze, godząc się ze sprzątaniem toalet w zamian za mglistą obietnicę udzielenia jej noclegu.

Henry był specyficzną osobą. Jego specyficzność miała szczególne podłoże w tym, jak żył do tej pory. Wciąż był młody, ale czasem wcale się tak nie czuł. Choć nadal nie sięgnął trzydziestki, poznał już wiele oblicz życia, zarówno od strony bogatego panicza, którego ojciec wciąż przeklina postępujący upadek systemu klasowego, jak i od strony młodzieńca pozbawionego dachu nad głową i niemal wszystkich oszczędności. Na swojej drodze spotkał przeróżnych ludzi, nigdy nie zdobył się na uprzedzenia, tak samo jak nigdy nie uniknął myśli przez lata skrobiącej ściany jego umysłu – jaką historię kryje ten człowiek? Ciekawość ludzkiej natury gryzła się z jego ogładą i niechęcią do wścibskości. Poznawał ludzi tak dobrze, jak mógł, tak blisko, jak mu pozwalali. Swoją wiedzę wykorzystywał na scenie, gdzie całkowicie przeinaczał się w kogoś innego. Gdy grał, nigdy nie był sobą, nigdy nie czuł własnych emocji. Stawał się tym, kogo przez kilka miesięcy dogłębnie poznawał. Tak był kiedyś. W dzisiejszych czasach Henry zwykle starał się stronić od cudzych historii. Ta strona jego natury kojarzyła mu się zbyt dotkliwie z tym, co pozostawił za sobą.
Czy potrafiłby odpowiedzieć, dlaczego nie powstrzymał się od zapytania Becci o jej życie? Tak. Prawdopodobnie tak. Przez ostatnie lata nie spotkał zbyt wielu ludzi, którzy mogliby okazać się interesujący – oczywiście unikał podobnych spotkań zupełnie świadomie. Pomyśleć by można, że Nokturn składał się z samych osobliwości, za których życiem musi kryć się niesamowita historia. Henry rzekłby, że niekoniecznie. Zdążył już dostrzec, że opowieści tych ludzi często pokrywają się w wielu sprawach, tyle tylko, że nie w takich, jak mógłby to sobie wyobrazić ktoś z zewnątrz. Historii takich, jaką mogłaby się stać ta dziewczyny, też było na pęczki. Tylko że to wszystko się jeszcze nie wydarzyło. Becca dopiero trafiła na Nokturn, a trafiła tu z ewidentnie dobrego domu i pełna zapału do rozpoczęcia nowego życia, choćby i w takim miejscu. Jednocześnie nie była jeszcze zepsuta, zachowała uprzejmość i pogodny uśmiech – a jeśli nie, była mistrzynią w sprawianiu pozorów. Henry dawno nie spotkał człowieka, którego przeszłość i motywy by go zainteresowały. Pazury skrobiące w ściany umysłu uaktywniły się, nim zdążył zdać sobie z tego sprawę. Stracił czujność, a teraz… wcale tego nie żałował. Chyba zapomniał już także, jak miła czasem potrafi być niezobowiązująca konwersacja z inną życzliwą duszą.
– To bardzo miłe, Becca. – Jego uśmiech był ciepły, choć być może tracił na swoim uroku, gdy jego połowę skrywał cień, grający w rytm płomieni kominka. – Mam taką nadzieję. – Nawet jeśli Becca nie mogła dostrzec dobrze Henry’ego, ton, jakim mówił, nie pozostawiał wątpliwości ku temu, jaką może mieć minę. Życzliwość, którą wokół siebie roztaczał, nie była częstym gościem na Nokturnie i rzeczywiście nieszczególnie tu pasowała. Wadziła jak głośno bzycząca mucha, która zagłusza każdy inny dźwięk.
Oparł policzek na palcach, a jego spojrzenie przybrało na intensywności, gdy patrzył na dziewczynę. Wyglądał, jakby chciał przejrzeć przez niewidzialną zasłonę, a mocniejsze wpatrywanie się w nią miało w tym pomóc. Jednocześnie miał wrażenie, że Becca byłaby w stanie wyśpiewać wszystko, o co tylko by zapytał. Jeśli tak było, z czasem pozbędzie się tej cechy. Henry nie chciał czekać, aż to się wydarzy.
– Nie myślałaś o podjęciu stażu? W ministerstwie zawsze znajdą się jakieś miejsca. Nie jest to może praca marzeń, ale – potoczył oczami po ścianach Wywerny, dzieląc się swoją powątpiewającą miną – to też na taką nie wygląda.

- No to załatwione! - rzuciła z nieproporcjonalnie silnym jak na okoliczności entuzjazmem. Mogłoby się wydawać, że Henry zgodził się na coś znacznie bardziej ekscytującego, niż tylko bycie jej znajomym, ale Becca chyba rozpaczliwie potrzebowała w tej chwili jakiejś przyjaznej duszy w swoim najbliższym otoczeniu. Był oczywiście Regis, który uratował ją i zaoferował jej dach nad głową, ale był przy tym uszczypliwy i bawił się jej kosztem. Nie miała mu tego za złe, wiedziała, że jest dla niego czymś w rodzaju wrzodu na dupie, który trzeba znosić, aż nareszcie zniknie. Henry natomiast, cóż, nie był rozwiązaniem jej problemów, ale stanowił wytchnienie dla jej strapionej duszy. Nawet jeśli sam wcale nie był człowiekiem lekkiego serca.
Kolejne pytanie sprawiło, że jej brwi zmarszczyły się lekko. Staż w Ministerstwie? To brzmiało poważnie, to brzmiało jak zobowiązanie długoterminowe, to brzmiało jak coś, czego człowiek powinien się podjąć kiedy już wie, czego tak właściwie chce od życia. A ona nie miała, mówiąc wprost, zielonego pojęcia, w jakim zawodzie by się widziała. Poza tym, staże zwykle nie dawały zbyt wysokiego dochodu, a już na pewno nie oferowano zatrudnianym dachu nad głową. Rozwój osobisty i kariera ustępowały zaś w jej przypadku bardziej naglącym potrzebom, jak na przykład bezpieczny kąt do spania. Nie wspominając już o tym, że nie uważała siebie za szczególnie kompetentną. Nie, nie równało się to podważaniu własnej inteligencji, po prostu brakowało jej chyba siły przebicia oraz umiejętności ignorowania cichego głosiku, który sugerował, że znalazłoby się wiele osób znacznie lepszych na każde stanowisko, do którego chciałaby aspirować. Sprzątanie kibli było zaś pracą na poziomie dostępnym dla każdego i w dodatku nieszczególnie pożądaną — to zaś zmniejszało jej konkurencję. Dodajmy, że przyszła tutaj z desperacji, gotowa chwycić się brzytwy, aby nie wylądować na ulicy. W innych okolicznościach zapewne dalej patrzyłaby przez okno, dumając o swojej przyszłości, ale nie robiąc nic, aby własnoręcznie ją zbudować. Za dużo żyła w swojej głowie, nie zostawało jej przez to zbyt wiele energii na życie w rzeczywistości. Powyższy strumień świadomości był jednak zbyt złożony, aby wykładać go Henry’emu już na pierwszym spotkaniu.
- Nie myślałam. - odpowiedziała więc po prostu, bo faktycznie ta opcja nigdy nie przyszła jej do głowy. Może dlatego, że obraz urzędniczki, który w niej przechowywała, absolutnie nie pokrywał się z tym, o czym marzyła dla siebie. - Ty pracujesz w ministerstwie? - zgadła, bo sam to miejsce zaproponował, to zaś sugerowało, że jest mu w jakiś sposób bliskie. - I jak ci się tam podoba? - Nie wyglądał na szczęśliwego, tyle mogła stwierdzić. Oczywiście powody tego stanu rzeczy były jej obce i nie musiały mieć nic wspólnego z miejscem jego pracy. Skoro zaś o miejscach pracy mowa, to Becca rozejrzała się w ślad za Henrym po wnętrzu Wywerny. Dla niej wciąż jeszcze wszystko było tutaj nowe i może w tym kryła się część uroku całej sytuacji, ale choć rozumiała, co jej towarzysz miał na myśli, nie potrafiła z czystym sumieniem zgodzić się z jego słowami. W końcu darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby!
- Może nie marzeń, ale zobacz, pracuję tutaj od kilku godzin zaledwie i już poznałam ciebie! Czy coś podobnego mogłoby wydarzyć się w ministerstwie? Poza tym robię coś, co ma sens. Co naprawdę komuś poprawi życie. No bo przecież kto nie czuje się lepiej, kiedy może korzystać z czystej toalety?

Staż w ministerstwie był rzeczą raczej poważną i wcale nie stanowił tak oczywistej opcji, jak przedstawiał to Henry. To stwierdzenie było prawdziwe przynajmniej dla tych, którzy nie posiadali żadnych koneksji. Z tymże Williams był absolutnie gotów poręczyć za tę nieznajomą, zagubioną duszę, a przynajmniej czuł tak w tej chwili, widząc jej upocone czoło i pamiętając, jak inaczej wyglądała jeszcze kilka godzin temu. Gdyby dziewczyna tylko wyraziła chęć spróbowania swoich sił w ministerstwie, Henry załatwiłby jej miejsce. Nie wiedział co prawda czy była bystra, ale nie oszukujmy się – to nie zawsze była konieczność, nie, kiedy zaczynało się pracę z polecenia. Zresztą, Henry miał nienajgorszą intuicję i wierzył, że nawet jeśli dziewczę jest naiwne, to niekoniecznie głupie. Poza tym z tą determinacją mogłaby zdziałać bardzo dużo, gdyby tylko zechciała.
Dobrze, musiał przyznać, że dziewczynie udał się ten przytyk, nawet jeśli nie miała złych zamiarów. W uszach Henry’ego jednak odbite pytanie brzmiało niemal identycznie jak „aha, i mam skończyć, jak ty?”. Posłał jej rozbawiony uśmiech i następującą po tym minę spod tytułu „no cóż, jest jak jest”. Nim odpowiedział rzeczywistymi słowami, Becca zdążyła jeszcze zasugerować, że czyszczenie kibli czyni ludziom więcej dobrego, niż praca w ministerstwie. A niech ją, może nawet miała rację. Henry parsknął cicho w reakcji i uniósł szklankę z resztą whisky.
– Za nasz wkład w życie społeczności w takim razie – zapowiedział relatywnie wesoło i dokończył drinka, po czym automatycznie sięgnął ku butelce. Ta jednak okazała się opróżniona, co spotkało się z niemałą dezaprobatą Henry’ego. Wieczór zapowiadał się milej niż zwykle, ale wciąż głównym jego celem w tym miejscu było pijaństwo. Obejrzał się więc na bar, po to tylko, by przekonać się, że Regis gdzieś zniknął i będzie musiał poczekać. Niemal westchnął na to odkrycie.
Okazało się, że Becca dość mocno przejęła się jego zawodem związanym z pustą szklanką, bo wzięła ją w rękę i wstała z zapałem, zapowiadając, że zaraz wróci z alkoholem. I rzeczywiście, moment późnej była z powrotem, a szklankę wypełniał po brzegi złoty płyn, który do złudzenia przypominał to, co pił zazwyczaj. Gdy upił trochę, miał przedziwne wrażenie, że smak jest jednak nieco… inny, a na dodatek płyn wydaje się wypalać dziurę w gardle. Musiał napiąć wszystkie mięśnie twarzy, żeby się nie skrzywić. Powinien to odstawić, ale to był pierwszy dzień pracy Becci, a ona wydawała się taka szczęśliwa, że może pomóc. Nie miał serca wykazać się niewdzięcznością. Niewiele, naprawdę niewiele później okazało się to błędem.
– Powiem ci, Becca, że miło popatrzeć na młodą osobę, taką jak ty. – Jego język zaczął się poważnie plątać i słowa nie brzmiały do końca tak, jakby chciał, ale co tam! Ważny był przekaz przecież. – Nie zrozum mnie źle, nie że ja jestem stary czy coś – zastrzegł, mrużąc oczy i szybkim ruchem oblizał usta, żeby upewnić się, że wciąż je ma, bo tak jakby dziwnie odrętwiały. – Tylko ty masz tyle… tego no… zapału w sobie. Miło popatrzeć, miło. Ja to bym strasznie nie chciał, żebyś to straciła, wiesz. – Upił większego łyka, już nie zwracając żadnej uwagi na palące aspekty trunku.
– No nie chciałbym. Ty też byś nie chciała skończyć jak ja, co? – Zaśmiał się, jakby właśnie powiedział coś naprawdę przezabawnego. Dobre to to, co pił. Cokolwiek to było. I wieczór miły. I fajnie sobie pogadać. Ot co. A co się będzie powstrzymywał. Czemu miałby nie pogadać? Trza ostrzec dziewczynę, póki można, no.

Nie chciała go urazić, na pewno nie! Po prostu nie wyglądał na szczególnie szczęśliwego, a w głowie Beczki praca w Ministerstwie nie przypominała spełnienia marzeń. Tak jakoś dodała do siebie dwa do dwóch i wyszło jej cztery. Ale wynik tego równania mógł przecież być inny! A już na pewno nie chciała zasugerować, że czyszczenie kibli było bardziej wartościowe od pracy w Ministerstwie Magii. W gruncie rzeczy nie miała nic przeciwko urzędnikom, czy aparatowi władzy w ogóle. Szanowała ich pracę, zdawała sobie bowiem sprawę, że stoją pomiędzy nimi a kompletnym chaosem organizacyjnym. Nie zmieniało to jednak faktu, że z jej perspektywy ich obowiązki malowały się jako przeraźliwie nudne. A ona miała dwadzieścia lat i wesołe usposobienie. Szukała czegoś, co budziłoby w niej więcej emocji. Kible były tutaj może niezbyt fortunnym przykładem, ale na pewno wywoływały w niej głębokie obrzydzenie, a to już coś. W każdym razie coś innego niż znudzonie i obojętność.
Nie miała drinka ani w ogóle żadnego napoju, więc tylko skinęła głową z uśmiechem, kiedy Henry rzucił swój toast. Szybko zorientowała się, że został bez alkoholu, najwyraźniej wbrew swojej woli. Też rozejrzała się za Regisem i, podobnie do Williamsa, stwierdziła jego nieobecność. Wobec czego postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce! Cieszyło ją, że mogła zrobić coś miłego dla mężczyzny, który okazał jej sympatię. Przecież to nie mogło być znowu aż tak skomplikowane, prawda? Może nie posiadała żadnych szczególnych kompetencji, ale zdarzało jej się w przeszłości przelewać ciecz z jednego naczynia do drugiego. Ba! Jeszcze jako bobas bawiła się w ten sposób w piaskownicy, nalanie jednego drinka nie powinno więc stanowić dla niej wyzwania. Porwała zatem pustą szklankę sprzed nosa Henry’ego i pełna animuszu udała się za ladę, ignorując sceptyczne spojrzenia siedzących w pobliżu klientów Wywerny. Mogła popatrzeć na nich z góry i stwierdzić z wyższością, że tutaj pracuje. Może nie było to do końca zgodne z prawdą, ale dostatecznie jej bliskie, że przeszłoby jej przez gardło. Pomijając fakt, że naprawdę chciała w to wierzyć.
Nie chciała natomiast aby Regis przyłapał ją na kombinowaniu za barem, dlatego postanowiła się sprężać. Szybko okazało się, że jej optymizm był niewczesny, a mnogość rozmaitych butelek i kurków zwyczajnie ją przerastała. Postanowiła kierować się kolorem i szybko napełniła szklankę po brzegi czymś, co z wyglądu przypominało trunek, którym do tej pory raczył się jej towarzysz. Nawet gdyby znała się na alkoholach, zajęłoby jej chwilę nauczenia się co, gdzie i jak. A ona była przecież totalnie zielona w kwestii napojów procentowych, wobec czego postanowiła być całkiem z siebie zadowolona. Ostatecznie podołała przecież zadaniu! Dostarczyła Henry’emu alkohol, który - sądząc po tym, jak szybko go w siebie wlewał - całkiem mu zasmakował (chociaż czy alkohol mógł w ogóle smakować?).
A potem zaczął bełkotać i trochę się przestraszyła. Czy Regis trzymał też za barem jakieś eliksiry? Może niechcący nalała Henry’emu naparu splątanego języka albo wywaru z bełkotnika pospolitego, czy coś w tym rodzaju. Przyciągnęła do siebie kufel mężczyzny i powąchała go ostrożnie, starając się zapanować nad paniką. No, nie, pachniało normalnie, jak alkohol. Czyli teoretycznie tak, jak powinno.
- Nie wyglądasz staro. - pocieszyła go, ponownie podsuwając mu szklankę, bo nie bardzo wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Żałowała, że nie wzięła sobie wody, ale wolała nie zostawiać teraz Henry’ego samego. Bo podczas kiedy on się śmiał, jej zrobiło się go szkoda. W naturalnym dla siebie odruchu przesiadła się na krzesło bliżej niego i ścisnęła palcami jego chłodną dłoń. Miała nadzieję, że poczuje się dzięki temu lepiej, pomimo jej średnio przyjemnego zapachu.
- Uważam, że gdybym skończyła tak, jak ty, to wcale by nie było aż tak źle. Zostałabym przecież dobrym człowiekiem, a to najważniejsze. - stwierdziła gorąco, absolutnie przekonana o swojej racji. - Poza tym, przecież nie może być aż tak źle, prawda? - dodała, bo naprawdę się przejęła. Życzyła mu w życiu wszystkiego, co najlepsze, tymczasem w rzeczywistości on chyba był daleki od szczęścia czy nawet zadowolenia ze swojego życia.
Gdyby nie była sobą, gdyby nie była tak prostolinijna, otwarta i empatyczna, pomyślałaby zapewne, że to całkiem dobry żart, że ktoś tak nieusatysfakcjonowany własnym losem próbuje jej doradzać.

Henry rzeczywiście nie wyglądał staro. Wręcz przeciwnie. Gdyby przymrużyć oko na jego podkrążone powieki i poszarzałą cerę, wyglądałby raczej jakby ledwie co świętował swoje dwudzieste drugie urodziny. Inaczej rzecz się miała, gdy przychodziło mówić o odbiorze jego osoby, o tym jak widział się sam i jak postrzegali go inni. Czuł się bowiem jakby miał przynajmniej dwie dekady więcej niż w rzeczywistości. Ludzie też nieraz mówili mu, że jest nader poważny na swój wiek. Kiedyś taki nie był. Dawniej śmiech rzadko kiedy opuszczał jego gardło, a rumieńce policzki. Był w ciągłym biegu, aktywny towarzysko, zawodowo, społecznie, a to tempo odbijało się na jego obliczu, jednakże w całkiem pozytywny sposób. Wiecznie roztrzepany, roześmiany i pełen entuzjazmu. Wtedy czuł się młody i widział przed sobą możliwości. Teraz czuł się jak osiemdziesięciolatek, który przeżył wystarczająco, by pogodzić się z myślą o braku jakichkolwiek innych perspektyw i szykowaniu gruntu pod własną śmierć. Wyczekiwał jej. Nie miał odwagi przyspieszyć spraw i myślenie o końcu trochę go wyczerpywało, ale wiedział, że ten dzień przyjdzie lada chwila. Duchem był naprawdę stary i nad wyraz zgorzkniały. A po magicznym trunku, którym się właśnie opijał, te cechy stały się wyjątkowo wyraźne. Henry dotąd nie mówił o swojej przeszłości, o emocjach i tęsknocie z nią związanych. Nie mówił tego także po alkoholu. Ale dziś wypił coś, co wprowadziło go w zadziwiający, niecodzienny stan i nazajutrz będzie dziękował, że nie pamięta dokładnego przebiegu rozmowy oraz wydarzeń.
– Eeeeee, byłoby strasznie, nie skończ tak jak ja – zalecił, robiąc nienaturalnie szeroki ruch głową, którego cel miał pozostać na zawsze niejasny. Zastygł jednak natychmiast, kiedy zdał sobie w końcu sprawę z tego, że dziewczyna od jakiegoś czasu trzyma jego dłoń. Zmrużył brwi i oczy, jakby zastanawiał się naprawdę intensywnie co począć z tym dziwnym stanem rzeczy. – Żonę mam – wybełkotał w końcu błyskotliwie, przenosząc swoje przymglone spojrzenie na twarz dziewczyny. Dokładnie w sekundzie, w której to zrobił, zapomniał całkiem, o czym myślał przed chwilą, tak samo jak o obecności obcego dotyku na swoim ciele.
– Nie skończ jak ja – przypomniał, nie będąc pewnym, czy już jej to polecił, czy jeszcze nie zdążył. Może przyszłoby mu się łatwiej skupić na obecnym wątku, gdyby nie splątane spojrzenie i rozjeżdżające się sylwetki. – Ja zostawiłem wszystko w co wierzę. Nawet moja różdżka jest lepsza – posłużył się zagadkowym skrótem myślowym, który bez kontekstu miał z pewnością tyle samo sensu, co „Regis też jest sierotą”. – Wiesz, jak lubisz czyścić kible to… hm ale tu gorąco… – upił łyk niezidentyfikowanego napoju, aby pomóc sobie w podtrzymaniu rozmowy – jak coś lubisz to rób to do końca życia, o. Cokolwiek. Tak trzeba – rzekł z przekonaniem, akcentując swoje słowa mocnym skinieniem głowy i choć przez chwilę wydawało się, że ta już zostanie dziwnie zwieszona z podbródkiem opartym o klatkę, uniósł ją zaraz równie gwałtownie co opuścił. Moment później wyciągnął ramiona na stole i z cierpiętniczym westchnięciem ułożył policzek na jego chłodnej powierzchni.
– Wątpię, że to kible. Co byś chciała robić do końca życia, hm? – przymknął oczy na moment, ale nic z tych rzeczy – jego umysł wcale, a wcale nie miał zamiaru udać się na zbawienny spoczynek. Był teraz wyjątkowo aktywny i skory do przelewania mało składnych myśli na niewspółpracujący język. – Potańczyłby – zauważył niewyraźnie, stukając nogą w rytm muzyki i nucąc sobie gardłowo wygrywaną melodię. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz tańczył ani kiedy ostatni raz cokolwiek nucił. Bardzo dawno temu, kiedy jeszcze miał na to siłę i nie czuł się winny za każdym razem, gdy poczuł choćby coś, co przypominało niewyraźny zarys szczęścia. – Dużo tańczyłem na scenie – wyszeptał jeszcze ciszej z zamyśleniem i niejakim zdziwieniem, jakby o tym fakcie zapomniał, choć wydawałoby się to niemożliwe. Tak naprawdę przecież niczego nie zapomniał, tylko zamiatał to pod mentalny dywan i udawał, że nie istniało.

Nie zdążyła jeszcze zareagować na ponowne polecenie, aby nie skończyła jak on, kiedy padło z jego strony kolejne zaskakujące stwierdzenie. Co do tego wszystkiego miała żona? Czy była elementem tej przeraźliwej rzeczywistości, której Becca powinna starać się uniknąć? Właściwie to Hale nie zastanawiała się do tej pory zbyt wiele nad zamążpójściem (chociaż pewnie powinna, biorąc pod uwagę próby wyswatania jej, regularnie podejmowane przez Crouchów), ale chyba chciała pewnego dnia spotkać kogoś tak niesamowitego, żeby rozważyć spędzenie z nim reszty życia. Absolutnie nie przyszło jej natomiast do głowy, że uwaga Henry’ego mogła mieć związek z faktem, że w przypływie współczucia chwyciła jego dłoń.
- Ja, eeeee, gratuluję? - wydusiła więc z siebie, no bo co miała właściwie zrobić z tym wyrwanym z kontekstu oświadczeniem? Chyba złożenie powinszowań było społecznie wskazanym rozwiązaniem jej rozterki? Gdyby tylko wiedziała, że dalej będzie jeszcze bardziej absurdalnie, może zatrzymałaby się nawet przy temacie tej żony.
Zamiast tego westchnęła ciężko, kiedy Henry po raz kolejny spróbował wymusić na niej obietnicę, że nie skończy jak on, chociaż nadal nie wyjaśnił, na czym miałoby to konkretnie polegać. Albo nie polegać. Na pracy w Ministerstwie? Sam jej przed chwilą proponował staż. Na małżeństwie? Na spędzaniu wolnych wieczorów na upijaniu się w samotności? Ta ostatnia opcja brzmiała sensownie, a poza tym Bec zależało na uspokojeniu Henry’ego, ścisnęła więc mocniej jego dłoń i zapewniła go:
- Postaram się. - No bo pewności mieć nie mogła, prawda? Los bywał przewrotny. Williams chyba jej nie dosłyszał albo zignorował jej słowa, myślami już przy czymś innym.
- Twoja… różdżka w coś wierzy? - zapytała zdezorientowana, bo powoli przestawała podążać za związkiem przyczynowo skutkowym w wypowiedziach swojego towarzysza. A umysł miała całkiem gibki, jeśli chodziło o tego typu sprawy! Była w zasadzie mistrzynią w tematycznych przeskokach i to czynionych całkowicie na trzeźwo! Henry jednak zaczął ją przerastać. Słuchała go z wyrazem najwyższego skupienia na twarzy, jakby nadal oczekiwała, że słowa wychodzące z jego ust mogą okazać się czymś w rodzaju prawdy objawionej. W gruncie rzeczy (gdyby ktoś jeszcze go potrzebował) był to ostateczny dowód na to, jak bardzo nie przystawała do barowej rzeczywistości. Każdy przecież by jej poradził, żeby nie szukała sensu w ględzeniu pijanego.
- Ja, hm, no jasne, że nie! - zapewniła go, puszczając w końcu jego dłoń i pocierając palcami piegowaty nos. - Czy w ogóle ktoś rzeczywiście marzy o takiej pracy? - zapytała retorycznie, bo odpowiedź wydawała się oczywista. Inna sprawa, że:
- Ja po prostu nie wiem, co chciałabym robić, rozumiesz? Jak to znajdę, to będę się tego trzymała - złożyła mu kolejną obietnicę, odsuwając od siebie poczucie żalu, że na Henrym nikt nigdy jej nie wymusił. Jej towarzysz zdecydowanie nie zajmował się na co dzień tym, co stanowiłoby spełnienie jego marzeń. Takie osoby chyba nie upijały się do nieprzytomności w towarzystwie małolat cuchnących publiczną toaletą.
- Kto? - rzuciła nieprzytomnie i faktycznie rozejrzała się dookoła, w poszukiwaniu jegomościa, który (zgodnie z oświadczeniem Henry’ego) by potańczył. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że Williams miał na myśli siebie samego. Prawie palnęła się dłonią w czoło.
- Tańczyłeś na scenie?! - powtórzyła za nim, a oczy zrobiły się jej dwa razy większe. - Jesteś tancerzem? - Pewnie bardziej pasowałaby tutaj forma czasu przeszłego, ale przecież Bec chodziło o coś więcej niż wykonywany przez niego zawód. Raczej o to, czy to właśnie tancerzem Henry czuł się w środku.

Do uszu Henry’ego bez przeszkód docierały wszystkie słowa Beki, ale już tylko blisko połowa z nich forsowała swoją drogę do umysłu. Reszta wylatywała drugim uchem i popadała w niepamięć, toteż Henry nie zanotował nawet zarówno gratulacji, jak i pytania o różdżkę. Dopiero po tych kilku słowach jego skupienie znalazło swój balans i pozwoliło na przetwarzanie obserwacji, choć żeby to miało miejsce, musiał groteskowo zmrużyć oczy i wydąć usta, jakby chciał te wszystkie zdania zassać, co by przypadkiem nie znalazły drogi ucieczki.
Udało mu się skupić na tyle, by znów odzyskać zdolność rozmowy i podnieść tułów z pozycji leżącej do względnie prostej, choć wciąż niebezpiecznie zawieszonej nad stołem. Z jego gardła wydobył się przeciągły pomruk zastanowienia, kiedy dziewczyna zapytała czy rozumie. Tak naprawdę… chyba nie do końca mógł to zrozumieć. Wiedział, o czym Becca mówi, spotkał wielu ludzi, którzy na którymś etapie życia borykali się z tym, co ona przeżywała teraz, ale on sam nie miał takich doświadczeń. Miał wrażenie, że od zawsze wiedział, co zamierza robić i jak ma zamiar być zapamiętany. Nie było dnia w jego życiu, gdy musiał zatrzymać się w miejscu i zastanowić nad tym, co dalej. Dążył do celu, który wyklarował mu się już za dziecięcych lat, a potem… Potem, gdy to wszystko się zawaliło, nie myślał o niczym. Dał sobie podyktować drogę do przetrwania i usłuchał ojca, nie znajdując siły na cokolwiek innego niż automatyczne, podstawowe funkcjonowanie.
Ostatecznie pokiwał głową z aprobatą dla podsumowania dziewczyny, bo skoro zamierzała się trzymać tego, jak już to znajdzie, to chyba wszystko dobrze, nie? Byle robiła wszystko w zgodzie ze sobą. Cóż, wierzył, że zobaczenie przed sobą takiego nędznika, jakim był on sam, będzie dla Beki świetną motywacją na przyszłość. W końcu kto chciałby choć przez chwilę wyobrazić sobie siebie w podobnym położeniu? Perspektywa takiego życia musiała przerażać.
– Kto? – powtórzył automatycznie, zaskoczony i sam zaczął się rozglądać, jakby spodziewał się, że mają niespodziewanego gościa, nie powiązując przy tym pytania dziewczyny ze swoimi własnymi słowami. Przy tym dziwnie się ożywił, z kolei, kiedy Becca z entuzjazmem zareagowała na wspominkę Henry’ego o tańczeniu, jego buzia instynktownie się rozpromieniła. Sama z siebie, ot po prostu… wyszczerzył się jak dzieciak i odmłodniał o kilka lat.
– Uwielbiam tę piosenkę! – zakrzyknął, najwidoczniej ani przez moment nie mając zamiaru odpowiadać na pytanie Beki i nim ta mogła jakkolwiek zareagować, ten już łapał ją za dłoń (kij z żoną!), ciągnąc w stronę bardziej otwartej przestrzeni, gdzie natychmiast wprawił ciało swojej przymuszonej partnerki w piruet.
Tutaj światło było wyraźniejsze i całkiem dobrze oświetlało ich sylwetki, chyba pierwszy raz pozwalając im na ujrzenie się w pełnej krasie. Henry nie wyglądał na pijanego, a raczej na rozentuzjazmowanego. Jego nastrój z jednej chwili zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni, a oczy błyszczały mu radośnie, kiedy poruszał się w rytm muzyki, zachęcając do tego samego swoją partnerkę. Uśmiechał się do jej roztrzepanych, rudych włosów i przyjaznej twarzy, lawirował tak przez chwilę, która wydawała mu się trwać wieki i chyba na krótką minutę zapomniał kim jest i że ma jakąkolwiek historię. Uwielbiał tę piosenkę. A cokolwiek miał w swojej szklance, zadziałało przez moment jak narkotyk, który uaktywniły wspomnienia, jakich przecież tak bardzo nie znosił. Ale… Jakkolwiek mocno ten trunek by nie działał, wydawało się, że równie szybko tracił swoje magiczne właściwości wypierania rzeczywistości. Przy którymś obrocie bowiem, Henry poczuł się jak wybudzony ze snu i przez chwilę nie wiedział, jak się tu znalazł. Zatrzymał się dość nagle, co zaburzyło równowagę Beki, na szczęście jednak udało mu się podtrzymać ją w pionie w ostatniej chwili. Zamrugał oczami bez zrozumienia, wyglądając na dość oszołomionego.
– Ja… – zaciął się, powoli zabierając ręce z ciała dziewczyny i z zakłopotaniem odgarnął z czoła włosy, które przez całe te wygibasy znalazły się w całkowitym nieładzie i właśnie atakowały jego oczy. – Przypomnij mi, co było w tej szklance? – obejrzał się na stół z jakąś nieufnością, ale uśmiechał się lekko, jakby przepraszająco. Wciąż kręciło mu się w głowie i zdecydowanie czuł się pijany, ale jego język nie plątał się już tak bardzo.
– Wybacz. Musiałem zepsuć ci wieczór, nie wiem co… Um. W porządku? – jego palce gładziły rozgrzany kark, kiedy uśmiechał się nieco pewniej, uprzejmie i zdecydowanie nie tak szeroko i szczerze jak chwilę temu, kiedy brał Bekę w obroty, a sam przekonywał się, że jego ruchy taneczne miały się równie dobrze, co sześć lat wcześniej.

Nie spodziewała się, że zostanie tego wieczora porwana do tańca. Prezentowała się na tyle… nieatrakcyjnie po sprzątaniu toalety, że samą gotowość odbycia z nią rozmowy poczytywała za przejaw wyjątkowego altruizmu. Kiedy więc Henry, nieoczekiwanie odzyskując kontrolę nad ciałem, które jeszcze przed chwilą wydawało się wykonywać ruchy zupełnie niezgodne z zamiarami właściciela, poderwał się z krzesła i chwycił jej dłoń, bez zastanowienia spróbowała wysunąć ją z uścisku palców Williamsa. Dopiero przed chwilą ta sama dłoń trzymała szczotkę od kibla! Oczywiście, że potem ją umyła, ale jakoś… no nie wiem, nie czuła się w tej sytuacji najlepiej. I nie miało to nic wspólnego z henrykową żoną. Właściwie to myśl o niej nie pojawiła się nawet w głowie Beczki, nie tym razem, pewnie dlatego, że Hale w żaden sposób nie łączyła propozycji tańca z próbą flirtu czy czegokolwiek innego, co byłoby niestosowne w wypadku jej partnera.
Kiedy jednak nie udało się jej wyswobodzić, nakazała sobie wyluzować. No bo skoro Henry sam z siebie inicjował ten taniec, to przecież nie mógł mieć nic przeciwko jej aktualnej dyspozycji. Zamiast więc opierać się dalej, uśmiechnęła się szeroko i przyspieszyła kroku, aby zrównać się z mężczyzną.
- Tak, to bardzo fajna piosenka. - odezwała się do niego i prawie wywinęła orła, kiedy ni z tego, ni z owego zafundował jej piruet. Cóż, jeszcze nie wiedział, jaką była gapą. Na szczęście tym razem nikt nie ucierpiał, chociaż była blisko wywrócenia najbliższego stolika, co pewnie skończyłoby się dla niej tragicznie — jakoś wątpiła, aby Regis miał wysoką tolerancję do przybłęd robiących mu bałagan w lokalu. Na szczęście Henry dostatecznie dobrze wiedział, co robi, aby poprowadzić ją ku bezpieczniejszej części parkietu, z dala od wszystkich możliwych wypadków. Właściwie to taniec okazał się całkiem miły i Becca nie mogła przestać się uśmiechać. Miała wrażenie, że oboje doskonale się bawią (równocześnie fundując niezły kabaret wszystkim dookoła, co potwierdzała mina wokalistki), dlatego tak zszokowała ją nagła zmiana nastroju Williamsa.
- Ja… eee, alkohol? - odpowiedziała na jego pytanie, nagle ponownie boleśnie świadoma tego, jak bardzo jest spocona i brudna w związku ze wszystkim, co zdążyło jej się przytrafić w przeciągu ostatnich godzin. Z zakłopotanym wyrazem twarzy opuściła dłonie wzdłuż ciała i przestąpiła z nogi na nogę.
- Wybacz? - powtórzyła po nim z niekrytym zdziwieniem, zupełnie skonfundowana. - Absolutnie nie zepsułeś mi wieczoru, wręcz przeciwnie! Jesteś świetnym tancerzem! Nie spodziewałam się tego - pochwaliła go, uśmiechając się promiennie. Jednak coś w jej oczach sugerowało, że wcale nie była aż tak beztroska. - Wszystko w porządku? - zapytała, bo choć znali się zaledwie od kilkudziesięciu minut, naprawdę zdążyła polubić tego faceta.

Alkohol. Henry miał co do tego poważne wątpliwości. Owszem, czymkolwiek uraczył przed kilkoma chwilami swój żołądek, zdecydowanie alkoholem było zaprawione, ale jeśli chodziło o bazę dla tegoż podejrzanego trunku – może lepiej jednak nie wiedzieć. Najważniejsze, że nie działało zbyt długo, bo patrząc na to, jak niebezpiecznie Henry rozluźnił się przez te kilka minut, chwilę później mógł zacząć wydziwiać rzeczy, jakich nie dałoby się odwrócić. A on lubił ten lokal i lubił po cichu pić, zaszyty w kącie, nie zwracając na siebie uwagi, dlatego też wolałby nie robić nic, co zmusiłoby go do zmiany miejsca swoich wieczornych wypadów.
Henry popatrzył na dziewczynę z odbijającym się na jego twarzy zaskoczeniem, kiedy ta entuzjastycznie zapewniła, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, a on jest świetnym tancerzem. Mało tego, zatroszczyła się o niego samego. Było to o tyle zaskakujące, że ze wszystkich miejsc, w jakich Henry się pojawiał, to było ostatnie, gdzie spodziewałby się doświadczyć takiej życzliwości. Niemal absurdalne. Na tyle, że nie umiał powstrzymać krótkiego, cichego parsknięcia, naznaczonego nie tyle rozbawieniem, co może podszytym sympatią niedowierzaniem.
– Wszystko w porządku – potwierdził z łagodnym uśmiechem, poprawiając szatę, która przykrywała ładnie już wygniecioną koszulę. Teraz, gdy trochę otrzeźwiał, a przed sobą miał wycieńczoną dziewczynę, która z pewnością wolałaby położyć się do łóżka, niż zabawiać przypadkowego pijaka, doszło do niego, że najwyższy czas wrócić do manier cywilizowanego człowieka i opuścić przybytek. – Miła z ciebie dziewczyna, Becca. Uważaj na siebie, bo Regis nie zawsze zdąży cię uratować, a Nokturn to paskudne miejsce. Lepiej, żebyś się tu nie rozgościła – mówił już dużo bardziej przytomnie niż podczas ich osobliwej rozmowy przy stoliku, w międzyczasie kładąc przed sobą plik pieniędzy, który powinien pokryć wszelkie wydatki, jakich dopuścił się tej nocy, a już nie pamiętał. I tak zawsze płacił z nawiązką.
– Na pewno się jeszcze zobaczymy – rzucił w ramach pożegnania i na odchodne krótko machnął ręką, obdarzając Bekę przyjaznym uśmiechem. Naprawdę miał nadzieję, że dziewczyna szybko znajdzie swój cel i nie zabawi tutaj długo. Pewnie dlatego po tym dniu za każdym razem, gdy się widzieli, czuł się coraz bardziej poirytowany tym, że wciąż jest tam, gdzie ją zostawił. Skłamałby jednak, gdyby powiedział, że tylko go to denerwowało, bo choćby nie przypuszczał, od rozmowy do rozmowy, coraz bardziej się do tego roztrzepanego, niezdarnego rudzielca przywiązywał i stała się jedyną z niewielu osób, przed którymi czasami zdarzyło mu się nieco otworzyć.

[z/t]