Zaklepane, nie sprzedane [Udo x Claudia]

30 sierpnia 1980

Lombard był otwarty od niecałego miesiąca, ale zdobał zdobyć jakąś taką nieśmiałą popularność. Było za wcześnie, by mówić o stałych, wiernych klientach czy towarach, które zawsze musiały zejść, ale Shacklebolt dałby głowę, że nie miał najgorszych początków. On już umiał obsługiwać klienta, szkolił w tym zakresie siostrę (choć to chyba za dużo powiedziane), ale czasami brakowało mu rąk do pracy, gdy załatwiał coś z gangiem, a Nene wróżyła na boku. Ostatecznie dał więc ogłoszenie, iż szuka nowej duszyczki do załogi. Był gotów nawet oddać jedną półkę na produkty nowego pracownika, jeśli przez to nie poszedłby siedzieć, bo kto wie co tam by takowy posadził?
Na razie jednak nie zgłosił się nikt, komu by dał pracę, więc musiał się spóźniać na spotkania gangu dla dobra swojego interesu. Musiał mu dać czas na rozruch i przyniesienie jakichś zysków mając nadzieję, że cały projekt nie okaże się klapą finansową. Niby to się zdarzało w biznesie, ale ktoś tak gorącokrwisty jak Udo nie mógł tego przyjąć spokojnie.
Nie miał jednak czasu się tym zamartwiać ani planować, bo usłyszał dzwoneczek, a przez drzwi przeszła młoda kobieta. - Dzień dobry – przywitał się tak przyjaźnie i profesjonalnie, jakby to nie był Nokturn. Może to była zła taktyka w takim miejscu, ale czymś musiał się w końcu wyróżnić. - Czego pani trzeba? - spytał, gotowy do wyjścia zza lady i przeszukiwania półek, i tak zabezpieczonych przed złodziejami. Skoro o tej porze i tak było mało klientów to mógł się postarać zdobyć jakiegoś pierwszego stałego.

O tym, że życie bolało, przekonała się już w momencie, kiedy rodzice zdecydowali się pojechać do Włoch – a ona postanowiła pozostać w Wielkiej Brytanii. Ojciec chyba przeczuwał, że Claudii będzie ciężko, dlatego dał jej namiary na znajdującą się w Anglii dalszą rodzinę, która pomogła jej, owszem, ale…
Nie chciała mówić, że to było za mało. Wcale nie. Ale oczekiwała od życia czegoś innego. Czegoś więcej. Chciała przede wszystkim spełniać się, na własnych warunkach, robić to, co kochała. A przy okazji zarobić pieniądze niezbędne do przeżycia.
Zarabiała je, ale niekoniecznie tak, jak by sobie tego życzyła.
Mieszkając na Pokątnej, znała w miarę dobrze wszystkie nowinki sklepowe. Zwiedziła chyba wszystkie zakątki, z który mogła wycisnąć wszystko, by tylko urozmaicić swoje laleczki – ale nie odwiedziła jeszcze jednego, dość świeżego miejsca, niedawno otwartego lombardu. Dlatego to on był jej dzisiejszym celem.
Od wejścia w nozdrza uderzył ją zapach nowości oraz drewna – lubiła ten zapach. A rozglądając się po półkach sklepowych, próbowała wyłapać coś, co mogłoby wpaść jej w oko, urozmaicić kreację jakiejś malutkiej piękności. Czegokolwiek.
Nie miała możliwości rozejrzeć się zbyt szczegółowo, bo niemalże od razu przed jej twarzą wyrósł mężczyzna, z całkiem przyjaznym wyrazem twarzy. Prawie jak nie na Nokturnie. Aż dziwne.
— Em… jakichś malutkich ozdób do malutkiej sukienki? – spytała dość dziwnie i niepewnie, w dodatku krzywiąc się, gdy m, n i b zabrzmiały w jej ustach tak nędznie. Ale w żaden sposób nie potrafiła ominąć tych słów czy zastąpić je takimi, które nie sprawiałyby jej problemu.

Klientka była ładna, choć wydawała się trochę zagubiona i nieśmiała. Nie była raczej Brytyjką, przynajmniej nie z pochodzenia ileś pokoleń wstecz. Ale w sumie to był Londyn, nie charakterystycznymi cechami wyglądu należało się kierować podczas oceny pochodzenia. Sam Udo czuł się bardziej związany z tym krajem niż Nigerią, ale to ze względu na szkołę i ilość czasu spędzaną w tym rejonie. Nie, żeby w ogóle nie zdarzało mu się tęsknić za cieplejszymi klimatami, ale w dalszym ciągu deszczowa Brytania była mu bliższa. Jeśli jakimś cudem dołączyłby do Rady Starszych to z pewnością nie przynależałby do tej afrykańskiej części.
Nie mówiła wyraźnie z niezrozumiałego dla niego powodu, dlatego upewnił się: - małych ozdób? - po czym pomyślał chwilę i zaczął grzebać w jakimś pudełku. Miał naprawdę różne rzeczy tutaj, dużo ściągnięte na czuja, ale ludzie raczej nie handlowali ozdobami do małych sukienek. Czyżby dziecięcych? Nie miał pojęcia.
- Na pewno mam koraliki, cekiny i piórka, jeśli coś takiego panią interesuje - powiedział, po czym położył pudełko na blacie, aby mogła się przyjrzeć temu, co wygrzebał. - Nie wiem jednak, czy o to chodziło - przyznał, mając wątpliwości. Co jak co, ale nie spodziewał się szukania ozdób do czegoś takiego przez jakiegokolwiek klienta. Może powinien to sobie zapisać w pomysłach na jakąś dostawę? Ostatecznie się na to rzeczywiście zdecydował i zapisał na kawałku pergaminu ukrytym pod ladą. Jak na razie i tak najczęściej ludzi interesowały zegarki z jakiegoś powodu.

Na moment obleciał ją strach, że mogła faktycznie niewyraźnie wypowiedzieć cel swojej wizyty. Szczególnie, gdy sprzedawca powtórzył po niej… Ale… ale powtórzył dobrze, więc może nie było tak źle? Miała nadzieję…
Wyciągnął jakieś pudełko, a Claudia z lekką obawą i lekką ciekawością przyglądała się, jak szperał w nim przez moment. Potem wymienił, co w nim może mieć, ale… ale to wszystko brzmiało jakoś banalnie. Potrzebowała czegoś innego.
Na szczęście mężczyzna też przysunął ku niej pudełeczko i chociaż faktycznie dostrzegła cekiny, koraliki i piórka, szukała wzrokiem czegoś innego.
W końcu znalazła – kilka kolorowych guziczków, mieniących się różnymi barwami. Wciśnięte w róg pudełka. Pozwoliła sobie wyszperać je spomiędzy rzeczy i położyć na blacie. Pierwotnie były niewidoczne, ale Mancini miała wyjątkowy dar znajdowania takich malutkich cudeniek.
— A to? Po ile one są? – tym razem udało jej się nawet nie zaseplenić, z czego była bardzo dumna!

---

Wykorzystuję przewagę sokole oko
Wykonuję przy okazji wyzwanie Kim jesteś? Jesteś zwycięzcą

Klientka zaczęła grzebać w pudełeczku, a on wygrzebywać nowe ogłoszenie o poszukiwaniu pracownika. Poprzednie chyba nie było zbyt atrakcyjne, no i zawiesił w słabym miejscu, ale jak zawiesi na szybie od drzwi, by była dobrze widoczna z zewnątrz to może kogoś zachęci? Bardzo by chciał, z siostrą będzie mu wtedy prościej. Obecnie nie mogli tego samego dnia za bardzo zrobić sobie wolnego.
Po chwili przykleił je zaklęciem i zadowolony wrócił do zajmowania się Claudią. Spojrzał na to, co wyjęła z pudełeczka, po czym próbował sobie przypomnieć po ile chciał to sprzedawać. To były jedne z najtańszych rzeczy w jego sklepie. Wreszcie machnął ręką na to czy dobrze pamiętał cenę. - Jeden za dwa knuty. Pięć guziczków za dziewięć knutów - stwierdził, po czym dopytał uprzejmie: - Zapakować?
Nie miał pojęcia w co miałby zapakować, ale to będzie improwizować. Może po prostu w papierową torebeczkę? To zawsze był dobry wybór do nieostrych rzeczy.

Chociaż sama skupiona była na wygrzebywaniu guziczków, kątem oka wciąż rejestrowała, jak sprzedawca wyszukiwał jakiegoś skrawka papieru, a potem przylepiał go do drzwi lokalu. Ciekawa była, co wywieszał. Może wiadomość o jakiejś promocji? Albo godziny otwarcia? Nie, te chyba już wisiały…
Kiedy wrócił i podał jej cenę, sięgnęła po sakiewkę. To nie był jakiś strasznie wygórowany koszt, więc od razu położyła kilka monet na blacie (nie, żeby i tak potrafiła się targować) i zastanowiła się przez moment.
Zapakować?
W zasadzie, miało to sens. Przynajmniej się nie zgubią.
— Tak, poproszę – rzuciła, uśmiechnęła się blado i uciekła spojrzeniem.
W sumie pan sprzedawca był nawet miły… Nie czuła się jakoś niekomfortowo w jego obecności. Dość miła odmiana, jeśli brać uwagę to, że samo wyjście na ulicę sprawiało jej ogromny problem.

Przeliczył knuty, by zgodnie z ich ilością zapakować odpowiednią ilość guziczki. Torebka na nie była prosta, bo z brązowego papieru, ale przynajmniej było widać, że tu raczej nie ma niczego, co warto by ukraść. Lepiej dla niej.
Podał jej zakup, a potem schował otrzymane pieniądze. - Coś jeszcze? - spytał uprzejmie. Gdy już było jasne, czy coś jeszcze dokupi i gdy wyczuł dobrą okazję postanowił ją spytać o coś jeszcze. - Nie masz może znajomego, który akurat szuka pracy? - wyglądała młodo, więc a nuż znała kogoś, kto szukał okazji życia. Na to przynajmniej liczył. Nokturn był słaby do szukania pracowników, bo wszyscy mieli wiadome skojarzenia i przychodzili często nieodpowiedni ludzie.

Odebrała od sprzedawcy brązową torebkę i już ją miała chować do swojej własnej, kiedy usłyszała pytanie. Czy coś jeszcze? Zastanowiła się, przebiegając spojrzeniem przez sklepowe półki. Na pierwszy rzut oka nie zdawało jej się, że by czegoś potrzebowała… a nawet jeśli, to budżet miała mocno ograniczony, więc…
Gdy pokręciła, jak na zawołanie ta kwestia też mogła się rozwiązać.
Przez chwilę się wahała, nie będąc pewną, czy aby na pewno w ogóle się do tego nadaje. Ale z drugiej strony, potrzebowała jakiejś pracy i pieniędzy, przecież nie może ciągle żyć i narzekać, że nic nie zarabia, kiedy potrzebowała czegoś do odłożenia na własny sklep…
— Tak właściwie… - zaczęła dość niepewnie, błądząc spojrzeniem gdzieś po bokach sklepu – to ja bym szukała.
Świetne pierwsze wrażenie…

Ludzie raczej nie interesowali się tak małymi świecidełkami, więc Udo nie wiedział, co o tym myśleć. Chyba co najwyżej to, że raczej nie zdobył stałej klientki, skoro nie była zbytnio zainteresowana. Z drugiej czy potrzebował za stałego zakupowicza kogoś, kto kupowałby najwyżej drobiazgi za parę knutów? Za to raczej się nie utrzyma.
Ale dziewczyna mogła rozwiązać jego inny problem.
Szukała pracy? Idealnie, może dałaby się sprawdzić od ręki. Kwestia, czy jego oferta pracy by jej na pewno pasowała. Potrzebował kogoś, kto ogarnie sprzedaż, rozkład przedmiotów na półkach, będzie umiał się targować (a przynajmniej się postara) i kogo nie męczy ogólnie robota w handlu. Sam oferował przeciętne wynagrodzenie (tylko dlatego, że rodzina mu dała hajs na własny biznes) i był gotów się targować o inne kwestie. Kwestie urlopów, grafik czy cokolwiek innego.
Z drugiej nie wiedział, czy nieznajoma się nadaje. Fakt, na pierwszy rzut okaz przyjęłaby nawet słabą pensję, ale potrzebował kogoś, kto nie da sobie wcisnąć wszystkiego. - Cudownie! - ucieszył się mimo to. - Właśnie jedyne ogłoszenie wywiesiłem na drzwiach, więc możemy podejść, byś zerknęła na warunki, a potem je przedyskutować - zaproponował, chcąc sprawdzić reakcję. A potem pewnie zaproponować dzień próbny czy coś.

Jak na ogólną prezencję Claudii, właściciel lombardu zdawał się bardzo entuzjastycznie nastawiony do jej kandydatury na stanowisko (chyba) sprzedawcy. To chyba dobrze… nie…?
Z lekkim sceptycyzmem zmieszanym z odrobiną nadziei spojrzała na niego, a potem na drzwi. Ach, więc to właśnie zawieszał, kiedy tutaj przyszła. Co prawda niewiele mogła zrobić z tą informacją, ale przynajmniej teraz już wiedziała.
Pokiwała głową w ramach akceptacji jego propozycji. Tylko zastanawiała się… co miała mu więcej powiedzieć?
— Na stanowisko sprzedawcy? – wolała dopytać. Bo równie dobrze mógł szukać kogoś do sprzątania. Nie, żeby się do tego nie nadawała, w sumie do tego chyba nawet lepiej niż do rozmawiania z ludźmi… ale potrzebowała czegoś teraz, natychmiast, od ręki. Nie miała wielu pieniędzy, rodzice też nie mogli jej utrzymywać, nie chciała brać aż tak wiele od rodziny, więc… Cokolwiek będzie przydatne.

Każdy byłby pewnie entuzjastycznie nastawiony na jego miejscu, gdyby potrzebował pracownika na już. A najlepiej nawet wcześniej. A wszystko po to, by mieć jakiś czas po godzinach pracy i móc rozwijać swoją pasję.
No cóż, w końcu człowiek nie powinien żyć samą pracą, prawda?
- Tak. Zresztą wszystko tu jest - wskazał na ogłoszenie. Płaca przeciętna, przynajmniej jak na Nokturn, możliwości ustalania grafiku i dni wolnych, zarezerwowania półki z własnymi produktami dla siebie. Były również wypisane obowiązki, wśród których niestety było lekkie sprzątanie, ale od czego były zaklęcia? Albo skrzaty. On akurat korzystał w tej materii z usług skrzata, ale przecież Claudia go nie wezwie w razie co, bo nie był na jej usługi, a nie chciał, by do niego pisała. Jeszcze go sowa dopadnie z listem w trakcie wyścigu, on przerażony go przerwie, że coś się stało, a tam "potrzebuję skrzata". To by była dopiero siara.
- Jedyne czego wymagam, to dnia próbnego, żeby wiedzieć co ktoś umie albo czy ma szansę się nauczyć tego, co potrzebne - rzucił. Ale to chyba powinno być oczywiste. Raczej nikt nie brał osoby z ulicy zakładając, że to dobry traf od tak.

Kiedy Udo wskazał jej ogłoszenie, Claudia podeszła do niego bliżej, aby przeczytać wypisane na nim warunki. Wcześniej nie miała okazji, więc… zajęło jej to chwilę, nim odczytała i przetworzyła.
Nie miała za bardzo wymagań. Nie wiedziała też za bardzo, czego powinna oczekiwać i czy powinna się targować. Może nie. Chyba nie? Wszystko zdawało jej się w porządku… Wynagrodzenie normalne. Grafik mogła sobie też ustawiać. Półka z własnymi produktami… może mogłaby wstawić swoje lalki…? Te, które miała, kurzyły się w końcu w mieszkaniu… Sprzątanie nie było najgorszym, co musiałaby zrobić, poza tym od czegoś miała przecież różdżkę.
— Okej – odpowiedziała mu, podnosząc spojrzenie z ogłoszenia na niego. – Co miałabym zrobić?
Bo oczywistością było, że była zainteresowana pracą.

z/t x2