KP Daisy B. Williams

Karta postaci

Imię i nazwisko: Daisy Bluebell Williams
Data urodzenia: 1 X 1954
Znak zodiaku: waga
Imiona i nazwiska rodziców:

• Madoc Williams (czysta) – sędzia Wizengamotu, były auror. Kiedy poznał moją mamę w Rumunii, był już wdowcem i miał syna, Aidena.
  
  Rozwiń

  Mój tata to odważny i sprawiedliwy człowiek. Wiem, jaką opinię mają ludzie tacy jak on, prawnicy, aurorzy, osoby w systemie – ale mojemu ojcu naprawdę zależy, chociaż popełnia błędy i nie wszystkie jego wyroki są szczególnie popularne. Kiedy postanowił poświęcić się swojej ścieżce kariery, pieniądze już miał i, jak mówi, „ani dnia w swoim życiu nie przepracował dla galeonów”. Mógł zająć się robotą biurową, jak dziadek i wujek Marc, lecz zamiast tego wybrał tę drogę. Chociaż po latach pracy w zawodzie jego zdrowie niedomaga (stracił lewą rękę, cierpi z powodu zespołu stresu pourazowego i bezsenności, ma problemy z sercem, a odkąd zamordowano Aidena, robi się coraz bardziej milczący i zamknięty w sobie), co zmusiło go do „pracy w tym cyrku”, jak nazywa Ministerstwo, „jako klaun w todze”, to wciąż daje z siebie wszystko. Przychodziły do niego pogróżki, odbyło się już kilka zamachów na jego życie, próbowano go przekupić – nic z tego.
  Rzadko bywa w domu i prawie nigdy go nie widuję. To cena, jaką muszę płacić za bycie córką wybitnego czarodzieja. Nie zawsze dogadujemy się jako ludzie, właściwie to często się kłócimy, bo – jak to z wybitnymi czarodziejami i stróżami prawa bywa – jeśli coś nie jest tak, jak mój tata chce, to jest źle. Może czyni go to zdeterminowanym i skutecznym sędzią, ale wyjątkowo upierdliwym rodzicem, pozbawionym delikatności, którą czasem trzeba się wykazać w wychowywaniu młodej dziewczyny.
  Gdy byłam młodsza, zawsze powtarzał mi – kłóciliśmy się o to do znudzenia – że muszę nadać mojemu życiu kurs, bo inaczej skończę jak moja matka, całe życie polegając na mężczyznach i swojej urodzie. „Musisz mieć cel, Daisy. Nie pozwól być sobie tylko ładną twarzą. Jesteś na to zbyt mądra”.
  Tata nigdy nie pozwolił mi oprzeć całej mojej tożsamości na chwiejnym uroku półwili. Bardzo go kocham. Tylko on mi został.
• Gisela (wila) – nieobecna.
  
  Rozwiń

  Kiedy byłam mała, moja mama zawsze wołała na mnie „mică bestie”. Podobno to rumuńskie na „mała bestia”.
  Byłam bardzo, hm, energicznym dzieckiem. Gdy się gniewałam, inni dorośli zaczynali krzyczeć albo płakać ze strachu – mój własny tata, chociaż jest jednym z najodważniejszych ludzi, jakich znam, potrafił cofnąć się przezornie, jakby bał się, co mogę zrobić. Ale moja mama nie bała się nigdy. Wzdychała tylko: „i co teraz, bestyjko?”, ledwo zwracając uwagę na moje krzyki i płacze. „Co, potworku? Długo będziesz się tak drzeć?”. Czasami ignorowała mnie, jakby mnie tu wcale nie było. Czasami odkrzykiwała, jakby chciała mi udowodnić, że też tak potrafi, a nawet głośniej. A czasami wzdychała cicho, odkładała szczotkę, gazetę, to, co akurat miała w ręce, i patrzyła na mnie długo i w milczeniu, aż musiałam na nią spojrzeć, żeby sprawdzić jej dziwną reakcję. I kiedy już patrzyłam, wyciągała język. Albo robiła zeza. Chciała mnie rozbawić, żeby mi przeszło.
  Potem sadzała mnie na kolanach przed lustrem i podziwiała ten widok: ona, pełnokrwista wila, i jej śliczny, jasnowłosy bobas. Byłyśmy jak z obrazka. „Złość piękności szkodzi”, jej ulubione powiedzonko. „Ta druga się tak nie wścieka. Ale mi trafiłaś się ty, co, mică bestie?”. To były jedne z niewielu chwil, kiedy mama naprawdę poświęcała mi uwagę.
  A potem znikała. To w jej naturze: zostawiać mnie i tatę, jakbyśmy niewiele dla niej nie znaczyli. Kolekcjonuję jej wiadomości jak ciekawostki – ma bardzo ekstrawagancki styl informowania o poważnej decyzji rzucenia swojej rodziny. Raz napisała „odchodzę, ureguluj to” na rachunku od modystki. Raz wysłała mi do Hogwartu wyrwaną z „Czarownicy” stronę z zakreślonym modelem sukni i dopiskiem „załóż to na kolację u Marca i Margred. Ja odchodzę”. Na pocztówce z Cardiff: „mnie już tam nie ma” (zgaduję, że znalazła w tym humor). Musi pisać dużo tych wiadomości, bo ciągle odchodzi ze skradzionymi ze skarbca mojego taty pieniędzmi. I wraca, kiedy się kończą.
  Kiedyś panikowałam i chciałam jej szukać, bo przecież coś może się jej stać, bo przecież to moja mama. Teraz – nie wiem, gdzie jest teraz i chyba mało mnie to obchodzi. Poradzi sobie. I pewnie kiedyś wróci, ale mam dość cieszenia się jak głupi piesek, gdy Gisela już raczy się pojawić w moim życiu, i szczerze: po tym, ile krzywdy wyrządziła mojemu tacie, mam nadzieję, że stanie się to nieprędko.

Krew: zależy, kogo spytasz. Czystość krwi w rodzinie Williams to kontrowersyjny temat, a Daisy pochodzi z linii, która od pokoleń brata się z mugolami. Według jej najbliższych, nieco urojeniowo przekonanych o swoim statusie: czysta. Zresztą, jakie to ma znaczenie? Dla niej nie ma żadnego.
Status majątkowy: wielka osobistość z Pokątnej
Miejsce zamieszkania: chociaż już dawno powinna się wyprowadzić (i przez jakiś czas rzeczywiście wynajmowała mieszkanie w Londynie), to nadal mieszka w rodowej rezydencji w Cardiff, gdzie opiekuje się swoim upadającym na zdrowiu i samotnym ojcem – ale równie często znajdziesz ją na kanapie w szpitalnej dyżurce, kiedy nie ma siły, czasu albo ochoty wracać do Walii
Wykształcenie: Hogwart, Slytherin
Miejsce pracy/wyuczony zawód: uzdrowiciel na oddziale magopsychiatrii w Szpitalu św. Munga; wolontariuszka w placówce opiekuńczo-wychowawczej na Nokturnie

Cechy wyglądu

Wzrost: 165 cm
Waga: 57 kg
Kolor włosów: jasny blond
Kolor oczu: błękitne
Budowa ciała i postura: Chodzi wyprostowana, żwawym, żołnierskim prawie krokiem, jakby zawsze gdzieś było jej śpieszno i zawsze wiedziała, gdzie idzie, z wysoko uniesionym podbródkiem. Chociaż na pierwszy rzut oka nie powiedziałbyś może, że jest z wyższych sfer – zwłaszcza, że ubiera się dość niedbale – to trzeba przyznać, że roztacza wokół siebie pewną onieśmielającą aurę elegancji i zdeterminowania, może właśnie ze względu na to, jak nosi się po ulicach. Trudno nazwać ją drobną mimo jej niewysokiego wzrostu. Jej ramiona są zaskakująco silne (siłowanie się z pacjentami to najlepszy trening). Ma zgrabną, kobiecą sylwetkę, ale nie eksponuje jej zbyt często: szpital to nie rewia mody. Nokturn tym bardziej.
Znaki szczególne: walijski akcent, charakterystyczny dla okolic Cardiff; wielkie, niebieskie oczy, czujne i „dobre”; zaskakująco głośny śmiech; szeroki, szczery uśmiech; jasne, niepoukładane loki; parę wyblakłych blizn tu i tam – pamiątki po jej gwałtownych napadach gniewu – w tym jedna, wąska i podłużna, na czole, w miejscu, w którym Aiden uderzył ją na głodzie narkotykowym
Preferowany ubiór: Jeśli nie jest akurat w szpitalnych szatach, ubiera się wygodnie i dość dziewczęco, zazwyczaj po mugolsku. Trampki, bo musi dużo biegać; sweter, który pierwszy wpadł w ręce, kiedy o piątej wyczołgała się z łóżka; para dżinsowych dzwonów. Biele, brązy, pudrowe róże, niebieszcze, zielenie i żółcie – to jej zwykła paleta kolorów, którą dobrała zresztą, żeby wzbudzać zaufanie w pacjentach i wywierać wrażenie przystępnej. Na wydarzenia, kiedy musi prezentować się profesjonalnie, a nie jak weekendowa opiekunka do dziecka (jak już określano jej styl), ma parę drogich, wyjściowych szat. W czasach, w których jeszcze imprezowała, często można było ją zobaczyć w dramatycznym makijażu, brokatach, cekinach, piórach – wciąż trzyma te ekstrawaganckie ubrania w szafie na specjalne okazje.

Umagicznienie

Specyfikacja różdżki: 12 i ½ cala, angielski dąb, włos z głowy wili, dość sztywna; jest bardzo smukła i prosta, elegancka, ale nosi na sobie ślady częstego używania. Wili włos w rdzeniu pochodzi z głowy matki Daisy.
Bogin: Kobieta przemieniona w harpię: ramiona gęsto pokryte białymi piórami, dłonie zakończone długimi szponami, kły, czarne, nieludzkie oczy. Pomyślałabym, że to ja sama, ale mnie i tę fałszywą wilę dzielą niewielkie różnice, które upodabniają ją bardziej do mojej matki.
Amortencja: silny, ziołowy aromat eliksirów leczniczych; ostra nuta środków dezynfekujących, spod której przebija mocny zapach pasty do polerowania miotły; słodkie lody waniliowe; rozgrzany piasek; lakier do włosów; sceniczny kurz; ta dziwna, niezidentyfikowana mieszanka woni kosmetyków i perfum, którą czujesz, kiedy wchodzisz do drogerii; stare pergaminy; dym nikotynowy; cedr.
Widok z Ain Eingarp: Aiden nadal żyje i jest zdrowy. A ja mam kogoś, z kim mogę jeść pudełko lodów na spółkę.
Zwierzę totemiczne: niedźwiedź
Archetyp: opiekun
Poziom spaczenia: 1
Reputacja: 1

Przeszłość i przyszłość

Podsumowanie posiadanej wiedzy i umiejętności:

Rozwiń

Na wielu rzeczach się nie znam. Nie znam się nawet na ludziach – nie mówcie nikomu. A może inaczej: częściej ich nie rozumiem niż rozumiem.
Odczuwam czasem, że od magopsychiatrów wymaga się, żeby byli wyroczniami i jednym spojrzeniem potrafili przeczytać cię od twojej najwcześniejszej traumy w dzieciństwie do ostatniej wizyty w toalecie, żeby nigdy się nie mylili i zawsze byli mądrzejsi. Nie dziwię się temu. Kiedy już pokonujesz swoje własne lęki przed społeczną stygmatyzacją i przychodzisz do Munga, żeby prosić o pomoc z chorobą tkwiącą w głowie, chcesz wierzyć, że lekarz, do którego się zwracasz, będzie ponad pomyłki, migreny, złe nastroje, niewyspanie i inne kłopoty, które cię przerastają. Dobrze jest utrzymać przed pacjentami tę iluzję: wtedy czują się bezpieczniej, a ich komfort jest najważniejszy. Nie winię ich, że są w stanie mnie odczłowieczyć, żeby poczuć się lepiej. To część tej odpowiedzialności, na którą zdecydowałam się, zostając lekarzem – i tyle. Ale wam mogę zdradzić mój sekret, co?
Są książki, podręczniki, artykuły naukowe, wszystkie napisane przez ludzi mądrzejszych ode mnie, są protokoły postępowania, zasady etyki lekarskiej, wszystko czarno na białym. Na papierze dobrze to wygląda. Jest jasne: choroba, symptomy, sposób leczenia. Taka czujesz się mądra, kiedy robisz notatki i zakreślasz je kolorowymi markerami. W swoich marzeniach zmieniasz życia i czytasz pacjentów bez żadnej pomyłki. A potem zaczyna się praca i okazuje się, że pacjent to nie tylko zbiór symptomów, ale prawdziwy człowiek – i najczęściej nie masz dla niego zbyt wielu odpowiedzi, a jedynie więcej pytań.
W ciągu mojej dziewięcioletniej kariery (jakie poważne słowo, kariera – zbyt dostojne na bieganie po Mungu i picie ohydnej kawy w litrach) byłam już okrzyczana (nie zliczę), opluta (zbyt wiele razy), pobita (zdarzyło się) i osikana (raz). Raz w nokturnowskim domu opieki mój podopieczny – bardzo uroczy chłopczyk, Robert – opowiedział mi, jak z koleżanką zaplanowali moje morderstwo, ale pokłócili się i nic z tego nie wyszło, „i on to w sumie się cieszy, bo bardzo mnie lubi, ale Tris jest o panią zazdrosna i pewnie nadal chce panią zajebać”.
Trudno to wszystko zrozumieć. Ale muszę próbować. Chcę próbować. Nikt mnie nie zmuszał, żebym została magopsychiatrą – sama chciałam. I choć na początku był to wybór trochę przypadkowy, z czasem odkryłam w sobie, jak niektórzy by to nazwali, powołanie – albo po prostu wyrzuty sumienia.

W szkole byłam dobra z zielarstwa, eliksirów i magii leczniczej – i, od dziecka myśląc o drodze uzdrowiciela (chociaż nigdy nie sądziłam, że naprawdę nią podążę; wydawała mi się za trudna), do tych przedmiotów przykładałam się najbardziej. Resztę zaniedbywałam na rzecz treningów, teatru, imprez, życia towarzyskiego – wszystkiego, co wydawało mi się nieskończenie bardziej ciekawsze. Przez pierwsze lata mojej edukacji przepłynęłam właściwie bez wysiłku, wykorzystując swój urok osobisty, trzepocząc rzęsami, ściągając i kombinując – aż nie znalazłam w sobie motywacji, żeby nadać swojemu życiu konkretny cel.

Koncepcja gracza: Kim jestem? To dość poważne pytanie na sam początek.

Rozwiń

Gdybym miała jakoś podsumować moje życie, powiedziałabym, że to historia buntów, głupich decyzji i – czasami – miłości. I świetnej muzyki. Żadnej dobrej historii nie można opowiedzieć bez muzyki.

She's Not There, The Zombies.

Mam takie zdjęcie z wakacji, jedne z niewielu, na których nasza rodzina jest razem. Na późniejszych fotografiach zawsze kogoś brakuje, najczęściej mamy, która, jak już ustaliliśmy, ma bardzo liberalne podejście do swoich obowiązków rodzicielskich i małżeńskich – ale na wielu nie ma taty (można się domyślić, że w czasie robienia zdjęcia był na akcji, w sądzie, w gabinecie, w Ministerstwie, na Nokturnie albo gdziekolwiek indziej, gdzie akurat działy się rzeczy wielkie i poważne), a na paru również Aidena, który akurat wymyślił sobie dobrą wymówkę albo (w lepszych czasach) stał za aparatem. Łatwo mogę poznać, które fotki są jego autorstwa, bo są o wiele ładniejsze niż pozostałe w rodzinnym albumie. Mój brat zawsze miał dobre oko. Potrafił komponować kadry, czekał na odpowiednie światło, umiał dostrzegać w otoczeniu dziwaczne i fascynujące szczegóły, na które nikt inny nie zwracał uwagi. Na przykład, na tej samej wycieczce zabrał mnie na szwędanie się z nim po okolicznych wioskach, i bardzo zafascynował go lokalny cmentarz (położony zresztą tylko pięćset metrów od miejsca jakiejś historycznej rzezi, szczegółów teraz nie pamiętam), tak gęsto pokryty grobami, że trzeba było po nich po prostu przechodzić. Przed bramą stały, jak w szeregu, ogromne kontenery, z których wylewały się przeciekające plastikowe worki, stare wieńce, zużyte znicze. Nie wiem, czy więcej było grobów, czy śmieci. Strasznie go to poruszyło, ten rozkład, ścisk i absurd całej sytuacji.
Ale zbaczam z tematu. Więc: zdjęcie.
Jest małe, wielkości może połowy pocztówki, i po tylu latach wyblakło, ale jego szczegóły mam wypalone w pamięci. Jesteśmy na plaży w najpiękniejszy dzień, jaki można sobie wyobrazić. Jest bardzo słonecznie – dla wszystkich, ale ewidentnie nie nas. Matka i ojciec siedzą po przeciwnych stronach, a między nimi ja i Aiden. Mama uśmiecha się zniewalająco, jakby pozowała do reklamy; zaciska kurczowo palce na moim ramieniu, przyciągając mnie subtelną siłą do siebie (aż czuję jej paznokcie zatapiające się w mojej skórze – „uśmiechnij się ładnie, Daisy, uśmiechnij się”). Aiden siedzi niby bliżej taty, ale zdaje się, że jest sam. Podobnie jak ojciec, prawie niemieszczący się w kadrze, z anemicznym uśmiechem, który nie zdradza wcale wiele radości. Ja trzymam dłoń na plecach mojego brata, ale Aidy nie dotyka nikogo.
Śmieszne, ile można wyczytać ze zdjęcia, jeśli odpowiednio uważnie się na nie patrzy.

Edge Of Seventeen, Stevie Nicks.

Moi rodzice są ze sobą w stanie wojny. Tak było zawsze, odkąd pamiętam. Kiedy tylko Gisela pojawiała się w domu, zaczynały się w naszej rezydencji w Cardiff manewry, podchody i ataki. Matka albo mnie ignorowała, albo zabierała mnie ze sobą wszędzie i karmiła swoją życiową filozofią, niezbyt głęboką, ale kiedy byłam dzieckiem, to imponowało mi to. Była dla mnie najpiękniejszą kobietą na świecie, taką światową i egzotyczną, zupełnie inną od mam pozostałych dzieci, i bardzo chciałam, żeby zwróciła na mnie uwagę. Ubierałam się w to, co mi wybierała, czesałam się, jak mi radziła, a kiedy mówiła mi, że tata jest pozbawionym wyobraźni i zimnym prostakiem – wierzyłam jej i durno potakiwałam.
Mama widziała mnie tylko wtedy, gdy pozwalałam jej przebierać się jak laleczkę albo gdy wyrastały mi pióra. Kiedy była w domu, byłam aniołkiem. Kiedy jej nie było, krzyczałam, tłukłam kałamarze, biłam głową w sekretarzyk, rwałam książki, gryzłam bony i guwernantki, aż robiło mi się gorąco i czułam, jak w tym wrzeniu moje rysy twarzy zaczynają się roztapiać i zlewać, żeby odkryć tę bestyjkę.
Ale mama nigdy wtedy nie wracała, kiedy nosiłam wybrane przez nią sukieneczki albo kiedy drapałam harpimi pazurami nauczycielkę muzyki. Mama przychodziła i odchodziła, jak chciała.
Myślałam, że to wina mojego taty. Oskarżałam go o bycie zimnym i pozbawionym wyobraźni, zupełnie tak, jak opisywała go matka – bo w tamtym okresie rzeczywiście, mój ojciec jawił mi się jako wyjątkowo nudny, szary, surowy służbista, który nie rozumie, ktoś w zupełnej opozycji do barwnej i charyzmatycznej Giseli. Ona na pewno by mnie kochała (z piórami czy bez), gdyby tu była.
Ale jej nie było. Jej nigdy nie było. Z wiekiem zrozumiałam, że to po prostu jej natura – i ani ja, ani tata nigdy nie będziemy dla niej wystarczająco dobrzy, więc nie ma sensu się starać.
Parę dni po zrobieniu tego zdjęcia ścięłam włosy w hotelowej łazience. Ścięłam je, bo uwielbiała je czesać i chciałam ją wkurzyć. Zawsze mówiła mi, jakie moje włosy są piękne i jak to z nich płynie cała siła wili, i że z takimi włosami będę łamać serca wielu chłopcom, więc kiedy zobaczyła, co zrobiłam, wpadła w szał. Spakowała swoje rzeczy jeszcze tej samej nocy i zniknęła przed śniadaniem, tak samo jak pięćset galeonów z sejfu. Taka właśnie jest moja matka. Dość już o niej, bo nie warto tracić na nią czasu. Często myślę, że lepiej by było, gdyby nigdy nie pojawiła się w moim życiu.
Od zawsze próbowałam zrozumieć, kim jestem. Kiedy przeglądam te stare zdjęcia, mam wrażenie, że na każdym z nich patrzę na jakąś inną Daisy Bluebell Williams. W szkole byłam bardzo popularna, może właśnie dlatego, że – bojąc się, że kiedy (zupełnie dosłownie) pokażę pazury, zostanie mi przypięta łatka świra, potwora i demonicznego bękarta, a poza tym wyleją mnie z Hogwartu na zbity pysk – potrafiłam naginać się i zmieniać dla innych. Na fotografiach z pierwszych lat nauki widać we mnie jeszcze wpływ matki: jestem na nich jak porcelanowa laleczka. Im później, tym bardziej wydaję się sobie sobą (jakkolwiek chaotycznie to nie brzmi). Na czwartym roku zostałam ścigającą w szkolnej drużynie quidditcha – i przez jakiś czas byłam przekonana, że chciałabym zawodowo zająć się sportem. Pozuję z miotłą, z kaflem, z powietrza macham do Aidena za aparatem, niemożliwie wręcz szczęśliwa. Ale miałam też inne miłości: zainspirowana Henrym (na hipogryfa, jaki on był świetny na scenie!) bawiłam się w teatr. Uwielbiałam błyszczeć, a bycie w centrum uwagi nigdy nie sprawiało mi żadnego problemu. Najbardziej lubiłam musicale, komedie – nie wiem, czy byłam jakoś szczególnie dobra (na pewno nie wybitna, nie jak mój kuzyn), ale publiczność uważała, że jestem zabawna, a mnie podobało się udawanie, że jestem kimś innym.
Są zdjęcia, których nie przechowuję w rodzinnym albumie, ale wciąż trzymam w pudełku na dnie szafy. Jak mówię, miałam kilka miłości. Ale Regisa kochałam jednak bardziej niż quidditch i bardziej niż teatr – dlatego nie mogę zmusić się, żeby coś zrobić z jego fotografiami. Ani nie mogę ich wyrzucić, ani nie mogę na nie patrzeć.
Żadnego z tych wyborów mój tata nie pochwalał („bądź poważna, Daisy”; „kolejny raz przypominam Ci, Daisy Bluebell, o oczekiwaniach, jakie mam wobec Ciebie”; bla, bla, bla), ale mój tata w ogóle mało co pochwala, a mnie nigdy nie chciało się go słuchać.

The Man Who Sold The World, David Bowie.

Im dalej zagłębiamy się w moją historię, tym głośniejsza staje się nieobecność Aidena. Należałoby wyjaśnić, dlaczego mojego brata nie ma na tylu zdjęciach. Ale to nie jest zbyt szczęśliwa opowieść – chociaż doceniam wszystkie dobre w niej momenty.
Zawsze byliśmy blisko, ja i on. Nie zawsze się dogadywaliśmy – jak to bywa z rodzeństwem. Aidy, jako ten starszy, często uważał mnie za coś w stylu irytującego pieska, nad którym opiekę mu powierzono, a troskliwego brata udawał najchętniej, kiedy chciał przypodobać się jakiejś swojej koleżance („okej, młoda, skup się teraz. Nie zepsuj tego dla mnie”). Ale mimo wszystko zawsze byliśmy ja i on, Aidy i Daisy Williamsowie. Ja i on – dopóki nie zaczęło mu bardziej zależeć na kresce.
„Och, pieprz się, Daze”, mówił mi wściekły, kiedy groziłam, że powiem ojcu, jeśli nie przestanie brać narkotyków. „Nie chcesz, żebym ja powiedział tacie, z jakim ściekiem jego córeczka się prowadza. Jak jesteś taka odważna, Daze, to leć do taty nawet teraz. Nigdy nie powinienem był ci nic mówić”. Miałam wtedy piętnaście lat, chłopaka, którego Aiden na głodzie nazywał „ściekiem” i kryłam swojego uzależnionego brata, bo rzeczywiście, nie chciałam, żeby tata wiedział, że Regis jest z Nokturnu, ponieważ wiedziałam, jak na to zareaguje, a poza tym byłam niesamowicie głupia i pewnie nadal jestem.
Bardzo długo ukrywałam Aidena, usprawiedliwiałam go i wymyślałam dla niego wymówki. Najpierw dlatego, że bałam się o siebie – a potem dlatego, że bałam się o niego. To pokrętna logika, ale wydawało mi się wtedy, że lepiej, jeśli załatwię to z Aidym sama, bez angażowania w to ojca. Nasz tata nigdy nie był zbyt delikatny i domyślam się, że wyrzuciłby mojego brata z domu, licząc, że jeśli odetnie go od funduszy, to jego syn sam się opamięta. A może tata by tego nie zrobił – im więcej mija czasu, tym wyraźniej widzę, jak często źle oceniałam mojego ojca. Ale to było to, w co wierzyłam w tamtym czasie.
W pewien sposób Aidy umarł na długo przed tym, jak został zamordowany. Na rok przed jego śmiercią prawie nie utrzymywaliśmy kontaktu. To była długa wojna, kolejna w naszej rodzinie, i kolejna przegrana. Aiden obiecywał, że przestanie – i brał dalej. Aiden trafiał do sanatorium w Somerset – i z niego uciekał. Trzeźwiał, przekonywał nas, że się zmienił, załatwiono mu nawet dobrą pracę w Departamencie Czarodziejskich Gier i Sportów, tak, jak Aidy zawsze marzył – i pierwszą wypłatę wydał na prochy. Cierpliwość mojego taty skończyła się, kiedy, podczas jednej z wielu kłótni, Aiden rozbił mi butelkę whiskey na głowie. Kazał mu się wynosić. To była ich ostatnia rozmowa.
Na tych niewielu zdjęciach, które mam, mój brat to uśmiechnięty zawadiacko, pełen życia młody człowiek o granatowych, roziskrzonych oczach, zdrowo opalony i obsypany piegami. Tak chcę go pamiętać. Pod koniec niewiele zostało z tej osoby, a jego ciało, chude, obsypane krostami i strupami, blade, trudno było mi nawet poznać.
Niezbyt dużo pamiętam z procesu. Podobno Regis go zabił, podobno po dwóch latach go uniewinniono – nie wiem już, w co mam wierzyć. Nie lubię myśleć, a tym bardziej mówić o tym okresie swojego życia.
Najczęściej czuję, że to moja wina, że on nie żyje.

Call Me Irresponsible, Bobby Darin.

Rok temu miał być ślub. Z tego nie ma żadnych zdjęć, bo panna młoda uciekła w poranek, w którym miała powiedzieć sakramentalne „tak”, „w zdrowiu i w chorobie, w szczęściu i w nieszczęściu”, i takie tam. Miała być bryczka zaprzężona w testrale, miały być turkaweczki wzbijające się w niebo, druhny miały być w błękicie. Miał być drogi szampan, oczywiście francuski, i tradycyjnie: ciasto z owocami. Miała być orkiestra smyczkowa. Była suknia projektu Didiera i perły po babce. Krem z tortu zupełnie roztopił się w sierpniowej gorączce, kiedy wszyscy na mnie czekali. Nigdy nie przyszłam.
Gazety wymyślały różne niestworzone historie. Podobno panna młoda wyskoczyła przez okno w łazience, już z ułożoną fryzurą, w sukni z atłasu i w koronkowym, metrowym welonie, a potem uciekała przez walijskie pola, goniona przez tabun przerażonych druhen. Inny magazyn donosił, że panna młoda cofnęła się na progu kościoła i wskoczyła na pierwszą miotłę, jaką znalazła zaparkowaną przed katedrą. Żadna z tych historii nie jest prawdziwa, chociaż przedstawiają scenariusz ciekawszy i pewnie bardziej literacki niż ten, który zdarzył się naprawdę.
Jak ucieka się ze swojego ślubu, kiedy do Cardiff zleciało się już dwustu gości, a ty jesteś nieustannie monitorowana przez skrzaty, służących, druhny, kuzynki, rodzinę bliższą i dalszą? Cóż, rzeczywiście przez okno w łazience. Ale byłam w piżamie, nie w sukni, i wciąż miałam we włosach papiloty, i czułam się raczej przerażona i przytłoczona niż euforyczna. I nikt mnie nie gonił. Nikt nie zorientował się do dziesięciu minut później.
Może natury nie oszukasz.
W innych okolicznościach na pewno zostałabym za to wydziedziczona – ale mój tata, kiedy już wróciłam do domu, posadził mnie w gabinecie, zanim pozwolił innym Williamsom otoczyć mnie i obrzucić oskarżeniami (które, notabene, zupełnie mi się należały, bo taka ucieczka to prawdziwe świństwo i okrucieństwo), i porozmawiał ze mną. Nie był zły, jedynie rozczarowany i zmartwiony. Nigdy nie mieliśmy tak szczerej rozmowy, jak wtedy.
Kiedy zostałam postawiona przed osądem całej mojej rodziny, mój ojciec powiedział tylko, że zrobiłam to, co uważałam za słuszne – i że nie ma takich okoliczności, które skłoniłyby go do wyrzucenia z rodziny jedynego dziecka, które mu pozostało.

Rhiannon, Fleetwood Mac.

Byłam wieloma osobami w swoim życiu. Byłam dzieckiem desperacko zabiegającym o atencję własnej matki. Byłam idiotką kryjącą narkomanię własnego brata. Byłam aktorką musicalową – graczką quidditcha – łamaczką serc – kobietą o złamanym sercu – kobietą w żałobie – uciekającą panną młodą – doktor Williams.
Pogubiłam się w życiu parę razy i jeszcze się nie odnalazłam. Nie wierzcie psychiatrom, którzy wydają się mieć wszystko uporządkowane – to takie zawodowe kłamstwo. Mam wyrzuty sumienia, koszmary, zero czasu wolnego, fobie, obsesje, w stresie pożeram litrowe pudełka lodów, zapominam, gdzie zaparkowałam miotłę i nigdy nie oddaję dyrektorowi papierkowej roboty na czas.
Ale zawsze się uśmiecham. Nie wiem; może to jest objaw jakiejś łagodnej formy szaleństwa. Co innego mi zostało? Straciłam brata, mój tata upada na zdrowiu, matka nigdy mnie nie chciała, jestem półwilą w przeważająco rasistowskim świecie, kraj stoi na skraju wojny, ludzie znikają z własnych domów, codziennie w szpitalu i na Nokturnie jestem konfrontowana z tym, co najgorsze w naszym społeczeństwie i, muszę być zupełnie szczera, cały ten chaos jest kompletnie poza moją kontrolą. Równie dobrze jutro mogę być martwa, ale dziś jeszcze żyję, jestem zdrowa, mam dach nad głową, jedzenie, parę sprawnych nóg i parę silnych rąk – więc czemu mam się nie cieszyć? 
Kim jestem? To dość poważne pytanie na początek. Dla pacjentów: doktor Williams, ale dla większości, hm, po prostu Daisy. A jaka jestem?
Cóż, może jestem po prostu szczęśliwa.

Witaj na Magicznej Kołysance!

Twoja karta została właśnie zaakceptowana. Dobra robota! Możesz odetchnąć, zacząć tworzyć inne tematy techniczne i rozpoczynać pierwsze sesje. Poniżej wrzucam ci listę przydatnych linków oraz przydzielone twojej postaci startowe fasolki. Przypominam również, że gdybyś miał jakiś problem, możesz zawsze napisać do mnie na PW! Zgłoś się koniecznie tutaj, byś został dodany do naszego spisu absolwentów.

Linki, które mogą okazać się przydatne:

- podstawy mechaniki gry
- umiejętności
- przewagi i zawady
- mechanika fasolek
- wzór sowiej poczty
- wzór karty rozwoju
- szkoły magiczne na świecie

Proponowane relacje:

@Andromeda Tonks (podobny rocznik, ten sam dom, ten sam archetyp, to samo miejsce pracy, podobne pochodzenie)
@Ambrosia Weasley (podobny rocznik, podobne pochodzenie, ten sam archetyp, podobne miejsce pracy)
@Enzo Martinelli (podobny rocznik, ten sam dom, możliwa znajomość z drużyny Quidditcha)
@Rylee Nott (podobny rocznik, ten sam dom, podobne pochodzenie)
@Emmelina Vance (ten sam archetyp, to samo miejsce pracy)

Na podstawie posiadanego wieku przydzielam ci 45 fasolek oraz dwie umiejętności na poziomie średnim i dwie na niskim. Oprócz tego masz możliwość dobrania sobie umiejętności startowej na poziomie niskim, która nie zabierze ci żadnego ze slotów. Miłej gry!