Trucizna, która kryje się w obsesji (Ilario & Charlie)

Wigilia Nowego Roku, 1980

W Wywernie czuję się tak, jakbym był nikim. To okrutne, że przyszło mi tu spędzić Nowy Rok.
Maluferru kazał mi wybrać neutralne miejsce na spotkanie z Calvo na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. 1001 Nights ma pozostać bez skazy, jak zawsze — klub, żeby czyścić wszystkie te pieniądze z kła, musi przede wszystkim sam być najczystszym, co magipolicja potrafi zobaczyć. Wybieram więc Wywernę, nawet jeśli nie przepadam za przychodzeniem tam.
Gdy wchodzę do środka, ogarnia mnie zaraz ta charakterystyczna, brudna duszność, w której wszystko się miesza i nawet zmysły gubią swoje miejsca. Czuję muzykę, zanim w ogóle ją słyszę — jakby wspinała się po moich dłoniach i wślizgiwała pod rękaw białej koszuli, zostawiając gęsią skórkę wszędzie tam, gdzie dotknie ciała. Jest coś hipnotyzującego w tym, jak dźwięki ze sceny zdają się przebijać przez gwar zmieszanych ze sobą rozmów, jakby miała pokonać cały ten kakofoniczny tor przeszkód specjalnie po to, by dotrzeć do mnie. I to uczucie jest właściwie przyjemne, tak jak początkowa potęga, jaka wiąże się zawsze z anonimowością miejsc tak wielkich jak to; ludzie przewijają się wokół mnie, wiją się w rytm muzyki, piją, śmieją się głośno i wydają się bawić tak, jakby piekła nie było.
Przeciskam się przez tłum i trafiam w końcu do stolika, przy którym czeka na mnie mężczyzna. Nie widzi mnie na początku, wodząc wzrokiem za jakąś kobietą, wyjątkowo młodą i nieco rozebraną. Na stole leży jego kaszkiet. Zirytowany i znudzony tym, że w ogóle musiałem tu przyjść, siadam
— Ilario. Pijesz? — pyta, gdy już w końcu mnie zauważa.
Nie, nie piję. Alkohol bywa zbyt zdradliwy, a ja nie zamierzam uzależniać mojego ciała od czegoś, co potrafi odebrać mi nad nim kontrolę.
— Przejdźmy do rzeczy — odpowiadam. — Nie piję z ludźmi, którzy są winni mojej rodzinie pieniądze.
Jestem właściwie gotowy na wszystko, gdy krzyżujemy wzrok, a ja w uszach nie mam nic innego, jedynie muzykę. To jedno spojrzenie powinno powiedzieć mi wszystko — że Calvo czuje się urażony tym, jak lekko wspominam o długu, który zaciągnął u Maluferru; że ten wyższy ode mnie, starszy mężczyzna ma mnie jedynie za szczeniaka, który zbyt głośno szczeka; że ma nadzieję, że mógłby mnie zastraszyć. A ja odwzajemniam to wszystko, marząc nagle o tym, że przykładam mu różdżkę do skroni, że wysyłam go na kolana i każę prosić Boga o łaskę z moich rąk. Że pokazuję mu, jak wiek, siła i honor nie mają żadnej wartości w moim świecie, świecie, którym rządzi pieniądz. Jak szepczę Curabitur Exprime i patrzę, jak skurwiel zaciska zęby, jak oczy wychodzą mu z orbit, twarz nabiega krwią i robi się coraz bardziej czerwona, a on może nawet na początku walczy, może nie chce ulec temu cierpieniu, które na niego zesłałem, ale nawet on w końcu się poddaje.
Wiem, że byłbym do tego zdolny. Ale na szczęście — i on o tym wie, bo sekundę później w moją stronę przesuwa kaszkiet. Gdy unoszę go delikatnie, pod spodem znajduję kopertę, którą biorę i chowam do wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie będę tego liczył; jeśli zechciał nas oszukać, czeka go śmierć. Myślę, że o tym wie.
— Będę już szedł — mówi mężczyzna i zaczyna się podnosić. W milczeniu obserwuję, jak zbiera swoje rzeczy. Żegnam go ruchem głowy. — Szczęśliwego Nowego Roku, chłopcze.
I nagle zostaję sam. Siedzę przy stole i wpatruję się w pustą szklankę z whisky, którą zostawił po sobie Calvo. Nie wiem dlaczego, ale przejmuje mnie obrzydzenie, które każe mi natychmiast odwrócić wzrok.
A przecież Boże, tak naprawdę przecież już znalazłem swoją truciznę, prawda? Kate wróciła do Wielkiej Brytanii. Kate jest kilka, może kilometrów ode mnie w tym momencie, a ja siedzę tutaj, w Białej Wywernie, w wigilię Nowego Roku i oceniam tych, którzy pozwolili, by ich ciała opanował alkohol. Jestem głupi, naprawdę bardzo, bardzo głupi, bo przecież i ja muszę teraz walczyć ze sobą, by nie zerwać się na nogi i nie rzucić w jej stronę, by nie odebrać tego, co należy do mnie.
Ale nawet jeśli bym po to sięgnął, to jest już zepsute. Dlatego wbijam wzrok w scenę i wzdycham głęboko. Co innego mi pozostało? Co innego mógłbym zrobić teraz, dzisiaj, gdy jutro zaczyna się 1981? Nic. Dlatego zostaję w Wywernie.
Moją trucizną są kobiety.

Sylwester, 1980

Dawno pogodziła się z myślą, że Nowy Rok nie przyniesie zamian, które zatrzęsą jej światem w posadach. Że nie zmieni się ani jej codzienność, ani ona sama. W każdym razie wmawiała sobie to kruche pojednanie, gdzieś w głębi pragnąc bezustannie czegoś innego, czegoś więcej. 31 stycznia był więc dla niej dniem jak każdy inny. Gdyby nie niezrozumiałe podniecenie współlokatorek oraz życzenia, które kilku stałych bywalców Wywerny uznało za stosowne jej złożyć, pewnie nawet nie zorientowałaby się, że mieli dzisiaj Sylwestra. Nie, nieprawda. Oszukiwałaby sama siebie, że to nie ma dla niej znaczenia, że to tylko umowna data, noc, której przypisujemy znaczenie, któremu nie jest w żadnym wypadku w stanie sprostać. Ale przecież tak jak pozostałe dziewczęta zamieszkujące schronisko pragnęła wyglądać dzisiaj wyjątkowo pięknie, patrzeć w przyszłość choćby z cieniem dawnej nadziei, sprawić, aby nadchodzące godziny w jakiś sposób wyróżniły się w paśmie identycznych dni i nocy.
Zamiast tego przyglądała się ze sceny groteskowemu tłumowi życiowych straceńców, upijających się w takt starannie przygotowanego repertuaru. Ona również sączyła przez cały wieczór ulubione drinki, rozcieńczała je jednak kolejnymi szklankami wody. Inaczej szybko mogłaby pomieszać słowa śpiewanych przez siebie piosenek, a jeśli na czymś jej w życiu jeszcze zależało, to na jej talencie, jej śpiewie, jej muzyce. Nawet jeśli w Wywernie zwykle przychodziło jej wykonywać cudze utwory: popularne przeboje albo ponadczasowe szlagiery. Co, gdyby tej nocy zdecydowała się na ryzyko? Odeszła od pieczołowicie wybranych piosenek i zaśpiewała coś swojego? Poczuła przypływ ekscytacji, a jej dłonie zaciśnięte na mikrofonie zaczęły się lekko pocić. Czy to była dobra decyzja? Rozejrzała się po wnętrzu baru i bezgłośnie zaśmiała się sama z siebie. Banda pijaków i wykolejeńców, co niby ryzykowała, sięgając po coś spoza stałej listy? Zatem zamiast przejść płynnie do kolejnego hitu, wzięła spory łyk wody i odwróciła się w kierunku zespołu. Przejęła od zdumionego gitarzysty instrument, nakazując perkusiście, aby do niej dołączył, kiedy poczuje rytm.
Zaczęła spokojnie, niemalże z wahaniem, choć ukryta za gitarą czuła się jakby swobodniej niż zwykle. Kilka linijek później wróciło do niej znane poczucie, że jest królową tej sceny i może zrobić, cokolwiek zechce. Kiedy doszli do tych kilku wersów, które zgodnie z jej intencją powinna wypowiedzieć, patrząc prosto w oczy jakiejś przypadkowej ofierze, jej wzrok przyciągnął mężczyzna w niepopularnej na Nokturnie bieli. Wcześniej nie zwracała na niego szczególnej uwagi, był jedną z wielu twarzy, ale teraz, teraz pozwoliła sobie przez kilka sekund nie odrywać od niego wzroku, napawając się swoją władzą. Kontrolą nad życiem, której nie posiadała nigdzie poza sceną. Trwało to tyle zaledwie, co wypowiedzenie dwóch krótkich zdań, a potem o nim zapomniała. Zwykle tak właśnie było, to muzyka była jej najwierniejszym kochankiem, stała w korowodzie mężczyzn, którzy przetaczali się przez jej życie i łóżko.
Koniec piosenki, która wylała się z niej pewnej nocy na kawałek pergaminu skradzionego mężczyźnie, który zaprosił ją do siebie, był czystą reprezentacją emocji. Umuzykalnionym wyciem ofiary, która była równocześnie drapieżnikiem. Kiedy przebrzmiały ostatnie nuty, przyłapała się na tym, że cała się trzęsie. Odsunęła się na bezpieczną odległość od mikrofonu i wzięła kilka głębokich oddechów, przyciskając dłonie do brzucha opiętego skąpą sukienką ze złotego brokatu. Zaraz potem odwróciła się do zespołu i zarządziła chwilę przerwy; potrzebowała kolejnego drinka. Z tą myślą zeszła ze sceny i zaczęła przeciskać się do baru, machinalnie poprawiając fryzurę, z której wysunęło się kilka skręconych zaklęciem kosmyków.
Opadła na wysokie krzesło i przymknęła oczy. Chwile później stał już przed nią kieliszek z drinkiem, Hale robiła się coraz lepsza. Gdzie podziewał się Regis, nie miała pojęcia. Czy widziała go w ogóle tego wieczoru? Czasem mijali się godzinami, zanim zamienili ze sobą choćby kilka zdań. Możliwe jednak, że postanowił spędzić Sylwestra gdzieś indziej. Pociągnęła łyk cierpkiego napoju, który spłynął ogniem wprost do jej żołądka. Powinna coś zjeść, inaczej ta noc szybko się dla niej skończy. Ale może tak byłoby najlepiej? Może niczym Kopciuszek powinna uciec stąd jeszcze przed północą, komuś innemu zostawiając zabawianie gości? Tylko że nie była przecież żadną pieprzoną księżniczką.

Często zastanawiam się, dlaczego Bóg nas takimi stworzył. Dlaczego uczynił mnie człowiekiem, który rozprawił się ze wszystkimi granicami, jakie stawia sobie ludzki umysł, ale nie potrafi z jednym — z miłością. Byłoby przecież o tyle łatwiej, gdybym potrafił po prostu zapomnieć.
Zamykam oczy i wsłuchuję się w gwar na sali. Gdy zaczyna grać muzyka, skupiam się na niej ze wszystkich sił, by pozbyć się tych myśli.
Nie znam tego utworu. Ale znam kobietę na scenie — Charlie Clarke. Widziałem ją już wiele, wiele razy, jakby jej twarz zawsze przewijała mi się w tle, była, ale niewystarczająco ważna.
Gdy byłem z Kate, nauczyłem się ignorować kobiety takie jak Charlie — które zawsze zdawały się istnieć tylko po to, by kusić cię samym swoim istnieniem. Już dawno porzuciłem marzenie o świętości napotkanych osób, szczególnie właśnie kobiet, nie oczekuję więc wiele, nawet jeśli czasem bym chciał.
Ale jest coś… szokującego w Charlie Clarke. W tym, że zawsze, gdy na nią patrzę, przypominam sobie o niej i myślę o Rozbrykanej. Przebywające tam kobiety utraciły już przecież wszystko, nawet największy, najważniejszy skarb, jaki posiada kobieta — swoją godność. Ja sam rzadko myślę o nich jak o ludziach w ogóle, o wiele częściej przypominają mi już jedynie przedmioty dane przez mężczyzn dla mężczyzn, których jedynym, ostatecznym już przecież przeznaczaniem jest służyć innym. Mi wydają się zbyt brudne, zbyt zużyte, bym chciał zwrócić na nie szczególną uwagę. Ale Charlie Clarke była jedną z nich i teraz siedzi na scenie, ponad nami wszystkimi, jakby to nigdy nie miało miejsca. Co musiała zrobić? Jakim cudem udało jej się odbić od dna?
I nagle chciałbym, żeby na mnie spojrzała, żeby dała mi jedynie potwierdzenie wszystkich tych myśli. Wyobrażam sobie, że w oczach musi mieć czyste piekło, zamknięte może w kilku iskrach, że jedno jej spojrzenie powinno wystarczyć, bym zaczął czuć gorący, bolesny wstyd, tak bliski przyjemności, bliski oddaniu. Jak to robisz, Charlie? Jak sprawiasz, że nie skazano cię jeszcze na ostateczne potępienie, na życie z ciężarem grzechu i brudu, jakim przecież na zawsze już się skaziłaś?
Nie wiem. Ale wtedy właśnie odwracasz głowę i patrzysz na mnie, prosto na mnie, jakbyś chciała mi odpowiedzieć — ale czy ty wiesz, Charlie? Czy twoja magia to twój świadomy wybór, czy wiesz, co teraz robisz? Czy rzucasz na mnie urok z pełną tego świadomością? A może i ty się boisz, może i ty nie rozumiesz, dlaczego ludzie tak łatwo zapomnieli o tym, kim byłaś? Odpowiedz. To przecież nie może być aż taka tajemnica, nawet jeśli teraz, gdy obdarowujesz mnie spojrzeniem, mam wrażenie, że stają przede mną nagle wszystkie nierozwiązane tajemnice świata i ty jesteś kluczem, by je rozwiązać.
Nie jesteś wcale brudna — teraz to widzę. A może jesteś, tylko ja nie potrafię się na to zgodzić. Bo gdy patrzysz na mnie przez tę chwilę, gdy czuję się tak, jakbyśmy byli tu tylko ja i ty, a ty chciałabyś zdradzić mi wszystko, czego sam nie rozumiem, widzę przede wszystkim — grzech w tobie nie jest odrzucający. Jest ekscytujący.
Podnoszę się na nogi, gdy tylko piosenka milknie. W uszach znowu mam przede wszystkim gwar rozmów, ale nagle dzwoni w nim również głucha cisza, którą po sobie zostawiłaś, Charlie. Idę za tobą aż do baru, gotów coś powiedzieć, nie wiem jednak co.
— Proszę policzyć to na mój rachunek. I poproszę to samo — słowa opuszczają moje usta w kierunku barmanki, ale są jakieś wyblakłe, odległe, sam nie wiem, dlaczego to było pierwsze, co powiedziałem. Wskazuje dłonią szkło z drinkiem, które właśnie wylądowało przed Charlie Clarke. Uśmiecham się delikatnie, siadając na krześle tuż obok. — Powinniśmy świętować tak niesamowity występ.
Ja nie mam prawa mówić o odkupieniu, gdy w oczach kolejnych osób upadam coraz niżej. Ilu z nich modli się za moją śmierć? Nie chcę cię naprawić, Charlie.
Ale wypij chociaż ze mną za nasze dwie zagubione dusze — dusze, którym nie da się wymodlić czystości.

Wiedziała, że propozycja drinka padła ze strony mężczyzny w bieli, zanim jeszcze odwróciła na niego wzrok. Nie, wbrew pozorom wcale sobie tego nie zaplanowała. Gdyby powzięła zamiar zaprezentowania tej piosenki zawczasu, wybrałaby sobie starannie mężczyznę, którego zamierzała obdarzyć dodatkową uwagą. Starała się w tych kwestiach nie zdawać na los, jak dzisiaj, bo potrafiły wynikać z tego problemy. Niektórzy faceci byli wyjątkowo natrętni, nie dało się ich pozbyć. Widocznie jednak i jej sylwestrowa atmosfera uderzyła do głowy, kazała coś zrobić inaczej, zaryzykować.
Teraz wymieniła rozbawione spojrzenie z Hale, która niezauważalnie przewróciła oczami, zmuszając Clarke to przygryzienia dolnej wargi, aby ta nie wykrzywiła się w rozbawionym grymasie.
- Zwykle piję na koszt właściciela, ale on pewnie się ucieszy, jeśli znajdę sobie innego sponsora na wieczór. - stwierdziła spokojnie, obracając się na swoim krześle i bez większego zdziwienia konstatując, że nieznajomy nie zachował odległości choćby jednego stołka. Otwarcie obrzuciła go taksującym spojrzeniem, przyglądając się prawie posągowo idealnej twarzy i nieskazitelnie białemu garniturowi.
- Charlie. - przedstawiła się, zakładając za ucho kosmyk, który uparcie wysuwał się z upiętych w górze włosów. Pociągnęła kolejnego łyka swojego drinka i uśmiechnęła się pod nosem, kiedy Becca postawiła kieliszek z tą samą zawartością na ladzie tuż przed nieznajomym.
- Nie spodziewałabym się, że ten drink będzie w twoim guście. - stwierdziła, oblizując usta z lepkich resztek alkoholu, całkowicie świadoma, że jest obserwowana. Ona lubiła mieszankę goryczy z soku z grejpfrutów i ziół z aperolu, w połączeniu z delikatnym, musującym winem, dzięki któremu całość nabierała lekkości i finezji. Ale jej towarzysz nie wyglądał na amatora tego typu trunków, raczej na kogoś, kto ruszał wyłącznie najlepszej jakości wina.
- Niech zgadnę… - rzuciła, przybierając zamyśloną minę. - David? - zapytała, z filuternym uśmiechem na ustach. Wyglądał jak jakaś rzeźba, równie dobrze mógł wyjść spod dłuta Michała Anioła. Pewnie gdyby postanowił się rozebrać i stanąć w odpowiedniej pozie, ledwie by się go dało odróżnić od oryginału.
Rozśmieszył ją swoimi kolejnymi słowami, chociaż rozlało się w niej również uczucie satysfakcji, upajające skuteczniej niż alkohol. Nawet jeśli mniej poddająca się emocjom część jej jestestwa uparcie podpowiadała, że to tylko chwyt mający zagwarantować, że dzisiejszej nocy skończy w jego łóżku. Cynicznie? Nie bez powodu.
- Niesamowity? Dlaczego tak uważasz? - zapytała więc, rzucając mu wyzwanie. Najwyżej przestraszy się i ucieknie, szczególnie by tego nawet nie żałowała. Wyglądał na dziwaka, a z takimi zawsze były prędzej czy później kłopoty. Za jej drinki mógł przecież nadal płacić Regis.
Gdyby tylko mogła wiedzieć, jakie myśli tłoczyły mu się w głowie.
Wtedy pewnie ona by uciekła, wcześniej brukając drinkiem w barwach zachodzącego słońca biel jego ubrań.

Jestem ciekawy, czy już gramy w jakąś grę. Przyglądam się profilowi kobiety, kiedy wymienia spojrzenia z barmanką. Przez sekundę muszę przełknąć coś, co łudząco przypomina zażenowanie — a nie lubię, gdy się ze mnie śmieje. Wiem jednak, że człowiek, na którego wyglądam, człowiek, który przychodzi w wigilię Nowego Roku do baru w białym garniturze, to nie jest ktoś, kogo chcesz wyśmiewać; zastanawiam się więc, czy gramy już w jakąś grę?
— Jeśli pije pani na jego koszt zawsze, to tym bardziej zmiana planów uczyni ten wieczór wyjątkowym, prawda? — pytam powoli, przyglądając jej się uważnie.
Czekam na coś, na jakiś znak, na Boga, który stwierdzi, że wszystkie te dziwne, kłębiące się we mnie uczucia mają jakiś sens. Pamiętam tę noc, gdy poznałem Kate, pamiętam, jak w czerwonym świetle wyglądała jak Nostra Signora. Ale w Charlie nie ma nic świętego — gdy jej się przyglądam, czuję, jak wciąga mnie głębiej i głębiej w miękką, głuchą ciemność, do której Bóg nie ma wstępu.
— Tak? A jaki twoim zdaniem byłby w moim guście? —porzucamy wiele warstw tym jednym zgubionym pani i smakujący słodko na języku ty. Jestem ciekawy, jaki rodzaj napoju przypisałaby mi słynna Charlie Clarke. Wytrawne wino, bo Włochem podobno śmierdzi ode mnie na kilometr? Whisky, jak każdemu bogatemu, poważnemu mężczyźnie? A może białą wódkę? Zastanawiam się, czy wydawałoby jej się, że nade mną triumfuje, gdybym zdradził, że lubię po prostu dobre Cointreau w oczywistej margaricie.
Można znaleźć we mnie wiele miękkości, spodziewałabyś się, Charlie? Czy kobieta taka jak ty szukała jej kiedykolwiek w mężczyznach? A może nauczyłaś się jedynie znajdować w nich to co ostre, szorstkie i warte potępienia, gdy przychodzili do ciebie odsłonięci tak mocno, jak tylko się da, tak nadzy i upokorzeni, jak może być nędzarz błagający na ulicy o jedzenie. Musisz być prawdziwą wiedźmą, Charlie, taką, którą którą mugole ubrali w swoje bajki. To dla ciebie żaden problem, złapać mężczyznę za te kilka strun, które do tej pory trwały bezdźwięczne i kazać mu błagać na kolanach — większość kobiet by się nie odważyło, większość kobiet ma przecież jeszcze jakieś resztki świętości, ale ty musiałaś się ich pozbyć. Powiedz, jak wielką władzę wtedy zyskałaś? Ile dało ci porzucenie tych kilku granic?
Wpatruję się w ciebie jak zaczarowany. Czekam. Chociaż twoje imię już znam, chociaż mi je podałeś, to była jedynie głupia formalność. Ale ty nie znasz mojego i w ciągu tych kilku chwil, zanim ci je podam, możesz zrobić z nim wszystko. Możesz mnie nazwać. Możesz mnie stworzyć, Charlie, jakbym tylko byś chciała.
Opuszczam głowę, pozwalając, by cień jasnych loków opadł mi na czoło.
— Ilario Romeo — mówię spokojnie, unosząc na ciebie wzrok. — Ale mogę być również Davidem.
Lubię rzeźbę. Lubię to, jak ludzie wyłaniają się spod dłut, zamknięci w kamieniu, skazani już zawsze na wpatrywanie się w to, co przyniosło im koniec — jak żona Lota. Ja mógłbym być teraz dla ciebie Davidem, Charlie, o ile tylko byś nie ruszyła się nigdy, pozwalając mi podziwiać do końca, dlaczego tu jestem.
Chwytam kieliszek i próbuję alkoholu. Nie piję i brzydzę się piciem, ale teraz, z tym łykiem, to nie przypomina wcale używki; razem z tym drinkiem smakuję sobie Charlie Clarke.
— A ty nie uważasz? — odbijam pytanie.

Wzruszyła niedbale ramionami z ustami zastygłymi w delikatnym uśmiechu. Chciał płacić — proszę bardzo. Nie zamierzała się z nim kłócić. Nigdy nie sądziła, że kobieca niezależność powinna uzewnętrzniać się w regulowaniu rachunków za alkohol. Prawdę mówiąc, z zasady tego nie robiła. Szkoda jej było pieniędzy na coś, co tak łatwo mogła dostać za darmo. Jeśli piła poza Wywerną, zawsze było to na czyjś koszt. I nie uważała, aby czyniło to z niej mniej samodzielną osobę, wręcz przeciwnie, udowadniało, że potrafiła sobie w życiu poradzić. Ten drink, za którego planował zapłacić, te delikatne próby wciągnięcia jej w rozmowę bardziej przypominającą flirt — nie wydawało jej się to w najmniejszym stopniu kłopotliwe. To był świat, po którym nauczyła się poruszać nawet z zamkniętymi oczami. Świat, w którym nie było Boga ani świętości, co on zdążył już zauważyć. Albo może był, tylko miał ich wszystkich w dupie.
- Cirò bianco - odpowiedziała bez większego wahania na jego pytanie. Może faktycznie śmierdziało od niego Włochem na kilometr, albo też z jakiegoś innego powodu przywiódł jej na myśl trunek, który piła jeden raz w życiu, kiedy Enzo zabrał ją na weekend do Italii. Nie znała się na alkoholach, chyba że na ich spożywaniu. Do dzisiaj pamiętała jednak smak tego wina, równocześnie wytrawny i zadziwiająco lekki, a przez to tym bardziej niebezpieczny. Zwodniczy, jak jej aktualny rozmówca. Upiła jeszcze łyk swojego drinka i zmrużyła lekko oczy, jakby usiłowała spojrzeć na Ilaria z innej perspektywy. Nawet nie zauważyła, że przestał tytuować ją panią. Chyba zwyczajnie nie miało to dla niej najmniejszego znaczenia, sama przecież od początku była z nim na ty i nie uznała za stosowne zapytać o zgodę.
- Albo nie, hm, może wcale nie jesteś typem amatora win. - Bezwstydnie powiodła wzrokiem po wyzywająco męskich rysach jego twarzy i złudnie niewinnych lokach, które opadały niesfornie na czoło, sprawiając, że patrzącego świerzbiły palce, aby poprawić mu fryzurę. Na chwilę zawiesiła wzrok na jego ustach i uśmiechnęła się złośliwie. Do tej pory nie zmoczył ich nawet w drinku, który postawiła przed nim Becca, a to dawało Charlie pole do małej złośliwości.
- Woda, to moja ostateczna odpowiedź - rzuciła, przekręcając się na stołku przodem do niego i opierając przedramieniem o barową ladę. Nie przejmowała się, że w ten sposób zmniejszyła dzielącą ich odległość do zaledwie kilkunastu centymetrów. Nie bała się dotyku, wiedziała, że on wcale nie musiał niczego oznaczać. Niczego istotnego, w każdym razie. Częściej był tylko środkiem do celu.
Ale wtedy on się przedstawił, a Clarke na moment zastygła w bezruchu. Po swoim spotkaniu z Avą próbowała dowiedzieć się na jej temat czegoś więcej, ale rozpytując o Romeo na Nokturnie, zwykle spotykała się z przejawami zdenerwowania albo nawet strachu. Nie potrafiła tego zrozumieć, dopóki nie dowiedziała się o istnieniu Ilaria i o tym, czym się zajmował. Może było to przejawem głupoty z jej strony, ale ona nie czuła żadnej z tych emocji. Nie sprawiał wrażenie niebezpiecznego, choć doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak mylne potrafiły być pozory. Mafiozi, dealerzy narkotyków, mordercy do wynajęcia — wszyscy oni przewijali się przez Rozbrykaną, a więc także jej łóżko. Często raczyli ją opowieściami o swoich „największych dokonaniach”, może w próbie zaimponowania jej lub wywołania w niej skrajnych emocji, którymi mogliby się karmić. Pamiętała przerażenie, które ogarnęło ją za pierwszym, drugim, nawet dziesiątym razem. W końcu jednak rutyna wślizgnęła się nawet w ten rodzaj kontaktów. To zadziwiające, do czego ludzie potrafili się przyzwyczaić, jeśli tylko zaistniała taka konieczność.
- A więc Dawid - rzuciła i uniosła kieliszek jakby zamierzała wypić za jego zdrowie. Może próbowała złagodzić jego wizerunek, nadając mu inne imię. Takie, które nie wzbudzałoby niepokoju w połowie mieszkańców Nokturnu.
- Miałam okazję poznać niedawno twoją siostrę - stwierdziła swobodnie, jakby ta chwila wahania tuż po tym, jak się przedstawił, nigdy nie miała miejsca. Właściwie nie był to nawet przejaw wewnętrznej rozterki, a raczej zdziwienia. Wyobrażała go sobie inaczej w tych krótkich chwilach, kiedy poświęcała mu w myślach jakąkolwiek uwagę.
- A raczej nareszcie z nią porozmawiać, bo już wcześniej widywałam ją w Wywernie - sprecyzowała, odstawiając w połowie opróżniony kieliszek na ladę. - Ciebie może też, ale nie pamiętam. - Nie próbowała go urazić, po prostu stwierdzała fakty. Jej ton pozbawiony był zresztą uszczypliwości. - Co cię tutaj dzisiaj właściwie sprowadza? - Czy było to zawoalowane pytanie o to, czy wybrał sobie Wywernę na miejsce załatwiania spraw związanych z mafią? Być może. Teraz kiedy aktywnie się nad tym zastanawiała, była niemalże pewna, że nie siedział przy stoliku samotnie przez cały wieczór. Że przez chwilę ktoś mu towarzyszył, ktoś, kto szybko się ulotnił. Regis nie byłby zadowolony, gdyby okazało się, że ktoś wykorzystuje jego bar do swoich interesów. Trzymał się z daleka od rozrywających Nokturn konfliktów, czyniąc z Wywerny coś w rodzaju lokalnej Szwajcarii. Nie zamierzała jednak drążyć tematu, nie była to tak właściwie jej sprawa, ona tutaj tylko śpiewała. Mózgiem i mięśniami operacji był Talbott, dotychczas radził sobie zresztą znakomicie bez jej pomocy.  Nie widziała się w roli tajnej agentki pod przykrywką rozgryzającej motywację wroga. Ilario w dodatku nim nie był. Jej wrogiem, to znaczy.
- Tani unik, mój drogi - wytknęła mu nie ukrywając rozbawienia, kiedy spróbował odbić zadane przez nią pytanie. - To, co ja uważam, nie ma większego znaczenia. To widz ma ostatnie słowo. Dlatego pytam, czy ten widz… - W tym momencie na kilka sekund przyłożyła wskazujący palec do nieskazitelnie białej klapy jego marynarki. -...rzuca słowa na wiatr, czy może faktycznie wie, co mówi. - mógł sobie nazywać to grą, jeśli miał taką ochotę. Dla niej był to zwyczajny wieczór, jak każdy inny. Kolejny facet, kolejna rozmowa. Jeśli już, był to bardziej taniec wykonywany bez akompaniamentu, kiedy każdy z partnerów usiłował narzucić swoje tempo i kroki. Ostatecznie jednak tylko jedna osoba mogła prowadzić, czyż nie? Zauważyła, że w końcu spróbował zawartości swojego kielisza.
- No dobrze, jeśli nie chcesz mówić o występie, to co w takim razie myślisz o drinku?

Nie byłem nigdy w Rozbrykanej (nie wypada mi), ale odwiedziłem w swoim życiu wiele burdeli. To jeden z elementów wchodzenia w dorosłość; gdy skończyłem piętnaście lat, zabrali mnie tam starsi kuzyni. Nie mówiliśmy wiele, ale dzisiaj, gdy jestem już dorosłym mężczyzną, wiem, że chcieli nauczyć mnie, jak nisko może upaść kobieta; kim może się stać, jeśli odrzuci daną jej przez Biga świętość, delikatność i czystość, jeśli postanowi sprzedać swoje ciało byle komu, zamiast oddać je jednemu, właściwemu mężczyźnie, zamiast oddać je dzieciom.
Pamiętam burdele w Hiszpanii, pełne brązowych kobiet o wydętych ustach i krągłych ciałach, które ramiona miały sine od nakłuć. Nie umiem tego potępić — w końcu to my sprzedajemy burdelom narkotyki. A one? Nie chciały ćpać, mówiły, jeśli dałeś im chociaż odrobinę czułości, nie chciały ćpać, czasem nawet nie zaczęły z własnej woli, ale zmuszone silnym uściskiem swojego alfonsa. A teraz nie mogą już przestać i rachunek rośnie — chciały spłacić dług i wierzyły, że są w stanie to zrobić, przecież za połykanie kutasów dostaje się dużo pieniędzy, ale szybko odkryły, że ich dług jedynie rośnie. Kto ma przecież zapłacić za zużyte prezerwatywy, lubrykant, za narkotyki, kolejne stroje, za nocleg i jedzenie? Wiele z nich wierzyło, że leci do Hiszpanii z Ameryki Południowej, żeby pracować jako kelnerki albo zbieraczki owoców. A teraz utknęły w obcym kraju i nie mogą odejść. Za drzwiami burdelu czeka je śmierć.
Plotki głoszą, że Martinelli traktują swoje pracownice odrobinę lepiej. Mogą odejść, a nawet udzielać pożal się Boże wywiadów do gazet — czy uważam to za mądre, nieważne, ale domyślam się jednego. Może dlatego ty, Charlie, byłaś w stanie odbić się od gęstego, błotnistego dna, zanim ono wciągnęło cię pod powierzchnię; może dlatego z dziwki miałaś szansę chociaż pozornie znowu stać się kobietą.
Powiedz, Charlie, jak długo musiałbym naciskać, by pękła ta szklana zbroja, jaką założyłaś i odsłoniła się dziwka, którą byłaś? Musi tam przecież być — nieważne, jak długo szorowałabyś swoje ciało w wannie, to nigdy nie zniknie, prawda?
Są dwie rzeczy, które trudno jest zmyć. Krew i pocałunki. Najwyraźniej więc oboje jesteśmy brudni.
— Cirò bianco — powtarzam, smakuję to słowo na języku, jakbym mógł przypomnieć sobie też smak całego napoju. A więc wino; to nic dziwnego, trzymam się Kalabrii jak pies trzyma się dziury, w której obłażą go pchły. Cirò bianco, nigdy go nie piłem. Twoja odpowiedź zostaje więc dla mnie jedynie wielką niewiadomą. Ale to dobrze. Czasami dobrze jest nie wiedzieć, co o mnie uważasz. W tym cała zabawa, prawda?
Zaraz zamieram jednak w zainteresowaniu, gdy zmieniasz zdanie. Patrzymy na siebie bez słowa i chociaż ta chwila trwa tylko kilka sekund, w głowie mam wiele pytań. Masz piękne oczy, Charlie, wiesz o tym? Co się za nimi kryje? Ile mężczyzn już w nie zaglądało.
Śmieję się cicho, nieco poważnie, ale też szczerze.
— Być może nawet masz rację — odpowiadam, nie wiedząc do końca. — Nie pijam alkoholu. Tylko w wyjątkowe okazje — zdradzam szczerze.
Spada jedna z masek, które zakładam zawsze, gdy poznaję nowych ludzi. Są rzeczy, które po prostu mi wypadają — napić się z Maluferru, założyć garnitur i nawet w noce takie jak ta odebrać dług, przyjąć cokolwiek, co dostanę od ludzi, z którymi prowadzimy interesy, czy to drogie cygara, których nie znoszę, czy młodsza siostra jednego z tych mężczyzn. Ale rzeczy, które robię z własnej woli? Alkohol, który pijam tak po prostu, kobiety, którym towarzyszę, bo chcę? One są niebezpieczne. I ja wiem, jak łatwo jest mi się przy nich potknąć; tak jak pozwoliłem, by zraniła mnie Kate.
Gdy się do mnie zbliżasz, gdy pozwalasz, by napięcie między nami zmieściło się na powierzchni odrobinę mniejszej, niż jeszcze chwilę temu — a więc wzrosło — biorę głęboki wdech.
Domyślam się, co robisz. Romeo, powiedz, czy boisz się tego nazwiska? Ja również się go boję, bo przecież nigdy nie zniknie, nigdy mnie nie zostawi. Będę Romeo aż po grób, a krocząca za mną powoli historia tego, co zrobiłem dla moich bliskich, będzie już zawsze mnie męczyć. Nie zapytam cię, Charlie, czy rozumiesz; nauczyłem się już, jakie odpowiedzi padają, gdy to robię. Nasze światy są zbyt od siebie inne, w moim nie było miejsca na bezpieczeństwo. W twoim, tak jak w świecie Kate, być może nie ma miejsca na wybaczenie.
Mogę być dla ciebie Davidem.
— Hm — mruczę, maskując uśmiech napojem. Nie chcę, byś zobaczyła tę stronę mnie, ale wspomnienie o Avie coś we mnie rozbraja. — To musiało być niezapomniane doświadczenie.
Czekam, czy połączy nas ta skromna iskierka — czy spotkanie z Avą sprawiło, że ty również uśmiechniesz się teraz z przekąsem. Moja siostra, chociaż ją szanuję, bywa przecież naprawdę nieprzewidywalna.
Zaraz jednak prostuję się nieco. Unoszę głowę i patrzę ci w oczy. W jaką grę gramy, Charlie?
— O występie sądzę to samo, co o drinku — odpowiadam więc. — Jest dobry. Nawet świetny. Ale przede wszystkim zaskakujący, bo spodziewałem się czegoś innego.

Nawet w burdelach, w których pracownice traktowano „lepiej”, narkotyki stanowiły część bezwzględnej codzienności. Szerokie spektrum klientów dawało dziewczynom takim jak Charlie stały dostęp do najróżniejszych środków, pomagających im przetrwać kolejny wieczór, kolejną noc w zawodzie, z którym wiązał się społeczny ostracyzm a nierzadko również odraza do samej siebie. Clarkie nie była wyjątkiem od tej bolesnej zasady. Gdyby kierować się logiką Ilaria, trzeba by przyznać, że w tamtym okresie pozostawała podwójnie nieczysta. Ale chyba nawet bardziej tuż po opuszczeniu Rozbrykanej, zanim Regis wyciągnął ją z rynsztoka. Gdyby Martinelli prowadzili swój interes w mniej „wyrozumiały” sposób, może nigdy nie udałoby się jej opuścić burdelu — to prawda, ale to nie dzięki ich polityce biznesowej była tu, gdzie była. Jedna z nielicznych szczęśliwców, wiedziała o tym. Przez jej życie w czasie kilku lat przetoczyło się więcej osób, które przedawkowały, popełniły samobójstwo, zostały okaleczone albo zwyczajnie zniknęły z powierzchni ziemi, niż większość ludzi spotykała przez całe swoje życie. Może był to jeszcze jeden powód, dla którego nie zdołała rozstać się z Nokturnem: poza jego granicami znalezienie osób, które rozumiałyby jej doświadczenia, graniczyłoby najprawdopodobniej z cudem. Najlepszym dowodem była Becca: w jej wieku Charlie od ponad roku pracowała w Rozbrykanej, podczas gdy Hale nadal wyznawała swoją prostoduszną zasadę obdarzania każdego na wstępie kredytem zaufania.
- Mam w sobie coś z jasnowidza, jak kiedyś będzie okazja, to postawię ci tarota. - Te kilka sekund, które spędzili, patrząc sobie w oczy, zanim on znalazł jakąś odpowiedź na jej niedawne słowa, sprawiło, że naszła ją potężna ochota, aby sobie z niego pożartować. Był taki sztywny, taki poważny. Potraktował jej stwierdzenie nie jak drwinę z nieruszonego drinka, tylko faktyczną próbę rozgryzienia go. No to proszę, kolejna obserwacja:
- Chociaż pewnie w to nie wierzysz? - dodała, spoglądając na medalik, który odcinał się od śnieżnej bieli jego koszuli. Właściwie to nie znała zbyt wielu religijnych osób, nie miała więc na ich temat wyrobionego zdania. Jeśli o nią chodziło, mógł sobie oddawać cześć latającemu potworowi spaghetti albo wielkiemu A’Tuinowi, byle nie próbował jej nawracać. Poza tym sama również średnio wierzyła we wiarygodność tarota akurat, stawiały go sobie w Rozbrykanej dla zabicia czasu i nauczyła się, że klucz do sukcesu leży nie w nadprzyrodzonych umiejętnościach, ale uważnym słuchaniu oraz obserwowaniu drugiej strony.
Postanowiła odpuścić mu stwierdzenie, że ich rozmowa była na tyle wyjątkową okazją, aby abstynent jego kalibru upił kilka łyków słodkiego drinka. Miała tylko nadzieję, że w następnym zdaniu nie rzuci czegoś w stylu: masz może mapę, bo zgubiłem się w twoich oczach?, bo tego mogłaby już nie wytrzymać. Zwłaszcza że najprawdopodobniej zrobiłby to całkowicie na poważnie. Do tej pory ani żartobliwy przytyk o wodzie, ani próba nazywania go Dawidem dla krztyny komizmu słownego, nie wywołały w nim najmniejszego rozbawienia i Charlie powoli przestawała mieć nadzieję, że posiada je w ogóle w repertuarze. W przeciwnym wypadku musiałaby bowiem uznać, że jest wyjątkowo mało zabawną osobą, co kłóciłoby się z obrazem samej siebie, jaki przechowywała w głowie, wolała więc zrzucić całą odpowiedzialność na charakter Ilaria. Przypuszczalnie dlatego ten uśmiech, który wywołało na jego twarzy wspomnienie Avy, aż do tego stopnia zwrócił jej uwagę. Clarke nie wiedziała, jak to było mieć rodzeństwo, choć w przeszłości wyobrażała sobie to wielokrotnie: ktoś jeszcze poza rodzicami, od kogo można oczekiwać bezwarunkowej miłości. Z tego samego powodu była również świadoma, jakie to było w rzeczywistości pierdolenie: jej własna matka nie żywiła do niej żadnego z oczekiwanych uczuć, a miłość braterska nie przychodziła z dożywotnią gwarancją. W przypadku Romeów była jednakże najwyraźniej obecna.
- Właściwie to średnio - odpowiedziała na stwierdzenie Ilaria, wzruszając lekko ramionami. - Jak na mój gust za dużo Martinellich na metr kwadratowy - dodała, upijając kolejny łyk drinka, aby odsunąć uwagę od skupienia, z jakim przyglądała się reakcji mężczyzny na swoje słowa. Skoro już rozmawiali, to mogła równie dobrze wybadać trochę grunt, prawda? Jego odpowiedzi były zresztą tak samo wymowne jak milczenie; o tak, nie przegapiła faktu, że nie odpowiedział na jej pytanie odnośnie powodów, dla których znalazł się tego wieczoru w Wywernie. Nie dało się jej tak łatwo zwieść pochlebstwami.
- Czego się więc spodziewałeś? - Wyciąganie z niego opinii na jakikolwiek temat było jak orka na ugorze. Czy ktoś mu kiedyś wytłumaczył, na czym polegał small talk? - Trucizny? - Raz jeszcze spróbowała zażartować, no bo przecież do trzech razy sztuka, prawda? Poza tym w ten sposób odniosła się równocześnie do występu i drinka. Czego zatem Ilario oczekiwał? Że ze sceny omamia wilim urokiem każdego klienta, zmuszając go do szybszego opróżniania kieszeni? Goście Wywerny doskonale radzili sobie z tym bez jej pomocy. Że w wolnych chwilach popija wódkę, równie szkodliwą dla zdrowia i duszy jak jej przeszłość? Ach nie, przecież damie wypadało chlać wyłącznie czysty spirytus.

Gdy handlujesz narkotykami, szybo uczysz się, że tam, gdzie są, niepotrzebne będą żadne zamki w drzwiach.
Gdzieś w środku, głęboko, głęboko w miejscach, do których trafiała jedynie Kate, wiem, że dlatego Charlie Clarke jest dla mnie interesująca. Być jedną z tych zatopionych w nastrojowym mroku, sennych oczu, które napotykasz, gdy sięgasz po to, co kupiłeś, a może nawet dostałeś w prezencie — i skończyć tutaj, w Wywernie, gdzie nie musi wcale bać się takich jak ja. Powinna, ale nie musi. Czy to nie jest jakieś dziwne, kalekie zmartwychwstanie? Odrodzenie się z popiołów, nawet jeśli twoje nowe ciało już zawsze będzie pokryte sadzą.
To fascynujące. Fascynujące tak, jak zawsze byli ci ludzie, których odwiedzałem w młodości, żeby odebrać długi — wielu z nich błagało mnie wtedy o chociaż jeszcze jedną działkę, puste, wyżarte od środka zepsuciem, brudem i kłem skorupy. Nic się dla nich nie liczyło, nawet Bóg. I nie było już dla nich nadziei.
Dla ciebie też nie powinno być, Charlie Clarke. A mimo to rozmawiasz teraz ze mną, jakbyś mogła być mi równa.
— Nie wiem, czy chcę poznać moją przyszłość — odpowiadam poważnie. Domyślam się, że sobie ze mnie nieco żartujesz, ale nie wiem, czy mam ochotę się śmiać. Może za chwilę, ale na pewno nie teraz. — Chyba że obiecasz, że wywróżysz mi same dobre rzeczy — dodaję zaraz miękko, patrząc ci w oczy. Nie jesteś kimś, co do kogo mógłbym mieć plany; kobiety takie jak ty rozmywają mi się w tym całym, nokturnowskim widoku, przeciekają mi przez palce w ciągu kilku minut. Mogłabyś powiedzieć mi cokolwiek o mojej przyszłości, a ja bym nie uwierzył — bo nie wierzę, byś ty miała jej wystarczająco, żeby móc zobaczyć moją.
Ale czy tarot to coś, co mogłoby naprawdę przepowiedzieć mi przyszłe dni? Nie wiem. Chociaż zdaję sobie sprawę, że z perspektywy wielu Bóg nie pochwaliłby tak niepewnej odpowiedzi, on i ja mamy swoje wspólne tajemnice; większość świata by ich nie zrozumiała. Przyszłość jest zbyt chwiejna, zbyt lekko zarysowana, żeby ktokolwiek mógł mi o niej opowiedzieć.
— Nie — mówię cicho. — Nie pozwoliłbym zbyt wielu wróżkom decydować o tym, jakie nadzieje powiążę z przyszłością — kontynuuję w zamyśleniu, wciąż patrząc na ciebie z uwagą, ale może trochę mniej intensywnie, z większym spokojem. — Dlatego to zależy od tego, co ty zechciałabyś mi wywróżyć, Charlie.
Nie wiem, czy cię nie urażę, a może czy nie wpadam w jakąś pułapkę, zastanwioną specjalnie na takiego człowieka jak ja. Wielu chciałoby wiedzieć, dlaczego jestem religijny i co to dla mnie znaczy. Wielu pyta mnie, jak mogę się modlić, gdy jestem tym, kim jestem. Ale mam swoje zasady, które nie powinny obchodzić innych.
Być może uważasz, Charlie, że nie jestem specjalnie zabawny. Być może już cię znudziłem. Ale to nic, bo przecież ja nie jestem tu dla ciebie, skarbie, nie, to ty jesteś tu dla mnie. Od momentu, gdy zaśpiewałaś tę piosenkę, wybrałem cię i teraz wszystko, co zrobisz, zrobisz dla mnie. Nie obchodzi mnie, czy podoba ci się to, czy nie — nie jesteś zresztą przyzwyczajona do mężczyzn takich jak ja?
Znasz Martinellich. Martinellich, którzy, jak sama właśnie mówisz, kręcą się wokół mojej siostry.
Sztywnieję, niezadowolony zupełnie z tego, że o nich wspomniałaś. Przyglądam ci się przez chwilę, twoim błyszczącym jak u lalki oczom, pełnym ustom i zastanawiam się, czy to gra, w którą próbujesz mnie wciągnąć — jesteś ciekawa, jak zareaguję na tę informację? A może blefujesz, może nie wiesz tak naprawdę nic?
Są ludzie, którzy nazwaliby mnie nieczułym, ale to nieprawda. Robiłem w swoim życiu złe rzeczy zawsze z tym samym zamiarem — żeby chronić tych, których kocham. Można mnie za to potępić, można zignorować wszystko, przez co przeszedłem jako dziecko i jako młody dorosły, będąc częścią świata, o który nigdy się nie prosiłem, można nawet powiedzieć, że jestem potworem (czy ty byś tak nie zrobiła, Charlie? Powiedz, ty, brudna i używana przez wielu mężczyzn kobieta, która uciekła przed nimi jedynie kilka kroków wstecz), ale wiem, co to znaczy oddać całego siebie. Zrobiłbym wszystko dla Avy i Cala. Nawet zniósłbym Martinelliego. Nawet go zabił, wywołując wojnę.
— Ach, Martinelli — decyduję się w końcu odezwać, popijając drinka. — Zawze lecą jak robale do mojej słodkiej siostry, prawda?
Czy lecą do ciebie, Charlie?
Uśmiecham się zaraz łagodnie; ten uśmiech w końcu przeradza się w miękki, ciepły śmiech. Zerkam na ciebie w zamyśleniu, próbując zrozumieć w ten sposób sam siebie; jakbyś była moim odbiciem, w którym ukryje się ten Ilario Romeo, który potrafi odpowiedzieć.
Czego się spodziewałem?
— Myślałem, że będziesz inna, Charlie — mówię więc szczerze. — W twoim występie były emocje. Wyobrażałem sobie, że będziesz bardziej znudzona — nie wiem, jakie to były emocje, nie mam głowy i czasu na poznawanie zakątków kobiecego odczuwania. — Co do drinka, wierzyłem, że będzie trochę cięższy. Bardziej gorzki.
Myśl sobie o tym, co tylko chcesz, moja droga.

- Mam całkiem niezłą praktykę w spełnianiu takich życzeń - stwierdziła zaczepnie i mrugnęła do niego, wykalkulowanym ruchem zakładając za ucho kosmyk, który uparcie się zza niego wysuwał i łaskotał jej policzek. Była to jednak tylko poza, którą porzuciła tak szybko, jak w nią weszła. Obecnie nie musiała już spełniać zachcianek przypadkowych facetów, jeśli nie miała na to ochoty. A w przypadku Ilaria jeszcze nie wiedziała, czy się na to pokusi. - Chociaż oboje wiemy, że przyszłość tak nie działa, hm? - dodała więc całkowicie niezobowiązująco. Nie miała ochoty toczyć z nim żadnej filozoficznej dysputy o naturze Nokturnu, perspektywach na przyszłość albo nieciekawej przeszłości któregokolwiek z nich. Był Sylwester, chciała się dobrze bawić i wypić tyle, żeby przyjemnie szumiało jej w głowie, kiedy przyłoży ją do poduszki nad ranem. Romeo był przypadkowym facetem, który zaczepił ją w krótkiej przerwie od pracy; najprawdopodobniej wcale nie ostatnim tej nocy. W dodatku raczej mało rozrywkowym.
- Kurczę, w takim razie czuję się zaszczycona, że mnie byś rozważył - roześmiała się, unosząc jedną brew. Przekrzywiła głowę, aby przyjrzeć mu się pod innym kątem, jakby naprawdę posiadała umiejętność jasnowidzenia i teraz poważnie zastanawiała się nad odpowiedzią. Trwało to kilkanaście sekund, zanim wreszcie się wyprostowała i ponownie zamoczyła usta w drinku. - Cóż, nie dowiesz się, jeśli nie zaryzykujesz. Nie zdradzam swoich tajemnic tak po prostu nieznajomym w barach. - A nawet gdyby zechciał zaryzykować, czy ona również była gotowa kontynuować tę grę? Wystarczyło kilka minut rozmowy z nim, aby zdążyła się zorientować, że byli zbyt różni, aby mogło połączyć ich coś więcej niż jednorazowa przygoda. Czy on w ogóle pisał się na niezobowiązujący seks? Spojrzała jeszcze raz na krzyżyk na jego koszuli. Jej pojmowanie religii, ze wszystkimi wiążącymi się z nią zasadami i ograniczeniami, było bardzo mętne.
Wolała rozmawiać o rzeczach, które były jej bliższe, jak Martinelli na przykład. Po reakcji Ilaria na to nazwisko mogła się zorientować, że nie jest ich największym fanem. Cóż, coś ich mimo wszystko łączyło!
- Nie od dziś wiadomo, że piękne kobiety stanowią ich słabość - przyznała, wzruszając lekko ramionami z pozorną nonszalancją, nawet jeśli ten fragment rozmowy autentycznie ją ciekawił. Domyślała się, że Avę i Enza może coś łączyć, na razie nie wiedziała tego jednakże na pewno. Oczywiście to niczego nie zmieniało, ale widocznie nie pozbyła się jeszcze nawyku nadstawiania uszu na wszystkie plotki dotyczące młodszego z Martinellich. Myślałby kto, że po tych wszystkich latach powinno jej przejść! Mogłaby coś dodać, stwierdzić na przykład, że nie użyłaby w stosunku do panny Romeo określenia „słodka”, na dobrą sprawę uwłaczało ono bowiem tej kobiecie, która wydawała się piekielnie bystra, silna i potencjalnie niebezpieczna, ale coś w napięciu mięśni pod śnieżnobiałą koszulą sugerowało, że dla Ilaria był to drażliwy temat.
A poza tym w końcu któryś z jej żartów zadziałał i słysząc miękki śmiech swojego rozmówcy, Charlie również nie mogła powstrzymać się od szczerego uśmiechu. Powaga wróciła na tyle szybko, że Clarke nie zdążyła się nasycić przyjemnym uczuciem satysfakcji. Czy zależało jej na jego szczerych odpowiedziach? Nieszczególnie, ale może w jakimś sensie było to nawet odświeżające. Przesunęła palcem po brzegu kieliszka, wydobywając z niego jękliwy, wysoki ton.
- A może umiem po prostu doskonale grać? - zasugerowała, spoglądając na niego przelotnie. Nagle uśmiechnęła się i pochyliła w jego kierunku, przekraczając niewidzialną granicę pomiędzy ich ciałami.
- Nie tylko ty masz coś, na czym ci zależy, pomimo całego syfu, w którym jesteś unurzany. - Skoro stawiał na bezpośredniość, mogła się mu odwdzięczyć tym samym. Jej wskazujący palec zahaczył o łańcuszek, na którym wisiał medalik i uniósł go na kilka centymetrów. Trwało to zaledwie moment nim Charlie go puściła i wyprostowała się na swoim stołku, płynnie wracając do konsumpcji drinka. - Trzeba sobie jakoś osładzać życie, nie uważasz? - zapytała, podnosząc kieliszek jak do toastu, aby następnie opróżnić naczynie do dna.
- Hale, złotko, bądź uprzejma zrobić mi jeszcze jednego. - zawołała do rudej barmanki, która obsługiwała kogoś na drugim końcu baru. Odpowiedział jej uśmiech i uniesiony kciuk, na co tylko przewróciła oczami. Skąd to dziewczę brało całą tę pozytywną energię?
- Będę musiała niedługo wracać na scenę - uprzedziła swojego rozmówcę, ponownie koncentrując na nim swoją uwagę. Ostatecznie była w pracy. To był tylko chwilowy przerywnik, o którym nie miała jeszcze wyrobionego zdania. Może nigdy nie będzie go zresztą miała, większość konwersacji, które prowadziła z mężczyznami w Wywernie nie zasługiwała na miejsce w jej pamięci.

Czy Charlie Clarke ze mną flirtuje? Śmieje się ze mnie? Bawi się mną?
— Hm — mruczę łagodnie i ukrywam delikatny uśmiech w szklance z drinkiem. Patrzę na ciebie.
Wiem, że potrafisz zrobić wiele, kochanie. Owinąć sobie mężczyzn takich jak ja wokół palca, sprawić, że uwierzą w swoją własną kontrolę nad sytuacją, w wyższość nad tobą, nad kobietą. Wiem, że wiele was, kobiet, tak potrafi, wiem, że często patrzycie na mnie jak na sztywnego, nudnego brutala, którego wystarczy odpowiednio zmanipulować.
Nie jestem mądry — może byłbym, gdyby ktoś kiedykolwiek dał mi chociaż chwilę, by wytłumaczyć mi te wszystkie zawiłe, trudne koncepty, które kryły kupowane z trzeciej, czwartej ręki podręczniki, czasami z niej wyrywane przemocą. Ale ja nie miałbym odwagi prosić, przyznać się do tego, jak wiele nie rozumiałem, nawet przed Avą albo przed Floriano, chociaż oni przecież musieli wiedzieć. I cóż, nie jestem dziś mądry, Charlie. Nie wiem, jak zrobić prawdziwe podatkowe rozliczenie, a już na pewno nie wiem, jak zrobić je tak, bym przy okazji mógł wyprać miliony galeonów; nie rozumiem wszystkich tych ekonomicznych konceptów, które moja siostra poznała i jedynie udaje kogoś, kto nigdy o nich nie słyszał; nie wiem wiele o historii tego kraju, znam tylko wszystko, co zechciała mi powiedzieć matka na temat Kalabrii i naszej rodziny. Właściwie, gdybym jako dziecko kiedykolwiek chciał gdzieś uciec, nie miałbym pojęcia, do kogo, w jaki sposób, co mu powiedzieć. Bycie częścią naszej ‘Ndriny to coś więcej niż biznesowa decyzja, to wstąpienie w coś, z czego nie można zrezygnować i zapłacenie za to odpowiedniej ceny — ja zapłaciłem edukacją.
Ale widzisz, Charlie, ty mogłabyś być najmądrzejszą kobietą, jaką poznałem, a i tak złamałabyś się tak jak dawno spalona już zapałka rozsypuje się sadzą między palcami. Mogłabyś znaleźć tysiąc miejsc na Ziemii, których nie mogę dosięgnąć, bo ich nie znam, mówić w językach setek miejscowych ludności, ale co z tego, gdyby nikt spośród nich nie ruszyłby ci na pomoc?
Możesz ze mną pogrywać. Możesz być ode mnie mądrzejsza. Ale nie wygrasz ze mną.
— Ja lubię się łudzić — odpowiadam. Nachylam się trochę w twoją stronę, jakbym miał jakiś sekret, który mógłbym ci zdradzić. Powiedz, Charlie, lubisz igrać z ogniem? — Mężczyzna na mojej pozycji może pozwolić sobie na wiele — ja kreuję swoją przyszłość; dlaczego miałbym nie wierzyć, że mogę ją przepowiedzieć co do dnia i minuty?
Uśmiecham się. Czuję, jak coś się we mnie budzi i to uczucie jest dziwne, odległe. Boże, jaki ja jestem znudzony — ale to ten rodzaj znudzenia, kiedy wiesz, że możesz je czymś wypełnić.
Charlie Clarke, powiedz mi, kim jesteś?
— A co musi zrobić człowiek taki jak ja, żeby przestać być nieznajomym, hm? — pytam, zerkając ci w oczy tylko przelotnie.
Nie chcę rozmawiać o Martinellich — nie mam wiele do powiedzenia w ich kwestii, a większość tego to coś, czego nie powinnaś słyszeć. Jesteś w końcu im bliska, bardzo bliska, skoro już sprzedałaś im ciało, równie dobrze mogłaś duszę. Może dla was, kobiet, to jedno i to samo. I nie chodzi już nawet o ich brak szacunku do mojej rodziny i interesów, które prowadzimy; Enzo nie powinien pchać brudnych łap do mojej siostry. Chociaż czy teraz mam jeszcze wybór, by ich krytykować?
Uśmiecham się. To nieważne, Charlie. Ja nie jestem interesujący. Ty jesteś. Dlatego przyjmuję z ulgą, gdy wracamy znowu do ciebie.
Nie wątpię, że umiesz grać. Jestem tego niemal pewien — ale czy grałaś wtedy przede mną? Gdy nie wiedziałaś jeszcze, kim jestem, a cała ta ohydna zgraja pozbawionych przyszłości idiotów nie mogła cię obchodzić nawet odrobinę? Czy wtedy, tylko wtedy, przez te kilka sekund, nie miałem cię prawdziwej?
— Może — mówię lakonicznie, kiwając głową. Uśmiecham się przy tym i patrzę na ciebie. — A może nie?
Sztywnieję, gdy twój palec muska moją skórę. Czuję, jak ten niespodziewany dotyk rozgrzewa mnie od środka — to wręcz nie w porządku, by święty łańcuszek brał udział w czymś tak brudnym, ale nie odsuwam się; patrzę na twoją twarz Charlie, obmywaną teraz przez nastrojowe ś1)iato Wywerny, wzrokiem śledzę każdy cień i każdy zakamarek, jakbym mógł tam znowu znaleźć te same emocje, które przyciągnęły mnie do baru. Czy teraz też się ze mną bawisz, Charlie?
— Skąd wiesz? Wiele osób powiedziałoby, że właśnie tacy jak ja o nic nie dbają — odpowiadam. Jestem ciekawy, co t y myślisz.
Ignoruję zupełnie barmankę. Patrzę jedynie na ciebie, kiedy składasz to zamówienie.
— Szkoda. Miło mi się z tobą rozmawia, Charlie — mówię wprost, nie dbając nawet o słowa. Po prostu chcę wymówić to imię, zanim się rozstaniemy. Chcę je zabrać ze sobą.

Przerost ego był jednym z najczęściej spotykanych problemów, jeśli chodziło o mężczyzn. Ludzi w ogóle, ale faceci zdecydowanie wybijali się w tej kategorii na nieosiągalne dla większości kobiet wyżyny. Charlie słyszała już chyba wszystkie historie, jakie wyobraźnia ludzka potrafiła stworzyć, jeśli chodziło o legendarne wyczyny potwierdzające czyjąś samczość. Zmuszona była ich wysłuchiwać od lat nastoletnich, nie wyłączając okresu spędzonego w Rozbrykanej, choć jej klienci płacili przecież za seks i nie musieli wcale imponować Clarke. Z podobnych względów z dystansem odnosiła się również do deklaracji dotyczących pozycji społecznej osobników, którzy decydowali się ją podrywać. Nie miała do tego typu komunikatów większego zaufania. Poza tym niewiele ją obchodziło, jak ważny był w świetle dnia człowiek, z którym spędzała noc. Już raz sparzyła się boleśnie, pokładając w czyichś wpływach szansę na własne ocalenie, a zwykle całkiem skutecznie uczyła się na błędach. Pewnie dlatego deklaracja Ilaria nie wywarła na niej większego wrażenia, jednie kpiący uśmiech zdradzał, że w ogóle ją przyswoiła.
- Jeśli tak, nie śmiałabym ci odebrać twoich cennych złudzeń - odpowiedziała lekkim tonem, wzruszając tylko ramionami. Mógł sobie być groźny, mógł liczyć się na Nokturnie a może nawet także poza jego granicami, to nie zmieniało jego sytuacji: był tylko człowiekiem i podlegał tym samym prawom, co oni wszyscy. Starzał się, cierpiał, kiedy go zraniono, krwawił, bywał samotny i mógł umrzeć. Także przedwcześnie, jeśli kiedyś okaże się niedostatecznie ostrożny albo stanie się ofiarą jakiegoś nieszczęśliwego wypadku. Mógł przecież niefortunnie postawić stopę na schodach, upaść i skręcić sobie kark. Mógł poślizgnąć się na zamarzniętej kałuży i uderzyć głową w krawężnik tak skutecznie, że nie dałoby się mu pomóc. Jego różdżka mogła kiedyś nieoczekiwanie wypalić do tyłu, w czasie rzucania jakiegoś wyjątkowo paskudnego zaklęcia. Opcje były nieskończone! Gdyby mogła wypowiedzieć je na głos, może obróciłaby przebieg rozmowy o 180 stopni, wprowadzając weń trochę życia. Ale coś ją przed tym powstrzymało, może fakt, że Ilario do tej pory tylko raz zareagował śmiechem na któryś z jej żartów.
- Dobre pytanie, Dawidzie - odrzekła mu, odrywając się od scenariuszy mniej lub bardziej idiotycznych śmierci, które mogłyby dotknąć w każdej chwili siedzącego obok Romea. - Miałabym pewne sugestie, ale staram się nikogo nie faworyzować. - Działała według względnie jasnych zasad: każdy nowy mężczyzna dostawał jedną piętnastominutową przerwę, aby jej zaimponować. Jeśli nie potrafił, cóż, w przyszłości robiła wszystko, aby go unikać. Wychodziła z założenia, że jeśli rozmowa się nie kleiła, seks pewnie też nie będzie najlepszy. Może to niezbyt uprzejme z jej strony, tak niewiele czasu dawać swoim biednym amantom, którzy niekiedy potrzebowali połowę z przysługującego im kwadransa na rozplątanie języka, ale z biegiem czasu zrobiła się wybredna. I całkiem dobrze jej z tym było.
Mogłoby więc być z pewnym pożytkiem dla Ilaria, gdyby jednak okazał się interesujący.
Przewróciła oczami na niewiele wnoszące do dyskusji stwierdzenie Romea. Może tak, może nie, każdy miał prawo do własnego zdania. Byłoby jednak ciekawiej, gdyby jej rozmówca od czasu do czasu był gotów zdradzić swoje, zamiast odwoływać się do truizmów.
- Cóż za odkrywcze stwierdzenie - sarknęła, zanim zdążyła się ugryźć w język. Zwykle starała się być możliwie uwodzicielska i pociągająca w trakcie tych próbnych piętnastu minut, ale czasem zdarzało się jej wyjść z roli. Może dlatego go dotknęła, bo wiedziała, że to skutecznie odwróci jego uwagę.
- Tacy jak ty? - powtórzyła po nim, kiedy już ponownie zwiększyła dystans pomiędzy ich ciałami. Z jakiegoś powodu nie miała ochoty nadmiernie go skracać, choć zwykle często wykorzystywała efekt, jaki na mężczyznach wywierał jej dotyk. Może to dlatego, że Ilario był taki sztywny. Prawie, jakby obmacywała trupa.
- Nie wiem tego, oczywiście - stwierdziła po chwili, wzruszając ramionami, bo to Romeo był w trakcie tej rozmowy mistrzem uników, a gdyby oboje migali się od odpowiedzi na pytania, ich konwersacja byłaby jeszcze bardziej toporna. - Ale domyślam się, że nie nosisz tego symbolu tylko dla ozdoby - dodała niezobowiązująco. Jej własna wersja medalika: misterny wisiorek przedstawiający słowika w klatce, zniknął tego wieczora gdzieś w udrapowanym na dekolcie materiale sukienki. Zwykle jednak był widoczny i nie zakładała go tylko ze względu na jego walory estetyczne.
Zaskoczył ją, po raz pierwszy naprawdę ją zaskoczył, wypowiadając słowa, które (jakże kuriozalnie) miały stanowić początek końca ich rozmowy. Tych piętnastu minut, które była gotowa podarować mu całkiem za nic i wbrew wszystkiemu.
- Naprawdę? - parsknęła cichym śmiechem, tym razem pozwalając sobie na naturalną reakcję bez oglądania się na to, jakie wrażenie mogła wywołać na swoim rozmówcy. Miło mu się z nią rozmawiało? To jakie on konwersacje toczył na co dzień? Jeśli jednak miałaby być ze sobą całkiem szczera, ona również momentami przyzwoicie się bawiła. Jego powaga ją prowokowała i budziła tę bardziej przekorną stronę, którą Clarke bardzo chętnie eksplorowała nie tylko na scenie. Poza tym spodobał jej się sposób, w jaki wymówił jej imię.
- No dobrze, to może, żeby było jeszcze milej, pozwolę ci wybrać utwór, który zaśpiewam po powrocie na scenę. - Musiałaby go oczywiście umieć, ale była ciekawa propozycji Romea. Lubiła znać gust muzyczny swoich rozmówców, bo na jego podstawie potrafiła snuć bogate przypuszczenia odnośnie czyjejś osobowości i charakteru. - Co ty na to, Ilario? - ona też chciała wypróbować to słowo na swoim języku. Mogła go nazywać Dawidem, pasowało to do niego, ale jego prawdziwe imię też jej się podobało. Chyba miała jakąś słabość do słów pochodzenie włoskiego, zawsze brzmiały tak miękko.
- Czy to coś znaczy? Ilario? - zapytała pod wpływem impulsu, odbierając od Becci drinka, z którym zamierzała już udać się na scenę.

Życie to w końcu jedynie gra o to, kto lepiej ukryje wszystkie swoje dobre karty. Wiesz, Charlie, ja bardzo lubię je poznawać — grzebać w tej mieszaninie krwawych flaków, kłamstw, grzechu i tajemnic tak długo, aż moja ofiara przyzna się, co mogło ją przede mną ocalić. Co jeszcze dawało jej nadzieję, że ten straszny, okrutny Ilario Romeo, który przecież dopadł już tylko przed nią, może i wyciągnie w jej stronę swoje brudne łapska, ale one upadną na podłogę odcięte tym, co tak długo ukrywało się w jej rękawie.
Lubię je poznawać, bo nieważne, czego ludzie trzymają się ze wszystkich sił, jak mocno modlą się do Boga o wybaczenie, jak pieczołowicie układają plan za planem, wierząc, że jest dla nich jeszcze ocalenie — na końcu wszystko, wszystko, Charlie, pęka pod naciskiem pięści. Wystarczy tylko odpowiednio się przyłożyć.
Ale jakie te pęknięcia sią piękne, Boże. One są prawdziwe. Żywe. Wiesz, ci wszyscy ludzie toczą może ohydne, żałosne życia, mogą zniżać się do poziomu szczurów tarzających się w kurzu, oddawać narkotykom wszystko, co w ogóle robiło z nich człowieka, ale pękają naprawdę. I pękają zawsze trochę inaczej.
Wydaje mi się, że wiem, co robisz, Charlie. Znasz nas, mężczyzn, lepiej, niż poznała nas większość kobiet — traktujemy cię przecież zbyt pobłażliwie, z szacunkiem tak niewielkim, że dla wielu z nas przestałaś być kobietą, a zaczęłaś być rzeczą; a gdy obserwuje cię jedynie śliczna lalka, łatwo jest pokazać tę ciemność, której nie odsłonisz przed własną siostrą, matką czy żoną. Jestem pewien, że łatwo jest szukać w tobie pocieszenia, a może nawet zrozumienia, bo jesteś inna, jesteś gorsza, jak więc mogłabyś nas ocenić? Nie, ty możesz nas tylko kochać, dziękować nam i na nas czekać. Musiałaś nauczyć się to wykorzystywać; zbyt długo wspinasz się, uciekając przed tymi brudnymi duchami ciągnącymi cię w dół i w dół. Wiesz, co robisz, Charlie, wiesz, jak to jest być piękną i wyjątkową.
Ale czy to najlepsza z kart, którą możesz wyciągnąć w tej grze? Czy gdybym złapał cię teraz za szyję, spojrzał ci w oczy tak, jak robię to teraz — znalazłbym tam tę samą protekcjonalną, rozbawioną siłę? Czy wierzyłabyś, że mógłbym oszczędzić cię tylko dlatego, bo wydajesz mi się fascynująca, bo jesteś piękna? Nie, prawda? Jesteś czymś więcej, niż tylko tym. Gdybyś pękła, nie rozpadłabyś się jak ta porcelanowa lalka, która towarzyszyła mężczyznom w łóżku.
Musisz pękać inaczej, Charlie. A ja chciałbym zobaczyć, jak to robisz. Jak się rozpadasz, jak upadasz i zostaje ci już tylko modlitwa. Bo wtedy mógłbym zdecydować, jak bardzo cię lubię.
Ale nie martw się, na razie lubię cię wystarczająco.
Uśmiecham się delikatnie, łagodnie.
— Dziękuję — odpowiadam cicho, może nawet trochę rozbawiony. — Są rzeczywiście bardzo cenne, Charlie.
Wiem, że mi nie wierzysz. Może ja nie jestem dla ciebie wyjątkowy, tak jak ty powoli stajesz się dla mnie. To nic; nie jestem zły, kochanie.
— Rozumiem — mówię, nachylając się spokojnie w twoją stronę. Moja dłoń zawisa w powietrzu między nami powoli, jakby jeszcze niepewna, po co chce sięgnąć. Muska twoje ramię ostrożnie i delikatnie, zanim oddala się znowu. — Jeśli jednak będziesz miała dla mnie jakąś wskazówkę, będę czekał.
Odsuwam się zaraz, uśmiechając się znowu, gdy nadchodzi twoja irtyacja. Już cię zdenerwowałem, złotko? Tylko tyle potrzebujesz.
— Musisz mi wybaczyć, jaki jestem lakoniczny. Nie zdradzam swoich tajemnic tak po prostu nieznajomym w barach — odpowiadam, pozwalając sobie trochę się rozluźnić.
Widzisz, Charlie, problem polega na tym, że nie obchodzi mnie, czy jesteś na mnie zła, mną znudzona, czy może uważasz, że okropny ze mnie towarzysz. To, co ty myślisz, to jedynie tło; decyzje podejmuje ktoś inny.
— Tacy jak ja, czyli bezduszne, okrutne potwory w drogich garniturach — nie myślę tak, oczywiście. Ale czy ty tak myślisz? Czy się zgodzisz? Jestem ciekaw. Nie mam jednak już dłużej ochoty na takie gierki, poważnieję więc znowu. — Jestem człowiekiem głębokiej wiary. Tak przynajmniej chcę o sobie myśleć.
Ty nie musisz rozumieć Boga, Charlie. Niewielu go rozumie, gdy widzi, jak skonstruowany jest nasz świat, jego wszystkie okrutności, błędy i tragedie. Gdy byłem dzieckiem, myślałem sobie, że to jedynie kara, którą muszę przetrwać — powinienem być dobry, posłuszny i skromny, a w końcu przyjdzie ratunek, ktoś wyciągnie mnie ze śmierdzącego rynsztoka. Ale gdy dorosłem, nade mną był jedynie surowy ojciec, który w żaden sposób nie przypominał anioła albo świętego, zrozumiałem więc, że Bóg jest inny, niż zakładałem. Bóg stworzył świat, w którym przemoc daje ci to, czego chcesz najbardziej; stałem się więc kimś, kto będzie egzekwował jego wolę właśnie w tej sposób. Przemocą.
Wiem, co robisz, Charlie. Próbujesz rozebrać mnie z tych wszystkich warstw, poznać mnie. Wątpię, żeby spodobał ci się widok, który miałabyś odkryć.
— Zaśpiewaj coś swojego. Coś, w czym są emocje. To będzie nasza mała tajemnica przed całą tą widownią idiotów — odpowiadam więc poważnie.
Czy to coś znaczy, Charlie?
Jedno z tysiąca spotkań z mężczyznami, które znosisz codziennie? Pełna ślepych uliczek, kłamstw i pobłażania rozmowa między dwojgiem ludzi, którzy oboje siebie traktują z góry? A może te kilka chwil, kiedy stałaś się dla mnie najciekawszą osobą w pomieszczeniu? Kiedy myślałem o tysiącach różnych dróg, w które mógłbym zobaczyć, kim jesteś naprawdę?
— Tak — odpowiadam miękko. Cokolwiek tylko chcesz.

Domyśliła się, że jej dotknie, jeszcze zanim jego palce musnęły jej ramię. To wahanie widoczne w jego ruchach rozbawiło ją, choć trudno było jej uwierzyć, że mogło wynikać z braku doświadczenia. Z czego więc? Regularnie peszyła swoich rozmówców, jednak to również nie wydawało się prawdopodobnym powodem nieśmiałości Romea. Znacznie bardziej realne wydawało się założenie, że brak zdecydowania nie był odzwierciedleniem niepewności tylko jakiegoś innego, wewnętrznego dylematu. Ciekawe. Rozmowa z Ilariem była zadaniem wymagającym niemałego samozaparcia, ale było w tym mężczyźnie coś interesującego; jakaś zagadka. Problem w tym, że Charlie miała doświadczenie z facetami jego pokroju: ich tajemnice nigdy nie były aż tak fascynujące, jak mogło się wydawać; jak sami próbowali to prezentować światu.
- Cierpliwość to podobno cnota - odpowiedziała z delikatną ironią, przenosząc na niego wzrok przez chwilę utkwiony w miejscu, które przelotnie dotknął. Czy spodziewał się, że ten fizyczny kontakt wywrze na niej niezapomniane wrażenie? Nie mógł tak myśleć, prawda? Nie, skoro znał jej przeszłość. Nie mógł uważać się za aż tak wyjątkowego. Zapomni o tej chwili, kiedy stanie na scenie, kiedy dotknie ją ktoś inny, kiedy spłucze z siebie pozostałości sylwestrowej nocy. Jeśli coś zapamięta, to ten moment, w którym sprowokował ją do śmiechu.
- Czyżbyś jednak miał poczucie humoru? - zapytała z rozbawionym niedowierzaniem, kiedy obrócił jej słowa przeciwko niej. Nie spodziewała się tego po nim. Nie dlatego, że uważała go za niedostatecznie inteligentnego — w tym aspekcie nie posiadała jeszcze dostatecznej ilości danych, po prostu do tej pory niemalże cały czas był śmiertelnie poważny. Tak więc była to swego rodzaju rewelacja, z tych przyjemnych, na szczęście. Może dlatego jego następne słowa również potraktowała z przymrużeniem oka, nawet jeśli wcale by się nie zdziwiła, gdyby naprawdę okazał się (do pewnego stopnia przynajmniej) bezdusznym, okrutnym potworem w drogim garniturze (czy nie na tym polegała zresztą jego praca?). Uśmiechnęła się tylko i pokręciła pobłażliwie głową. Mógł sobie być, kim chciał poza czterema ścianami Wywerny. Ich kwadrans i tak dobiegał końca.
Zanim znalazła jakąś odpowiedź na jego słowa, Ilario odezwał się ponownie, wracając do typowej dla niego powagi. Czego się spodziewał? Że Charlie go wyśmieje? Jego samego oraz Boga, który ewidentnie wiele dla niego znaczył? Nie miała takiego zamiaru. Rozumiała wiarę w siły, które wymykały się rozumowi, których nie dało się zdefiniować i rozebrać na czynniki pierwsze. Fakt, że nie była religijna, nie oznaczał, że nie była wierząca.
- Chcesz czy myślisz? - zapytała niezobowiązująco, nie licząc właściwie na odpowiedź z jego strony. Tym niemniej zaciekawił ją sposób, w jaki Ilario podszedł do sprawy. Jakby chciał pozostawić jej albo sobie przestrzeń na to, aby podważyć jego status człowieka głęboko wierzącego. Albo Clarke doszukiwała się już drugiego dna tam, gdzie wcale go nie było. Tak czy inaczej, zbyt mało wiedziała o jego bogu, aby móc poddać tę kwestię głębszej analizie; nawet gdyby była nią bardziej niż tylko umiarkowanie zainteresowana. Nie wiedziała, co więcej mogłaby dodać, z zadowoleniem przywitała więc konieczność rychłego powrotu na scenę. Nie miała nic do Ilaria, po prostu był dziwny i nie ułatwiał jej sprawy. Charlie szukała łatwej zabawy, przelotnej przyjemności, nie wyglądało zaś na to, by Romeo mógł zaspokoić którąkolwiek z tych potrzeb. Dlaczego więc usiłowała zakończyć ich rozmowę przyjaznym akcentem, dając mu możliwość wyboru piosenki? Doskonałe pytanie.
- Nie masz o nich zbyt wysokiego mniemania, hm? - zaśmiała się znowu, obracając w palcach szklankę z drinkiem i obrzucając pieszczotliwym spojrzeniem zebraną przy stolikach śmietankę Nokturnu. O tak, Wywernę odwiedzało niewątpliwie niemało idiotów, ale to była jej widownia i Clarke miała do niej pewien sentyment. Nawet jeśli nie wykluczało to przy okazji całkiem sporej dozy pogardy.
Zastanowiła się. Był Sylwester więc repertuar, który na dziś zaplanowała, składał się z żywszych i bardziej „imprezowych” niż zazwyczaj piosenek. Natomiast te, które sama pisała… cóż, w sporej większości nie nadawały się dla tej publiczności, na pewno nie dzisiaj. W końcu coś przyszło jej do głowy i uśmiechnęła się, zsuwając się z barowego stołka.
- Niech ci będzie. Zaśpiewam coś mojego - obiecała, wzruszając ramionami. W każdej piosence mogły być emocje, niezależnie od tego, czy była autorska , czy też podebrana innemu artyście. To zależało od wykonawcy, ale skoro Ilariowi tak bardzo zależało na jej własnej krwawicy — mogła mu ją dostarczyć, dlaczego nie. Tylko kto kogo tak naprawdę próbował rozebrać ze wszystkich warstw i poznać?
Tkliwie wypowiedziane „tak” zatrzymało ją jeszcze na kilka chwil w miejscu, wyczekująco wpatrzoną w twarz mężczyzny, w którego towarzystwie spędziła ostatnie piętnaście minut. Spodziewała się, że coś doda, wyjaśni jej znaczenie swojego imienia w matczynym języku. On jednak milczał. Charlie roześmiała się tylko i odeszła w kierunku sceny, potrząsając głową. Dziwak. Pokonała kilka schodków i podeszła do pogrążonego w cichej rozmowie zespołu. Tym razem wybrała piosenkę, którą zdążyła z nimi kilka razy przegrać, tak na próbę. Kiedy tworzyła ten numer, przeżywała okres głębokiej fascynacji dorobkiem takich artystek jak Dolly Parton czy Loretta Lynn. Był dostatecznie żywy, żeby rozbudzić trochę towarzystwo, no i pewnie idealnie wpisywał się w obraz, który malował się w głowie Ilaria. Całkiem ją to bawiło.
Wyszła na środek sceny i uśmiechnęła się przelotnie do mężczyzny, którego zostawiła przy barze. Nie zamierzała więcej na niego patrzeć. Jego kwadrans minął. Perkusista zaczął grać, po kilku taktach dołączyła do niego gitara, a następnie Charlie. Może nawet ciekawiło ją, co Romeo pomyślał o piosence, którą wybrała na jego prośbę, ale nie zamierzała pytać. Pewnie i tak uraczyłby ją w odpowiedzi enigmatycznym truizmem, który niewiele znaczył. Muzyka szybko ją pochłonęła. Nawet nie zauważyła, kiedy Romeo opuścił Wywernę. Kolejną przerwę spędziła z kimś innym, podobnie jak resztę Sylwestrowej nocy. Mocno już wstawiona wyślizgnęła się w lodowatą ciemność z człowiekiem, którego imię miała nazajutrz zapomnieć, zastanawiając się przelotnie, gdzie zniknął Regis i zostawiając zamknięcie baru Hale. Ilario ani razu nie pojawił się w jej myślach.

z/t x2