Pillow Talk (Enzo x Charlie)

17.10.1976 r.

Już jakiś czas temu Charlie zaobserwowała malejącą częstotliwość wizyt Enza. Oczywistym kłamstwem byłoby stwierdzenie, że jej to nie obchodziło, ale nie mogła przecież odegrać przed nim zaniedbanej, zazdrosnej kochanki. W ten sposób na pewno zaprzepaściłaby wszystko, co zdołała dotychczas osiągnąć w kontekście ich relacji. Zamiast tego gimnastykowała się podwójnie, aby jeszcze skuteczniej zaspokajać wszystkie jego potrzeby, kiedy się zjawiał. Nie spodziewała się po sobie, że będzie umiała wykazywać się takim zrozumieniem i cierpliwością, ale cel najwyraźniej uświęcał środki — a w jej przypadku pozwolił dokopać się do nieoczekiwanych pokładów tolerancji. Nie potrafiła tylko powstrzymać wyczekiwania za każdym razem, kiedy ktoś otwierał drzwi przydzielonego jej w Rozbrykanej pomieszczenia. Nauczyła się za to perfekcyjnie maskować wyraz zawiedzionej nadziei, zastępując go standardowym, sztucznie uwodzicielskim uśmiechem, którego oczekiwali klienci. 17 października był więc dla niej po prostu kolejnym dniem pracy i wmawiania sobie, że młodszy Martinelli ma na głowie zbyt wiele obowiązków, aby w dalszym ciągu regularnie ją odwiedzać. Przecież jego też mogło dogonić życie, prawda? I właściwie tak było, tylko nie w takiej formie, jaką zakładała naiwnie (dla własnego komfortu psychicznego) Charlie.
Trudno jej było to przyznać nawet przed sobą samą, ale tęskniła za czymś więcej niż tylko fundowanymi przez niego wakacjami i perspektywą zostania przez niego „uratowaną”. Chyba przywykła do tych małych spowiedzi, które urządzał sobie kiedy leżeli razem w splątanych prześcieradłach. Traktował ją jak kogoś więcej niż tylko dziwkę. Kogoś, kto był wystarczająco inteligentny, aby dzielenie się z nim swoimi przemyśleniami i przeżyciami miało sens. Wmawiała sobie, że oznacza to, iż widział w niej więcej niżeli samą zewnętrzną urodę. Nawet jeśli była to z jej strony naiwność i podobnie jak pozostali klienci, którzy po zmysłowych uniesieniach wypluwali z siebie sekrety i brudy, kierowało nim przeświadczenie, że jego tajemnice będą u Charlie bezpieczne. W końcu była tylko dziwką, prawda? Jak mogłaby mu zagrozić? W rzeczywistości różnica pomiędzy Enzo a resztą mogła być całkiem banalna: był współwłaścicielem tego lokalu, był więc w stanie pozwolić sobie na długie wizyty u niej. Pozostali panowie musieliby za to słono zapłacić. Starała się jednak w ten sposób nie myśleć, jeśli bowiem cokolwiek miało wyjść z jej planów, musiała w dalszym ciągu żywić do Martinellego pozytywne emocje. Żal, pogarda i rozgoryczenie do nich nie należały.
Podstarzały mężczyzna, którego szpakowate włosy poprzetykane były gdzieniegdzie siwizną, a wystający brzuch wskazywał na częste spożywanie piwa, po raz ostatni klepnął ją w pośladek i niezdarnie wytoczył się z łóżka, rozglądając się za swoimi ubraniami. Obserwowała go ze swojego miejsca, nie siląc się nawet na okrycie prześcieradłem. Przed kolejnym klientem oczywiście będzie musiała ubrać (po raz kolejny tego wieczoru) seksowną bieliznę, niektórzy goście lubili bowiem ten aspekt gry wstępnej, jakim było pozbawianie się nawzajem odzienia. Teraz jednak fundowała sobie chwilę tak potrzebnej przerwy. Odetchnęła głęboko, kiedy tylko została w pokoju sama i szybko założyła na siebie fikuśne fatałaszki. Pewnie powinna być już przyzwyczajona, chyba nawet była, a jednak za każdym razem kiedy spoglądała na siebie w lustrze, przez krótką chwilę rozrywało ją poczucie żalu i niesprawiedliwości. W porywie gniewu obróciła znienawidzony mebel przodem do ściany, choć zostawało jeszcze zwierciadło umiejscowione ponad blatem toaletki. Jak marionetka, której podcięto sznurki, opadła na rzeźbiony taboret i spojrzała na odbicie swojej twarzy. Jej piękno wysuwało się na pierwszy plan, doskonałe i niezmienne, choć pod powierzchnią czaiło się coś, czego nie było tam niespełna półtora roku temu. Sięgnęła po szczotkę, aby doprowadzić do porządku fryzurę, zanim drzwi jej pokoju otworzą się po raz kolejny.

17 października 1976

Do Londynu wrócił przedwczoraj, swoją tygodniową nieobecność w stolicy spędzając wyłącznie w Allhallows; w twierdzy Martinellich, z której nawet nie wyściubił nosa nawet przez chwilę. Czasem zamykał się w swoim dawnym pokoju obwieszonym plakatami zespołów muzycznych, zarówno tych mugolskich, jak i magicznych, ale też pamiątkami z Hogwartu. Wśród nich uchowało się nawet kilka zdjęć, z których spoglądali na niego jego szkolni przyjaciele. Pod koniec tego tygodniowego urlopu, wszystkie te fotografie trafiły do kominka.
Gdy już miał dość swojej sypialni, zaszywał się gdzieś w ogrodzie, sukcesywnie wypełniając niedopałkami jakąś glinianą donicę. Mama nie będzie zadowolona, kiedy ją w końcu znajdzie. Czasami wracał do wnętrza domu, gdzie kilku mniej lub bardziej znajomych mężczyzn kręciło się w tę i we w tę po korytarzach. Enzo, milczący jak nigdy, wodził tylko za nimi mało życzliwym wzrokiem. Napięta atmosfera towarzyszyła niemal każdemu gościowi Allhallows. Widocznie nikt nie musiał przypominać im o powadze sytuacji, w końcu dotyczyła jednego z synów samego Dona Carlo. Consigliere papy wciąż wisiał na telefonie, w przerwach od rozmów przedstawiając treści kolejnych listów podpisanych nazwiskami potężnych przyjaciół. Porozmawiaj z tym, zapłać tamtemu, nastrasz tego i tamtego.
Znajdź kogoś, kogo z chęcią wpakują za kratki w miejsce mojego syna, nie zadając przy tym żadnych zbędnych pytań.
W Gardnor miał spokój, który tak na marginesie ani trochę mu nie służył. W jego londyńskim domu nikt nie mógł gapić się na niego tym oceniającym wzrokiem. Przypominać, jak bardzo zjebał i jaki kawał nieba i ziemi trzeba poruszyć, by odkręcić wydarzenia odegrane tak naprawdę na przestrzeni kilku sekund. Zapewne w dalszym ciągu zamieniałby swoją winę w wino, gdyby nie niespodziewana wizyta, niosąca za sobą jeszcze bardziej niespodziewane treści.
W miarę już stabilny grunt osunął mu się spod nóg ze zdwojoną siłą. I wypchnął na Nokturn, do Rozbrykanej, której jak dotąd nie planował odwiedzać. We wnętrzach burdelu ukrywało się zbyt wiele uważnych spojrzeń, jednak na Hampstead zwyczajnie brakowało mu powietrza, a puste pomieszczenia nie dawały ukojenia. 
Zapukał krótko i nie czekając na odpowiedź z wewnątrz pchnął drzwi, za którymi miała znajdować się Charlie. W zębach trzymał tlącego się papierosa. Obrzucił sylwetkę półwili kilkoma spojrzeniami, jakby chciał się upewnić, że nie siedzi właśnie na jakimś zdyszanym kliencie.
– Ładnie wyglądasz, Lotta – skomentował, choć wcale już na nią nie patrzył. Nie musiał. Zawsze wyglądała dobrze, przywilej wilich genów. No, może zwykła prezentować się trochę gorzej, wymęczona i wymiętoszona przez któregoś już gościa Rozbrykanej, w tym momencie nie miał jednak nastroju, by napawać się jej wdziękiem. Nie miało to teraz znaczenia.
Drzwi do pokoju otwarły się po raz kolejny, a do środka weszła któraś z koleżanek Charlie. W jednej ręce niosła za szyjki dwie butelki najdroższego z dostępnych tu win, zaś w drugiej kieliszki. Ciekawe, jak udało jej się dostać do środka i pokonać przeszkodę w postaci klamki, ale widocznie miała swoje sposoby.
– Coś jeszcze, szefie?
Enzo pokręcił tylko głową przecząco, machnął na nią ręką, a dziewczyna zostawiła zamówienie na toaletce, rzuciła ostatnie spojrzenie Clarke i zamknęła za sobą drzwi.
– Napijesz się ze mną? Za moje urodziny – uśmiechnął się może trochę gorzko, jednocześnie zawieszając wzrok na wszystkim innym, byle nie na siedzącej nieopodal blondynce. Zgasił papierosa o brzeg kryształowej popielniczki, a potem zabrał się za rozlewanie wina. Polał go zdrowo, aż po same brzegi, a nie tak, jak w tych drogich restauracjach.
Nawet nie próbował ukrywać, że coś jest nie tak. Chyba wiedział, że tym razem po prostu nie jest w stanie maskować swoich nerwów na tyle skutecznie, by wyglądało to choć trochę naturalnie. I może nie miał się czym martwić, bo nie raz zdarzało mu się odwiedzać ją w podobnym stanie, czy to po kłótni z bratem, z dziewczyną od Romeów (wyciągnął kolejnego papierosa, gdy tylko przypomniał sobie o ich wymianie zdań sprzed godziny), czy innym, niedającym mu spokoju potknięciu.

Nie przestawała wodzić spojrzeniem po odbiciu swojej twarzy, choć krótkie pukanie do drzwi przegnało z jej głowy wszystkie bardziej doniosłe myśli, zostawiając wyłącznie niesmak w stosunku do tego, co miało się zaraz wydarzyć. Po raz kolejny. Kimkolwiek był następny klient, poradzi sobie bez zaproszenia — i tak nie dopuszczano do jej drzwi nikogo, nie upewniwszy się wcześniej, że poprzedni konsument zdążył opuścić jej progi oraz uregulować należność. Toaletka była ponadto ustawiona w taki sposób, że Charlie mogła obserwować wchodzącego w lustrze, wyłaniającego się zza jej okrytych półprzezroczystym peniuarem pleców. Drzwi otworzyły się i zamknęły bezgłośnie (oliwiono je regularnie), a Charlie nadal trwała w bezruchu, nie odrywając spojrzenia od zwierciadlanej tafli, jakby nieostrożnym ruchem mogła zburzyć malujący się w niej obraz. Tak dawno jej nie odwiedzał, może i teraz był tylko produktem jej zdesperowanej imaginacji.
- Ty za to wyglądasz, jakbyś oberwał klątwą - odpowiedziała mu, w końcu odwracając przodem do niego. - Kilka razy. - Jej uważne spojrzenie prześlizgnęło się po jego sylwetce, począwszy od włosów w nieładzie i tlącego papierosa w ustach, aż po buty, które nosiły na sobie ślady spacerów na łonie natury. Gdzie podziewał się, kiedy nie przychodził do Rozbrykanej? I co, u licha, mu się przytrafiło w tym czasie? Zwykle roześmiałaby się na jego komplement i podziękowała kokieteryjnie, ale w tej chwili nie wyglądał na kogoś, kto byłby zainteresowany flirtem. Chyba przez ostatni rok zdążyła go całkiem nieźle poznać, lepiej niż jej się wydawało.
Zastygła, kiedy drzwi otworzyły się po raz kolejny, gotowa na wyraz zdziwienia na twarzy klienta, kiedy spostrzeże, że Charlie nie była w pokoju sama. Zamiast tego napotkała wiele mówiący wzrok jednej z koleżanek, której polecono najwyraźniej, aby skoczyła do baru po wino. Kiedyś może wywołałoby to w Clarke jakieś zażenowanie, dawno pogodziła się jednak z myślą, że tutaj inność dodawała jej wartości i podnosiła status. Ta sama inność, przez którą w ogóle wylądowała w burdelu, więc może nie należało jej jakoś szczególnie gloryfikować. Spokojnie czekała, aż przystojna kobieta o burzy czarnych loków skończy ich obsługiwać, ale była to tylko poza na użytek kogoś z zewnątrz. W środku aż się w niej gotowało, aby poznać odpowiedzi na przynajmniej część ze swych pytań. Wszystkie one orbitowały zaś obecnie dookoła Enza. Zbyła badawcze spojrzenie koleżanki niemalże niedostrzegalnym ruchem głowy, a potem odprowadziła ją wzrokiem do wyjścia. Dopiero kiedy drzwi się za nią zamknęły, Charlie całą swoją uwagę skoncentrowała wreszcie na Martinellim, który (co zostało już wyrażone) wyglądał jak kupka nieszczęścia. Unikał przy tym patrzenia na nią, co wydawało się jej jeszcze bardziej osobliwe i jednocześnie onieśmielające. Przyłapała się na przemożnej chęci ukrycia ciała pod jakimś bardziej konkretnym ubiorem, choć przecież nigdy się go nie wstydziła.
- Twoje urodziny są dopiero za kilka dni - stwierdziła oczywistość, przyglądając się, jak przepełnia winem kieliszki. Wszystko było inne niż zwykle i nie wiedziała, jak powinna się zachować. Zwykle na tym etapie dawno mieliby za sobą pierwszy dotyk, choćby taki niewinny, w ramach powitania. Tymczasem Enzo wyraźnie jej unikał, choć przecież to on przyszedł z wizytą. Ona nie miałaby pojęcia gdzie zacząć poszukiwania, nawet gdyby zjadała ją potrzeba rozmowy z nim. Wiedziała to z doświadczenia. Z braku solidniejszego planu, wyciągnęła rękę po naczynie z alkoholem, umyślnie muskając przy tym jego dłoń. Chciała zwrócić na siebie jego uwagę, chciała, żeby na nią do cholery w końcu spojrzał.
- Co się dzieje? - Nie zamierzała pytać, czy wszystko było u niego w porządku. Udawanie głupszej niż była, mijało się w tej chwili z celem. Ewidentnie nie planował w najbliższym czasie utopić swoich smutków w jej ciele, wybrał w tym celu wino, a skoro tak, przyszedł tutaj, aby z nią porozmawiać. No, chyba że chciał pobyć w jej towarzystwie w ciszy, sącząc drogi trunek. Charlie pociągnęła na tę myśl solidny łyk z kieliszka, zachwycając się głębią smaku, który obmył jej podniebienie. Cóż, w najgorszym wypadku upiją się do nieprzytomności w krępującym milczeniu, w każdym razie alkohol mieli najlepszego gatunku.

Mimowolnie spojrzał na swoje odbicie w lustrze, gdy Charlie zwróciła uwagę na wygląd nowego gościa. Przesunął zmęczonym wzrokiem po sylwetce, zatrzymał się dłużej na ciemnych sińcach pod oczami i na rozsypanych włosach. Przeczesawszy ciemnobrązowe kosmyki palcami, spróbował doprowadzić je do chociaż częściowego porządku, jednak to zadanie okazało się być trudniejsze, niż pierwotnie zakładał. Zawiesił płaszcz na krześle, poprawił czarne szelki przecinające granatową koszulę po obu stronach szyi.
Zapewne potraktowała swoje słowa wyłącznie jako przenośnię, niegroźny komentarz, jednocześnie nie zdając sobie sprawy z tego, jak mocno zahaczyła nimi o rzeczywistość. Co prawda, gdyby faktycznie oberwał klątwą te przeszło siedem dni temu, nie znajdowałby się teraz w pokoju, w którym rezydowała Clarke, a w magimilicyjnym areszcie, albo nawet w drodze do Azkabanu, ale nie mógł zaprzeczyć, że było blisko. Tak o milisekundy blisko. W jednej chwili zdesperowany Williams wyciągał różdżkę, zapewne z jakimś paskudnym urokiem na końcu języka, w drugiej zaś bulgotał, usilnie próbował złapać oddech, wodził drżącymi dłońmi po błyszczącej od krwi szyi, z której sterczał scyzoryk.
Trudno. Trzeba było nie testować szczęścia. Grzecznie wykonywać polecenia, w pierwszej kolejności nie zadzierając z czymś potężniejszym od samego siebie. Pamiętać, że na cwaniaka zawsze znajdzie się większy cwaniak.
– Czy to ważne? – Chwycił pełne już kieliszki w dłonie. Mógł mieć urodziny nawet i dzisiaj, co kogo to obchodziło? – Zaczniemy teraz, a potem... zobaczymy – swoją wypowiedź zakończył wzruszeniem ramion na tyle oszczędnym, by nie rozlać wina. Sugerował, że jego wizyta się przeciągnie? Nie ograniczy do dzisiejszego wieczoru, zmniejszając listę klientów Charlie na najbliższe kilka dni do jednej pozycji? Może. A może po prostu nie uwzględniał jej w swoich imprezowych planach.
Wyciągnął kieliszek w stronę czarownicy, na którą spojrzał dopiero w momencie, gdy poczuł jej dotyk na swoich palcach. Spryciara, doskonale wiedziała co robi. Czy była przejęta nim na tyle, o ile sugerowała to jej mina? Tego już wolał nie dociekać, ale lubił myśleć, że jej zainteresowanie nie opierało się wyłącznie na korzyściach idących za utrzymywaniem dobrych stosunków z własnym szefem.
– Praca – rzucił oszczędnie, następnie zapijając te słowa porządną dawką alkoholu. Kolejny papieros znalazł się między wargami Sycylijczyka. Oby tak dalej i istniała duża szansa, że wkrótce zadymi całe pomieszczenie. – Jakiś chujek zmusił mnie do wybierania między rodziną a przyjaciółmi, to wszystko – dodał, ale nie wyglądał na kogoś, dla kogo było to jedynie „to wszystko”. Zaciągnął się kilkukrotnie papierosem, szybko zażywając kolejne porcje nikotyny.
I pomyśleć, że wszystko przez jakiegoś ścieka z długami na karku, którego lekkomyślne zachowanie doprowadziło do odcięcia od skrytki należącej do nadzianych starych. Kolejnego zdesperowanego frajera żyjącego w przekonaniu, że jest w stanie wykiwać Martinellich. Szkoda tylko, że ten frajer okazał się mieć mocne plecy. Za mocne, nawet w obliczu swojej żałosnej historii z własną rodziną.
Enzo przeklął pod nosem. Wciąż słyszał to wstrętne bulgotanie, widział wybałuszone oczy Williamsa, jednak próżno było szukać w Sycylijczyku współczucia. Prędzej gniew kogoś, kto nie ze swojej winy znalazł się w złym położeniu.

Czy to ważne, kiedy miał urodziny? Z jakiegoś powodu jako społeczeństwo ubzdurali sobie, że tak, miało to niejakie znaczenie. Jeśli natomiast chodziło o Charlie, Enzo mógł sobie świętować kiedy mu się podobało, po prostu fakt ten wydał się Clarke relewantny w kontekście innych niepokojących elementów sytuacji. Gdyby Martinelli wparowawszy do jej pokoju, zachowywał się dokładnie tak, jak zwykle, pewnie nawet nie zwróciłaby uwagi na tę drobną nieprawidłowość.
- O tyle ważne, że dzisiaj nie jestem przygotowana na wręczenie ci prezentu. - odpowiedziała lekkim tonem i odebrała od niego jeden z kieliszków. Dopiero wtedy na nią spojrzał, zgodnie z jej przewidywaniami, więc uśmiechnęła się do niego delikatnie. - Ale wszystkiego najlepszego teraz, a potem… zobaczymy. - oboje doskonale wiedzieli, że ich relacja dawno przekroczyła granice tego, co powinno łączyć pracownicę i jej szefa, nawet w tych specyficznych warunkach, jakie panowały w burdelu. Ich związek trudno byłoby komukolwiek wyjaśnić, nawet ubrać w słowa, bo interesy obu stron ciasno przeplatały się z uczuciami zgoła niezwiązanymi z kwestiami biznesowymi. Przynajmniej Charlie, choć w głowie miała jasne cele związane z Martinellim, nie potrafiła całkowicie uchronić się przed głębszym zaangażowaniem w tę znajomość.
Kiedy udzielał jej lakonicznych wyjaśnień, Clarke pociągnęła jeszcze kilka łyków wina, w myślach usiłując wyciągnąć z tych kilku słów coś więcej na temat sytuacji, która aż tak bardzo wyprowadziła go z równowagi. Wiedziała mniej więcej, na czym polegała jego praca, znała też w jakimś stopniu jego sytuację rodzinną. Była więc świadoma, że jak poważna mogła być w istocie cała sprawa.
- W rzeczywistości to chyba żaden wybór, prawda? - zaryzykowała pytaniem, bo chciała wyciągnąć z niego więcej, bez robienia wrażenia wścibskiej. Poza tym chyba tylko stwierdzała oczywistość. Czy mafia pozostawiała w ogóle przestrzeń na jawne sprzeciwienie się rodzinie? Jej opinia przynajmniej po części opierała się na stereotypach, być może krzywdzących, ale obracała się w tych kręgach dostatecznie długo, aby znać ciężar i znaczenie słowa lojalność. Kto wie, jak brzmiałby jej ocena, gdyby przedstawiono jej cały obraz sytuacji, ale w gruncie rzeczy chodziło jej tylko o to, aby poprawić Martinellemu chociaż odrobinę humor. Od tego była, czyż nie? Po to do niej przyszedł.
- Może jeszcze uda się wyjaśnić tę sytuację? Jeśli nie, to kto jak kto, ale ty na pewno znajdziesz nowych przyjaciół. - Brzmiało to może brutalnie, ale taki był ich świat: niestały. Strata była wpisana weń literami wyrytymi w samych fundamentach, nie dało się jej usunąć, trzeba więc było nauczyć się z nią żyć. Charlie przyglądała się uważnie Enzo, zasnutemu chmurą nikotynowego dymu, niepewna na ile może sobie pozwolić i jak powinna się zachowywać. Chwilami miała wrażenie, że myślami był bardzo daleko od pomieszczenia, w którym się aktualnie znajdowali. W jednym z takich momentów odstawiła kieliszek na toaletkę i pokonała dzielącą ich odległość, aby niezdecydowanym gestem sięgnąć ku jego fryzurze, w delikatnej próbie nadania jej bardziej uporządkowanego wyglądu. Nie, żeby to miało większe znaczenie. Gdyby ten wieczór znalazł swoje apogeum w łóżku, cały zabieg będzie należało powtórzyć. Chciała chyba ściągnąć go po prostu na swoją orbitę.
- No i jestem też ja. - dodała pół tonu ciszej, wzruszając lekko ramionami. - Ze mną możesz zawsze porozmawiać. I nie tylko.

Co chciałby dostać z okazji zbliżających się urodzin? Gdyby go o to zapytano, zacząłby wymienianie od tych bardziej realnych, łatwiejszych do spełnienia zachcianek. Zażyczyłby sobie nową, ciężką bransoletę, błyszczącą, jakby na nadgarstku miał łańcuch sklejony z kostek lodu, kolejny sportowy samochód, bo ich nigdy za wiele, kilka winylowych płyt jazzowych, może jakiś wymyślny zegarek. Nudna, ale ciesząca oko i ucho klasyka. A potem, gdy już kończyłby wyliczać drogie świecidełka, przyszłaby kolej na te upominki, których zdobycie stanowiło wyzwanie. W ostatnim czasie na szczycie owej listy uplasował się tajemniczy zmieniacz czasu, o którym usłyszał kiedyś na Nokturnie. Jak wyglądał i czy w ogóle istniał, dobre pytanie, ale jeśli spełniał wskazane w nazwie właściwości, zdecydowanie przydałby się w kolekcji Martinellego szczególnie teraz. Jakby się tak przenieść do tego dnia i ubić tego frajera szybciej, jeszcze zanim pojawili się nieproszeni goście? Albo podejść do zadania z wiedzą, że ten przećpany złamas będzie miał w kieszeni drugą różdżkę, zapewne zabraną jakiemuś kumplowi po złotym strzale. 
No cóż, w tym roku będzie musiał zadowolić się nowym łańcuszkiem, albo wycieczką do Hiszpanii. 
– Wybaczę ci, ale tylko jeśli coś mi coś zaśpiewasz – postawił warunek i posłał jej przy tym blady uśmiech. W geście toastu delikatnie stuknął kieliszkiem w trzymane przez nią szkło. – Wszystkiego najlepszego dla mnie – zawtórował z lekkim przekąsem. Pobożne życzenia, czy może gorzka ironia? Sam już nie wiedział, ale jedno było pewne – wino smakowało wyśmienicie i jeśli dwie butelki nie starczą, pośle po kolejne. Kto bogatemu zabroni.
W rzeczywistości to chyba żaden wybór, prawda? Słowa Charlie przypomniały mu rozmowę z ojcem. Nie tę „na świeżo”, zaraz po tym, jak aportował się w gabinecie starego z podkulonym ogonem. Myślami przeniósł się trochę później, do momentu, w którym Don Carlo przedstawiał synowi plan sklejony do kupy po połączeniu wszystkich, nawet tych pozornie nieistotnych w przeszłości, zapomnianych kropek.
– Masz szczęście, że twój współlokator z Hogwartu nabruździł Willamsom na tyle, by chcieli go przymknąć bez pytania.
Charlie zadawała pytania, a on nie uciekał od nich, ale starał się ostrożnie dobierać słowa. Nie wspominać żadnych imion i nazwisk.
– Jasne, że nie. Nawet bym nie pomyślał, żeby zrobić cokolwiek przeciwko mojej rodzinie – odpowiedział bez chwili zawahania, a w jego tonie na stałe już zagościło zdenerwowanie wciąż skierowane w martwego już dłużnika. Takie deklaracje brzmiały dobrze na papierze, ale nabierały mniejszego znaczenia, gdy można było zarobić trochę więcej na boku, bez odpalania działki do żadnej roszczeniowej kieszeni. Czasami Enzo mógł sobie pozwolić na wybiórcze traktowanie tej zasady, jednak w tym przypadku wygodniej było się jej trzymać. – Szkoda tylko, że muszę zrezygnować z kogoś przez gościa, który sprzedałby własną siostrę za działkę diabelskiego pyłu, albo innego gówna.
Mówienie, że z całych sił próbował wyciągnąć Regisa z kłopotów, byłoby kłamstwem i to takim z serii perfidnych. Czuł żal i gniew, ale ostatecznie to ulga wybijała się na pierwszy plan i przejmowała scenę. Zwariowałby już po roku w niewoli, a wiadomo, że ta rozsiana po całym Wizengamocie rodzinka przyskrzyniłaby go na dużo dłużej. Ciemna, zimna klitka w Azkabanie to nie do końca jego klimaty, nawet jeśli daliby mu zabrać ze sobą komplet satynowej pościeli. Wiedział też, że jeśli próbowałby zachować się szlachetnie i słusznie, przyznać do winy zgodnie z moralnością przeciętnego czarodzieja, skończyłby w plastikowym worku na dnie bagna w Epping, zanim w ogóle znalazłby się w okolicach Ministerstwa Magii. I dodajmy, że bycie synem Dona Martinellego nie miałoby tu żadnego znaczenia.
– Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby to wyjaśnić, ale niestety, to dalej za mało. Nawet nie wiesz jak fatalnie się z tym czuję, Lotto – westchnął ciężko. Biedny. Nikt nie ma wątpliwości, że to właśnie on był najbardziej pokrzywdzony, nawet bardziej od Regisa, czy Aidena?
Obserwował jej twarz z bliska, gdy poprawiała mu włosy. Pomimo tego, że dziś zapewne przez jej pokój przewinęło się już kilku klientów, nie wyglądała na zmęczoną. Wymiętą. Zużytą. Kolejny argument, który opowiadał się za jej wyjątkowością. Opróżnił kieliszek i odstawił go zaraz obok tego należącego do Clarke, a potem wrócił do blondynki. Objął ją delikatnie w talii, a twarz wtulił w ciepłe zagłębienie w jej szczupłej szyi. Odetchnął, przymknął powieki.
– To w tobie cenię, wiesz? – Odezwał się cicho, prawie szeptem. – Jesteś zgrabna i mądra, zawsze mnie zrozumiesz. – Albo wie, co powiedzieć, ale te słowa nie zabrzmiałyby już tak dobrze. Wypowiedzenie ich niebezpiecznie zachwiałoby tą iluzją splecioną z naginania, koloryzowania i kilku oszustw.

Nie zamierzała zdradzać, co planowała mu wręczyć z okazji urodzin. Jaką miałby wtedy niespodziankę? Być może nie było jej stać na złote bransolety ani sportowe samochody, a świat mugoli z ich winylami nie stał dla niej otworem, ale była wystarczająco kreatywna, aby radzić sobie z takimi drobnymi problemami. A przecież zależało jej na tym, aby Enzo w szczególny sposób wbiło się w pamięć to, czym planowała go obdarować. Miał licznych krewnych, którym nie brakowało pieniędzy i kontaktów. Musiała znaleźć więc coś, co wyróżniłoby ją w niechybnej powodzi złota i innych błyskotek.
- Zastanowię się nad tym - odpowiedziała mu, naturalnie tylko się z nim drocząc. Lubiła mu śpiewać. Lubiła śpiewać kropka, ale on wydawał się słuchać inaczej niż większość mężczyzn. Może tylko to sobie wmawiała, aby czuć się lepiej z całą sytuacją i sama ze sobą, ale miała wrażenie, że cenił ją w jakimś stopniu jako artystkę, a nie tylko zgrabne ciało szczęśliwie w komplecie z ładnym głosem.
Wyłapała tę gorzką nutę w słowach jego toastu, nie drążyła jednak, nabierając w usta znakomitego wina i pozwalając sobie na przydługą chwilę milczenia, pod pretekstem rozkoszowania się cudownym bukietem.
- Jak zwykle znakomity gust - pochwaliła go, choć nie miała pojęcia, czy był osobiście odpowiedzialny za wybór trunku. Tak czy inaczej, doskonale wiedziała, jak lubił komplementy. Niezależnie od tego, czy rzeczywiście mu się należały. Może brzmiało to źle ujęte w ten sposób, ale w gruncie rzeczy, kto nie lubił słuchać miłych słów pod swoim adresem? A on wyglądał dzisiaj jak ktoś złakniony odrobiny dobroci i ciepła, jakby w ostatnim czasie ktoś nieźle nim pomiatał.
Dlatego też milczała, kiedy deklarował całkowitą lojalność rodzinie. W innych okolicznościach może zapytałaby żartobliwie, czy na pewno nie dopuszczał do siebie myśli o podtopieniu Eliasa w Tamizie, ale to nie była chwila na tego typu teksty. Enzo mówił poważnie i choć oczywiście mógł naciągać prawdę pod wymogi sytuacji, chyba nie miał ochoty na przekomarzanki słowne. A choć Charlie świadoma była jego starć z niektórymi krewnymi, wiedziała również o tym, że koniec końców musiał być posłuszny ojcu i innym osobom, które stały nad nim w hierarchii. Mafia była nie tylko jego rodziną, była też pracą, z której wyrzucano tylko w jeden sposób: w grubym czarnym worku wypełnionym kamieniami prosto do rzeki.
- Długi? - domyśliła się. Nie potrzebowała właściwie potwierdzenia, wiedziała, jak działały narkotyki. Sama coraz częściej czuła potrzebę sięgnięcia po jakąś substancje, która pozwoliłaby jej uciec od rzeczywistości. O ileż łatwiej było przebywać na dole tylko ciałem, a umysłem unosić się gdzieś daleko od tej sypialni, od tych facetów, od tego życia. Wciąż jednak panowała nad sytuacją, tak przynajmniej sobie wmawiała. Miała ponadto dodatkowe możliwości płacenia za kolejną działkę. Mogła po godzinach zaspokoić wszystkie fantazje dealera, jeśli zaistniałaby taka konieczność.
- Rozumiem, że coś poszło nie po twojej myśli? - To był delikatny temat, doskonale to wiedziała. Jej ton był więc całkowicie niezobowiązujący, jeśli Enzo nie chciał jej odpowiadać — nie musiał. Właściwie nieszczególnie interesowała ją cała sprawa, ale miała poczucie, że Martinelli potrzebował się wygadać. Do tego była mu potrzebna, prawda? Życzył sobie kogoś, kto był gotów go wysłuchać bez stawiania ocen i wytykania mu błędów. Powoli zaczynało docierać do niej, że w wyniku tego nieporozumienia, o którym opowiadał Enzo, ktoś zapewne stracił życie, ale zdążyła się znieczulić na tego typu rewelacje. Nawet morderstwa należały do sfery szarości tutaj na Nokturnie — należało swoją moralność dostosować do miejscowej palety kolorystycznej.
- Przykro mi, cielo. Niestety czasem nic nie da się zrobić. - Czy tak faktycznie było w tej sytuacji, nie miała pojęcia. Zdążyła się oczywiście zorientować, że młodszy Martinelli miał skłonność do stawiania siebie w pozycji ofiary niezależnie od okoliczności, ale nie do niej należała tego typu ocena sytuacji. Ona była po to, aby go wspierać i rozumieć — tak było najkorzystniej dla wszystkich. Kiedy ją objął, splotła ramiona na jego szyi i zaczęła się bawić kosmykami jedwabistych włosów z tyłu jego głowy. Uśmiechnęła się lekko na jego słowa, o ileż bardziej intymne, kiedy wyszeptane w zagłębienie ponad obojczykiem. Czy była zgrabna i mądra? Owszem, choć sama zmieniłaby kolejność prezentowania tych zalet. Czy zawsze go rozumiała? Nie, ale chciała przynajmniej sprawiać takie wrażenie.
- Staram się. Zależy mi na tym, żebyś poczuł się lepiej.

Lubił słuchać muzyki, dlatego miał tak pokaźną kolekcję winylowych płyt, no i cisza była dla niego trudna do zniesienia. Niemniej jednak mówienie, że gdyby nie występy wokalne Clarke, zapewne nie zwróciłby na nią uwagi, byłoby kłamstwem. Na to był stanowczo zbyt pusty. Może i wili urok nie działał na Martinellego w tak głębokim stopniu, jak na innych mężczyzn o słabszej woli (a szczególnie tych spojonych alkoholem), jednak wciąż nie potrafił przejść obojętnie obok zniewalającej urody tych tajemniczych istot. Tym bardziej, jeśli zdarzyło się, że jedna z nich akurat dla niego pracowały. Jednak to nie zbiór wilich cech zatrzymał go przy niej na dłużej. Ona lubiła mu śpiewać, on lubił jej słuchać, układ doskonały. Głos Charlie sprawiał, że zapominał o problemach. Zamykał stres w szczelnym pudełku na czas, gdy władała sceną, nieświadomie go od siebie uzależniając.
– Cieszę się, że ci smakuje. – Dziwne, gdyby nie smakowało. Butelka tego wina kosztowała tyle, co nowa miotła wyścigowa i właśnie tym Enzo kierował się przy wyborze trunku na dzisiejszy wieczór. Niemniej przyjął komplement bez zająknięcia, bo przecież wcale się nie pomyliła. Gdyby nie miał gustu, nie ubierałby się tak dobrze, nie woziłby się takimi samochodami, ani nie spędzałby z nią czasu.
Może zauważyłby jej ostrożność przy doborze słów, treści zadawanych przez nią pytań, ale był zbyt zajęty sobą. Obserwował wnętrze kieliszka, coraz to nim poruszając. Wciąż uciekał gdzieś myślami, nawet jeśli wcale tego nie chciał. Przynajmniej nie był z tym sam, jak w Gardnor.
– Mhm. – Trafnie połączyła kropki. – Trzysta galeonów, wyobrażasz to sobie? Żałosne – pokręcił głową z niedowierzaniem. Mała fortuna dla przeciętniaka z Nokturnu, a drobne dla kogoś, kto miał świadomość, ilu czarodziejów zapłaciło za tę sumkę życiem lub wolnością.
Świat był niesprawiedliwy, Enzo wiedział to nie od dziś. Przekonał się o tym i na swoim przykładzie i przykładzie innych, dlatego nie zastanawiał się długo nad tym, co powinien zrobić w obliczu katastrofy. Po pierwsze, nie miał tego w zwyczaju. Po drugie, nie on był od tego. Kombinowałby, gdyby nie miał świadomości, w jak głębokim bagnie się znalazł i to po same uszy. Wiedział, że nie pozostało mu nic innego, oprócz wołania „tato, pomóż”.
– Sprawa... – zrobił pauzę, bo jego pamięć postanowiła mu podsunąć obraz wspomnianej sprawy: wynędzniałej roztrzęsionej, o blond włosach i wyjątkowo drożnej jak na ćpuna aorcie. Skrzywił się. – Wymknęła się spod kontroli. – Dolał sobie wina, żeby zaraz opróżnić lampkę kilkoma łykami. Otarł wilgotne usta wierzchem dłoni. – A potem było już tylko gorzej. Jak wszystko ma się pieprzyć, to na raz, nie? Ale hej, to nie była moja wina. Zrobił się większy bałagan do posprzątania. I tyle – uśmiechnął się jakoś dziwnie, przytaczając słowa ojca w pigułce. Po co je powtarzał? Oczywiście, żeby lepiej nakreślić Charlie sytuację, a nie poklepać się po plecach.
Całe to gówno było wyłącznie bałaganem. Ryzykiem zawodowym. Czymś, na co nie miał wpływu. Decyzją (niekoniecznie swoją), z którą musiał żyć dalej.
I tyle.
– Zrób coś, bo zaraz zwariuję – wyszeptał, przyciskając ją do siebie jeszcze mocniej. Chowając twarz głębiej w jej szyi. Zaciskając palce na materiale okrywającym jej plecy.

Enzo zwykle był zbyt zajęty sobą, aby zwracać na nią większą uwagę. Nie w takim stopniu jak dzisiaj, to prawda, ale należał do osób ewidentnie egocentrycznych. Na początku, kiedy był po prostu jednym z klientów, nie bardzo ją to obchodziło; później, kiedy ich relacja zaczęła przekształcać się w coś więcej, wzbudzało to w niej regularnie frustrację; obecnie była już do tego przyzwyczajona, ba, nawet wdzięczna za tę cechę charakteru Martinellego, która nierzadko ułatwiała jej pracę. Wystarczyło uważnie go słuchać, przytakiwać mu i prawić komplementy, oczywiście w uproszczeniu, ale do tego się wszystko sprowadzało. Charlie nie nazwałaby go nieskomplikowanym czy pustym, ale w takim sensie na pewno był płytki.
- Nadział się na różdżkę z powodu trzystu galeonów? - powtórzyła za Enzem z niedowierzaniem, na chwilę zapominając o ostrożności w słowach. Nie wiedziała przecież, czy ktoś faktycznie stracił życie, ale w swojej głowie zaczęła to chyba zakładać. W konsekwencji Martinelli tym bardziej zszokował ją swoim wyznaniem, bo choć dla niej była to mała fortuna, nie oddałaby za nią życia. Oczywiście nie znała zwyczajów mafii dostatecznie dobrze, aby wiedzieć, co czyniono z dłużnikami, zakładała natomiast (być może naiwnie), że zabijanie było absolutną ostatecznością — choćby dlatego, że trup już na pewno nie spłacał swoich zobowiązań. Ten bezimienny ćpun mógłby więc żyć dalej, gdyby nie próbował zgrywać chojraka. Charlie nic nie obchodził on sam, ale konsekwencje jego śmierci ponosili żywi, podczas kiedy on w spokoju gnił sobie w grobie (czy tam na dnie rzeki). Może powinna być wdzięczna za całą sytuację, bo przecież sprawiła, że Enzo ją odwiedził, jednak te okoliczności nie były dla niej sprzyjające. Dla nich sprzyjające. Po prostu dla nikogo nie były sprzyjające i tyle. Zakładając, że typek faktycznie nie żył. Bo może żył i sprawiał problemy, więc trzeba było go sprzątnąć. Tylko w tej sytuacji niezrozumiałe dla Charlie było stwierdzenie, że Enzo musiał z kogoś przez niego zrezygnować. W ogóle zbyt wiele kwestii było dla niej niejasnych, ale koniec końców nie występowała w roli stratega wojennego, tylko spowiedniczki — nie musiała wiedzieć wszystkiego.
- Najważniejsze, że uda się tę sprawę posprzątać, nie? Nie twoja wina. Są rzeczy, których nie da się kontrolować. - Ćpuni zapewne często się do nich zaliczali. Charlie wiedziała to z doświadczenia, choć zwykle rygorystycznie trzymała się dawek, które nie odbierały jej całkowicie władzy nad zachowaniem. To nie byłoby dobrze widziane. Właściwie tylko powtarzała po Enzo słowa, które sam wypowiadał, ale może potrzebował usłyszeć je od kogoś innego. Nie znała szczegółów sytuacji, więc trudno było jej dodać coś więcej od siebie. Czasem jednak największe banały były dokładnie tym, co najbardziej pragnęło się usłyszeć.
- Przykro mi, że wiąże się to z jakąś stratą, ale to jest chyba cena życia na Nokturnie. Nieszczęścia chodzą parami, jak to mówią. - Ona zazwyczaj modyfikowała to powiedzenie, z jej obserwacji wynikało bowiem, że chodziły wręcz stadami. Nie bardzo było to natomiast pocieszające. Pewnie ugryzłaby się w język szybciej, gdyby zdawała sobie sprawę, że oprócz draki z ćpunem (oraz koniecznością wrobienia Regisa w zabójstwo), Enza przygnała do niej jeszcze drama z Avą. To było coś więcej niż stado, to była już chyba dzika horda nieszczęść.
Bardzo, bardzo dzika horda, której Charlie mogła przeciwstawić tylko i wyłącznie siebie. Swoje ciało, swój głos, swoje kreatywne podejście do rozwiązywania problemów. A jednak kiedy Enzo wyszeptał swoją prośbę, w jej głowie zapanowała kompletna pustka. Oczywiście, mogła go przelecieć i to tak, że zapomniałby o wszystkim, co znajdowało się poza dwoma metrami kwadratowymi łóżka. Coś jednak powstrzymywało ją od tego najbardziej oczywistego rozwiązania, jakby ta rozmowa miała stać się przełomową w historii ich znajomości. Jakby od kolejnych kroków zależało być albo nie być całej relacji, co oczywiście było po prostu głupie. Nie miała powodów w ten sposób myśleć. Okej, przychodził ostatnimi czasy rzadziej, ale przecież zawsze w końcu wracał.
Musnęła ustami jego skroń, głęboko wciągając znajomy zapach jego szamponu. Przyzwyczaiła się do niego, chyba aż za bardzo. W chwilach, gdy była ze sobą zupełnie szczera, przyznawała ze wstydem, że tęskniła za nim, kiedy znikał. Gdyby w ogóle o niej zapomniał, cholernie by jej go brakowało. Był namiastką normalnej relacji w tym gnieździe popierdolenia. Co miała oprócz niego? Gitarę i kilka pełnych goryczy piosenek.
- Wszystko będzie dobrze - szepnęła, dalej gładząc go po włosach. Nagle do głowy przyszedł jej pomysł, który wywołał na jej twarzy lekki uśmiech.
- Wiesz, co ja robię, kiedy wszystko wydaje mi się do dupy? - Nie poczekała na jego odpowiedź, nawet jeśli była jej ciekawa. - Piszę piosenkę, w której wszystko z siebie wyrzucam. - Dopiero kiedy wypowiedziała te słowa, poczuła, jak naiwnie one brzmiały, jak dziecinnie. Zawahała się, a potem westchnęła, nagle tracąc tę pewność siebie, która na kilkanaście sekund na nią spłynęła. - Albo możemy wymyślić coś innego - dodała, odsuwając się od niego delikatnie i splatając place ich dłoni. Pociągnęła go lekko w kierunku łóżka, jemu zostawiając decyzję, jaki będzie dalszy przebieg tego spotkania.

– Niektórzy tacy są. Głupi. Dorzuć do tego jeszcze worek kokainy i już nic tam nie zostanie, tylko przeżarta breja – zastukał znacząco palcem w skroń. Mówił dalej, jednocześnie nie zaprzeczając jej słowom. Czemu? Może to przez alkohol, który miał to do siebie, że z reguły usypiał w człowieku ostrożność. W tym samym czasie dolewał sobie kolejną porcję mocnego wina i to aż po brzegi. Po wszystkim zajrzał do butelki, by dojść do prostego wniosku - niedługo trzeba będzie odkorkować kolejną.
Ale procenty, to nie wszystko. Włoch zwyczajnie ufał Charlie, przynajmniej w jakimś tam stopniu i w głównej mierze to właśnie dlatego nie urywał grząskiego tematu. Miał przed sobą jedyną osobę, która chciała go słuchać i nie sprawiała przy tym tak oczywistego wrażenia, że robi to wyłącznie dla pieniędzy. Nie burzyła tej iluzji. Niektóre z jej koleżanek nieświadomie stroiły miny, albo nie potrafiły słuchać na tyle uważnie, by zdobyć się na sensowną odpowiedź. Albo plotkowały. A Clarke? Clarke była inna i to niemal pod każdym względem. Przy niej mógł pozwolić sobie na odrobinę słabości. Wierzył, może naiwnie, że nie planowała tego wykorzystać.
– Jedyne pocieszenie jest takie, że należało mu się i to od dawna. – Taka była prawda i nie mówił tak tylko po to, by poczuć się lepiej. Wiele razy słyszał o Aidenie, czy to od jego siostry, czy od Regisa. Docierało do niego, jakim jest obrzydliwym problemem i to dla wszystkich wokół. A potem, gdy już w miarę regularnie widywał się z owym problemem twarzą w twarz, by odebrać długi, albo pożyczyć kolejne galeony, przekonywał się na własnej skórze, że w rzeczywistości było tylko gorzej.
W tym tkwiła różnica między nim a tym ćpunem. Aiden był zwyczajnym śmieciem, czy odjąć narkotyki i długi, czy nie. A Enzo? Sytuacje, w których się znajdywał, nigdy nie powstawały z jego winy. Okoliczności zmuszały go, by brał w nich udział, dokładnie tak jak teraz. Przynajmniej w to starał się wierzyć, otrzymując podobne zapewnienia ze wszystkich możliwych stron. Ale już dawno ustaliliśmy, że nie rozchodzi się tu o żadnego martwego już arystokratę.
– Cóż, takie jest życie. Niesprawiedliwe, a ja nie mogę nic z tym zrobić. Muszę się w końcu pogodzić, że niektóre rzeczy są ponad nas i nie mamy na nie wpływu – zaczął z jakimś większym przekonaniem, jakby faktycznie zaczynał odnajdywać sens w tych obrzydliwych banałach. – Powinienem cieszyć się, że nadal tu jestem, zamiast ci smęcić. Przecież bycie lojalnym wobec wszystkich jest fizycznie niemożliwe, na miłość Boską – dodał, a w jego głosie z powrotem pojawiło się rozdrażnienie. Zdecydowanie wolał myśleć o swoich decyzjach jak o przejawach lojalności. Inaczej pozostałby mu jedynie strach przed konsekwencjami własnych czynów, a z tym nigdy nie było mu do twarzy.
– Pieprzony Nokturn. Czasami mam dość tego miejsca – burknął, gdy tylko usłyszał o tych parzystych nieszczęściach. Słowa blondynki błyskawicznie nasunęły skojarzenia z innym problemem, o którym nawet nie zamierzał jej wspominać. W końcu dalej naiwnie wierzył, że to tylko kłamstwo. Że Ava wciska mu bajkę o dziecku, żeby go do siebie uwiązać, a za kilka miesięcy, kiedy jej brzuch nie będzie chciał rosnąć, wszystko wyjdzie na jaw.
Zaczynało brakować mu powietrza, gdy tylko zastanawiał się nad tym głębiej w kategoriach "a co jeśli".
W Charlie pojawiła się na moment jakaś iskierka, co nie uszło jego uwadze. Wyprostował się i uniósł na nią wzrok z nadzieją, że może zaraz go oświeci. Sprzeda przepis na panaceum, albo sprawi, że chociaż na moment zapomni o oczywistych problemach. Tymczasem wypaliła (i to jeszcze z uśmiechem) chyba najbardziej nawiną rzecz, jaką ostatnio miał okazję usłyszeć.
– Żartujesz sobie, prawda? Widzisz mnie piszącego ckliwe rymy o swoich uczuciach? Jestem dorosłym facetem, a nie jakimś grajkiem za pół galeona – Spojrzał na nią dość krytycznie, zauważając zresztą, że nie była już taka dumna z tego dziecinnego pomysłu. Musiało dotrzeć do niej, jak głupio to zabrzmiało.
Za to zdecydowanie odpowiadała mu ta druga opcja. To wspomniane przez nią „coś innego”, które nie wymagało składania rymów. Gdy znaleźli się bliżej łóżka, Enzo zsunął z jej ciała półprzezroczyste okrycie i rzucił je w kierunku taboretu, ale pomimo jego najszczerszych starań, delikatny materiał i tak spłynął na podłogę. Czarodziej pchnął ją na materac, by wkrótce znaleźć się nad nią. Ponownie schować w zagłębieniu jej szczupłej, ciepłej szyi, którą obdarował mocnymi pocałunkami.
Sprawdzony sposób, by zapomnieć się, chociaż na chwilę.

Charlie wykorzystywała wyjątkową relację, jaką Enzo postanowił z nią nawiązać, ale na pewno nie w ten sposób, którego najbardziej się obawiał. Może była młoda, może momentami boleśnie wciąż naiwna, ale zawsze szybko się uczyła, a te kilka lat bezdomności i prostytucji wyszkoliło ją skuteczniej niż cała edukacja w Hogwarcie. Przynajmniej zdobywała umiejętności użyteczne w codziennym życiu, a nie wkuwała niepotrzebne informacje, które zaraz po OWUTEMach wyparowały jej z głowy. Czymś, co pojęła już na samym początku, była konieczność kierowania się własnym interesem, ale pojmowanym w długiej perspektywie. Zawsze była dobra w stawianiu swoich potrzeb na pierwszym miejscu, tymczasowo jednak jej przyszłość wymagała, aby (przynajmniej pozornie) w centrum umieścić kogoś innego. Nie od razu odważyła się założyć, że młodszy Martinelli mógł być dla niej ucieczką z tego piekła. Niemniej od samego początku zdawała sobie sprawę, że bycie z nim w dobrych stosunkach oznaczało dla niej korzyści, więc dołożyła wszelkich starań, aby ją polubił, aby jej zaufał, aby chciał do niej wracać i to jak najczęściej. Naraziła się przy okazji innym dziewczynom, wycofała się bowiem z plotkowania na temat nadmienionego z szefów. Nie wspominając już o fakcie, że z biegiem czasu wygryzła większość koleżanek z tej akurat konkurencji. Cóż mogła powiedzieć, okazała się wyjątkowo skuteczną dziwką.
Słuchała jego słów z wyrazem zainteresowania i zrozumienia na twarzy, chociaż chwilami miała ochotę krzyczeć. Siedział przed nią i pierdolił jakie niesprawiedliwe było jego życie, nie mając zielonego pojęcia, jak wielkim był hipokrytą. Zwierzał się jednej ze swoich dziwek. Dziewczynie, którą nieszczęście sprowadziło w jego progi, bo chociaż może niektóre z pracownic utrzymywały, że zatrudniły się w Rozbrykanej, bo „po prostu lubiły seks”, Charlie większej bzdury nie słyszała w życiu. Mogły oczywiście wmówić to same sobie, żeby poczuć się lepiej i nie chodziło nawet o stosunek do seksu. To nie był łatwy kawałek chleba. Enzo mógł się przynajmniej wygadać, Clarke nikt nie chciałby nawet wysłuchać. Klienci przychodzili tutaj dogodzić sobie za jej pomocą, a nie słuchać jej łzawych zwierzeń. Martinelli powinien coś o tym wiedzieć, przecież był jednym z nich. Najwyraźniej jednak nigdy nie spojrzał na Charlie, na żadną ze swoich pracownic w ten sposób.
- Obawiam się, że masz rację. Wszyscy musimy wybierać, wobec kogo pozostajemy lojalni - odpowiedziała, spoglądając na jego twarz. Rozumiała tragizm wyboru pomiędzy rodziną i przyjaciółmi. Pojmowała dramat zdrady przyjaciół. Naprawdę współczuła mu nieprzyjemnej sytuacji, w której się znalazł. A jednak pokazywała ona, jaki w istocie był uprzywilejowany. Ktoś pomógł mu posprzątać, ktoś chronił jego tyłek, ktoś zadbał o to, aby włos nie spadł mu z głowy, nieważne, jakie trzeba było ponieść koszty. Enzo oczywiście tego nie widział, zbyt zaabsorbowany własnym cierpieniem, ale to chyba kolejna cecha charakterystyczna osób przyzwyczajonych do specjalnego traktowania.
- Ja się cieszę, że tutaj jesteś - dodała, wracając do sprawdzonej taktyki. Uśmiechnęła się do niego i wyciągnęła dłoń, aby dotknąć jego policzka, ale nim zdążyła podarować mu tę pieszczotę, wybuchnął po raz kolejny gniewem, sprawiając, że Charlie zamarła. Był znacznie bardziej zirytowany niż zwykle, aż trudno jej było uwierzyć, że to wszystko przez dramę z jakimś ćpunem. Nie jakimś ćpunem. To musiał być wyjątkowy ćpun o niebagatelnym znaczeniu, inaczej nikt nie robiłby dookoła niego takiego szumu, ale w tym konkretnym momencie nie miało to dla Clarke większego znaczenia.
- Może chcesz się gdzieś wyrwać? - zasugerowała, nie proponując swojego towarzystwa, choć dało się domyślić, że taki był podprogowy przekaz jej słów. Zdarzało im się w przeszłości wybywać na kilka dni gdzieś daleko od Nokturnu, od Rozbrykanej, od wszystkiego, co trzymało ich na dnie (a w każdym razie Charlie). Dobrze wspominała te wypady i nie miałaby nic przeciwko powtórce z rozrywki, tym bardziej gdyby przy okazji mogła zapunktować u Enza. On wydawał się jej jednak nie słuchać, jakby myślami przebywał w tym momencie bardzo daleko. A przecież w rzeczywistości Ava znajdowała się w całkiem niewielkiej odległości.
Podekscytowanie wynikające z wizji potencjalnego wyjazdu na pewno przysłużyło się do prostodusznej i niezbyt przemyślanej propozycji Clarke, aby Martinelli przekłuł swoje emocje w piosenkę. Uświadomiła to sobie, zanim cokolwiek jej odpowiedział, ale jego słowa i tak zabolały znacznie bardziej, niż się spodziewała. Grajek za pół galeona? Czy tak ją postrzegał jako artystkę? Czy wszystko, co kiedykolwiek powiedział na temat jej śpiewu i piosenek było tylko grą, ukierunkowaną na jeden cel: łóżko? Oczy zapiekły ją, ale zmusiła się do uśmiechu i beztroskiego wzruszenia ramion.
- Oczywiście, masz rację. - wyrzuciła z siebie beznamiętnym tonem, obejmując palcami jego dłoń, chociaż w tej chwili najchętniej pozbyłaby się go z pokoju. Na szczęście było to uczucie, do którego Rozbrykana skutecznie ją przyzwyczaiła: nie musiała chcieć z kimś iść do łóżka, aby móc to zrobić. Przynajmniej ona miała jakiś sposób, aby przepracowywać swoje emocje; sztuka stanowiła dla niej rodzaj terapii i trzymała ją przy względnie zdrowych zmysłach. Co zaś robił Enzo, samozwańczy dorosły facet? Taki silny, niezależny i męski? Smęcił zatrudnianej przez siebie dziwce.
Wydała z siebie wykalkulowane westchnienie, kiedy palce Martinellego przesunęły się po jej skórze, zsuwając z jej ramion peniuar. Nie zwróciła uwagi, że wylądował na ziemi, nie miało to zresztą dla niej znaczenia. Upadła plecami na materac i wyciągnęła przed siebie ręce, aby już po chwili wpleść palce w jedwabiste włosy Enza. Grała swoją rolę z wyuczonym oddaniem, przygryzając wargę w doskonałym odbiciu głębokiej pasji, tak naprawdę powstrzymując rosnącą rozpacz i obrzydzenie do samej siebie. To był najgorszy moment na załamanie nerwowe, musiała poczekać, aż zamkną się za nim drzwi. Wtedy wyciągnie z szafy gitarę i napisze ckliwe rymy o swoich uczuciach, bo nie była dorosłym facetem. Była tylko zagubioną dwudziestolatką.

Koniec retrospekcji