Believe in the day at night [Alecto x Syriusz]

14 maja 1976

Czy ktoś mógłby wyciąć piątki z kalendarza?
Black spojrzał tęsknie na niezaścielane łóżko, z którym rozstał się niechętnie kilka chwil temu po krótkiej drzemce trwającej półgodzinny. Był nocnym markiem, a nie rannym ptaszkiem i nie miałby nic przeciwko gdyby lekcje zaczynały się najwcześniej o trzynastej.
Zimny prysznic nie zmył z jego ciała zmęczenia odczuwanego przezeń każdą komórką w ciele, ale ukoił ból, jaki przedostał się do mięśni wskutek całonocnego przebywania w skórze czarnego kundla. Myjąc zęby, spojrzał na zegarek.
I chociaż wiedział, że nie uniknie tłumów w Wielkiej Sali, to nawet niepotrzebna widownia nie mogła powstrzymać go przed działaniem. Konfrontacją z osobą, która kolejny raz nadepnęła mu na odcisk. Już dawno powinien zrobić z tym porządek, ale w tym wypadku emocje nie były dobrym doradcą. Wiedział, dobrze wiedział, że ta żmija wykorzysta każdą jego słabość, aby przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one - i tej zasady się trzymał. W tym celu, mimo iż zwlekł się z łóżka jako ostatni, dormitorium opuścił jako pierwszy, zapewniając swoich współlokatorów, że niebawem do nich dołączy. Nie chciał angażować ich w sprawy, które stricte dotyczyły jego pochodzenia i chorych układów zawartych między rodami.
Droga do Wielkiej Sali nie zajęła mu dłużej niż dziesięć minut, do czego przyczyniła się głównie znajomość ukrytych przejść. I jak wcześniej wykalkulował, o tej porze tętniła życiem.
Syriusz, nie zważając na nic, skierował swoje kroki w głąb pomieszczenia, do stołu położnego najdalej drzwi, a najbliżej ściany, przy którym dominowały zielono-srebrno barwy. Namierzenie wzrokiem Alecto Carrow nie stanowiło dla niego żadnego wyzwania. Nawet otoczona wianuszkiem Ślizgonów, od razu rzucała się w oczy swoją prezentacją, z daleka wyglądając na kruchą, porcelanową lalkę, która znalazła się tu przez czysty przypadek.
— Black, w końcu zmądrzałeś?
— Już dawno — odpowiedział krótko, nawet nie zerkając w kierunku autora tych słów. Spojrzenie utkwił w jednym punkcie, w blondwłosej piękności, gdy już stanął naprzeciwko niej. Była jedynym powodem, dla którego znalazł się w tym siedlisku żmij i przy okazji jednym z niewielu czynników, przez które czuł wewnętrzny niepokój, jednakże zdusił go w sobie. Nie mógł pozwolić, aby jego pewność siebie została zachwiana. Nie w tym towarzystwie. Uzbrojony w typowy dla siebie zawadiacki uśmiech, przerwał ciszę, która zapadła wraz z jego pojawieniem: — Alecto, pozwolisz na słowo czy mam usiąść z wami przy jednym stole i popsuć wam humory z samego rana?

@Alecto Carrow

Syriusz Black miał zwyczajnie w świecie pecha.
Była osobą naprawdę bardzo tolerancyjną. Przełknęła wszak jego przydział do Slytherinu. Przełknęła zadawanie się z dziwnymi, szemranymi osobami, które nie godziły towarzystwu komuś z tak ważnego i szanowanego rodu jak Black. Nie odezwała się ni słowem, kiedy znikał nagle, a następnego dnia pojawiał się diabelnie zmęczony i, zdawałoby się, nieświeży. A właśnie – przymykała również oko na jego nieelegancką prezencję, która nie przystawała komuś z takim rodowodem. Przymykała oko na jego uszczypliwości i złośliwości wyładowywane w jej stronę.
Żadna inna narzeczona nie byłaby w stanie tak wiele poświęcić w imię dobra związku zawartego w interesach jej i jego rodziców.
Powinna więc powiedzieć, że Syriusz Black miał niebywałe szczęście.
Ale kiedy widziała po raz kolejny dziewczynę kręcącą się przy boku Blacka, przy jego widocznej aprobacie, nie potrafiła tego zdzierżyć.
Nie chodziło tu o żadne ckliwości. Gdyby ktoś zapytał Alecto, co czuje do Syriusza, powiedziałaby, że nic. Lub też interesy. Lub też stwierdziłaby oczywistość, że zostali sobie przyrzeczeni. Nie chodziło więc o żadne sentymenty – ale o jej dobre imię.
Matka wychowywała ją na damę, kobietę z dobrego rodu – piękną, o nienagannej prezencji, będącą wspaniałą ozdobą boku swego męża i piastunką jego ogniska domowego. I była gotowa z czystym sercem spełniać wszelkie powierzone jej obowiązki. Rozumiała jej wagę i rozumiała, że wymagania rodziców istniały z jakiegoś konkretnego powodu.
Lecz nigdy, nigdy nie pozwoliłaby oczernić imienia Carrowów. Ani swojego.
Tym bardziej dziwiła się, że przy kolejnej przegonionej we łzach i strachu dziewczynie, Syriusz nie poszedł po rozum do głowy i nie zrozumiał.
A dzisiaj wyrósł nagle przed stołem Ślizgonów jak jakieś fatum. Jak Jeździec Apokalipsy gotowy do galopu. I chociaż jego pojawienie się wywołało dziwną ciszę, Alecto jedynie podniosła wzrok znad własnego talerza, na którym spoczywały właśnie resztki lekkiej sałatki z pomidorami i otarłszy delikatnie wargi chusteczką, spojrzała na Blacka, posyłając mu delikatny, przeuroczy uśmieszek, jakby nie tylko cieszyła się z jego obecności, ale była zaskoczona jego tonem.
Nie była.
Za każdym razem, kiedy tracił którąś ze swoich brudnokrwistych, niegodziwych adoratorek, wściekał się, jakby było o co. Było kwestią czasu, aż nie wytrzyma.
— Ależ, dlaczego od rana unosisz ton z groźbami, Syriuszu? – zapytała tonem niewinnej, zdziwionej dziewczynki. A potem, z lekkim westchnięciem, wstała od stołu i z gracją przeskoczyła ławeczkę Ślizgonów. – Kiedy mon fiancé nalega na rozmowę, nie mogłabym mu odmówić.
I skinąwszy z delikatnym uśmiechem kilku znajomym, obdarzając chłodną ignorancją pozostałych, dołączyła do Blacka, przyglądając się wyczekująco, aby poprowadził... gdziekolwiek tylko chciał ich wyprowadzić.

Polemizowałby, kto miał większego pecha.
Im częściej przebywał w jej towarzystwie, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nie zamierza prosić Alecto Carrow o rękę. Nie znajdą wspólnego języka. Nigdy. Black nie pasował do wizji, jaką narzucili im dorośli. Nie wróżył im świetlanej przyszłości. Wiedział też, że nie sprosta oczekiwaniom, ani tym bardziej roli jej męża. I demonstrował to na każdym kroku.
Brakowało mu dobrych chęci. Spóźniał się na ich spotkania, albo w ogóle na nie przychodził. Zapominał o jej urodzinach. Za każdym razem. Chociaż urodziła się zaledwie cztery dni przed nim. Nie zapraszał ją do pierwszego tańca na tych wszystkich bankietach, choć powinien. Łamał wszelkie konwenanse. Nie trzymał się zasad. Zadawał ciosy poniżej pasa, jawnie podrywając jej kuzynki na przyjęciach. Był najgorszym kandydatem na małżonka, jaki mógł się jej przyśnić w najgorszych koszmarach, ale z ich dwójki to ona miała większy potencjał, aby stać się jego największym koszmarem.
Pojawił się przy tym stole, mając tego świadomość. Pojawił się przy tym sole, chociaż wiedział, jak może się to skończyć. Ona była bardziej wyrachowana. I wiedziała, gdzie uderzyć, by zabolało, nie używając przy tym rozwiązań fizycznych. A on przecież nie mógł podnieść na niej ręki, gdy zabraknie mu argumentów. Obiecał sobie ,że nigdy nie posunie się do tego desperackiego kroku.
— W tym towarzystwie zjedzenie śniadania z fiancée — francuskich zawsze z trudem przechodził mu przez gardło, ale był zmuszony do przyswojenia sobie postaw z tego durnego języka, a skoro Carrow postanowiła się popisać jego znajomość, nie miał zamiaru od niej odstawać — jest uznawane za groźbę, a może moja obecność faktycznie psuje ci humor? — odpowiedział pytaniem na pytanie, z nienagannym uśmiechem na wargach, chociaż mdliło do i na dźwięk tego niewinnego, dziewczęcego tonu, jak i wdzięcznego uśmiechu, jakby była pieprzonym niewiniątkiem, któremu nie dało się nic zarzucić. Nie dał tego po sobie poznać.
Myśl, Syriuszu. Myśl. Ona wykorzysta każde twoje potknięcie. Już to robi. Z premedytacją.
— Chodźmy zatem —  zdecydował się na ludzki odruch i podał jej rękę, łudząc się, że ją zignoruje. — Jak zapatrujesz się na spacer po błoniach?
Im mniej świadków tej rozmowy, tym lepiej. Poranki nadal były chłodne. Nikt nie pchał się tam o tej porze. I chociaż nie wątpił, że rozmowa z Carrow dostarczy mu wielu wrażeń, to jednak potrzebował dodatkowo bodźca, aby stanąć na nogi po prawie nieprzespanej nocy. A zimne powietrze bez wątpienia miało właściwości otrzeźwiające.
Niezależnie od jej odpowiedzi, skierował kroki ku wyjściu z Wielkiej Sali, gdyż miał zamiar odbyć tę rozmowę bez świadków, a czuł na sobie spojrzenia nie tylko całej ślizgońskiej śmietanki towarzyskiej, ale i połowy szkoły zgromadzonej na pierwszym posiłku tego dnia. 
— Jak spałaś? — no cóż, najpierw wypadałoby zbadać grunt. W jakim nastroju była? Nie potrafił jej rozgryźć. Mimo iż na jej twarzy zalegały emocje, zwykle nie dosięgały one oczu. W połączeniu z jej urodą, na ustach Blacka cisnęło się jedno określenie - bezemocjonalna kukła. Czemu nie mógł mu się trafić bardziej porywczy egzemplarz, który na głos demonstrowałby swoje niezadowolenie? Może to jednak on miał większego pecha.

Ich relacja była grą. Porównałaby ją do gry aktorskiej, ale można było również podjąć tutaj temat szachów. Kiedy jedno grało jedną rolę, drugie odpowiadało. I tak na przemian. Dla normalnej osoby mogłoby być to irytujące i frustrujące – lecz dla Alecto było niezwykle interesującą, czasem tylko drażniącą, rozrywką.
Bo kiedy Syriusz starał się za wszelką cenę pokazać, jak bardzo nie chce tego związku – Alecto odpowiadała czymś zupełnie przeciwnym.
Kiedy on spóźniał się na spotkania, ona zawsze była na czas. Kiedy on zapominał o jej urodzinach – ona była w stanie uchylić mu nieba nie tylko pięknie wypisaną kartką, ale również i prezentem (nie obchodziło jej, czy mu się podobał i co z nim zrobił – ale go dostał). Gdy nie zapraszał jej do tańca, z westchnieniem zawiedzonej damy stała i wachlowała się, odmawiając przez pewien czas innym kandydatom – aż odmawiać w końcu nie wypadało. Kiedy podrywał jej kuzynki – z krokodylimi łzami odnajdowała spojrzeniem jego matkę, ojca, brata, kuzyna, a nawet i przejętą ciotkę, po czym odwracała wzrok ze wzgardą, lecz nie mówiąc ni słowa.
Z jej ust w towarzystwie nie padł ani jednej obraźliwy komentarz na temat Syriusza. Bo kiedy on zajęty był traktowaniem jej jak przeszkody, jak szmaty do podłogi, ona ze sztucznymi łzami w oczach mu na to pozwalała – aby swoim załzawionym spojrzeniem powiedzieć jego rodzinie wszystko to, co mogłaby wyrazić słowami – lecz słowami zawsze broniła Syriusza.
Była najlepszą narzeczoną świata. Nie było doskonalszej partii niż Alecto Carrow.
I nie było więcej niechęci do Syriusza, gdy po raz kolejny popisywał się brakiem klasy i elokwencji. Nie było większego wstydu, jaki przynosił swojej rodzinie, niż wtedy, gdy wzgardzał jawnie własną narzeczoną – kobietą, której honoru winien był bronić, zgodnie z przypisanym przez urodzenie obowiązkiem.
Ona swoje wypełniała. Nie było ani jednej skazy na jej imieniu.
Była doskonała.
A na słowa Syriusza, roześmiała się (choć tylko dla znajomych uszu śmiech ten mógł być rozpoznawalny jako sztuczny i wymuszony).
— Masz wspaniałe poczucie humoru, Syriuszu – pochwaliła go jawnie i głośno, aby nie było wątpliwości, jak wspaniałym człowiekiem jest Syriusz Black.
Nikt już przy tym stole nie był i tak w stanie to uwierzyć.
A ona, podając mu dłoń z uśmiechem pełnym wdzięczności, wstała od stołu. Gdy mężczyzna proponował ramię – a szczególnie mężczyzna tak bliski – nie wypadało odmawiać i wystawiać go na pośmiewisko.
Sam robił to wystarczająco doskonale.
— Po błoniach? Tak wcześnie rano? – podchwyciła temat ze słyszalnym zmartwieniem w głosie, a potem westchnęła nieco zbyt teatralnie, jakby przechodziła właśnie przez męki. – Czy nie jest za zimno na takie spacery?
Wszak był środek maja, lecz nawet w środku maja o poranku bywało bardzo chłodno. Szczególnie w szkockich górach. Ktoś taki jak ona doskonale o tym wiedział.
— Dziękuję, że pytasz – posłała mu jeden ze swoich standardowych uśmiechów nie sięgających oczu. – Dobrze. Lecz… jak Ty się czujesz? – jej czoło przecięła zmarszczka zmartwienia. – Wyglądasz bardzo blado… Czy wszystko w porządku?
Nie obchodziło jej to ani trochę. Chyba że powodem tego zmęczenia było bardzo bliskie spotkanie z kolejną szlamą. Ale nie mógłby być tak głupi, aby powiedzieć jej to wprost. Nie po tym, jak każda inna dziewczyna bardzo szybko zwijała żagle po bliskim spotkaniu z Alecto Carrow.

Wielokrotnie udowadniała na co było ją stać. Tocząca się pomiędzy nimi gra dawno go przerosła. Nie umiał tak perfekcyjnie udawać, nie potrafił wczuć się tak dobrze w rolę, a przede wszystkim nie był w stanie okazać jej zainteresowania, na jakie być może zasługiwała.
Była tym wszystkim, czego nienawidził.
Nieszczerością, którą tak bardzo gardził. Wystudiowanymi gestami, które wywoływały u niego odruchy wymiotne. Sztucznymi łzami, które nie robiły na nim żadnego wrażenia. Słowami sączącymi się z ust niczym trucizna. Pozorantka. Idealna córka, idealna narzeczona. Bez skazy. Nie dorastał jej w tym wszystkim do pięt. Nie wiedział, gdzie kończyła się fikcja, a gdzie zaczynała się prawda.
Marnowała swój potencjał na salonach. Spełniłaby się na deskach teatru. Powinna zostać aktorką. Niebywałe z jaką łatwością owijała sobie ludzi wokół palca. Niebywałe z jaką lekkością wyrzucała z siebie te wszystkie kłamstwa. Jakby była do tego stworzona.
Śmiech, jaki wypłynął spomiędzy warg Carrow, chociaż brzmiał w uszach niezwykle melodyjnie i wdzięcznie, nie uśpił czujności Blacka. Nie doszukiwał się w nim szczerości. Bowiem wszelkie uśmiechy, jakie widniały na je ustach, zazwyczaj nie obejmowały oczu. I tym razem było podobnie - jej spojrzenie pozostało obojętne i chłodne.
— Z twoim nie może się równać — dołożył wszelkich starań, aby nie wycedzić tych słów przez zęby.
Zadbał o uśmiech i wyciągnięcie w jej kierunku dłoni, którą przyjęła bez żadnych zastrzeżeń. Znowu nie tak, jak sobie tego życzył. Wolałbym, żeby stawiała opór. Poprowadził ją ku wyjściu.
— Nie sądziłem, że chłód robi na tobie wrażenie — wyznał niebywale szczerze i równie aluzyjnie. Ugryzł się w język, bliski uzewnętrzniania myśli, jaka wiła się jego umyśle. Chłód bijący od Alecto Carrow, nie mógł równać się z temperaturą na zewnątrz.
Stłumił ulgę, jaka pojawiła się, gdy w końcu, odprowadzani przez wścibskie spojrzenia, wyszli na korytarz, gdzie było zdecydowanie mniej gapiów. Zerknął ku niej, łudząc się, że zdejmie maskę z twarzy i w końcu ujrzy na niej obrzydzenie, jakie musiała czuć względem jego osoby, wszakże robił wszystko, aby gardziła nim z całego serca. Spojrzał na nią, akurat w chwili, w której na jej ustach pojawił się kolejny sztucznie utrzymywany przy życiu uśmiech. Uśmiech, który dolał oliwy do ognia i skruszył w Blacku jakiekolwiek ludzkie odruchu adresowane w jej kierunku.
— Jak powiem, że przyczyną nieprzespanej nocy jest ta sama dziewczyna, którą zaledwie kilka dni temu próbowałaś do mnie zniechęcić, znowu wystosujesz w jej kierunku groźby? — zapytał, już nie starając się brzmieć tak jak przedtem. Uśmiech wygasł, a głos stał się szorstki, na pozór wyzbyty z emocji, tak bardzo upodobniający go do ojca. Zacisnął mocniej palce na jej dłoni tak, żeby zabolało, zostawiając jej do dyspozycji drugą, którą zawsze mogła go spoliczkować, chociaż szczerze wątpił, że było ją stać na takie emocje. — Skoro błonie, jedno z nielicznych miejsc, które jest w stanie zapewnić nam trochę prywatności, ci nie odpowiadają, musisz zadowolić się tym.
Otworzył drzwi do pierwszej lepszej mijanej przez nich pustej klasy, która świeciła pustkami. Kurz zalegający zarówno na meblach, jak i podłodze, świadczył o tym, że od lat nie była używana. Wbił w nią stanowcze spojrzenie. Opustoszałe pomieszczenie nie spełniało jej standardów, ale nie dbał o to. Już dawno dał Alecto do zrozumienia, że miał zamiaru spełniać jej zachcianek. Od tego miała rodziców. I braci.

Skwitowała jego komentarz jedynie subtelnym uśmiechem i skinieniem głowy. Oczywiście, że zrozumiała, że jest to ironia, jednakże nie miała zamiaru pokazywać, że jakkolwiek na nią wpłynęła. Co więcej – mogła jeszcze przekształcić ją na swoją korzyść. Syriusz musiał wiedzieć, że z Alecto Carrow należy postępować ostrożnie, bo nigdy nie było wiadomo, kiedy wycelowane w nią ostrze nagle zmieni kierunek ciosu w tego, kto je posłał.
Posłała mu jedynie nieco zdziwione spojrzenie na odpowiedź dotyczącą chłodu. Mogłaby się doszukiwać tutaj drugiego dna, ale nie miała na to ochoty. Ta rozmowa i tak nie miała większego znaczenia, bo Syriusz Black nigdy by do niej nie podszedł tylko po to, aby porozmawiać o pogodzie.
— Być może mieszkam całe życie w Szkocji, ale zimno dotyka mnie w takim samym stopniu jak wszystkie inne damy – odpowiedziała dość enigmatycznie. – Zapewne to wiesz, Syriuszu – dodała z naciskiem, który miał być ukrytym komentarzem, iż po tylu latach od ustanowionych zaręczyn powinieneś był przynajmniej się zainteresować tak podstawowymi sprawami jak to, czy Twoja wybranka woli chłód czy ciepło. Doprawdy, to były podstawowe informacje.
A przy okazji jasno zasugerowała, że istniały damy, takie jak ona, oraz inne dziewczyny, które niegodne były nawet wspominania o nich w wypowiedziach. Nie obchodziły jej one. Mogłyby w ogóle nie istnieć. Istniały tylko po to, aby wiedzieć, gdzie było ich miejsce, oraz wiedzieć, że nie mogły sobie pozwolić na takie wygody jak kręcenie noskiem, bo było im zimno.
Alecto Carrow mogła.
Ach, więc Syriusz nareszcie postanowił przejść do sedna sprawy.
Cóż, niekoniecznie chciało jej się wierzyć, że to właśnie ta dziewczyna była powodem jego nieprzespanej nocy, jak się właśnie przyznał. Cokolwiek tym powodem było, na pewno nie była nim dziewczyna, z którą Alecto miała ostatnio wątpliwą przyjemność stanąć twarzą w twarz. Po ostatnim spojrzeniu na nią, była praktycznie pewna, że będzie omijać Syriusza drugą stroną korytarza, albo specjalnie zmieni trasę do celu.
Alecto potrafiła być bardzo przekonująca, gdy chciała.
Ale musiała się wykazać nieco większą finezją odnośnie Syriusza. Pomimo złamania rodowej tradycji, oraz dziwnego zamiłowania do obcowania z nieczystą krwią, dalej członkiem ważnego rodu, jakim była rodzina Black. Mogła nim manipulować, mogła niszczyć jego wizerunek i sprowadzać na niego wszelkie nieszczęścia, ale jeden fałszywy ruch, który zdradziłby jakiekolwiek nieczyste intencje względem niego, a sama miałaby kłopoty.
Być może Carrowowie świetnie potrafili wybronić się sami, jednakże nie chciała stawiać rodziny w złym świetle przez własną głupotę.
— Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Syriuszu – skłamała gładko, dla podkreślenia własnej szczerości obracając głowę, aby spojrzeć mu w oczy. Z tym samym uśmiechem, który był przyklejony do jej twarzy zapewne również wtedy, kiedy spała.
Nie mogła powiedzieć, żeby ją zaprowadził – on ją praktycznie wrzucił do opuszczonej, zakurzonej sali. Alecto zmarszczyła nieco nos i zasłoniła nozdrza, aby drobinki kurzu nie dostały się do nich i nie wywołały nieeleganckiego kichnięcia. Kiedy uznała, że sytuacja jest w miarę opanowana, odwróciła się ponownie do Blacka, z wyrzutem lśniącym w oczach.
— Doprawdy, Syriuszu, skoro tak bardzo zależało Ci na spotkaniu, mogłeś wybrać bardziej sprzyjającą ku temu scenerię. – Obrzuciła raz jeszcze krytycznym spojrzeniem zakurzone i podniszczone meble. – To nie są warunki na jakąkolwiek rozmowę.
Tak zdecydowała. I odwróciła się ponownie, aby sięgnąć w stronę klamki. Cóż, bądź co bądź, on miał do niej sprawę. On powinien za nią biegać.
On powinien za nią biegać zawsze. Niezależnie od sytuacji.

Ilekroć słyszał, jak wypowiadała jego imię w tej charakterystycznej dla siebie tonacji, tylekroć nie mógł uwolnić się od wrażenia, że w jej ustach brzmiało niczym obelga, ale nie winił jej za to. Sam traktował czas spędzony z nią jak największa karę, na którą pewnie zasłużył lądując w domu, który nie był mu przeznaczony.
Damy? Jakie damy? Wszystkie damy, jakie Syriusz napotkał na swojej drodze, były powierzchowne i chłodne. Jak Aleco. Z zimnem powinno być im po drodze. I chociaż zrozumiał aluzje, skwitował to jedynie krótkim "następnym razem nie popełnię takiego nietaktu", ale następnego razu nie przewidywał. Tak jak nie spodziewał się innej reakcji. I pewnie dwa lata temu dałby się nabrać, ale te czasy minęły bezpowrotnie.
— Zaniki pamięci w tym wieku, Alecto? — wytknął jej, całkowicie odporny na jej grę aktorską, którą miał okazje podziwiać jednokrotnie podczas publicznych wystąpień. Nie łudził się, że obnaży przed nim swoją prawdziwą naturę. Zapewne, nawet gdyby poślizgnęła się zimą na oblodzonych stopniach kondygnacji prowadzającej do sowiarni, nie zdradziłaby prawdziwych uczuć, niezależnie od tego jak bardzo bolesny byłby to upadek. — Spodziewałem się po tobie wszystkiego, ale nie tego.
Mógł w tym miejscu zadeklarować, że odświeży jej pamięć, ale nie chciał zniżać się do poziomu prezentowanego przez swoją rodzinę. Poza tym z autopsji wiedział, że groźby nie działały na Alecto Carrow. A już na pewno nie te, których nie mógł spełnić.
Skrupuły nie istniały, gdy zmusił ją siłą do przekroczenia progu opustoszałej klasy, tym samym udowadniając samemu sobie jakim był hipokrytą. Zatrzasnął za nimi drzwi z impetem. Wskutek tych działań drobinki kurzu zatańczyły w powietrzu, ale był na nie niewzruszony.
— Czyżby? Przecież ta sceneria idealnie wpisała się w upodobania naszych rodów, nie uważasz?
On patrzył tylko na nią, pierwszy raz poświęcającej je tyle uwagi, ale satysfakcja nie chciała nadejść. Wiedział, że jej gesty były wyreżyserowane. Nic, co się z nią wiązało, nie było prawdziwe. Fałsz i obłuda, tym dla niego była.
— Chociaż racja — podjął, nie czekając na jej refleksje — jak zawsze masz racje. Zamiast woni rozkładu czuć stęchliznę. Wywietrz tu, otwórz okno, jak tak bardzo ci przeszkadza. Nie krępuj się, bo wnioskując po twojej chęci współpracy, spędzimy tu trochę czasu. Wyjdziesz stąd — zacisnął dłoń na jej nadgarstku, na tyle mocno, by wyczuć pulsujące pod skórę tętno na tętnicy promieniowej, zanim w ogóle zdążyła zacisnąć palce na klamce. Nie, nie pozwoli jej odejść. Już i tak zmarnował na nią za dużo czasu. Powinien był być gdzie indziej. W skrzydle szpitalny, aby upewnić się, że Lunatyk jest cały i zdrowy, a nie tu, z nią.
Miała pecha. Potwornego pecha, że ten dzień zaczął się od ich spotkania. Stał plecami do drzwi. Oparł o nie cały ciężar swojego ciała, udaremniając jej ten manewr, przynajmniej na razie. Ryzykowne, bo gdyby ktoś otworzył drzwi od drugiej strony, runąłby na korytarz, ale szczerze wątpił, że ktoś nagle zapragnie dostać się do nieużytkowanej od lat klasy.
— Gdy ci na to pozwolę — dokończył poprzednią myśl — a pozwolę ci na to tylko wtedy, jak zagramy w otwarte karty. Stać cię na odrobinę szczerości czy w twoim słowniku to słowo nie występuje?
Uśmiech zagnieżdżony w kącikach ust stał się pełniejszy, przekształcił się w grymas wyrażający pobłażliwość. Zawsze mogła sięgnąć po różdżkę i siłą zmusić go do zmiany pozycji, tym samym torując sobie drogę do opuszczenia tej dusznej, zakurzonej sali. Albo wyjść przez okiennice. Wybór pozostał w jej rękach.

Jej nieskazitelną, piękną twarz przeciął grymas zdumienia i niedowierzania po tak absurdalnie niewybaczalnych słowach, których dobrze wychowany dżentelmen nigdy nie winien był użyć w towarzystwie damy. A tym bardziej wobec niej.
Ale przecież nie spodziewała się niczego innego. Obserwując Syriusza, zdołała się przekonać, jak bardzo był krnąbrny, nieułożony i nienadający się na dziedzica tak znaczącego nazwiska jak Black. Rodzina zdecydowanie powinna trzymać go krócej – a jednak nadal im to nie wychodziło.
Nie szkodziło. Alecto wiedziała, że zdoła znaleźć sposób, aby go złamać.
Każdy miał gdzieś jakąś granicę. Wystarczyło jedynie ją znaleźć i zacisnąć na niej delikatnie swoje blade paluszki, aby ofiara zaczęła podskakiwać dokładnie wedle jej woli. Syriusz nareszcie się o tym przekona. Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie tutaj – gdy byli zaledwie zaręczeni i mogła jedynie ronić krokodyle łzy, wymownie patrząc na jego rozzłoszczoną matkę patrzącą, jak bardzo nie potrafiła wychować własnego syna.
Ale po nieuniknionym, po ślubie – o ile nic po drodze się nie wydarzy – kiedy Syriusz będzie już jej własnością… wtedy przekona się, jak smakuje obrażenie Alecto Carrow. Nawet jeśli wtedy będzie nosiła już dumne nazwisko Black.
— Jesteś dzisiaj widocznie bardzo rozzłoszczony, skoro używasz takich słów – westchnęła, jakby z odrobiną rozczarowania, odrobiną zmęczenia, jakby to właśnie ona po raz kolejny miała zostać ofiarą jego humorków i musiała znosić jego najgorszą wersję.
Być może to na niego już nawet nie działało.
Ale kropla drąży skałę.
Po obrzuceniu pomieszczenia pełnym zniesmaczenia spojrzeniem, wróciła w końcu wzrokiem do Syriusza.
— Nie mam pojęcia, dlaczego tak uważasz.
To akurat była poniekąd prawdą – w tych słowach nie zrozumiała, do czego pił Syriusz. Do ich niedopasowania do siebie? Do brudu, który wlókł się za każdym znaczącym rodem? Cóż, taka była ich natura – nie zmieniało to faktu, że przebywanie w tak paskudnym pomieszczeniu nie należało do przyjemności, a ona nie musiała spełniać jego zachcianki.
I mogłaby przejść obok, już teraz sięgając w stronę klamki, gdyby tylko nie niespodziewany mocny chwyt na jej nadgarstku.
W jej oczach zalśniło na krótko zdziwienie, może nawet odrobina obawy – choć ta nie tyczyła się samego Syriusza. Jeśli tylko powędrował wzrokiem za kierunkiem jej spojrzenia, dostrzegł, iż spoglądała na trzymany w żelaznym uścisku nadgarstek – coraz bardziej czerwieniejący, może nawet przybierający powoli odcień fioletu.
Powinna uśmiechnąć się teraz z satysfakcją, ale nie było jej do śmiechu. Jeśli ścisnąłby odrobinę mocniej, mógłby uszkodzić jej żyłę i doprowadzić do krwotoku… a nawet nie była pewna, czy Syriusz był zaznajomiony z jej chorobą. Być może nie wiedział o jej przypadłości. To było bardziej niż możliwe. I zapewne się o niej nie dowie – ona mu nie powie. Prędzej wykorzysta siniejący nadgarstek przeciw niemu.
Black na pewno to wiedział.
Podniosła na niego pełne wyrzutu spojrzenie, kręcąc głową z niedowierzaniem.
— Jak możesz być tak okrutny – wyszeptała, a dramatyzm jej słów odbijał się jeszcze echem po pomieszczeniu. A upewniwszy się, że nie ściskał jej coraz mocniej, kąciki jej warg drgnęły, niemalże formując goszczący nieustannie na jej ustach uśmiech.

Nie przywiązywał uwagi do grymasów przecinających jej twarz. Były tylko częścią spektaklu. W gruncie rzeczy wiedziała czego się po nim spodziewać. Wiedziała o nim wszystko. Niczego przed nią nie zatajał. Nie udawał kogoś, kim nie był. Pokazał się z najgorszej strony i nigdy nie próbował ocieplić swojego wizerunku. Uczynił z niej swojego wroga na własne życzenie i nie żałował.
— Rozdrażniony jest bliższe prawdy — wyprowadził ją z błędu. Na jego sam poczucie wpłynęło wiele czynników, ale nie chciał się nad nimi rozwodzić, nie przy niej. Mniej więcej dlatego przemilczał kwestie stanowiącą dla niej zagwozdkę.
Palce zamykające się na szczupłym nadgarstku były pokłosiem aktu desperacji, a nie wynikiem chłodnej kalkulacji. Nie zadał sobie tyle trudu, by dowiedzieć się na jakie schorzenie cierpiała, ale nawet gdyby wiedział, nic by to nie zmieniło. Pojawiłaby się jedynie pokusa, by w końcu zyskać nad nią przewagę i zetrzeć z tej pokiereszowanej obłudą twarzy uśmiech. Zduszenie jej mogło graniczyć z cudem.
Nawet jeżeli konsekwencją tego czynu miał być siniec odcinający się do jej bladej skóry, którego zapewne nie omieszka wykorzystać przeciwko niemu, nie poluzował uścisku. Czując pod opuszkiem palca wskazującego ledwo wyczuwalny puls, w końcu pojawił się dowód na to, że Alecto Carrow była człowiekiem z krwi i kości. Ale nie pozwoliła mu długo cieszyć się z tego małego zwycięstwa. Obydwoje byli uparci. Przynajmniej w tej kwestii nie ustępował jej na krok. 
Pomimo iż znalazła się w potrzasku, nie porzuciła narzuconej roli. Znowu wspięła się na wyżyny aktorstwa. Zasługiwała na owacje na stająco, ale musiała mu wybaczyć, że się na to nie zdobył. Miał jedną rękę zajętą i nie chciał dać po sobie poznać, że jej umiejętności aktorskie zrobiły na nim wrażenie, ale zrobiły. Irytacja, jaka wezbrała się w Blacku, szukała ujścia.
I ona musiała o tym wiedzieć. Wszystko co robiła, robiła z premedytacją. Jak długo będzie zgrywać ofiarę jego gniewu? 
— Widocznie mogę. Nie dajesz mi wyboru — powiedział tylko. Uczyła go cierpliwości. Za każdym razem. Dzień po dniu. Był opornym uczniem, albo ona kiepskim nauczycielem, co nie zmieniało faktu, że starał się sprostać jej oczekiwaniom. —  Powtórzę, możemy tutaj tkwić w nieskończoność. Mam mnóstwo wolnego czasu.
I nie kłamał. Za kwadrans zaczynały się lekcje, ale już dawno przestał zabiegać o stuprocentową frekwencję. Było mu daleko do pilnego ucznia. A ona ze swoją nieposzlakowaną opinie miała więcej do stracenia. Palce odrobinę mocniej objęły jej nadgarstek i wydawało mu się, że ledwo wyczuwalny puls znacznie przyśpieszył.
— Więc?
Przemoc fizyczna to żadna motywacja, ale jeżeli to jedyny sposób, by nagiąć nieugięty charakter Alecto do swojej woli, nie pozostawiła mu wyboru.

Kolejne głośne, przepełnione żalem westchnienie odbiło się subtelnym echem od zamkowych murów. Alecto uniosła teatralnie wzrok ku górze, jakby szukała pocieszenia u samego Stwórcy, albo modliła się właśnie o zesłanie jeszcze trochę siły, aby była w stanie znosić swojego okrutnego narzeczonego. W imię sakramentu, który przecież sam uświęcił.
Gdyby tylko była jeszcze głęboko wierząca.
— Och, Syriuszu… Rozumiem, że męska krew zawsze poszukuje ujścia dla swojego gniewu – zaczęła tonem doświadczonej, wyrozumiałej małżonki, która z cierpliwością anioła znosiła zawsze wybryki swojego partnera. – Niemniej dobre wychowanie nakazuje powściągliwość w obecności damy. I szczególnie wobec niej. Na pewno twoja matka przekazywała ci podstawy savoir-vivre – dodała, dla podkreślenia ogólnego nastroju wzdychając raz jeszcze, unosząc wzrok ku górze.
W rzeczy samej, uważała Syriusza za tragicznie niewychowanego. Lecz czego mogła się spodziewać po człowieku przydzielonym do tak plugawego domu jak Gryffindor. Oczywiście, Godryk cenił sobie kilka wartościowych cech – chociażby odwaga, czy lojalność, godne były podziwu. Jednakże ta plugawa mieszanina związana z tolerancją dla osób krwi mugolskiej, którzy z jakiegoś względu jeszcze nazywali się czarodziejami, ten ślepy upór i wstawianie się za tymi kreaturami…
Nawet jeśli faktyczna odwaga Syriusza godna była podziwu, Alecto nie wierzyła, aby kiedykolwiek tenże przydział mógł mu wyjść na dobre. I prawdopodobnie nikt z Blacków w to nie wierzył, swoje oczy zwracając ku młodszemu Regulusowi.
Nic w tym dziwnego. Regulus miał wszystkie cechy, które winien mieć prawowity dziedzic Blacków. Mogłaby postawić go za przykład, gdyby nie fakt, że jej narzeczeński obowiązek kazał jej trzymać stronę Syriusza. Przynajmniej na oczach świadków – całej reszty nikt nie widział. I nikt w nią by nie uwierzył.
Tak bezlitosną odpowiedź skomentowała jedynie rozpaczliwym westchnięciem, desperackim zatrzepotaniem rzęsami, jakby rozpraszała nieistniejące łzy, i odwróceniem głową z miną przepełnioną zawodem, mówiącą znowu mi to robisz.
— Puść mnie, proszę – odszepnęła mu w odpowiedzi.
Nie prosiła go o nic. W rzeczywistości zbierała kolejną kartę przetargową, którą mogła wytoczyć przy najbliższej okazji, najlepiej w liście do rodziców, którzy z trwogą czytaliby o kolejnych skandalicznych zachowaniach Syriusza, co doprowadziłoby do kolejnego spotkania Blacków i kolejnej rozmowy na temat jego zachowania, a potem, cóż…
Konsekwencje niech zachowa dla siebie.

— Zakochałaś się, że tak wzdychasz? —  zapytał w końcu, bo nie wytrzymał tych kolejnych cierpiętniczych westchnień. Na Godryka, kiedy ona w końcu przestanie być taka... taka nieprawdziwa. Black czekał, długo czekał aż Carrow odsłoni przed nim prawdziwą twarz, ale niezależnie od kłód, jakie rzucał jej pod nogami, nigdy jej nie obnażyła, więc zaczął gorączkowo zastanawiać się czy ona w ogóle była zdolna odczuwać emocje. Zawsze kojarzyło mu się z tymi porcelanowymi lalkami pozbawionymi pierwiastka człowieczeństwa. Wszystko, co robiła, było do bólu wyreżyserowane.
— Więc tak będziemy funkcjonować w tym małżeństwie? — Spojrzał nią, jakby klamka już zapadła i nie było odwrotu, mimo iż oficjalne zaręczyny zostały zaplanowane na tegoroczne wakacje, czego Syriusz w ogóle nie potrafił sobie wyobrazić. Wyrzuci ten rodowy klejnot do kanału i na tym skończy się ta błazenada. — Zachowywać powściągliwość, bo tak wypada?
Osobie, której wytrzyma w jednym pomieszczeniu z Alecto Carrow dużej niż dobę, Syriusz był skłonny oddać cały rodowy majątek, ale miał sporo wątpliwości, czy znajdzie się ktoś obdarzony taką anielską cierpliwością. Jemu cierpliwości już brakowało, ale też nigdy nie miał jej w nadmiarze, w jego przypadku to zawsze był towar deficytowy.
Regulus to, Regulus tamto, Regulus sramto. Przywykł, że na okrągło był porównywany do brata, bo przecież Regulus był idealny, pozbawiony wad. Nie tak wybrakowany egzemplarz jak jego starszy brat. Posłuszny, oddany rodzinnym tradycjom. To on powinien dostąpić tego zaszczytu i stać u boku Alecto. Zdecydowanie znaleźliby wspólny język.
— Alecto, proszę wypowiadane twoimi kłamliwymi ustami nie robi na mnie żadnego wrażenia — powiedział jej, ale pewnie o tym wiedziała. Co chciała ugrać, zgrywając ofiarę przed nim samym? Nie mogła liczyć nawet na odrobinę litości. Black za dużo widział o tym środowisku, w którym dorastali, choć nie mógł podzielić się ze swoimi doświadczeniami z Carrow. Ona nie był buntownicza, nie sprzeciwiała się woli rodziców, trwała w tym zakłamaniu, jakby faktycznie w to wszystko wierzyła i wciągnęła go w swoją gierkę, nawet jeżeli nie miała żadnego wpływu na wybór narzeczonego. Decyzja zapadła na krótko po ich narodzinach. — Puszczę cię, ale najpierw oczekuje odpowiedzi. — Nie, tym razem nie miał zamiaru jej pobłażać. Za często to czynił, pozwalał zgrywać jej ofiarę i teraz odbijało się to od niego czkawką. — Dlaczego ingerujesz w moje życie uczuciowe? Tak cię to boli, że nie spędzam z tobą czasu? Jak bardzo pragniesz mojej uwagi, to ci ją dam. Co powiesz na to, by razem udać się do Hogsmeade? - Kurwa, Black, naucz się  trzymać język za zębami. Myśl najpierw, a potem mów. – Kolejna wycieczka do wioski jest zaplanowana na następny tydzień. Tylko ty i ja. Cudownie, prawda, kochanie? — sarknął, bo bardzo tego nie chciał, a im bardziej czegoś nie chciał, tym mocniej pragnęła tego Alecto, byle zrobić mu na złość. — Jednak najpierw odpowiedz mi na pytanie.
Nie, Syriusz nie potrafił udawać. Gdyby potrafił, byłby dla niego godnym przeciwnikiem, a przegrywał z kretesem za każdym cholernym razem, gdy ona wykonywała swój ruch. Gdyby potrafił udawać, nie musiałby znosić takiej atmosfery w domu, ani zastanawiać się czemu nie może być taki jak Regulus, idealnie dopasowany do otoczenia.

Ach, tak. Więc w ten sposób będą rozmawiali.
Spojrzenie, jakie mu posłała, było przepełnione zawodem. Zawodem, iż starała się podejść do niego z wyrozumiałością, ze zrozumieniem wobec jego gniewu, nie awanturowała się przecież, a nawet pozwalała mu miażdżyć swoją dłoń w uścisku, który jej nie bolał, ale widziała po swojej czerwieniejącej skórze, że nie był wcale lekki. Dobrze. Niech robi tak dalej. Niech wręczy jej kolejne argumenty ku temu, aby jego rodzice musieli nosić ze sobą jarzmo wstydu, iż wychowali tak niewdzięcznego, tak niekulturalnego człowieka.
Natomiast kolejnym pytaniem szczerze ją zaskoczył. Przez chwilę nic nie mówiła, jedynie lustrując go wzrokiem, jakby zamierzała znaleźć w jego twarzy jakiś cień kaprysu zdradzającego, że zwyczajnie żartował.
To był chyba pierwszy raz kiedy wspomniał, że faktycznie ma zamiar nosić ciężar tego związku i wiązać się z nią węzłem małżeństwa. Nie, żeby miał wybór, ale na każdym kroku demonstrował jej, jak bardzo jest mu to nie na rękę. I że o wiele bardziej od czystokrwistej damy woli uganiać się za szlamami. Obrzydliwe.
— Oczywiście – odpowiedziała mu z pełnym przekonaniem, jakby pytał o największą głupotę, jaką świat mógł usłyszeć. – Jak inaczej wyobrażasz sobie funkcjonwanie więzi małżeńskiej, jak nie poprzez kontrolę własnych zapędów i wzajemny szacunek?
Nawet jeśli zarzuciłby jej jego brak – potrafiłaby mu gładko odpowiedzieć, że jest w błędzie. To on okazywał jego brak, i to możliwie na każdym kroku, czym zresztą mu się chętnie odwdzięczała, tworząc wizerunkową iluzję, dokładnie taką, jaka była jej niezbędna do uzyskania odpowiedniego efektu. Dokładnie taką, która nie rzuciłaby chociażby cienia wątpliwości na nieskazitelny charakter i doskonałe wychowanie panienki Carrow.
Oczywiście, nie zdziwiła się również, kiedy wspomniał, iż żadne proszę wypowiedziane z jej ust go nie rusza, niemniej powiedzenie tego na głos poniekąd ją drażniło. I mogłaby już wyszukiwać odpowiedniej riposty, takiej jak – że była mu obojętna, co źle wróżyło dla narzeczeństwa, że nie wypełniał rodowych obowiązków i nie szanował dam w swoich otoczeniu, mogłaby wymyślić milion argumentów, kiedy z jego ust zaczęły wypadać słowa, których się nie spodziewała.
Po raz kolejny.
Nie starała się mu wyszarpnąć, nadal stała niczym owieczka prowadzona na rzeź, nawet jeśli były to tylko pozory, i ze standardowym uśmiechem błąkającym się na jej ustach, który mówił dokładnie tyle, co i nic, patrzyła na jego twarz, jakby chcąc wybadać, która część kpiny kryła się za jego słowami.
Gdyby była młodsza i bardziej naiwna, uwierzyłaby, iż panicz Black rzeczywiście miał zamiar spędzić z nią jakąkolwiek część swojego czasu. Może. Ale nie teraz, nie dzisiaj, nie, gdy w uścisku wciąż trzymał jej dłoń, gotów ją zranić, narazić na śmiertelne wykrwawienie się (o czym zresztą nie wiedział, ale to nie szkodziło). Zresztą, im więcej mówił, tym bardziej jego ton głosu zdradzał sarkazm, który drażnił ją, głównie przez wzgląd na jeden i ten sam powód – absolutny brak szacunku wobec jej osoby.
Czym sobie niby na to zasłużyła?
— Nie bądź śmieszny, Syriuszu – odpowiedziała mu, darując już sobie bezpośrednie patrzenie mu w oczy i odwróciwszy wzrok ku ścianie. – Nie obchodzi Cię nawet zdanie własnej pani matki, co dopiero pragnienia swojej narzeczonej. – Wśród nich nie było wycieczki do Hogsmeade ani żadnej śmiesznej randki, czy jakkolwiek inaczej mogliby nazwać to spotkanie, ale to nie o to chodziło. – Nie rozumiem więc, po co zaciągnąłeś mnie tutaj, żeby go słuchać.
Czy tak nie było mu wygodniej? Robił, co chciał, miał wszystko w głębokim poważaniu. Miał jeszcze kilka szlam w zanadrzu, na pewno jakieś by się znalazły, na pewno nie zdążyła przepędzić ich wszystkich. Od biedy znalazłoby się jeszcze kilka mieszańców.
Robił, co chciał, a ona niczym upiorny kat stała za nim, celując różdżką w kolejny obiekt, który sobie obrał. Było tak od zawsze – i nagle zaczęło mu to przeszkadzać?
Lub, co gorsza, nie rozumiał, co miała mu tymi czynami do przekazania?
Jeśli tak, powinna być kompletnie zawiedziona.

— Ciągle mówisz o szacunku, a gdzie twój szacunek do innych, gdy ich tak ciągle segregujesz ich na lepszych i gorszych, tylko dlatego, że nie mieli tyle szczęścia, co my? — sarknął, bo osobiście nie uważał się za szczęścia tylko dlatego, że przyszedł na świat w rodzinie, która od pokoleń gardziła każdym, kto w ich mniemaniu nie był godny towarzystwa wysoko urodzonych, a więc lwią częścią społeczeństwa, tą częścią społeczeństwa, z którą dogadywał się o wiele lepiej niż ze "śmietanką towarzyską".
Jak rozumieć to, że odwróciła wzrok - skruszył tą lodową pokrywę, jaką się otaczała, a może po prostu dawała mu do zrozumienia, że nie chce na niego dłużej patrzeć? I tu wypracowali porozumienie. Dosyć czasu zmarnował, nie osiągając zupełnie nic, poza rozdrażnieniem.
— Nie wyglądasz na rozbawioną — rzucił; on przeciwieństwie do niej nie spuszczał z niej oczu. Była zdolna do wszystkiego, nie chciał oberwać klątwą prosto twarz tylko, dlatego, że nie spełniał jej oczekiwań, ale z drugiej strony dałaby mu pretekst, żeby przestać owijać w bawełnę.  — No cóż, trudno się z tym nie zgodzić — przyznał jej racje, chociaż mógł ją bajerować, że z panią matką nie spędzić reszty życia, tylko ze swoją narzeczoną, dlatego jej pragnienia powinien stawać na pierwszym miejscu, ale już dawno podjął decyzje, że nie będzie uchylał przed nią karku. Czas, kiedy robiła wszystko, co jej się żywnie podobało, bez żadnych konsekwencji, dobiegał końca. Syriusz nie słynął z cierpliwości, i tak długo wytrzymał, nie reagując w żaden sposób na jej próby sabotażu.
Zerknął na palce, które obejmowały jej nadgarstek i dopiero teraz dostrzegł, że pod wpływem tego silnego uścisku, jej skóra nie tyle co posiniała, a poczerniała. Co jest kurwa? Wskutek tego odkrycie, rozluźnił uścisk, jednocześnie łamiąc kolejną obietnicę, jaką złożył Alecto, a mianowicie, że nie puści jej, póki nie zacznie mówić.
— Co to ma być? — zapytał jej, a zdumienie, które wkradło się w ton jego głosu nie było udawane, choć nie był to wyraz troski, nieco zaintrygowało go te odkrycie. Nie widział niczego podobnego nigdy wcześniej. Próbował sobie przypomnieć, jakie dolegliwości miała choroba rodowa Carrowów, był pewny, że Walburga mu o  tym wspominała, ale napotkał ścianę; nie pamiętał, nigdy jej tak naprawdę nie słuchał, gdy rozprawiała o Alecto i jej rodzinie, i teraz trochę żałował, odrobinę. — Możesz iść — pozwolił jej łaskawie i odsunął się od drzwi. — Zrobię wszystko, żebyś nie musiała znosić mojego towarzystwa do końca życia, tego możesz być pewna, więc z łaski swojej przestań wchodzić mi w drogę i mieszać w moim życiu — dodał; nie wiedział jeszcze, jak tego dokona, ale nie miał zamiaru łączyć się z Alecto Carrow więzłem małżeńskim, ani tym bardziej klękać przed nią na jedno kolano z błyskotką w ręku. To urągałoby nie tylko jej dumie, ale także jego własnej. W tym byli zgodni; ani ona, ani tym bardziej on nie mieli do siebie żadnego szacunku, najzwyczajniej świecie na niego nie zasługiwali.

Uniosła brwi, słysząc tak bardzo absurdalny argument. Sądziła, że powie coś na temat swój, ale… mon Dieu, było z nim naprawdę gorzej, niż mogłaby przypuszczać w najśmielszych snach. Naprawdę sądził, że nie okazywała innym szacunku?
— Każdy dostaje ode mnie tyle szacunku, na ile zasłużył – odpowiedziała mu szczerze i bezpośrednio.
Niektórzy zasłużyli na niego bardziej – jak chociażby czarodziejska elita i jej dzieci. Inni nie zasłużyli na niego wcale. Fakt, że rozmawiała z Syriuszem jak równa z równym oznaczał już, że tymże szacunkiem darzyła jego. I pewnie kilku jego znajomych też. Potter, na przykład, też dość szlacheckie nazwisko, choć o poglądach kompletnie odmiennych. Często mieszali się ze szlamami, tego zrozumieć nie potrafiła. Ale ich sprawa, niebawem pewnie stracą w końcu pozycję. Pettigrew też było nazwiskiem szlacheckim. Kojarzyła małego Petera plączącego się gdzieś pod nogami Jamesa i Syriusza, ale znając naturę tego rodu, nawet jej to nie dziwiło. Został wychowany zgodnie z charakterem rodzinnym.
Nie rozumiała tylko czwartego, jak mu tam było. Był zresztą mieszańcem. Mogła przymknąć na to oko bardziej niż na umawianie się na schadzki ze szlamami.
I tak dziewczyna powinna być wdzięczna, że wyszła z tego bez większego uszczerbku na zdrowiu.
Uniosła kąciki ust nieco wyżej. Była to przykra odpowiedź, ale przecież musiałaby być głupia i ślepa, żeby nie widzieć, co się działo. Nie uważała się za żadną z nich. Jedynie nie potrafiła zrozumieć, co teraz siedziało w tych młodych chłopcach, że się buntowali rodzinnym tradycjom i sądzili, że mogą ją zaprzepaścić na rzecz jakichś własnych zachcianek…
Mogła też to zrzucić na garb młodzieńczego buntu. W zasadzie było jej wszystko jedno. Póki co Black był na łasce rodziny, więc nie mógł zrobić nic z tego, co by chciał. Poza nędznym umawianiem się ze szlamami po kątach. Na samą myśl już ją brało obrzydzenie.
Syriusz dostrzegł nareszcie, co jej robił wskutek żelaznego dotyku. Nie bolało jej to ani odrobiny, ale zapewne było kwestią czasu, zanim zacznie słabnąć wskutek naruszonych naczyń krwionośnych. To nic. Rodzice wyprawiali ją do szkoły zawsze z małym zapasem eliksirów zwiększających krzepliwość, będzie musiała jedynie udać się do sypialni przed zajęciami. Nie przejmowała się tym.
Za to szczere zdumienie, które przebijało się przez ton Blacka, oraz wyraz jego twarzy, gdy wzrokiem obejmował jej poczerniały nadgarstek, sprawił jej cholerną satysfakcję. Nieznacznie uniosła kąciki ust. Być może oczekiwał odpowiedzi, ale nie miała zamiaru mu jej dawać. Skoro sam nie pofatygował się na tyle, aby zapamiętać to, na co cierpiała panienka Carrow, sama nie da mu oręża do dłoni.
Może by mu powiedziała, gdyby uważała, iż są po tej samej stronie.
Powoli opuściła rękę, patrząc, jak Syriusz odsuwa się od drzwi, wbrew swojej obietnicy, poddając się w tym, co próbował osiągnąć. Wspaniale. W dodatku myślał, że to nadal on stawiał tutaj warunki.
Uniosła nieznacznie brew, gdy wyznał jej, że niebawem nie będzie jej zmartwieniem. Co miał zamiar zrobić? Wnioskować o zerwanie zaręczyn? To było praktycznie niemożliwe, ich rodziny same dogadały się między sobą. O ile znała jego rodziców, nie przejęliby się tymże kaprysem syna, więc uznała to za płonne pogróżki.
W przeciwieństwie do tego, co ona miała mu do powodzenia.
— To teraz posłuchaj mnie uważnie – mówiąc to, podeszła bliżej drzwi, by ponownie jej ich nie zasłonił, i by przypadkiem sam nie postanowił stąd wyjść. – Nie wiem, co sobie wymyśliłeś, jeśli wierzysz, że te zaręczyny nie dojdą do skutku. – O zdradzie nawet nie pomyślała. – Ale dopóki jesteś obiecany mi, nie życzę sobie, abyś poprzez schadzki z innymi nie okazywał szacunku mi. Zrobimy więc tak. Zrezygnujesz z tej wątpliwej przyjemności i zaczniesz traktować mnie odpowiednio. Albo – uniosła poczerniały nadgarstek na wysokość jego oczu, spojrzeniem wwieracjąc się w jego twarz – w tej chwili idę do skrzydła szpitalnego i zalewam się łzami wobec tego, co mi właśnie zrobiłeś. Pani Pomfrey bardzo szybko dojdzie do tego, co mi jest, co się stało i jak bardzo było to niebezpieczne. Gdy wychodziliśmy z Wielkiej Sali widziało nas pół szkoły, w tym Twoi znajomi, nikt nie będzie podważał, iż to Twoja zasługa. – Uniosła nieznacznie kąciki ust. – Będziesz miał więc na karku nie tylko pielęgniarkę, ale też znajomych i nauczycieli szkoły, w następnej kolejności moich rodziców, a zaraz potem swoich. Na pewno będą dumni, iż doprowadziłeś swoją narzeczoną do takiego stanu.
Pozostawiła między nimi chwilę ciszy, podczas której jeszcze trzymała przed oczami swój poczerniały nadgarstek. Kolor nie chciał ani odrobiny zejść, a wręcz zdawało się, iż coraz bardziej się powiększał.
Nie miała dużo czasu, więc opuściła dłoń i unosząc brwi, zadarła podbródek nieco wyżej.
— To Twoja decyzja. – Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie bliżej, gdy podeszła do niego o pół kroku. – Jestem pewna, że uczniom szkoły spodoba się kolejny materiał do plotek. Problematyczny Syriusz Black atakuje niewinną dziewczynę. Co mogło go pchnąć do tego, by zaatakował przykładną Alecto Carrow? – Jej głos zaczął zniżać się do szeptu. – Jak bardzo nieprzewidywalny może się jeszcze okazać? Czy powinniśmy bać się o zdrowie i bezpieczeństwo także innych dziewcząt? Być może powinniśmy zawiesić go w prawach ucznia. Państwo Carrow nalegają na takie rozwiązanie. Lecz tuż przed SUMami może okazać się to odrobinę problematyczne…
W oczach zalśnił niebezpieczny błysk determinacji, zdradzający, że będzie w stanie zrobić wszystko, aby doprowadzić go do ruiny. Być może nie odwrócą się od niego przyjaciele – być może nie od razu. Ale kropla drąży skałę.
Plotka była jak Szatańska Pożoga. Gdy raz dało jej się początek, nie poprzestawała, aż nareszcie strawiła wszystko, co stało na jej drodze. Szczególnie, gdy miało się za sobą zapewnienia znaczącego rodu i gniew drugiego.
Uniosła brwi w geście oczekiwania.
— Więc?

— Więc... — potworzył za nią, jak wyjątkowy oporny uczeń — ...tak zamierzasz mnie szantażować?
Nie przerywał jej  w trakcie tego pierdolamento. Dopiero kiedy skończyła, zawarł w swoich słowach tyle pogardy, ile zdołał.
— Jeżeli zgrywanie ofiary to jedyny argument, jaki masz w zanadrzu, to idź, popłacz sobie tymi krokodylami łzami szkolnej pielęgniarce. Po ostatnim meczu zapewne brakuje jej wrażeń, kto by nie chciał mieć na karku rozhisteryzowanej arystokratki.
Zacisnął dłoń na jej ramieniu, by bez żadnego wysiłku odsunąć ją od drzwi; myliła się, jeśli sądziła, że była dużą przeszkodą na jego drodze. Czyż nie odwodnił im wszystkim, tej całej zakichanej arystokracji, że nie był taki jak oni? Nie da się zastraszyć. Nigdy więcej.
Szarpnął za klamkę i otworzył drzwi na oścież, wpuszczając do ciemnego pomieszczenia trochę światła. Zamrugał kilka razy, bo oczy już zdążyły przyzwyczaić się do półmroku.
— Przy odrobinę szczęścia i pod odpowiednimi naciskiem twoich rodziców zawieszą mnie w prawach ucznia i co dalej? — zapytał, puszczając ja przodem, jak na dżentelmena (którym się nie czuł) przystało. — Oboje wiemy, że do tego dojdzie, bo wtedy sojusz między naszymi rodami stanie pod znakiem zapytania. Ja nie okaże skruchy, co jeszcze bardziej zirytuje twojego ojca i w końcu, ten scenariusz wydaje się coraz bardziej prawdopodobny, nasze zaręczyn zostaną zerwane, bo ileż można znosić niesubordynację nieokrzesanego Blacka? — powiedział, mijając ją w progu. Poczuł na sobie kilka zaskoczonych spojrzeń, ale on odwrócił się przodem do panienki Carrow i splótł ze sobą ich palce, zanim zdążyła go odtrącić, choć wątpił, że chciała to uczynić przy tylu świadkach, a nawet jeśli, już raz doświadczyła jego silnego uścisku. — Wygram, a ty przecież nie chcesz, żebym wygrał, prawda, kochanie?
Uśmiechnął się tak, jak nigdy wcześniej się do niej nie uśmiechał, z życzliwością, po czym, nie wzdrygnąwszy się nawet, pochylił się i musnął ją w dolną wargę ustami. W końcu była jego narzeczoną. Okazywanie jej uczuć w miejscu publicznym było jego obowiązkiem. Czyż niego tego od niego oczekiwała? Zainteresowania? Właśnie go została.
— To jedyna oznaka szacunku, jaką mogą cię obdarzyć. Moja oferta, by wyjść wspólnie do Hogsmeade jest nadal aktualna. Nie zwlekaj długo. Jest wiele chętnych — wyszeptał jej w usta, żeby w końcu zrozumiała, że jest dla niego jak te wszystkie dziewczyny, z którym się umawiał tylko po to, by z nimi zerwać. Jedną z wielu, nikim ważnym, nikim wyjątkowym. Chociaż znaczyła dla niego zdecydowanie mniej niż większość tych dziewcząt. — Do zobaczenia, kochanie — powiedział to głośniej i odszedł, wysyłając jej całusa w powietrzu, wkładając ten gest tyle teatralności ile zdołał, w ramach przypieczętowania tej obietnicy. Przegrał z kretesem i tylko takim żałosnym posunięciem, ucieczką, mógł się ratować, by nie stracić całkowicie twarzy, choć już szykował się na odwet i wiedział, że będzie bolesny.
Skąd i gdzie uderzy?

Syriusz Black był osobą, której nie dało się naprawić.
Dostrzegła to w chwili, kiedy to on prowadził swój wywód. Nie chodziło nawet o pogardę, którą ją obdarzał, nawet jeśli ta zwyczajnie świadczyła o jego znikomej kulturze osobistej, nie chodziło o zbywanie jej – a o to, iż widocznie wszystko, co się między nimi działo, było mu na rękę.
Chociaż może nawet nie między nimi – ale między ich rodzinami. Gdy Blackowie z coraz większym gniewem spoglądali na swojego syna, pytając siebie, gdzie popełnili błąd i pluli sobie w twarz, Syriusz cieszył się, iż sprawiał im zawód, iż własna, rodzona matka wstydziła się za niego i musiała świecić oczami przed całą resztą arystokratycznej społeczności, bo nie udało jej się utemperować charakteru syna. Carrow naiwnie sądziła, iż w końcu jej się to uda – iż Walburga w końcu zrobi cokolwiek, co pozwoli jej złapać swojego syna na smycz, założyć kaganiec i wyjaśnić mu, że ma chodzić przy nodze. Ale nie. Tak się nie działo.
Najwidoczniej wciąż nie sięgnęła po największą możliwą broń – czyli groźbę wydziedziczenia.
Być może naiwnie sądziła, biorąc za przykład samą siebie, że to by Syriusza w jakiś sposób przeraziło. Młody człowiek, pozbawiony wszelkich bogactw i luksusów, wśród których obracał się całe życie, znienawidzony przez własną rodzinę, która otaczała go od początku życia. Czy istniał gorszy, bardziej czarny scenariusz dla młodego szlachcica?
— To jedynie zależy od tego, czy moja rodzina uzna, iż to tylko młodzieńczy bunt i w końcu kiedyś dojrzejesz. – Odpowiedziała mu porażająco szczerze, okraszając swoją wypowiedź odrobiną jadu.
Taki w końcu własnie był Syriusz. Niedojrzały. Egoistyczny. Patrzący nie dalej niż na czubek własnego nosa. Liczyły się dla niego tylko jego własne zachcianki. Jego sprawy. Jego chwilowe namiętności. Jego interes. Nigdy nie spojrzał na to, czy swoim zachowaniem może kogoś urazić. Nigdy nie dbał o jedność swojej rodziny. Nigdy nie dbał o jej dobre imię.
Nie wzruszyły jej więc ani splecione palce, ani muśnięcie warg, jakim ją obdarzył. Choć, Merlin jej świadkiem, był to pierwszy pocałunek w jej życiu. Ale nie była to chwila w żadnym aspekcie wyjątkowa, jak lubią przedstawiać je młode, emocjonalne, kochliwe arystokratki. Gdyby to od niej zależało, najchętniej nie przeżyłaby jej wcale. Zrobiło jej się gorąco i słabo jednocześnie, choć była prawie pewna, iż to nie nagła bliskość młodego Blacka, a stopniowa utrata krwi objawiała się w tenże właśnie sposób.
Miała coraz mniej czasu na jego fochy.
Nie pozwoliła więc mu odejść. Siląc się na ostatni mocniejszy odruch, zatrzymała go dłonią, przez chwilę mierząc jego twarz w milczeniu. Czuła się coraz gorzej. Brakowało jej powoli sił na wymyślanie kolejnych ripost czy spisków. Pomysłów, jak powinna go obejść.
A w dodatku miała kawałek drogi do dormitorium.
Skoro pogodził się z przegraną i postanowił jej ulec (nawet jeśli krzywiąc się, warcząc i pokazując, jak niewiele dla niego znaczyła), zamierzała dotrzymać słowa danego w małym szantażu. A to oznaczało, że nie mogła pójść do skrzydła szpitalnego.
— Nie odprowadzisz mnie do dormitorium przed lekcjami? – zapytała, wyciskając z siebie kolejny uśmiech, nim, ująwszy go pod ramię (dla znacznie większej stabilności), nieco pociągnęła go za sobą w stronę pokoju wspólnego Ślizgonów, w stronę lochu.
Musieli się pospieszyć. Czuła, jak gorąco oblewało jej ciało. Jeszcze chwila, a nie będzie w stanie powłóczyć nogami.
Robiło się bardzo źle.

Przekonam ich, że nigdy się nie zmienię. Masz moje słowo.
Nie powiedział tego na głos, wzruszył ramionami; może być niedojrzały, egoistyczny i zapatrzony w czubek własnego nosa, ale póki był sobą i walczył o niezależność ze wszystkich sił, nikt nie miał prawa ingerować w jego życie, mówić mu z kim ma je spędzić.
Skrzywił się, czując jej dotyk na swojej skórze. Nie pozwoliła mu odjeść, chociaż przez ułamek sekundy, gdy odwrócił się do niej plecami, łudził się, że wynegocjował całkiem korzystane dla obu stron warunki odejścia.
Jak mógł w ogóle pomyśleć, że Carrow tak łatwo mu odpuści, gdy znaleźli się w przestrzeni publicznej i teraz każda para oczu była zwrócona w ich kierunku, a przynajmniej takie odniósł wrażenie, więc miała doskonałą okazje, by wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności aktorskich i wykorzystać jego broń przeciwko niemu?
Naiwny, wciąż był taki naiwny.
- To przyjemność, której nie mogę sobie odmówić - to ten moment, kiedy nie wiesz, czy Black blefuje, czy mówi prawdę, bo na jego ustach pojawiał się nieodgadniony uśmiech, który może znaczyć wszystko; to właśnie nim rekompensuje sobie brak umiejętności kłamania na zawołania.
Gdy Alecto ujęła pod ramię, odprowadzenie jej do dormitorium stało się faktem, chociaż lochy były ostatnim miejscem, do którego Black miał ochotę dzisiaj zajrzeć.
Nie zwrócił uwagę na Ślizgonów, którzy oglądali się na nich, jakby właśnie mieli pierwszy raz w swoim życiu kontakt z rzadkim okazem magicznego stworzenia. Zignorował paskudne komentarze pod swoimi adresem, ale przyszło mu to z trudem; musiał ugryźć się parę razy w język. Skłamałby, mówiąc, że nigdy nie był pod Kamienną ścianą, która równie dobrze mogłaby być ścianą płaczu, ale udawał, że nie zna drogi. Carrow musiała zatem robić za itinerariusza w tak niekorzystnym dla siebie stanie. Widząc ją w nim, czuł cień satysfakcji. Pierwszy raz była od niego całkiem zależna.
— Może powinnaś jednak zajrzeć do Skrzydła Szpitalnego? Jesteś bledsza niż zwykle. — Nie przemawiała przez niego troska, stwierdził oczywisty fakt, bo kiedy Carrow oparła na nim cały ciężar swojego ciała, rzucił okiem na jej profil. Pot perlący się od wysiłku na jej skórze lśnił.  Nigdy wcześniej nie widział jej takiej słabej.

Nie chodziło już o to, żeby go dręczyć. Rozwiązanie, na jakie przystał, było dla niej satysfakcjonujące o tyle, że mogła mu dać spokój, przynajmniej dopóki będzie się zachowywał. Ale tutaj chodziło o coś innego – o coś bardziej poważnego. Stojąc pośrodku korytarza była jak rozbitek wyrzucony na brzeg – prawie na nieznanym lądzie, bez sił, aby się podnieść i powłóczyć nogami, bojąc się, co może spotkać go dalej.
Nie chodziło też o to, że koniecznie chciała przytrzymać go przy sobie. Jego towarzystwo było jej najczęściej obojętne, o ile zachowywał się jak człowiek, nie jak zbuntowana małpa cyrkowa pokazująca wszem i wobec swój brak obycia w społeczeństwie i kultury osobistej. O wychowaniu już nie wspominając.
Chodziło tylko o to, aby przejść przez parter, przez szerokie zamkowe ścieżki i dotrzeć do wąskich korytarzy charakterystycznych do lochów. Tam mógłby ją nawet zostawić i porzucić, tam by sobie poradziła sama, chociażby wspierając się o ścianę.
Kątem oka ledwie spojrzała na niego, gdy się odezwał. Wyczuwała w nim cień satysfakcji, gdy widział ją w takim stanie. Może bardziej czuł. Cieszył się, że sam ją do tego doprowadził. Jakże małym musiał być człowiekiem, skoro cieszyła go krzywda wyrządzona własnoręcznie damie.
— Nie – siliła się na ton twardy i pewny, ale bliżej mu było do szeptu. Gdyby poszła do skrzydła szpitalnego, złamałaby dane mu słowo. Kolejna cegiełka dla zbudowania jego satysfakcji.
W zasadzie miała ją już w poważaniu. Po wypowiedzianym słowie dłonią złapała za poręcz przy pierwszych schodach prowadzących w dół, do lochów, i zatrzymała się przymykając oczy. Obraz przed nimi nagle się rozmył, zasnuwając spojrzenie ciemnością, dlatego musiała zrobić sobie przystanek. Chociażby krótki, żeby unormować bicie serca, żeby znaleźć w sobie siłę, by iść dalej.
Otworzyła je, choć czuła się fatalnie. Ale mimo to, postawiła kolejne kroki po stopniach, wspierając się to ramienia Syriusza, to poręczy.
Jeszcze tylko parę kroków…

Satysfakcja, jaką czuł, była dziecinna, ale nie mógł walczyć z tym wszystkim, z niechęcią, jaką wzbudzała w nim Alecto, od pierwszej chwili, kiedy ją ujrzał i pogardą, jaką czuł do wyznawanych przez nią wartości.
Nie potrafił się w tym odnaleźć. Wizja ich wspólnego życia wydawała mu się całkowicie pozbawiona sensu, skoro jak dotąd nie potrafili znaleźć nici porozumienia. Jedyne, co udało im się wspólnie wypracować, to wzajemna, bezustannie pogłębiająca się niechęć.
Prowadząc ją do lochów, czuł to mocniej niż do tej pory. Kontrolował jej stan, zerkając na nią od czasu do czasu, ale nawet w najmniejszym stopniu nie mogła liczyć na jego współczucie;  myślał tylko o tym, by jak najszybciej się jej pozbyć.
— Jesteśmy — powiedział, z wyraźną ulgą, nawet nie kryjąc się z tym, że wiedział iż znaleźli się przy wejściu do Pokoju Wspólnego Slytherinu, choć teoretycznie nie powinien wiedzieć, gdzie się znajduje.
Chociaż tak wiele razy ją krzywdził, nie chciał jej przecież zabić. Chociaż, gdyby umarła, problem z niechcianym małżeństwem rozwiązałby się sam i mógłby odetchnąć. Wzdrygnął się, gdy przyłapał się na tej perfidnej myśli, ale to nie ona wywołała u niego taki wstręt, a perspektywa, jaką poczułby wtedy ulgę, gdyby Alecto przestała istnieć.
Dlaczego łatwiej było nienawidzić? Mógł za to obarczać warunki, w jakich dorastał. Przecież zawsze był dobry w szukaniu wymówek.

To, że wiedział sam, gdzie znajduje się wejście do pokoju wspólnego Ślizgonów, teraz było najmniejszym z jej zmartwień. Czuła pot skraplający się na jej coraz bledszej twarzy, a spojrzenie zaczynało zachodzić mgłą. Każdy krok był dla niej przeskokiem milowym, jakby co najmniej wspinała się na szczyt himalajski, a pomiędzy kolejnymi napadami wątpliwej przytomności, spojrzała na swoją rękę, którą do tej pory starała się zakrywać długim rękawem, aby nikt przypadkiem jej nie zauważył. Skoro obiecała.
Wyglądała okropnie. Nadgarstek cały był poczerniały. Zdawał się karykaturalnie wioski. Na domiar złego, jej dłoń, a także część przedramienia zaczerwieniły się intensywnie, również przybierając niepokojąco ciemną barwę. Było niedobrze. Było bardzo źle. Miała nadzieję, że nie utraci krążenia w ręce. Miała eliksiry na zatrzymanie krwotoku, ale nie miała lekarstw odbudowujących system krążenia, przywracających do ponownego funkcjonowania.
Ściana, pod którą dotarli, była dla niej wybawieniem. Chciała puścić Syriusza, ale drżące kolana sprawiły jedynie, że mocniej chwyciła się jego ramienia. Zaryzykowała więc i podniosła dłoń uszkodzoną, odsłaniając przy okazji jej stan przed oczami Blacka.
Z trudem nacisnęła odpowiednie cegły, nim pojawiło się przed nią wejście do pokoju wspólnego.
Wtedy to wsparła się o ścianę, przechodząc krok dalej i pozostawiając go za sobą.
— Przekaż ode mnie… - jej głos był słaby i chrapliwy. Powieki zaczynały jej lecieć, była coraz bardziej zmęczona… - że spóźnię się na pierwszą lekcję.
W takim stanie nie powinna w ogóle do końca dnia wychodzić z dormitorium – ale nie miała wyboru. Musiała sprawiać pozory, że wszystko jest w porządku. Że jest silna. Że nie da się tak łatwo pokonać i złamać.
Spojrzała jedynie kątem oka na Syriusza, choć miała największą chęć teraz wesprzeć czoło o chłodną ścianę i tak już pozostać.
Jej dłoń lekko zsunęła się w dół, a wraz z nią sylwetka Alecto, ale ostatecznie udało jej się zmusić mięśnie do posłuszeństwa i pozostała na nogach.