Wszyscy wiedzą, że spotkania po latach bywają niezręczne (Regis&Daisy)

22 lutego 1981

Wciskam w usta papierosa, omiatając wzrokiem metalowy szyld po drugiej stronie ulicy.
Nigdy nie byłam w „Wywernie”. Słyszałam o niej tylko czasem w sierocińcu albo w „Mlecznym Zębie”, ze skrawków informacji składając sobie obraz tego miejsca, który, jak mi się zdaje, jest już na Nokturnie pewną instytucją. Nigdy jednak nie było w tym pubie niczego dla mnie ciekawego. Staram się nie mieszać w interesy Nokturnu, poruszając się znajomymi i wytartymi już szlakami. Po przygodach z szukaniem mojego brata w tej dzielnicy nauczyłam się, że lepiej trzymać głowę nisko i przemykać po tych ulicach jak cień – o ile to możliwe, kiedy wyglądasz jak ja. Mam swoje względnie bezpieczne drogi i z nich nie schodzę.
To jest, dopóki Bill nie zaginęła.
Ostatni raz widziałam ją na terapii parę dni temu. Pozornie była w dobrym humorze, choć podejrzewałam, że może coś ukrywać – to bardzo nietypowe dla niej, opowiadać mi o swoim euforycznym samopoczuciu, kiedy jeszcze parę dni temu świat wydawał się jej, w jej własnych słowach, nieznośny. Kiedy jednak próbowałam ostrożnie drążyć, Billie wybuchła i oskarżyła mnie o to, że nie cieszę się z tego, że się jej poprawia. Wdałyśmy się w dyskusję, która zakończyła się milczeniem Billie i mrukliwym „dobra, skończmy to”. Nie mogłam już nic więcej z niej wyciągnąć i nie chciałam jej męczyć. Pozostało mi tylko przypomnieć jej, że zobaczymy się w niedzielę o dziewiątej i liczyć, że przemyśli naszą rozmowę. Na pewno ja nad nią myślałam – w przerwach między jednym pacjentem a drugim, w kolejce do magifarmaceuty po eliksiry dla ojca, parząc kawę w dyżurce. Przyszłam dzisiaj rano do Cellacha, gotowa podjąć tamtą konwersację na spokojnie – żeby odkryć, że Billie nie ma.
Oczywiście, że została zawiadomiona magimilicja, ale wiem, jak to jest z takimi sprawami. Nie tylko z opowieści, nie tylko od taty, ale też z własnego doświadczenia. Nie zliczę, ile razy już składałam zawiadomienie o zaginięciu, ile razy musiałam rozmawiać z milicjantami, ile razy rozbijałam się o ścianę „mhm”, „tak”, „cóż, to nie pierwszy raz, kiedy tak znika”, „proszę pani, my mamy takich raportów setkę dziennie”. Może moje nazwisko czasem ich jeszcze motywowało – ale kiedy chodzi tylko o jakieś dziecko z Nokturnu, w dodatku z historią chorób psychicznych, wątpię, że ten „aparat sprawiedliwości” przetrząśnie Londyn do góry nogami. I dzisiaj, kiedy rozmawiam z dwoma obojętnymi milicjantami, z których jeden zezuje ciągle na moją klatkę piersiową (nauczyłam się to ignorować), czuję tylko rosnącą frustrację i złość. Tłumaczę im: myślę, że uciekła, ale Billie może stanowić zagrożenie dla samej siebie – a oni słyszą tylko uciekła, a jak uciekła, to wróci, bo dziewczyny na Nokturnie zawsze wracają. Mówię: nie, nie o to chodzi. Ona właśnie może n i e wrócić, jeśli nie znajdziecie jej jak najszybciej, a oni słyszą: niestabilna nastolatka. Samopiszące pióro skrobie po pergaminie, oni kiwają głowami, ja mówię, oni nie słuchają, trzaskają okładki notesów, sprawa zamknięta. Billie – urocza, kreatywna i inteligentna czternastolatka – sprowadzona do krótkiego opisu: charłaczka, sierota, niestabilna. Do widzenia, panno Williams. Jeśli ta pani pacjentka nie pojawi się w ciągu następnych trzech dni, może pani wrócić na komendę. Do widzenia.
Dla mnie to zniknięcie to dramat, a dla świata cliché.
Potrzebuję całej siły swojej woli, żeby nie zacząć krzyczeć. Ale zamiast wyżywać się na milicjantach z zespołem wypalenia zawodowego, postanawiam założyć płaszcz i wziąć tę pieprzoną sprawę w swoje ręce.
Problem tkwi tylko w tym, że nie wiem, od czego zacząć. Na Nokturnie mało osób chce rozmawiać. Jeszcze mniej: odpowiadać na pytania. Oczywiście, chętni znajdą się, kiedy wyciągnę sakiewkę galeonów na stół, ale wtedy wszyscy nagle będą znali Billie i sprzedadzą najpiękniejsze bajki, a ja stracę czas, sprawdzając każdy trop. Nie wiem, czy czegokolwiek się dowiem, a jeśli, to czy te informacje będą miały rzeczywistą wartość. Zobaczymy. To ryzyko, które muszę podjąć.
Tak więc znajduję się przed „Wywerną” – pubem, który najbliższe towarzystwo Billie wspominało tak przelotnie, że równie dobrze może być to dla mnie ślepa uliczka. Ale to jakiś początek, prawda?
Może to nieprofesjonalne, że tak mi zależy na tym dziecku. Trudno. Przyszłam na Nokturn, żeby pomagać, a nie myśleć o tym, gdzie kończą się granice relacji pacjent-psychiatra.
Dopalam papierosa, zbierając odwagę na to, żeby wejść do środka. Wgniatam niedopałek w śnieg. Wzrok na szyld. Głęboki oddech. Plecy prosto, broda do góry. Najwyżej wpakuję się w jakieś kłopoty. Bywa.
Popycham ciężkie drzwi. Natychmiast moje zmarznięte policzki omiata gorąc pubu: czuję, jak zalewa mnie fala ciepła. Rozglądam się ostrożnie. Nie ma dużego ruchu: to niedziela w południe, mimo wszystko. Domyślam się, że część mężczyzn przy stolikach może być jeszcze wczorajsza. Omiatam wzrokiem pustą scenę, zanim nie decyduję się zrobić paru kroków w stronę baru.
Barman – wysoki, barczysty mężczyzna – jest odwrócony tyłem. Dopiero, gdy się zbliżam, zaczynam analizować jego sylwetkę. I chociaż w duchu dręczą mnie pytania, czy będzie chciał ze mną rozmawiać – czy będzie coś wiedział – im bliżej jestem, tym silniejsze staje się dziwne uczucie, że coś jest nie tak, że może już gdzieś widziałam tę kurt…
Mężczyzna odwraca się w moją stronę – i równie dobrze mógł mi dać z rozpędu sierpowym w twarz. Jestem tak zszokowana i skołowana, że przez dobrych kilka sekund nie potrafię nawet zareagować. Prawie słyszę, jak w moim mózgu obracają się ze zgrzytem trybiki.
Nagle robi się w środku o wiele goręcej, niż było jeszcze przed chwilą. Przełykam ślinę i w szoku siadam na barowym stołku.
— Cześć. — Cholera, cholera, cholera, co teraz?

22 lutego 1981

W czasie gdy Daisy Williams przeżywała swoją małą tragedię, w Wywernie popołudnie płynęło spokojnie. Charlie miała dziś wolne, podobnie zresztą jak Becca. Klienci przez ten jeden dzień musieli obejść się bez lśniących czystością toalet i, cóż, erekcji, prawdopodobnie. Nie było dużego ruchu i nie spodziewał się, by miało się to dziś zmienić. Wszystkie te dni wyglądały podobnie, zdążył przywyknąć do ich niespiesznego, ospałego tempa, do ich specyficznej monotonii. Atmosfera była senna, czas płynął powoli. Była niedziela. Uzupełniał właśnie towar na wystawie za barem, kiedy otworzyły się drzwi.
Usłyszał za plecami aprobujące gwizdnięcie któregoś z mężczyzn. Pomyślał, że to Charlie zawróciła się do pubu, bo zapomniała zabrać swoich rzeczy. Nie wyszłaby bez tej swojej gitary, jakby nawet po latach wciąż utrzymywał się w niej irracjonalny lęk, że ktoś może ją ukraść. Kiedy się obracał, na jego ustach gasł jeszcze cień uśmiechu wywołanego żartem tego czy innego klienta, w rozmowie, której nie zdążyli dokończyć. Ale kiedy ją zobaczył, a ich spojrzenia się spotkały, parsknął w swoje piwo, prawie się opluwając.
─ Cześć ─ odparł odruchowo, zaskoczony.
Rzadko miewał sytuacje, gdy nie wiedział, co powiedzieć. Od zawsze miał gadane. Taki dar. Równie często wpadał przez to w kłopoty, co się z nich wyplątywał. Nawet gdy go zatrzymali, żartował sobie w najlepsze z magimilicjantami i aurorami, choć wynikało to głównie z faktu, że nie potrafił potraktować ich zarzutów poważnie. Niezbyt go za to polubili. Bogaty dzieciak zadźgany w blady dzień, w dodatku dzieciak mężczyzny, którego wielu z nich znało i darzyło szacunkiem, a jego domniemany zabójca bawi się właśnie doskonale, wyszczególniając im, co robił tego wieczoru z ich matkami. Przestało mu być tak wesoło, gdy dostał kilka razy po mordzie. I kiedy zrozumiał, znacznie później, o co go tak naprawdę oskarżają i jak poważna była w rzeczywistości jego sytuacja.
Rzadko więc miewał sytuacje, gdy nie wiedział, co powiedzieć. Ale to było niezręczne. Takie spotkania z reguły takie były, tak sądził, poza Diasy nie miał bowiem właściwie poważniejszych związków. Nie miał normalnych związków, może to chciał przez to powiedzieć. Ale sytuacja, w której relacja jego i Williams spotkała się ze swoim definitywnym zakończeniem, też nie była normalna. W tym wszystkim nie pomagał fakt, że któregoś dnia, niedługo po zwolnieniu z więzienia, pijany w sztok zawędrował na cmentarz, odnalazł grób Aidena i odlał się na niego, pogwizdując pod nosem starą marynarską melodię. Niechybnie poszedłby też pod dom Madoca Williamsa i naszczał na jego cenne rabatki, gdyby nie fakt, że stracił świadomość znacznie wcześniej. Ale o tym całe szczęście nie wiedziała.
─ Co podać? ─ W jego tonie wybrzmiała wątpliwość, jakby pytał w rzeczywistości, czy podawać jej cokolwiek. Nie wyglądała, jakby chciała tu być. Może zrobi jej przysługę, zrobi ją im obojgu, dając jej możliwość wycofania się z tej sytuacji.
Chyba o to w tym wszystkim chodziło. Wyglądała na nie mniej zaskoczoną od niego. Nie wiedziała, że go tu zastanie, nie dlatego tu przyszła. Ciekawe, czy w ogóle zdawała sobie sprawę z tego, że zwolniono go z więzienia. Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów nie chwalił się szczególnie swoimi porażkami, sprawę sprawnie wyciszono, a w gazetach poświęcono jej tylko krótką i niewiele mówiącą notkę, gdzieś daleko za kolumną plotkarską i przepisem na szarlotkę. Ale miała też swojego ojca, potrafił wyobrazić sobie, że nie był zbyt  zadowolony z takiego przebiegu wydarzeń. Osobę, co do której wierzył, że była odpowiedzialna za śmierć jego jedynego syna, wypuszczono na wolność po zaledwie dwóch latach odsiadki. Bez względu na to, czy faktycznie to zrobił, czy nie, prawdziwy sprawca wciąż pozostawał na wolności. To musiało być trudne do przełknięcia dla kogoś tak gorliwie, tak ślepo zapatrzonego w wymiar sprawiedliwości.
Dzisiaj nie pozwalał już sobie rozmyślać o tym zbyt wiele. Na Nokturnie ich jedyną perspektywą było życie z dnia na dzień. Teraz miał 28 lat i dach nad głową, ale czy dożyje, by zobaczyć swoje 29 urodziny? Nic nie było stałe, nic nie było im zagwarantowane na pewno. Ani przyjaźnie, ani pieniądze, ani tak podstawowe sprawy, jak mieszkanie, wolność czy życie. Komuś uprzywilejowanemu może trudno było to sobie zwizualizować, ale tak wyglądała tutaj ich rzeczywistość. Nie miał więc czasu rozmyślać w szczegółach nad tym, co było, choć nie znaczyło to, że tego nie pamiętał. Kiedy był w Azkabanie, a dni zlewały mu się w jedno pasmo niekończącego się cierpienia, na początku spoglądał jeszcze w stronę więziennego korytarza, wyglądając naiwnie śladu żywego ducha. Kogokolwiek prawdziwego, żyjącego, oddychającego tym samym powietrzem, poza kojarzącymi się tylko ze śmiercią strażnikami Azkabanu. Ale ani ona, ani Enzo nigdy nie pojawili się wśród nich.
Właściwie nie wiedział, jak miałby rozmawiać z nią w oderwaniu od tych wszystkich spraw. Udawać, że nie istniały? Zapytać o życie, o pracę, o pogodę w Cardiff, ignorując fakt, że jej brat nie żył, jej kochany, wypieszczony Aiden gryzł ziemię, a on był tym, którego za to przymknęli? Czy w ogóle mogła jeszcze patrzeć na niego i nie odtwarzać w pamięci tych wszystkich wspomnień? Bo on nie mógł.
─ Myślałem, że załatwiliście sobie jakiś zakaz zbliżania czy coś w tym stylu ─ mruknął wreszcie, uśmiechając się ironicznie. Wy, czyli Williamsowie. Chyba nie był jeszcze gotowy, by zwracać się do niej indywidualnie. Co za wspaniały starter rozmowy. Ha, ha, twój brat nie żyje. Porozmawiajmy o tym, powspominajmy stare czasy.

Przebiegam nieobecnym wzrokiem po tablicach z menu, ale, chociaż niewątpliwie są napisane po angielsku, nic z nich nie rozumiem. Mam wrażenie, że mój mózg się przegrzewa.
— …wodę? — Pytam czy zamawiam? Prosić o wodę w pubie – pewnie zaśmiałabym się, gdyby dzisiejszy dzień nie zrzucił na mnie zaginięcia dziecka i spotkania z Regisem. — Teoretycznie nadal jestem w pracy — dodaję w ramach wyjaśnienia, jakbym wcale nie patrzyła teraz na domniemanego… mordercę.
Nie, to nigdy nie brzmiało dobrze. Kiedyś Regis był po prostu Regisem – nawet kiedy nie byliśmy już razem, nie potrafiłam przyzwyczaić się do mówienia o nim per „eks”. „Eks” jest takie bezosobowe, zdystansowane. „To tylko mój eks” – jakby te wszystkie lata wspólnego dorastania, wszystkie dobre chwile, marzenia i plany (realistyczne czy nie) przestały się liczyć w momencie, w którym Regis przestał być moim chłopakiem. Dla mnie tak nie było, nadal tak nie jest. Nie umiałam tak zwyczajnie postawić krzyżyka na Talbocie z tego tylko powodu, że się rozstaliśmy. Miałabym podsumować całą naszą relację, rozmowy, w których powiedziałam mu więcej niż komukolwiek innemu, zwykłym: „eks”? To nie wydaje mi się sprawiedliwe. Wciąż uważałam go za swojego przyjaciela, chociaż nasze życia i doświadczenia zaczęły gwałtownie się rozjeżdżać, kiedy opuściliśmy Hogwart. Może była to z mojej strony naiwność, nie wiem.
Regis wciąż był dla mnie tylko Regisem, kiedy usłyszałam, o co jest oskarżony. Początkowo wcale nie docierało do mnie, że naprawdę go podejrzewają – niewiele pamiętam z pierwszych tygodni po śmierci Aidena, może nawet miesięcy. Uświadomiłam sobie powagę sytuacji jednego wieczoru, w przebłysku jasności umysłu, kiedy ciotka Eurneid nazwała go „psychopatą”. Imię Regis rzadko pojawiało się w rozmowach w Plas Mawr – znano go tam jako Talbott, jakby wypowiedzenie jego imienia miało nadać mu za dużo człowieczeństwa. A tego nie potrafiłam mu odmówić, nawet w obliczu tych zarzutów. Tak łatwo przyszło mojej rodzinie wydać osąd na temat jego całego życia, kiedy znali tylko jego kartotekę i bezsensowny motyw, który przedstawiła przed Wizengamotem prokuratura – kiedy znali Talbotta-psychopatę, ale nie Regisa. A Regis, naprawdę w to wierzyłam, był dobrym człowiekiem. Czy w tej wierze też byłam naiwna? Mój ojciec z pewnością tak uważa.
Na procesie jak zdarta płyta powtarzałam, że Regis jest niewinny. Im dłużej siedziałam w sądzie (a spędziliśmy w nim dziesiątki, jeśli nie setki, godzin na przestrzeni kilku miesięcy), tym więcej złości i rozpaczliwej bezradności czułam. Myślałam wtedy, że tracimy czas, kiedy prawdziwy morderca mojego brata grasuje na wolności, ale nieważne, co powiedziałam – nikt mnie nie słuchał, nawet moja własna rodzina. To miała być sprawiedliwość?
Nie byłam głównym świadkiem w sprawie. Byłam tylko osobą, która łączyć miała Regisa i Aidena – miałam być tragicznym motywem, walijską Julią dla nokturnowskiego Romea. Przed sądem przedstawiono mnie jako naiwną, łatwą do zmanipulowania młodą arystokratkę, która nie wiedziała nawet, co jej chłopak robi za jej plecami. Nie miałam pojęcia o jego „okrutnej naturze” – czy nie takich słów użył prokurator? Biedna Daisy Bluebell. Szlachetna, głupiutka, zaślepiona miłością Daisy Bluebell. Oskarżyciel lubił powtarzać moje imiona – takie kwieciste, delikatne i niewinne, pewnie pomagały mu malować obraz mnie jako słabego sędziego ludzkich charakterów. Stokrotka nie wie, co mówi, kiedy broni pana Talbotta.
Było dużo świadków, dużo osób, które, kiedy mówiły o Regisie, mówiły o zupełnie innym, nieznanym mi mężczyźnie: o piracie, przestępcy, rozbójniku, a wreszcie – o brutalnym mordercy. Wiedziałam, że Regis nie ma czystej kartoteki, że zdarza mu się kraść, kręcić, wdać w bójkę, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że miałby zrobić komuś poważną krzywdę. Nie wyobrażałam sobie, że mógłby być okrutny. Nigdy nie był taki wobec mnie – czy to mnie zaślepiło? Im więcej o tym słyszałam, tym trudniej było mi trzymać się obrazu Regisa, który miałam w głowie. Podziemia Ministerstwa z każdą rozprawą wydawały mi się coraz ciemniejsze, ciaśniejsze, duszniejsze. Do dziś odwiedzam czasem tamtą ciemną salę sądową w koszmarach.
Nie wiedziałam, co myśleć. Do dzisiaj nie wiem. Ale nawet z całym moim zmieszaniem, wysłanie go do Azkabanu nie wydawało mi się właściwe. Jak miałam jednak nadal bronić Regisa, kiedy sama zaczynałam tracić wiarę w to, co o nim wiem?
Wiele razy myślałam o odwiedzeniu go w więzieniu, ale nigdy nie potrafiłam się na to zdobyć. Chyba bałam się, że jeśli z nim porozmawiam, naprawdę zobaczę mordercę. Nie wiem, co bym wtedy zrobiła.
A potem Regis wyszedł z więzienia. Tata mi powiedział. To był krótki, suchy komunikat: „Talbotta uniewinniono”. Nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy, tak samo jak nigdy nie rozmawiamy o Aidenie. Dzisiejszymi czasy mój tata bardzo mało mówi. Czasami patrzę na niego i zauważam w nim tę samą śmierć, którą przez lata obserwowałam w Aidenie. To przeraża mnie najbardziej, ta pustka. Tragedia zjadła mojego tatę od środka. Niewiele zostało.
Wciąż czasami myślę o Regisie, zwłaszcza, kiedy jestem w Cellachu. Trudno o nim wtedy nie myśleć. Ale gdybym pozwoliła sobie na użalanie się nad przeszłością i gdybanie, zostałabym kolejną pacjentką na oddziale Janusa Thickeya. Zajmuję sobie życie pracą, żeby nie rozmyślać zbyt dużo. Jestem lepsza w pomaganiu innym niż sobie. Wdech, wydech, krok za krokiem, dzień za dniem, z Cardiff do Londynu i z Londynu do Cardiff. I tak żyję.
Tylko teraz, kiedy siedzę przed Regisem jakby nigdy nic, jakoś ciężej się oddycha.
Nie wiem, jak długo bym milczała, gdyby Regis się nie odezwał. Jego głos wyciąga mnie brutalnie z głębin wspomnień. Nie jestem na tamtej sali sądowej – jestem tutaj, teraz, rzeczywistość wali mi się na głowę, moja podopieczna zaginęła, a ja nie potrafię wykrztusić z siebie żadnego składnego zdania. Dopiero pod ciężarem spojrzenia Regisa uświadamiam sobie, że nerwowo skubię palcem guzik przy rękawie mojego swetra. Puszczam go gwałtownie.
— Co? — pytam głupio, jakbym naprawdę nie usłyszała, co powiedział Regis. Skup się, Daisy, skup się. Zacznij nadążać. — Ach. Zakaz zbliżania się. Nie — wypalam, zanim Regis ma okazję odpowiedzieć na moje błyskotliwe pytanie. — Powinnam?
To pytanie spływa z mojego języka szybciej, niż potrafię przeprocesować jego znaczenie. A jednak to proste, krótkie powinnam? to jedyne pytanie, które zawsze chciałam mu zadać, a którego nie zadałam. Bo nawet teraz, kiedy siedzę od niego na odległość ramienia, nawet teraz, po tym wszystkim, dziwi mnie, jak ja się Regisa nie boję. Nigdy się go nie bałam. Powinnam się bać? Powinnam wierzyć świadkom? Powinnam była coś zauważyć?
Czy jestem naiwna?

Spojrzał na nią spod uniesionych brwi, a kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu. Czasem, z braku lepszego zajęcia, bawił się w małą grę. Patrzył na klienta i na podstawie samego pierwszego wrażenia starał się przewidzieć, co zamówi. Potem w oparciu o jego wybór wysnuwał wnioski na temat jego charakteru. Nie miało to większego znaczenia ani żadnego poparcia w rzeczywistości, ale lubił urozmaicać sobie w ten sposób czas w nudne, długie popołudnia. A ona zamówiła wodę. W szemranym pubie na Nokturnie. Zaśmiałby się pewnie, gdyby było mu teraz nieco bardziej do śmiechu.
─ Nie szarżuj tak, ledwie minęło południe ─ odparł ironicznie, stawiając przed nią szklankę kranówki. Cóż, nie spodziewała się chyba wody krynicznej w eleganckiej szklanej butelce, prosto ze źródeł alpejskich gór. Spojrzał na nią i rozejrzał się lekko po wnętrzu Wywerny, jakby szukał czegoś wzrokiem. ─ W pracy? Nie widzę nigdzie kozetki.
Właśnie tym się zajmowała, kiedy widzieli się ostatni raz, ale kto wie, ludzie się zmieniają, a ścieżka kariery raz obrana, nie musiała pozostać taka sama przez całe życie. Coś o tym wiedział, ostatecznie przewinął się dotąd przez wiele zawodów, o ile część z nich można było w ogóle nazwać zawodami. Niedoszły auror (co też mu wtedy strzeliło do głowy?), pirat, łamacz klątw, właściciel pubu na Nokturnie. Nie sądził zresztą, by był to jego ostatni wybór. Chociaż na swój dziwny sposób lubił tę robotę, to nieszczególnie wyobrażał sobie spędzenie reszty życia na obsługiwaniu podrzędnych pijaczków. Rutyna zabiłaby go zapewne szybciej niż zrobiłoby to awanturnicze życie.
Jakby w kontraście do jej słów nalał sobie szklankę Ognistej i wyciągnął z kieszeni zmiętoszoną paczkę papierosów. Najwyraźniej nie wyznawał w pracy podobnej dyscypliny co ona. Odpalił jednego różdżką i przesunął paczkę po ladzie w jej stronę. Nie pamiętał wprawdzie, by paliła, ale jak już ustaliliśmy, ludzie się zmieniali.
─ Częstuj się.
Dziwnie było stać tu przed nią i rozmawiać jak gdyby nigdy nic po tym wszystkim, co się stało. Trochę nierealnie. To była ciężka sprawa, toczyła się miesiącami. Oskarżenie zdołało wywlec na światło dzienne wszystkie jego przeszłe grzeszki. Sprawa była medialna, chodziło ostatecznie o syna sędziego Wizengamotu, o Williamsa. W tle był rodzinny dramat i historia miłosna jak z taniego romansu, tak przynajmniej przedstawiono to w sądzie. Opinia publiczna łykała te bzdury bez krztyny sceptycyzmu. Ludzie uwielbiają takie soczyste opowieści, a prasa postarała się o to, by wycisnąć tę historię do cna.
Dowiedzieli się o wszystkim, nawet o rzeczach, którym sam nie poświęcał już wiele myśli. Prześledzili jego życiorys od momentu urodzenia. Miał bogatą kartotekę, nawet jeśli większość jego przewinień wydawała się być niewielkiej wagi, przynajmniej w porównaniu do morderstwa. Kradzieże, pobicia, szemrane interesy. Podejrzane towarzystwo, powiązania z nokturńskimi gangami. Lata żeglugi na pokładzie statku grupy łamaczy klątw dopuszczających się rozbójnictwa morskiego. Wyciągnęli nawet tę głupią historię ze stażu aurorskiego. O tym, jak porzucił go w gwałtownym przypływie gniewu, jak obrzucił mięsem aurora sprawującego pieczę nad ich szkoleniem, a potem zdemolował jego gabinet, nie szczędząc niecenzuralnych słów. Pamiętał, jak sędzia kazał je zaprotokołować przy ogólnej wesołości widowni.
Wykorzystali to, by udowodnić, że był agresywny i nieprzewidywalny; że miał problem z respektowaniem władzy i autorytetów; że miał jakąś osobistą wendetę przeciwko wszelkim ich symbolom. Nie był to może jego najchwalebniejszy wyczyn (choć obiło mu się o uszy, że młodzi adepci dalej jeszcze powtarzają sobie tę historię w formie wydziałowej legendy), ale w gruncie rzeczy był jeszcze wtedy wściekłym na świat dzieciakiem. Być może rozbawiłoby go wówczas, że oprócz bycia podrzędnym gangusem i mordercą, niespodziewanie został również antysystemowym bojownikiem i potencjalnym terrorystą, ale w tamtym czasie nie było mu specjalnie do śmiechu. Słuchał tego w jakimś stanie odrealnienia, jakby nie dotyczyło jego, a kogo innego.
Otrząsnął się ze wspomnień, orientując się, że bezrefleksyjnie skupił wzrok na guziku rękawa, który maniakalnie szarpała w nerwach. Merlinie, wyglądała, jakby była tu przez przypadek. To wszystko było jedną wielką komedią pomyłek. Sięgnął po swoją szklankę z whisky i napił się, w samą porę, by ukryć zmianę w mimice, którą wywołało jej pytanie. Jego ramiona spięły się jednak lekko.
─ Być może to ja powinienem ─ stwierdził zamiast odpowiedzi, przywołując na usta krzywy uśmiech. Wskazał podbródkiem wolny stolik w kącie sali. Teraz stał pusty, ale w większość dni było to zwyczajowe miejsce Henry’ego. ─ Jeden z was ─ z Williamsów, znów liczba mnoga ─ już przesiaduje tu niezdrową ilość czasu.
Wydawał się niewzruszony, jednak to głupie pytanie uderzyło go mocniej niż się spodziewał. Kiedyś, lata temu, wtedy gdy wszystko się doszczętnie zjebało, było tyle rzeczy, które chciał jej powiedzieć, ale nie miał możliwości. Teraz to wszystko wydawało się już nieznaczące. Co było, to było, wszystkie te wydarzenia już się rozegrały, nic nie można było zmienić ani naprawić. Wtedy, lata temu, pozwalał sobie jednak myśleć, że mu wierzyła; że może jako jedyna dopuszczała do siebie myśl, że był niewinny. W końcu tak uparcie walczyła o to w sądzie, nawet kiedy oskarżenie upokarzało ją i sprowadzało do roli naiwnej idiotki. A teraz zadawała mu to pytanie i miał wrażenie, że miała je na końcu języka od momentu, gdy go zobaczyła; że chciała zadać mu je od bardzo, bardzo dawna.
─ O co mnie teraz pytasz, Daze? Czy to zrobiłem? ─ zapytał wreszcie zrezygnowany, poddając się. Wreszcie też zwrócił się bezpośrednio do niej, używając jej dawnego zdrobnienia. ─ Tego ode mnie chcesz, domknięcia?

Na żartobliwą uwagę Regisa reaguję tylko niemrawym uniesieniem kącików ust. Nie jest mi dzisiaj do śmiechu.
— Mocne. — Krzywię się lekko, wziąwszy łyk wody ze szklanki. Z uznaniem kiwam głową, jakbym naprawdę wypiła właśnie silny alkohol. To jedyny żart, dość słaby, na jaki stać mnie w tej sytuacji.
Słowa Regisa przypominają mi, po co tu dzisiaj przyszłam. Śmieszne, że jeszcze parę minut temu byłam gotowa wypytywać obcego człowieka z szemranego baru na Nokturnie o Billie, a teraz, gdy siedzę przed osobą, którą kiedyś znałam tak dobrze (albo myślałam, że znałam), nie umiem znaleźć odpowiednich słów. Unoszę brwi i rozglądam się w namyśle po pubie. Regis tylko tutaj pracuje czy jest właścicielem? „Wywerna” wygląda na jego klimaty, ale nigdy nie wyobrażałam go sobie za barem. Szczerze powiedziawszy, myślałam, że po wyjściu z Azkabanu wrócił na morze. Kolejna rzecz, o którą bym go nie podejrzewała.
Jeden z klientów przygląda mi się uważnie. Odwracam wzrok.
— Tak, to część mojego problemu — odpowiadam w szklankę. Biorę kolejny łyk, zbierając siłę, by zrobić to, po co tu przyszłam. Pytanie o Bill wydaje się teraz takie dziwne, nie na miejscu – ale to właśnie Bill jest moją teraźniejszością. Nie Aidy.
Ale czy mogę zaufać Regisowi z tą sprawą?
Kręcę głową, kiedy Regis oferuje mi papierosa. Popalam czasami dla towarzystwa – zwyczaj, który przejęłam w Mungu od pielęgniarek i innych uzdrowicieli – albo kiedy jestem bardzo zdenerwowana. Teraz rzeczywiście jestem zdenerwowana, lecz wątpię, że moje płuca wytrzymają dwie dawki nikotyny w ciągu dziesięciu minut.
Nigdy nie miałam problemu z tym, że Regis kradł, naciągał albo oszukiwał. Nie mogłam tego oceniać, kiedy mnie samej podano świat na srebrnej tacy. Bardzo wcześnie zrozumiałam, że rzeczywistość Regisa jest trudniejsza i bardziej skomplikowana od tej, w której żyję ja – i może nie zawsze potrafiłam sobie zwizualizować, jakie jest życie Talbotta, ale nie zamierzałam też tego krytykować. Gdyby mi to przeszkadzało, nie bylibyśmy razem.
Wiedziałam, że Regis nie jest święty, ale i tak czułam się oszukana – i nie wiem, przez kogo. Przez system sprawiedliwości, w który dotąd – w jakimś stopniu – wierzyłam? Przez niego? Łatwo było mi powiedzieć, że świadectwa o rzekomej obecności Regisa w okolicach miejsca śmierci Aidy’ego są fałszywe. Łatwo było stwierdzić, że jeden albo drugi świadek koloryzuje, ale kiedy na salę wchodzili kolejni, kiedy pojawiały się kolejne zeznania na temat jego rozbojów, coraz trudniej było wierzyć, że wszystko jest kłamstwem. Pamiętam, jak wywołano jakiegoś żeglarza – nie pamiętam dokładnie, co mówił, słuchałam tego w stanie oderwania od rzeczywistości – i mój ojciec, który siedział obok mnie na ławie, spojrzał na mnie z głębokim zawodem, nawet politowaniem. W tamtym momencie zrozumiałam, że dla mojego taty Regis naprawdę jest niebezpiecznym, zdegenerowanym bandytą, nie lepszym niż ci, których w ciągu swojej kariery wsadził do Azkabanu, a ja – idiotką, która dała się nabrać na jego ładne oczy.
Ale przez całą sprawę towarzyszyło mi to okropne, okropne uczucie, opadające na dno żołądka jak kula ołowiu, że coś jest w tej sprawie nie tak. Regis, którego znałam, nie był, jak malowało go oskarżenie, anarchistą, terrorystą, wywrotowcem i mordercą. Nie był też biednym, tragicznym, zaślepionym przez miłość kochankiem, który mógłby zabić mojego brata w afekcie, jak twierdziła obrona. Nie, to był idiotyczny motyw. Wszystko, co wiedziałam, nie miało sensu na sali sądowej – jakbyśmy pod czujnymi spojrzeniami Wizengamotu przenieśli się do alternatywnej rzeczywistości. W podziemiach Ministerstwa Regis stał się pozbawionym moralnych hamulców kryminalistą, ja chowaną pod kloszem, romantyczną naiwniaczką, a Aidy: przykładnym obywatelem ze świetlaną przyszłością przed sobą.
Wiem na pewno, że to ostatnie nie jest prawdą.
Kocham mojego brata, ale Aiden już od lat nie był osobą, która mogła mieć przyszłość. Nie odebrał jej Aidy’emu scyzoryk – to on sam podjął decyzję, żeby z niej zrezygnować. Dawno, jeszcze zanim do Plas Mawr przyszło zawiadomienie o jego zabójstwie, pożegnałam się z wiarą, że mój brat ma przed sobą jeszcze jakąś drogę. Mam nadzieję, że chociaż po śmierci jest spokojny i szczęśliwy, bo tutaj, na ziemi, nigdy taki nie był. Nie jestem religijna; nie wierzę w nieba, dżanny, Szeole, Pola Elizejskie i takie tam, ale trzeba sobie coś mówić, żeby ukoić ból. Trzeba się czegoś trzymać.
Co wiem o sobie? Tę wiedzę też musiałam zrewidować pod koniec procesu.
Nikt nie wierzy żonom albo dziewczynom, kiedy mówią, że nie wiedziały. Podobno zawsze wiesz, że jesteś z groźnym kryminalistą. Możesz co najwyżej wybrać, żeby nie wierzyć, przymykać oczy, ignorować sygnały ostrzegawcze. Ale nic, co kiedykolwiek zrobił Regis, nie sprawiło, że pomyślałam, że to człowiek, który mógłby kogoś zabić. Nie tak po prostu, dla chorej satysfakcji. Nie było żadnego strasznego przeczucia, które mogłabym zepchnąć do podświadomości, żadnego dziwnego hobby, żadnych popisów niepotrzebnego okrucieństwa. Minęły lata od tej sprawy, a ja wciąż, w te gorsze dni, przewijam swoje wspomnienia w poszukiwaniu jakiegoś znaku, czegoś, co mogłam przegapić, odpowiedzi na to jedno, irytujące pytanie: czy jestem naiwna?
I nic nie znajduję. Nic. Może nadal jestem ślepa. Nic nie rozumiem z tej sprawy – nie potrafię znaleźć w niej sensu. Podobno jest kilka etapów żałoby: trzy, pięć, siedem, osiem, niektórzy badacze podają nawet dziewięć lub dziesięć. Podręczniki pozwalają ci wierzyć, że żałoba jest jak prosta, brukowana droga albo jak schody. Jakbyś mógł po prostu przejść przez wszystkie stopnie po kolei i już zawsze iść dalej. Ścieżka niezmiennie prowadzi w górę, do przodu. Nie jestem pewna, czy to prawda; może dla niektórych, dla tych, którzy rozumieją, jak i dlaczego umarli ich bliscy. Dla tych, którzy nie muszą budzić się z myślą, że mężczyzna, którego kochali, siedział w więzieniu za zabójstwo ich brata.
Gdzie jest moja akceptacja? Gdzie jest moje uzdrowienie? Minęło już tyle lat, a ja wciąż czekam, aż mój ból zacznie mieć jakiś sens, aż będzie można go podzielić na etapy. Ale to jeszcze nie przyszło. Może już nigdy nie przyjdzie. Może Regis jest niewinny, a może nie jest. Może zabójcy mojego brata nigdy nie spotka kara. Może będę musiała tak się kręcić na tej karuzeli żałoby.
Niektóre sprawy po prostu nie doczekują się domknięcia. Kiedyś myślałam, że ktoś może mi je dać, ale to nieprawda. Czasami nie ma żadnych schodów albo drogi. To nie jest coś, co mogę powiedzieć moim pacjentom.
Marszczę brwi, uświadamiając sobie, że Regis cały czas zwraca się do mnie w liczbie mnogiej. Nie komentuję tego.
— Który? — pytam zmieszana, spoglądając w kierunku, który wskazuje Regis. Przy stoliku nikt nie siedzi. Mam przeczucie, że to kolejny problem.
Odwracam się, żeby spojrzeć na Regisa. Czego od niego chcę? Czemu tu nadal siedzę?
Biorę łyk wody, uciekając wzrokiem gdzieś za jego plecy. Potrzebuję chwili, zanim znajduję w sobie siłę, by skrzyżować z nim spojrzenie.
— Nie. — Milknę na chwilę. — Nie. Nie wierzę, że to zrobiłeś. — Jak dziecinnie to brzmi. Nie wierzę – i co z tego, skoro i tak trafił do Azkabanu? Moje przekonanie o jego niewinności nie miało żadnego znaczenia na sali sądowej. Nadal nie ma znaczenia.
Biorę głęboki oddech. Nie wiem, co czuję, kiedy już mu to powiedziałam. Nigdy nie miałam okazji, żeby powiedzieć mu to w twarz, patrząc mu prosto w oczy. Powtarzałam to uparcie prokuratorowi, obrońcy, sędziom Wizengamotu, ojcu, wujkowi, kuzynom, ale nigdy jemu.
Kiedy wstawałam rano, zdecydowanie nie spodziewałam się, że będę miała dzisiaj tę rozmowę. Miałam pięć lat, żeby przemyśleć, co mogę mu powiedzieć, ale wszystkie słowa wydają mi się teraz nieważne i głupie. Powinnam powiedzieć więcej – jeśli nie powiem, będę tego żałować. Ale co? Co można powiedzieć w takiej sytuacji?
Przecieram twarz.
— Moja pacjentka zaginęła. Dlatego tu jestem — mówię cicho, zrezygnowana. — Może widziałeś ją w okolicy. Czternaście lat, czarne, krótkie włosy, blizna na nosie. Jest mojego wzrostu.
Mogę zaufać Regisowi bardziej niż tamtemu mętowi w kącie. Zawsze mogłam mu ufać.
Nie chcę wierzyć, że to było kłamstwem.

Uśmiechnął się pod nosem w odpowiedzi na jej żart, nawet jeśli wymuszony i niemrawy. Najwyraźniej zostało w niej jeszcze trochę humoru. Ten zaś pozwalał przełamać na moment niezręczność sytuacji, przez chwilę oszukiwać się, że jest jak dawniej. Nawet jeśli nie było i nigdy nie miało już być. Spoglądał na nią kątem oka, ciekaw jak te lata ją odmieniły. Czasem słyszał coś o niej, o jej rodzinie, jakieś urywki, wycinki z gazet. Choć Henry bywał w Wywernie częściej niż we własnym domu, nie rozmawiali ze sobą specjalnie. Tolerowali się. Talbott dostarczał mu zamówienie, a Williams siedział samotnie w swoim kącie, nie rzucając się zanadto w oczy. Taki wypracowali sobie sposób wzajemnej koegzystencji. Nigdy nie przyszło mu nawet do głowy, by zapytać go o Daisy.
Ale jej imię czasami przewijało się w prasie. Ostatnim razem po jej brawurowej ucieczce sprzed ołtarza. Nawet nie pamiętał nazwiska tego pechowca, nie mógł jednak powiedzieć, że czytanie o tym nie sprawiło mu jakiejś pokrętnej satysfakcji. Kiedy byli nastolatkami, czasem z tego żartowali; że nie wyobrażają sobie tego wszystkiego ─ małżeństwa, domu, dzieci i psa. Ale kiedy masz kilkanaście lat, świat wydaje się inny. Kiedy masz kilkanaście lat, wydaje ci się, że nic nigdy nie stanie ci na przeszkodzie, że jeśli zechcesz, możesz rzucić wyzwanie całemu światu i wygrać. A przecież ten ich gówniarski związek od początku był skazany na to, by rozpaść się od razu po szkole.
Zmarszczył brwi, gdy wspomniała o jakimś problemie, z którym tu przychodziła, ale nie drążył tematu. Skoro już poruszyła tę kwestię, najpewniej powróci do niej, wcześniej czy później. Nie do końca wiedział, w jaki sposób Wywerna mogła łączyć się z jej pracą w Mungu, jednak był pewny, że niedługo go oświeci.
─ Twój stary wpada tu czasem poplotkować o dawnych czasach ─ mruknął ironicznie, spoglądając na nią z krzywym uśmieszkiem. Strzepnął popiół do popielniczki, milcząc chwilę, zanim wyjawił jej prawdziwą tożsamość Williamsa spędzającego popołudnia w jego barze. ─  Henry.
A więc nie wiedziała o tym? Cóż, bywa. Nie czuł się specjalnie źle z faktem, że być może właśnie przysporzył Henry’emu dodatkowych problemów, zważywszy na to, że ostatnio sprowadził mu on na głowę patrol magimilicji. Merlinie, Williamsowie zawsze oznaczali kłopoty, przynajmniej w jego słowniku. Ilekroć pojawiali się w jego życiu, wszystko stawało na głowie.
Zmarszczył brwi, słysząc z jej ust zaprzeczenie. Czy jej wierzył? Sam nie wiedział. Skoro nie wierzyła w jego winę, czemu teraz go o to pytała?  Czemu odwracała wzrok, kiedy mu o tym mówiła? Czemu nigdy nie pojawiła się w więzieniu? Z powodu rodziny? Skandalu? Prasy? To wydawało się zbyt piękne, by było prawdziwe. Nagle wszyscy w jego otoczeniu byli święcie przekonani o jego niewinności. Becca, Charlie, Daisy. Szkoda, że nie słyszał tylu głosów niesłabnącego poparcia, kiedy toczył się proces. Hale była naiwna, Clarke nigdy tam nie było, ale Williams uczestniczyła w sprawie. Słyszała zarzuty oskarżenia, słyszała głosy świadków. Nie uwierzyła im wszystkim nawet odrobinę?
─ Doceniam to ─ odparł jedynie, zamiast tych wszystkich pytań, które cisnęły mu się na usta. On również nie miał dotąd okazji jej tego powiedzieć. Czy był sens to jeszcze roztrząsać, rozgrzebywać? Minęło tyle czasu. Oboje powiedzieli sobie to, co chcieli usłyszeć. To chyba musiało im wystarczyć. Nie potrafił wydusić z siebie nic więcej.
Jej kolejne słowa wyrwały go z ponurego zamyślenia. Spojrzał na nią zaciekawiony. Zaginiona pacjentka? Tu, na Nokturnie? No tak, cała Daisy. Chciałby kiedyś usłyszeć, jak mówi „pierdolę te sierotki, mam na nie wyjebane”. Wtedy poczułby może, że jest mniej… idealna, mniej bezinteresowna. Mogłaby jeszcze uderzyć jakieś dziecko dla lepszego efektu. Ale nie, ona biegała za nimi po Nokturnie, bo jej zależało, a władza odwracała oczy. A on wiedział, że to lubiła. Lubiła takie stracone przypadki. On i Aiden byli na to najlepszym dowodem. Być może skupianie się na problemach innych pomagało jej zachować iluzję kontroli.
─ Nie obsługujemy tu czternastolatek ─ odparł odruchowo, jakby rozmawiał właśnie z magimilicją. Mało to było nastoletnich dziewczyn w okolicy? Większość z nich pewnie mniej lub bardziej przypominała opisem tę poszukiwaną przez Daisy. Wątpił, by był w stanie jej pomóc. Już kręcił głową w geście odmowy, gdy nagle coś przyszło mu do głowy. Czy nie widział jakiejś młodej czarnowłosej dziewczyny z blizną kręcącej się w towarzystwie… ─ Hej, Todd. Weź mi tu zawołaj Vinny’ego. Migiem.
Wysoki chłopak siedzący kilka stolików dalej podniósł się leniwie, obrzucił ich oboje sceptycznym spojrzeniem i wyszedł niespiesznie na ulicę. Nieliczni klienci przyglądali im się z zainteresowaniem. To znaczy, przyglądali się głównie Daisy. Na moment znowu zapadło niezręczne milczenie.
─ Popytam, ale niczego nie obiecuję ─ mruknął do niej, wzruszając ramionami. Kiedy ktoś ginął na Nokturnie, to zwykle na dobre. Nie chciał, by nadmiernie pobijała sobie oczekiwania, by karmiła się fałszywą nadzieją. Wiedział, że chciała wierzyć, że jej praca była misją, ale prawda była taka, że jeden uzdrowiciel z Munga nie mógł odmienić całego systemu. Zamilkł na moment, obracając w palcach szklankę z alkoholem. Wreszcie wzniósł na nią wzrok. ─ W zamian ja też chciałbym cię prosić o przysługę.
To mógł być wielki błąd. Żadne z nich nie było już tymi samymi ludźmi, co kiedyś. Opieranie się na dawnych sentymentach mogło być skrajną głupotą, szczególnie w tak skomplikowanej sytuacji, jak ta ich. Powiedziała jednak, że nie wierzy w jego winę, czemu by więc nie skłonić jej, by wzięła odpowiedzialność za te słowa, by udowodniła, że rzeczywiście miała je na myśli? Jeśli rzeczywiście była przekonana o jego niewinności, to czy nigdy się nie zastanawiała? Czy nie była ciekawa prawdy?
Czy mógł jej jeszcze w tej kwestii zaufać?
Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo drzwi otworzyły się, a do baru wrócił Todd z jakimś szczupłym, na oko piętnastoletnim chłopakiem o czujnym spojrzeniu i rozmytym uśmieszku drobnego cwaniaczka. Podszedł do nich z pytającym wyrazem twarzy, a Talbott powtórzył mu łaskawie opis, w który uzbroiła go Daisy.
─ Kto? A, Billie ─ mruknął, spoglądając podejrzliwie na półwilę. Talbott wiedział, jaki proces myślowy zachodził teraz w jego głowie. Była dobrze ubrana i zadbana. Miała wypielęgnowane paznokcie bez śladu brudu i zanieczyszczeń. Wyglądała na nietutejszą i zadawała niewygodne pytania. Wniosek: musiała być gliną. Vinny skrzywił się lekko, założył dłonie na piersi i splunął na podłogę. ─ Z psami nie gadam.
─ To nie psiarnia. ─ Regis zmarszczył brwi i oparł się o ladę, spoglądając przelotnie na Daisy. Poprawił na ramionach kurtkę ze smoczej skóry. ─ To moja przyjaciółka. ─  Leniwie powrócił spojrzeniem do chłopaka. ─  Ta cała Billie. Wiesz, gdzie jest?
─ A bo ja wiem? Nie niańczę jej ─ burknął na odczepnego Vinny, przewracając oczami. ─ Spotkaliśmy ją wcześniej. Jakaś dziwna była. To znaczy ─ uśmiechnął się złośliwie pod nosem ─ dziwniejsza niż zwykle. Pewnie siedzi w tej swojej „tajnej miejscówce”. ─ Wykonał palcami znak cudzysłowu, ale nie wspomniał nic więcej. Skupił spojrzenie na Daisy. Najpewniej szacował, co może od niej za tę informację wyciągnąć. ─ Fajne masz te przyjaciółki, Talbott. Dasz kontakt do jakiejś?

— Wątpię. Nie macie podjazdu dla wózków inwalidzkich — rzucam cicho, jakby to był jedyny powód, dla którego mój tata by się tu nie pojawił. Żart? Może. Kiedy pada imię „Henry”, wzdycham ciężko. Czy spodziewałam się tego? Trochę. Cóż, kolejna sprawa dopisana do listy zmartwień. — Okej. Dzięki.
Nie mam teraz czasu i siły zastanawiać się, co zrobić z moim kuzynem. Odkładam ten problem na później, na przykład na moment, w którym nie będę rozmawiać z człowiekiem uznanym za mordercę mojego brata albo nie będę szukać zaginionej i zapewne pogrążonej w kryzysie emocjonalnym nastolatki.
Wypuszczam ciężko powietrze, gdy słyszę proste: „doceniam to”. Przez chwilę czuję ulgę, że Regis nie postanawia zadać mi niewygodnych pytań, tych, na które trudno byłoby mi znaleźć odpowiedź tak od razu – albo tych, na które odpowiedź trudno byłoby mi wysłowić, kiedy dusiłam w sobie te wszystkie uczucia i wątpliwości od tak dawna, że prawie przestały mieć znaczenie. Ale zaraz po uldze przychodzi wstyd, a nawet rozczarowanie mną samą.
Siedzę tutaj i mówię Regisowi prosto w oczy, że uważam go za niewinnego morderstwa, a potem cieszę się, że nie kwestionuje mojego oświadczenia, że nie docieka, dlaczego, skoro taka jestem niby pewna, nigdy nie odwiedziłam go w Azkabanie, nigdy nie zainteresowałam się, co robi po odsiadce – i nawet teraz pojawiam się w jego barze z czystego przypadku. Czy gdyby nie Billie, kiedykolwiek byśmy się spotkali?
Ale z ciebie tchórz, Daze.
To moje zwykłe „nie wierzę” nie jest tak zupełnie czyste. Czy nie wierzę, że to Regis zabił Aidena? Tak; nie chcę w to wierzyć, chociaż to oznacza coś o wiele gorszego, o wiele trudniejszego do zaakceptowania – że dwie ważne dla mnie osoby nigdy nie otrzymały sprawiedliwości. Że prawdziwy morderca jest gdzieś w świecie i może już nigdy nie spotka go kara, podczas gdy Regis stracił dwa lata życia w jednym z najgorszych magicznych więzień i to, w jakimś stopniu, przeze mnie. Gdyby nie był moim chłopakiem, nigdy nie powiązano by go z tą sprawą. I nic nie mogę z tym zrobić. Nie mogę cofnąć czasu, nie mogę znaleźć winnego, nie mogę niczego naprawić ani wyleczyć. Od śmierci Aidena minęło już za dużo czasu – z każdym upływającym dniem szansa na to, że moja rodzina kiedykolwiek odkryje prawdę, maleje. Nie wiem, czy prawda w ogóle jeszcze mnie interesuje, czy mogłaby przynieść mi jakikolwiek spokój. Czy po tym długim i męczącym procesie, który tylko pootwierał rany moje i mojego ojca, a który i tak był na próżno – czy dałabym wiarę kolejnej teorii prokuratury na temat śmierci mojego brata? Nie wiem. Pocieszeniem jest to, że dostaliśmy jego ciało. Aidy mógł też przecież zniknąć; bardzo dużo narkomanów tak znika. Rodziny nigdy nie dowiadują się, co się z nimi stało. My przynajmniej mogliśmy pochować Aidena. To jest prawda, w której nauczyłam się znajdować komfort: że wiem na pewno, że mój brat nie żyje. To już bardzo dużo. Możliwość przyjścia na grób i zapalenia świeczki jest luksusem, którego nie dostaje każda rodzina ofiary morderstwa.
Ale czy nie wierzę we wszystko, co usłyszałam na sali sądowej?
Tego nie mogę powiedzieć. Nie wiem, co dzieje się na statkach pirackich – miałam szczęście nigdy nie znaleźć się na jednym. Ale czy Regis mógłby spojrzeć mi w oczy i szczerze przyznać, że nigdy nie skrzywdził niewinnego? Że nie porywał ludzi dla okupu, ludzi może nawet podobnych do mnie? Że nie przykładał im różdżki do głowy, nie groził im, nie sprawił, że bali się o własne życie, nawet jeśli nigdy nie miał prawdziwego zamiaru zabicia ich? Że nie brał pod uwagę tego, że żyjąc w ten sposób, pewnego dnia może stanąć przed wyborem: ja albo ktoś inny? Że może któregoś dnia różdżka wypali, kiedy nie powinna?
Czym innym jest kradzież paru rzeczy ze sklepu, włamanie do pustego mieszkania albo bójka, a czym innym jest rozbój czy porwanie dla okupu. Potrzeba specjalnego typu osoby, żeby móc zacisnąć palce na broni, przystawić ją do drugiego człowieka i powiedzieć: „na ziemię albo rozjebię ci łeb”. Być może, gdybym poznała Regisa dzisiaj, a nie kilkanaście lat temu, kiedy był jeszcze dzieckiem – może bym się go bała. Może miałabym powód. Na procesie zrozumiałam to po raz pierwszy. Od tamtego momentu już nie mogę spojrzeć na Regisa tak samo – bo mogę nie wierzyć, że skrzywdziłby mnie, mogę nie wierzyć, że zabił mojego brata, ale chyba muszę uwierzyć w to, że mógłby zrobić krzywdę innym ludziom. I robił. I czerpał z tego zysk. Jakkolwiek chciałabym trzymać się przekonania, że na pirackim statku tylko śpiewał szanty, pił rum i łamał klątwy, nie umiem być aż taka naiwna.
Stąd wynikało moje pytanie: powinnam?
Jestem wystarczająco uprzywilejowana, żeby przemoc nigdy nie była moim jedynym narzędziem. Zdaję sobie z tego sprawę. Łatwo mi mieć moralność, kiedy nigdy nie musiałam walczyć o własne życie, nawet kosztem cudzego. Nie wiem więc, czy mogę oceniać styl życia Regisa, ale nie muszę go akceptować. To też mój przywilej.
Pewnie dlatego nasz związek skazany był na porażkę. Jako nastolatka byłam gotowa zrobić dla niego wszystko, nawet jeśli oznaczałoby to dla mnie wydziedziczenie; dzisiaj wiem na pewno, że nie mogłabym rzucić dla Reggiego całej mojej rodziny, wszystkiego, co znam, a przede wszystkim: moich zasad. Nie jestem wystarczająco elastyczna, żeby zaakceptować coś takiego. Gdzieś w środku wierzę, że Regis nie wybrałby tego życia, gdyby dano mu więcej szans, gdyby lepiej go wspierano. Nie jest socjopatą, psychopatą czy jakkolwiek ktoś chciałby go nazwać; szczerze wątpię, że przemoc daje mu satysfakcję.
Ale rzeczywistość wygląda, jak wygląda. Chciałabym, żeby było inaczej, jednak jedna osoba nie zmieni całego systemu. Tego też jestem świadoma, ale tkwię na Nokturnie mimo to. To wszystko chciałabym powiedzieć Regisowi, ale to byłoby chyba za długie. Zamiast tego wymieniliśmy się krótkim „nie wierzę” i „doceniam”.
Niektóre sprawy nie doczekują się prawdziwego domknięcia. Taka chyba jest ludzka natura: uczucia kłamią myślom, język nie ujawnia wszystkich myśli, ale jakoś próbujemy się komunikować.
Stanowcza, niemal służbowa odpowiedź Regisa zaskakuje mnie bardziej, niż chciałabym przyznać. Nie z powodu jej treści, jej mogłam się spodziewać, ale z powodu jego tonu – jakby obawiał się, że zaraz wyjmę odznakę mojego ojca i wlepię mu grzywnę za obsługiwanie dzieciaków.
— Nie sugeruję, że obsługujecie — odpowiadam spokojnie. Na Nokturnie na pewno są bary, w których barmani nie mają podobnych oporów – skłamałabym, gdybym upierała się, że nie założyłam tego o „Wywernie”, kiedy pierwszy raz o niej usłyszałam – ale nie jestem dzielnicowym moralności. Podejrzewam po prostu, że Billie tak czy siak próbowałaby kupić alkohol w barze, wciskając wszystkim kit, że jest pełnoletnia. Nawet ja tego próbowałam, kiedy byłam w jej wieku. Niewykluczone, że pojawiłaby się i tutaj.
Parę lat temu, słysząc to z ust Regisa, przytaknęłabym bez namysłu – ale dziś, gdy pada słowo „przysługa”, czuję ukłucie niepokoju. Molar ostrzegała mnie, żebym nie akceptowała na Nokturnie żadnych przysług, że to będą dla mnie kłopoty. Waham się przez chwilę.
— Okej. — Ufam Regisowi bardziej niż większości ludzi w tej dzielnicy – teraz będę mogła się przekonać, czy to z mojej strony mądre, chociaż takie empiryczne sprawdzanie mojej teorii o Regisie może być skrajną, s k r a j n ą głupotą. Ale nie chcę zakładać, że jego prośba wpakuje mnie w jakieś bagno. Bo czego też Regis mógłby ode mnie chcieć?
Nie chcę się przedwcześnie cieszyć, ale fakt, że Talbott zdaje się mieć pomysł, kto mógłby wiedzieć cokolwiek o Billie, rozpala we mnie trochę nadziei. W napięciu czekam, aż w „Wywernie” pojawi się ten cały Vinny, kimkolwiek jest. Opieram się o bar łokciami i niezręcznie bębnię palcami w blat, oczekując wieści.
Drgam nerwowo, kiedy drzwi wreszcie się otwierają, a do środka wchodzi dwóch chłopaków: jeden, który został wysłany przez Regisa, i drugi, szczupły, wysoki dzieciak. Obrzucam go uważnym spojrzeniem. Zachowuję milczenie, kiedy Reggie wyjaśnia sytuację. Przenoszę na niego wzrok dopiero wtedy, gdy pada słowo „przyjaciółka”, prawie zaskoczona, że tak mnie nazwał. Przypomina mi to o innych, lepszych czasach. To słowo smakuje trochę gorzko.
Biorę nerwowy łyk wody, zanim obracam się na stołku w kierunku nastolatka.
— Możesz mi powiedzieć, gdzie jest ta jej miejscówka? — wtrącam się, ignorując wcześniejszy komentarz Vinny’ego. Tego typu uwagi wlatują mi jednym uchem, a wylatują drugim.
Chłopak taksuje mnie spojrzeniem i leniwie opiera się o kontuar. Mam wrażenie, że się nad czymś zastanawia.
— A co będę z tego miał? — odpowiada pytaniem. Spodziewałam się tego – przekraczając próg „Wywerny”, byłam gotowa zapłacić za informacje, nie byłam za to pewna, że uda mi się dowiedzieć czegokolwiek, a co dopiero czegoś wartościowego. Ale Vinny to może być dobry trop.
Przez chwilę ważę swoje słowa, zanim odzywam się ponownie:
— Dwa galeony. Cztery, jeśli mnie tam zaprowadzisz.

Czy czerpał satysfakcję z przemocy? Nie. Ale skłamałby, gdyby powiedział, że nie czerpał jej z awanturniczego stylu życia. Skłamałby, chcąc wmówić komuś, że lata spędzone na pokładzie Colossusa, w towarzystwie tej zgrai mętów i pospolitych przestępców, z której połowa miała wyznaczone nagrody za swoją głowę, nie były jednymi z lepszych w jego życiu. Nie dla niego było  proste, acz pozbawione wrażeń życie, ciepła, stabilna posada w Ministerstwie, dom na kredyt, żona i dwa psy. Kiedy czegoś chciał, chciał mieć tego dużo i chciał mieć to szybko. Przytłaczała go rutyna, nużyła stagnacja. Życie na Nokturnie nigdy nie było proste, ale to było jego życie, jego miejsce, tutaj był swój. Gardził tą zaszczaną dziurą, a jednak czuł się z nią w jakiś dziwny sposób związany.
Kiedyś pragnął dla siebie innego losu. A raczej wmawiał sobie, że tak było; że nie robił tego jedynie ze względu na namowy nauczyciela OPCM i dlatego, że ojciec jego ówczesnej dziewczyny był szanowanym aurorem. Ale to nie był jego świat. Prędko zderzył się ze szklanym sufitem. W Hogwarcie miał przylepioną łatkę zdolnego, ale leniwego, jednak na stażu to nie wystarczało. Po opuszczeniu murów szkoły oraz sierocińca skończyło się wsparcie ze strony państwa. Zarywał nocki, by utrzymać się na powierzchni, balansował na skraju bezdomności, oblewał egzamin za egzaminem. Nagle przestał być tym dzieciakiem z ogromnym potencjałem, a zaczął być kimś, kto go nie dosięgnął. Tam zawsze był obcy, zawsze był tym nieokrzesanym chłopakiem z ulicy. Powrót do dawnych zwyczajów wydał mu się jedynym naturalnym rozwiązaniem.
Może więc rzeczywiście był tym kryminalistą, którego widziało w nim społeczeństwo; niereformowalnym, pozbawionym skrupułów. Może miał to wszystko we krwi – brak poszanowania dla władzy i jej autorytetów, sprzeciw wobec prawa, niezdyscyplinowanie, wypaczony pociąg do bezprawia. Może. Faktem było, że w przeszłości kradł, krzywdził i porywał, nie zastanawiając się dwa razy nad konsekwencjami, nie żałując nadmiernie przypadkowych ofiar swoich przestępstw. Przecież nie wszystkie z nich były tymi przerysowanymi, złymi tokenami uciskającej władzy. Nie był Robin Hoodem. Nie okradał bogatych, by obdarować biednych. Jeśli dostrzegał okazję, brał ją. I robił to dla zysku, dla adrenaliny, czasem dla czystego kaprysu. Nie było w tym szlachetnych pobudek.
Czy więc powinna? Nie miał na to dobrej odpowiedzi.
Milczał, swobodnie wsparty o kontuar, kiedy Daisy dogadywała szczegóły z Vinnym, nie czując potrzeby, by się wtrącać. Zauważył jej zaskoczone spojrzenie, gdy nazwał ją przyjaciółką, jednak nie skomentował go niczym ponad oszczędny uśmiech. To tylko słowo. Nie miało już dla niego żadnej treści.
Choć oczy zaświeciły mu się na myśl o czterech galeonach, Vinny zawahał się wyraźnie przed podjęciem decyzji. Zmierzył nieufnym spojrzeniem półwilę, po czym przeniósł wzrok na Talbotta, jakby oczekiwał od niego potwierdzenia. Cóż, najwyraźniej robił tu za biznesowego pośrednika pomiędzy jednym a drugim światem, w którym żadna ze stron nie miała zaufania tej drugiej. Ledwie zauważalnie skinął głową, raz jeszcze dając mu do zrozumienia, że Williams jest bezpieczną opcją, a Vinny momentalnie ożywił się, przywołując na usta krzywy uśmieszek. Cztery galeony to były dla niego duże pieniądze.
─ To mamy deala ─ skonstatował, po czym splunął na dłoń i wyciągnął ją w kierunku Daisy, by symbolicznie dobić interesu. ─ No to dawaj, dupa w troki i idziemy. Zrobię ci taką wycieczkę krajoznawczą po Nokturnie, że się posrasz. To znaczy tego, no zaskoczona będziesz.
─ Hola, hola ─ przerwał mu Talbott. Rzucił mu niedokończoną paczkę papierosów, mimo że chłopak ewidentnie nie był pełnoletni. ─ Poczekaj na nią przed pubem. Odpal sobie szluga czy coś. My mamy tu jeszcze coś do omówienia. ─ Vinny zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem, wyraźnie zaciekawiony, jakie interesy kręci się na nim za jego plecami, ale ostatecznie wzruszył ramionami i ruszył ku wyjściu. ─ Tylko łapy przy sobie i nic nie kombinuj. Będę wiedział, jeśli wyprowadzisz ją w pole.
Odpowiedziało mu tylko rozbawione prychnięcie i trzask zamykanych drzwi.
─ Na twoim miejscu pilnowałbym przy nim sakiewki ─ polecił jej, wzruszając lekko ramionami. Znał Vinny’ego na tyle, by wiedzieć, że za fasadą zuchwałego cwaniaczka krył się niepewny swego gówniarz, który wbrew wszelkim przesłankom szanował go dostatecznie, by nie wykręcić mu numeru, ale to nie znaczyło, że nie pokusi się o łatwy dodatkowy zarobek. ─ Dzieciak ma lepkie ręce.
Zamilkł na moment, by pociągnąć łyk alkoholu ze szklanki. Po wyjściu Vinny’ego znowu zapadało między nimi napięte milczenie. Tym razem jednak oboje wiedzieli, do czego ono zmierza.
Powiedział Charlie, że nie wierzy w te brednie, w cudowne objawienia, w wyrocznie i przepowiednie, że gusła, których świadkiem byli niedawno w Wywernie, to bzdura i wymysł zwichrzonego umysłu. Co do zasady dalej zgadzał się z tym stwierdzeniem, wciąż patrzył sceptycznie na proroctwa i horoskopy, na wróżenie z fusów i szukanie omenów w gwiazdach, jednak nie wszystko, co mówił Clarke, było całkowitą prawdą. Były sprawy, które nie dawały mu spokoju. Sprawy, które zasiały w nim wątpliwość już wtedy, lata temu, kiedy siedział na sali sądowej, wysłuchując oszczerstw na swój temat; wątpliwość, którą zaogniła niedawna wizyta młodej Shacklebolt. A teraz stał tutaj, mierząc się z duchami przeszłości, patrząc na wspomnienia dawnego życia i czuł, że ta okazja nie nadarzy mu się ponownie. Był pewien, że jeśli Daisy teraz wyjdzie, to już więcej jej nie zobaczy; że zniknie na dobre, a wraz z nią ostatnia szansa, by doprowadzić tę sprawę do końca.
On nie mógłby wejść do Ministerstwa i dobrać się do akt sprawy, wraz z utajnionymi danymi świadków, ale Williams, córka tego Williamsa, byłego aurora, szanowanego sędziego Wizengamotu? Ona z pewnością mogłaby coś wymyślić. Raz w życiu nagiąć nieco sztywne zasady. Raz zaryzykować.
Ale nie mógł jej przecież powiedzieć, że była tu dziewczyna, która na jego widok doznała nagłego objawienia wieszczych zdolności; nie mógł powiedzieć, że ktoś wywróżył mu zdradę. Nawet w jego głowie brzmiało to nieskończenie głupio.
─ Mówisz, że mi wierzysz ─ zaczął powoli, popalając papierosa. Strzepnął popiół do popielniczki i wzniósł na nią wzrok, po czym pochylił się i oparł łokciami o barową ladę, posyłając jej uśmiech. Czy te uśmiechy jeszcze na nią działały? Przekonajmy się. ─ A ja wierzę tobie, Daze. Wierzę ci do tego stopnia, że jestem w stanie zaufać ci ze sprawą, o którą nie poprosiłbym nikogo innego. ─ W porządku, może było w tym odrobinę przekornej złośliwości. Może trochę. Ale po tym wszystkim chyba zasłużył sobie na tę małą szpileczkę. Wierzę ci tak bardzo. Normalnie najbardziej na świecie. A teraz udowodnij. ─ Potrzebuję nazwisk. Adresów może też, jeśli uda się do nich dotrzeć. Jeśli nie, dotrę do nich sam. Mam… kontakty*. Chodzi o świadków, którzy zeznali, że tamtego wieczora widzieli mnie w okolicy. Ich dane zostały utajnione. ─ Zdusił papierosa w popielniczce. ─ Wiem, że proszę o wiele. Ale nie mam innego wyboru.
Być może jej nie zależało już na prawdzie, być może wolała zamknąć ten okres gdzieś głęboko, wykreślić go ze swojego życia, ale to on spędził dwa lata w Azkabanie za coś, czego nie zrobił. Dwa lata w miejscu, które każdego dnia kawałek po kawałeczku wydzierało z ciebie duszę. Owszem, wyrządził w swoim życiu wiele złego, rzadko żył w zgodzie z prawem, za niektóre z tych rzeczy może nawet rzeczywiście należałoby mu się więzienie, gdyby mu je kiedykolwiek udowodniono, ale nie za to. Nie za pierdolonego Aidena Williamsa, okej? Skądś wzięli się ci świadkowie. Skądś wzięły się ich zeznania. Dopóki była w nim ta irytująca, niedająca spokoju wątpliwość, tak mała, że jej niepodobna dostrzec, ale dostatecznie duża, by zatruwać mu codzienność, nie mógł całkowicie odsunąć tego od siebie. Ale nie zamierzał też pokładać wiary w wymiarze sprawiedliwości. Nie zamierzał oddawać tej sprawy w ręce władz. Te już wyrządziły mu wystarczająco wiele złego.
Uprzedził jej pytanie, zanim je zadała.
─ Nie martw się, nic im nie zrobię. Chcę złożyć im małą towarzyską wizytę, to wszystko. Przebaczyć dawne przewiny, puścić w niepamięć krzywdy z przeszłości, wynieść się ponad doczesne bolączki i osiągnąć duchowe oczyszczenie, te sprawy ─ mruknął ironicznie, wciąż uśmiechając się łobuzersko. Może połamie im kilka kości, jeśli nie zechcą współpracować. Ale o tym nie musiała już wiedzieć.

---

* przewaga znajomość w półświatku

Uśmiecham się oszczędnie, kiedy widzę entuzjazm Vinny’ego. Obserwuję z tą samą, niezmienną miną, jak chłopak spluwa na swoją dłoń, a potem wyciąga ją w moją stronę. Chociaż waham się sekundę, ostatecznie ściskam jego rękę w geście symbolicznego dobicia interesu.
Zabawny dzieciak.
Nie ingeruję, kiedy Regis zatrzymuje nastolatka. Nie zamierzam też pouczać go na temat udostępniania używek nieletnim – na Nokturnie dzieci robią gorsze rzeczy niż palenie papierosów przed osiągnięciem pełnoletności. Kiedy chłopak wychodzi, lewą dłonią otwieram torebkę.
— Dzięki za ostrzeżenie — mruczę, wyciągając lnianą chusteczkę. Pozwalam Talbottowi mówić, gdy ja wycieram ślinę Vinny’ego z dłoni. Nadal jestem pańskim pieskiem, nawet jeśli praca na oddziale zamkniętym uodporniła mnie na bycie pokrytą wydzielinami, śluzami i innymi substancjami fizjologicznymi. W Mungu mamy pacjentów w różnym stanie – moja praca rzadko polega na siedzeniu w eleganckim gabinecie i słuchaniu spokojnych wynurzeń osoby rozłożonej na kozetce.
Słucham Regisa w skupieniu, chociaż każde jego słowo pogłębia we mnie niepokój. Zerkam na niego raz czy dwa, by napotkać jego łobuzerski uśmiech – zawsze miał ładny uśmiech. Nie wiem, co powiedzieć, co w ogóle myśleć o jego prośbie. Jeszcze parę minut temu zastanawiałam się, czego w ogóle mógłby ode mnie chcieć – mam swoją odpowiedź. Jestem jego najlepszym wejściem do Ministerstwa, biorąc pod uwagę, że moja rodzina jest rozsiana po wszystkich departamentach.
Zanim zdążę wygłosić moje pierwsze obawy, Talbott je adresuje. Zabawnie, choć trochę mało przekonująco.
— To bardzo terapeutyczne podejście, Reggie — odpowiadam ironicznie, świdrując go spojrzeniem. W moim głosie pobrzmiewa żartobliwa nuta, kontrastująca z moim poważnym wzrokiem.
Czy mogłabym dostać w ręce tak ważne dokumenty? Może. Nie wiem. Prawdopodobnie, choć wymagałoby to ode mnie trochę perswazji i rozmów z rodziną, których nie chciałabym odbywać. Nigdy nie posługiwałam się swoim nazwiskiem i koneksjami, żeby uzyskać dostęp do tajnych dokumentów w Ministerstwie, bo nie było potrzeby. Nie jestem ponad korzystanie z przywilejów, jakie wiążą się z byciem Williamsem, ale to, o co prosi mnie Regis... to dużo, nawet dla kogoś takiego jak ja.
— Tego potrzebujesz, Regis? Rozliczenia się z przeszłością? — Machinalnie składam chusteczkę na cztery i wsuwam ją z powrotem do torebki.
Wzdycham ciężko i milknę.
Przez pięć lat brakowało mi inicjatywy, żeby spojrzeć w akta tej sprawy, chyba z tego samego powodu, dla którego nie mogłam zdobyć się na wizytę w Azkabanie. Bałam się konfrontacji z przeszłością. Nadal się boję. Śmierć Aidena to niezasklepiona rana, z którą nauczyłam się żyć, o której nauczyłam się nie myśleć. Łatwiej jest dać się porwać fali obowiązków – łatwiej jest brać kolejne zmiany – łatwiej jest biegać po Nokturnie w poszukiwaniu Billie niż ruszyć naprzód z miejsca, w którym ugrzęzłam kilka lat temu.
Bo od pięciu lat w moim życiu nic się nie zmieniło. Pięć lat temu sprzedałam swoje mieszkanie w Londynie i wprowadziłam się z powrotem do mojej dziecięcej sypialni w Plas Mawr, w której budzę się codziennie. Codziennie patrzę na ten sam baldachim, idę tą samą trasą dziewięciu kroków do szafy, patrzę na te same ubrania, myję się tymi samymi kosmetykami, wychodzę na ten sam korytarz, mijam tę samą sypialnię Aidena, w której nic nie przesunięto od siedmiu lat, łapię to samo szybkie śniadanie, pojawiam się w tym samym Mungu, witam te same twarze, piję tę samą fusowatą kawę w tym samym kubku (i nigdy nie dopijam), wykonuję te same obowiązki, przychodzę do tego samego sierocińca, leczę te same dzieci, wypisuję te same recepty, czytam podobne książki, stoję w kolejkach po te same leki, wracam do domu, odbywam z ojcem te same dyskusje, idę spać. Powtarzam. Kiedy już miało potencjał zmienić się cokolwiek, kiedy pojawili się w moim życiu Cassian i jego siostrzenica – wtedy odkryłam, że żałoba i praca pochłaniają za dużo przestrzeni w moim życiu, żeby małżeństwo, dom, dzieci i dwa psy mogły się zmieścić.
Nigdy nie miałam czasu i energii dla Casa, a co dopiero dla Meg, a w tych rzadkich chwilach, kiedy już byliśmy razem – naprawdę byliśmy razem, nie tylko razem pracowaliśmy – odkrywałam, że nic mi nie pasuje. Że Cas siedzi za blisko albo za daleko, że mówi za dużo albo za mało, że irytuje mnie, jak tworzy dla nas plany, że frustruje mnie, że muszę robić dla niego miejsce w łóżku, że mam ochotę wrzeszczeć i wyrzucić go za drzwi, kiedy widzę, jak znowu przestawił ten pierdolony szampon. I zamiast zachować się jak dojrzała osoba, ja, uświadamiając sobie w najgorszej chwili, że to ostatni raz, kiedy budzę się w tej samej sypialni, patrzę na ten sam baldachim, idę tą samą trasą dziewięciu kroków, wychodzę na ten sam korytarz i mijam tę samą sypialnię Aidena – ja wyskakuję przez łazienkowe okno w piżamie i papilotach, zostawiając za sobą dwustu gości weselnych i bardzo przyzwoitego człowieka, z którym miałabym przecież dobre życie.
Dobre – ale inne. Dobre – i może w tym tkwi kłopot, że byłoby dobre, podczas gdy ja nie chcę dobrych rzeczy, skoro mój brat gnije kilka metrów pod ziemią, a mój przyjaciel (nawet jeśli nie jestem pewna, że to słowo nadal nam pasuje) zmarnował dwa lata w więzieniu. Jak mogę po prostu ruszyć naprzód, gdy stało się coś takiego? Wolę przeżywać ten sam słaby dzień od nowa i od nowa. Może mam do tego prawo. Może jedyną ulgę w bólu znajduję w powtarzalności, w skupianiu się na problemach moich pacjentów, w przebywaniu w domu, w którym się wychowałam i w którym przeżyłam wszystkie najgorsze chwile mojego życia. Może lubię poczucie kontroli, które daje mi bycie lekarzem. Może lubię stagnację.
Może nie chcę przechodzić do ostatniego etapu żałoby. Akceptacja i uzdrowienie. A co potem? Co potem, kiedy w sprawie mojego brata nastąpi domknięcie? Jakie będę miała wtedy wymówki, żeby nie ruszać naprzód?
Nie jestem pewna, czy chcę grzebać w przeszłości, ale dziś zostałam zmuszona do konfrontacji z nią. I żyję, nawet jeśli nie mogę się doczekać, aż wyjdę z „Wywerny”.
Zwracam ponownie wzrok ku Regisowi. Należy mu się rozliczenie, jeśli to właśnie chce znaleźć. Moje tchórzostwo nie może go przed tym powstrzymywać – nie, kiedy już powiedziałam, że mu wierzę. Naprawdę myślę, że Reggie zasługuje na jakąś sprawiedliwość.
Nie mogę uciekać przez całe życie. Biorę głęboki oddech.
— Załatwię ci to. Mam tylko jeden warunek.
Podnoszę się powoli ze stołka. Zgarniam kożuch z oparcia i wsuwam ramiona w rękawy.
— Nie idź do nich sam, proszę. Chcę pójść z tobą.
W ten sposób upewnię się, że naprawdę nic im nie zrobi. Jak już ustaliliśmy: wierzę, że jest niewinny, ale nie wierzę, że jest niegroźny. Możemy być jak dobry i zły milicjant, coś takiego. Jeszcze nie dociera do mnie, że to się naprawdę dzieje (i to tylko dlatego, że Billie zaginęła), ale jeśli on szuka uzdrowienia, ja muszę iść za nim. Inaczej już nigdy nic się nie zmieni. Kiedyś nie byłam osobą, która utknęłaby w tej samej rutynie na lata.
— Mamy deala? Bez plucia, proszę — wtrącam od razu, wyciągając sztywno dłoń w stronę Talbotta. Jest w tej formalności trochę przekory, bo przecież spodziewam się, że Regis może chcieć zrobić mi na złość.
— Podaj mi swój adres. Przylecę do ciebie, kiedy uda mi się czegoś dowiedzieć.
Nie będę przecież przechwalać się pozyskanymi nielegalnie danymi świadków morderstwa w pubie.

Milczał, przyglądając się zmianom, które zaszły w jej twarzy, gdy usłyszała jego prośbę. Zdawał sobie sprawę z tego, że prosił o wiele, może nawet nieproporcjonalnie wiele do przysługi, którą dał jej w zamian. To mogło być ryzykowne, mniej dla jej zdrowia, a bardziej dla wizerunku. Pewnie też nie do końca legalne. Zagrażało stabilności spokojnego życia, które urządziła sobie w Cardiff. Nie łudził się też, że zrobiłaby to ze względu na niego. Ale czy nie było w niej już ani odrobiny ciekawości?
Jakim cudem kilku niezależnych od siebie świadków mogło zgodnie stwierdzić, że był gdzieś, gdzie go nie było? Nie wierzył w takie przypadki. Nie znał ich, tak mu się przynajmniej wydawało, czy wyrządził im jakąś krzywdę? A może zgłosili się sami, goniąc za chwilową sławą, zachęceni medialnym rozgłosem sprawy? Na wiele kwestii w przebiegu tego procesu mógł znaleźć łatwe wytłumaczenie, ale ta jedna wydawała się umykać rozsądkowi. Być może dlatego przepowiednia Nene tak go rozdrażniła i została mu gdzieś z tyłu głowy, nawet pomimo usilnych prób porzucenia tych bezsensownych rozważań.
─ Uczę się od najlepszych ─ mruknął przekornie, bo oboje wiedzieli, że nie było w tym nic terapeutycznego. Uniósł lekko brwi, gdy zwróciła się do niego „Reggie”. Merlinie, dawno nikt tak do niego nie mówił. Po prawdzie nigdy nie przepadał za tym zdrobnieniem, wydawało mu się nieco infantylizujące, ale zwykle pozwalał jej na nie, w drodze wyjątku, gdy nikt akurat nie słuchał. ─ Tylko błagam, nie Reggie. Jeszcze ktoś to podłapie.
Dobrze że nie było tu dzisiaj Charlie. Gdyby to usłyszała, najpewniej nie dałaby mu spokoju przez najbliższe miesiące. Tudzież nigdy. Ale to nie był właściwy moment na czepianie się nieistotnych szczegółów. Mógł być dla niej nawet Reggiem, niech jej będzie, jeśli tylko zdecyduje się mu pomóc. Przecież obiecała. Przysługa za przysługę, tak? Taką mieli umowę, na to się oboje zgodzili.
─ Potrzebuję odpowiedzi ─ przyznał lakonicznie.
Owszem, chciał rozliczyć się z tymi, którzy zabrali mu najlepsze lata młodości, ale raczej nie był to rodzaj rozliczenia, jaki miała na myśli. Na Nokturnie mało kto mógł sobie pozwolić na spotkania z terapeutą, a nawet gdyby było inaczej, mało kto by tego chciał. Nikt nie pragnął, by postrzegano go jako słabego czy chorego psychicznie, a głównie z tym kojarzył się ludziom zawód psychiatry. „Patrzcie, Joey był pierdolnięty, zamknęli go w psychiatryku”. „Suzie to wariatka, łyka jakieś prochy na głowę”. Takie komentarze słyszał na porządku dziennym. Na ulicy prędko uczyłeś się, aby być silnym, a przynajmniej sprawiać takie wrażenie. Słabość była czymś niepożądanym, uwłaczającym, nikt nie chciał być postrzegany za słabeusza. Kiedy nie miałeś możliwości uporać się ze swoimi problemami w zdrowy sposób, robiłeś to tak, jak umiałeś, jak na mężczyznę przystało – poprzez przemoc, używki, ryzykowny seks.
Nie, on nie chciał duchowego oczyszczenia. Nie wierzył w uzdrowienie ducha. Ale wierzył w wyrównanie rachunków. Chciał spojrzeć tym ludziom w oczy i wytłuc z nich prawdę, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Poruszył się lekko, gdy przerwała przeciągające się milczenie, by powiedzieć mu, że się zgadza. Uśmiechnął się, zadowolony, ale jego radość nie potrwała długo, bo wraz z jej zgodą podążało w parze kolejne słowo, które spodobało mu się znacznie mniej: warunek. Do tej pory pochylał się w jej kierunku, wsparty łokciami o blat, jednak teraz wyprostował się i założył ramiona na piersi, by jej wysłuchać. Chciała z nim iść? Po co właściwie? Nie ufała mu do tego stopnia? Przecież ich tam nie pozabija, na litość. To nieco komplikowało sprawy, jednak poważne spojrzenie Daisy nie pozostawiało wątpliwości, że był to warunek, który w jej mniemaniu nie podlegał negocjacjom. Uch, w porządku. Niech jej będzie. Próbował trzymać ją od tego gówna z daleka, w miarę możliwości oczywiście, ale sama tego chciała. Jeśli zajdzie taka potrzeba, nie będzie się przy niej powstrzymywał. Co mu niby zrobi? Zamknie go w Azkabanie? Ha, ha. Zabawne.
─ Niech ci będzie ─ westchnął, ściskając jej dłoń. Uśmiechnął się ironicznie. ─ Wspólniczko.
A więc ona i on. I kolejna podróż pełna przygód. Niech będzie i tak.
I kiedy trzymał jej rękę, czuł się, jakby jego życie zataczało jakieś dziwne koło. Kilka miesięcy temu stał w tym samym miejscu i ściskał prawicę Enza. On również trafił do Wywerny przez przypadek. On również zapomniał o starym przyjacielu, kiedy sprawy przybrały nieprzyjemny obrót. Z nim również zawarł wtedy układ. A teraz stał tu przed Daisy i z tym samym uśmiechem ściskał jej dłoń.
Gdyby tylko wiedzieli, że pewne sprawy dla własnego dobra lepiej zostawić w przeszłości.
─ To jest mój adres ─ odparł i uśmiechnął się pod nosem, gdy dostrzegł w jej oczach dezorientację. ─ Ten biznes należy do mnie. Mieszkam na piętrze.
Patrzył, jak wstaje i zbiera swoje rzeczy, jak ubiera się i kiwa mu głową na pożegnanie. Kiedy wreszcie wyszła, poczuł ulgę. Potrzebował papierosa. Sięgnął do kieszeni, by wyciągnąć z niej paczkę fajek, ale jego palce natrafiły na pustkę. Zaklął paskudnie. Oddał ją przecież Vinny’emu.

[ ztx2 ]