Nauka umiejętności: [Zaklęcia niewerbalne] (poziom średni)

5 kwietnia 1981
Terrybaun, nad jeziorem Lough Conn, Irlandia

Nowy rok był dobrym symbolem na nowy start. Na postanowienia na rozpoczynający się czas kolejnych zmagań. Ludzie częściej sami sobie nadawali wartość temu dniu, bo przecież, gdyby spojrzeć na to z innej strony, był to dzień jak każdy inny.
Vijaya nie należała do osób, które z okazji nowego roku stawiały sobie postanowienia. Stawiała je sobie znacznie częściej, jednakowoż mogła wykorzystać dzisiejszą okazję, by rozpocząć nowy rozdział w kwestii swoich umiejętności.
Rozdział ten miał nie być aż tak wielki – wszak większą uwagę przywiązywała do magii bezróżdżkowej, którą ostatnio udało jej się nawet poprawić, jednakowoż magia niewerbalna niosła za sobą sporą potęgę i Vijaya wykazałaby się ignorancją, spychając kompletnie na bok tę dziedzinę.
Ach, tak. Bo dzisiejszego dnia wypadło Ugadi. Nowy rok na podstawie hinduskiego kalendarza księżycowego.
To dość zabawne, bo przebywając w Wielkiej Brytanii, w przeciągu jednego roku mogła przeżyć trzy celebracje nowego roku. Zabawne, jak bardzo czas był względny i jak bardzo polegał głównie na umówionym systemie, wartościach i symbolach. Życie ludzkie byłoby zdecydowanie bardziej ubogie, gdyby sami go sobie nie wartościowali.
Nie wspominając już o tym, że zwariowaliby, gdyby im powiedziano, że życie samo w sobie nie ma sensu. Nie ma celu. Nie ma nagrody. Nie żyje się po coś. Są nurty, które zastanawiają się, czy życie w ogóle istnieje, czy też jest to wytwór iluzji. Koncepcja zdecydowanie za bardzo przerażająca dla młodych dusz.
Lecz wśród tych wszystkich filozoficznych rozważań, które pochłonęły jej umysł podczas docierania na miejsce spotkania (nie zaprosiłaby w końcu praktycznie nieznajomej osoby do własnego domu), praktycznie uciekł jej gdzieś moment świadomości, że za moment spotka się ze swoim nowym nauczycielem.
Patrick O’Connor, bo tak miał na imię Irlandczyk, którego wybrała spośród innych potencjalnych kandydatów do podszkolenia jej we wspomnianej wcześniej dziedzinie, miał świetne referencje. Jasnowłosy mężczyzna po czterdziestce o niebieskich oczach – tak go zapamiętała, gdy widziała go po raz ostatni podczas krótkiej rozmowy zapoznawczej. Chciała być pewna, że ich współpraca będzie przyjemna, skoro mają spędzić ze sobą trochę czasu i wydawała na niego niemałe pieniądze, a wszystko wskazywało na to, iż taka będzie. Był spokojny, choć nie nieśmiały, ułożony, uśmiechnięty. Możliwe, że wyrozumiały. Śmiało mógłby piastować stanowisko nauczyciela zaklęć w Hogwarcie, ale z jakiegoś powodu wybrał inną ścieżkę kariery i dorabiał, szkoląc czarodziejów, którzy sami się do niego zgłosili.
Jej pierwszą prośbą było, aby ich spotkania były utrzymane w tajemnicy. Nie miała zamiaru za moment przeczytać w Czarownicy, iż Vijaya Pujari spotyka się z jakimś nieznajomym mężczyzną i na pewno ma z nim romans. Miała na głowie zbyt poważne rzeczy, żeby użerać się teraz z pismakami, którzy pewnie prędzej czy później i tak dobiorą jej się do skóry. Wolała jednak nie dawać im niepotrzebnych powodów do tworzenia plotek.
Miejsce spotkania otoczone zostało ochronnymi zaklęciami – zgodnie z jej prośbą. Był to malowniczy, kamienny domek wypoczynkowy nad pięknym jeziorem Lough Conn. W środku lata zapewne byłoby tu o wiele piękniej, lecz nawet ponura szarość okolicy nie ujmowała uroku.
Kiedy tylko weszła do środka, Patrick na nią już czekał. A ona powitała go tylko lekkim uśmiechem, gdy zdejmowała płaszcz.
— Mam nadzieję, że nie kazałam ci czekać na siebie zbyt długo – powitała, pozostawiając odzienie na najbliższym wieszaku.
Często wzbraniała się przed takim spoufalaniem się jak przechodzenie na ty – w tym przypadku jednak postanowiła zrobić wyjątek, skoro czekały ich najbliższe godziny spędzone na i tak bliskim kontakcie i zaufaniu.

---

Wymagania:
12 7 postów fabularnych
1 sesja z MG
3 fabularne miesiące
@Karate Mistrz

Piękna Hinduska od razu zrobiła wrażenie na Patricku. Zdecydowanie wiedziała po co tu jest i czego od niego chce, a do tego znała swoje mocne strony, a wbrew pozorom to nie było za częste. Nieraz i nie dwa zdarzało się, że przychodził ktoś, kto nie był gotowy na proces i już po pierwszych zajęciach rezygnował nie chcąc marnować pieniędzy albo wprost przeciwnie, wydawał fortunę na coś, czego nie było dane mu opanować. Niektórym był w stanie to wyjaśnić, że szkoda ich czasu i pieniędzy, ale miał też takich uczniów, co po jego słowach szukali nauczyciela bardziej łasego na pieniądze albo zachowywali się, jakby mieli coś komuś do udowodnienia.
- W ogóle tego nie odczułem - zapewnił grzecznie z uśmiechem. Zapewne trochę trzeba było, by nadwyrężyć jego cierpliwość. Gestem zaprosił cię do środka. Usiedliście w salonie, z której było widać kuchnię. Mogłaś tam dojrzeć napoje, za to filiżankę miałaś na stoliku. - Zakładam, że umiesz sobie nalać picie bez wstawania? - mrugnął do ciebie. W końcu mieliście zaczynać od czegoś więcej niż podstawy.
Gdy już się zdecydowałaś na coś postanowił przejść do kwestii organizacyjnej, której nie ustaliliście od razu: - Czy jest dziedzina magii, na której szczególnie chcesz się skupić? Zaklęcia użytkowe wychodzą ci bez problemu, ale nie wiem czy do innej nie będziemy musieli wyjść na zewnątrz - dopił swoją kawę, po czym spojrzał na ciebie nienachalnie. Nie chciał naciskać na szybką decyzję, czy to po to, byś nie czuła presji, czy to po to, by jeszcze chwilę nacieszyć się widokiem zza okna na jezioro, nim mu odpowiesz.
Byłaś jednak pewna, że jeśli zdecydujesz się na dość niszczycielskie zaklęcia, był gotowy natychmiast wstać.

Z odrobiną ulgi weszła do środka, zaproszona przez nauczyciela. Podążyła za nim aż do salonu z aneksem kuchennym, jak się mogła domyślić po uporządkowanym umeblowaniu. Przysiadła na kanapie, tuż przy stoliku, na którym stały już filiżanki. Być może spodziewała się już napoju w niej, albo przynajmniej w jakimś imbryku na stoliku kawowym, ale…
Cóż, w zasadzie nawet nieco rozbawił ją tą małą sugestią. I mogłaby, chcąc zrobić większe wrażenie, użyć też magii bezróżdżkowej, ale nie chciała póki co ryzykować. Tym bardziej, że przed nimi była cała żmudna procedura nauki zaklęć niewerbalnych, które były na nieco gorszym poziomie i zajmą im na pewno sporo czasu…
Dlatego łapiąc za różdżkę, machnęła nią, w myślach wypowiadając krótkie Accio. Dzbanek wypełniony wodą z cytryną poderwał się i podleciał w ich stronę, aż w końcu, kontrolując go różdżką, nalała sobie odrobinę napoju i odstawiła go na stolik kawowy.
W zasadzie nawet doceniała taką rozgrzewkę. Udowadniała tylko to, że Patrick w rzeczy samej był osobą znającą się na rzeczy, a przy okazji będzie mogła miło spędzić czas, ucząc się nowych rzeczy. Bardzo dobrze zainwestowany czas.
Chwytając w dłoń filiżankę i upijając łyk napoju, zastanowiła się, nad jaką dziedziną magii powinna się skupić. W rzeczywistości, zaklęcia użytkowe szły jej całkiem nieźle. Gdzieś tam za nimi człapała się defensywa i ofensywa, ale jeszcze zaledwie miesiąc temu sama krzyczała Alastorowi w twarz, że nie potrafi się sama bronić – ani tym bardziej walczyć. Chciał jej w tym pomóc i trochę ją z tego podszkolić… W sumie mogłaby rozważyć tę propozycję… ale… może warto spróbować się nimi zająć?
— Może ofensywne i defensywne? – spytała z odrobiną niepewności. – Jeśli nie będą szły, możemy wrócić do użytkowych.
Nie miała w końcu talentu do obrony przed czarną magią, ale po kilku spotkaniach z aurorem coraz bardziej miała wrażenie, że powinna położyć nacisk na tę dziedzinę magii. Szczególnie, jeśli choć raz powinie im się noga…

Niemo, bo samym spojrzeniem, pochwalił twoją próbę użycia zaklęcia niewerbalnego. Zaraz wybrana ciecz była w twoim kubku, a ty sama wiedziałaś, że zdecydowanie nie będzie ci niepotrzebnie ułatwiać zadania. Czyż tak nie odbywały się najlepsze treningi?
- Wedle woli - rzucił z uśmiechem, po czym z pomocą magii niewerbalnej wziął wasze napoje na tacę, a tacę zaczął wynosić na tył domu, by po chwili postawić ją na stole w waszym pobliżu. Za moment przekonałaś się, że Patrick musiał zainwestować w podwórko mające robić za plac treningowy, bo miał sporo miejsca i manekin gotowy na otrzymywanie magicznych ciosów.
No i tory, do poruszania się ich większej ilości. Pytanie, czy byłaś na to gotowa?
- Zaczniemy myślę od podstaw - zaproponował. - Na razie spróbuj rzucić w stronę manekina dwa zaklęcia ofensywne, jak ci będzie dobrze szło to możesz trzy. A gdy zobaczymy jak ci pójdzie to skorygujemy twoje błędy albo przejdziemy z zaklęciami dalej - wyglądało na to, ze ta część nie podlega dyskusji. Ale w końcu on był od tego, by wiedzieć, jak to powinno wyglądać, czyż nie?
Nawet zrobił ci miejsce, by ci było wygodnie machać ręką i abyś nie czuła jego wzroku lub nacisku. Trening czas zacząć.

Rzuć teraz dwa wybrane zaklęcia ofensywne zgodnie z mechaniką umiejętności

A więc wychodziło na to, że opuszczą wygodny salon i przeniosą się do innego, być może bezpieczniejszego miejsca. To nawet lepiej, wybierając zaklęcia ofensywne i defensywne, aby przejść do innej przestrzeni, bez ryzyka.
Dlatego bez słowa ruszyła za nim, z lekkim zdumieniem obrzucając spojrzeniem cały plac treningowy. Patrick musiał w niego zainwestować pokaźną sumę. Ciekawa była, czy aurorzy mieli podobny. Może kiedyś poprosi Alastora, aby jej pokazał, może warto będzie zapytać Croucha Seniora o dofinansowanie.
Wytrącona z lekkiej konsternacji, z lekką obawą sięgnęła znów po różdżkę, przechodząc nieco dalej, w stronę manekina. Chyba brakowało jej wiary, że zaklęcia ofensywne faktycznie mogą zadziałać – była z nich naprawdę kiepska.
Skupiając jednak swoją uwagę, zamknąwszy oczy i nabrawszy głębszego oddechu, machnęła różdżką, w głowie wypowiadając krótkie Desmaio. Stało się dokładnie to, czego się spodziewała – czyli nic.
Przygryzając lekko dolną wargę, poszukała w myślach innego zaklęcia. Może tym razem by jej się poszczęściło.
Skupiając się jeszcze bardziej, z cieniem nadziei, że może tym razem koncentracja ją uratuje, wyrecytowała w myślach Everte Statum. Po ruchu nadgarstkiem, ponownie nic się nie stało.
No tak. Chyba naprawdę warto zastanowić się nad podszkoleniem z ofensywy, a przede wszystkim defensywy…

Wynik d6: 4

Wynik d6: 4

Wynik d100: 34

Wynik d100: 63

Nie komentował cię ani nie rozpraszał, tylko dopijał swój napój, obserwując cię uważnie. Zapewne zauważył twój stres, bowiem gdy na niego spojrzałaś wyglądał, jakby coś chciał powiedzieć od razu, ale zrezygnował. Zamiast tego, odstawił swoją filiżankę i łagodnym tonem spytał: - Jakieś wnioski? - uśmiechnął się przy tym do ciebie uspokajająco i gestem zachęcił, byś się napiła. Chwila przerwy na zebranie myśli w końcu nie może zaszkodzić.
Potargał se włosy, jakby zbierał odpowiednie słowa, jednak dalej pozostał w temacie waszego treningu. - Myślę, że możesz spróbować jeszcze raz. A jeśli ci się znowu nie uda to proponuję, byś wpierw podszkoliła się z magii ofensywnej i defensywnej, a wspólnie poćwiczylibyśmy jakąś inną dziedzinę magii. Chyba, że wolisz wrócić do podstaw, by ewentualnie wyłapać błędy? - zaproponował z ujmującym uśmiechem.
Po krótkim zastanowieniu z pomocą magii ściągnął do was małe przekąski w postaci fasolek wszystkich smaków. Zrobił to oczywiście z pomocą zaklęcia niewerbalnego, jakby się zgrywał, bo nawet do ciebie mrugnął. - Jakbyś potrzebowała cukru - dodał gwoli wyjaśnienia.

Spróbuj jeszcze raz rzucić dwa zaklęcia ofensywne zgodnie z mechaniką. Jeśli ci żadne nie wyjdzie, zasugeruj co chcesz przećwiczyć dalej.

Jakieś wnioski?
Och, tak, cisnęły jej się wnioski na język. Dokładnie takie same, jak po rozmowie z pewnym wrednym aurorem. Cholera jasna, nawet na głupiej lekcji zaklęć niewerbalnych nie wychodził jej z głowy.
Potrząsnęła nią, nieco poirytowana, że jej myśli odpływały znów w zupełnie inną stronę, niż by tego chciała. To nie był czas, ani tym bardziej miejsce na myślenie o spotkaniu, które zresztą odbywało się dobry miesiąc temu i nie powinno już siedzieć w jej głowie!
Irytacja lśniła w jej oczach. Zresztą, szybko dało się wyłapać jej zmianę emocjonalną, kiedy już do niej dochodziło. Nie bywało to często, a ekstremalne sytuacje miały miejsce… ekstremalnie rzadko, ale z pewnością Patrick mógł dostrzec, że Vijaya kiepsko radzi sobie z poczuciem porażki. I w rzeczywistości sądziła, że faktycznie pójdzie jej lepiej.
Jego słowa wcale jej nie pomogły, a wręcz nawet dolały oliwy do ognia. Ścisnęła mocniej palce na różdżce, przygryzła lekko wargę, skupiając spojrzenie na stojącej twardo kukle. Nie było mowy, żeby się teraz poddała i wracała do czegoś łatwiejszego. Nie była totalnie bezradna, potrafiła sobie radzić.
— Nie, znam podstawy – rzuciła krótko i twardo, głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Zresztą, za moment znów machnęła różdżką, w głowie wypowiadając krótkie Avifors (przy okazji zignorowała uwagę o czymś słodkim). Nie stało się absolutnie nic, może poza świadomością, że zrobiła wszystko dokładnie tak, jak powinna była zrobić przy zaklęciu niewerbalnym. Wszystko powinno zadziałać odpowiednio!
Zirytowana, w mniejszym skupieniu rzuciła jeszcze Verdillious – tym razem jednak z jej ust wydarł się głośny syk, kiedy z dłoni aż wypuściła różdżkę. Przez kostki nadgarstka przeszedł porażający ból, a ona drugą dłonią złapała się za niego, jakby chcąc go załagodzić choćby dotykiem. Nie podziałało.

Wynik d6: 6

Wynik d100: 13

Wynik d6: 1

Wynik d100: 11

Najwyraźniej wyczuł twoją zmianę nastroju, bowiem już nie wyglądał na skłonnego do żartów i sam spoważniał. Dopił napój, odstawił szklankę, wziął sobie do ręki parę fasolek, by je podjadać po jednej, po czym już z mniejszym luzem przyglądał się twoim próbom rzucenia zaklęć niewerbalnych.
Większość czasu, tak jak do tej pory, milczał. Ale w jednym momencie nawet pokiwał głową z uznaniem, nawet jeśli nic nie wyszło. Gdy skończyłaś, rzucił: - Choć nie widziałaś efektu to pierwsza próba technicznie była idealna. Ale przy drugiej emocje przejęły górę i to zdecydowanie nie było niewerbalne, bo syczałaś - schylił się po twoją różdżkę, podał ci, po czym wyjął swoją i rzucił jakieś lecznicze zaklęcie, które załagodziło skutki nieudanej próby rzucenia zaklęcia niewerbalnego.
- Złap oddech, wybierz sobie w głowie zaklęcia z jakiejkolwiek dziedziny magii, które chciałabyś rzucić, a potem próbuj. Może tym razem wypróbuj trzy - mężczyzna najwyraźniej doszedł do wniosku, że jak chcesz koniecznie udaną próbę, to powinien rzadziej ingerować i oceniać efekty.
Sam tymczasem dojadał fasolki ze swojej ręki, w pewnym momencie się krzywiąc. Chyba wpadł na jakiś niedobry smak.

Możesz podjąć trzy kolejne próby rzucenia zaklęcia niewerbalnego

Nie dostrzegła, żeby pierwsza próba była w jakikolwiek sposób dobra, nawet pod kątem technicznym. Ale skoro Patrick tak uważał… Może była zwyczajnie zbyt zirytowana, że nic jej nie wychodziło. Od samego początku potrafiła rzucać jedynie zaklęcia użytkowe – ale czego się w ten sposób nauczy?
Bolący nadgarstek przypominał jej, że najpewniej niczego. Jedynie zaklęcie uśmierzyło jej ból i sprawiło, że na nogo mogła złapać za różdżkę. Odetchnęła cicho, odczekała parę sekund, podczas których przemyślała dość szybko, że upieranie się przy defensywie i ofensywie, kiedy wcale nie była najlepsza w tej kategorii magii, jest praktycznie zupełnie bez sensu. Dlatego tym razem zwróciła się w stronę ogrodu, który nie zdążył jeszcze rozkwitnąć.
Niewerbalne Herbivicus sprawiło, że krzak róży nieopodal niemalże natychmiastowo wystrzelił w powietrze, rozkwitając czerwienią niczym w środku lata. Następnie skierowała różdżkę ku niebu, w myślach układając słowo Periculum. Niczym na wzór fajerwerków, z końca wystrzeliły czerwone snopy iskier rozlegające się po niebie.
Kiedy i to zaklęcie się udało, zwróciła się ku Patrickowi, kiedy coś nagle ją natchnęło…
Miały być trzy zaklęcia, tak?
Tylko kącik ust Vijayi zdradził, że coś knuła, gdy dyskretnie przekręciła różdżką odpowiedni ruch, w myślach dopowiadając Cantis.
Poczekajmy teraz na pochwały.

Wynik d100: 90

Wynik d100: 54

Wynik d100: 99

Obserwował cię, choć nie robił tego nachalnie, czekając aż będziesz gotowa rzucić kolejne zaklęcia. Lekko uniósł brew, gdy odwróciłaś się w stronę reszty jego ogródka i z uśmiechem obserwował, jak zakwitają na jego podwórku pierwsze kwiaty. Następnie zerknął na pokaz fajerwerków, który urządziłaś tylko dla niego. Gdy odwróciłaś się w jego stronę, zachował kamienną twarz, ale gdy skończyłaś rzucać zaklęcie i chciał coś powiedzieć, zauważył efekt. Zaśmiał się i po chwili rzucił przeciwzaklęcie. - No, to ci się udało - pochwalił cię. Podszedł do krzaka, na który rzuciłaś inkantacje, zerwał różę, po czym ci ją podał. - Dla pięknej damy na pamiątkę z tej lekcji - mrugnął do ciebie. Zaraz potem jednak wrócił do skupienia na celu waszego spotkania. - Myślę, że przede wszystkim musisz przećwiczyć rzucanie zaklęć z dziedzin, które nie są twoją mocną stroną. Technikę rzucania czarów niewerbalnie masz. Ale że jeszcze mamy chwilę czasu proponuję, byś wybrała po zaklęciu z różnych dziedzin magii, powiedzmy że znowu trzech i spróbowała je rzucić niewerbalnie. Potem omówimy ewentualne błędy i zapraszam na kolejne zajęcia, jeśli będziesz chętna kontynuować naukę oczywiście - zaproponował.

Rzuć trzy zaklęcia niewerbalnie. Niech każde będzie z innej dziedziny magii.

Może to nieco głupie, śmiać się z własnego żartu, niemniej z ust Vijayi wyrwał się cichy śmiech, kiedy Patrick odezwał się do niej wręcz śpiewająco. Aż zaczęła żałować, że tak szybko przeciwzaklęciem zakończył tę zabawę, ale nie nalegała na zatrzymanie efektu.
Zawsze może zaczarować go jeszcze raz.
Nie wiedziała co prawda, czego konkretnie się spodziewała, kiedy przechodził obok niej, ale być może jakiegoś ustawienia czegoś w odpowiednim kierunku… czegoś do ćwiczeń. Wielkie było jej zdziwienie więc, gdy urwał rozkwitający kwiat róży, a następnie wręczył go jej. Momentalnie aż nie wiedziała, jak powinna zareagować.
— Dziękuję.
Nieładnie było odrzucać prezent, nawet jak nie do końca wiedziała, co powinna z nim zrobić. Kwiat był bardzo ładny, i w jej ulubionym kolorze, ale…
Zerknęła na stolik nieopodal i odłożyła tam podarunek.
Pokiwała głową na jego słowa. Faktycznie, niektóre dziedziny magii były dla niej zwyczajnie nadal trudne i zdecydowanie do poprawienia. Na szczęście miała już osoby chętne do korepetycji (a w zasadzie jedną osobę), więc nie brzmiało to tak bardzo źle.
Zacisnąwszy dłoń na różdżce, skierowała się z powrotem w stronę ustawionych celów. Po krótkiej chwili skupienia użyła niewerbalnego Everte Statum – i ku jej zdziwieniu, zadziałało. Kukła urwała się nawet z kija i odleciała na sporą odległość w tył, koziołkując w powietrzu.
Kiedy w końcu wylądowała na miejscu, postanowiła spróbować raz jeszcze. Być może zaczęła się jej dobra passa. Po niewerbalnym Snufflifors rzuconym na urwaną kukłę nic się jednak nie stało, co objawiło się lekkim skrzywieniem na twarzy Vijayi. Spróbowała raz jeszcze, rzucając zaklęcie Fumos, ale i tym razem nic się nie stało.

Everte Statum

Wynik d6: 6

Wynik d100: 79

Snufflifors

Wynik d6: 1

Wynik d100: 56

Fumos

Wynik d6: 4

Wynik d100: 37

Patrick żart przyjął zdecydowanie dobrze, choć po szybkości, z jaką zdjął zaklęcie wiedziałaś, że wolałby uniknąć powtórki. Wydawał się też zadowolony z faktu, iż udało mu się ciebie zaskoczyć podarowanym kwiatem, który zakwitł dzięki tobie. Następnie, przez kolejne kilkanaście minut obserwował twoją technikę, już szczegółowo dopytując o rzucane zaklęcie, po czym omawiał z tobą ewentualne błędy, gdy chodziło o technikę. Byłaś pewna, że chciał się upewnić, że wyjdziesz stąd z pakietem wiedzy, który pozwoli ci podszkolić się samodzielnie i przyjść do niego bardziej na kontrolę umiejętności oraz poprawkę błędów niż po faktyczną naukę. To z pewnością było coś, co dało się docenić.
Gdy skończyliście nie pożegnał się z tobą od razu, tylko zaproponował jeszcze krótką pogawędkę przy herbacie. Bez względu na odpowiedź, na sam koniec spotkania pożegnał się z tobą miło, zachęcając do dalszego rozwijania sztuki zaklęć niewerbalnych. Wyraził nadzieję, iż w tej materii nie spoczniesz na laurach, bowiem - wedle niego - miałaś do tego smykałkę.

Gratulacje! Kończymy trening, za który otrzymujesz ode mnie dodatkowe 3 fasolki - za wykreowanie postaci nauczyciela, regularne odpisy i zaangażowanie postaci w naukę.

Trening zakończony