Cathay Park

Cathay Park

Nazwa ta odnosi się nie tylko do parku położonego w centrum miasta, nieopodal zamku, ale również do całej reprezentacyjnej dzielnicy Cardiff. Można zobaczyć tam przepiękne ogrody. Budynki Cathay Park wybudowane zostały w stylu edwardiańskim, który był wiodącym stylem architektonicznym w Walii do okresu pierwszej wojny światowej.

17.08.1980 r.

Czuje się dzisiaj pewniej, zdrowiej po zażyciu odpowiedniej dawki eliksirów i użycia adekwatnych maści. Napar od okolicznej zielarki okazał się równie owocny i dzięki niemu mogła oddychać bez większych problemów. Kołatanie serca się uspokaja, a Reine kroczy w promieniach słonecznych, które robią się coraz krótsze i krótsze. Dzień zmierza ku końcowi. Ubrana w różową, skromną, ale elegancką sukienkę z włosami upiętymi w niesfornego koka i z pantofelkami. Delikatne dodatki, niewielki makijaż, cienka szata przypominająca zapinany sweter. Noce bywają chłodniejsze o tej porze roku, czytała przecież ostatnie wydanie Proroka, zanotowała doniesienia o chłopcach z rodu Rowle i rodziny Potter. Ktoś właśnie utracił swoje dzieci. Szybko przeszła do szydełkowania, kierowanymi zaczarowanymi nićmi i igłami. Dyktuje pióru nowe pomysły, koncepty. Odkąd dowiaduje się, że ktoś jest zainteresowany się kupnem prostych, ale wygodnych spodni, ochronnej szaty i porządniejszej kurtki, wkłada w to więcej energii i chęci. Musi zarobić, doskonale o tym wie. Długi, potrzeby, miejsce w którym mogłaby się zatrzymać na dłużej... to wszystko kosztowało.
Siada na ławce w Cathay Park, spokojnie sprawdza otoczenie, robi przegląd roślinności. Różdżką poprawia ich ustalenia by lepiej i zdrowiej rosły. Dzisiaj ma nadejść oczekiwane spotkanie, a ona w torebce chowa wszystko, o co poprosił ją tajemniczy klient. Czeka, kompletnie nie wiedząc, czego może się spodziewać.

Wszystkie wskazówki, które udało mu się pozyskać, doprowadziły go do tej kobiety. Wiek się zgadzał, opis wyglądu, jaki mu przekazano, również nie odbiegał od tego, z czym skonfrontował się osobiście, będąc już na miejscu. Mężczyzna, który jej poszukiwał, wyłożył na ten cel niemałą gotówkę, jednak informacje, jakimi dysponował, dotyczące jej możliwego miejsca pobytu, były skąpe i niespójne. Talbott zmuszony był uruchomić sieć swoich kontaktów w półświatku, by ostateczny trop zawęził jego poszukiwania do jednego nazwiska; do kobiety, zajmującej się dorywczo krawiectwem, która po krótkiej korespondencji za pośrednictwem sów zgodziła się umówić z nim na spotkanie w sprawie zakupu kilku artykułów odzieży wykonanych jej nakładem pracy. Trop był obiecujący, ale musiał sprawdzić go osobiście.
─ Reine Delaunay? ─ zapytał, przystanąwszy przy jej ławce, by spojrzeć na nią z góry. W jego ustach żarzył się odpalony papieros, włosy miał potargane wiatrem. Gdzieś w duchu liczył, że spotkanie odbędzie się w bardziej intymnych warunkach, być może w miejscu jej pobytu, a nie przestrzeni publicznej, takiej jak park. Uznał to za nietypowe warunki do załatwiania interesów. ─ Zdaje się, że jesteśmy umówieni. Park to oryginalne miejsce na dokonywanie przymiarek, nie powiem.
Powiódł spojrzeniem po ukwieconych rabatkach i rozległej połaci zieleni.

---

Wykorzystanie przewagi znajomość w półświatku.

Nie zdaje sobie sprawy z tego widma zagrożenia, który nad nią wisi. Jest przezorna, wyczulona na potknięcia, nerwowe drgania. Wie, że musi ufać swojemu przeczuciu, żeby wychodzić cało z opresji. Magia w tym klasycznym stylu nie jest jej mocną stroną i nigdy nie była. Polega na innych umiejętnościach, własnym sprycie, powierzchowności. Zawsze prezentuje się odpowiednio, niegroźnie, na tyle delikatne, że każde draśnięcie mogłoby doprowadzić do rozsypania. Zmienia swoje miejsca jak rękawiczki, gdzie dziury są na tyle poważne, że całkowicie tracą na swej jakości. Żyje od znaku do znaku, od zlecenia do zlecenia, od galeona do galeona. Wie, że kiedyś szczęście się wyczerpie. Podnosi się na jego widok, dźwięk głosu. Nie chce by patrzył na nią z góry, choć pomimo obcasów różnica w ich wzroście istniała. Była namacalna. Ocenia go, prześwituje wzrokiem, próbuje odkryć. Jakie ma zamiary? Co czuje? Jest kimś pewnym? Pozostaje póki co zagadką.
- Monsieur Tolbatt?* - upewnia się, ostrożnie, lecz nadal z zachowaniem kultury. Woń papierosa jest niemiła dla jej nozdrzy, stara się zapanować nad mimiką. Przecież odpowiednia postawa ma szczególne znaczenie. Zawsze to tak wyglądało w jego przypadku? Wśród roślinności czuje się bezpieczniejsza, jest to taran dobrze jej znany, niezależnie od tego, gdzie akurat się znajduje. Pamięta nawet najmniejszy kwiatek, dogląda ich, troszczy się na tyle, ile może. Delikatność.
- Si, najwyraźniej tak - akcenty wymieszane tworzą jedną harmonię. Oczy nieco błyszczą w dogaszającym świetle dnia. - Nie powinien być z tym żaden kłopot. Monsieur, byłby pan tak uprzejmi i zgasił papierosa? Będzie nam przeszkadzał.
Sięga po różdżkę, celuje w ławkę i wymawia cicho odpowiedni czar. Zaraz potem powstaje parawan za którym może stanąć.
- Jakie kolory monsieur interesują? Zaczniemy od nich? Zastanawiałam się też dłużej nad krojem, ale nie widząc pana, nie mogłam oddać ich w sposób perfekcyjny - wyznaje, patrzy pytająco, czekając na to, co odpowie.

---

* - zakładam, że Reine dostała fałszywe dane
Wyczuwanie aur

Wynik d6: 2

Wyczarowanie parawanu z ławki - proste, transmutacyjne, przedmiot pozbawiony nadzwyczajnych mocy

Wynik d100: 66

Widział, jak przygląda mu się uważnie, jakby analizowała, z kim ma do czynienia. Nie zamierzał jednak zanadto ułatwiać jej tego zadania. Potrzebował wiedzieć, kim była, bo za to mu płacono, ale niekoniecznie planował odwdzięczać jej się podobną wiedzą o sobie.
─ Cóż za lingwistyczny miszmasz ─ skomentował jej skoki między językami, nie darując sobie odrobiny ledwie wyczuwalnej drwiny. ─ Tu trochę francuskiego, tam włoskiego, a wszystko to okraszone naszą pospolitą angielszczyzną. Pozostaje mi odpowiedzieć: ja, ich bin es. Chyba zwiedziłaś trochę świata, co, Reine?
Tak, to by się zgadzało z częścią informacji, w które został wyposażony, dotyczących jej wyjazdu i życia na obczyźnie. Zaciągnął się papierosem, przez moment przyglądając jej się w milczeniu w chmurze szarawego tytoniowego dymu.
─ Mów mi Renart ─ mruknął, z zasady nie lubił bowiem bawić się w zbędne formułki grzecznościowe. Mogła (lub nie) skojarzyć to imię z cyklem bardzo starych wierszowanych bajek, opowiadających o lisie o tym samym imieniu. ─ Skoro już oboje posługujemy się zmyślonymi danymi.
Uśmiech, który przywołał na usta, miał w sobie nutkę złośliwości. Podpuszczał ją, szczuł, licząc, że się odkryje. Było to oczywiście ryzykowne, kobieta mogła bowiem przestraszyć się, pośpiesznie zwinąć manatki i uciec, rezygnując z zarobku. W takim przypadku potencjalnie doprowadziłaby go jednak do swojego miejsca pobytu. Zresztą, zbyt długo żył na Nokturnie, by nie dostrzec desperackiej potrzeby pieniądza człowieka będącego w głębokiej finansowej dupie. Potrzebowała tych monet, więc nie powinna odpuścić tak łatwo.
─ Wiesz, nie lubię marnotrawstwa ─ wzruszył ramionami i skrzywił się nieznacznie, jakby był tym faktem lekko zakłopotany. Nie był. ─ Dopalę go ─ dodał w ramach zakończenia dyskusji na temat jego szkodliwego nałogu i tego, jak negatywnie wpływał on na przebieg ich spotkania. Byli w parku, na Merlina, chciała, by ściągał portki na środku uczęszczanej ścieżki w miejscu publicznym, ale miał wyrzucić peta, bo jej przeszkadzało trochę dymu? ─ Czarny? Nie znam się na modzie, ale rzadko ubieram pstrokato. Weź coś, co podkreśla moje oczy, czy jak to tam mówicie wy fashioniści, wszystko jedno.

Nie jest pewna, czy dobrze go odczytuje, pomimo że wydaje jej się, że gdzieś już widziała tę twarz, błękitne oczy. Pamięć bywa taka zawodna! Czyżby kiedyś się minęli po drodze? Zdaje się być za młody by mogła go pamiętać sprzed kilkunastu lat, kiedy to ostatni raz była w Wielkiej Brytanii i w tych okolicach. Renart nie jest uprzejmy, za grosz w nim kultury, a to wzbudza mimowolny niesmak, szczególnie dzisiaj. Reine nie chce się przyzwyczajać do grubiaństwa, tęskni za klasyką, za uprzejmością i czarodziejskimi wyżynami. Brakuje jej ogrodu, śpiewów natury, tych ścian swobody. Słucha go uprzejmie, delikatnie przymyka powieki, wyzbywa się jawności irytacji. Jest subtelna, lata praktyki na to pozwoliły.
- Dżentelmenowi nie do twarzy z takimi sztuczkami, zwłaszcza, gdy ma być partnerem w jakiejkolwiek formalnej rozmowie, monsieur Renart - mówi spokojnie, posyłając mu uprzejmy uśmiech. Prostuje się, panuje nad dłońmi i mimiką, stara się nie ujawnić napięcia, które pojawia się wraz z kolejnymi słowami podejrzanego mężczyzny.
- Zachowajmy formalności, signore. Nie przekraczajmy swoich granic - powiedziała otwarcie, przesuwając krótko dłońmi po materiale swojego ubrania. Nie chce by wiedział, nie zamierza się zdradzić. Podskórnie czuje, że nie będzie chciała go spotkać na swojej drodze ponownie. Bierze głębszy wdech i spokojnie wypuszcza powietrze, odnotowując niesprzyjające reakcje. Dobrze, że o tej porze nie ma tłumów. One nigdy nie są korzystne. Skoro tak próbuje gryźć, pewnie musi wiedzieć coś jeszcze.
- To poczekamy - zauważa, jakby nie robiło to jej kłopotu. Ta gra nie jest dobra, łatwo wyłapać pewne mikroekspresje. Jeszcze nie sięga po torbę i materiały, krótko go okrąża, umykając przed dymem. Nadal trzyma różdżkę.
- Monsieur, zaczniemy od początku. Od postawy, jest bardzo ważna - różdżka niby od niechcenia zostaje wycelowana w jego plecy. - Erecto. Od razu lepiej. Cóż za dumna postawa.
Chwali go tak, jakby faktycznie w to wierzyła. Przystaje, lustrując go dokładnie.
- Accio centrymetr - przywołuje jeden z przedmiotów, który natychmiastowo wyskakuje z jej torby i zaczyna przymiarki jej klienta.
- Wie monsieur, co różni mężczyznę od chłopca? - pyta zdawkowo, jasnymi oczami wpatrując się w jego plecy.

Erecto

Wynik d100: 53

Accio

Wynik d100: 79

Jego uszczypliwe komentarze nie wzruszały jej nadmiernie, a raczej, co uważał za bardziej prawdopodobne na podstawie dotychczasowych obserwacji, były spychane w głąb świadomości w usilnej próbie zachowania niewzruszonego spokoju. Wiele osób popełniało ten podstawowy błąd, że patrząc na Regisa i zdając sobie świadomość z jego pochodzenia, z automatu brało go za osobę niewykształconą, poślednią i nieobytą w świecie. Zdawał sobie sprawę z tego faktu i często go wykorzystywał, czerpiąc pewną satysfakcję z obserwowania, jak zaskoczenie obleka ich twarz, gdy okazuje się, że jest zupełnie inaczej.
─ Schlebia mi niezwykle, że uznałaś mnie za dżentelmena. Niestety, muszę cię zawieść, ale nie aspiruję do tej roli ─ stwierdził, odpowiadając na jej uśmiech własnym, nawet w pewien sposób czarującym. ─ Dzięki temu nie krępują mnie wydumane zasady, którymi ludzie tak bardzo lubią ograniczać się sami.
Wzruszył lekko ramionami, gdy kobieta uznała, że poczeka, aż skończy palić. Nie robiło mu to większej różnicy. Ostatecznie jednak niecierpliwość wzięła najwidoczniej górę, bo gdy dopalał już jarzącego się jasno papierosa, usłyszał z jej ust zaklęcie i nim zdążył zareagować, jego plecy wyprostowały się, przymuszone magiczną siłą. Niedopałek wypadł mu z dłoni, on sam poczuł zaś, jak w jego żyły wstępuje gniew. Ścisnął trzymaną w kieszeni różdżkę, ale w porę opanował emocjonalną reakcję. Czy to babsko postradało zmysły? Nie przypominał sobie, by erecto było przeznaczone do wykorzystania na ludziach. Jeden głupi błąd i pożegnałby się z władzą w nogach.
─ Jeszcze raz wyceluj różdżkę w moim kierunku w trosce o moją pionową postawę czy cokolwiek innego, a zmuszony będę wycelować swoją w ciebie, sprowadzając twoją dumną postawę do poziomu, mademoiselle ─ wycedził, kładąc drwiący nacisk na ostatnie słowo, a z tonu jego głosu bez trudu dało się poznać, że tym razem nie żartuje. Istniały pewne granice, na które nie zamierzał sobie pozwalać, a jedną z nich była obca baba miotająca zaklęcia w jego kierunku. Szczególnie zaklęcia, które w niewprawnej ręce mogły przetrącić mu kręgosłup. ─ Skoro już mowa o poszanowaniu cudzych granic. Jak na damę, za którą się najwyraźniej uważasz, masz do nich zaskakująco mało szacunku. Jak to jest pouczać kogoś na tematy, o których samemu nie ma się najmniejszego pojęcia?
Rzucanie na innych zaklęć bez ich wyraźnego przyzwolenia, z naruszeniem ich nietykalności cielesnej, uchodziło za grubiaństwo i brak wychowania w każdym środowisku, nie tylko tym, w którym obracała się arystokracja. A niekiedy nawet za przestępstwo bądź występek. Osoba jej pokroju powinna mieć tego świadomość, szczególnie że nie dalej jak kilka minut temu sama upraszała go o nieprzekraczanie wzajemnych granic.
Tym razem wsunął różdżkę w rękaw, za pasek zegarka, jak miał w zwyczaju robić, by w razie potrzeby mieć do niej szybki dostęp.
─ Zapewne za chwilę się dowiem. Drżę z niecierpliwości ─ odparł ironicznie, gdy zapytała go o różnicę między chłopcem a mężczyzną. Podobnie niedorzecznych rozgraniczeń uczono jedynie młode panienki, przyuczane do roli żony i damy. ─ Zgaduję, że wyczytałaś tę oświeconą prawdę o życiu z jakiegoś podręcznika do savoir vivre. Tuż obok tej lekcji o poszanowaniu granic, na której ci się przysnęło.

Kontrola jest niesłychanie ważna, opanowanie, ogłada. Pamięta lekcje i drobne poruszenia, które wywoływała swoją oderwaną od rzeczywistości postawą. Kiedyś. Kiedyś dała się sterować naiwność, lecz dziś wie, że musi stać o własnych stopach, trzymanych stanowczo na ziemi. Nie wie, gdzie tkwił jego problem, bo, czyż nie było to typowe dla mężczyzn?, zawsze jakiś mieli. Za dużo testosteronu? Niezaspokojone potrzeby? Może brak dobrego wzorca? Tkwiły w tym supły, niewiadome, był gotów do ataku jak Droseraceae i tak też traktował każdy gest. Reine nie zamierza tracić ani odrobiny z własnego fasonu, nie wycofuje się, nie schyla głowy.
- Zasady się przydają, monsieur, zwłaszcza takie. Przyjęcie choćby kilku z nich jest niczym akt dobrej woli by zadbać o wspólny komfort - zauważa uprzejmie, ale i szczerze. Swoje posunięcia uznaje za przemyślane, zna naturę używanych zaklęć na tyle by wiedzieć, czego się spodziewać. Bywają one niedoceniane, to fakt, a niewielka ilość prezentowanych o nich informacji, też zdaje się nie działać korzystnie. To rozwiązanie mu nie odpowiada, zauważa z niejakim zadowoleniem, które trzyma w sobie, nie dając mu rozkwitnąć. Kolejne słowa, niejakie obietnice, działają wszak jak wiadro zimnej wody. Działa dalej, nie ujawniając napięcia, skojarzeń, które przyszły jej do głowy. Nieprzyjemnych wspomnień.
- Zależy o jakich granicach mówimy, monsieur - wskazuje, stawiając powoli kolejne kroki, płynie wręcz tanecznie. Nie sili się na odpowiedź, bo wie, że żadne z nich zapewne nie będzie satysfakcjonujące dla niego. To ten typ człowieka, nieprawdaż?
- Lecz dziwi mnie fakt, że monsieur jest taki poruszony, skoro nie powinno to robić panu różnicy. Czasem szybciej jest zadziałać nic czekać, gdy druga strona zdaje się być niewzruszona, czyż nie? Choćby na Nokturnie zdaje się być to częste - wypowiada po zdobyciu dokładnych wymiarów. Kurtka i spodnie. Pamięta, dopasowuje wizję w głowie.
- Mężczyzna nie musi sięgać po różdżkę i się popisać by zdobyć czyjś szacunek i uznanie. Chłopiec już tak - odpowiada. - Accio torba.
Po tym jak torba trafia w jej ręce, wskazuje mu w końcu parawan. Najgorsze będą spodnie, to więcej niż pewne. Pozostało tylko mieć nadzieję, że nie będzie sprawiał więcej problemów.

---

Accio

Wynik d100: 12

Krawiectwo - ostatnie poprawki, przede wszystkim szaty, która ma mieć właściwości ochronne związane z cichym poruszaniem się, wręcz bezszelestnym.

Wynik d6: 5

I rzut na zaklęcie Nekhari by wzmocnić efekt ubrania.

Wynik d100: 32

Moja sztuczka się udaje. Przedmiot "Ochronna Szata" wyprodukowany za pomocą umiejki krawiectwa (sukces), a do tego udane zaklęcie Nekhari. Przewiduje się, że ochronna szata będzie pomocna przy skradaniu się i zaskoczenie przeciwników (przewaga na około 3-4 posty, dzięki przewiewnemu materiałowi, jakim jest len). Magiczne właściwości znikają po czasie, po około 10 razach, jeśli się nie odnowi szaty.

Pod uwagę wzięto:
- poziom średni z krawiectwa
- poziom łatwy zaklęcia ochronnego

Propozycja zakupu za fasolki, z uwagi na produkcję z pomocą umiejki i korzystne wykorzystywanie na fabule przez postać.

Brak zainteresowania spowoduje, że przedmiot trafi na gobliński targ.
Proponowana cena to 10 fasolek.

─ Musisz być duszą towarzystwa na imprezach ─ mruknął ironicznie, tłumiąc ziewnięcie, bowiem to całe napuszone gadanie starej pudernicy zaczynało powoli go nużyć. Zaczynał się przekonywać, że posiadanie kija do tego stopnia głęboko w okrężnicy musiało naruszać w mózgu jakieś połączenia nerwowe, czyniąc z człowieka bezrefleksyjną maszynę, klepiącą w kółko wyuczone formułki z podręczników do savoir vivre. Być może powinien jej współczuć? W młodości ktoś musiał porządnie wyprać jej mózg, jeśli teraz wierzyła, że na tym polega bycie damą i kobietą. ─ Jak dobrze, że interesuje mnie głównie własny komfort. Swoją drogą, to ciekawe, że szczerość uchodzi za brak dobrej woli, kiedy wymuszona, fałszywa uprzejmość to stan pożądany. Jeden z wielu zabawnych logicznych fikołków, który wymyśliliśmy jako społeczeństwo, by uciec przed prawdą. A ty lubisz uciekać, prawda, señorita Delaunay?
Uśmiechnął się delikatnie, z nutą ledwie dostrzegalnej złośliwości. O tak, o ile się nie mylił, uciekała od bardzo dawna. I z pewnością nie leżało w jej interesie, by zostać teraz odnalezioną. Przedrzeźniał ją lekko, wtrącając te wszystkie wstawki lingwistyczne, które brzmiały pretensjonalnie i górnolotnie.
─ Granicach nietykalności cielesnej. Zapewniam, że w kraju, z którego uciekłaś, również funkcjonuje takie pojęcie ─ odparł z przekąsem, aczkolwiek spokojnie, jakby pouczał małe dziecko. ─ Dziwi cię, że jestem poruszony rzucaniem na mnie zaklęć? No dobrze, zróbmy więc mały eksperyment – rzucę na ciebie jakieś i przekonamy się, czy zrobi ci to różnicę. Wszak nie powinno, prawda? ─ Przyglądał jej się cierpliwie, gdy zdejmowała z niego miarę. Uśmiechnął się krzywo. ─ Ale masz rację, nieuprzejmość to dalece cięższe przewinienie. Jeszcze komuś zrobiłoby się przykro. A co do Nokturnu, nie wiem, nie bywam. Ale widzę, że mam do czynienia ze stałym bywalcem obeznanym w tamtych stronach.
Odstąpił od niej, gdy skończyła go mierzyć i przystąpiła do dokonywania koniecznych poprawek. Zmierzwił lekko włosy, zerkając kątem oka na nieliczne sylwetki mijających ich od czasu do czasu przechodniów ciekawsko spoglądających na to dziwne przedstawienie.
─ Rozumiem, że kobiet ta zasada nie dotyczy? ─  zapytał uszczypliwie, bo w końcu to nie on, lecz ona pierwsza wyciągnęła różdżkę. I zrobiła to nie dlatego, że wolała zadziałać niż czekać, gdy druga strona zdawała się być niewzruszona, lecz dla własnej złośliwej satysfakcji. Ale najwyraźniej damom wypadało, lecz tym złym, nieokrzesanym, nabuzowanym testosteronem mężczyznom nie. Przynajmniej według jej własnego podręcznika dobrych manier, którego zasady stosowała wtedy, kiedy to było wygodne. ─ Wiesz, czym się różni kobieta od dziewczynki, Reine? Jedna ma już cycki, a druga jeszcze nie. Cała filozofia. Ludzie, którzy wymyślają tego typu rozróżnienia sami mentalnie nie opuścili jeszcze placu zabaw.
Wsunąwszy wolną dłoń do kieszeni spodni, wszedł za parawan, oczekując pojawienia się kobiety.
─ Wedle tej zasady jesteś już kobietą, brawo.

Drogie rzeczy, nie stać mnie, I'll pass.

Nie odpowiada na to, bo też jej rozmówca nie oczekuje tak naprawdę odpowiedzi. Imprezy? Zabawy? Przyjęcia? Zna ich smak, może nawet i za dobrze, jest niczym wytrawne wino w którym macza do tej pory wargi, lecz rzadziej. Rzadziej niż w słodkiej, naiwnej młodości, która przeminęła bezpowrotnie. Jest kobietą dojrzalszą, ale sięga, niemądrze, po tak proste sztuczki. W gruncie rzeczy obojgu nie zależy na tym by zrobić na sobie dobre wrażenie, po wszystkim rozpłyną się przecież niczym senne projekcje. Kwiaty nie bez powodu posiadały kolce, przyjmowały barwy otoczenia. Najwyraźniej destrukcyjne skutki musiały mieć i na nią wpływ. Nie oddaje się tej lekkomyślności gorącej głowy, ale czuje irytacje, kwaśność udzielanych jej odpowiedzi. Czy byłby w stanie cokolwiek wyciągnąć z udzielanych lekcji? Nie odbierać czegoś jak klątwy posyłanej w jego stronę? Nie odnajduje się w byciu beztroską awanturnicą.
- Pańska szczerość jest agresywna, dlatego nie wskazuje to na posiadanie dobrej woli - wytyka mu delikatnie, nadal uprzejmie, bo nigdy, choćby w środku miało ją rozdzierać, nie zdradza odczuwalnego dyskomfortu, potrzeby krzyku. Bycie damą na to w istocie nie pozwalało, a tego schematu nie mogła się pozbyć. A ty lubisz uciekać, prawda, señorita Delaunay? Słowa rozbrzmiewają jej kilkakrotnie w głowie, doprowadzają do mimowolnej katatonii. Mięśnie sztywnieją, uczucie jest nieprzyjemne, lecz twarz zachowuje swoją maskę. Bawi go? Dobrze się czuje w tej roli? Silniejszy, pewniejszy. Musi to odczuwać, że, jeśli chodziło o moc magiczną, pewnie bez problemu by ją rozbroił.
- Ależ, proszę wybaczyć, jest monsieur uroczym mężczyzną, ale nie dotknęłam pana i nie zamierzam - zauważa, nie rozumiejąc, co też ma na myśli. A przynajmniej taką postawę przyjmuje. Jest spokojna, kroczy niedaleko niego, tworzy niepełne okręgi. Zgryźliwość, zupełnie jakby miała zadbać o wygląd kaktusa.
- Jeśli ma to monsieur pomóc by dokonać między nami négoce, to nie powinno być to dla mnie problematyczne - zauważa, jakby nie robiło to jej różnicy, ale w środku, aż ją ściska, przypomina sobie wszystkie momenty we Włoszech, kiedy przestawała czuć się bezpiecznie. Posyła jeszcze centymetr do zweryfikowania wymiarów w pasie. Krzątanie się wokół niego w obecnych warunkach, wśród posyłanych w sposób oczywisty spojrzeń, nie przeszkadza jej w najmniejszym stopniu.
- Kobiety tego nie potrzebują - dodaje, jakby to było czymś oczywistego. Jej zachowanie nie jest przecież żadnym wyznacznikiem. Gdy idzie za parawan, głosząc absurdalne słowa, Reine zaciska wargi w cienką linię, bierze głębszy wdech.
- Doprawdy, monsieur, że też mnie upewnia pan tylko w mych słowach. Pragnę jednak zauważyć, że kobiece piersi są mało miarodajnym wskaźnikiem i łatwo to podważyć - dodaje, przystępując do dopasowania spodni wedle otrzymanych wymiarów, tak jak i kurtki i ochronnej szaty. Transakcja przebiega dość szybko, żeby nie powiedzieć, że pospiesznie. Renart przyjmuje spodnie i kurtki, rezygnując z ochronnej szaty. Reine po wszystkim, nie daje mu czasu na kolejne słowa, ewakuuje się, dusząc w jego towarzystwie. Nie daje mu też nic powiedzieć, znika zanim zdąży spróbować coś więcej, zatrzymać ją. Teraz już wie, że musi być bardziej ostrożna, jeśli zależy jej na spokoju. Ich spotkanie doprowadza do mimowolnego drżenia zadbanych dłoni.

z/t x2

---

Nie ma problemu! Przedmiot trafi więc na Gobliński Targ na dniach. Każdy zainteresowany będzie mógł spróbować go zdobyć w dowolnym momencie.