Maybe you think that you can hide | Otto & Emery

(but) I can smell your scent from miles

12 lutego 1981r.

Miał déjà vu, czy tracił powoli rozum? Trudno było mu to obiektywnie ocenić, jego mózg nie działał normalnie, lecz taka sytuacja z pewnością już raz miała miejsce. Kupował świeże farby, a on chodził za nim jak cień i rewidował zawartość paczki. Wtedy to wydawało mu się zabawne, bo przecież nikt nie szkolił aurorów, ani milicji w zapobieganiu atakom wampirów. Proszę bardzo, ot i mamy żywy przykład na to, jak może zmienić się życie człowieka w zaledwie pół roku, a cóż to przecież jest to pół roku w obliczu nielimitowanych stuleci? Mimo wszystko, zabawne jak historia lubi się powtarzać.

Mniej więcej pośrodku niczego - pomiędzy sklepem z ciekawostkami medycznymi a jakimś śmierdzącym piwem i szczynami barem na Śmiertelnym Nokturnie - zatrzymał się wampir, przeżywający to osobliwe zjawisko ponownego odtwarzania. Chociaż konfrontacja bardzo go korciła, powstrzymywał się cierpliwie. Nie odwracał się za siebie ani jawnie, ani tym bardziej dyskretnie, ale wcale nie musiał tego robić, aby czuć na sobie cudze spojrzenie oraz wszędzie towarzyszący mu zapach, wyjątkowy przecież dla każdego człowieka. Wyjątkowo najedzony Emery, nieszczególnie był w nastroju na zabawę w kotka i myszkę, zwłaszcza że ostatnimi czasy siwiał uporczywie nad jednym zleceniem, wykonywanym dla swojego pobratymca. Praca była przeogromna, malowana w domu rzeczonego kupca, który w dodatku chętnie dyszał mu na kark i nadzorował całe przedsięwzięcie. Toteż trudno byłoby się spodziewać po malarzu dodatkowej cierpliwości, którą mógłby dziś przeznaczyć na kręcenie się w kółko z kolejnym ciekawskim, chcącym zajrzeć mu do kieszeni, bądź spiżarni. Już i tak był wyrozumiały, gdy nie zaciągnął go w pierwszą, lepszą ślepą uliczkę, aby pogrozić mu obiciem gęby, albo jakimś zgrabnym pozwem. Tak właśnie sobie to tłumaczył, kiedy tracił już resztki nadziei, że tego wieczoru zgubi swój ogon. Facet był uparty, musiał mu to oddać i co najmniej nieźle radził sobie z ponownym podejmowaniem tropu. Reeves spróbował zmylić go już co najmniej trzykrotnie. Bez sensu te jego starania, piąchopiryna działała przecież o wiele skuteczniej.
- Jeśli chcesz umówić się na randkę, to po prostu mnie zaproś. - Oświadczył w końcu, kiedy wszelkie metody zawiodły, a jego cierpliwość wreszcie sięgnęła rezerw. Odwracając się powolutku przez ramię, pozwolił, aby jego spojrzenie spoczęło na podążającym za nim Flintem. Czas najwyższy na konfrontację. Całe szczęście, że wczorajsze popołudnie obfitowało w krwawe rozrywki i głód dziś mu nie doskwierał. W innym wypadku mógłby wcale nie być aż tak cierpliwy.

Czemu śledziłem wampira? Cóż, powodów było parę. Po pierwsze, podobno jakiś wampir mordował, a że ich populacja nie była duża, to nawet jeśli miałem małe szanse trafić na właśnie tego mordercę to dalej to była jakaś szansa - choćby w tej kwestii, ze pozwalała wykreślić go z listy podejrzanych.
Po drugie, naczytałem się trochę kryminałów i naoglądałem pracując w magimilicji i nawet jeśli nie czułem pewności, to jednak ten gagatek wydawał mi się zdeczka podejrzany. Lepiej więc było zmarnować czas niż puścić złoczyńcę, który może właśnie zostawiał wskazówki, prawda?
Po trzecie, zwyczajnie byłem ciekawy jak może żyć taka nieśmiertelna istota i postanowiłem przekonać się empirycznie. Czy ma anonimowy wampirzy klub, w którego spotkaniach regularnie uczestniczy? A może preferuje cele charytatywne, dzięki którym może odwrócić uwagę od swoich niecnych czynów?
Póki co, niestety byłem zawiedziony. Nie zrobił nic więcej ponad zwykłego człowieka i już rozważałem czy sobie nie odpuścić. Fakt, że miałem wrażenie, że próbował mnie zmylić sprawiał, iż wierzyłem, że ma ku temu powód i podejmowałem trop na nowo, jednakże chyba po prostu wolał nie mieć świadków dla swojego nudnego życia. Kiedy jednak miałem kolejny raz rozważyć machnięcie na to ręką, ten wspomniał o randce.
Kurwa. Wpadłem. Moody by mnie ojebał!
W tej sytuacji nie pozostało mi nic innego niż granie głupa. Spojrzałem na niego zdziwiony, a potem za siebie. Na moje nieszczęście nikogo nie było, więc spojrzałem na ludzkiego krwiopijcę jak na debila.
Gdybym umiał gryźć się w język, także metaforycznie, to wzruszyłbym ramionami, wyminął go i teleportował się do domu jakby nigdy nic. Jednakże coś mnie kusiło, by go trochę poprowokować, aż się wkurzy, tak na poprawę humoru. Tak za zepsucie mi humoru faktem, iż nie czynił nic nielegalnego, nawet nie ukradł lizaka dziecku. Dlatego rzuciłem: - Chyba nie chciał, bo już go nie ma - zatrzymałem się w pewnej odległości od niego, przeczuwając, że bycie w bliskiej odległości od celu śledzenia może nie być za dobrym pomysłem. Dlatego rozejrzałem się, czy jest tu jakiś sklep albo klub, do którego mógłbym odbić w razie, gdybym jednak przegiął.
Nie powinienem narażać cywili, ale z drugiej to wśród cywili znajdzie się ktoś, kto wezwie pomoc.
I to wcale nie było myślenie zaczepnego tchórza. Wcale. To po prostu moja natura domagała się bezkarnego wkurzania ludzi. Nieludzi zresztą też.

Nie reagował na zaczepną odpowiedź, nie od razu. Pozwolił, aby słowa Flinta zawisły pomiędzy nimi nabierając mocy, nim rozejrzał się swobodnie wokół, jak gdyby czynił to po raz pierwszy tego wieczoru. Teatralność tego gestu jedynie zyskała na sile, kiedy uniósł wyżej brwi w wyrachowanej imitacji zaskoczenia.
- Och, faktycznie. - Zgodził się z nim, skupiając wzrok na postaci Flinta. Błękitne oczy, otulone ciemnymi obwódkami cieni, tak charakterystycznymi dla wampira, w tej chwili przekazywały wyłącznie jedną emocję - zmęczenie. Zmęczenie dniem, a może uganianiem się po całym Nokturnie z dzieciakiem depczącym mu po piętach? W zasadzie to jedno i to samo, lecz ten stan był tak bliski ludzkiemu, aż wręcz mylący. Wampir, czy nie wampir? Można było jedynie zgadywać, gdyż pewność byłaby zbyt dużym słowem w przypadku Reevesa. Niewiele robiąc sobie z potrzeby zachowania dystansu, jaką odznaczył się jego ogon, malarz śmiało ruszył naprzód i rozbił w drobny mak jego nadzieje, że zdoła poobserwować go z bezpiecznej odległości. Zatrzymał się dopiero wówczas, gdy Flint znajdował się już w odległości mierzonej długością obu jego ramion. Wyciągając przed siebie dłoń, odwrócił ją wnętrzem do góry i nieznacznie przygiął kark. Zerkając na młodego czarodzieja z dołu, uśmiechnął się nieco zaczepnie.
- Czy zechciałbyś zastąpić pustkę, jaką po sobie pozostawił? - Zapytał, drugą z dłoni swobodnie układając na odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Wyglądał teraz jak tancerz, proszący swą damę o towarzyszenie mu na parkiecie. Trudno powiedzieć skąd ten pomysł, postał mu w głowie. Z pewnością nie chciał wprost prezentować przed nim odczuwanej złości, związanej z łażeniem mu po piętach, a czyż był jakiś prostszy sposób na zamaskowanie towarzyszących mu emocji od przyjęcia roli i wprawienia drugiej strony w zakłopotanie? Skorzystał ze swojej artystycznej renomy i niewątpliwego kojarzenia jego nazwiska z wieloma przedstawicielami ludzi kultury, aby móc swobodnie wytłumaczyć swoje działanie. Ekscentryzm nie był przecież obcy nie tylko jemu, lecz i dziesiątkom innym brytyjskim mecenasom twórczości. Prędko też wypełniła go prywatna ciekawość, czy czarodziej podejmie rzucone mu wyzwanie do podjęcia tej gry, czy też ucieknie się do jakiejś sprytnej wymówki.

Wiek w jego wypadku robił swoje, bowiem moje spojrzenie go nie wybiło, za to sam zagrał w tę gierkę i się rozejrzał wokół. Zdecydowanie mi się to nie podobało, ale cóż poradzić? Chyba tylko wyjść z kolejnych tarapatów, w które wpadłem, choć się nie przyznam, że na własne życzenie.
Nie cofnąłem się, kiedy się zbliżał, choć naprawdę miałem na to ochotę. Ale jeszcze większą ochotę miałem pokazać mu, że absolutnie się go nie boję, a on ze mną nie wygra. A to dla mnie zawsze była silna motywacja, więc stałem tam, jakby ktoś rzucił zaklęcie na moje buty. Nie spuszczałem też wzroku. Niech wie, że wpadł na nie byle jakiego przeciwnika.
Podniosłem jednak brew zdziwiony, nie rozumiejąc co ten wąpierz wyprawia. Zwariował? Nie, nie, nie, Otto, on na pewno liczy na element zaskoczenia! Musisz być czujny!
A zarazem nie popaść w paranoję, bo uzna to za słabość. Trochę impas.
Spojrzałem na jego rękę, a potem na jego twarz, nim sięgnąłem do jego dłoni. - Mogę. Ale ja prowadzę, a tu nie ma muzyki - przejechałem opuszkami palców po wewnętrznej stronie końcówki jego ręki, tej z palcami, po czym wyminąłem go, spojrzałem prowokująco i ruszyłem przed siebie rozglądając się za czymś, co miało zarówno muzykę, jak i ludzi. Więcej razy starałem się nie odwracać, zachowywałem wzmożoną czujność, choć szedłem luźnym krokiem. Gdybym tylko usłyszał coś podejrzanego, byłem w stanie się odwrócić z różdżką w dłoni. Kwestią otwartą pozostawała kwestia czy prędzej rzucę zaklęcie, czy też poczuję parę kłów w mojej szyi.
Na horyzoncie pojawiła się ludzka sylwetka. Chyba kobieca. Planowałem ją obserwować, oczywiście dyskretnie. Może pójdzie w takie miejsce, którego potrzebowałem, by wygrać tę gierkę.

Wykorzystuję przewagę stała czujność

Odpowiedź Otto, wydała się Reevesowi dość specyficzna. O muzykę w każdej chwili mógłby zadbać. Był artystą i chociaż nie miał na podorędziu swojego instrumentu, to równie dobrze mógł śpiewać, nucić lub nawet…
- Możemy zatańczyć do muzyki naszych serc. - Odpowiedział na jego wymówkę, uśmiechając się nieco prowokująco, jak gdyby w ten sposób zamierzał postawić przed nim kolejne wyzwanie. Nie było łatwo kołysać się do dźwięków, jakich nawet się nie słyszało. Mimo tej propozycji Flint postanowił jedynie musnąć palce wampira przelotnym dotykiem i odsunąć się ponownie, by zaplanować ruszenie przed siebie. Emery, chociaż spodziewał się naprawdę wielu zakończeń dla tej opowieści, nawet nie drgnął, bo towarzyszowi wieczoru udało się go zaskoczyć. I co, to wszystko? Tak po prostu sobie pójdzie? Trochę zmieszany, nie ruszył się nawet o krok. Nieszczególnie zrozumiał, co takiego skusiło Otto do ruszenia w dalszy spacer, tym razem już w samotności i zdaje się, że bez pojęcia tej kwestii, wcale nie planował deptać mu po piętach. Zresztą, czyż nie taki był plan? Pozbyć się ogona? Pójście za nim byłoby zupełnym zaprzeczeniem tego, co Emery zaplanował sobie podczas całej tej konfrontacji. Wyprostował się, układając dłoń na własnym biodrze i spokojnie obserwując, jak chłopak znika za rogiem, śledząc kogoś, kogo już tym razem wampir nie mógł złowić wzrokiem. Wzruszył nieznacznie ramionami, już raczej wyłącznie dla samego siebie, cofając się niespiesznie w półmrok zalewający alejkę.
- To było dziwne… - stwierdził mrukliwym szeptem do pustek pobliskich uliczek, zupełnie nieświadom czujności, na jaką zdobywał się w tym momencie Flint. Równie dobrze mógłby wyhodować sobie teraz oczy z tyłu głowy, a i tak na nic by mu się to nie zdało, zwłaszcza że wciąż mógłby wyłowić z wszechogarniającej ciszy niegłośny tembr jego głosu:

Przedwieczorny zmrok
Sekret ciszy unosi
Wokół nas, wokół nas, wokół nas

Stuknięcia obcasów na nierównej kostce zdradziły jego kroki nie bardziej, niż przyjemny śpiew.

Korzystam z przewagi głos jak marzenie.

Artystą nie byłem, choć chciałem - nie zliczę wierszy wyrzuconych i spalonych zaklęciem, tak samo jak wierszy wysłanych do bliskich i przyjaciół, które rzadko kiedy były przez nich interpretowane zgodnie z moją intencją. Nie zliczę choćby dlatego, że w związku ze spaleniem lub wysyłką nie pozostał mi po nich nawet ślad, więc możliwe, iż byłem w ich pisaniu nie tylko beznadziejny, ale też beznadziejnie monotematyczny. Ach, ciężkie jest życie poety-amatora!
- Nasze serca z pewnością nie biją jednym rytmem - rzuciłem, wierząc że wampirom ten organ w ogóle nie bije, ale nie wiedziałem czy tak samo zinterpretuje tę aluzję. Może uzna, że to po prostu poetyckie odrzucenie. To by był jakiś postęp patrząc na fakt, ile czasu już piszę poezję i dalej nikt jej nie rozumie.
Nasłuchiwałem, zachowując czujność, aby wiedzieć, czy ten krwiopijca mnie śledził, czy też ucieszył się, iż się mnie pozbył, a ja w tłumie ludzi będę mógł porzucić ostrożność i pobyć poza mentalną służbą. I już, już myślałem, że ten podejrzany wampir, którego chyba jednak mogłem na razie wykluczyć jako ewentualnego podejrzanego, nie skierował się jednak za mną, kiedy nagle usłyszałem jego śpiew, a po nim stukot jego butów. Wiedziałem jednak, że skoro już się wjebałem w coś takiego to nie powinienem okazywać strachu. Dlatego (nie bez cienia wątpliwości) odwróciłem się w stronę źródła dźwięku, próbując złapać wzrokiem poznaną dzisiaj dość dobrze sylwetkę (jeśli oczywiście się nie ukrywał), po czym rzuciłem: - Ładny głos.
Po wąpierzu spodziewałbym się rzeczywiście mniej przyjemnego tonu, ale cóż. Zawsze sobie wyobrażałem, że tacy krwiopijcy muszą dużo syczeć i mruczeć do swoich ofiar, jeśli je jakoś hipnotyzują. Miałem nadzieję, że to prawda, bo co się nie stanie, wolałbym wrócić dziś do domu. Cało, nawet jeśli niepotrzebnie zmarnowałem czas na takiego legalnie działającego nudziarza. - Ja tylko gram na pianinie - dorzuciłem, jakby chciał mnie wciągnąć w jakiś duet. Nie zamierzałem publicznie śpiewać, jeszcze ktoś mnie przyłapie i podjebie do Czarownicy, iż byłem najebany.

Pozwolił, aby komentarz Otto porwał nocny, milczący wiatr obijający się o ściany kamienic. Miał rację, ale nie było potrzeby podkreślanie tego, skoro same jego słowa były dostatecznie dwuznaczne. Ich serca biły w różnych rytmach na zbyt wiele sposobów, a fizyczne uderzenia były jedynie pierwszym przykładem z brzegu. W sumie to nawet szkoda, że nie przyjdzie im tego analizować. Może wówczas Flint zdołałby dowiedzieć się czegoś o świecie i nawet zdziwić się, że wampiry również miały puls? To pewnie pomogłoby mu w śledzeniu właściwych osobników i wykluczyło konieczność łażenia po nocach za przypadkowymi podejrzanymi.
Spacerując powoli po nierównej drodze, nawet nie starał się spieszyć. Szedł na tyle wolno, aby śledzący go czarodziej zdołał już z piętnaście razy zniknąć za rogiem i tak naprawdę ogromnie go zaskoczył tym, że napotkali wreszcie swoje spojrzenia na pierwszej prostej, z jakiej nie dało się czmychnąć w przylegającą uliczkę pomiędzy śmietniki i sklep ze skurczonymi ludzkimi główkami. Nie prosił go o ocenę swojego niefrasobliwego popisu, dlatego prychnął cicho z rozbawieniem, kiedy znalazł się już dość blisko, aby zacząć go wymijać.
- Dziękuję - odezwał się, bo chociaż ten komplement wymusiło zdziwienie to i tak wypadało go docenić. Chwilę później nawet zaśmiał się śpiewnie, gdy okazało się nawet, że mają wspólne zainteresowania. O ironio.
- Jesteś pewien, że nie biją w jednym rytmie? - Zapytał, unosząc zaczepnie jedną brew. - Gram koncerty fortepianowe.
Nie patrzył, czy zdołał zaskoczyć go tą informacją, bo ruszał już dalej, spokojnym i miarowym krokiem wystukując nowy rytm na kostce brukowej.
- Co najbardziej lubisz grać? - Trudno powiedzieć, dlaczego go o to pytał, ale jeszcze trudniej zgadnąć, jaką spodziewał się uzyskać odpowiedź. Bardzo możliwe, że zagadywał go wyłącznie z czystej kurtuazji, a może z uwagi na niepoprawną ciekawość? Muzyk muzyka zrozumie… prawda? - Czy może wcale nie lubisz dotykać klawiszy? Zbyt wielu znałem tych, którym rodzina robiła krzywdę, zmuszając ich do nauki.
Ba, wiele lat temu nawet sam takich uczył…

Nie byłem tchórzem - gdybym nie umiał pokonać swego strachu, nie zostałbym najpierw magimilicjantem, a następnie aurorem. A nawet jeśli bym był, a na siłę chciał zostać to zapewne wzięliby mnie co najwyżej do magipał, bym wypisywał mandaty czy uczestniczył w patrolach i na tym by się skończyło.
Choć moja Mutti pewnie byłaby zadowolona. Mogłaby poczekać, aż pokona mnie frustracja, by mnie namówić na pójście na staż do Ministerstwa Magii na jakieś lepsze stanowisko.
Wiem, że pragnęła zmiany mego zawodu z troski, ale chęć podążania za marzeniami jednak robiła swoje.
Dlatego nie uciekałem ani się nie teleportowałem, zamiast tego idąc normalnym, spacerowym krokiem. Choć przyznaję, trochę mi się w duchu niewesoło zrobiło na widok krwiopijcy, bo jak na złość w okolicy było mało ludzi, ale robiłem wszystko, by tego nie okazać.
On jednak najwyraźniej dogonił mnie tylko po to, by mnie wyminąć. No cóż, gdyby do mnie dalej nie mówił pewnie bym się zwinął uznając, że postanowił mnie olać. Nawiązywanie jednak do moich słów temu zaprzeczało.
- Ja tylko dla siebie - rzuciłem. Niech mi nie daje żadnych takich insynuacji. Nie chciałem mieć nic wspólnego z wampirami. Z wilkołakami też nie. Jak już to z wilami, a właściwie jedną półwilą...
Powinienem wreszcie wyrosnąć z tej młodzieńczej miłości. Kiedyś się o niej zamyślę i taki wampir jak ten idący przede mną skorzysta z okazji i wyssie moją krew, a ja będę miał szczęście, jeśli wyjdę z tego bez większego szwanku.
Ruszyłem za nim, może i głupio, ale zaznaczam, iż krokiem wolniejszym niż on. Chciałem w razie czego zachować większy dystans, choć jak na razie nie wyglądało, by nieznajomy miał coś mi zrobić. No i zakładałem, że po tym śledzeniu i tak niedługo się rozejdziemy. W końcu nikt z nas już chyba nie miał większego celu w utrzymywaniu na siłę tej rozmowy? Tak zakładałem przynajmniej. Nie wiem jak tamten.
- Austriackie klasyki. Wiesz, na przykład utwory Wolfganga Amadeusa Mozarta - podaję przykład. Zakładam, że zna. Jak nie to nie tylko nie gra na fortepianie, ale też jest przygłupem, który mając przed sobą wieczność niczego się nie uczy.
Choć może po jakimś czasie zdobywanie nowych umiejętności zaczyna być nudne i zwyczajnie niepotrzebne. Nie wiem, zawsze mnie najbardziej interesowało życie zwykłych ludzi w kryminalnych historiach. I plotki w wyższych sferach.
- Lubię, ale bez publiczności - wystarczyło, że robiłem z siebie ekshibicjonistę wierszami. Ale bliskim albo dobrym znajomym potrafiłem coś zagrać. - A ty? - odbiłem piłeczkę.

Pozwalał mu podążać tu za sobą, co niejako mogłoby być uznane za pewną oznakę zaufania. Gdy dana osoba była w posiadaniu przytępionych, ludzkich zmysłów, może rzeczywiście mogłoby tak być. Emery bazował w tym momencie wyłącznie na własnym słuchu. Oceniał bliskość osoby Otto na podstawie głośności jego stąpnięć i z pełną swobodą majstrował przy własnym rękawie, gdy podwijał mankiety, odsłaniając fragmenty bladych przedramion przecinanych fioletem żył. Ciszę uzupełniła wreszcie jego odpowiedź. Mozart był wyborem oczywistym, chociaż Emery nie powiedziałby, że oklepanym. Jego kompozycje mile pieściły słuch każdego, kto chociaż odrobinę znał się na muzyce.
- Szkoda, możliwość dzielenia się pięknem muzyki jest błogosławieństwem, z którego dobrze jest należycie korzystać. - Odpowiedział, chociaż nikt go przecież o zdanie nie pytał. Najwyraźniej prowadzenie dalej tej rozmowy w pewnym momencie zaczęło sprawiać mu przyjemność, skoro jeszcze tutaj tkwił, miast dać się wyprzedzić i zniknąć w półmroku.
- Nie mam szczególnych preferencji. W zasadzie gdy tak o tym myślę, pierwsi przychodzą mi na myśl Debussy i jego rywal Maurice Ravel. Jego Gaspard de la nuit swego czasu uprzyjemniało mi bezsenne noce. - Odpowiadając na to pytanie, popisał się przy okazji swoim rodzimym, francuskim akcentem, chociaż zdawał się nie zwracać na to większej uwagi. Maszerując absurdalnie długą i prostą autostradą kocich łbów, wreszcie zatrzymał się przy niewielkiej odnodze, nieomal niewidocznej z głównej części uliczki. Wąskie i kręte przejście nie pozostawiało wątpliwości co do swojego istnienia - było skrótem prowadzącym w zupełnie inną część Nokturnu, z jakiego Emery zamierzał skorzystać.
- Dziękuję za rozmowę, to mój zakręt. - Oznajmił, złożywszy dłoń na piersi i lekko pochyliwszy kark w ramach pożegnania, jakie - poprawne i kulturalne - wcześniej im się nie zdarzyło. Nie czekał na jego odpowiedź. Szczupła sylwetka wampira zniknęła w ciemnościach kilka sekund po tym, jak minął ostatnią, świecącą jasnym światłem, latarnię uliczną.

|zt

Nie skomentowałem jego opinii. Ja osobiście wolałem chwalić się swoimi innymi umiejętnościami. Jednakże każdy miał do tego inne podejście. Gdyby tak nie było, gdyby ludzie i nieludzie też myśleli podobnie, prawdopodobnie nie dałoby się popełniać przestępstw bez kary. Co z jednej strony byłoby dobre, z drugiej nie chciałem się nawet zastanawiać, jako kto skończyłbym w takim świecie. Pewnie jako urzędnik.
- Też lubię - odpowiedziałem krótko. I tak nie wiedziałem co dodać do tego tematu. Może zapodać kogoś, kim gardziłem? Znalazłoby się paru artystów, których grę mógłbym skomentować. Mogłem również napomknąć, że najczęściej w domu słuchałem austriackich muzyków, ale to już by było trochę zbytnim otwieraniem się, pokazywaniem dzieciństwa.
Z musu wymyślenia tematu uratował mnie zakręt i pożegnanie ze strony wampira. Skinąłem mu głową, zanim jednak coś powiedziałem, skręcił w swoją stronę. Wzruszyłem na to ramionami. Tym lepiej dla mnie. Stąd bez problemu teleportowałem się do miejsca podłączonego do sieci Fiuu, a następnie wróciłem do domu.
Przynajmniej w ramach dbania o formę fizyczną nie musiałem już iść na spacer.

Koniec