KP Ian Ard

Karta postaci

Imię i nazwisko: Ian. Nie zna swojego prawdziwego nazwiska, obecne - Ard - jest skradzione trupowi
Data urodzenia: Grudzień 1939, dokładna data nieznana. W dokumentach 19.12.39
Znak zodiaku: Strzelec
Imiona i nazwiska rodziców: Nieznane
Krew: Pół-olbrzym
Status majątkowy: Goblińska sknera
Miejsce zamieszkania: Londyn, Ulica Śmiertelnego Nokturnu
Wykształcenie: Brak konkretnej edukacji, czarowania uczył się samodzielnie i z pomocą znajomych
Miejsce pracy/wyuczony zawód: Tatuator w Third Eye Tattoos, można go również spróbować nająć do różnego rodzaju zadań wymagających wyjątkowej siły, wzrostu bądź wytrzymałości. Zdarza mu się walczyć za pieniądze, jeśli jest pewien, że druga strona działa z własnej woli. Przed odsiadką był najemnikiem do ściągania haraczów, prywatnych porachunków i brudnej roboty, teraz już się tym nie para, ale w pewnych kręgach wciąż jest z tego znany.

Cechy wyglądu

Wzrost: 300 cm
Waga: 220 kg
Kolor włosów: Ciemny blond
Kolor oczu: Szare
Budowa ciała i postura: Dobrze zbudowany, umięśniony, ogromny. Wyjątkowo duże dłonie i szerokie barki, mocno zarysowane, wyrzeźbione łydki. Mocna szczęka schowana pod bujnym zarostem. Z przyzwyczajenia chodzi prosto i sprężystym krokiem, ale automatycznie się garbi i pochyla, kiedy z kimś rozmawia.
Znaki szczególne: Wzrost, rozmiary kończyn, tatuaże pokrywające całe ciało, piercing, bardzo wyraźny szkocki akcent - przy jego niedbałej mowie ludziom zdarza się miewać problem z jego zrozumieniem.
Preferowany ubiór: Cokolwiek, w co się zmieści - zwykle podkoszulki i T-shirty, luźne spodnie. Nie przykłada wagi do wyglądu w kontekście odzieży.

Umagicznienie

Specyfikacja różdżki: Cedr, pióro gromoptaka, 17 cali, bardzo giętka
Bogin: Ściana. Blada, w kolorze magnolii, pokryta plamami wilgoci, z obdartym tynkiem w trzech miejscach i zaciekiem, układającym się w kształt niezidentyfikowanego ptaka. Prawie czuje jej chłód i zapach stęchlizny. Na samą myśl, że mógłby znów spojrzeć na tę ścianę, gardło zaciska mu się w supeł.
Amortencja: Zapach rześkiego powietrza, świeżego tuszu do tatuażu, świeżo skoszonej trawy i żywicy.
Widok z Ain Eingarp: To, czego nigdy nie miał i nie będzie miał. On, wzrostu przeciętnego człowieka, w szacie czarodziejskiej, jako uczeń Hogwartu. Nigdy nie miał okazji spojrzeć w zwierciadło – i dobrze, bo by nie uwierzył, że stać go jedynie na marzenie o najzwyklejszej normalności.
Zwierzę totemiczne: Tygrys
Archetyp: Twardziel
Poziom spaczenia: II
Reputacja: -II

Przeszłość i przyszłość

Podsumowanie posiadanej wiedzy i umiejętności: Ian nie uczył się w żadnej szkole czarodziejstwa, a ludzi, pod okiem których dorastał, nie interesowało rozwijanie jego zdolności magicznych. Skupiali się za to mocno na atutach, jakie dawało mu jego pochodzenie – na sile i wytrzymałości. Po tym co przeszedł za dziecięcych i młodzieńczych lat, wypracował sobie wyjątkowo wysoki próg bólu, co pomaga mu ustać na nogach nawet przy krytycznych ranach. Jego ciało jest przystosowane do odpierania ataków, tak fizycznych jak i magicznych. Nie jest wyspecjalizowany w magii, ale odznacza się dużą na nią odpornością. Ciało z genami olbrzyma, całe życie trenowane do upadłego, daje mu wyjątkową, śmiercionośną siłę.
Jedyną dziedziną czarowania jaką zgłębiał już w latach młodości jest malarstwo – w jego przypadku na skórze, zamiast płótna. W swojej niedoli miał kompana, który zaraził go pasją do tej dziedziny sztuki i użyczał różdżki, ucząc, jak przekształcać surowe i martwe obrazy w ruchome, żywe dzieło.
Pierwszą różdżkę zdobył dopiero w wieku dwudziestu dwóch lat i była to różdżka kradziona – zanim kupił swoją własną, przez jego dłonie przewinęło się jeszcze kilka innych. Próbował uczyć się magii na własną rękę, ale nie miał do tego głowy – łatwiej było mu korzystać z tego co już znał i na czym mógł polegać. Z czasem został zmuszony do zgłębienia zaklęć ofensywnych i obronnych – jego niesława rosła i geny olbrzyma przestawały wystarczać, przeprosił się więc z magią na tyle, na ile mógł z pomocą nowych kompanów, którzy w tej dziedzinie byli obeznani znacznie lepiej. Obecnie jego umiejętności wymagają odświeżenia po piętnastoletniej odsiadce w Azkabanie.
Nie interesują go rzeczy nader skomplikowane, dlatego nie próbuje uczyć się zawiłych receptur na eliksiry, czy zaklęć wymagających większej precyzji niż cel lub obrona.
Ma rękę do zwierząt zarówno tych zwykłych, jak i magicznych, jednak nigdy nie miał okazji spróbować magicznego oswajania i nigdy go do tego nie ciągnęło.

Koncepcja gracza:

Rozwiń

Ian jest owocem romansu, który nie powinien się nigdy wydarzyć. Romansu nieakceptowanego wśród czarodziejów, wykraczającego poza granice rasowe, nienaturalnego. Nikt nie dziwił się, kiedy drobna kobieta, wydając na świat tak ogromne dziecko, skonała, nim zdążyła je ujrzeć. Może cięcie było zbyt duże, może to pół-olbrzym wyssał z niej wszelkie siły potrzebne do regeneracji. Powód był nieważny. Brat stracił tego dnia swoją najdroższą siostrę przez wynaturzenie, które nie miało prawa bytu. Ale zamordowanie tego indywiduum byłoby ignorancją. Nieludzie warci byli dużo, gdy wiedziało się, gdzie szukać. A on wiedział.
Ian nie został wychowany, lecz wytresowany. Pierwszym jego wspomnieniem jest ta przeklęta, poobdzierana ściana. Patrzył na nią codziennie, zamknięty i bezradny. Był silniejszy niż ktokolwiek, ale przez ścianę nie mógł się przebić, a wobec zaklęć ograniczających swobodę był całkiem bezsilny. Powiedziano mu, że rodzice go nie chcieli, że zabił swoją matkę, że jego ojciec pewnie wziął ją siłą. On też by tak skończył, poszedłby w ślady nierozumnego ojca, ale dzięki nim jego życie ma sens. Dzięki nim może wykorzystać swoją obrzydliwą naturę, może być atrakcją i dochodową inwestycją. Dzięki nim mógł zwiedzić świat – nielegalne walki okazały się całkiem dobrze postępującym i cieszącym się zainteresowaniem biznesem międzynarodowym.
Ten, który go tresował, wyprowadzał z pokoju i odprowadzał z powrotem, ten, który wpychał go na arenę i transportował do innych krajów, był mu najbliższą figurą ojca. Nie znał świata poza tymi żółtawymi, cuchnącymi ścianami. Gdy wyjeżdżali, zmieniał się tylko ich kolor i zapach. Pokój, arena, pokój. Były też ćwiczenia – cieszył się, kiedy były na dworze. Lądował w błocie i w kałużach – kochał uczucie miękkiego podłoża zamiast betonu. Dorastał z pokorą, przeoczył moment, w którym mógłby się postawić, w którym mógłby ich pokonać. Tresura zakończyła się sukcesem – nie chciał gryźć ręki, która go karmi, a karmiła obficie, bo musiał mieć siły do walki. Poza tym miał przyjaciela. Cal też trafił do nich dawno temu jako dziecko – tak mówił. Ale on nie mieszkał w ciasnym pokoju, on podróżował i rozmawiał swobodnie z szefem. Ale przy tym opowiadał Ianowi o swoich podróżach, o różnicach kulturowych, pokazywał nowe tatuaże zrobione w obcych krajach, pozwolił Ianowi uczyć się na jego własnej skórze, gdy ten już podrósł i dawał radę trzymać nieruchomo igłę. Cal pojawiał się rzadko, ale kiedy już to robił, zawsze znajdował czas dla Iana. Ostatni raz widział go, gdy miał dziewiętnaście lat. Może to przez brak przyjaciela zaczynał być zgorzkniały, a może to przez usłyszane opowieści wyobrażał sobie, że mógłby żyć inaczej. Głupie myśli.
Na terenie posiadłości było kilka domów – słyszał, że mieszka tam więcej dzieciaków podobnych do niego. Poznał jedną z dziewczyn przypadkiem – tak mu się wydawało. Nie wiedział, że ludzie szybko się nudzą, a jego pokaźne ciosy i niewzruszenie na arenie przestawały wywoływać pożądane reakcje. Ludzie potrzebowali dramatycznej historii. Co mogło być lepsze niż dorastający gigant i piękna dziewczyna, która okazuje mu troskę? Gdy Ian dorósł, czasem pozwalano wychodzić mu na zewnątrz. To wtedy ją poznał. Zdziwił się, bo była normalną dziewczyną, tymczasem on spodziewał się co najmniej drugiego giganta. Spotkali się kilka razy w sekrecie. Aż w końcu nadszedł dzień, w którym zrozumiał, że jego nowa towarzyszka niedoli wcale nie jest prostym człowiekiem. Gdy spotkali się na arenie, widział tylko ogromne, agresywne zwierzę i dziwił się, dlaczego tym razem nie jest to człowiek. On nie wiedział kogo ma przed sobą. Widownia wiedziała i bawiła się wybornie.
Coś w nim pękło tamtego dnia. Pokora zatrzęsła się w trwodze i schowała do ciemnej dziupli. Byli tylko we dwoje, gdy dowiedział się, z kim walczył tego dnia. On i jego „ojciec”. Byli tylko we dwoje, gdy pierwszy raz poczuł, jak krew prawdziwie uderza do głowy i przysłania widok czerwoną mgiełką. Nie planował tego, to się po prostu stało. A gdy już było po wszystkim, zrozumiał, że dziś nie ma kto odprowadzić go do magnoliowych ścian. Zabrał mu różdżkę, pieniądze i nazwisko. Sądził, że w Londynie odnajdzie swoją wolność, nowe życie, przestrzeń.
Nie był przystosowany do życia. Nie umiał nic poza biciem się i zabijaniem, nie miał pieniędzy ani znajomości. Ale na Nokturnie bicie i zabijanie były w cenie, szczególnie, gdy sam wygląd najemnika stanowił gwarancję skuteczności. Zarabiał na tym, co robił najlepiej. Udało mu się kupić skromne, stare mieszkanie, dorabiał, tatuując ludzi w swoich czterech kątach. Świat czarodziejski szybko zaczął huczeć o pół-olbrzymie, który pojawił się znikąd pewnego dnia, zaś cały półświatek wiedział, do czego ten pół-olbrzym jest zdolny. Przez dwa lata z powodzeniem zarabiał na nieustających zleceniach, przez kolejne trzy ukrywał się przed władzami i współpracował jedynie z zaufanymi kontaktami. Ale jego metody i wygląd nie mogły zbyt długo nie stanowić problemu.
Miał 27 lat, kiedy go pojmano. Podczas tych pięciu lat, Ian zabił dwa razy. Ludzi, którzy w pełni na to zasługiwali i o których nikt nie mógł się złościć. Tych śmierci nie można mu było udowodnić, zdarzyły się dawno i nic nie wskazywało jasno na niego. Reszta to były rozboje, nachodzenie, uszkodzenia ciała. Nie mieli na niego dużo, ale był pół-olbrzymem, jeden przypadek, w którym złapano go na gorącym uczynku, wystarczył, by pragnęli mu dać najwyższą karę. Oni też sądzili, że nie miał prawa istnieć. Ale kara śmierci była poza ich możliwościami, musieli się nagimnastykować, by uzasadnić te piętnaście lat. Uzasadnili.
Na wolności spędził zaledwie 5 lat całego swojego życia, z których przez dwa musiał się ukrywać. Ma 42 lata i jedyne, o czym marzy, to swobodny dostęp do świeżego powietrza, gdy tylko będzie tego potrzebował. Nie ma nic poza talentem malarskim i precyzyjnym posługiwaniem się igłą. Minęło piętnaście lat, ale ludzie pamiętają. Olbrzym-najemnik skazany za rozboje pozostaje w pamięci. Wraca na swoje stare mieszkanie – tylko tego nie mogli mu odebrać. Tym razem próbuje działać legalnie. Obdarto go z własnego życia już w dniu narodzin. Jest prostym człowiekiem, chce je w końcu odzyskać. Tylko tyle.

Streszczenie:
Ian zostaje sprzedany jako niemowlę organizacji prowadzącej działalność w sferze nielegalnych czarodziejskich walk. Wychowuje się w Aberdeen, w Szkocji, odizolowany od świata, tresowany na posłuszną broń. Oprócz zwierzchników i właścicieli spotyka przelotnie tylko ludzi powiązanych z biznesem. W ciągu dwudziestodwuletniego życia rozmawia swobodnie tylko z dwoma osobami – jedna z nich to trzydziestoletni mężczyzna, który uczy go sztuki tatuażu i opowiada o świecie zewnętrznym. Druga, to poznana na terenie posiadłości dziewczyna, która może przybrać postać niedźwiedzia. Ich znajomość kończy się na arenie, gdzie Ian poważnie rani jej zwierzęce ciało, nieświadom z kim ma do czynienia. Dowiedziawszy się kogo skrzywdził, wpada w szał i w furii zabija swojego właściciela, przyjmuje jego nazwisko, ograbia z różdżki i wszystkiego co ma przy sobie, a potem podróżuje do Londynu. Zamieszkuje na Nokturnie. Niezdolny do gładkiego przystosowania się, wykorzystuje to, co umie i zostaje najemnikiem. Szybko staje się znany w półświatku i poza nim – to ściąga na niego zbyt dużą uwagę. Już po trzech latach swojej działalności musi zacząć się ukrywać, uciekać i działać dyskretnie. Udaje mu się to przez kolejne dwa lata, aż któregoś razu trafia na ustawkę i zostaje pojmany. Czarodzieje nie są w stanie udowodnić mu większości ze stawianych przewinień, jednak ich determinacja sprawia, że Ian zostaje skazany na piętnaście lat. Odsiedział je w pełni i miesiąc temu wyszedł na wolność. Pragnie już tylko względnego spokoju – choć ciągnie go do adrenaliny i ruchu, ogranicza się do treningów, biegania i kontrolowanych walk. Jest zdeterminowany trzymać się z dala od nielegalnej działalności, choć wie, że jego sława go wyprzedza. Tym razem chce spróbować inaczej. Ma dość życia w zamknięciu. A poza tym... Ma miękkie serce i czuje się na to wszystko stanowczo zbyt stary.

Witaj na Magicznej Kołysance!

Twoja karta została właśnie zaakceptowana. Dobra robota! Możesz odetchnąć, zacząć tworzyć inne tematy techniczne i rozpoczynać pierwsze sesje. Poniżej wrzucam ci listę przydatnych linków oraz przydzielone twojej postaci startowe fasolki. Przypominam również, że gdybyś miała jakiś problem, możesz zawsze napisać do mnie na PW! Zgłoś się koniecznie tutaj, byś została dodana do naszego spisu absolwentów.

Linki, które mogą okazać się przydatne:

- podstawy mechaniki gry
- umiejętności
- przewagi i zawady
- mechanika fasolek
- wzór sowiej poczty
- wzór karty rozwoju
- szkoły magiczne na świecie

Proponowane relacje:

@Regis W. Talbott (pracuje w Białej Wywernie, w której często bywają „nie-ludzie”)
@Udo Shacklebolt (ten sam archetyp, pracuje na Nokturnie)
@Severus Snape i @Jerome Jenkins (pracują na Nokturnie)
@Gianna Arcoraci (mają dość podobne „ukryte ciepło”, mogliby się dogadać)

Na podstawie posiadanego wieku przydzielam ci 60 fasolek oraz trzy umiejętności na poziomie średnim i dwie na niskim. Oprócz tego masz możliwość dobrania sobie umiejętności startowej na poziomie niskim, która nie zabierze ci żadnego ze slotów. Miłej gry!