Wyspa Rathlin

Wyspa Rathlin

Niewielka wyspa położona przy wybrzeżu Północnej Irlandii, zamieszkuje ją zaledwie stu pięćdziesięciu mieszkańców, a pomiędzy drzewami w głębi wyspy znajduje się czarodziejski luksusowy pensjonat wypoczynkowy prowadzony przez jedną, trzyosobową rodzinę. Do pensjonatu przylega ich dom. Sama wyspa jest dość niewielka - ze wschodu na zachód mierzy sześć kilometrów, z północy na południe jedynie cztery kilometry. Mieszczą się na niej trzy latarnie morskie, oraz ruiny zamku na południowym wybrzeżu nad klifami. Lokalna ludność nazywa ją czasem zaczarowaną wyspą ze względu na krążącą legendę.

25 lipca 1981, godzina 21:30
sześć godzin do świtu

Dzisiejszy dzień był nieco inny niż pozostałe. Daleko mu było do wystawnych kolacji w akompaniamencie muzyków, do jakich powoli zaczynaliście się przyzwyczajać. Jeszcze przy śniadaniu właścicielka przybytku zapowiedziała Wam, że wraz z rodziną będzie musiała wyjechać, wrócą nad ranem, a wtedy wszystko wróci na swoje tory. Oznaczało to więc czas wolny – albo czas stracony, w zależności od Waszego spojrzenia.
Jeśli ktoś miałby się nudzić, z pomocą przyszedł mu Aspen Hatch – altowiolista zespołu, który namówił Was na mały, przyjemny wieczór przy grach, które on obiecał skombinować. Minęło już jednak dobre pół godziny od umówionego czasu, słońce już prawie całkiem zaszło za horyzontem, a jego nigdzie nie było. Zebrał Was wszystkich w jednym pomieszczeniu, a potem wystawił? A może jednak mu się coś stało? Może potrzebował pomocy z przyniesieniem tych wszystkich gier?

Znajdujecie się w jadalni. Ogromne drzwi wejściowe otwarte są na oścież, prowadząc do kilku mniejszych stolików przy których usiądzie maksymalnie sześć osób. Pomieszczenie, mimo wszystko, jest dość jasne – po obu stronach znajdują się niezapłonione okna wychodzące na oba tarasy, a pomiędzy nimi znajdują się zamknięte drzwi tarasowe. W kącie po lewej stronie ustawiony jest czarny fortepian, a także trzy usunięte w kąt pulpity, w tym jeden niższy, z których korzystali muzycy, kiedy koncertowali. W kącie po prawej stronie umiejscowione są dwa wygodne fotele, wyglądem przypominające meble sprowadzone prosto z Wersalu (czy tak było? Kto wie?), z których malował się piękny widok na taras i dalej – na otaczający posiadłość las. Natomiast po lewej stronie jadalni widać było mniejsze drzwi, najprawdopodobniej prowadzące do kuchni, bo właśnie stamtąd najczęściej gospodyni serwowała posiłki dla gości.

---

1. Poziom trudności eventu oscyluje w pomiędzy łatwym a trudnym. Nie przewiduję nagłych zgonów, chyba że ktoś podejmie faktycznie tragiczną decyzję, bądź z własnej woli wepchnie się w niebezpieczeństwo.
2. Dokoła Was jest mnóstwo informacji. Można znaleźć przedmioty, składniki, eliksiry, notatki czy książki. Niektóre z nich można również przeczytać. Pamiętajcie o tym na drodze swojej przygody.
3. W trakcie fabuły można zdobyć wiele przedmiotów do swojego ekwipunku. Ale pamiętajcie, że zabranie rzeczy do kogoś należącej, lub znajdującej się w czyimś domostwie jest kradzieżą, tak jak dostanie się do zamkniętego domu czy pomieszczenia jest włamaniem – do Was należy decyzja, czy Wasza moralność na nie Wam pozwala. I jak bardzo jesteście w stanie przekroczyć własną granicę w obliczu niebezpieczeństwa. Wasze decyzje mogą mieć wypływ na podniesienie lub obniżenie poziomu spaczenia po zakończeniu eventu.
4. Nie jesteście sami. Pamiętajcie o tym, poszukując i eksplorując. Wskazówki czasem leżą na podłodze, czasem kryją się w szufladzie. Wystarczy tylko je dostrzec.
5. Kiedy czujecie, że znajdujecie się w kropce bądź sytuacji bez wyjścia, lub brakuje Wam jakiejś informacji, możecie poprosić Mistrza Gry o podanie wskazówki – jednak nie częściej niż raz na 3 kolejki. Ale rozważcie swoje prośby dobrze. Za każdą pomoc trzeba będzie zapłacić, w ten czy inny sposób, teraz bądź później.
6. Każdy z Was otrzymał ode mnie informacje startowe. Możecie się nimi dzielić bez przeszkód, jednak zachowując realia postaciowe i założone relacje. Stan Waszej wiedzy startowej jest różny, podobnie jak Wasze umiejętności, co oznacza, że możecie w przyszłości potrzebować siebie nawzajem. Nie znaczy to jednak, że przez cały czas musicie trzymać się razem. Decyzja należy do Was.
7. Waszym zadaniem jest dotrwanie do świtu. Od Was zależy, czy zrobicie to, siedząc w miejscu, czy biegając bez celu, czy próbując czegoś się dowiedzieć. Wasze decyzje mogą w przyszłości wpłynąć na fabułę.
8. Po napisaniu pierwszego posta nie ma możliwości aktualizowania swojej karty rozwoju, aż do chwili zakończenia eventu.
9. Wraz z pierwszym postem wypisujecie pod spodem ekwipunek, jakim dysponujecie.
10. Kolejność odpisów przy pierwszym poście jest dowolna – kto pierwszy ten lepszy. Przy następnych będzie dokładnie taka sama, jak przy pierwszym poście.
11. Utrzymujemy założenie, że maksymalny czas na odpis zamyka się w 72h (czyli trzech dniach). W przypadku wypadku losowego, który może wydłużyć ten czas, należy niezwłocznie powiadomić Mistrza Gry. W przeciwnym razie kolejka ruszy dalej i to Mistrz Gry opisuje ewentualne konsekwencje, aby zachować ciągłość. W przypadku nagminnych opóźnień Mistrz Gry ma prawo usunąć gracza z rozgrywki i w jego woli pozostają dalsze losy postaci.
12. W razie wszelkich pytań i niejasności – zapraszam do siebie, postaram się na nie odpowiedzieć.
13. I cóż mogę powiedzieć więcej. Miłej zabawy – i niech los zawsze Wam sprzyja.

Poniżej znajdują się mapki z rozkładem pomieszczeń, do których na chwilę obecną macie dostęp i które mogą być Wam znane. Mapki mogą być poszerzane z czasem.

parter

1

2

@Ozzy Burke
@Eridanus Black
@Luigi Romeo
@Aeneas Avery
@Rhys Yaxley
@Abel Attaway
@Alistaire Mulciber
@Emery Reeves

Śniadaniowe obwieszczenie właścicielki przybytku, w którym zmuszony był ostatnimi czasy usychać, zrobiło mu nadzieję na nieco przyjemniejszy rozwój dnia. Do tej pory, żadne z jego oczekiwań co do tego wyjazdu nie zostało spełnione. Może jedzenie było akceptowalnie smaczne, lecz na tym kończyły się komplementy, jakie mógł wystosować wobec ich pobytu w pensjonacie. Ten mijał zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażał. Wreszcie, gdy los miał mu oszczędzić kolejnej nużącej kolacji w wyborowym towarzystwie, ktoś znów musiał pokrzyżować mu plany. Z każdym kolejnym dniem darzył Hatcha coraz większą niechęcią. Bez wyrzutów sumienia, spóźnił się o kilka minut, które spędził na łykaniu gorzkiego eliksiru na chorobę rodową i wyczekiwaniu, aż maść na skórze przestanie się lepić [leczenie choroby rodowej].
Nie miał najmniejszej ochoty na marnowanie swojego wieczoru na gry z rozentuzjazmowanym altowiolistą, lecz wykruszenie się z grupy niewątpliwie zostałoby powzięte za nieuprzejmość. Tak więc, chociaż pod adresem Aspena mógłby rzucić wiele nieuprzejmych rzeczy, znalazł się wraz z resztą grona przy jadalnianym stole, udając zainteresowanie szumiącą wokół rozmową.
Bezwiednie zerknął na kamień księżycowy, który uwiesił na szyi Emery’ego zaraz po przyjeździe na miejsce*. Na łańcuszku z białego złota, ładnie mienił się w ciepłym świetle żyrandolu. Wciąż nie był pewien, czy tak prezentował się najlepiej.
Przeniósł spojrzenie na zegarek, po raz setny już odkąd zagościł w jadalni. Ile minut musiało upłynąć, by mógł uznać wieczór za zakończony i udać się na zasłużony spoczynek? Pomysły Hatcha kosztowały go już wystarczająco dużo czasu. Nie, żeby ta przeklęta wyspa obfitowała w lepsze atrakcje.

---

ekwipunek: różdżka, 1 fiolka Eliksiru Zamieć, Czarozdek, Przeklęte pióro gromoptaka, Wstęga górskiej nadziei, naszyjnik z perłą i czerwonym heliotropem, zegarek, kieszonkowe lusterko, 1 pusta fiolka, kamień księżycowy*
*utracony przedmiot: kamień księżycowy (przekazany Emery’emu)
leczenie choroby rodowej: lipiec, tydzień czwarty

Wyjazd związany z pracą był stosunkowo nowym elementem reevesowej codzienności. Rzadko zdarzało się tak, aby rzeczywiście ktoś potrzebował, aby akompaniował na fortepianie w miejscu oddalonym od jego miejsca zamieszkania bardziej, niż za przysłowiowym rogiem. O wiele mocniej rozpoznawalny ze swoich obrazów, przywykł raczej do wystawiania swoich dzieł w lokalnych galeriach i to ostatecznie skłoniło go do zapakowania walizki i wyjazdu na Rathlin. Nowe otoczenie i nowe możliwości, nawet jeżeli wysepka w rzeczywistości była maleńkim skupiskiem trzech rodzin na krzyż. Poza tym, zmiana otoczenia niekiedy bywała zbawienna dla kapryśnej weny. Czy spodziewał się, że zamiast z weną to będzie walczył z rozkapryszonym półwilem? Może tylko troszkę.
Konieczność spędzania czasu z aż za dobrze mu już znajomym altowiolistą zaczynała nieco go przytłaczać. Emery po raz tysięczny już wzdychał w milczeniu na jego osobę, cierpiąc na zdecydowany niedobór osoby Alistaire’a. Chciałby chociaż jednego wieczoru móc poczuć się zwolnionym z obowiązku i miast zatapiać myśli w skomplikowane nuty, wtulić twarz w ufryzowaną grzywę swojego towarzysza podróży. Zamiast tego jedynie przechadzał się nerwowo po jadalni, kręcąc się to tu, to tam i obracając w palcach otrzymany na wyjeździe naszyjnik. Jego ciężar wciąż dziwnie obco układał się pomiędzy obojczykami wampira, może stąd to niepozbawione znamion tiku nerwowego poruszanie nim. Wreszcie zamarł w bezruchu, koncentrując spojrzenie na czymś dalekim, co dostrzegał przez jedno z licznych okien, najwidoczniej starając się jak najmocniej zająć swoją uwagę, zanim utraci cierpliwość do muzyka i przyprowadzi go na miejsce zapakowanego w pudełko po grze, jaką im dziś proponował.
- Co może mu zajmować tyle czasu? - Westchnął wreszcie, wznawiając swoją niekończącą się podróż przez jadalnie i zerkając przelotnie na Mulcibera, aby zapoznać się ze stopniem jego poirytowania.

---

Ekwipunek: różdżka, pierścień ze spinelem, naszyjnik ze spinelem, naszyjnik z kamieniem księżycowym (uzyskany tutaj), pas buntu, 3 strzelające jajka, jajko z gnonim marcepanem, niewielka paletka farb ukryta w kieszeni spodni

Otrzymanie urlopu jeszcze w czasie stażu było czymś, co poruszyło większą część biura. Yaxley czuł się przez to odrobine skrępowany, bo wiedział, że w czasie jego nieobecności zaraz zaczną krążyć różne plotki. Ale szybko dowiedział się, dzięki komu otrzymał taka możliwość. Matka widocznie musiała wyczuć frustracje w jego listach albo zadziałała jej intuicja. Rhys sam z siebie nie skarżył się nigdy, że siedzenie za biurkiem jest dla niego niczym tortura. Kiedy tylko ktokolwiek zawołał go do pracy poza biurem, od razu zrywał się mając nadzieje, że gdzieś zaraz wyruszy na spotkanie z dyplomatami z innych krajów.
Wyprawa na wyspę Rathlin nie była może fascynującym wyjazdem za ocean, ale na szczęście nie znał tego miejsca i mógł codziennie odkrywać jej kolejne fragmenty. Kiedy miał tylko czas dla siebie, od razu wymykał się z ośrodka. Zdążył już nawet sporządzić sensowna mapkę i oznaczyć na niej najważniejsze miejsca na wyspie. Sam ośrodek również zwiedził na tyle, na ile pozwalały tutejsze zakazy i nakazy.
Dzisiejszy wieczór zapowiadał się ciekawie, w końcu coś innego od kolacji poza muzyką i stonowanymi rozmowami. Lubił grać w karty, gry planszowe i tym podobne. Pojawił się w jadalni jako ostatni, przeprosił za spóźnienie i przysiadł się do wuja Eridanusa. Oczywiście wystroił się odpowiednio do okoliczności w elegancka szatę.
- Rozumiem, że nie ma jeszcze pana Hatcha. - Zagadnął towarzystwo przy stole.

ekwipunek: różdżka, mapa, szyfrowany pamiętnik

W moich kręgach, gdy potencjalny klient wystawia cię bez słowa, zazwyczaj nie oznacza to niczego dobrego. Mało kto decyduje się to zrobić z własnej woli, często więc na drugi dzień okazuje się, że człowiek uległ wypadkowi, wmieszał się w coś, albo podjął bardzo złą decyzję, której konsekwencje będzie musiał ponieść później. I ja również miałem się tym zająć innego dnia, może jutro, gdy już wrócę do domu z tego zapomnianego przez Boga miejsca, które pomimo pewnego uroku, nie ma wystarczającej siły perswazji, by powstrzymać mnie od ruszenia do recepcji w celu zamknięcia rachunku. Najwidoczniej ludzie tutaj nie do końca poważnie traktują swoją pracę, bo choć czekam kilka chwil, nikt się nie pojawia. Decyduję się więc wyjść na zewnątrz, zapalić, zebrać więcej cierpliwości. Ale drzwi nie ustępują pod naciskiem klamki. Nim jestem w stanie dłużej nad tym pomyśleć, mija mnie mężczyzna. Amerykański akcent. Muzyka i hazard w salonie – jego propozycja, by dołączyć jest okraszona dużym entuzjazmem, choć nie nazwałbym go zaraźliwym. Nie zapominam o zamkniętych drzwiach, ale póki nikt nie pojawia się w recepcji, nie mam właściwie lepszego zajęcia. Nie zaszkodzi sprawdzić.
W jadalni nie ma przesadnie wielu ludzi. Wygląda to raczej jak jakiś rodzaj zamkniętej imprezy. Kojarzę twarze przynajmniej trójki z nich – wszyscy są artystami. Czyżby w okolicy odbywało się jakieś wydarzenie? Jestem pewien, że nie widziałem żadnego ogłoszenia, kiedy próbowałem znaleźć jakiekolwiek informacje o pensjonacie i mieście, w którym ten się znajduje.
To jednak nie śmietanka towarzyska skrada całą moją uwagę. W jadalni nie ma muzyka, który mnie tu zaprosił, nic nie wskazuje również na to, by miejsce zostało przygotowane pod jakiekolwiek gry. Czas mija i nic się nie zmienia. W recepcji nie słychać żadnego ruchu. Właściwie całe otoczenie wydaje się, jakby wymarło spokojną, cichą i ukradkową śmiercią. Coś jest nie tak.
Uzbrajam się w czujność, kiedy w końcu decyduję się poddać bezczynne siedzenie. Wracam do pokoju, rozglądając się pobieżnie po otoczeniu, które mijam. Szukam jakichkolwiek znaków, potwierdzenia, że moje obawy są słuszne. Drzwi wyjściowe są zamknięte, recepcja stoi pusta, a atrakcje, na które wszyscy czekali wydają się iluzją, która wygasła zaraz po tym, jak skusiła zabawą. Ułuda – czuję to w powietrzu. Kiedy się zaczęła? Powinienem lepiej sprawdzić swojego klienta? Zrobiłem swoje rozeznanie, wszystko było w porządku. Ale przecież to on wybrał miejsce, które teraz wcale nie wydaje się tak przyjazne, jak przy zakwaterowaniu.
W pokoju rozglądam się raz jeszcze, uważniej. Po upewnieniu się, że obok nie ma żywej duszy, zamykam drzwi za sobą, zwracam uwagę szczura buszującego po łóżku. Przykucam obok, bo choć ludzkie ucho nie powinno wyłapać wymiany zdań między nami, przezorności nigdy za wiele.
– Przeczesz budynek, chcę wiedzieć, gdzie jest personel. Skup się na pomieszczeniach niedostępnych dla gości. Wiesz, które to? – Szczury, choć mądre i bardzo pomocne, wciąż nie są ludźmi. Mają ograniczenia, nawet wyszkolone. – Tam gdzie pachnie jedzeniem, świeżą pościelą, środkami do czyszczenia. Drzwi bez numerów – precyzuję, widząc, że szczur zastanawia się zbyt długo. – Ostrożnie. Coś wisi w powietrzu.
– Ostrożnie, dyskretnie, nie gadać przy ludziach. Wiem, wiem. Wisisz mi dobrą kolację.
– Idź już.
Prostuję się znad łóżka, kiedy szczur zwinnie czmycha na podłogę, by zaraz przecisnąć się przez szparę w drzwiach. Sam wracam na dół, upewniając się, że różdżka nadal spoczywa bezpiecznie we wnętrzu mojej marynarki. Zamiast do jadalni, z której wciąż nie dobiega muzyka, kieruję się jednak z powrotem do recepcji. Nikogo nie ma, może więc uda mi się pomóc sobie samemu. Gdzieś przecież musi być klucz do drzwi wyjściowych.
– Accio – inkantuję, skupiając się na depozytorze kluczy za recepcją. Moje nadzieje nie są wielkie, ale nie zaszkodzi spróbować. Nie widzi mi się spędzić tu całej, bezowocnej nocy.

---

Wykorzystuję genetykę - Zoolingwista.

---

Rzucam Accio - udane.

Wynik d100: 30

---

Ekwipunek: Różdżka, nóż, jeden oswojony szczur, Pas Buntu, Wstęga Górskiej Nadziei, Szyfrowany Pamiętnik

Skandal. Kiedy wróci do cywilizacji, z pewnością nie poleci ośrodka, który zostawia ich klientów samych sobie. Oczywiście nie znał sytuacji, ale jak na jego gust przynajmniej jeden członek rodziny powinien zostać na miejscu albo powinni poprosić kogoś o przysługę. Nie wierzył, że ludzie prowadzący ośrodek nie mają żadnych znajomych.
Aż pożałował, że nie wziął ze sobą skrzata. Miałby kto mu usługiwać w oczekiwaniu na Hatcha, który również rozpłynął się w powietrzu. Cóż za zawód. Musi jeszcze raz przemyśleć, czy oferować im choćby najmniejszy występ.
Nie brał nawet pod uwagę, że coś go mogło zatrzymać, bo i co by miało? Byli tu od kilku dni, nic się tu nie działo takiego. Jedyne co mu groziło, to samotny alkoholizm.
Ale wtedy byłby dupkiem, co się nawet nie podzieli. Sam miał przy pasku piersiówkę z winem, ale żeby nie razić kompanów, nie pił z niej. Wolał udawać, że to jego eliksir na ból głowy, jak ktoś pytał, robiony tylko pod niego.
Na szczęście nikt nie pytał.
Spojrzał, ukrywając grymas, na Emery'ego, który był obwieszony nadmiarem łańcuszków, a do tego miał wypchane kieszenie czymś co - Eridanus dałby głowę - wyglądało jak jajka. Nie wiedział co to za moda, ale zdecydowanie w porównaniu do niego, mężczyzna nie wiedział, jak się nosić. Jakiś młody chłopak również nosił naszyjnik jak baba i zaczynał mieć wrażenie, że może po prostu zbuntowana młodzież zaczynała się nosić zniewieściale. Ale ukrył swoje odczucia dla siebie, jak to tylko zawodowy aktor umie.
Ach, ta dzisiejsza młodzież.
Gdy jego rozmyślania przerwał Rhys, Black przewrócił oczami, gdy nikt na niego nie patrzył. - Powiedziałbym, że się spóźniłeś, ale w tej sytuacji... - szepcząc, rozłożył teatralnie ręce. Hatcha dalej nie było. Nie podobało mu się to, ale nie widział dalej powodu, by go szukać. - Chyba musimy sami sobie załatwić rozrywkę, panowie. Jeśli ktoś zechce mnie wspomóc, możemy sobie urządzić dwuosobowy koncert - stwierdził. Nie, żeby miał wielką ochotę, wolałby pójść spać, by szybciej doczekać ich gospodarzy, ale nie wypadało w tym momencie. Gdyby były chociaż jakieś kobiety, dałoby się potańczyć, a z innymi facetami mógł tylko chlać i grać. Nie zwracał też uwagi na kręcącego się tu w okolicy Włocha. - Rhysie, bądź łaskaw przynieść moje skrzypce i eksplodującego durnia. Jak dasz radę możesz też szachy. A, i będąc na piętrzę zawołaj też pana Hatcha. Jeśli nie spił się i nie poszedł spać myślę, że ci odpowie. Osbourne, jakbyś był łaskaw mu pomóc - rzucił, podając im klucze i rozdzielając zadania między znajomą i spokrewnioną z nim młodzież, która z racji wieku powinna go posłuchać. Prawda?
Jak nie to od czego jest skarga do rodzica.
W każdym razie, skoro trzeba, to już zorganizuje jakąś rozrywkę, by ją odhaczyli i łaskawie się rozeszli. Nawet tego całego durnia wziął od dzieci, czując, że być może przyda się młodszym i proszę, zgadł! On sam jak już to jednak pogra w szachy. Następnie spytał resztę obecnych: - Czy któryś z panów umie grać na pianinie?

Ekwipunek: różdżka, piersiówka z winem, mieszek z dziesięcioma galeonami, chusteczka do nosa, rękawiczki.
W pokoju dodatkowo skrzypce, ubrania na cały wyjazd, płyny do mycia, szczotka do włosów i druga do zębów, szachy czarodziejów, eksplodujący dureń, magiczny koc, parasol przeciwsłoneczny.

Koniec mojego pobytu zbliżał się nieuchronnie, gdzieś czając się za rogiem. Kwitowałem to bez większego zaangażowania kończyn i twarzy, będąc w nieustającym napięciu i wrażeniu, że ktoś próbował się przebić przez moje kamuflaże. Nic z tego, żaden z sekretów nie miał prawa złamać moich zabezpieczeń, żeby wydostać się na światło dzienne. Nie odpowiadały na żadne wezwania. Starannie o to zadbałem. Tak jak o niewdawanie się w niuanse i sprawy mniejszej wagi. Świat kręcił się dalej, a w moim portfelu znajdowało się wszystko, czego akurat potrzebowałem. Pieniądze trzymałem osobno, w sakiewce, nie przejmując się aż tak nimi jak zapewne powinienem. Gdyby plan o przeprowadzce zadziałał, zaciskałbym mocniej pasa. Ale nie zadziałał i gazety, które przed wyjazdem krzyczały do mnie o grzechach wilkołaków i wampirów, utwierdzały mnie w przekonaniu, że będę tkwić w swoim bałaganie dalej.
Siedziałem przy jednym ze stolików od dłuższego czasu, starannie stawiając piramidę z kart do pokera. Nigdzie mi się nie spieszyło. Muzyka nie uspokajała, wbijała się wręcz niewdzięcznie w bębenki, a znane twarze nie mówiły mi tego, czego chciałem. Były idealnymi maskami artystów i arystokratów. Ludzi, którzy nie zamartwiali się trudami codzienności, srebrną łyżeczką mieszając w kociołkach od momentu narodzin. Przyjrzałem się twarzy Burke'a, żeby w następnej kolejności skupić wzrok na Reevesie. Trwało to zaledwie dopuszczalną chwilę, bo chciałem jeszcze poprawić drażniący mnie kołnierz bladoniebieskiej koszuli i rozruszać kark. W kurorcie również nie sypiałem najlepiej, powoli godząc się ze swoim losem. Z idącym za mną pechem. Liczyłem, że dłuższa obserwacja do czegoś mnie doprowadzi. Część z tych ludzi przecież przewijała się przez bank Gringotta. Warto było mieć oczy szeroko otwarte. I nie tylko na to.
Czując postępującą duchotę w pomieszczeniu, poczułem potrzebę odświeżenia się i wskoczenia w luźniejszy strój. Najchętniej i tak bym popływał. Pływanie zawsze dobrze na mnie działało i wywołało przyjemne wspomnienia. Bolesne również, ale bardziej przyjemne. Dopiero widok za oknem przyciągnął moją uwagę. Skoncentrowałem się na drzewach, przyciągających mnie do siebie, wzywających do wycieczki w nieznane. Z trudem przełknąłem ślinę, myśląc o wolności i pachnących leczniczymi eliksirami palcami. O mocno miętowym oddechu. Nie. Nie dzisiaj, proszę. Odetchnąłem głęboko i postanowiłem się wreszcie podnieść, zmierzając najpierw na taras. Chciałem się upewnić, że dobrze widziałem. Ocenić właściwie sytuację, tak jak i faktycznie dopasować swój strój do faktycznej temperatury. Aspen wciąż się nie pojawiał, kimkolwiek by nie był, bo nigdy za mocno nie przywiązałem się do danych osobowych, jeśli nie było to konieczne. Moja pamięć działała tak jak chciała. Miałem nadzieję, że wczorajsza towarzyszka, pochodząca jak się nie mylę z Holandii, na nowo znajdzie dla mnie czas. I weźmie ze sobą koleżankę, o której mówiła. Koleżankę Norweżkę. Dla pewnych rzeczy było warto zaryzykować. Ruszyłem w stronę drzwi tarasowych, które były zamknięte. Najpierw postanowiłem rozpocząć od najprostszej metody. Od pociągnięcia za klamkę. Czasem ta sztuczka się udawała, a czasem musiałem bardziej się postarać, choćby poprzez wymyślne sformułowania bądź użycie magii. Miałem nadzieję, że to zadziała, bo nie chciałem tak po prostu wracać do siebie. Jeszcze nie.
- Cześć, mogę cię porwać? - usłyszałem szept przy swoim uchu i mimowolnie się spiąłem. Tylko na moment, bo nie mogłem dać się zwariować. Wszystko było robione w określonym celu, nic nie było tutaj przypadkiem. Sara położyła mi dłoń na barku, długimi i kręcącymi się włosami muskając mnie w policzek. - Nie chcesz przyłączyć się do jakiejś gry? Przy jednym ze stolików właśnie coś organizują. Może być całkiem zabawnie.
- Hallo. Na razie się powstrzymam. Chciałbym przewietrzyć głowę, zebrać myśli. Nacieszyć się tym powietrzem, póki mogę - spojrzałem na nią, unosząc ledwo zauważalnie jeden kącik ust. Sztuczka druga. Przywitanie Holendrów było proste, przypominające przywitania innych nacji, choćby Niemców i Anglików. Różnica była oczywiście w wymowie. - Jeśli chcesz, możesz być za to moim dzisiejszym towarzystwem.
Przy okazji sprawdzałem sytuację i liczyłem, że drzwi zareagują na moje usilne działania.

---

Ekwipunek: różdżka, całkiem pokaźna sakiewka pieniędzy, guma miętowa, olejek zapachowy do nozdrzy. Do tego zawiązana na nadgarstku wstęga Górskiej Nadziei. Fiolka Eliksiru Kameleona, fiolka Eliksiru Szczęścia i dzwoniąca kula z chińskim smokiem znajdują się w kieszeniach.

Adorując stawanie w opozycji wobec przekonań głoszonych przez masę, nie żywił ciepłych uczuć wobec iście pozytywistycznego poglądu na pracę. Z tego powodu - głównie z niego - wtłoczenie się w sztywne ramy harowania od świtu do nocy ku uciesze gawiedzi przyszło mu z pewnym trudem. Ostatecznie jednak miło się zaskoczył. Jego poświęcenie zostało nie tylko docenione, ale i nagrodzone potężną dawką spokoju ducha. Żadna z tysięcy nocnych włóczęg nie wykazała się taką łaskawością. Być może kluczem do sukcesu była nie tylko zmiana scenerii, ale i ograniczenie pewnych zdrożnych nawyków. Dostrojenie się. Słodki dźwięk skrzypiec, wybijający się poza wiolonczelę, pianino czy altówkę skutecznie rozwiewał cienie, które pozostawił na angielskim gruncie. Brylował w świetle reflektorów nawet po zejściu ze sceny, wpadając w towarzyską otchłań, z której wyciągał go Ozzy. Momenty, w których odcinali się od reszty świata cenił sobie najmocniej, tym bardziej, że nie było ich za wiele. Gdy więc usłyszał o wolnym wieczorze, szczery uśmiech przebił jego maskę fasadowej życzliwości. Przystał na plan Aspena, jakkolwiek niewyszukany się wydawał - jak i jego twórca - tak wciąż był znośnym punktem zaczepienia; rozrywką, którą mógł wymodelować według własnego widzimisię.
A przynajmniej mógłby, gdyby się rozpoczęła. Pół godziny spóźnienia przyklasnęło złowróżbnemu przeczuciu, które przylgnęło do niego tuż po stawieniu się na miejscu spotkania i rosło wprost proporcjonalnie do zniecierpliwienia, coraz dotkliwiej malującego się na twarzach pozostałych wybrańców. Nim integracja rozgorzała na dobre, poobserwował to niespecjalnie doborowe towarzystwo, nie licząc może dwóch osób; subtelne czytanie otoczenia wspomógł przyjrzeniem się kolorowej sieci powiązań, zdradzającej o wiele więcej, niż same słowa. Odnosił wrażenie, że wraz z kolejnymi wydarzeniami wieczora zaistnieje konieczność powzięcia działań grupowych - niekoniecznie związanych z grami planszowymi czy kartami - miło więc było już na tym etapie zdobyć choćby i takie strzępki informacji.
- Chętnie potowarzyszę ci w drodze do naszego zbłąkanego wodzireja - rzucił do sługusa Eridanusa, podnosząc głowę znad przekartkowywanej leniwie książki, którą postanowił umilić sobie czekanie. "Zakończeniem jest śmierć". Przyjemna lektura.  - Nie wadzi się w końcu jeszcze dłużej trzymać szacownego towarzystwa w niepewności. - Uśmiechnął się lekko, przelatując spojrzeniem po zebranych, po czym zamknął czytadło i wepchnął je do kieszeni, zapamiętując numer strony. Wstając od stolika zerknął na Ozzy'ego, spojrzeniem zachęcając go do dołączenia do spacerku. Z pewnością dostrzegł te same znaki. Zważając na nie, nieroztropnym byłoby udać się na drugie piętro samemu lub jedynie w towarzystwie czarodzieja, którego imię poznał ledwie chwilę temu.

ekwipunek: różdżka, magicznie zmniejszone skrzypce, nóż myśliwski, haftowana chusteczka do nosa, pudełko zapałek, książka kieszonkowa, Ozzy

czytanie aur

Wynik d6: 6

Las opatulony oparami mlecznobiałej mgły. Stęchła krew na dłoniach. Jej metaliczny posmak na ustach. Para równie intensywnie niebieskich oczu, co jego własne. (Gdyby nie delikatne, kobiece rysy twarzy uwierzyłby, że patrzy we własne lustrzane odbicie.) Dławiący strach. Krzyk ugrzęzły w krtani.
W takie dni, jak te, gdy pod czaszką kłębiło się mrowie wątpliwości, dopuszczał do głosu tęsknotę za Escarrą - za jej uśmiechem, przyjemnym tembrem głosu i błyskiem w oku, za spokojem, jaki wokół siebie roztaczała. Wtedy budziły się w nim pogrzebane pod wiórami zapomnienia wyrzuty sumienia. I wrażenie, że w ostatnich godzinach swojego życia rzuciła na niego klątwę. "Nie zapomnij.  Nigdy", słyszał jej głos tuż przy uchu. Nie zapomniał. Nie mógł zapomnieć.
Pamiętał, gdy wbijał do skóry igłę i wstrzykiwał sobie do żyły lek na chorobę rodową. Pamiętał, gdy wychodził z pokoju. Pamiętał, gdy wszedł do zaludnionej jadalni. Pamiętał, gdy "dobry wieczór" udekorował w przyjemny dla oka uśmiech. Niektórych wspomnień nie dało się zapomnieć, ale nie mógł pozwolić, żeby tęsknota i wyrzuty sumienia rozerwały go na strzępy. Escarra odeszła. Nie wróci. Nigdy. Zamknąć ten rozdział swojego życia musiał na klucz.
Zajął miejsce przy Avery'm. Proces myślowy zachodzący w głowie przerwał tylko raz, kiedy odruchów sięgał dłonią do tali kart i na chybił trafił wybrał jedną z nich. Los wyciągnął ku niemu dłoń. To nie słowa mentorki obecni rozbijały się echem od jego czaszki. Annelise. Jej słodki uśmiech rozłożony na ustach i rumieńce zdobiące policzki sprawiły, że Oz wiele mógł jej wybaczyć, ale nie mógł zapomnieć o niemalże wyszeptanym ostrzeżeniu i karcącym spojrzeniu jej matki, gdy przyłapała ich na rozmowie, zanim zdołał utkać wokół niej lepką sieć składającą się z komplementów i zachęcających uśmiechów. Z amoku myśli rozbudziły go słowa Eridanusa, a potem nagłe poruszanie wywołane przez Avery’ego. Nie mógł go puścić samego na drugiego piętro. Yaxleya nie znał wcale.
- Pan Hatch skarżył się dzisiaj na ostry ból głowy - wyznał Oz ze słyszalnym w głosie zatroskaniem, kłamstwo w jego ustach brzmiało jak prawda gładka jak tafla zwierciadła, nie musiał nawet wspinać się na wyżyny charyzmy; sam nie czuł się dobrze, targały nim sprzeczne emocje. – Myślałem, że przyczyną jest jego słabość do alkoholu, ale być może to właśnie powód jego niepokojącej nieobecności. Sprawdzę, co u niego. I na pewno przyda mi się pomoc. - Objął wymownym spojrzeniem sylwetkę Avery'ego, który jako pierwszy zadeklarował, że sprowadzi utaj hałaśliwego Amerykanina. Oz potrzebował byle pretekstu, by  pójść z nim.
Wstał, dołączył do Aeneasa, ale zanim wspólnie udali się na ten zapierający dech w piersi spacerek, wręczył mu jedną z rękawiczek, która dotychczas spoczywała w jego kieszeni.
- Przyda się, w odpowiednim momencie, zaufaj mi - dyskretnie wyszeptana sekwencja słów opuściła jego wargi. Kątem oka dostrzegł spojrzenie mężczyzny, którego nie kojarzył nawet z widzenia (Abel). Sprowokował kontakt wzrokowy, jednak w tym geście na próżno doszukiwać się pierwiastka prowokacji, wyraz twarzy Oza zdradzał uprzejme zainteresowanie, po czym kroki swoje skierował na korytarz, upewniwszy się, że skrzypek dotrzymuje mu towarzystwa.
Wspiął się po schodach. Hatch miał pokój zaraz obok jego własnego. Jaka jest szansa, że go tam zastanie? Najprawdopodobniej jako jedyny nie był stąd, o czym świadczył zagraniczny akcent. Jako jedyny... Mnożyć spekulacji mógł bez liku. Łatwo przychodziło formułowanie zarzutów.
Knykcie Oza otarły się o drzwi pokoju mężczyzny, ale nie rozległo się pukanie. Zawahał się w ostatniej chwili, porzucając zbędne kurtuazje. Wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Avery’emu. W tym wypadku słowa były zbędne. Uchwyciwszy w dłoń klamkę, uchylił je lekko, pod warunkiem, że były otwarte. Palce prawej dłoni zacisnął na różdżce.
- Panie Hatch, wszystko w porządku? - zapytał, wpuszczając potencjalnie trochę światła z korytarza do pokoju, ale nie wszedł do środka. Lewa dłoń nadal spoczywała na klamce.

ekwipunek: różdżka, talia tarota, haftowana chusteczka do nosa, para rękawiczek (jedna oddana Avery’emu), urok osobisty, komplet uśmiechów na każdą okazje, garnizon wiarygodnych kłamstewek, Aeneas

Na tarota

Wynik d22: 11

@Alistaire Mulciber, @Emery Reeves, @Eridanus Black, to prawdziwy skandal – ktoś zaprosił Was tutaj, zawrócił Wam głowę, zabrał spokój, a potem tak bezczelnie Was wystawił i nie raczył się pojawić. Na szczęście sprawczość Eridanusa oddelegowała grupę uderzeniową, która miała sprawdzić, co też pana Hatcha mogło zatrzymać, i ta też delegacja opuściła salon, podczas gdy Wy zamierzaliście urządzić sobie mały koncert. Wystarczyło tylko poczekać, aż przyjdą skrzypce pana Blacka, a wieczór jeszcze da się uratować. Gdzieś koło okna z głośnym wrzaskiem przeleciał ptak, co mogło zwrócić Waszą uwagę, ale jedynie na krótką chwilę – ten za moment zniknął, mogliście dalej zająć się sobą. To znaczy, moglibyście, gdyby nagle nie zgasło światło. I to nie tylko tutaj – nie świeciło się również na korytarzu, ani z oświetlonej wcześniej klatki schodowej czy też z wyższego piętra. Z góry usłyszeliście potężny huk. Jak więc w takich okolicznościach zaplanujecie sobie wieczór?

---

@Rhys Yaxley, byłeś w najbardziej korzystnej sytuacji – dopiero co przyszedłeś, jeszcze nie zdążyłeś się za bardzo ponudzić, a już wuj wymyślił Ci zajęcie. Masz więc trzy opcje do wyboru. Możesz posłuchać wuja i pójść do jego pokoju. Kliknij spoiler, jeśli wybierzesz tę opcję.

Rozwiń

W tej sytuacji wyjdziesz z jadalni razem z Ozzym i Aeneasem, a następnie opuścisz ich na pierwszym piętrze, by dostać się do pokoju Eridanusa. Gdy znajdziesz zlecone Ci przedmioty, niespodziewanie zgaśnie światło, a za moment usłyszysz huk. Dalsze poczynania zależą od Ciebie.

Możesz też pójść z Ozzym i Aeneasem, aby najpierw sprawdzić, co się dzieje z panem Hatchem. W tej sytuacji przeczytaj rubrykę przeznaczoną dla Ozzy’ego i Aeneasa. Możesz też pozostać przy buntowniczej postawie i zostać w jadalni z wujem i dwoma pozostałymi gośćmi. W tej sytuacji przeczytaj rubrykę przeznaczoną dla Alistaire’a, Emery’ego i Eridanusa. Dalsze poczynania zależą od Ciebie.

---

@Luigi Romeo, szczur czmychnął, przeciskając się pomiędzy szparą w drzwiach, po czym przemknął niezauważony, buszując po najbardziej oddalonych, niedostępnych dla wzroku przeciętnego lokatora pomieszczeniach. Zapewne minie chwila, zanim sprawdzi je wszystkie, mimo że pensjonat nie wyglądał na zbyt wielki. Tymczasem sam postanowiłeś wrócić do recepcji. Mijały bardzo długie chwile, podczas których miałeś wystarczająco dużo czasu, by dostrzec, że wciąż wiszą klucze od pokojów 9 i 11. Być może do niczego Ci się ta wiedza nie przyda, a być może do czegoś jednak tak. Fakt był taki, że postanowiłeś w końcu wziąć sprawy w swoje ręce i posiłkować się zaklęciem. Byłeś pewny, że Ci się udało i w Twojej dłoni powinien właśnie spoczywać klucz, a jednak nic takiego się nie stało. Rzuć kością k2, która zadecyduje, co będzie dalej. Z jadalni wciąż dochodziły odgłosy rozmowy, propozycje, zakłócające koncentrację, rozpraszające myśli - lecz niewystarczająco. Minęło parę chwil, kilka bardzo długich sekund, nim dotarło do Ciebie, że od pewnego czasu pomiędzy słowami dociera do Ciebie miarowe stukanie. Bardzo ciche, niewyraźne, dochodzące jakby... od drzwi przed schodami (od wejścia), od drzwi dla personelu. Po chwili mignęli Ci młodzi mężczyźni opuszczający jadalnię i wspinający się na piętro. Być może znudzili się w końcu czekaniem. Rzuć kolejną kością k2. Wynik 2 zagwarantuje Ci wskazówkę od Mistrza Gry. Choć Twoją uwagę skupiało dziwne, miarowe stukanie, kątem oka dostrzegłeś, jak drugie drzwi dla personelu, ulokowane za schodami, niespodziewanie się uchylają, a potem zamykają ponownie. Minęło kilka chwil, podczas których dobiegały do Ciebie rozmowy z pomieszczenia obok, kiedy niespodziewanie zgasło światło. Na korytarzu, w jadalni, na wyższym piętrze. Wszyscy pogrążyli się w ciemnościach. W dodatku z góry usłyszałeś potężny huk.

---

@Abel Attaway, zdecydowałeś się nie spoufalać z nieznanymi osobami, które wyglądały w dodatku na wyciągniętych z arystokracji bufonów, swoje kroki kierując raczej w stronę tarasu. Powietrze o tej porze, przy ostatnich promieniach zachodzącego słońca, musiało być wspaniale orzeźwiające. Mogłeś sobie wyobrazić i prawie czułeś je na swojej skórze. Szkoda jedynie, że z wyobrażeniami Ci przyszło pozostać, bo drzwi ani drgnęły, najwidoczniej zamknięte na klucz. Chociaż usilnie się starałeś, ani drgnęły, a w dodatku jakiś durny, czarny ptak prawie wleciał na szybę z dzikim krzykiem. Przeleciał gdzieś dalej i tyle go widzieli, ale co nasiał paniki, to jego. Miłym odprężeniem mógł się okazać obiecujący szept Sarah i słodka propozycja, najwidoczniej była nieco bardziej zaznajomiona z planami wielmożnych panów. Twoja odmowa zawisła krótko w powietrzu, na dosłownie chwilę, nim nie potłukła się o nagłą ciemność – ktoś zgasił światło. I to nie tylko tutaj. Nic nie lśniło również na korytarzu, ani na wyższym piętrze, z którego w dodatku dobiegał potężny huk. Nie pozostały Wam już nawet promienie ginącego słońca, które przed momentem dosłownie zaszło za horyzontem, pogrążając świat w nocnym mroku. Co zrobisz teraz?

---

@Aeneas Avery, postanowiłeś nie marnować czasu i nieco poobserwować całe to towarzystwo. Wpierw przebiły się dość dobrze znane emocje, które potrafiłeś rozróżnić bez większego problemu – i tak dostrzegłeś, iż Alistaire, tak jak i Emery, są zniecierpliwieni i nieco poirytowani. U Eridanusa przebijało się oburzenie zmieszane ze zdegustowaniem, a u Abla dziwna determinacja. U Ozzy’ego za to dostrzegałeś niepokój, roztargnienie i troskę. Jedyną osobą, która podchodziła jeszcze optymistycznie do całej tej sytuacji, był Rhys – przebijało się u niego zainteresowanie i entuzjazm. Ciekawsze były jednak nici więzi, których nazwać jeszcze dokładnie nie potrafiłeś, ale potrafiłeś dostrzec, że jedna z nich, dość mocna, otacza Alistaire’a i Emery’ego. Druga, nieco inna, łączyła Eridanusa z Rhysem, a za to Ciebie jeszcze kolejna łączyła z Ozzym. Ozzy za to był połączony dziwną, nieco słabszą nicią, z Alistairem.

@Ozzy Burke, Ty również postanowiłeś nie marnować czasu na bierne siedzenie czy patrzenie w sufit. Wyciągnąłeś jedną z kart tarota, którą odczytałeś bez problemu – była to Sprawiedliwość. Jeśli więc wierzyć kartom, dziś nastąpi rozwiązanie pewnego problemu. Tylko jakiego? W jaki sposób? Karty pozostawiły za sobą niestety równie wiele pytań, a dość niewiele odpowiedzi.

@Aeneas Avery, @Ozzy Burke, w ostateczności zdecydowaliście się udać na drugie piętro. Wiedzieliście, który pokój zajmowany jest przez Hatcha, mieszkaliście obok niego w końcu prawie przez tydzień, a on do zamkniętych w sobie osób nie należał. Zdecydowaliście się zapomnieć o manierach i pukaniu, i od razu pchnąć drzwi, które, o dziwo, nie były zamknięte. Brzmiało to prawie jak zaproszenie. Lub ostrzeżenie, zważywszy na stan całego pokoju. Moglibyście pomyśleć, że Aspen nie należał do osób lubiących porządek, ale taki nieporządek budził niepokój, nasuwał myśli o czyjejś ingerencji. Pościel zrzucona, rozpakowane przedmioty powywracane, walające się po podłodze – altówka wyciągnięta z futerału, gdzieś dalej smyczek z lekko pękniętym włosiem, eleganckie buty jeden z daleka od drugiego, garnitur porozdzielany na części, jakieś statuetki, otwarta walizka, przedmioty, figurki, czarny kamyk jak ze snu, zerwana firanka, a na domiar złego niedomknięte okno, przez które wdzierał się chłodny podmuch wiatru. Niespodziewanie drzwi za Wami zatrzasnęły się z głośnym hukiem, a nagła ciemność zasłoniła oczy – zgasło światło. Nie widzieliście już nic. Co teraz zrobicie?

---

Od tej chwili nie aktualizujemy już wybranego ekwipunku. Zapisuję go w osobnym pliku, nie ma więc możliwości zmian, radzimy sobie z tym, co mamy.

Aktualizacja mapki:

parter

1

2

Ustalona kolejka:
1. @Alistaire Mulciber
2. @Emery Reeves
3. @Rhys Yaxley
4. @Luigi Romeo
5. @Eridanus Black
6. @Abel Attaway
7. @Aeneas Avery
8. @Ozzy Burke

Od danej chwili obowiązuje nas czas 72h na odpis od momentu publikacji posta poprzedzającej nas osoby.

Następny wspólny wyjazd Mulciber zaplanuje osobiście, co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Obwinić za tę nietrafioną noclegownię i mniej niż dogodne towarzystwo mógł tylko zleceniodawcę Emery’ego. Szkoda tylko, że decyzja o tej wycieczce była tak nagła - być może, gdyby miał dostatecznie dużo czasu, zdążyłby zaaranżować nocleg i transport godne ich skromnego duetu. A przynajmniej trochę prywatności, pozbawionej męczącego jojczenia pewnego amatora hazardu i niemal napastliwego szczebiotu gospodyni.
Pomstować na niesprawiedliwości losu mógł tylko w zaciszu swojej głowy. W obecnym towarzystwie wypadało przynajmniej zachować pozory przystępności. Odmówił więc sobie dramatycznego boczenia, wzdychania i marszczenia nosa na pogniecione krawędzie obrusów, choć nie tylko ze względu na fałszywą uprzejmość. Emery’emu ta sytuacja musiała podobać się tak samo, jak Alistaire’owi. Z tegoż względu posłał wampirowi nikły uśmiech, gdy ten przyłapał go na wzrokowej kontroli jakości. Proszę tylko spojrzeć, jaki był zadowolony!
- Może z roztargnienia zapomniał o własnej propozycji - rzucił, gdy okazało się, że szanowny pan Black nie zmarnuje tchu na odpowiedź. Nie dywagował nad tym dłużej, gdyż zaraz do jadalni wkroczył Yaxley, stylowo spóźniony. Chociaż piastowali to samo stanowisko w Ministerstwie, Alistaire nigdy nie miał ani okazji, ani potrzeby pogłębienia tej znajomości.
Ze skrywanym rozbawieniem obserwował, jak dyrektor teatru dyryguje dwoma mężczyznami. Zaczynał podziwiać cierpliwość Rhysa. Jego samego szlag zdążyłby trafić już jakiś tuzin razy, gdyby mężczyzna był jego utrapieniem. Ozzy, a raczej, Osborn zdawał się niewzruszony tym obcesowym traktowaniem. Zaśpiewał tę samą piosenkę, co zawsze, o trosce, pomocy i współczuciu. Nic nowego. Aeneas znów brał na siebie błazeńskie obowiązki - na tym froncie również nic się nie zmieniło.
W mniejszym gronie wcale nie było raźniej. Gotów był sam wrócić do pokoju i po raz kolejny intymnie zapoznać się z zawartością minibaru. Nie zaszczycił starego Blacka odpowiedzią, w duchu licząc, że i jego wampir nie będzie się z nią wychylał. Już prawie zaczynał zazdrościć Burke’owi i Avery’emu sprawnej ucieczki, gdy nagła ciemność przerwała jego westchnienia. Jeszcze zanim jego oczy zdążyły przyzwyczaić się do zmiany oświetlenia, niemal zadzwoniło mu w uszach od łoskotu.
Od czasu pamiętnej przygody w ogrodzie Diany, niewiele było trzeba, by zasiać w nim niepokój. To nie było częścią planu na ten wieczór. Spojrzał na Emery’ego, usiłując w mroku wyczytać jego wyraz twarzy. Wampirzym zmysłom mógł zaufać bardziej niż własnym, zwłaszcza w nikłym świetle księżyca, które wlewało się do jadalni przez wysokie okna. Pierwszym, uzasadnionym instynktem byłoby sięgnięcie po lumos, lecz z tylko sobie wiadomych przyczyn paranoi, zamierzał go zdusić. Zamiast tego, rzucił na siebie mruknięte oculus animalis, mrugając kilkukrotnie, by dostosować się do kociego wzroku.
Porzucił swoje miejsce przy stole, by przez próg drzwi zajrzeć do recepcji. Nie miał pojęcia, jaka obsługa pozostała w pensjonacie, lecz ktoś przecież musiał pilnować tego przybytku. Niestety, nikt nie wyłaniał się zza drzwi dla personelu, a mężczyzna, który przez krótką chwilę towarzyszył im w jadalni, zdawał się podobnie zaskoczony hałasem. Ani Ozzy’ego, ani Aeneasa słychać nie było.

---

Oculus animalis - udane

Wynik d100: 32

Absencja muzyka z minuty na minutę coraz mniej drażniła Reevesa. W powietrzu ewidentnie unosiło się coś specyficznego… może to buta i zarozumiałość Blacka tak przytłoczyły potencjalny powód do napawania się poczuciem utraconego czasu oraz zbędnego zaangażowania wywołanego przez Hatcha? Byłoby to całkiem prawdopodobne. Dyrygowanie zebranymi zupełnie mu nie przeszkadzało, dopóki szanowny pan ograniczał się ze swoimi propozycjami wyłącznie do pozostałych pensjonariuszy, wyłączając z udziału wampira i półwila. Co prawda, jego pytanie było nieco obraźliwe, zważywszy na fakt, iż muzykowali tu wspólnie z Ozzym i Aenasem już dłuższy czas. Od konieczności uzupełniania wiedzy szanownego pana Blacka uratowało go natomiast zamieszanie, jakie mimowolnie wywołało zgaśnięcie świateł oraz huk słyszalny z góry. Półmrok przyniósł Emery’emu zaskakującą ulgę. Znikając z pola oceniającego spojrzenia Eridanusa, w pełni skorzystał z przewagi swojej nieludzkiej fizjonomii, tudzież wyostrzonego wzroku i cichego poruszania się, aby stosunkowo bezszelestnie przybliżyć się do Mulcibera, kiedy ten zastosował na sobie to całkiem przydatne zaklęcie. Chwytając z nim kontakt wzrokowy, spojrzał wymownie w sufit ponad ich głowami, następnie na Ala i potem w kierunku wyjścia. Trudno powiedzieć, czy w tej milczącej próbie zaproponowania ucieczki napędzała go chęć opuszczenia towarzystwa wysoko urodzonych, które po ostatnich koncertach straszliwie zaczynało go męczyć, czy raczej sam hałas i brak oświetlenia, jakie w naturalny sposób zwróciły jego uwagę, wywołując stosowną ciekawość. Darując sobie jakiekolwiek pożegnania i wciąż bacząc na swoje ruchy w pobliżu osoby trzeciej, przemieścił się w kierunku drzwi prowadzących do recepcji, napierając na klamkę jeszcze nim Alistaire zdążyłby zaprotestować. Uchylając drzwi, ogarnął przelotnym spojrzeniem jeszcze jedną osobę znajdującą się na parterze, lecz postać Luigiego nie skupiła na sobie uwagi wampira na dłużej, niż ledwie kilka sekund. Wychodząc na korytarz, obejrzał się jeszcze przez ramię na Ala i śmiało pociągnął go za rękaw, prowadząc go na schody.
- Chodź - szepnął, nie potrafiąc powstrzymać nieco zaczepnego uśmiechu wpełzającego mu na usta. - Sprawdźmy co to było.
Propozycja, chociaż mogła wydawać się szalona, była jedyną okazją do zaznania rozrywki w tym odizolowanym od świata pensjonacie. Jeszcze kilka dni i uszami mu wyjdzie koncertowanie. Nawet wymiana korków, czy też pomoc w podniesieniu przewróconej walizki mogłyby dobrze mu zrobić.

Spoznienia w towarzystwie były różnie odbierane. Czasami wypadało się spóźnić kilka minut, ale to akurat nie była taka okoliczność, więc komentarz wuja skwitował niewinnym uśmiechem. Mógł się jedynie wytłumaczyć tym, że zagapił się na spacerze i musiał się doprowadzić do porządku. W końcu zwiedzanie ruin było takie fascynujące, że stracił poczucie czasu. W sumie mógłby zaprioponwiabć wujowi, by wybrał się z nim zobaczyć to miejsce. Może i by nie do końca mu się podobała sama wyprawa, ale samo miejsce mogłoby przypaść mu do gustu. W końcu było tajemnicze, ciekawe i wiązało się z wieloma historiami, artyści lubili takie rzeczy.
Lecz w tej chwili sytuacja nie pozwalał na beztroskie pogaduchy, a skoro jego wuj poprosił go, by wybrał się do jego pokoju, nie zamierzał się przeciwstawiać. Odebrał klucze i skinął głową nim wyszedł.
- W porządku, niedługo będę z powrotem. - Wyszedł zaraz po Ozzym z pomieszczenia.
Kiedy wspiął się na pierwsze piętro, zawahał się na schodach i w końcu postanowił ruszyć wyżej do pokoju Amerykanina. Wszedł za Osbournem i Aneasem do pomieszczenia i nastała ciemność i tuż za jego plecami drzwi trzasnęły z hukiem.
Yaxley podskoczył zaskoczony i obejrzał się. Jego ręką powędrowała od razu w kierunku kieszeni, gdzie znajdowała się różdżka. Machnął nią wypowiadając zaklęcie Lumos.
- Ok, zaczyna robić się dziwnie. O co tutaj chodzi? - Dopiero w tej chwili dostrzegł bałagan panujący w pokoju muzyka. - Jak schodziłem, słyszałem jakiś huk. - Dodał po chwili, przypominając sobie, że jak schodził do jadalni to coś słyszał po drodze. Ale widocznie niesłusznie to zignorował.


Roll na Lumos(udany)

Wynik d100: 77

Choć cierpliwie czekam na efekt, żaden klucz nie pojawia się w mojej dłoni. Najprawdopodobniej więc ktoś nas tu zamknął i trzyma klucz przy sobie. Jest jeszcze szansa, że chroni go jakieś zaklęcie, ale pierwsza opcja wydaje się dużo bardziej prawdopodobna. Myślę o spróbowaniu Alohomory, kiedy myśli te rozprasza krótki, powtarzający się dźwięk. Próbuję skupić się mocniej, by zignorować dopływające z jadalni głosy i zlokalizować irytujący stukot. Obracam się w stronę źródła dźwięku, którym wydają się jedne z drzwi dla personelu. Mógłbym przywołać Tre – istnieje szansa, że był już w tym pomieszczeniu – ale wstrzymuję się. Szczur dopiero ruszył, lepiej dać mu szasnę na porządne rozeznanie. Ponadto z jadalni zaczęło wychodzić coraz więcej ludzi, lepiej nie ryzykować.
Nim mam szansę podjąć decyzję o sprawdzeniu przyczyny stukania, kątem oka wyłapuję ruch przy kolejnych drzwiach dla personelu. Drzwi uchylają się na krótką chwilę, nie jestem więc w stanie dostrzec co lub kto wywołał ruch. Gdyby Tre znalazł kogoś z personelu, zapewne od razu by mnie o tym powiadomił, nie śpieszę się więc z wysuwaniem pochopnych wniosków. Nie od razu podejmuję decyzję o sprawdzeniu pomieszczenia –niedające się ignorować przeczucie mówi mi, że każdy ruch niesie pewne ryzyko. Mój instynkt nie jest może niezawodny, ale w sytuacjach zagrożenia wwierca się w każdy skrawek ciała. Jakby na potwierdzenie cichych obaw, ciszę nagle przecina huk, a światło w każdym pomieszczeniu gaśnie.
– Lumos. – Powstrzymuję zirytowanie, kiedy zaklęcie nie daje efektu, gdy jednak je ponawiam, a różdżka nie reaguje, cmokam ze zirytowaniem i próbuję dojrzeć cokolwiek bez dodatkowego światła. Oczy powoli przyzwyczajają się do mroku, ale wciąż niewiele mi to daje. Trochę na oślep, polegając na tym, co zapamiętałem z rozkładu pomieszczenia, podejmuję drogę do drzwi, które wcześniej się uchyliły. Trzymam różdżkę w gotowości, mając nadzieję, że nie zawiedzie, kiedy naprawdę będzie trzeba.
Tymczasowo ignoruję huk z góry. Widziałem, jak kilka osób idzie w tamtym kierunku. Jeśli wydarzyło się coś niepożądanego, ewentualne trupy będą ostrzeżeniem. Nie ma co się pchać jak sardynki w puszkę do źródła niezidentyfikowanego hałasu. Szczególnie, że każdy z nich może być zamieszany w to, co się tutaj dzieje – cokolwiek by to nie było.
Wciąż wytężając czujność, idę więc ostrożnie do pomieszczenia dla personelu, które chwilę temu się uchyliło. Wyciągając różdżkę nieco przed siebie, w gotowości do ewentualnej obrony bądź ataku popycham drzwi, wciąż skrywając się lekko za nimi, by nie wystawiać się całkowicie na cokolwiek, co może mnie za nimi czekać.
*Jeśli drzwi są zamknięte, rzucam Alohomora.

---

Rozwiń

Rzut na scenariusz:

Wynik d2: 2

Rzut na wskazówkę:

Wynik d2: 2

Lumos [Nieudane]:

Wynik d100: 24

Lumos druga próba [Nieudane]:

Wynik d100: 14

Alohomora [Udane]:

Wynik d100: 37

Eridanus pozwolił sobie na nikły uśmiech, który pojawił się równie szybko, jak znikł, gdy Aeneas postanowił pomóc swoim chyba rówieśnikom. Odebrał to jako formę dobrego wychowania, nie zdając sobie sprawy, cóż to oni kombinują. No cóż, póki nie będzie musiał się tym zainteresować, póki nie zagrożą jego dobru, to mogą nawet grać w pokera o swoje nienarodzone dzieci i ich dusze, to nie była jego sprawa.
Słowa Ozzy'ego tylko go przekonały, że jego myśl o nieobecności Hatcha mogła byś słuszna. Jeśli nie tylko on zauważył skłonność artysty do alkoholu, to zapewne to był powód. Zareagował jednak na słowa Burke'a dość neutralnie, jak zwykle mało okazując mimiką.
Na ptaka za oknem tylko zerknął przelotnie, oczywiście jeśli ze swojego miejsca mógł go uchwycić. Bez względu jednak na to po bardzo krótkim momencie przestał patrzeć w stronę źródła dźwięku. Mieli, jako towarzystwo, o tej godzinie lepsze rzeczy do roboty.
Nagle jednak zgasło światło, a z góry słychać było huk. Black przeklął w myślach. Jakby tego było mało, towarzyszący mu w pokoju mężczyźni nie odpowiedzieli mu na pytanie, a kroki zdradziły, że zostawiają go bez słowa. Skandal! Ileż niewychowanych osób zgromadziło się w tym miejscu. Zdecydowanie następnym razem zdecyduje się na pobyt w miejscu dedykowanym ludziom takim jak on. Z obsługą przez całą dobę.
Nie zamierzając się już przejmować tamtymi prostakami, Eridanus wyszedł z jadalni i zaczął kierować się do swego pokoju, planując złapać Rhysa i powiedzieć mu, że w tej sytuacji nie ma co robić, więc proponuje, by poszli spać i przywitali skargami gospodarzy rano. Przez irytację wyszło mu jednak dopiero drugie lumos. Nawet, jeśli po drodze mijał lub widział Luigiego, Emery'ego lub Alistaire'a, nie przejął się nimi, kierując się prosto do swego pokoju, by napuścić se wody do wanny. Ku swojemu zdziwieniu odkrył jednak, że jego pokój jest zamknięty. W tym momencie poczuł niepokój. Czyżby coś się stało całej grupie młodzieży i stąd się wziął ten huk? - Rhys, Ozzy, jesteście cali? - krzyknął stojąc przy schodach na piętro wyżej. Miał nadzieję, że za chwilę się okaże, że po prostu wzięli gry i poszli do pokoju Yaxleya, wtedy burknie na niego, by oddał mu klucze i sprawa będzie załatwiona.

Lumos - nieudane

Wynik d100: 24

Lumos - udane

Wynik d100: 76

Nie zacieśniałem więzi z zebranym towarzystwem, obsadzając się w roli, która była dla mnie najwygodniejsza. W roli obserwatora. Sztafaż uzupełniający przemykającą za oknami szarość. Dusza towarzystwa była ze mnie żadna, a koncentracja nakierowana na elementy z pozoru nieznaczące. Słabo szło mi odprężanie się, poczucie czerpania w pełni z wolnego czasu. Oddech - czym był? Swobodny oddech, a nie ten wymuszony, żeby mieć tlen. Dla rozproszenia natrętnych myśli pisywałem listy, które nie miałem prawa nigdzie posłać. Wyobrażałem sobie, że kiedyś trafią we właściwe dłonie, do przeznaczonego im adresata. Opowiadałem o mijanych dniach, o przeprowadzonych transakcjach i biznesach, o rozwoju rodzin, które wprowadziłem do pustego mieszkania. O smokach i rozwoju jednego ze smoczych rezerwatów Traversów. O naciskach kochanej, choć upiornej babci Thelmy. O moich planach, marzeniach i koszmarach. O bezsenności.
Listy były w schowku mojego bagażu, w pokoju w jakim obecnie przebywałem, tak jak i zdobyte przy okazji drobiazgi. Dobrze byłoby nie wrócić z pustymi rękami, nie? Dla odmiany miałem coś namacalnego.
Spojrzenie wymienione z Burkiem było krótkie, ale wystarczające, żebym mógł wykreować niewielkie wnioski. Typ gracza, nieprzepuszczającego żadnej okazji. Nałożona maska, oczy pozostające bez zbytecznych emocji. Witamy w klubie, panie Burke. Może powinien się pan rozgościć i pomyśleć o ambitniejszej karierze niż kariera muzyka? O ile tym pan był. Kojarzyłem go z gazet, z medialnych doniesień, lecz to by było na tyle. Mógł równie dobrze zajmować się czymś innym, ale skoro pojawiał się najczęściej w związku z kwestiami muzycznymi, a i przez ostatnie dni sporo czasu grywał na wiolonczeli, dopasowałem go do tego. No i nazwisko. Burke. Kto ich nie znał? I to jeszcze w biznesie? Właśnie, właśnie.
Duchota w pomieszczeniu stała się dla mnie nieznośna. Czułem, że byłem blisko. Naprawdę blisko dostania się na taras, ale niecierpliwość zwiększała się z każdą sekundą. Nie miałem pewności, że wytrzymam tę nierówną walkę. Coś mi mówiło, że zaklęcia również mogły tu nie zadziałać. Wziąłem głębszy wdech, nie drgając na huk wywołany przez ptaka. Jego krzyk wibrował mi jeszcze przez chwilę w uszach, ale czymże był w porównaniu do jazgotu, jaki potrafiły zrobić marudne młode smoczki? Przycisnąłem palce jednej dłoni do czoła, bo drugą wciąż trzymałem desperacko na klamce. Potrzebowałem powietrza, pieprzonego świeżego powietrza. Z Sarah nie miałem zbytnio ochoty rozmawiać, ale zamaskowałem się porządnie, dając jej tego, co chciała. Zainteresowanie i spojrzenie. Trwało to moment, nim zgasło światło, ona krzyknęła i przytuliła się desperacko do mojego ramienia, jakbym stanowił jej deskę ratunku. Zaraz huknęło na górze i choć nic nie widziałem uniosłem głowę, próbowałem cokolwiek w tych ciemnościach namierzyć. Bezskutecznie, ale próbowałem.
- O mój boże! Co tam się dzieje?! Co teraz zrobimy?! Co, jeśli to jakaś bomba? - panikowała głośno i wyraźnie, zaczynając wbijać we mnie swoje paznokcie. - Andrew, tak bardzo się boję.
- Nie masz czego. Jestem przy tobie - zacząłem ją uspokajać, namierzając jej głowę i głaszcząc po włosach. Ciemność przyniosła trochę ulgi i aż miałem wrażenie, że jakieś okno wreszcie zostało porządnie otwarte i zrobił się przeciąg. Odetchnąłem wyraźnie. - Może spróbuj się dostać do swojej koleżanki z Norwegii, hm?
- W sensie, że Ingrid? Ależ Andrew ona wyjechała dzisiaj wcześnie rano. Musiała wrócić, bo miała do wykonania jakieś badania i czekał na nią drugi badacz. Poza tym w tych ciemnościach się poruszać? Wolę zostać z tobą! - przytuliła się do mnie mocniej. Kurwa mać. Przewróciłem oczami, wykorzystując okazję i poszukałem w głowie porządnej wymówki. Liczyłem, że będzie to bardziej owocne spotkanie. Zacząłem wręcz żałować, że zaproponowałem jej towarzyszenie mi. Sytuacja się zmieniła, powinienem wcześniej się upewnić, że będzie to opłacalna zagrywka.
- Saro, lieverd*. Będzie lepiej jak wrócisz do swojego pokoju i porządnie się tam zamkniesz, aż nie przekażę ci wiadomości, że jest bezpiecznie. Bardzo bym nie chciał, żeby coś ci się stało - przekazałem jej do ucha najłagodniej jak tylko potrafiłem, stanowiąc odbicie pragnień, jakie w niej kiełkowały i które mogłem jej dać. Ścisnąłem krótko dłoń nim się odsunąłem. Wyciągnąłem jeszcze na ślepo różdżkę i użyłem niewerbalnego Lumos Maxima. Ledwo kula światła wyszła, ale jednak wyszła. Doskonale.
- Proszę. Wykorzystaj ją w drodze powrotnej - stanąłem kawałek dalej, zaczynając się rozglądać, skoro na moment udało mi się oświetlić pomieszczenie.
- Ale... będziesz na siebie uważał? - wbiła we mnie zaniepokojone spojrzenie swoich niemalże czarnych oczu. Zauważyłem to, gdy spojrzałem w jej stronę ostatni raz.
- Oczywiście - odpowiedź przyszła gładko. Patrzyłem moment jak niepewnie szła z kulą światła w stronę holu, w którym znajdowała się recepcja. Dzięki temu mogłem zaobserwować, że prawie nikt nie został, co było mi właściwie na rękę. Sam ponownie zrobiłem użytek z różdżki i wykorzystałem niewerbalne Lumos, zamierzając się przyjrzeć pulpitom i dwóm okazałym fotelom. Może znajdzie się tam coś ciekawego, wartego uwagi? Ślady? Cenne przedmioty?
W razie, gdyby moje poszukiwania okazały się fiaskiem, ruszyłem w następnej kolejności do mniejszych drzwi, prowadzących najpewniej do kuchni. Spróbowałem najpierw wejść bez żadnej dodatkowej pomocy, ale jeśli to nie wyszło, sięgnąłem po starą, sprawdzoną magię. Wtedy po zgaszeniu Lumos, wykorzystałem niewerbalną Alohomorę. Pierwsze użycie nic mi nie dało, nie licząc bólu nadgarstka, więc spróbowałem w razie czego jeszcze raz. To już na pewno wyszło.

---

Lumos Maxima - udane

Wynik d100: 20

Lumos - udane

Wynik d100: 94

Alohomora - nieudane

Wynik d100: 16

Alohomora - udane

Wynik d100: 90

* - kochanie po holendersku, jeśli czegoś nie skopałam

Bez słowa wcisnął prezent do kieszeni. Na przekór rozognionej ciekawości nie podjął tematu - priorytety leżały poza nim, jak to miały w zwyczaju. Niemal niedostrzegalnie kiwnął głową i zrównując krok z Ozzym, opuścił jadalnie. Pozostawić za sobą ludzi było banalnie łatwo, w odróżnieniu od natrętnego odczucia, pasażera na gapę w ich podróży przeznaczonej jedynie dla trójki. Uczepił się i nie chciał puścić, naturalnie lekko poszerzając błąkający mu się na ustach uśmiech. Kroki stawiał szybko, ale nie na tyle, by za ich motor napędowy można było uznać panikę; kierowała nim niezłomna pewność co do poprawności kroczenia obraną ścieżką.  W którymś momencie wysunął się na przód, wchodząc w rolę przewodnika. Jedna z przyjemniejszych ról, choć dziś odgrywana bardziej z musu, niż szczerych chęci.
Doprowadził ich bezpiecznie do pokoju Aspena, spojrzeniem informując Oza o swoich podejrzeniach. Zupełnie, jakby patrzył w lustro. Dobrze, to wiele ułatwiało. Z pewnością zrozumiał, dlaczego postanowił go wyprzedzić i jako pierwszy wejść do pomieszczenia, rękę kontrolnie trzymając przy różdżce. Na przeciw wyszła mu jedynie cisza. Nie dziwiło, że zapadła po huraganie, który zagościł w tych skromnych progach, lecz nie udzielił mu się optymizm Rhysa, by przystać na to wyjaśnienie.
W samym oku cyklonu również było spokojnie.
Przeleciał spojrzeniem po miejscu domniemanej zbrodni. Dosyć bolesny widok stanowiły nadpsute instrumenty muzyczne, choć wydawały się najmniej istotnymi elementami wystroju. Jego wzrok przyciągnął mały, niepozorny kamień. Jakby w transie po zobaczeniu magicznego wrzeciona ruszył ku niemu, w międzyczasie owijając palce na różdżce. Uklęknął i wyciągnął drugą dłoń, nim jednak zetknęła się z kamieniem, napotkała na drodze przeszkodę w postaci znajomego zacisku na nadgarstku. Marszcząc brwi, uniósł głowę w stronę Ozzy'ego. Musiał zdawać sobie sprawę ze znaczenia - właściwie co najmniej dwóch znaczeń - tego znaleziska i że koniecznym było się zaopatrzyć w ten skromny dar od losu.
Jakiekolwiek wyjaśnienia, czy to słowne, czy to niewerbalne jednak nie nadeszły z bardzo prozaicznego powodu - nagłego braku światła. Towarzyszący mu huk drzwi od razu postawił go na nogi, wrzucając w stan pełnej gotowości bojowej. Świadomość zamknięcia zagłuszyła próby racjonalizacji, że przecież pomieszczenie było dosyć obszerne. Błysk wspomnień sprzed roku oraz nienawistnych ślepi, wpół ludzkich, wpół zwierzęcych, gotowych do ataku [zawada: wieczne nemezis] przymusił go do obrania najlepszej - jedynej możliwej - linii obrony.
Musiał być szybszy. Był, instynktownie przyciskając koniec różdżki do gardła najbliższego zagrożenia. Zamrugał, gdy trochę dalej pomieszczenie rozświetliło Lumos, dając pogląd na to, co miał przed sobą: jasnoniebieską parę oczu. Nie dostrzegł w nich tamtej zlodowaciałej nienawiści - jeszcze nie i pragnął, by tak pozostało. Natychmiast odsunął nie tylko różdżkę, ale i siebie, cofając się o krok. Średnio subtelnie wypuścił powietrze z płuc, z opóźnieniem sobie uświadamiając, że przez cały ten czas wstrzymywał oddech.
Przesunął wzrok na Rhysa, w myślach ciesząc się, że postanowił się odezwać. Potrzebował takiej dystrakcji, bardzo; by powstrzymała go przed zrobieniem kolejnego, głupiego ruchu.
- Lumos Maxima - wyszeptał pod nosem, kierując kulę światła w przeciwny kąt pomieszczenia. Pomruk był równie niestabilny, co rzężenie serca. Musiał wziąć się w garść.
- Z tej części budynku czy innej? O której to dokładnie było? - Spojrzenie zatrzymane na Rhysie miał równie stanowcze, co ton; jak miło, że ten tym razem postanowił nie zrobić go w bambuko. - Odejdźmy od okna - dodał, gdy lekki powiew wiatru smagnął go w policzek, samemu od razu stosując się do tej rady. Uchylone okno mogło być konsekwencją zarówno opuszczenia pokoju, jak i wejścia do niego. Niezależnie od aktualnego miejsca pobytu Aspena, odnosił wrażenie, że poza ich dziewiątką w budynku był ktoś - lub coś - jeszcze. Dalej uparcie unikając spojrzenia Ozzy'ego, przybliżył się do drzwi, zanim jednak sprawdził, czy są zamknięte, usłyszał znajomy głos. Ledwie dwa słowa, jedno pytanie, a jakie irytujące. Szkoda, że Eridanus nie był teraz obok. Na szczęście, co się odwlecze, to nie uciecze, jego już w tym głowa.
- Nic im nie jest - odkrzyknął. W jego głosie wybrzmiewała pewność i życzliwość. Aktorstwo najwyższego szczebla. - Drugie piętro, pokój numer osiem. Drzwi trzasnęły. - Sięgnął do klamki. Jeśli nie współpracowała, skorzystał z Alohomory.

Lumos Maxima, udane

Wynik d100: 8

Alohomora, udana

Wynik d100: 97

Drzwi nie stawiły oporu przed jego dotykiem. Wszedł do środka jako drugi, choć odwagę czerpał wyłącznie z obecności Aeneasa, którego miał przed sobą. Nie mógł pominąć obecności Yaxleya, bo chociaż nie spodziewał się, że Rhys postanowi im towarzyszyć, wsparcie mogło się przydać, na wypadek, gdyby Aspenowi przytrafiło się coś, co wybiłoby z rytmu delikatną jak porcelana psychikę Avery'ego. Oby nie okazał się przeszkodzą.
Objął wzrokiem pokój. Obraz nędzy i rozpaczy. Pościel leżąca w nogach łóżka. Przedmioty wysypane z walizki. Rozszarpany na strzępy garnitur. Oz próbował sobie przypomnieć, w jakim ubraniu paradował dzisiaj Aspen. Był to ten sam garnitur, który bez śladu właściciela, wyglądał jakby padł ofiarą krwiożerczej bestii? Pochylił się, żeby się przyjrzeć temu zjawisku w poszukiwaniu świeżych śladów krwi, ale jego wzrok zetknął się z innym obiektem. Czarny kamień. Obsydian? Nie miał pojęcia. Wyglądał jak kamień ze snu. W ostatniej chwili powstrzymał Avery'ego przed zaciśnięciem palców na kamieniu.
- Nie gołymi rękami. Rękawiczka, którą ci dałem... - reszta słów zamarła w krtani, gdy zalała ich ciemność. Nie wypowiedziane Mówiłem, że się przyda. Jest ze smoczej skóry. pozostawiło na języku Oza gorzki posmak.
"Nie zapomnij. Nigdy."
Głos Hiszpanki jeszcze nigdy rozbrzmiewał tak wyraźnie w jego głowie, ale jedyne o czym teraz zapomnieć nie mógł to o tym, jak się oddycha.
Wbrew pozorom nie wylądował w objęciach paniki, gdy zgasło światło ,a on poczuł najprawdopodobniej różdżkę przyciśniętą do własnego gardła. Zastygł bez ruchu, zatrzymując w płucach tyle powietrza, ile zdołał.  Wokół rękojeści różdżki zacisnął palce. Zachować zimną krew. Tego nauczyła go praca w Mungu.
- To ja, tylko ja - łagodnym szeptem zwrócił się ku Avery'emu, którego poznał po zapachu perfum. – Oz. Nie ma tu tego szaleńca. - Na ustach Burke’a zatlił się delikatny uśmiech, gdy na moment, choć pragnie, by ta chwila potrwała odrobinę dłużej, złączył ze sobą ich palce wolnych dłoni.
Wycofał rękę zaraz po tym, jak Rhys oświetla wnętrze pomieszczenia tlącym się na końcu różdżki bladym snopem światła. I nie miał pojecia, co sprowadziło Aeanesa na ziemię - jego interwencja, czy może Yaxley i jego trzeźwa ocena sytuacja. Dla Oza nie miało to teraz najmniejszego znaczenia. Musiał jak najszybciej się zdystansować. Chłody powiew powietrza wślizgujący się do pokoju przez uchylone okno przyszedł mu z pomocą.
- Colloportus - szepnął cicho znaną inkantację, różdżkę wymierzył w szybę. – Pod żadnym pozorem nie otwierajcie drzwi. Muszę... - za wszelką ceną znaleźć Aspena – ... musimy przeszukać pomieszczenie. Może znajdziemy wskazówkę, co się stało z panem Hatchem. Niepokoi mnie ten bałagan i jego nieobecność.
Oblał go zimny pot po wypowiedzeniu tych słów na głos. Co ci się przytrafiło, Apsen? Czemu ten pokój wygląda tak, jakby przeszło przez niego tornado? Ty jesteś twórcą tego bałaganu, a może...? W głowie Oza pojawił się po raz kolejny raz ta sama myśl. Aspen Hatch nie był tym, za kogo się podawał. Wiedział dużo więcej. Ten kamień. Skąd go miał?
Caecus Nebula rzucona w przestrzeni wyszła Ozowi dopiero za drugim razem. Miał jednak nadzieje, że to uchroni ich przed ewentualnym zagrożeniem czającym się w mroku pensjonatu. [zawada: Jak Fulbert Bojaźliwy]
Stróżki światła padające z obu różdżek były dla Burke'a wystarczająco, by zrobić krótki rekonesans i znaleźć źródło swojego obecnej bolączki w formie kamienia. Jego gładka krawędź wyjątkowo dobrze zapadła mu w pamięci. Założył szybko rękawiczkę i podniósł przedmiot. Podchodząc bliżej Yaxelya, obrócił go między palcami, żeby się mu lepiej przyjrzeć.Gryf. Jego totem. Jego patr... Nie, patronusa nie był już zdolny wyczarować od dłuższego czasu. Kiedy raz spojrzysz ciemności w oczy, już nigdy nie odwrócisz od niej wzroku.
- Zaczynam to traktować coraz bardziej personalnie - przyznał otwarcie, choć znaczenie tych słów mógł pojąć w pełni tylko Avery, któremu przekazał przedmiot. – Strzeż go jak oka w głowie. On... może stanowić odpowiedź, albo wskazówkę.
Powierzając Avery'emu kamień pod opiekę, nie wiedział czy to rozsądna decyzja, ale musiał zaryzykować. Sam, nie wahając się ani chwili dłużej, podszedł drzwi toalety. Ostrożnie, nienachalnie, z różdżką wymierzoną w przestrzeń przed sobą, w gotowości.
- Osłaniaj mnie - poprosił Yaxleya, jakby się obawiał, że plugastwo najgorszej kategorii znajdowało się za drzwiami.
Dlaczego jesteś taki bliski histerii, co? Czego się tak obawiasz, Oz? Trupów połupanych w szafie?, zapytał samego siebie w myślach.
Otworzył je, ewentualnie wspomagając się alohomorą, gdyby zamek odmówił posłuszeństwa. Potrzebował odpowiedzi. Rozpaczliwie.
Colloportus - skuteczne

Wynik d100: 57

Caecus Nebula - nieskuteczne

Wynik d100: 24

Caecus Nebula - skuteczne

Wynik d100: 66

Alohomora - skuteczne

Wynik d100: 72

GODZINA 21:45

@Alistaire Mulciber i @Emery Reeves, niezależnie od Waszej dobrej woli, nikt w recepcji się nie pojawił, aby cokolwiek komukolwiek wyjaśnić. Mężczyzna, którego minęliście, także nie zwrócił na Was uwagi, a więc najbardziej kuszącą była propozycja Emery’ego, aby sprawdzić, co się dzieje. I w rzeczywistości jako jedni z pierwszych, jeszcze przed nagłym tłumem pielgrzymki prawie wszystkich pozostałych gości, wspięliście się na piętro. Było dokładnie tak samo zaciemnione, lecz poza ewentualnym wzrokiem płatającym figle nie minęło Was nic wartego uwagi. Ponieważ Emery wiedział, gdzie znajduje się pokój Aspena, bez problemu udaliście się na jeszcze wyższe piętro, pod dobrze znany numer.
@Alistaire Mulciber, masz możliwość rzucenia kością k2, gdzie wynik 2 będzie oznaczał wskazówkę od Mistrza Gry. Jeśli wypadnie wynik 1, @Emery Reeves ma szansę uzyskać wskazówkę, również rzucając kością k2, gdzie wynik 2 będzie oznaczał gwarancję wskazówki.
Kiedy stanęliście przed drzwiami, byliście świadkiem krótkiej wymiany zdań pomiędzy krzyczącymi z dolnego piętra a z tego pokoju, a potem, niespodziewanie, drzwi otworzyły się na oścież. Rzućcie (oboje) kością k6. Wyniki 1-4 oznaczać będą, że drzwi z impetem uderzyły w Was i zmagać się będziecie z obolałością jednej części ciała. Wyniki 5-6 oznaczać będą, że udało Wam się uskoczyć od otwierających się nagle drzwi. Ze względu na rasę, @Emery Reeves zyskuje modyfikator +1 do rzutu kością k6.
Niezależnie od tego, czy udało Wam się skutecznie odskoczyć na czas, czy też nie, kiedy drzwi się otworzyły, dostrzegliście mleczną mgłę ogarniającą pokój – i nic więcej. Zdecydujcie, co zrobicie w następnej kolejności.

---

@Luigi Romeo, nie z Tobą takie zagrywki. Nie dajesz się ponieść ciekawości, aby sprawdzić, co też mogło spowodować nagły huk wyżej i postanawiasz podążyć za swoim zmysłem, może intuicją. Ignorujesz miarowe stukanie przy drugich drzwiach, kierując się ku tym, które przed chwilą się uchyliły. Po omacku, próbując przyzwyczaić oczy do ciemności, sięgasz za klamkę i uchylasz drzwi. Te, niespodziewanie, otwierają się bez konieczności interwencji magicznej. Kryjąc się za nimi, próbujesz wyłapać cokolwiek podejrzanego. Mija kolejna chwila, w której słyszysz krzyk jednego z zakwaterowanych tutaj gości – a raczej nie tyle krzyk, co wołanie, a potem odpowiedź drugiego. Najwidoczniej na górze zbiegła się nieco większa widownia.
Tymczasem Ty, jeśli zdecydowałeś się przekroczyć drzwi, znajdujesz się na korytarzu przeznaczonym dla personelu. Słabe światło dopiero co wschodzącego księżyca oświetla Ci zarys czterech drzwi po Twojej prawej stronie. Jeśli natomiast zerkniesz w okno, dostrzeżesz ciemniejącą gęstwinę lasu, przez którą przedziera się mlecznobiała, coraz bardziej zyskująca na intensywności mgła. Ostatnio takich jest mnóstwo w Wielkiej Brytanii, więc może to nic szczególnego.
Zdecyduj, co zrobisz dalej.

---

@Eridanus Black, hałas zwabił Cię na górę, choć akurat do własnego pokoju. W końcu w nim miał być Rhys, prawda? Drzwi jednak okazały się zamknięte, co oznaczać mogło, że poszedł jednak najpierw sprawdzić, co się stało z Aspenem. Kiedy odchodziłeś od drzwi, dostrzegłeś, jak do pokoju naprzeciwko wchodzi roztrzęsiona kobieta niosąca przed sobą kulę światła wyczarowaną zaklęciem i może to Cię natchnęło, aby zapalić własną różdżkę. Stanąłeś jednak przed schodami, wołając do góry, do chłopców. I bez większych przeszkód usłyszałeś głos tego trzeciego, skrzypka, Aeneasa, który odpowiadał, że nic im nie jest. I przy okazji również podał całą lokalizację. Możesz więc postanowić przejść się do nich sam – albo zaczekać tutaj. Albo znaleźć sobie jeszcze kolejne zajęcie. Wybór należy do Ciebie.

---

@Abel Attaway, Twoja walka z drzwiami tarasowymi nie przyniosła efektu, a teraz w dodatku narażony byłeś na towarzystwo panikującej koleżanki. Dość szybko i sprawnie udało Ci się ją odrobinę uspokoić i odesłać wraz z gasnącą kulą światła do swojego pokoju, gdzie będzie bezpieczna. Oby tak było.
Sara odeszła, rozglądając się uważnie na boki wystraszonym spojrzeniem, jakby oczekiwała, że zza rogu może wyskoczyć na nią potwór rodem z Nocy Duchów, aż nareszcie zniknęła, wspiąwszy się po schodach na górę, na swoje piętro. Tam też bezpiecznie dotarła do swojego pokoju, gdzie, zgodnie z Twoim poleceniem, zamknęła się na klucz i wcisnęła w najgłębszy kąt pokoju, polegając na kuli światła, przynajmniej póki nie zgaśnie.
Ty w tym czasie zostałeś w jadalni zupełnie sam – ciężko powiedzieć, kiedy wszyscy towarzysze postanowili pójść na górę, ale miałeś wystarczająco czasu, aby przyjrzeć się wszystkim kątom i meblom. Wyglądało jednak na to, że pomieszczenie zostało starannie wyczyszczone jeszcze przed odejściem właścicieli, nie znalazłeś tam nawet kłąbka kurzu.
Kroki skierowały Cię ku kolejnemu pomieszczeniu, które musiało być kuchnią. I intuicja Cię nie myliła. Co jednak mogło zdawać się dziwne (a może wcale nie?) kuchnia nie została zamknięta, a więc nie potrzebowałeś zaklęcia, aby dostać się do środka.
Kuchnia także wyglądała na starannie wysprzątaną. Na zgaszonym palniku mogłeś dostrzec stojący swobodnie gar na zupę, a na wyczyszczonych szafkach piętrzyły się talerze. Zapewne gdybyś lepiej poszukał, znalazłbyś znacznie więcej naczyń wraz ze sztućcami, podobnie jak i przypraw. Na pierwszy rzut oka rzucił Ci się jedynie korzeń imbiru, kilka listków mięty i melisy, ząbek czosnku i kilka ziaren kawy, które wysypały się z torebki.
Rzuć kością k2, która zadecyduje, co będzie dalej.

---

@Aeneas Avery, instynkt kazał zareagować Ci natychmiastowo, przyciskając kraniec różdżki do gardła najbliższej osoby. Czy pamiętasz, co opowiadał Ci niegdyś wytwórca, gdy ją nabywałeś? Tak… Dość niezwykłe połączenie. Widzi pan, różdżki z winorośli są bardzo wrażliwe na punkcie odpowiedniego dopasowania i tylko przy odpowiednim czarodzieju dają zadziwiające efekty. Za to rdzeń… Tak kapryśny… Tak ciężki do opanowania… Nieprzewidywalny jak sama mantikora… Może to ta wrażliwość, a może to ta kapryśność sprawiły, że różdżka zajarzyła się na krótką, ale wystarczającą chwilę, aby @Ozzy Burke mógł poczuć gorąc na swojej szyi. Poparzenia będą Ci dokuczały jeszcze przez trzy najbliższe posty, potem będziesz mógł zignorować pieczenie przez większość czasu. Możesz też wspomagać się zaklęciami chłodzącymi. Kilka chwil uspokojenia, kojący szept i światło rzucone przez Rhysa pozwoliły opanować tę sytuację. @Rhys Yaxley, rzuć kością k3, aby określić, co konkretnie byłeś w stanie dostrzec po zapaleniu światła. Rzucone przez Ciebie zaklęcie częściowo Cię oślepiło, nagłe przeskoki pomiędzy jasnością, ciemnością, a ponowną jasnością mogą nieco oszołomić, stąd też nie od razu zdążyłeś świadomie i trzeźwo rozejrzeć się po pomieszczeniu. Twoją uwagę jednak zwrócił szept po Twojej stronie, a gdy zwróciłeś w tamtym kierunku głowę, mogłeś dostrzec, jak Aeneas właśnie odsuwa się od Ozzy'ego, i odsuwa też od niego swoją różdżkę. Była to zaledwie krótka chwila, ale być może dużo mówiąca o Twoich obecnych towarzyszach.
@Rhys Yaxley, Twoje wyznanie zainteresowała @Aeneas Avery. Możesz mu odpowiedzieć na kilka pytań, w tym czasie @Ozzy Burke miał czas na zamknięcie okna, a także dokładniejsze przyjrzenie się znalezisku.
@Aeneas Avery, kiedy otworzyłeś drzwi, Ozzy rzucił zaklęcie ochronne, a Ty przypadkiem omal nie zabiłeś stojących po drugiej stronie Alistaire’a i Emery’ego – być może był to nagły zryw przez przypływ adrenaliny, a może chciałeś być pewny, że uda się je otworzyć bez użycia czarów. I w rzeczywistości, Alohomora nie była już potrzebna. Jakkolwiek jednak Ty mogłeś zobaczyć przybyszów, tak oni widzieli już jedynie mleczną mgłę i żadnej osoby więcej. Masz więc czas, aby zadecydować, czy chcesz ich jakoś wciągać do środka, czy postanawiasz zamknąć śledztwo dla Waszej dwójki.
Tymczasem, @Ozzy Burke, zdecydowałeś się na zajrzenie do toalety. @Rhys Yaxley, możesz odnieść się, czy postanowiłeś towarzyszyć koledze i w rzeczywistości go osłaniać, czy postanowiłeś jednak wyruszyć za własnym tropem – jeśli go znalazłeś. Drzwi do łazienki ponownie ustąpiły bez konieczności użycia czarów i bez większych problemów dostrzegliście wnętrze, tak drastycznie różne od tego, co widzieliście w pokoju mieszkalnym. Łazienka bowiem wyglądała na zajmowaną, owszem, lecz ją oszczędził dziwny kataklizm, który uderzył w sypialnię. Tak więc ręczniki wisiały na swoim miejscu, tak jak i kosmetyki znajdowały się grzecznie na wiszącej wciąż półeczce. Nie było tutaj ani śladu włamania, ani śladu Aspena. Ani ogólnie niczego, co mogłoby zwrócić Waszą uwagę.

---

Po wykonaniu rzutów odpowiednie wskazówki zostaną dopisane do Waszych rubryk. Powiadomię Was na discordzie, kiedy to zrobię.

parter

1

2