Realia lat osiemdziesiątych w Wielkiej Brytanii

Wstęp

Świat czarodziejów jest bardzo rozległy i na przestrzeni lat ukształtował wiele własnych zwyczajów czy praktyk. W poniższych zagadnieniach zgromadzone zostały przeróżne aspekty dotyczące czarodziejskiego życia, często wraz z jednoczesnym porównaniem ich do typowo mugolskiego. Gra na Magicznej Kołysance wiąże się z koniecznością zapoznania się z poniżej przedstawionymi informacjami. Ma to służyć zwiększeniu znajomości uniwersum oraz świata, w którym toczy się rozgrywka.

Spis treści

1. Sytuacja społeczna i polityczna mugoli
2. Sytuacja społeczna i polityczna czarodziejów
3. Moda i muzyka mugoli
4. Moda i muzyka czarodziejów
5. Zwierzęta domowe
6. Czarodziejskie przysłowia
7. Czarodziejskie przekleństwa
8. Tradycje i święta czarodziejskie
9. Religie w świecie czarodziejów
10. Czarodziejskie i mugolskie dania, napoje i słodycze

Sytuacja społeczna i polityczna mugoli

Lata osiemdziesiąte miały być czasem rozwoju gospodarczego i ekonomicznego. Kryzys następujący wraz z nadejściem roku 1970 odchodzi w niepamięć. Podejmuje się starania załatania dziur budżetowych, a parlament dwoi się i troi, aby poprawić jakość życia mieszkańców Anglii. Do władzy dochodzi partia konserwatystów, z Margaret Thatcher na czele, która 4 maja 1979 roku zostaje premierem Wielkiej Brytanii, pokonując tym samym Jamesa Callaghana, który reprezentuje Partię Pracy. Niestety kryzys nadal jest silnie odczuwalny, a strajki, do których często dochodzi, nie poprawiają wizerunku nowej pani premier. Anglia dzieli się na grupę tych, którzy wierzą, że Margaret Thatcher jest tą, która wyprowadzi ich kraj na prostą, oraz na tych, którzy są niezadowoleni z jej rządów. Niefortunnie ta druga grupa jest znacznie liczniejsza. Obecną królową nadal pozostaje Elżbieta II, a główną walutą Anglii jest funt brytyjski.

Wraz z nadejściem lat osiemdziesiątych obraz społeczeństwa ulega dramatycznej zmianie. Bezdyskusyjnie powoduje to film „Amerykański żigolak” oraz projektant Giorgio Armani, który na potrzeby filmu, projektuje interesujące kostiumy. Projektant promuje wizerunek kobiety eleganckiej, ale jednocześnie pnącej się po szczeblach kariery na sam szczyt. Obraz ten niezwykle dobrze przyjmuje się wśród społeczeństwa. Kobiety nie są już utożsamiane tylko z gospodyniami, które całymi dniami mają zadowalać swoich mężów i opiekować się licznym potomstwem — dostają bowiem szansę wyjścia z kuchennego fartuszka, co zresztą chętnie wykorzystują. Coraz częściej można spotkać kobiety aktywne zawodowo i, chociaż młode bizneswoman cały czas wzbudzają kontrowersje w społeczeństwie, nikogo już nie dziwi, iż jakąś firmą może zarządzać kobieta.
W tej dekadzie upowszechnione zostają również telefony komórkowe, chociaż są one bardzo drogie i niewiele osób może sobie na nie pozwolić. Urządzenia są także dość sporych rozmiarów i przez to pozostają nieporęczne. Zdecydowanie większym zainteresowaniem cieszą się telefony stacjonarne. Do nowinek technologicznych z pewnością można zaliczyć również komputery, które także zaczynają pojawiać się w domach, ale, podobnie jak telefony komórkowe, są drogie i nie pozwalają na wykonywanie zbyt wielu interakcji.

Chociaż zmiany są widoczne w wielu dziedzinach życia, transformacja negatywnego podejścia społeczeństwa do homoseksualizmu jeszcze przed nami. Oficjalne wypisanie homoseksualizmu z listy chorób psychicznych w 1973 roku budzi tak wielkie kontrowersje, że w 1980 roku homoseksualizm zostaje zaliczony do grupy zaburzeń psychoseksualnych, co z kolei oznacza, iż homoseksualiści nadal są poddawani intensywnemu leczeniu. Jakikolwiek przejaw homoseksualizmu spotyka się z powszechnym ostracyzmem. Rodziny osób o innej orientacji seksualnej nadal potrafią posyłać swoich członków do klasztorów lub szpitali. Chociaż homoseksualizm nadal jest tematem tabu, coraz częściej można natknąć się na liczne protesty, które mają na celu nadanie wolności odmiennej orientacji seksualnej. Problem ten jest coraz częściej nagłaśniany i przez to trudniejsze staje się przemilczanie pewnych spraw, które do tej pory zamiatane były pod dywan.

Lata osiemdziesiąte to zryw idei wolności przy jednoczesnym głośnym identyfikowaniu swobody. Dlatego też w tym okresie wykreowało się kilka znamiennych subkultur:

- depeszowcy — jak nietrudno się domyślić, subkultura ta jest silnie związana z popularnym zespołem Depeche Mode. Czasami można pomylić ich z metalowcami, gdyż podobnie jak oni, ubierają się na czarno i noszą glany, przez co ich style się zacierają. Depeszowcy wyróżniają się krótkimi fryzurami na żel, często obciętymi „na kwadrat”.

- punk — subkultura punków opiera się w dużej mierze na anarchistycznym podejściu do rzeczywistości. Nawołują do bojkotu wszelkich instytucji państwowych, tj. wojska, policji czy parlamentów, negują istnienia Boga, widzą świat jedynie w czarnych barwach. Prawdziwy punk nie przejmuje się swoim wyglądem. Charakterystyczną cechą jego stroju jest skórzana kurtka nabita ćwiekami (ramoneska) z przyszytymi naszywkami (np. ze znakiem anarchistycznym), na nogach glany i zazwyczaj podwinięte spodnie – jeansy lub tzw. pasiaki. Tę subkulturę łatwo można rozpoznać po fryzurze jej przedstawicieli, którą jest ogolona głowa z pozostawionym na środku irokezem, często farbowanym na różne, jaskrawe kolory, jak i po zamiłowaniu punków do piercingu.

- metalowcy — nie utożsamiają się z konkretną ideologią. Pomimo ich mrocznego stylu bycia, są to ludzie pozytywnie nastawieni do życia. Dążą tak naprawdę jedynie do wolności osobistej. Przedstawicieli tej subkultury cechuje specyficzny wygląd. Kolorem dominującym w ich ubraniach jest czarny. Bardzo chętnie noszą wąskie, skórzane bądź dżinsowe spodnie, skórzane kurtki (ramoneski), a także często długie, rozpuszczone włosy. Niezbędne są koszulki i naszywki z ulubionymi zespołami, przedstawiają one przeważnie trupie czaszki, kościotrupy, płonące krzyże. Spora część „metali” zdobi swoje ciała tatuażami przedstawiającymi takie wizerunki.

- skinhead — charakteryzują się wygoloną głową lub bardzo krótkimi włosami, często ściętymi na tzw. jeża. Ta subkultura powstała przede wszystkim w opozycji do angielskiej arystokracji. Niemniej jednak na przełomie lat ugrupowanie to zaczęło się zmieniać. Grupa skinheadów może przybierać forum nazistowskie, rasistowskie lub homofobiczne. W latach osiemdziesiątych skinheadzi zajmowali się głównie tępieniem punków. Uważali ich za nierobów i leni.

Sytuacja społeczna i polityczna czarodziejów

Czarodziejska prasa aż wrze od kolejnych doniesień o wymordowaniu jakiejś rodziny mugoli lub o tajemniczych zniknięciach. Już nikt nie ma wątpliwości, kto stoi za tymi makabrycznymi zbrodniami. Ministerstwo zdaje się pracować na pełnych obrotach, ale niestety nie może poszczycić się taką skutecznością działania, jaką prezentują poplecznicy Lorda Voldemorta. Chociaż wszyscy aurorzy zostali zmobilizowani do działania, rzadko kiedy udaje się im pochwycić jakiegoś Śmierciożercę i odprowadzić go na przesłuchanie. Coraz częściej słyszy się szepty o tym, że ministerstwo jest skorumpowane i nie robi tak naprawdę nic, aby uchronić świat czarodziejów przed zupełną deprawacją. Niektórzy odważnie wskazują palcem na błękitnokrwiste, konserwatywne rody, takie jak Black czy Lestrange, które miałyby sterować polityką Ministra Magii. Często zarzuca się błękitnokrwistym współpracę z Czarnym Panem, niemniej jednak jeszcze nikt nie dostarczył niezbitych dowodów, które potwierdzałyby tę teorię. Przedstawiciele rodów kategorycznie wypierają się wszystkiego, wskazując, że ich rodziny od wieków wspierały ministerstwo.
Nastały trudne czasy. Wśród ludzi można wyczuć wyraźny niepokój, który objawia się wzmożoną ostrożnością. Mało kto wychodzi po zmroku, a domostwa zostały zabezpieczone dodatkowymi zaklęciami ochronnymi. Czarodzieje nie wiedzą komu ufać, oskarżają często swoich sąsiadów, przez co Wizengamot ma pełne ręce roboty. Niektórzy odważniejsi czarodzieje postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i próbują odszukać czarnoksiężników samodzielnie, co niestety często kończy się ich tragiczną śmiercią lub zaginięciem w niewyjaśnionych okolicznościach. Politycy głośno wypowiadają się na ten temat, apelując do obywateli, aby ci zaufali ministerstwu. Niestety nie wszyscy są w stanie zaufać komukolwiek.

Lata osiemdziesiąte wydają się przełomem w społeczeństwie czarodziejów. Coraz chętniej odchodzi się od sztywnych zasad savoir-vivre, a młodzi czarodzieje zaczynają głośniej manifestować swój sprzeciw, co do kontrolowania życia przez rodziców. Kobiety przestają być traktowane wyłącznie jako kury domowe i matki — mogą wreszcie zacząć się realizować zawodowo i być zupełnie niezależne. Niemniej często można spotkać na ulicy jakiegoś starszego czarodzieja, który nawołuje do powrotu do korzeni, a konserwatywne rody błękitnokrwistych czy czystokrwistych czarodziejów nieprzychylnie patrzą na to, w jakim kierunku zmierza świat. Niektórzy starają się utrzymać niezachwiany autorytet rodziców oraz ojca jako głowy rodziny.

Moda i muzyka mugoli

Moda

Lata osiemdziesiąte to epoka pełna sprzeczności. Są to także lata tzw. dorobkiewiczów. Dla niektórych osób niezwykle ważną częścią życia staje się kariera i ukierunkowanie na sukces w postaci awansowego szczytu — wysokie stanowisko wpływa na status społeczny. A ten należy odpowiednio demonstrować, choćby zakupem nieruchomości.
W modzie za rewolucją wizerunku stoi projektant Giorgio Armani. Na nowo definiuje role męskie i kobiece ubiorem — proponuje mężczyznom dopasowane garnitury, a kobietom całą kolekcję „power dressing”. Od tego momentu kobiety z upodobaniem noszą spodnie prasowane w kant i szerokie marynarki ramionach. W szafie karierowiczów niepodzielnie rządzi biznesowy styl. Sam Armani twierdzi, że tak ubrana kobieta z łatwością osiągnie sukces. Niezaprzeczalną ikoną stylu biznesowego oraz nieustanną inspiracją (i idolką panien) zostaje Księżna Diana.

Zwykłe dziewczyny z sąsiedztwa ubierają się inaczej. Noszą legginsy, obszerne swetry lub tuniki albo body. Strój podkreślają dużą, plastikową, często kolorową biżuterią. Quasi-sportowe stroje nawiązują do najnowszego trendu publicznej aktywności: w klubach fitness czy na kursach aerobiku. Prym wiodą kolory — zarówno w garderobie, jak i makijażu. Górują neonowe kolory: ostre róże, fiolety, intensywne żółcie czy pomarańcze. Usta pokrywają wyraziste szminki, podkreślone błyszczykiem. Fryzury podkreślają temperament, a do hitów fryzjerskich salonów należy trwała. Natapirowana burza loków to obiekt pożądania nie tylko dla pań, ale również panów. Inspiracjami dla młodych dziewczyn są gwiazdy, takie jak Madonna czy Annie Lenox. Trendy tworzą też filmy i seriale, np.: „Dirty Dancing”, „Amerykański Żigolak” czy „Dynastia”. Naturalnie liberalna moda nie dociera do szkół i uniwersytetów, gdzie stale obowiązuje konserwatywny mundurek.

Moda męska rządzi się swoimi prawami. Królują dopasowane garnitury, koniecznie uszyte ze szlachetnych tkanin. Atrakcyjne są spodnie zwężane ku dołowi, nazywane „marchewami”, do których obowiązkowo nakłada się białe skarpetki, które nosi sam Król Popu — Michael Jackson. W jego osobie wielu mężczyzn upatruje inspiracji rockowego wizerunku. Kolejnym obowiązkowym elementem szafy jest tzw. katana (dżinsowa kurtka) lub ramoneska (krótka kurtka wykonane ze skóry). Bandany wiązane na głowach, często w towarzystwie rozpuszczonych, długich włosów określają zamiłowanie do konkretnego gatunku muzycznego.
Zdarza się, że można zobaczyć mężczyzn w spodniach z krótkimi nogawkami, niemniej niesie to za sobą kilka komunikatów. Istnieje prawdopodobieństwo, iż podłoga w domu takiego osobnika jest zalana. Może być prawiczkiem, a do tego kujonem.

Zarówno w modzie męskiej, jak i damskiej, rośnie popularność zwierzęcych motywów. Leopard, zebra, krokodyl, wąż — to tylko parę z licznych wzorów, które można spotkać na kurtkach, spodniach, a nawet rajstopach.

Muzyka

Lata osiemdziesiąte to czasy zróżnicowanej muzyki. Do popularnych gatunków należy pop, rock oraz disco. Powstaje nowy nurt muzyczny, który jest określany jako „Nowa Fala”. Wywodzi się z punk rocka i szybko znajduje odzwierciedlenie w modzie. Wśród najbardziej znanych artystów, którzy reprezentują ten gatunek, można zaliczyć: Blondie, The Police, Depeche Mode. Dzięki walkmanom słuchanie muzyki staje się prostsze i łatwiej dostępne niż kiedykolwiek wcześniej.

Do najbardziej znanych artystów lat osiemdziesiątych należą: Abba, AC/DC, Belinda Carlisle, Queen, Rick Astley, Europe, Eric Clapton, Bonnie Tyler, Elton John, Cher, Modern Talking, Paul McCartney, Roxette, Sabrina, Stevie Wonder, The Rolling Stones, Madonna, Bob Marley, Boney M, Michael Jackson, Black Sabbath.

Moda i muzyka czarodziejów

Moda

Mówiąc o modzie czarodziejów, warto pamiętać o znikomym wpływie mugolskich trendów. Pomimo regulacji, wprowadzonych przez ministerstwo magii, która obliguje wszystkich czarodziejów do dostosowania ubioru do standardów mugoli, niewłaściwy strój pozostaje najczęstszym wykroczeniem Międzynarodowego Kodeksu Tajności.

Zważywszy na impas, w jaki na przestrzeni wieków wpadła moda czarodziejów, trudno się dziwić. Belle époque, trend, który rozkwitał od XVII wieku, ma się nadzwyczaj dobrze i dziś na rozdrożu XIX i XX wieku. Starsze pokolenia, szczególnie związane z tradycją, chełpią się bogato zdobionymi gorsetami. Suknie dzielą czarownice — na balach za modną uznaję się wiedźmę w ciężkiej, klasycznej sukni upstrzonej kokardami i koronką, jak i czarownicę odzianą w suknię o prostym, obcisłym kroju. Stroje są szyte ze szlachetnych materiałów i tylko na wymiar. Coraz chętniej eksperymentuje się z różnymi kolorami, niemniej nadal najpopularniejsza pozostaje uniwersalna czerń. Skromna biżuteria to przede wszystkim perłowe naszyjniki lub zdobne broszki. Za klasyczne fryzury uznaje się koki, włosy upięte na tyle wysoko, by eksponować łabędzią szyję, a przy tym zaopatrzyć się w elegancki kapelusz. Wśród nestorek rodów przeważają spiczaste tiary przyozdobione egzotycznymi piórami, futrem lub naszytymi kamieniami.

Na przestrzeni lat męska moda dla starszych i poważanych czarodziejów nie uległa większej zmianie. Popularne są marynarki, surduty, kamizelki oraz spodnie prasowane w kant. Koszule, wśród konserwatystów białe, co odważniejsi noszą we fiolecie lub zieleni, dobierając bordowe kamizelki. Nakrycia głowy są proste — można do nich zaliczyć kapelusze, meloniki, rzadziej cylindry, a także tradycyjne, czarodziejskie tiary.

Niezmienne w dobrym guście jest przybrać jako warstwę wierzchnią pelerynę.

Bez wątpienia to młodzież lepiej orientuje się w meandrach mugolskich trendów. Dla młodych lata osiemdziesiątych określamy przełomowymi w kwestii ubioru — trudno opowiedzieć czy to przez różnorodność formy, czy jaskrawe kolory. Młodzi czarodzieje chętniej sięgają po mugolskie ubrania, eksperymentują i mieszają style, nieświadomi kontekstów.
Niektóre czarownice odrzucają niewygodne gorsety, a długie i krępujące ruchy suknie pozostawiają na wyjątkowe okazje — w szafach coraz częściej goszczą sięgające trochę za kolana, wąskie spódnice w przeróżnych kolorach. Nie braknie też koszul; przeważnie w kolorach bieli lub różu. Za liberalne uznaje się wariacje przy kołnierzu jak choćby zapięcie na guzik lub kołnierz w postaci szalu. Wyrazem nastoletniego buntu określa się mocniejszy makijaż, farbowane włosy i mnogość biżuterii.

Tak drastyczne odstępstwa od kanonu mody czarodziejów wśród młodzieży wiążę się z politycznym manifestem, który głosi równość bez względu na płeć, kolor skóry czy czystość krwi.

Muzyka

W świecie czarodziejów od zawsze ceniło się muzykę klasyczną i śpiewaków operowych, jednak w latach osiemdziesiątych popularność zdobywają rock, disco i pop. Ze względu na napiętą atmosferę między pokoleniami czarodziejów, niektóre zespoły tworzą ironiczne, satyryczne lub nawołujące do walki z Voldemortem utwory. Znaczna część czarodziejów zna flagowych mugolskich artystów (jak np. Michael Jackson czy Madonna).

Najpopularniejsi czarodziejscy wykonawcy to: Wyjąca Szyszymora, Immoblues, Zrzędliwe Gargulce, Amortencja (jest to pseudonim artystyczny piosenkarki, która wykonuje rzewne ballady), Leprokonusy, Gderliwe Jędze, Mhroczne Inferiusy, Psotne Elfy, Smętne Gumochłony.

Zwierzęta domowe

Czarodzieje, podobnie jak mugole, lubią trzymać w swoich domostwach zwierzęta. Niektóre z nich pełnią funkcję typowo towarzyską i są trzymane ku uciesze małych czarodziejów i czarownic, a inne spełniają ważniejsze zadania, jak pilnowanie domostwa. Z uwagi na fakt, że nie każde zwierzę można trzymać w domu, w niektórych przypadkach wymagane jest specjalne zezwolenie wydane przez Ministerstwo Magii.

Poniżej znajduje się spis zwierząt, które czarodziej może trzymać w domu bez zgody Ministerstwa Magii.

Skrzaty domowe pełnią funkcję służby magicznej i mimo że są postrzegane przez część czarodziejów jako zwierzęta, nie występują na oficjalnej liście.

• Sowa
  
• Kot
  
• Ropucha
  
• Pies
  
• Ryba (z wyjątkiem zabronionych odmian)
  
• Królik
  
• Żółw
  
• Papuga
  
• Wąż
  
• Nietoperz
  
• Kruk
  
• Gołąb pocztowy
  
• Pufek
  
• Szczur
  
• Mysz
  
• Ghul
  
• Lelek Wróżebnik
  
• Wozak
  
• Memortek
  

W przypadku posiadania zwierząt spoza listy wymagana jest oficjalna zgoda Ministerstwa Magii, otrzymywana po wypełnieniu stosownego wniosku. Otrzymują ją zazwyczaj czarodzieje o wysokim statusie społecznym lub dysponujący odpowiednimi wpływami. Reszta magicznego społeczeństwa musi wyjątkowo długo czekać na rozpatrzenie wniosku.

Posiadanie któregokolwiek stworzenia, które nie znajduje się na powyższej liście, bez zgody Ministerstwa, karane jest wysokimi grzywnami.
W przypadku wykrycia nielegalnej hodowli niebezpiecznych gatunków (jak np. bazyliszek) nakładane są wysokie sankcje na rodzinę winnego, a sam oskarżony jest wysyłany do Azkabanu.

Czarodziejskie przysłowia

Jako że czarodzieje tworzą społeczność ze swoimi prawami, zwyczajami oraz tradycjami, posiadają również własne przysłowia. Naturalnie nie brakuje zapożyczeń od mugolów, które, odpowiednio przerobione, pasują do magicznej rzeczywistości. Poniżej znajduje się spis najpopularniejszych czarodziejskich przysłów wraz z ich mugolskimi odpowiednikami.

• Dzielić skórę na hipogryfie — dzielić skórę na niedźwiedziu
  
• Kusić bogina — kusić licho
  
• Bać się jak wilkołak pełni — bać się jak diabeł święconej wody
  
• Jak mugol z Malfoyem — jak pies z kotem
  
• Dumny jak hipogryf — dumny jak paw
  
• Jak w Gringocie — jak w szwajcarskim banku
  
• Kto różdżką wojuje, od różdżki ginie — kto mieczem wojuje, od miecza ginie
  
• Skrzat z wozu, koniom lżej — baba z wozu, koniom lżej
  
• Nie taki bogin straszny, jak go malują — nie taki diabeł straszny, jak go malują
  
• Być pracowity jak Ollivander — być pracowity jak pszczoła
  
• Czas to galeon — czas to pieniądz
  
• Czuć się jak druzgotek w wodzie — czuć się jak ryba w wodzie
  
• Darowanemu hipogryfowi w zęby się nie zagląda — darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda
  
• Gdzie dwóch czarodziejów, tam trzy zdania — gdzie dwóch (jakaś narodowość), tam trzy zdania
  
• Kombinuje jak centaur pod górę — kombinuje jak koń pod górę
  
• Lepszy chochlik w garści niż dirikrak na dachu — lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu
  
• Nie szata zdobi czarodzieja — nie szata zdobi człowieka
  
• Raz na miotle, raz pod miotłą — raz na wozie, raz pod wozem
  
• Bazyliszek nie śpi — diabeł nie śpi
  
• Skrzacia praca — niewolnicza praca

Czarodziejskie przekleństwa

Chociaż czarodzieje posługują się magią, dzięki której ich życie jest znacznie łatwiejsze, nie oznacza to, że ich codzienność nie obfituje w problemy. Tak jak mugol czarodziej, czasami potknie się na progu wejścia do sklepu, wyleje na siebie zawartość fiolki eliksiru lub pomyli formułę zaklęć i przetransmutuje najlepszego przyjaciela w kubek. W takich chwilach nawet osobom władającym magią zdarza się okazać słabość i ulec wściekłości. Oprócz typowo mugolskich wulgaryzmów, w świecie czarodziejów wytworzyło się kilka unikatowych, które uważane są za wyjątkowo wulgarne, a nagminne ich używanie świadczy o braku dobrych manier.

• Menelski kocioł
  
• Szyszymory syn
  
• Na zaśmierdłe skarpety Merlina
  
• Hipogryfii klocek
  
• Gumochłoniak
  
• Leprokonusi syf
  
• Na bobki jednorożca
  
• Na gacie Merlina
  
• Galopujące gargulce
  
• Cholibkie skurwysyństwo
  
• Na brodę Merlina
  
• Sparszywiały szpon przez psidwaki kąsanego hipogryfa
  
• A żeby ci wsiąkiewkę ukradli
  
• Śmierdzący śluz toksyczka
  
• Niech cię testral kopnie
  
• Do chuja Merlina
  
• Na róg jednorożca
  
• Ty parchaty gumochłoonie
  
• A żeby ci dementor wyssał duszę
  
• Szlama
  
• Półdupek Hagrida (znają tylko absolwenci Hogwartu)
  
• Sutek Voldemorta
  
• Na mą  kutasiarską różdżkę
  
• Wali ci z paszczy jak wiedźmie
  
• Wysmarkał cię troll
  
• A żeby cię ktoś oblał smoczym gnojem
  
• Kurwila z Błędnego Rycerza
  
• Pieść chrobotka
  
• Mugolojebca/Szlamojebca (rzadko używane, wyjątkowo pogardliwe)
  
• Szlamoliz
  
• Błotoryj
  
• Łajnojad
  
• Co ty pierdolognomisz
  
• Nie ma chujoróżdżki w wiosce
  
• Wiedźma wywłoka
  
• Zaklęta pięknem dupera
  

Święta i tradycje czarodziejskie

Święta

Mianem święta określa się szczególny, wręcz nadzwyczajny dzień, który najczęściej jest związany z obrzędami religijnymi czy tradycjami występującymi na danym terenie. Część świąt czarodziejskich pokrywa się ze świętami mugolskimi, niemniej jednak rządzą się one często swoimi prawami i zwyczajami. Najbardziej znanymi pokrywającymi się świętami wśród czarodziejów i mugoli są: Boże Narodzenie, Walentynki i Halloween. Zamiast Wielkanocy jest Ostara, która mocno usadziła się w świadomości czarodziejów z Wysp Brytyjskich. Jest hucznie obchodzona, dlatego także jest wliczana do podstawowych świąt, które należy obchodzić.
Szczególnym zainteresowaniem cieszą się też takie święta jak Dzień Świętego Patryka, Noc Spadających Gwiazd, Yule, Beltaine czy Święto Pamięci Merlina.
Występuje również kilka pomniejszych świąt, ale stanowią one bardziej formę zamkniętą, tylko dla wybranych grup. Wśród nich wyróżnia się Triduum Mortis i Żniwa.
Nie ma formalnej listy wszystkich możliwych czarodziejskich świąt. Wśród czarodziejów pojawiła się dyskusja na temat plusów i minusów stworzenia jednolitej listy.

Boże Narodzenie

Data: 25 grudnia

Obchody świąt na dobrą sprawę zaczynają się już pod koniec listopada. Wtedy Brytyjczycy stroją swoje domy i mieszkania. W tym czasie na ulicach miast pojawiają się mugolscy kolędnicy. Dzień przed Bożym Narodzeniem w każdym czarodziejskim domu jest wystawna uczta. Stoły uginają się od świątecznych puddingów, które skrywają w środku sykla, indyków wraz ze srebrnymi łódeczkami, w których najczęściej znajdują się sosy pieczeniowe i żurawinowe. Pełnoletni czarodzieje piją grzane wino z przyprawami korzennymi i koglem-moglem. Najmłodsi otrzymują petardy-niespodzianki, z których wypadają przeróżne przedmioty. Wywieszane są wtedy skarpety nad kominkiem, do których Ojciec Świąt dostarcza część upominków — najczęściej łakoci — albo zaczarowany węgiel, który brudzi dłonie i twarz w taki sposób, że do końca świąt nie ma jak tego zmyć. Przy stole często opowiadane są historie o Ojcu Świąt, o jego podróżach, co robi z niegrzecznymi dziećmi i dorosłymi. Najbardziej znane podanie dotyczy trzech duchów, z którymi podróżuje Ojciec Świąt. Duchy rozliczają najgorszych czarodziejów z ich przewinień, a karą jest porwanie w miejsce, z którego rzadko kto wraca. Nieposłuszne dzieci są straszone również tym, że stara zimowa wiedźma przyjdzie po nie i zabierze je ze sobą. Choinka, często własnoręcznie ścięta przez najstarszego czarodzieja w rodzinie, symbolizuje trwałość przestrzeganych tradycji czarodziejskich w danym domu. Przystrajanie drzewka zaczyna się od najmłodszych domowników, którzy najczęściej sięgają po ozdoby będące odpowiednikiem rodzinnych wartości. Dużą moc ma również jemioła, będąca magiczną obroną przed atakami złych duchów i konfliktami. Ponadto, ilość jej owoców świadczy o ilości pocałunków, które można pod nią oddać. Każdy pocałunek wpływa na polepszenie atmosfery wśród domowników.

Walentynki

Data: 14 lutego

Patronem święta jest Święty Walenty. Był to wierzący, żyjący w zgodzie z mugolami czarodziej, który specjalizował się w eliksirach i zaklęciach miłosnych, a także pomagał chorym ludziom swoimi leczniczymi naparami. Został przyłapany na gorącym uczynku, a niedługo potem ścięty. Pomimo sceptycyzmu czarodziejów wobec Walentynek, młodzi czarodzieje chętnie poddają się miłosnej gorączce. Organizowane są sprzedaże limitowanych szat w kolorach różu i fioletu, przeróżnych eliksirów miłosnych czy przedmiotów potraktowanych zaklęciami, które mają trafić do serc ukochanych. Ulica Pokątna i Hogsmeade są miejscami, które najhuczniej obchodzą to święto — przystrojone witryny, spadające konfetti potraktowane eliksirem rozbawiającym, kwiaty nucące najpiękniejsze miłosne przeboje czy specjalni wysłannicy, cherubini z harfami, którzy dostarczają zwykłe lub śpiewające walentynki po całej Wielkiej Brytanii na specjalne życzenie klienta. Oczywiście za opłatą.

Ostara

Data: między 21 a 23 marca

Ostara jest porą radowania się z nadchodzącej wiosny, ze zwycięstwa życia nad śmiercią, światła nad ciemnością. To pora narodzin i manifestacji budzącej się do życia przyrody, która odwdzięcza się albo obfitością za złożone jej dary, albo klęskami żywiołowymi w przypadku, gdy czarodzieje nie pamiętają o uczczeniu jej pamięci. Dużą rolę odgrywa czczona jako bogini czarownica, która miała niesamowitą więź z naturą i swoją magią zapewniała jej ochronę. Podczas Ostary wszystkie kobiety idą szukać zająca na polach znajdujących się najbliżej ich domu. Ujrzenie zająca jest bowiem szczęśliwym znakiem przepowiadającym narodziny dziecka w danej rodzinie. Dba się o dużą ilość kwiatów w pomieszczeniach, które są najczęściej uczęszczane, a także o wieńce przy drzwiach frontowych. Im rzadsze, własnoręcznie zebrane kwiaty, tym większa pomyślność czeka daną rodzinę. Stanowi to ochronę przed złymi zamiarami i klątwami. Kolorowanie jajek i dzielenie się nimi wzmacnia więzi rodzinne, ale także więzi domowników ze zwierzętami domowymi.

Halloween

Data: 31 października

Święto, podczas którego granica między żywymi a duchami zdaje się zacierać najbardziej, zwłaszcza dla upiorów, które na co dzień pozostają w zamknięciu przez silną, starożytną magię. To czas wróżb, największych absurdów i potworności. Halloween odwołuje się do świętowania zebranych dotychczas plonów, jest czasem zabaw i szaleństw, ale i strachu, od którego czarodzieje próbują się uwolnić poprzez przebieranie się w niecodzienne stroje, które przy okazji przełamują granice między błękitnokrwistymi i czystokrwistymi a brudnokrwistymi, między mugolami a czarodziejami, bogatymi a biednymi. Wszyscy oswajają się ze śmiercią, która również krąży wokół bawiących się żywych i duchów. Starsi czarodzieje najczęściej dbają o bezpieczeństwo swoich bliskich i domów poprzez wystawianie na zewnątrz dyń z wyciętymi wesołymi lub złowieszczymi minami. Często są one tak zaczarowane, by chwytać złe duchy w magiczne pułapki. Te, zamknięte w dyniach, albo się uspokajają i ochraniają domy, albo zostają na stałe uwięzione, sprawiając, że dynie z dnia na dzień zaczynają gnić z powodu ich złych intencji. Wszelkie kadzidełka i świece ochronne mają w tym okresie większą moc, tak samo, jak wypowiadane klątwy czy przekleństwa.

Dzień Świętego Patryka

Data: 17 marca

Święto obchodzone przede wszystkim w Irlandii. Tego dnia świętują nie tylko mugole — czarodzieje gromadzą się na corocznym festynie utrzymanym w stylistyce średniowiecznej. Chętni najczęściej przebierają się wówczas za wojowniczych czarodziejów bądź celtyckie wiedźmy, natomiast pełnoletni śmiałkowie mają szansę zapisać się na polowanie na smoka. W założeniu praktykuje się to, by oddać w ten sposób hołd wielkiemu czarodziejowi, świętemu Patrykowi, który przed laty zgładził na tych terenach jedną z najniebezpieczniejszych smoczych bestii. Choć obrońcy magicznych stworzeń od niemalże dekady próbują bojkotować to barbarzyńskie święto oraz bezsensowny rozlew krwi, do tej pory żaden protest nie przyniósł jeszcze zamierzonego efektu. Również w poprzednim roku zamordowano jednego ze smoków, a osoba, której zaklęcie przyczyniło się do obezwładnienia stworzenia, zgodnie z tradycją miała prawo do pozyskania dla siebie niezwykle cennej skóry Walijskiego Zielonego. Po polowaniu łowcy wracają na festyn, a zabawa trwa do późnych godzin nocnych. Rozbrzmiewa skoczna muzyka, można spróbować którejś z przygotowanych na paleniskach straw, najczęściej mających kształt smoków, a chętni gromadzą się w kolejkach przed ogromnym, płonącym stosem, by, niczym średniowieczne czarownice, przekonać się na własnej skórze, jak łaskoczą płomienie, gdy rzuci się na nie ulubione zaklęcie Wendeliny Dziwacznej. Podczas święta organizowany jest największy festiwal magicznego piwa, gdzie można zakosztować Smoczego Marcowego, Pszenicznej Południcy czy Ciemnego Wąpierza.

Noc Spadających Gwiazd

Data: 20 czerwca

Jedno z najbardziej zachwycających świąt Wielkiej Brytanii. Nikt dokładnie nie wie, kiedy po raz pierwszy się odbyło — choć magohistorycy datują początek na rok 800 - ani kto był jego pomysłodawcą. Mówi się, iż z początku nie było to nawet święto samych czarodziejów, a stworzeń natury. Temu przekonaniu sprzyja fakt, iż Noc Spadających Gwiazd od stuleci jest także przyczyną sporu pomiędzy magiczną społecznością a wilami, które twierdzą, iż czarodzieje splugawili coś, co praktykowały jeszcze na długo przed nimi. Czy jest to prawdą? Nie sposób jednoznacznie stwierdzić.
Na ten jeden dzień okolice Stonehenge otaczane są silnymi czarami antymugolskimi. Święto ma duże znaczenie dla uczczenia tradycji, lecz od niedawna także dla setek młodych par, które specjalnie biorą ślub tak, by swoją miesięcznicę spędzić pod spadającymi gwiazdami. To również nowożeńcy wprowadzili nowe nazewnictwo "Noc Dryfujących Latarni", dając początek zwyczajowi, jakim jest posyłanie w górę lampionów, gdy na niebie pojawi się pierwsza spadająca gwiazda. Jeśli lampiony puszczone przez wybranków się spotkają, to jest to dobra wróżba ich wspólnej przyszłości.
Nocy Spadających Gwiazd towarzyszy oprawa muzyczna, od dawien dawna wykonywana przez smukłe i eteryczne wile, nasuwająca na myśl pieśni celtyckie, choć znacznie od nich starsza. Prócz światła wzlatujących lampionów, okolica nie jest sztucznie oświetlana, obowiązuje również zakaz wykorzystywania Lumos oraz zaklęć o zbliżonym działaniu, co pozwala ukazać wspaniałość księżyca i gwiazd. Nierzadko zdarza się, iż podobna atmosfera i wszechobecne ciemności sprzyjają miłosnym uniesieniom, jednakże wielokrotnie powtarzające się incydenty z tym związane sprawiły, iż takie zachowania są nawet bardziej niż nierespektowane. Takie podejście sprzyja natomiast lokalnej gałęzi hotelarskiej, więc ostatecznie nikt nie jest zbytnio niezadowolony.

Yule

Data: 21 grudnia

Święto wypada w przesilenie zimowe, kiedy noc jest najdłuższą w roku. Pali się wtedy kłodę drewna za pomocą własnoręcznie rozpalonego ogniska, bez pomocy magii. To właśnie wtedy przez najstarszego przedstawiciela rodziny powinno być ścinane drzewko na Boże Narodzenie. Dużą moc ma ostrokrzew, który koi zszargane nerwy i umacnia organizm, zwłaszcza taki, który jest udręczony jakąś chorobą. Na stole nie może zabraknąć również szynki z upolowanego przez głowę rodziny dzika. Wieczorem jest urządzany pochód pochodni i wyprawiane wielkie ognisko, podczas którego urządza się poszukiwania wybranego nocnego stworzenia, którego celem będzie informowanie danej rodziny o zbliżających się niebezpieczeństwach w przyszłym roku.

Beltaine

Data: noc z 30 kwietnia na 1 maja

Wszystkie obrzędy związane ze świętem odbywają się na szczytach wysokich wzniesień lub gór, jednocześnie na tyle rozległych, by bez problemu pomieściły odpowiednią liczbę osób. Na wyznaczonym obszarze rozpala się liczne ogniska, które mają odstraszać nieprzyjazne duchy. Ognie pali się drewnem dębowym, brzozowym, jarząbowym, jesionowym, wierzbowym, głogowym, olszowym, ostrokrzewowatym i leszczynowym. Na środku wyznaczonego obszaru ustawia się wysoki, drewniany pal, na którego szczycie umieszczany zostaje wianek, do którego przywiązane są ciągnące się do ziemi wstążki. Symbolizuje to współgranie męskich i żeńskich pierwiastków w naturze. W zwyczaju jest tańczenie wokół wspomnianego pala lub skakanie przez rozpalone ogniska, gdzie dym z danego drewna ma na celu wzmocnienie tego, co symbolizuje dane drzewo.
Oprócz tego, w Noc Majową, będącą inną nazwą Beltaine, obserwuje się ożywienie pośród magicznej fauny. O wiele łatwiej spotkać wtedy zarówno złe, jak i dobre stworzenia, przy czym te pierwsze odstrasza magiczny ogień z palenisk, rozpalany o zmroku, nigdy jednak nie po zachodzie słońca. Wierzy się, że spotkane podczas Nocy Walpurgii skrzaty, elfy czy inne tego typu stworzenia, uznawane za powszechnie nieszkodliwe lub dobre, mogą obdarzyć kogoś nadzwyczajną mądrością lub odwagą.
Podczas święta wybierana jest także Majowa Królowa — najbardziej obiecująca czarownica, która ma szansę zostać w przyszłości bardzo potężną i znaczącą osobą, choć nie jest to regułą.
Klimat nocy sprzyja warzeniu eliksirów wpływających na wygląd czarodziejów i czarownic, a także rzucaniu zaklęć transmutacyjnych. Ponadto wszelkie zaklęcia i eliksiry lecznicze działają silniej i lepiej przez wzgląd na ożywczy charakter magii, jaka unosi się w powietrzu. Bardzo często zdarza się też, że miłosne wróżby podjęte tego dnia się spełniają.
Z czasem mugole zaczęli określać tego typu zjawiska sabatami czarownic, na których miały pojawiać diabły, demony i inne pokraki, które spółkowały ze zlatującymi się na góry wiedźmami.

Święto Pamięci Merlina

Data: 31 lipca

Święto powstało ku pamięci życia i działalności jednego z najbardziej znanych i posiadających największą moc czarodziejów. Początkowo obchodzone tylko przez mieszkańców Kornwalii, skąd wywodził się Merlin, w przeciągu wieku rozprzestrzeniło się w całej Wielkiej Brytanii, jednocześnie stając się jednym z najważniejszych i najbardziej oczekiwanych świąt państwowych. Zgodnie z faktem, że zarówno ciało, jak i różdżka Merlina nigdy nie zostały odnalezione, co roku organizowane są poszukiwania owej różdżki, wytworzonej z angielskiego dębu. Poszukiwania te trwają już od przeszło siedmiu wieków, jednak plotka mówiąca o wielkiej mocy i dożywotnej sławie szczęśliwego znalazcy, wciąż na nowo podsyca poszukiwania, w których udział biorą zazwyczaj tylko wytrawni i najwytrwalsi łowcy. Przeważnie są to mężczyźni, jednak udział nie jest w żaden sposób ograniczony. W tym samym czasie organizowane są również zabawy dla dzieci, które polegają na chowaniu przez rodziców bądź strażników wiosek czarodziejów czekoladowych różdżek w całym hrabstwie. Dzieci wierzą, że odnalezienie jak największej liczby słodyczy jest symbolem sukcesu na nadchodzący rok szkolny.
Około godziny siedemnastej całe hrabstwa zasiadają przy wielkim, okrągłym stole i rozpoczyna się uroczyste ognisko z wesołą muzyką, a także spektakularne pokazy magiczne. Jedynie w Kornwalii wciąż praktykowane są wspólne pielgrzymki do malowniczej wioski Boscastle, którym towarzyszą śpiewy i tańce. Dla elity i błękitnokrwistych oraz czystokrwistych rodów jest to szczególny dzień, w którym przyznawane są prestiżowe Ordery Merlina. Wstęp na uroczystość jest ograniczona, jednak cieszy się ogromną popularnością, dlatego też walka o bilety jest zacięta i często rozstrzygana seriami pojedynków odbywającymi się w Ministerstwie Magii. Cała uroczystość ma miejsce w starym zamku na wybrzeżach Kornwalii, zwieńczona uroczystym balem.

Triduum Mortis

Data: pierwszy piątek, sobota i niedziela listopada

W związku z powszechnym sceptycyzmem co do istnienia Insygniów Śmierci Triduum Mortis jest świętem mało popularnym, a przez młode pokolenia nawet i nieznanym. Wciąż jednak istnieje garstka starszych, czystokrwistych i błękitnokrwistych czarodziejów, którzy głęboko wierzą w istnienie Insygniów i postanawiają przekazać stare tradycje przyszłym pokoleniom, ostrzegając ich przed losem Peverellów. Triduum, jak sama nazwa mówi, trwa trzy dni.
Początek święta przypada na godzinę osiemnastą w pierwszy piątek listopada i jest w całości poświęcony Antiochowi Peverellowi. Tego dnia organizowane są pojedynki, po skończeniu których czarodzieje przewiązują swoje różdżki czarną wstążką i chowają je w bezpiecznym miejscu, w którym różdżka ma pozostać aż do niedzieli do godziny dwudziestej. Oddanie swojej różdżki ma świadczyć o pokorze, możności przeżycia bez magicznych zdolności i oddaniu czci Antiochowi. Jest to czarodziejska odmiana postu.
Drugiego dnia odwiedzane są groby zmarłych krewnych. Zebrani zbierają się przy nagrobkach i wspominają życie tych, których już nie ma. By oddać hołd Kadmusowi Peverellowi, czarodzieje zakopują kamienie z wyżłobionym symbolem Insygniów Śmierci przy grobie wyżej wspomnianego czarodzieja, którego nagrobek znajduje się na cmentarzu w Dolinie Godryka. Około północy organizowane jest zebranie, podczas którego najstarszy czarodziej w wiosce głosi moralizatorską opowieść o tym, że nie należy przywracać zmarłych do świata żywych. Spotkanie jest zakończone odczytaniem legendy o Trzech Braciach i Śmierci.
Trzeci dzień ma charakter o wiele radośniejszy. Czarodzieje ubrani w szaty o różnych odcieniach zielonego, który symbolizuje nadzieję, spotykają się w karczmie i świętują zwycięstwo Ignotusa Peverella. Dopiero gdy niebo zaczyna szarzeć, udają się do najbliższego mostu i wrzucają do niego swoje zielone szaty symbolizujące Pelerynę Niewidkę. Po ceremonii nowym członkom "wspólnoty" zostają przyznane naszyjniki z symbolem Insygniów Śmierci, a o godzinie dwudziestej zwraca się im różdżki. Triduum Mortis kończy się ofiarą z czarnej kozy złożonej samej Śmierci. Zjedzenie mięsa tego zwierzęcia ma być gwarancją spokojnego życia przez następny rok.

Żniwa

Data: 30 października

Kiedyś obchodzono je poprzez łapanie, przetrzymywanie wbrew woli i często okrutne torturowanie swoich ofiar. Następnie czarodzieje wypuszczali je po dwóch lub trzech dniach, zazwyczaj wieczorem lub późną nocą, na wyludnionych pustkowiach albo w leśnych gęstwinach, dając im krótki czas na rozeznanie się w terenie i podjęcie próby ucieczki, nim ruszyli za nimi w pościg. Zazwyczaj kończył się on dosyć szybko — albo gdy ich zdobycz nie mogła już dalej biec, albo gdy zostawała złapana przez specjalnie szkolone psy myśliwskie. Rzadko kiedy poszkodowanemu udawało się zbiec. Pojmanie ściganego zazwyczaj kończył ceremoniał przeprowadzany tuż o świcie, podczas którego Mistrz Ceremonii podcinał ofierze gardło, korzystając ze specjalnego rytualnego ostrza przypominającego sierp, a następnie zbierając krew do wcześniej przygotowanej misy. Jeśli w grupie obecny był jasnowidz, zmarłego pozbawiano także gałek ocznych oraz wnętrzności, z których jasnowidzący mógł następnie próbować wróżyć przyszłość oraz wnioskować o dalszych losach społeczności. Resztę ciała palono zaś w ognisku, gdy pierwsze promienie słońca padały na wierzchołki drzew.
Z czasem zwyczaj ten zaczął powoli wygasać. Co prawda, gdzieniegdzie nadal zdarzały się przypadki jego praktykowania, jednakże zazwyczaj były szybko ukracane — czy to przez mieszkańców danego terenu, czy to przez same rodziny czystej krwi. Zdawało się nawet, iż został praktycznie całkowicie zapomniany, tkwiąc w pamięci tylko tych, których dało się nazwać reliktami przeszłości. Nie przepadł jednak całkowicie.
W wyniku wojen i polowań na czarownice, mających miejsce co kilka wieków, frustracja wśród części magicznej społeczności wzrastała. Oficjalnie skończyło się to dopiero wraz z końcem tego etapu, gdy głowy poszczególnych czarodziejskich społeczności zakazały podobnych działań pod groźbą śmierci każdego, kto się ich dopuści.
Nie tak łatwo jest jednak wykorzenić to, co ze zwielokrotnioną siłą powróciło do istnienia. Wizja mordowania nieczarodziejów spodobała się szczególnie rodom błękitnej i czystej krwi, wśród których już wcześniej mugolska krew oznaczała niegodną krew. To właśnie ich przedstawiciele nadali Żniwom nie tylko nazwę, lecz także faktyczną formę święta, dla bezpieczeństwa i ukrycia praktyk, ustanawiając je na 30 października. Niepisana umowa mówi, iż Żniwa rozpoczynają się równo o zachodzie słońca, trwając do wschodu słońca dnia następnego. Udział w nich mogą brać osoby, które ukończyły 26 lat i wykazują się odpowiednio tradycjonalistycznym podejściem do mugoli. Obecnie nie uznaje się już specjalnych właściwości mugolskiej krwi ani nie wróży się z wnętrzności, jednakże w nowej wersji Żniw powrócił zwyczaj zarówno zbierania krwawej posoki, jak i pozbawiania trzewi, które następnie pali się w ognisku razem z resztą ciała.

Tradycje

Za tradycję uchodzi ogół obyczajów, norm, poglądów czy zachowań właściwych jakiejś grupie społecznej, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, ale też i ich ciągłość, pielęgnowana przez następne pokolenia. Przez te wszystkie lata czarodzieje zdołali stworzyć swoje unikatowe tradycje, niekiedy bardzo nietypowe i dotyczące tylko danego rodu. Wspólne zwyczaje przetrwały przede wszystkim w podstawowych ceremoniach, którymi są: Narodziny, Ślub i Pogrzeb.

Oprócz tego panują też inne, nieco mniej znane tradycje. Pierwszą z nich jest obcinanie włosów młodym chłopcom przy ich wkroczeniu w dorosłość, co ma przynieść odwagę w podejmowaniu decyzji i formalne uznanie przez ojca. Ma to na celu ukazanie podporządkowania się regułom, które będą wyznaczane przez rodzica. Druga kierowana jest do przyszłych panien młodych, które w ostatni wieczór przed ślubem trafiają pod opiekę swoich druhen, śpiewających smutne piosenki na pożegnanie ich wolności. Przystrajają też włosy gałązkami i kwiatami kojarzącymi się z rodem, z którego pochodzą oraz tym, do którego lada moment mają dołączyć.

Narodziny

Przyjście na świat dziecka niesie ze sobą wiele emocji, ale i obowiązków. Przede wszystkim należy zadbać o samo miejsce narodzin, które najczęściej ma miejsce w warunkach domowych. Często w takiej chwili poród odbiera wyznaczony do tego skrzat, który przy okazji wspiera matkę i naciera ją uspokajającymi olejkami. Otrzymuje ona też wzmacniające wywary, gdy już dziecko pojawi się na świecie. W przypadku jakichkolwiek komplikacji skrzat wspomaga cały proces swoimi czarami, aby wszystko zakończyło się dobrze. Bywa jednak i tak, że wymagana jest interwencja uzdrowiciela — wówczas stworzenie, upewniwszy się, że matce nic nie grozi, przenosi się do św.Munga, a potem z powrotem. Po umyciu, dziecku malowane są symbole rodu ojca i matki, które mają je wzmocnić, a także, w tym samym dniu, otrzymuje swoje imię zgodnie z zasadami przydzielania imion w danym rodzie. Na następny dzień noworodek otrzymuje prezenty od dziadków, które mają symbolizować cechy, jakimi dziecko powinno się, według nich, wykazywać.

Ślub

Zawieranie związku małżeńskiego w świecie czarodziejów odbywa się przed Mistrzem Ceremonii, który współpracuje w tej materii z Ministerstwem Magii. Niezależnie od wierzeń i przekonań danych czarodziejów, którzy planują wspólną przyszłość, staje się on ich przewodnikiem, który prowadzi przez kolejne etapy tego niezwykłego wydarzenia. Miejsce, w którym dochodzi do połączenia świętą, nierozrywalną przysięgą, jest wybierane przez państwo młodych. Pan młody i panna młoda na czas ceremonii noszą odświętne stroje, barwami nawiązującymi do ich rodów. Głównie są to szaty i suknie, ale każde z nich posiada po jednym z rodowych insygniów, a na ich barkach spoczywają rodowe peleryny. Po złożeniu pełnej przysięgi i przejścia przez wszystkie zaklęcia małżeństwa, mąż ściąga pelerynę rodową żony, a na jej miejsce zakłada swoją. Jest to symbol wkroczenia kobiety do nowej rodziny. Jedno z zaklęć małżeńskich tworzy pierścienie na podstawie wyobrażeń jednej i drugiej strony, dopasowane do ich palców serdecznych. Drugie pokrywa parę siecią różnokolorowych, bardzo cienkich linii, które ich ze sobą oplatają i łączą wraz z kolejnymi słowami przysięgi, którą muszą równocześnie sobie złożyć. Trzecie zaklęcie tworzy chmurę zapachów, które mają odzwierciedlić ich związek. Po wszystkim i rzuceniu bukietu kwiatów lub tiary w tłum gości, świeżo upieczone małżeństwo musi przejść przez dwie próby podczas trwania wesela. Pierwsza z nich to zetknięcie z Amortencją i podzieleniem się z gośćmi tym, co czują, gdy wąchają eliksir. Każda ze stron musi po kolei powiedzieć, co dany zapach może oznaczać dla drugiej strony. Przykładowo — jeśli żona wyczuwa truskawki, zapach morza i ognia, to mąż według swojej wiedzy powinien zinterpretować, że truskawki to owoce, które uwielbia jego wybranka, ogień, bo ma sporo do czynienia ze smokami i kocha te stworzenia, a morze dlatego, że kojarzy jej się z domem. Druga próba to wyczarowanie lub podarowanie czegoś, co kojarzy się jednemu i drugiemu z drugą połówką.

Pogrzeb

Obrzęd towarzyszący pożegnaniu zmarłego również odbywa się z Mistrzem Ceremonii. Wygłasza on kazanie, opowiada o zmarłym, a także daje czas, by chętni również mogli się podzielić swoimi słowami z resztą zebranych. Zmarły ubrany jest w najlepsze szaty i otoczony rodową biżuterią oraz ulubionymi przedmiotami. Otrzymuje też różdżkę. Na początku ciało spoczywa na kamieniu, który po skończonej ceremonii zamienia się w grobowiec. Wcześniej pojawia się biały dym, który wije się w powietrzu, tworząc przeróżne kształty. Na koniec żałobnicy unoszą różdżki i rzucają zaklęcia na cześć zmarłego, a następnie udają się na stypę.

Religie w świecie czarodziejów

Magia jest bardzo stara — istnieją nawet spekulacje, które głoszą, iż istniała na długo przed pojawieniem się pierwszego człowieka lub nawet stworzenia ziemi. Nikt tak naprawdę nigdy nie był w stanie w prosty i jasny dla wszystkich sposób zdefiniować czym tak naprawdę jest magia i skąd się wzięła. Dawniej czarodzieje i czarownice utożsamiali ją z boskim obliczem i, chociaż czasy się zmieniły, w świecie czarodziejów nadal znajdują się tacy, którzy są święcie przekonani, iż możliwość posługiwania się czarami została na nich zesłana przez bóstwa. 
W ciągu wszystkich lat w różnych krajach wytworzyły się różne religie, a wiara w magię i czary była głęboko zakorzeniona w ludzkich umysłach. Dobrze świadczy o tym epoka średniowiecza, w której miało miejsce największe polowanie na czarownice. Mugole, którzy byli przekonani o istnieniu magii, przypisywali cechy mocno związane z magią różnym bogom. Nadal żywymi religiami w świecie czarodziejów są wyznania, które wiążą się ze skandynawskim panteonem bóstw. Kultywuje się także wyznania pogańskie, które mocno zakorzenione są szczególnie w kulturze Słowian. Wielu czarodziejów magię utożsamia z naturą oraz zmiennymi cyklami pór roku; część z nich wierzy także w siłę księżyca albo słońca.
W dzisiejszych czasach na terenie Anglii bezsprzecznie najbardziej popularne jest wyznanie anglikańskie, niemniej jednak czarodzieje chętnie przyjmują wiarę celtycką lub nawet wyznania druidów, którzy celebrowali naturę i jej siłę. Oprócz tego na świecie, ale również i w Europie, można natrafić na wciąż żywe kulty z innych krajów. 

Kosmogonia heliopolitańska

Źródła podają, że magia najwcześniej pojawiła się w starożytnym Egipcie. Najprawdopodobniej egipscy czarodzieje byli jednocześnie kapłanami. Dowodem na to są skomplikowane klątwy nałożone na grobowce. W Egipcie oddawano cześć około ośmiuset różnym bóstwom, a kosmogonia heliopolitańska koncentrowała się wokół słońca, ognia i wszystkiego, co związane ze światłem. Według tej mitologii na początku istniała jedynie ciemna, zimna i nieruchoma woda, która była nazywana „Nunu”, czyli inaczej chaosem. Słońce, czyli bóg Atum, na początku stworzył sam siebie, a następnie wypluł z siebie Szu, czyli suszę, i Tefnut, czyli wilgoć. To właśnie oni stali się później rodzicami boga Geb, czyli ziemi, i bogini Nut, czyli nieba. Szu któregoś dnia wniósł Nut ku górze, a jej małżonek, Geb, pozostał na dole. Takim oto sposobem narodziła się ziemia, którą znamy. Później Nut stała się matką Ozyrysa, Seta, Izydy i Neftydy. Tych dziewięcioro bogów tworzyło razem Wielką Enneade. Egipscy czarodzieje wierzyli, iż, wraz ze stworzeniem ziemi, Geb i Nut obdarowali ziemię i ludzi, którzy byli tego godni, częścią swoich boskich mocy. 
Chociaż z czasem ilość wyznawców tej wiary drastycznie zmalała, w niektórych zakątkach Egiptu nadal można spotkać czarodziejów, którzy w swoich domach trzymają figury przedstawiające Nut, Geb i składają im ofiary w postaci kwiatów czy owoców. Jeżeli rodzina jest bardzo wierząca, hańbą dla niej są narodziny charłaka. Oznacza to bowiem, iż ta rodzina jest w niełasce, a bogowie się od niej odwrócili, karząc zesłaniem na nich kogoś, kto jest niegodny studiowania tajników magii. 

Kult Bogini Śakti

Według wierzeń hinduskich była małżonką Siwy i uosabiała pewną formę wewnętrznej energii i mocy. To właśnie ona obdarzała czarodziejów silną i trudną do okiełznania magią. Podobno to również ona przekonała Siwę do nauczania czarodziejów magii, ale, podobnie jak w religii egipskiej, nie każdy mógł doświadczyć tego zaszczytu. Śakti występowała również pod postacią jeszcze kilku innych bóstw, przez co jej złożoność doskonale opisywała również złożoność magii. W jednej osobie łączyła dobro i zło, miłość i nienawiść. Uświadomiło to czarodziejom, że magia również ma dwojakość natury — można dzięki niej stworzyć coś pięknego, ale również wyrządzić wiele krzywdy.

Kult Bogini Kali

Chociaż w rzeczywistości Kali jest boginią czasu, śmierci oraz jest uważana za pogromczynię demonów i zła, niektórzy czarodzieje uprościli jej wizerunek, wybierając tylko to, co było zgodne z ich światopoglądem. Według niektórych bogini ta wcale nie zabijała demonów, a wszystkie głowy, które wisiały na jej szyi, to głowy tych, którzy byli niegodni władania magią, lub tych, którzy nigdy nią władać nie mogli. Wyznawcy tego kultu uważali, że są naznaczeni przez boginię do zabijania w specjalnym rytuale mugoli, mugolaków czy charłaków. W dzisiejszych czasach w kontekście kultu bogini Kali mówi się jako o sekcie, niż faktycznej religii, niemniej jednak na terenie Indii nadal jest żywa i często praktykowana. 

Kult Bogini Hekate

W mitologii grecko-rzymskiej nazywana była boginią ciemności, magii oraz przedstawiało się ją jako opiekunkę świata i istot nadprzyrodzonych. Posiadała bowiem najbardziej tajemną wiedzę z dziedziny magii. Wedle wyznawców jej kultu, była to bogini, która jako jedyna wiedziała, skąd wzięła się magia i czemu tak naprawdę miała służyć. Hekate posiadała również dwoistość natur — z jednej strony była dobrą boginią, która pomagała w sprawach związanych z życiem codziennym, ale z drugiej była opiekunką czarownic, strażniczką ciemności i świata podziemnego. Posługiwała się nie tylko białą, ale również czarną magią, której wedle legend nauczała swoich uczniów. Kult ten od samego początku był przeznaczony głównie dla kobiet, gdyż Hekate była opiekunką czarownic, ale aktualnie również niektórzy mężczyźni decydują się go praktykować. 

Kult Diany

Diana w mitologii rzymskiej była boginią łowów, przyrody, świata zwierzęcego i roślinnego, płodności oraz księżyca. Czarodzieje czcili tę boginię szczególnie w momencie, kiedy zaczęli utożsamiać magię z cyklami ziemi i obserwacji ruchu księżyca po niebie. Do tej pory niektórzy wyznawcy Diany spotykają się w gajach, które są uznane za święte miejsca. Diana była również opiekunką magomedyków zajmujących się leczeniem.

Kult Boga Podziemi

Hades był greckim bogiem podziemi lub inaczej krainy zmarłych. Na jego usługach był cerber, wielki, trójgłowy pies, który strzegł wejścia do Hadesu. Dlatego stał się bóstwem czczonym często przez czarnoksiężników oraz tych, którzy maczali palce w nekromancji. Często składano mu krwawe ofiary, w których to skład wchodzili również ludzie (najczęściej mugole, charłaki i mugolaki). Do dziś w niektórych kręgach tego kultu wierzy się, że kiedy bóg przyjmie ofiarę, ześle na swojego wyznawcę wielką moc oraz nieśmiertelność.

Czarodziejskie i mugolskie dania, napoje i słodycze

Zupy

Mięsna zupa – wywar gotowany na mięsie kudłonia z dodatkiem jarzyn i kaszy perłowej. Jest naprawdę pożywna i doskonale rozgrzewa. Czasami kucharze dodają do tej zupy kilka kropli Eliksiru Wiggenowego.

Domowa Dziurawa Zupa – zupa jarzynowa podawana w Dziurawym Kotle. Należy uważać, bo uważa się, że powoduje dziury w kieszeniach szaty.

Flaki – potrawa składająca się w dużej mierze z fragmentów żołądka wołowego. Można jej skosztować w Dziurawym Kotle oraz w Pubie pod Świńskim Łbem.

Zupa Cebulowa na bulwie cebulicy – gęsta zupa robiona z kawałków gotowanej cebuli. Można ją zakupić w Dziurawym Kotle.

Grochowa – niezwykle gęsta zupa składająca się z gotowanego grochu, warzyw oraz różnego rodzaju przypraw. Jest specjalnością Dziurawego Kotła.

Zupa z druzgotków – odłów tych magicznych stworzeń jest dość częstą praktyką, a to dlatego, że dodanie odrobiny ich mięsa do bulionu nadaje zupie przyjemnej słodyczy.

Chłodnik rosyjski na wodzie księżycowej – zupa podawana na zimno. Jej podstawę stanowi ugotowana botwina wymieszana ze śmietaną i z dodatkiem ogórka, koperku oraz jajka na twardo. Rosyjscy czarodzieje wlewają do tej zupy odrobinę wody księżycowej, która przy okazji pomaga zebrać myśli.

Fasolowa – zupa na bazie bulionu z żeberek kołkogonka. Składa się z fasoli, marchewki, kawałków ziemniaków i dużej ilości przypraw.

Zupa à la amarilo – zupa bazująca głównie na krwi zwierzęcej, najczęściej kaczki. Jest to danie stworzone specjalnie z myślą o wampirach.

Zupa z plumpek słodkowodnych – jedna z wielu potraw, jakie można przygotować z plumpek, chociaż niewielu czarodziejów jest jej zwolennikami z powodu jej charakterystycznej konsystencji.

Dania główne

Marynowany węgorz – potrawa doskonale znana mugolom, jak i czarodziejom. Jest to ryba marynowana w occie i białym winie z dodatkiem kilku przypraw: liścia laurowego lub czarnego pieprzu. Danie to można spotkać w Dziurawym Kotle (reklamowane jako specjalność lokalu) i w Pubie pod Świńskim Łbem.

Pieczony kołkogonek nacierany czosnkiem – kołogonki, utrapienie rolników, idealnie nadają się do wszelkiego rodzaju pieczeni. Niektórzy czarodzieje specjalnie hodują te stworzenia, aby później móc sprzedawać ich mięso.

Placek nadziewany siekaną wątróbką i cynaderkami – brytyjska potrawa znana mugolom i czarodziejom. Danie ma formę ciasta nadziewanego pokrojonymi nerkami wołowymi i kawałkami wołowego mięsa podawanego w gęstym sosie. Jada się je przeważnie na obiad.

Pudding z siekanego mięsa – brytyjskie danie znane mugolom i czarodziejom. Potrawa ma formę pokrojonych w kostkę steków z dodatkiem jagnięciny lub wieprzowych nerek, polanych gęstym sosem.

Upolowane ciasto – danie znane mugolom i czarodziejom. Podawane w Dziurawym Kotle ma formę pasztecików nadziewanych mięsem dzikich ptaków lub zwierząt takich jak: kuropatwa, bażant, jeleń i zając.

Gulasz wołowy z korzeniem mandragory – przypominająca zupę potrawa wywodząca się z czarodziejskich Węgier. Można w niej znaleźć kawałki mięsa, paprykę i dużą ilość przypraw. Dzięki dodatkowi korzenia mandragory odrobinę pobudza.

Zapiekanka z mięsa i kartofli – tradycyjna angielska zapiekana potrawa. Składa się z jagnięciny i warzyw. Posiada ona dwie warstwy: wierzchnią, z purée ziemniaczanego, oraz spodnią, będącą potrawką z mielonego mięsa z dodatkiem cebuli, innych warzyw i przypraw.

Kornwalijski pasztet – pieczony pieróg z nadzieniem mięsno-warzywnym. Czasami dodaje się odrobinę ususzonych skrzydeł chochlików kornwalijskich.

Pieczone mięso jeżanki – jeżanki są rybami importowanymi niemal na cały świat czarodziejów. Ich mięso jest miękkie oraz bardzo pożywne. Często dodaje się do nich odrobinę suszonych wodorostów.

Wątróbka z cebulką – smaczna, łatwa w wykonaniu i dość tania propozycja obiadowa. Często podawana z ziemniakami oraz ogórkiem lub innymi surówkami.

Smażone chrobotki – w formie surowej pasożyt ten nie zachęca do zjedzenia. Niemniej po usunięciu zbędnego owłosienia, spanierowaniu i usmażeniu na głębokim oleju z odrobiną przyprawy smakiem przypomina smażoną cebulkę.

Pikantna pieczeń rzymska z buchorożca – pieczeń nadziewana dużą ilością chili i pieprzu. Mięso buchorożca uważane jest za jedno ze smaczniejszych oraz delikatniejszych.

Stek z ramory – ramora nie tylko wyglądem przypomina rekina, ale również struktura jej mięsa jest do rekina dość zbliżona. Mięso ramory jest niezwykle chude oraz delikatne. Nie każdy umie prawidłowo obchodzić się z tym materiałem, co jednocześnie rzutuje na cenę dań z tego stworzenia.

Ogniste ogórki – rodzaj pikli z dużą ilością chili. Niektórzy dodają szczyptę ognistego proszku, co powoduje, że po zjedzeniu ogórka z uszu wydobywa się spora ilość pary.

Smażone płetwy żabnicy – smażone w głębokim oleju płetwy podawane z odrobiną soli stanowią idealną przekąskę do piwa.

Tatar z wozaka – potrawa przyrządzana ze skrobanego, mielonego lub drobno siekanego mięsa wozaka, oleju, soli i pieprzu oraz opcjonalnie żółtek jaj, cebuli, Maggi lub sosu Worcestershire. Nieobowiązkowymi dodatkami są grzyby marynowane, ogórki lub sardynki w oleju.

Smażone lub gotowane mięso toksyczka – do mięsa tych ślimaków czasami dodaje się odrobinę sproszkowanych muszli. Po zjedzeniu takiego dania skóra czarodzieja, podobnie jak muszla ślimaka, może przez chwilę zmieniać barwę.

Ryba z frytkami – tradycyjne szkockie danie, które stało się popularne w całej Wielkiej Brytanii. To kawałki panierowanej ryby podawane z frytkami, często serwowane w starych gazetach.

Pieczony dirikrak – upolować dirikraka jest trudno, dlatego jego mięso nie jest łatwo dostępne, a co za tym idzie: cena za kilogram potrafi zwalić z nóg nawet zamożnego czarodzieja. Dirikraka piecze się tak samo jak zwykłego kurczaka, w przyprawach i ziołach.

Duszony żołądek owcy – danie ma szkockie korzenie. Jest to wydęty, duszony żołądek owcy, wypełniony masą z wątroby, serca i płuc wymieszanymi z cebulą, mąką owsianą i ziołami. Choć opis potrawy może przyprawiać o gęsią skórkę, jej smak jest naprawdę ciekawy.

Sashimi z ciamarnicy – ciamarnicę poławia się na Morzu Północnym. Kucharze często przez miesiące uczą się jak przygotowywać tę potrawę pod czujnym okiem specjalisty. Cała trudność polega na dokładnym usunięciu woreczka z trucizną. Nawet delikatne uszkodzenia woreczka może sprawić, że toksyna przedostanie się do mięsa zwierzęcia, a tego, kto spożyje takie danie, czeka bolesne zatrucie.
Ciamarnica najczęściej podawana jest w formie sashimi, ale można jej mięso spotkać również w formie smażonej lub gotowanej.

Jajka po szkocku – jajka ugotowane na twardo, obtoczone mielonym mięsem z przyprawami, wysmarowane pianą z białek i posypane okruchami ciemnego chleba, a następnie wysmażone na oleju.

Mięso z ognistego kraba – często podawane ze roztopionym masłem czosnkowym i grzankami.

Napoje niealkoholowe

Piwo kremowe – napój podawany na ciepło lub zimno. Jest w stanie wprowadzić w pogodny nastrój. Zawiera w sobie niewielką ilość alkoholu, na tyle małą, że ten rodzaj piwa jest dostępny już od trzynastu lat. Tylko skrzaty są w stanie upić się kremowym piwem.

Eksplodująca lemoniada – lemoniadę można zakupić w Dziurawym Kotle. Nie cieszy się ona zbyt dużą popularnością, pewnie dlatego, że wypicie takiej lemoniady może skutkować poparzeniami języka i gardła.

Gazowany sok pomarańczowy Ottera – sok pomarańczowy o intensywnym smaku. Nigdy nie zmienia temperatury: zawsze pozostaje zimny, nawet latem w pełnym słońcu.

Rechotkowa woda – można ją kupić w dwóch wariantach: gazowanej lub niegazowanej. Do tej wody dodaje się odrobinę wyciągu z rechotka, co wprawia pijącego w euforyczny nastrój.

Jagodowa eksplozja – mocno gazowana oranżada jagodowa, do stworzenia której używa się wybuchającej jagody. Po wzięciu łyka w ustach pijącego dochodzi do małej eksplozji, która sprawia, że jego policzki się na chwilę nadymają.

Blink-blink – gazowany napój, do którego wytworzenia wykorzystuje się miód i odrobinę proszku z kamienia księżycowego. Napój w butelce ma świetlisty perłowy kolor, a po wypiciu usta, zęby i język zaczynają delikatnie świecić. Efekt ten utrzymuje się kilka sekund i nie jest zbyt intensywny.

Sok dyniowy – zagęszczony napój lub świeży przecier dyniowy z odrobiną wody. Jest to bardzo popularny napój wśród czarodziejów.

Wiążący język miąższ cytrynowy – porównywany jest do zwykłej lemoniady, ale nie jest tak cierpki. Po wypiciu przez chwilę plączę się język, przez co pijący nie jest w stanie poprawnie powiedzieć żadnego słowa.

Woda goździkowa – rodzaj wody gazowanej z dodatkiem olejku goździkowego. Napój ten ze względu na swoje właściwości rozkurczowe podawany jest jako lek na lekkie bóle brzucha. Woda goździkowa znana jest tylko czarodziejom.

Herbata z esencją dyptamu – herbata parzona z płatków dyptamu. W ten sposób wykorzystany kwiat dyptamu nabiera właściwości uspokajających oraz wyciszających, a dodatkowo wydziela dość intensywny, ale przyjemny zapach.

Herbata ognista – jej nazwa absolutnie nie ma nic wspólnego z Ognistą Whisky. Do zrobienia tej herbaty wykorzystuje się kwiaty ognistego krzewu. Wygląd napoju jest bardzo efektowny, gdyż na powierzchni herbaty można dostrzec niewielkie płomienie. Nie parzą one jednak skóry, a przyjemnie łaskoczą. Jest to idealny napój na zimowe dni.

Herbata Nieśmiałków – wyjątkowo drogi napój, który wykonuje się z ususzonych liści herbaty zebranych z miejsca, w którym żyją nieśmiałki. Herbata posiada wyjątkowy, egzotyczny posmak. Po wypiciu można odczuć miłe uczucie rozchodzące się po całym ciele, a i czasami zdarza się, że przez chwilę ktoś robi się wyjątkowo skoczny i chętny do tańca.

Napoje Alkoholowe

Chichacz – czarodziejski alkohol popularny w USA. Zawiera w sobie wyciąg z rechotka, przez co pijący go w pewnym momencie sam zacznie chichotać. Ten rodzaj trunku podaje się w małych kieliszkach. Istnieje również możliwość zakupienia go w finezyjnie zdobionej butelce.

Ognista Whisky – napój alkoholowy spożywany przez czarodziejów i czarownice. Najpopularniejszymi markami tego trunku są Stara Ognista Whisky Ogdena i Ognista Whisky Blishena. Po wypiciu Ognistej pojawia się uczucie pieczenia w gardle, a sam spożywający nabiera odwagi i śmiałości.

Mózgotrzep – niezwykle mocny drink popularny w USA. Osobom o słabszych głowach wystarczy jeden kieliszek, aby się upić.

Wino skrzatów – trunek o krwistoczerwonej barwie wytwarzany przez skrzaty domowe. Czarodzieje wiele razy usiłowali stworzyć swoją wersję wina skrzatów, ale nigdy nikomu nie udało się odtworzyć tego trunku jeden do jednego.

Wino Superior – wino tworzone przez rodzinę Malfoyów. Aby było zdatne do picia musi dojrzewać tysiąc lat.

Rasputin – marka wódki produkowanej w Rosji, rozpowszechniona na cały świat. Jest to niezwykle mocny alkohol. Po wypiciu nogi same rwą się do tańca kazaczoka.

Wampirzy lager – piwo to charakteryzuje się niezwykle gęstą formułą oraz ciemnoczerwoną barwą przypominającą krew. Jest również bardzo mocnym alkoholem.

Pszeniczne rusałki – piwo o małej zawartości alkoholu. Polecany jest kobietom, które chcą dotrzymać towarzystwa innym pijącym, ale nie chcą niepotrzebnego upojenia alkoholowego.

Smocza łuska – dzięki odrobinie smoczych łusek pijący może przez chwilę ziewać dymem.

Słodycze

Balonówki Drooblego – gumy bezcukrowe o smaku szalonej jagody. Niezależnie od tego, jak długo będziemy je żuć, nie stracą swojego smaku.

Blok orzechowy – duże płaty toffi z kawałkami orzechów. Płaty są tak twarde, iż producent na opakowaniu był zmuszony zamieścić informację o tym, że ten rodzaj słodkości nie nadaje się do gryzienia. Stało się to po tym, jak kilku rodziców wniosło oskarżenie do Wizengamotu z powodu połamania przez ich dzieci zębów na słodyczy.

Befsztykowe lizaki – lizaki o smaku krwi. Można znaleźć je w Miodowym Królestwie na stanowisku „Niecodziennych smaków”. Raczej niewielu czarodziejów jest zwolennikiem tych słodyczy, natomiast bez wątpienia jest to wielki przysmak wampirów.

Bombonierki miłosne – pudełko pełne czekoladek w kształcie serca. Pralinki znajdujące się w środku mają w swoim nadzieniu kilka kropel słabego eliksiru miłosnego. Po zjedzeniu paru słodyczy można poczuć przyjemne odprężenie, a w przypadku zjedzeniu zbyt wielkiej ilości może wystąpić chwilowy efekt zadurzenia w osobie, która podarowała tę bombonierkę.

Charm Choc – pudełko zaczarowanych czekoladek w kształcie małych listków. Po otwarciu pudełka słodycze podrywają się w powietrze i krążą wokół właściciela, który może nawet podczas spaceru chwytać pralinki.

Cukierki Niespodzianki – w każdym cukierku są ukryte różne drobne przedmioty. Można znaleźć w nich nawet knuty. Znacznie częściej jednak trafiają się małe figurki przedstawiające różne magiczne stworzenia.

Czaszki z Galaretki – małe czaszki wykonane z kolorowej galaretki o różnych smakach.

Cukierki wywołujące czkawkę – kolorowe cukierki przypominające landrynki. Po zjedzeniu ich znikąd pojawia się nagły atak czkawki, który samoistnie mija po kilku minutach.

Cukrowa mysz – słodkości, które wyglądem przypominają mysz. Podobnie jak w wypadku czekoladowych żab, myszy są zaczarowane tak, aby się ruszały, a nawet wydawały z siebie ciche piski. Cukrowe myszy można kupić w różnych smakach.

Cukrowe pióra – delikatne słodycze zrobione z waty cukrowej. Wyglądem przypominają prawdziwe pióra, dlatego uczniowie Hogwartu mogą przemycać te słodkości na lekcje i potajemnie je ssać, sprawiając przy tym wrażenie, jakby się nad czymś zastanawiali. Pióra są dostępne w różnych wariacjach smakowych i w wersji Deluxe, która starcza na dłużej.

Czekoladowe kociołki – czekoladki sprzedawane po osiem sztuk. Wyglądem przypominają kociołki, a na ich górze znajduje się zielona, lekko roztopiona pianka marshmallow, która dodatkowo delikatnie bombluje, imitując wrzenie mikstury. Kociołki nadziewane są Ognistą Whisky.

Czekoladowe różdżki – czekolada kształtem przypominająca różdżkę. Po wykonaniu nią odpowiedniego ruchu z jej końca wydobywają się cienkie nici waty cukrowej.

Czekoladowe szkielety – czekoladowy wyrób o kształcie małego ludzkiego szkieletu. Jest to o tyle zabawne, że szkielety potrafią tańczyć, a nawet śpiewać przyśpiewki.

Czekoladowe żaby – magiczny czekoladowy przysmak. Wyglądem i zachowaniem przypomina prawdziwą żabę. W każdym opakowaniu czekoladowych żab można znaleźć kartę kolekcjonerską z wizerunkiem sławnego czarodzieja.

Dyniowe paszteciki – wyglądem przypominają miniaturową dynię. Nadziewane są dżemem dyniowym.

Eksplodujące cukierki – cukierki produkowane przez firmę  Kaboon Choco Ltd. Są to okrągłe, kolorowe, czekoladowe cukierki o nadzieniu z wybuchającego kokosa. Podczas ich jedzenia można usłyszeć charakterystyczny wybuch, a policzki konsumenta na chwilę się nadymają.

Fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta – popularne cukierki w kształcie fasolek. Ten rodzaj słodyczy jest bardzo lubiany szczególnie przez małych czarodziejów i czarownice. Fasolki występują podobno we wszystkich smakach, nawet tych nietypowych, jak spalony popcorn czy błoto.

Gały czekoladowe – wyrób z ciasta parzonego o smaku czekoladowym. Ciastko przełożone jest musem truskawkowym oraz dużą ilością bitej śmietany. Górna część gały polana jest białym lukrem oraz posypana cukrowymi perełkami o różnych kolorach.

Guma balonowa Drooblesa – gumy o różnych smakach, z których można robić wielkie balony. Nie pękają one przez kilka minut.

Guma świecąca w ciemności – guma, która podczas żucia zaczyna świecić. Niektórzy twierdzą, że ich gumy świeciły tak mocno, że w nocy nie potrzebowali zaklęcia Lumos.

Imbirowe traszki – kruche pierniczki, w skład których wchodzi głównie imbir. Pierniczki wyglądem przypominają traszkę pokrytą cienką warstwą lukru. Traszki, podobnie jak czekoladowe żaby, mają tendencję do uciekania po otwarciu pudełka. Należy więc szybko złapać jedną i od razu zjeść.

Jadalne Mroczne Znaki – cukierki w kształcie Mrocznych Znaków, takich samych, jakie mają na przedramionach poplecznicy Czarnego Pana. Występują w wielu wariantach smakowych, co w tym wypadku jest mało istotne, bo i tak po zjedzeniu ich nieszczęśnik zaczyna odczuwać nudności, a w najgorszym przypadku dostaje nagłego ataku wymiotów.

Jadowite Skaczące Węże – żelki, które wyglądem przypominają węże morskie. Są zaczarowane tak, aby faktycznie wiły się w opakowaniu i usiłowały ugryźć każdego, kto tylko włoży rękę do pudełka.

Kanarkowe kremówki – rodzaj napoleonki złożonej z ciasta francuskiego przełożonego bitą śmietaną. Ten, kto zje chociażby kawałek, przemieni się w kanarka. Efekt mija po kilku minutach.

Kociołkowe Pieguski – rodzaj kruchego, okrągłego brownie z bakaliami oblanego zielonym lukrem, który potrafi zmienić smak w zależności od upodobania jedzącego. Istnieje transmutacyjne zaklęcie powodujące, że ciastko kamienieje na chwilę przed wzięciem go do ust. Zaklęcie to wykorzystywane jest często przez młodych czarodziejów i czarownice.

Karaluchy w syropie – do tej pory toczą się spory, czy nie jest to jeden z najobrzydliwszych słodyczy w czarodziejskim świecie. Nazwa tych „cukierków” wcale nie jest przypadkowa. Są to bowiem prawdziwe karaluchy udekorowane orzechami ziemnymi. Oblane są słodkim syropem lub smakową czekoladą.

Karmelkowe muszki – karmelowe cukierki w kształcie niewielkich muszek. Jeżeli nieopatrznie zostawimy otwarte opakowanie, muszki wylecą i rozlecą się po całym pokoju, a ponowne złapanie ich może być bardzo trudne.

Kremowe bryły nugatu – duże, okrągłe cukierki robione z miodu, cukru i siekanych orzechów. W Miodowym Królestwie są sprzedawane na wagę.

Kwachy – bardzo kwaśne zielone lizaki, które swoją kwaśnością są w stanie wypalić dziurę w języku liżącego. Całe szczęście uraz ten zwykle goi się samoistnie.

Kruche Ciasteczka – bardzo dobre kruche ciasteczka. Należy uważać w trakcie transportu lub nawet wyciągania ich z opakowania, gdyż pod silniejszym naciskiem lub wstrząsem potrafią rozpaść się na miliony okruszków.

Lodowe myszy – lody w kształcie myszy. Po zjedzeniu zęby kupującego zaczynają piszczeć i skrzypieć.

Lodowe płatki śniegu – niewielkie słodycze w kształcie płatków śniegu, które rozpuszczają się zaraz po umieszczeniu na języku. Po zjedzeniu możemy poczuć przyjemny chłód. Wyjątkowo popularne w upalne dni.

Lukrecjowe pająki – lukrecja kształtem przypominająca pająki. Cukierki po włożeniu do ust zaczynają pleść sieć z waty cukrowej.

Lukrecjowe gryzki – czarne cukierki przypominające kształtem pijawki. Jeżeli nie włoży się ich dostatecznie szybko do ust i nie pogryzie, cukierki ożywają i przysysają się do palców.

Miętowe ropuchy – magiczny krem miętowy w kształcie żaby. Po zjedzeniu można odczuć przyjemne skakanie w żołądku. Mija po kilku minutach.

Motyle skrzydła w cukrze – prawdziwe motyle skrzydła pokryte ciemną gorzką czekoladą, posypane cukrem i wiórkami kokosa.

Mysie lizaki – lizaki, które wyglądem przypominają myszy. Podczas ich jedzenia można usłyszeć ich ciche piszczenie.

Malinowe latawce – cukierki w kształcie latawców. Linką jest żelka ciągutka. Latawce potrafią wzbijać się w powietrze.

Musy-świstusy – duże kulki sorbetu o różnych smakach. Ich zjedzenie powoduje unoszenie się kilka centymetrów nad ziemią. Efekt mija po kilku minutach.

Nietopiące się lody – lody o różnych smakach, których nie można roztopić. Idealne dla ludzi, którzy długo jedzą.

Odżywcza guma do żucia – wyjątkowa guma, którą ukochali sobie studenci, ale również zapracowani dorośli czarodzieje. Guma ta to trzydaniowy obiad wraz z deserem. Ma wszystkie wartości odżywcze.

Ptaszki – małe białe kulki cukrowe w kształcie jajeczka. Po włożeniu go do ust z jajka od razu wykluwa się czekoladowy ptaszek, który się rusza i zaczyna skakać po języku oraz ćwierkać.

Pieprzne diabełki – miętowe cukierki, po zjedzeniu których z uszu i nosa wydobywa się dym.

Różowe kostki lodów kokosowych – sprzedawane jako „Różowe połyskujące kwadraty” są dostępne w kilku smakach. Nadają się doskonale na upalne dni.

Słone toffi – chociaż cukierek smakuje jak najzwyklejsze toffi, po jego zjedzeniu odczuwa się wielkie pragnienie.

Słodycze wytwarzające odgłosy – niewielkie kolorowe cukierki o różnych smakach. Po zjedzeniu ich przez kilka chwil jesteśmy w stanie wydobyć z siebie przeróżne odgłosy zwierząt.

Ślimaki-gumiaki – żelki, które kształtem przypominają ślimaki. Wielu czarodziejów nie przepada za tego rodzaju słodkością, gdyż ślimak po włożeniu do ust zaczyna się wić, a jego ruchy są wyczuwalne w przełyku i żołądku.

Wstrząsoladki – bombonierka, w której znajdują się zapakowane w złote pozłotko czekoladki. Po zjedzeniu ich przez ciało człowieka zaczyna przepływać niewielki impuls elektryczny, na skutek czego jego włosy stają dęba.

Wykwintne Kandyzowane Ananasy Bolandiego – nie tylko nazwa skazuje na to, że słodycze te są z wyższej półki. Ich cena również o tym informuje – a przecież te ananasy tak naprawdę nie różnią się niczym od tradycyjnych kandyzowanych ananasów.

Włochate toffi – wyglądem przypominają zwykłe toffi, jednak kiedy skończy się je jeść, na głowie pojawia się gęsta i bujna czupryna. Po godzinie włosy wracają do normy. Na każdym opakowaniu widnieje ostrzeżenie przed zjedzeniem zbyt dużej ilości tych cukierków. Przedawkowanie może doprowadzić do pokrycia całego ciała włosami, które dość trudno usunąć.

Zupa z krwi nietoperza – słodki ciemnoczerwony syrop, który można dodawać do jedzenia. Zmienia on kolor i smak potraw.