Derwisz i Banges

Derwisz i Banges

Sklep prowadzony przez dwójkę czarodziejów, którzy mają niesłychaną smykałkę do naprawiania różnych magicznych przedmiotów. Oprócz warsztatu naprawczego w ich zakładzie można również zakupić przedmioty oraz ingrediencje potrzebne do uprawiania magii. Wielu czarodziejów często zaopatruje się u nich w fałszoskopy.

15 luty 1980

Dzisiejszy dzień był zimny, biały, ale że w pracy dbali o odpowiednią temperaturę to nie narzekał. W mrozie nie dałoby się pracować, nie mówiąc już o zachęcaniu klienta do złożenia zamówienia. A tak to mógł się skupić na naprawianiu fałszoskopu bez problemów, gdyż mróz go nie dotyczył. Choć czasami w taką pogodę marzył o rzuceniu pracy i wyjechaniu do Afryki na wakacje. Rodzina pewnie by go w tym wsparła, gorzej z szefostwem. Zapewne nie miałby już tu czego szukać.
Udo nie narzekał na dzisiejszy poranek - był spokojny, wręcz leniwy, więc mógł na spokojnie pokończyć wszystkie zlecenia, w tym wspomniany fałszoskop. Szefów nie było, więc jeśli ktoś miał sprawę bezpośrednio do nich to prosił o przybycie po weekendzie. Ach, piątek! Jeszcze tylko parę godzin i będzie mógł wrócić do domu.
Niestety, to nie mogło być takie proste. Zawsze jak jest pięknie to coś musi pójść nie tak. Shacklebolt właśnie skończył naprawiać sprzęt i miał się wziąć za naprawianie magicznego zegarka, kiedy ktoś wparował do sklepu. Westchnął, wzruszył w duchu ramionami i wstał, wychodząc do klienta. Nie będzie przecież krzyczał z zaplecza, tym bardziej, że właśnie skończył jedno zlecenie. Spojrzał na mężczyznę i już wiedział, że to nie jest żaden stały klient tylko ktoś nowy. Uśmiechnął się uprzejmie i spytał: - Witam. Czym mogę służyć?
Nie spodziewał się, że do tego spokojnego sklepiku wpadnie auror na kontrolę. Ale nie uprzedzajmy faktów.

Przejrzawszy bardzo uważnie raport pozostawiony mu przez Helenę, postanowił sprawdzić jego prawdziwość udając na przebadanie czarnego runku. Mimo zaplanowania wyjścia dnia następnego, musiał przełożyć śledztwo na jeszcze następny dzień.
Dokumentu porobił odpowiednie kopie i sporządził podpisy, zanosząc ich wersje do odpowiednich szefowskich biur. Zaznaczając, że podejmie się dokładniejszego zbadania spawy. I tak oto późnego dnia dzisiejszego, ubrany w brązowy płaszcz i opatulony szalikiem z rękawiczkami na dłoniach, udał przez kominek Ministerstwa do Hogsmaede, kierując się na ulicę dobrze mu znaną, a wręcz niechętnie przez niego odwiedzaną. Według jego myśli, przemieszczała się tam nie tylko przesączone czarną magią istoty i wiedźmy specjalizujące się w niezbyt przyjemnych czarach i urokach, ale także przepełnione wyższością rody czystokrwistych. Może i nie często Ci ostatni się tutaj zjawiają, to jednak nie chciałby spotkać nikogo chociażby od swojego rodu.
Derwisz i Banges. Sklep który jako pierwszy sał się miejscem jego śledztwa. Udawanie zainteresowanego jakimś przedmiotem w tym miejscu było dla niego trudne. Nie potrafił być taki jak oni, jego rodzina która pozbyła się go jak nie potrzebny element układanki.
Wszedł do sklepu, rozglądając się przy zamykaniu drzwi za sobą. Niewiele się tutaj zmieniło, odkąd jego rodzice tutaj przychodzili, jak był jeszcze nieletni.
Długo nie dane było mu czekać na sprzedawcę, który wyłonił się ze swojego zaplecza. Rozglądający się po wnętrzu Liam, ostatecznie spojrzał w stronę młodego chłopaka, posyłając mu uprzejmy uśmiech.
- Witam.
Podszedł do lady bliżej, by móc zacząć przedstawiać swój interes.
- Interes się kręci jak widzę.
Pochwalił wstępnie, ponownie udając uwagę zainteresowanego, a tak właściwie to był w takim stanie. Chciał dowiedzieć się jednej rzeczy, choć nie miał jeszcze pojęcia, czy dostanie te informacje. Na razie chciał zagadać po przyjacielsku, zanim przejdzie do konkretów. Najczęściej ta metoda u niego przynosiła efekty. Jak zatem będzie dzisiaj?

Cieszył się, że pamiętał wziąć lekarstwo. Wszystkie objawy jego okropnej choroby zniknęły i nie straszyły (potencjalnych) klientów, którzy od czasu do czasu wpadali do sklepu. W Hogsmeade nie można było liczyć na taką ilość zleceń, by bez żalu z części rezygnować, ale spokojnie można było się utrzymać i spokojnie żyć, jeśli się nikogo nie wystraszyło swoją osobą. Dlatego Udo w pracy nie szarżował, robił to za to w Londynie, kiedy spotykał się ze swoim miotlarskim gangiem. Ach, powinien wreszcie się pościgać na miotle. Dawno tego nie robił.
Na razie jednak skupił się na kliencie, który dopiero przybył tutaj rozglądając się ciekawsko po całym lokalu. Większość osób podchodziła od razu do lady z gotowym zleceniem, ale też większość osób była stałymi klientami, którzy wnętrze znali nieraz na pamięć i zauważali każdą zmianę. W nowym środowisku każdy się rozglądał oceniając wnętrze, aby wiedzieć, czy trafił do speluny, sklepu czy eleganckiego miejsca.
Aż się spojrzał czy ktoś również nie wszedł, ale nie. Udo nie wiedział skąd ten wniosek o kręcącym się interesie, ale nie zamierzał zaprzeczać. Opustoszały sklep na pewno do niczego nie zachęcał.
- Owszem, są dni kiedy nie mam czasu za bardzo wyjść na zaplecze. Kto by pomyślał, że tyle osób może być w tak małej wiosce zainteresowanych magicznymi mechanizmami - uśmiechnął się, miał nadzieję, zachęcająco, po czym spytał: - Szuka pan czegoś konkretnego? Głównie naprawiamy przedmioty, ale czasem też modyfikujemy lub robimy od nowa.

Jeśli mowa o chorobie, Liam starał się pamiętać o tym, by w swoim przypadku brać lekarstwo. Ale też z powodu przepracowania, choroba musiała sama się dopominać swoimi cząstkowymi objawami. Możliwe że i tym razem będzie tak samo. Oby nie tego wieczora.
Że interes się kręci, to może nie było tak dokładnie widać, ale jak na nowego, a dokładniej czasowo wpadającego klienta, zmian nie dostrzegał. I nie przybył nawet w sprawie mechanizmów, lecz informacje same wychodzące prosto od sprzedającego, bywały przydatne.
- To dobrze wiedzieć, ze z jednej strony trafiłem do dobrego sklepu. Lecz przedmiotu zapomniałem zabrać z domu.
Jakiś tam może ma stary zepsuty magiczny zegar. Mniejsza o to. Miał inną sprawę do załatwienia.
- Szukam bardziej kogoś. Nie mam jednak pewności, czy w tych okolicach nie pojawia się osoba, znająca na specyficznym wytwarzaniu eliksirów lub sprzedająca takie. Zna Pan może kogoś takiego? Albo kojarzy?
Wystarczyłby Liamowi nawet opis wyglądu czy zachowania takiej osoby, lub osób. Co by dawało mu jakieś dodatkowe informacje do analizy. I gdzie kogoś takiego mógłby spotkać. Nie udawał niczego, a z zainteresowaniem zadawał pytania. Jakby mógł chcieć załatwić z kimś takim interesy.

Wiadomo, często na pierwszy rzut oka sklep nie zachęcał wyglądem, za to zadziwiał ilością klientów, czasem było na odwrót. Choć to chyba nie było jednak tak ważne jak w przypadku restauracji, o których mówiło się, że są dobre, jeśli mają wielu klientów. A z dań najlepiej wybierać te, które je sam kucharz. Sklepy i warsztaty były inne, nie można było ich tak ocenić na pierwszy rzut oka.
- To szkoda. Jeśli pan zdąży może go pan podrzucić przed szesnastą albo w poniedziałek od ósmej - poinformował Liama uznając, że skoro ma jeszcze kilka godzin na dostarczenie swojego mechanizmu to może go to zachęci do powrócenia tutaj. A jeśli nie to cóż, może da zlecenie szefowi w poniedziałek. Albo i jemu, jeśli przyjdzie później. Udo z reguły nie pracował od rana, woląc zostać nawet do osiemnastej jeśli dzięki temu mógł się wyspać. No, chyba że miał coś ważnego do zrobienia albo zależało mu na wcześniejszym wyjściu, wtedy potrafił wstać skoro świt jeśli tylko pracodawcy się na to zgadzali.
Młodzieniec zastanowił się przez chwilę nad pytaniem mężczyzny. Chyba jednak nie wpadł specjalnie tutaj tylko po to, by naprawić jakiś przedmiot. Nie wiedział, czy Liam był gościem szukającym kłopotów bądź kimś, kto chce ogarnąć możliwości Hogsmeade, a może i jeszcze inną osobą, ale też mało go to obchodziło. Czas to pieniądz, więc szybko odpowie na jego pytania, a potem wróci do swoich zleceń. - Kojarzę tylko chatkę druida - przyznał po przemyśleniu. - Mogę pokazać drogę na mapie. W każdym razie łatwiej by było panu znaleźć jakiegoś alchemika w Londynie - wiedział co mówi, w końcu nieraz bywał w tym mieście.

Wykonywanie swojego zawodu nie zawsze było proste. Trzeba było dyskretnie zdobywać informacje, by tym samym zdobyć zaufanie rozmówcy. Potrzebował informacji o kimś, kto wyprodukował specyficzny eliksir, jaki został zbadany przez biuro jego kuzynki. Specjalnie mu dowaliła robotę, dbając o niego by się wykończył jak na pracoholika przystało. A może to tak z troski by się nie nudził?
- W takim razie postaram się przyjść w przyszłym tygodniu, bo dzisiaj to już nie zdążę.
Poszuka w domu jakiś zegar, albo najwyżej kupi od kogoś zepsuty, aby przyjść i pokazać, jak bardzo ceni sobie ofertę pomocy mechanicznej od tego uprzejmego chłopaka.
Jednakże był tutaj w innym celu i zapytał o pewnego czarodzieja, mogącego znać się na wytwarzaniu eliksirów.
- Będę wdzięczny!
Od razu się ucieszył, wyjmując szybko z kieszeni mapę. Zawsze miał przy sobie, choćby ze względu na pewną osobę, która często potrafi się gubić w mieście. Nie podlegała jego działowi, ale współpracowali ze sobą.
Rozwinął pergamin mapy na ladzie i czekał na wskazanie miejsca przez młodzieńca.
- Gdybym miał znajomość w tym kręgu, to bym nie musiał szukać w miejscach, gdzie ich nie ma.
Westchnął jakby był sobą zawiedziony, czego nie ukrywał. Nie miał zbyt szerokich znajomości w alchemikach i liczył też na to, czy chłopak mu tej informacji udzieli. Liam spojrzał na mapę, przyglądając się rozłożeniu miejsc w Nocturmie.
- Chatka druida... Alchemik... Jakieś nazwisko dla ułatwienia?
Podniósł wzrok, chcąc uzyskać pomocną wskazówkę, jakiegokolwiek Alchemika jakiego mógł znać młody chłopak. Na mapie to wiadomo ze go nie znajdą, ale pytając o kogoś takiego będzie łatwiej na terenach  Londynu. Tylko, Londyn jest duży...

Shacklebolt nie rozumiał pracoholików. Dla niego praca, owszem, była nawet przyjemna, ale w żadnym razie nie kusiła go na tyle, by siedzieć dłużej niż się umówił. W domu w końcu mógł się skupić na tym, co go interesowało. a jak nie siedział w domu to widywał się z rodziną albo z kolegami z gangu. Zaiste, praca nie była najciekawszym spędzaniem (nie)wolnego czasu.
- Rozumiem. W takim razie niech pan przyjdzie w wolnej chwili. Obejrzę go ja lub ktoś inny i damy znać, co można zrobić i w jakim terminie - nie robił problemów. W końcu miał zachęcić klientów, bez względu na częstotliwość bywania tutaj, do powrotów w celu naprawiania sprzętów. Ironicznie robili to dobrze, nie psuli mechanizmów po to, by ktoś wrócił, ale to chyba właśnie dzięki tej wyrobionej marce porządności trzymali się tak nieźle w Hogsmeade.
Kiedy zobaczył, że mężczyzna ma ze sobą mapę i jest przygotowany to im dużo ułatwiło.  - To zrozumiałe - powiedział na słowa Liama. Jednakże po chwili zauważył, że z tą mapą jest coś nie tak. - Akurat z tą mapą nie pomogę, ta chatka stoi w okolicach Hogsmeade - uśmiechnął się, wcale nie prześmiewczo. - Mam tu mapę okolicy na szczęście, ale nie mogę jej panu pożyczyć - widząc, że mężczyzna raczej nie będzie się o to awanturować zaczął mu pokazywać palcem najprostszą drogę do druida. Oczywiście zaznaczając, by w okolicach lasu uważał, gdyż tam już było łatwo się zgubić, tak mówili koledzy. Kiedy się upewnił, że Liam wszystko wie schował ją z powrotem do szafki. - Przyznam, że nie znam nazwiska tego człowieka - odpowiedział uprzejmie. - Obiło mi się o uszy Brown, ale nie mogę tego powiedzieć z jakim prawdopodobieństwem jest to prawda.

Liam przyjął ofertę i najpewniej zamierzał przyjść dnia następnego, jak nie zapomni, ze starym zegarem. Może jakiś taki miał, albo wygrzebie skądś tam. Albo też podpyta brata, czy posiada coś zepsutego i da naprawić. Trzeba utrzymywać tak dobre kontakty nawet w sklepach.
Następnie poszła w ruch mapa, lecz wyjmując z kieszeni, Liam nie spojrzał dokładnie co wyciąga i rozkłada. Dopiero jak młody chłopak mu zwrócił uwagę, że to nie Hogsmeade, Ellis pacnął się w czoło.
- Merlinie... Najmocniej przepraszam. Zabiegany jestem ostatnio.
Odparł z uśmiechem i zwinął zaraz mapę Londynu. Chciał już szukać drugiej, ale miły sklepikarz wyciągnął swoją.
- Wystarczy mi pokazać lokalizację. Mam dobrą pamięć.
Przyznał i następnie skupił się na tym co, jak gdzie powinien się udać, patrząc na mapę Hogsmeade. Nie było tak źle jak mógł przypuszczać.
- To mi wystarczy. Udam się  we wskazane miejsce i popytam okolicznych tam osób.
Rzekł z uprzejmym uśmiechem.
- Bardzo dziękuję. Postaram się pamiętać o zegarze i wrócę tu jutro.
Dodał na pożegnanie, a nawet wyciągnął dłoń w stronę mężczyzny, by uścisnąć. A potem, wyszedł, kierując się we wskazane miejsce, analizując mapę dalej w głowie.


[z/t x2]

Było jeszcze ciepło, kiedy ostatni raz przyszedł do pracy u Derwisza i Bangesa. Postanowił wreszcie stanąć na własne nogi i założyć własny biznes - wiedział, że z pomocą rodziny będzie go na to stać. Nie zmieniało to faktu, że dalej chciał tworzyć magiczne mechanizmy, jednak marzyło mu się ich tworzenie na własny rachunek, a nie pod szyldem kogoś innego. A wiedział też, że od właścicieli dużo więcej się nie nauczy, tyle o ile im zapłaci za korepetycje, by dowiedzieć się resztek informacji, które zachowali dla siebie. Ale jak oni nie będą zainteresowani (a wstępnie byli) to liczył, że inni będą. Ktoś musi w tym kraju w końcu umieć tworzyć magiczne mechanizmy.
Rozważył wiele opcji założenia własnego biznesu i uznał, że powinien swój lombard - bo wbrew swej pasji chciał handlować magicznymi przedmiotami - w jakimś dobrym miejscu. Do Hogsmeade przyjeżdżało mało osób, a większość osób spoza wioski to jednak byli uczniowie. Oni na pewno nic drogiego i cennego nie kupią. Z drugiej bał się, że w Londynie konkurencja może być za duża. Mimo to jakoś mniej się nią martwił - wierzył, że da sobie z nią radę.
Po skończonej pracy pożegnał się uprzejmie z szefostwem wyrażając nadzieję, że to nie ich ostatnie spotkanie. Potem obrał sobie za cel Londyn.

z/t

20 stycznia

Chciał czy nie - zobowiązał się do próby stworzenia samobieżnych wózków z pasami zabezpieczającymi. W tym celu postanowił skonsultować się z jednym ze swoich byłych szefów. Pozostawał z nim w dobrych stosunkach, a że chodziło o cel charytatywny - no cóż, nie odmówił mu pomocy. Już po wzięciu leku, Shacklebolt pojawił się w Hogsmeade, a następnie w sklepie Derwisza i Bangesa wraz z potrzebnymi rzeczami.
Najpierw omówił plan na wózek, doszlifował z mężczyzną projekt, a dopiero potem zaczął działać pod jego doświadczonym okiem. Miał nadzieję, że wszystko wyjdzie zajebiście, ale jak coś mieli się umówić na kolejny raz.
Podczas tworzenia pierwszego wózka Udo klął soczyście, aż były szef musiał go uspokajać, by nie odstraszał mu klientów. Po godzinie mógł mu jednak pokazać efekt pracy.
No cóż, efekt był okropny. I niebezpieczny. Od razu wspólnymi siłami go zniszczyli, umówili się też na kolejny raz, ale Shacklebolt był zawiedziony. Tyle czasu poszło się jebać.

Wynik 2d6: 2 + 1 = 3

z/t

23 luty 1981

Trochę się umawiali na kolejną sesję robienia wózka dla Munga, ale wreszcie się udało. Po przenocowaniu w swojej chacie w Hogsmeade z samego rana odwiedził swoją była pracę. Nie musiał tym razem targać ze sobą dużo, bowiem część części zachowała się z poprzedniej próby.
Ziewając, a w przerwach od ziewania i pracy popijając kawę, Shacklebolt wziął się do roboty. Tym razem chętniej podpytywał Derwisza jak widzi pewne działania w kierunku otrzymania idealnego wózka. Miał nadzieję, że to da przynajmniej wystarczający efekt.
Wreszcie skończył, dlatego też zawołał mężczyznę, by ten ocenił efekt. Tym razem wózek inwalidzki nie stanowił zagrożenia, aczkolwiek mógł się psuć. Młodzian postanowił zostawić do oceny szpitala czy i tak się dla nich nada czy też go jednak rozebrać na części.
Gdy wrócił do siebie, wziął lekarstwo. Prawie o nim zapomniał!

z/t

Wynik 2d6: 3 + 5 = 8

9 marca 1981

Tym razem skrzat przypomniał mu o wzięciu lekarstwa zawczasu, więc utrzymywał się w dobrym stanie zdrowotnym. To pozwoliło mu w kolejnym miesiącu znaleźć kawałek dnia na zrobienie wózka, a przynajmniej próbę jego zrobienia tak, by rzeczywiście sam jeździł, miał odpowiednie pasy dla niebezpiecznych dla siebie i innych pacjentów i w ogóle był zgodny z ustalonym z Andromedą zamysłem.
Tym razem siedział z oboma szefami, mając nadzieję, że to pozwoli zrobić chociaż jeden, doskonale działający magiczny sprzęt okołomedyczny. Razem pokminili nad jego budową, uznając, że warto podjąć ryzyko i spróbować się za niego wziąć inaczej (najwyżej stracą czas i część materiałów), ale może cokolwiek z tego będzie. Takiego porządnego oczywiście, psująca się przeciętność ich nie interesowała.
Po omówieniu pomysłów Shacklebolt zabrał się do pracy, choć mężczyźni czasem do niego zaglądali i rzucali swoje przemyślenia.
Niestety, tym razem również nie udało się im osiągnąć doskonałości. Udo westchnął przeciągle. No cóż, na razie Mung musiał się zadowolić wózkami takiej jakości.

z/t

Wynik 2d6: 3 + 4 = 7