Don't mistake my tears for weakness [Remus/Erin, 1978]

The scar I can't reverse and the more it heals, the worse it hurts

aesthetic by Erin Potter

grudzień | 1978

---

Merlin walnął w okno.
Właściwie tak gruchnął, że Remus był gotów na wymianę okiennic w trybie natychmiastowym. Początkowo czarodziej zakładał, że ciemny kształt tylko mu się przywidział. Tak było znacznie prościej - udawać, że rzeczy oczywiste wcale takimi nie są. Dzięki temu mógł do woli ignorować sygnały przyjaciół o wszelkich eskapadach, które notorycznie organizowali. Może nie był to szczyt dojrzałości emocjonalnej, ani dojrzałości w ogóle, ale przynajmniej miał spokój. Każdy człowiek czasem tego potrzebuje - ciszy, cienkiego materaca, zatęchłej pościeli i nużącego wpatrywania się w jeden punkt w suficie. Po takiej wegetacyjnej sesji Remus wmawiał sobie, że następnego dnia będzie lepiej. Jutro wszystko minie, myślał bez przekonania, okłamując siebie równie nieudolnie, co swoich przyjaciół. Już jutro czeka mnie nowy początek, kwitował, obracając się na bok, pozwalając by pochłonął go widok tańczących cieni na ścianach sypialni.
Tym razem było jednak inaczej. Merlin zadudnił w szybę znowu - wściekle, nachalnie i tak nadgorliwie, jak tylko potrafi sowa pocztowa. A potem zaczął huczeć. I skrzeczeć. Merlinie, jak on skrzeczał. Remus zwijał się na łóżku w kłębek, a i tak te paskudne skrzeki drażniły słuch. Podniósł się, rzucając się do okna z irytacją na twarzy. Nie wiedział, co ten James planował, ale na wszystkie świętości, przecież nie wysyła się tak upartej sowy do kogoś, kto nie chce nikogo widywać! Otworzył okno, a sowa wpadła na niego wściekle, obijając skrzydłami. Ofukała Remusa, podrapała i bezpardonowo rzuciła mały list prosto pod nogi. Swoje dramatyczne przybycie zakończyła przycupnięciem na krześle i dosadnym huknięciem.
— Zrozumiałem aluzję — mruknął Remus, schylając się po przesyłkę. Uniósł liścik, chwilę przekładając go w dłoniach. Merlin nie spuszczał z niego oskarżycielskiego spojrzenia, jakby dając mu do zrozumienia, że nie ruszy się bez odpowiedzi. Albo przynajmniej kilku kropel wody na podróż powrotną.
Lupin schował list do tylnej kieszeni spodni i, z ciężkim westchnieniem, zaczął szukać płytkiej miski. Namierzył jedną w górnej półce nad zlewem, nalał do niej porządną porcję letniej wody i podstawił ptaszysku pod dziób. Obłaskawiona sowa upiła kilka łyków, a czarodziej odruchowo sięgnął do jej grzbietu, głaszcząc ją mechanicznie.
Musiał przyznać sam przed sobą, że nie był wzorem adresata przez ostatnie miesiące. Nie dość, że starał się nie odbierać żadnych przesyłek, to jeszcze część odsyłał bez otwierania. Nie kłopotał się wyjaśnieniami, liścikiem z przeprosinami czy choćby notką zbywającą nadawców. Ta taktyka się opłacała - coraz mniej osób wypisywało do niego listy, coraz rzadziej zamykał okna przez sowami. Właściwie nie pamiętał, kiedy ostatnio miał do czynienia z Merlinem. Może zaraz po ukończeniu Hogwartu? Chyba wtedy James coś naskrobał tym swoim koślawym stylem pisma. Coś, co Lupin nawet nie odczytał.
Pierwszy raz od bardzo dawna Remus poczuł wyrzuty sumienia. Nienośne uczucie zawodu i przytłaczający ciężar wątpliwości opadły na jego ramiona. Nie powinien był wszystkich odtrącać - na pewno nie tak radykalnie i tak gwałtownie. Sięgnął po list, odrywając dłoń od miękkich piór puchacza. Zwykła kartka, złożona na cztery, cienka, ale nie na tyle, by przez zgięte strony cokolwiek prześwitywało. Czarodziej wahał się jeszcze kilka minut, nim rozłożył list. Odczytał go raz. Odczytał drugi. Przy trzeciej lekturze zmarszczył brwi i rzucił sowie zdezorientowane spojrzenie. Ptak był niewzruszony.
Powoli, analizując każdą krzywiznę liter z osobna, Remus odczytał hasła jeszcze raz.
Dolina Godryka. D przyciśnięte mocniej, G zawinięte w charakterystyczny sposób. Potter się śpieszył, w dodatku pergamin wyglądał jak oderwany niechlujnie z krawędzi strony. Natychmiast. James musiał wiedzieć, że Merlin nie przebije granicy światła. Nie mógł zakładać, by Remus zjawił się gdziekolwiek w mgnieniu oka, jeśli przesyłał wiadomości przez sowę pocztową. Tak więc sprawa nie była aż taka pilna, ale wymagała mobilizacji. I to mobilizacji na szybkości, mimo wszystko. Erin. E wykreślone miękko, r przyciśnięte mocniej, i z kropką prawie przebijającą pergamin i n zakończone łukiem. W jej imię Remus wpatrywał się najdłużej, jakby to w nim kryły się odpowiedzi na wszelkie pytania tego świata. Podpis na samym końcu był zbyteczny, co sprawiło, że Lupin uniósł brew wyżej. J. Wszędzie rozpoznałby pismo Pottera, w końcu dzielili pulpit w Hogwarcie! Spisywali od siebie wzajemnie referaty na transmutację. Wypisywali na latających kartkach kompletne głupoty i przesyłali po sali. Z zamyślenia wyrwał czarodzieja Merlin, skubiący bez zainteresowania rękaw jego koszuli.
— Nic mu nie przesyłam — postanowił niespodziewanie, odwracając się na pięcie. Puchacz mrugnął, patrząc nieufnie. Lupin nie był w stanie uwierzyć, że musi się tłumaczyć przed najbardziej złośliwym ptaszyskiem w dziejach sowiej poczty. — Osobiście przekażę mu odpowiedź.
Remus chyba nigdy nie wiedział tak ukontentowanej sowy. A przynajmniej tak mu się zdawało, gdy Merlin rozłożył skrzydła i jednym, silnym machnięciem, umknął w szarzejące niebo za oknem.

---

Dolinę Godryka powitał z cichym trzaskiem teleportacji, zataczając się tylko przez chwilę tuż przy ulicznej lampie. Zamrugał, odganiając spod powiek mroczki. To nie był najdłuższy skok w jego karierze, ale z pewnością był to najbardziej ryzykowny skok, na jaki kiedykolwiek się zdecydował. Jeśli jeszcze kiedyś będzie potrzebować zapewnień, że między stanem fizycznym czarodzieja, a jego skutecznością uprawiania magii nie istnieje żadna więź, strzeli sobie w głowę. Otrząsnął się, odruchowo stawiając kołnierz płaszcza. Nie było aż tak późno, ale grudzień sprawiał, że słońce szybciej chowało się za horyzontem, a nieprzyjemny, przejmując wiatr, drapał odsłoniętą skórę. Zapowiadała się chłodna zima, z przymrozkami, dzwoniącymi zębami i soplami na rynnach. Remus nabrał powietrza, wyczuwając pierwszą falę intensywnych zapachów. Ktoś gotował w domu na prawo, jakiś pies turlał się w śniegu po lewej. Ktoś palił w kominku na wprost, komuś z tyłu rozlał się grzaniec. Dźwięków było więcej, ale prościej było się skupić na aromatach. Dzięki nim Lupin mógł podążać przed siebie z zamkniętymi oczami, a i tak trafiłby na schody prowadzące prosto do rezydencji Potterów.
Nie mógł sobie jednak odmówić ukradkowego rozglądania się wokół, ciesząc oczy sielskim życiem. Za oknami ćmiły światła, pojawiały się sylwetki; były też przyciszone rozmowy, śmiechy, w jednym z domów nawet wznosili toast. Poza tym wszędzie pachniało świętami - drzewkiem świątecznym, jemiołą i czymś jeszcze, czymś nieuchwytnym, ale wyczuwalnym jedynie w święta. Remus przeklął się w myślach. Zapomniał, że lada moment rodziny zasiądą przy długich stołach uginających się od ciepłych potraw. Zapomniał, że ludzie wymienią się prezentami, nawet drobnymi. Zapomniał o życzeniach, o celebracji, o... samotnym ojcu.
To jest to, upomniał sam siebie, przeskakując po dwa stopnie, niemal przewracając się na śliskich schodach, to dokładnie to. Przed tym właśnie uciekał. Przed bliskością wszelaką, rodzinną, koleżeńską, damsko-męską. Dlatego wolał wegetować w łóżku, wpatrywać się w poszatkowane przez firanki cienie na suficie. Bo dzięki temu nie musiał silić się na pogodę ducha, na fałszywą radość, blef zadowolenia i ekscytacji. Zastukał trzykrotnie, zaraz chowając dłonie w kieszenie płaszcza. Możesz jeszcze uciec, szemrał znajomy głos, którego słuchał przez ostatnie tygodnie jak natchniony świętego ducha. Zawróć, kusił i nęcił, sprawił, że Remus obejrzał się przez ramię, oglądając na pustą ulicę. Nie chciał. Nie, bo Erin nieprzypadkowo pojawiła się na kartce od Jamesa.
— Wolałbym nie całować klamki — mruknął, przystępując z nogi na nogę. Nie marzł, co to, to nie. Po prostu wolałby mieć to już wszystko za sobą. O ile prościej wyglądałoby jego życie, gdyby James pojawił się w progu, rzucił jakimś żartem, poczęstował grzańcem, a potem go eksmitował z przyjacielską uprzejmością buchorożca w składzie porcelany. Merlinie, ileż można, pomyślał i pchnął drzwi, zaskoczony, że otworzyły się płynnie pod jego naporem.
W domu panowała umiarkowana ciemność. Z salonu wychyla się wąska smuga światła, jakby ktoś, kto opuszczał posiadłość, zapomniał dogasić ogniska w kominku. Remus zastrzygł uszami, poszukując oznak życia. Prócz syczenia palonego drewna, dom wydawał się pogrążony w ciszy. A potem nabrał powietrza i niemal się zatoczył pod naporem wrażeń. Pod aromatem palonego drwa unosił się cudowny, najwspanialszy zapach, jaki Lupin doskonale znał. Był przyćmiony, ale jednocześnie wyraźny, pokrywał się ze smugą zapachu Jamesa. Nikt nie pachniał tak samo - każdy miał swój unikatowy ślad.
A ślad Erin Remus znał jak własny. Znał jej zapach gdy była wściekła, gdy była smutna, gdy było jej dobrze i gdy chciała mu przyłożyć, najlepiej rozwalając pięścią nos.
I dlatego właśnie czarodziej powoli, nieśpiesznie, zsunął z ramion płaszcz i usadowił się na fotelu w salonie, wpatrując się tańczące płomienie. W końcu, jeśli James gdzieś zniknął, to prędzej czy później wróci. A jeśli nos Remusa nie zawodził, Potter miał mu coś do wyjaśnienia.
W końcu wilkołak stawił się na wezwanie. I najbardziej na świecie chciał wiedzieć, co łączy Dolinę Godryka, natychmiast i Erin.

Delikatne płatki śniegu pokryły szare, betonowe uliczki, wypełniły dotychczas wolną przestrzeń, przez którą przebijała się wraz z Jamesem, stawiając kolejne kroki. Spadały z nieba, równomiernie, niespiesznie, jakby uwięzione w szklanej kuli, tej z jeleniem, która stała na kominku w ich salonie. Opadały na płaszcze i czubki butów, przyklejały się do włosów i szali. Powodowały, że wszystko wokół spowolniało, zamykając świat w określonych granicach, gdzie nie liczyło się nic, co dotychczas miało tak duże znaczenie. Ani wojna, ani tęsknota, ani wiara w lepsze czasy.
Trzymała brata pod ramię, mimo wszechobecnego mrozu doskonale wyczuwając bijące od niego ciepło. I właśnie to, że czuła, że była w stanie stwierdzić, że znajdował się tuż obok, powodował, że w całej tej sytuacji wciąż była nieco niepewna – zupełnie tak, jakby doskonale wiedziała, że stąpała po gruncie, który tylko pozornie wydawał się trwały, a w rzeczywistości załamałby się przy pierwszej lepszej okazji. Nauczona doświadczeniami, wypatrywała potencjalnych rys, czegoś, co w porę mogłoby ją ostrzec. Była jak dziesięcioletnia wersja siebie, kiedy to w jeden z upalnych dni wraz z Jamesem wybrali się nad pobliskie jezioro. Wówczas spędziła dobre kilka minut na zatapianiu palców u stóp w wilgotnym piasku na brzegu, obserwując lśniącą, nieruchomą taflę zbiornika. Długo zastanawiała się nad tym czy wejść – a gdy już się na to zdecydowała, szybko okazało się, że woda była niezwykle zimna. Pierwszym odruchem Erin po zetknięciu się z tym żywiołem było ciche syknięcie, jednak ostatecznie nie dała za wygraną. Nie wróciła na brzeg. Uparcie stała w miejscu, próbując przyzwyczaić ciało do temperatury.
I teraz, mimo że nie do końca wiedziała jak odnaleźć się w całkowicie nowej sytuacji, również nie odpuściła. Jak wtedy, gdy miała dziesięć lat, powoli zaczęła kroczyć w głąb swych obaw, przecinając ciałem nieruchomą taflę strachu. Zagłębiała się w uczuciu spokoju, chcąc przypomnieć je sobie na nowo. I nawet jeśli ten przerażający spokój początkowo wydał jej się nadzwyczaj obcy, szybko okazywało się, że potrafiła zanurzyć się w nim w całości.
Spoglądała na pobliskie domy. Mimo że szarość nieba zdołała objąć swym zasięgiem niemalże całą okolicę, do oczu Erin docierały coraz to nowsze akcenty. Gdzieniegdzie z okien biło światło pozwalające dostrzec sylwetki rodzin spędzających wspólnie czas. Na chwilę zatrzymywała na nich spojrzenie, kształtując w głowie własne wyobrażenie tej konkretnej sytuacji. Widziała siebie, Jamesa i rodziców – z naciskiem na rodziców, każdego z nich – zbierających się do tego, aby usiąść przy jednym stole i zjeść wspólny posiłek. Ojciec zajmował krzesło i czytał najnowszy numer Proroka, ignorując pomrukiwania podirytowanej żony, najwyraźniej niezadowolonej z faktu, iż Charlus postanowił nic sobie nie robić z ważnej procedury przygotowania rodzinnej kolacji. Erin wywracała oczami do Jamesa, starając się pomóc matce w przygotowywaniu głównego dania, a Rogacz unosił kąciki ust w ironicznym uśmieszku, rozkładając zastawę i za pomocą magii zmieniając jej kształt w tych momentach, kiedy nikt nie patrzył. To z pewnością nie był obrazek szczęśliwej, bezapelacyjnie kochającej się rodziny, ale tak naprawdę nigdy nie chodziło o to, aby ją w taki sposób przedstawić.
Ta rodzina była żywa.
I to wystarczało.

---

Puściła ramię Jamesa dopiero przed domem. Gdy weszli do środka, zdjęła buty i płaszcz. Dopiero gdy wyciągnęła rękę w stronę wieszaka z zamiarem odwieszenia odzienia na miejsce, zorientowała się, że haczyk, na którym zawsze znajdował się jej płaszcz, był pokryty drobną warstwą kurzu. Jej dłoń trzymająca ubranie znieruchomiała w połowie drogi. Erin zaczęła w milczeniu wpatrywać się w to miejsce i nagle, gdy uświadomiła sobie, że odkąd zniknęła, najprawdopodobniej nikt niczego tu nie odwiesił, poczuła narastające wzruszenie.
James na chwilę skierował się w inną część domu, tłumacząc pośpiesznie, że musi pokazać jej tysiąc rzeczy i opowiedzieć o dziesięciu tysięcy innych, a ona powoli ruszyła w stronę salonu. Po jej bladej twarzy, przez którą przewijały się wyraźnie widoczne, błękitne ścieżki żył, krążył cień delikatnego uśmiechu.
Uśmiechu, który nagle zamarł, gdy dostrzegła kto aktualnie zajmował ich fotel.
Po pierwsze, uderzył w nią bijący od niego spokój. Siedział tam, jak gdyby nigdy nic, najwyraźniej na coś – lub na kogoś – czekając. Wyglądał na tyle naturalnie, że przez moment ogarnęła ją wątpliwość, czy aby na pewno znalazła się we własnym domu. Po drugie, to, jak zmężniał. Podczas gdy ona, zamknięta na tyle miesięcy, zdawała się zatrzymać w czasie, Remus wyraźnie dojrzał. Teraz o wiele bardziej przypominał dorosłego, pewnego siebie mężczyznę. Już nie był tym samym, zagubionym chłopcem, który kroczył przez szkolne korytarze wraz z resztą swoich przyjaciół.
Zawiesiła wzrok na jego koszuli, w szczególności okolicach rąk, na których materiał był znacznie bardziej napięty.
Przez cały ten czas wielokrotnie powracała myślami do faktury jego ciała. Do ścieżek blizn, po których błądziła palcami, chcąc dowiedzieć się, do jakiej części jego historii ją zaprowadzą. Do jego uśmiechu, kiedy o nie pytała. Do palców, które kładł na jej ustach, kiedy uparcie chciała drążyć temat i do miodowych tęczówek, które spoglądały na nią tak, że automatycznie przestawała prosić o cokolwiek. W jej pamięci jego obraz utrwalił się nieco inaczej i teraz… teraz zdawała się być zaskoczona tym faktem.
Zbliżyła się nieco, powoli pokonując dzielącą ich odległość. Z tej perspektywy mógł dokładnie zobaczyć, jak przeraźliwie wychudzona była, jak przerzedziły się jej włosy i jak wyglądały sińce pod jej orzechowymi oczami. Jednak o ile cała jej osoba wyglądała dość odpychająco, to oczy zdawały się nabrać zupełnie nowego blasku.
A może po prostu zawsze patrzyły tak na niego?
W końcu kucnęła tuż przed Remusem. Nie potrafiła jednak powstrzymać drżenia, które objęło całe jej ciało. Szybko straciła równowagę, przez co jedno z jej kolan opadło na podłogę, roznosząc po pomieszczeniu głuchy łoskot, a ona sama chwyciła dłonią brzeg fotela, chcąc utrzymać się w pionie. Nawet jeśli ostatecznie wyszło jej to dość pokracznie, to zdawała się tym zbytnio nie przejmować. Cały czas nie odrywając wzroku od twarzy mężczyzny, uśmiechnęła się delikatnie.
- Ta, pod ustami – szepnęła w końcu, przenosząc spojrzenie na wspomnianą bliznę – Nie pamiętam jej. Ale całkiem ci w niej do twarzy.

Posiadłość Potterów była inna niż domek Lupinów. Po pierwsze: bez wątpienia miała większy metraż. W sam raz na długie godziny zabawy w chowanego, odpowiedni na skuteczne odosobnienia od pozostałych członków rodziny, idealny do błądzenia po korytarzach prowadzących do niezliczonych sypialni. Na tyle duży by Remus, przyzwyczajony do swojej niewielkiej kawalerki, nie czuł się tu najlepiej. Właściwie ostatnio nigdzie nie czuł się dobrze - nawet na krześle za rodzinnym stołem, gdy po drugiej stronie ojciec niemrawo podtrzymywał konwersację o pogodzie. Po drugie: Potterowie mieli nawyk aktywnego gospodarowania przestrzeni życiowej domowników. W ich pokojach nie istniała puska. Nie było wolnej przestrzeni, pozostawionej samej sobie. Co rusz wzrok skakał między obrazem, kolorowymi serwetkami, kreatywnymi abażurami lamp. Każdy przedmiot miał swoje miejsce; niektóre, szczególnie ważne, były odpowiednio wyeksponowane. Jak szklana kula, w którą Remus wpatrywał się dobre półminuty, nim zrozumiał, co kryje się w środku. Figurka jelenia, drobna, ale dumna, misternie wyrzeźbiona, ustawiona w honorowym miejscu nad kominkiem. Czarodziej niemal widział, jak Erin stawia ją z namaszczeniem w głównym punkcie salonu, czekając cierpliwie na moment, gdy James w końcu zorientuje się, co też przybyło. Nie przyznałby tego, ale poczuł drżenie kącika ust, niemal pozwalając sobie na nikły półuśmiech.
Po trzecie: rezydencja Potterów pachniała dosłownie wszystkim. Kurzem, piachem, wilgotną ziemią i zeschniętym błotem; trawą, zielskiem, mleczami; jodłą, sosną, brzozą i palonym dębem; roznosiła aromat ognia, palonego drwa, którym przykrywano zatęchłe pokoje, zastałe powietrze. U Lupinów zwykle otwierano wszystkie okna, wietrzono, by wypłoszyć niechciane aromaty, a potem zapraszano inne, ciekawsze, do środka. I tak w ciągu dnia kuchnia przechodziła zapachem marynaty, salon pławił się w nutach świeżo skoszonej trawy, a sypialnie na górze kradły powiewy powietrza znad łąk. Dom Potterów trzymał zapachy, zamykał je na cztery spusty, nie pozwalał, by którykolwiek przedwcześnie się ulotnił. Przez krótką chwilę Remus zwątpił, czy rzeczywiście wyczuł świeży ślad Erin. Jeśli jej pokój był zamknięty, ten ulotny aromat mógł po prostu krążyć w powietrzu, czekając na najmniejszy ruch wiatru - szczelinę pod drzwiami czy uchylone okno. Ostatecznie jednak zawierzył swoim zwierzęcym zmysłom. Dotychczas tylko świeży trop przyciągał uwagę wilkołaka. O zapachu sprzed miesięcy nie więc było mowy.
Czarodziej odetchnął, przymykając powieki. Odciął się od dźwięków za oknami, skoncentrowany na syczeniu drewna. Nawet dołożył z dwie przecięte kłody, by utrzymać przyjemny poblask w pokoju i lekkie, regularne fale ciepła. Oddychał równo, za każdym razem stawiając sobie za cel wychwycić unoszące się wokół nuty znajomego zapachu Erin. Zaskakiwało go, jak jego ciało zaczyna się rozluźniać; jak napięcie opuszcza ramiona, a czujne, wyostrzone zmysły, skupiają się na jednym śladzie. Ten proces relaksacji, nazywany przez niego szumnie medytacją, jeszcze nigdy tak skutecznie nie usidlił ponurych myśli. Z transu wybudziły go dopiero dziarskie kroki w przedpokoju. W pierwszym momencie dotarł do niego tylko mocny zapach Jamesa - mieszanina wiatru, energii i lasu. Głos Pottera rozniósł się po parterze, ożywiając we wspomnieniach Remusa klisze wesołych wypadów Huncwotów. Nim zdążył powitać przyjaciela (i kulturalnie wymusić szczegółowe wyjaśnienia), Rogacz pomknął w głąb domu, jakby goniony przez tabun wściekłych chochlików. Wilkołak westchnął głośno, osuwając się na fotel.
Musiał przyznać, że było mu na tyle wygodnie, że przeczekanie ekscentrycznych wyskoków przyjaciela, nie wydawało się w żaden sposób problematyczne.
I wtedy do Remusa dotarł ślad, w którym zatapiał się jeszcze niespełna kilka minut temu. Świeży, prawdziwy, żywy zapach osoby, którą pożegnał, opłakał i wciąż wspominał na różne sposoby. Nie spodziewał się, że sam aromat wstrząśnie nim do tego stopnia, że nie będzie w stanie się ruszyć. Zamarł, jakby najmniejszy gest mógł rozproszyć trop.
Kątem oka odnotował ruch po swojej lewej stronie, ale… nie miał odwagi odwrócić głowy. Nagle wróciły do niego te wszystkie straszliwe koszmary, w których tak, za każdym razem gdy zdawało się mu, że ją widzi, odwracał się ku niej. A jej nigdy nie było.
Nie mógł się jednak powstrzymać i uniósł wzrok. Jego brwi powędrowały wyżej, ciało spięło się samoistnie, a dłonie powoli zacisnęły na podłokietnikach fotela. Chciał coś powiedzieć. Cokolwiek. Od prostego: czy to naprawdę ty?, po: jakim cudem żyjesz? Cisnęło mu się na usta, by ją przepytać, sprawdzić, czy to aby na pewno ona. Jednak całym sobą wiedział, że tak, ta krucha, ciemnowłosa istota przed nim, to Erin Potter. Nie odrywał od niej spojrzenia, śledząc każdy ruch - każde napięcie mięśni, każde drgnięcie ust, każde mrugnięcie i najlichszy gest. Zauważył ostrożność - jakby miał do czynienia ze zwierzęciem, które poznaje zapach, ale nie jest pewne, na ile może się zbliżyć. Odnotował każdą ostrzejszą rysę na jej twarzy, porcelanową skórę, przez którą przebijały się meandry cienkich, niebieskich żył. Widział grę cieni na jej odsłoniętej szyi, obojczyki na napiętej skórze, nawet zaciemnione ślady; krwiaki wychylające się nieśmiało zza krawędzi ubrania. Gdy kucnęła przy nim tak blisko, że otaczał go tylko i wyłącznie jej zapach, poczuł… poczuł się cudownie.
Miliony pytań utonęło w znajomych oczach kobiety - kobiety, którą Remus zdawał się widzieć pierwszy raz. Orzechowe tęczówki patrzyły tylko na niego i nie, czarodziej nie dostrzegał fioletowych sińców, poszarzałej, zmęczonej cery czy oklapłych, przerzedzonych włosów. Widział najpiękniejszą kobietę na ziemi.
Gdy była tak blisko - tak, że gdyby tylko się przechylił przez podłokietnik, gdyby się uparł i miał dość odwagi - mógłby ją pocałować. Spróbować jej; zasmakować, przekonać się, że żyje. Sęk w tym, że jej bliskość sprawiła, że wyłowił coś jeszcze. Coś nowego, mętnego, mrocznego i przywołującego zimny dreszcz, przebiegający wzdłuż pleców. Remus nie potrafił nazwać tego osobliwego novum - coś w zapachu Erin uległo zmianie. Na tyle kluczowej, że gdy się na niej sfokusował, wyławiał tylko ją. Poruszył się; powoli, niemal ospale, żeby nie stracić nic z tego momentu. Właśnie wtedy Erin zachwiała się, z głuchym łoskotem grzmocąc kolanem w podłogę. Lupin aż się wzdrygnął i… to było tak w jej stylu, że prawie, prawie na jego ustach zakwitł łagodny uśmiech. Na pewno nuta ciepła dotarła do miodowych oczu, gdy spoglądał na Erin, jak na największy skarb.
Pytanie o bliznę chciał zignorować, ale chyba miał dzisiaj dzień… mitygowania niedorzecznych nawyków. Z niesamowitym spokojem przesunął swoją dłoń, by opuszkiem najmniejszego palca pogłaskać jej rękę. Była zimna, sucha, ale i miękka; tak różna od swoich koszmarnych poprzedniczek.
— Ja też jej nie pamiętam — skłamał z takim przekonaniem, że niemal sam sobie uwierzył. Opowiadanie o kolejnej pełni w piwnicy, w której bestia zdawała się dusić, wolał zachować na następne spotkanie. Takie przy kawie, za kilka lat, gdy już pozbędzie się tego odstraszającego problemu. Pochylił się nieco, tak, by zobaczyć grę świateł na jej twarzy z niego innej strony. Ciepły blask ognia nadawał Erin nieco miękkości, igrając z jej wychudzoną sylwetką. — Jak… — zaczął, ale poddał się niespodziewanie, jakby w obawie, że odpowiedź może być zbyt przytłaczająca. — Żyjesz.
W normalnych okolicznościach Remus odbierałby właśnie nagrodę za najbardziej elokwentnego czarodzieja w dziejach. Trzeba przyznać, że i tak trzymał się całkiem nieźle. Lepsze były lakoniczne stwierdzenia, niż bilion pytań na minutę, z czego każde bardziej absurdalne od poprzedniego. Jak na spotkanie z kobietą, którą stracił, której śmierć co noc zakradła się w jego sny, utrzymywał jakikolwiek poziom rozmowy.
Nagle natychmiast i Erin obudziło w nim pytanie, które podważało wszystko, co wiedział o metafizyce, ale…
— Nie jesteś duchem, prawda? — Nim ciemnowłosa odpowiedziała, Lupin cały się zjeżył, jak wilk, który przymierzał się do ataku, pełen nieufności i strachu. — Błagam, powiedz mi, że nie.
Inna odpowiedź ostatecznie zdruzgotałaby i tak niepewną konstrukcję, na której utrzymywała się psychika Remusa. Gdyby okazało się, że Erin jest duchem, Lupin niezwłocznie poinformowałby Pottera, że się wprowadza ze skutkiem natychmiastowym. Być może podpisałby na siebie wyrok, ale Merlin mu świadkiem, lepsza taka obecność kobiety niż żadna.

Oczywiście prędzej czy później musiało paść pytanie tego rodzaju, jednak ona wciąż zdawała się nie być do końca na nie przygotowana. Uśmiechnęła się delikatnie, gdy poczuła na swej skórze jego dotyk, zupełnie tak, jakby sprawdzał, czy aby na pewno nie miał do czynienia ze zjawą.
- Żyję. Wtedy, w Hogsmeade… – zaczęła cicho, przyglądając się jego twarzy, którą nachylił bardziej w jej stronę. – Ja nigdy nie umarłam. Wiem, jak to wygląda, ale musisz mi uwierzyć… ja… – przerwała na chwilę, wzdychając. Mówienie o tym wciąż sprawiało jej sporo trudności. – Greyback mnie złapał, owszem. Uwięził. Ale wtedy… wtedy przyszedł On.
To mówiąc, na chwilę spuściła wzrok.
- Kazał na siebie mówić Wolfgang. Nie wiem dlaczego, nie wiem po co, ale… zamienił eliksirem wielosokowym tego bezdomnego we mnie. I potem… po prostu mnie zabrał.
Usiadła na podłodze, po czym przeniosła obie dłonie na kolana i zacisnęła na nich swoje długie, chude palce.
- No i… dopiero teraz udało mi się uciec.
Gdy ponownie spojrzała na Remusa, zaobserwowała taniec światła i cieni na jego twarzy. Przyglądała się dokładnie, jak załamywały się na każdej z blizn, rozbryzgując się w różnych kierunkach. Wędrowała wzrokiem po wszystkich tych bladych, zasklepionych ścieżkach ran na jego skórze i przypomniała sobie, że kiedy było już naprawdę źle, kiedy obraz Lupina zaczął się zlewać w jedno z tamtą twarzą, a jego miodowe tęczówki mieniły się tak dobrze jej znanymi, rdzawymi refleksami, zawsze pozostawały jeszcze one – blizny. Blizny Remusa nie powstały po oparzeniach. Nie strawiły ciała niemalże w połowie, owocując jedynie pomarszczoną, suchą, obumarłą warstwą skóry. Nie pozbawiły go możliwości swobodnego formułowania zdań. Nie sprawiły, że musiał się ukrywać w wielkiej, oddalonej o tysiące kilometrów posiadłości. Stanowiły jedną, ogromną różnicę, która była czymś w rodzaju kubła zimnej wody. Czegoś, co pozwalało jej zachować zdrowy rozsądek, kiedy On patrzył na nią, będąc tak blisko.
A mimo to – jeśli wierzyć słowom Jamesa – Remus… postępował podobnie. Przestał mówić. Przestał pisać listy. Pozrywał wszystkie kontakty, zakończył znajomości. Przekreślił relacje, które usilnie budował przez lata. Skrył się gdzieś daleko, przed wzrokiem innych osób.
I dopiero teraz, gdy spojrzała na blizny na jego twarzy, zrozumiała, że obaj byli podobni. W skrajnie przedziwny sposób, ale podobni. Z tą różnicą, że u jednego te rany kochała, a od drugiego odwracała wzrok z zamiarem ucieczki.
Hipokrytka.
- To nie ty powinieneś się ukrywać… ty… ty nie jesteś taki jak on… - szepnęła zdawkowo, bardziej sama do siebie, jakby nie do końca trzeźwo przesuwając wzrokiem po wolnej przestrzeni okalającej ich dwoje. Jak mogła patrzeć na Remusa w taki sposób? Jak mogła porównywać go z Nim?
Nagle poczuła, jak obraz zaczął zamazywać jej się przed oczami, a jej samej zrobiło się przeraźliwie duszno. Zdążyła jeszcze rzucić ostatnie spojrzenie na płomienie tańczące w kominku, zanim przed jej oczami pojawiły się ciemne plamy. Już chwilę później poczuła, że kompletnie straciła panowanie nad własnymi kończynami i osunęła się bezwładnie na ziemię.
Omdlenie jednak, tak szybko jak się pojawiło, tak szybko również minęło. Wciąż była dość słaba po tym wszystkim, co ją dotychczas spotkało, a nadmiar wrażeń związanych z tym konkretnym spotkaniem zdecydowanie jej nie służył. Gdy chwilę później otworzyła oczy i dotarły do niej pojedyncze błyski światła, obraz mężczyzny szybko się wyostrzył. Widziała, że się nad nią nachylał, jednakże nie do końca wiedziała, dlaczego. Najpierw, zamiast uświadomienia sobie tego, co wydarzyło się jeszcze parę sekund wcześniej, zadziałał instynkt.
Wyciągnęła w kierunku Remusa dłoń. Powoli, z przesadną wręcz ostrożnością, musnęła opuszkami palców fragment jego skóry w okolicy żuchwy. Był zupełnie gładki, bez śladu blizn czy jakichkolwiek skaz.
Jakby dużo bardziej spokojna, pogładziła go delikatnie, a na jej ustach zaczął błąkać się cień uśmiechu. To nie był Wolfgang.
Nigdy nie był i nigdy nie miał nim być.
- Przepraszam cię. Przepraszam za wszystko.

Żyję.
To jedno słowo wystarczyło, by Lupin poczuł, jak napięcie z jego mięśni finalnie umyka. Cudownie było znów się odprężyć, pozwolić, by ciało nabrało lekkości. Pierwszy raz od dawna to uczucie pojawiło się przed całym rytuałem relaksacyjnym. Nawet bestia, która od kilku dni coraz częściej dawała o sobie znać, jakby umilkła, wycofując się poza granice wyczuwalności. Wszystko wydawało się takie... nierealnie wspaniałe.
Starał się zachować dystans, ale wciąż go kusiło, by nachylać się ku niej - tylko w ten sposób mógł sprawić, by jej zapach przeniknął jak najgłębiej; żeby wyrył się w jego podświadomości, by już nigdy nie ulec zapomnieniu. Jednak było coś w jej postawie, w jej ostrożnych gestach i słowach dobieranych w nienaturalnym skupieniu, by Remus odruchowo się mitygował. Zresztą, wilkołak zawsze lepiej odczytywał znaki niewerbalne. W końcu domeną psowatych był język znaków, błyskawicznych gestów i wachlarza postaw, które szczenięta uczyły się odczytywać już od pierwszych miesiąców życia.
W jednym momencie opowieści Erin zmarszczył brwi. Teraz było dla niego jasnym, że naprawdę nie umarła - jednak wspomnienie jej bezwładnego ciała, martwego wzroku i pogrzebu, wciąż było żywe. Może po prostu wolał zakładać, że ktoś magicznie przywrócił ją do życia? Wtedy miesiące cierpienia, wyrzeczeń, żałoby i depresji, nie byłby kłamstwem. Poruszył się niespokojnie, gdy kobieta wymieniła to przeklęte nazwisko. Greyback nigdy nie budził w Remusie ckliwych, wesołych wspomnień. Był sprawcą tak wielkiej katastrofy, że każde jego ponowne wizyty, zapowiadały lokalne apokalipsy. Na szczęście dla Huncwotów, Ferir nigdy nie powróci.
I żaden nekromanta tego stanu rzeczy nie zmieni.
— On...? — powtórzył za nią bezgłośnie, przekrzywiając głowę. Bestia w nim nagle się przebudziła, węsząc, wymuszając na Lupinie zwiększoną czujność. Nie uszło jego uwadze, że Erin uciekła przed nim wzrokiem; nie przeoczył załamania jej głosu; odnotował lekkie drżenie ust. Wychwycił też zmianę w zapachu ciemnowłosej - tak subtelną, że niemal by ją przeoczył. Na szczęście do pełni zostało tylko kilka dni, a w tym czasie jego zmysły praktycznie szalały.
Kimkolwiek był ten... Wolfgang w istotny sposób wpłynął na Erin. Remus widział to jak na dłoni i bez wyczulonego powonienia. Nie znał motywacji nieznajomego, nie wiedział, co napędzało go do działania i w jaki sposób odłowił kobietę ze szponów Fenrira. Włożył jednak wiele trudu w uprowadzenie Potter, skrupulatnie zacierając za sobą ślady i podrzucając zwłoki. Remus nie pojmował jakim cudem Wolfgangowi udało się zmylić wilkołaczy nos, ale dopiął swego. Sprawił, że czarodziejski świat uwierzył w śmierć młodej Erin Potter. Odebrał nadzieję na jej bezpieczny powrót rodzinie, przyjaciołom. Perfidnie przeciął każdą nić śladu, prowadzącą do ciemnowłosej. Pytanie, czy jego plan nie zakładał przypadkiem ucieczki kobiety.
Lupin niemal podzielił się swoimi przemyśleniami z przyjaciółką. Niemal. Coś mu podpowiadało, że to nie jest najlepsza chwila, żeby wychylać się z takimi teoriami. Nie był po prawdzie pewien, czy kiedykolwiek taki właściwy moment się nadarzy. Czy teraz nie powinien się oddać wyłącznie celebracji ich ponownego spotkania. Choć zsunąłby się do niej, pochwycił jej dłonie i powoli, ale nieprzerwanie, zacząłby ją zasypywać pytaniami. Ile pamiętasz? Gdzie byłaś? Gdzie cię trzymał? Czy przypomnisz sobie jakieś zapachy? Co było najbardziej charakterystyczne? Jednocześnie wiedział, że ta potrzeba informacji może poczekać. Nie ma nawet potrzeby, by rzeczywiście ją zaspokajać. Nie w tym stanie - i fizycznym, i psychicznym Erin.
Remus zwykle zgrabnie pomijał swój stan zdrowotny. Do niedawna nie traktował swoich potrzeb poważnie - uważał, że skoro kilka lat temu czytanie książek uspokajało skołatany umysł i wyciszało niepokojące myśli, to teraz, po opuszczeniu Hogwartu, traumatycznych przeżyciach i z niepewną przyszłością, lektura przypadkowych książek okaże się uniwersalnym wybawieniem. Dość szybko pojawiła się konkluzja, która drastycznie druzgotała jego światopogląd. Im więcej się wokół niego działo, im częściej chciał wykorzystywać likantropię dla własnych celów, tym intensywniej musiał się skupiać na wyciszeniu. Dla przykładu obecnie nie było mowy o spokoju z jego strony. Mógł sprawiać wrażenie osoby, która właśnie odnalazła swoje zen, ale uważniejszy obserwator szybko dostrzegłby zdradzające go gesty. W jego oczach błyskała troska, ale usta były ściśnięte, ramiona ściągnięte, a mięśnie znów napięte. Palce zaciskały się co chwila na podłokietnikach, a oddech, choć miarowy, nie uspokajał przyśpieszonego biegu serca. Generalnie rzecz ujmując, Lupin właśnie gubił samokontrolę - i nie dbał o to, o zgrozo.
Chyba do tego drażliwe stanu doprowadziło go spojrzenie, jakim obdarzyło go Erin. Nigdy nie patrzyła na niego tak... obco. Jakby widziała kogoś zgoła innego. Nie rozumiał, skąd ta nagła zmiana, ale jego Erin nie musiała się go bać (teoretycznie nie musiała - wiedział, ze sprawy w trakcie pełni prezentowały się inaczej i wtedy strach i przerażenie były więcej niż wskazane). Przypominało to policzek. Szybki, destrukcyjny policzek, który pali długo po ciosie i zostawia nieprzyjemnie czerwony zarys.
Ty nie jesteś taki jak on.
Lupin momentalnie się uniósł, odsłaniając górną wargę. Poczuł metaliczny posmak w ustach, gdy kły wysunęły się w połowie, a wilkołak zawył w nim wściekle. Na krótki moment obraz przed jego oczami pokryła biała mgiełka, ale zryw ustąpił tak szybko, jak się pojawił. Zaraz wróciła zdolność widzenia, szczęka wróciła do normalnych rozmiarów, zostawiając po sobie niekomfortowe pulsowanie żuchwy. Erin osłabła, osuwając się jak w zwolnionym tempie. Czarodziej mechanicznie skoczył ku niej, wsuwając dłoń pod kark, rozczapierzając palce tak, by utrzymać jej głowę w jednej pozycji. Ukląkł nad nią, głęboko wciągając powietrze. Jej ciało buchało życiodajnym ciepłem, oddech się spłycił, a oczy uleciały gdzieś w dal. Teraz, gdy miał ją tak blisko, dotarł do niego jej wyniszczający stan. Gdy ostrożnie wysunął dłoń spod jej szyi, czuł wystające kosteczki. Zszokowany wpatrywał się w swoje palce, jakby to, co wyczuły, było irracjonalnym zabiegiem umysłu.
Kątem oka wychwycił ruch i znów się ku niej nachylił.
Miał się spytać, czy ściągnąć Jamesa, czy przywołać jej ojca, a może i sprowadzić cały personel ze św. Munga? Był praktycznie gotów wsiąść na miotłę i przyprowadzić za kudły najlepszych uzdrowicieli, byle tylko Erin poczuła się lepiej.
A świadomość, że to... zwykłe omdlenie, nijak nie wpływało na alarm najwyższej rangi w głowie Remusa.
Otwierał usta, by zadać jej najbardziej tandetne pytanie, jakie mogłoby paść w tej sytuacji, gdy dłoń Erin znalazła drogę do jego twarzy. Magicznie zegar przestał odmierzać czas, świat zamilkł, serce się zatrzymało, a Lupin spisał w pamięci jej dotyk, katalogując napięcie skóry, miękki ruch i ulotność zdarzenia. Wskazówki znów ruszyły, dźwięki za oknem wróciły, a Remus wyeliminował prawdopodobieństwo zawału. Odetchnął głęboko, uśmiechając się delikatnie - tak swobodnie, jak zwykle, jakby przez te kilka miesięcy nic takiego się nie wydarzyło.
— Nie masz za co przepraszać — odszepnął i, pochylając się ku niej, złożył na czole Erin krótki pocałunek, ledwie muskając ustami jej skórę. Wszystko wskazywało na to, że kobieta nie nadaje się w tym momencie na przydługie monologi. Powinna przede wszystkim odpoczywać, nabierać sił. I nadrabiać zaległości, których nieco się nazbierało.
Na razie jednak Remus może jej skraść jeszcze kilka chwil.
— Myślę, że łóżko byłoby wygodniejsze — zasugerował, unosząc pytająco brew. Jakby dla podtrzymania pozorów kurtuazji (i uświadomiwszy sobie niespodziewanie, że mógł zostać zrozumiany dwuznacznie), uzupełnił: — Zawołać Rogacza?
Wolałby, żeby Erin pokręciła głową. Nie dlatego, że nie chciał Jamesa widzieć; po prostu wolał spędzić z nią jeszcze trochę czasu sam na sam, nawet dla samej sposobności do wylegiwania się na podłodze.

Być może gdyby zauważyła ten nagły atak, wysuwające się kły i wściekłość, która biła z jego oczu, poczułaby strach. Być może gdyby spostrzegła w porę, jak wiele emocji wzbudziła w nim tym jednym zdaniem, poczułaby niepewność. Być może gdyby nie straciła przytomności, sytuacja potoczyłaby się całkowicie inaczej. Być może.
Ale być może nie miało racji bytu w obliczu tego, co zadziało się chwilę później – jego uśmiechu. Delikatnych zmarszczek w okolicach uniesionych kącików ust. Radosnych, miodowych oczu. Szorstkiej skóry na żuchwie, po której przesuwała opuszkami palców. Chłodnych warg, którymi musnął jej czoło.
Nagle przestraszyła się, że zapomni tego uczucia. Że całe to ciepło, które czuła od wewnątrz, szybko zgaśnie, niczym płomień na zapałce, rozwiane przez mrożący krew w żyłach strach i brak nadziei. Szybko zamknęła oczy, wręcz zaciskając powieki, zupełnie tak, jakby to mogło w jakikolwiek sposób pomóc jej utrwalić całkowicie nowe przeżycie. Nie zapomnij. Tylko nie zapomnij. Z tyłu głowy czaiła się myśl, że zaraz znowu zniknie. Że zaraz ponownie ktoś otworzy drzwi, wejdzie do środka i zwiąże jej nadgarstki. Że pozostanie jej tylko wspominać wszystko to, co było dobre. A wówczas bardzo szybko wszystko stanie się bezpłciowe. Chłodne wargi będą tylko wargami, radosne oczy wyłącznie oczami, a uśmiech… nie będzie pewności czy w ogóle kiedykolwiek istniał.
Nie mogłaby znieść myśli, że zdołałaby go zapomnieć.
Przez moment bała się, że gdy otworzy oczy, wróci obraz wielkiej, pustej willi z lodowatymi posadzkami, po których zawsze stąpała boso. Jak na ironię, rytm kroków, które wówczas stawiała, idealnie wpasowywał się w rytm bicia jego serca, które przecież znajdowało się tak blisko…
Bo znajdowało się, prawda?
Chcąc to sprawdzić, jakby na zawołanie ponownie otworzyła oczy. Pomieszczenie było rozjaśnione i przytulne, pełne drewnianych mebli i akcentów. Na ścianach wisiały poroża, niedaleko leżał puchaty dywan, a gdzieś z końca pokoju w pewnym momencie dobiegło ciche miauknięcie. Najważniejsze było jednak co innego. A raczej ktoś inny.
Odwzajemniła jego uśmiech, w tym samym momencie czując, jak pojedyncza łza ześlizgnęła się z kącika jej oka. Pogładziła palcami jego policzek.
- To… prawda – odparła na jego wzmiankę o łóżku, nawet nie próbując kryć rozbawienia. Powoli, nieco pokracznie, podniosła się do pozycji siedzącej. – Nie, nie trzeba.
W końcu wstała, jednak zanim udała się w stronę schodów, skierowała swe kroki do kuchni. Jeszcze odrobinę kręciło jej się w głowie, jednak czuła ogromną potrzebę ugoszczenia Remusa we właściwy sposób. Zważywszy na fakt, iż na ten moment zdołała zemdleć i zmusić swego gościa do siedzenia na podłodze, nie szło jej to najlepiej.
Zaparzyła herbatę w mugolski sposób, milcząc. W końcu wyciągnęła średniej wielkości, drewnianą tacę, po czym postawiła na niej mały czajnik razem z dwiema filiżankami.
- Czy mogłabym cię prosić, abyś przeniósł to na górę? – spytała, ruchem brody wskazując na przedmiot. – Ja nie mam różdżki. Straciłam ją, gdy… no, sam rozumiesz. – to mówiąc, uśmiechnęła się nieco krzywo, po czym zaczęła iść po schodach.
To dość ironiczne, ale właściwie chyba nigdy nie miała możliwości gościć Lupina w tym miejscu. Zanim ich relacja uległa większemu rozwinięciu, wydarzyły się wszystkie te złe rzeczy, o których najwyraźniej oboje nie mieli teraz większej ochoty rozmawiać. Zadowolili się przekazaniem sobie szczątkowych informacji, doskonale wiedząc, że i tak prędzej czy później nadejdzie moment, kiedy będą mogli o tym swobodnie porozmawiać.
Po drodze spotkali Jamesa, który najprawdopodobniej zamierzał zejść na dół. Zdecydowanie nie krył zdziwienia, widząc w tym miejscu Remusa. Erin posłała mu jedynie lekki uśmiech i, jeśli obaj wymienili ze sobą parę słów, po prostu ich ominęła, wchodząc do swojego pokoju. Przez jej głowę przeszła jedynie myśl, że tak naprawdę chyba wszystko powoli zaczynało wracać do normalności.
Usiadła na łóżku, które stanowiło centrum pomieszczenia. Rozejrzała się po szklanych ścianach, które umożliwiały obserwowanie wszystkiego, co działo się na zewnątrz. W rzeczywistości pokój miał tylko jedno okno, które również widoczne było z zewnątrz budynku – na ściany została rzucona jedynie iluzja działająca od wewnątrz pomieszczenia. Dzięki temu wszystkie osoby, które znajdowały się w środku, mogły podziwiać okoliczny las i rozpościerające się nad nimi niebo – na ten moment całkowicie zachmurzone.
Obserwowała pojedyncze płatki śniegu, które wirowały w rytm podmuchów wiatru, ostatecznie zderzając się z kamiennymi murami budynku. Patrzyła, jak szybko znikają, praktycznie rozpływając się w powietrzu.
Gdy Remus wszedł do pomieszczenia, objęła się ramionami i zacisnęła na nich swe palce, powoli przenosząc na niego wzrok.
Patrzyła. I to wystarczało, aby poczuła przyjemną falę dreszczy. Podekscytowanie, które rozpromieniało ją od środka, nakazywało wstać, podejść do niego, objąć, zachłannie wpić się w jego wargi.
Ale zamiast tego jedynie drgnęła, nieco mocniej zaciskając palce na swych ramionach.

Wszystko to przypominało... sen. Najpierw Erin okazała się żywa, potem osunęła się na podłogę, a teraz, jak perfekcyjna gospodyni, kołysała się w stronę kuchni, jak gdyby nigdy nic. Bo gościa należy prawidłowo podjąć, jak mawiała matka Remusa. Czarodziej niewiele myśląc ruszył za nią, gotów asekurować ją praktycznie za każdym razem, gdy ta przechyliła się niebezpiecznie. Dał sobie tym samym czas, by przeanalizować, co dokładnie między nimi zaszło.
Zerkając na krzątającą się po kuchni kobietę, Lupin próbował przypomnieć sobie każdy swój gest, jaki w stosunku niej poczynił. Nie rozumiał skąd w ciemnowłosej ta powściągliwa ostrożność; ta potrzeba dotyku, ale tylko w wybranych sytuacjach. Zdawało się, że przed nim nie ucieka. Jednocześnie na wzmiankę o Wolfgangu stawała się mu obca, zimna, tajemniczo odległa. Skłonna do uników, do lawirowania między słowami. Robiła to przy tym tak bezwiednie i odruchowo, że Remus, nieświadom krzywdy, którą jej wyrządzono, zaczynał podejrzewać najczarniejsze scenariusze. Czuł, że jej wzrok będzie go prześladować. Te piękne orzechowe tęczówki, które widział w gniewie, radości czy smutku, miał zapamiętać jak patrzą na niego obco, podszyte strachem i niewyjaśnioną obawą, której nie sposób zdefiniować. Ponadto ten moment, gdy zdecydował się ją pocałować... Lupin odwrócił głowę, zerkając z rozgoryczeniem w okno. W powietrzu tańczyły płatki śniegu; wirowały, skakały, kołysały się w takt nieznanej melodii. Spoglądając na ich przedstawienie Lupin nie mógł wymazać z pamięci obrazu zaciśniętych kurczowo powiek Erin, gdy jego usta muskały jej skórę. Jakby nie chciała - nie była w stanie - na niego patrzeć.
Ta myśl wywołała w nim nieprzyjemny ścisk, kując zimnem prosto w serce. Jeszcze kilka miesięcy temu gotów byłby założyć, że za tym... niesmakiem może się kryć wyłącznie wilkołak. O ileż łatwiej byłoby mu teraz stwierdzić, że w końcu Potter poszła po rozum do głowy i zrozumiała, z czym ma do czynienia? To pewne, że takiej bestii należy się lękać!
Dziś nie był już tego taki pewien. Może i zaczynał przyzwyczajać się do swojej natury, może i coraz częściej z niej korzystał, ale Erin nigdy ta część jego jestestwa nie zajmowała. Skupiała się na twarzy pokrytej bliznami, na łagodnym łuku wygiętych w uśmiechu warg, na ciepłe wyglądającym zza miodowych tęczówek. Tak mocno trzymała się ludzkiej strony Lunatyka, że gdyby jedynie od niej zależał jego los, z pewnością pozostałby człowiekiem już na zawsze.
Pokręcił głową, płosząc niesforne myśli. Powrót do przestronnej kuchni Potterów wymagał od niego nieco więcej wysiłku. Podniósł się z krzesła, bo milcząca krzątanina kobiety nie dawała mu spokoju. Akurat zjawił się za nią w momencie, gdy się odwróciła, prezentując zastawioną tacę.
— Czy mógłbym cię prosić... żebyś nie zachowywała się tak, jakbym był tu zupełnie obcy? — mruknął cicho, dorzucając na osłodę swoich cierpkich słów weselszy półuśmiech. Nie skomentował utraty różdżki, skinął jedynie głową na znak, że rozumie. W końcu, kto jak to, ale on nie dostrzegał w tym najmniejszego problemu. Uchodził nawet za specjalistę od gubienia różdżek - po pełni zwykle zwoływał całodniowe poszukiwania.
Aż cud, że swojej aktualnej, niedawno zakupionej różdżki, nadal nigdzie nie posiał.
Ruszył w ślad za nią, zdeterminowany dostarczyć tacę w nienaruszonym stanie. Co prawda na widok schodów niemal dostał zapaści, ale ostatecznie postawił na ślimacze ruchy i utrzymanie właściwego poziomu tacy za wszelką cenę. Gdyby teraz zza ściany wyłonił się Irytek, Remusowi nawet nie drgnęłaby powieka.
U szczytu schodów wpadli na Jamesa - szczęśliwie: to Erin wpadła na Jamesa, a taca w dłoniach Lupina była bezpieczna. Rogacz oczywiście zmierzył Lunatyka od stóp po czubek głowy i, odprowadzając bliźniaczkę wzrokiem, dorzucił kilka braterskich ostrzeżeń. Większość przekazywał w żarcie, ale Remusowi nie umknęło pewne napięcie, z jakim Potter zerkał na drzwi do sypialni Erin. Jakby było jeszcze coś, czego nie ujmował w słowa.
— Erin zasłabła chwilę temu — rzucił szeptem w jego stronę wilkołak i, dając Potterowi bezgłośnie znać, że wszystko będzie dobrze, wślizgnął się do pokoju kobiety.
Tutaj jej zapach... był już zupełnie wszędzie. Lupin miał ochotę zamknąć oczy i zwyczajnie stać tak na środku pokoju, nie bacząc na późną porę, herbatę na tacy czy samą zainteresowaną. Czuł się tak, jakby przekroczywszy próg sypialni Erin zostawił za sobą wilkołaka, złe wspomnienia, ich kłótnie i wszystko, co ostatnimi czasy ściągało na niego tabun koszmarów. Drgnął dopiero po dłuższej chwili, rozglądając się niepewnie wokół. Wypadało gdzieś tę tacę postawić - w końcu zdecydował, że najlepiej będzie ulokować całość na podłodze, tuż przy krawędzi łóżka. Sam miał zamiar zająć miejsce tuż obok, grzejąc drewniany parkiet, ale...
Zamarł, spoglądając na Erin. Wyglądała tak, jakby potrzebowała, by ktoś ją przytulił. Otoczył ciasno ramionami, zamknął w mocnym uścisku, grzał i nie wypuszczał z objęć.
Niestety coś kazało Remusowi stać i patrzeć. I głowić się, co powinien zrobić. Gdy postąpił o krok w stronę kobiety, wilkołak w nim zawarczał, dając znać, że wciąż tu z nim jest. Co więcej zdawał się go przed czymś ostrzegać. Nie wydawał się skory do ataku, nie czaił się, nie budził instynktu łowcy. A przecież ciemnowłosa byłaby teraz prostą zdobyczą.
Czarodziej zamrugał, zaskoczony tokiem własnych myśli. Postąpił jeszcze o kilka kroków, tym razem znacznie wolniej, wsparając się dłońmi o materac łóżka. Znajdował się blisko, ale jednocześnie nie zakłócał jej przestrzeni. Obserwował ją przy tym uważnie, jakby naprawdę była jego ofiarą, która postanowił dziś upolować.
— Nie wiem, co się stało, Erin — zaczął najspokojniejszym głosem na jaki mógł się zdobyć. Robił wszystko, by nie stracić z nią kontaktu wzrokowego, by nie ominęła go żadna jej reakcja. — Ale widzę, jak na mnie patrzysz. Nie rozumiem tego — powiedział miękko, przechylając głowę na bok. Wyciągnął ku niej dłoń, ale zawahał się przy jej policzku, opuszczając ją nieśpiesznie na materac. — Nie rozumiem.
Chciał jej powiedzieć, że tak, przytuliłby ją teraz do siebie mocno i trzymał tak długo aż nie zastanie ich poranek. Chciał jej powiedzieć, że nie musi się niczego obawiać, że nad sobą panuje, do pełni zostało jeszcze trochę czasu. Przede wszystkim chciał by zrozumiała, że jest tu dla niej.
I nie może znieść tego, że spogląda na niego jak na kogoś obcego.

Nie spuszczała z niego wzroku. Szedł w jej kierunku dość powoli, co dało jej wystarczająco dużo czasu na przyjrzenie się jego sylwetce. Mimowolnie spojrzała na czubek jego głowy, mierząc odległość, jaka dzieliła go od sufitu. Zastanowiła się czy potrafiła wskazać różnice w jego wzroście sprzed paru miesięcy, ale szybko okazało się, że był to kolejny aspekt, który rozpłynął się w jej pamięci, tonąc w ciemności okalającej korytarze posiadłości Wolfganga. Patrzyła na Remusa stojącego niedaleko drzwi jej własnego pokoju i w tym samym momencie przywołała wspomnienie o wykrzywionej, nieco zgarbionej sylwetce swego oprawcy, kiedy wchodził do pomieszczenia, w którym aktualnie się znajdowała. Wypatrywał jej jak drapieżnik czyhający na swą ofiarę, a gdy w końcu napotykał jej spojrzenie, jego klatka piersiowa zaczęła pośpiesznie unosić się i opadać w rytm kroków, które zaczął stawiać w jej kierunku.
W pewnym momencie dotarło do niej, że Lupin spoglądał na nią podobnie. Nie mogła oprzeć się jednak wrażeniu, że dla niego bardziej przypominała porcelanę, którą jeszcze chwilę temu niósł w dłoniach. Delikatną, drobną, tak łatwą do zniszczenia za pomocą zaledwie jednego, zbyt silnego uścisku.
Spojrzała na tacę, podczas gdy Remus odstawiał ją na ziemię i automatycznie nachyliła się w jej kierunku, chcąc nalać im obu herbaty. Ręce Lupina spowodowały, że zatrzymała się jednak w połowie drogi. Powoli uniosła spojrzenie na jego twarz. Był blisko. Na tyle blisko, że czuła na sobie jego ciepły oddech. Spoglądała na wargi, spomiędzy których lada moment miała wydobyć się lawina wyrzutów, zawodu i złości. W jej głowie wciąż jak echo odbijały się słowa, które wypowiedział jeszcze w kuchni. Mimo że ujęte jako żart, w całości brzmiały nadzwyczaj gorzko. Bo wiedziała, że miał stuprocentową rację.
- To nie tak... - zaczęła nagle, podejmując żałosną próbę polemiki z rzeczywistością. Pokręciła głową i przetarła twarz dłońmi, próbując zebrać myśli. Lupinowi należały się wyjaśnienia, stąd też nie chciała, aby cokolwiek jej umknęło. Problem w tym, że naprawdę nie wiedziała, co powiedzieć.
- Słuchaj – nakazała, chwytając go za jedną z dłoni. Była miękka i delikatna, tak różna od wykrzywionych, poranionych rąk Wolfganga. – Nie jesteś obcy. To ja jestem obca. Tutaj, w tym domu, w tej rzeczywistości. W swoim ubraniu. Ciepłym ubraniu. Bez świadomości, że on zaraz wróci i pozostaje mi jedynie czekać, aż mnie znajdzie.
Splotła ze sobą ich palce, gładząc kciukiem zewnętrzną stronę jego dłoni. Zajrzała wprost w jego miodowe tęczówki i w tym momencie, oprócz ciepła, dostrzegła w nich przebłyski wyrzutu. Jej ręka znieruchomiała.
- Jak na ciebie patrzę? - powtórzyła nagle, wyraźnie zdziwiona. W pierwszej chwili nie zrozumiała sensu jego słów. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, co tak naprawdę miał na myśli.
To było takie typowe. Wszystko zawsze kręciło się wokół niego i jego przypadłości. Nie istniały inne okoliczności, nigdy. Tak było od samego początku. Nie powinna zwracać na niego uwagi, bo jej zagrażał. Nie powinna się do niego zbliżać, bo był niebezpieczny. Nie powinna poświęcać mu siebie, bo i tak rozszarpałby ją tej jednej, nieco zbyt rozjaśnionej przez łunę księżyca w pełni nocy.
Puściła jego dłoń i spojrzała prosto w jego oczy, trochę tak, jakby chciała rzucić mu wyzwanie.
- Patrzę na ciebie tak, aby zapamiętać. – odrzekła, nieco pewniejszym tonem, niż dotychczas. Podniosła się nieco, tak, aby znaleźć się na poziomie jego twarzy. – Wiesz, czego najbardziej nie znosiłam? Tego, że nie potrafiłam sobie przypomnieć, ile właściwie pieprzyków jest na twojej twarzy. Ile blizn. Nigdy nie zwróciłam na to uwagi.
Zaczęła błądzić wzrokiem po jego obliczu. Co jakiś czas zatrzymywała spojrzenie, skupiając się na wszystkich tych aspektach, które niegdyś nie miały żadnego znaczenia, a teraz znaczyły wszystko.
- Pięć. Pięć pieprzyków. Siedem blizn. Dwie dokładniejsze. – wyszeptała, obserwując swoje wyliczenia. – Nie… nie mogę poradzić sobie z tym, co czuję – wypaliła nagle, jakby pośpiesznie, wiedząc, że to, co zamierzała zrobić, mogło się spotkać z natychmiastową odmową. Zresztą, nic dziwnego. Niebezpiecznie zbliżyła swą twarz do twarzy Remusa – Przepraszam – zdążyła jeszcze wyszeptać, oblewając go ciepłym oddechem, zanim ostatecznie złączyła ze sobą ich wargi.
Natychmiast ujęła dłońmi jego twarz. Nawet jeśli wcześniej w jego głowie pojawiły się jakiekolwiek wątpliwości co do tego czy faktycznie obcował z prawdziwą Erin Potter, to w tym momencie powinny odpłynąć w siną dal – w końcu nikt inny jak on nie wiedział, jak dobrze wychodziło jej zagarnianie wszystkiego dla siebie.  
Bała się, że Remus zaraz zniknie, odejdzie, rozpłynie się, tak jak ona przed laty – dlatego zachłannie kradła kolejne pocałunki, ignorując wszystko inne. To nie było ważne.
Nic nie było ważne, kiedy właśnie dzierżyła w dłoniach swój cały świat.

Był zbyt skoncentrowany na Erin - a właściwie na zmniejszeniu odległości między nimi - by dostrzec, jak wiele mieszanych emocji w niej wzbudza. Jego chód, zwodniczo miękki i cichy, był odruchem, nad którym nie panował. W pewnych określonych sytuacjach konkretne bodźce potrafiły zmylić umysł czarodzieja, obchodząc rozsądek z wyuczonymi konwenansami, wydobywając z niego pierwotne instynkty. Skradanie się, powolne wietrzenie ofiary i pogoń, zdawały się być dla niego w tym momencie tak naturalne, jak nawyk wypijania porannej kawy przy rozszczelnionym oknie czy dosalania jajecznicy przed podaniem. Gdyby ktoś mu wskazał, jak zmienia swój sposób poruszania w zależności od aktywizacji wilkołaka, zapewne nie byłby w stanie uwierzyć we własną transformację. Nie widział, jak wiele zachowań bestii przenosił w swoje codzienne życie. Podobnie jak nie zdawał sobie sprawy z przebłysków ludzkości bestii. Teraz nie zbliżał się do ofiary, którą wilkołak chciał rozszarpać. Powoli stawał naprzeciw jedynej osoby na świecie, której krzywda mogłaby go zabić.
Reakcja kobiety docierała do niego falami, gdy pochylał się ku niej. Najpierw poczuł na twarzy jej szybki, niemal urywany oddech, a potem usłyszał trzepotanie serca. Ten dźwięk rozpoznawał praktycznie wszędzie - to on nęcił wilkołaka, to za nim podążał; jedyne, co mogło odwieść drapieżnika od ślepego pędzenia za rytmicznym dudnieniem, był zapach krwi. Przez krótką chwilę do uszu Lupina docierał jedynie szaleńczy rytm wybijany przez jej serce. Uciszył go dopiero wzrok kobiety - pełen napięcia, palącej potrzeby i tej niewyjaśnionej powściągliwości, której Remus nie pojmował. Właśnie przez tę ostrożność, przemycaną w wiekszości ruchów, w niemal każdym spojrzeniu czy uśmiechu, Erin zdawała się traktować go z całą swoją serdecznością - i nic więcej. Zupełnie jakby był zwykłym gościem - być może oczekiwanym, być może mile widzianym.
Nie drążył tematu, gdy Erin podjęła się wyjaśnień. Nie odrywał od niej cierpliwego spojrzenia, a nawet starał się nieco obniżyć, by nie wywierać na niej presji. Zależało mu na odpowiedzi, bo umysł, choć brystry, nie łączył faktów. Nie dopatrzył się żadnego punktu wspólnego między tym, co mieli wcześniej, a tym, co niezdarnie przekazywali sobie teraz.
Słuchaj. Prosta komenda. Wypowiedziana pewnym, stanowczym głosem, którego nie mógł zignorować. Mgliście przypominała mu komendy zarezerwowane dla czworonogów i ta konkluzja wywołała w nim drżenie kącika usta. Nie ośmieliłby się oskarżać Erin o takie świadome sprowadzanie go do roli futrzastego kompana, niemniej samo polecenie wyraźnie poprawiło mu nastrój.
Niestety z każdym kolejnym wypowiadanym przez kobietę zdaniem dobre samopoczucie ulatywalo z Remusa, pozostawiając go w rozterce. Tym razem poświęcił Erin znacznie więcej uwagi, nie tyle ciesząc oczy samą jej obecnością, co analizując znaczenie jej słów. Nagle dotarło do niego, że ona nie miała tego wszystkiego, w czym teraz czuje się obco. Jeśli dobrze ją rozumiał, próbowała mu przekazać, że zgubiła siebie - i teraz, gdy zerka na siebie nieufnie w lustrze, musi przekonywać samą siebie, że jest tutaj, gdzie być powinna. Myśl, że ciemnowłosą spotkało tyle złego podjudzał ból i rozdrapywał niezagojone rany. Najbardziej bolesna była świadomość, że Remus nie był odpowiednią osobą do pomocy. Nie miał w sobie dostatecznie siły i odwagi, by wrócić do dawnych zwyczajów, ponownie odnowić przyjaźnie czy rozbudować swój grafik o jakiekolwiek pozycje dodatkowe poza pracą. Dopiero niedawno zaczął bardziej żyć, aniżeli wegetować. Nadal miewał ciężkie dni - toporne, ponure, przytłaczające człowieka do podłogi, zmuszające do nadludzkiego wysiłku.
Nie wiedział jak przekazać jej swoje wsparcie. Słowa wydawały się teraz takie puste i pozbawione jakiejkolwiek mocy. Doświadczył tego zjawiska już wielokrotnie. Potencjalne ciepłe pocieszenie stawało się jedynie bezbarwną wypowiedzią, zlewającą się z tysiącem innych dźwięków. Dlatego właśnie tak trudnym było zabrać mu głos.
Zacisnął palce na jej dłoni, chociaż tak pokazując, że jest tu przy niej. Miał nadzieję, że ta mała oznaka ciepła, zarówno doda odwagi Erin, jak i pomoże mu zahamować dalsze wyrzuty.
Możliwe, że Remus, zapytany dziś o powody, dla których nie mógłby być z Erin, pierwszy raz nie powołałby się na likantropię. Kiedyś o katastrofie, w stronę której niezaprzeczalnie zmierzał ich związek, zdołałby napisać książkę. Ba, serię powieści przygodowych. Z marszu rysowałby wykresy możliwych niepowodzeń, wskazując jednoznacznie, że wszystkiemu winien byłby wilkołak. Tymczasem teraz wątpił. Nie negował swojej niszczycielskiej natury, ale w dobre dni dostrzegał jej nieliczne pozytywy.
— Zapamiętać? — powtórzył szeptem za nią, jakby musiał sprawdzić, jak to słowo smakuje na języku. Brzmiało jak zaklęcie, które, wypowiadane półszeptem między oddechami, mogłoby ziścić najskrytsze pragnienia.
Nie cofnął się pod jej badawczy wzrokiem, nie ustąpił przed wyzwaniem. Spoglądał na nią przenikliwie, wytrwale katalogując iskierki buntu w orzechowych oczach, lekko zmarszczone brwi i szemrany ton głosu, przypominający pomruk.
Pod tym starciem temperamentów, uporu z gniewem, irytacji z niepewnością, stała przykra prawda. Erin, podobnie jak Remus, wracała myślami do ich wspólnych chwil. I, identycznie jak on, nie potrafiła odtworzyć szczegółów wyglądu. Zapewne nie zapamiętała barwy głosu, sposobu, w jaki kąciki ust unoszą się w górę. Lupin łapał się na tym samym - na zapominaniu. W tej kwestii rozumiał ją jak nikt inny.
— Delikatne kurze łapki. Pojawiają się jak się szczerze uśmiechasz — wtrącił się w jej wyliczanie, patrząc na nią słodko-gorzkim smutkiem. — Nie pamiętałem o nich, a tyle razy się przy mnie uśmiechałaś. — Dłonią pochwycił pasmo jej włosów, jednym, płynnym ruchem odgarniając je za jej ucho. Nie przypominał sobie, żeby były tak cienkie i szorstkie.
Zdawał się zrozumieć kilka sekund przed pocałunkiem, co Erin zamierza zrobić. Sam rozumiał jedynie, że jej powrót go uszczęśliwił; przywróciła mu coś, czego nie był w stanie zastąpić niczym innym - sens życia. Jakkolwiek górnolotnie by to nie brzmiało, ciemnowłosa naprawdę czyniła ten świat bardziej znośnym.
Miała prawo nie wiedzieć, co czuje. Tak powtarzał sobie przynajmniej Remus, odwzajemniając pieszczotę. Nim zdążył ponownie wznieść mury samokontroli, pogłębił pocałunek, sięgając po Erin dłońmi, przyciągając ją do siebie mocniej, niż w rzeczywistości zamierzał. To uczucie, które towarzyszyło mu gdy zetknął ich ciała w ciasnym uścisku, nie przypominało niczego, co do tej pory poznał. Budziło przyjemne ciepło, dreszcze ekscytacji i… głód. Pragnienie podobne do potrzeby polowania wilkołaka, ale intensywniejsze. Nim Lupin nazwał ten szczególny rodzaj głodu, poczuł pod palcami miękkość łóżka. Przechylili się bezwiednie, a może z pełną premedytacją - zbyt zaabsorbowani własną bliskością, palącą potrzebą fizyczności i rosnącego gorąca. Remus obrał sobie za punkt honoru przypomnieć sobie fakturę skóry Erin - na szyi, na brzuchu, między łopatkami, na udzie. Kobieta wydawała się równie chętna na odświeżenie zakurzonych wspomnień.
Możliwe, że gdyby oboje wykazali się minimalnym rozsądkiem, to któreś z nich zamknęłoby drzwi do sypialni. W każdym razie to akurat ten moment wybrał James na braterską interwencję.
Najpierw za plecami Remusa rozległo się głośne chrząknięcie. A potem głos przyjaciela wypełnił złowieszczo cały pokój.
— Och, znowu pomyliłem drogę do łazienki — rzucił Potter, nie udając nawet, że mówi poważnie. — Pomóc ci wstać, Luniaczku? Bo chyba się poślizgnąłeś w złą stronę.
Remus, zachowując resztki godności, uniósł się z łóżka, wyuczonym gestem poprawiając nadwyrężony stan swojej koszuli. Posłał Rogaczowi jedno ostrzegawcze spojrzenie, a potem schylił się, poświęcając nogawce spodni niespotykaną ilość uwagi.
— Nie szukałeś przypadkiem łazienki? — spytał retorycznie Lupin, a Rogacz, leniwie skinął głową, rzucając mu na odchodnym goźne spojrzenie wkurzonego brata. Na koniec wyciągnął w jego stronę dwa palce - wskazujący i środkowy - dając jednoznacznie do zrozumienia, że zamierza go uważnie obserwować.
Wystarczyło, że zamknęły się za nim drzwi, a Lupin zaśmiał się pod nosem. Właściwie to pochwycił radosne spojrzenie Erin i zdawało się, że oboje lada moment wybuchną gromkim śmiechem.

Walczyli długo. Na niedopowiedzenia, dwuznaczne słowa i gesty. Na spojrzenia pełne wyrzutów, jednocześnie spragnione bliskości. Okrążali się wzajemnie, stawiając powolne, przemyślane kroki, niczym dwa gotowe do skoku drapieżniki. W pewnym momencie już żadne z nich nie było bowiem ofiarą – ani wilk, ani kruk.
Jednakże najpewniej oboje nie byli w stanie przewidzieć, że ostateczne zderzenie ich sił będzie tak potężne. Kompletnie nieprzygotowani na konfrontację, zdawali się być tak samo zaskoczeni rozwinięciem sytuacji oraz tym, jak samoistnie legły do siebie ich ciała. Spragnieni bliskości, głodni fizyczności, opadli na łóżko, pozwalając, aby cała reszta świata została gdzieś w tyle. Zupełnie tak, jakby byli tam, w salonie, w szklanej kuli z łanią, która stała na kominku – odcięci od rzeczywistości, zdani tylko na siebie. Z delikatnymi płatkami śniegu, które cały czas krążyły gdzieś w tle, odbijając się od ścian budynku.
Nie udało jej się powstrzymać delikatnego westchnienia, kiedy dotyk Remusa znacznie się wyostrzył. Miała wrażenie, że wszystkie jej zmysły wyciszyły się na rzecz samego kontaktu fizycznego, który pozwalał jej doznawać kolejnych fali przyjemnego gorąca i mrowienia we wszystkich tych miejscach, które uprzednio mężczyzna musnął swymi dłońmi.
Delikatnie gładziła palcami materiał jego koszuli, poruszając się śladem lekko zarysowanych mięśni, czując, jak napinały się pod wpływem jej ruchów. Lekko przechyliła głowę, chcąc na nowo napotkać na ślad jego ust i je złączyć, lecz w tym momencie wydarzyło się coś, co, choć oczywiste, żadnemu z nich ani na moment nie przyszło do głowy.
Znieruchomiała, wciąż z lekko rozchylonymi, napuchniętymi wargami, pozwalając Remusowi dość zgrabnie się z siebie zsunąć. Jednak gdy po chwili pomiędzy Lupinem oraz Jamesem wywiązała się krótka wymiana zdań, nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu, który rozjaśnił jej już i tak nadzwyczaj rozpromienioną, płonącą rumieńcem twarz.
Gdy w końcu Potter opuścił pomieszczenie, zamykając za sobą drzwi, wybuchła niepohamowanym śmiechem. Śmiała się długo, nie mogąc pojąć absurdu całej tej sytuacji. W końcu pokręciła głową i nachyliła się nad tacą, podnosząc ją i kładąc na łóżko. Jednocześnie gestem dłoni nakazała usiąść obok Remusowi, który dotychczas zdawał się być nadzwyczaj zajęty swą własną nogawką.
- Gdyby tylko wiedział… - mruknęła zdawkowo, patrząc na drzwi, za którymi parę chwil temu zniknął jej brat. Na jej twarzy pojawił się nieco tajemniczy uśmiech, którego znaczenie mógł rozumieć wyłącznie Lupin.
Zalała obie filiżanki ciepłą, zieloną herbatą, po czym jedną z nich podała Remusowi. Naczynie przeznaczone dla niej samej po chwili uniosła do ust, popijając zeń łyk napoju. Na moment w pomieszczeniu zapadła bezwzględna cisza. Tym razem jednak Erin nie postrzegała jej w kategoriach tej gęstej atmosfery, która otaczała ich dotychczas – po dość niespodziewanym incydencie z drugim z Potterów zdawała się dużo bardziej rozluźnić i, jak to ujął Lupin, przestała traktować go jak kogoś obcego.
Spojrzała na niego, starając się wyczytać z jego twarzy co aktualnie zaprzątało jego głowę. Nigdy nie należało to do najłatwiejszych zadań na świecie – zresztą tego właśnie najczęściej dotyczyły ich kłótnie. Wówczas Erin zarzucała Remusowi, że ten nigdy nie chciał dzielić się z nią swymi problemami, co dla niej było zupełnie naturalne. W końcu z pełną świadomością godziła się na wszystkie trudności, jakie niósł ze sobą ten związek.
Związek.
To dość zabawne, że po tym wszystkim wciąż w dokładnie taki sposób określała ich relację. Jednak równie dobrze, biorąc pod uwagę to, co wyjawił jej James… przecież Remus mógł już całkowicie inaczej ułożyć sobie życie. Mógł stwierdzić, że nie chce tego kontynuować, mieć inne plany, ba, powoli je wprowadzać, a tymczasem ona zjawiła się ot tak, znikąd, niczym grom z jasnego nieba, po czym oczekiwała, że ten bez chwili wahania rzuci się w jej ramiona. Była niesprawiedliwa i egoistyczna. Zachowywała się zupełnie tak, jakby sam fakt bycia ofiarą porwania uprawniał jej do dyrygowania światem i wszystkimi ludźmi. A przecież… tak naprawdę była tylko małym, nędznym ptaszkiem, któremu udało się wylecieć z klatki tylko i wyłącznie dlatego, że ktoś zapomniał zamknąć drzwiczki.
Lekko oparła się skronią o ramię Lupina i splotła ze sobą ich wolne dłonie.
- Musisz wiedzieć, że nigdy, przenigdy nie poczułam do nikogo tego samego, co do ciebie. I żaden Wolfgang, żadne porwanie… nic nie zmienia. – na chwilę przerwała, chcąc zajrzeć w głąb jego oczu. – Ale… chciałabym wiedzieć… czy ty to odwzajemniasz?

Gdyby James naprawdę wiedział, Remus miałby - delikatnie rzecz ujmując - wyjątkowo ciężki żywot. Przy założeniu, że Potter jest pamiętliwym, gburowatym i zazdrosnym bratem, który strzeże swojej siostry od złego dzień i noc. W gruncie rzeczy Lunatyk zakładał, że Rogacz nie przyczyniłby się do krzywdy żadnego z nich. Bardziej wolał się z nich nabijać; od czasu do czasu przypominać, że za dzieciaka mieli do siebie słabość i... tyle. Lupin nie spodziewał się po Potterze nadprogramowych scen z siekierą i klątwami w rolach głównych. Wszelkie braterskie pogróżki, pogadanki i przestrogi na pewno wchodziły w grę. Ale poważne uszczerbki na zdrowiu, zakaz zbliżania czy przyjmowanie roli ojca nie było w stylu Jamesa.
Na szczęście dla Remusa, oczywiście.
Chwila wspólnego śmiechu - ogłupiającego, zaraźliwego chichotu, tak dziecinnego, a jednocześnie kompletnie wyzbytego ze wstydu - sprawiła, że obojgu znacząco poprawił się humor. O ile ich rozmowa nie należała do najlżejszych, a reakcje pozostawiały wiele do życzenia, wciąż potrafili zaśmiewać się z komediowych absurdów. I to chyba najlepiej świadczyło o tym, że wracają do normalności.
Remus odetchnął, uniósł się, porzucając tę przeklętą nogawkę i pochwycił filiżankę, dziękując prostym skinieniem głowy. Teraz był czas na herbatę, na jej ciepło, smak i głęboki aromat. Mężczyzna nie uważał się za znawcę liści (nadal nie wiedział, czym różni się Asam od Ceylonu), ale celebrował każdy łyk naparu, delektując się odprężeniem ciała i ciszą panującą wokół. Korzystając z okazji rozejrzał się uważniej po pokoju, dostrzegając z klinicznym zainteresowaniem jak kreatywne zaklęcia zastosowano, by zachować efekt oszklenia ścian. Widok wirującej bieli płatków śniegu działał na niego niezwykle kojąco - ten skomplikowany, nieregularny taniec, otaczający czarodzieja ze wszystkich stron, pochłaniał bez reszty. Niemal tak samo jak równomierny, spokojny oddech tuż obok, wraz z wyczuwalną obecnością Erin. Remus niemal palnął, że mógłby tak spędzić całe życie. (Na szczęście w porę ugryzł się w język - w popłochu rzucając kobiecie jedno, ukradkowe spojrzenie.)
Trzeba przyznać, że teraz, właśnie w tej konkretnej chwili, czuł się jak najbardziej na swoim miejscu. Na nieco skopanej pościeli łóżka Erin, z ozdobną filiżanką w dłoni, pośród kołyszących się płatków śniegu. Gdyby ktoś powiedział mu wczoraj, że tyle wydarzy się w ciągu ledwie godziny w jego życiu, nie uwierzyłby.
Przymknął powieki, koncentrując się wyłącznie na chwili obecnej. Tutaj chciał być całym sobą.
Drgnął, gdy umowne milczenie przerwał głos ciemnowłosej. Odwrócił się w jej stronę i znów zapragnął zapamiętać każdy szczegół twarzy Erin: każdy grymas jaki byłaby w stanie przywołać; każdy uśmiech, który rozpogodziłby oblicze i roziskrzył orzechowe oczy; każdy rumieniec - lekki, zagniewany, głęboki; i każde westchnienie - zmęczone, senne, zirytowane, odprężone... i przyjemne. Chciał przypomnieć sobie, w jaki sposób jej miękkie ciało układa się pod nim; w jaki łuk wyginają plecy, jaką kaskadą włosy opadają między łopatki. Chciał ciągle do tego wracać, aż nie wykuje sobie tych wszystkich detali w pamięci.
Zamrugał, wracając do rzeczywistości. Skupił się na słowach kobiety, przeganiając rozproszone myśli. Nie rozumiał dlaczego do takiego wyzwania przypałętał się Wolfgang, ale miał te resztki instynktu samozachowawczego, by nie dopytywać. Pozwolił, by jego umysł przetrawił pierwotne znacznie oświadczenia, by wyłuskał sens i wyłożył go Remusowi na złotej tacy.
— Odwzajemniam — potwierdził oficjalnie, uśmiechając się szerzej, a w jego miodowych ślepiach błysła dawna radość. — Oczywiście, że odwzajemniam. Nie byłoby mnie tu, gdyby moje uczucia uległy zmianie.
I gdyby nie list od Jamesa, ale jemu nie należało w tym momencie przyznać żadnego specjalnego wyróżnienia. Wyjściem smoka zrujnował piękny moment pojednania i tego jednego Remus nie zamierza mu zapomnieć już nigdy w życiu.
(Nawet jeśli podskórnie czuje, że dobrze się stało.)
— Nie sądziłem, że ten dzień może się tak skończyć — mruknął do filiżanki, a ta, bezlitosna i nieczuła, nic nie odpowiedziała. Jej podłość skwitował głośnym westchnieniem. — Ale od dawna nie byłem równie szczęśliwy.
I zmęczony, podpowiadał zdrowy rozsądek, który łaskawie zabierał głos akurat wtedy, gdy mógłby niektóre fakty przemilczeć.

Zapewnienie. Tylko tyle potrzebowała, aby po raz pierwszy od miesięcy poczuć się bezpiecznie.
Uniosła podbródek, starając się uchwycić spojrzenie Lupina i posłała mu ciepły uśmiech. Obserwowała jak pił herbatę i zastanowiła się, ile jeszcze razy będzie miała możliwość bycia świadkiem podobnego spektaklu – takiego, w którym główną rolę odgrywała zwykła, szara codzienność. Nagle najbardziej na świecie zapragnęła móc zasypiać i budzić się tuż przy Remusie, oglądać, jak wieczorami w milczeniu wypija ciepły, uprzednio przygotowany przez nią napój, przerzucając strony kolejnej lektury. Chłonęła ten obrazek wzrokiem, a w jej sercu naiwnie rosło przeświadczenie o tym, że przecież oboje przeżyli już wszystko i nigdy więcej nic ich nie rozdzieli. Dwoje zagubionych ludzi stanowiących dla siebie centrum wszechświata.
Nawet jeśli uprzednio w jej głowie zostało zasiane ziarno niepewności, to teraz, po usłyszeniu zapewnienia ze strony mężczyzny, wszelkie wątpliwości natychmiastowo się od niej oddaliły. Ufnie podążyła za jego obietnicą, poddając się jej wręcz z dziecięcą naiwnością. Jeszcze niedawno aspekt przyszłości stanowił dla niej zupełnie obcy temat. Skupiona na tym, aby przetrwać, kompletnie nie zastanawiała się nad tym, co będzie, gdy już uda jej się wydostać – o ile jej się uda. I teraz, znajdując się tuż obok osoby, którą kochała najmocniej na świecie, uświadomiła sobie, że dotychczas nie dostrzegała przyszłości, bo dopiero teraz miała ją przed sobą – w postaci miodowych tęczówek, ciepłego spojrzenia i palców zaciśniętych na porcelanowych brzegach filiżanki.
Odstawiła opróżnione przez siebie naczynie na tacę, którą z kolei umieściła na pobliskiej szafce. Następnie ponownie wślizgnęła się na łóżko i, siadając tuż za Remusem, oparła się brodą o jego bark, delikatnie obejmując mężczyznę w pasie. Pod swymi dłońmi wyczuła bicie jego serca. Na moment przymknęła oczy, oddając się ogarniającemu ją poczuciu błogości i spokoju, a jej klatka piersiowa zaczęła unosić się i opadać, wtórując miarowemu oddechu wydobywającemu się z jej nozdrzy. Miała wrażenie, że wszystko wokół stanęło w miejscu i bynajmniej nie próbowała w żaden sposób zaszkodzić takiemu obrotowi spraw.
- Zmęczony? – wyszeptała, muskając chłodnymi wargami płatek ucha mężczyzny. Lekko pogładziła dłonią jego ramię, po czym, całkowicie niespiesznie, przeniosła się na drugi brzeg łóżka, umyślnie zajmując tylko i wyłącznie jego jedną stronę. Chwyciła dłonią brzeg koca i nakryła się nim, pozostawiając część dla Remusa.
- Proponuję ci zostać. Oczywiście wcześniej zabarykaduję Jamesa w pokoju, nie przejmuj się – dodała, lekko unosząc kącik ust w towarzyszącym temu zapewnieniu rozbawieniu. – Czuj się jak u siebie, mój gościu.
Położyła się na boku, stykając policzek z przyjemnie chłodnym materiałem poduszki. Pod wpływem swoich ruchów poczuła znajome sprężyny materaca i miała ochotę odetchnąć z ulgą, dziękując Merlinowi za to, że cały czas tam były, mimo że wcześniej przyprawiały ją o ból głowy. Był to bowiem żywy dowód na to, że w końcu, po tylu miesiącach, miała okazję zasnąć we własnym, doskonale sobie znanym łóżku.
Starała się nie spuszczać wzroku z sylwetki Lupina. Spoglądała na niego spod nieco już przymrużonych powiek, czując, że Morfeusz coraz mocniej obejmował ją swymi ramionami. Przez jakiś czas starała się mu opierać, jednak nie potrwało to zbyt długo – po wielu wrażeniach z dzisiejszego dnia w końcu zamknęła oczy, a jej oddech stał się dużo bardziej równomierny.

Po ciężkiej rozmowie, zmuszającej do uników, finalnej konfrontacji i bolesnych wyjaśnień, wydawało się, że wypracowali czasowe status quo. Polegało zasadniczo na wlewaniu w siebie litrów ciepłej herbaty, wymianie spojrzeń i uśmiechów oraz czułych, intymnych uścisków, nienacechowanych pożądaniem. Remus uważał taki obrót za spraw za ogromny sukces - nie tylko w strefie komunikacji, ale i w kwestii ich stanu psychicznego. On od dłuższego czasu nie używał w stosunku do siebie określenia "wrak człowieka", a Erin dopiero stawała na początku swojej długiej drogi wiodącej ku akceptacji i zrozumieniu. Lupin lubił optymistycznie zakładać, że aktualnie znajduje się w połowie ścieżki prowadzącej ku normalności. Nawet wiedząc, że to kłamstwo mogło mu zaszkodzić, usiłował zbywać wszystko fałszywym uśmiechem.
Ramiona kobiety oplotły go, a na plecach poczuł jak materiał jej bluzki prześlizguje się wyżej. Powoli nabrał powietrza, nie ruszając się z miejsca. Zapachy się mieszały i nabierały przez to dodatkowej wartości. Aromat zielonej kawy przeplatał się z zapachem wiatru, skrytym we włosach Erin. Zapach jej skóry nakładał się na woń świeżej pościeli. Wrażliwe powonienie wilkołaka dostarczało coraz to nowszych doznań, łącząc nieoczywiste aromaty. Dzięki tym niecodziennym kombinacjom Remus z rozczuleniem wyodrębnił ten związek zapachów, który skutecznie koił jego nerwy. Gdy pojął w jak zwykłej i prostej sytuacji powstaje woń, która wpływa na niego do tego stopnia, osłupiał. Elementy tej mieszanki miał po ręką wielokrotnie - a jednak dopiero dziś ich połączenie zadziałało z tak rewelacyjnymi rezultatem.
W nagłym przypływie entuzjazmu chciał podzielić się z Erin tym rewolucyjnym odkryciem. Rozsądek szeptał co prawda przytomnie, że ten naukowy przełom może poczekać - ostatecznie nikt go nie opatentuje. Jednak od rozemocjonowanego monologu powstrzymał wilkołaka nie autorefleksja, a mrukliwy szept kobiety. Jej rozgrzewający skórę oddech kontrastował z chłodnymi ustami, muskającymi płatek jego ucha. Efekt przechodził wszelkie wyobrażenia - Remus doświadczył jednocześnie niepokojąco elektryzujących dreszczy i lekkiej, zdradliwej gęsiej skórki. Do tego myśli zdawały się splątać jeszcze bardziej, nie podsuwając żadnej błyskotliwej riposty. Zupełnie jakby tracił przy kobiecie zdolność myślenia.
Wzdrygnął się, wolną dłonią przykrywając zimną rękę ciemnowłosej. Ścisnął ją, na krótki moment koncentrując się na rytmie swojego serca. Zaskakująco spokojny, jednostajny rytm, nieporównywalny do pośpiesznej pogoni sprzed godziny. Oddech równie miarowy i pewny, a zmysły, choć wyraźnie wyostrzone, zupełnie skoncentrowane na sypialni Potter.
— Potwornie — wyznał równie cicho, obracając twarz w bok, tak, żeby chociaż kątem oka dostrzec rysy jej twarzy. Patrząc na nią pod tym kątem był gotów skłamać, że wytrzymałby bez snu cały następny dzień. Oczywiście odczuwał zmęczenie po ciężkim dniu w pracy. Niemałe zamieszanie wokół listu od Jamesa i teleportacja także dokładały ciężaru opadającym powiekom. Pochyliwszy się nad przebiegiem rozmowy z Erin doszedł do wniosku, że to własnie ten zachwiany, niekompletny dyskurs, tak ich wycieńczył. — Chociaż nie wiem, czy gdy się obudzę to wszystko — zatoczył dłonią łuk, obejmując jej pokój — nie zniknie.
Po tylu idealnych cudownych snach, które umykały spod powiek z nastaniem dnia, Lupin nauczył się wątpić. Czasem rzeczywistość była tak pięknie nieprawdopodobna, że jego zdroworozsądkowy umysł ją podważał, negując najwspanialsze chwile. Jeśli to był sen, Remus nie chciał się budzić.
Propozycja odpoczynku w rezydencji Potterów miała szereg zalety. Mężczyzna zgodziłby się od razu, gdyby nie dotkliwa świadomość porannej pobudki i akrobatycznego zrywu do pracy. Rozpatrując wypisanie szybkiego listu do goblina, rozważał, co w takim specyficznym wniosku urlopowym zawrzeć. Zmartwychwstanie najważniejszej kobiety w jego życiu mogłoby się spotkać z nieprzyjemnymi konsekwencjami w postaci wyjca (i zwolnienia ze skutkiem natychmiastowym). Żądanie wolnego w środku tygodnia równało się z niewybrednymi komentarzami opiekuna stażystów, który niewątpliwie zaszufladkowałby podwładnego jako ciężki przypadek alkoholika. Ostatecznie wilkołak z rezygnacją przyjął, że stawi się w banku Gringotta punktualnie.
Swój nieciekawy los skwitował głębokim westchnieniem cierpiętnika, ale nie uznał za stosowne wprowadzać Erin w meandry własnych dylematów. Rano przygotuje jej krótki list i wróci możliwie najwcześniej.
— Sądzę, że odpowiednio wysoki fort z poduszek powstrzyma oblężenie Rogacza — stwierdził ze śmiertelną powagę Remus, wymieniając z Erin ciepłe spojrzenia. — Czy jako twój gość, dostanę lepszą połowę łóżka?
Rzecz jasna nie zamierzał toczyć długich i krwawych bojów o kawałek materaca. W gruncie rzeczy nie potrafiłby powiedzieć, która strona faktycznie była wygodniejsza. Niemniej rozbawione ogniki w orzechowych oczach warte były każdego zabawnego komentarza.
Gdy Erin układała się wygodniej, Remus wykorzystał ten moment, by zsunąć się z łóżka. Przesunął tacę z pustymi filiżankami nieco dalej i wprawą odpiął swój zegarek. Delikatnie odstawił go na szafkę nocną, mechanicznie rozmasowując miejsce na nadgarstku, które jeszcze chwilę temu obejmował skórzany pasek. Pozbył się butów, układając je nieopodal krawędzi. Opróżnił kieszenie spodni, a, pozbywając się paska, starał się patrzeć wszędzie, byle nie na Erin. Wolał tym ruchem niczego nie sugerować - choć biorąc pod uwagę ich swobodne pocałunki, kobieta zapewne nie miałaby nic naprzeciw. Wreszcie wydobył z zakamarków ubrań różdżkę. Rzucił okiem na poduszkę, jakby właśnie tam zwykle lądował przedmiot. Bijąc się z myślami Remus odłożył ją przy zegarku, chociaż po jego twarzy z łatwością przyszło wyczytać, że nie jest tej decyzji pewien.
Zajmując miejsce obok ciemnowłosej, Remus wyglądał jakby natknął się na wichurę stulecia. Koszula częściowo rozpięta, wyciągnięta ze spodni. Spodnie bez paska, nadgarstek bez zegarka. Włosy w lekkim nieładzie. Gdyby nie fakt, że szykował się do snu w mocno ograniczonej garderobie (mógłby subtelnie zasugerować Jamesowi pożyczkę jakiejkolwiek koszulki, ale wolał nie stawiać przyjaciela w tak niekomfortowej sytuacji), można by pomyśleć, że własnie przeżył załamanie na giełdzie i stracił wszystkie oszczędności.
— Nie znikaj — szepnął jeszcze zamiast dobranoc do ciemnowłosej, gdy, ułożeni ściśle obok siebie, zapadali w sen. Remus nie spodziewał się, że odpłynie w objęcia Morfeusza tak szybko.

*
Jeśli nigdy nie męczyły cię koszmary, nie docenisz nocy pozbawionej snu.
Lupin uchylił powieki wczesnym rankiem, gdy niebo za oknami dopiero szarzało, przygotowując się na nadejście dnia. Zamrugał nieprzytomnie, osowiale badając otoczenie. Zorientowawszy się, że nie znajduje się w swojej kawalerce w Londynie, drgnął. Nim wszczął alarm, zerknął w bok, gdzie Erin wciąż spała, wtulona w niego bokiem. Nie wiedział jak długo leżał na plecach, wpatrując się w kobietę, ale gdy zerknął profilaktycznie na tarczę zegara, prawie spadł z łóżka. Do oficjalnego rozpoczęcia zmiany pozostała mu niespełna godzina, a on... nie miał sił ani ochoty, by wyskakiwać z ciepłych objęć.
Przyjmując do wiadomości, że tym razem czeka go popołudnie pełne przydługich listów z wyjaśnieniami, przesunął nos do czubka głowy Erin, by do woli delektować się jej zapachem.

Bodźce docierały miarowo i nieśpiesznie, wtórując nadejściu kolejnego dnia. Iglaste drzewa poruszały się bezwładnie, iskrząc białym puchem, który osiadł się na ich gałęziach. Gdzieniegdzie na poszczególnych zaspach dostrzec można było ślady jakiegoś drobnego zwierzęcia, które tej nocy najpewniej błąkało się po okolicy. Pomieszczenie, w którym się znajdowała, zdawało się być całkowicie odseparowane od wszelkich odgłosów z zewnątrz. Do jej uszu za to nieprzerwanie docierał zupełnie nowy, nieznany jej dotąd odgłos powolnie wydychanego powietrza, któremu towarzyszyła stopniowo unosząca się i opadająca klatka piersiowa. Dźwięk, mimo że obcy, napawał ją dziwnego rodzaju spokojem. Nieprzyzwyczajona do podobnego uczucia, przesunęła opuszkami palców po zmarszczonym materiale, jak sądziła, prześcieradła. Miało nieco inną fakturę, niż się spodziewała. Lekko marszcząc brwi, musnęła tkaninę ponownie, a gdy nagle napotkała na fragment ciepłej skóry, drgnęła. Otworzyła oczy i, zerkając na swój obiekt zainteresowania, zrozumiała, że właśnie gładziła rękaw koszuli mężczyzny, który codziennie gościł w jej myślach przez ostatnie osiem miesięcy. A potem przypomniało jej się wszystko.
Czując na swym czole ciepły oddech Remusa, lekko drgnęła i uniosła wzrok, próbując napotkać jego spojrzenie.
- Dzień dobry – wyszeptała, wychodząc z założenia, że wydanie z siebie jakiegokolwiek nieco głośniejszego dźwięku mogłoby skutkować przerwaniem tej przedziwnej atmosfery błogości, która aktualnie dotykała ich obojga. Pozostawiła na ustach Lupina delikatny pocałunek na powitanie, lekko unosząc kąciki warg. Wtuliła się w jego tors, chowając nos we wgłębieniu, jakie powstało przy obojczyku wyraźnie odznaczającym się pod skórą mężczyzny. Napawała się całą gamą bijących od niego zapachów, począwszy od nieco już zanikłej wody kolońskiej, a kończąc na nieuchwytnej, dzikiej woni lasu.
- Widzisz, jestem tu. Nie zniknęłam – mruknęła, odnosząc się do jego wczorajszych słów. Na chwilę poruszyła się w ramionach mężczyzny, szukając wygodniejszej pozycji do dalszej celebracji poranka w jego towarzystwie. – Właściwie to… rany, nawet nie zapytałam. Przepraszam, to… - przez emocje? Z wrażeń? Przerwała, szukając jakiegokolwiek sensownego uzasadnienia, jednakże szybko okazało się, że żadne odpowiednie określenia nie zdołały znaleźć się na końcu jej języka. Zresztą, nawet jeśli by się znalazły, to najpewniej w tym konkretnym przypadku wypowiedzenie ich na głos kompletnie nie było potrzebne. Remus rozumiał to najlepiej. – Jak u ciebie? Proszę, opowiedz mi wszystko.
Poczuła ogromne wyrzuty sumienia, że nie zapytała o to wcześniej. Powinna spędzić praktycznie całą noc na siedzeniu i wypytywaniu go o wszystkie te rzeczy, które zdołał osiągnąć w międzyczasie, a tymczasem – ponownie, co za zaskoczenie – skupiła się tylko i wyłącznie na sobie. Remus zawsze był niezwykle bystry, zaradny i rozsądny, w odróżnieniu od niej, stąd też była pewna, że nie zmarnował czasu i będzie miał naprawdę mnóstwo rzeczy do opowiedzenia.
Mimo narastającego poczucia głodu – i cichego burczenia w brzuchu – nade wszystko nie chciała udać się do kuchni w celu przygotowania śniadania, bo wiedziała, że oznaczałoby to wydostanie się z jego objęć. Z tyłu jej głowy wciąż krążyło bowiem złośliwe przeświadczenie mówiące o tym, że opuściła go już o jeden raz za dużo. I na drugą szansę na powrót nie miałaby co liczyć.

Poranki rządziły się swoimi zasadami. Przykładowo, dopóki słońce nie zdobyło szturmem całego pomieszczenia, należało wytrwale zakopywać się w pościeli. Ruchom powinno się nadawać niewymuszonej powolności, na granicy osowiałości i flegmatyczności. Gwałtowność, wzburzenie i pośpiech, mogły z łatwością wygonić radosną mgiełkę brzasku, momentalnie wyostrzając przytłumione zmysły. Jednak przede wszystkim każdy miał obowiązek jak najdłużej zachować senną, przyjemnie odprężającą ciszę. W ten zakaz nie wpisywały się jedynie szmery kołdry, pomruki czy szeptane tuż pryz uchu słowa.
Remus przymknął powieki, napawając się efemeryczną chwilą. Ciepło u jego boku, zapach Erin i świadomość, że to wszystko nie było dziełem bezdusznej imaginacji sprawiały, że chwilowo odwiesił swoje obowiązki. Wróci do nich, to pewne jak to, że jutro ponownie nadejdzie nowy dzień – ale teraz, w tym szczególnym momencie, chciał przede wszystkim nacieszyć się tym, co do niego szczęśliwie wróciło. Jednocześnie wiedział, że potrzeba odwlekania porannych obowiązków była ostatnim zrywem strachu przed utratą kobiety. Potrzebował kilku głębszych wdechów, by nabrać pewności, że ich wspólna noc nie jest jedynie epizodem; to nie incydent, który zamykał pewien etap w życiu – wręcz przeciwnie: otwierał nowe możliwości. Jeśli wstanę, myślał, opuszkami palca kreśląc finezyjne wzory na nagiej skórze ramienia ciemnowłosej, to nic się nie stanie. Świat się nie zwali, zegary nie staną, czterej Jeźdźcy Apokalipsy nie przejadą dumnie po ulicach Doliny Godryka. Remus musiał wyłącznie zmusić swój przerażony umysł, by zawierzył podszeptom rozsądku. Nie spodziewał się, że przyjęcie racjonalnych argumentów okaże się tak problematyczne. Choć rozum podpowiadał, że teraz będzie już tylko lepiej, podświadomość drżała i przekradała się pomiędzy wyblakłymi obrazami koszmarów, bezsennych nocy i depresyjnych wieczorów. Żałoba, której nigdy tak naprawdę nie zakończył, wracała ze swoimi bezdusznymi wspomnieniami.
Przygnębiająca nostalgia wypuściła go z objęć dopiero po wpływem rozlewającego się po ciele ciepła. Erin, na granicy snu, musnęła dłonią jego odsłonięty tors. Dotyk był delikatny, na obrzeżu odczuwania, ale powtarzał się nieprzerwanie. Remus był tak skupiony na oddechu, że dopiero po dłuższej chwili zrozumiał, że kobieta już się rozbudziła na tyle, by objąć go rozespanym, radosnym spojrzeniem.
– Cześć – wymruczał niemal bezgłośnie, z ustami przy jej ustach. Objął ją zaraz ramieniem, mocniej przyciągając do siebie, jakby sam fakt, że wyczuwa oddech Erin tuż przy swojej szyi, nie był wystarczający. Po prawdzie przeczuwał, że nawet gdyby miał cały czas świata do dyspozycji, wciąż odczuwałby niedosyt. I ten pierwotny, zwierzęcy głód, który promieniował z żołądka, błyskawicznie rozchodząc się po całym ciele. – Czuję – szepnął, ale nie miał wcale na myśli, że była przyciężka. Po prostu sposób, w jaki ją odbierał, nie ograniczał się do wzroku. Odbierał ją dotykiem, powonieniem i słuchem, wzrokiem chłonąc Erin na sam koniec.
Drgnął dopiero, gdy wychwycił w głosie kobiety zalążek paniki, przemycony z nerwowością i niepokojem. Poruszył się niespokojnie, jakby obawiając się jakiegoś nieoczekiwanego gromu z jasnego nieba. Uniósł brwi, nie dociekając za co właściwie ciemnowłosa przeprasza. To?, pytał sam siebie, nie do końca rozumiejąc, skąd w Erin to nagłe rozgorączkowanie. To mogła być nieodpowiednia chwila, niekorzystny czas, kiepska decyzja. To katastrofa, załamanie, złe wieści. Albo to coś wspaniałego, coś, co Remusowi umknęło wczoraj. Uniósł się na łokciach, by skoncentrować się na jej słowach, zamiast wsłuchiwać w rozpaczliwe bicie serca.
Jak u ciebie?
Lupin zamarł, spoglądając na kobietę zszokowany. Potem uśmiechnął się szeroko, opadając znów na pościel, zapadając się w nią miękko. Odetchnął z ulgą – zapisując w umyśle, by nie polegać tak często na swoich omylnych, pesymistycznych założeniach. Przecież jeszcze kilka lat temu uchodził za nieuleczalnego optymistę – racjonalnego, co prawda, ale optymistę.
– Żyję – zażartował posępnie, strofując się zaraz w myślach. Spojrzał na nią badawczo, próbując rozszyfrować, co też sobie o nim myśli. – Dostałem się na staż u Gringotta. – O, to jest coś, czym rzeczywiście mógł się pochwalić. To wcale nie tak, że praktyki są ciężkie, nużące i oferujące zadania poniższej godności człowieka. Zdarzały się i takie komendy, które uchylały rąbka tajemnicy do przyszłego zawodu Remusa. Łamacze klątw nie praktykowali na oczach przeciętnych czarodziejów – a więc każda możliwość obserwacji zawodowca w akcji, oznaczała nowe notatki w dyskretnym kajecie.  I nowe, skomplikowane zadania do wykonania na teraz zaraz. – Z takimi wynikami z Zaklęć i OPCM łamanie klątw nie może być trudne – rzucił ze zbolałym uśmiechem, który był oczywistym zaprzeczeniem. Już wiedział, że chociaż oferta edukacyjna Hogwartu przygotowywała absolwentów do podjęcia najróżniejszych praktyk, nie oznaczała, że żaden były uczeń nie będzie musiał pogłębiać specjalistycznej wiedzy. Miał dodać coś jeszcze, ale ciche upomnienie, jakie wysłała żołądek Erin, nieco go zmitygował. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że spotkamy Rogacza w kuchni?
Zerknął z teatralnym przestrachem na swoją różdżkę, ale Erin nie mogła mieć najmniejszych wątpliwości, co do sensu żartu. Gdyby Remus naprawdę obawiałby się jej brata, na pewno już dawno wyskakiwałby z łóżka, poganiany przez wzburzonego Jamesa.
– Więcej mogę opowiedzieć dopiero po śniadaniu.
Jakkolwiek wolałby nie opuszczać łóżka, nieustannie przekonywał swoją nieufną podświadomość, że będzie dobrze. I jeszcze nieraz tu wrócą – czy to pośpiesznym, czy powolnym krokiem.

Staż w Gringocie. Kurs aurorski. Brakuje jeszcze, by Lily została światowej sławy alchemiczką. Zresztą, znając ambicje i zapał do zdobywania wiedzy Evans, Erin byłaby nawet skłonna w to uwierzyć. Jednakże z przyjaciółką dążącą do stworzenia kamienia filozoficznego czy też bez, sytuacja była jednoznaczna – podczas gdy ona siedziała w zamknięciu, powoli tracąc nadzieję na to, że kiedykolwiek uda jej się wydostać na wolność, reszta jej bliskich czerpała z każdego dnia garściami. Brnęli do przodu, małymi kroczkami wspinając się po drabinie sukcesów. Dążyli do stabilizacji, inwestując w swą przyszłość.
Oczywiście, że się cieszyła. Właściwie to na wieść o tym, w jaki sposób Remus ułożył sobie życie – jak wszyscy je sobie ułożyli – miała ochotę zacząć głośne świętowanie. Jednak wraz ze składanymi przyjaciołom gratulacjami na końcu jej języka pojawił się ten znajomy, gorzki posmak świadomości, który dobitnie przypominał, że sama stała w miejscu. Coś, czego nie była w stanie znieść.
Nie zamierzała jednak wypowiedzieć tego na głos. Usłyszawszy nowiny od Lupina, przywołała na twarz lekki, dość mechaniczny uśmiech, sądząc, że tym sposobem ukryje niepewność, która na moment wypełniła jej myśli. Chwyciła obie dłonie mężczyzny, przez chwilę gładząc kciukami po ich zewnętrznej stronie. Być może liczyła, że tym sposobem odwróci jego uwagę od sprzecznych emocji, które tak usilnie starała się ukryć, jakby zapominając, że przecież miała do czynienia z osobą, która znała ją najlepiej na świecie.
- To świetnie – odparła.
Chciała powiedzieć więcej. Chciała mu wyznać, jak bardzo mu w tej chwili zazdrościła tej namiastki normalności, szarej codzienności, która już na dobre zadomowiła się w jego życiu. Niechętnego porannego wstawania, pójścia do pracy i zmęczenia po powrocie. Chciała mu powiedzieć, jak bardzo tęskniła za nudną rutyną codziennego czytania Proroka i wypijania zawsze tej samej kawy. Było tyle słów, które chciała mu teraz wyznać.
- Bardzo się cieszę.
A nie powiedziała nic.
Bo w końcu kim była, by obarczać go winą za swój los?
Nie miała prawa mieszać Remusa w swoje własne problemy i wzbudzać w nim bezzasadnego poczucia winy. Nie miała prawa wymagać od niego dodatkowej żałoby po jej niespełnionych marzeniach i niezrealizowanych pragnieniach. I wreszcie – nie miała prawa ingerować w jego całkowicie nowe życie.
Zwłaszcza, że najprawdopodobniej już do niego nie pasowała.
Czując, jak przeraźliwy żal powoli zaczął wypełniać jej serce, podniosła się z miejsca, mocniej ściskając jedną dłoń mężczyzny. Zapisała w pamięci fakturę jego skóry, którą wyczuwała pod opuszkami swoich palców, chcąc mieć pewność, że nie zdoła zapomnieć jej jeszcze przez długi, długi okres czasu.
- Prawdopodobieństwo spotkania mojego brata w kuchni jest najpewniej zależne od tego, co będziemy zamierzali w tej kuchni robić – odparła, nie potrafiąc powstrzymać się od sprowokowania jakiejkolwiek sytuacji, dzięki której mogłaby ponownie ujrzeć charakterystyczne spojrzenie Remusa, które rozumieć mogli tylko oni oboje. Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie, kiedy zmierzyła go spojrzeniem, z premedytacją zatrzymując się na dłużej przy paru miejscach – głównie rozpiętych guzikach koszuli i ściągniętym pasku. Poczekała, aż mężczyzna doprowadzi się do względnego porządku, a gdy to doszło do skutku, zaczęła powoli kierować się w stronę kuchni.
Dom pogrążony był niemalże w absolutnej ciszy. Pozostali domownicy zdawali się opuścić go jakiś czas wcześniej, pozostawiając po sobie jedynie ulotne, praktycznie niemożliwe do wyłapania dla przeciętnego człowieka zapachy. Dwa charakterystyczne, męskie płaszcze zniknęły z wieszaków, na dnie zlewu w kuchni pojawiły się pojedyncze naczynia, a po tańczących płomieniach w kominku nie pozostał już ani jeden ślad. Tylko jeleń okazale prezentujący się w kuli śnieżnej zdawał się być kompletnie niewzruszony zaistniałą sytuacją.
Zbliżyła się do kuchni, po czym, przystając przy szafkach, odwróciła się w stronę Remusa.
- A więc to już ten etap, kiedy ci gotuję? – mruknęła, wciąż nie potrafiąc powstrzymać lekkiego uśmiechu rozjaśniającego jej twarz. Trudno było jej jednak oprzeć się wrażeniu, że cała ta sytuacja zyskała formę nieco zbyt pięknej fikcji, fantasmagorii, w którą już za jakiś czas nie będzie nawet w stanie uwierzyć.

Znając poziom zaabsorbowania Lily pracą i szybkość, z jaką pochłaniała alchemiczne prace, jej sława czekała na nią cierpliwie tuż za rogiem. Trochę jak z Jamesem i jego naturalną zdolnością do zaklęć wszelkiej maści. Ktoś tak zdeterminowany i zorientowany na sukces musiał zostać w przyszłości utalentowanym, uhonorowanym rozlicznymi odznaczeniami aurorem. A Erin? Erin powinna z werwą wejść w świat dorosłych, rozejrzeć się po nim badawczo i wybrać tę ścieżkę, którą zdecyduje się kroczyć dalej z uniesioną głową. Remus nie miał wątpliwości, że ostatecznie Erin będzie wiedziała, co rzeczywiście chce robić w życiu. Potrzebowała tylko trochę czasu, przyjacielskiego kuksańca i zapewnienia – czy to od brata, czy to od przyjaciela – że świetnie sobie poradzi, cokolwiek wybierze. Była w końcu Potterem, prawda? Ta rodzina zawsze wie, co jest dla nich najlepsze.
Ułożenie życia przez Remusa nie zbiegało się z definicją, którą przyjmowała Erin. Dla niej była to świadomość każdego dnia, motywacja do działania, zaangażowanie w wykonywaną pracę i nadzieja, którą witano nowy dzień. Nowy dzień – nowa okazja, jak mawiali sprzedawcy z Pokątnej, rozkładając o świcie swoje bezosobowe stanowiska tuż obok witryn popularnych sklepów. Lupin lubił między nimi przechodzić, bo zafrasowani sprzedawcy zwykle nie zwracali na niego większej uwagi. Mógł ich zatem podglądać do woli, oceniać okiem kompletnego amatora rozłożenie produktów na straganie i uśmiechać się pod nosem, gdy przeklinali co jakiś czas, bo puściły linki albo zaklęcie osuszające wilgotne plandeki nie zadziałało dość szybko. W pewien sposób ten cały rozgardiasz wokół straganów, wystawiane przedmioty – często już używane, sfatygowane, niekompletne – i stara czarownica, która poprawiała nerwowym ruchem przetartą szatę, były mu bliższe niż modne, drogie salony. Przede wszystkim większość tych produktów mógł zakupić bez potrzeby zaciągania kredytu u goblinów. Miał też pogląd na sytuację przedmiotów nie do końca pełnych, oderwanych od zestawów, pozbawionych ozdobnych części. Wciąż nadawały się do użytku – mogły spokojnie służyć komuś innemu.
Nawet z osobliwą… skazą.
Poruszył się niespokojnie, bo lakoniczny komentarz Erin stanowił niecodzienny niuans. Nie spodziewał się elaboratów pełnych zachwytów, westchnięć i przesadnego rozentuzjazmowania, ale… mimo wszystko po cichu liczył na większe zainteresowanie z jej strony. Czego się spodziewałeś?, syczał zdrowy rozsądek, gdy uniósł się z łóżka. Stał na swoich prywatnych rozdrożach i nie wiedział, w którą stronę się udać. Z jednej strony chciał jej powiedzieć, że czuł się bez niej paskudnie, że z każdym dniem sukcesywnie znikał ze świata; że bez Erin tracił nad sobą panowanie znacznie częściej i nienawidził swojego odbicia równie mocno, co przemyconych po książkach zdjęć, gdzie obejmowali się w uśmiechach. Z drugiej strony pojawiła się jedna, boleśnie przytomna myśl, która poważnie naruszała fundamenty ich związku. Nic jej to nie da, podpowiadał posępny głos, który Remus przypisywał swojemu wewnętrznemu pesymiście. Rzeczywiście rozdrabnianie się teraz nad tym, jak Lupin się czuł, co go zżerało, jak bardzo popadał w depresję nie wniesie nic nowego do ich relacji. Zwłaszcza teraz – gdy Erin się znalazła i zaczynała stawiać czoła nieznanej przyszłości.
– Oczywiście tylko śniadanie – wyjaśnił pośpiesznie, dopiero po krótkiej chwili łącząc błysk w jej oczach i lekki ton z żartem. Odpowiedział kobiecie krzywym uśmiechem, karcąc się w myślach. Uporządkował swoje włosy, przygładził dłonią koszulę i, doprowadziwszy się do względnego porządku, sięgnął po różdżkę. Schował ją w spodniach, tak na wszelki wypadek.
Pozwolił, by poprowadziła go przez rezydencję, odruchowo odliczając ilość stopni. Próbował z tym walczyć, ale ilekroć schody prowadziły w dół, jego umysł kalkulował ich liczbę. Wilkołak w nim mógł trwać w głębokiej hibernacji, ale nawyki, które wypracował za malucha, zostały. Podobnie jak instynktowne wyszukiwanie wzrokiem ewentualnych wyjść ewakuacyjnych.
Gdy znaleźli się w kuchni, Remus pozwolił sobie na głośne prychnięcie. Ostentacyjnie podwinął rękawy i wyciągnął rękę, gdy dać jej delikatnie do zrozumienia, że tym razem to mężczyzna zdanie przy garach.
– Obawiam się, że to jeszcze za wcześnie – oznajmił nagle i w momencie gdy wypowiedział te słowa doszło do niego, jak bardzo się z nimi zgadza. Naprawdę sądził, że było za wcześnie – nie tylko na gotowanie, ale i na… wspólne życie. Patrząc na Erin, na wychudzoną, wątłą, kruchą Erin doszedł do wniosku, że chciał ją chronić, wspierać i podarować jej tyle czasu ile tylko potrzebowała, by znów poczuć się w swojej skórze sobą. – To etap, w którym to ja gotuję tobie. – Mrugnął do niej i nakierował ją dłonią na krzesło nieopodal. Nie pozwolił sobie na dotyk między nimi – nawet na krótkie, ulotne muśnięcie. Za to rozruszał palce i zaczął uważnie przeglądać dostępne szafki w kuchni Potterów. – Nie wiem czy wiesz, ale masz prze sobą niekwestionowanego mistrza patelni.
Odwrócił się do niej z zawadiackim uśmiechem zawodowego szelmy i, otwierając jedną z szafek, prawie dostał w twarz garnkiem. Nim wszystkie patelnie wysypały się wraz z garnkiem na podłogę, przymknął drzwiczki, chrząkając z zakłopotaniem. Nie stracił jednak werwy i, wynajdując w zlewie samotną patelnię zmył ją szybko i zaczął pustoszyć lodówkę Potterów, wyciągając z niej jajka, szczypior, pomidory, boczek i masło. Nastawił też czajnik, zachowując się tak, jakby codziennie przesiadywał w kuchni Jamesa i przyrządzał mu proste, ciepłe śniadania. Nie wykazał się niczym nadzwyczajnym – zrobił jajecznicę, zabawnie pociągając nosem nad smażącym się boczkiem i marszcząc się lekko nad kawałkiem skorupki, gdy wbijał na patelnię jajka. Dodał soli i pieprzu na oko, a na koniec skroił jeszcze pomidory i posiekany szczypiorek. Herbatę zaparzał ciut za długo, ale nim się zorientował, że Erin niekoniecznie zaczyna dzień z mocnym, gorzkim posmakiem w ustach, miał już wszystko gotowe. Wyłożył jajecznicę na śniadanie, pochwycił kilka ostałych kromek chleba (przypuszczał, że jeszcze kilka godzin temu bochenek wyglądał znacznie okazalej – a potem na śniadanie stawił się James) i postawił całość przy stoliku przed Erin.
Nie wykładał sztućców, więc możliwe, że to ciemnowłosa uszykowała stół. Z satysfakcją nabrał powietrza, wyłapując zapach świeżo smażonej jajecznicy, zaparzonej herbaty i… lekko zaspanej Erin. Westchnął cicho, gdy stało się jasnym, że Potter pachniała intensywniej niż wczoraj.
– Nie chcę zostać źle zrozumianym, ale uważam, że jest jeszcze za wcześnie – zaczął, gdy zaspokoił już pierwszy głód. Jajecznica zagryzana świeżym chlebem, z chrupiącą między zębami skórką, okazała się świetnym rozwiązaniem. Upił łyk herbaty i, odstawiwszy filiżankę na stół, spojrzał wprost w orzechowe oczy kobiety. – Za wcześnie na nas. – Mówił łagodnie i, sięgając przez stół po dłoń ciemnowłosej, musnął ją opuszkami. Nawet ten krótki dotyk wywoływał w nim spięcie – mięśnie napinały się odruchowo, a elektryzujący dreszcz przebiegał wzdłuż pleców. – Na nikim nie zależy mi tak, jak na tobie. Ale czuję, że potrzebujemy czasu. Żeby wrócić.
Wrócić do siebie – dosłownie i w przenośni. Znali się dość długo, by móc uchodzić za przyjaciół. Orbitowali wokół siebie tak naturalnie, że niemal każdy dostrzegł, w którym momencie ich znajomości zwykła sympatia przerodziła się w coś więcej. Teraz musieli powoli wrócić na te tory; odszukać te przyjemne i miłe wspomnienia, a także stworzyć szereg nowych.
Pytanie tylko jak właściwie się do tego zabrać?

Remus był taki uroczy w tej swojej niepewności, gdy prędko spróbował wyjaśnić to, co faktycznie mieliby robić w kuchni. Mimo że w pewien sposób rozczuliła ją jego reakcja, gdzieś w głębi serca pojawiła się kolejna złowieszcza myśl. To, że przeżyli wręcz druzgocącą rozłąkę, było oczywiste, jednak jak bardzo faktycznie zdołali się od siebie oddalić? Kiedy Remus przestał wychwytywać jej żarty? Kiedy odzwyczaił się od jej zwyczajowych zaczepek słownych? Kiedy zapomniał, że taka właśnie była, zanim wydarzył się ten cały cyrk?
O ile sama nie pozwoliła dać swym myślom ujścia w postaci słów, w milczeniu pokonując dystans dzielący jej pokój od kuchni, o tyle sam Remus powiedział coś, co odbiło się w jej głowie echem: „Obawiam się, że to jeszcze za wcześnie”. I doskonale wiedziała, że miał stuprocentową rację.
Wgramoliła się na krzesło, nawet nie próbując protestować. Obserwowała poczynania Lupina, nie kryjąc delikatnego, choć nieco smutnego uśmiechu błąkającego się po jej ustach. Cała ta sytuacja trwała dobrą chwilę, jednak gdy Erin w końcu dostrzegła, że mężczyzna sięga do mebla, który w rodzinie Potterów od zawsze nazywany był przez nią i Jamesa „niebezpieczną szafką”, zdążyła jedynie wydobyć z siebie głośne „uważaj!”. Spodziewając się huku, zasłoniła oczy dłońmi, jednak gdy po upływie kolejnych paru sekund nic się nie wydarzyło, powoli wyjrzała zza dwóch palców. Remus, jak gdyby nigdy nic, postanowił kontynuować swoje kuchenne poczynania, a ona sama, Merlin mi świadkiem, przełknęła ślinę z ulgą. Siląc się na powrót to normalności, sięgnęła po sztućce, układając je na stole.
Najpewniej gdyby usłyszała jego własne myśli, parsknęłaby śmiechem. W ostatnim czasie Erin bowiem niekoniecznie zaczynała dzień z jakimkolwiek posmakiem na ustach, zatem nieco zbyt mocna herbata nie mogła w jej mniemaniu sprawić, aby nie zapragnęła jej wypić. Zresztą, na Merlina, właśnie była świadkiem, jak śniadanie przygotował jej… no właśnie, kto?
Zamarła, uświadamiając sobie, że nigdy nie nazwała go „chłopakiem” i, zważywszy na to, co powiedział chwilę później, a czego przecież doskonale mogła się spodziewać wraz z upływem kolejnych minut, już nigdy nie będzie mogła go tak nazwać.
Nie przełknęła ani kawałka, choć zapach jajecznicy skutecznie wypełniał jej nozdrza, powodując znaczące nagromadzenie śliny w jej jamie ustnej. Walcząc sama ze sobą, wysłuchała tego, co Remus miał do powiedzenia. Doskonale ważył słowa, nie miała co do tego cienia wątpliwości. Najpewniej nie chciał jej urazić. Nie rozumiała tylko jednego – dlaczego? Przecież sam fakt, że już podjął ten temat – jakkolwiek by go nie przedstawił – sprawił, że czuła, że gdzieś wewnątrz niej ciąży ogromny głaz, coś, co, nawet jeśli chciałaby wstać i iść dalej, skutecznie ciągnęło ją w dół.
Patrzyła na sponiewierane, usmażone fragmenty jajek, a kolejne chwile spędzone na milczeniu z jej strony zaczęły przypominać wieczność.
- Rozumiem – oznajmiła w końcu. – Wiem, co masz na myśli. Poszedłeś swoją drogą i teraz, po tych wszystkich miesiącach, nieszczególnie czujesz się swobodnie w moim towarzystwie. Rozumiem to. Ba, widzę to. Widzę, jak reagujesz. – oczywiście piła do tego, co wydarzyło się jeszcze chwilę temu, gdy nie od razu wyłapał jej żart.
Przekroiła widelcem fragment jajecznicy, a następnie nabiła go na sztuciec. Przeniosła wzrok na palce mężczyzny, które nagle delikatnie musnęły skórę jej wolnej dłoni. Niemalże wstrzymała oddech – zupełnie tak, jakby w ten sposób mogła zatrzymać tę chwilę na wieczność, już zawsze móc cieszyć się z ich ostatniego bycia… razem.
- Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę to rozumiem. – cofnęła dłoń, którą uprzednio dotknął. Zupełnie tak, jakby doznała oparzenia - wiedziała, że gdyby potrwało to choć odrobinę dłużej, bolałoby zbyt mocno. – Brzmię na zawiedzioną, prawda? Tak. Bo jestem zawiedziona. Ale… nie martw się tym. Wiem, że tak musi być. Widzisz, wiem, że James zostanie aurorem, ty pracujesz w Gringocie… każdy z was coś osiągnął. Zazdroszczę wam tego. Ja… nie miałam takiej możliwości. Jednak wiem, że teraz, mówiąc o tym, chcesz, abym ją zyskała. Jednak… czy jesteś pewien, że chciałbyś na mnie poczekać? Cholera, Remusie. Przecież ty już nawet mogłeś ułożyć sobie z kimś życie! A ja… ja… kompletna idiotka, ja…
Wypowiadane przez nią zdania stawały się coraz mniej sensowne i składne. Wydawało się, jakby próbowała uchwycić wiele wątków naraz w całej swojej wypowiedzi, nie do końca dbając o jej ogólny sens. Wiedziała bowiem, że to była jej ostatnia szansa – ostatni moment, aby powiedzieć wszystko to, co dotychczas ciążyło jej na sercu.
Strąciła nóż łokciem na podłogę, tuż pod stół. Niemalże natychmiast westchnęła żałośnie, schylając się po niego, a gdy zaczęła się podnosić, z impetem przywaliła czubkiem głowy o blat. Wydając z siebie jęk bólu, położyła dłoń na obolałym miejscu i powoli przeniosła się z powrotem na krzesło.
- Widzisz… ja już chyba dostaję pierdolca. - parsknęła cicho, jakby na rozluźnienie atmosfery. - Proszę cię… nie musimy się widzieć, nie tak często, ale… piszmy chociaż listy.

Milczenie niemal dusiło. Chwytało za gardło, odbierało śniadaniu smak, nie pozwalało przełknąć nawet małego łyka herbaty. Lupin czuł się tak, jakby powoli, powolutku zawalała się część jego wszechświata, którą przez ostatnie miesiące pieczołowicie odbudowywał mechaniczną, monotonną pracą. Automatyczna pobudka, odruchowa poranna toaleta, osiem, dziewięć, dziesięć, a czasem i dwanaście godzin w pracy, których zwykle nie potrafił przywołać z pamięci. Wieczór zastawał go wyczerpanego, z nieobecnym wzrokiem utkwionym pośród ciągu liter tekstu książki, której tytułu nie był do końca pewien. Ta codzienna rutyna nie dawała nadziei na lepsze jutro, ale stopniowo przywracała chęci do życia. Budziła też dawno zapomnianą motywację.
Gdy kobieta w końcu zabrała głos, mężczyzna odetchnął z wyraźną ulgą. Nie spodziewał się, że jego słowa wywołają tak napiętą atmosferę między nimi.
Miał ochotę co jakiś czas poprawiać ciemnowłosą i powiedzieć wprost, że utknął w miejscu. Jego nowa droga życiowa ograniczała się do wspomnień o Erin, odtwarzania w nieskończoność każdego ich spotkania, przeglądania do bólu znajomych zdjęć. Wyłamał się z wiernej grupki Huncwotów, ale James i Syriusz wkrótce poszli w jego ślady. Każdy znalazł swój własny sposób na łatanie niezasklepionych ran i odbudowę spalonych gniewem i rozpaczą struktur przeszłości. Potter wybrał ścieżkę aurora, Remus poszedł pod gmach banku Gringotta. Czy to naprawdę oznaczało, że obydwaj zostawili za sobą wspaniałe wspomnienia o Erin?
– Nie chcę oddzielać swojej drogi od twojej – powiedział stanowczo, krzyżując z nią zdeterminowane spojrzenie. Nie czuł się przy niej pewnie, ale to dlatego, że porwanie ją zmieniło. Zmodyfikowało nieco zapach, który ją otaczał. Sprawiło, że reagowała inaczej na niektóre gesty. Była tak nieufna jak dzikie, ranne zwierzę, które Remus spotykał czasem w lesie. Patrzyły przerażone w złote oczy drapieżnika, gotowe do ostatniej, wycieńczającej ucieczki, jeśli tylko poczują taką potrzebę. Żeby się do nich zbliżyć, należało przekradać się z wiatrem i nie wychylać się zza objęć cieni. Mozolny i długi proces, który finalnie pozwalał stanąć oko w oko z płochliwą łanią. Remus zawsze powtarzał, że dla takich chwil warto przeleżeć pół nocy w mokrej ściółce, czołgając się osowiale pośród igliwia. Tym razem czuł podobnie. Warto będzie czekać, by zobaczyć jak Erin powraca do pełni sił. I odnajduje swoją drogę. – Ja z kolei widzę, jak ty reagujesz. – Tym razem do jego głosu wkradła się skrywana rozpacz, która zdradziła, jak wielkim bólem było dla niego każde drgnięcie kobiety, każda ucieczka wzrokiem i każdy odruch ucieczki.
Ten ostatni wyczuwał nie tylko on, ale i wilkołak.
Nie cofnął dłoni, pozostawiając ją na stole. Chciał przez to pokazać, że daje jej możliwość ponownego dotyku, jeśli wyrazi na to ochotę. Mógłby cofnąć palce, pochwycić filiżankę z herbatą, ale ten ruch byłby tak sztuczny, że nawet jego by nie przekonał.
Potok słów, który wylewał się z ust ciemnowłosej, nie wpłynął na jego decyzję. Miał to do siebie, że należał do osób stałych w uczuciach. Lokował je w pojedynczych osobach, ale pilnował, by z czasem te relacje naturalnie się rozwijały i pogłębiały. Nie zrezygnowałby z Erin nawet gdyby oświadczyła, że poznała wczoraj miłość swojego życia i wylatuje do Stanów Zjednoczonych. Najpewniej udałby się za nią w pogoń pod pozorem zwiedzania tamtejszych rezerwatów przyrody.
– Niestety James jest już zajęty, więc ułożenie sobie z nim życia odpada – zażartował, bo stwierdził, że metodą uniwersalną na plączący się język i wyrzucane głupoty, był śmiech. Wychwycił, że Erin między wierszami dawała mu kosza przemycała swoje największe obawy. Zakładanie jednak z góry, że którykolwiek z dojrzałych, świadomych własnych umiejętności i możliwości Huncwotów zwiąże się z kimś na całe życie nie przekroczywszy trzydziestki zdawało się pobożnym życzeniem. Nie, oni nazywali siebie wolnymi strzelcami, pechowymi kawalerami i zakochanym frajerem. Ten ostatni nawet się o to nie obrażał, ilekroć na horyzoncie pojawiały się rude pukle włosów.
Rozumiał, że Erin otwiera teraz przed nim swoją duszę. Pookazuje, co spędzało jej sen z powiek; co sprawiało, że nie była tak pewna. Widział jak na dłoni ten pierwotny żal, który przemykał w coraz szybciej wypowiadanych słowach. Gdy nóż brzdęknął w spotkaniu z podłogą, Remu nie wytrzymał. Wypuścił z sykiem powietrze i, nie zważając na to, czy Potter zacznie się wyrywać, czy też nie, pochwycił przez stół jej dłonie w mocny, a jednocześnie nienamolny uścisk.
– Poczekam na ciebie. – Poczuł, że to jest coś, czego potrzebowali oboje. Tej obietnicy, głośnej i wiążącej, przekazanej z prostotą i szczerością. – Nigdzie się nie wybieram – zapewnił delikatnie i posłał w jej stronę nieśmiały, chłopięcy uśmiech, jakby znów wpadli na siebie na korytarzu w Hogwarcie. – Będę pisał. I będę wystawał pod twoim oknem. A ty, jak poczujesz, że to odpowiedni moment, zaprosisz mnie do siebie.
Jakie to szczęście, że James był już w pracy, bo nie musiał o tym wszystkim wiedzieć.[/b][/b]

Siła, z jaką chwycił jej dłonie, najpewniej miała dać poczucie bezpieczeństwa, a stanowczość, z jaką to wykonał, sprawić, żeby poczuła się pewnie. Wierzyła, że mężczyzna chciał utwierdzić ją w przekonaniu, że był tutaj dla niej. Nigdy przecież nie posądziłaby go ani o odrobinę nieczystych intencji. Jej ludzkie „ja” wiedziało, że można było mu ufać.
Niemniej jednak Erin nie była do końca ludzka. Nieustannie przechylała małą, chaotycznie opierzoną główkę, starając się zaobserwować poszczególne zmiany w otoczeniu. Działała instynktownie, gotowa w każdej chwili do tego, aby rozprostować skrzydła i wzbić się w powietrze.
Tak jak teraz. Sekunda, kiedy Remus zdecydował się na wykonanie tego gestu, mimo że w perspektywie wieczności znacząca praktycznie nic, skutecznie przywołała całe mnóstwo koszmarów. Tych samych, które za każdym razem wybudzały ją z już i tak niezwykle płytkiego snu, sprawiając, że oddech stawał się duszący, bolesny i nierówny.
Gdy poczuła, jak jego palce zacisnęły się na jej dłoniach, drgnęła. Uścisk Remusa miał być silny i bezpieczny, miał gwarantować bezpieczeństwo, a tymczasem dla niej aktualnie „silny” oznaczało tylko i wyłącznie jedno – „obcy”. Tak samo jak obca była chropowata skóra pokrywająca długie, chude palce, która, przy zetknięciu z jej odsłoniętymi, kościstymi nadgarstkami, przez okres ostatnich kilku miesięcy drażniła nie tylko je, ale również bolesną świadomość o tym, że już nigdy nie miała być wolna.
Uniosła wzrok, spoglądając prosto na jego oblicze. Nie uwolniła rąk, nawet w celu mechanicznego wytarcia pojedynczej łzy, która zaczęła powoli spływać po jej bladym policzku. I zarówno jak ta drobna, przezroczysta kropla, która beznamiętnie poddała się działaniu grawitacji, Potter zrozumiała, że tak właśnie miało być.
Nie dokończyła posiłku. Powoli wyswobodziła dłonie z uścisku mężczyzny i podniosła się z miejsca. Okrążyła stół, na chwilę spoglądając w okno. Bezwzględny spokój dobiegający z ulicy wywołał w niej odczucie, jakoby cały świat stanął w miejscu, przyglądając się poczynaniom mieszkańców Doliny. Uśmiechnęła się na tę myśl. W końcu tylko tego pragnęła – aby ta chwila trwała już zawsze.
Zbliżyła się do Remusa i, nie wydobywając z siebie już ani jednego słowa, pozostawiła na jego ustach długi i niezwykle czuły pocałunek. Ostatni pocałunek.
Moher strącił łanię w szklanej kuli. Ale może to i dobrze. Wkrótce na jej miejscu stał bowiem wilk.
I Merlinowi niech będą dzięki, że James się nie zorientował.  

[sesja zakończona]