KP Abel Attaway

[Abel Attaway]

Karta postaci

Imię i nazwisko: Abel Attaway
Data urodzenia: 19.12.1955 r.
Znak zodiaku: Strzelec
Imiona i nazwiska rodziców: Benjamin Attaway krwi mieszanej, bardziej mugolskiej niż czarodziejskiej i Melusine Travers również krwi mieszanej, choć więcej w niej było czystości niż w jej mężu.
Krew: Mieszana
Miejsce zamieszkania: Obecnie wynajmuje niewielkie mieszkanie na ulicy Pokątnej by mieć blisko do pracy, ale myśli o znalezieniu nowego lokum
Wykształcenie: Skończony Hogwart, był w Slytherinie. Potem niemal od razu poszedł do Banku Gringotta, choć chwilę podróżował i "wkradał" się tam, gdzie widział, że trwały jakieś wykopaliska i próby dostania się do ukrytych magicznie miejsc, takich jak krypty czy sekretne pokoje. Udało mu się przejść przez szkolenie u goblinów, gdy już jego tyłek na stałe zagościł w czarodziejskim banku. Zrobił też kurs z języka goblideguckiego
Miejsce pracy/wyuczony zawód: Bank Gringotta, pomaga goblinom, głównie zajmuje się sprawdzaniem skrytek i łamaniem klątw, ale nieraz robi za ochroniarza i zaprowadza ludzi do ich skarbców. Zamierza też otworzyć sklep życzeń, gdzie będą gromadzone przeróżne magiczne przedmioty

Cechy wyglądu

Wzrost: 179 cm
Waga: 71,3 kg
Kolor włosów: Ciemny brąz, w lecie nawet niektóre kosmyki stają się nieco jaśniejsze, wodzące na myśl zgaszony blond
Kolor oczu: Szare, idące delikatnie w jasny niebieski
Budowa ciała i postura: Raczej przeciętnej budowy, jego waga ma tendencję do wahania się, więc raz wygląda na szczupłego, a raz widać te nadprogramowe kilogramy. Prostuje się, ale nie aż tak przesadnie. Statystyczny Attaway
Znaki szczególne: Nieraz zakłada okulary, jak czuje że jest zmęczony, zdarza mu się je zaczarowywać by sprawiał wrażenie skupionego, a w tym czasie może sobie uciąć drzemkę. Oprócz tego ma całkiem duże stopy, o dziwo zadbane dłonie i panuje nad sobą mimiką i odruchami. Przynajmniej do czasu
Preferowany ubiór: Do pracy ubiera się elegancko, w sposób przemyślany, dba nawet o fryzurę. Poza nią preferuje raczej luźniejsze ubrania i szaty, całkiem dobrze się czuje w sportowych strojach

Umagicznienie

Specyfikacja różdżki: Wawrzyn, sierść wilkołaka, 11 cali, dość sztywna
Bogin: Jest całkiem banalny. Zwyczajny, nawet tak ośmielę się stwierdzić. Z ukrycia wyłania się inferius mojego brata w stanie mocnego rozkładu. Odpadają od niego tkanki, oczy zdają się wypływać przy każdym niemrawym ruchu. Zastygam i nie jestem w stanie nic zrobić. Do tej pory mnie to dręczy i liczę że pewnego dnia bogin na stałe stanie się zwykłym potworem spod łóżka, starą wampirzycą ze studni
Amortencja: Ten eliksir zawsze był dla mnie podejrzany, bardzo niebezpieczny, ale i dziwnie fascynujący. Miłość zamknięta w malej buteleczce, której zapach może doprowadzać do szaleństwa. Im dłużej się ten eliksir trzymało tym był mocniejszy; zupełnie jak alkohol, choć Amortencja sprawiała więcej szkód.
Raz powąchałem i mało brakowało a bym skosztował - wszystko przez tę mieszankę. Owsianka mojej mamy, swąd palonego drewna, świeża farba, dym, Graham Thomas i ocean... wszystkie słabości zgromadzone w czymś tak małym i zwodniczym. Czy najsilniejsza miłość na świecie smakuje tak samo jak pachnie?
Mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiem
Widok z Ain Eingarp:
Długi wstęp dla szaleńców:

Rozwiń

Miałem niecałe siedem lat, gdy w domu pojawił się on. To małe zawiniątko z oczami, które przypominały moje, było częścią rodziny Attaway. Częścią mojej rodziny. Wiecie, dla takiego smarkacza, którym wówczas byłem, największym problemem były roztrzaskane kolana i siniaki na rękach uzyskane przez wszystkie fantastyczne przygody, które miały miejsce podczas spotkań z resztą chłopaków z miasta. Nie obchodził mnie ten nowy ktoś, ten niby błogosławiony podarunek od jakiejś niewidzialnej istoty, bo wolałem kiedy byliśmy sami – ja, moja mama i mój tata. Czasami byli źli, że wracałem w takim stanie, ale wiedziałem, że mnie kochają i że oni również wiedzą o moich uczuciach. Bywały przecież dni, kiedy milcząco do nich przychodziłem pozwalając się im traktować jakbym nadal miał cztery latka. To mi bardzo odpowiadało, gdy miałem te sześć lat z kawałkiem, ale kiedy ujrzałem to małe dziecko, dziecko które miało być moim bratem...
- Przywitaj się z braciszkiem, Abel – powiedziała cicho, zmęczona, ale i szczęśliwa mama, spoglądając na mnie tymi cudownymi, lśniącymi oczami, które wodziły na myśl światło księżyca. Była taka piękna ta moja mama, taka ciepła i wspaniała, uosobienie anioła, który uciekł z nieba. Nawet wtedy to doceniałem.
- Nie chcę. Nie chcę go – powiedziałem drżącym ze zdenerwowania głosem i pociągając małym lekko zadartym nosem, zacisnąłem małe piąstki w pięści. Chciałem, żeby zniknął, żeby nie zakłócał mojego raju i nie sprawiał, że moja mama robiła się taka słaba i blada. To wszystko przez niego, byłem tego pewien. Pamiętam tamte spojrzenie jakie mi posłał, jak  potem się rozpłakał – zapewne na widok mojej skrzywionej, oskarżycielskiej twarzy  i oczu pełnych gniewu. Pamiętam również reakcję mamy, jak tylko uśmiechnęła się do mnie smutno, jak przytuliła do siebie to rozwydrzone dziecko by je uspokoić i jak tata kazał mi iść do swojego pokoju. I pamiętam jak uciekłem na górę trzaskając drzwiami i uderzając tymi piąstkami w poduszkę w którą potem krzyczałem. Z poczucia bezsilności, bezradności i wściekłości na mojego małego brata, a przede wszystkim, co zrozumiałem dopiero po czasie, na siebie, że sprawiłem mojej mamie przykrość.
Mijał czas a ja nie zmieniałem zbytnio stosunku do mojego brata, który z każdym dniem rósł jak na drożdżach. Przyglądałem się mu biernie, czasem dokuczałem, ale tylko wtedy gdy moja mama nie patrzyła. Co jednak z moim ojcem, spytacie. Czy robiło to na mnie wrażenie? Jego często nie było, chwytał się każdej roboty byleby zapewnić nam w miarę stateczny byt, bo jednak jego kwalifikacje nie były za wielkie, a moja mama nie mogła pracować - przecież ktoś musiał się nami zająć. Pamiętam jednak, że czasem pisała do różnych gazet artykuły, tworzyła zabawne ruszające się dzieła za pomocą swojej różdżki by urozmaicić zabawy mi i Arthurowi i jakoś nam to życie mijało, chociaż młodszy brat nieraz doprowadzał mnie do szału. Pewnego dnia jednak przesadził.  To było po wycieczce na ulicę Pokątną, gdzie zabrali nas rodzice byśmy mogli zobaczyć jak wygląda ten inny świat, świat do którego również przynależeliśmy jak oni. Doskonale zapamiętałem zapach tamtych ciastek z małego sklepiku na rogu, barwy różnorakich zwierząt patrzących na mnie zza szyby i niezwykłe natężenie dźwięków atakujących z każdej strony.  Moja mama wtedy tak rozczulająco się uśmiechała, kiedy ojciec obejmował ją łagodnie ramieniem, trzymając mojego brata za rękę.  Nawet starałem się być miły dla Arthura byleby tylko nie zepsuć im tej magicznej chwili. I wszystko było dobrze, dopóki nie wróciliśmy do domu a jemu nie odbiło. Bardzo spodobała mu się jedna ze sów, ale rodziców nie było na nią stać, więc kupili mu jej pluszową wersję, mama nawet sprawiła, że co jakiś czas hukała jak prawdziwa, ale ten przebiegły dzieciak szybko pojął, że to nie jest to, czego on chciał, więc zaczął dzielić się z nami swoim niezadowoleniem. Dosadnie. Rodzice starali się go uspokoić, mama nawet zaczęła mu kojąco śpiewać, ale on nie przestawał, wciąż krzyczał i krzyczał.  Dziesięcioletni ja nie wytrzymał, pamiętam jak wbijałem swoje palce w przykrótkie spodnie, czując czystą nienawiść do Arthura, jak bardzo chciałem, żeby tego pożałował,  nawet jeśli nie rozumiał tego, co robi. Spojrzałem więc na to, bogu winne, pluszowe zwierzątko i wyobraziłem sobie, że jest moim małym bratem i że w końcu, nie mogąc wytrzymać, wybucha od tego całego krzyku. Parę sekund później po sowie zostały jedynie fragmenty, a Arthur się uspokoił, patrząc na mnie tymi zapłakanymi szarymi oczami.  Uciekłem do pokoju, nie chcąc bardziej narażać się rodzicom i myśląc o tym pluszaku. Jego zrobiło mi się najbardziej szkoda.

Co więc widzę w zwierciadle Ain Eingarp? Zboczyłem trochę z tematu, prawda? Ale to, co wtedy się stało, te drobne incydenty były ważne, bo to one przyczyniły się do tego, co widzę w zaczarowanym lustrze. A widzę Arthura, tego niegdyś rozwydrzonego dzieciaka, mojego brata, który jest cały i stoi obok  mnie. Wyglądamy niemal identycznie, jeśli nie licząc drobnych różnic: moje włosy są jaśniejsze, szczęka bardziej zarysowana, jestem też wyższy. No i oczy.  Jemu bliżej do tych ojcowskich, mi zaś do matki, choć jest w nich coś wodzącego na myśl czysty, nietknięty ręką człowieka ocean.  Szturchamy siebie i przez to przez chwilę zapominam by przyjrzeć  się lepiej tłu. Wiecie, to jest niesamowite, kiedy doświadcza się tego, o czym kiedyś się zaledwie słyszało.  Ale w końcu widzę w oddali nierzeczywisty obraz rodziców. Szczęśliwych, spokojnych. Żywych. Zanim obraz zdążył się zmienić, zapewne pragnąc odsłonić mi więcej niespełnionych marzeń, które błądziły pod moją piersią, odwracam się od zwierciadła pospiesznie i dumnie. Zaciskam dłonie w pięści, oddycham szybciej niż zwykle i  pozwalam by szarość i obojętność otuliły mnie. Jak zawsze
Zwierzę totemiczne: Smok
Archetyp: Archont
Poziom spaczenia: 2
Reputacja: 0

Przeszłość i przyszłość

Podsumowanie posiadanej wiedzy i umiejętności:
Historia magii nigdy nie była mi straszna, wręcz przeciwnie, z dziwnym i nietypowym dla moich rówieśników zainteresowaniem słuchałem o tych wszystkich buntach goblinów, krwiożerczych nagonkach wampirów na czarodziejów za to, że nie byli mile widziani w Ministerstwie Magii, o budowaniu nietypowych budowli, które teraz zostały zapomniane przez wszystkich. Śniłem niekiedy o artefaktach o których tak niespiesznie opowiadał profesor Binns, o tym z jaką lekkością mogli je tworzyć czarodzieje z poprzednich wieków. Pożądałem tych tajemnic. Pożądałem ich tak, że wylądowałem w Banku Gringotta.
Byłem i nadal jestem dobry w zaklęciach, a obrona przed czarną magią jest moim chlebem poprzednim, choć nie wszystkie działy mnie pochłaniają. Przede wszystkim skupiam się na klątwach i rytuałach, a także obronie samego siebie i łamaniu zaklęć. Siedzę jednak sporo w szarości, nawet jeśli ciemniejsza odmiana magii również kusi.
Transmutacja jest ciekawa, choć byłem w niej przeciętny w Hogwarcie. Profesor McGonagall nie zatrzymywała na mnie dłużej swojego spojrzenia z powodu mych umiejętności.
Starożytne runy, numerologia? Byłem w tym niezły, nie wybitny, ale naprawdę niezły, zresztą teraz wiem, że świat liczb i run towarzyszy nam na każdym kroku. Przy rozmowach z goblinami ta wiedza staje się wręcz niezbędna.
W piątej klasie zapisałem się na mugoloznawstwo, dla zabawy, ale okazało się to nie być zajmujące, nie tak jak się spodziewałem. Z opowieści ojca wyciągnąłem więcej informacji niż na zajęciach.
Z reszty nie wiem za wiele, gdzieś po głowie błąkają się podstawy dotyczące eliksirów, roślin czy zwierząt. Czytam jednak, jeśli wiem, że czegoś nie wiem, a jest mi to potrzebne. Wyjątkiem są pozycje o smokach, mam sporo tomiszczy, używanych, które zakupiłem w różnych miejscach; większość na Nokturnie. Jestem do tych zwierząt niesamowicie przywiązany, pewnie też z powodu rodziny i tego kim jestem, a właściwie jaki jestem.  
Koncepcja gracza: Abel powstał po obejrzeniu przeze mnie xxxHolic, gdzie zafascynowały mnie przedmioty przewijające się przez większość odcinków. Pomyślałam sobie wtedy, że super byłoby stworzyć kogoś, kto prowadziłby taki sklep pojawiający się nielicznym w wyjątkowych okolicznościach i siedział rozwalony w kimonie, czekając na klientów. Potem zmodyfikowałam ten pomysł, dodałam też to, że jest związany z Gringottem. Stworzyłam brata postaci z poprzedniej odsłony forum, która umarła tragiczną śmiercią. Gdy forum się zaczęło rozwijać i tak dalej, dodałam mu umiejętność rozmawiania ze smokami. Chciałabym tę sprawę ze smokami rozwijać, sprawdzić może motyw czy praprapraprababka z Traversów rzeczywiście zamieniła smoka w człowieka i go poślubiła. Zająć się też łamaniem klątw, może nawet i nauką, a także zobaczyć gdzie Abel wyląduje. Ostatnio sporo daje się wciągnąć w jakieś idiotyczne wręcz potyczki. Interesują mnie na nim eventy przede wszystkim związane z tajemnicą, historią, walkami, ale innymi również nie pogardzę. Kto wie, może zrealizuję w końcu pomysł na to by otworzył własny wyjątkowy lokal na Nokturnie z nietypowymi artefaktami?

[Remus Lupin]

Witaj na Magicznej Kołysance!

Twoja karta została właśnie zaakceptowana. Dobra robota! Możesz odetchnąć, zacząć tworzyć inne tematy techniczne i rozpoczynać pierwsze sesje. Poniżej wrzucam ci listę przydatnych linków oraz przydzielone twojej postaci startowe fasolki. Przypominam również, że gdybyś miał jakiś problem, możesz zawsze zgłosić się do mnie na PW!

Linki, które mogą okazać się przydatne:

- podstawy mechaniki gry
- umiejętności
- przewagi i zawady
- mechanika fasolek
- wzór skrytki
- wzór sowiej poczty
- wzór karty rozwoju

Proponowane relacje:

@Letitia Rowle (ten sam rocznik, ten sam dom)
@Ventus A. Zabini  (ten sam rocznik, ten sam dom)
@Gideon Prewett (ten sam rocznik, inny dom)
@Sirius Black (odbywa staż w w banku)

Na podstawie posiadanego wieku przydzielam ci 40 fasolek oraz dwie umiejętności na poziomie średnim i dwie na niskim. Miłej gry!