Hit Me With Your Rhythm Stick { styczeń '80 | M. Greyback & N. Black }

| 5 I 1980
| @Marjorie Greyback @Nerissa A. Black
Nerissa niemal od tygodnia właściwie prawie nie trzeźwiała. Nieustannie towarzyszył jej przynajmniej lekki rausz, co właściwie nie było takim znaczącym odstępstwem od codzienności. Teraz jednak czuła się w dużym stopniu usprawiedliwiona - świętowała początek nowej ery. Rok 1980. Jeszcze parę lat temu nie sądziła, że tak długo pożyje. Dwa lata i stuknie jej trzydziestka - ale nie patrzyła przed siebie. Prowadziła taki tryb życia, że nie byłaby zaskoczona, gdyby dowiedziała się, że zostały jej dwie godziny. Nowy rok rozpoczęła zatem z hukiem, a co chwila znajdywał się nowy powód do imprezowania. Tego dnia, na przykład, tym powodem była sobota. Jej picie występowało w dwóch odmianach - smętne popijanie dżinu w obskurnym barze i radosne zalewanie się winem prosto z butelki w rytm muzyki. Teraz, kiedy postanowiła zrobić sobie chociaż kilka dni wolnego i skupić się na weselszych sprawach, przeważał ten drugi typ. Do picia nigdy partnera nie potrzebowała, ale do tańca już się całkiem przydawał.
Częściowo świadomie, częściowo nie do końca, poniosło ją do Allhallows. Gdzieś z tyłu głowy Black pojawiła się mglista myśl, że jej przyjaciółka to właściwie mieszkała w niezwykle wyszukanej okolicy. Nim się obejrzała, dotarła na znajomy próg i otwartą dłonią uderzyła kilkukrotnie, dość mocno i gwałtownie, w drewniane drzwi.
- Alyssa! - zawołała jeszcze, mając nadzieję, że rówieśnica nie jest wykończona po kilkunastogodzinnym dyżurze i że będzie mieć ochotę na zabawę. Ness oczywiście wiedziała, że będzie kosztować ją to prawdopodobnie około trzydziestu minut błagań i przekonywań, znały się już nie od dziś, ale liczyła na to, że w końcu uda się wyrwać do jednego z londyńskich klubów. Zwłaszcza że miała wątpliwości, czy uzdrowicielka w ogóle gdzieś wyszła w sylwestra. Przydałoby się jej trochę rozerwać, najlepiej w klasyczny, mugolski sposób. Z doświadczeń Black wynikało, że czarodzieje nie potrafili się tak bawić. Były tylko kilka kroków od zabawy w rytmach największych hitów 79 roku - wystarczyło tylko wejść w zielone płomienie kominka w sieci fiuu i tętniące życiem centrum Londynu było na wyciągnięcie ręki.

Nawet pomimo dosyć burzliwego wejścia w nowy rok, jakie zdecydowanie zapewniła im manifestacja Repello Muggletum, dyżury w Mungu nie były cięższe niż zazwyczaj o tej porze roku, a Alyssa - zdecydowanie przyzwyczajona do wzmożonego działania w okresie wszelkich możliwych świąt - nawet nie zwracała na to specjalnej uwagi. Zwyczajnie zajmowała się wszystkim tym, co do niej należało, starając się jak najskuteczniej wyleczyć wszelkie przypadki zatruć po kolacjach wigilijnych czy sylwestrowych, aby móc wypuścić chociaż kilkoro pacjentów do domu i zwolnić łóżka dla następnych ofiar czekoladowych prezentów z bonusowym eliksirowym kopem. Aż chciałoby się rzec, iż w tym okresie najlepiej było wstrzymać się od przyjmowania podarków na pogodzenie, bowiem lwia część z nich zawierała w sobie niemiłą niespodziankę.
Iście taśmowo leczyli zatem przytrucia, zatrucia i podtrucia, a także wszelkiej maści magiczne czyraki, groszopryszczkę oraz inne poeliksiralne choroby, przyjmując czarodziejów na kilka godzin lub dni, by jak najszybciej pozbyć się najgorszych przyczyn i objawów chorobowych. Po tym zaś przepisywali im już tylko leki, które dało się spożywać poza szpitalem, przedstawiając także wszelkie konieczne wskazówki do samodzielnego pozbycia się resztek przypadłości, a następnie wypuszczali pacjentów spod swoich skrzydeł. Tak jak podczas wszystkich okresów łączących zarówno dłuższe wolne od pracy, jak i dużą ilość otrzymywanych podarunków, mieli pełne ręce roboty, jednak dosyć dobrze się z nią wyrabiali.
Problem w tym, iż jednoczesna praca dla Czarodziejskiego Pogotowia Magicznego w Ministerstwie Magii oraz przyjmowanie prywatnych zleceń od czystokrwistych czarodziejów, którzy potrzebowali zażegnać ryzyko pojawienia się fizycznych skutków choroby genetycznej występującej w ich rodzinie, całkowicie zwalały ją z nóg. Wracając do domu, marzyła wyłącznie o tym, by położyć się do łóżka i przespać najbliższe kilka dni, ale nie mogła tego tak po prostu zrobić. Wpierw musiała przejąć dziecko o zajmującej się nim niani, przy dobrych wiatrach otrzymując pomoc od mieszkającej z nimi Dorcas, a przy braku takiej możliwości - zajmując się Kurtem aż do chwili, w której przychodziła pora na sen. O ironio, nawet jeśli miała już zdecydowanie więcej niż cztery lata, zazwyczaj sama również padała przed dwudziestą pierwszą, często zasypiając w fotelu przy łóżeczku syna i budząc się, gdy z hukiem upuszczała książkę z bajkami.
Tego dnia miała jednak znacznie więcej czasu niż mogłaby się spodziewać, spędzając tylko kilka godzin w Ministerstwie Magii, a następnie załatwiając jedną wizytę domową i powracając do Allhallows, aby zastać notkę na stoliku i całkowicie pusty dom. Najwyraźniej zarówno Kurt, jak i jego starszy kuzyn Heimir, zostali zabrani do wesołego miasteczka, dzięki czemu Aly miała okazję, by naprawdę dobrze się wyspać... Co, oczywiście, zrobiła, kładąc się przed godziną czternastą i przysypiając na kanapie w salonie.
Sama nie wiedziała, jak długo spała, jednak obudziło ją głośne stukanie do drzwi oraz towarzyszące mu wołanie znajomego głosu. Zwlekając się z kanapy i ziewając donośnie, przygładziła nieco włosy, mając nadzieję, że poduszka zbyt mocno nie odcisnęła jej się na policzku, po czym przeszła do drzwi frontowych, otwierając je bez większego zawahania. Bez zastanowienia wychyliła się również, by uściskać przyjaciółkę, zanim jeszcze dobrze wpuściła ją do domu. To było dla niej dosyć naturalne, nawet jeśli większość ludzi z początku się temu dziwiła. Po kilku sekundach zrobiła jednak krok w tył, uśmiechając się do Nerissy i machając ręką w kierunku wnętrza domu.
- Hej, wejdź. - Odezwała się miękko, zamykając za nimi drzwi, gdy jej gość wszedł do środka. - Co tam słychać? - Choć niewątpliwie się jej nie spodziewała, zdecydowanie nie zamierzała tego komunikować. W końcu drzwi jej domu były praktycznie zawsze otwarte. Metaforycznie, niestety, ze względów bezpieczeństwa, ale wciąż.

Gdy w drzwiach ukazała się twarz przyjaciółki, Nerissa zaśmiała się chicho, ale perliście, na widok znaku na jej policzku, który mógł być tylko pozostawionym przez poduszkę odciskiem. Alyssa musiała złapać smaczną drzemkę. To dobrze, bo to musiało oznaczać, że była wypoczęta i gotowa do akcji!
Kiedy brunetka została zamknięta w ciepłym uścisku, wtuliła się w miękką i ładnie pachnącą kobietę na powitanie. Jeszcze kilka lat temu nie pomyślałaby, że będzie kogokolwiek i kiedykolwiek w taki sposób przytulać. Musiała jednak przyznać, że było to miłe i trochę przypominało jej dzieciństwo. Czasem nie mogła uwierzyć w to, że przy tym wszystkim, co działo się w jej głowie i życiu, udało się jej z kimś zaprzyjaźnić.
- No heeeej - Odsunąwszy się, wyszczerzyła się do blondynki w odpowiedzi i weszła za nią głębiej do środka.
- Przybyłam cię porwać! - wyjaśniła Ness, a ze sposobu, w jaki się wysławiała, uzdrowicielka z łatwością mogła stwierdzić, że nie była tak do końca trzeźwa. - Znając ciebie, pewnie zamiast wyjść gdzieś w Nowy Rok, harowałaś jak skrzat!
I prawdopodobnie sądziła, że to w porządku. Nerissa jak mało kto rozumiała zatracanie się w pracy. Ona potrafiła nic nie jeść i nie spać całymi dniami, jeśli była na wyjątkowo interesującym i porywającym tropie. Rzadko kiedy robiła sobie też przerwy - w jej fachu ciągle coś się działo, wielokrotnie też natrafiała na coś znaczącego przypadkiem, gdy wcale jej zamiarem nie było dokonanie jakichkolwiek postępów w szukaniu magicznych artefaktów bądź przestępców. Dlatego też wiedziała, jak ważnym było zmuszenie się do zdystansowania się przynajmniej raz na jakiś czas i niemyślenia o czymś, co właściwie było tą osią w życiu, powołaniem, a to było naprawdę szalenie trudne.
Black zmierzyła spojrzeniem Alyssę od stóp do głów i pokiwała w zamyśleniu głową.
- Tak, tak, zdecydowanie musimy zrobić coś z twoim strojem. Czas na szybką metamorfozę, raz - dwa! - rzuciła i pochwyciwszy przyjaciółkę za ramiona, zaprowadziła ją w kierunku szafy.
- Powiedz mi, że masz coś klubowego - rzekła Ness, rzucając niepewne spojrzenie znajdujące się w szafie ciuchy. Być może sama nie była wzorem klubowego stylu, ale wiedziała, jak się ubrać, aby wtopić się w tłumy mugoli - po prostu preferowała bardziej punkową estetykę; wysokie, skórzane buty, podarte dżinsy, ramoneski, mocny makijaż i burza włosów z warkoczem z wplecionymi metalowymi metalowymi krążkami, który miał udawać wygolony bok. Nic, tylko chlać dżin na chodniku!

Odkąd stała się pełnoprawną uzdrowicielką i zarazem również matką małego, bardzo żywego dziecka, rzadko kiedy miała czas dla siebie. Tak naprawdę dla siebie, nie tylko po części i nie z drobnymi, ale licznymi przerwami. Szczerze mówiąc, nie pamiętała już, kiedy ostatnio dostała więcej niż jeden dzień wolnego od obu z tych prac, zazwyczaj i tak pożytkując te dwadzieścia cztery godziny na wyspanie się oraz wstępne przyrządzenie posiłków, które dało się odgrzać podczas kolejnego pracowitego tygodnia. Nie to, by narzekała przy tym na swoją sytuację. Naprawdę kochała rodzinę i najpewniej za nic w świecie nie zamieniłaby bliskich na nic innego, ale... Nie mogła powiedzieć, że nie myślała czasem o tym, co by było, gdyby nie zaszła wtedy w ciążę.
Kurt i Ezra byli dla niej dosłownie wszystkim, a myśl o tym, że tego pierwszego mogłoby w ogóle nie być na świecie... Cóż, zdecydowanie zdawała się być dosyć absurdalna i niewłaściwa, jednak... Gdyby nie zaliczona wpadka, niewątpliwie wciąż miałaby jednego syna. Esdras był tym, kogo od samego początku brała w pakiecie razem z Allectusem, w znacznej mierze to właśnie z jego powodu postanawiając dać Alecowi kolejną szansę. Owszem, jej własne uczucia do najstarszego z Greybacków stanowiły główną przyczynę ponownego zejścia się z mężczyzną, ale jego młodszy brat całkowicie ją do tego przekonał. Był jej synem, zanim jeszcze po raz pierwszy nazwał ją mamą.
Był także sporo starszy od Kurta, obecnie przez większość czasu przebywając w Hogwarcie, co było dla Alyssy jednocześnie dosyć smutne - w końcu naprawdę czuła się z nim zżyta; nieważne, jak bardzo buzowały w nim hormony i jaki nieznośny się ostatnio zrobił - jak i... Odświeżające. W końcu nie musiała aż tak bardzo się o niego martwić, doskonale wiedząc, że miał być bezpieczny pod okiem Dumbledore'a i reszty kadry. Gdyby był jej jedyną pociechą, zapewne mogłaby pozwolić sobie na więcej luzu. Nie czułaby się tak dojrzała i, bądźmy szczerzy, dużo starsza niż była w rzeczywistości. Cała ta odpowiedzialność, jaka spadła na nią, kiedy została samotną matką, czasami potrafiła dać Aly w kość, ale... Czy żałowała, że oddała możliwość wyszalenia się w zamian za Kurta? Nie, zdecydowanie nie, nawet jeśli czasem ta przykra, cichutka myśl przewijała się przez jej głowę...
Czy byłaby teraz sama, gdyby nie zaszła w ciążę? Czy wciąż wzięłaby ślub z Greybackiem, nie zmieniając się przy tym na tyle, by postanowił ją porzucić? To były pytania, na które nie miała otrzymać odpowiedzi. Najprawdopodobniej nigdy nie miała dowiedzieć się, jak mogłoby wyglądać jej życie, ale... Odpychała to od siebie, raz po raz powracając na ziemię, żeby zapracować na utrzymanie rodziny. Ona - marzycielka z podciętymi skrzydłami, która musiała w jednej chwili stać się twardą realistką. Raz po raz uciekając jednak spojrzeniem do tych wszystkich ludzi, którzy mogli szaleć do woli...
I czasami nawet pozwalając sobie na zakosztowanie chociaż odrobiny luzu, choć zazwyczaj miała po tym wyrzuty sumienia, doskonale wiedząc, że ten czas mogła spędzić z synem. To zaś dosyć skutecznie odbierało jej chęć do ponownego wyjścia, przynajmniej na dłuższą chwilę, bowiem raz po raz powracała do myśli o wyrwaniu się gdzieś.
Jak na ironię, Nerissa pojawiła się w jednym z momentów, w których Aly naprawdę mogłaby pomyśleć o daniu się porwać i nie mieć z tego powodu myśli o Kurcie, który zapewne doskonale bawił się na wycieczce z kuzynem i ciotką. Problem w tym, że była też zaspana jak mało kto, reagując znacznie wolniej niż zazwyczaj, jak i również z trudem powstrzymując większość ziewnięć. Wyspała się, owszem, ale najchętniej wciąż jeszcze by spała. W tym momencie instynktownie marszcząc brwi i starając się nadążyć za wypowiedziami oraz tokiem myślenia przyjaciółki. Naprawdę dobrze było ją widzieć, ale była nieco zbyt energiczna... Pozwalając Alyssie niejako zrozumieć ludzi, którzy mieli zazwyczaj do czynienia z nią samą. Też potrafiła być wulkanem energii.
- Jak, gdzie porwać? - Spytała dosyć niepewnym, niezbyt rozgarniętym głosem, marszcząc oczy i próbując dodać dwa do dwóch. Zdecydowanie potrzebowała chwili, by ponownie powrócić do rzeczywistości, jednak zanim się obejrzała, została dosłownie wciągnięta do wnętrza domu. Być może tak było nawet lepiej, ponieważ nie musiała zbyt wiele się przy tym zastanawiać. Zwyczajnie grzecznie dała się przeciągnąć od miejsca do miejsca, machając przy tym ręką i dając Nerissie być... Cóż, po prostu Nerissą. Za to ją przecież kochała, nie?
Nawet jeśli nie przepadała za grubymi imprezami, wciąż uwielbiała towarzystwo Black, zapewne wyglądając przy niej jak ludzka wersja Bambiego. W jasnych, bardzo dziewczęcych ubraniach, które w dużej mierze krzyczały albo delikatny kwiatuszek, albo twoja matka w młodości, nijak nie prezentowała sobą tego buntowniczego looku. Prawdopodobnie tylko jej roztrzepane włosy - teraz całkowicie nastroszone - i uwielbienie czerwonej szminki mogły nieco dopasowywać się do bardziej rockowego stylu. Choć te ostatnie - albowiem miała ich całą kolekcję - też nie były raczej wyjątkowo ciemne. Stając przed swoją szafą i dyskretnie spoglądając na własną sukienkę, gdy usłyszała słowa o metamorfozie, cóż, zmarszczyła nos, unosząc kąciki ust w dosyć przepraszającym uśmiechu. Nic z tego nie wyglądało zbyt... Klubowo.
- Mam jeszcze trochę ciemniejszych ubrań... - Odezwała się powoli, zerkając przy tym w kierunku Nerissy. Faktycznie, jeśli o to chodziło, wciąż zachowała część rzeczy Aleca po tym, jak postanowił wyparować z ich życia. Wszystkie były zdecydowanie ciemne, ciężkie i zapewne mogły wyglądać bardzo edgy na znacznie mniejszej i chudszej osobie. Przede wszystkim - na kobiecie. Problem w tym, że były... - Po prawie dwumetrowym mężczyźnie.

Nerissa nie była wzorem tej egzaltowanej przyjaciółki, która mogła paplać o swoich uczuciach bez końca. Nie należało to do jej mocnych stron. Była jednak dobrym obserwatorem i, choć raczej tego nie pokazywała, naprawdę empatyczną osobą. Nie potrafiła rozmawiać o trudnych emocjach, nigdy nie naciskała więc na Alyssę. To przecież nie tak, że umiałaby jej cokolwiek doradzić, a nawet jeśli - nie była w pozycji, w której mogłaby to zrobić. W porównaniu z życiem przyjaciółki jej było w całkowitej rozsypce i dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Wolała się jednak nad tym nie zastanawiać. O niełatwych momentach w życiu Aly wiedziała tyle, ile usłyszała z jej ust i ile sama sobie dopowiedziała. Zawsze oferowała wsparcie; może niekiedy (czy też w większości przypadków) było to bardzo specyficznego rodzaju wsparcie, ale zawsze.
Black wiedziała, że uzdrowicielce przyda się chwila zapomnienia i oddechu. Trochę tej młodości, której tak właściwie nigdy za bardzo nie miała i o którą nigdy też specjalnie nie walczyła. Może na głębokich rozmowach o mrokach we wnętrzach ludzkiej duszy i człowieczych dylematach się nie znała, ale na rozrywce już tak - w tym wypadku śmiało mogła wyciągnąć więc pomocną dłoń i przybliżyć Meadows trochę bardziej świat mugolskich klubów.
- Na dansing, bejbe! - wyjaśniła Ness z uśmiechem.
Pierwszym krokiem w tym oczyszczającym rytuale był odpowiedni strój. Brunetce na widok zawartości szafy przyjaciółki zrzedła nieco mina, ale tylko na chwilę. Od razu zainteresowała się ubraniami po Alecu. Nie była pewna, czy nie wiązały się one ze zbyt dużą ilością bolesnych wspomnień, ale uznała, że najłatwiejszym sposobem na to, aby ich nie przywołać, było całkowite pominięcie tematu.
- Doskonale! - klasnęła więc w ręce radośnie. - To nie problem. Odrobina magii załatwi wszystko!
Poczekała, aż blondynka pokaże jej, które ubrania mogła zutylizować i przerobić tak, aby wyglądały na Alyssie odpowiednio i żeby czuła się w nich dobrze. Zanim jeszcze Ness zanurkowała w ogromnych, czarnych i w dużej mierze skórzanych ciuchach, krzyczących typ spod ciemnej gwiazdy, sięgnęła do zaczarowanej, bezdennej kieszeni swojej kurtki i wyciągnęła butelkę dżinu, by zaraz wcisnąć ją w dłoń przyjaciółce.
- Odpręż się tymczasem i trochę rozluźnij. - Posadziła ją nieopodal i puściła do niej oko, by zaraz zabrać się za przeglądanie Greybackowych ubrań. Chwilę zajęło jej znalezienie odpowiednich, które zmniejszone za pomocą zaklęć miały szansę dobrze wyglądać na drobnej Aly, ale się udało! Z jej szafy wyciągnęła jeszcze spódnicę i jednym czarem zmieniła kolor materiału na czarny. Dała jeszcze blondynce szansę na utrwalenie swojej perfekcyjnie potarganej fryzury lakierem do włosów, zrobienie szybkiego, mocnego makijażu i obejrzenie się w całej swojej imprezowo-punkowej okazałości w lustrze. Nerissa krytycznym spojrzeniem oceniła swoje dzieło.
- Idealnie - skwitowała z uśmiechem i wziąwszy Marjorie pod ramię, pociągnęła ją w kierunku kominka. Parę słów później zniknęły w zielonych płomieniach.
Ulice Covent Garden, mimo późnej godziny i niskiej, niesprzyjającej temperatury, nie wyglądały na opuszczone. A już na pewno nie pod lśniącym neonem klubu Blitz, gdzie zbierali się przedstawiciele najbardziej alternatywnych mugolskich subkultur. Wykidajło w drzwiach wpuścił dziewczyny bez znaczącego oklepywania ich (zresztą nieważne, jak dokładnie by nie klepał, nie znalazłby półlitrówki dżinu w magicznej kieszeni Black) i zaraz znalazły się wśród ruszających się w rytm glam rockowych hitów ciał. To było jak zupełnie inny świat.

Choć niewątpliwie były to dosyć różnorodne, kolorowe i barwne czasy, Alyssa musiała przyznać, że nie korzystała z większości dobrodziejstw, jakie były związane z tymi realiami. Choć jako młoda dziewczyna niewątpliwie nie miała aż tak dużych skłonności do zamartwiania się o przyszłość, w tamtym okresie nie była zbyt ekstrawertyczna, a gdy wreszcie stała się znacznie bardziej otwarta na innych, obcych ludzi... Cóż, życie naprawdę postanowiło jej nie oszczędzać. I nawet jeśli walczyła dla Zakonu, chcąc zadbać o to, by na horyzoncie pojawiło się jaśniejsze światło lepszych, bezpieczniejszych dni, te działania również nie sprawiały, że chciało jej się bawić w najlepsze. Znacznie bardziej wolała zakopać się w pracy, której zawsze było dostatecznie dużo, aby znalazła tam dla siebie miejsce. To był jej sposób na ucieczkę.
A jednak w pewnych momentach naprawdę miała ochotę dać się wciągnąć w coś znacznie bardziej nieodpowiedzialnego. Jakaś część Alyssy naprawdę pragnęła czasem oddać się szaleństwu i zapomnieć zarówno o otaczającym ją świecie, jak i wszystkich problemach związanych z tym, co się w nim działo. Chciała poczuć się mniej przytłoczona obowiązkami, dając ujście wszystkim uparcie tłumionym emocjom, a co innego mogła zrobić, jak nie pozwolić wyciągnąć się w miasto. Nie miała przecież skłonności do wyżywania się w starciach fizycznych, polowania na Śmierciożerców oraz robienia innych podobnych rzeczy, które działały w przypadku niektórych jej podobnych ludzi.
Nie, ona była dokładnie taka jak znaczna jej garderoby. Delikatna, jasna, dziewczęca i bardzo mięciutka, momentami wręcz puchowa, co z jednej strony wcale jej nie przeszkadzało, ale z drugiej... Momentami naprawdę chciałaby, by było inaczej. Bywały takie chwile, kiedy naprawdę zazdrościła niektórym przyjaciółkom. Widząc sposób, w jaki żyły Nerissa, Adara czy Prisca, w pewnych momentach chciała zakosztować tego, co tak bardzo je uszczęśliwiało. Zdawała sobie przecież sprawę z tego, jak ją oceniano. Większość ludzi patrzyła na nią w kategoriach tych pracoholicznych, nieszkodliwych, wręcz matczynych, może nawet nieco zbyt świętobliwych osób, a... W głębi duszy miała w sobie coś, co nie do końca zgrywało się z tym obrazkiem. Czerpała satysfakcję z włóczenia się po Nokturnie, bardzo często nieświadomie pakowała się w kłopoty i wprost przepadała za poznawaniem typów i typiar spod ciemnej gwiazdy. Nie umiała tylko tego konkretnie okazać.
Sama nie wiedziała, czym różnił się ten dzień, ale... Miała wolne, prawda? Nie musiała opiekować się dzieciakami, które nie czekały na nią w domu, ani wrócić do pracy na nocną zmianę. A dostrzegając zapał Black oraz orientując się, że cokolwiek by nie powiedziała, wciąż miała skapitulować... Po prostu się poddała. Jeden wieczór na mieście nie miał nikomu zaszkodzić, prawda? Zwłaszcza że nie chciała przecież zawieść oczekiwań przyjaciółki, która z takim podekscytowaniem zareagowała na wieść o innych ubraniach, jakie Alyssa zachowała w workach na strychu. Wystarczyło wyłącznie szybkie machnięcie, by te znalazły się w pomieszczeniu, ciągnąc za sobą chmurę duszącego kurzu i intensywnego, trochę podduszającego zapachu taniej wody kolońskiej wymieszanej z ognistą whisky. Nieważne, ile razy prałaby te rzeczy, gdy jeszcze chodził w nich Alec. Ta woń najwyraźniej na stałe wżarła się w materiał, nie znikając nawet przez tak długi czas.
- Nie wiedziałam, że kryjesz w sobie duszę magicznej stylistki. - Zażartowała, uparcie omijając wzrokiem te wielkie worki pełne tak znajomych rzeczy i przesuwając się po prostu na głęboki fotel, w którym grzecznie zasiadła w oczekiwaniu na czary... W pierwszej chwili spoglądając podejrzliwie na wciśniętą jej butelkę, by w kolejnej wzruszyć ramionami, pociągając głęboki łyk z krótkim. - A co mi tam. Dzięki. - I choć niewątpliwie nie przywykła do tak mocnego pieczenia w gardle, jakimś cudem nie zaniosła się kaszlem... Ba!, stwierdzając nawet, że otrzymany alkohol smakował całkiem nieźle. I, co chyba najważniejsze, sprawiał, że czuła się nieco weselej, śledząc wzrokiem całą pracę, która poszła Nerissie znacznie szybciej niż obie mogły się spodziewać.
Wraz z pewnymi dodatkowymi zmianami w makijażu oraz przy paru poprawkach do fryzury, by ta nie opadła gdzieś w połowie wieczoru, Alyssa poczuła się... Nietypowo. Prawdę mówiąc, gdy po raz pierwszy spojrzała w lustro, praktycznie się nie poznała. To jednak sprawiło, że uniosła oba kciuki w kierunku Nerissy, posyłając jej naprawdę szeroki uśmiech i stwierdzając, że naprawdę powinna zająć się organizacją takich rzeczy. Być może była to kwestia długoletniego doświadczenia, ale wyjątkowo dobrze jej to wychodziło. Plus jedno było pewne - popiół z kominka nie miał popsuć stylizacji żadnej z nich, dodatkowo podkreślając ten specyficzny wygląd ubrań.

(...)

Teleportując się w pobliże Covent Garden, stosunkowo szybko opuściły dosyć mocno wykorzystywany kominek, ruszając ulicami, na których - o dziwo - dosłownie roiło się od ludzi. W tym momencie wiedziała już, że miał to być naprawdę wesoły wieczór. Tym bardziej, gdy udało im wmieszać się wreszcie w tłum w wybranym przez Nerissę klubie, dołączając do grupy rozbawionych, rozbujanych przedstawicieli tak różnych środowisk, których łączyły dwie rzeczy. Specyficzny wygląd i zamiłowanie do wyjątkowo szalonych ruchów przypominających to narkotyczne bujanie się, to wielokrotne napady padaczki. A i muzyka zdecydowanie im sprzyjała, wypełniając uszy Alyssy niewiele mówiącym Taumatawhakatangihangakoayauo, tamateaturipukakapikimaungahoro, nukypokaiwhenuakitanatahu oraz innymi, już bardziej zrozumiałymi zwrotkami piosenki, która skończyła się zdecydowanie zbyt szybko, by Aly mogła dobrze się do niej rozhuśtać. Tym bardziej postanowiła jednak wykorzystać kolejną, bardziej robotycznie brzmiącą nutę, dołączając do Nerissy w tych rozbujanych ruchach.
- CZĘSTO TU PRZYCHODZISZ? - Spytała przy okazji, starając się przekrzyczeć trochę ten hałas, machając do niej ręką w chmurze sztucznego dymu, który iście hipnotyzująco barwił się na kolory akurat błyszczących świateł.

Black wiedziała jak się noszą zarówno czarodzieje, jak i mugole. Musiała wiedzieć co nieco na temat mody, czy też najróżniejszych jej rodzajów, bo często jej praca wiązała się we wtopieniem w konkretne towarzystwo. Miała dobre oko do łapania trendów i szczegółów, musiała też się nauczyć utylizować często skradzione bądź nawet znalezione w śmieciach ciuchy, bo... Cóż, nie należała do najzamożniejszych. Czasem wręcz ledwo wiązała koniec z końcem, ale rzadko kiedy było to dla niej problemem. Nie była jedną z tych, którzy lubili posiadać. Jasne, luksusy były pociągające, ostatecznie jednak miała ważniejsze plany niż zdobywanie bogactwa. I wydawało jej się, że to nie było dla niej. Status, pieniądze, popularność... Obowiązki. Wychowała się na farmie, ukrywając się z matką, którą wydziedziczyła. Już od dzieciaka wiedziała, że liczyć można tylko na siebie i że pieniądze przyciągają kłopoty. Fałszywych przyjaciół, rozgłos - wszystko, co było związane z wysokim statusem finansowym, tylko by ją spowalniało. Nigdy nie miała szczęśliwego życia. Chyba nawet nie wiedziała, czym szczęście tak naprawdę było. Ale wydawało jej się, że jest za późno, żeby szukać odpowiedzi na to pytanie. Miała cel i swoje przyjemności i to jej wystarczało.
Jedną z tych przyjemności była zabawa w klubie. Ness w tłumie tańczących czuła się żywa. Nie w takim sensie żywa, jak gdy była w śmiertelnym niebezpieczeństwie, ale w taki sposób normalny, jak każdy inny człowiek, który czasem robi coś szalonego i to sprawia, że zaczyna doceniać swoją nudnawą codzienność. Ona nie zaczynała doceniać swojej przygnębiającej codzienności, a pozwalała sobie na chwilę odlecieć, zapomnieć o niej i odpocząć od nieustającego ryzyka.
Muzyka od razu ją porwała. Niby to ich świat był taki czarodziejski, a to mugole wiedzieli, jak muzyką tworzyć prawdziwą magię. Czasem miała wrażenie, że tkwili w XVII wieku, podczas gdy niemagiczny świat biegł naprzód coraz szybciej. Dlatego był taki pociągający. Alkohol w tętnicach zdawał się wibrować w rytm niemalże ogłuszająco głośnych utworów. Pociągnęła za sobą przyjaciółkę, zachęcając, by również się rozluźniła. Każdy tu tańczył jakby potrzebował natychmiastowej pomocy medycznej, nikt się nie wyróżniał w oszałamiająco barwnym tłumie. Nawet one mogły się poczuć, jakby wcale nie były inne.
- NA PEWNO CZĘŚCIEJ NIŻ TY! - odkrzyczała do Alyssy, śmiejąc się. - ALE PEWNIE NIE TAK, ABY MÓWIĆ O TYM "CZĘSTO"!
W The Blitz bywała od czasu do czasu. Najczęściej jednak w przerwach w walczeniu o przeżycie upijała się na smutno w jakimś przypadkowym, co bardziej obskurnym, podupadłym pubie. Gdyby sądziła, że dożyje starości, może ograniczyłaby trochę odpędzający choć na chwilę demony alkohol. Żyła jednak w przeświadczeniu, że jej pobyt na tym padole łez będzie krótki, więc powinna zadbać o to, by był chociaż intensywny. I robił różnię.
- OOCH, KOCHAM TĘ PIOSENKĘ! - wykrzyczała do blondynki, gdy usłyszała pierwsze takty Guns of Brixton. The Clash trafiali prosto w jej buntowniczą duszę, mimo że oni zawikłani byli w trudy mugolskiego świata, które najwyraźniej nie były tak różne od tych trawiących świat magiczny. Ness zaczęła ruszać się coraz żwawiej w rytm muzyki, zachęcając, by Meadows zrobiła to samo. Złapała ją za ręce i zaczęła delikatnie, ale zdecydowanie stanowczo, prowadzić ich wspólny taniec.
- YOU CAN CRUSH US, YOU CAN BRUISE US, BUT YOU'LL HAVE TO ANSWEAR TOO - wydzierała się radośnie do refrenu brunetka. Gdzieś w połowie piosenki wyciągnęła z kieszeni butelkę - ludzi dookoła ani trochę nie zdziwiło to, że zmieściła się cała w dość małej kieszeni - i pociągnęła z niej solidny łyk, by zaraz to samo zaproponować uzdrowicielce i wrócić do dzikiego tańca w chmurze sztucznego dymu i wśród migających świateł laserów i kuli dyskotekowej.

- KAŻDY JEST TU CZĘŚCIEJ ODE MNIE! - Odkrzyknęła, podejmując żart Nerissy i rozglądając się dookoła, by szybkim ruchem ręki wskazać na jakiegoś naprawdę zagubionego człowieka, który wyglądał, jakby pomylił klub ze sklepem spożywczym i właśnie usiłował znaleźć tu paczkę jajek. - ZAŁOŻĘ SIĘ, ŻE NAWET ON! - Cóż, wystarczyła chwila, by Alyssa poczuła się naprawdę upojona tą atmosferą. Choć... Może wcześniej spożyty alkohol także miał z tym sporo wspólnego? Tak czy inaczej, poddała się temu i zwyczajnie tańczyła. Tak jak umiała, najpewniej wyglądając przy tym jak wszyscy, ale... Ej, czy nie o to chodziło? O tę wspólnotę?
Bywały takie chwile, gdy mugolski świat zdawał się być znacznie... Prostszy. Te momenty, gdy wszystko to, co działo się w czarodziejskiej społeczności, po prostu przytłaczało Greyback, która nader wszystko pragnęła przecież całkowitego pokoju. Nie spokoju, ponieważ wizyta w klubie zdecydowanie nie należała do działań przynoszących wyciszenie, a była przecież tak szalenie odświeżająca, wręcz odżywcza. Chciała tylko wolności od Czarnego Pana, od Śmierciożerców, od wywyższających się czystokrwistych - nie wszystkich, po prostu tych, którzy traktowali innych jak śmieci, bo urodzili się w lepszej rodzinie - oraz innych dramatów powiązanych z wszystkimi tymi tematami.
Owszem, doskonale wiedziała, że mugole też mieli swoje problemy, własne wojny i spory, niektóre toczone na znacznie szerszą skale niż te w magicznym świecie, jednak wciąż nie mogła pozbyć się tego wrażenia, że w pewnych chwilach dużo lepiej byłoby nie zdawać sobie sprawy z tego, co mogło czaić się w ciemnych zakamarkach i ukrywać w zaułkach. Nie chodziło tylko o popleczników Voldemorta, którzy raz po raz uderzali w stosunkowo kruchy Zakon. Nie nie uznawała stowarzyszenia za słabe czy łamliwe grono. Wszyscy z nich naprawdę byli gotowi walczyć o lepszą przyszłość, jednak nie dało się ukrywać, że Śmierciożercy charakteryzowali się znacznie luźniejszym podejściem do niektórych powszechnie zakazanych zagrań. A to znacznie uderzało w siły stronników Dumbledore'a. Nie dało się tego nie dostrzec.
I chociaż Alyssa nie zamierzała wycofywać się z tej walki, ani myśląc również o porzuceniu magicznego świata, nawet podobne imprezy nasuwały jej myśl o tym, iż mugole żyli w nieco łatwiejszej rzeczywistości. Raz po raz starali się przełamać konwenanse, zmieniać powszechnie obowiązujące reguły, wyrywać się z ram stwarzanych im przez społeczeństwo. Walczyli o swoje, ale zwyciężali. Nie tak jak większość czarodziejów, którzy faktycznie w pewnym sensie zatrzymali się wieki przed niemagicznym światem. Było to dostrzegalne zarówno w podejściu, jak i w muzyce czy technice i... Jak na ironię, nawet jeśli Aly miewała kompleksy związane z czystością swojej krwi, naprawdę doceniała mugolskiego ojca za to, że mogła być częścią obu światów. W takie noce jak te naprawdę warto było być otwartym na wszelkie doznania. Na harmider, hałas i rozgardiasz, na ciągłe wpadanie na kogoś i przypadkowe trącanie innych tańczących, na rzucanie przelotnego przepraszam i powrót do dzikiego wirowania w rytm piosenek, których Greyback teoretycznie nawet nie znała, a które bardzo szybko wdzierały się w jej uszy i sprawiały, że zaczynała wtórować śpiewającym ludziom. To nic, że myliła słowa. To nie miało znaczenia, bo jak nigdy, czuła się częścią tego tłumu, szeroko uśmiechając się do swojej rozskakanej towarzyszki i... Cóż, bez wahania przejmując od niej butelkę, gdy tylko zyskała taką możliwość.
- CZUJĘ SIĘ TAK NIEODPOWIEDZIALNIE! - Wykrzyczała w taki sposób, że brakowało tam tylko donośnego pisku w stylu łiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, by zaczęła sprawiać jeszcze większe wrażenie kogoś, kim... O ironio, zdecydowanie była. Odstawioną, wystrojoną mamuśką, której ktoś dał trochę czasu dla samej siebie i która dopiero zaczynała poznawać podobne miejsca. Teoretycznie bywała już wcześniej na koncertach czy potańcówkach, ale to nie było to to samo. Zdecydowanie nie. Unosząc ręce do góry, obróciła się wokół własnej osi, ostatecznie kończąc gdzieś obok Black, której oddała butelkę. Z mocno zmieszaną zawartością, ale wciąż. - ZAWSZE TAK JEST?

Wybuchnęła głośnym śmiechem, obserwując wskazanego przez Alyssę człowieka. Rzeczywiście wyglądał, jakby znalazł się w klubie całkowicie przypadkiem. Przyjaciółka przynajmniej z łatwością wtapiała się w tłum - pijana, roześmiana i w alternatywnych ciuchach.
The Blitz było jak inna rzeczywistość. Zero podziałów, tylko szczęście i zabawa. Magia. Niecały mugolski świat tak wyglądał, ale znajdywały się w nim podobne ostoje, w których można było zapomnieć o problemach. Ness nie wiedziała, czemu czarodzieje tak nie balowali. Może dlatego, że właśnie zbliżałoby to ich do mugoli, od których tak zdecydowanie chcieli się różnić i odciąć? Niektórzy nawet nimi gardzili, więc jasne, że wszystko, co niemagiczne, było gorsze. Zdawała sobie sprawę, że podobne problemy żyły w każdym człowieku. Na świecie było mnóstwo ludzi, którzy nienawidzili innych i patrzyli na nich z góry, czy to ze względu na ich płeć, kolor skóry, pochodzenie, czy nawet poglądy. Każdy powód był dobry, by mieć się za lepszego. Z jednej strony dogłębnie ją to przerażało, z drugiej - budziło w niej ogromny bunt. Nie rozumiała tego, że z zasady można kogoś nienawidzić tak silnie, jakby był osobistym wrogiem. Nie wiedziała, jak można takim uczuciem darzyć kogoś nieznajomego. Nawet ona nie czuła czegoś takiego do śmierciożerców, jej stosunek był raczej negatywny, ale dlatego, że była w defensywie. Próbowała bronić siebie i innych przed ich krzywdzącymi poglądami. Ale wciąż wiedziała, że byli tylko sprowadzonymi na złą drogę ludźmi. Ludźmi, którzy popełnili błąd i dokonali najgorszych z możliwych wyborów, którzy zasługiwali na karę. Jednak tylko dlatego, że krzywdzili innych i zabierali im wolność, nie dlatego, że się różnili.
Brunetka z czystą przyjemnością obserwowała bawiącą się świetnie Alyssę. Tak, zabranie jej tutaj to był zdecydowanie dobry pomysł! Nie mogła uwierzyć, że tak dawno nigdzie razem nie były - od ich wspólnej, podobnej zabawy minęły chyba wieki. Dobrze było wreszcie spędzić z nią trochę czasu sam na sam, rozluźnić się, nie myśląc o Zakonie, śmierciożercach, dzieciach, ani innych bardzo poważnych i istotnych sprawach, tylko odpłynąć w jakiś taki dziwny stan świadomej nieświadomości (bez zażywania magicznych substancji uzależniających).
- TAK, ZAWSZE! - odkrzyknęła, odbierając butelkę i chowając ją do kieszeni. - TO UWAŻAJ, BO ZARAZ ZROBI SIĘ JESZCZE BARDZIEJ NIEODPOWIEDZIALNIE!
Ness chwyciła uzdrowicielkę pod rękę i pociągnęła w stronę baru. Stanęły przy ladzie, obie mocno zawiane, a więc nie do końca prosto.
- Kamikaze proszę! - krzyknęła Black do barmana, zamawiając klubowy szał ostatnich lat. Po chwili przed dziewczynami pojawiły się cztery niebieskie szoty, a brunetka bez żadnego namysłu i żenady wyciągnęła portfel z kieszeni kolesia obok, zapłaciła wyciągniętym z niego banknotem i włożyła z powrotem go do kieszeni, w której uprzednio się znajdywał. Z głośników popłynęło Bad Girls i teraz Aly mogła naprawdę się tak poczuć.
- To jedziemy! - rzuciła Nerissa. - Po dwa na głowę!
Stuknęła się kieliszkiem z przyjaciółką, ulewając trochę zawartości i wychyliła jeden szot po drugim.

Zdarzało się, że na ich oddział przysyłano ludzi, którzy zdecydowanie zbyt ostro zabalowali w jednym z prawdziwej gęstwiny magicznych klubów, jakie dosłownie rozrastały się niczym grzyby po deszczu. Choć teoretycznie te czasy nie powinny były sprzyjać otwieraniu nowych miejsc, momentami odnosiła wrażenie, że było wręcz przeciwnie. Spragnieni odrobiny impulsywnej, nieodpowiedzialnej rozrywki, która kusiła możliwością zapomnienia o całym świecie, niektórzy czarodzieje wręcz raz po raz powracali do Munga, aby poddać się czarodziejskiej wersji detoksu po spożyciu podejrzanych substancji, od jakich zapewne musiało roić się w niektórych klubach.
Częściowo ze względu na to, częściowo zaś przez własną, zdecydowanie mało imprezową przeszłość, do tej pory było jej dosyć trudno zrozumieć tych wszystkich pacjentów. Owszem, mając już dość dobrą okazję do zawarcia znajomości, wielokrotnie wdawała się z nimi w różnorodne dyskusje, jednak naprawdę ciężko było jej postawić się na ich miejscu. Tym bardziej, że wystarczyło zaledwie nieco alkoholu, by już czuła się kompletnie pijana. Co tu dopiero mówić o ilościach, jakie oni spożywali ponoć bez większego zawahania, dalej normalnie się po tym bawiąc.
Ten wieczór... Ten wieczór był najwyraźniej kolejnym krokiem do pozbycia się części tego wręcz nazbyt świętego wizerunku, którego tak szczerze nie mogła polubić. Teoretycznie nie chciała być jedną z tych nadmiernie szalejących, przesadnie wyluzowanych matek, o których opowiadały jej koleżanki z maginekologii, przytaczając najróżniejsze śmieszne historie z udziałem swoich cool pacjentek. Z drugiej strony, odnalezienie prawdziwej satysfakcji w dzikich pląsach na parkiecie naprawdę sprawiało jej przyjemność. Większą niż mogłaby się tego spodziewać.
Było jednak równie mocno wyczerpujące, zwłaszcza w połączeniu z prowadzeniem tej naprawdę głośnej rozmowy, toteż Alyssa kompletnie nie protestowała, gdy Nessa pociągnęła ją w kierunku baru. Bez większego zawahania, wcisnęła się na jeden z dwóch barowych hokerów - świeżo zresztą zwolnionych przez jakąś parę; pewnie dlatego w ogóle było tam jakiekolwiek miejsce - nie mając zbyt dużego pola widzenia, ale próbując obrócić się bardziej w kierunku towarzyszki, gdy tylko zaserwowano im te nieco śmiesznie wyglądające szoty. Poniekąd po prostu powtarzając to, co zrobiła Nerissa, bez większego wahania wychyliła oba, czując pieczenie w gardle, ale także całkowicie nowe siły do tego, by tym razem osobiście pociągnąć Black na parkiet.
Tego wieczoru całkowicie straciła rachubę czasu, ale... Kto by go liczył, prawda?

Czy chciała upić Alyssę? Może trochę. Najbardziej chciała się po prostu rozerwać. I podobało jej się, że przyjaciółka również się wyluzowała. Ness wiedziała, jak bardzo tego typu zresetowanie się było potrzebne. Czasem nie chodziło o samą imprezę, tylko o to, jak się człowiek czuł po niej. Wybawiony, wyszalany... Gotów do powrotu do poważnego życia. Czasem jednak trzeba było więcej w tej magicznej bańce dyskoteki niż tylko jeden wieczór. Meadows powinno wystarczyć jednak tę parę godzin - nie to, co brunetce, ale i ona kończyła powoli już swój zabawowy ciąg. To były ostatnie chwile zapomnienia. Śmierciożercy i inni przestępcy nie brali wolnego.
Black zaśmiała się głośno, gdy uzdrowicielka pociągnęła ją ponownie do tańca, w wir wijących się i skaczących ciał. Pomachała jeszcze dla hecy gapiącym się na nie przez cały wieczór facetom, ale zanim do nich dołączyli, już ponownie były przy barze, zamawiając kolejną rundkę szotów. Dwa niebieskie kieliszki później szalały w tłumie w rytm alternatywnej, ale wciąż skocznej i melodyjnej muzyki.
Światła stroboskopowe i dym sprawiały, że można się było poczuć jak w innym, magicznym i narkotycznym świecie. Alkohol i muzyka tylko potęgowały to upajające wrażenie. Czas wydawał się stać w miejscu. Równie dobrze mogła minąć godzina, jak i sześć - nie sposób było stwierdzić. Kiedy Nerissa jednak zobaczyła, że Aly miała już dość zarówno alkoholu, jak i tańca (ale bardziej alkoholu) i zdecydowanie trudno było jej utrzymać pion, zrozumiała, że to czas do domu. Ujęła ją więc pod ramię i ze śmiechem wyprowadziła z klubu.
Po chwili, która wydawała się krótsza niż w rzeczywistości była, znalazły się w bezpiecznym i ciepłym domu Meadows w Allhollows. Black zadbała o to, aby położyć zmęczoną, pijaną i przelewającą się jej przez ręce przyjaciółkę w łóżku i przykryć ją kocem, aby nie zmarzła. Zostawiła jej jeszcze szklankę wody na nocnym stoliku i trochę martwiąc się skutkami teleportacji w stanie upojenia, skorzystała z sieci Fiuu, aby dostać się w pobliże swojego... miejsca pomieszkiwania.

koniec.