Nauka umiejętności: legilimencja (poziom niski)

1/8
1 luty 1980

Udo od jakiegoś czasu rozważał naukę legilimencji. Dużo o tym czytał w wolnym czasie i czuł, że to naprawdę może mu się przydać. Choćby w pracy - jeśli klient nie będzie umiał wyjaśnić o co mu chodzi to najwyżej zajrzy mu do głowy i dowie się wszystkiego. Albo na bankietach, bardzo ostrożnie, przesonduje obce umysły by dowiedzieć się, do kogo podchodzić przyjaźnie, a do kogo z rezerwą, w zależności od czyjegoś podejścia do niego i jego rodziny. W końcu wyższe sfery pełne były niemówionych, ba! czasami nawet nieokazywanych niesnasek czy spojrzeń z góry.
Na razie jednak nie umiał nic. Postanowił więc w pracy, na przerwie spróbować się do umysłu przypadkowej osoby widzianej za oknem. Padło na jakąś drobną blondynkę w czerwonym płaszczu i dość cienkim szaliczku. Za cienkim, jeśli uwzględnić obecną pogodę. Jednakże Shacklebolt miał to gdzieś, w końcu nie jego życie i nie jego sprawa. Upewniając się, że nikt mu nie przeszkodzi, w tym żaden z szefów, skupił całą swoją uwagę na nieznajomej, żeby potem, powolutku, spróbować włamać się do jej umysły metodami wyczytanymi w książkach. Wiedział, że początki są najgorsze i będzie mu ciężko, ale liczył, że da radę. Kiedy uznał, że to ten moment, spróbował odczytać wspomnienia kobiety.
O dziwo, udało mu się bez problemu, a nieznajoma (jak się okazało miała na imię Charlotte) nawet chyba się nie zorientowała, że ktoś jej grzebie w umyśle. Zaczął pobieżnie i ostrożnie przeglądać jej wspomnienia z ostatnich dwóch miesięcy. Mógł wywnioskować z tego, co zobaczył, że raczej nie pochodziła stąd i była zwykłą zielarką. Jej myśli skupiały się wokół chorego męża, dzieci lub teściów, zależnie od okresu, a ona sama raczej nie miała żadnych większych celów.
Ostrożnie się wycofał i zamrugał oczami upewniając się, że wszystko poszło jak należy. Naprawdę nie miał ochoty na razie próbować tego więcej. Choć sama próba zachęciła go do dalszych treningów, to zarazem też go mocno zmęczyła.

!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 6

2/8
8 luty 1980

Nie chcąc się dekoncentrować w pracy opanował chęć przez tydzień na grzebanie w umysłach. Nawet w książkach na ten temat odradzali początkującym próby raz za razem, a Udo wolał nie sprawdzać co się stanie, jeśli nie posłucha. Wystarczyło mu, że może za jakiś czas grzebanie w czyichś ostatnich dwóch miesiącach z życia będzie dla niego bułką z masłem. A to na sam początek mu wystarczy, nie będzie musiał się domyślać o co chodzi klientowi tylko cyk! Już wie. Może tak się wsławi tym intuicyjnym czytaniem w myślach jak to ładnie przedstawi klientom, że aż będą go namawiać na własny zakład? Shacklebolt uznałby to za bardzo dobry znak, by pomyśleć nad własnym warsztatem.
Dziś postanowił skupić się na kliencie szefa. Jąkający się starszy mężczyzna zdecydowanie nie umiał przekazać, czego by chciał. Udo skupił całą swoją uwagę na mężczyźnie, usadzając się w naturalnej pozie i starając na niego nie patrzeć, coby dziwnie się nie zrobiło. Nie szarżował, próbował wedrzeć się do umysłu nieznajomego powoli, powolutku, nie chcąc popełnić żadnego błędu albo pozwolić na wyczucie swojej obecności. Kiedy wyczuł odpowiedni moment, spróbował i... Porażka!
Od razu wywalono go z głowy klienta jak intruza, którym był, a facet chyba poczuł się nieswojo. Młodzieniec zaczął coś grzebać przy jednym mechanizmie, tak dla niepoznaki, na wypadek jakby jąkała albo szef się czegoś domyślili. Na jego szczęście do tego nie doszło, jedynie się nie dogadali i klient odpuścił sobie dawanie im zlecenia.
Udo trochę po tej próbie bolała, ale nie żałował. Wieczór spędził w domu, analizując z odpowiednim podręcznikiem swoje błędy, próbując je zapamiętać, aby mieć szansę uniknąć ich w przyszłości. Dzisiejszego dnia miał okazję wyciągnąć nauczkę na przyszłość.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 3

3/8
15 luty 1980

Znalazł sobie nauczyciela, a właściwie nauczycielkę legilimencji. Kobieta nie chciała podawać nazwiska, powiedziała, że Udo je odkryje, jeśli da radę włamać się do umysłu jej męża. To było jego jedyne zadanie dzisiaj. Nie zamierzał się kłócić, ostatnio niezbyt mu poszło. Nie wiedział, czy mężczyzna wiedział o tym "małym spisku", ale mu to nie przeszkadzało. Zasiadł z całą rodziną przy stole na herbatę.
Kiedy mąż kobiety wyszedł na chwilę dała mu porady, jak najlepiej włamać się do czyjegoś umysłu. Miał je przemyśleć, przygotować się, a gdy będzie gotowy - działać. Młodzieniec postanowił jej posłuchać bez wahania. W końcu chodziło o rozwijanie umiejętności, a koniec końców opanowanie podstaw. Claire, jego nauczycielka, wydawała się niecierpliwą osobą, która zrezygnuje z nauczania go jeśli nie będzie robił postępów.
Kiedy mężczyzna wrócił i zagadał się z żoną Udo postanowił skorzystać z okazji. Nie zamykał oczu, nie wgapiał się też przesadnie. Próbował ostrożnie, bez dziwnych zachowań, wbić się do umysłu mężczyzny i dowiedzieć jak ma na nazwisko. Ostrożnie grzebał w jego pamięci próbując wygrzebać to, co było jego dzisiejszym celem. Bał się, że mu nie pójdzie, ale przecież każdy popełnia błędy, prawda? To naturalne.
No i rzeczywiście, tym razem poszło mu jak ostatnio, czyli słabo. Claire to zauważyła, ale nie skomentowała. Wiedział jednak, widział w jej oczach, że pozwoli mu się jeszcze poprawić w jej mniemaniu. W końcu stawiał dopiero pierwsze kroki na drodze do umiejętności grzebania w umysłach, a każdy musi jakoś zacząć.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 3

4/8
1 marca 1980

Jako, że kobieta nie miała czasu go nauczać zrobili dłuższą przerwę w nauce. Jednak koniec końców zgrali się z terminami i Udo został zaproszony w tym samym celu - miał wygrzebać z pamięci męża Claire jej nazwisko, a właściwie ich. Tym razem został zaproszony na małą domówkę, co mu chyba miało ułatwić zadanie - w końcu miał się postarać o włamanie do umysły Leona niepostrzeżenie. Na początku spróbował się jednak uspokoić - pojadł ciastka, porozmawiał z paroma osobami, wypił drinka lub dwa. Następnie usiadł przy stoliku i udał, że przegląda album ze zdjęciami, jednakże potajemnie wypatrywał sylwetki swojego celu. Koniec końców mężczyzna pojawił się w zasięgu jego wzroku, bokiem do niego, co pozwoliło mu się skupić na zadaniu. Ostrożnie zaczął się włamywać do umysłu gospodarza dzisiejszej imprezy - badał grunt i uważał, nie chciał w końcu powtórzyć swoich błędów. Kiedy poczuł, że i w żyłach Anglika płynie już spora dawka alkoholu zaryzykował włamanie do jego mózgu.
Był naprawdę blisko sukcesu, ale niestety nie udało mu się. W ostatniej chwili, kiedy już czuł, że mu się uda został wyrzucony z głowy mężczyzny. Poczuł na sobie zawiedziony wzrok Claire, ale dalej miał nadzieję, że będzie chciała go uczyć.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 4

5/8
16 września 1980

Uznając, że za szybko przeszli do praktyki Claire postanowiła się cofnąć do samiutkich podstaw. Zaparzyła herbaty, postawiła talerzyk z herbatniczkami, po czym chwilę porozmawiała z Udo o tym, co się u nich wydarzyło, gdy nie mieli ze sobą kontaktu. Przy okazji włamała mu się do umysłu na moment, z premedytacją tak odczuwalnie, aby zrozumiał jakie to uczucie, gdy zrobi to się za mało subtelnie. Potem postanowiła usystematyzować jego wiedzę, nim przejdą do trudniejszych zagadnień. Zaczęła od początku. Wyjaśniła trudności kryjące się za praktykowaniem legilimencji i upewniła się, że Shacklebolt nie przysnął przy tym każąc mu je potem wymienić. W ramach ćwiczenia kazała mu również poćwiczyć skupienie, a także nauczenie się zwracania uwagi na mimikę innych osób. Miał się dzięki temu orientować, czy nie włamuje się przez to komuś do umysłu przesadnie agresywnie albo nieumiejętnie. Wyjaśniła też, czemu gra słów innych ludzi może być taka ważna.
Spotkanie może nie trwało niezwykle długo, ale Udo czuł, że wniosło więcej, niż dotychczasowe lekcje. Zorientował się, jakie błędy popełniał i na co nie uważał. Robił to zdecydowanie zbyt na siłę, przez co łatwo było go wyrzucić ze swojego umysłu.
Już samodzielnie, w swoim lombardzie, postanowił zwracać większą uwagę na emocje i słowa swoich klientów, tak w ramach dodatkowej pracy domowej.

6/8
22 września

Cóż, już w swoim lombardzie starał się zacząć wyczuwać ludzi. Naprawdę i szczerze się starał, choć to dla niego dalej było trudne. Czasami musiał nawiązać rozmowę, aby zorientować się w nastrojach czy motywacjach, czasem nie łapał gry słów. Ale taki trening przy okazji dawał efekty. Coraz lepiej udawało mu się odgadywać co komu w duszy gra, przynajmniej z wierzchu.
Z Claire za to umówił się na mieście. Mieli obserwować ludzi i oceniać, o czym mogą myśleć, a w razie wątpliwości kobieta miała dyskretnie to sprawdzać z pomocą swojej wyćwiczonej umiejętności. Obserwując ludzi przez okno kawiarni i udając, że się bawią w small talk dla niepoznaki wybierali osobę, której przemyślenia, odczucia lub uczucia mieli zgadnąć na podstawie mimiki twarzy, po czym uzgodnić czy oboje się ze sobą w tej materii zgadzają.
Na początku Udo nie zgadywał emocji i możliwych odczuć tak dobrze jak Claire. Często się mylił, ale korzystając z tego, że ma przed sobą eksperta dopytywał o to, co wskazuje na dane emocje. Zaczął zwracać uwagę na mowę ciała, a szczególnie twarzy bardziej niż przed tymi zajęciami. Pod koniec zajęć, po wypiciu kawy i zjedzeniu ciasta szło mu coraz lepiej. Poćwiczyli nawet trochę dłużej, bo kobieta była zadowolona z efektów.

7/8
8 października 1980

Dzisiaj Claire dała mu trudniejsze zadanie. Jako, że było coraz chłodniej i coraz bardziej deszczowo usiedli w środku domu. A dokładniej kobieta usadziła go naprzeciw swojej córki, z którą miał porozmawiać i spróbować wyczuć jej emocję, grę słów - wszystko to, co ćwiczyli na obcych ludziach. Aby móc obserwować postępy usiadła obok z gazetą, herbatą i od czasu do czasu na nich zerkała.
Na początku rozmowa się nie kleiła. Dziewczyna przed nim chyba była już przyzwyczajona, ale on nie, więc zestresowany na początku stresował się momentami niezręczną ciszą. Przez pierwsze pół godziny miał problem się skupić na rozmowie, nie mówiąc o śledzeniu mowy ciała swojej rozmówczyni. Lampka wina i fakt, że dziewczyna się starała sprawił jednak, że zaczęli rozmawiać nawet normalnie i prawie przyjemnie - ciężko się w stu procentach rozluźnić, kiedy człowiek się czuje jakby siedział z przyzwoitką, nawet jeśli to była nauczycielka ważnej dla ciebie umiejętności.
Po wszystkim córka wyszła, a Claire zajęła jej miejsce, by spytać go o wnioski. Następnie go pochwaliła, bo choć parę rzeczy mu umknęło, a parę źle zinterpretował to już całkiem nieźle dawał radę odczytywać różne sygnały. Dała mu kilka rad na przyszłość, po czym zakończyła ich zajęcia.

8/8
20 października 1980

W tym tygodniu lało tak, jak jeszcze nigdy, przynajmniej w tym miesiącu. Gwałtownie spadające krople obijające się o parapet początkowo rozpraszały w pewnym stopniu jego uwagę, choć jeszcze nie zaczęli treningu. A może to był stres? Nie wiedział. Nie chciał rozważać powodu. Na razie uspokajał się sącząc herbatkę i czekając na to, na co się zdecyduje Claire w ramach treningu.
W czasie luźnej rozmowy napomknęła, że tym razem to ją ma spróbować wyczuć. Po takim długim treningu podejrzewał, że to po prostu ten moment, gdy przećwiczyli co trzeba i zostało mu zmierzyć się z kimś, kto jak chce jako tako obroni własny umysł. Podejrzewał jednak, że skoro zaczynał pokaże mu jakieś emocje, pozwoli mu wyczytać coś z mimiki czy mowy ciała, więc zaczął się starać ją wyczuć, a wtedy w razie czego reagować zmieniając temat rozmowy. To było trudne, trochę stresujące, ale chłopak starał się do tego podejść jak do wyzwania. Sam aż tak nie pilnował tego, co pokazuje sobą, ale przecież nie uczył się oklumencji, tylko legilimencji, tak więc nie musiał pilnować swojej mowy ciała.
Nie trwało to długo, kobieta nagle oświadczyła, że skończyli, chyba widząc ile wysiłku włożył, a potem zaczęli omawiać to, co w jej mniemaniu wyraźnie zauważył, a także dopytywać o szczegóły. Przyznała, że zrobił postępy, a to dobrze dla niego rokowało. Na tym skończyli.