R Najważniejsza jest krew

Siedziba Klubu Arystokraty

Oto i najbardziej oczekiwane wydarzenie roku dla przedstawicieli rodów czystej krwi!
Wyjątkowo kamienica, usytuowana w magicznej części Londynu, staje 9 lutego 1980 roku otworem dla swoich niecodziennych gości. Sowy rozesłały zaproszenia na prestiżowe zgromadzenie, podczas którego rodziny z osławionego Skorowidzu wymieniają się uwagami na tematy okołopolityczne, plotkują i przywołując na twarze fałszywe uśmiechu. Większość osób gra, a przynajmniej dobrze udaje serdeczność i życzliwość. Niektórzy otwarcie gardzą. Każdy jednak wie, że to spotkanie niezwykłej wagi - dopuszczona została do niego młodzież i starszyzna, co wyraźnie wskazuje, że poruszana problematyka nie ma żadnych wiekowych barier. A to mimowolnie rodzi pytania o rzeczywisty powód zlotu wysoko urodzonych. Czy naprawdę wykwintna kolacja, osobliwa gala rodowych sław i klasyczne tańce są jedynie przykrywką dla ważniejszych problemów?
O tym wszystkim członkowie bankietu przekonają się już niebawem!

Siedziba klubu mieści się w eleganckiej kamienicy, której przepych wnętrz dorównuje królewskim włościom. Hol, przez który musi przejść każda postać, to idealne miejsce na krótkie powitanie z gospodarzami spotkania - nestorem rodu Malfoy, Clementem, oraz jego małżonką, patronką wydarzenia, Valerie - a także podziękowanie za zaproszenie. To miejsce, w którym domowe skrzaty błyskawicznie przyjmują wierzchnie okrycia gości.
Dalej przed oczami bohaterów staje krótki korytarz, prowadzący wprost do ogromnej sali balowej. Na parterze zasiadają zaproszeni listowanie przez Valerie goście, z kolei piętro wyżej - goście zagraniczni, ważni przedstawiciele Ministerstwa Magii i dziennikarze. Na piętro prowadzą schody ulokowane w lewej części sali.
Samo serce sali zajmuje parkiet, a tuż za nim podwyższenie, z którego to zapewne dojdzie do przemowy nestora rodu Malfoy. Równolegle do ścian, w równych rzędach, ustawiono stoły, zastawione najdelikatniejszą chińską zastawą. Przy każdym miejscu znajduje się winietka, ale, jak goście będą mogli w mig zauważyć, część osób umyślnie zmienia siedzenia, kierując się sympatiami, antypatiami czy też wścibstwem lub ciekawością. Gości z każdą chwilą przybywa - znajomych twarzy również. Skrzaty zaczęły podawać na srebrnych tacach kieliszki z szampanem, ale spokojnie można prosić o mocniejszy alkohol. Sala zaczyna się wypełniać czarodziejami o nienagannych manierach, kunsztownie wykończonych szatach i niepodważalnej pozycji społecznej.
Za oknami powoli się ściemnia, a do pomieszczenia napływa spokojna, klasyczna muzyka. Wszystko wskazuje na to, że uroczystość rozpocznie się lada moment.

---

Napiszcie pierwszy post. Rozejrzyjcie się wokół. Przywitajcie znajome twarze, uściśnijcie dłonie gospodarzowi zgromadzenia. Nie zapomnijcie pozdrowić Valerie Malfoy, która wszystkich tutaj zgromadziła. Na Wasze posty czekam do 04/09 - po tym terminie zacznę się udzielać jako MG pomijając kolejki. Nie mamy ściśle określonej kolejki postów - możecie złączyć się w pary czy większej grupki. To przede wszystkim bankiet, w trakcie którego możecie uskutecznić networking na szeroką skalę.
Przypominam, że do momentu napisania pierwszego posta na evencie macie okazję zdobyć jedną fasolkę za opisany w poście zakup prezentu (pls opisujcie zakup w tym temacie).

NPC eventowi:
- Valerie Malfoy
- Clement Malfoy
- Hector Carrow
- Obi Shacklebolt
- Faith Shacklebolt
- Naoise Prewett
- Deirdre Prewett

| 9 lutego 1980 roku

Dnia dziewiątego miesiąca lutego miało mieć miejsce spotkanie Klubu Arysokraty… Z rana przybyłem do rodzinnego domu, by ucałować matkę i wspomóc ją w przygotowaniach. Poza tym, doskonale wiedziałem, że kochała wprowadzać w mym stroju ostatnie poprawki. Uspokajało ją to i wprawiało w dobry nastrój. A to kołnierzyk, a to mankiet… Zawsze coś znalazła. Później stawała przede mną, patrząc na swe dzieło, i mówiła: Zuch chłopak lub Panny będą oczarowane. Miłość niemalże wypływała w postaci łez z kącików jej oczu, ale była silną kobietą i nie dawała się wzruszeniom, kiedy miała puder na twarzy.
Ucałowałem ją w policzek i stwierdziłem, że dla takich momentów gotów byłem częściej wciskać się w czarodziejskie szaty wyjściowe. Potem wyruszyliśmy.
Na miejsce, oczywiście, przybyłem osobno. Już miałem wrażenie, że jestem czarną owcą towarzystwa, z racji tego, że jeszcze nie stała u boku mego żadna kobieta. Co dopiero za katastrofa towarzyska by była, gdybym na takie uroczystości wciąż przybywał z rodzicami. Ale spokojnie! Poczekałem sobie przed wejściem do posiadłości na @Gideon Prewett, przy okazji witając się z niektórymi w tym miejscu i kilka razy włączając się przez to w głębsze dyskusje…
W końcu jednak pojawił się mój młodszy braciszek. Uścisnąłem sobie z nim dłonie.
- Przez ciebie mam wrażenie, że staję się jedną z tych osób, które przybywają specjalnie wcześniej, by jako pierwsze skrytykować prezencję innych… – stwierdziłem, mierząc go przy okazji od głów do stóp i z powrotem. – Co to za odzienie, Gideonie? Łachmany! – odparłem i tak się wczułem, że zrobiłem to nieco zbyt wysokim tonem. Kilka osób się na mnie obejrzało, a ja za to zacząłem żałować, że nie mam ze sobą mugolskiego płaszcza z wysokim kołnierzem.
- Wejdźmy już lepiej – odparłem. Ruszyłem ku wejściu, a tam potem w holu oddałem grzecznie skrzatowi płaszcz… Przywitałem się z najmilszym uśmiechem, na jaki było mnie stać, z gospodynią dzisiejszego spotkania, dziękując jej za zaproszenie, po czym wszedłem do sali. Rozejrzałem się wokół, wyszukując znajomych twarzy, po czym postanowiłem znaleźć swój stolik… z Gideonem?

Nie było możliwości, by przegapił ten bal. Nieważne jak bardzo nie lubił tego typu przyjęć, wiedział, że jeśli chce mieć jakieś znaczenie wśród najmożniejszych czarodziejów, musiał się tutaj pojawić. To była po prostu kolejna szans do wybicia się i osiągnięcia tego upragnionego celu. Alec… nie zamierzał tego zawalić. Nieważne, jakim był człowiekiem. Nieważne, że zamiast salonów to bitki były w jego naturze. Tego dnia musiał się stać dżentelmenem. Tego dnia musiał się zaprezentować z możliwie najlepszej strony. Musiał robić wszystko, czym tak naprawdę gardził. Przygotowania do bankietu trwały praktycznie cały dzień. Wpierw zajął się swoją obitą twarzą. Na szczęście eliksiry ruszyły mu z pomocą, dzięki czemu w tym momencie jego aparycja była wręcz nieskazitelna. Następnym przystankiem w osiągnięciu odpowiedniego wyglądu było zrobienie czegoś z włosami i zarostem. I o ile to drugie udało mu się opanować tak, aby nie wyglądać zbyt gładko, ale nadal schludnie, to włosy… były prawdziwym wyzwaniem. Z tym problemem udał się więc do siostry, która nieco ułożyła i przylizała mu fryzurę. I choć był co do tego nieco sceptycznie nastawiony, postanowił uwierzyć jej wymownemy przynajmniej nie wyglądasz jak uciekinier z Azkabanu, lepiej nie będzie. Jak miał więc się kłócić z tym stwierdzeniem? Nie znał się na estetyce, ale skoro lepiej miało nie być to… zostało mu machnąć na to wszystko ręką. Potem już pozostało tylko włożenie najnowszej, świeżo uszytej szaty. I mimo chęci emanowania bogactwem, nie zdecydował się na żaden wymyślny fraczek. Zamiast tego Greyback poszedł w czarne, proste i klasyczne spodnie od smokingu, czarną koszulę, na którą nałożył popielatą, idealnie dopasowaną kamizelkę. Natomiast do wysoko postawionego kołnierza koszuli doczepił, trzymającą się na srebrnej przypince, wykończonej dwoma złączonymi majestatycznymi wilkami, długą pelerynę. Z pozoru zwykły, klasyczny ubiór na każdym kroku wykończony był rodowymi akcentami. Mankiety zostały przyozdobione srebrnymi głowami wilków, wysoko postawiony kołnierz miał wyrzeźbioną z lewej strony literę G, natomiast dłoń Greybacka zdobił rodowy sygnet. Przed wyjściem spryskał się jeszcze kilkakrotnie silnymi perfumami o zapachu rozmarynu, a następnie udał się do posiadłości Rowle’ów, aby odebrać narzeczoną. Nie mogli się spóźnić. Z tego też powodu, od razu po powitaniu i wymienieniu kilku fałszywych uprzejmości z Lucienem, udali się do posiadłości, w której miał się odbyć bankiet. Dopiero na miejscu, Allectus zwrócił większą uwagę na Letitię. Pomiędzy wymianą uścisków dłoni z przedstawicielami przyjaznych rodów, Greyback wyrzucił z siebie w kierunku partnerki:
- Mam coś, co sprawi, że będziesz wyglądać jeszcze lepiej - i wówczas wyciągnął z kieszeni kamizelki pudełeczko, w którym znajdowała się bogata broszka z herbem rodu. - Należało do mojej matki i będzie Ci pasować do pierścionka - powiadomił ją jeszcze, kątem oka świdrując jej dłonie. Chciał się po prostu upewnić, że nie zapomniała go włożyć na ten wieczór. W końcu miał zamiar ją przedstawić kilku osobistościom… I nie. Wcale nie robił tego wszystkiego pod publikę. @Letitia Rowle miała być jego własnością i zamierzał to akcentować na każdym kroku. A z jakiegoś powodu takie publiczne gesty wiązały się z uzyskiwaniem kolejnych ciepłych uśmiechów. Alec przypiął Letitii do piersi ozdobę, a następnie z zadowolonym uśmiechem skinął głową. Spisała się na medal z tym całym swoim wyglądem. Wyciągnął więc w jej kierunku ramię, aby zaoferować jej wejście do środka.

Normalnie cieszyłaby się na podobne wydarzenie. Mimo wiadomych minusów w postaci ogólnej obłudy i znienawidzonych członków niektórych rodów, wciąż był to przecież wspaniały bankiet, pełen niezliczonych atrakcji, wykwintnych dań i przepięknych czarodziejskich kreacji. Gdy znalazło się odpowiednie towarzystwo, wieczór schodził na plotkach i chłonięciu najnowszych doniesień ze świata przy lampce najlepszego wina.
Tym razem było inaczej. Gdy otworzyła i przeczytała treść zaproszenia, od razu wiedziała, że będzie musiała wybrać się tam z Allectusem. A wtedy, gdy zostaną po raz pierwszy zobaczeni razem w towarzystwie... wszystko nagle nabierze mocy, przyspieszenia i zacznie mieć o wiele większe znaczenie, niż tylko włożenie jej pierścionka na palec w zaciszu jadalni posiadłości w Shrewsbury.
Nawet tłumaczenie, że nie czuje się na siłach, żeby tu przyjść, na niewiele się zdało. Co prawda od spotkania z wilkołakiem w Dolinie Godryka minęło już sporo dni, jednak skutki w postaci pogorszenia się jej choroby rodowej, a potem zwykłej choroby, wynikającej z przemarznięcia, ustąpiły dopiero kilka dni temu. Osłabienie wciąż było lekko widoczne na jej twarzy, bardziej bladej niż zwykle, dodatkowo kontrastującej z czernią sukienki.
No właśnie, suknia! Najważniejsza sprawa, do której i Leta musiała się odpowiednio ustosunkować, wybierając coś, co spokojnie mogło już zahaczać o sztukę, głównie za sprawą połprzezroczystego, czarnego materiału i srebrnej nici, która pod odpowiednim kątem padania światła, dodatkowo opalizowała na zielono. Leta zawsze starała się gdzieś przemycić ten kolor, tak idealnie współgrający z jej oczami.
Siateczkowy, bogato wyszywany materiał zajmował praktycznie całą górę sukni, łącznie z rękawami, zamieniając się w coś mniej prześwitującego dopiero w okolicy biustu. Zaraz pod nim znajdował się pas, gładki, z delikatnej, czarnej skóry, oddzielający sytuację, rozgrywającą się na górze, z jej odwrotnością na dole. Z przodu dominowała tam ciemnosrebrzysta tkanina, idealnie rozkładająca się na wielu warstwach podszewki znajdującej się pod nią, a boki i tył zostały dla równowagi przygaszone czarnym, pół przezroczystym materiałem, wychodzącym spod pasa. Odpowiednio upięty, okalał spódnicę i z tyłu efektownie ciągnął się jeszcze kawałek po posadzce.
No i biżuteria oczywiście. Pierścionek zaręczynowy, kolczyki i ozdoby w upiętych włosach... a teraz miała dojść jeszcze broszka, niestety już nie z jeleniem, a wilkiem. Czy wilkołakiem?
-A myślałam, że czernią sukienki już wystarczająco dopasowałam się do twojego usposobienia - rzuciła, gdy przypinał jej ozdobę. Kolejny gest, zcierający z jej ust resztki uśmiechu.
Wsuwając dłoń pod ramię Aleca i wchodząc do środka, by zostawić okrycie wierzchnie w rękach skrzatów i od razu być przywitanym przez Malfoy'ów, odpowiedzialnych za całe to zgromadzenie.
- Clemencie, Valerie... jest mi niezmiernie miło, że o nas pomyśleliście. Dziękujemy za zaproszenie - zwróciła się do dwójki gospodarzy, zmuszając do uprzejmego uśmiechu, który zniknął, gdy tylko ich minęli i poszli dalej. O ile zazwyczaj byłaby w siódmym niebie na widok całego tego piękna i przepychu, tak teraz wydawała się tym wszystkim mocno przytłoczona. Dlatego też nie pogardziła szampanem, z którym znalazł się obok niej jeden ze skrzatów.

Głupio było ominąć takie wydarzenie, kiedy było się synem ważnego pracownika ministerstwa - w końcu Obi Shacklebolt od dłuższego czasu był szefem zarządu klubu gargulkowego i dla dobrego PR-u musiał się czasem pokazać z rodziną albo chociaż żoną. Dziś mieli iść we trójkę, jako że jego siostra zachorowała, a on miał jakąś ochotę na taki sztywny bankiet. Może żeby zobaczyć jak biali męczą się w tylu warstwach materiału, sam nie wiedział.
Jego matka zadbała o ich wygląd i o to, by zachwycili ludzi sobą już na samym wejściu. Faith z domu Flint była naprawdę piękną kobietą o ciemnych oczach, czarnych włosach i nie tak blado niezdrowej skórze jak większość arystokratek - zapewne wpływ babki z Zabinich. Nic dziwnego, że gdy już doszło do tego, że dla dobra interesów rodowych jego ojciec musiał się ożenić z angielką to padło właśnie na nią.
Dla siebie i swojego męża przygotowała stroje rodem z dwóch wieków wstecz, aby wpasować się w modę wśród starszego pokolenia, która nie pozwalała za bardzo na ekscesy. Zresztą - Udo miał wrażenie - na pójście z duchem czasu w kwestii ubioru im nie zależało. Na szczęście jego matka nie naciskała, by i on poszedł w tę stronę i ubrał garnitur, pasujący do okazji i nie dający powodów do gadania, że nie szanuje tradycji. W ukrytej kieszeni miał też prezent dla pewnej osoby, jak zwyczaj nakazywał. Oddał ubranie wierzchnie i wraz z rodzicami wszedł na salę, po drodze witając się z gospodarzami przyjęcia. W sumie bardziej przyłączył się do powitania rodziców, bo w końcu przyszli jako rodzina, ale to szczegół. Potem się rozdzielili - jego rodzice zapewne poszli do ważnych osobistości na górze, a on został na dole.
Nie kombinował z winietkami - w sumie wisiało mu przy kim usiądzie, najwyżej pożałuje. Wziął kieliszek rozdawanego hojnie szampana, upił łyk, po czym zaczął z nim chodzić po sali, szukając swojego miejsca. Po drodze zauważył jakąś parę, która chyba przesadnie chciała pokazać się jako narzeczeństwo i multum innych nieznajomych. Postanowił, póki co, rozejrzeć się na spokojnie za kimś, do kogo będzie dogodna okazja podejść. Póki co był taki rozgardiasz, że nie widział takiej szansy.
Na razie stanął w miejscu, uśmiechał się neutralnie i popijał małymi łyczkami szampana, aby nie wyglądać jak dzikus, który pierwszy raz w życiu dorwał się do alkoholu.

Jestem całkiem sama, kiedy pojawiam się przy rezydencji gospodarzy wieczoru. Dużo bardziej wolałabym, żeby ktoś... ktokolwiek... jakakolwiek przyjazna osoba była tuż obok mnie. Niestety. Nie mam takiego szczęścia. Stoję na zewnątrz i oddycham głęboko. Dostatecznie długo, żeby zziębnąć, co odczuwam, gdy wchodzę do środka. Oddaję szatę wierzchnią do rąk skrzata domowego. Kiwam głową do niezliczonych gości i idę dalej poszukując znajomych twarzy.
Normalnie nie pchałabym się do brania udziału w takich wydarzeniach. Mimo tego, że większość arystokratów od dawna oczekiwało zaproszenia, jego otrzymanie jest dla mnie tak samo nie na rękę jak to, że muszę potwierdzić swoją obecność. Mogłabym spróbować wymigać się od niego poprzez zasymulowanie choroby, ale nie chcę dawać ludziom pola popisu do tworzenia plotek. Wiem, że jest ich zbyt dużo. Muszę je zdementować.
Mam na sobie szeroką suknię z czarnego, połyskliwego materiału ze złotym wyszywanym motywem kwiatów i liści. Idąc czuję jak szoruje nią po posadzce, bo moje zamszowe obcasy są niedostatecznie wysokie. Nazwałabym je niewielkimi, ale wygodnymi. Nie przywiązuję wielkiej uwagi do strojenia się na bankiety. Uważam, że wyglądam dobrze, ale nie jestem jedną z najjaśniejszych gwiazd. Nie lubię takich okazji. Unikam ich, gdy mogę pozwolić sobie na nieobecność. To nie jest miejsce dla mnie. Sztuczne uśmiechy i przesadnie wystrojeni ludzie, którzy raz na jakiś czas udają kulturalnych i mile nastawionych. Poza bankietami są oschli a czasami po prostu wrodzy. Dzisiaj wszyscy jesteśmy wielkimi przyjaciółmi.
Jeśli już mowa o przyjaciołach, kieruję się do naszych gospodarzy, żeby uścisnąć ich ręce. Dziękuję Clementowi, ściskam i całuję policzki Valerie a potem odsuwam się, bo każdy chce to zrobić. Są jak królewska para. Moje pięć minut ich uwagi minęło. To oznacza, że mogę odejść. Kieruję się z dala od środka sali, kiedy zauważam czubek głowy brata. Jest bardziej nieułożony niż zapamiętałam... pomimo godzin, które spędziłam na układaniu jego fryzury. Wywracam oczami i zachodzę go od tyłu... razem z jego towarzyszką?
- Wyciągniesz faceta z Nokturnu, ale nie Nokturn z faceta - odzywam się i spoglądam znacząco na Aleca. Wygląda dobrze, ale te włosy i spojrzenie... mówią za siebie. Kieruję wzrok w stronę nieznanej kobiety. - Chyba się nie znamy. Przedstawisz nas sobie? - pytam. Przyznam, że jestem zaintrygowana.

9 lutego 1980 roku

To nie był pierwszy bal w Wielkiej Brytanii, na jakim miała się pojawić, ale pierwszy, na który dostała własne, osobne zaproszenie. Zazwyczaj podpinano ją pod ojca, którego na takie uroczystości zapraszano z całą rodziną. Od paru lat jednak był tak pochłonięty polityką, że nie bywał na przyjęciach zagranicznych z bzdurnych, jak to określał, okazji. Wątpiła, by pojawił się w tym roku. Malfoyowie bardzo szybko dowiedzieli się, że jest na wyspach. Cóż. Zapewne mało kto tutaj miał tyle kontaktów, co oni.
Co jak co, ale takiej okazji by nie przegapiła. Bale były jednymi z niewielu zalet bycia dziedziczką znanego i szanowanego rodu. I były jednymi z przyjemniejszych zalet. Ten bal zapowiadał się wspaniale. Zwłaszcza, że tym razem nie będzie musiała chodzić za ojcem bądź Anastasią krok w krok, niczym jakiś szczeniak. Tym razem w pełni skorzysta z wszystkich atrakcji.
To miejsce niby wcale się nie zmienia, a jednak za każdym razem towarzyszy mu jakby inny czar. Weszła do środka, oczarowana atmosferą tego miejsca. Skrzat domowy bardzo szybko odebrał z jej rąk futrzany płaszcz. Poszłaby wgłąb sali, jednak nie mogła przejść obok gospodarzy obojętnie.
– Wspaniale być tutaj znowu – powiedziała, uśmiechając się promiennie. – Clemencie, Valerie, niezmiernie mi miło, że o mnie pamiętaliście. – Skinęła lekko głową do nestora rodu, a gospodynię objęła króciutko i delikatnie. Nie należało im jednak zajmować zbyt dużo czasu. W końcu formalności stało się za dość.
Ruszyła w stronę sali balowej, gdzie swoim przybyciem wywołała chyba małe poruszenie, zwłaszcza wśród tych gości, którzy nie byli zaznajomieni z obyczajami panującymi w innych częściach świata. To, że się trochę wyróżniała od Brytyjczyków było małym niedopowiedzeniem. Na dzisiejszy wieczór wybrała tradycyjną suknię z niewielkim trenem w kolorze szarawobladych niezabudek. Nie mogła nie przemycić tego koloru w swoim stroju, niebieski był w końcu jedną z barw narodowych. Jak większość jej strojów, tak i ta suknia inspirowana była czasami imperialnymi. Suknie była prosta, dość skromna. Jedynie dekolt w łódkę oraz tren wyszywane były pozłacaną nicią, przez co mieniły się delikatnie w blasku świec. Jednak wzrok najbardziej przykuwała fryzura, o którą Elena wyjątkowo bardzo zadbała. Rude loki upięte były w staranny kok, zwieńczony złotym kokosznikiem z niebieskimi i żółtymi klejnotami topazu. Piękno zbawi świat, jak pisał Dostojewski. To piękno dodawało jej dziś pewności siebie.
Rozejrzała się po sali. Widziała mnóstwo obcych, intrygujących twarzy. Podbiegł do niej skrzat z szampanem, który przyjęła z całkowitą obojętnością. Była zdania, że Brytyjczycy nie mieli ani zdolności do tworzenia trunków, ani głowy do ich picia. Jedynie whisky jakoś się broniła. Przez chwilę rozważała pójście na piętro, ale na politykę i konwenanse nie miała ochoty. Tutaj prawdopodobnie znajdzie więcej osób do niezobowiązującej pogawędki.

Swego czasu uwielbiała bale. Już za dziecka wykazywała zainteresowanie tego typu uroczystościami, niekoniecznie dopatrując się w nich nudy czy spraw tylko dla dorosłych. Świat polityki nie interesował jej wtedy wcale, jednak barwne stroje, dystyngowane damy i szarmanccy panowie, mieli swój własny, pociągający czar. Wszystko na takich balach przypominało jedną wielką baśń, a przynajmniej takie wrażenie odnosiła jeszcze dawno temu. Na sali grała bowiem muzyka, podczas gdy większość osób umilała sobie czas jeśli nie tańcem, to zwykłą rozmową. A Asteria uwielbiała wręcz tańce. Brzmienie instrumentów rozgrzewało jej serce i wydobywało na wierzch tę delikatną, beztroską wręcz osobowość, która kryła się gdzieś bardzo głęboko w niej. Cała ta miłość do tego typu zabaw i do muzyki, tańców czy zwykłych plotek, które towarzyszyły takim okazjom, kwitła w niej przez całe szkolne życie i przez długi czas po niej, nie odstępowała jej na krok. Była to jedna z tych rzeczy, które sprawiały, że wciąż pozostawała sobą. Jedna z tych, którymi zaraziła Hectora, z czasem przekonując go do tańczenia w domu. Bywały tygodnie, może i miesiące, że niemal co wieczór ich salon zmieniał się w parkiet. Gdzie rozbrzmiewała muzyka, słychać było cichy odgłos rytmicznych kroków, czasem szmer powiewającego w tańcu materiału i przede wszystkim ich śmiechy. Tęskniła do tych chwil. Tych przepełnionych miłością i bliskością, głównie dlatego że były jednymi z wyraźniejszych wspomnień w jej teraz mętnym życiu. Pustka wypełniała każdy centymetr jej Londyńskiego mieszkania, a sprawa wcale nie miała się lepiej jeśli chodziło o rodzinną posiadłość. Czuła się samotna, opuszczona i przede wszystkim - zdradzona. I wcale nie miała ochoty na jakiekolwiek bale czy spotkania towarzyskie. Kiedy więc otrzymała list, będący jednocześnie zaproszeniem na spotkanie Klubu Arystokratów, pierwszym odruchem było wrzucenie go do kominka. Problem jednak polegał na tym, że tego typu inwitacja nie mogła zostać po prostu zignorowana. Nie, jeśli nie chciała nadszarpnąć swojego imienia. Kolejnym problemem w zwykłym odpuszczeniu całej sprawy była jej matka, która nie miała zamiaru odpuścić córce tego typu zachowania. Zarówno ona, jak i jej mąż, nie mogli sami wziąć udziału w spotkaniu, gdyż kolidowało z ich aktualnymi planami, a ktoś jednak musiał ich reprezentować. Zostało więc postanowione i tak oto Asteria stawiła się o wyznaczonej godzinie przed kamienicą Malfoyów.
Nie podobało jej się, że była sama. Przez lata nawykła do faktu, że brylowała na tego typu zgromadzeniach, trzymając za ramię swojego męża. Była jego ozdobą, klejnotem koronnym i kimś, kto nie tylko ładnie wyglądał. Nie łudziła się więc, że zaledwie parę krótkich lat sprawi, że przyzwyczai się do samotności i chłodu przy swoim boku. Zdała płaszcz i przywitała się z Valerie i Clemensem, dziękując za zaproszenie i chwaląc wystrój. Wszystko to jednak były tylko słowa: puste, wyuczone formułki i wszyscy zdawali sobie zdawać z tego sprawę. Po grzecznościach więc przeszła dalej, w kierunku sali. Miała na sobie długą, nieznacznie ciągnącą się z tyłu suknię, zachowaną w odcieniach niebieskiego i srebra. Góra składała się z przylegających, długich rękawów odkrywających ramiona, uszytych z prześwitującego materiału, przetkanego srebrnymi nićmi, które na mankietach posiadały wyhaftowany wzory kluczy i korzeni drzew, będące odwoływaniami zarówno do herbu Bulstrode, jak i Selwyn, z których wywodziła się jej matka. Gorset miał ciemnoniebieskie podbicie, na którym znajdowały się liczne srebrzyste hafty, dodatkowo urozmaicone sporadycznie umieszczonymi, drobnymi kryształkami. Pionowe wzory zbierały się przy linii bioder, ponownie we wzorach które przypominały korzenie, gdzie puszczony luźno bazowy materiał przechodził w spódnicę. Na tło spódnicy został nałożony delikatny, półprzeźroczysty materiał, nadający wszystkiemu lekkości. Dół nie posiadał już więcej haftów, tylko pojedyncze, mrugające odbijanym światłem kryształki. Całość dodatkowo została zaklęta tak, by w zależności od padającego światła na sukni, przy kryształkach, formowały się gwiazdozbiory i konstelacje - czyli element, który definitywnie był jedyną rzeczą w całej kreacji, który bezpośrednio odnosił się do jej właścicielki. Włosy miała upięte w luźny kok, ozdobione jedną, pojedynczą srebrną spinką - dawnym prezentem od męża.

Nie mógł się doczekać swego spotkania z resztą śmietanki towarzyskiej. W świeżo wypastowanych butach, smokingu skrywającym pod czarną jak węgiel szatą podszedł na bal, gdzie napotykał samych czystokrwistych członków angielskich rodów (i nie tylko), wziął kieliszek szampana z pozłacanej tacy, którą trzymał jakiś skrzat. Jako że jego matka była zbyt zmęczona tego wieczoru, przyszedł sam, ale nie musiał długo czekać na potencjalnych partnerów do rozmów. Cholera, przecież on jest Bulstrode! I do ciężkiej cholery, jest szefem, który no, nie okłamujmy się, odpowiedzialnego stanowiska. Jako szanowany członek społeczności uznał, że to dobry moment na kolejne przyjaźnie. Jednak szybko wykrył, że wśród takich osób jak on, znaleźli się Śmierciożercy, albo ktoś kto na takiego szemranego gnojka wyglądał. Jego oczy zaświeciły, gdy zobaczył atrakcyjną kobietę idącą przed nim w jasnej sukni. Uśmiechnęła się do niego. A on to odwzajemnił. Natomiast wolał znaleźć kogoś wartego jego uwagi na dłuższy czas. Zaczął przechadzać się po sali, witał gośćmi szczodrym uściskiem dłoni, zaś kobiety traktował przede wszystkim krótkim całusem w wierzch dłoni.
Przeczuwał, że w którymś momencie natrafi na pannę, którą na jedną noc się zajmie. Theodore tęsknił za bliskością i zapachem drugiej osoby, natomiast wiedział też, że to spotkanie będzie istotną sprawą dla Zakonu. Wystarczyło wytężyć słuch, aby usłyszał coś co Dumbledore'owi może okazać się znaczne. Sam miał wrażenie, że był w środku wojny, w środku czegoś co może naprawdę mu zagrozić. Jemu lub jego matce. Na razie to tylko niewinny bal, z którego czerpał korzyści w postaci darmowego alkoholu i seksu.
Wówczas spostrzegł swą kuzynkę — Asterię — która świetnie się bawiła. Z tego co mówiła mu jego matka, Asteria była mężatką. Była żoną jego kolegi, Hectora. Ale jednak była tutaj sama, więc szybko podszedł do niej. Zilustrował ją; wyglądała naprawdę pięknie. Cieszył się w takich momentach, że należał do Bulstrode'ów. Więc bez najmniejszych skrupułów porwał swą kuzynkę do tańca.
— Miło cię widzieć, Asteria — uśmiechnął się Theodore.
Spojrzał na jej twarz i chciał spostrzec coś innego na jej twarzy. Jednak bardziej chciał przypomnieć sobie to, czego nie pamiętał, bowiem z Asterią nie miał bliskiego kontaktu. Bynajmniej nie taki jak na tak bliską rodzinę przystało. Obydwoje byli dorosłymi ludźmi, mieli swoje życie. Gdzieżby mówić tu dzieciństwie. Jednak z temperamentem Theodore'a Asteria raczej nie będzie mogła narzekać na brak towarzystwa.
— Pięknie wyglądasz, kuzynko.
Theodore dopasował swoje ruchy do rytmu muzyki i umiejętnie, i z gracją prowadził Asterię na parkiecie. Jego mankiety z herbem rodu zaświeciły w świetle lamp.

Gideon jakoś nigdy nie przepadał za tego typu imprezami. Już od dziecka mierzwiły go ciągoty matki, by nerwowość związaną z danym wydarzeniem, uspokajać drobnymi acz uciążliwymi poprawkami, które co chwila prowadzała w ubiorach swoich dzieci. Jako ten najmłodszy i często będący również tym najbardziej niechlujnym, tej uwagi doznawał w pewnym momencie najwięcej, co skutecznie obrzydziło mu wszystkie przygotowania. Podczas więc kiedy Fabian siedział w domu rodzinnym, pozwalając matce na te wszystkie drobne poprawki i pochwały, jego młodszy brat wciąż tkwił w swoich czterech ścianach. Deidre nie byłaby jednak sobą, gdyby pozwoliła tak po prostu mu się ubrać w co chciał - już tydzień wcześniej otrzymał pakunek, który zawierał wyjściowy strój. Co roku matka wprowadzała pewne poprawki, jakby nie ufając swoim poprzednim wyborom, mimo że Gideon był niemal całkowicie przekonany, że wszystkie te szaty wyglądały dokładnie tak samo. Zachowane w czarnej barwie, a także posiadające drobne, aczkolwiek widoczne i misternie wyszyte, symbole rodu Prewettów: zarówno rysie, jak i kotwice. Kiedy przyszedł czas, egzorcysta po prostu przywdział szatę, krótko po tym teleportując się na miejsce spotkania, gdzie już czekał na niego brat i jego ciepłe słowa powitania.
- Ciesz się, że matka cię nie słyszy, bo to jej dzieło. - odparł, krzywiąc się nieco na wysoki ton, który przebijał się do uszu nieproszonych słuchaczy. - W sumie nie wiem co gorsze, ocenianie innych czy fakt, że jak zwykle, mamy siebie za partnerów. - parsknął jeszcze, wyraźnie rozbawiony, spoglądając na brata kontrolnie i widząc gotowość, ruszając w kierunku domostwa. Wewnątrz oddał skrzatowi okrycie wierzchnie, ruszając za Fabianem i witając się z panem i panią domu, by następnie skierować się w stronę sali i stolików. Nie widział potrzeby chwilowo znajdować sobie innego towarzystwa, tym bardziej że nie oczekiwał zobaczyć tutaj jakiejkolwiek przyjaznej twarzy. W tym jej.
Zastygł w pewnym momencie, utkwiwszy spojrzenie w Rowle, stojąc obok Fabiana, który próbował zlokalizować które miejsca miały należeć do nich. Nie tyle nie spodziewał się tutaj jej, co nie spodziewał się jej w takim towarzystwie. Nie spodziewał się, że to właśnie na ramieniu Greybacka będzie błyszczeć, podobnie jak połyskiwał pierścionek na jej palcu i broszka wilka na ubraniu. Poczuł, jak robi mu się niedobrze, jak robi mu się gorąco i szybko odwrócił się, starając opanować dziwne, nieprzyjemne uczucie, narastające wewnątrz niego. Nie był to jednak gniew - to nie było to samo, co zawładnęło nim pod klubem, w towarzystwie Marjorie. Teraz trawiło go głównie rozczarowanie, gorycz wciąż nieco tłumione przez fakt, że nie wierzył w to co widzi. Wyciągnął rękę niemal na oślep, chwytając brata za rękaw i pociągając, niczym dziecko szarpiące za odzienie opiekuna. Zaraz jednak odzyskał nieco rezon, a niewątpliwie zwróciwszy już uwagę Fabiana na sobie, pochylił się w jego stronę, nadając swojej wypowiedzi dyskretny ton.
- Powiedz mi, bo może się mylę, a czy Marjorie przypadkiem wciąż nie jest w związku małżeńskim?

9 luty 1980

Co robiła Milda gdy kończyła swoją pracę dla Ministerstwa lub gdy nie polowała? Absolutnie nic. Nie bywała na salonach, prawie w ogóle. Ostatnie podobne temu spotkanie miała tuż po ukończeniu Akademii Beauxbatons.
Miała osiemnaście lat, na tym bankiecie miała poznać potencjalnego przyszłego męża. Ojciec wtedy specjalnie na tę okazję kupił jej złotą suknię, z kwadratowym dekoltem, a jej młode, dojrzewające piersi pięknie prezentowały się w hojnym prezencie. Milda doskonale zdawała sobie sprawę z nadchodzących wydarzeń. Była pełnoletnia. A to już był ten czas, aby wydać swą jedyną, ukochaną córkę za mąż. Julian nie miał zahamowań żeby to zrobić. Mimo posiadania władzy, pieniędzy i wszystkiego co tylko sobie wymarzą. Milda gdy spotkała przystojnego, francuskiego młodzieńca na początku z nim tylko poflirtowała. Machała włosami, chichotała, aby potem zmieszać go z błotem w obecności innych gości. Julian zagotował się. Dziewczyna widziała ukradkiem jak zaciskał pięści. Tańczyła i piła ze swym kuzynostwem, mając totalnie gdzieś lubieżnych chłopców oczarowani jej urodą. Nie zwracali uwagi na jej iloraz inteligencji, jej zainteresowania, umiejętności. Patrzyli na to jak wygląda, jak się ubiera, czy jej maniery odpowiadają jej statusowi społecznemu, skoro zaś była córką francuskiego Ministra Magii. Milda należała do wychowanych i kulturalnych dziewcząt, ale w kwestii robienia innym na złość była zanadto finezyjna. To wzbudzało złość i żal. Dlatego nie miewała przyjaciół. No chyba że tych, którzy zwracali uwagę na jej pieniądze.
Teraz gdy była sama... członkowie jej rodu pomarli, a wampirzyca taka jak ona nie miała możliwości spędzania czasu u boku swoich współpracowników, ani też w obecności innych czystokrwistych czarodziejów. Wracała zatem do domu na spoczynek albo właśnie, by zaspokoić swe przeklęte pragnienie. Często łapała się na wiecznej nudzie jaką powodowała ta rutyna. Wraz z pojawieniem się Martinelliego w jej życiu, nagle zaczęła szukać więcej uwagi innych ludzi. Szukała towarzystwa. Nie była pewna, czy po to, aby o nim nie myśleć, czy o jego krwi, którą zdążyła posmakować. To był okropny dylemat.
Teraz, gdy pojawiła się na dworze Malfoyów, powitała ich szerokim, wdzięcznym uśmiechem. Podziękowała za zaproszenie i jak tylko poszli witać resztę zgromadzonych, Milda szukała źródła z alkoholem. Szła w długiej, czarnej, satynowej sukni z nagimi plecami, która przylegała do jej ciała podkreślając jej kobiece walory. Naprawdę, sama nie mogła uwierzyć, że dzisiejszego wieczoru wyglądała tak iście szałowo.

Sporo osób zwracało uwagę na Greybacka, który najwyraźniej jakimś cudem złowił narzeczoną z o wiele lepszego rodu niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Udo zaczął się zastanawiać jakim cudem Greybackowie zostali zaproszeni na tak uroczyste przyjęcie przez Malfoyów. Czy to dlatego, że dziś nie było pełni, a chcieli pozapraszać członków każdego rodu? A może chcieli ponaśmiewać się na salonach z Rowle'ów, z kim się zadają? Sam nie wiedział, choć ta druga opcja wydawała mu się najbardziej prawdopodobna. Wróć, to mógł być nawet główny powód.
Kątem oka zobaczył Mildę Borgouis, która ostatnio zaszalała ze swoim wampiryzmem. Rodzice nawet o niej i sytuacji wampirów w domu rozmawiali. Pamiętał, że byli trochę wstrząśnięci i sami nie wiedzieli co o tym myśleć. Młodzieniec jednak uważał, że z dwojga złego lepszy wampir, który wypije trochę krwi i może da nieśmiertelność niż wilkołak, który zabije, a po pełni nawet nie będzie tego pamiętał.
Nagle jego uwagę zwróciła jakaś ruda szlachcianka, która weszła do sali w dość nietypowej jak na tutejsze standardy sukni nawiązującej do wschodu. Udo wypił jeszcze łyk szampana patrząc zaskoczony, a zarazem śmiejąc się w duchu z reakcji wielu osób. Brytyjczycy zbyt narzucali innym swoją wizję - wystarczyło, że ktoś się wyróżnił, aby patrzeć na niego jak na dziwaka naruszającego savoir vivre. Aż pożałował, że sam nie założył czegoś nawiązującego do Afryki, choć do wybijania się ponad tłum wystarczył kolor skóry. Postanowił podbić do nieznajomej.
- Widzę, że nie tylko ja wprowadzam dzisiaj odrobinę egzotyki na salony - zaczął rozmowę, gdy już stanął przed Eleną. - Pozwoli pani, że się przedstawię. Udo Shacklebolt - ucałował jej rękę, jak nakazywał zwyczaj. - Miło mi poznać.

Uśmiechnąłem się, ba!, nawet zaśmiałem w odpowiedzi na dobry żart Gideona. Szybko jednak rozbawienie umknęło z mojej twarzy, gdyż prawda była taka, że faktycznie nie miałem pojęcia, które z tego dwojga złego było gorsze. Przy czym, wcale nie upierałem się, by wieść samotne życie. Po prostu dotąd nie czułem do nikogo tego czegoś… Do prawie nikogo. Później zanadto nie miałem czasu na miłostki, a okazji również, więc jakoś się nad tym nie głowiłem, o ile, oczywiście, ktoś znowu nie wspominał o ożenku, a teraz… Teraz stałem i śmiałem się chwilę z żartu Gideona, by zamilknąć, a następnie udać, że wcale mnie to nie obeszło. Zająłem się po prostu naszymi miejscami, jak gdyby była to najważniejsza kwestia… Moja buchomania zapewne przyznałaby mi rację, że jak najbardziej jest za szukaniem odpowiedniego miejsca przy stole.
Zachowanie Gideona wyrwało mnie więc z zamyślenia i usilnych poszukiwań naszych nazwisk. Spojrzałem na jego rękę półprzytomny, znowu myślący o klopsikach, po czym skierowałem swój wzrok na niego. Pobladł jakoś czy mi się zdawało. Pewien byłem, że coś nie tak, coś było nie tak. Pochyliłem się, by usłyszeć owo coś.
- Marjorie? Że Alyssa? Z tego, co wiem, jest… – odparłem powoli, gdyż pytanie o jej problematycznego małżonka nakazało mi przywołać czujność. Klopsiki robiły out z mojej głowy. Przynajmniej na chwilę. – A stało się coś…? – zapytałem, obserwując uważnie jego twarz. Zdawało mi się, czy jego wzrok uciekał usilnie w jednym kierunku, mimo że starał się unikać tego gestu… A tam faktycznie był on. Chyba on. Widziałem go może z raz w życiu…? Raczej nie chwalili się nigdy sobą zanadto przed innymi. I, właściwie, to nie musiał być on. Greybacków było chyba sto, jak nie więcej. Rodzili chyba się miotami niczym szczenięta – chyba właśnie takie stanowisko powinienem utrzymywać. Nawet przed Gideonem. Nie chciałem bowiem zaszkodzić Alyssie ani wywołać jakiejś dramy swoimi newsami na arystokrackim, ekhem, bankiecie, gdzie, znajdowało się, ekhem, mnóstwo ludzi spragnionych plotek i skandali.
- Znasz jej męża? Ale to raczej nie on… Ma wielu braci, a sióstr jeszcze więcej – odparłem, wzruszając ramionami. – Nie wygląda jakoś za młodo jak na męża Alyssy? – zapytałem go, po czym postanowiłem przeskoczyć z tematu Aleca Greybacka na… O, jego towarzyszkę! Bo nie widziałem powodu, by Gideon tak się interesował jakimikolwiek zaślubinami kiedykolwiek. Musiał mieć powód.
- Czy to panienka Rowle jest w towarzystwie Greybacka? Ależ ona wyrosła! – stwierdziłem, przerzucając spojrzenie z niej… Skakałem tymi oczami niczym pchełka! Ale z niej wróciłem wzrokiem do Gideona. – Czy jest coś, co mi ostatnimi czasy umknęło, Gideonie?
A buchomania posmutniała, bo do capnięcia przy stole dzieliła ją jeszcze dłuższa połać czasu.

Pomimo wielu wad Letitii, nie mógł jej odmówiĆ zapierającej dech w piersiach, urody. Nie zamierzał więc ukrywać, że każde kolejne pożądliwe spojrzenie, łechtało jego ego i powodowało coraz szerszy, nacechowany poczuciem wyższości, uśmiech. Gestem głowy skinął na powitanie gospodarzom bankietu, a następnie ruszył z Letitą w głąb sali. Właściwie to mogli niemal od razu udać się do stołu, ale w tym wypadku zabieg ten nie przyniósłby im kolejnych nakładów atencji.
- Chociaż staraj się sprawiać wrażenie szczęśliwej - mruknął niskim, chrapliwym głosem do jej ucha zaraz po tym, jak nachylił się w kierunku narzeczonej w celu rzekomego założenia, opadającego na jej czoło, pasma włosów. Podczas tego krótkiego, przepełnionego rzekomą czułością gestu, zdołał omieść wzrokiem salę. I cóż, nie mógł nic poradzić na to, jak bardzo go cieszyły te wszystkie spojrzenia. Na moment zatrzymał się nieco dłużej na rudowłosym Prewetcie. Nie utrzymywał dobrych kontaktów z tą rodziną, ale nie mógł sobie nie pozwolić na posłanie mężczyźnie nieco przydługiego spojrzenia. Sam nie wiedział o co w tym wszystkim chodziło, ale mógł przysiąść na samego Lorda Voldemorta, że zarówno Alec, jak i Leta byli tematem jego zainteresowania… Po tej krótkiej analizie, odsunął się od narzeczonej, aby chwycić do ręki lampkę wypełnioną szampanem.
- Mówisz, jakby to było coś złego, siostrzyczko - odpowiedział z cynicznym uśmiechem na słowa Astorii. Cieszył się, że tutaj była. Cieszył się, że spełniła swoją powinność względem rodziny. Cieszył się, że zamknęła usta wszystkim plotkarzom. I cóż… prezentowała się naprawdę dobrze. Alec skinął z zadowoleniem głową. Chyba tego dnia rzeczywiście miał mieć bardzo dobry humor…
- To moja siostra - Astoria - wyciągnął rękę w kierunku Tori, aby po chwili tą samą ręką wskazać na Letę, a dokładniej - na jej dłoń z pierścionkiem zaręczynowym. - A to jest Letitia Rowle. Moja narzeczona - zaakcentował, wypowiadając te słowa z przesadną pewnością siebie. I nie, nie miał nic przeciwko, aby dotarły one do kilku innych par uszu… Jednocześnie nie był w stanie utrzymać teraz kontaktu wzrokowego z młodszą siostrą. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego co miał znaleźć w jej spojrzeniu. I nie był na to gotowy. Uwagę więc skupił na tym dzieciaku od Flintów. I nieważne, jak dobry humor miał do tej pory, na widok członka zwaśnionego rodu nie potrafił zachować spokoju. Posłał mu więc pełne drwiny spojrzenie. Był w stanie go zniszczyć za pomocą tylko jednej ręki...

Gideon czasem zapominał, że jego brata aż tak pochłaniały myśli o kotlecikach czy innych ciastkach, nawet jeśli od czasu do czasu korzystał z tego niemal bezlitośnie, podsuwając starszemu Prewettowi pod nos co lepsze kąski, żeby tylko odwrócić jego uwagę od rzeczy o wiele bardziej interesujących jego samego. Nawet jeśli do tej pory cieszył się, że jego samego nie gnębiła ta przypadłość, to w tym momencie pragnął myśleć właśnie o kotlecikach, lukrowanych ciastkach czy chociażby tym, żeby ich nie zjeść. Wszystko, byle nie myśleć o tym, co przykuło jego uwagę. Najgorsze chyba w tym wszystkim było jednak to, że sam Greyback wyczuł jego spojrzenie i odpowiedział mu tym znaczącym i nieco przydługim, co nieco rozdrażniło egzorcystę. Poczuł ochotę, żeby zapalić, ale jak na złość - nie wypadało mu robić tego tu i teraz. Wsunął się dłonie do kieszeni spodni, tam dopiero ciskając nieco pięści i chcąc w ten sposób jakoś sobie ulżyć. Tu nawet nie chodziło to, że jego rodzina nie posiadała z Greybackami najlepszych stosunków - sprawa zagęszczała się tylko i wyłącznie dlatego, że doskonale wiedział kim był mężczyzna stojący przy Letitii, który chwalił się nie tyle nią, co faktem, że już niedługo będzie prawnie należeć do niego. I tak, należeć, bo Gideon nie posiadał jakichkolwiek złudzeń co do tego, jaki status w tej rodzinie mogły posiadać kobiety. Pierścionek na dłoni Lety raził i bódł, podobnie jak srebrzysta broszka wilka, obdzierająca ją w pewien sposób z rodowej dumy.
- Znam. - odpowiedział bratu, prostując się, biorąc głęboki oddech i starając się po prostu rozluźnić. Miał wrażenie, że gdzieś spośród tłumu pada na niego badawczy, nieco upominający wzrok matki. Wstrzymał się jednak od dalszych komentarzy - wytłumaczenie Fabianowi całej sytuacji wiązało się bowiem z poruszeniem kwestii, które nie mogły być poruszane ani w sposób jawny, ani nawet dyskretny. Nie w tym miejscu, gdzie każde ucho rządne było plotek, a usta aż paliły się, by podchwycone słowa zaraz posłać dalej.
- Oh tak, to Letitia. - potwierdził, odwracając się bokiem do pary i spoglądając na nich już swobodniejszym, o wiele bardziej niedbałym wzrokiem. Nawet nie krył się z tym, że rozmawiali o nich, czujne spojrzenie Aleca już dawno to wyłapało i pewnie nie tylko jego. - Jeśli jednak pozwolisz, i wybaczysz chwilowe poruszenie, to podzielę się z tobą wszystkim bo tej całej zabawie. - rzucił jeszcze niedbale, wzdychając przy tym smutno. - W każdym razie chyba będzie wypadało pogratulować jej pewnie rychłego zamążpójścia. W końcu nasze rodziny chyba wciąż darzą się sympatią, prawda? - wciąż jednak mówił w miarę cicho i na tyle dyskretnie, by jego słowa nie wpadły do uszu kogokolwiek, kto nie znajdował się tak blisko niego jak Fabian. Ostatnie bowiem czego chciał, to zaszkodzić i stosunkom z Rowle'ami i samej Lecie.

Ta muzyka i ten klimat zaczynały jej się powoli udzielać. Delikatne tony fortepianu i skrzypiec wprawiły ją w całkiem miły nastrój. Patrzenie na tych wszystkich gości, na te piękne pary sprawiało, że gdzieś w środku czuła małą szpilkę, małe uczucie zazdrości. Zazwyczaj nie przeszkadzało jej to, że wciąż jest sama. Wręcz przeciwnie. To poczucie niezależności może i było bardzo złudne, może i jej rodzina wiecznie starała się wyprowadzić ją z tego wrażenia, jednakże bardzo je sobie ceniła. A mężczyźni kojarzyli jej się w zasadzie głównie z brakiem wolności. W zasadzie nie miała jakichś bardzo dobrych wspomnień z żadnym mężczyzną. Okresu nauki w szkole właściwie nie liczyła, bo tam między kolegami a nią obowiązywała wyłącznie relacja partnerska. Nie pozwoliłaby na inną. Żaden mężczyzna nie zdawał się być wart jakichkolwiek uczuć. Aż do niedawna. Starała się odepchnąć od siebie ponure myśli. Sytuacja na balu w rzeczywistości miała się przecież nijak do tego, co zaszło i o czym myślała. Większość z tych ludzi była zapewne w aranżowanych przez rodzinę i pozbawionych miłości związkach. A przecież właśnie przed tym uciekła. Westchnęła chicho z bezradności wobec swoich własnych myśli.
Sączyła powoli szampana, gdy jej myśli znalazły sobie całkowicie nowy obiekt zainteresowania – i to nie jeden. Może i pracowała w Ministerstwie od niedawna i w atrium czy w windzie mijała codziennie dziesiątki nieznanych twarzy, to pracowników Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów znała już całkiem dobrze, a przynajmniej potrafiła wyłowić ich z tłumu bez problemu.
Milda Borgouis wyróżniała się z tłumu swoją nieprzeciętną urodą. Jej porcelanowa cera kontrastowała z czarną jak noc suknią. Elena pomyślała, że tylko ktoś właśnie jej pokroju, mógł bez żadnych przeszkód założyć tak wyzywający strój. Milda sprawiała wrażenie osoby niebojącej się żadnych skandali. Ciekawe czy była to kwestia wieku? Gdy człowiek żył tak długo jak ona, pewnie zdołał nabrać grubej skóry. Elena nieczęsto miała do czynienia z wampirami. Z doświadczenia z Transylwanii wiedziała, że te starsze raczej unikają kontaktu z ludźmi. Po wyglądzie ani zachowaniu Mildy nie potrafiła jednak oszacować jej wieku. A Nie spotkała Letitii Rowle od czasu ich pierwszego spotkania, prócz przelotnego mijania się gdzieś w Ministerstwie. Wciąż nie wiedziała o niej zbyt wiele. Wydawała się jakąś sensacją wieczoru. Zapewne chodziło o jej towarzysza, którego nie odstępowała nawet na krok. Można by rzec, że była dość przyklejona do niego. Co przypomniało jej, że dalej jej sama. Z kim mogłaby zamienić kilka słów?
Szampan był dziwnie słodkawy. Już wolałaby wino, ale nie była w stanie nigdzie zlokalizować trunków. Ot, minusy wybierania skrzatów na kelnerów. Może i byli tańsi w utrzymaniu, ale zdecydowanie mniej reprezentacyjni. Dlatego na wszelkiego rodzaju przyjęciach w jej rodzinnej posiadłości usługiwali charłacy. Potrafiła zrozumieć, że niektórzy pchali się w stronę magii, nawet jeśli nie mogli w tym świecie uczestniczyć w pełni.
– Egzotyki? – całkowicie zaskoczył ją tą uwagą. Nim się obejrzała, stał przed nią jakiś wysoki mężczyzna. No ten rzeczywiście wyglądał dość egzotycznie, jak na standardy europejskie. Choć jej uwagę przykuły raczej niezwykle ciemne, niemal czarne oczy i piegi. Nie uważała się za egzotyczną. Była stąd. Była europejką, a kto uważał to za egzotykę, był raczej ignorantem. – Ach tak. Nie tylko. Elena Wiktorowna Vadimowa – odpowiedziała, uśmiechając się lekko. Nieczęsto przedstawiała się swoim pełnym imieniem, ale to był jeden z niewielu przypadków, gdy poczuła, że powinna. – Mnie również jest miło poznać pana, panie Shacklebolt – dodała, pchając ciężar prowadzenia konwersacji w jego stronę.

Nigdy nie czuła się tak osaczona z każdej strony, obserwowana... Wiadomo, na członków czystokrwistych rodów zawsze zwracano nieco większą uwagę, jednak na bankietach takich jak te wszyscy mieli wysoki status społeczny. Wyróżniano się więc strojami, zachowaniem, albo właśnie towarzystwem, a jak widać najbardziej ściągali na siebie uwagę ci z wątpliwą reputacją. Tu już nawet nie chodziło o Letitię. Chodziło o to, co ona robiła z kimś takim jak Greyback i jakie układy za tym stały. I czy powinno się obawiać takiego połączenia.
- Wystarczy, że ty jesteś szczęśliwy za nas dwoje - odparła równie cicho, zanim jeszcze zdążył się oddalić. Dzisiaj udawanie przychodziło jej wyjątkowo trudno, jednak jakoś udało jej się wykrzywić usta w uśmiechu. Mało przekonującym, ale zawsze.
- Nie ułatwiasz mi tego - dodała zaraz, gdy Greyback postanowił odstawić szopkę z czułymi geścikami, przez które Leta z trudem powstrzymywała chęć odsunięcia twarzy jak najdalej od jego wyciągniętej dłoni. Na ułamek sekundy wymuszony uśmiech ustąpił grymasowi.
W pewnym momencie Aleca coś mocno zainteresowało, więc i dziewczyna postanowiła skierować swoje spojrzenie w tamtą stronę, by zaraz wyłapać z tłumu rudą czuprynę, dzisiaj może bardziej okiełznaną, jednak wciąż znajomą.
Starała się przygotować na to spotkanie, bo przecież było więcej niż prawdopodobne, że się tutaj zobaczą, jednak gdy przyszło co do czego, nie potrafiła zdobyć się na nic, nawet na uśmiech czy skinienie głową. Sama nie okazując zbyt wielu emocji, starała się wychwycić jakieś malujące się na jego twarzy. Wiedział wcześniej? Dowiedział się dopiero teraz? Jak bardzo rozczarowany nią był? Bo ona sobą bardzo.
Czując, jak żołądek zaciska jej się w supeł, odwróciła wzrok, bo akurat do niej i Aleca podeszła jego siostra. Na wszelki wypadek wzięła też spory łyk szampana.
- Miło cię poznać, Astorio - zdążyła jedynie powiedzieć, zanim Alec kontynuował przedstawianie ich sobie. Letitia przeniosła na niego wzrok - Przystaw różdżkę do gardła, Allectusie, obawiam się, że czarodzieje stojący na zewnątrz mogli tego nie usłyszeć - zwróciła mu uwagę, chociaż na jego szczęście ta mała złośliwość mogła być bardzo łatwo przekształcona w żart. Zresztą, nie obchodziło ją to. Po prostu znowu upiła trochę z kieliszka.

09.02.1980 r.
Pokręcić się, trochę nawet zakręcić, odrobinę sztuczności i jakoś powinno to pójść, przejść, przeminąć. Pasztecik z dynią, takie to było przecież proste. Bardzo proste, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że pani matka jednak postanowiła sobie dzisiejsze spotkanie opuścić, a jej brat, oczywiście Massimo, bo tylko on tak lubił świecić zębami w akcie biernej agresji podczas bardziej znaczących rozmów, musiał się gdzieś zgubić. Panicz Lestrange okazał się nie mieć samopoczucia, a jego brat... cóż, to była ciężka kariera, gdy twoja twarz wisiała na części słupów w Anglii. Ale, to nie może być!, wielka dama pani Lestrange i pan Lestrange, do których pewnie powinna podejść, ale to za chwilę, bo przecież był jeszcze czas. W holu obowiązkowo przywitała się z Malfoyami, bo czyż nie stanowili ważnego fragmentu historii jej rodu?, przysłała pozdrowienia, wykonała wszelkie ukłony i odhaczyła punkty niewidzialnego regulaminu. Jedno przedstawienie, to najważniejsze, było odbębnione, z Velerie w roli głównej. Stąpała pewnie, nawet bez towarzystwa obok, takie badziewne ozdoby nie były zresztą jej potrzebne. Szatę wierzchnią dorwały skrzaty, którym skinęła krótko głową, taki automatyczny impuls, i poszła dalej. Podarunek gdzieś z pewnością miała, dobrze ukryte śmierdzące forsą dziadostwo. Czarna sukienka z delikatnymi przebłyskami czerwieni za kolano, była tym, co każda Rockers musiała docenić w tym smutnie żałosnym świecie potyczek na narzeczonych. I doceniła, jak cholera. Buty na obcasie wystukiwały rytm, który ginął wśród tłoku. Z uniesioną brwią zauważyła przy źródle alkoholu wampirzycę, która poniekąd była jej szefową i postanowiła wtopić się na razie w tłum. Zajęła swoje miejsce, które okazało się być naprzeciwko naburmuszonego Malfoya i od razu sięgnęła po kieliszek szampana.
Na trzeźwo nie było nawet po co próbować prowadzić swoich poszukiwań rozrywek.

Ewidentnie Gideon Prewett, ten Gideon, który miał skończyć jako wieczny kawaler niczym jego starszy braciszek, czyli ja, żywił jakieś romantyczne uczucia względem swojej dawnej przyjaciółki, Letitii Rowle. Chyba jeszcze nigdy z tak wielką czułością nie wypowiadał jakiegokolwiek imienia… Oh tak, to Letitia – tak mało, a zarazem tak wiele przekazywały te słowa.
Poczułem ukłucie w sercu. Nie przepadałem za ludźmi jego pokroju, bo oczywiście moja nienawiść skumulowała się na jednej osobie – Alecu Greybacku. Jak ktoś taki jak on mógł spać po nocach? Jak ogólnie mógł żyć, oddychać, raniąc taką złotą kobietę jak Alyssa Greyback… czy raczej Meadowes. Najwyraźniej otrzymał od niej zbyt wiele dobrego… Za dobrze miał, skoro ją zostawił i postanowił bawić się w ąę-szlachcica. Aż mnie zaczęło mierzić, by ruszyć tam z kopyta i przywalić mu w ten głupiutki uśmiech, którym obdarzył mojego brata… ale oczywiście nie byłem aż tak porywczy, by robić podobne sceny w podobnym miejscu. Zrobiłem jedynie niepocieszoną minę, pokroju tych, które miały miejsce, kiedy nie namierzyłem spojrzeniem ulubionej potrawy na zastawionym stole, po czym stuknąłem Gideona w ramię.
- Jesteśmy Prewettami, braciszku. Nie zapominaj o tym. Takich dwóch wojów jak nas dwoje, nie ma nigdzie więcej, hehe – odparłem rozbawiony pod koniec, bo słynąłem raczej z pacyfistycznych rozwiązań, ale… Właśnie, ale! Jeśli o mnie chodziło, byłem w gotowości. Prawy skrzydłowy Gideona Prewetta meldował się gotów do przyszłego odbicia Panny Młodej chociażby sprzed ołtarza samego. Wyobrażałem sobie nawet sepleniącego Greybacka, nie mogącego wymówić poprawnie krótkiego słowa przez niewinnie rzucone mimblewimble. Klasa.
- Jak najbardziej później musisz mi wszystko opowiedzieć, a tymczasem… Co myślisz o Bulstrode’ach? Tańczą tam razem. Theodore oraz Asteria… Raczej nie wróci już do męża, a jest piękną, młodą kobietą… – odparłem, podziwiając ich niespieszne ruchy. Tańczący, wydawali się być oderwani na moment od tego paskudnego klimatu bankietu. Uśmiechnąłem się do siebie, widząc tę niesforną fryzurę Asterii. Tak bardzo przypominała mi fryzury kobiet pracujących w Świętym Mungu. Oczywiście, część z nich miała perfekcyjnie ułożone włosy, ale część, chociażby Emmelina, artystyczny nieład na głowie.

09.02.1980 r.
Chłód, zwłaszcza pod wieczór, był nad wyraz uciążliwy, jeśli nie znało się odpowiednich zaklęć lub nie posiadało się porządnego odzienia. Charles, który raczej stronił od czystokrwistego towarzystwa, dzisiaj na specjalne zaproszenie państwa Malfoyów jednak się zjawił. Nie było to motywowane niczym specjalnym, głównie chodziło o prawie roczną przerwę od tego typu przyjęć i spotkań, a że powinien reprezentować swój ród godnie to postanowił się pokazać. Nie było już przecież wygodnej wymówki w postaci chociażby Hogwartu i zapewne ciotki nie dałyby mu spokoju, gdyby dzisiejszy dzień by sobie odpuścił. Jak nic przynajmniej dwie z nich były gdzieś tutaj. Xenthe Hucksberry z najnowszym nabytkiem - kolekcjonowała przecież młodych mężczyzn tak namiętnie jak Czarownicę po swoim odejściu na emeryturę. Valerie Hucksberry, choć powinna być Rosier, ale zamiast tego zmusiła by do jej rodu przeszedł jej mąż. Do tej pory reszta rodziny Rosier zdaje się być z tej decyzji bardzo niezadowolona. Zelene Gamp, trzecia z nich, zapewne odpuściła sobie dzisiejszy wieczór, tak jak zrobiła to pewnie i czwarta ciotka, Elizabeth Slughorn. Ile by dał by zawrócić i iść do cioci Elizabeth na herbatę. Było jednak za późno. Ocieplany płaszcz z wyszywanymi runami odebrały od niego skrzaty prawie od razu, odkrywając brązową szatę z niebieskofioletowymi dodatkami jego rodu. Pod nią kryła się wyprasowana koszula i dobrze skrojone spodnie. Buty błyszczały jak galeony dzięki Ciastkowi, które o nie bardzo starannie zadbał. Były też pierścienie, prawie na wszystkich palcach obu dłoni, a także związane w luźnego kucyka włosy. Taka drobna modyfikacja. Kapelusz podał sam, najmniejszemu ze skrzatów, który ukłonił się przed nim. Kiedy podstawy miał za sobą, podszedł do państwa Malfoyów.
- Bardzo dziękuję za Państwa pamięć - zwrócił się formalnie, wykonując powitalny ukłon. - Pani Malfoy, całość robi bardzo dobre wrażenie. Liczę, że wieczór przebiegnie zgodnie z Pani planem. Panie Malfoy, nie mogę się doczekać Pana przemówienia. Z całą pewnością będzie pouczające.
Po uprzejmościach pożegnał się kolejnym ukłonem i zrobił miejsca dla kolejnych gości. Zerknął na schody prowadzące na wyższe piętro, po czym, zastanawiając się nad tym czy można od tak udać się wyżej, powędrował między stołami, próbując znaleźć swoje miejsce. Rozpoznał część twarzy, do niektórych kiwnął głową w ramach przelotnego przywitania, zdarzyły się nawet uściski dłoni. Na trochę jego wzrok zatrzymał się na Asterii Bulstrode, którą kojarzył jeszcze, gdy pracował przez trochę czasu w Hogwarcie. Jeśli go zauważyła, wykonał w jej stronę krótki ukłon i przeszedł jeszcze dalej. Mignęła mu jedna z ciotek, która porwała swojego najświeższego partnera na parkiet. Minął parę, która rozmawiała z ciemnowłosą kobietą i wraz ze znalezieniem odpowiedniego miejsca, odetchnął z nieopisaną ulgą.